ความคิดเห็นที่ 1 ปรียาถือถ้วยกาแฟค้างเมื่อเห็นลูกจ้างหนุ่ม ความหงอยเหงาตลอดทั้งสัปดาห์จางหายไป เมื่อเขามาทำงานในวันหยุดสุดสัปดาห์ต่อมาตามที่เธอคาดคะเน “อ้าว มาแล้ว” เธอเดินยิ้มกว้างออกมาต้อนรับ กวาดตามองร่างสูงที่แลดูกำยำขึ้นของเด็กหนุ่ม “หายเงียบไปเลย กลับมาจากบ้านตั้งแต่วันไหนจ๊ะ” “ผมกลับมาตั้งแต่วันจันทร์แล้วครับ” เขาเจตนาบอกเวลาคลาดเคลื่อนไปหนึ่งสัปดาห์ “ขอโทษครับที่ไม่ได้โทรมาบอก” เขาสุภาพนอบน้อมเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน หญิงสาวแอบคิด หรือด้วยเหตุนี้ละมังเธอจึงติดอกติดใจหนุ่มน้อยคนนี้เป็นพิเศษ กันต์ธีร์กวาดตามองไปรอบ ๆ ภายในร้านเงียบเหงาเนื่องจากยังเป็นช่วงเวลาก่อนห้างสรรพสินค้าเปิด แต่พนักงานบริการของร้านกลับหายหน้าหายตาไปกันหมด เธอมองตามสายตาเขา “หลังปีใหม่ลูกค้าซาลงไปมาก พี่เลยให้พนักงานส่วนมากเค้าเข้างานรอบบ่ายกัน ในครัวตอนนี้มีแค่พิไล วิทยา กับ สายชล” เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างรับรู้ “ครับ งั้นผมขอตัวไปช่วยพวกพี่เค้าก่อนนะครับ” ปรียาอมยิ้มส่งสายตามองลูกจ้างหนุ่มอย่างเอ็นดู “จ้ะ ถ้าได้ยินเสียงโฟนเปิดห้างแล้ว ค่อยออกมา” กันต์ธีร์เดินค่อมตัวผ่านนายจ้างสาวไปอย่างนอบน้อม เธอทอดมองเรือนกายอันกำยำด้านหลังของเขา คิดถึงไออุ่นจากอ้อมกอด กลิ่นหอมของผิวกาย รวมไปถึงรสสัมผัส ท่าทางภายนอกที่แลสุภาพนอบน้อมเช่นนี้หรอกหรือที่สนองตอบอารมณ์ปรารถนาอันเร่าร้อนของเธอได้อย่างอิ่มเอม ห้วงอารมณ์นั้นเธอรู้สึกหวงแหนเขาจับใจ เสียงพูดคุยเงียบหายทันทีที่เขาย่างเท้าเข้าไป  สายตาของทุกคนในครัวเพ่งตรงมายังผู้มาใหม่ราวกับเป็นตัวประหลาด  ความเงียบแผ่เข้าปกคลุมบรรยากาศอันแสนอึดอัดนั้นอยู่หลายอึดใจ “เฮ้ย หายไปไหนมาตั้งหลายวันวะ” วิทยาได้สติเอ่ยทักขึ้นมาเป็นคนแรก   จากนั้นจึงได้ยินเสียงหัวเราะของสายชลตามมา   “เอ่อ นั้นสิ วันหลังอย่าหายไปเกินอาทิตย์นะโว้ย นายไม่อยู่ เจ้านายหงุดหงิดง่ายเป็นบ้า” รอยยิ้มเยื้อนอันแสนประหลาดปรากฏอยู่ที่มุมปากของทั้งคู่  เด็กหนุ่มยืนตัวแข็งรู้สึกด้านชาไปทั้งร่างกาย  ก่อนจะทันตั้งสติเบนสายตาไปทางพิไลผู้อาวุโสสุดของกลุ่ม ซึ่งกำลังมองเขาอยู่อย่างไม่เต็มตาเช่นกัน “ไม่เอาน่า ไม่ใช่เรื่องของเรา รีบ ๆ หั่นให้เสร็จแล้วไปหมักเนื้อเร็วเข้า จวนจะได้เวลาเปิดร้านแล้ว” เธอบอกผู้ช่วยทั้งสองด้วยท่าทางกระอักกระอวลใจ ก่อนจะหันมองกลับมาที่เด็กหนุ่มอีกครั้ง พยายามปรับสีหน้าและน้ำเสียงให้เป็นปกติธรรมดาเท่าที่จะทำได้ “กันต์ไปดูความเรียบร้อยหน้าร้าน เอาจานกับช้อนบนชั้นไปจัดวางบนโต๊ะให้เรียบร้อย ดูพวกขวดซอสเครื่องปรุงซิว่ามีขวดไหนหมด เอาไปเติมให้ครบ” เธอสั่งงานแล้วรีบกลอกตาหันมองไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว กันต์ธีร์ก้มหน้ารับคำด้วยความอึดอัดใจอย่างประหลาด ฟากฟ้าไร้ดาว จันทราทอแสงโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางระลอกริ้วของปุยเมฆ สายลมเย็นพัดผ่านมาเบา ๆ เขย่ากิ่งใบของต้นสัตยบรรณให้ไหวระริก เผยให้เห็นเจ้าสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ สองตัวบนท่อนอ้อยโตงเตงอยู่ใต้เงามืด นริศราเพ่งสายตาสังเกตมองสีเหลืองซีดของอ้อยสองท่อนซึ่งยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ไม่มีร่องรอยของการดูดกินน้ำหวานเหมือนเช่นทุก