ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 Somewhere I Belong ดวงตะวันสาดแสงสีแดงยามก่อนอัสดง เงารั้วเหล็กขึ้นสนิมทอดยาวจนเกือบทาบทับตัวบ้านหลังใหญ่แต่ทรุดโทรมจนไม่อาจเห็นความงดงาม ในอดีต เสียงสายลมพัดผ่านใบหญ้าเสียงบางเบา เสียงเครื่องยนต์ดังผ่านความเงียบเริ่มส่งเสียงดังใกล้เข้ามาทุกขณะ เพียงครู่เดียวรถยนต์หรูสีดำสนิทซึ่งปกติไม่เคยพบเห็นได้ในแถบชานเมืองของเมืองเล็กๆในแคนนาดาเช่นนี้  รถยนต์จอดสนิทลงหน้ารั้วเหล็กและบานประตูไม้เก่าแก่ ชายสองคนในชุดสูทสีดำด้านเปิดประตูรถลงมายืนทอดสายตาไปที่ตัวบ้าน         “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรคะ?” เสียงดังจากหญิงสาวซึ่งเดินออกมาจากตัวบ้าน       “ผมมาพบคุณ กรีนิช ลูกสาวคุณแอนเดอร์สันครับ” เสียงตอบจากชายชุดดำตัวสูงกว่าชายอีกคนตอบออกไปเสียงทุ้มต่ำ       เงาหญิงสาวใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนเห็นใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากแดงระเรื่อ ผมหยักศกสีดำเป็นลอนยาวประบ่า แต่สิ่งที่ทำให้ชายทั้งสองสนใจมากที่สุด คงจะเป็นดวงตาสีมรกตของเธอมากกว่า ก่อนจะมีคำตอบออกมาประตูรถด้านหลังก็เปิดออกปรากฎร่างชายหนุ่ม ร่างสูงใหญ่อายุราวสามสิบ ปีผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าคมเข้ม ในตาสีน้ำตาลอ่อน มีเครามองเห็นได้บางๆ แต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีอ่อนเกงเกงขายาวสีเข้ม กล่าวตอบออกมาแทนชายชุดดำทั้งสองคน       “สวัสดีครับ ผมชื่อ แซ็ก  แซ็ก คอลลินด์ ผมมาจากกองทุนคอลลินด์ ที่คุณแอนเดอร์สันคุณพ่อของคุณเคยทำงานอยู่ครับ” ชายหนุ่มกล่าวแนะนำตัวอย่างสุภาพ       “ถ้าคุณจะมาร่วมพิธีศพคุณพ่อ งานจบไปเมื่อวานแล้วค่ะเราไม่ได้มีพิธีอะไรมาก แค่มีพิธีฝังศพที่โบสถ์เท่านั้นค่ะ” หญิงสาวกล่าวด้วยใบหน้าอิดโรยและเศร้าสร้อย       “ผมทราบข่าวแล้วครับผมตั้งใจจะมาให้ทันเวลาแต่มีเหตุจำเป็นทำให้ผมไม่สามารถมาได้ครับ ที่ผมมาวันนี้มีเรื่องสำคัญมาขอคุยกับคุณครับ คุณกรีนิช”       หญิงสาวทำหน้าครุ่นคิดแต่มีบางอย่างที่เธอแสดงออกทำให้ทราบได้ว่าเธอไม่ได้อยากคบค้ากับคนแปลกหน้ามากนัก แต่เมื่อมองสายตาชายหนุ่มแล้วเหมือนมีบางอย่างทำให้เธอสงสัยอยากรู้ขึ้นมาทันที       “ถ้าเช่นนั้นเชิญในบ้านก่อนค่ะ” กรีนิช กล่าวพลางเดินนำเข้าไปในบ้าน       “คุณอยู่คนเดียวหรือครับ?” แซ็กเอ่ยขึ้นขณะนั่งลงที่โต๊ะรับแขกเก่าแก่       “คุณพ่อกับฉันอยู่กันสองคนค่ะ ตอนนี้คุณพ่อไม่อยู่แล้วก็คงต้องนับว่าฉันอยู่คนเดียวค่ะ” กรีนิชกล่าวด้วยใบหน้าสงบ       “ถ้าเช่นนั้นผมต้องขอรวบรัดเลยนะครับ คือผมมาจากลอนดอนเพื่อขอร้องคุณให้มาร่วมงานกันเราครับ คุณมีพรสวรรค์ที่จำเป็นสำหรับงานใหญที่เรากำลังทำกันอยู่ คุณพ่อคุณเองก็เป็นส่วนหนึ่งของงานนี้” แซ็กเว้นช่วงพูดไปครู่หนึ่ง       “แล้วผมก็ต้องบอกความจริงกับคุณเลยว่าเหตุผลที่คุณพ่อคุณเสียชีวิตก็มาจากงานนี้”       “คุณพ่อฉันประสพอุบัติเหตุรถยนต์ขณะกลับจากทำงานชั้นรู้เรื่องนั้นดี ไม่ต้องให้คุณมาบอกซ้ำหรอก” กรีนิชพูดด้วยอารมณ์เริ่มไม่พอใจแซ็กเท่าไร       “ที่คุณทราบนั้นทางเราออกข่าวว่าอย่างนั้นจริง แต่ความจริงไม่ใช่อย่างนั้นแต่ผมไม่สามารถบอกคุณได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ยกเว้นคุณจะตกลงทำงานกับเรา” แซ็กพูดพลางมองนาฬิกาบอกเวลาเกือบจะหนึ่งทุ่ม       “ข้อเสนอของเราคือ งานใช้เวลาประมาณหกเดือนถ้างานสำเร็จค่าตอบแทนของคุณคือสิบล้านยูโร ส่วนรายละเอียดงานถ้าคุณสนใจเราจะขึ้นเครื่องกลับสำนักงานใหญ่ในลอนดอนสามทุ่มคืนนี้คือในอีกสองชั่วโมง ผมมีเวลาให้คุณตัดสินใจไม่เกินสิบนาทีนี้” ชายหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง       “แต่ก่อนที่คุณจะตัดสินใจผมมีคำพูดคำหนึ่งจะพูดกับคุณ ผมคิดว่าคุณคงจะเคยได้ยินคำนี้จากคุณพ่อของคุณมาบ้าง”       “ทราเวลเลอร์(Traveler)”       กรีนิชตาเบิกกว้าง พลางนึกถึงคำพูดของพ่อที่เธอลืมเลือนไปแล้ว คำพูดพ่อที่บอกเธอบ่อยครั้งก่อนนอนเมื่อเธอยังเด็กก่อนที่พ่อของเธอจะจากไปอยู่มูลนิธิคอลลิน       “ลูกเอ๋ยหญิงสาวนักเดินทางผู้มีตาสีมรกตเธอจะออกเดินทางเมื่อ ฤดูใบไม้ร่วงรอบที่สิบเก้าวนมาถึงนะลูกรัก”       “ผมทำงานกับคุณพ่อคุณมานานมากแล้วผมเคารพในผลงานของเค้ามาก” แซ็กเอ่ยออกมาทำให้กรีนิชสติกลับคืนมา       “ฉันสนใจงานนี้” คำตอบสั้นๆออกจากปากกรีนิชแต่ในใจเธอเต็มไปด้วยคำถามมากมาย       บนถนนสายยาวออกนอกกรุงลอนดอน กรีนิชเดินทางถึงคฤหาสน์หรูบนพื้นที่สุดสายตา รถยนต์ที่เธอโดยสารมาด้วย จอดสนิท ณ หน้าบริเวณประตูบ้านเมื่อเธอเปิดประตูลงจากรถก็พบกับ ชายวัยกลางคนออกมายืนต้อนรับ เขาแนะนำตัวว่า       “สวัสดีครับ ยินดีที่ได้พบคุณ ผม สตีฟ คอลลินด์”       กรีนิชรู้ได้ในทันทีว่าชายคนนี้คือบิดาของแซ็ก และเหนือสิ่งอื่นใดเขาคือเจ้าของสถานที่แห่งนี้และเป็นประธานมูลนิธิคอลลินด์ มูลนิธิใหญ่อันดับต้นๆของโลก       “เชิญด้านในก่อนเลยครับ คุณพ่อของคุณสร้างคุณประโยชน์ให้มูลนิธิเป็นอย่างมาก” สตีฟกล่าวพลางเดินผ่านห้องโถงประดับด้วยของโบราณเก่าแก่ แม้กรีนิชไม่มีประสบการณ์ด้านนี้ก็สามารถรู้ได้ถึงคุณค่าในตัวแต่ละชิ้น       ณ ห้องประชุมประดับด้วยไม้มะฮอกกานีทั่วทั้งห้อง กลางห้องเป็นโต๊ะประชุมทำด้วยไม้แกะสลักรูปเทพธิดา กรีนิช แซ็ก และคุณสตีฟ นั่งลงและกล่าวเชื้อเชิญกันตามมารยาท       คุณสตีฟเริ่มต้นการสนทนาขึ้น       “ก่อนอื่นผมต้องขอแสดงความเสียใจเรื่องของแอนเดอร์สันด้วย เขาเป็นเหมือนครอบครัวของเราดังนั้นคุณเองก็เป็นครอบครัวเดียวกับเรา”       “และผมเองก็ต้องบอกคุณตามตรงว่าผมทราบเรื่องคุณเป็นทราเวลเลอร์มานานแล้ว แอนเดอร์สันเองก็เป็นทราเวลเลอร์ที่มีฝีมือคนหนึ่ง ส่วนผมกับแซ็กและรีเน่ไม่มีความสามารถนั้นพวกผมเป็นได้เพียงซีกเกอร์(Seeker)เพื่อสนับสนุนพวกคุณเท่านั้น”       ในสมองกรีนิชเริ่มปั่นป่วนคำไม่คุ้นหู ไม่เข้าใจความหมายเริ่มทะยอยออกมาเรื่อยๆ จนเธอจับต้นชนปลายไม่ถูก       “เอ่อ ขอโทษนะคะที่ต้องเสียมารยาทคุณสตีฟ แต่ดิฉันเคยฟังแต่คุณพ่อท่านพูดว่าทราเวลเลอร์ แต่ไม่เคยรู้ความหมายเลยว่าคืออะไร และโดยเฉพาะคำว่าซีกเกอร์ยิ่งไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”       “ผมต้องขอโทษด้วยที่พูดข้ามหลายอย่างไป ผมจะอธิบายให้คุณรู้จักทราเวลเลอร์ว่าคืออะไรก่อนแล้วค่อยอธิบายสิ่งอื่นๆเมื่อคุณเข้าใจทุกอย่างแล้วเราค่อยมาคุยถึงงานของเรา” สตีฟกล่าวพลางสูดลมหายใจยาวก่อนจะเริ่มเล่าเรื่อง       “ผมคงต้องเล่าถึงจุดเริ่มต้นของเรื่อง คุณคงเคยได้ยินมาก่อนว่าสมัยก่อนโลกเราไม่ได้แยกออกเป็นหลายทวีปดังเช่นตอนนี้ ณ เวลานั้นทวีปที่เป็นศูนย์กลางของโลกมีชื่อว่า ทวีปมู ในบางตำนานเขียนถึงทวีปนี้ด้วยชื่อแอตแลนตีส ทวีปที่มนุษย์ได้รับพรจากพระเจ้ามีพรสวรรค์ในการติดต่อกับจิตวิญญาณของโลก และพรสวรรค์อีกย่างหนึ่งซึ่งในชาวมูเองก็พบได้น้อยและยังมีความแตกต่างด้านคุณสมบัติ นั่นคือ...............การเปิดทางข้ามสู่มิติคู่ขนาน  มิติคู่ขนานคือสถานที่ที่เหมือนโลกปรกติทุกอย่างยกเว้นแต่เพียงไม่มีสิ่งมีชีวิตในนั้น  ผู้ที่สามารถเปิดสู่มิติคู่ขนานนั้นเราเรียกพวกเขาว่า ทราเวลเลอร์   แต่ความสามารถนี้หาได้ยากยิ่งแม้จะเป็นชาวมูแท้ๆก็ตาม แต่ก็ยังมีความสามารถที่คล้ายคลึงกันนั้นคือสามารถเดินทางในมิติคู่ขนานได้แต่ไม่สามารถเปิดหรือปิดประตูเข้าออกของมิติคู่ขนานนั้นได้ เราเรียกพวกเขาว่า ซีกเกอร์   ซีกเกอร์นั้นจะมองเห็นจุดข้ามมิติเหมือนกับทราเวลเลอร์แต่ไม่สามารถเปิดหรือปิดได้ ถ้านับเป็นอัตราส่วนของซีกเกอร์กับทราเวลเลอร์ น่าจะประมาณ ร้อยต่อหนึ่ง และจุดเด่นของทราเวลเลอร์ทุกคนที่เราพบในปัจจุบันคือดวงตาสีมรกต แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 00:15:36 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 00:00:16 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 55 23:59:11 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 55 19:16:01 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 19:13:41

ความคิดเห็นที่ 2 ด้วยพรสวรรค์ของทราเวลเลอร์ทำให้มนุษย์ได้รู้ความจริงข้อหนึ่ง นั่นคือเราไม่ใช่เผ่าพันธุ์ที่เป็นผู้ปกครองโลกใบนี้ ในมิติคู่ขนานนั้นมีจิตวิญญาณที่ยิ่งใหญ่มากมาย จิตวิญญาณที่เป็นรูปร่างให้เห็นด้วยตาของมนุษย์ในบางแห่งเรียกว่า พระเจ้า บางแห่งด้วยความหวาดกลัวเรียกขานกันว่าเทพปิศาจ บางแห่งถือเป็นสัญลักษณ์และเคารพบูชาเรียกด้วยชื่อว่าเทพดึกดำบรรพ์         ด้วยกิเลสของมนุษย์ชาวมูต้องการพลังอันยิ่งใหญ่มาไว้ในครอบครอง จึงวางแผนเปิดประตูมิตินำเทพโบราณออกมาสู่มิติปกติ การเปิดประตูครั้งใหญ่จึงเกิดขึ้นรายละเอียดไม่มีใครทราบว่าเกิดอะไรต่อจากนั้น มีเพียงผลตอบแทนต่อมนุษย์ผู้ไม่เคยพอคือทวีปที่เจริญที่สุดในโลกหายไปเพียงชั่วเวลาไม่นานคาดการณ์กันว่าชาวมูที่หลงเหลือได้ใช้พลังสุดท้ายร่วมกันปิดผนึกดวงจิตที่ออกมาสู่โลกโดยแลกกับความล่มสลายของทวีปและชีวิตส่วนใหญ่ของมนุษย์”       สตีฟหยุดเล่าพลางมองไปที่สายตาของกรีนิช เพื่ออ่านสายตาหญิงสาวว่ามีความรู้สึกอย่างไรกับข้อความที่เขาถ่ายทอดเป็นคำพูดออกไป       “ฟังแล้วก็สนุกดีนะคะเหมือนนิยายปรัมปรา แต่ถ้าให้ดิฉันเชื่อเรื่องแบบนี้คงทำใจลำบากนะคะ แล้วอีกอย่างฉันไม่เคยเห็นประตูมิติอะไรนั่นที่คุณพูดถึงมาก่อน” หญิงสาวเริ่มมีท่าทีไม่พอใจนัยน์ตาเธอบ่งบอกถึงความสงสัยในตัวชายชราตรงหน้าเธออย่างเห็นได้ชัด       “ขอโทษนะครับผมทราบมาว่าคุณเกิดวันวาเลนไทน์ปี 1995 ใช่ไหมครับปีนี้ปี 2014 เดือนมีนาคมคุณเพิ่งอายุ 19ปี ได้เพียงเดือนเดียวเท่านั้น พลังของทราเวลเลอร์จะตื่นขึ้นเมื่อผู้หญิงอายุได้ 19 ปี ส่วนผู้ชายจะตื่นเมื่ออายุ 21 ปี และที่สำคัญคุณจะเห็นประตูคุณต้องมี กุญแจ”       สตีฟหยุดการเล่าพลางสบตากรีนิชที่ขมวดคิ้วเอียงคอเล็กน้อยทำหน้าสงสัย       “กุญแจมิตินั้นคือสิ่งที่เกิดมาคู่กับจิตวิญญาณทั้งหลาย เกิดมาบนโลกดูดซับจิตแห่งกาลเวลา แต่ละสถานที่ต้องการกุญแจต่างกันยิ่งเป็นมิติที่ความสะเถียรต่ำก็ยิ่งมี ความเข้มของวิญญาณสูง กุญแจก็ยิ่งเป็นของหายากขึ้นตามลำดับชั้น กุญแจที่เราพูดถึงกันอยู่ในขณะนี้ก็คือ อัญมณีที่มนุษย์เราใช้เป็นเครื่องประดับนั่นละครับ ซึ่งพวกเราเรียกมันสั้นๆว่า คีย์(Key)”       สตีฟหยุดเล่าเรื่องอีกครั้งพลางจิบกาแฟในแก้วกระเบื้องเคลือบสีขาวนวลมีลายดอกไม้เล็กๆระบายที่ขอบและจานรอง       กรีนิชทำได้เพียงนั่งนิ่งเงียบฟังโดยไม่รู้ตัวว่าแซ็กคอยมองปฎิกริยาของเธออยู่นานแล้ว       “เมื่อคุณมีคีย์ที่มีพลังมากพอคุณจะสามารถพบเห็นประตูในแต่ละที่แต่คุณจะเห็นเพียงประตูที่มีความเสถียรมากพอที่คีย์ที่คุณถืออยู่จะเปิดได้เท่านั้น ส่วนมิติระดับสูงกว่านั้น ต่อให้มันอยู่ตรงหน้าคุณ คุณก็ไม่สามารถเห็นได้หรอก และที่สำคัญที่สุด ประตูจะเปิดได้เมื่อแสงอาทิตย์เป็นสีส้มเท่านั้น นั่นคือประตูจะเปิดเมื่อยามอาทิตย์อัสดงเท่านั้น”       “ผมคิดว่าผมเล่าเรื่องมายาวมากแล้วคุณอาจจะสับสนหลายๆอย่าง นี่ก็จะเที่ยงแล้วเราควรทานอาหารกลางวันกันก่อน แล้วตอนเย็นผมจะให้แซ็กพาคุณไปดูด้วยตาคุณเองและให้คุณสัมผัสด้วยร่างกายของคุณ ถ้าคุณฟังแล้วคุณยังสนใจร่วมงานกับเราผมยินดีจะบอกทุกๆอย่างกับคุณ”       กรีนิช นิ่งเงียบไม่มีเสียงตอบโต้ใดๆมีเพียงคำถามเดียวที่เธออยากรู้และคำถามนั้นก็ออกจากปากของเธอโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวว่านี่ใช่เวลาที่ควรถามออกไปหรือไม่       “แล้วคุณพ่อของฉัน ท่านตายได้อย่างไร?”       