ความคิดเห็นที่ 1 นอกเมือง “คุณคะ...ช่วยด้วย พวกเราถูกปล้น ได้โปรด” ลูน่าอ้อนวอนขอให้เจ้าของรถที่เป็นสาวใหญ่สวมแว่นมองพวกเขาอย่างไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดี เธอยังไม่ยอมเปิดล็อคประตูออก คนหนึ่งมอมแมมเสื้อผ้าขาดวิ่น อีกคนก็เลือดโชกไปทั้งตัว เป็นโจรเสียเองรึเปล่านะ ? “ฉันๆ ๆ ๆ ... ฉันจะเรียกตำรวจให้” เธอลนลานหยิบมือถือออกมา เพล้ง!!! “ว้ายยยย ช่วยด้วย!?” ยูเลียสโผล่มาจากไหนลูน่าไม่ทันตั้งตัว รู้สึกตัวอีกทีร่างสูงนั่นก็ยืนประชิดตัวแล้ว และชกกระจกหน้าต่างรถยนต์จนแตกละเอียด เขากระชากผู้หญิงโยนออกไป   “ว้ายยยยย....!” เธอปลิวไปตกกอหญ้าข้างทาง “ขึ้นมา...” แวมไพร์เปิดประตูให้ทั้งคู่ขึ้นรถ   “คุณขับรถเป็นเหรอ ?” ลูน่าวิตกเรื่องปัจจุบันขึ้นมาแทนที่ “ขับรถน่ะง่ายกว่าดูดเลือดคนเสียอีก” เขาใส่เกียร์แล้วเหยียบมิด รถยนต์คันเล็กกะทัดรัดนั้นพุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วสูงสุด ข้าทาสที่เหลือยังต้องรอให้พรรคพวกเอารถมารับอีกที   แมตต์ ต้องยึดที่จับแน่นไม่ให้ตัวเองปลิวไปตามแรงเหวี่ยงมหาศาลตามความเร็วอันน่ากลัว รถเลี้ยวไปตามถนนเสียงล้อบดกับพื้นถนนดังเอี๊ยดอ๊าดลั่น   ความรู้สึกนั้นลอยลิ่วไปเร็วกว่าความเร็วของรถมากนัก ต่างคนต่างตกอยู่ในห้วงคิดวิตกกังวลคนล่ะทิศล่ะทางด้วยเหตุผลต่างกัน แต่มีจุดมุ่งหมายเดียวคือหยุดยั้งเดมอนให้เร็วที่สุด เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างรถเสียงวี้ดวิวกรอกหูจนชา โชคดีที่ถึงเขตเมืองลมเย็นๆ ถึงเลิกเป่าหูให้ชามากกว่านี้ ภาพที่คนทั้งสามเห็นแล้วต้องตกตะลึงคือความเสียหายที่เกิดขึ้น สโมสรอันเลื่องชื่อของเก่าแก่ของลอนดอนถูกพังด้วยรถตู้ที่พุ่งด้วยความเร็วสูง อุปกรณ์ภายในอันหนักอึ้งเป็นตัวถ่วงชั้นดีที่ทำให้รถตู้กลายเป็นลูกตุ้มยักษ์  ถล่มกำแพงหนากับประตูพังไม่มีชิ้นดี ยูเลียสเหยียบคันเร่งพารถพุ่งขึ้นข้ามบันไดเข้าไปข้างใน   และหยุดรถกลางห้องโถง ผนังด้านหนึ่งที่ประดับเขากวางและรูปภาพสมาชิกกิตติมศักดิ์มากมายได้อันตรธานหายไปสิ้น เหลือแค่กรอบโครงมองเห็นพุ่มไม้กับน้ำพุในสวนได้ เวลานี้ขอบฟ้าเริ่มมีสีขาวนิดๆ แล้ว คนที่วิตกเรื่องเวลามีเพียงแมตต์ เท่านั้น เขาเสียเวลาหยุดมองชั่วครู่ ขณะที่ยูเลียสและลูน่าต่างวิ่งไปยังที่มาของเสียงปืนที่รัวไม่มีสิ้นสุด หมวกกันน็อคกันแสงอาทิตย์ปลิวร่วงลงบนทางเดินภายในอาคารคล้อยหลังคนทั้งคู่ เวลานี้ใจของทั้งสองต่างมุ่งมั่นมุ่งหมายในสิ่งเดียวกัน ร่างสูงวิ่งนำรวดเร็วเหมือนลูกธนู