ความคิดเห็นที่ 1 ถึงจะไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลยสักนิด แต่ก็ไม่สบอารมณ์กับสิ่งที่ได้ยินกับหู และเห็นอยู่กับตาในตอนนี้เลย... ก้องเกียรตินึกหงุดหงิดอยู่ในใจกับภาพของชัชพลซึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับสัตวแพทย์สาวที่เพิ่งจะรู้จักกันมาเพียงสองสัปดาห์มาเกือบห้านาทีแล้ว หลังจากที่เพิ่งส่งข้อความสั้นหานวลปรางที่คบกันมาปีเศษในเวลาไม่ถึงนาที ยิ่งไปกว่านั้น คือ กว่าจะส่งข้อความสั้นหรือโทรศัพท์หาแฟนตัวเองแต่ละที ก็ใช้เวลานานเหลือเกินกว่าจะทำ ถึงหมอนุ่น หรือสัตวแพทย์หญิงนิดา เพื่อนรุ่นน้องของหมอประไพพรรณจะสวยกว่า รวยกว่าผู้จัดการร้านกาแฟที่ผู้บังคับบัญชาของเขาคบอยู่หลายเท่า เพราะเป็นถึงลูกสาวเจ้าของตัวแทนจำหน่ายสินค้าเกษตรในเครือบริษัทใหญ่ และมีฐานะถึงขนาดที่พ่อของเธอจะเปิดคลินิกให้ได้ แต่เขาก็ยังคิดว่านวลปรางเหมาะกับชัชพลมากกว่าอยู่ดี เพราะคงไม่มีผู้หญิงคนไหนอดทนและเข้าใจนิสัยบ้างานของคู่รักได้ขนาดนี้แน่   เท่าที่ฟังการสนทนามาตลอดห้านาทีก่อนจะวางสายไป ก็มีแต่เรื่องแมว และที่ผู้กองไปกินข้าวกับหมอนุ่นหลังเสร็จจากการไปเป็นพยานที่ศาลเมื่อสองสามวันก่อน ก็เหมือนจะคุยกันแต่เรื่องแมวอีกนั่นละ ถ้าเป็นละครหลังข่าว นางเอกก็มักจะเจอพระเอกไปดูแหวนกับเพื่อนผู้หญิง แล้วก็เข้าใจผิดว่าพระเอกกับเพื่อนจะแต่งงานกัน จากนั้นก็ขอบอกเลิกให้พระเอกต้องตามง้อ และจบอย่างมีความสุขเมื่อพระเอกขอนางเอกแต่งงงาน แต่เรื่องที่เจ้านายของเขาคุยเรื่องแมวกับผู้หญิงอีกคนที่ดูสนิทสนมเอาการ ดูอย่างไรก็ไม่น่าจะจบด้วยการที่เจ้านายเขาเอาแมวไปขอหมั้นนางเอกในชีวิตจริงของตัวเองได้เลย และถ้ามองเรื่องที่เจ้านายของเขาดูจะสนใจแมวขึ้นมาเป็นพิเศษ ก็อาจเป็นเพราะอยากเอาใจสาวคนใหม่ที่เข้าตามากกว่า แต่ยังอยากเก็บคนเก่าไว้ดู ๆ กันไปก่อนก็ได้ “เหม่ออะไร เดี๋ยวก็เลี้ยวผิดซอยหรอก” เสียงดุ ๆ ของผู้บังคับบัญชาทำให้เขาสะดุ้ง และจำต้องเลิกคิดไปชั่วคราว หักพวงมาลัยเลี้ยวรถไปตามทางที่อีกฝ่ายชี้บอก “ผมไม่เข้าใจอะไรอย่างนึงครับ ผู้กอง” ส.ต.ต. ก้องเกียรติออกปาก ร.ต.