ความคิดเห็นที่ 1 เมืองลำปาง,ห้างฉัตร รีสอร์ทกลิ่นเกสร ริสาแต่งชุดดำไว้ทุกข์ให้ผู้ตาย เธอกำลังนั่งอยู่บริเวณซุ้มกุหลาบอันเป็นจุดที่เปิดให้แขกในรีสอร์ทเดินทอดน่องควงแขนคนรู้ใจเก็บเกี่ยวบรรยากาศอันแสนโรแมนติกให้ตราตรึงในจิตใจเพื่อจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง แต่ขณะนี้ยังไม่มีแขกผู้ใดเดินมา แสงแดดสดใส ภาพในซุ้มกุหลาบนั้นจึงตัดกันอย่างสวยงาม หญิงสาวผิวขาว สวมเสื้อและกระโปรงสีดำ หมู่มวลกุหลาบสีแดงสด ใบหน้าของเธอนิ่งเรียบ ความเงียบทำให้เธอนึกถึงค่ำคืนแห่งความตายที่ผาอ้ายคอยและคฤหาสน์บุษบายุธเมื่อสามอาทิตย์ก่อนขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ เวลาผ่านไปรวดเร็วจนเธอไม่อยากเชื่อ สามอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอต้องคอยต้อนรับแขกเหรื่อในงานศพร่วมกับทิวากรและรัมภากี่งานแล้วหนอ? เธอไม่ได้นับ เพราะมันเป็นสิ่งที่ไม่น่าจดจำ ริสานั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ สองตาของเธอจ้องมองไปที่พุ่มกุหลาบพุ่มหนึ่งทางซ้ายมือ คืนนี้รัมภาก็ต้องกลับไปออสเตรเลียแล้ว เย็นนี้พวกเธอจึงต้องเดินทางเข้ากรุงเทพเพื่อไปส่งรัมภาที่สนามบินสุวรรณภูมิ แต่จะมีการปิกนิกอำลาในแบบส่วนตัวกันก่อนที่ไร่บุษบายุธในเวลาเที่ยงตรง ตอนนี้สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว ถ้ายังไม่เสร็จ คงไปสายแน่ๆ ริสาตัดสินใจฝ่าฝืนคำสั่ง เบือนหน้าออกจากกุหลาบพุ่มนั้น ขยับตัวอย่างเมื่อยขบและพูดเสียงเขียวกับชายหนุ่มผู้กำลังวาดภาพพอร์เทรทของเธออยู่หลังแผ่นผ้าใบด้านตรงข้าม “นี่คุณ จะเสร็จหรือยัง ไว้วาดต่อพรุ่งนี้เถอะ เดี๋ยวก็ไปที่ไร่กันสายหรอก” พีภัทรชะโงกหน้าด้านที่มีรอยแผลเป็นออกมาจากหลังเฟรมผ้าใบ เขาขมวดคิ้วใส่เธอและตอบเสียงแข็ง “ขี้บ่นจริง อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้วน่า” “ก็อีกนิดเดียวน่ะมันนามมั้ยล่ะ?” หญิงสาวยกมือนวดสองแก้มไล่ความเมื่อยเพราะต้องเกร็งใบหน้าให้เรียบเฉยมาเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม “อีกห้า” พีภัทรตอบสั้นๆ ขณะจุ่มพู่กันลงบนถาดสีในมือซ้าย “ห้านาทีเหรอ?” ริสายิ้มออกมาด้วยความดีใจ เสียงของพีภัทรตอบราบเรียบจากด้านหลังภาพวาดที่ยังไม่เสร็จ “ห้าชั่วโมง” “งั้นเชิญวาดไปคนเดียวเถอะค่ะ!” สุภาพสตรีกุหลาบแดงกระแทกเสียงประชดก่อนผุดกายลุกขึ้นยืน “เฮ้ย เดี๋ยวสิ แหม ล้อเล่นนิดหน่อยโมโหไปได้” พีภัทรลุกขึ้นยืนเหมือนกัน แต่สองตาไม่ได้สนใจริสา กลับจับจ้องที่ภาพวาดและมือขวาก็กำลังตวัดพู่กันที่มุมล่างด้านซ้ายของผ้าใบ เขาพูดต่อ  “นอกจากขี้บ่นแล้ว ยังขี้งอนอีกนะ ใครได้ไปเป็นแฟนสงสัยปวดหัวตาย”   “หรอ” ริสาลากเสียงยาวแล้วย่นหน้าใส่เขา “แล้วใครกันนะที่บอกรักฉันตอนใกล้ตายน่ะ?” “อืมม์ จำไม่ได้แฮะ” พีภัทรตีหน้าตายทำท่านึก ก่อนจะปาดพู่กันเป็นครั้งสุดท้าย “พักนี้ไม่รู้เป็นอะไร ปวดหัวบ่อยซะด้วย” ริสาหน้าแดงวูบเมื่อตีความคำพูดแฝงนัยยะของเขาออก “บ้า ฉันตกลงเป็นแฟนคุณเมื่อไหร่กัน?” “ผมไม่ได้พูดอะไรนะ แค่บอกว่าพักนี้ปวดหัวบ่อยเท่านั้นเอง” พีภัทรวางพู่กันบนถาดสีและวางถาดสีบนเก้าอี้พับข้างตัว เขายิ้มยียวนให้เธอและพูด “คุณนี่นอกจากจะขี้บ่น ขี้งอน ยังขี้ตู่อีกต่างหาก แต่ช่างเถอะ ผมไม่ถือ” ริสาขึงตาทำท่าโกรธ แต่ใบหน้าที่แจ่มใสแฝงความยียวนของเขากลับทำให้เธอหลุดหัวเราะออกมาจนได้ “รอดตายมาเที่ยวนี้ กวนโมโหฉันเรื่อยเลยนะ” ริสาทำแก้มป่องอย่างไม่กลัวพนักงานของรีสอร์ทเดินมาเห็น “รู้งี้คืนนั้นปล่อยให้นอนดูดาวคนเดียวก็ดีหรอก ตอนนั้นแหล่ะปากหวานจริง” “ไม่เอาหรอก” พีภัทรรีบพูดขณะถอยหลังไปสองก้าวเพื่อพินิจภาพวาดที่เพิ่งเสร็จ “ถ้าคืนนั้นคุณไม่ขอพรกับดาวตกนั่นนะ ผมคงตายไปแล้ว” “อ๋อ นี่เห็นเป็นเรื่องตลกใช่มั้ย“ ริสาอ้าปากจะแหวใส่ “เปล่านี่” พีภัทรตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน “ไม่เชื่อ” สุภาพสตรีกุหลาบแดงออกอาการงอน ชายหนุ่มลอบมองอย่างชอบใจก่อนกล่าวเปลี่ยนเรื่อง “อย่าเพิ่งงอนน่าคุณ มาดูภาพนี้ก่อนดีกว่าว่าเป็นยังไงบ้าง” ริสายกมือกอดอก หันหน้าไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ แต่สองเท้ากลับเดินอ้อมขาตั้งวาดรูปมายืนข้างกายพีภัทร แรกทีเดียวเธอตั้งใจจะไม่แสดงความรู้สึกทางสีหน้าให้เขาได้ใจไปมากกว่านี้ แต่เมื่อสองตาพบกับภาพวาดที่งดงามภาพนั้น เธอก็ไม่สามารถละสายตาออกมาได้ มันเป็นภาพที่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะใช้เวลาวาดเพียงชั่วโมงเดียว องค์ประกอบของสี การจัดวางแสงเงา ความสมดุลของสิ่งที่อยู่ในภาพระหว่างหญิงสาวชุดดำบนเก้าอี้และซุ้มกุหลาบสีแดงที่เป็นฉากด้านหลังตัดกันอย่างโดดเด่น ใบหน้าของหญิงสาวในรูปแม้จะเรียบเฉยแฝงความเศร้า แต่ในดวงตากลับมีประกายแห่งความสดใสซ่อนอยู่ ริสารู้สึกประหลาดใจไม่น้อยที่ภาพวาดตรงหน้านี้ ให้ความรู้สึกสดใสมากกว่าให้ความรู้สึกมืดหม่นอมทุกข์ซึ่งทำให้เธอหวนนึกถึงการวาดโปสการ์ดของตนเองเมื่อคืน ริสาก็รู้สึกเช่นนี้เมื่อพบว่าภาพวาดบนโปสการ์ดที่เธอทำออกมา ไม่ได้ให้ความรู้สึกมืดมัวหม่นหมองอีกแล้ว “สวยมั้ยล่ะ วาดสุดฝีมือเลยนะ” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ “สวย” ริสาตอบอย่างไม่รู้ตัว มาคิดได้ว่าเผลอชมเขาออกมาเสียแล้วก็ตอนที่ได้ยินเสียงเขาพูด “ก็แหงอยู่แล้ว ฝีมือระดับผม วาดอะไรก็สวย” “แหวะ” เธอหันไปขึงตาพูดอย่างหมั่นไส้  “ฉันหมายความว่าก็สวยดีหรอก