ลูน่าตามติดๆ ด้วยพละกำลังเท่าเทียมกัน ที่ที่พวกเขาไปถึงเป็นส่วนในสุดของสโมสร เท้าทั้งสองข้างจิกลงบนพื้นกระเบื้องแรง ร่างเล็กไถลพรืดเพราะเศษฝุ่นจากซากปรักหักพังเกาะหนา ทั้งสองหยุดกึกหน้าทางเดินไปยังห้องสนุกเกอร์เดิมซึ่งดัดแปลงเป็นห้องทำงาน กับห้องกักกัน บัดนี้มันพังไม่มีชิ้นดีกำแพง หัวใจลูน่าเต้นตึก ดวงตาเบิกกว้างอย่างช็อคสุดขีด “ไม่!!!!!!!!!!!!” ******************** พรเพ็ญกำลังตัวสั่นระริกราวกับใบไม้ถูกพายุโหมกระหน่ำ ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นไม่รู้ แต่มันน่ากลัวเกินจิตนาการได้ เสียงปืนแต่ล่ะนัดไม่ได้หมายถึงเรื่องดีๆ แม้แต้น้อย มันหมายถึงเรื่องร้ายหรือความตายที่กำลังเกิดขึ้น เธอกอดสามีและลูกชายแน่น สวดภาวนาเบาๆ ให้พระเจ้าทรงเมตตา ตูมมม!!! โครม!!! กำแพงคอนกรีตหนาพังเข้ามาด้วยพลังมหาศาลทำให้ประตูห้องกระเด็นไปปะทะผนังห้องที่อยู่ตรงข้ามแตกเป็นชิ้นๆ  น่ากลัวว่าใครอยู่ขวางทางประตูนั้นคงคอหักตายตั้งแต่นาทีแรกแน่ๆ   สามคนพ่อแม่ลูกกอดกันกลมหวาดกลัวกับความรุนแรงที่เกิดขึ้น  แต่แค่กลัวยังไม่อาจเทียบได้กับความรู้สึกแรกที่เห็นสิ่งที่อยู่นอกกำแพงนั้น  ร่างของคนๆ หนึ่งที่ออกจะแปลกประหลาด นาทีแรกทุกคนคิดว่าตาฝาด ต้องเพ่งมองดีๆ  ถึงเห็นว่าใบหน้านั้นสีเทาเหมือนซากศพ เขี้ยวในปากแหลมแวววาว ดวงตาสีแดงฉาน “กรี้ดดด....”พรเพ็ญกรีดร้องสุดเสียง หวาดกลัวสุดขีด อัลเบิร์ตกอดภรรยาและลูกชายแน่นพาร่างในวงแขนเบียดชิดติดกำแพงหนีร่างที่น่าเกลียด น่ากลัวนั้นเท่าที่จะทำได้ “ยะ..อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา!!” อัลเบิร์ตตะโกนเสียงสั่น เขาไม่คิดว่านี่เป็นการล้อเล่น ไอ้ตัวประหลาดนี้ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม มันไม่ได้มาดีแน่นอน เขาดันภรรยาและลูกชายออกห่าง “คุณคะ!!?” “พ่อฮะ อย่า!!” อัลเบิร์ตคว้าเอาเก้าอี้ไม้ขึ้นมาสู้ เหมือนกำลังเล่นอยู่กับราชสีห์ในกรงไม่มีผิด หัวใจเขาเต้นด้วยความกลัว แต่ล่ะครั้งเหมือนกลองยักษ์ลั่นตูม เขากลัว....ต้องกลัวสิ เจ้าตัวประหลาดทุบกำแพงคอนกรีตพังทลายได้ง่ายเหมือนทุบกองนุ่นเบาๆ  แค่ปัดนิดเดียวเขาก็คงเหมือนแมลงวันตัวเล็กๆ  แต่เขามีครอบครัวที่ต้องปกป้อง “ไปให้พ้นจากครอบครัวฉัน ได้ยินไหม!!?  ไปให้พ้น!!” เก้าอี้ในมือเป็นอาวุธอย่างเดียวที่เขามี อัลเบิร์ตเงื้อมันขึ้นพาดใส่หัวเจ้าตัวประหลาดนั้นสุดแรง โครม!!! เก้าอี้พังเป็นชิ้นๆ  แต่ร่างนั้นยังยืนเฉย ดวงตาสีแดงฉานมองเขาอย่างประสงค์ร้าย ยังไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น นอกห้องก็มีคนเข้ามาช่วยหยุดทุกอย่างเอาไว้  ร่างประหลาดนั้นสะท้านด้วยแรงของฉมวกพุ่งเข้าใส่เต็มแผ่นหลัง ผุ่บ!!