อ. ชัชพลเลิกคิ้วน้อย ๆ “ไม่เข้าใจเรื่องอะไร” “ทำไมเถ้าแก่ถึงไม่เล่าเรื่องเองให้มันจบ ๆ แต่กลับโยนมาให้ผู้กองไปถามคุณเรวัติที่เราจะมาหาเขาแทน” นายตำรวจรุ่นพี่ไหวไหล่ ขยี้ตาไล่ความง่วงที่เกิดขึ้นอีกครั้ง ก่อนหัวเราะออกมา “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” “ผู้กองดูอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยนะครับ หลังรับโทรศัพท์” สายตาของคนถูกทักที่หันขวับมามองทำให้คนถามรู้ตัวว่าพลั้งปากไปแล้ว แต่หยุดตัวเองไว้ไม่ทัน ทว่าดูเขาจะผิดคาดไปมาก เมื่ออีกฝ่ายดูจะปลื้มเป็นพิเศษกับข้อสังเกตดังกล่าว และพยายามซ่อนยิ้มเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ซึ่งเป็นอาการที่พบเห็นได้ยากมากถึงมากที่สุดจากนายตำรวจหน้าดุคนนี้   “อืม... นาน ๆ ผมจะได้โอกาสทำอะไรให้ปรางซะที หวังว่าคงจะไม่ตกใจไปซะก่อน” ในที่สุดก็กลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่เมื่อจินตนาการถึงหน้าของคนที่คิดถึง “หรือไม่ผมอาจจะโดนเขาโทรกลับมาด่าว่าทำอะไรบ้า ๆ ก็ได้” คำเฉลยของผู้บังคับบัญชาทำให้ก้องเกียรติอดรู้สึกผิดอยู่นิด ๆ ไม่ได้ที่คิดอกุศลล่วงหน้าไปก่อน แต่มันก็ชวนให้คิดอย่างนั้นจริง ๆ นั่นละ แต่ดูท่าแล้ว ‘อะไร’ ที่ว่า คงจะไม่ธรรมดาเท่าใดนัก “ผู้กองทำอะไรครับ”   “ทำหมันแมว” “หา?” ชายหนุ่มทำตาโต นึกว่าตัวเองถูกอำเข้าแล้ว แต่เสียงของคนพูดจริงจังเกินกว่าจะล้อเล่น ผู้เป็นนายขมวดคิ้วกับปฏิกิริยาของลูกน้อง  “ตกใจอะไรล่ะ... ผมบริจาคเงินเข้าโครงการทำหมันแมวจรของหมอนุ่น แล้วก็ขอให้หมอออกใบอนุโมทนาบัตรเป็นชื่อผมใบหนึ่ง เป็นชื่อปรางใบหนึ่ง แล้วก็ส่งใบอนุโมทนาบัตรนั่นไปที่บ้านของปราง เอาไว้ให้เขาใช้หักลดหย่อนภาษี” สีหน้าของคนฟังกับเรื่องที่เขาทำแปลกประหลาดเสียเต็มประดาทำให้เขาต้องส่ายหน้า โบกมือให้ลืมเรื่องที่คุยกันไปเสีย ก่อนชี้ให้นำรถไปจอดที่หน้าบ้านที่หมาย หากไม่มีป้ายบอกไว้ว่าเป็นพิพิธภัณฑ์รถไฟจำลอง บ้านหลังนี้ก็เป็นเหมือนเพียงบ้านสวนทั่ว ๆ ไปที่ร่มครึ้มด้วยต้นไม้ใหญ่ตลอดแนวทางเดิน และดูเหมือนว่า สถานที่แห่งนี้น่าจะมีผู้มาเยือนไม่บ่อยครั้งนัก ชัชพลก้มลงดูนาฬิกาข้อมือของตนเอง... จากอู่เรือของเถ้าแก่บุญเกิดมาที่นี่ ใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง และจากที่นี่ไปยังบ้านของผู้กำกับธำรง รวมไปถึงบ้านของเขาที่ไม่ห่างจากสถานีตำรวจมากนัก น่าจะใช้เวลาพอ ๆ กัน แต่ถ้าเอาสถานีตำรวจเป็นจุดเริ่มต้น โดยไม่ขับรถวนเป็นวงอย่างที่เป็นอยู่ ซึ่งจะกินเวลาร่วมชั่วโมง หากขับจากสถานีตำรวจไปยังอู่เรือ หรือจากสถานีตำรวจมายังบ้านหลังนี้ ก็จะใช้เวลาแห่งละไม่เกินครึ่งชั่วโมงเท่านั้น เขากดอินเตอร์คอมที่หน้าประตูรั้ว แนะนำตัว พร้อมถามว่าเข้าไปได้หรือไม่ เพียงอึดใจต่อมาก็มีเสียงตอบรับกลับมา พร้อมบอกให้เลื่อนประตูรั้ว นำรถเข้ามาจอดในบ้านก็ได้ ฟังจากน้ำเสียง ดูท่าเจ้าของบ้านจะรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นใครและมาเพื่อการใด... อาคารแรกสุดที่พบก่อนถึงตัวบ้านที่พักอาศัย เป็นโรงเรือนที่มีโถงกว้าง ติดป้ายบอกว่าเป็นสถานที่จัดแสดงแบบจำลองรถไฟยุคต่าง ๆ ทั้งของไทยและต่างประเทศ และเป็นสถานที่ซึ่งเจ้าของบ้านบอกให้เข้ามาพบ หากไม่ได้อยู่ในเวลาทำงาน ชัชพลคงมองทุกสิ่งที่จัดแสดงอยู่ตรงหน้าด้วยความตื่นตาตื่นใจเหมือนครั้งแรกที่ได้เห็นยานพาหนะที่เรียกว่ารถไฟเป็นครั้งแรกในชีวิต เพราะรถไฟหลากรุ่นหลายรูปแบบพร้อมฉากหลังที่นำมาประกอบให้การจัดแสดงสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้นมากมายจนละลานตาไปหมด แทบไม่อยากเชื่อเลยว่า ชิ้นงานที่เก็บรายละเอียดเอาไว้อย่างครบถ้วนเหล่านี้จะมาจากฝีมือชายชราที่เงยหน้าขึ้นจากชิ้นงานบนโต๊ะที่มุมสุดของห้องโถง และมองมายังเขาทั้งสอง แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น   “ขอรบกวนเวลาหน่อยนะครับ” ร.ต.อ. ชัชพลออกปาก พร้อมทำความเคารพผู้สูงวัยกว่า แล้วเดินเข้าไปหา เมื่อเทียบกับเพื่อนอีกสามคนอย่างสมพงษ์ บุญเกิด และธำรง... เรวัติแตกต่างออกไปจากคนเหล่านั้นอย่างสิ้นเชิง ด้วยเขาเป็นชายร่างเล็ก ท่าทางแบบนักวิชาการหรือคนที่เติบโตมาพร้อมกับประวัติการเรียนลำดับต้น ๆ ของห้อง   ชายสูงวัยขยับแว่นสายตาให้เข้าที่ระหว่างใช้ปลายพู่กันแต้มสีต้นไม้ต้นเล็ก ๆ จำนวนมากที่ปักเอาไว้บนขอบกล่องโฟม เพื่อเตรียมประดับลงบนแบบจำลองของฉากที่จะนำมาประกอบการจัดแสดงแบบจำลองของรถไฟ “คุยไปทำงานไปคงไม่เป็นไรนะ” “ไม่เป็นไรครับ” นายตำรวจหนุ่มเอ่ยตอบ โน้มตัวลงมองแบบจำลองสะพานรถไฟข้ามหุบเขา ลักษณะสะพานเป็นโครงเหล็ก ส่วนรองรับรางเป็นคอนกรีตบอกเอกลักษณะได้ไม่ยากว่าเป็นที่ไหน ยิ่งไปกว่านั้น คนทำแบบจำลองนี้ละเอียดถึงขนาดมีการวางท่อระบายน้ำจากฐานคอนกรีตลงมาเพื่อไม่ให้น้ำสัมผัสกับโครงเหล็กของสะพานมาด้วย “แบบจำลองสะพานคอมโพสิตเหรอครับ” “ผู้กองรู้จักด้วยหรือ” อดีตพนักงานการรถไฟยิ้มให้คำถามนั้น พลางแต้มพู่กันลงสีต้นกล้วยเล็ก ๆ ที่จะนำมาประดับฉากเบื้องล่างของสะพาน “พอทราบบ้างครับ เคยเห็นตอนขึ้นรถไฟจากกรุงเทพฯ ไปเชียงใหม่ช่วงรับน้อง” เขาเงยหน้าขึ้นตอบ หากยังพินิจโครงเหล็กที่ขึ้นเป็นเสาเอาไว้ในแนวโค้งเคียงกับแบบจำลองสะพานคอมโพสิตอยู่อย่างสนใจ “ที่อยู่ข้าง ๆ นี่คืออะไรครับ”   “แบบจำลองของสะพานห้าหอ... เป็นสะพานรถไฟทำจากเหล็กวางแนวการเดินทางเป็นแบบเส้นโค้ง เป็นสะพานรถไฟที่มีมาก่อนสะพานคอมโพสิต ตอนนี้ถูกรื้อออกไปแล้ว”   “น่าเสียดาย... แต่ดูจากโครงสร้างแล้ว คนนั่งรถไฟข้ามสะพานห้าหอสมัยนั้นคงหวาดเสียวน่าดู” “นั่นสินะ” เรวัติหัวเราะหึ ๆ วางมือจากงานทำแบบจำลองชั่วครู่ แล้วลุกขึ้นมายืนข้าง ๆ นายตำรวจหนุ่มที่ยืนกอดอกมองภาพสะพานรถไฟข้ามเหวสองสายที่วางแนวคู่กันไปในอดีต “ใคร ๆ ก็ชอบความรู้สึกมั่นคงปลอดภัยกันทั้งนั้น แต่ที่ยอมเอาชีวิตไปแขวนอยู่กับความเสี่ยง ถ้าไม่ใช่ใจรักก็ทำด้วยความจำเป็น เมื่อมีตัวเลือกที่มั่นคงถาวรกว่า ดีกว่าก็ย่อมจะเลือกของนั้นสิ่งนั้นเป็นธรรมดา และของบางอย่างที่มันหมดประโยชน์จะเก็บไว้ใช้หรือเอาไว้ดูเล่นมันก็เท่านั้น รื้อทิ้งไปซะดีกว่าจะต้องคอยมากังวลระวัง”     หากไม่ได้คิดไปเอง มีนัยบางอย่างที่แฝงอยู่ในคำพูดนั้น... “แต่สะพานสองหอกับสามหอก็ยังอยู่นี่ครับ” เขาพูดถึงสะพานรถไฟที่ทอดต่อออกมาจากอุโมงค์ขุนตาล ซึ่งลักษณะเป็นโครงเหล็กเช่นเดียวกับสะพานที่ถูกรื้อทิ้งไป หากมีระยะทางที่สั้นกว่ามาก “ถ้าจำเป็นต้องเสี่ยงหรืออยู่ในความไม่มั่นคง การอยู่ในภาวะนั้นแต่น้อย หรือในระยะสั้นก็ไม่ใช่ปัญหาไม่ใช่รึ” “ก็จริงครับ” “ผู้กองเป็นร้อยเวรคดีเจ้าของคณะลิเกหายตัวไปแล้วกลายเป็นศพจมน้ำตายที่ท่าเรือใช่ไหม” ชายสูงวัยถาม “คุณคิดว่าผมมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับคนตายสินะถึงได้มาที่นี่ คงไม่ใช่แค่สนใจแบบจำลองรถไฟกระมัง”   เถ้าแก่บุญเกิดคงจะโทรศัพท์มาบอกแล้วจริง ๆ นั่นละ... เขานึกในใจ... เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะอ้อมค้อมกันอีก “เถ้าแก่บุญเกิดแนะผมว่า ถ้าอยากทราบเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสามวันก่อนให้มาคุยกับคุณเรวัติ”   อดีตวิศวกรการรถไฟขยับริมฝีปากเหมือนพึมพำอะไรบางอย่าง ค่อย ๆ ยันตัวขึ้น ขยับไปพิงพนัก ในเวลานั้นเอง ชัชพลได้ยินฝ่ายครางออกมาเบา ๆ ด้วยความเจ็บปวด “ไม่ต้อง... ผมไม่เป็นไร แค่นั่งท่าเดียวนานไปหน่อย” เรวัติยกมือห้ามเมื่อเห็นชายหนุ่มตรงเข้ามาทำท่าจะช่วยเหลือ “ผมเคยเสียหลักล้มกระดูกหน้าแข้งหักน่ะ รักษาหายเดินได้ก็จริง แต่มันก็มีเจ็บเรื้อรังมายันแก่ ว่าธุระของผู้กองมาเถอะ อยากรู้อะไรก็ถามมา ถ้าผมตอบได้ ผมก็จะตอบ” “เถ้าแก่บุญเกิดบอกผมว่า