ทั้งแซ็ก และ สตีฟ นิ่งเงียบมองหน้ากัน และสตีฟก็พูดออกมาเสียงเบาๆว่า       “พ่อของคุณเสียชีวิตขณะสะกด จิตวิญญาณแห่งบาป ผมบอกคุณได้แค่นี้ในตอนนี้ต้องขอโทษด้วย เชิญที่ห้องอาหารกันดีกว่า” สตีฟหยุดการสนทนาพลางเดินไปห้องอาหารซึ่งอยู่ถัดไปอีกห้องหนึ่ง         หลังทานอาหารกรีนิชได้เข้าพักที่ห้องห้องหนึ่งในชั้นสองปีกด้านขวาของคฤหาสก่อนที่เธอจะได้ขึ้นมาพักผ่อน แซ็กเดินมาพบเธอและแจ้งแก่เธอว่าบ่ายสองโมงคืออีกประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งเราจะเดินทางไปที่ชานเมืองให้เธอเตรียมตัวให้พร้อม อาจเป็นเพราะเดินทางไกลหรือเรื่องราวต่างๆมากมายผ่านเข้ามาในหัวของเธอทำให้เธอหลับไปโดยไม่รู้ตัว       เสียงพูดบางอย่างผ่านหูกรีนิชที่กำลังหลับแต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก เสียงเริ่มดังขึ้นๆ เธอตกใจตื่นขึ้นทำให้เธอรู้ว่ามีคนเคาะประตูเรียกชื่อเธออยู่ เธอเดินไปที่ประตู พบสาวใช้ยืนอยู่ที่หน้าประตูแจ้งกับเธอว่าแซ็กรอเธออยู่หน้าคฤหาสน์       กรีนิชออกจากประตูคฤหาสน์เห็นแซ็กและรถมารอเธอจึงรีบเดินไปที่รถ       “ขอโทษค่ะฉันหลับไป ว่าแต่เราจะไปที่ไหนคะ”       แซ็ก ยิ้มๆและบอกกับกรีนิชว่า       “เราจะไปเปิดประตู”       กรีนิชทำท่าทางตกใจแต่ก็ไม่แสดงออกมากนักนิสัยไว้ตัวคงเป็นนิสัยติดตัวเธอมาซะแล้ว       รถขับออกไปสู่ชานเมืองใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าๆก็มาจอดอยู่ที่โรงนาแห่งหนึ่งโรงนาธรรมดาๆแต่เหมือนจะเลิกใช้งานมาได้สักพัก       “ที่นี่ละที่เราจะให้คุณได้เห็นประตูและให้คุณได้ลองเปิดมัน แต่ผมต้องขอบอกคุณอีกครั้ง คุณคงจำได้ว่าประตูเมื่อเปิดออกทุกอย่างจะเหมือนกับโลกปกติยกเว้นจะไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เพราะฉะนั้นในอีกมิติหนึ่งจะมีก็เพียงทราเวลเลอร์และซีกเกอร์ในที่นี้ก็คือคุณและผม และจิตวิญญาณที่สถิตอยู่ในพื้นที่นี้ และจิตวิญญาณในโรงนาแห่งนี้ผมคงต้องบอกให้คุณทราบว่าไม่ใช่วิญญาณดีซักเท่าไรนัก โรงนาแห่งนี้เมื่อสามเดือนก่อนมีหญิงสาวผูกคอตายเนื่องจากคนรักของเธอทิ้งเธอไปโดยที่เอาสมบัติของมีค่าทั้งหมดไปจากเธอ เธอคงไม่อยากพบใครเท่าไรหรอก”       กรีนิชมองหน้าแซ็กแววตาเธอบอกออกมาว่าเธอหวาดกลัวสิ่งที่เธอไม่เคยพบเคยได้ยิน       แซ็กหันมามองกรีนิชและจับไหล่ของเธอจนเธอรู้สึกตัวพลางบอกเธอว่า       “ครั้งนี้ไม่มีอะไร จิตที่เพิ่งเป็นวิญญาณได้ในเวลาไม่กี่เดือนไม่มีพลังอะไรจะทำร้ายใครได้ ที่จะเกิดขึ้นก็คือจิตใจของเธอจะรับมันได้ไหมเมื่อพบกับสิ่งที่จะต้องเจอสิ่งที่เธอไม่รู้จัก แต่ถ้าเธอไม่สามารถรับมันได้ก็คงให้เธอทำงานผนึกบาปทั้งเจ็ดซึ่งเป็นงานใหญ่ไมได้”       แซ็กมองหน้ากรีนิช กรีนิชเริ่มสงบใจลงได้ แซ็กจึงพูดต่อไป       “สิ่งที่เธอต้องทำคือ เธอสำรวจโรงนานี้ก่อน”       แซ็กเปิดประตูโรงนาออกเห็นด้านในเป็นห้องกว้างรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีฝุ่นหนา ใยแมลงมุมเต็มเพดาน อุปกรณ์เกษตรวางระเกะระกะ       “สิ่งที่เธอต้องทำต่อก็คือเมื่ออาทิตย์อัสดงแสงสีแดงส่องมา เธอจะเห็นแสงลางๆบริเวณหน้าโรงนา เธอจงวางคีย์อันนี้ลงกับพื้นแล้ววางฝ่ามือสองข้างไว้กับพื้นและตั้งสมาธิคิดในใจว่า ประตูจงเปิดออก “       แซ็กพูดจบพลางล้วงมือไปในกระเป๋าหยิบพลอยเม็ดโตสองเม็ดน่าจะถึงห้าถึงหกกะรัตออกมายื่นให้กรีนิชหนึ่งเม็ด   “ทำแค่นั้นเองหรือ? แค่นั้นก็สามารถเปิดประตูกั้นระหว่างมิติได้แล้วหรือ?” กรีนิชถามด้วยความสงสัย   “แค่นั้นแหละ มันไม่ได้มีอะไรมากมายหรือต้องร่ายมนต์อะไรเหมือนในหนังหรือนิยายต่างๆหรอก แค่เป็นคนที่มีพลัง มีสื่อวิญญาณที่ถูกต้องและถูกสถานที่และเวลา แต่คุณลองนึกดูละกันการที่จะเข้าข่ายที่พูดมาทั้งหมดได้มันเป็นเรื่องง่ายหรือ?”       “เอาละตั้งใจฟังผมต่อละกัน เมื่อประตูมิติเปิดจะมีแค่คุณกับผม โรงนานี้มีประตูด้านหลังผมเปิดมันไว้แล้ว วิธีที่คุณจะผนึกมิติตรงนี้ก็แค่คุณเปิดมิติด้านหน้าแล้วทำอย่างไรก็ได้ให้คุณไปถึงประตูอีกด้านหนึ่ง เมื่อถึงประตูอีกด้านให้คุณหันกลับมาวางคีย์ไว้ที่พื้นหน้าคุณหันหน้าเข้าโรงนา วางฝ่ามือสองข้างไว้บนพื้นเหมือนตอนคุณเปิดมันออก แล้วตั้งสมาธิแล้วคิดว่าประตูจงปิด แต่คุณต้องจำไว้ให้ดีว่าอย่าหันหน้าผิดทางเด็ดขาดมิฉะนั้นคุณจะปิดมิติโดยคุณเองจะติดอยู่ในมิตินั้นด้วย ห้ามพลาดเด็ดขาด ส่วนผมคุณไม่ต้องห่วงซีกเกอร์จะไม่ติดอยู่ในมิติเด็ดขาดเมื่อคุณปิดประตูลงซีกเกอร์ก็จะกลับสู่มิติปรกติ  เอาละอาทิตย์ใกล้ตกแล้วคุณลองทบทวนที่ผมสอนไป แล้วเตรียมตัว เมื่อเวลามาถึงและเราเห็นประตูเราจะเริ่มงานกัน”         ดวงตะวันคล้อยต่ำลงเรื่อยๆ หัวใจกรีนิชเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ แสงสว่างเจิดจ้าของดวงอาทิตย์เริ่มจางลงๆ       วันนี้เป็นยามเย็นครั้งแรกที่กรีนิชรู้สึกพลัรนพรึงมากที่สุดในชีวิตของเธอ และแล้วเวลาก็มาถึงกรีนิชกำคีย์ไว้ในมือ     ในขณะนั้นเองดวงตาสีมรกตของเธอสะท้อนแสงยามสนธยา มองเห็นเส้นแสงบนพื้นเหมือนคลื่นขยับตัวอยู่ เธอหันมองหน้าแซ็ก แซ็กผงกศรีษะเล็กน้อยพอเข้าใจได้ว่าเป็นสัญญาณว่าลงมือได้  เธอวางคีย์ลงบนพื้นที่แสงปรากฎมือสองข้างวางบนพื้นหญ้าหลับตาคิดในใจว่าประตูจงเปิด เหมือนอากาศบีบตัวอย่างรุนแรงเสียงวิ้งสะท้อนในหูเธอจากดังก้องแล้วเริ่มจางลงเรื่อยๆ ต้นหญ้าที่มือของเธอเคยสัมผัสอยู่หายไป กรีนิชค่อยค่อยลืมตามองไปที่ประตูโรงนา ก่อนที่สายตาเธอจะจำแนกสิ่งต่างๆในแสงสนธยาได้ก็มีเสียงกรีดร้องแหลมยาวเป็นเสียงที่ไม่น่าจะมีสิ่งมีชีวิตใดเปล่งออกมาได้น้ำเสียงเย็นจับขั้วหัวใจดังมาจากกลางโรงนา เธอข่มใจมองไปที่ต้นเสียงนั้น สิ่งที่เห็น คือภาพของหญิงสาวในชุดนอนยาวเปื้อนคราบของเหลวบางอย่าง ใบหน้านองด้วยเมือกที่ออกจากตา จมูกและปาก ผมยาวร่วงหายไปเกือบครึ่งศรีษะ ดวงตาสีแดงไร้ประกายจับจ้องมองมาที่เธอ       กรีนิชตกตลึงไม่สามารถทำอะไรได้ มีเพียงเสียงที่ส่งมาจากด้านหลังเท่านั้นที่ทำให้เธอได้สติคืนมา       “กรีนิช วิ่ง อย่ากลัว ข่มใจไว้ วิ่งไปที่ปลายทางแล้วหันกลับมาผนึกมันซะ“ แซ็กตะโกนเสียงดัง       กรีนิชลูกขึ้นยืน มือกำคีย์แน่นกลั้นใจวิ่งผ่านกลางโรงนาเพื่อไปถึงประตูหลัง เธอรู้สึกตัวว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อเธอเข้าใกล้กลางโรงนาช่างเสียดแทงจิตใจ ภาพสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าเธอทำให้เธอกลัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนความคิดทุกอย่างจะจบลงกรีนิชก็พบว่าเธอมาถึงประตูหลังแล้วเธอต้องหันหลังกลับไปเพื่อผนึกมิตินี้ เธอรวบรวมความกล้าหันหลังกลับมา วางคีย์ลงบนพื้นดินโคลนซึ่งปราศจากต้นหญ้าและสิ่งมีชีวิตใดๆบริเวณนั้นวางฝ่ามือลงบนพื้นใจคิดว่าประตูจงปิด       เสียงกรีดร้องหายไปแทนที่ด้วยเสียงกบและจิ้งหรีด ร้องได้ยินแผ่วๆตามสายลมมา มือที่เคยสัมผัสพื้นดินโดยตรงรู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มของต้นหญ้าใต้ผ่ามือ แซ็กเดินมาที่กรีนิชพร้อมกับพยุงเธอลุกขึ้น       “เธอทำได้ดี ทำได้ดีมาก ใจเย็นๆมันจบแล้ว” แซ็กปลอบกรีนิชซึ่งยังตัวสั่นไม่หาย       กรีนิชเงยหน้ามองแซ็กใบหน้านิ่งเงียบของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา และร้องไห้ซบลงที่อกของแซ็กร้องไห้เสียงดัง มือสองข้างทุบลงบนตัวชายหนุ่มไม่หยุดจนเธอหมดแรงทรุดตัวคุกเข่าลงโดยมีแซ็กประคองอยู่ใกล้ๆ     แสงยามเช้าสาดลอดหน้าต่างบานใหญ่เสียงนกร้องและกลิ่นของใบไม้ลอยตามลมแผ่วๆเข้ามาในห้องบริเวณชั้นสองของคฤหาสน์คอลลินด์ นาฬิกาสีเงินเรือนไม่ใหญ่ไม่เล็กที่แขวนผนังห้องชี้บอกเวลาเลยเก้าโมงเช้าไปประมาณสิบห้า แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 00:20:25 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 00:14:13 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 19:18:25