ๆ วัน ความเหงาลึก ๆ แทรกซึมอยู่ในหัวอก เจ้าสัตว์น้อยสองตัวคงเศร้าซึมจนไม่ยอมกินอาหาร ด้วยรู้ว่าวันนี้เจ้าของเดิมไม่มาเหลียวแล เขาเงียบหายไปตลอดวัน ไม่ใส่ใจแม้แต่จะนำอาหารมาเปลี่ยนให้พวกมัน เด็กสาวผ่อนลมหายใจยาวขณะก้มลงมองโทรศัพท์มือถือในมือ ครุ่นคิดหาเหตุผลที่เพื่อนหนุ่มต้องปิดโทรศัพท์มือถือตลอดช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ กันต์ธีร์ขับรถช้า ๆ ไปตามถนนยามราตรี แสงจากไฟริมทางส่องวูบวาบเข้ามาในรถเป็นระยะ ๆ สลับกับเสียงครางของยวดยานที่แล่นสวนผ่านไป เขาทอดสายตาเหม่อมองผ่านกระจกรถเบื้องหน้า ความคิดหลายหลากหมุนวนสับสนกันอยู่ภายใน รอยยิ้มเยื้อนที่แสนประหลาดของวิทยากับสายชล ท่าทางกระอักกระอวลใจของพิไลแม่ครัวใหญ่ยามต้องพูดคุยสั่งงานเขา “เป็นไรไปจ๊ะ ทำหน้ายุ่งเชียว” ปรียาเอื้อมมือข้างหนึ่งไปไล้เบา ๆ บนท่อนแขนข้างซ้ายของเด็กหนุ่ม ขณะที่ศีรษะยังพิงอยู่กับพนักพิงของที่นั่งโดยสาร “ว่าไง” เธอถามย้ำ มองเขาด้วยประกายตาอ่อนโยน “มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” เด็กหนุ่มนิ่วหน้า “พี่ปิ๋มครับ.. คือ.. ผมว่า...”  เขาหยุดนิดหนึ่งอย่างลังเล  รู้สึกอึดอัดใจเกินกว่าจะบอกออกไปได้ “เอ่อ... ผมว่า คนที่ร้านเค้ารู้เรื่องของเรากันนะครับ” ปรียากลั้นหัวเราะ ปล่อยมือจากเขาทอดมองทิวทัศน์นอกกระจกหน้าต่างรถอีกด้าน “รู้ก็รู้ไปสิ จะไปสนทำไม”   เขาแอบมองเธอ เสี้ยวหน้าของหญิงสาวยามต้องแสงไฟแลไร้อารมณ์ “แต่ถ้าเอามาพูดเล่นกันแบบไม่ให้เกียรติล่ะก็ เจอดีแน่” ความรู้สึกบางอย่างแฝงลึกอยู่ในน้ำเสียงนั้น ปรียาเป็นนายจ้าง ซึ่งลูกจ้างทุกคนย่อมจะเคารพให้เกียรติ แต่สำหรับลูกจ้างอย่างเขาแล้ว ไม่อยากนึกเลยว่าผู้คนรอบข้างจะมองว่าอย่างไร “ไม่เอาน่า อย่ากังวลไปเลย” เธอเอื้อมมือมาไล้ข้างแก้มเด็กหนุ่ม รู้สึกวูบวาบเมื่อผิวแก้มสัมผัสถูกปลายนิ้วอันแสนอ่อนนุ่มของเธอ “เชื่อพี่สิ เรื่องแบบนี้ธรรมดาจะตาย” กันต์ธีร์คล้องแม่กุญแจไว้กับประตูรั้วก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน  เขาถึงกับต้องกลั้นหายใจเมื่อเห็นปรียานอนทอดกายอยู่บนโซฟา เธอตะแคงศีรษะมาส่งยิ้มให้เขา เด็กหนุ่มกวาดตามองเรือนร่างสวยเพรียวเบื้องหน้า ท่อนขาเรียวยาวได้รูปของเธอซ่อนตัวอยู่ภายในกางเกงยีนส์รัดรูป เขาไล่สายตาขึ้นไปยังสะโพก เอวที่คอดกิ่ว เลยไปถึงทรวงอกอิ่มซึ่งถูกห่อหุ้มไว้ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบาง “ทำหน้ายุ่งอีกแล้ว เป็นอะไรไป ยังไม่สบายใจเรื่องเมื่อกี้อยู่อีกเหรอ” เขาหลบตาด้วยการเพ่งมองแสงสะท้อนแวววาวบนพื้นหิน  ขณะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้โซฟาอีกตัว “ผมมีอีกเรื่องจะปรึกษาพี่ด้วยครับ” เขาบอกด้วยเสียงทุ้มเครียดจนหญิงสาวต้องขมวดคิ้ว “อะไรเหรอจ๊ะ” “เอ่อ.. ปีหน้าอ่ะครับ ผมจะขึ้น ม.6 แล้ว..”  เขาเริ่มอย่างเป็นงานเป็นการ หวาดหวั่นต่อความหมายของถ้อยคำที่เป็นการบอกเลิกความสัมพันธ์กับเธอ  “ผม..