ความคิดเห็นที่ 1 สายลมเย็นจัดพัดโชยมาบาดผิวแก้ม ดวงตะวันกลมโตลอยระเรื่ออยู่หลังหลังคาบ้านทรงสูง บ้านเรือนหลายหลังเรียงรายหลับใหลอยู่ภายใต้บรรยากาศเงียบงันของสนธยา หลังจากเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วเมืองกรุงด้วยจิตใจสับสนมาตลอดวัน สองขาก็พาเขาวกวนกลับมายังจุดเดิม สถานที่แห่งความทรงจำอันงดงามซึ่งดอกไม้แห่งมิตรภาพผลิดอกออกใบ ร่างผอมเพรียวของชายวัยเกือบชรากำลังเหยียบย่างอยู่บนกิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่  เขาแกะปลายลวดที่พันอยู่กับกิ่งไม้ทั้งสองอันออกแล้วหิ้วอ้อยที่มีซากด้วงกว่างลงมา “มดไม่ได้มากินอ้อยหรอกครับคุณหนู พวกมันมากินซากด้วงต่างหาก” เขาอธิบายเมื่อไต่ลงมาถึงโคนต้น สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าอันเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาของลูกสาวนายจ้าง “ไม่ต้องเสียใจไปหรอกครับ พวกนี้มันธรรมดา พอเลยหน้าหนาวแล้วก็ถือว่าหมดอายุขัย ปีหน้าผมจะจับมาให้คุณหนูใหม่” นริศรายกมือขึ้นปาดน้ำตา “ขอบคุณค่ะ ลุงเอามันไปทิ้งเถอะ” ชมพยักหน้าเดินค่อมตัวผ่านเด็กสาว ฝีเท้าของเขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างสูงก้าวผ่านประตูรั้วบ้านเข้ามา  นริศรามองตามสายตาชายชราไปยังผู้มาเยือน “มันตายจริง ๆ หรือนุ่น” เขาถาม พยายามเพ่งสายตาและความสนใจทั้งหมดไปที่ซากด้วง “อื่อ” เธอพยักหน้าพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา “ต่อไปกันต์ก็ไม่ต้องเอาอาหารมาเปลี่ยนให้มันแล้วล่ะ” วาจาคล้ายซ่อนความนัย  เด็กสาวเมินหน้าจากเพื่อนหนุ่มมองตามหลังชายคนสวนที่กำลังเดินไปทางหลังบ้าน “วันนี้..” เขาเอ่ยขณะพยายามสบตาเธอ “กันต์ไปรอนุ่นที่โรงเรียนสอนภาษาด้วยนะ แต่เค้าบอกนุ่นเลิกเรียนไปแล้ว” “ใช่ ช่วงนี้นุ่นเปลี่ยนไปเรียนที่โรงเรียนกวดวิชาแบบเต็มวัน เค้าเน้นแกรมม่าของข้อสอบเอ็นฯ มากกว่า” เธอตอบไปพลางหันไปทางกำแพงปูนราวกับกำลังสนทนาอยู่กับมัน เขาทอดมองแผ่นหลังและปลายผมยาวคลอเคลียไหล่ของเพื่อนสาวด้วยความกระอักกระอวลใจ “นุ่น.. เอ่อ.. คือว่า... คือว่ากันต์...” แม้จะครุ่นคิดด้วยความสับสนมาตลอดวัน แต่เขาก็ยังนึกไม่ออกว่าควรจะพูดอย่างไรกับเธอ ...หรือแท้จริงแล้ว เขาคงยังไม่อาจตัดสินใจเลือกหนทางชีวิตของตัวเอง ชั่วขณะ เธอหมุนตัวมองกลับมา เขาตั้งหลักไม่ทันสบตาเธอเข้าอย่างจัง แววตาของเธอบอกถึงความผิดหวัง โกรธเคือง และโศกเศร้า ริ้วรอยแดงช้ำที่ขอบตาบอกให้รู้อย่างแน่ชัดว่า เธอมิได้ร้องไห้จากสาเหตุการตายของแมลง “จวนค่ำแล้ว กันต์กลับไปเถอะ” เขาตกใจเล็กน้อยเมื่อเธอออกปากไล่ สายตาของเด็กสาวจับแน่วแน่อยู่ที่เขา “จ้ะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ” นริศราตอบรับด้วยการเมินหน้ามองไปทิศทางอื่น เขาระบายลมหายใจออกสั้น ๆ ก่อนจะหักใจเดินออกจากบ้านไป นริศราก้าวเท้ากลับเข้าภายในบ้าน