แต่ทำไมถึงต้องให้ฉันแต่งชุดดำด้วยล่ะ มันจะดีกว่านี้มั้ยถ้าให้ฉันเปลี่ยนไปใส่ชุดอื่น?” “แบบนี้แหล่ะดีแล้ว” พีภัทรพยักหน้ากับเธออย่างให้คำยืนยัน “สีดำกับสีแดงตัดกันดีจะตาย พอเอามารวมอยู่ในภาพเดียวกันยังสวยมากๆ ด้วย คุณก็เห็นนี่นา แล้วยังจะบ่นอะไรอีก” “ไม่ได้บ่น แต่ว่ามันยังไม่ถูกใจ” ริสาทำหน้านิ่งเมื่อพูดอย่างเฉียบขาดในประโยคต่อมา “วันเสาร์หน้าคุณต้องวาดรูปให้ฉันใหม่อีกหนึ่งรูปและถ้าฉันยังไม่พอใจ คุณก็ต้องวาดไปเรื่อยๆ จนกว่าฉันจะได้รูปที่ถูกใจในที่สุด” “อะไรกัน แบบนี้มันเอาเปรียบกันชัดๆ” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว หรี่ตามองหญิงสาว “ผมนอนตักคุณแค่ครั้งเดียวเอง ไม่ยุติธรรมเลย” “แล้วคุณจะเอายังไงล่ะ” ริสาเงยหน้ามองเขาอย่างท้าทาย พีภัทรอมยิ้มก่อนตอบ “หนึ่งภาพแลกการนอนตักหนึ่งครั้ง ถ้าไม่อย่างนั้นก็ไม่ยอม” “อะไรกัน แบบนี้มันเอาเปรียบกันชัดๆ” ริสาใช้ประโยคของเขาตอบเสียงแข็ง แต่ในใจแอบหวั่นไหวให้กับนัยน์ตาของชายหนุ่มผู้ขายทุกอย่างที่ชลบุรีทิ้งเพื่อมาเปิดแกลลอรี่ที่ลำปาง เขาทำตามคำขอร้องของเธอเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน พีภัทรบอกเธอว่าเขาจะลงหลักปักฐานอยู่ที่นี่ ที่ซึ่งเป็นบ้านเกิดของเขา “ไม่ได้เอาเปรียบ” พีภัทรใช้สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองจนหน้าเธอร้อนวูบ “ถ้าเอาเปรียบต้องแลกหนึ่งภาพต่อหอมหนึ่งฟอดหรือจูบหนึ่งจูบต่างหาก” “อึ๋ย น้ำเน่า” ถึงจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ริสากลับรู้สึกเหมือนในรีสอร์ทมีเพียงเธอกับเขาแค่สองคน แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะ ดำเนินไปอย่างชนิดขิงก็ราข่าก็แรง มีเรื่องให้เถียงกันได้ตลอดเวลา แต่ลึกๆ แล้วก็รู้ว่าต่างฝ่ายต่างรู้สึกอย่างไรกับตนเอง ชายหนุ่มหัวเราะให้กับคำค่อนขอดของเธอเล็กน้อยก่อนจะก้มกายลงเก็บอุปกรณ์วาดรูปลงกระเป๋าหิ้ว การเคลื่อนไหวของเขาคล่องแคล่วไม่เหมือนคนที่เพิ่งฟื้นตัวจากอาการโคม่าไม่ถึงสิบสี่วัน ริสารู้ว่าร่างกำยำอย่างนั้นคงแข็งแรงดี แต่ก็อดไม่ได้ที่จะย่อกายลงและช่วยเก็บอุปกรณ์ต่างๆ ด้วยอีกแรงเพราะกลัวเขาจะหน้ามืดเป็นลมไป “ผมดีใจนะที่ผมไม่ตาย” พีภัทรพูดขณะอุปกรณ์ทั้งหมดถูกเก็บใส่กระเป๋าหิ้วเรียบร้อย เสียงของเขาจริงจัง ไม่ได้ยียวนหรือมีเจตนายั่วโมโหเธออีกแล้ว “ฉันก็เหมือนกัน” ริสาพูดพลางลุกขึ้นยืนและสบตาเขาอย่างมีความหมาย “แต่ที่ฉันดีใจที่สุดก็คือ พรทั้งสองข้อที่ฉันขอกับดาวตกดวงนั้นกลายเป็นความจริง” ชายหนุ่มนิ่งงัน เขาจำได้ว่าเธอขอพรให้เขารอดชีวิตกับขอให้เขาเลิกเป็นนักฆ่า พีภัทรไม่ตอบรับคำใดอีก เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาโดยการหลุบตาดูนาฬิกาข้อมือและพูด “เอ้อ เห็นทีถ้าไม่รีบ เดี๋ยวไปที่ไร่สายจริงๆ ด้วย ฝากถือหน่อยสิ ผมจะเก็บภาพวาดกับขาตั้ง” ริสารับกระเป๋าหิ้วมาถือด้วยความเต็มใจพลางคิดว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันว่างสำหรับเธอ บางทีเธอถ้าสอนให้เขาทำโปสการ์ดดูบ้าง มันคงเป็นวันอาทิตย์ที่ไม่เลวทีเดียว ++++++++ เมืองลำปาง,ห้างฉัตร ไร่บุษบายุธ “สวัสดีครับคุณหนู” เสียงคนงานร้องทักเกรียวกราวเมื่อจักรยานสีเขียวคันนั้นถูกขี่มาตามทางระหว่างไร่ลิ้นจี่ที่กำลังพลุกพล่านด้วยคนงานผู้เตรียมตัวไปพักเที่ยง “สวัสดีค่า” รัมภาผงกศีรษะทักทายคนงานทุกคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มขณะจักรยานเคลื่อนผ่าน เธอนั่งหันหน้าออกด้านข้าง บนตักมีตะกร้าหวายที่ใส่อาหารและน้ำผลไม้สำหรับสี่ชีวิต สองมือของเด็กสาวจับตะกร้าหวายแน่นราวกลัวมันจะหล่นมากกว่ากลัวตนเองจะตกจากจักรยาน ทิวากรยิ้มตอบใบหน้าคนงานที่มองมา แต่หนุ่มตี๋ผู้เป็นคนปั่นจักรยานก็ไม่ค่อยมีสมาธิเอ่ยทักใครอย่างจริงจังนัก เขาต้องคอยปั่นเจ้าสองล้อด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวคนซ้อนจะหล่นกลางทางหากรถสะดุดหินหรือตกแอ่งดินเล็กๆ อย่างกะทันหัน แต่จักรยานคันนี้ก็เคลื่อนออกจากออฟฟิศกลางไร่ได้พักใหญ่แล้ว ไม่มีปัญหาใดเกิดขึ้น เหล่าคนงานพากันมองชายหนุ่มและเด็กสาวด้วยสายตากึ่งชื่นชมกึ่งเอ็นดูเมื่อจักรยานเคลื่อนไปใกล้ลับสายตา คนงานหญิงวัยกลางคนเริ่มจับกลุ่มซุบซิบว่า ภาพที่พวกหล่อนเห็น อาจเป็นสัญญาณบอกถึงว่าที่คู่รักที่จะมาดูแลไร่ผลไม้แห่งนี้ในอนาคต แล้วใครบางคนก็เอ่ยชมการแต่งกายของรัมภา วันนี้เด็กสาวสวมชุดลำลองน่ารักที่ประกอบด้วยเสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีแดงพับแขนถึงข้อศอกและกางเกงยีนส์ขาสั้นกับรองเท้าบู๊ทสีน้ำตาล เธอสวมหมวกสานปีกกว้าง รอบคอผูกผ้าเช็ดหน้าเหมือนเด็กสาวคาวเกิร์ล ช่างเหมาะสมกับชายหนุ่มที่สวมเสื้อกล้ามสีขาวทับด้วยเชิ้ตลายสก็อตสีน้ำเงินกับกางเกงยีนส์สภาพสมบุกสมบัน สลัดคราบหนุ่มนักธุรกิจผู้ใส่สูทเกือบตลอดเวลาของทิวากรออกไปโดยสิ้นเชิง คนงานหญิงกลุ่มนั้นพูดถึงความเหมาะสมกันดีระหว่างทิวากรและรัมภา แล้วน้ำเสียงของพวกหล่อนบางคนก็แฝงความสงสารจับใจเมื่อนึกถึงความสูญเสียที่สองหนุ่มสาวเพิ่งผ่านพ้น แน่นอนว่าเหตุการณ์ที่เดโช พิชิตและเรณูเสียชีวิตดังไปทั่วห้างฉัตร บังเกิดข่าวลือมากมาย แต่ก็ไม่เคยมีใครได้รับทราบหรือแม้แต่ระแคะระคายความจริง ดังนั้น จึงไม่มีใครรู้ว่าเดโชฆ่าพิชิตและเรณูยิงตัวตายจากความผิดหวังที่แผนการล้มเหลว ชาวบ้านรู้แต่เพียงว่า เดโชและพิชิตเสียชีวิตจากฝีมือของแก๊งกะเหรี่ยงค้ายาในป่า  ส่วนเรณูฆ่าตัวตายเพราะคลุ้มคลั่ง มีข่าวลือหลายสายแพร่สะพัดเชื่อมโยงเรื่องราวต่างๆ เข้าด้วยกัน บางข่าวลือก็ทายได้แม่นยำจนทิวากรใจหาย แต่เขากับริสาก็ยืนกรานที่จะไม่อธิบายอะไรให้มากความและเมื่อไม่มีใครกล้าถามอีก ความคลุมเครือจึงตลบอบอวลอยู่อย่างนั้น รอวันที่จะสลายหายไปตามกาลเวลาจากความลืมเลือน ความลับเรื่องชาติกำเนิดของรัมภา จึงยังคงเป็นความลับต่อไปสำหรับทุกคน ขณะนี้ จักรยานสีเขียวเคลื่อนออกจากไร่ลิ้นจี่มุ่งหน้าสู่ทางขึ้นเขาเล็กๆ ในบริเวณนั้น บนเขานั้นคือจุดหมายที่ทิวากร รัมภา ริสาและพีภัทรจะไปจัดปิกนิกกันอย่างส่วนตัว มันเป็นความคิดของรัมภา เธอไม่อยากเบียดเสียดกับคนอื่นๆ ที่ร้านอาหาร แต่อยากสัมผัสบรรยากาศแห่งธรรมชาติที่ไม่ค่อยได้มีโอกาสสัมผัสเลยตั้งแต่กลับมาเมืองไทยหลายปีนี้ แต่ก่อนที่สองหนุ่มสาวจะไปถึงเส้นทางขึ้นเขา รถกระบะคันหนึ่งก็แล่นผ่านมาพอดีบนถนนจากด้านตรงข้าม ทิวากรจึงชะลอความเร็วลงและแอบจักรยานเข้าข้างทาง เมื่อรถคันนั้นใกล้เข้ามาพวกเขาก็พบว่าผู้ขับเป็นหัวหน้าคนงานนามลุงเปล่งและบนกระบะหลังยังบรรทุกด้วยลังใส่ลิ้นจี่หลายสิบลัง “คุณหมิงกับคุณหนูจะไปไหนครับผม?” ลุงเปล่งถามหลังจอดรถกระบะเทียบข้างจักรยานและลดกระจกยื่นหน้ามาทักทาย “ไปบนเขาจ้ะ” รัมภาตอบ ส่งยิ้มให้อย่างร่าเริง “ได้ข่าวว่าคุณหนูจะกลับเมืองฝรั่งวันนี้แล้วไม่ใช่รึครับ?” หัวหน้าคนงานผู้สูงวัยเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “จ้ะลุง” รัมภาผงกศีรษะ ใบหน้าจ๋อยลงเล็กน้อย “แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาอีกล่ะครับ?” ลุงเปล่งมองเด็กสาวสลับกับมองทิวากรอย่างแอบเห็นใจ “ก็คงอีกไม่นานหรอกจ้ะ แค่ปีเดียวเอง” รัมภาพูดเสียงใสขึ้น “พี่โรสบอกว่าให้หนูเลือกเอาว่าจะเรียนที่ไหน จะเรียนต่อที่โน่นหรือกลับมาเรียนต่อที่นี่ก็ได้” “แล้วคุณหนูเลือกแบบไหนล่ะครับ?” ลุงเปล่งถาม “ก็ว่าจะกลับมาเรียนต่อที่นี่จ้ะลุง แต่ว่าหนูเรียนไฮสคูลที่นู่นปีสุดท้ายแล้ว เลยคิดว่าเรียนให้จบก่อนดีกว่า” เด็กสาวตอบ “แล้วปีหน้าค่อยกลับมาสอบเข้ามหา’ลัยที่นี่” “ดีแล้วครับ อยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าอยู่บ้านเราหรอก” ลุงเปล่งหันมาทางชายหนุ่ม “จริงมั้ยครับ คุณหมิง?” “จริงครับ” ทิวากรรับคำเสียงเศร้าอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบกล่าวเสริมเมื่อเห็นหัวหน้าคนงานหัวเราะร่าเหมือนถูกใจอะไรบางอย่าง “ผมหมายถึงไม่มีที่ไหนสุขสบายเท่าบ้านเกิดของเราอีกน่ะครับ แล้วนี่ลุงจะเอาลิ้นจี่ไปส่งตลาดหรือครับ?” “อ้อ เออ จริงด้วย ผมต้องเอาไปส่งตลาดก่อนบ่ายนี้นี่นา” ลุงเปล่งทำท่านึกได้ ทั้งที่รู้ว่าทิวากรเจตนาเปลี่ยนเรื่องพูดและแอบไล่เขาทางอ้อม “ยังไงก็เที่ยวกันให้สนุกนะครับ ระวังงูเงี้ยวเขี้ยวขอด้วยน่อ” “ครับ” ทิวากรรับคำเบาๆ แล้วรถกระบะของลุงเปล่งก็แล่นจากไป รัมภากระโดดขึ้นนั่งซ้อนท้ายจักรยานอีกครั้ง ทิวากรพาเจ้าสองล้อเคลื่อนไปข้างหน้า เมื่อมาถึงทางขึ้นเขา พื้นดินก็เริ่มสูงชันและขรุขระมากขึ้น เด็กสาวใช้มือขวาโอบเอวหนุ่มตี๋กันตก ทิวากรภาวนาให้ถึงที่หมายอย่างเชื่องช้า เขาอยากอยู่ในช่วงเวลานี้ให้นานที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ความเร็วของจักรยานจึงอืดอาดเป็นอย่างยิ่ง ตลอดเส้นทางสู่จุดปิกนิก สองหนุ่มสาวชี้ชวนกันดูนั่นดูนี่ไม่ได้ขาด พอบรรลุถึงที่หมายซึ่งเป็นจุดที่สามารถมองเห็นภาพรวมของไร่บุษบายุธในมุมสูง ทิวากรก็ชะลอจักรยานลงและพบว่าหัวใจของตัวเองไม่อยากให้เกิดการปิกนิกครั้งนี้ขึ้นเลย สามอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาชินเสียแล้วกับชีวิตที่ต้องคอยดูแลรัมภาและบางครั้งรัมภาก็คอยดูแลเขา พอตระหนักว่าจะไม่มีเธออยู่ใกล้ๆ อีกเกือบหนึ่งปี ใจของเขาก็อดรู้สึกโหวงหวิวขึ้นมาไม่ได้ ทุกครั้งที่อยู่เงียบๆ สองตาของทิวากรจะเห็นภาพในคืนที่เขาถูกจ๊อดกับโจ๊กลากลงมาจากผาอ้ายคอย ตอนนั้นเขายังไม่หายช็อคกับการตายของบิดา มาได้สติก็เมื่อลงมาถึงเชิงเขาและรัมภาวิ่งเข้ามาสวมกอด เธอตกใจกับเลือดที่ไหลออกจากหางคิ้วของเขาโดยไม่สนใจเนื้อตัวที่มอมแมมและถลอกปอกเปิกของตัวเองเลย นั่นทำให้ทิวากรแทบลืมเลือนไปหมดสิ้นว่าเธอเป็นบุตรสาวของผู้ที่ฆ่าบิดาเขา “โอ้โห สวยจัง” รัมภาร้องอย่างทึ่งจัดกับวิวทิวทัศน์บนนี้ มือเธอคลายออกจากรอบเอวทิวากร หนุ่มตี๋เหวี่ยงตัวลงและใช้เท้าเขี่ยขาตั้งจักรยาน รัมภาเดินไปหยุดริมเนินเขาและยืนมองไร่บุษบายุธด้วยความตกตะลึง ทิวากรเดินอ้อมจักรยานมาหยุดยืนด้านข้างพลางกล่าวเบาๆ “พี่ไม่นึกเลยนะว่าจะต้องมาที่นี่เพื่อเลี้ยงส่งคุณมิน” สรรพนามที่ทิวากรใช้เรียกตนเองกับรัมภาเปลี่ยนแปลงมาได้พักใหญ่แล้ว “คราวหลังพี่หมิงก็พาหนูมาอีกสิคะ” รัมภาหันหน้ามองเขาอย่างอ้อนๆ “กลัวก็แต่หนูไม่อยู่ จะมีใครที่ไม่ใช่หนูมาแทนล่ะไม่ว่า”   “ทำไมคุณมินถึงคิดแบบนั้นล่ะ?” หนุ่มตี๋หรี่ตาถามอย่างสงสัย “ไม่รู้สิคะ มันคงเป็นความกลัวของหนูล่ะมั้ง” รัมภาตอบ หันหน้ามองออกไปยังทิวเขาไกลตา “ผู้ชายน่ะใจง่ายจะตาย ไม่เหมือนผู้หญิงหรอก รักใครแล้วก็จะรักตลอดไป” “แต่โบราณว่าสามวันจากนารีเป็นอื่นนะ” ทิวากรจับไหล่รัมภาให้หมุนตัวกลับมา “คุณมินเคยได้ยินหรือเปล่า?” “โบราณจังเลย” เด็กสาวย่นจมูกใส่เขา “แต่เคยค่ะ สามวันจากนารีเป็นอื่น แต่หนูว่าคนที่เป็นอื่นน่ะ ยังไงก็เป็นฝ่ายผู้ชายอยู่ดี” สายลมยามเที่ยงพัดผ่านผิวกาย