|
คุณเชื่อในคำว่า พรหมลิขิต ไหมครับ?
. วันนี้ผมมีเรื่องมาเล่าให้ฟัง
เรื่องราวมันเกิดขึ้นในเวลาที่ผมเรียนจบ ม.6 ตอนนั้นผมคิดว่าควรจะหาประสบการณ์สักหน่อยก็เข้าเรียนมหาลัย จึง
. เอ่อ อย่าสนใจเรื่องของตัวผมเลยครับ เรามาฟังเรื่องที่ผมจะเล่าให้ฟังดีกว่า
อย่างที่ผมถามไปตอนแรก เกี่ยวกับพรหมลิขิต แต่ไอ้คำว่า พรหมลิขิต เนี่ย มันเป็นยังไง ผมก็ไม่รู้และไม่เข้าใจมันเหมือนกัน
มีอยู่เหตุการณ์หนึ่งในวันฝนตก ทำให้ผมลังเลสงสัยในคำคำนี้เหลือเกิน
ผมตัดสินใจหาประสบการณ์ทำงานด้วยการเป็นพนักงานที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง จริงๆผู้จัดการร้านแบ่งงานให้ผมทำเป็นส่วนๆ ซึ่งหมายความว่าหน้าที่ผมมีจำกัด แต่ด้วยความที่ตัวเองอยากทำงานเหลือเกิน จึงช่วยงานทุกส่วนในร้านตอนที่คนไม่พอครับ .. อ๊ะ คือ .. ผมได้เงินเท่าเดิมแหละครับ แต่แหม มันคันไม้คันมือเลยอยากทำน่ะครับ .. มาถึงวันฝนตกที่ผมเกริ่นไว้ดีกว่า
.. วันนั้นฝนตกตั้งแต่เช้า แสงแดดนี่จางมากๆ วันนั้นผมค่อนข้างว่าง เพราะที่ร้านคนน้อยน่ะครับ ลูกค้าก็ไม่ค่อยเข้า ผมจึงจัดนู่นจัดนี่ในร้านซึ่งจริงๆแล้วมันก็ไม่มีอะไรให้จัดอยู่เลย เมื่อเบื่อถึงขีดสุด ผมเลยไปยืนอ่านนิตยสารที่มุมข้างๆประตูร้านครับ อ่านไปร่วมสิบนาที ด้วยความที่ก้มอ่านนานจึงเมื่อยคอ ผมเลยเงยหน้าขึ้นมา จังหวะนั้นแหละครับ ผมเห็นคุณยายคนหนึ่งกำลังรอข้ามถนนอยู่ที่มุมตึกฝั่งตรงข้าม คุณยายเค้าแก่มากๆ ตอนนั้นมีเด็กผู้ชาย(ซึ่งผมคิดว่าน่าจะเรียนประถมปลายๆ) รูปร่างอ้วนกำลังวิ่งอย่างเร่งรีบตัดหน้าคุณยายไป จังหวะนั้นคุณย่ายเดินข้ามถนนพอดี เด็กคนนั้นหยุดเดินตอนเห็นแกกำลังข้ามถนน แล้วก็วิ่งเหยาะไปช่วยพยุงคุณยายเพื่อให้เดินข้ามถนนด้วยความปลอดภัย แหม่ เป็นภาพที่น่าประทับใจนัก เมื่อถึงฝั่งตรงข้าม คุณยายขอบใจเด็กน้อยและทั้งสองก็แยกกันไปคนละทาง
ส่วนตัวผมขอเรียกว่า บังเอิญจริงๆที่เด็กน้อยวิ่งผ่านมาตอนคุณยายกำลังจะข้ามถนนพอดี เอ แล้วทำไมมันถึงบังเอิญได้เหมาะเจาะขนาดนั้นน้า
แล้วผมก็ก้มอ่านนิตยสารต่อ
ไม่นานนัก น่าจะสักชั่วโมงต่อมา ตอนกำลังถูพื้นร้านอยู่ มีผู้หญิงซึ่งดูจากการแต่งตัวแล้วผมทึกทักเอาว่าเป็นพนักงานบัญชีของบริษัทอะไรสักอย่างละกัน วิ่งผ่านหน้าร้านโดยดูเหมือนจะกำลังวิ่งหลบฝน เอ อันหลังนี่ผมทึกทักไปเองหรือเปล่านี่ ในตอนนั้นเอง ผมเห็นผู้ชายซึ่งผมไม่ทึกทักละ เพราะเขาแต่งตัวเหมือนเชฟในร้านอาหารตรงซอยข้างๆจริงๆ เขาวิ่งมึคว้ามือพนักงานบัญชีสาวไว้ เหมือนในหนังเลยครับ ในตอนนั้นมีลูกค้าเข้ามาในร้านพอดี ผมได้ยินคำว่า กรุณาคบกับผมด้วยเถอะครับ มาแว่วๆ เหมือนว่าเชฟคนนั้นสารภาพรักคุณพนักงานบัญชี แต่จะติดตามต่อก็ไม่ได้ เพราะคุณลูกค้าที่เข้ามาเค้าให้ผมเติมเงินมือถือให้ เลยอดดูละคร ไปเลยครับ ฮ่าๆๆ