สัมผัสกับบรรยากาศเงียบเหงาที่โอบล้อมอยู่รอบด้าน เฟอร์นิเจอร์และเครื่องเรือนทุกชิ้นกำลังโหยไห้อยู่ในความทุกข์ตรมกับเธอ ”ชมบอกว่า ลูกเสียใจมากเรื่องที่แมลงสองตัวนั้นตาย” เด็กสาวเกือบสะดุ้งเมื่อเพิ่งสังเกตเห็นมารดา ยุพินลุกจากเก้าอี้รับรองแขกเดินตรงมา สังเกตมองขอบตาแดงก่ำของบุตรสาว “ค่ะ”  เธอพยักหน้าเลี่ยงที่จะสบตาผู้ให้กำเนิด   สตรีวัยกลางคนมองลูกอย่างรู้สึกผิดสังเกต “ทำไมวันนี้เพื่อนของลูกถึงกลับไปเร็วนักล่ะ” เด็กสาวเบนมองกลับมาที่มารดา  แลเห็นความห่วงใยอยู่ในแววตา “นุ่นบอกให้เขากลับไปเองแหละค่ะ” เสียงของเธอเหมือนกำลังร้องไห้ “นุ่น... นุ่นอยากรีบขึ้นไปอ่านหนังสือ” สายตาของผู้อาวุโสยังจับมองมานิ่ง  สัญชาตญาณความเป็นแม่กำลังบอกบางอย่างกับหล่อน “งั้นก็ดีแล้ว ”  หล่อนตรงไปโอบศีรษะบุตรสาวอย่างปลอบประโลม  “อย่ามัวแต่ไปเสียใจกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เลย เราต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดเพื่ออนาคต” นริศรานิ่งอึ้งเมื่อสัมผัสซึ้งถึงนัยแห่งถ้อยคำนั้น  เพิ่งประจักษ์ชัดถึงสิ่งที่มารดาพร่ำเตือนตลอดมา ชั่วขณะ เธอโผเข้าซบอกผู้ให้กำเนิด “นุ่นรักแม่” เด็กสาวกระซิบร้องไห้เบา ๆ กับอกแม่  แทนคำกล่าวขอโทษในใจ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 12:26:51

ความคิดเห็นที่ 2 สายลมนอกระเบียงเยียบเย็นหนาวเยือกลง เมื่อม่านหมอกแห่งความมืดโรยตัวลงมาปกคลุม กันต์ธีร์เหม่อมองผ่านมวลอากาศอันหนาวเย็นไปยังสวนหย่อมเบื้องล่าง เหล่าต้นไม้น้อยใหญ่รอบบริเวณยืนต้านลมหนาวอยู่ท่ามกลางความสลัว เขาทำลายมิตรภาพของเพื่อนแท้และศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของตัวเอง ยอมสนองอารมณ์ทางเพศของผู้หญิงคนหนึ่งเพียงเพื่อแลกเปลี่ยนกับข้อเสนอของเธอ สิ่งอันเป็นรูปธรรมซึ่งมนุษย์ควรจะได้มาจากหยาดเหงื่อแรงกาย เขาสลัดศีรษะเมื่อหวนนึกถึงสีหน้าตกตะลึงของสาวน้อย แววตาผิดหวังและโกรธเคืองของเธอ “ผู้หญิงไม่ได้ใจดีกับผู้ชายทุกคนหรอกนะ........ ผู้หญิงจะทำดีกับคนที่รู้สึกพิเศษเท่านั้น” ใช่... เขาเคยคิดว่า เขาเป็นคนพิเศษสำหรับเธอ จึงตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะไม่ทำให้เธอผิดหวัง ...แต่ดูเหมือนทุกอย่างอาจสายเกินไป นริศราจะรู้สึกอย่างไรเมื่อประจักษ์ชัดว่าเขาทรยศต่อความปรารถนาดีของเธอ เด็กหนุ่มกุมขมับเดินกลับเข้ามาในห้อง เหลือบมองไปยังประตูห้องน้ำซึ่งมีเสียงน้ำไหลซ่าอยู่  รู้สึกแปลกใจที่วันนี้พี่ชายอาบน้ำนานกว่าที่เคย ทันใดนั้น เสียงดนตรีของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น บทเพลงอันไพเราะย้ำลึกถึงความอึดอัดคับข้องใจในห้วงยามนี้ เขานึกถึงดอกกุหลาบอันทอดช่ออ่อนช้อยอยู่ระหว่างร่องอกของเจ้าของเสียงเรียกเข้า ความร้อนแรงและเร้าอารมณ์ของเธอ ท่าทางเย้ายวนเปี่ยมเสน่ห์อันเป็นเหตุให้เขาผัดผ่อนสิ่งที่ควรละเว้นออกไป