คุณเรวัติอยู่ด้วยในวันที่คุณสมพงษ์หนีออกจากบ้านมา...” “ถามตรงประเด็นดี” ชายสูงวัยยิ้ม เชิญให้นายตำรวจทั้งสองนั่งลง พยักหน้าอนุญาตเมื่อพนักงานสอบสวนขอบันทึกเสียงและจดบันทึกข้อมูลเบื้องต้น “ใช่... เย็นวันนั้น ผมกับธำรงไปกินข้าวที่บ้านของบุญเกิด แล้วสมพงษ์ก็เข้ามา พูดว่า จะมาขออาศัยอยู่กับบุญเกิดสักสามสี่วัน เพราะเพิ่งทะเลาะกับลูกสาวที่ไปเรียนที่กรุงเทพฯ แล้วเกิดชอบพอกับนายตำรวจเข้า และกำลังจะแต่งงานกัน เขาบอกให้ลูกสาวเลิกกับคนรักเสีย แต่ลูกสาวไม่ยอม เขาเลยหนีมา กำชับกำชาว่าไม่ให้บอกใครว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่” “คงคิดว่าสมพงษ์น่ะ แก่แล้วยังทำตัวเหมือนเด็ก ๆ สินะ” เขาเอ่ย ชัชพลไม่ตอบคำถามนั้น หากตั้งข้อสังเกตขึ้นใหม่ “ดูท่าคุณสมพงษ์คงไม่ชอบตำรวจเอามาก ๆ” “เข้าขั้นเกลียดเลยเชียวละ” เรวัติกล่าว “เพราะเขาฝังใจว่า ตำรวจแย่งเมียของเขาไป ทั้งที่เขาเองก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงแค่คนเดียว มิหนำซ้ำ ลูก ๆ แต่ละคนที่เห็นอยู่ทุกวันนี้ ก็ไม่ใช่ลูกของเมียคนนั้นสักราย...” กล่าวแล้ว เขาก็ถอนใจยาว เม้มริมฝีปากเหมือนชั่งใจว่าควรจะเล่าให้แจ้งแก่อีกฝ่ายไปเลยหรือไม่ และท้ายที่สุดก็พยักหน้ากับตนเองเหมือนจำเป็นต้องตัดสินใจเล่าความจริงเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าวทั้งหมดให้กระจ่าง “คนที่ทำให้สมพงษ์เกลียดตำรวจเข้าไส้มาจนถึงทุกวันนี้ ก็คือ ธำรง เพราะเขามองว่าธำรงไม่ได้ทำแค่จับบุญเกิดดำเนินคดีข้อหาฆ่าคนตาย แต่ยังทำให้มะลิที่เคยเป็นเมียเขาหนีไปอยู่กับธำรงด้วย แต่ผมก็ไม่แปลกใจเลยที่มะลิทำแบบนั้น...” ******************* (จบตอนที่ 4) ******************* สะพานคอมโพสิตและสะพานห้าหอ จากเว็บไซต์รถไฟไทย (http://i132.photobucket.com/albums/q28/chayain/Northern%20route/Pang-ngae-01.jpg) แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 55 11:30:43 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 01:20:57

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่าน ต้องขออภัยในความล่าช้าเช่นเคย ถ้ามีคำแนะนำ ความเห็นอะไรก็บอกได้นะคะ หรือแวะมาคุยเล่นกันบ้างก็ได้ ยินดีรับความคิดเห็นด้วยความขอบคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ ^^ คุณระรินใจ : ท่านรองฯ มาช้า แต่คำพูดทิ้งท้ายนี่ชนะเลิศเลยใช่มั้ยคะ ^^ คุณห้าสิบป่าย : เดี๋ยวก็รู้ว่าคนที่ทำงานยุ่งจนหาเวลาให้แฟนไม่ได้จะเจออะไรค่ะ คุณ scottie : หมอประภาพรรณเป็นคนละคนกับหมอนุ่นค่ะ (เนอะ แค่โทรหาไม่ยากเลยจริง ๆ) คุณทะเลเดือดพันธุ์ร็อค : ไม่ใช่แค่ทำให้เพื่อนเครียดอย่างเดียวค่ะ แต่งานนี้มีอะไรมากกว่านั้น คราวนี้คนที่ต้องคิดมากไม่ใช่แค่ปราง แต่เป็นตาผู้กองที่ทำให้คนอื่นเขวมาเยอะแล้วด้วย คุณหนิง (peiNing) ส่ง message ไปแล้ว ผลจะเป็นอย่างไร โปรดติดตาม คุณ This is Nok : ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ^^ ขอบคุณ give จาก คุณ ลูนาติก, คุณ ระรินใจ, คุณ GTW, คุณ Mnemosyne, คุณ peiNing, คุณ อันติกา และคุณ This is nok ด้วยค่ะ ช่วงที่ผ่านมา หลายท่านคงได้ยินข่าวเรื่องการสอบนายสิบตำรวจที่มีการโกงข้อสอบกัน ส่วนตัวมีโอกาสได้คุยกับเพื่อนที่เป็นตำรวจอยู่เหมือนกัน ตั้งแต่ก่อนที่จะมีกำหนดสอบใหม่ เจ้าตัวบอกว่า ถึงจะเห็นใจคนที่ไม่ได้ทำผิด แล้วต้องเสียเงินไปสอบไกล ๆ แต่ก็จำเป็นที่จะต้องจัดสอบใหม่ จะได้ไม่มีข้อครหาอีก และเป็นเรื่องที่ดีแล้วที่จับได้ตอนนี้ บทสนทนาตอนนั้นก็ออกมาทำนองนี้ค่ะ เพื่อน :     ดีแล้วที่จับได้ตอนคนเข้าสอบแค่แสนคน คนเขียน :    ทำไมคิดงั้นล่ะ เพื่อน :  ลองคิดดูนะ... หลังจากนี้จะมีสอบ กพ. ภาค ก. คนสอบเป็นล้าน ไม่ใช่แค่แสน ถ้ามีการโกงข้อสอบแบบนี้อีก แล้วจับไม่ได้ พวกที่โกงข้อสอบไปเป็นข้าราชการจะมีกี่คน คนเขียน :  ก็น่าคิดอยู่ ส่วนคนที่โกงข้อสอบนี่ก็เถอะ ยอมจ่ายหลายแสน เพื่อที่จะไปเอาเงินเดือนหมื่นกว่า มันคุ้มกันหรือเปล่าน่ะ เพื่อน :  เดี๋ยวนี้ คนที่อยากเป็นข้าราชการมันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว หลายคนกะไปถอนทุนคืนทีหลัง... ถ้าไม่ได้ยินกับหูตัวเองเต็ม ๆ ก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน คนเขียน :  ใครพูดอะไรให้ได้ยินเข้าล่ะ เพื่อน :  ตอนแรกไม่ตั้งใจจะฟังหรอก แต่นิสัยตำรวจมันพาไป เลยอดอยากรู้ไม่ได้... ไปกินข้าวที่ร้านนึงตอนเที่ยงก็ได้ยินโต๊ะข้างหลังพูดกันว่า ลูกจบนิติศาสตร์มา จะฝากให้ไปทำงานเป็นนิติกร คงต้องใช้เส้นสายข้างใน แค่นั้นยังไม่พอ เพราะเพื่อนที่นั่งคุยนั่นมันพูดว่า ดีแล้ว ไปเป็นนิติกรจะได้ถอนทุนคืน โดยเฉพาะตอนประมูลงาน หรือมีปัญหาอะไรกับทางหน่วยงานจะได้มีคนเคลียร์สบาย...   ได้ยินแล้วแทบสำลักข้าว เริ่มไม่แปลกใจแล้วว่า ทำไมคนบางคนมันเห็นเรื่องโกงเป็นเรื่องธรรมดา เพราะพ่อแม่มันสอนมาแบบนี้นี่เอง คนเขียน : ความคิดแบบนี้แย่ชะมัด เพื่อน :  ใช่... ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคนถึงคิดว่าจะหวังรวยกับงานราชการ ยังจำได้อยู่เลย ตอนที่ซื้อรถคันที่ใช้อยู่ทุกวันนี้ มีคนมาพูดให้ได้ยินว่า เป็นตำรวจนี่ดีจัง ทำงานแล้วก็มีเงินซื้อรถ... รวยบ้าอะไรล่ะ ทุกวันนี้ยังต้องผ่อนอยู่เลย แล้วกว่าจะซื้อรถได้ ก็ทำงานมาแล้วตั้งห้าหกปี... มันไม่คิดเลยว่า เงินที่ได้มาจากการโกงเขา ถึงได้มันก็อยู่ไม่นาน สักวันก็ต้องมีคนจับได้ มีคนเอาคืนกับมันเหมือนกัน เคยเห็นมาหลายรายแล้วที่จบไม่สวย จากนั้น เราก็บ่นกันไปตามประสาคนเรียนกฎหมายเมื่อนานมาแล้วไปตามเรื่องละค่ะ ^^" คราวนี้ก็คงต้องมาลุ้นกันว่าเปิดสอบนายสิบตำรวจสิงหานี้จะไม่มีปัญหาเดิม ๆ อีก เพราะคนที่ทำด้วยความสามารถของตัวเองต้องพลอยเดือดร้อน และสิ่งเหล่านี้เป็นภาพสะท้อนถึงสภาพสังคมของบ้านเราได้ในหลายแง่มุมอยู่เหมือนกัน ตอนนี้ ชวนคุยเรื่องเครียดไปหน่อย ก็ต้องขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตามนะคะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 02:02:18

ความคิดเห็นที่ 3 มาเอาที่ 1 ท่าทางจะได้สาวอดีตกันอีกนะเนี่ย อยากเห็นรูปสะพานคอมโพสิต สะพานห้าหอ (สมัยก่อนก็ใช้คำว่าคอมโพสิตแล้วหรอเนี่ย หรือเราคิดถึงแต่  composite material) และมาให้กำลังใจคนตงฉินทุกคนค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 02:52:27

ความคิดเห็นที่ 4 จาก....ผมแย่งปืนจากไอ้โจรที่มันเอาพานท้ายฟาดหัวผมตอนเข้ามาปล้นเรือ แล้วยิงสวนไปจนพวกมันตายไปคนหนึ่ง นอกจากตำรวจจะจับโจรที่เหลือได้แล้ว ผมก็พลอยถูกจับไปด้วยในฐานฆ่าคนตาย...” เชื่อมโยงมาถึง ถึงจะ..และการตอบโต้โจรที่ขึ้นปล้นเป็นการกระทำที่พอสมควรแก่เหตุ ถ้าสู้ด้วยเรื่องนี้ ผมคิดว่า โอกาสที่จะพ้นผิดก็เป็นไปได้สูงครับ” แต่ภาพรวม(สำหรับผมแล้ว มันไม่ถูกต้องเลย) ยิงโจรที่พยายามบุกเข้ามาตาย ไม่ควรจะถูกจับเสียด้วยซ้ำ.....พลเมืองดีจะป้องกันตัวต้องคิดแล้วคิดอีก ในขณะที่โจรไม่เห็นต้องคิดอะไรมาก อ่านที่คุณ ปิยะรักษ์  คุยกับเพื่อนใยความเห็นที่สอง น่ากลัวนะครับ ขนาดคนจะไปเป็นนายสิบตำรวจบางส่วนยังคิดโกงได้ขนาดนี้ เกิดเป็นตำรวจจริงๆขึ้นมาจะขนาดไหน บวกกับมาอ่านข่าวเด็กยิงกัน ปล้น ฆ่า..ในช่วงนี้ ยิ่งทำให้(ความรู้สึกส่วนตัว)รู้สึกว่า ทำไมกฏหมายคุ้มครองคนทำไม่ดีมาก  เพราะโทษที่ได้รับน้อยเหลือเกิน เพราะความที่อายุไม่ถึง 18 เลยทำชั่วอะไรก็ได้..นักสิทธิมนุษย์ชนบางคนก็ออกมายิ้มแย้มบอกเด็กก็คือเด็ก อย่าถือสาหาความ....