ความคิดเห็นที่ 3 นาที หญิงสาวผมดำยาวสลวยยังคงนอนอยู่บนเตียงไม้สีขาวสะอาดตา เสียงเคาะประตูเบาๆพร้อมเสียงหญิงวัยกลางคนดังผ่านประตูค่อยๆเหมือนต้องการรบกวนเจ้าของห้องให้น้อยที่สุด     “คุณกรีนิชคะ อาหารเช้าจัดไว้เรียบร้อยแล้วนะคะ ถ้าคุณพร้อมเมื่อไหร่เชิญที่ห้องอาหารชั้นล่างได้เลยนะคะ”     “ขอบคุณมากค่ะสักครู่ดิฉันจะรีบไปค่ะ” กรีนิชขานรับขณะที่ตาเธอยังหลับอยู่     ที่ห้องอาหารด้านล่างอาหารต่างๆได้เตรียมไว้เรียบร้อย กรีนิชเดินผ่านบันไดกลางลงมาห้องโถงเพื่อจะไปห้องอาหาร     “คุณตื่นแล้ว ขอโทษที่ดิฉันรบกวนถ้าคุณยังรู้สึกเพลียและพักผ่อนไม่เพียงพอนะคะ” เสียงหญิงวัยกลางคนเสียงเดิมดังมาจากด้านหลังกรีนิชขณะที่เธอกำลังเดินผ่านห้องโถง กรีนิชหันไปที่ต้นเสียงทันที ภาพที่เธอเห็นคือหญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วมใบหน้ายิ้มแย้มใส่ชุดแม่บ้านดูเรียบร้อยสะอาดตา กรีนิชยิ้มพลางตอบออกไปว่า     “ดิฉันเองรบกวนคุณมากค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ตื่นสายจนต้องให้คุณช่วยปลุก” กรีนิชก้มหัวเล็กน้อยแสดงการขออภัย     “โอ้ ไม่ค่ะไม่ คุณไม่ต้องทำอะไรอย่างนี้ค่ะ เป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้วที่จะต้องดูแลคนในบ้านนี้ และคุณคอลลินด์ก็กำชับดิฉันไว้แล้วว่าให้คุณพักผ่อนให้เพียงพอในวันนี้ เพราะเมื่อวานคุณคงจะเพลียมาก”     “แอนด์ ค่ะ เรียกดิฉันว่าแอนด์เฉยๆก็พอค่ะ ดิฉันเป็นหัวหน้าแม่บ้านของที่นี่ “     “สวัสดีค่ะคุณป้าแอนด์ กรีนิชค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” กรีนิชแนะนำตัวพร้อมร้อยยิ้มเล็กๆ     “ไม่คิดเลยนะคะว่าจะได้พบคุณ เคยแต่ได้ยินคุณแอนเดอร์สันเล่าถึงคุณเท่านั้น” ป้าแอนด์พูดพลางมองดูหน้าของกรีนิช   “คุณป้ารู้จักคุณพ่อด้วยเหรอคะ?” กรีนิชถามขึ้นใบหน้าแสดงความดีใจ เหมือนกับเธอได้พบกับคนที่เธอรู้จักในสถานที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้     “แหมคุณหนูกรีนิช คุณแอนเดอร์สันมาพักที่นี่บ่อยๆเพื่อคุยกับคุณท่านและคุณแซ็ก ใครๆที่ได้พบเขาต่างก็รักเขาจ้ะ” ป้าแอนด์กล่าวด้วยใบหน้าเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้าพลางเหลือบตาไปดูนาฬิกาเรือนใหญ่ในห้องโถงบอกเวลาเกือบสิบโมงเช้า แล้วทำท่าตกใจ     “ตายแล้วๆ นี่เกือบสิบโมงแล้วหนูหิวแย่เลยเอาละไปทานอาหารก่อนเถอะจ้ะ” ป้าแอนด์พูดพลางรีบเดินนำทางไปห้องอาหาร บนโต๊ะอาหารกรีนิชนั่งลงพร้อมกับอาหารมาเสริร์ฟ กรีนิชนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “วันนี้คุณคอลลินด์ไม่อยู่หรือคะ?” “วันนี้นายท่านกับคุณแซ็กเข้าไปประชุมที่มูลนิธิค่ะเห็นว่ามีประชุมใหญ่ที่สำนักงานใหญ่ค่ะ ท่านสั่งไว้ว่าคงจะกลับช่วงค่ำๆค่ะ” ป้าแอนด์ตอบ     กรีนิชทานอาหารไปพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานที่โรงนาเก่านอกเมือง เมื่อนึกถึงสิ่งที่เห็นและบรรยากาศที่เกิดขึ้นความกลัวเริ่มมารบกวนจิตใจเธอ ถ้าเธอจะต้องพบเจอเหตุการณ์แบบนี้หรือรุนแรงน่ากลัวกว่านี้เธอจะรับไหวหรือไม่ เธอก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ เรื่องเงินที่จะได้รับเป็นค่าจ้างนั้นถึงจะมากแต่จริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้ต้องการเงินมากมายขนาดนั้นในการดำรงชีวิต คงจะมีอย่างเดียวที่ตอนนี้เหนี่ยวรั้งเธอไม่ให้รีบหนีออกจากเรื่องราวเหล่านี้ นั่นก็คือคำถามคำถามหนึ่ง คำถามที่ว่าทำไมพ่อซึ่งเป็นคนที่เธอรักและรักเธอมาก ทำไมยอมทิ้งเธอมาทำงานนี้งานนี้สำคัญเช่นนั้นหรือ สำคัญกว่าลูกสาวหรือ         เมื่อทานอาหารเสร็จป้าแอนด์ชักชวนให้กรีนิชพักผ่อนโดยการเดินเล่นบริเวณคฤหาสน์หรือถ้าเพลียให้เข้าห้องพักผ่อนตามอัธยาสัย กรีนิชเลือกที่จะเดินเล่นบริเวณคฤหาสน์ เมื่อเธอเดินไปหลายๆแห่งรอบพื้นที่ทำให้เธอรู้สึกว่าที่เธอเห็นว่าพื้นที่ใหญ่โตที่เธอเห็นเมื่อมาถึงวันแรกจริงๆแล้วกว้างใหญ่กว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก       แซ็กและคุณคอลลินด์กลับมาถึงบ้านประมาณหนึ่งทุ่ม ห้องครัวเตรียมอาหารไว้คอยแล้วเช่นกันกรีนิชถูกเชิญให้รับประทานอาหารกับแซ็กและคุณคอลลินด์ด้วย คุณคอลลินด์กลับมาด้วยชุดสูทผ้าไหมสีดำดูภูมิฐานเช่นที่เคยเห็นแต่ที่แปลกตาก็คือแซ็กวันนี้แซ็กใส่สูทสีเทาผูกเน็กไทร์พร้อมเสื้อกั๊กด้านในและใส่สูททับด้านนอกดูขัดตาเล็กน้อย   “เป็นอย่างไรบ้าง เมื่อวานนี้หลังจากได้พบกับเรื่องต่างๆ คงต้องถามคุณอีกครั้งนะครับว่าคุณตกลงร่วมงานกับเราไหมครับ” คุณคอลลินด์กล่าวด้วยสีหน้าจริงจังที่จะรอคำตอบ   กรีนิชนิ่งเงียบไปสิ่งต่างๆเข้ามาให้สมองทั้งความสงสัย ความกลัว ความตื่นเต้น แต่สรุปทุกสิ่งทุกอย่างแล้วเธอก็เลือกคำตอบที่จริงๆแล้วนั้นเธอน่าจะเลือกตั้งแต่ออกจากบ้านเธอมาแล้ว “ตกลงค่ะ ดิฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ แต่คงต้องบอกตามตรงว่าครึ่งหนึ่งที่ดิฉันรับงานก็เป็นเพราะอยากรู้เรื่องของพ่อให้มากขึ้น และต้องขอความกรุณาให้เป็นเช่นนั้นด้วยค่ะ”   หลังกรีนิชพูดจบแซ็กมองมาที่คุณคอลลินด์พลางยิ้มนิดๆ “เฮ้อ ผมโล่งใจจริงๆที่คุณยอมมาร่วมงานกับเรา แต่แซ็กบอกผมตั้งแต่วันแรกที่คุณมาถึงแล้วว่าคุณต้องร่วมงานกับเราแน่นอนเพราะเค้าเห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและดื้อไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ” คุณคอลลินด์พูดพลางหัวเราะ กรีนิชได้แต่ทำตาดุใส่แซ็กโดยที่แซ็กเองก็ทำไม่รู้ไม่ชี้   หลังทานอาหารเสร็จคุณคอลลินด์บอกกับกรีนิชว่าวันพรุ่งนี้บ่ายโมงจะพากรีนิชไปที่สำนักงานใหญ่ซึ่งต่อไปจะเป็นที่ทำงานของเธอ แต่แซ็กเดินมาบอกเธอว่าพรุ่งนี้เช้าเธอต้องเข้าเมืองไปกับเขาก่อนเพื่อทำธุระอื่นก่อนที่จะเข้าไปที่มูลนิธิ พูดเสร็จเขาก็เดินจากไปโดยไม่มีโอกาสให้กรีนิชได้ตั้งคำถามอะไรต่างๆอย่างที่เธอทำเป็นประจำ     น้ำค้างยามเช้าส่องประกายเมื่อแสงอ่อนๆทอดผ่านจากเทือกเขาที่เห็นไกลลิบตาทางตะวันออก เสียงนกหลายชนิดแว่วผ่านจากป่าด้านหลัง ผู้คนในคฤหาสเริ่มงานของตนเอง วันนี้เป็นวันแรกที่กรีนิชจะได้เริ่มงานของเธอ เธอตื่นมาเตรียมตัวแต่เช้าตรู่ เสื้อสีขาวแขนตุ๊กตาบริเวณคอมีกระดุมเม็ดเล็กๆสามเม็ด ไหล่สองข้างประดับด้วยผ้าลูกไม้ระบายตามชายปก กระโปรงสีเบสยาวเรียบทิ้งตัวลงไปที่บริเวณข้อเท้า เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยเธอจึงรีบเดินไปที่ห้องอาหาร   ณ ห้องอาหารคุณคอลลินด์และแซ็กนั่งดื่มกาแฟรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อกรีนิชมาถึง คุณคอลลินด์มองมาที่เธอพร้อมกับกล่าวอรุณสวัสพร้อมกับเอานิ้วชี้แตะที่ระหว่างคิ้วแล้วชี้ไปที่แซ็กพลางพูดขึ้นว่า     “โอเคแกแน่มาก ท่าทางฉันคงจะต้องเริ่มพิจรณาตัวเอง” คุณคอลลินด์พูดพลางยิ้มและส่ายหัว แซ็กทำท่าน้อมรับคำชมประชดประชันคุณคอลลินด์ซึ่งเป็นพ่อของเขา ในขณะที่กรีนิชยังไม่เข้าใจพฤติกรรมของสองพ่อลูก คุณคอลลินก็ลูกขึ้นแล้วคุยกับกรีนิช     “ต้องขอโทษด้วยนะกรีนิช พอดีผมต้องไปประชุมช่วงเช้ากับสมาชิกเพื่อแจ้งเรื่องเราได้ทราเวลเลอร์มาร่วมงานกับเราแล้ว มีแผนการและกระบวนการที่ต้องเริ่มหลายอย่างหลังจากที่งานเราหยุดลงหลังจากเกิดเหตุขึ้นกับแอนเดอร์สัน แล้วช่วงบ่ายพบกันที่มูลนิธิละกันนะผมขอตัวก่อน แซ็กดูแลกรีนิชให้ดีด้วยล่ะ” คุณคอลลินกล่าว แซ็กทำความเคารพแบบทหารหยอกคุณคอลลินด์ผู้เป็นพ่อเป็นทำนองว่าน้อมรับคำสั่ง คุณคอลลินด์ส่ายหัวกับพฤติกรรมลูกชายก่อนจะเดินออกไป     เมื่อทานอาหารเสร็จแซ็กและกรีนิชยืนรอคนขับนำรถมารับที่หน้าคฤหาสน์ ในขณะที่กำลังรอกรีนิชถามแซ็กขึ้น     “เราจะไปที่ไหนกัน คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ”กรีนิชเงยหน้ามองแซ็กซึ่งสูงกว่าเธออยู่เกือบหนึ่งฟุต แซ็กหันมามองหน้าเธอและไล่สายตาลงไปจนถึงปลายเท้าและย้อนมาที่ใบหน้าของกรีนิชอีกครั้งพลางอมยิ้มแล้วหันไปที่รถที่กำลังจอดอยู่และเดินไปโดยไม่ตอบคำถามของเธอ ปล่อยให้กรีนิชรีบเดินตามมาที่รถ เมื่อเธอขึ้นนั่งที่รถเธอรีบหันไปทางแซ็ก     “เสียมารยาท” กรีนิชตำหนิแซ็ก ในขณะที่แซ็กเองก็ยังอมยิ้มไม่เลิกทำให้กรีนิชโกรธเพิ่มขึ้นกว่าเดิมอีก     รถแล่นผ่านทุ่งกว้างสองข้างทางค่อยๆเข้าใกล้ตัวเมืองลอนดอนขึ้นเรื่อยๆเมื่อเริ่มเข้าสู่ใจกลางเมือง เริ่มพบเห็นตึกสูงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แซ็กบอกกรีนิชว่าช่วงบ่ายเราจะเข้าไปที่ตึกสูงข้างตึกลอนดอนเบิร์ดทาวเวอร์ซึ่งมีความสูงเจ็ดสิบชั้น ซึ่งจริงๆแล้วทางมูลนิธิอยากได้ตึกสูงกว่านี้แต่มีข้อจำกัดของระเบียบการจำกัดความสูงของกรุงลอนดอนจึงทำให้ต้องสร้างตึกที่ที่มีความสูงเพียงเท่านี้ แต่ขยายพื้นที่ฐานของตึกแทน แต่ตอนนี้เรามีเรื่องที่ต้องจัดการก่อน ต้องไปที่ย่านการค้าเพื่อทำธุระบางอย่างกันก่อน  รถขับมาถึงศูนย์การค้าเวสฟิลด์ลอนดอนเมื่อรถจอดที่ทางเข้าแซ็กลงจากรถพลางเรียกกรีนิชให้ลงมาด้วย เป็นครั้งแรกที่เธอมาต่างประเทศและพบผู้คนมามายขนาดนี้ เธอสกัดความตื่นเต้นพลางถามแซ็ก     “เรามาทำอะไรกันที่นี่?” กรนีนิชหันมองแซ็กเหมือนรอคำตอบ     “คำตอบก็อยู่ที่นี่แล้วไงละ เธอลองมองดูคนที่นี่ซิ ใครๆก็พูดกันว่าปารีสคือเมืองแห่งแฟชั่นแต่ลอนดอนเองก็ไม่แพ้กันหรอกนะ เธอคือความหวังของพวกเราผมคงทนไม่ได้ที่จะพาคุณไปแนะนำตัวกับหัวหน้าสมาชิกในแต่ละภูมิภาคที่มาประชุมกันในวันนี้ และยังเพื่อนรวมงานของคุณอีก ผมอยากให้ความประทับใจแรกดีที่สุดเท่าที่ทำได้น่ะนะ”     กรีนิชสังเกตการแต่งตัวของผู้คนในบริเวณนี้แล้วเธอมองภาพเธอในกระจกก็รู้สึกเขินขึ้นมาทันที “ใช่สิฉันมันเด็กบ้านนอก ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนละว่าต้องแต่งตัวยังไง” กรีนิชทั้งโกรธทั้งอาย “ใจเย็นซิคุณ ผมไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกอะไรคุณเลยแต่คุณมาจากต่างที่ต่างถิ่นการแต่งตัวก็ต่างกันออกไป ผมขอโทษแต่ผมขอถ่ายโทษด้วยการพาคุณเลือกชุดทำงานใหม่ละกันนะ” แซ็กพูดพลางพากรีนิชเดินไปที่โซนเสื้อผ้าแบรนด์ดัง แซ็กหยุดที่หน้าร้านเครื่องแต่งกายร้านหนึ่งตกแต่งร้านในสีโทนดำขาวพลางพูดขึ้นว่า     “จริงๆแล้วผมเป็นคนอังกฤษและก็ชอบในความเป็นประเทศของผม แต่ผมว่าคุณเหมาะกับเสื้อผ้าแบรนด์นี้นะ ดอนน่าคาเรนนิวยอร์ก เรียกกันย่อๆว่าดีเคเอ็นวาย เป็นแบรนด์ของอเมริกาที่ดีไซด์ดูเรียบง่ายแต่มีความภูมิฐานทันสมัยและใช้โทนสีขาวดำได้โดดเด่น” แซ็กพูดราวกับเป็นพนักงานของร้านนี้พลางเดินเข้าไปในร้านคุยกันพนักงานต้อนรับพร้อมมองมาที่กรีนิชที่เหมือนโดนบังคับเดินเข้ามาในร้านแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ผ่านไปครู่หนึ่งพนักงานร้านเดินมาพร้อมชุดแซ็กวันพีชแขนกุดสีดำดูเรียบง่ายแต่เห็นครั้งแรกกรีนิชก็รู้สึกชอบอยู่ในใจ มาพร้อมรองเท้าสีขาวเย็บหนังด้วยด้ายสีน้ำเงินเข้มจนมองแล้วเกือบเป็นสีดำประดับโลหะสีเงินเล็กๆเข้าชุดกัน “คุณผู้ชายเลือกชุดนี้ให้ค่ะเป็นชุดตัดด้วยผ้าไหมตัดเย็บอย่างดี ห้องเปลี่ยนชุดอยู่ด้านในเลี้ยวซ้ายเลยค่ะ ดิฉันคิดว่าไซด์นี้น่าจะพอดีนะคะ ถ้ามีอะไรเรียกได้เลยนะคะดิฉันจะรออยู่ด้านนอกค่ะ” พนักงานร้านบอกกับกรีนิชพลางพาเดินไปที่ห้องเปลี่ยนชุดโดยที่แซ็กนั่งสบายอารมณ์ดูแม็กกาซีนที่วางอยู่ด้านในร้านอย่างสบายอารมณ์ ไม่สนใจกรีนิชที่ทำท่าเก้เก้กังกัง เดินไปห้องเปลี่ยนชุดแต่อย่างไร     ไม่กี่นาทีผ่านไปกรีนิชเดินออกมาด้วยท่าทางเขินๆในชุดแซกแขนกุดสีดำรองเท้าแบบเป็นสายรัดเท้าสีขาว แซ็กหันไปมองพร้อมทำหน้าแปลกใจ ไม่รู้จะพูดอะไรพูดขึ้นเพียงแต่ว่า “ผมน่าจะไปเป็นแผนกคอสตูมนะนี่ สามารถทำให้เด็กน้อยดูสวยเฉียบได้ขนาดนี้” แซ็กพูดไปและยังมองที่กรีนิชไปละสายตา   “มันก็เป็นแค่เสื้อผ้านั่นละไม่เห็นจำเป็นเลยฉันก็คือฉันไม่เห็นจำเป็นต้องทำอย่างนี้เลย” กรีนิชพูดไปแต่สีหน้าเธอใครก็มองออกว่าเธอกำลังดีใจ แซ็กได้แต่หัวเราะอยู่ในใจและยิ้มที่มุมปาก   หลังจากนั้นแซ็กพากรีนิชเลือกเสื้อผ้าและเครื่องใช้ที่จะใช้ในโอกาสต่างๆอีกจำนวนหนึ่ง ทำให้กรีนิชได้ผ้าพันคอสีน้ำเงินและเข็มขัดเส้นเล็กสีเงินมาเพิ่มด้วย แซ็กและกรีนิชกินข้าวมื้อกลางวันเพื่อเตรียมตัวเข้าไปที่มูลนิธิคอลลินด์ตามนัดของคุณคอลลินด์ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 00:27:44 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 19:20:48

ความคิดเห็นที่ 4 รถขับเข้ามาในตึกจอดรถของตึกมูลนิธิ แซ็กพากรีนิชขึ้นลิฟท์จากที่จอดรถไปล็อบบี้ เมื่อถึงบริเวณล๊อบบี้ พนักงานตอนรับกล่าวสวัสดีแซ็กและพนักงานที่เดินผ่านไปมาหลายคนทักทายแซ็กเหมือนกับเขาเป็นประหนึ่งคนดังหรือนักร้องดังก็ไม่ปาน แซ็กเดินขึ้นลิฟท์ที่ล๊อบบี้กดไปที่ชั้นสี่สิบสาม กรีนิชทำได้แค่เดินตามหลังแซ็กโดยเร็วเพียงเท่านั้น ลิฟท์เปิดออกทำให้กรีนิชออกจะสงสัยเพราะชั้นนี้เป็นชั้นโล่งว่างไม่มีอะไรมากมายมีแต่พนักงานรักษาความปลอดภัยตัวใหญ่สองคนยืนเฝ้าอยู่และยังมีเครื่องตรวจบุคคลเข้าออกเหมือนกับสนามบิน แซ็กพูดกับพนักงานรักษาความปลอดภัยว่า “เธอมากับผมยังไม่มีไอดีการ์ดวันนี้เป็นวันแรกของเธอ” หลังแซ็กพูดจบพนักงานทั้งหมดกล่าวได้แต่ว่ารับทราบและยอมให้ผ่านไป     แซ็กเดินผ่านจุดตรวจหน้าทางเข้าเมื่อเดินมาถึงส่วนในพบกับประตูบานใหญ่และที่แนบบัตรเปิดประตูทางด้านขวามือแซ็กหยิบบัตรออกมาแตะที่ประตู ประตูเปิดออกโดยอัตโนมัติสิ่งที่กรีนิชเห็นยิ่งทำให้เธอสงสัยเพิ่มขึ้น ต่อหน้าเธอในห้องตรงหน้าขณะนี้มีเพียงลิฟท์อีกเครื่องหนึ่งเท่านั้น แซ็กหันมายิ้ม     “ส่วนที่หน่วยของพวกเราทำงานกันนั้นอยู่ที่ชั้นใต้ดินลงไปน่ะไม่ต้องตกใจ เพื่อความปลอดภัยหลายๆอย่างน่ะนะ” แซ็กพูดพลางกดปิดประตูลิฟท์ในแผงควบคุมไม่มีชั้นใดๆให้กดแต่เมื่อประตูลิฟท์ปิดลง มันเริ่มเคลื่นที่ลงด้วยความเร็วจนในที่สุดก็หยุดสนิทประตูลิฟท์เปิดออกสิ่งที่กรีนิชเห็นคือห้องทำงานขนาดใหญ่ผู้คนที่เห็นเฉพาะส่วนนี้เกือบร้อยคนเดินวุ่นวายเอกสารกองแต่ละโต้ะกระจัดกระจาย อุปกรณ์เครื่องมือและหน้าจออิเล็กโทรนิกส์ที่เธอไม่รู้ว่าทำอะไรได้บ้าง แต่ที่ทำให้เธอสนใจมาที่สุดคือจอขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านในสุดดูก็รู้ว่าเป็นแผนที่โลกและมีจุดแสงกระพริบกระจายอยู่ทั่วไปมีทั้งที่จุดใหญ่เพียงสองจุดและจุดเล็กๆอีกหลายสิบจุด ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินผ่านไปมา บ้างก็มีส่งสายตาทักทายแซ็กบ้างหรือพยักหน้าพลางเดินหรือทำงานไปด้วยบ้าง ดูเหมือนจะมีงานมากมายสำหรับคนที่นี่ มีเพียงชายหนุ่มผมบรอนด์ไม่เป็นทรงเท่าไรนักใส่เสื้อคลุมสีขาว ผมยุ่งเล็กน้อยหนวดเคราหรอมแหรมของเขาที่เติมเต็มบนใบหน้าขาวเกลี้ยงเกลาแต่ออกจะดูซีดเซียวอยู่บ้างดูอย่างไรก็ต้องบอกได้อย่างเดียวว่าพวกนี้ต้องเป็นนักวิจัยอะไรสักอย่างแน่นอน กรีนิชคิดในใจ  ชายหนุ่มเดินตรงมาที่กรีนิชและแซ็ก ด้วยท่าทางเหมือนคนยังใช้ความคิดตลอดเวลา “สวัสดีครับ ผมวิลเลี่ยม วินเชสเตอร์เป็นหัวหน้าฝ่ายวิจัยของ ซิลฟ์(S.I.L.F)ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณกรีนิช ท่านประธานเล่าเรื่องของคุณให้ผมฟังบางส่วนแล้วครับ” วิลเลี่ยมแนะนำตัวในขณะที่กรีนิชยังทำหน้าสงสัยอยู่ ซึ่งวิลเลี่ยมเองก็สังเกตได้ พลางมองไปทางแซ็กเหมือนกับต่อว่า ว่าทำไมไม่บอกรายละเอียดต่อสมาชิกใหม่ “เอ่อ ซิลฟ์เป็นชื่อย่อของหน่วยงานของเราน่ะครับ วันนี้หน่วยของเรายุ่งกันสักหน่อยครับ เนื่องจากเราเพิ่งเริ่มงานกันจริงจังหลังจากที่หยุดพักไปเพราะเสียทราเวลเลอร์ไป แต่ตอนนี้เราได้คุณเป็นคนมาสานต่อ งานจึงจำเป็นต้องปรับข้อมูลต่างๆหลายจุดเพื่อจะได้ทำงานเข้ากับคุณได้อย่างสะดวกเวลาออกปฎิบัติงานจริง เพราะงานของพวกเราถ้าพลาดก็คือความเสียหายใหญ่หลวงนั่นละ” วิลเลี่ยมพูดไปด้วยท่าทางอยู่ไม่สุขเหมือนคนทำอะไรค้างไว้แต่ก็อยากจะทำอีกอย่างไปด้วยตัดสินใจไม่ได้ว่าควรทำอะไรก่อนดี “เฮ้นี่วิล ผมว่าเรื่องรายละเอียดงานเอาไว้ก่อนดีกว่าไหม เราพากรีนิชไปส่วนเรสซิเดนซ์ก่อนดีกว่า”แซ็กพูดตัดบทขึ้นมาพลางหันมาบอกกับกรีนิชต่อ “เรสซิเดนซ์คือโซนพักอาศัยของซีกเกอร์และทราเวลเลอร์และพนักงานระดับสูงบางตำแหน่งเพื่อความสะดวกและปลอดภัยเรามีโซนพักอาศัยอยู่ที่ที่ชั้นเหนือศูนย์นี้ขึ้นไป” “โอเค ผมเห็นด้วยแต่ผมต้องขออภัยผมทิ้งงานที่นี่ไปยังไม่ได้ คงต้องให้อีวาไปแทนผม”วิลเลี่ยมเรียกพนักงานที่เดินผ่านหน้าเขาไปขณะนั้ให้เรียกอีวาให้เขาด้วย ไม่ถึงสองนาทีหญิงสาวร่างสูงโปร่งตาสีฟ้าผมสีบรอนด์ตรงยาวทิ้งตัวใบหน้าเล็กรูปไข่มองดูแล้วดูเธอเหมือนพวกนางแบบนิตยสารอะไรเทือกนั้น ใส่ชุดสีดำรัดรูปเหมือนชุดฝึกอะไรซักอย่าง ‘วิลเลี่ยมคุณเรียกฉันรึ ตอนี้เป็นเวลาฝึกซ้อมของฉันนะ หวังว่าคุณคงมีเหตุผลที่ดีพอจะทำให้ฉันไม่ต้องโกรธคุณนะ” เธอพูดจบในขณะที่ทำหน้าไม่พอใจวิลเลี่ยมเท่าใดนัก “ผมจะแนะนำให้คุณรู้จักทราเวลเลอร์คนใหม่ของเรา คุณกรีนิชเธอมาจากแคนนาดาเพื่อร่วมงานกับเรา ผมอยากให้คุณทำความรู้จักกับเธอและพาเธอไปที่เรสซิเดนส์แทนผมทีเพราะตอนนี้ผมละไปจากที่นี่ไม่ได้ แต่ถ้าคุณคิดว่าผมทำให้คุณเสียเวลาก็ขอโทษด้วยละกันนะ”วิลเลี่ยมพูดตัดพ้ออีวา “โอ้ คุณนั่นเองหรือ ทราเวลเลอร์คนใหม่ของเรา ยินดีที่ได้พบนะ ฉันอีวา อีวา คาซาลอฟมาจากรัสเซีย”อีวาหันมาหากรีนิชกล่าวทักทายกรีนิชและทักทายแซ็กเป็นพีธีโดยที่ไม่ได้สนใจกับคำพูดตัดพ้อของวิลเลี่ยมแต่อย่างใด “เราคงต้องร่วมงานกันในอีกหลายๆเรื่องนะ คงต้องฝากตัวไว้ก่อน เพราะฉันเองก็เป็นซีกเกอร์เคยร่วมงานภาคสนามกับคุณพ่อคุณครั้งหนึ่ง เขาเป็นผู้ชายที่น่าเคารพมาก” “โอเค ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องขอตัวกลับไปทำงานด้านหน้าของผมก่อนผมฝากราชินีน้ำแข็งไว้กับพวกคุณด้วยนะ”แซ็กพูดปนเสียงหัวเราะแต่กรีนิชมองค้อนแซ็กเล็กน้อยแต่ไม่มากนักคงจะเป็นเพราะเธอเริ่มชินกับอารมณ์ขันในแบบของเขาแล้ว พูดจบแซ็กเดินจากไปทางลิฟท์เครื่องเดิม “อ่าคุณอย่าไปถือแซ็กเลยนะเขาเป็นอย่างนี้แต่ทุกคนรู้ดีว่าในเวลาที่ลำบากเค้าเป็นคนที่พึ่งพาได้ที่สุด เอ่อ...ผมเองก็คงต้องขอตัวไปสะสางงานต่อจากที่ค้างไว้ อีวาฝากคุณพาคุณกรีนิชชมบ้านของพวกเราด้วยนะด้วยนะ”วิลเลี่ยมพูดแล้วเดินโงนเงนไปที่ห้องทำงานของเขา “กรีนิชค่ะ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยต้องขอโทษด้วยนะคะ เห็นพวกคุณคุยกันเลยไม่กล้าพูดขัดกลายเป็นเสียมารยาทที่ไม่ได้แนะนำตัว”กรีนิชโค้งตัวเล็กน้อยเพื่อขออภัย “อ่าไม่เป็นอะไรหรอกนะ เราคนจากบ้านมาไกลเหมือนกันถือว่าเป็นพวกเดียวกัน มาเราไปที่โซนอยู่อาศัยของพวกเราก่อนดีกว่า พนักงานจัดเตรียมห้องพักให้เธอไว้แล้ว อะเรียกว่าห้องคงไม่ถูกต้องเท่าไหร่นะ”อีวาพูดจบแล้วเดินนำกรีนิชขึ้นลิฟท์ด้านนอกแต่คนละเครื่องกับที่กรีนิชและแซ็กใช้เป็นทางลงมา ลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้นด้านบนเล็กน้อยจึงเปิดออก กรีนิชเห็นแล้วค่อนข้างตกตะลึงไม่คิดว่าใต้ดินจะก่อสร้างบริเวณเช่นนี้ได้ พื้นที่ด้านหน้าโล่งกว้างเป็นลานกว้างสูงประมาณเกือบๆยี่สิบเมตรหลังลานกว้างออกไปเป็นสิ่งก่อนสร้างเหมือนตึกสามชั้นกว้างมีหน้าต่างของแต่ละห้อง บ้างมีแสงไฟบ้างปิดม่านไว้ ใช่แล้วมันดูเหมือนเอาโรงแรมมาใส่ไว้ใต้ดินนี่เอง “ยินดีต้อนรับสู่เรสซิเดนส์บ้านหลังที่สองของพวกเราซีกเกอร์ แล้วก็ทราเวลเลอร์คนใหม่ เดี๋ยวฉันจะพาไปที่ห้องพักส่วนตัวของเธอนะ”อีวาขยับศรีษะเล็กน้อยแสดงท่าทางให้เดินตามเธอเข้าไป อีวาใช้ไอดีย์การ์ดของเธอและสแกนนิ้วมือเพื่อเข้าสู่เรสซิเดนส์ บริเวณห้องโถงด้านล่างเป็นห้องโล่งกว้างมีโซฟาสีดำสนิทอยู่สองสามชุดตัดกับพื้นหินสีขาวขัดมัน บริเวณทางเข้ามีพนักงานรักษาความปลอดภัยคอยดูแลความเรียบร้อย อีวาเดินตรงเข้าไปด้านในขึ้นลิฟท์ไปชั้นสามซึ่งเป็นชั้นสูงสุด เธอพาเดินไปจนถึงเกือบสุดทางของชั้นสาม “โอเคนี่ไงละห้องของเธอ คงต้องบอกความจริงไว้อย่างหนึ่งนะฉันอิจฉาเธอจริงๆห้องนี้เป็นของที่ฉันอยากได้มากที่สุด แต่เอาน่าฉันยกให้ละกันเธอติดหนี้ฉันหนหนึ่งนะ”อีวาพูดพลางอมยิ้ม “ขอบคุณมากค่ะ ฉันจะจำไว้ไม่ลืมเลยว่าติดหนี้คุณอยู่จะรีบตอบแทนโดยเร็วเลย”กรีนิชยิ้มเอียงคอไปทางอีวา กรีนิชเปิดห้องเข้าไปด้านใน ผนังกระจกวางตัวเอียงทำมุมกับพื้นห้องสีขาวสะอาดตามองเห็นแสงด้านนอกและลานกว้างด้านล่าง ห้องนอนแยกออกไปเป็นสัดส่วนเฟอร์นิเจอร์ดูเรียบงายแต่ดูมีรสนิยม โต๊ะทำงานกระจกบนพรมสีดำ ทำให้กรีนิชรู้สึกดีกับห้องส่วนตัวของเธอพลางคิดว่าขาดอะไรในชีวิตประจำเธอบ้างแต่ในขณะที่เธอรียบเรีนงแต่ละอย่างในสมองเสียงของอีวาทำให้ความคิดเธอหยุดลง “เอาล่ะเธอพักผ่อนอยู่ที่ห้องนี้ซักพักแล้วกัน อีกสักชั่วโมงพบกับที่ห้องโถงด้านล่างนะฉันขอไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก่อน แล้วเดี๋ยวเรากลับไปที่ศูนย์เพื่อไปพบวิลเพื่อคุยงานและทำความเข้าใจกับหน้าที่ต่อจากนี้”อีวาบอกกับกรีนิชพร้อมกับหันหลังเดินออกนอกประตูไปก่อนที่ประตูจะปิดสนิทอีวาหันกลับมาอีกครั้ง “ลืมบอกเธฮไปอย่างหนึ่งฉันอยู่ชั้นสองห้อง204ถ้ามีอะไรไปหาได้ตลอดนะ ถ้าฉันอยู่ที่ห้องน่ะนะ”อีวาพูดแกมหัวเราะแล้วเดินจากไป ในขณะที่กรีนิชใช้เวลาสำรวจห้องครู่หนึ่งก็เดินไปที่ห้องนอนกางตัวออกแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นกับเธอในเวลาไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ชีวิตเธอพบเหตุการณ์ต่างๆมากมายผู้คนมากหน้าหลายตาจนในขณะนี้ทำให้เธอต้องมาอยู่ที่นี่ และไม่รู้จะพบอะไรต่อไป กรีนิชใช้ความคิดได้ครู่หนึ่งเหลือบดูเวลายังเหลือเวลาอีกประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนถึงเวลานัดกับอีวา แต่กรีนิชเองไม่มีเหตุผลอะไรจะอยู่ที่ในห้องแล้วเมื่อคิดได้เธอจึงมีความคิดว่าไปรอพบอีวาที่ที่นัดพบคือบริเวณห้องโถงรับรองชั้นหนึ่งดีกว่า คิดได้ดังนั้นกรีนิชก็ออกจากห้องพักเพื่อไปที่หห้องรับรอง โซฟาสีดำสวยเรียบแต่ความรู้สึกเวลานั่งไม่ได้ให้ความสะดวกสบายแก่ผู้นั่งเท่าใดนัก โต๊ะกระจกมีแจกันดอกไม้ตั้งไว้เพิ่มความสดชื่นให้พื้นที่ได้บ้างตามหน้าที่ของมันเอง มองออกไปนอกกระจกด้านหน้าเห็นเพียงแสงไฟจากแสงนีออนสิ่งเดียวที่ทำให้รู้สึกดีของห้องโถงด้านล่างของเรสซิเดนซ์นี้คือความโล่งกว้างไม่มีอะไรขัดหูขัดตามากนัก เวลาล่วงเลยได้เกือบถึงเวลาที่กรีนิชนัดกับอีวาไว้ ปรากฎร่างของอีวาออกมาจากลิฟท์ในชุดพนักงานเสื้อเชิ้ตเข้ารูปกระโปรงยาวดูเรียบร้อยและธรรมดาแต่ก็ยังทำให้เธอดูดีอยู่ “อ่าวลงมานานแล้วหรือ?”