นิ้วมือของเขาลูบไล้ไปมาอยู่บนเครื่องโทรศัพท์  รู้สึกลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจกดปุ่มปิดมัน สัญญาณเสียงเงียบหายไปโดยฉับพลัน เด็กหนุ่มถอนหายใจยาวราวกับได้ปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจทั้งหมดออกไป ชีวิตเขาคงจะแขวนอยู่กับพฤติกรรมอันผิดแปลกของเธอต่อไปไม่ได้ เขาไม่ควรเอาเกียรติของตัวเองไปแลกกับเธอ เสียงกลอนประตูห้องน้ำถูกปลดออก หญิงสาวคนหนึ่งก้าวผ่านประตูบานนั้นออกมา ร่างกายของเธอถูกห่อหุ้มไว้เพียงผ้าขนหนูผืนสั้น ๆ เธอทำตาลุกวาวเมื่อเห็นเขา “เฮ้ย !” กันต์ธีร์ลุกพรวดจากที่นอน กวาดสายตามองไปรอบ ๆ เหมือนต้องการย้ำความแน่ใจของสถานที่อีกครั้ง ก่อนจะเพ่งมองไปยังผู้มาเยือนด้วยสีหน้าตกตะลึง เธอเป็นหญิงสาวร่างเพรียวบางสมส่วน รูปหน้างดงามหมดจด ผิวพรรณขาวผุดผาดตลอดเรือนร่าง ได้กลิ่นหอมจาง ๆ อันเป็นเสน่ห์ดึงดูดแห่งสตรีเพศอย่างแรง แต่อีกด้านหนึ่งของจิตใจเขากลับค้านความรู้สึกนั้น “เธอเป็นใคร เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง”  เด็กหนุ่มได้สติตะโกนถาม รู้สึกตกใจกับการที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านมากกว่าสภาพกึ่งเปลือยของเธอ หญิงสาวคลายสีหน้าตกใจลง ส่งยิ้มให้เขา “เธอคงเป็นกันต์สินะ” เธอถามขณะพยายามกุมกระชับผ้าขนหนูห่อหุ้มร่างด้วยท่าทางเขินอาย แต่กลับดูยั่วยวนสำหรับเขา “ทำไมวันนี้กลับมานอนบ้านได้ล่ะ” เขาเขม้นตามองคู่สนทนา รู้สึกแปลกใจที่เธอรู้จักเขา และที่สะดุดใจยิ่งกว่าเมื่อสังเกตเห็นว่าเธอไม่มีทีท่าตกใจหรือหวาดกลัวที่ต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้กับชายแปลกหน้า “ฉันมานอนที่นี่ทุกวันหยุดอยู่แล้ว” เธอระบายยิ้มบนใบหน้าอย่างเย้ายวน “เพียงแต่เรายังไม่เคยพบกัน” สายตาของเขาจับอยู่ที่รอยยิ้มอันแสนยั่วยวนของอีกฝ่ายอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก  รีบขยับเท้าก้าวถอยหลังเมื่อเห็นว่าเธอทำท่าจะเดินใกล้เข้ามา แรงกระแทกของแผ่นหลังที่ประชิดกับผนังช่วยเรียกสติกลับคืน “ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยนะที่เข้ามาในห้องของคนอื่น ออกไปเดี๋ยวนี้” เขาชี้นิ้วไปที่ประตู หญิงสาวยังคงส่งยิ้มให้อย่างเย็นใจ ชั่วขณะนั้นเอง ประตูหน้าห้องถูกเปิดออก เกียรติก้องหอบถุงพลาสติกใบใหญ่แทรกตัวผ่านช่องประตูเข้ามา เขาเพ่งมองไปยังคนทั้งคู่ด้วยอาการตกใจเช่นกัน “อ้าว กันต์ ” เขาอ้าปากค้าง ขณะเบนสายตาจากน้องชายไปยังคนรัก ก่อนจะกวาดตามองสภาพที่ไม่เรียบร้อยของเธอ “ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะนุช” นุชจรีหน้างอเมื่อได้ยินเสียงดุ  ก่อนจะตรงไปที่เตียงหยิบชุดนอนในกระเป๋าเสื้อผ้าออกมา “ก็กำลังจะใส่นี่ไง ใครจะไปรู้ว่าน้องของพี่จะกลับมา” เธอเถียงเสียงขุ่นแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ กันต์ธีร์ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงของบิดา รู้สึกหายใจทั่วท้องขึ้น เกียรติก้องวางห่อของลงแล้วตามไปนั่งประกบข้าง “ทุกทีวันหยุดนายไม่เคยกลับมานอนบ้าน ฉันก็เลยพานุชมาค้าง คืนนี้นายไปนอนที่อื่นก่อนไม่ได้เหรอ” เขาร้องขอด้วยสุ่มเสียงเป็นกังวล กันต์ธีร์เหลือบมองคู่สนทนา คงไม่ใช่เรื่องยากที่จะโทรศัพท์ไปบ้านเพื่อนผู้ชายซักคนเพื่อขออาศัยค้างคืนด้วย แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวเกินกว่าจะทำเช่นนั้น “พาแฟนมานอนบ้าน แล้วไล่น้องไปนอนข้างถนน” เขาประชดแล้วถอนสายตาจากพี่ชายไปยังพื้นห้อง จิตใจยามนี้สับสนเกินกว่าจะแสดงอารมณ์ใด ๆ เกียรติก้องทำหน้าฉงนเมื่อเห็นท่าทางซึมเศร้าของน้องชาย “เอ่อ เมื่อเช้ามีผู้หญิงมาหานายด้วย” เขานึกขึ้นได้พูดด้วยเสียงตื่นเต้น “พอดีนุชออกไปเปิดประตู ฉันอยู่ในห้องน้ำเลยเผลอบอกไปตรง ๆ รถไฟชนกันหรือเปล่าวะ” ...รถไฟชนกัน กันต์ธีร์เงยหน้าสายตายังจับมองอยู่เพียงอากาศธาตุตรงหน้า ตลอดเวลาเขาไม่เคยปริปากบอกคนในครอบครัวเรื่องของปรียา อีกทั้งพี่ชายกับบิดาก็ไม่เคยซักถามเรื่องการหายตัวไปตลอดคืนของเขา “นายรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ” เขาถามเหมือนรำพึงเบา ๆ เกียรติก้องหัวเราะฮึ ๆ “โธ่ ฉันไม่ได้โง่นะโว้ย นายจะหายไปคืนเสาร์กับอาทิตย์ที่ต้องไปทำงานที่ร้านอาหารนั่น” เขาเขม้นตามองคู่สนทนา “แล้วคนอย่างพี่ปิ๋ม ...รู้ ๆ กันอยู่” ไม่เพียงแต่สรรพนามสนิทที่ใช้เรียกหญิงสาว  หากพี่ชายยังรู้ซึ้งถึงพฤติกรรมอันผิดแปลกของเธอ “นายรู้จัก.. เธอ ?” “แน่นอน แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าเธอเป็นคนยังไง” คนฟังหน้าซีดกับคำบอกของคู่สนทนา อย่าบอกนะว่า พี่ชายเคยหลงเข้าไปติดอยู่ในบ่วงราคะเหมือนอย่างเขา “แต่ฉันไม่เคยยุ่งกับเธอ” เกียรติก้องยักไหล่ “ฉันเคยแต่ได้ยินป้าปราณีบ่นเรื่องพฤติกรรมของลูกสาวเค้า” “ป้าปราณี ?” กันต์ธีร์ทวนคำ นึกถึงหญิงวัยกลางคนร่างท้วม ซึ่งพบกันในวันแรกที่เขาไปสมัครงาน “นี่นายพูดอะไรของนาย” เสียงปลดล็อคกลอนประตูห้องน้ำ นุชจรีในชุดเสื้อนอนกับกางเกงขายาวก้าวพ้นช่องประตูออกมา  เด็กหนุ่มรู้สึกโล่งใจเมื่อชุดนอนของเธอไม่บางพลิ้ววาบหวิวเหมือนอย่างปรียา เกียรติก้องละความสนใจจากน้องชายไปยังคนรักทันที “ทำไมเปลี่ยนชุดนอนล่ะนุช เดี๋ยวพี่กะจะพาไปส่งที่หอ...” “อะไรนะ” เธอแย้งด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “ป่านนี้แล้วกว่าจะนั่งรถเมล์ไปถึงหน้ารามฯ หอก็ปิดพอดี” เธอกระโดดขึ้นบนเตียงของเกียรติก้องแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่เอาอ่ะ ยังไงคืนนี้นุชจะนอนที่นี่แหละ” กันต์ธีร์เบือนหน้าจากท่าทางอันไม่ชวนมองของหญิงสาว เอนกายลงบนเตียงของบิดาแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงศีรษะ ยามนี้จิตใจของเขาเหนื่อยล้าและสับสนเกินกว่าจะคิดเรื่องอื่น เกียรติก้องตามไปนั่งบนเตียงข้างคนรัก “แต่วันนี้กันต์อยู่ นุชจะค้างที่นี่ได้ยังไง” เขากระซิบ “โอ้ย ไม่เอาอ่ะ ก็บอกแล้วไงว่าหอมันปิดแล้ว...” เด็กหนุ่มไม่สนใจวาจาโต้แย้งกันของทั้งสอง พยายามข่มตาหลับลงอย่างยากเย็น จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 12:27:44