อากาศในตอนนี้กำลังสบายไม่ร้อนและไม่เย็นจนเกินไป เหมาะสำหรับนั่งทอดอารมณ์ที่สุด ทิวากรไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ เขาสอดส่ายสายตาหาพื้นที่สำหรับปูเสื่อนั่งเล่นรอการมาถึงของพีภัทรและริสา จิตใจของทิวากรกำลังว้าวุ่นบอกไม่ถูก เขาตระหนักดีว่ารัมภายังเด็กเกินไปที่เขาจะบอกรัก เขาควรจะรอให้เธอเติบโตมากกว่านี้ เมื่อคิดย้อนกลับไปในอดีต หนุ่มตี๋จึงนึกออกว่ามักมีสายตาเล็กๆ มองมาที่เขาอย่างชื่นชมเสมอ แต่เขาไม่เคยสนใจ จะด้วยเพราะว่าเธอเป็นเด็ก เป็นน้องของริสา เป็นลูกสาวเจ้านายของบิดาหรืออะไรก็ตาม แต่เขาไม่คิดว่าตนเองจะบังเกิดความรู้สึกอย่างนี้กับเธอได้ บางครั้งความรักก็เป็นเรื่องที่ยากจะอธิบาย บทมันจะจู่โจมใคร ก็ไม่เคยส่งสัญญาณเตือนล่วงหน้าเลยสักนิด ทันใดนั้น ห้วงคิดทุกอย่างของทิวากรก็มีอันสะดุดลงเมื่อสายตาของเขาปะทะเข้ากับเกล็ดมันเลื่อมของงูเขียวชนิดหนึ่งที่พันตัวอยู่บนกิ่งไม้ที่เขาและรัมภายืนอยู่ใต้ร่มเงาของมันพอดี ส่วนหัวเรียวเล็กและลิ้นแฉกแลบแพลบห้อยย้อยลงมาไม่ห่างจากหมวกปีกกว้างของรัมภาเท่าไหร่นัก คล้ายมันกำลังต้องการหาที่ยึดเกาะแห่งใหม่ ทิวากรไม่ทันพินิจดูให้แน่ชัดว่ามันเป็นงูมีพิษหรือไม่ ด้วยความตกใจ สิ่งแรกที่เขาทำคือกระชากตัวรัมภาให้ห่างจากงูตัวนั้น รัมภาร้องอุทานเมื่อเข้ามาอยู่ในอ้อมอกของเขา หมวกปีกกว้างของเธอหลุดกระเด็นกลิ้งลงเนินไป เปียสองเส้นจึงกวัดแกว่งอยู่กับต้นแขนแข็งแรง เธอประหลาดใจว่าเขากำลังจะทำอะไร แต่รัมภากลับไม่มีแรงแม้แต่เปล่งเสียงถาม พี่หมิงลากเธอกลับมายืนข้างจักรยาน รัมภาเงยหน้าช้อนตามองเขา เป็นจังหวะที่เขาก็ก้มมองเธอ ใกล้จนได้กลิ่นใบหน้าหอมชื่นใจ ทิวากรรู้สึกคล้ายถูกมนตร์สะกดอีกครั้ง ใบหน้าขาวละมุน ดวงตากลมโต ริมฝีปากสีชมพู ทิวากรไม่อาจละสายตาออกไปได้ เขาแทบลืมเลือนสรรพสิ่งรอบกายเมื่อความเงียบขยายรัศมีปกคลุมบรรยากาศ เขาลืมว่าเธอมาอยู่ในอ้อมอกเขาได้อย่างไร ใบหน้าของเขาเริ่มโน้มต่ำลงไปอย่างไม่อาจห้ามใจ รัมภาพริ้มตาลงเมื่อริมฝีปากของพวกเขาใกล้จะสัมผัสกัน ฉับพลันนั้น เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งก็ดังขึ้น “เฮ้อ พรากผู้เยาว์นี่มันติดคุกกี่ปีกันหนอ” บังเกิดเสียงหญิงสาวตอบรับ “พรากผู้เยาว์ต่ำกว่าสิบแปดปีด้วยนี่สิ ไม่ไหวเลย ผู้ชายเดี๋ยวนี้เป็นอะไรกันไปหมด ชอบกินเด็ก” ทิวากรกับรัมภาได้สติ ทั้งสองสะดุ้งเฮือกและหันขวับไปทางต้นเสียง ร่างของพีภัทรกับริสาปรากฏในสายตา สองหนุ่มสาวผู้เพิ่งมาถึงกำลังยืนกอดอกพิงต้นไม้เคียงข้างกัน ชุดที่พวกเขาแต่งก็เป็นชุดอย่างเข้าคู่คือเชิ้ตลายสก็อตสีเขียวพับแขนถึงข้อศอก กางเกงยีนส์ขายาวและรองเท้าผ้าใบทะมัดทะแมง ด้านหลังของพวกเขามีจักรยานสีขาวจอดอยู่คันหนึ่ง ริสาซึ่งรวบผมมัดเป็นหางม้าตีหน้าขรึมถามทิวากร “ไม่ทราบว่าเมื่อกี้กำลังจะทำอะไรน้องสาวโรสจ๊ะหมิง?” “ไม่ได้ทำอะไรนะคะ” รัมภากลับเป็นฝ่ายออกตัวแทน หน้าของเธอแดงปลั่งด้วยความขวยเขินอย่างชัดเจน “จริงหร้อ” พีภัทรหันไปหลิ่วตากับริสา “คุณคิดว่าไงบ้างล่ะ?” “ก็คิดอย่างที่เห็น” ริสาหลิ่วตาตอบ ยักคิ้วข้างเดียวมองทิวากร “ไง ไม่เห็นพูดอะไรเลย เมื่อกี้จะทำอะไรยัยมินบอกมาเดี๋ยวนี้นะ” “แหม โรส เดี๋ยวนี้พอมีเจ้านั่นอยู่ข้างกายล่ะก็ดุเอาเรื่องเชียวนะ” ทิวากรพูดพลางมองพีภัทรและริสาด้วยความอิจฉาที่สองคนนั้นปรับตัวเข้ากันได้รวดเร็วและแสดงความหวานอย่างไม่เกรงใจกันเลย ส่วนตัวเขากับรัมภา คงต้องรออีกนานกว่าจะถึงเวลานั้น “เมื่อกี้คุณมินไปยืนดูวิวอยู่ใต้ต้นไม้นั่น หมิงเหลือบไปเห็นงูพอดี ก็เลยพาหนีออกมาก่อน” “ไหนล่ะงู?” พีภัทรถาม ยกมือป้องตามองไปทางต้นไม้ที่ทิวากรชี้ “นั่นไง...” หนุ่มตี๋หันไปมองและไม่พบร่องรอยของงูเจ้ากรรมอีกแล้ว “...เอ้อ...สงสัยมันคงเลื้อยหนีไปแล้วล่ะ” พีภัทรส่ายศีรษะอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “หลอกผู้ใหญ่น่ะ มันไม่ง่ายเหมือนหลอกเด็กนะครับคุณหมิง” “มันมีงูจริงๆ อั๊วไม่ได้หลอกสักหน่อย” ทิวากรตอบกลับอย่างจนแต้ม “ลื้อน่ะ พูดอะไรระวังหน่อย อย่าลืมสิว่าแกลลอรี่ที่ลื้อเปิด อั๊วเป็นคนติดต่อขอซื้อที่ทางให้ทุกอย่าง” “เพื่อนคุณขู่ผมแน่ะ” พีภัทรหันมากระพริบตามองริสา ริสาก้มหน้ากลั้นขำ แต่แล้วก็อดกลั้นต่อไปอีกไม่ได้ เธอหลุดหัวเราะและหันมาผลักไหล่พีภัทรเบาๆ “พอเถอะคุณ สงสารหมิงจะตายแล้ว ก็คุณไปแกล้งเขาก่อนทำไมล่ะ ฉันบอกให้แอบดูอยู่เฉยๆ ก็ไม่เชื่อ” “แอบดู?” ทิวากรขมวดคิ้ว “หมายความว่าโรสกับเจ้านั่นมาถึงนานแล้วหรือ?” พีภัทรตอบอย่างกระหยิ่ม “ก็มาถึงตั้งแต่สามวันจากนารีเป็นอื่นแล้วล่ะ” “เชยชะมัด นี่หมิงเอาอะไรมาพูดกับเด็กอินเตอร์กันนะะ” ริสากล่าวขณะเดินออกจากต้นไม้มาหยุดยืนเบื้องหน้าน้องสาว “น่าแปลกก็ตรงที่เด็กอินเตอร์ดันรู้จักสำนวนนั้นด้วยนี่สิ” พีภัทรเดินตามมาหยุดยืนด้านข้าง “เชยพอกัน” “ก็หนูชอบอ่านหนังสือนี่คะ” รัมภายกมือข้างที่ไม่ได้ถือตะกร้าปาดเหงื่อที่ผุดออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ “ใครจะเหมือนพวกพี่ล่ะ ร่วมมือกันดีจริงดีจัง” “โอ๋ๆ พวกพี่ไม่แซวแล้ว” ริสาลากน้องสาวเข้ามากอดเมื่อเห็นหน้าสดใสนั้นเริ่มงอ “ปะ หาที่ปูเสื่อปิกนิกกันดีกว่า พี่ว่าไปตรงริมโน้นดีมั้ย หญ้าไม่รก แล้วก็มีที่ให้นั่งรับลมด้วย” “ค่ะ” รัมภารับคำแล้วเดินตามพี่สาวไป พีภัทรขยับเข้ามายืนข้างทิวากร สองหนุ่มจ้องมองสองสาวเดินไปจนถึงบริเวณที่ริสาหมายตาไว้ “ชอบคุณมินจริงๆ หรือ?” พีภัทรกระซิบถามกลางความเงียบ “เอาเรื่องจริงมั้ยล่ะ” ทิวากรกระซิบตอบ “หรือจะตอบโกหกก็ตามใจ” พีภัทรยิ้มมุมปาก “ถ้าเอาเรื่องจริง” ทิวากรลดเสียงเบากว่าเดิม “อั๊วไม่ได้ชอบ” “ไม่ชอบ?” พีภัทรเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ หันมองผู้พูดและถามต่อ “แต่ที่ผมเห็นมันไม่ใช่นะ” “ต้องใช่สิ เพราะอั๊วไม่ได้ชอบคุณมิน” รอยยิ้มจางๆ ปรากฏตัวขึ้นบนริมฝีปากของทิวากร “แต่ว่ารักเลยล่ะ ลื้อเข้าใจมั้ย ความรู้สึกของอั๊วตอนนี้มันเลยจุดที่เรียกว่าชอบมาไกลแล้ว” พีภัทรหัวเราะหึๆ จับจ้องมองสองสาวช่วยกันปูเสื่อบนพื้นดิน “ผมนึกว่าหลังจากรอดตาย จะมีผมคนเดียวซะอีกที่ต่อมน้ำเน่าทำงานมากขึ้น” “มันคงเป็นเหมือนการได้รับชีวิตใหม่มากกว่า” ทิวากรตอบ น้ำเสียงจริงจัง “ก่อนที่เรณูจะยิงตัวตาย หล่อนสั่งให้อั๊วดูแลคุณมิน อั๊วรู้ใจตัวเองตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่า ไม่ว่าคุณมินจะเป็นลูกของใคร อั๊วต้องดูแลคุณมินตลอดไปให้ได้” “คุณมินเป็นคนเข้มแข็งนะ เจอเรื่องขนาดนี้ จมอยู่ในความเศร้าเพียงไม่กี่อาทิตย์ก็กลับมาเป็นปกติได้แล้ว” พีภัทรกล่าวอย่างชื่นชมจากใจจริง แม้จะทราบดีว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความสามารถพิเศษในการปรับตัวกับสภาพแวดล้อมในชีวิตเป็นเลิศ  แต่เด็กสาวก็ยังทำให้เขาประหลาดใจอยู่ดี “ชีวิตคนเรามันก็แบบนี้ ถ้าไม่เดินไปข้างหน้า ก็มีแต่จมอยู่กับที่อย่างไร้ความหมายเท่านั้น คุณมินเธอเป็นคนรู้จักคิด” ทิวากรพูดก่อนจะหันมาทางพีภัทร “ลื้อล่ะ ได้ข่าวว่าจันทร์นี้จะเข้าทำงานเป็นนักข่าวในห้างฉัตร เดลี่ไม่ใช่หรือ?” “ใช่ ทนลูกตื้อของเพื่อนเก่าพ่อไม่ไหวน่ะ” พีภัทรตอบพลางนึกถึงใบหน้าของสิงห์ ผลใหม่ผู้โทรมารบเร้าเช้าเย็นให้เขาเข้าทำงานในห้างฉัตร เดลี่ด้วยฐานะผู้สื่อข่าวพิเศษสายอาชญากรรม “แล้วอีกอย่าง นักวาดภาพในไทยถ้ายังไม่ดัง ก็ยึดเป็นอาชีพได้ยาก ผมคงอดตายถ้ายึดอาชีพนักวาดภาพอย่างเดียว” “แต่อั๊วรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น” ทิวากรเพ่งตามองใบหน้าของพีภัทรด้วยความสงสัย “แขกฝรั่งที่มาพักในรีสอร์ทชอบภาพวาดของลื้อมาก พวกเขาซื้อโดยไม่เกี่ยงราคา แถมยังถามถึงผลงานใหม่ๆ ของลื้อด้วย อั๊วคิดว่าลื้อไม่ได้มีปัญหาด้านการเงินถึงกับต้องเข้าไปเป็นนักข่าวให้ห้างฉัตร เดลี่แน่” เป็นจริงอย่างที่หนุ่มตี๋พูด พีภัทรไม่ได้มีปัญหาด้านการเงิน ภาพวาดของเขาที่ขนย้ายมาจากแกลลอรี่ในชลบุรีได้รับการตอบรับอย่างดีมากจากแขกที่เข้ามาพักในรีสอร์ทกลิ่นเกสรสาขาลำปางซึ่งประทับใจภาพวาดของเขาที่แขวนอยู่ตามห้องล็อบบี้และเฉลียงทางเดินของรีสอร์ท จนติดต่อมาขอซื้อถึงแกลลอรี่ของเขาที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากรีสอร์ทสักเท่าไหร่ แต่เหตุผลแท้จริงที่ทำให้เขาตัดสินใจทำงานกับสิงห์ ผลใหม่ เป็นสิ่งที่ยากจะบอกกล่าวใครได้ “ผมคงอยากสานฝันของพ่อผมให้เป็นจริง” พีภัทรพูดออกมาในที่สุด “ถ้าพ่อผมยังอยู่ ท่านคงอยากให้ผมเป็นนักข่าวเหมือนท่าน” ทิวากรสัมผัสถึงน้ำเสียงเคร่งขรึมของพีภัทร หนุ่มตี๋ไม่อยากทำให้บรรยากาศที่สดใสกลายเป็นเคร่งเครียด เขาจึงเปลี่ยนเรื่อง “ว่าไปแล้วก็ดีนะที่ลื้อตัดสินใจอยู่ที่นี่ โรสเปลี่ยนไปมากตั้งแต่ได้รู้จักลื้อ” “เปลี่ยนยังไง?” พีภัทรสลัดความเคร่งขรึมหันมาถามด้วยความสนใจและน้ำเสียงแจ่มใสขึ้น “ก็สดใสกว่าเดิม มีชีวิตชีวากว่าเดิม ยิ้มแย้มและหัวเราะกว่าเดิม” ทิวากรตอบ “อย่างที่ร่วมมือกับลื้อแกล้งอั๊วกับคุณมินเมื่อกี้ไง ถ้าสักสองสามเดือนก่อนมีคนบอกว่าโรสจะมีอารมณ์เล่นตลกอย่างนี้ อั๊วคงคิดว่าคนนั้นถ้าไม่เมาก็เพี้ยนไปแล้ว” “นี่ ตกลงว่าจะยืนกระซุบกระซิบอยู่ตรงนั้นกันจนเย็นเลยรึไง” ริสาตะโกนเรียกเมื่อนั่งคุกเข่าบนเสื่อ ข้างกายมีรัมภากำลังหยิบกล่องอาหารออกจากตะกร้าหวาย “นินทาผู้หญิงมันไม่ดีนะ” “เห็นมั้ยล่ะว่าโรสเปลี่ยนไปขนาดไหน”  ทิวากรกระซิบขณะพากันก้าวเท้าเดินไปหาสองสาว พีภัทรกระซิบตอบ “หลังจากวันนี้ไป คุณกับคุณมินคงไม่ได้เจอกันอีกนานใช่มั้ย?” “ก็คงงั้น - หมายถึงเจอตัวจริงไม่ใช่คุยโทรศัพท์หรือทักในอินเตอร์เน็ตน่ะนะ” หนุ่มตี๋ตอบเสียงอ่อยลง “เพราะตั้งแต่นี้ไป อั๊วคงไม่มีเวลาว่างอีก ไอ้เรื่องบินไปเยี่ยมที่ออสเตรเลียน่ะลบออกไปจากหัวได้เลย ทั้งงานที่ไร่ ทั้งงานที่รีสอร์ท” “งั้นเดี๋ยวผมจะปล่อยให้คุณอยู่กันสองต่อสองแล้วกัน” พีภัทรพูด ยกมือตบหลังอีกฝ่ายเบาๆ และเมื่อเดินมาสมทบกับสองสาว พีภัทรก็พูดกับริสาขณะก้มลงถอดรองเท้า “คุณ เดี๋ยวกินเสร็จแล้วผมว่าเราไปปั่นจักรยานชมวิวรอบไร่กันดีกว่า เผื่อจะเจอจุดสวยๆ เอาไว้วาดภาพ” “ปั่นจักรยานน่ะหรอ?” ริสาถามอย่างไม่คิดอะไร ก่อนจะเห็นพีภัทรแอบหลิ่วตาไปทางทิวากรที่ทรุดนั่งข้างรัมภาไม่ยอมสบตามองมา จึงเข้าใจความหมายทันที เธอรีบรับคำ “อ้อ เออ ก็ดีนะ งั้นรีบกินกันดีกว่า ตรงท้ายไร่ฝั่งโน้นวิวสวยที่สุด คุณน่าจะชอบ” แล้วการปิกนิกครั้งนั้น ก็ทำให้บุคคลสี่คนที่เคยทรมานกับคำว่า “ครอบครัว” ได้กลับมามีความรู้สึกที่ดีกับคำๆ นี้อีกครั้ง ++++++++ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 15:37:46