ผมอยากมีเวลาให้กับการเรียนมากขึ้นครับ คือ.. ผมกลัวจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเหมือนอย่างเพื่อน ๆ ไม่ได้” ปรียาผ่อนลมหายใจเมื่อเข้าใจถึงความอึดอัดคับข้องใจของเขา “โธ่เอ๊ย เรื่องแค่นี้เอง” เธอว่าไปพลางสังเกตมองหนุ่มน้อย ดวงตาคู่ซื่อ ๆ ยังหลุบต่ำอยู่เพียงพื้นบ้าน  “สมัยนี้ ถ้าหวังจะสอบเอ็นทรานซ์ได้ จะนอนอ่านหนังสืออยู่บ้านคงไม่มีทางติดแน่” ถ้อยคำแสดงความเห็นใจทำเอาเขาเหลือบตาขึ้นมองเธออีกครั้ง  แล้วรีบหลุบลงอีก “พี่จะส่งเราเรียนกวดวิชาเอง” ข้อเสนอนั้นทำให้เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาของหญิงสาวทอประกายอ่อนโยนและจริงใจ  เธอกล่าวต่อไปด้วยสุ้มเสียงสุขุม “ส่วนงานที่ร้านถ้าไม่มีเวลาหรือไม่อยากทำ ก็ไม่ต้องไป”  ว่าพลางขยับลุกจากที่นั่งไปนั่งลงบนที่ท้าวแขนบนเก้าอี้อีกตัว แล้วยกสองแขนขึ้นโอบรอบคอเขา  “พี่แค่อยากให้เรามาหาพี่บ้าง มีเวลาหาความสุขกัน”   เขาเงยหน้ามองลึกเข้าไปในดวงตาเธอ นัยน์ตากระจ่างใสอันเผยความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา แววตาที่บอกถึงความต้องการส่วนลึกของเธอ “พี่มีความสุข เราก็มีความสุขไม่ใช่เหรอ ไม่ได้ทำผิดทั้งกฎหมายและศีลธรรม ใครจะพูดอะไรช่างเขาประไร” นับเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจ หากเขาได้กวดวิชาในสถาบันดี ๆ คงจะมีโอกาสสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำได้เหมือนอย่างเพื่อนคนอื่น ๆ แม้ว่าค่าใช้จ่ายในการเรียนจะเป็นปัญหาที่ต้องขบคิดในลำดับต่อไปก็ตาม “กันต์สุภาพ ให้เกียรติพี่เสมอ” เธอเสริมขึ้นอีก “เหมือนอย่างพี่ที่จะไม่เข้าไปวุ่นวายยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเรา” หญิงสาวว่าไปพลางเบียดกายแนบชิดเข้ามาจนนั่งลงบนตักเขา สัมผัสได้ถึงสรีระอันงดงามของอิสตรีเช่นเธอ อกอิ่มข้างหนึ่งบดเบียดเข้ากับใบหน้า “ถ้ากันต์จากพี่ไป พี่ไม่แน่ใจเลยว่าจะหาคนน่ารักอย่างเราอีกได้หรือเปล่า” รู้สึกหนาวเยือกไปกับวาจาและสัมผัสจากเธอ ร่างกายเริ่มอยู่เหนือการควบคุม  กลีบปากบางเริ่มเคล้าคลึงจนประทับเข้ากับปากของเขา “อย่าจากพี่ไปเลยนะ” เธอพึมพำก่อนริมฝีปากของทั้งสองจะหลอมรวมเข้าหากัน  ถ่ายทอดทุกถ้อยคำผ่านสัมผัสอันเร่าร้อน ...เขามิอาจปฏิเสธเธอได้อีก จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 10:15:52

ความคิดเห็นที่ 2 แสงแรกของทิวาส่องผ่านผ้าม่านผืนบางเข้ามาในห้อง ความอุ่นจัดที่โอบล้อมอยู่รอบกายทำให้เขารู้ว่ามีร่างอ่อนนุ่มของใครคนหนึ่งซบแนบอยู่  ผิวเนื้อเนียนอันเปลือยเปล่ากับกลิ่นหอมจากกายเธออาจปลุกอารมณ์เขาให้ตื่นตัวขึ้นมาอีกระลอก ขณะอีกด้านหนึ่งของจิตใจยังต้านทานขัดแย้งอยู่กับข้อเสนอของเธอ ปรียาไม่ต้องการอะไรนอกจากการสนองอารมณ์ปรารถนาทางกายภาพ ซึ่งเป็นความต้องการที่ผิดแปลกไปจากคนทั่วไป เขาขยับกายจากอ้อมแขนของหญิงสาวครุ่นคิดทบทวนอย่างลังเลใจท่ามกลางบรรยากาศสงบในยามเช้า บรรยากาศในสวนยามเช้าสดใส  นริศราแหงนหน้ามองฝูงนกที่โผบินอยู่บนท้องฟ้าสีอ่อน กิ่งใบของต้นสัตยบรรณเอนไหวไปมาอยู่ในสายลมที่อุ่นขึ้น ฤดูหนาวคงกำลังจะผ่านพ้นไป เด็กสาวตรงไปที่ใต้ร่มเงาไม้ รู้สึกห่วงใยที่สองวันมานี้ด้วงกว่างทั้งสองไม่ยอมแตะต้องดูดกินอาหาร เธอเดินวนเวียนอยู่รอบ ๆ โคนต้นไม้ใหญ่กวาดตามองหาที่พักพิงของพวกมัน ท่อนอ้อยขนาดหนึ่งฟุตสองท่อนซึ่งห้อยโตงเตงอยู่ใต้ร่มไม้ บัดนี้ปกคลุมไปด้วยแผงสีน้ำตาลขยับยั้วเยี้ยไปมา เด็กสาวเพ่งสายตามองขึ้นไปด้วยอาการตกตะลึง “อุ้ย อะไรอ่ะ” เธอไล่มองไปตามกิ่งก้าน สังเกตเห็นมดแดงฝูงใหญ่เดินจากโคนต้นขึ้นไปอย่างเป็นระเบียบ  “ทำไมมดถึงมาแย่งอาหารด้วงได้นะ ทุกวันไม่เป็นนี่หน่า” “.....