ความคิดเห็นที่ 3 ลมหนาวผ่านพ้นไป มวลอากาศรอบกายเริ่มอุ่นขึ้นทีละน้อย กันต์ธีร์ทอดสายตามองอาคารสูงเบื้องหน้า นึกถึงวันแรกที่เขามาเยือนสถานที่แห่งนี้ วันที่มีโอกาสได้พูดคุยตามลำพังกับเพื่อนสาวคนสนิท ด้วยท่าทางเปิ่น ๆ ของเด็กบ้านนอกคนหนึ่งที่เพิ่งรู้จักสังคมเมือง ภายในห้างสรรพสินค้าก่อนเวลาเปิดทำการวังเวงเงียบเชียบ มีเพียงประตูทางเข้าออกของพนักงานและห้องอาหารสวัสดิการที่มีผู้คนบ้างประปราย บริเวณด้านหน้าของร้านสเต๊กซึ่งเปิดประตูม้วนไว้ ชายหนุ่มร่างสันทัดคนหนึ่งกำลังถูพื้นอยู่ ปรียาคงให้ลูกจ้างมาเปิดร้านไว้คอยเธออีกเช่นเคย “นายรู้จัก.. เธอ ?” “แน่นอน แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าเธอเป็นคนยังไง” เขานึกถึงบทสนทนากับพี่ชาย ซึ่งนับจากวันนั้นยังไม่มีโอกาสซักถามถึงรายละเอียด เกียรติก้องหลงเสน่ห์หญิงสาวหน้าหวานท่าทางจริตจะก้านคนนั้นจนแทบไม่มีเวลาเจอหน้าคนในครอบครัว ทว่า อีกด้านหนึ่งของจิตใจเขากลับไม่ปรารถนารับรู้ถึงความเกี่ยวพันนั้น “สวัสดีครับพี่วิทย์” วิทยาเงยหน้าจากพื้นกระเบื้องยางมองตรงมาที่เขา “อ้าว กันต์” เขาวางไม้ถูพื้นเดินออกมาหน้าร้าน “หายไปไหนตั้งหลายอาทิตย์วะ กลับไปบ้านมาอีกเหรอ” เขาส่ายหน้า พลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบบัตรพนักงานและโทรศัพท์มือถือที่นายจ้างให้ไว้ออกมา “พี่ปิ๋มยังไม่มาใช่ไหมครับ” เขาถามเสียงเรียบ วิทยารู้สึกแปลกใจในท่าทางเฉย ๆ ของเด็กหนุ่ม “อืม แต่คงจวนแล้วล่ะ ตั้งแต่นายหายไปนี่ เจ้านายเรามาทำงานเร็วขึ้นเยอะเลย” สุ้มเสียงนั้นล้อเลียนเหมือนอย่างเคย กันต์ธีร์ไม่สนใจรอยยิ้มเยื้อนของอีกฝ่าย ส่งโทรศัพท์มือถือและบัตรพนักงานในมือให้เขา “งั้นผมขอฝากโทรศัพท์กับบัตรนี่คืนพี่ปิ๋มด้วยนะครับ ผมไม่ทำงานที่นี่แล้ว” “อ้าว ทำไมล่ะ” วิทยาตาโตมองเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องด้วยท่าทางฉงน “แล้วโทรศัพท์นั่น เค้าตั้งใจซื้อให้นาย ต้องเอามาคืนด้วยเหรอ” “ไม่ใช่หรอกครับ” เด็กหนุ่มก้มหน้า รู้สึกละอายใจเกินกว่าจะบอกถึงสาเหตุ “พี่ปิ๋มให้ผมใช้ตอนทำงาน ถ้าไม่ทำแล้วผมก็ควรคืนให้เค้า” ดวงตาคมเข้มของหนุ่มชาวใต้จ้องกลับมาด้วยความสงสัย เหตุใดเด็กหนุ่มจึงคิดจะถอนตัวจากนายจ้างสาวสวยกระเป๋าหนักอย่างปรียา ชั่วขณะนั้นเอง เขาเหลือบมองไปเห็นร่างสูงเพรียวของนายจ้างก้าวพ้นช่องลิฟต์ออกมา จึงรีบชี้ไปที่เธอ “นั่นไงกันต์ พี่ปิ๋มมาโน้นแล้ว นายคุยกับเค้าเองละกัน” เขาว่าพลางจะส่งโทรศัพท์กับบัตรพนักงานคืนเด็กหนุ่ม กันต์ธีร์เหลียวหลังมองไปทางเธอแวบหนึ่ง