เหมือนเหล็กแทงเข้าในเนื้อก้อนเนย ร่างนั้นหันมามองด้วยหางตา ก่อนจะบังเกิดเสียงเสียดสีอากาศดังเฟี้ยว!!! “อุ้บ!!” คนๆ นั้นอุทานคล้ายแปลกใจ ดวงตาเขาเบิกกว้างมองเดือยแหลมเหมือนเหล็กทะลุหน้าอกเขา มันยื่นยาวมาจากแผ่นหลังของร่างอสูรกายนั้น ปืนฉมวกหลุดร่วงจากมือ พร้อมๆ กับร่างอ่อนปวกเปียกฟุบลงกับพื้นขาดใจตาย ทันใดนั้นมันเกิดไฟกองเล็กๆ เผาร่างเหมือนเชื้อไฟชั้นดี แค่อึดใจเดียวก็เหลือแค่กองขี้เถ้า  อัลเบิร์ตมองร่างสูงใหญ่ค้ำเหนือร่างเขา ไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้ในชีวิต ความสิ้นหวังปรากฏชัดจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ “อย่า....อย่าทำอะไรพวกเขา...” หลังมือพาดเข้าใส่ร่างมนุษย์ธรรมดาสุดแรงแทนคำตอบ อัลเบิร์ตปลิวไปปะทะผนังด้วยแรงเหวี่ยงมหาศาล ร่างทั้งร่างกระทบของแข็งจนเลือดกระจาย เดมอนทำกับเขาเหมือนตบยุงตัวเล็กๆ ตัวเดียว “พ่อ....!!” ซันนี่ร้องลั่น เขาโดดข้ามเตียงกว้างด้วยขาน้อยๆ จนล้มกลิ้งตกเตียง เด็กชายคลานไปหาพ่อที่กำลังไหลลงตามกำแพงช้าๆ  ผู้เป็นแม่ยืนช็อคอยู่อย่างนั้น กรีดร้องไม่ออก จนเงาทะมึนก้าวเข้ามาสะท้อนภาพในดวงตา “บอกมา เจ้าเอายาที่ให้ลูกสาวเจ้ากิน มาจากไหน ?” ‘พูดอะไร..ยาอะไร??’ พรเพ็ญถามแต่มันดังอยู่ข้างใน ปากเธอไม่ขยับ ร่างกายไม่รู้สึกเหมือนเป็นหิน มีเพียงน้ำตาที่รื้นขึ้นมาจนมองภาพร่างตรงหน้ามันพล่ามัวไปหมด พระเจ้า...เธอกำลังฝันไปใช่ไหม มันไม่ใช่ความจริง เธอกำลังอยู่ที่บ้านทำอาหารเช้าให้ทุกคน เธอไม่ได้เห็นอัลเบิร์ตเป็นอะไรไป จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 13:57:16

ความคิดเห็นที่ 2 “บอกมาเดี๋ยวนี้ !!” อุ้งมือเย็นๆ กระชากคอเธอเขย่าแรง ดวงตาสีดำว่างเปล่าไม่มีประกาย ราวกับมีร่างกายที่เหลือแต่เปลือกเท่านั้น ภายในของเธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ด้วยความเจ็บปวดไปถึงวิญญาณ เดมอนไม่ได้มีน้ำอดน้ำทน ต่ออารมณ์ความรู้สึกของสตรีนัก พวกเธอชอบเสแสร้งว่าอ่อนแอ อะไรนิด อะไรหน่อยก็บีบน้ำตาเรียกร้องความสงสาร ใบหน้าของผู้หญิงซับซ้อนหลายชั้นเกินกว่าจะเข้าใจได้ เขาบีบคอเล็กๆ ของเธอแน่นขึ้นอีก “บอกข้ามา...