ความคิดเห็นที่ 1 ภายหลังอาหารเย็น ทั้งคู่เดินออกจากอาคารห้างสรรพสินค้า สัมผัสกับอากาศเย็นภายใต้ท้องฟ้าปลายฤดูหนาว โคมไฟริมทางเปล่งแสงนวลอาบไล้ไปทั่วท้องถนน ทั้งสองเดินไปหยุดยืนอยู่บริเวณป้ายรถโดยสารซึ่งมีคนยืนรอรถกันอยู่ประปราย "นุ่นไปดูเรื่องเรียนต่อให้พี่ประวิทย์เป็นยังไงบ้าง" เขาถามขึ้น "มหา"ลัยที่แม่นุ่นเคยเรียนน่ะเหรอ" เธอรำพึง  "รู้สึกเค้าจะเน้นภาควิชาบริหารธุรกิจนะ แต่นุ่นไม่ได้สนใจอะไรมากหรอก ห่วงแต่เที่ยวมากกว่า" กันต์ธีร์จับมองเสี้ยวหน้าสวยอันพราวไปด้วยรอยยิ้มของเพื่อนสาว  ความหวาดวิตกบางประการก่อตัวขึ้นภายในจิตใจ "ต่อไปแม่ของนุ่น  อาจอยากส่งนุ่นไปเรียนต่อบ้างก็ได้นะ”  เขาคาดเดาด้วยอารมณ์วาบไหว เด็กสาวส่ายหน้า "ไม่มีทางหรอก  ถึงแม่จะให้ไป  นุ่นก็ไม่ยอมไป  เพราะกันต์รับปากว่าจะพยายามเอ็นฯ เข้าสถาบันเดียวกับนุ่นทั้งที นุ่นจะทิ้งกันต์ไปได้ยังไง"  เธอว่าอย่างติดตลก รอยยิ้มของเด็กสาวจางลงเมื่อประสานตากับเพื่อนหนุ่ม ความรู้สึกของเขาเลือนหายในชั่วขณะนั้น ก่อนจะทันรู้ตัวมือข้างหนึ่งก็คว้ามือของเธอเอาไว้  นริศรานิ่งงัน สัมผัสความอุ่นจัดจากอุ้งมือใหญ่แผ่กระจายจนร้อนผ่าวไปทั่วร่าง  ดวงตาคู่แน่นิ่งจ้องเขาราวกับต้องมนตร์สะกด "ขอทางหน่อยครับ"  ได้ยินเสียงแว่วอยู่ข้างหลัง ชายคนหนึ่งกำลังเข็นรถขายน้ำอ้อยยืนคอยอยู่ระหว่างช่องทางเดินของป้ายรถโดยสาร เด็กหนุ่มได้โอกาสกลบเกลื่อนร่องรอยพิรุธเมื่อสักครู่ด้วยการดึงเพื่อนสาวให้ก้าวหลบ นริศราสะดุ้งเล็กน้อย  ก่อนเหลียวมองรถเข็นพลางถอยหลังหลบพัลวัน "อ๋อ อื่อ.. ขอบใจนะ" เธอบอกไปพลางหลบตาเพื่อนหนุ่ม แล้วขืนข้อมือกลับ รู้สึกวงหน้าร้อนผ่าวอย่างไม่ทราบสาเหตุ มือของเธอช่างนุ่มนวลบอบบางน่าทะนุถนอม เขารู้สึกสะท้านจนอยากเอื้อมไปคว้ามือเธอมากุมไว้อีก แต่ก็ทำได้เพียงเสมองไปทางอื่น รถเข็นขายน้ำอ้อยเคลื่อนตัวผ่านหน้าทั้งสองไปตามบาทวิถี เด็กหนุ่มทอดสายตามองตามหลังไปอย่างเก้อ ๆ ความคิดแวบเข้ามา "เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนครับพี่" ชายร่างเล็กชะงักฝีเท้าหยุดรถ มองร่างสูงของเด็กหนุ่มซึ่งกำลังเดินตามหลังมา "ขวดละสิบบาท จะกินในขวดหรือจะใส่ถุงกลับครับ" เขาถาม เด็กหนุ่มเพ่งสายตามองอ้อยท่อนยาวในตู้กระจกด้วยความสนใจ "ผมขอเป็นท่อนยาว ๆ แบบนี้ดีกว่า