ความคิดเห็นที่ 1 -๑บ่วงบงกช๑-                                โดย บรรณบุรินทร์ บทที่๔ คืนสำคัญ แสงจันทร์น้ำงามทอดผ่านหน้าต่างห้องหอในเรือนบงกช ความกระจ่างของมันเอาชนะแสงตะเกียงรำไรภายใน จนดวงตาสีน้ำตาลอ่อนต้องกระพริบเป็นระยะเพื่อทักทายกับแสงนวลอย่างดื่มด่ำ แม้นานแล้วที่ไม่เคยยืนชมความงามพระจันทร์เช่นนี้ ทว่าคืนแรกกับบัวแก้วช่างแสนพิเศษ มันทำให้เกียจคร้านต่อการงานและหนังสือที่ชอบอ่านก่อนนอนจนติดเป็นนิสัย ตรงข้ามคืนนี้เขาอยากละสายตาจากหน้าหนังสือมาจับจ้องอ่านความในใจของเธออย่างไม่รู้จักหลับนอน “หลวงท่าน” ชายหนุ่มที่กำลังเพลินกับความคิด หันกลับไปตามเสียงเรียกแผ่วๆก็เห็นบัวแก้วที่เพิ่งกลับมาจากห้องพระ “ไหว้พระเสร็จแล้วรึ มาหาฉันเถิด ตรงนี้มองเห็นดวงจันทร์สวยนัก”ชายหนุ่มเอียงคอมองยิ้มๆ ก่อนระบายลมหายใจเฮือกใหญ่ ให้กับท่าทีที่ยังดูหวาดระแวง “แต่ฉันว่าจะไปเก็บข้าวของใส่ตู้สักหน่อย ของที่ผู้ใหญ่ให้ไว้มีมากมายนัก”บัวแก้วก้มหน้าหลบสายตา ทำท่าจะเดินเลี่ยงไป แต่แล้วร่างสูงกลับว่องไวกว่า เพียงไม่กี่ก้าวก็เข้ามารวบเธอไว้ได้ทั้งตัว หญิงสาวสะดุ้งในอ้อมกอดรวบรัด “ไม่ให้ไปดอก”หลวงไชยนรเศรษฐ์โน้มคอลงมากระซิบข้างหูบัวแก้ว สายตานั้นแสร้งทำเป็นดื้อดึง “ปล่อยเถิด เนื้อตัวฉันช้ำไปหมดแล้วเพลานี้”เธอเบี่ยงไหล่เพื่อขัดขวางการโอบกอดของเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ไม่ล่ะ หากไม่ยอมเดินไปชมจันทร์กับฉัน ฉันจะอุ้มเจ้าไปเองเทียว”ไม่รอฟังความสมัครใจของเจ้าตัว ร่างสูงก็ก้มลงช้อนบัวแก้วยกขึ้นลอยคว้างกลางอากาศ “อุ๊ย คุณพระคุณเจ้าช่วย”ปากก็ร้องไปขณะลืมตัวผวากอดคอชายหนุ่ม ทันทีที่ยกเธอขึ้นมาแนบอก นอกจากสายตาและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่จดจ้องใบหน้าซีดราวกระดาษของบัวแก้ว เขายังก้มหน้าเข้ามาจนจะชิดอยู่รอมร่อ  พลังลึกลับในแววตาสีน้ำตาลอ่อนสะกดให้บัวแก้วไม่อาจหลบหนี กลับปล่อยให้สายตาของทั้งคู่ได้สื่อสารกันอยู่นาน ฝ่ายบุกรุกยังมองสำรวจเลยมาจนถึงปากอิ่มระเรื่อ สักพักบัวแก้วจึงรู้ว่านั่นเป็นเพียงสายตาหลอกล่อ เพราะบัดนี้ทั้งปลายจมูกและริมฝีปากอบอุ่นกลับซุกซอนลงที่แก้มนวล แล้วสูดดมราวเก็บเกี่ยวกลิ่นหอมของดอกไม้ยามราตรี ใช่เพียงแค่นั้นหากยังอ้อยอิ่งเถลไถลเรื่อยไปจนถึงไรผมบาง สัมผัสอ่อนโยนระคนแสงตะเกียงพัดพริ้ว กลับเร่งเร้ารันจวนใจบัวแก้วให้อบอุ่นซาบซ่าน มันเข้าสลายความหวาดกลัวที่มีมาแต่แรกจนหมดสิ้น  ทว่าเธอจะเป็นหญิงเช่นไรหากปล่อยตัวปล่อยใจให้ชายที่เพิ่งเจอกันไม่ทันข้ามคืน เช่นนี้ช่างน่าละอายนัก ที่สุดจึงดึงตัวเองออกห่างจากแรงเสน่หาไปจนได้ “จะไปชมจันทร์มิใช่หรือ”เสียงอ่อยนั้นแสดงออกซึ่งความกระอักกระอ่วน “ฉันไม่อยากชมจันทร์เสียแล้ว...”