เสียงอีวาเอ่ยทักขึ้น “ไม่หรอกค่ะเพิ่งมาถึงไม่นานค่ะ”กรีนิชตอบ “งั้นเราไปพบวิกันเลยละกันนะ ดีไหมจะได้เริ่มทำความเข้าใจงานกันเลย”อีวาพูดขณะที่เธอยืนอยู่ที่โต๊ะที่กรีนิชนั่งรออยู่ กรีนิชยิ้มและพยักหน้าพร้อมลูกขึ้นเดินตามอีวาออกไป ห้องทำงานของวิลเลี่ยมเต็มไปด้วยกระดาษข้อมูลต่างๆซึ่งกรีนิชเองไม่เข้าใจในเนื้อหาของมันเลย หน้าจอคอมพิวเตอร์สามเครื่องเปิดแสดงผลอะไรสักอย่างหนึ่งในขณะที่วิลเลี่ยมเองกำลังขมักขเม้นใช้มันทำอะไรสักอย่าง กรีนิชและอีวาเดินเข้ามาในห้อง เมื่อวิลเลี่ยมเห็นทั้งสองเดินเข้ามาในห้องก็มีท่าทางรีบร้อนเก็บเอกสารระเกะระกะให้เข้าที่เพื่อลดความรกของห้องลง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้มากนักกรีนิชมองแล้วก็ยังเห็นว่ามันกระจัดกระจายตามบริเวณต่างๆของห้องอยู่ดีในขณะที่อีวาส่ายหัวเล็กน้อยเหมือนปลงซะแล้วกับนิสัยของเจ้าของห้อง “เป็นยังไงบ้างชอบที่พักที่เราเตรียมให้ไหม?”วิลเลี่ยมถามพลางมองไปรอบๆห้องมือซ้ายยังพยายามจัดเรียงของอยู่ไม่หยุด “ขอบคุณมากค่ะเป็นที่พักที่ดีมากๆ”กรีนิชตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ในขณะที่อีวาเองก็เบื่อกับการกระทำของวิลเลี่ยมจนทนไม่ไหว จึงพูดแทรกขึ้นมา “คุณจะทำเพื่ออะไรวิล ต่อให้คุณทำยังไงห้องคุณก็ไม่ได้น่าอยู่ขึ้นเท่าไรหรอกนะ เอาเป็นว่าคุณทำเรื่องที่คุณถนัดดีกว่าไหม เช่นการแนะนำทราเวลเลอร์ของเราให้รู้ทั้งเรื่องขั้นตอนทั้งเรื่องงานของพวกเรา” พูดจบอีวามองหน้าวิลเลี่ยมซึ่งขณะนี้หยุดมือที่พยายามเก็บของต่างๆแล้ว “เฮ้อคุณก็พูดถูกนะ เอาเป็นว่างั้นเราเริ่มคุยรายละเอียดและขั้นตอนงานของพวกเราเลยดีว่า เชิญที่ห้องประชุมละกัน” พูดจบวิลเลี่ยมใช้โทรศัพท์ในห้องของเขาบอกกับพนักงานหน้าห้องให้เรียกประชุมผู้เกี่ยวข้องให้พบกันที่ห้องประชุมในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 00:31:07 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 55 19:27:49 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 19:25:48

ความคิดเห็นที่ 5 “เอาละก่อนที่เราจะเข้าประชุมใหญ่กันเราคงต้องเตรียมบางอย่างกันก่อน ผมคงต้องบอกรายละเอียดหลายๆอย่างกัคุณก่อนที่ห้องประชุม”วิลเลี่ยมจบประโยคคำพูดของเขาแล้วเดินนำกรีนิชและอีวาไปที่ห้องประชุม ห้องขนาดใหญ่มีโต๊ะประชุมกลางห้องยาวสีขาวเก้าอี้ประมาณด้านละ15ตัวสีเทาบุด้วยหนัง อุปกรณ์อิเล็กโทรนิกหลายอย่างวางประจำอยู่แต่ละที่นั่ง วิลเลี่ยมเดินไปนั่งที่ที่นั่งหัวโต๊ะ โดยมีกรีนิชและอีวานั่งทางซ้ายและขวาตามลำดับ วิลเลี่ยมใช้เวลาครู่หนึ่งก่อนการสนทนาจะเริ่มขึ้น เพื่อเปิดอุปกรณ์ฉายภาพบนจอขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ที่ผนังห้อง เมื่อมีภาพบางอย่างเริ่มปรากฎบนจอภาพ เขาจึงเริ่มบทสนทนา “เอาละ ผมคงต้องเริ่มอธิบายงานของซิลฟ์จากเป้าหมายหลักลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าที่ของแต่ละคนนะ ซิลฟ์เป็นองกรณ์ที่ได้รับความร่วมมือจากประเทศต่างๆทั่วโลก98ประเทศ เป็นองกรณ์ลับที่ทำหน้าที่โดยได้รับความร่วมมือจากประเทศสมาชิกที่ลงนามช่วยเหลือและรักษาความลับโดยผู้นำประเทศเหล่านั้น ก่อนจะมาเป็นซิลฟ์ในปัจจุบันพวกเรารวมกลุ่มกันโดยใช้ชื่อ ผนึกแห่งพันธสัญญา สืบทอดภารกิจต่อๆกันมาหลายร้อยปีมาแล้ว คนในตระกูลของผมก็ทำงานให้องกรณ์นี้มาหลายชั่วอายุคน” วิลเลี่ยมหยุดพักการเล่าเรื่องของเขา ก่อนที่จะเริ่มเล่าต่อไป “หน้าที่หลักของพวกเราคือปิดผนึกการเหลื่อมล้ำของมิติคู่ขนาน คือการที่มิติคู่ขนานซึ่งปกติจะแยกออกจากมิติปรกติโดยเด็ดขาดจะมาบ้างบางกรณีที่เกิดการเชื่อมต่อกันโดยเหตุบังเอิญที่ทำให้สนามแม่เหล็กไฟฟ้าในบริเวณนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงฉับพลัน อาจเกิดได้หลายกรณีเช่นจากการระเบิดของภูเขาไฟ การเคลื่นตัวของแผ่นโลก การระเบิดของแก๊สใต้ดิน มีโอกาสน้อยมากที่จะทำให้สนามแม่เหล็กไฟฟ้าเปลี่ยนแปลงจนทำให้มิติเชื่อมต่อกัน แต่ก็เกิดขึ้นได้ แต่ถ้าการเชื่อมกันของมิติเกิดขึ้นก็เป็นหน้าที่ของทราเวลเลอร์ที่จะใช้คีย์เพื่อปิดผนึกมิตินั้น อันตรายจะไม่มีมากมายอะไรถ้าบริเวณที่เชื่อมต่อนั้นไม่มีอณูวิญญาณที่รวมตัวกันเป็นสิ่งที่มีพลังในการเปลี่ยนสะสารต่างๆบนโลกให้เป็นพลังงานของมันและไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้ทำให้เกิดภัยพิบัติต่างๆนานากับบริเวณนั้นเมื่อมันหลุดออกจากมิติคู่ขนานสู่มิติปรกติ เราเรียกกันมาตั้งแต่โบราณด้วยชื่อว่า เทพ ปีศาจ หรือสัตว์ประหลาดต่างๆนานาตามแต่ความทรงพลังของแต่ละชนิด ในบางส่วนก็เป็นพวกที่ไม่มีพิษภัยอะไรแค่สร้างปรากฎการณ์หรือสิ่งประหลาดให้ผู้คนเห็นหรือได้ยิน ถ้าให้ยกตัวอย่างก็เช่นในตำนานของท้องทะเลเกี่ยวกับวิญญาณในท้องทะเลซึ่งทำให้เกิดปรากฎการณ์เสียงต่างๆรู้จักกันในนามของ ไซเลน  ในการผนึกเขตแดนของะการเชื่อมกันของมิติระดับนี้เป็นงานของทราเวลเลอร์กลุ่มเลือดผสมซึ่งสังกัดกับซิลฟ์ แต่ที่ทำให้เกิดภาวะวิกฤตอยู่ในขณะนี้คือ กลุ่มอณูวิญญาณที่มีพลังมากที่สุดถ้าให้เทียบกับคำเรียกขานของมนุษย์ก็คงต้องเรียกว่าเป็นระดับเทพปิศาจซึ่งเราเรียกกันว่า บาปหรือซิน(SIN) ในสมัยอดีตที่ผ่านมาหากจะเกิดการเชื่อมต่อกันของมิติและพบว่ามิซินอยู่ในเขตที่กำลังจะเชื่อมต่อนั้นทางองค์กรได้ค้นพบวิธีที่จะยับยั้งการเชื่อมของมิติโดยที่เราจะสร้างสลักที่บริเวณนั้นโดยสลักจะเป็นสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ ต้องใหญ่พอจะสะกดมิติให้ไม่มีการเชื่อมต่อกันได้ โดยใช้หลักการเกี่ยวกับทิศทางการไหลเวียนของกระแสแม่เหล็กไฟฟ้าของโลกโดยผนึกเหล่านี้จะทำให้การไหลเวียนเปลี่ยนไปเพื่อยืดเวลของการจะเชื่อต่อมิติต่างๆออกไป” วิลเลี่ยมพักดื่มกาแฟที่เพิ่งจะมาเสริฟให้เขาเมื่อสักครู่ขณะที่เขากำลังพูดอยู่ กรีนิชนั่งฟังอย่างสนใจและพยายามทำความเข้าใจตามไปด้วยเท่าที่เธอจะทำได้ “ผนึกหรือคะ ที่ว่าขนาดใหญ่นี่ประมาณไหนคะและถ้ามันใหญ่มากจริงๆคนปรกติทั่วไปก็ต้องเห็นแล้วไม่มีใครสงสัยหรือ?”กรีนิชถามด้วยความสงสัย “ทัชมาฮาล เทพีเสรีภาพ เธอว่ามันใหญ่พอไหมละ”อีวาพูดแทรกขึ้น ทำให้กรีนิชตกใจผสมกับความสงสัยเพิ่มมากขึ้น “ใช่แล้วละที่อีวาพูดมานั่นก็คือส่วนหนึ่งผนึกที่สร้างขึ้น ผนึกเหล่านี้จะทำให้ซินเหมือนหลับไหลอยู่ในมิติขนาน และผนึกที่ว่านี้ก็กระจายอยู่ทั่วโลก แต่ปัญหาจริงๆเพิ่งเกิดเมื่อไม่กี่ปีมานี้เราตรวจพบว่าผนึกที่เคยสะกดซินไว้เริ่มเสื่อมสภาพการผนึกลงพร้อมๆกัน ไม่ใช่เกิดจากการเก่าแก่ผุพังของสิ่งก่อสร้างเหล่านั้นแต่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อมโลก ชั้นโอโซนของโลกเริ่มถูกทำลายลงซึ่งเกิดจากการใช้ทรัพยากรณ์โลกในทางทำลายล้างทำให้รังสีอัลตร้าไวโอเลตลอดผ่านชั้นบรรยากาศลงมาทำให้สนามแมเหล็กไฟฟ้าทั่วโลกเกิดการเปลี่ยนแปลงตามที่คาดกการกันถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่างหนึ่ง ผนึกจะไม่สามรถสะกดซินไว้ได้อีกต่อไปและถ้าซินออกมาสู่โลกหายนะต่างๆจะมาสู่บริเวณนั้นโดยยากจะแก้ไขได้ เราจึงเก็บข้อมูลทั่วโลกและร่วมกันวิจัยเพื่อหาหนทางแก้ปัญหานี้ขึ้น แต่หาเท่าใดก็ยังไม่มีทางออกสำหรับสถานะการณ์สำคัญนี้ ความหวังของพวกเราเริ่มหมดลงจนคุณแอนเดอร์สันคุณพ่อของคุณเสนอโครงการ เซเว่นซิน(Seven Sin) ขึ้นมา เป็นโครงการณ์ซึ่งวิจัยถึงซินทั้งหมดที่จะหลุดออกจากผนึกในอนาคตอันใกล้นี้มีทั้งหมดเจ็ดจุดด้วยกัน โดยวิธีที่เขาเสนออกมาโดยที่จะผนึกซ้ำโดยให้ทราเวลเลอร์ที่มีพลังพอใช้คีย์ชั้นสูงเปิดมิติที่มีซินสถิตอยู่และทำวิธีใดก็ได้ที่จะส่งทราเวลเลอร์พร้อมคีย์นั้นให้ถึงสุดเขตของมิติที่คีย์เปิดออกและปิดมิติลงด้วยคีย์อันเดิม เพื่อให้มิติที่คีย์สร้างขึ้นปิดทับมิติที่ผนึกสร้างขึ้นอีกชั้นหนึ่งนั่นเอง” วิลเลี่ยมจิบกาแฟอีกครั้งพร้อมทั้งทำสีหน้าพอใจกับสิ่งที่ดื่มไปอย่างมาก ก่อนจะเริ่มการอธิบายที่ยาวและซับซ้อนต่อไป “ฟังดูเหมือนเป็นทางออกที่สวรรค์ประทานมาให้ แต่ก็เป็นการทดสอบมนุษย์อีกครั้ง ก่อนอื่นขอโทษด้วยที่ผมคุยเรื่องคุณกับแซ็กก่อนหน้านี้โดยไม่ขออนุญาต แค่ที่ผมจะบอกก็คือคีย์แต่ละอันจะมีขอบเขตของตัวเองถ้าคีย์ที่พลังน้อยอย่างที่แซ็กพาคุณไปทดสอบนั้นเป็นคีย์ระดับต่ำจะมีรัศมีแต่ไม่กี่สิบเมตร แต่ที่เราพูดถึงกันคือคีย์ที่สามารถสะกดซินและปิดผนึกซ้ำสถานที่ที่สร้างผนึกขึ้นมานั่นคือรัศมีของเขตแดนที่เกิดจากคีย์นั้นจะเป็นรัศมีหลายกิโลเมตรเลยทีเดียว ทราเวลเลอร์จะต้องเปิดผนึกเขตมิติจากจุดเริ่มไปจบที่การปิดเขตแดนที่สุดเขตของรัศมีคีย์อีกด้านหนึ่ง โดยต้องหลบผ่านพลังของซินไปให้ถึงจุดหมายและปิดผนึกลง ยกตัวอย่างในกรณีแรกของซินในลำดับแรกที่เราจะผนึกคีย์มีรัศมีประมาณ 9 กิโลเมตร แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะเราสมารถทำได้แล้วครั้งหนึ่ง เราสามารถผนึกซินได้แล้ว2ตนแต่เราเพิ่งพบข้อเสียอีกอย่างของปฎิบัติการนี้คือ หากจิตของทราเวลเลอร์ผู้เป็นผู้สะกดมิติขั้นสูงระดับนั้นไว้เกิดสลายไปในกรณีของคุณแอนเดอร์สันคือการตายนั่นละ ก็จะทำให้มิติที่ผนึกซ้ำไว้ต้องคลายตัว” “ถ้าอย่างนั้นที่คุณพ่อทำไปก็สูญเปล่าอย่างนั้นหรือ?”กรีนิชถามออกไปด้วยดวงตาบ่งบอกความผิดหวัง “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ที่พ่อของคุณให้เรามาคือแนวทางและการพิสูจน์ แต่พวกเราที่ยังเหลืออยู่คือจะต้องจัดการมันให้สำเร็จ” วิเลี่ยมพูดขึงขัง “แล้วจะทำอย่างไร จึงจะผนึกทั้งหมดได้ละ”กรีนิชถาม “ตอนนี้ผมคิดได้แค่อย่างเดียวคือ ปกป้องทราเวลเลอร์ไม่ให้ตายจนจบงานทั้งเจ็ดเป็นวิธีที่ดีที่สุด” วิลเลี่ยมพูดด้วยประโยคฟังดุง่ายแต่แฝงด้วยท่าทางจริงจัง “เราจะดูและเธออย่างดี ด้วยชีวิตของพวกเรา” อีวาพูดพลางเดินมานั่งลงที่ข้างกรีนิชพร้อมกับเอื้อมมือบีบไปที่ไหล่ของกรีนิช เหมือนกับเป็นการให้คำมั่นสัญญา เวลาเหมือนหยุดนิ่ง รอบๆบริเวณห้องดูเหมือนหยุดนิ่งกรีนิชครุ่นคิดและกังวลในภาระหน้าที่หนักหนาซึ่งเธอออกปากไปแล้วว่าจะรับผิดชอบ แต่ในขณะนี้ได้รู้รายละเอียดแล้วเธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะสามารถทำงานนี้ให้สำเร็จไปได้ไหรือไม่ จากหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งต้องมารับผิดชอบงานที่ผิดพลาดแล้วหมายถึงชีวิตผู้คน ใบหน้าของพ่อเกิดขึ้นในความคิดเธอสงสัยเหลือเกินทำไมพ่อถึงสามารถคิดและทำสิ่งที่กล้าหาญเช่นนี้ได้ เมื่อความคิดต่างๆมาถึงจุดนี้ ด้วยความภูมิใจในตัวของพ่อและความภูมิใจในสายเลือดของตนเองและความรับผิดชอบทำให้เธอตัดสินใจได้อย่างแน่วแน่ว่าเธอจะทำมันให้สำเร็จให้ได้ ถึงแม้ว่าในตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าจะทำได้อย่างไรและเมื่อไหร่ก็ตามที เวลาล่วงเลยมากรีนิชไม่รู้ว่าเธอใช้ความคิดถึงเรื่องต่างๆนานเท่าใด ประตูห้องประชุมเปิดออกผู้คนทะยอยเข้ามานั่งที่เก้าอี้รอบๆโต๊ะประชุมตัวใหญ่กลางห้องที่กรีนิช