เอามาสองท่อนครับ" ชายคนขายน้ำขมวดคิ้วแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะหยิบอ้อยท่อนยาวสองท่อนใส่ลงในถุงหิ้วแล้วส่งให้ "ยี่สิบบาทครับ" เขาส่งธนบัตรสีเขียวฉบับหนึ่งให้คนขายก่อนจะเดินอมยิ้มกลับมา "กันต์ซื้ออ้อยไปทำอะไรอ่ะ" นริศรามองเพื่อนหนุ่มสลับกับอ้อยสองท่อนในถุงด้วยสีหน้าประหลาดใจ เขาเอียงหน้าไปกระซิบที่ข้างหูเธอ "เอาไปเป็นอาหารสัตว์เลี้ยงที่บ้านไง" คนฟังทำตาโต ทวนคำเขา "สัตว์เลี้ยงเหรอ..." ฟากฟ้ามืดสนิท แสงไฟจากระเบียงห้องพักต่าง ๆ ลอดผ่านลงมาคละเคล้าบรรยากาศสลัวของสวนหย่อมรอบด้าน  นริศราหยุดยืนรอเพื่อนหนุ่มอยู่หน้าอพาร์ทเม้นต์ สายลมเย็นยะเยือกโชยพัดผ่านมาให้ความรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด เธอหลับตาลงดื่มด่ำกับความหวานซึ้งในหัวใจ "นี่ไงนุ่น" เด็กสาวลืมตา เบื้องหน้าเธอปรากฏภาพแมลงปีกแข็งสองตัวเกาะนิ่งอยู่บนท่อนอ้อย เธอเพ่งพิศมองมันด้วยความสนใจ "นี่เหรอสัตว์เลี้ยงของกันต์" ตัวที่ดูใหญ่กว่ามีเขาหน้าคู่หนึ่งโค้งเข้าหากัน แลสง่างามน่าเกรงขาม ส่วนอีกตัวหนึ่งเล็กกว่า ไม่มีเขา เธอสังเกตเห็นเชือกเส้นเล็ก ๆ ล่ามคอและเขาของอีกตัว "แล้วทำไมต้องมัดมันไว้ด้วยล่ะ" เขากลั้นหัวเราะพลันตอบอย่างร่าเริง "ไม่งั้นมันก็บินหนีไปสินุ่น" "มันบินได้ด้วยเหรอ" เธอถามย้ำ ใบหน้าสวยแลสลดลง "ถ้างั้นก็เท่ากับเราหน่วงเหนี่ยวกักขังมันน่ะสิ" "อืม กักขังเหรอ"   เด็กหนุ่มวางอ้อยทั้งสองท่อนลงบนโต๊ะหินอ่อนด้านข้าง ครุ่นคิดตามความเห็นของเธอ   “กันต์ไม่ทันคิดเรื่องนั้นหรอกนะ  กันต์แค่คิดถึงบ้าน คิดถึงอะไร ๆ ที่เคยเล่นสมัยเป็นเด็ก พวกเด็กผู้ชายแถวบ้านกันต์ชอบจับเอาด้วงตัวผู้พวกนี้มาชนกัน" "ชนกันเหรอ" เธอทวนคำ สีหน้าไม่สบายใจยิ่งขึ้น "โหดร้ายจัง" "เรื่องธรรมดานะนุ่น" เขาเหลือบตามองใบหน้างอ ๆ อันเอ็นดูของเธอ กลั้นใจอธิบายเสียงเรียบ "ตามกฎของธรรมชาติ ตัวผู้จะต่อสู้กันเพื่อแย่งอาหาร แย่งตัวเมีย" "งั้นก็เถอะ มันชนกันเอง กับเราจับชนมันต่างกันนะกันต์"  เธอบ่นไปพลางสังเกตมองแมลงปีกแข็งสองตัวที่เริ่มเดินไต่ไปมา ตัวที่โตกว่ากำลังปีนข้ามมายังอ้อยอีกท่อน และพยายามไต่ขึ้นไปบนหลังของตัวที่เล็กกว่า ได้ยินเสียงหวีดเบา ๆ ถี่ขึ้นทุกที  "นั่นไงกันต์ มันเริ่มจะรังแกเจ้าตัวเล็กแล้ว" เขามองตามสายตาเธอ "เปล่า ตัวผู้มันจะไม่ชนกับตัวเมียหรอกนะ แต่มันจะผสมพันธุ์ต่างหาก" เขาบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก "ตามกฎของธรรมชาติอีกนั่นแหละนุ่น" เขาอธิบายต่อไปอย่างไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าตกใจของเธอ "แมลงทุกชนิดพอโตเต็มวัยจนมีปีกแล้ว มันมีหน้าที่ต้องผสมพันธุ์เพื่อให้ตัวเมียวางไข่ก่อนที่พวกมันจะตาย" "ตายเหรอ" เธอทวนคำหน้าตื่น เงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนหนุ่ม "ใช่ แมลงเป็นสัตว์ที่มีอายุสั้นมากนะนุ่น ที่เห็นอยู่ตอนนี้ถือว่าเป็นตัวโตเต็มวัยแล้ว อีกไม่เกินเดือนสองเดือนมันก็ต้องตายแล้ว" เขาเริ่มสังเกตเห็นสีหน้าเศร้าของเพื่อนสาว ขอบตาของเธอคล้ายจะแดงระเรื่อขึ้นมา แต่ยังพยายามอธิบายต่อไปด้วยเสียงนุ่มนวล "เวลาจับ เค้าถึงต้องจับตัวเมียมาด้วย เพื่อให้มันได้ผสมพันธุ์ตามกฏของธรรมชาติไง" เด็กสาวนิ่งอึ้ง ได้ยินเสียงหนึ่งแผ่วอยู่ในห้วงอารมณ์นั้น ...ขอมีความรักก่อนที่จะตาย "มันแค่ทำหน้าที่ของมัน" เขาบอกย้ำราวกับต้องการคัดค้านความคิดนั้นของเธอ "เหมือนสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่มีหน้าที่สืบทอดเผ่าพันธุ์ของพวกมัน" "ปล่อยมันไปได้ไหมกันต์" เธอร้องขอด้วยเสียงที่แห้งแล้ง "ปล่อยเหรอ" เขาทวนคำครุ่นคิดทบทวน "ถ้าปล่อยไป กันต์ไม่แน่ใจนะว่า มันจะหาอาหารอยู่ได้เองในสภาพแวดล้อมของกรุงเทพฯ ไหม" "เหรอ.." เธอเงยหน้ามองมาขอความเห็น "งั้นจะทำยังไงดีล่ะกันต์" เขารู้สึกขบขันในท่าทางเศร้าหมองและจริงจังของเธอ แต่พยายามเก็บรอยยิ้มปรับสีหน้าเคร่งขรึมตาม "เอางี้ กันต์ยกเจ้าสองตัวนี้ให้นุ่น ถ้าแขวนมันไว้ที่สวนหน้าบ้านนุ่น มันคงจะรู้สึกสบาย ได้อยู่กับธรรมชาติมากกว่าที่ระเบียงห้องแคบ ๆ ของกันต์" สีหน้าของเด็กสาวแจ่มใสขึ้นมาทันที "อืมม จริงด้วย" เธอยิ้มออกมาได้ "งั้นไปเร็ว เอาไปแขวนบนต้นไม้ที่บ้านนุ่นกัน" จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 10:10:44