ทั้งที่พฤติกรรมเด็กพวกที่ทำผิด Children of the damned ชัดๆ และอ่านข่าวย้อนหลังไปไม่นาน คนเพิ่งออกมาจากคุกจากข้อหาร้ายแรงไม่ถึงเดือน สามารถเป็นคนขับแท็กซี่ และก่ออาชญากรรมร้ายแรงกับผู้โดยสาร คนฆ่าคนตายออกมาไม่นานก็มาก่อคดีอย่างเดิมซ้ำอีก...อะไรกันนี่...เมืองไทยเป็นขนาดเชียวหรือ... มาอ่าน มาคิด มาบ่น แล้วก็เผ่นล่ะครับ ^^ แว่บ!!!!! จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 07:42:52

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ได้ภาพรวมของรถไฟ เรือเมล์ ลิเก ตำรวจ(และแมวที่เป็นหมัน) แล้วครับ! คุณตาเรวัติคงมีเรื่องเล่าให้ต้องกุมขมับอีกแหงๆ ส่วนเรื่องสอบนายสิบตำรวจก็นะ ค่าของคนอยู่ที่คนของใคร...รึเปล่า คือผมไม่ได้ว่าตำรวจไม่ดีน่อครับ ที่ดีก็เยอะ แต่ที่ไม่ดีก็มี ถ้าพวกที่โกงข้อสอบสอบเข้าไปได้ เลียแข้งเลียขาพวกตำรวจมือสกปรก มันก็เกิดเป็นวงจรปันผลกันอีกล่ะ เพลียครับเพลีย ยังไงก็เอาใจช่วยตำรวจทุกท่านที่เป็นตำรวจของประชาชนอย่างแท้จริงนะครับ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 20:04:31

ความคิดเห็นที่ 6 วันนี้มาเร็ว คาดว่าไม่ได้เป็นที่โหล่แน่นอน (ส่วนมากไม่โหล่ก็รองโหล่) มีเพื่อนที่ทำงานเกี่ยวกับพวกกฎหมายเหมือนกัน กำลังจะสอบอัยการเสียด้วย ทีนี้ก็เลยพูดถึงว่าทำไมคนเป็นอัยการมีลู่ทางหาตังค์เข้ากระเป๋าแบบตุงๆ ได้อย่างไรบ้าง ฟังแล้วก็อึ้งไปเล็กน้อย พอมองหน้ามัน ก็เลยถูกดักคอว่าไม่ต้องมองแบบนี้เลย เล่าสู่กันฟังแต่มันไม่ทำแน่ ไอ้เราก็รู้หรอกว่ามันไม่ทำ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะย้ำตามภาษาว่า อย่าทำอะไรที่ทำให้แม้แต่ตัวเองยังกินแหนงตัวเองก็แล้วกัน ชวนบ่นเรื่องเครียด เลยช่วยเพิ่มดีกรีให้ค่ะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 21:19:04

ความคิดเห็นที่ 7 แอบคิดว่าจะเอาแมวไปเป็นของหมั้นจริงๆ สนุกดีค่ะ แต่เรื่องระบบราชการเดี๋ยวนี้ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ  อย่างที่คุณปิยรักษ์คุยกับเพื่อน มีเพื่อนได้ทำงานในกรมที่ดิน มีคนบอกว่าได้ใต้โต๊ะเยอะมาก (ก็ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่า) เขาอาจจะไม่ได้ก็ได้ แต่โดนมองติดลบไปแล้ว แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 55 19:15:13 จากคุณ : หม่าม๊าขาหมู เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 19:14:18