แมลงเป็นสัตว์ที่มีอายุสั้นมากนะนุ่น ที่เห็นอยู่ตอนนี้ถือว่าเป็นตัวโตเต็มวัยแล้ว อีกไม่เกินเดือนสองเดือนมันก็ต้องตายแล้ว” ตาย “หรือว่า...” เธออ้าปากค้าง เมื่อนึกถึงคำของเพื่อนหนุ่ม ก่อนรีบวิ่งพรวดพราดไปควานหาโทรศัพท์มือถือในบ้าน กันต์ธีร์ย่างเท้าลงบันไดมาอย่างเชื่องช้า บรรยากาศยามเช้าของบ้านหลังใหญ่สงบเงียบ แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาสะท้อนกับพื้นหินสีขาวเป็นเงามันวาว เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นแบบเรียบ ๆ หลับใหลอยู่ภายใต้แสงยามเช้า เขาตรงไปปลดกลอนประตูหน้าบ้าน แล้วดันประตูบานคู่ให้เปิดออก ปลายนิ้วเรียวยาวของเด็กสาวกดทวนหมายเลขเดิมอีกหลายครั้ง สัญญาณโทรศัพท์ดังอยู่นานจนขาดหายไป “มันจะตายหรือเปล่าก็ไม่รู้” เธอพึมพำกับตัวเอง ขณะพยายามกดทวนหมายเลขมือถือเดิม สายตายังจับจ้องอยู่ที่ฝูงมดบนต้นไม้นอกหน้าต่าง “ทำไมไม่ยอมรับสายนะกันต์ หลับสนิทจนโทรศัพท์ดังนานขนาดนี้ยังไม่ได้ยินอีกเหรอ” เธอครุ่นคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินไปสวมรองเท้าที่หน้าบ้าน แล้ววิ่งออกนอกประตูรั้วไป กันต์ธีร์ละสายตาจากทิวทัศน์ของสวนกว้างหน้าบ้าน เดินตรงไปที่ครัวเสียบปลั๊กกระติกน้ำร้อน ก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบของสองสามชิ้นออกมา บนตู้แขวนของเคาน์เตอร์ครัวจัดเก็บภาชนะประเภทต่าง ๆ แยกกันไว้อย่างเป็นระเบียบ เขาเอื้อมมือไปหยิบถ้วยกาแฟบนชั้น แล้วเปิดหน้าบานตู้อีกด้านหนึ่งหยิบจานขนาดกลางและกระทะใบเล็กออกมา รู้สึกประหลาดใจอยู่ลึก ๆ เมื่อสามารถหยิบจับของใช้ทุกอย่างได้คล่องราวกับเป็นบ้านของตัวเอง ชายหนุ่มผิวเข้มเงยหน้าจากเคาน์เตอร์ในห้องกระจก เพ่งมองเด็กสาวตรงหน้า หลังจากพยายามต่อสายภายในขึ้นไปยังห้องชั้นบนให้เธอ “ห้อง 416 รู้สึกเค้าจะวางสายไม่สนิทนะครับ สัญญาณไม่ว่างเลย” “ค่ะ ก่อนมาหนูก็ลองโทรหลายครั้งแล้ว ไม่ติดเลย”  นริศราบอกอย่างร้อนรน ก่อนจะขอร้องเขาด้วยเสียงอ่อนหวาน “ขออนุญาตขึ้นไปตามเพื่อนข้างบนได้ไหมคะพี่ พอดีมีธุระด่วนจริง ๆ” ชายหนุ่มสังเกตมองท่าทางร้อนรนของผู้มาเยือน ชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก็พยักหน้า “ได้ครับ แจ้งชื่อกับฝากบัตรประชาชนไว้ที่นี่ แล้วขึ้นไปได้” เด็กสาวคลี่ยิ้มออกมาได้ รีบก้มลงหยิบกระเป๋าสตางค์ ควานหาบัตรประชาชนส่งให้เขา จากนั้นจึงลงชื่อและเบอร์ห้องที่ต้องการติดต่อลงในสมุดบันทึกของอพาร์ทเม้นต์อย่างรีบเร่งก่อนจะผละจากไป “เอ่อ..เดี๋ยวครับน้อง” เสียงนั้นทำให้เธอหันขวับกลับมา “ผมว่ากันต์ธีร์เค้ายังกลับมานะครับ” เธอขมวดคิ้วมองเจ้าของเสียงพูดอย่างไม่เชื่อหู เขารีบเสริมรายละเอียด “ผมเห็นเค้าออกไปตั้งแต่เมื่อวานตอนสาย ส่วนพ่อของเค้าออกไปทำงานช่วงเย็นยังไม่กลับมา มีแต่พี่ชายเค้าแหละครับที่กลับมาแล้วเมื่อวานช่วงค่ำ ๆ” เขาว่าไปพลางสังเกตมองสีหน้าประหลาดใจของอีกฝ่าย “แต่ไม่เป็นไรครับ ลองขึ้นไปถามดูก่อนก็ได้ครับ เผื่อว่าเขาจะกลับมาตอนผมไม่เห็น” นริศราละความสนใจจากเจ้าของเสียงพูด เร่งฝีเท้าตรงไปที่ลิฟต์ ทางเดินของชั้นบนอพาร์ทเม้นต์ว่างเปล่าเงียบเชียบ ผนังสีขาวหม่นทั้งสองด้านทอดยาวออกไปจนสุดทางสลับกับสีน้ำตาลเข้มของบานประตู