อีวาและวิลเลี่ยมนั่งอยู่ก่อนแล้ว โดยมีพนักงานบางส่วนยืนอยู่ด้านหลังพร้อมสมุดจด เสียงคุยและทักทายกันดังระคนไปในบริเวณนั้น กรีนิชกวาดสายตาไปรอบๆผู้คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะโดยรวมแล้วมองแล้วแบ่งได้คร่าวๆเป็นสองกลุ่ม อย่างแรกเป็นคนกลุ่มที่แต่งตัวดูแล้วน่าจะเป็นพวกนักบริหารหรือนักวิจัยอะไรทำนองนั้น แต่อีกกลุ่มดูแล้วไม่เหมือนกับผู้บริหารหรือนักวิจัยเลยแต่ละคนแต่งตัวตามสไตล์ของตนเองเหมือนไม่แคร์ใครอื่น กลุ่มนี้กรีนิชเองก็ไม่สามรถคาดเดาได้ว่าเป็นใครทำอาชีพอะไรบ้าง “ผมขอเริ่มการประชุมในวันนี้ด้วยการแนะนำตัวทราเวลเลอร์คนใหม่ของเราที่จะมาเป็นผู้ดำเนินการตามแผนเซเว่นซิน คุณกรีนิช”วิเลี่ยมเริ่มการประชุมโดยแนะนำตัวกรีนิช กรีนิชยืนขึ้นโค้งตัวลงเล็กน้อยพร้อมได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของคนภายในห้องประชุม “คุณกรีนิชเป็นลูกสาวของคุณแอนเดอร์สันและเป็นผู้สืบสายเลือดของทราเวลเลอร์โดยตรง และด้วยเหตุที่กล่าวมาทำให้เซเว่นซินที่ได้หยุดไป ได้ดำเนินการต่อโดยเราจะเริ่มจากการเตรียมงานสำหรับการเริ่มงานจากจุดที่เราเคยทำสำเร็จมาครั้งหนึ่งแล้วแต่ด้วยการสูญเสียคุณแอนเดอร์สันไปทำให้การคงอยู่ของผนึกที่เกิดจากการผนึกมิติของทราเวลเลอร์เริ่มไร้ความเสถียรและจะสลายตัวในที่สุด เราซิลฟ์จึงต้องผนึกซินอันดับแรกอีกครั้งโดยรายละเอียดผมจะขอให้อีวาเป็นผู้ให้รายละเอียดของงานแก่พวกเราและหวังว่าเราคงจะทำได้สำเร็จเหมือนครั้งก่อนที่เราได้ทำการผนึกสำเร็จ”  วิเลี่ยมจบการเปิดประชุมของเขาโดยทิอีวาลุกขึ้นแทนโดยหน้าจอด้านหลังเริ่มมีภาพและรายละเอียดต่างๆขึ้นมาแล้วรายละเอียดเหล่านั้นก็ปรากฎที่จอเล็กๆบนโต๊ะหน้าผู้เข้าร่วมการประชุมทำให้กรีนิชเองก็ได้เห็นรายละเอียดชัดเจนขึ้น “จุดหมายของเราในครั้งนี้คือ อินเดีย เมืองอัคราเมืองหลวงเก่าแก่ของประเทศตั้งอยู่ริมแม่น้ำยมุณา สถานที่ตั้งของผนึกคงทราบกันดีแล้วว่าผนึกที่ว่านี้คือ ทัชมาฮาล สุสานหินอ่อนที่ผู้คนเชื่อว่าเป็นสถาปัตยกรรมแห่งความรักที่สวยที่สุดในโลกที่ได้ชื่อตามพระนางมุมตัชพระมเหสีอันเป็นที่รักยิ่งขององค์จักรพรรติ เป็นหนึ่งในเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลกยุคกลาง ถูกสร้างขึ้นโดยกษัตริย์อินเดียผู้มีรักมั่นคงต่อพระมเหสีของพระองค์ เจ้าชายขุร์รัม ชึ่งต่อมาคือจักรพรรดิชาห์ ชหาน  ด้วยคีย์ที่เราจะใช้ในครั้งนี้”เดอะรีเจนท์”(The Regent) เพชรขนาด140.5กะรัต ซึ่งถูกค้นพบที่อินเดียและนำมาเจียรไนที่อังกฤษ และอยู่ในท้องพระคลังของฝรั่งเศส ก่อนจะถูกยึดทรัพย์ของราชวงศ์และส่งไปยังพิพิธภัณฑ์ลูฟร์โดยคีย์จะถูกส่งมาจากพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ในประเทศฝรั่งเศสถึงมือซิลฟ์ในวันก่อนเราเริ่มปฎิบัติงานโดยที่จะมีผู้ดูแลมาร่วมสังเกตการณ์กับเราด้วย แต่ด้วยการคำนวณในงานครั้งที่แล้วทำให้เรารู้รัศมีเมื่อใช้เดอะรีเจ้นท์เป็นคีย์ โดยรัศมีที่ได้คือ เขตผนึกจะเป็นรูปคล้ายสี่เหลี่ยมจตุรัสรัสมีจากศูนย์กลางพื้นที่ไปมุมของจตุรัสคือ 9.7กิโลเมตร โดยจุดศูนย์กลางของแดนผนึกซึ่งก็คือจุดเปิดประตูมิตินั้นอยู่ ที่ห้องด้านตะวันตกของทัชมาฮาล จากจุดนั้นเมื่อทราเวลเลอร์เปิดประตูเสร็จจะมีซีกเกอร์เตรียมมอเตอร์ไบค์รถจักรยานยนต์ปรับแต่งโดยฝ่ายเมกานิคของซิลฟ์ นำทราเวลเลอร์ไปที่ส่วนริมน้ำโดยจะมีซีกเกอร์ผู้ชำนาญในการใช้พาหะนะทางน้ำเป็นผู้พาทราเวลเลอร์หลบหลีกการเข้าโจมตีของซินเพื่อไปถึงจุดหมายตรงชายฝั่งแม่น้ำบริเวณโค้งของแม่น้ำยมุนาเพื่อปิดผนึกอณาเขตของมิติ ส่วนพาหนะทางน้ำฝ่ายวิจัยและเมกานิคของเรากำลังทำการประเมินผลทางภูมิประเทศ ภูมิอากาศและการเข้าโจมตีของซิน เพื่อให้ได้พาหนะที่เหมาะสมที่สุด การปฎิบัติงานครั้งนี้เราจะเริ่มการเปิดประตูกันในเย็นวันอังคารหน้านั่นคืออีก 6 วันจากนี้ ส่วนฝ่ายสนับสุนจะออกเดินทางเพื่อเตรียมงานกันตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป รายละเอียดคร่าวๆของงานก็เป็นดังที่แจ้งที่ประชุมไป ถ้ามีท่านใดมีข้อเสนอแนะ สงสัย หรือเรื่องอื่นๆจะเสนอเชิญได้เลยค่ะ”อีวาพูดจบแล้วนั่งลงพร้อมกับเสียงปรึกษาหารือกันระงมไปทั่วทั้งห้องประชุม กรีนิชเองได้แต่นั่งทำใจและทำความเข้าใจกับแผนการครั้งนี้โดยที่ในขณะนี้เธอเองนั้นเข้าใจเนื้อหาไม่ถึงครึ่งหนึ่งด้วยซ้ำ “งานครั้งนี้ซินที่ต้องพบคืออะไรฝ่ายวิจัยของเราสามารถประเมินรูปร่างและคุณสมบัติของมันได้หรือยัง”  คำถามสั้นๆถามออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ กรีนิชชำเลืองมองไปพบว่าต้นตอของเสียงนั้นเกิดจากชายผิวขาววัยกลางคนมีหนวดเครารกรุงรัง พร้อมแว่นตากันแดดสีชาสวมเสื้อแจ๊คเก็ตหนังสีน้ำตาลและผ้าโพกหัว ให้ความรู้สึกเหมือนแก๊งมอเตอร์ไซด์หรือพวกร็อกเกอร์หลงยุคได้ดีทีเดียว กรีนิชคิดในใจ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 00:38:09 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 00:36:44 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 19:29:35

ความคิดเห็นที่ 6 “ขออภัยด้วยค่ะทุกท่าน ดิฉันลืมประเด็นนี้ไป ทางฝ่ายวิจัยยืนยันแล้วว่าซินในครั้งนี้คือซินตนเดิมที่เราเคยผนึกได้ในครั้งที่แล้วไม่มีการเปลี่ยนแปลง สำหรับท่านที่อาจยังไม่ทราบเกี่ยวกับซินตนนี้ดิฉันขอให้ดูภาพที่ปรากฎบนจอจะเป็นภาพและลายละเอียดจากการสร้างภาพจำลองโดยใช้ภาพโฮโลแกรมซึ่งทำขึ้นมา เนื่องจากการปฎิบัติงานที่ผ่านมาเรา พยายยามบันทึกภาพของซินไว้แต่ไม่ประสพผลสำเร็จเนื่องจากภาพที่บันทึกไว้จากกล้องถ่ายภาพนิ่งหรือกล้องวีดีโอต่างไม่ปรากฎภาพซิน โดยทางฝ่ายวิจัยให้เหตุผลว่าน่าจะเกิดจากการที่เป็นสิ่งที่อยู่ต่างมิติกันกันบันทึกจึงล้มเหลว” ทันทีที่อีวาพูดจบภาพก็ปรากฎบนจอภาพด้านหลัง เป็นภาพสิ่งที่มีลำตัวคล้ายกับงูลำตัวปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีดำ บรเวณส่วนหัวแยกออกเป็นเจ็ดหัวแยกยาวออกจากลำตัวขนาดใหญ่ด้านข้างหัวทั้งเจ็ดมีลักษณะเหมือนครีบของปลาในปากมีเขียวโค้งยาวออกมาเห็นได้ชัดอยู่2เขี้ยวบริเวณด้านหลังลำตัวบริเวณคอที่หัวทั้งเจ็ดต่อกับลำตัวปรากฎเป็นเส้นรูปวงรีสีขาวขนาดใหญ่ ในรายละเอียดที่ปรากฎบนจอภาพบอกถึงลักษณะว่ามีความยาวประมาณ150เมตรสามรถเคลื่อนที่ได้ทั้งบนพื้นดินและจะเคลื่อนตัวได้เร็วกว่าเมื่ออยู่ในน้ำ สามารถสร้างพิษความเข้มข้นสูงพ่นออกมาจากปากทั้งเจ็ดระยะทางที่สามารถพ่นออกไปได้ไกลหลายร้อยเมตร เราเรียกซินตนนี้ด้วยชื่อของสัตว์ประหลาดตามตำนานของเทพอินเดียนั้นคือ กาลียะ “ เมื่ออีวาอธิบายจบวิเลี่ยมลุกขึ้นพูดเสริม “ในครั้งก่อนเราเสียซีกเกอร์ไปหลายชีวิตเนื่องจากเราทำงานครั้งนั้นเป็นครั้งแรกไม่มีข้อมูลใดเป็นการยืนยันเกี่ยวกับการผนึกซินด้วยคีย์มาก่อนทำให้เรามีการกระทำที่เสียปล่าวไปมาก สำหรับผู้เคยผ่านการผนึกซินมาก่อนคงทราบกันดีว่าเวลาที่เสียไปเพียงไม่กี่วินาทีจะทำให้เกิดการสูญเสียชีวิต และเกิดความเสี่ยงที่งานจะล้มเหลวทำให้ชีวิตประชาชนนับพันนับหมื่นอยู่ในอันตราย ครั้งนี้ผมหวังว่าเราจะใช้บทเรียนที่เราแลกมาด้วยชีวิตและความพยายามของพวกพ้องเรามาเป็นแนวทางเพื่อจะไม่ให้เกิดการสูญเสียและประสพความสำเร็จในงานนี้ ขอบคุณครับ”วิลเลี่ยมพูดปิดท้ายการประชุมแต่ละคนเริ่มลุกออกจากที่นั่งของตน บ้างเดินมาปรึกษากัน บ้างมุ่งออกนอกห้องประชุม เวลาล่วงเลยไปได้ครู่หนึ่งผู้คนในห้องบางตาเหลือไม่กี่คน กรีนิชยังนั่งนิ่งเงียบอยู่ที่เดิมเธอใช้ความคิดจนไม่ได้สังเกตว่ามีหญิงสาวมานั่งลงใกล้ๆกับเธอ “คิดอะไรอยู่” เสียงของอีวานั่นเองที่อยู่ข้างกายกรีนิช “ฉันคิดว่างานสำคัญขนาดนี้ฉันจะทำได้หรือ ฉันรับปากจะช่วยโดยที่ไม่รู้อะไรเลยช่างโง่จริงๆ ต้องทำงานโดยมีชีวิตตัวเองและชีวิตคนอื่นๆเป็นเดิมพัน ฉันจะสามารถทนความกดดันที่จะเกิดได้หรือ คำถามต่างๆตอนนี้เหมือนมันรวมกันเข้ามาอยู่เต็มหัวไปหมด” กรีนิชพูดด้วยสีหน้ากังวลใจ “เธอทำไม่ได้หรอกกรีนิช แต่พวกเราช่วยกันทำได้นะ” ประโยคสั้นๆจากอีวาทำให้ความกังวลของกรีนิชคลายลง “เอาล่ะ วันนี้กลับไปพักผ่อนกันดีกว่า พรุ่งนี้เธอจะต้องเริ่มเตรียมพร้อมร่างกายเพื่อเริ่มงาน และตอนนี้ฉันก็มีของขวัญให้เธอด้วย นี่ไงล่ะ” อีวายื่นบัตรพลาสติกทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าให้กรีนิช บนตัวบัตรมีรูปและชื่อของกรีนิชติดอยู่รายละเอียดระบุว่า พนักงานของซิลฟ์ และเสียงของอีวาพูดเบาๆว่า “ยินดีต้อนรับสู่ซิลฟ์เราคือครอบครัวของกันและกัน” เธอพูดพลางจับมือของกรีนิชไว้ โดยที่ใบหน้าของกรีนิชเริ่มเจือไปด้วยรอยยิ้มน้อยๆ จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 19:30:23

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 2 The river Yamuna อดีตมิเคยเลือนจางหายไป หากแต่การทำปัจจุบันให้ส่องสว่างนั้นคือหนทางที่สามารถทำให้เราไม่กลับไปมอง หากไม่กล้าย่างก้าวออกไป ทำในสิ่งที่อยู่ข้างหน้าแม้เวลาจะผ่านไปแค่ไหนก็จะมีเพียงความว่างเปล่าให้เหลียวมอง แต่หากเริ่มต้นสิ่งใดๆแล้วก็ตาม อย่างน้อยความหวังก็ยังอยู่เคียงข้างเสมอ จงคิดว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น หากแม้นมันยังไม่ดีเท่าที่หวังจงรู้ไว้ว่านั่นเป็นเพราะมันยังไม่ถึงบทสรุป         From The extra exotic Marigold hotel การเริ่มต้นของวันนี้ซึ่งคือวันเสาร์ก่อนภารกิจใหญ่ เริ่มต้นขึ้นเมื่อดวงตะวันทอแสงอ่อนลอดส่วนโค้งของหน้าต่างปูนเก่าแก่ทอดยาวเป็นเงาจางๆโค้งมนตามการสรรสร้างของนายช่างผู้ประดิษฐ์ เงาโค้งเป็นรูปดอกบัวตูม รายล้อมด้วยเงารูปกากบาทเล็กๆอันเกิดจากช่องลม เสียงจอแจเริ่มดังขึ้นมาจากด้านล่าง เสียงแตรรถยนต์เริ่มดังบ่อยมากขึ้นจนขณะนี้มันดังไม่ขาดสายระคนไปพร้อมเสียงตะโกนโหวกเหวกของผู้สัญจรริมถนนซึ่งแต่งตกายด้วยเครื่องแต่งกายสีฉูดฉาด เมืองซึ่งเต็มไปด้วยร้านค้าแผงลอยจนทำให้ถนนเหลือทางให้รถวิ่งผ่านได้ไม่มากนัก  ภายในห้องสีส้มอ่อนๆสร้างด้วยสถาปัตยกรรมแบบเอเชียใต้ กรีนิชออกมายืนที่ระเบียงห้องหลังจากเธอได้พักผ่อนเพียงพอหลังจากต้องเดินทางจากลอนดอนมาถึงสนามบิน    นิวเดลีเมื่อค่ำวานนี้ เพื่อที่จะเดินทางต่อไปที่เมืองอันเป็นอดีตเมืองหลวงของอินเดียซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำยมุนาซึ่งเป็นแม่น้ำที่ไหลผ่านเดลีด้วยเช่นกัน  เมืองอัคราซึ่งอยู่ห่างจากนิวเดลีนี้ประมาณ 250 กิโลเมตร โดยอีวาและแซ็กนัดพบกับกรีนิชที่ห้องรับรองของโรงแรมด้านล่างในเวลลาแปดนาฬิกาซึ่งก็ยังเหลือเวลาอีกเกือบสองชั่วโมง เมื่อเสร็จจากการเตรียมตัวออกเดินทางกรีนิชลงไปที่ล๊อบบี้เพื่อหากาแฟรองท้องและแก้อาการปวดศรีษะซึ่งก็ทุเลาลงมากแล้ว