แล้วรีบปฏิเสธ “ผมฝากพี่บอกให้ดีกว่าครับ ผมไปล่ะ” เขาว่าแล้วรีบเดินจากไปทันที วิทยามองตามไปด้วยสายตาเคลือบแคลง ปรียาหยุดฝีเท้าลงเมื่อเห็นร่างสูงอันแสนคุ้นตาเดินห่างออกไป  เธอมองตามหลังเขาอย่างไม่เชื่อสายตา “พี่ปิ๋มครับ” วิทยาเดินตรงไปหาหญิงสาวด้วยท่าทางนอบน้อม แต่สายตากลับพยายามจับมองสีหน้าของเธอ “กันต์ฝากผมไว้ให้พี่ครับ เค้าบอกว่าเค้าไม่ทำงานที่นี่แล้ว” ปรียาเหลียวมองกลับมายังโทรศัพท์มือถือกับบัตรพนักงานในมือลูกจ้างหนุ่มอย่างเลื่อนลอย ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาด้วยสัมผัสที่แผ่วเบา จนราวกับหวั่นว่าของทั้งสองสิ่งจะบุบสลายไปในมือเธอ เดือนเมษายนอากาศร้อนอ้าว  แสงเจิดจ้าของดวงอาทิตย์แผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งเมือง  รถยนต์หลายคันบนลานจอดเคลื่อนออกตัวเพื่อมุ่งหน้าสู่ถนนสายหลักที่อยู่ห่างออกไป กันต์ธีร์ละสายตาทิวทัศน์นอกระเบียง  เหลียวมองกลับมายังกองหนังสือและคู่มือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยบนโต๊ะหนังสือ หลังจากเพียรพยายามเรียนรู้ด้วยตัวเองมากว่าสองเดือน แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผ่านเข้ามาในหัว นริศราไม่สนใจเขานับจากวันนั้น เธอตั้งอกตั้งใจเรียนตั้งแต่เช้าจรดเย็น และรอจนกระทั่งถึงเวลาที่ญาติหนุ่มขับรถยนต์คันงามมารับเพื่อพาเธอไปเรียนต่อยังสถาบันกวดวิชา โดยเฉพาะช่วงปิดเทอมเช่นนี้ เธอคงใช้เวลาเกือบทั้งวันอยู่กับเขา เด็กหนุ่มสลัดศีรษะเมื่อคิดวกวนกลับมาถึงจุดนี้ เวลาว่างที่ไม่ต้องทำงานพิเศษทำให้จิตใจเขาฟุ้งซ่าน ความปรารถนาในเรือนร่างของหญิงสาวสลับกับภาพสาวน้อยกำลังคลอเคลียอยู่กับญาติหนุ่มเล็ดลอดเข้ามารบกวนการอ่านหนังสือของเขาอยู่เป็นตลอดเวลา เสียงประตูห้องเปิดออก ร่างผอมสูงของเกรียงศักดิ์แทรกตัวผ่านช่องประตูเข้ามา เขาเหลือบมองไปยังลูกชายคนเล็กแวบหนึ่งแล้วถอนสายตาไปอย่างรวดเร็ว ตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่มีคำกล่าวพูดจาใด ๆ กันอีกเช่นเคย ความเฉยเมยเย็นชากลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันระหว่างความสัมพันธ์ของเขากับบิดา เด็กหนุ่มเบนสายตาไปยังร่างสูงของพี่ชายซึ่งยังหลับงัวเงียอยู่บนเตียงนอน รู้สึกประหลาดใจอยู่ลึก ๆ ในความร่าเริงของเกียรติก้องทั้งที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับคนเฉยชาอย่างพ่อของพวกเขา เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที เกรียงศักดิ์ก็นุ่งผ้าขนหนูเดินออกจากห้องน้ำตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดนอน เขาเหลือบตามองไปยังลูกชายคนเล็กซึ่งยังยืนเหม่ออยู่ที่หน้าประตูระเบียง “กลับมาแล้วเหรอครับพ่อ” เกียรติก้องรู้สึกตัวขยับหาวหวอด มองตามสายตาของบิดา “อ้าว กันต์ ตื่นเร็วจังโว้ย” กันต์ธีร์รู้สึกตัวหันมองกลับมา