เด็กสาวไล่สายตามองหาหมายเลขหน้าห้องตามเบอร์ต่อโทรศัพท์แล้วตัดสินใจเคาะเรียกทันที หญิงสาวรูปร่างเพรียวบางปรากฏตัวขึ้นทันทีที่ประตูห้องเปิดออก หล่อนอยู่ในชุดนอนบางพลิ้ว ผมบนศีรษะกระเซิงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน นริศราผงะมองหล่อนด้วยความตกใจก่อนเบนสายตากลับไปทบทวนหมายเลขหน้าห้องอีกครั้ง กันต์ธีร์อาศัยอยู่กับพ่อและพี่ชายของเขา จึงเป็นไปไม่ได้ว่าจะมีผู้หญิงอยู่ร่วมห้องด้วย หญิงสาวคนนั้นเอียงคอมองท่าทีตกใจของอีกฝ่ายด้วยสีหน้าแปลกใจเช่นกัน “มาหาใครเหรอ”  หล่อนถามขึ้น ดูจากกิริยาและน้ำเสียงผู้หญิงคนนี้คงอยู่ในวัยไม่ห่างจากเธอ “ขอโทษนะคะ ที่นี่เป็นห้องของกันต์หรือเปล่า” คนถูกถามเงียบไป ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปถามคนในห้อง ได้ยินคล้ายเสียงน้ำจากฝักบัวดังซ่าออกมา “พี่ก้อง กันต์เนี่ยใครเหรอ” “ใครมาหากันต์เหรอนุช กันต์ไม่อยู่ เมื่อคืนไม่ได้กลับมา ไปค้างที่บ้านเจ้านาย” เด็กสาวยืนตัวแข็งทบทวนความหมายจากประโยคเมื่อซักครู่ กันต์ธีร์ไม่เคยบอกเธอเลยว่างานพิเศษของเขาจะต้องค้างคืน “เธอเป็นเพื่อนหรือแฟนของน้องชายพี่ก้องล่ะ” หญิงสาวที่หน้าประตูถามพลางหาววอด นริศราเบนสายตากลับมายังเจ้าของเสียงพูด เหมือนเพิ่งสังเกตว่าหล่อนยืนอยู่ตรงหน้า “ฉันมาค้างที่นี่ทุกวันเสาร์ ยังไม่เคยเห็นเค้าเลย พี่ก้องบอกว่าคืนวันเสาร์กับวันอาทิตย์น้องเค้าจะไม่กลับมา ให้ฉันมานอนค้างที่นี่ได้ แต่พอเช้าต้องรีบไป เดี๋ยวพ่อเค้าคงจะกลับจากทำงานแล้ว” หล่อนอธิบายยืดยาวย้ำความชัดเจนในรายละเอียด เรื่องราวมากมายวนเวียนอยู่ในประสาทการรับรู้ของเด็กสาว เธอยังยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู “ใครมาเหรอนุช” ชายหนุ่มผิวขาว นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว เนื้อตัวพราวด้วยหยดน้ำชะโงกกายท่อนบนออกนอกประตูมา เขามีสีหน้าตกใจทันทีเมื่อเห็นผู้มาเยือน “เฮ้ย!” เกียรติก้องผงะรีบหันไปคว้าผ้าขนหนูอีกผืนมาห่มทับร่างท่อนบน แล้วดันแฟนสาวกลับเข้าห้อง “อะไรล่ะพี่ก้อง” นุชจรีโวยวายเมื่อถูกแรงฉุดรั้งของเขา “เอ่อน่า พี่คุยเอง” “อย่าบอกนะว่า เค้ามาหาพี่ แล้วแกล้งบอกมาหาน้องพี่”  หล่อนตวาดกลับไปอย่างคลางแคลงใจ “โธ่ ไม่ใช่ อยู่เฉย ๆ ก่อนสิ” ทั้งสองเถียงกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ฝ่ายชายจะเปิดประตูออกมา “น้องชื่อนุ่น ที่บ้านอยู่แถวนี้ ใช่เปล่า กันต์เคยเล่าให้พี่ฟังนะ” เขาทักทาย พยายามปั้นยิ้มอย่างร่าเริง เด็กสาวพยักหน้าช้า ๆ ทอดมองประกายหวาดไหวในดวงตาชายหนุ่ม   เขาใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน “อ๋อ วันนี้กันต์ไปทำงานแต่เช้า เห็นว่ามีงานด่วน น้องมีธุระด่วนอะไรกับมันหรือเปล่า” สายตาประหลาดใจของเด็กสาวยังจับจ้องอยู่ที่คู่สนทนา อพาร์ทเม้นต์แห่งนี้เป็นห้องพักแบบห้องเดี่ยว จึงเป็นไปไม่ได้ว่าเขาจะพาคนรักมาค้างคืนโดยที่มีน้องชายอยู่ร่วมด้วย เกียรติก้องมองสีหน้าแคลงแคลงใจของอีกฝ่ายอย่างไม่สบายใจนัก “เมื่อกี้ พี่ยังไม่สร่างเมา อาจจะพูดผิดพูดถูกไปบ้าง น้องคงเข้าใจนะ” เขาอธิบายช้า ๆ ด้วยสุ้มเสียงเป็นกังวล เด็กสาวทิ้งสายตามองพื้นกระเบื้องสีอ่อนเบื้องล่างคล้ายจะพยักหน้า รู้สึกปวดร้าวอย่างไม่เข้าใจตัวเอง “ไม่มีเรื่องด่วนหรอกค่ะ ขอโทษนะคะที่มารบกวน” เธอเปล่งเสียงพูดออกไปอย่างเลื่อนลอย ก่อนจะชักเท้าถอยหลังแล้วเดินจากไป เกียรติก้องมองตามแผ่นหลังของเด็กสาวด้วยความหวาดหวั่นใจ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 10:16:51