กรีนิชลงมาถึงล็อบบี้มองหาที่นั่งพบที่นั่งข้างกระจกใสบานใหญ่ทำให้มองเห็นสิ่งต่างๆภายในเมืองหลวงแห่งนี้ได้ไกลเท่าทีทิวทัศน์รอบๆจะอำนวยเธอเลือกนั่งตรงที่เธอหมายตาไว้ บริกรของโรงแรมเป็นหญิงสาวผิวดำแดง ในชุดผ้าคลุมซึ่งกรีนิชมารู้ทีหลังว่าเรียกว่า ส่าหรีนั่นเอง เธอสั่งคาปูชิโนร้อนและขอน้ำตาลเพิ่มพร้อมขนมปังทาเนย สักครู่ของที่สั่งก็มาวางบนโต๊ไม้ปูด้วยหินแกรนิตด้านหน้ากรีนิช เธอจิบกาแฟและกินขนมปังพลางสังเกตเมืองที่เต็มไปด้วยสีสันจากการประมาณการของเธอ สีแดงต้องเป็นสีที่ผูกพันกันอินเดียมากทีเดียวเพราะแต่ละที่ต้องมีสีแดงสอดแทรกแต่งแต้มด้วยเสมอ อินเดียประเทศซึ่งมีประชากรมากเป็นอันดับสองของโลกกรีนิชเคยอ่านพบที่ใดสักแห่งแต่เธอเองก็จำไม่ได้ว่าเป็นที่ไหน แต่จำได้ว่าระบุไว้ว่าการทำหมันนั้นเป็นบาปผิดในทางศาสนาซึ่งคนอินเดียนับถือกันส่วนใหญ่ จึงทำให้จำนวนประชากรเพิ่มขึ้นตลอดเวลา ภาพที่น่าจะขัดตามากที่สุดน่าจะเป็นรถหรูราคาเกือบแสนปอนด์วิ่งบนถนนมากมายโดยที่ริมถนนและบริเวณรอบๆเต็มไปด้วยเด็กๆและคนเมีอายุเดินขอทานปะปนกันไป “ตื่นเช้าเหมือนเคยนะองค์หญิง” เสียงคุ้นหูและการพูดจาแบบนี้ไม่ต้องหันไปมองกรีนิชก็รู้ว่าเป็นเสียงของใครเธอหันไปทางเจ้าของเสียงเห็นแซ็กเดินเข้ามาพร้อมกับอีวาซึ่งดูเหมือนกำลังยุ่งอยู่กับการใช้โทรศัพท์มือถือทำอะไรสักอย่างอยู่ “อ่าว อรุณสวัสคุณอีวา หวัดดีแซ็ก” กรีนิชกล่าวทักทาย แซ็กหยุดเดินกระทันหันทำให้อีวาเกือบจะชนเขาจากด้านหลัง “คุณอีวากับแซ็ก เฉยๆเนี่ยนะ ผมว่าคุณต้องปรับบางอย่างใหม่แล้วล่ะกรีนิช” แซ็กพูดพลางส่ายหัว “ถูกต้องแล้วละกรีนิช เธอต้องปรับคำพูดใหม่ เดี๋ยวนี้เลยด้วย” อีวาเสริม “เห็นไหมละอีวาก็เห็นด้วยกับผมนะว่าคุณควรจะเรียกผมว่าคุณแซ็กน่ะ” “เอ่อ แซ็กฉันว่าคุณเข้าใจอะไรผิดบางอย่างละล่ะ ที่ฉันว่าควรเปลี่ยนคือ กรินิชเลิกใช้คำว่าคุณกับฉันได้แล้ว อีวาเฉยๆเข้าใจไหม อีวาเฉยๆไม่ต้องมีคุณ ส่วนแซ็กธอจะเรียกเขายังไงก็ตามสบายเลย” อีวาพูดพลางมองกรีนิชเพื่อคาดคั้นคำตอบ ส่วนแซ็กยกมือขึ้นทำท่ายอมแพ้ กรีนิชตรึกตรองอยู่ไม่กี่วินาทีก็พูดเชิญทั้งสองร่วมโต๊ะ “นั่งด้วยกันสิอีวา แล้วก็ คุณณณณณณณณณณณแซ็ก” หลังพูดจบอีวายิ้มกว้างโดยแซ็กถอนหายใจอีกครั้งกับคำพูดประชดของกรีนิชก่อนที่จะนั่งลงสั่งอาหารเช้า “เราต้องใช้เวลาขับรถประมาณกี่ชั่วโมงกว่าเราจะไปถึงอัคราน่ะ” กรีนิชเอ่ยถามแซ็ก “ประมาณ สามถึงสี่ชั่วโมงแล้วแต่รถบนถนนน่ะนะ แต่เราไม่ได้นั่งรถไปนะ” แซ็กพูด ทำให้กรีนิจสงสัย “ซิลฟ์ได้แจ้งการปฎิบัติงานครั้งนี้แก่รัฐบาลอินเดียแล้ว เราจะได้รับการสนับสนุนเต็มที่จากประเทศนี้เนื่องจากอินเดียเป็นประเทศหนึ่งที่เป็นสมาชิกเก่าแก่ของเราตั้งแต่เรายังเรียกตัวเองว่า ผนึกแห่งพันธสัญญา” อีวาเสริมขึ้น “เฮลิคอปเตอร์กำลังรอพวกเราอยู่ที่สนามบินอินทิรา เราจะบินเลียบแม่น้ำยมุนาเพื่อไปลงจอดที่อัครา คงใช้เวลาเดินทางไม่ถึงชั่วโมงแต่ที่มันแย่จริงๆก็ชั่วโมงเร่งด่วนของอินเดียนี่ละมันไม่ได้เร่งด่วนตามการเรียกเลย มันทำให้เราไปไหนมาไหนได้ช้าจริงๆ” แซ็กพูดพลางถอนหายใจ อีวาเหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือของ มันบอกเวลาว่าใกล้จะแปดโมงแล้ว พนักงานของโรงแรมเดินมาแจ้งว่ารถที่มารับเพื่อไปสนามบินมาถึงแล้ว อีวาขมวดคิ้วทำหน้าไม่พอใจอะไรบางอย่าง กรีนิชเห็นสีหน้าอีวาจึงถามออกไป “มีอะไรหรืออีวา ท่าทางเหมือนไม่พอใจอะไร” “ไม่มีอะไรมากมายหรอกแต่ งานครั้งนี้ที่จะเดินทางไปอัคราน่ะ เราจะไปกันทั้งหมดสี่คน” อีวาตอบ “วิลเลี่ยมไปกับเราด้วยน่ะ แต่ไม่รู้ทำไมป่านนี้หมอนั่นยังไม่ลงมาเลย งั้นเดี๋ยวเราไปที่เคาร์เตอร์ต้อนรับแล้วให้พนักงานโรงแรมโทรตามให้ละกัน” แซ็กพูด “ไม่ต้องยุ่งยากหรอก เดี๋ยวฉันโทรไปหาเอง” อีวาพูดและเอาโทรศัพท์กดเบอร์โทรของวิลเลี่ยมพลางบ่นมุบมิบ ขณะที่แซ็กแอบอมยิ้มน้อยๆ ไม่ทันที่อีวาจะได้คุยอะไรวิลเลี่ยมวิ่งเข้ามาผมกระเซิงเหมือนไม่ได้จัดการอะไรกับมัน หลังจากเสร็จจากการอาบน้ำ “ขอโทษด้วยพอดีเวลามันเปลี่ยนน่ะผมเลยนอนตื่นสาย งั้นเดียวผมรีบทานอาหารแล้วเรารีบไปกันเลยละกัน”       วิลเลี่ยมกระหืดกระหอบพูด “มากันสี่คนจากที่เดียวกัน แต่มีแต่คุณคนเดียวนะที่เวลาเปลี่ยน รีบๆกินเลยด้วยรถมารอนานแล้วนะ” อีวาต่อว่าและตามด้วยคำสั่ง ในขณะที่แซ็กและกรีนิชเห็นหน้าเหรอหราของวิลเลี่ยมแล้วอดหัวเราะไม่ได้ เสร็จจากอาหารเช้าทั้งสี่เดินมาที่รถเมอร์ซีเดสเบนซ์สีดำคันงามที่จอดรออยู่หน้าโรงแรม ทั้งสี่ขึ้นรถไปสนามบินอินทิราฝ่าการจราจรที่ทั้งติดขัดและวุ่นวาย เด็กขอทานเดินมาข้างรถกันหลายคนเพื่อขอบริจาคทาน กรีนิชเปิดกระเป๋าออกเพื่อหาเศษเงิน วิเลี่ยมเหลือบมาเห็นจึงพูดขึ้น “ทำอะไรอยู่เหรอ ถ้าคุณคิดจะหาเศษเงินเพื่อให้แก่เด็กๆละก็ผมคงต้องบอกว่ามันจะทำให้เราไปไม่ทันเวลานัดนะ” วิเลี่ยมพูดกับกรีนิชซึ่งยังทำหน้าไม่เข้าใจว่าทำไมการที่จะให้ทานเด็กจะทำให้ไปถึงที่นัดหมายไม่ทัน “ถ้าคุณให้เด็กคนใดคนหนึ่งหรือหลายๆคน รถเราจะโดนล้อมไปด้วยขอทานจนเราไปไหนไม่ได้เลยละคุณเอ้ย จำนวนขอทานในอินเดียมีจำนวนเป็นล้านคนเลยนะ ส่วนใหญ่เกิดจากคนในวรรณะจัณฑาล คือพวกที่เกิดจากการแต่งงานข้ามวรรณะกัน ที่อินเดียนี่ถือเรื่องนี้มาก คนพวกนี้จะไม่ได้รับเกียรติหรือการปฎิบัติที่เท่าเทียมใดๆเลย” แซ็กบอกกรีนิชโดยที่กรีนิชซึ่งนั่งนิ่งได้แต่มองไปที่สายตาของเด็กๆที่อยู่ด้านนอก เวลาไม่นานนักรถก็เคลื่อนที่มาจอดที่สนามบินบริเวณลานบินพิเศษ เฮลิคอปเตอ์สีขาวท่าทางทันสมัยจอดอยู่โดยมีนักบินประจำการอยู่แล้ว ชายอินเดียวัยกลางคนผิวดำแดงในชุดสูทสีดำเดินเข้ามาหาพวกกรีนิช ทันทีที่ลงจากรถในขณะที่ใบพัดเฮลิคอปเตอร์เริ่มหมุนทำให้ลมพัดมาปะทะกรีนิชผมหยักศกสีดำของกรีนิชปลิวไสวแต่นัยตาสีมรกตของเธอต้องหรี่ลงเพื่อหลบกระแสลม “อรุณสวัสครับ ผมชื่อชาลุคมาจากสภาความมั่นคงครับ ได้รับมอบหมายให้มาช่วยงานพวกคุณในครั้งนี้ครับจนกว่าจะจบงานผมคงจะต้องรบกวนอยู่กับพวกคุณด้วยและขอให้ทราบว่ารัฐบาลเราพร้อมสนับสนุนคุณสำหรับทุกๆอย่างที่ทำได้” เขาพูดพลางยื่นมือมาจับมือเพื่อทักทายในขณะที่ทุกคนกำลังเดินไปที่เฮลิคอปเตอร์ ชาลุคมองที่กรีนิช “คุณคงเป็นทราเวลเลอร์ใช่ไหมครับ ผมได้เห็นดวงตาสีมรกตนี่ทีไรอดประทับใจไม่ได้สักทีครับ” ชาลุคพูดกับกรีนิชโดยที่กรีนิชตอบได้แต่เพียงขอบคุณและยิ้มให้เท่านั้น หลังจากเครื่องออกจากสนามบินเริ่มมองเห็นแม่น้ำยมุนา และบ้านเรือนตึกต่างๆประกอบกันกลายเป็นทิวทัศน์ของนิวเดลี เพียงเวลาไม่นานนักเครื่องลงจอดไม่ไกลจากทัชมาฮาลมากนักสังเกตได้จากก่อนที่เครื่องจะลงจอดมองเห็นตัวทัชมาฮาลอยู่ไม่ไกลจากสายตานัก ครั้งนี้รถทหารจีเอ็มซีมาคอยรับพวกของกรีนิชเพื่ออำนวยความสะดวกให้การเดินทางต่อไป “เราไปที่ทัชมาฮาลกันก่อนดีกว่า ทีมนักวิจัยและซีกเกอร์บางส่วนอยู่ที่นั่นและคุณเจย์เองก็คงอยู่ที่นั่นและที่สำคัญ  วิลเลี่ยมจะได้หาจุดศูนย์กลางเพื่อเปิดประตูให้กรีนิชดู” แซ็กพูด “คุณเจย์เป็นใครหรือ” กรีนิชถามขณะที่ทุกคนกำลังเดินขึ้นรถ “คุณเจย์เป็นซีกเกอร์ซึ่งมีความสามารถในการขับเรือมือหนึ่งของเรา งานครั้งนี้เราสรุปกันว่าจะต้องใช้สปีดโบทในการเดินทางจากจุดเปิดมิติเราจะใช้มอเตอร์ไบค์เพื่อหนีออกจากเขตทัชมาฮาลไปลงเรือที่ริมแม่น้ำยมุนาไปหาจุดที่เราจะทำการปิดมิติเพื่อสะกดซิน เดี๋ยวผมจะแนะนำให้รู้จัก” วิลเลี่ยมพูด ขบวนรถรถจีเอ็มซีสี่คันเคลื่อนขบวนมาถึงส่วนนอกของทัชมาฮาลกรีนิชลงจากรถพบเห็นผู้คนจำนวนมากเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดจึงเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว ส่วนใหญ่จะเป็นคนต่างชาติส่วนที่เป็นคนอินเดียเองก็จะเป็นนักเรียนนักศึกษาซะส่วนใหญ่ ในผู้คนมากหน้าหลายตามีซิลฟ์ปะปนอยู่เพื่อวิจัยเกี่ยวกับพื้นที่ ภูมิประเทศและถูมิอากาศโดยเครื่องบินตรวจความชื้นสัมพัทในอากาศ เพราะอากาศในวันลงมือมีผลต่อการปฎิบัติงานอย่างมาก เนื่องจากเดือนนี้เป็นช่วงต่อระหว่างฤดูร้อนและฤดูฝนในอินเดียหากฝนตกลงมาจะทำให้งานยากขึ้นอีกหลายเท่า กรีนิชเดินตามวิลเลี่ยมมาผ่านประตูหน้าซึ่งสร้างด้วยอิฐสีส้มอมชมพูมองทะลุผ่านซุ้มประตูจะมองเห็นตัวน้ำพูหน้าทัชมาฮาลพอดี ผ่านมาจนถึงจนถึงตัวทัชมาฮาล ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจของกรีนิช เธอรู้จักสถานที่แห่งนี้จากเพียงในรูปหรือสารคดี หากแต่ที่จริงแล้วเมื่อมาอยู่ตรงหน้าของสิ่งก่อสร้างอันมหัศจรรย์นี้ กรีนิชไม่คิดว่าความงามจากอดีตกาลจะสะกดสายตาของเธอได้ขนาดนี้ วิเลี่ยมเดินนำไปถึงตัวทัชมาฮาลโดยที่ช่วงแรกที่เข้ามามีทหารเข้ามาห้ามพวกของกรีนิชหลายๆเรื่องแต่เมื่อชารุคเข้าไปพูดคุยทุกคนต้องกล่าวขออภัยและถอยออกไปทันที ชาลุคคงมีตำแหน่งไม่ธรรมดาเป็นแน่กรีนิชคิดในใจ ด้านหน้ของตัวทัชมาฮาลามีอักษรสีดำสลักด้วยภาษาที่อ่านไม่ออก กรีนิชสงสัยว่ามันมีความหมายว่าอย่างไรเหตุใดจึงมาอยู่ที่ประตูสิ่งมหัศจรรย์แห่งนี้ “อักษรนี้คือองค์การของอัลกุอานครับ เป็นบัญญัติสูงสุดของพวกเราชาวอิสรามิกชน” ชารุคเห็นกรีนิชทำท่าสงสัยจึงเฉลยคำถามในใจให้กรีนิช แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 00:39:21 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 19:32:49