เวลาพักของผมคือเที่ยง(วัน)ครึ่ง วันนั้นผมไม่รู้คิดอะไร จึงไปตลาดที่นานๆครั้งจะได้ไป เพราะมันอยู่ไกลมาก และท้าทายกับตัวเองว่า จะต้องกลับร้านให้ทันนะเว่ย จึงรีบขับรถมอเตอร์ไซค์ไป
เมื่อมาถึงตลาด ในขณะที่ผมกำลังเดินเลือกร้านกินข้าวเที่ยงอยู่นั้น สายตาผมไปหยุดอยู่ที่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งความเห็นส่วนตัวแล้ว ผมว่าจะเรียนปริญญานะ แหม่ ก็ชุดเค้าออกจะนักศึกษาขนาดนั้น เขายืนห่างจากผมไปประมาณ 50 เมตรเห็นจะได้ สายตาตัวผมเองเห็นเค้าล้วงมือถือจากกระเป๋ามากดและโทร แต่ผมไม่ได้ยินเค้าพูดหรอกครับ ก็ .. มันไกลซะขนาดนั้น แต่สิ่งที่ผมได้ยินคือเสียงของผู้หญิงพูดว่า ขอโทษค่ะ โทรผิดนะคะ เมื่อผมหันไปมอง พบว่ามีผู้หญิงซึ่งแต่งตัวเหมือนแอร์โฮสเตสมากคนหนึ่งเอาโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋า ผมหันไปที่ผู้ที่คนเดิน เห็นเค้าเอาโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเหมือนกัน หลังจากนั้นทั้งสองคนจึงเดินห่างจากผมไปเรื่อยๆ เอ.. จะใช่รึเปล่าน้า
แต่ถ้าสองคนที่ผมเห็นเป็นคู่สายกันจริงๆละก็
ทำไมน้า อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง
.
เมื่อถึงเวลาเย็น ซึ่งเป็นเวลาเลิกงานของผม ตอนนั้น ฝนก็ยังไม่หยุดตกหรอกครับ ผมตัดสินใจเดินกลับบ้านโดยไม่กางร่ม ก็ อยากลองดูน่ะครับว่าพระเอกมิวสิคเค้ารู้สึกกันยังไง ตอนเวลาใกล้ค่ำในระหว่างทางที่เดินกลับบ้านนั้นเอง ภาพข้างหน้าของผมคือชายที่เป็นเชฟคนเดียวกับเมื่อตอนกลางวันกำลังยืนอยู่ตรงข้างตึกและแหงนมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆฝน ในใจผมอยากทักเค้าว่า อกหักเหรอพี่ แต่ไม่เอาอ๊ะ กลัวเค้าจับไปทำอาหารมื้อเย็น
ผมเงยหน้ามองฟ้าเช่นกัน .. อื่มม์ ฟ้าที่มีเมฆฝนที่ก็สวยดีเนอะ
เอาล่ะครับ อย่างที่ผมถามไปตอนแรกว่า คุณเชื่อในพรหมลิขิตมั้ย ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นจริงๆหรอกครับ เพียงแค่คิดว่า เหตุการณ์ต่างๆนาๆที่เจอในวันนั้น ในเป็นคนกำหนดกันน้า
แต่ก็ช่างเถอะครับ ไมว่าใครจะกำหนด เราต่างก็ใช้ชีวิตอยู่ใต้ท้องฟ้าเดียวกันนี่เนอะ
| จากคุณ |
:
หลังคาบ้าน 
|
| เขียนเมื่อ |
:
8 ก.ค. 55 00:26:50
|
|
|
| 
ภายใต้ท้องฟ้าเดียวกัน