ความหมายที่สื่อในแววตานั้น มากกว่าคำพูด “จะเจรจาอันใด ก็วางฉันลงก่อนเถิด หลวงท่านคงจะเมื่อย อุ้มฉันไว้เสียนานเทียว”เหมือนคนอุ้มก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าได้อยู่ในท่าทางนี้มานานแล้ว เมื่อถูกวางลงบัวแก้วไม่รอช้ารีบหนีไปที่ริมหน้าต่าง ไม่ปล่อยให้คนเจ้าเล่ห์มากลั่นแกล้งเธอได้อีก หญิงสาวสูดหายใจลึกรับสายลมเย็น หากหลวงไชยนรเศรษฐ์คือชายคนรักของเธอที่สมัครรักใคร่กันมานานวัน มีหรือที่เธอจะขัดขวางความสุขอันแสนหวานในคืนเข้าหอเช่นนี้ “อื้ม จันทร์สวยจริงอย่างที่หลวงท่านว่า”เจ้าของเสียงใสแหงนหน้ามอง ทั้งที่ในใจคิดไปอีกเรื่อง หลวงไชยยิ้มขำที่แม่บัวแก้วแสร้งหนีไปเกาะขอบหน้าต่างชมพระจันทร์ ทั้งที่แต่แรกก็ว่าจะไม่ไป “บัวแก้วเจ้าชอบแสงจันทร์หรือไม่”ชายหนุ่มเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ “ไม่ชอบเท่าไร ดูสิแม้แสงจันทร์จะสวยงามตา แต่ถ้ามองนานๆจะรู้สึกเศร้าขึ้นมาเทียว” “เพราะใจเจ้าเศร้าอยู่แล้ว ใช่หรือไม่”หลวงไชยขมุ่นคิ้วมองหน้าอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ข้างๆกัน “หาใช่ เพียงแต่ฉันให้คิดว่าแสงจันทร์นั้นสวยโศกนัก”เพื่อยืนยันว่าไม่ได้โศกเศร้าอะไร บัวแก้วจึงหันมายิ้มน้อยๆให้เขา “อือ อาจเพราะมีผู้คนมากมายชอบฝากความไว้กับดวงจันทร์ ส่วนมากเท่าที่ฉันรู้ก็มักจะฝากความคิดถึง ความหวังและความทุกข์ ดวงจันทร์เลยได้แต่แบกรับความจากผู้คนมากมาย จนทำให้เศร้าตามไปด้วยกระมัง” หลวงไชยหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปจับไหล่บางทั้งสองข้างให้บัวแก้วหันมาสบตา “แต่ฉันหาได้มีความใดฝากไว้กับดวงจันทร์เหมือนคนอื่นไม่”หลวงไชยทิ้งคำพูดไว้เหมือนไม่จบความ ก็เลยสังเกตเห็นข้อสงสัยในแววตาอีกฝ่าย จึงขยายความคำพูดตัวเองต่อไปด้วยสายตาทอประกาย “เพราะความรักของฉันได้ฝากไว้แก่แม่บัวแก้วจนสิ้นแล้ว จึงไม่มีความใดจะฝากแก่ดวงจันทร์อีก” “แปลกนักหามีใครเคยบอกฉันไม่ ว่าออกหลวงไชยนรเศรษฐ์ผู้นี้ปากหวานยิ่งกว่าน้ำตาลเมืองเพชร เท่าที่รู้ก็เพียงเก่งกล้าในราชการนัก เห็นทีเขาพวกนั้นคงต้องรู้จักหลวงท่านให้มากขึ้นเสียแล้ว”ถึงจะพูดเพื่อดักคออีกฝ่าย แต่บัวแก้วก็รู้สึกว่าแก้มนั้นร้อนผ่าว “เขาพวกนั้นหาได้เข้าใจผิดใดไม่ เพราะความรักของฉันมิได้เรี่ยราดแก่หญิงใด จึงยากนักที่จะได้ยินคำรักจากฉัน”ไม่รอให้อีกฝ่ายกล่าวคัดค้านหลวงไชยนรเศรษฐ์ก็ดึงร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น ดังจะยืนยันให้อีกฝ่ายได้รู้ถึงความจริงที่ได้กล่าวไป ค่ำคืนนั้นแม้จะผิดแปลกไปจากวันเข้าหอของใครอื่น เพราะได้แต่นอนกอดร่างระหงที่หันหลังให้ของบัวแก้ว ทว่ามันกลับเป็นคืนที่ช่างเปี่ยมไปด้วยความสุข จากนี้ไปภายในอ้อมแขนว่างเปล่าของเขาจะมีแต่ความอบอุ่นและกลิ่นหอมระรินของหญิงอันเป็นที่รัก “บัวแก้วเจ้าหลับแล้วหรือ...” เมื่อไม่มีเสียงตอบ จึงใช้ริมฝีปากอุ่นนั้นสัมผัสลงบนหัวไหล่นวลเพียงแผ่วเบา ก่อนจะนอนลงข้างๆแล้วกอดร่างบางไว้เช่นเดิม...สักพักใหญ่ ฝ่ายที่ถูกเรียกเมื่อครู่กลับเอื้อมไปสัมผัสแขนแข็งแรง เมื่อแน่ใจว่าชายหนุ่มได้หลับไปแล้ว ก่อนที่บัวแก้วจะหลับไปอย่างอบอุ่นเช่นกัน.... ... แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 55 20:30:17 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 20:07:11