เดี๋ยวนี้!!!” น้ำตาร่วงจากดวงตาสีดำที่จ้องมองเขาอย่างหวาดกลัว ชิงชัง โกรธแค้น ข้างในเธอร่ำร้องอย่างทรมานแต่ร่างกายกลายเป็นกรงที่ขังเธอไว้ข้างใน เธอช็อคจนไม่มีปฏิกิริยา  เดมอนคำรามอย่างโกรธจัด แล้วยังหนวกหูกับเสียงร้องไห้ที่น่ารำคาญของเด็กชายข้างๆ  หล่อนอีกด้วย ผุ่บ!!! “อึ้กก...” ซันนี่สะอึกจู่ๆ  ลมจุกในคอกะทันหัน มีพลังประหลาดปะทะเข้ามาจากด้านหลัง อะไรแหลมๆ  สีขาวอมเหลืองพุ่งออกมาจากตัวเขา  ซันนี่กระพริบตาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะกระพริบตาครั้งที่สองลมหายใจก็ขาดหาย ดวงตาเห็นแต่ความมืดที่มืดมิดยิ่งกว่า “อ๊า!!!!!!” พรเพ็ญกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง ตะเกียกตะกายออกจากมือของเดมอนเพื่อไปหาซันนี่ให้ได้ เธอเอื้อมมือไปไขว่คว้ากลางอากาศหาลูกชายที่อยู่ไกลออกมา “ไม่!!!” “บอกข้ามา เดี๋ยวนี้” “อ้า!!!” เธอหันมาทุบตีเจ้าตัวประหลาดสุดแรง ทั้งจิก ทั้งข่วนสุดแรงราวกับคนบ้า  เดมอนเลิกทนในนาทีนั้นเขาจิกผมยาวหนาขึ้น ฝังเขี้ยวลงในลำคอขาวผ่องอย่างรวดเร็ว มือที่ต่อต้านสุดฤทธิ์กระตุกเฮือก ดวงตาสีดำเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก หัวใจเต้นเฮือก เลือดถูกสูบออกจากร่างพร้อมภาพความทรงจำจากปัจจุบันไล่ไปถึงอดีตที่ทั้งทุกข์ ทั้งสุข มือของเธอไขว่คว้าภาพนั้นที่ลอยห่างออกไป...ห่างออกไป.... “ไม่!!!!!” เสียงแหลมร้องที่คุ้นหูตะโกนสุดเสียงดังจากข้างหลัง เดมอนพุ่งชนกำแพงหนีออกไปอีกห้อง ทิ้งร่างที่ไร้วิญญาณร่วงลงบนเตียง  ลูน่าร้องโหยหวนปานหัวใจถูกฉีกเป็นชิ้นๆ  เธอพุ่งไปข้างหน้า แต่ก็ยังช้ากว่าคนข้างๆ  ยูเลียสกลายร่างเข้าสู่ขั้นสูงสุดตามไล่เดมอนไปไม่ลดละ “แม่!! แม่....”  หญิงสาวถลาเข้ามาประคองร่างของแม่ขึ้นมา ความสิ้นหวังทะลักทะลายล้นขึ้นเมื่อเห็นดวงตาสีดำไร้แสงกระทบ มันดำมืดลึกสุดหยั่งถึง เธอไม่มีทางกู้วิญญาณของแม่ได้ “ลูน่า...เธอไปดีแล้ว” แมตต์ กอดเธอไว้ พยายามจะดึงเขาจากความเศร้า แต่ลูน่ายังรับมือกับความจริงไม่ได้เธอกอดศพแม่เอาไว้แน่น จนต้องแกะนิ้วออกทีล่ะนิ้ว กว่าแมตต์ ดึงตัวออกมาได้   และพอลูน่าได้เห็นสภาพพ่อและน้องชาย หญิงสาวก็กรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง “ซันนี่...ซันนี่!! นั่นน้องชายฉัน ปล่อยฉัน” “อย่าลูน่า เขาตายแล้ว” “ไม่...ปล่อยฉันนะ” มือบางดันไหล่แมตต์ ออกไปสุดแรง เล็บยาวๆ จิกเข้าในเนื้อหัวไหล่เลือดไหลซึมออกมา วงแขนก็ยังไม่ยอมปล่อย “เขาตายแล้ว ลูน่า...เขาตายแล้ว”   “ไม่จริง.....ไม่จริง ซันนี่!!!” ลูน่าร้องโฮสุดจะกลั้นไหว เธอสูญเสียสิ่งที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิต หัวใจเหมือนจะถูกกระชากเหวี่ยงแรงๆ ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก ร่างเล็กทรงตัวไม่อยู่โลกทั้งใบโคลงไปมา จนมาหยุดนิ่งในวงแขนของแมตต์  อ้อมกอดที่แข็งแรงดุจกำแพง ทั้งอุ่น ทั้งนุ่มนวล ลูน่าได้บ่าเป็นหลักยึดเหนี่ยว เธอปล่อยโฮสุดเสียง ความรู้สึกที่แตกกระสานซ่านเซ็นราวกับน้ำหลาก ทะลักทะลาย แตกสลายไม่มีชิ้นดี ความรุนแรงนั้นมหาศาลแทบต้านทานไม่ไหว แต่ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ ลดความรุนแรงและสงบนิ่งด้วยมือของแมตต์  วงแขนที่อุ่นซ่านช่วย ปกป้องเธอไว้ดุจดั่งกำแพงเหล็ก  สติค่อยๆ กลับคืนช้าๆ ลูน่ากระพริบตาปริกับบ่ากว้าง น้ำอุ่นๆ ไหลจากดวงตาแค่ถึงพวงแก้มมันก็เย็นเฉียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง เธอยังมีชีวิตอยู่  แต่หัวใจเธอเหมือนจะหายไปเหลือเพียงร่างกาย  กับความแค้นที่เดือดพล่านในใจไม่ต่างกับลาวาร้อน ทันใดนั้นผนังคอนกรีตห้องพังทะลุเข้ามา ร่างของทหารนายหนึ่งล้มกลิ้งราวกับเศษขยะชิ้นหนึ่ง โลกที่อยู่นอกห้องนั้นเดือดระอุปานนรก อสูรกายร่างสูงใหญ่สีเทาผิวลื่นต่อสู้กันสุดกำลัง รายล้อมด้วยแวมไพร์และสัตว์เลี้ยงที่คอยต้อนไม่ให้ศัตรูหนีไปได้ เดมอน!! ดวงตาสีดำชื้นน้ำตาเปลี่ยนสีวูบ ความเสียใจแปรเปลี่ยนเป็นแค้นที่เผาไหม้ดุจไฟสีแดงฉาน’ฉันจะฆ่ามัน!’ นี่เป็นสิ่งแรกและสิ่งเดียวที่ลูน่าคิด ที่เกิดขึ้นมาถึงวันนี้เป็นเพราะเขา ถ้าเธอไม่คิดหาตัวมัน พ่อแม่และน้องก็ไม่ต้องตาย ในเมื่อเธอเป็นคนเริ่ม เธอก็ต้องเป็นคนจบให้ได้ ลูน่าผลักแมตต์ ออกห่าง “ลูน่า!!” เสียงท้วงตามหลังไม่มีความหมายใด เธอไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว ร่างเล็กวิ่งผ่านวงล้อมของเหล่าทหารไปอย่างรวดเร็ว กว่าที่จะมีใครเห็นร่างนั้นก็ปรากฏอยู่บนหลังอสูรกายร่างใหญ่โตแล้ว มือเล็กคว้าปีกค้างค้าวไว้เป็นหลัก เดมอนพะวงอยู่กับการต่อสู้กับยูเลียส  สองมือประสานลองกำลังชิงความได้เปรียบ จู่ๆ ก็มีอะไรหนักๆ เกาะบนแผ่นหลัง เขาต้องประหลาดใจที่เห็นลูน่า “แกไม่สมควรมีชีวิตอยู่อีกแล้ว” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเครียดแค้น สองมือกำลำคอสีซีดๆ ผิวลื่นเป็นมัน  ดึงดูดพลังในกายเดมอนผ่านทางผิวกายได้เร็วยิ่งกว่าเครื่องสูบน้ำดีเซล  ร่างสูงใหญ่ถึงกับซวนเซคำรามลั่น เดมอนผลักยูเลียสออกไป เขาเอื้อมมือไปตะครุบเสื้อด้านหลังของลูน่ากระชากข้ามหัวตัวเองลงเหวี่ยงอัดกับพื้นดังโครมใหญ่ พื้นกระเบื้องแตกยุบลงไปเป็นหลุม