ความคิดเห็นที่ 2 ยุพินเพ่งสายตาฝ่าความสลัวไปยังนอกหน้าต่าง สังเกตมองลูกสาววัยรุ่นของตนซึ่งกำลังแหงนคอคุยกับใครคนหนึ่งบนต้นสัตยบรรณในสวนหน้าบ้าน สีหน้าแลรื่นเริงและมีความสุข "นั่นแหละกันต์ ไว้ตรงใกล้ ๆ ลำต้นหน่อย เผื่อมันจะบินมาดูดน้ำเลี้ยงจากต้นไม้ได้" เธอส่งเสียงขึ้นไปตามเสียงกระทบของกิ่งใบเบื้องบน "กันต์กลัวว่ามันจะบินจนเชือกพันกับกิ่งไม้พวกนี้น่ะสิ" เขาส่งเสียงตอบลงมา "เอางี้ กันต์จะตัดเชือกให้สั้นลงนะ" เพียงชั่วครู่ ร่างสูงเพรียวของเด็กหนุ่มก็กระโดดลงมายืนที่โคนต้น "เรียบร้อยแล้วนุ่น" เขาบอกอย่างร่าเริง "แล้วกันต์จะเอาอ้อยมาเปลี่ยนให้นุ่นทุกวันนะ" เด็กสาวพยักหน้าอย่างร่าเริง พลางขยับเท้าเข้าใกล้เพื่อนหนุ่มไปอีกก้าว "กันต์ต้องช่วยนุ่นดูแลพวกมันนะ นุ่นอยากให้มันมีชีวิตอยู่ไปนาน ๆ" "มาทำอะไรกันมืด ๆ ค่ำ ๆ ตรงนั้น" สุ้มเสียงดุดังมาจากภายในบ้าน ทำเอารอยยิ้มของทั้งคู่จางลง ยุพินเดินตรงออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม  สายตากวาดมองไปรอบบริเวณจนไปหยุดอยู่ที่ร่างสูงของเด็กหนุ่ม  นริศราแก้สถานการณ์ด้วยการเดินไปกอดประจบแม่ "กันต์จับด้วงมาจากนครสวรรค์ค่ะ เอามาให้นุ่น... ลองเลี้ยง"  คำบอกเล่านั้นสะดุดเมื่อสบเข้ากับสายตาเครียดเขม็งของผู้ให้กำเนิด "แบบว่า.. ศึกษาวงจรชีวิตธรรมชาติของมันไงคะแม่" ยุพินเบนสายตาดุกลับมาที่บุตรสาว "เอามาให้นุ่นเลี้ยง แล้วลูกก็คงต้องกวนให้กันต์เอาอาหารมาเปลี่ยนให้ทุกวันล่ะสิ" น้ำเสียงของมารดาส่อประชดประชันจนเธอสัมผัสได้ เด็กสาวถอนใจยาว ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดมารดาจึงต้องแสดงท่าทีรังเกียจและหวาดระแวงเพื่อนชายคนนี้ของเธอ "ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่คะแม่" เธอตอบกลับด้วยเสียงที่กร้าวขึ้น "กันต์บ้านอยู่แค่นี้เอง วิ่งเอาอ้อยมาเปลี่ยนให้นุ่นแป๊บเดียว" ยุพินจ้องลูกสาวกลับด้วยแววตาตำหนิ  นริศราหลบสายตาดุของมารดาด้วยการหันมองไปยังเพื่อนชายคนสนิทซึ่งยังอยู่ในอาการนิ่งขึงพูดอะไรไม่ออก หากเป็นไปได้เขาต้องการพาตัวเองให้หนีหายไปจากสถานการณ์นั้น "ดึกแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณน้า" เขาถือโอกาสบอกลาผู้ใหญ่ ผู้สูงวัยกว่าพยักหน้า จ้องเขาด้วยรอยยิ้มฝืน ๆ "จ้ะใช่ ดึกแล้ว ไปเถอะ" เขายกมือขึ้นไหว้ลาก่อนจะเดินค่อมตัวผ่านหน้าผู้อาวุโสไป ยุพินมองตามหลังเด็กหนุ่ม จนแน่ใจว่าเขาเดินออกนอกประตูรั้วไปแล้ว จึงหันกลับมาให้ความสนใจบุตรสาวอีกครั้ง เด็กสาวหลบตามารดาด้วยการแหงนมองขึ้นไปยังท่อนอ้อยบนต้นไม้ใหญ่ "เสื้อสีกรมตัวนี้ที่ให้ประวิทย์ลองอยู่ตั้งนานสองนาน ที่แท้ซื้อมาฝากเพื่อนคนนี้เอง" ผู้เป็นมารดาเอ่ยเสียงเย็น นริศราหันมองกลับมา เพิ่งนึกได้ว่าบังคับให้เพื่อนหนุ่มสวมเสื้อที่เป็นของฝากจากเธอมาด้วย "ค่ะ นุ่นเห็นว่ามันสวยดี ราคาก็ไม่กี่ตังค์เองนะคะแม่" ยุพินมองลูกสาวอย่างรู้ทัน  ด้วยรอยด่างของชีวิตตน  ก่อความห่วงใยท้วมท้นหัวอกเป็นทวี "มันไม่สำคัญที่ตัวเงินหรอกนะนุ่น" ผู้สูงวัยกว่าเน้นเสียง  "แต่มันสำคัญที่ความรู้สึกของลูก" เด็กสาวส่ายหน้าอย่างดื้อดึง "ความรู้สึกหรือคะ แล้วนุ่นรู้สึกดี ๆ กับเพื่อน มันผิดตรงไหนหรือคะแม่ ทำไมแม่ถึงไม่ชอบกันต์ ทั้ง ๆ ที่นุ่นไม่เห็นว่ากันต์เค้าจะทำอะไรผิด หรือทำอะไรที่ไม่เหมาะสมในสายตาแม่เลย" ผู้เป็นมารดาเม้มริมฝีปาก ฟังถ้อยคำโต้เถียงอันสมเหตุสมผลของบุตรสาวอย่างหนักใจ นับเป็นครั้งแรกที่ลูกเสียงแข็งเช่นนี้กับเธอ "สิ่งที่แม่บอกกับลูก มันไม่เกี่ยวว่า เพื่อนลูกคนนี้จะเป็นคนดีหรือไม่ดี"  เธอย้ำความหมายของถ้อยคำนั้นด้วยการจ้องเข้าไปในดวงตาแข็งกร้าวของลูกสาว  "แม่กำลังจะบอกว่า ลูกทุ่มเทความรู้สึกให้กับเพื่อนคนนี้มากเกินไป" นริศราจ้องมองมารดา รู้สึกประหลาดกับความเห็นของผู้ให้กำเนิด  ท่ามกลางความรักและผูกพันระหว่างแม่ลูก แต่เหตุใดเธอจึงรู้สึกเสมอว่า มีบางอย่างขวางกั้นความเข้าใจบางประการนี้ไว้ ................................................... 8...รักร้าว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12344758/W12344758.html แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 55 10:19:44 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 10:11:28

ความคิดเห็นที่ 3 คราวที่โพสครั้งก่อน  มีเพื่อนนักอ่านแอนตี้สิ่งที่ยุพินสอนลูก ผู้เขียนจึงได้ปรับปรุงแนวคิดของยุพินให้ซอฟลงแล้ว แต่ยังคงประเด็นสำคัญไว้ สำหรับผู้เขียนแล้ว  เห็นด้วยกับยุพินนะคะ   ที่บอกว่า  "ลูกทุ่มเทความรู้สึกให้เพื่อนคนนี้มากเกินไป พรุ่งนี้วันอาทิตย์  ถ้าเข้าออฟฟิศได้ จะมาโพสตอนต่อไปนะคะ คุณ scottie ก็ไม่เชิงว่าจะเป็นแบบนั้นหรอกค่ะ ต้องติดตามต่อไป แฮะ ๆ คุณลูกแก้ว ยินดีค่ะ คุณ :::อาราเร่::: แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 55 17:45:58 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 10:34:50