ความคิดเห็นที่ 2 ตกดึกคืนเดียวกัน ที่โรงโสเภณีขุนพิทักษ์ ในย่านตลาดริมท่า ขุนนางร่างใหญ่หัวล้านทั้งใบหน้าและมือเท้าของมันเต็มไปด้วยขนเครารุงรัง ร่างนั้นกำลังนั่งโงนเงนด้วยพิษสุรา ที่กระหน่ำซัดมาแต่หัวค่ำ  กับแกล้มและเหล้ายายังถูกป้อนใส่ปากไม่ขาดสายจากสาวรุ่นทั้งสี่ห้าคน ทว่าดูเหมือนมันจะสำราญอยู่กับหญิงคนที่นั่งอยู่บนตักเป็นพิเศษกว่าคนอื่นๆที่รายล้อมอยู่ ฝ่ามือหยาบกระด้างนั้นยังคงเคล้าคลึงไปทั่วปทุมถันของหญิงบนตักอย่างถือวิสาสะ สุราร้อนที่เต็มอยู่ทุกอณูของร่างกายยิ่งเสริมให้แรงตัณหานั้นโหมกระพือจวนเจียนจะมอดไหม้ “เฮ้ย พวกเอ็งออกไปให้หมด นังเนียนผู้เดียวที่อยู่ปรนนิบัติกู”เสียงใหญ่สั่งการกระด้าง ขณะโอบร่างบางบนตักไว้ไม่ห่าง “แต่พี่ขุนวันนี้เป็นเวรของฉันที่จักอยู่ปรนนิบัติ หาใช่นังเนียนไม่”หญิงที่นั่งอยู่ปลายแถวสุดแย้งขึ้น ขณะเขม้นมองนังเนียนราวจะกินเลือดกินเนื้อ “เอ๊ะ นังนี่เมิงจะลองดีกับกูรึ ไป ออกไปให้หมด หากนังหน้าใดวุ่นวายมิเชื่อคำกู พ่อจะเลี้ยงด้วยแข้งแทนข้าวเสียให้ดู” “ไปเซ่ แน่ะ นังพวกนี้วอน”เสียงผู้ยิ่งใหญ่แห่งโรงโสเภณีตวาดลั่น เมื่อเห็นหญิงทั้งสี่ยังดื้อดึงไม่ออกไปแต่โดยดี และแล้วเมื่อไล่ส่วนเกินทั้งหลายออกไปได้ ก็ถึงเวลาแห่งความหฤหรรษ์ของมันกับนังเนียนคนโปรด บรรดาหญิงทั้งโรงนังเนียนถือว่าเป็นคนโปรดที่สุดของขุนพิทักษ์ มันไม่ยอมให้รับแขกใดนอกจากไว้ใช้สอยส่วนตัว แลยกให้บำเรอเพียงขุนนางคนสำคัญเท่านั้น “มานี่มา แม่เนียน มาปรนนิบัติข้า เช่นที่เอ็งเคยทำ”ขุนพิทักษ์กวักมือเรียกขณะนั่งอยู่บนเตียงนอนกว้าง นังเนียนไม่ยอมทำตามแต่โดยดี กลับยืนเผยให้เห็นเพียงร่างอรชรที่เกือบเปลือยเปล่า ยังคงเหลือไว้เพียงผ้าผืนน้อยปกปิดสิ่งสงวน ท่าทางร่ายรำยั่วยวนไปมาตามเสียงเพลงที่ขับขานภายนอกยิ่งทำให้ขุนพิทักษ์แทบคลั่งด้วยแรงราคะ “ตอบฉันก่อนสิเจ้าคะ ท่านขุน ว่านังเนียนนี้งามกว่าเมียที่เรือนหรือไม่”คนถามยิ่งร่ายรำยั่วหนักขึ้น “ฮ่ะๆ ถามถูกใจข้านัก แม่เนียนนั้นงามกว่าใครทั้งสิ้น มาเถิดมาให้ข้าชื่นชมความงามของเจ้า”ตาโปนจ้องร่างบางอย่างหื่นกระหาย “และหากค่ำคืนนี้ ข้าปรนนิบัติท่านดียิ่งกว่าครั้งใดจักมีสิ่งกำนัลพิเศษแก่ข้าบ้างหรือไม่เล่า”คราวนี้นังเนียนเปลี่ยนจากการร่ายรำ มานั่งออเซาะอยู่ใกล้ร่างใหญ่ “มีอยู่แล้ว ข้าได้เงินจากนายใหญ่งวดนี้มิใช่น้อย ไม่น่าเชื่อว่าทำงานให้ไอ้พวกวิลันดา