รอยร้าวของมันขยายวงกว้างออกไปเป็นสายแมงมุม แรงอัดมหาศาลเกินกว่ามนุษย์จะทนได้ ทว่าในที่นี่ไม่มีใครเป็นคนปกติสักคน  เดมอนเงื้อเท้าขึ้นจะกระทืบซ้ำ ยูเลียสในร่างสีเทาซีดๆ  พุ่งชนมันกระเด็นไปปะทะกำแพงพังเป็นแถบๆ อากาศภายนอกที่อุ่นกว่าโชยเข้ามากลบไอเย็นที่สั่งสมมลายไปอย่างรวดเร็ว ทุกตนเห็นท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยมสี เวลามรณะคืบคลานเข้ามา ขณะที่พวกเขายังกำจัดปีศาจตนนี้ไม่ได้เลย แฮ่!! อสูรกายคำรามเสียงกัมปนาท ความโกรธกริ้วทำให้อากาศรอบตัวสั่นมาถึงแก้วหู  ยูเลียสยืนมั่นหนักแน่นยิ่งกว่าภูผา ไม่สะทนสะท้านต่อสิ่งใด แววตาของเพชฌฆาตเย็นเยียบเช่นเดียวกับเดมอน “ถึงวาระสุดท้ายของเจ้าแล้ว!” “ยังเร็วไป..ยูเลียส แสงอรุณรำไรอยู่หลังเจ้าเช่นนี้ ชีวิตเจ้าก็อยู่หน้าปากประตูแห่งนรกเฉกเช่นข้า!!” เล็บในอุ้งมือกางออกอย่างมาดหมาย “มาตัดสินกัน !!” อสูรทั้งสองคำรามลั่น ต่างพุ่งเข้าปะทะกันตรงๆ  กรงเล็บในมือตวัดแทงเข้าใส่อย่างไม่ยั้ง  นอกจากพละกำลังแล้วโอกาสที่เพียงกระพริบตานิดเดียวอาจทำให้พ่ายแพ้ได้ ทั้งสองไม่ใครยอมใคร ความแค้นที่ฝังแน่นมานานระเบิดใส่กันดุเดือด เหล่าแวมไพร์ต้องถอยออกห่างเอาตัวรอด ลูน่าโซเซลุกขึ้นมา เธอโกรธแค้นอยากฉีกเดมอนเป็นชิ้นๆ  ทว่าการต่อสู้นี้เป็นของคนทั้งสอง ความแค้นพวกเขามีมาเนิ่นนานเกินกว่าจะลบล้างด้วยกาลเวลา  หญิงสาวคอยดูด้วยใจหวังหากยูเลียสทำไม่สำเร็จ เธอจะลงมือด้วยตัวเอง (อ่านต่อตอนหน้าค่ะ) **************************************************************** จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 13:57:56

ความคิดเห็นที่ 3 บทนี้เศร้า ตื่นเต้น เครียด แต่มันส์กับฉากสุดท้าย ท่าทางยังไม่น่าจบง่ายๆใช่ไหมครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 16:08:56

ความคิดเห็นที่ 4 ใช่แล้วค่าเป็นแฟนคลับยูเลียสเต็มขั้น...อิอิ จากคุณ : แก้วชมพู เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 20:49:57

ความคิดเห็นที่ 5 โห...ตอนนี้หลากอารมณ์มากทั้งเศร้า เครียด ตื่นเต้น เห็นความสิ้นหวังจนกลายเป็นแค้นของลูน่า ฉากต่อสู้ที่ระทึกมั่กมาก รอตอนต่อไปอย่างระทึก จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 16:39:30

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 24 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12397434/W12397434.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 23:38:21