ความคิดเห็นที่ 2 สมุทรปราการ, บางพลี สนามบินสุวรรณภูมิ สนามบินพลุกพล่านด้วยชาวต่างชาติและคนไทย พีภัทรกับทิวากรยืนอยู่ข้างริสา ตรงหน้าของพวกเขาคือรัมภาที่กำลังจะเดินทางกลับออสเตรเลีย   คืนนี้เด็กสาวแต่งตัวสวย...สวยยิ่งกว่าครั้งแรกที่ทิวากรมารับเธอที่นี่เมื่อหนึ่งเดือนก่อน เด็กสาวสวมเสื้อและกระโปรงสีครีมเข้าชุดอย่างน่ารัก รองเท้าส้นสูงที่สวมเท่าให้เธอดูสูงเพรียว เส้นผมที่ถักเปียเมื่อกลางวันถูกปลดออกและปล่อยสยายถึงกลางแผ่นหลัง สิบนาทีที่ผ่านมา ทิวากรยืนเงียบจนริสาแซวว่าเขาลืมเอาปากมาจากลำปาง หนุ่มตี๋ได้แต่หัวเราะให้กับคำพูดนั้นอย่างฝืดฝืน แต่มันก็เป็นความจริง ตั้งแต่เท้าเหยียบพื้นที่เงาวับของสนามบิน เขายังพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ ตอนนี้อีกไม่กี่นาทีรัมภาก็ต้องขึ้นเครื่องบินแล้ว ทิวากรอยากเข้าไปพูดหยอกล้อกับเธอเหมือนตอนอยู่ด้วยกันสองต่อสองที่ไร่บุษบายุธ เด็กสาวเองก็ดูมีอาการไม่ต่างจากเขา แม้วันทั้งวันจะยิ้มแย้มแจ่มใสไม่เหมือนคนที่กำลังจะต้องแยกจากกัน แต่พอเอาเข้าจริง  ความห่างไกลที่กำลังจะเผชิญ ก็ทำให้จิตใจของรัมภาหวาดหวั่นไม่น้อย เมื่อริสาถอยออกมาหลังล่ำลากับรัมภาเสร็จ มันก็ถึงคิวของทิวากรที่จะเข้าไปล่ำลาเธอ หนุ่มตี๋คิดว่าคืนนี้สิ่งที่เขาทำได้ดีที่สุดคงมีแค่เดินเข้าไปกอดเธอเบาๆ เท่านั้น แต่ขณะที่รัมภาส่งยิ้มให้เมื่อเขาขยับมายืนเบื้องหน้าเธอ เสียงเรียกภาษาอังกฤษที่คุ้นหูก็ดังขึ้น “แจสมิน! พระเจ้า! นั่นคุณใช่ไหม?” ทิวากร รัมภา ริสาและพีภัทรหันขวับกลับไปมองทางต้นเสียงในเวลาเดียวกัน เจมส์ - หนุ่มลูกครึ่งจอมโวที่เคยถูกพีภัทรซัดสลบเดินเข้ามาหาพร้อมด้วยนายสันติและหญิงสาวลูกครึ่งวัยไล่เลี่ยกับริสา ทั้งสองฝ่ายต่างยิ้มให้กันอย่างมีไมตรี เจมส์เดินเข้ามาเบียดทิวากรและถือวิสาสะคว้ามือรัมภามากุมไว้อย่างไม่เกรงใจ “แจสมิน ผมคิดถึงคุณจังเลย นี่คุณจะกลับออสเตรเลียแล้วหรือ ตลอดเวลาผมอยากไปหาคุณ ผมรู้ว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดกับคุณ ผมอยากไปเป็นกำลังใจให้คุณ แต่เสียดายที่ผมต้องรักษาตัว นี่คอผมก็เพิ่งถอดเฝือกได้ ผมดีใจเหลือเกินที่ได้เจอคุณอีก” พีภัทรกับริสายืนมองหนุ่มลูกครึ่งพูดระรัวเป็นชุดขณะทิวากรยกมือจัดเสื้อสูทไม่ให้ยับและขยับกายกลับมาอยู่ข้างรัมภาอีกครั้ง “ฉันก็ดีใจค่ะที่ได้เจอ” รัมภารับคำอย่างเสียไม่ได้ เธอค่อยๆ ดึงมือตัวเองออกจากมือของเจมส์และหันไปยกมือไหว้นายสันติตามริสา นายสันติรับไหว้สองสาว เขาส่งเสียงหัวเราะเล็กน้อยก่อนเอื้อมมือลากลูกชายกลับไปยืนข้างตนเองและกล่าว “นี่จะกลับไปเรียนต่อแล้วหรือ หนูจัสมิน?” “ค่ะ” “เหมือนลูกชายลุงเลย ตาเจมส์ก็กลับอเมริกาวันนี้พอดี” นายสันติยกมือตบไหล่หนุ่มลูกครึ่ง “ได้ยินว่าคุณบาดเจ็บที่คอ” พีภัทรโพล่งถาม พลางอมยิ้ม “อาการบาดเจ็บหายดีแล้วหรือครับ?” หนุ่มเจมส์ สาวลูกครึ่งและนายสันติหันมามองที่ผู้ถามเป็นตาเดียว พวกเขาเลิกคิ้วเป็นเชิงประหลาดใจว่าพีภัทรเป็นใคร ริสาจึงเอ่ยว่า “อ้อ ลืมแนะนำไปค่ะ นี่คุณพีภัทร เป็นศิลปินประจำรีสอร์ทกลิ่นเกสร”เธอยิ้มเมื่อเห็นว่าผู้สูงวัยเหลือบมองเธอสลับกับมองพีภัทรอย่างประหลาดใจ “เขาสนิทกับพวกเราน่ะค่ะ เลยมาส่งยัยมินด้วย” พีภัทรฉีกยิ้ม ค้อมศีรษะให้บุคคลตรงหน้าและยื่นมือออกไป “ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” “เช่นกันครับ” นายสันติจับมือเขาเขย่าเบาๆ ก่อนจะหันมาทางสาวลูกครึ่งข้างกาย “ทางนี้ก็ต้องแนะนำเหมือนกัน นี่ยัยเจส พี่สาวของตาเจมส์ เพิ่งกลับมาทำบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่เมืองไทยได้สองอาทิตย์” “สวัสดีค่ะ” สาวลูกครึ่งทักทายทุกคนด้วยสำเนียงที่ชัดเจนกว่าน้องชายหลายช่วงตัว ริสาและรัมภาตอบรับการทักทายด้วยคำเดียวกัน แต่น้ำเสียงของรัมภากลับฟังดูห้วนสั้นโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อพบว่าสองตาของสาวลูกครึ่งกำลังจับจ้องทิวากรอย่างหวานหยดย้อย  โชคดีที่นายสันติก้มดูนาฬิกาข้อมือและร้องเตือนว่าถ้าไม่รีบ หนุ่มเจมส์จะตกเครื่อง หนุ่มเจมส์จึงถูกลากตัวออกไปโดยที่สาวลูกครึ่งยังคงจิกตามองมาที่ทิวากรจนถึงวินาทีสุดท้าย “หูตาแพรวพราวทั้งลูกสาวลูกชายเลยนะ ตาลุงคนเมื่อกี้” พีภัทรเปรยขึ้นลอยๆ เมื่อฝ่ายที่ถูกพูดถึงลับสายตาไปแล้ว “นั่นเพื่อนพ่อฉันนะ พูดดีๆ หน่อย” ริสาขึงตาพูด แต่แอบเห็นด้วยกับคำพูดของพีภัทรอยู่ในใจเงียบๆ แล้วพวกเขาก็หันกลับมาที่ทิวากรกับรัมภา หนุ่มตี๋และเด็กสาวกำลังยืนจ้องตากันอย่างเต็มไปด้วยความหวั่นไหว ริสาอดกล่าวแซวไม่ได้ “เอ้า มัวแต่จ้องอยู่นั่นแหล่ะ เดี๋ยวก็ไม่ทันขึ้นเครื่องอีกคนหรอก” “จ้องขนาดนั้น” พีภัทรพูดเสริม “จูบลาเลยดีกว่ามั้ย” “บ้า” ริสาหันมาหยิกแขนพีภัทรหนึ่งที “น้องฉันยังเด็กยังเล็กอยู่นะ – ” เสียงท้ายประโยคของสุภาพสตรีกุหลาบแดงขาดหายไปขณะพีภัทรพยักพเยิดให้หันกลับมามองที่ทิวากรกับรัมภา พอริสาทำตามที่เขาบอก เธอก็ต้องเบิกตาโตเมื่อพบว่าท่ามกลางผู้คนที่เดินพลุกพล่าน ทิวากรใช้สองมือจับใบหน้าของน้องสาวเธอให้เงยขึ้น ก่อนที่เขาจะโน้มริมฝีปากลงไป ประจับจูบอำลารัมภาอย่างดูดดื่ม! “เมื่อกี้ผมพูดประชดเฉยๆ นะ” พีภัทรกระซิบพลางยกมือโอบไหล่สุภาพสตรีกุหลาบแดง ป้องกันไม่ให้ผลุนผลันเข้าไปแยกสองคนตรงหน้าด้วยความหวงน้องสาว “เดี๋ยวไปเคลียร์กับเพื่อนคุณเองทีหลังก็แล้วกัน” แต่ริสาก็ไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเคือง เธอเห็นน้องสาวน้ำตาคลอเมื่อทิวากรเหยียดกายยืนตรง ทำเอาน้ำตาของตัวเองคลอเบ้าขึ้นมาด้วยอย่างไม่มีเหตุผล “ห้ามทำอย่างนี้กับใครที่โน่นเด็ดขาด” ทิวากรพูดขณะใช้นิ้วปาดน้ำตาให้รัมภา ยังคงไม่สนใจผู้คนรอบกาย “สัญญานะ?” เด็กสาวเม้มริมฝีปาก พยักหน้าอย่างรวดเร็วก่อนตอบว่า “พี่หมิงก็เหมือนกัน สัญญามั้ยล่ะคะ?” “สัญญาอยู่แล้ว” ทั้งสองมองตากันอย่างลึกซึ้ง ริสาคิดว่านี่คือจุดที่เหมาะสมแล้ว และทิวากรก็คงรู้ดี เขาเรียกสติกลับคืนมาสู่เหตุการณ์ปัจจุบันก่อนกล่าวว่า “พี่จะยืนส่งอยู่ที่หน้าต่าง จนกว่าเครื่องบินของคุณมินจะบินขึ้นไป และพี่จะยืนรออยู่ตรงนี้ เมื่อถึงเวลาที่คุณมินจะบินกลับมาอีกครั้ง” “พี่หมิงจะรอหนูนะคะ?” รัมภาถามอย่างต้องการความมั่นใจ “เมื่อหน้าที่ของพี่คือการรอ พี่ก็รอได้เสมอ” ทิวากรตอบ “และจะรอตลอดไปจนกว่าเวลานั้นจะมาถึง คุณมินมั่นใจได้เลย” “พอๆ” ริสาพูดแทรกขึ้น “ชักเลี่ยนมากไปล่ะ” รัมภาหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะทิวากรได้แต่ยกมือเกาศีรษะแกรกๆ “อิจฉาน้องรึไงคุณ” พีภัทรส่งเสียงถามหน้าตาย “อิจฉาหรอ” หญิงสาวขึงตามอง สะบัดมือที่โอบไหล่ออกไปและถองข้อศอกใส่ชายโครงเขาเต็มแรงอย่างลืมตัว เมื่อเห็นชายหนุ่มผู้เปลี่ยนลุคจากมือปืนชุดดำมาเป็นหนุ่มหล่อมาดเนี้ยบตัวงอด้วยความเจ็บปวด เธอก็รีบเข้าประคองเขาทันทีด้วยความเป็นห่วง “โอย ขอโทษนะ ลืมไปว่าคุณเพิ่งหายเจ็บ” แม้พีภัทรจะไม่ได้เจ็บเลยสักนิด แต่เขาก็ทำหน้าเหยเก  “สักวันผมคงช้ำตายเพราะคุณ” “ก็บอกว่าขอโทษไง” ริสาพูดเสียงอ่อย “สำออยไปได้” แต่ก่อนที่พีภัทรและริสาจะก่อสงครามกัน รัมภาก็ได้เวลาขึ้นเครื่องบิน เด็กสาวหันมาละล่ำละลักบอกริสา “พี่โรสดูแลตัวเองดีๆ นะคะ” เธอหันมาทางพีภัทร “ฝากดูแลพี่สาวหนูด้วยนะคะพี่พัต” “ดุอย่างนี้คงไม่ต้องเป็นห่วงแล้วล่ะนะ” พีภัทรตอบ ริสาหันมามองด้วยสายตาที่ยืนยันคำพูดของเขาเป็นอย่างดี เด็กสาวหัวเราะอีกครั้ง แล้วจึงหันมาทางชายหนุ่มผู้ทิ้งความอุ่นระอุอยู่บนริมฝีปากของเธอ ไม่มีเวลาให้พูดอะไรกันอีก รัมภาเขย่งเท้าขึ้นจุ๊บแก้มเขาหนึ่งที ก่อนยกมือบ๊ายบายทุกคน และหมุนกายเดินจากไปสู่ประตูผู้โดยสารขาออกของสนามบิน “ผมว่าเราไปหาอะไรกินกันสองต่อสองดีกว่า อีกตั้งสามชั่วโมงกว่าเครื่องกลับเชียงใหม่จะขึ้น” พีภัทรพูดหลังจากรัมภาหายลับไปกับฝูงชนที่เป็นเพื่อนร่วมทาง ทิวากรยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม บนแก้มซ้ายมีรอยลิปสติกจางๆ ปรากฏเด่นหรา “ไปด้วยกันมั้ย หมิง?” ริสาเอ่ยชวน แต่รู้คำตอบของเพื่อนสนิทอยู่แล้ว “ไม่ล่ะ พวกโรสไปกันเถอะ หมิงจะอยู่ที่นี่ก่อน” ทิวากรหันมากล่าวเสียงเรียบ “ใจคอจะยืนส่งจนเครื่องบินลับสายตาจริงๆ หรือ?” พีภัทรถาม สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง หนุ่มตี๋ผงกศีรษะ แค่นยิ้มให้สองหนุ่มสาว ก่อนหันกายและปลีกตัวเดินไปโดยไม่พูดอะไรอีก พีภัทรหันมายังริสา “เหลือแค่เราแล้ว จะไปกันหรือยัง?” “ไปสิ” ริสาผงกศีรษะตอบ ++++++++ “ที่ฉันทำคุณเจ็บเมื่อกี้หายหรือยัง?” ริสาถามขณะทรุดกายนั่งลงในร้านค็อฟฟี่ ช็อปที่มีคนอยู่ไม่เยอะและดูจากหน้าตาของพนักงานภายในร้านแล้ว พวกเขาก็รู้ว่าร้านแห่งนี้คงกำลังจะปิดตัวลงในไม่ช้า “หมายถึงที่ตีศอกใส่ชายโครงผมน่ะหรือ?” พีภัทรถาม “อื้อ ใช่” “ไม่เจ็บหรอก แค่แกล้งให้คุณตกใจเฉยๆ ต่างหาก” “คุณนี่จริงๆ เลย” ริสาถอนหายใจพลางส่ายศีรษะ “ไปเอานิสัยกะล่อนแบบนี้มาจากไหนนะ” “ภุชงค์เพื่อนผมมันสอนมาดี รายนั้นล่ะ ปรมาจารย์แห่งความกะล่อนตัวจริงเลย” พีภัทรตอบหลังจากเด็กเสิร์ฟนำกาแฟเย็นสองแก้วมาวางตรงหน้า “พูดถึงเพื่อนคุณ ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง ไม่เห็นมาเยี่ยมคุณบ้างเลย” หญิงสาวถาม ดูดกาแฟเข้าไปอึกหนึ่งและรู้แล้วว่าทำไมร้านนึ้ถึงใกล้ปิดตัว “อู่ของมันลูกค้าเยอะจะตาย การที่มันขึ้นมาช่วยผมคราวนั้นทำให้ลูกค้ามันเข้าแถวรอกันยาวเหยียด คงอีกนานกว่าที่ไอ้ชอนจะมีเวลาว่างขึ้นมาหาผม” พีภัทรเห็นสีหน้าของริสาก็หยิบกาแฟของตัวเองมาลองชิมบ้าง เมื่อชิมแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า วางแก้วลงที่เดิม ไม่คิดจะแตะต้องอีก “หรอ น่าเสียดาย ฉันอยากจะถามพอดีว่าเพื่อนคุณไปขู่อะไรพ่อเลี้ยงกำธรเอาไว้ พักนี้ถึงสงบเสงี่ยมจังเลย” ริสาพูด “งั้นถ้าเขาขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็ให้ไปเข้าพักที่กลิ่นเกสรได้ตามสบายเลยนะ” “พักฟรีเลยหรอ?” พีภัทรทำหน้าประหลาดใจ “ลดให้สิบเปอร์เซ็นต์ก็พอแล้วจ้ะ” ริสาตอบ ก่อนหัวเราะออกมาเมื่อเห็นชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นทำนองรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องพูดอย่างนั้น “ล้อเล่นน่า ใครจะไปใจร้ายอย่างนั้นได้ ถ้าคืนนั้นไม่มีเพื่อนคุณ พวกเราจะรอดหรือเปล่าก็ไม่รู้” เสียงของริสาจริงจังขึ้นเมื่อพูดถึงเหตุการณ์นั้นที่เกือบพรากชีวิตของพวกเขาออกจากกัน สีหน้าของพีภัทรเคร่งเครียดขึ้นทันตา เขาทราบว่าเมื่อริสาพูดประโยคนี้ออกมา มันหมายความว่าเธอกำลังจะถามคำถามที่เขาหลีกเลี่ยงตอบตั้งแต่ฟื้นจากโคม่า เขาจึงพยายามจะเปลี่ยนเรื่องพูด “เออนี่ คุณรู้มั้ยว่าตอนที่ผมกลับไปทำเรื่องขายบ้านที่ชลบุรีน่ะ ไอ้ชอนมันไม่ยอมรับเงินผมด้วยนะ มันบอกมันไม่ได้เสียอะไรไปเลย พี่รอยช่วยเหลือมันโดยไม่ได้คิดอะไรเหมือนกัน” “ทั้งกำลังคน ทั้งอาวุธ ทั้งเฮลิคอปเตอร์เนี่ยนะ” ริสาพูดอย่างไม่เชื่อ “ใช่ ผมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้” พีภัทรผงกศีรษะเห็นด้วย “แต่ไอ้ชอนไม่ยอมบอกผมว่ามันหมดเงินไปเท่าไหร่” “แล้วคุณทำยังไง?” “ผมก็เลยเอาเงินที่จะให้ไอ้ชอน ไปให้แม่มันแทน” “ก็ดีแล้วนี่นา” “ไม่ดีหรอก หลังจากนั้นวันเดียว