มันจะทำให้ข้าร่ำรวย กว่าทำงานให้หลวงเสียอีก คราวนี้แหละ เราจักได้สบายกันไปทั้งชาติ” ขุนพิทักษ์แสยะยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ มันเกือบจะนึกถึงความหฤหรรษ์ที่รออยู่ หากไม่มีความคิดบางอย่างมาขัดขวางไว้เสียก่อน “แต่ตอนนี้ อาจมีเสี้ยนหนามบางพวกมันเริ่มรู้ระแคะระคาย วันก่อนก็มีไอ้โม่งชุดดำมาขัดขวางข้าไม่ให้จัดการไอ้เฒ่าจิน นี่ไอ้พวกที่ใช้ให้ไปตามสืบก็ยังไม่ได้ความ ฮึ้ย แค้นจริง อย่าให้กูรู้นะว่าพวกเมิงเป็นใคร จักจัดการให้สิ้น”มันทุบกำปั้นหนักลงบนเสาข้างเตียงนอน ตาโปนนั่นเขม้นมองไปอีกทางหนึ่งอย่างแค้นเคือง “โถๆ พี่ขุนของนังเนียน มามะ เอาความเคืองขุ่นมาลงที่ฉันเถิด ฉันจะทำให้ท่านเป็นเทวดาขึ้นสวรรค์เทียว”พูดแล้วนังเนียนก็ทำอย่างที่พูดไม่ผิดเพี้ยน จนนายของมันครวญครางสุขสมด้วยแรงปรารถนาแห่งกิเลส สักครู่หนึ่งก่อนที่ขุนพิทักษ์จะปล่อยวิญญาณลอยล่องขึ้นแตะเส้นขอบฟ้า ความสุขของมันกลับถูกทำให้สะดุดลง จากเสียงเคาะประตูเร่งเร้ามาจากด้านหน้าห้อง “นายท่านพวกเราได้ตัวคนของไอ้เฒ่าจินแล้วขอรับ”เสียงไอ้บุญสมุนฝีมือดีรายงานอยู่หน้าห้อง เมื่อเห็นไม่มีเสียงตอบไอ้บุญก็ทำท่างยกมือจะเคาะประตูอีกที แต่บานประตูกลับถูกกระชากออกเสียก่อน พร้อมกับท่อนขายาวที่ยื่นออกมาถีบไอ้บุญที่ยืนอยู่หน้าประตู จนลอยไปกระแทกกับราวระเบียงหน้าห้อง   “อึ่ก!” ไอ้บุญแทบกระอัก “อะไรของเมิงวะ กว่าจะได้ความก็ดึกดื่น ขัดความสุขกูนัก ไอ้พวกนี้ทำงานไม่คุ้มข้าวสุก”ร่างใหญ่ที่ยังไม่ได้สวมเสื้อ ยืนถลึงตามองหน้าสมุน “ที่ฉันต้องเร่งมาบอกกับท่านขุนก่อนก็เพราะ เพลานี้ฉันได้จับตัวลูกสาวไอ้เฒ่าจินมาเป็นตัวประกันอยู่ที่นี่แล้ว” “มันมีแต่ลูกชายที่เพิ่งกลับเมืองจีนไปมิใช่รึ มิยักรู้ว่ามันมีลูกสาว” “มีขอรับ งามนัก ชื่อ นังเหม่ยฮัว ข้าว่าจะจับมาเป็นตัวประกันให้ไอ้พรรคพวก มันบอกที่กบดานของไอ้เฒ่าจิน” “แล้วเอ็งได้ตัวนังนี่มาจากที่ใด” “ที่ตลาดตอนที่มันไปซื้อยาบ้านหมอแสขอรับ” “งั้นรึ เช่นนั้นข้าขอดูน้ำหน้านังคนงามของไอ้เฒ่าจินเสียหน่อย”ตาโปนนั้นเขม้นมองเป็นประกาย “ขอรับ”ไอ้บุญรับคำผู้เป็นนายแล้วรีบลนลานออกไป -๑ โปรดติดตามตอนต่อไป ๑- แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 55 21:40:54 แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 55 20:48:22 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 20:12:15