ชั่วขณะสบเข้ากับดวงตาของบิดาอย่างจัง นัยน์ตาคู่โรยราแฝงไว้ด้วยความหวาดหวั่นและไม่มั่นใจ นับเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าพ่อมองเขาอย่างเต็มตา “พ่อจะเอาน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ไหม เดี๋ยวผมไปซื้อปากซอยมาให้” ผู้เป็นพี่ชายถามเสียงอู้อี้ เกรียงศักดิ์ไม่ตอบติดกระดุมเสื้อไปพลาง สายตายังจับมองอยู่ที่ลูกชายคนเล็ก “ก้องบอกว่า เปิดเทอมนี้แกต้องขอเงินฉันไปจ่ายค่าเทอม” เขาเริ่มด้วยเสียงทุ้มต่ำ สายตาคล้ายเคลือบแคลง ”ตกลงแกไม่ทำงานที่ร้านสเต๊กนั่นแน่แล้วเหรอ” คำถามนั้นก้องกังวานไปทั่วห้อง ใบหน้าสวยหวานของปรียาปรากฏขึ้นในความมืด “ว่าไง” ผู้เป็นบิดาถามย้ำเมื่อยังไม่ได้คำตอบ ดวงตาคู่ตื่นของเด็กหนุ่มจับจ้องกลับไปยังผู้ให้กำเนิด พยายามข่มความรู้สึกเปล่งเสียงตอบออกไป “ครับ ผมทำมานานแล้ว อยากลองเปลี่ยนงาน” ผู้อาวุโสขมวดคิ้วเล็กน้อย ด้วยว่าเหตุผลนั้นแตกต่างไปจากคำบอกเล่าของลูกชายคนโต “แต่ก้องบอกกับฉันว่า แกไม่มีเวลาอ่านหนังสือ ” ผู้สูงวัยกว่ากล่าวคล้ายรำพึง ขณะบางสิ่งก่อตัวขึ้นในใจอย่างรวดเร็ว ”แกคงไม่ได้ไปมีปัญหาอะไรกับเขาใช่ไหม” คนฟังหน้าตื่นหลุบตาต่ำลงทันที ผู้เป็นบิดาจับตามองอย่างรู้สึกผิดสังเกต “กันต์บอกว่าเบื่อ อยากลองเปลี่ยนงาน” เกียรติก้องช่วยแก้ต่าง “แต่ผมบอกน้องเองแหละครับว่า ให้เขาหยุดออกมาตั้งใจเรียน” ผู้สูงวัยกว่าฟังความอย่างไม่เชื่อหู หากเป็นเช่นนั้นจริงดังว่า กันต์ธีร์ก็น่าจะทำงานจนถึงช่วงปิดภาคเรียน “ว่าไง แกไปมีปัญหาอะไรกับเขาหรือเปล่า” เขาไม่สนใจวาจาของลูกชายคนโต พุ่งความสนใจไปที่คำถามเดิม กันต์ธีร์หน้าซีด ใจสั่นรัวหวาดวิตกต่อการกระทำที่แล้วมา ขณะอีกด้านหนึ่งของจิตใจกลับคิดว่า คนอย่างปรียาไม่น่าจะผูกใจเอาความเขา “ป.. เปล่าครับ ไม่มี” เขาตอบเสียงเบาหวิว เหลือบตาขึ้นมองบิดาแวบหนึ่ง นัยน์ตาของผู้เป็นบิดาคล้ายหวาดหวั่นต่อบางสิ่งที่ต่างไปจากเขา “ไม่.. ไม่มีอะไรครับ” เขาย้ำคำตอบอย่างตะกุกตะกัก เกรียงศักดิ์มองลูกชายคนเล็กอย่างเคลือบแคลง  ความรู้สึกผิดและละอายอันซ่อนลึกอยู่ท้วมท้นจิตใจขึ้นมาในขณะนั้น . 10 ความว่างเปล่าของหัวใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12362327/W12362327.html แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 08:18:15 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 12:28:23

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าชีวิตเหมือนไม่มีอะไร  แค่แมลงสองตัวตายก็เป็นทุกข์หนักหนา พอมาเจอกับความผิดหวังในรัก  เรื่องแมลงตาย มันก็แค่ฝุ่นผงที่แทบไม่ต้องคิดถึง แต่ชีวิตนริศรายังเจอเรื่องหนักหนากว่านี้อีกมาก วันหนึ่งเธอจะคิดได้ว่า  ความทุกข์ของวันนี้  มันก็แค่ฝุ่นผงเหมือนกัน คุณ ห้าสิบป่าย ขอบคุณค่ะ คุณ scottie เค้าว่ากันว่า  อกหัก  ดีกว่า รักไม่เป็น อิ ๆ คุณ :::อาราเร่::: ยังไม่จบค่ะ  เรื่องยังมีอีกยาว คุณ GTW อ่านความเห็นของอาจารย์  ยัง งง  ๆ อยู่ค่ะ เหมือนอาจารย์อ่านเลยตอนนี้ไปแล้ว กลับมาวิเคราะห์ย้อนหลัง เพราะความจริงแล้ว  นี่เป็นการผิดหวังครั้งแรกของนริศรา จากนี้ไป เธอยังต้องเจ็บเพราะกันต์ธีร์อีกหลายรอบ จะว่าไปพระเอกของเราก็ไม่ได้เจ้าชู้  แค่เหตุการณ์มันพาไป (เอ้... จะพูดเข้าข้างพระเอกไปไหมเนี่ย) เจตนาของคนเขียนต้องการจะบอกจากตัวนริศราก็คือ  ที่บอกข้างต้นแหละค่ะ ความทุกข์วันนี้  มันแค่ฝุ่นผง  หากจะเทียบกับสิ่งที่เธอจะเจอต่อไป ส่วนกันต์ธีร์นั้น  ในมุมของคนเขียน  คิดว่า เค้าหักดิบความรู้สึกของคนอื่นมากไป (เอ้... อ่านไปอ่านมา  นิสัยของกันต์ธีร์ส่วนมาก จะเป็นนิสัยของผู้เขียนเองหรือเปล่า ฮ่า ๆ) อย่าง นริศรา  ซึ่งเป็นผู้หญิงที่เค้ารัก  เค้ายังทำร้ายความรู้สึกของเธอหลายครั้ง (เช่นผิดนัดบ่อย ๆ พูดจาตัดบท  หรือไม่รักษาน้ำใจเธอ) ส่วนปรียานั้น  คนเขียนไม่สงสารเท่าไหร่นัก  เพราะเธอเป็นผู้ใหญ่  และมีจิตใจเข้มแข็งกว่า ข้อสำคัญ  เป็นความต้องการของเธอเอง  คือต้องการแค่ความสัมพันธ์เพียงภายนอก ไม่ได้คิดจะจริงจังถึงขั้นแต่งงาน  แม้ว่าเธอจะเจ็บอยู่ลึก ๆ ก็ตาม ผู้หญิงคนต่อไปของกันต์ธีร์  คนนี้คนเขียนคิดว่า น่าเห็นใจเธอมากกว่า เพราะเธอมีความรักที่บริสุทธิใจต่อเขา  แต่เขายังหักดิบความรู้สึกของเธอบ่อย ๆ จนตัดขาดจากเธอ ผู้หญิงคนสุดท้าย  กันต์ธีร์เริ่มเรียนรู้ที่จะถนอมน้ำใจผู้อื่น  อันนี้ต้องติดตามต่อไปค่ะ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 12:29:59

ความคิดเห็นที่ 5 ได้อ่านต่อแบบเร็วกว่าความคาดหมาย (เป็นสิ่งที่ดี:)) แฮ่ะๆ ผมเองอ่านบทที่แล้ว ก็ยัง งง กับตัวเองเหมือนกัน พอดีวันนี้ มีเวลา เลยกลับไปไล่อ่านตั้งแต่บทที่ 1 (สิ่งที่หวลหา) จนมาถึงบทนี้ แบบต่อเนื่องอีกรอบ ถึงบางอ้อ ใช่แล้วครับนี่เป็นการผิดหวังครั้งแรกของนริศรา เพียงแต่ผมถูกความรู้สึกตัวเองหลอกตัวเองเท่านั้น ^__^.... อ่านจนเห็นภาพรวมแล้ว ก็มาคิดว่า ยากให้นิยายเรื่องนี้ จบลงแบบโศกนาฏกรรม (สงสัยเราโรคจิตแฮะ..^^) เป้นเรื่องแรกในรอบปีที่คิดแบบนี้ ทั้งที่ปกติ อยากให้จบแบบ Happy ทุกเรื่อง นี่ก็งงกับตัวเองเหมือนกันครับ ไม่รู้เพราะอะไร ตัวละครก็เหมือนคนธรรมสามัญ ไม่ได้มีอะไรพิเศษพิสดาร ยังไม่ได้รู้สึกเห็นใจตัวละครคนใดเป็นพิเศษ ซึ่งต้องติดตามต่อไป^^ เป็นงานที่น่าอ่านครับ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 13:28:14 จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 13:27:14

ความคิดเห็นที่ 6 รออ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 15:06:30

ความคิดเห็นที่ 7 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 19:27:40

ความคิดเห็นที่ 8 มาเก็บต่อค่ะ รักแรกตัดอย่างไรก็ไม่ขาด มังนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 22:20:48