ความคิดเห็นที่ 8 “จุดที่เราต้องหาคือห้องทางด้านตะวันตกของตัวทัชมาฮาล ส่วนประกอบของทัชมาฮาลคือตัวทัชมาฮาลตั้งอยู่กลางหอคอยสูงสี่ด้านนั่นคือหอชะฮาน ใจกลางของทัชมาฮาลคือห้องเก็บพระศพแต่ใจกลางของผนึกนั้นจะถูกสร้างไว้อีกแห่งหนึ่ง ที่จุดศูนย์กลางจะกำกับไว้ด้วยสัญลักษณ์แห่งพันธสัญญาจะมีลักษณะเป็นรูปดวงจันทร์เสี้ยวปรากฎอยู่ในดวงอาทิตย์” วิลเลี่ยมอธิบายแล้วเดินตามระเบียงของตัวทัชมาฮาลแล้วเขาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องห้องหนึ่งแล้วเดินเข้าไปในห้อง สำรวจบริเวณเสาและกำแพงมพบรูปสลักที่กำแพงและเสาทั้งหมดสี่จุดเป็นรูปจันทร์เสี้ยวในพระอาทิตย์สลักอยู่ในระดับสายตาผสมกลมกลืนกับรูปสลักอื่นสามรถแยกออกจากกันได้ยาก  เขาชี้ให้กรีนิชดูสัญลักษณ์นั้น กรีนิชเกิดความสงสัยขึ้นในทันที “แล้วตรงไหนคือใจกลางกันแน่ละ” “ไม่ๆทั้งสี่จุดนั้นไม่มีตรงไหนคือใจกลางทั้งนั้นละ ใจกลางคือจุดตัดของดวงอาทิตย์ทั้งสี่ซึ่งก็คือ..................ตรงนี้” วิลเลี่ยมหยุดยืนอยู่บนตำแหน่งที่สัญลักษณ์ตัดกัน หินที่พื้นมีสีต่างออกไปจากหินก้อนอื่นซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จะเกิดข้อบกพร่องในการสร้างสิ่งมหัสจรรย์นี้หากมิได้เกิดจากความตั้งใจ “ในประวัติของทัชมาฮาลนี้นายช่างผู้ซึ่งออกแบบตัวทัชมาฮาลนี้กล่าวกันว่าโดนประหารชีวิตเนื่องจากเป็นการป้องกันการที่เขาจะออกแบบสิ่งก่อสร้างที่มีความงดงามเกินกว่านี้ แต่มีคำล่ำลือกันในกลุ่มผนึกแห่งพันธสัญญาว่า แท้จริงแล้ว อุสตาด ไอซา ผู้ออกแบบถูกสังหารเพื่อจะปกปิดความลับเรื่องผนึกแห่งนี้ด้วยเนื่องจากตัวเขาเองเป็นซีกเกอร์ด้วยนั่นเอง” วิลเลี่ยมพูดต่อ “เมื่อคีย์มาถึงมือพวกเรา เราจะมาตรวจดูจุดเปิดประตูกันอีกครั้งหนึ่ง ส่วนตอนนี้เราไปหาคุณเจย์กันก่อนดีกว่า ผมคาดว่าเขาน่าจะอยู่ที่บริเวณแม่น้ำทดสอบสปีดโบทเรือความเร็วสูงที่เมกานิคของซิลฟ์ปรับแต่งเครื่องยนต์ ส่งมาถึงที่อัครานี่เมื่อวานช่วงเย็นๆเขาคงกำลังทดสอบอยู่เพราะได้รับอนุญาตจากสภาความมันคงสำหรับภาระกิจนี้” วิลเลี่ยมพูด “ครั้งนี้คงเหนื่อยหน่อยนะกรีนิช การต้องใช้ภาหนะความเร็วสูงสร้างภาระให้กับร่างกายอย่างมากเธอคงต้องฝึกการนั่งเรือเร็วสูงหลายรอบเพราะการขับของคุณเจจะพลาดไม่ได้ แต่สบายใจได้เขานี่ล่ะซีกเกอร์ที่เป็นคู่หูของพ่อของคุณในการผนึก กาลียะตนนี้ในครั้งก่อนสำเร็จมาแล้ว” อีวาพูด ในขณะที่ใช้เวลาเดินจากใจกลางทัชมาฮาลมาสู่ริมน้ำยมุนา เสียงของเรื่องยนต์เริ่มมีเสียงให้ได้ยินเบาๆจากริมน้ำ “นั่นไงล่ะคุณเจย์” วิเลี่ยมแนะนำปลายมือชี้ไปที่ชายไว้หนวดเคราเต็มใบหน้าสวมเสื้อหนังพร้อมผ้าโพกหัว กำลังอยู่ในเรือสีขาวอมเทาลำไม่ใหญ่โตนัก หัวเรือแหลมเรียวยาวกระจกด้านหน้าทำมุมเกือบ45องศากับตัวเรือกราบซ้ายขวาค่อยๆเป็นเส้นโค้งเข้าสู่ตัวเรือเล็กน้อย เครื่องยนต์สองเครื่องซึ่งยังเปิดเปลือยอยู่กำลังเร่งเครื่องยนต์ของเรือทำให้ละอองน้ำกระจายออกด้านหลังของเครื่องยนต์ เขานั่นเองชายที่กรีนิชพบในที่ประชุมที่ลอนดอน เสียงเครื่องยนต์ยังคงดังอยู่เนื่องจากผู้บังคับมันยังคงทดลองประสิทธิภาพของมันอยู่โดยมีคนสองสามคนในชุดสีเทาทั้งตัวยืนสังเกตอยู่ในระยะใกล้รอบตัวเรือ เสียงของมันไม่ได้ดังรบกวนเหมือนเครื่องยนต์ทั่วไปแต่เมื่อเครื่องยนต์เริ่มทำงานเร็วขึ้น เสียงที่เพิ่มขึ้นคือเสียงดังอัดอากาศแสดงพลังของเทคโนโลยีที่ประดิษฐ์มันขึ้นมาได้อย่างชัดเจน แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้ผู้บังคับมันพอใจได้ “ไม่ไม่ กำลังอัดของลูกสูบล่างและบนของเครื่องซ้ายมัยยังขาดเกินกันอยู่ ถ้าปล่อยไว้เวลาเราใช้ความเร็วสูงสุดจะทำให้ดึงคันบังคับกินไปทางซ้ายจะควบคุบการขับยาก” เจย์พูด คนสองสามคนรอบเรือรับทราบและเข้ามาที่เครื่องที่เจย์บอก “คุณเจย์” วิลเลี่ยมตะโกนเสียงดังในขณะที่สองมือป้องปากอยู่ เจย์หันมามองที่มาของเสียง เขาเอามือบังแดดที่ส่องมาที่หน้าของเขาแล้วจึงดับเครื่องยนต์ “เฮ้ ไอ้หนูวิลเลี่ยม” เจย์ตะโกนตอบขณะที่ลูกออกจากที่นั่ง เหยียบกราบเรือเป็นที่ส่งตัวให้เขาขึ้นมาบนพื้นดิน โดยปล่อยหน้าที่จัดการกับเครื่องยนต์เป็นของช่างเครื่องไป ส่วนตัวเขาเองเดินตรงมาที่วิลเลี่ยมโดยมีกรีนิช แซ็ก ชารุคและอีวายืนอยู่ใกล้ๆ “เรือยังไม่พร้อมน่ะ ต้องปรับอีกนิดหน่อย ไม่น่าเชื่อว่าเดี๋ยวนี้ เมกานิคของเราจะฝีมือด้อยลงขนาดนี้เรื่องแค่นี้ก็ไม่จัดการให้ละเอียด” เจย์บ่น “แหม แหม แหม ผมไม่อยู่นี่ว่าเอาว่าเอาเลยนะลุงเจย์ไม่ให้เครดิตกันมั่งเลย” เสียงชายหนุ่มผิวขาวผมทรงสกินเฮดในชุดเสื้อช๊อปสีส้มแทรกขึ้นมา “ไม่อยากให้บ่นก็จัดการงานแกให้ดีสิไอ้หนูคิท” เจย์ตอบหนุ่มผมสกินเฮด “ผมไม่อยู่แป๊บเดียวให้ลูกน้องจัดการให้หน่อยเดียวลุงอย่าบ่นเลยน่าเดี๋ยวผมจัดการให้รับรองอึดใจเดียว เครื่องปิ๊งเลยลุง” เจ้าหนุ่มยังต่อปากต่อคำ “เอาละ เอาละพอก่อน ผมมีคนแนะนำให้รู้จัก” วิลเลี่ยมพูดขัดขึ้นพร้อมพูดต่อ “นี่คุณเจย์นักขับเรือมือหนึ่งของเราและเจ้าหนุ่มสกินเฮดนั่นคือคิท ถึงจะดูอย่างที่เห็นแต่ก็เป็นหัวหน้าวิศวกรด้านเมกานิกของซิลฟ์ ส่วนคนนี้เป็นทราเวลเลอร์ของเรากรีนิช ลูกสาวคุณแอนเดอร์สัน ส่วนคุณคนนี้คือคุณชารุคจากสภาความมั่นคงของอินเดีย ส่วนแซ็กกับอีวาคงไม่ต้องแนะนำนะ” วิลเลี่ยมแนะนำกรีนิชให้รู้จักเจย์และคิท “กรีนิชค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” กรีนิชแนะนำตัวเองอีกรอบ “เราเจอกันแล้วครั้งหนึ่งนะ” เจย์พูดแล้วยื่นมือมาจับมือทักทายกรีนิช “งานครั้งนี้ดูดีขึ้นเยอะเลย มีสาวสวยเป็นทราเวลเลอร์ให้ผมดูแลและปกป้อง” คิทโค้งตัวก่อนจับมือทักทายกรีนิช แต่มันนานเกินธรรมดาจนกรีนิชต้องชักมือกลับในขณะที่คิททำหน้าทะเล้น “สถานะการณ์โดยรวมเป็นอย่างไรบ้างครับ” แซ็กถามสีหน้าจริงจัง “ทางฝ่ายวิจัยแจ้งยืนยันมาแล้วว่าอากาศวันอังคารไม่มีปัญหา น่าจะพบเมฆและความชื้นมากหน่อยแต่หมดกังวลเรื่องฝนได้” เจย์ตอบ “ส่วนเรื่องพาหนะผมเตรียมสปีดโบทมาเพิ่มอีกสามลำ ถึงจะประสิทธิภาพด้อยกว่าแต่เราจะให้ซีกเกอร์อีกสามคนขับมันเพื่อคอยสนับสนุนคุณเจย์กับกรีนิชทางด้านหลัง” วิลเลี่ยมรายงานความคืบหน้าต่อ “ส่วนของการปรับปรุงโครงสร้างเริ่มและเสริมความทนทาน โคลงเรือเสริมไทเทเนีนียมไว้ในจุดเปราะบางแล้ว และเราสั่งหลังคาแข็งไว้สำหรับป้องกันคนขับและผู้โดยสารน่าจะทำให้ทนการโจมตีของซินได้มากขึ้น โดยตัวหลังคาจะเป็นไฟเบอร์กลาสเหนียวแบบใสทนทานเป็นพิเศษ” คิทชี้แจงงานของเขา “เวลาล่วงเลยมาเกือบบ่ายโมงแสงแดดจ้าสาดส่องทั่วพื้นที่อณาบริเวณ ขับเน้นกับสีขาวของทัชมาฮาลให้ส่องสว่างยิ่งขึ้น หลังจากอาหารมื้อเที่ยงผ่านไป วิลเลี่ยมกรีนิช เจย์และคิทกลับไปเริ่มงานที่ริมน้ำต่อ ในขณะที่อีวา แซ็กและชารุคแยกตัวออกไปจัดการงานของแต่ละคน เมื่อมาถึงบริเวณที่จอดเรือช่างเครื่องตรวจสภาพเครื่องยนต์กันอย่างขมักขเม้น เจย์และคิทเดินเข้าไปร่วมวงปรึกษากันสักพักก็หันหน้ากลับมาแล้วโบกมือเรียกให้ตามมาโดยเร็ว “เรือพร้อมแล้วอีกสิบนาทีเราจะออกเรือทดสอบ กรีนิชหนูเตรียมให้พร้อม นับเราต้องร่วมงานกันให้เสร็จภาระกิจนี้ จากนี้เราคือคู่หูกัน” เจย์พูด “ยินดีค่ะคุณเจย์ ฝากตัวด้วยค่ะ” กรีนิชบิ้ม “นี่จ้ะชุด ชุดออกเดทของเธอ” อีวาซึ่งตามสมทบหัวเราะก่อนยื่นชุดสีดำพับเป็นสี่เหลี่ยมให้กรีนิช เกือบสิบนาทีผ่านไปกรีนิชกลับมาพร้อมชุดรัดรูปหนาสีดำมีส่วนที่เป็นยางแข็งกันกระแทกนูนออกมาตามจุดต่างๆของร่างกายด้ายหลังมีส่วนกันกระแทกติดอยู่เพื่อลดความเสียหายที่อาจเกิดความเสียหายกับผู้สวมใส่ให้น้อยที่สุด อีวายื่นหมวกนิรภัยสีดำคล้ายหมวกที่ใช้ในการแข่งรถที่กรีนิชเคยผ่านตาทางโทรทัศน์มาบ้าง พร้อมบอกว่านอกจากความปลอดภัยและน้ำหนักเบามากแล้วมันยังช่วย กันแรงปะทะของสายลมและละอองน้ำที่จะโถมเข้ามาเมื่อเรือใช้ความเร็วสูงได้ดีจนน่าแปลกใจเลยทีเดียว เจย์รออยู่ที่นั่งคนขับด้านขวาของเรือแล้ว กรีนิชค่อยๆพาตัวเองลงนั่งที่นั่งด้านซ้ายที่เหลืออยู่ คาดเข็มขัดนิรภัยไว้ที่ไหล่ซ้ายขวาและลำตัว เจย์ปรับระดับความเอียงของที่นั่งให้กรีนิชอยู่ในองศาที่เหมาะสม “เอาละหน้าที่ของหนูคือทำตัวให้เป็นส่วนหนึ่งของเรือ” เจย์พูดสั้นๆ “ส่วนหนึ่งของเรือ” กรีนิชทวนคำสั่ง “ใช่ส่วนหนึ่งของเรือ มันคือการขยับร่างกายให้เคลื่อนไหวถ่ายเทน้ำหนักให้ไปทิศทางเดียวกับเรือ เอาล่ะพูดอาจเข้าใจยากลองดูจากของจริงดีว่าสวมหมวกซะ” เจย์พูดจบก็สตาทเครื่องยนต์ทันที คันเร่งถูกเหยียบลงตรงข้ามกันการทำงานของเครื่องยนต์ที่เร่งมากขึ้น พาให้เรือทพยานออกไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วจนหลังของกรีนิชถูกกระชากให้เอนมาแนบพนักพิงอย่างแรง เสียงเครื่องยนต์หมุนถี่ขึ้นเรื่อยๆตามเสียงเครื่องยนตที่ส่งเสียงคำรามแสดงพลังขึ้น กระแสลมและละอองน้ำลอยเข้าปะทะเรือในขณะที่เรือแหวกสายน้ำและอากาศทำความเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พวงมาลัยถูกหักเลี้ยวไปทางขวาตามความโค้งของลำน้ำมันทำให้กรีนิชเหมือนจะหลุดออกจากที่นั่งไปทางซ้ายตามแรงหนีศูนย์กลางที่เกิดขึ้น ก่อนเข้าทางตรงของลำน้ำตัวเธอกลับมาอยู่ในสภาพนั่งอยู่ที่นั่งปกติก่อนการเร่งเครื่องยนต์จะทำให้เธอหลังติดพนักพิงอีกครั้ง กรีนิชต้องวนเวียนกับสภาพนี้ได้พักหนึ่งเธอเริ่มปรับตัวได้บ้างทำให้ความลำบากน้อยลงระยะทางผ่านมาเกือบสิบกิโลเมตรเจย์กลับเรือกระทันหันละอองน้ำกระทบกราบเรือกระเซนเป็นวงกว้าง “เป็นไงบ้าง แรงดึงแรงฉุดที่เกิดจากเรือลำนี้ ถ้าไม่ทำตัวให้เป็นส่วนหนึ่งของเรือมันจะยากมากทั้งคนนั่งและคนขับที่จะพาเรือไปจุดหมาย หนูช่วงก่อนถึงจุดกลับเรือฉันสังเกตเห็นว่าเริ่มปรับตัวได้แล้ว ถูกต้องแล้วล่ะที่ทำขณะนั้นแต่วิธีจริงๆคือจะต้องมองที่เส้นทางที่เรือจะไปและคิดล่วงหน้าว่าจะต้องเลี้ยวไปทางไหนแล้วเตรียมตัวถ่ายน้ำหนักเพื่อรอการหักเลี้ยวหรือเร่งเครื่องเบาเครื่อง ถ้าทำได้ทั้งตัวหนูและตัวเรือเองจะแสดงพลังได้เต็มที่ เอาล่ะขากลับลองทำอย่างที่ฉันพูดซิ” พูดจบเจย์ไม่รอช้าเร่งเครื่องยนต์ทะยานออกไป กรีนิชฟังคำพุดของเจย์เข้าใจหลักการโดยรวม ตาเธอสังเกตเส้นทางด้านหน้า หัวเริ่มก้มต่ำคาดการณ์การขับของเจย์จากเส้นทางที่มองเหนเบื้องหน้า ถ่ายเทน้ำหนักตัวไปทิศทางที่เส้นทางข้างหน้าบอกกับเธอ ทั้งแรงดึงแรงเหวี่ยงลดเหลือน้อยลงทันที เจย์ที่สังเกตการกระทำของกรีนิชหันมายิ้มพอใจเล็กๆ แล้วเพิ่มความเร็วของเรือขึ้นอีกจนความเร็วครั้งก่อนเทียบไม่ติดไปจนเกือบจะเทียบท่าจึงลดความเร็วลงก่อนที่จะจอดสนิท “กรีนิชหนูมีพรสวรรค์ด้านการถ่ายเทน้ำหนักและการคาดคะเนเส้นทางนะ พรุ่งนี้วันอาทิตย์เราเจอกันที่นี่ตอนเช้า” เจย์พูดจบก็ขึ้นฝังพร้อมกับพูดกับตัวเองเบาๆ “แอนเดอร์สันลูกสาวนายนี่ไม่ธรมดาจริงๆนะ” จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 19:35:10

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านครับ ความรู้สึก Plot เรื่องน่าสนใจดีเกี่ยวกับประตูมิติโลกคู่ขนาน การปิดเปิด เงื่อนไขต่างๆ ในเรื่อง เนื้อเรื่องเดินเร็ว ไม่ยืดยาด มีพิมพ์ผิด และพิมพ์ตกๆหล่นๆขาดๆเกินๆอยู่เป็นระยะเช่น คำนวน(คำนวณ) สเถียร (เสถียร) พลั่นพลึง (พรั่นพรึง)...กระทันหัน(กะทันหัน)..และ ..อีกหลายๆๆคำ.... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 23:03:57

ความคิดเห็นที่ 10 โครงเรื่องน่าสนใจนะคะ มีคำสะกดผิดเยอะหลายที่ แล้วก็ ทั้งโลกมีทราเวลเลอร์คนเดียวหรือคะ สร้างตึกสูง 70 ชั้นเพื่ออะไรถ้าใช้ใต้ดิน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 23:17:10

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณคำแนะนำจ้า แก้ไขคำพมพ์ผิดแล้วค่ะ @comment10 ตึกสูงส่วนบนเป็นงานมูลนิธิปรกติน่ะจ้ะ แฮะๆท่าทางจะต้องปรับปรุงอีกหลายอย่างขอบคุณอีกครั้งจ้า ปล.ขออภัยด้วยเพิ่งเคยเขียนครั้งแรกจะนำคำแนะนำไปปรับปรุง จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 23:52:56