ความคิดเห็นที่ 3 ขอขอบคุณกิ๊ฟดีๆ ที่มีเป็นกำลังใจ จาก คุณรุริกะ, คุณกาปอมซ่า, คุณGTW, คุณใยไหมกะใบม่อน, คุณNUAOFFYHUB, คุณzoi, คุณShaolin boy, คุณnpuiy, คุณกาแฟเย็นเพิ่มช็อต    ขอบคุณกำลังใจและเพลงเพราะๆ จากคุณจี และ คุณไหม ค่ะ  ขอบคุณเรือนบงกช 2 จากพี่งุงิ (แม่หญิงรุริกะ) ค่ะ   ขอบคุณคำแนะการตั้งชื่อภาษาฝรั่งเศส จากคุณ scottie ค่ะ   จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 20:18:24

ความคิดเห็นที่ 4 มาแล้นนนนนนนนนนนน จองที่คนแรก จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 20:30:24

ความคิดเห็นที่ 5 กลืนน้ำลายเอื้อกหนึ่ง นึกว่าจะเห็นกีวีวาดลวดลายเลิฟซีนเสียแล้วเทียว  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 21:25:33

ความคิดเห็นที่ 6 ยังไม่ได้อ่านนะคะ เพิ่งกลับมาถึงห้อง พรุ่งนี้เช้าต้องไปทะเลแต่เช้าอีก... กลับมาจะตามอ่านนะคะ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 01:27:43

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 06:53:13

ความคิดเห็นที่ 8 ปอมมาส่งเสบียงยามเช้าจ้า    คุณกีวี สดใสๆในวันหยุดนะคะ . . จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 09:31:47

ความคิดเห็นที่ 9 เอ . . . วันนี้เป็นอะไรก็ไม่ทราบ . . .กดส่งขนมไม่ค่อยทันเลย จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 09:34:43

ความคิดเห็นที่ 10 ตามเข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : เอริชา เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 19:48:21

ความคิดเห็นที่ 11 ฉากที่ชมจันทร์ อ่านแล้วทำให้นึกถึงเพลงนี้ค่ะ ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 21:42:01

ความคิดเห็นที่ 12 มีฉากวิ็ดวิ๋ว อยู่ 2 ฉาก ฉากแรกวิ๊ดวิ๊วแบบนุ่มๆ ฉากสองวิ้ดวิ้ว แบบหื่นๆ ส่วนหนูเนียน เอาไปรูดเสาในผับในบาร์ได้สบาย ฝีมือขนาดนี้ ^_^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 23:29:53

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ อดที่จะขำกับคนข้างบนไม่ได้จริงๆค่ะ แต่ว่านังเนียนนี่ก็ลีลาดีใช่ย่อยนะคะ 55 ปอลิง. มีคำให้แอบสงสัยเล็กน้อยอยู่คำนะคะคุณกีวี ... ยืนทะลึงตามองหน้าสมุน....ทะลึง=ถลึง รึป่าวเอ่ย คำมันแปลกๆ ถ้าไหมทักผิดก็ขอโทษด้วยค่ะ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 11:22:22

ความคิดเห็นที่ 14 #12 อิอิ มีรูดเสาด้วย ;) #13 ว่าแล้วเชียว ว่ามันแปลกๆ อ่านซ้าไปๆมาๆเหมือนกันแต่มึน 555       ขอบคุณคุณไหมจ้า :) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 21:39:45