ความคิดเห็นที่ 3 กันต์ธีร์ดึงขนมปังที่เกรียมได้ที่ออกจากเครื่องปิ้ง แล้วหันไปหยิบช้อนกาแฟตักมายองเนสป้ายลงบนแผ่นขนมปัง จากนั้นจึงวางแฮมที่ทอดเสร็จลงทำเป็นแซนวิช จัดใส่จานพร้อมด้วยไข่ดาว เขาหันไปตักกาแฟใส่ลงในถ้วยเมื่อได้ยินเสียงคนเดินลงบันไดมา “ทำไมวันนี้ตื่นเร็วจังเลยครับ” เขาเอ่ยทักพลางหันมองไป ปรียาอยู่ในชุดเสื้อคลุมผ้าเนื้อบางยืนขวางอยู่ที่หน้าครัว ในมือของเธอกำโทรศัพท์มือถือของเขาอยู่ “ก็เสียงของเจ้านี่น่ะสิ ดังหลายรอบจนพี่หายง่วง จะรับหรือก็ไม่กล้า”  เธอยักไหล่พลางแกว่งโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นไปมา เด็กหนุ่มตกใจรีบปราดเข้าไปคว้าคืน   “ครับ ขอบคุณครับ เอ่อ..” ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอก่อความรู้สึกอึดอัดใจเป็นทวี  เขาแกล้งเปลี่ยนเรื่องคุย “พี่จะทานกาแฟเลยไหมครับ” ปรียาอมยิ้มฝืน ๆ เดินตรงเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะอาหาร “ไม่โทรกลับก่อนหรือจ๊ะ เค้าโทรมาตั้งหลายครั้ง ท่าทางจะมีเรื่องรีบร้อน” คล้ายว่าน้ำเสียงของเธอจะส่อแววประชดนิด ๆ เขาหลบตาด้วยการหันไปกดน้ำร้อนใส่ถ้วยกาแฟ “อืม..”   เขาออกเสียงแล้วเงียบไปขณะยกถ้วยกาแฟกับจานอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้เธอ “คง.. คงจะไม่มีอะไรด่วนมั้งครับ”  ว่าแล้วก็นั่งลงข้าง ๆ พยายามปิดบังความกระอักกระอวลใจด้วยการมองตาเธอตรง ๆ  “บางวัน นุ่นก็โทรมาหาผมแต่เช้าแบบนี้แหละครับ ถ้าไม่นัดไปติวหนังสือ ก็ย้ำให้อ่านทบทวนวิชานั้นวิชานี้” ปรียาเอียงคอมองหนุ่มน้อยเหมือนจ้องจับผิด เขาหลบตาเธอด้วยการหันไปจิบกาแฟ “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่เพื่อนเรียนห้องเดียวกัน” พยายามเปล่งเสียงพูดให้เป็นปกติธรรมดาเท่าที่จะทำได้ ทว่า ยิ่งชี้แจงเพิ่มเติมเท่าไหร่ก็ดูเหมือนเป็นคำแก้ตัวมากขึ้นทุกที  เขารู้สึกหงุดหงิดตัวเองขึ้นมา “ไม่เห็นต้องแก้ตัวพัลวันขนาดนั้นเลย” ปรียากลั้นหัวเราะฝืน ๆ “พี่บอกแล้วไงว่าจะไม่เข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเรา” เขาเหลือบมองเธออย่างไม่เต็มตา  แล้วรีบหันไปจิบกาแฟ “ถึงกันต์จะคบเด็กคนนั้นแบบคู่รัก พี่ก็คงไม่มีสิทธิ...” เสียงของเธอสะดุดแล้วเงียบหายไป หญิงสาวยกมือขึ้นกอดอกแล้วหันไปชมความงามของแสงแดดยามเช้านอกหน้าต่าง เขาแอบมองเธอ ยากนักที่จะอ่านความรู้สึกจากสีหน้าด้านข้าง ความคิดคำนึงวนเวียนขัดแย้งกันอยู่ในหัว เขากำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง “แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกันจริง ๆ นะครับ นุ่นเค้าแค่เห็นใจที่ผมเรียนไม่ทันเพื่อน เค้าก็ใจดี..” เสียงของเขาขาดห้วงเมื่อเริ่มไม่แน่ใจความรู้สึกของคนที่พูดถึง “เอ่อ.. เค้าคงใจดีกับเพื่อนแบบนี้ทุกคน” ปรียาหันมองกลับมาที่เด็กหนุ่ม “ผู้หญิงไม่ได้ใจดีกับเพื่อนทุกคนหรอกนะ โดยเฉพาะเพื่อนผู้ชาย" แววตาของเธอแลมุ่งมั่น “ผู้หญิงจะทำดีกับคนที่รู้สึกพิเศษเท่านั้น” คนฟังถึงกับนิ่งอึ้ง แต่ยังพยายามเก็บงำความรู้สึกด้วยการเพ่งสายตาดูความงามของลวดลายผ้าปูโต๊ะตรงหน้า “กันต์ไม่รู้จริง ๆ เหรอ หรือว่าแกล้งทำเป็นไม่รู้” เธอหรี่ตามองเขา “ถ้ากันต์ไม่ได้คิดอะไรกับเด็กนั่นจริง ๆ คงไม่ต้องหลบหน้าพี่เวลาที่เจอกันในห้างฯ หรอกมั้ง” ความจริงจากปากของเธอก่อความรู้สึกหนาวเยือกอยู่ในอารมณ์  หลายครั้งหลายคราที่เขานัดพบนริศราที่ห้างสรรพสินค้าแห่งเดิม (ซึ่งเพื่อนสาวของเขาเรียนกวดวิชาภาษาอังกฤษอยู่) แต่พยายามหลบเลี่ยงให้พ้นไปจากสายตาของปรียาด้วยความรู้สึกผิดอย่างไม่ทราบสาเหตุ นริศราก้าวลงจากรถประจำทาง เพ่งสายตามองถนนกว้างที่ทอดยาวไกลเข้าไปในหมู่บ้าน ต้นไม้ใหญ่สองข้างทางเปล่งประกายเขียวขจีสดใสอยู่ท่ามกลางแสงแดดในยามเช้า ความปวดร้าวคลางแคลงดึงดูดและผลักดันให้เธอตามมาค้นหาความจริง เด็กสาวยืนนิ่งมองตรงไปข้างหน้าอย่างลังเล ปรียาจูงมือเด็กหนุ่มจากครัวตรงไปยังห้องโถงด้านหน้า แล้วทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาตัวใหญ่ เขายืนตัวแข็งเมื่อเห็นอกอิ่มกับโคนขาขาวเรียวของเธอโผล่พ้นเสื้อคลุมตัวบางออกมา เธอดึงให้เขาทรุดลงนั่งข้าง ๆ แล้วรั้งมือใหญ่เข้ามา “พี่ไม่กลัวไปเปิดร้านช้าหรือครับ วันนี้วันอาทิตย์นะ” เขากลั้นใจถามขึ้น ขณะมองรอยยิ้มอย่างเชิญชวนของอีกฝ่าย “ไม่เป็นไรจ้ะ หลังปีใหม่แบบนี้ลูกค้าไม่มาก พี่เลยฝากกุญแจพิไลให้เปิดร้านก่อนแล้ว ใกล้เที่ยงเราค่อยเข้าไปดูกัน” เธอบอกด้วยเสียงเกือบกระซิบ  แล้วดึงมือเขาใกล้เข้ามาอีก  ขณะมืออีกข้างหนึ่งปลดสายเสื้อคลุมที่สวมอยู่ออก เด็กหนุ่มเกร็งตัวแข็ง กวาดตามองลำคอขาวผุดผาดลงมาถึงเนินอกอิ่มทั้งสองข้าง สายตาไปหยุดอยู่ที่กุหลาบสีดำดอกใหญ่ที่ทอดก้านอ่อนช้อยอยู่หว่างร่องอกของเธอ เขาจ้องมันอยู่นานด้วยความสนใจ ปรียามองตามสายตาพินิจของเด็กหนุ่ม อารมณ์ปรารถนาเมื่อสักครู่ชะงักโดยฉับพลัน “ไม่น่ามีเลยนะ” เธอเอ่ยขึ้น เขาเงยหน้าจากผิวเนื้อเนียนสบตาเธอ “อะไรครับ” “ก็รอยสักนี่ไง” หญิงสาวส่ายหน้าพลางชันกายลุกขึ้นนั่ง เขาเพิ่งสังเกตว่าอารมณ์ของเธอปรับเปลี่ยนไปมาอย่างรวดเร็ว “ตอนที่พี่ยังเรียนอยู่ที่ออสเตรเลีย ให้เพื่อนพาไปสักเพื่อประชดผู้ชายคนหนึ่ง” เธอเล่าเสียงขุ่น “อยากบอกให้เขารู้ว่าเราเจ็บปวด อยากบอกให้เขารู้ว่า เขาทิ้งรอยแผลไว้ในใจของเรา” น้ำเสียงของเธอราวกับกำลังเยาะหยันตัวเอง “แต่หารู้ไม่ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร เขาไม่รู้สึก ไม่สนใจมันเลยด้วยซ้ำ” หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ อย่างขมขื่น กันต์ธีร์สังเกตมองสีหน้าของนายจ้างสาวผู้ซึ่งถูกความปวดร้าวในอดีตพันธนาการชีวิตไว้ “สุดท้ายมันก็เลยกลายเป็นสีดำในใจพี่แต่ฝ่ายเดียว” เธอเม้มริมฝีปาก ขอบตาชื้น “พี่เคยคิดจะไปเอามันออกนะ แต่ก็กลัวว่ามันจะดูไม่ปกติเหมือนเดิม แย่จัง” เธอถอนหายใจพลางทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง เขาขยับตามเข้าไปใช้นิ้วมือไล้เบา ๆ ที่กลีบสีดำของดอกกุหลาบต่ำลงมายังก้านเขียวขจีเหนือสะดือหน้าท้องของเธอ “แต่ผมว่ามันน่ารักดีนะครับ ไม่เห็นต้องไปเอาออกให้เสียเงินหรือเสี่ยงอันตรายเลย” “สวยเหรอ” เธอยิ้มนิด ๆ อย่างประชดประชัน “แต่พี่ว่ามันเป็นแผลน่าเกลียดมากกว่า” เด็กหนุ่มไล่สายตาจากทรวงอกขึ้นไปจับอยู่ที่ใบหน้าสวย แม้จะรู้สึกคลางแคลงกับอดีตของเธอ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่กล้าพอที่จะเอ่ยปากถาม “ผมว่ามันอยู่ที่มุมมองมากกว่าครับ” เธอมองตาเขา เห็นประกายเล็ก ๆ ในนัยน์ตาคู่สีน้ำตาล แววตาที่ดูสงบกว่าชายใดที่เธอเคยสัมผัสมา “ถ้าเรามองมันสวย มันก็สวย แต่ถ้าเราอคติกับมัน มันก็คงดูน่าเกลียดเป็นธรรมดา” เขาบอกด้วยสุ้มเสียงสุขุม “กันต์ว่าสวยเหรอ” เธอถามเสียงอ่อนระทวย ขณะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นโอบรอบคอของเด็กหนุ่ม “ครับ...” เขากระซิบตอบพลางโน้มตัวต่ำลงไป หญิงสาวแหงนหน้าเพื่อรองรับริมฝีปากที่แนบชิด  รู้สึกสงบและสุขใจอย่างไม่เคยสัมผัสมานาน “กันต์น่ารักจริง ๆ ด้วย...” เธอพึมพำปลายจมูกสัมผัสกัน ตามมาด้วยริมฝีปาก... เด็กสาวยืนตาค้าง ร่างกายเย็นเยียบว่างโหวง พยายามบอกตัวเองให้ชักเท้าถอยหลัง แต่แข้งขากลับไม่ยอมทำงาน เธอยืนนิ่งอยู่นานจนทั้งสองถอนริมฝีปากออกจากกัน  นริศราผงะถอยหลังไปสองก้าวเมื่อเห็นว่าฝ่ายชายหันมองมา “อุ้ย” เธอใช้มือป้องปาก ดวงตาคู่ตื่นจับจ้องอีกฝ่ายซึ่งอยู่ในอาการตกใจไม่แพ้กัน “ข..ขอโทษค่ะ พอดีมองหากริ่งไม่เจอ เลยเสียมารยาทเข้ามา” เธอพูดเสียงสั่นก่อนจะทันตั้งสติได้ หมุนตัววิ่งออกจากบ้านไป  กันต์ธีร์เกร็งตัวแข็งมองร่างที่หายไปจากช่องประตูอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะลุกพรวดพราดวิ่งตามเธอออกไป 9...เมื่อลมหนาวพัดผ่าน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12354115/W12354115.html แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 12:42:03 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 10:17:38

ความคิดเห็นที่ 4 นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า  อย่าเข้าไปในบ้านผู้อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 10:18:50

ความคิดเห็นที่ 5 นั่นสิ อกหักเลยตานี้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 13:02:47

ความคิดเห็นที่ 6 จบกัน จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 20:38:34

ความคิดเห็นที่ 7 อ้าว วิ่งตามคนอื่น แล้วทิ้งคนที่ตัวเองกำลังจูจู๊บอยู่หยกๆ เฉยเลย ในความรู้สึกส่วนตัวคิดว่านายกันต์ธีร์ น่าจะเหมาะกับปรียามากกว่า เห็นเริ่มเข้าใจกันขึ้นทีละนิด ส่วนนริศราผู้น่าสงสาร เธอไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรให้ถูก น่าจะรู้นิสัยเรื่องผู้หญิงของนายกัน ก็เลยบอกลามาครั้งหนึ่งแล้วนี่ ไม่เข็ด.....อยู่ดีๆเจอกันใหม่ก็หันมาจุดถ่านไฟเก่าเฉย^^... เลยรู้สึกสมน้ำหน้านิดๆในความเห็นใจนั้น... <ทำไมคิดแบบนี้วุ้ยเรา..T_T...> จากคุณ : Psycho man (GTW) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 04:17:34

ความคิดเห็นที่ 8 ความเห็นเพื่อนนักอ่านหลังไมค์ เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ วันนี้เพิ่งแอบเปิดอ่านตอนที่ 8 จบไป เรื่องน่าจะเริ่มเข้มข้นและพลิกผันขึ้นหลังจากนี้ โดยส่วนตัวแอบหวังให้นริศราแสดงด้านมืดขึ้นมาบ้างครับ ช่วงแรกๆ ยังดูอุดมคติเกินไป ไม่แน่ใจว่าเป็นนางเอกรึเปล่า แต่ชอบปรียามากกว่าเพราะกล้าดี เวลาอ่านถึงแล้วจะรู้สึกว่าเรื่องเรียบๆ ดูฉูดฉาดขึ้น คุณวังวนเขียนเรื่องแอบเซ็กซี่แบบนี้ได้วาบหวามและมีเสน่ห์โดยไม่รู้สึกโป๊เปลือยดีนะครับ งี่เง่าบอย [8 สิงหาคม 2555 13:27] จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 10:27:51