ไอ้ชอนโทรมาโวยผมแหลกเลย” “เขาโทรมาโวยคุณทำไมล่ะ?” “แม่มันเอาเงินที่ผมให้ไปเล่นไพ่หมดในเวลาครึ่งวัน ไอ้ชอนไม่อยากให้แม่มันยุ่งเกี่ยวกับการพนัน มันกลัวแม่จะหัวใจวายคาวงไพ่” พีภัทรถอนหายใจก่อนผุดยิ้ม “มันน่าจะตามใจแม่มันนะ ดีเท่าไหร่แล้วที่มันยังมีแม่ให้คอยกลับไปหา” แต่เมื่อพีภัทรเหลือบมองริสา เขาก็รู้ว่าตนเองเปลี่ยนเรื่องคุยไม่สำเร็จ เธอจ้องมองเขาและถาม “คุณจำหน้าแม่คุณได้บ้างมั้ย ฉันหมายถึงแม่จริงๆ น่ะ” พีภัทรสั่นศีรษะ “จำไม่ได้หรอก ตอนนั้นผมยังไม่ถึงขวบเลยนะ” “แล้วแม่บุญธรรมล่ะ คุณคิดถึงท่านหรือเปล่า?” “ท่านอยู่ในใจผมตลอดเวลา” “อย่างนั้นท่านคงดีใจมากนะที่คุณไม่ได้เป็นนักฆ่าอีกแล้ว” พีภัทรไม่ตอบคำ “ทำไมถึงเงียบไปล่ะ” เสียงของริสาเริ่มสั่นเล็กน้อย “ตอบฉันสิว่าคุณจะไม่กลับไปทำงานอย่างนั้นอีกใช่มั้ย ทุกครั้งที่ฉันถาม คุณยังไม่เคยตอบฉันเลยสักครั้ง” “งานที่รอผมอยู่คือการเป็นนักข่าวและนักวาดภาพนะโรส” พีภัทรพยายามตอบคำถามให้ริสาสบายใจมากที่สุด แต่มันก็ต้องไม่เป็นการโกหกต่อตัวเขาเองด้วย เขายิ้มให้เธอและกล่าวต่อ “ผมเข้าใจว่าหลังจากนี้คุณเองก็ใช่ว่าจะเจองานง่าย แต่ผมเพียงแค่อยากให้คุณได้รู้และอยากให้คุณสบายใจ ไม่ว่าคุณกำลังจะเจอปัญหาอะไร ผมยังเป็นผมคนเดิมที่จะอยู่ข้างคุณและคอยช่วยคุณเสมอ” พีภัทรทราบว่าชีวิตของริสาหลังจากนี้จะต้องยุ่งยากและเผชิญงานหนักในแทบทุกด้าน ไหนจะการบริหารโรงงานเซรามิก ไหนจะการสร้างความน่าเชื่อถือให้ลูกน้องเก่าของพ่อเชื่อมั่นในตัวเธอ ไหนจะบริหารรีสอร์ทที่เชียงรายและเชียงใหม่ซึ่งต้องปรับเปลี่ยนแผงผู้บริหารทั้งหมดเพราะไม่รู้ว่าจะมีใครเป็นพรรคพวกของเดโชอยู่บ้าง แม้จะมีทิวากรคอยช่วยอีกแรง แต่ถึงกระนั้น เรื่องราวเหล่านี้ก็นับว่าหนักหนาเป็นอย่างยิ่งสำหรับหญิงสาวที่เพิ่งเรียนจบหมาดๆ อย่างเธอ ริสาส่ายศีรษะ “คุณยังคงไม่ตอบคำถามของฉันอยู่ดี” “ผมตอบเรื่องอนาคตไม่ได้หรอก” พีภัทรใช้มือขยับหลอดกาแฟไปมา สายตาของเขาจับจ้องที่ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน และขณะที่ชายคนนั้นเดินผ่านโต๊ะของพวกเขาไป พีภัทรก็ชะงักกึกคล้ายพบเห็นสิ่งผิดปกติอะไรบางอย่าง พีภัทรลอบใช้หางตาชำเลืองมองชายผู้นั้นไปทรุดนั่งที่โต๊ะใกล้เคาน์เตอร์ ริสากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาเอื้อมมือไปแตะมือเธอไว้ ก่อนดึงสายตากลับมาและกระซิบเบาๆ “ออกไปข้างนอกกันเถอะ” ริสารู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจชวนเธอออกไปเดินเล่นแน่ แต่เมื่อเห็นสายตาที่ขึงขังของเขา ริสาก็คว้ากระเป๋าสะพายและลุกขึ้นยืนทันที เมื่อออกมาอยู่นอกร้านเรียบร้อย เธอก็แอบกระซิบถาม “มีอะไรหรือ ทำไมผู้ชายคนนั้นเข้าไปแล้วคุณต้องออกมาด้วย” “เขาเพิ่งฆ่าคนมา ผมรู้สึกได้” พีภัทรตอบ “ผมได้กลิ่นเลือดจากตัวเขา บางทีในกระเป๋าเป้ที่เขาสะพายอาจจะมีอาวุธหรือเสื้อผ้าเปื้อนเลือดที่ยังไม่ได้ซัก” “จริงหรอ” ริสาถามเสียงสูงด้วยความตกใจ “ทำไมฉันไม่เห็นได้กลิ่นอะไรผิดสังเกตเลยล่ะ?” “คนปกติไม่ได้กลิ่นหรอกคุณ” พีภัทรตอบน้ำเสียงเคร่งขรึม “แต่ที่ผมได้กลิ่น เพราะพวกที่เคยมีอาชีพอย่างผม มักมีจมูกที่ไวต่อกลิ่นเลือดและความตายเสมอ” “แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ” หญิงสาวถามอย่างเป็นกังวล “แจ้งตำรวจดีมั้ย?” “อย่าไปยุ่งเลย กว่าตำรวจจะมาหมอนั่นก็หนีไปแล้ว” พีภัทรพูด พาริสาเข้ามาหลบในร้านขายสินค้าจำพวกเครื่องประดับและน้ำหอมราคาแพง “ปล่อยให้มันเป็นไปตามวิถีทางเถอะ พวกที่เก็บหลักฐานไว้กับตัวแบบนี้หนีได้อีกไม่นานเดี๋ยวก็จนมุม” “หมายความว่าคุณจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจหรือ?” ริสาพูดพลางหรี่ตา พีภัทรที่เธอรู้จักเป็นบุคคลที่ไม่เชื่อมั่นในกระบวนการของตำรวจเอาเสียเลย อยู่ดีๆ กลับมาเชื่อมั่นอย่างนี้ มันก็ทำให้เธออดกังขาขึ้นมาไม่ได้ “อื้อ ผมจะปล่อยให้ตำรวจไปจัดการกันเอง” พีภัทรตอบด้วยความหนักแน่น เพราะว่าชายที่เดินเข้าไปในค็อฟฟี่ช็อปเมื่อครู่นั้น เป็นเพียงคนธรรมดา ไม่ใช่ฆาตกรที่เพิ่งสังหารเหยื่อแต่อย่างใด แต่ที่พีภัทรบอกริสาอย่างนั้นก็เพราะต้องการเบี่ยงเบนความสนใจของเธอออกจากเรื่องอนาคตในการเป็นนักฆ่าของเขา ซึ่งเขาก็ทำได้สำเร็จ ขณะนี้ริสาลืมไปแล้วว่ากำลังจะไล่ต้อนให้เขาตอบคำถามของเธอ พีภัทรไม่อยากตอบ ด้วยรู้ดีว่านักฆ่า Black Gun เป็นส่วนหนึ่งในจิตวิญญาณของเขา โลกใบนี้มีคนเลวมากเกินกว่าที่เขาจะอยู่เฉยได้ และสาเหตุที่เขาเข้าทำงานกับสิงห์ ผลใหม่ ส่วนหนึ่งก็เพราะเหตุนี้ นักข่าวที่เจนสังเวียน ย่อมมีสมุดลับที่จดรายชื่ออาชญากรคนสำคัญที่กฎหมายแตะต้องไม่ได้อยู่ในมือ หลังจากล่วงรู้ตัวตนจริงของเขา สิงห์ ผลใหม่เสนอที่จะมอบสมุดเล่มนั้นให้พีภัทรและยินดีทำหน้าที่ผู้ช่วยทั้งด้านการเงิน การข่าว การปลอมแปลงตัวเพื่อไถ่บาปต่อความขี้ขลาดของตนเองในอดีต การกวาดล้างครั้งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ลำดับแรก ในลำปางยังคงหลงเหลือลูกน้องของเดโชอยู่บ้างไม่มากก็น้อย ยังไม่ต้องพูดถึงลูกน้องของกะเหรี่ยงคำหลู่ที่ต้องเตรียมตัวล้างแค้นให้ลูกพี่แน่นอน นั่นหมายถึงว่าริสากับทิวากรยังคงไม่ปลอดภัย การล้างแค้นย่อมนำพาไปสู่การล้างแค้นอย่างไม่มีหนทางยุตินอกจากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดจะตกตายหมดสิ้นเสียก่อน พีภัทรตระหนักดีในความเป็นจริง นอกจากเหตุผลเรื่องบันทึกลับของสิงห์ ผลใหม่แล้ว เหตุผลที่เขาเข้าทำงานเป็นนักข่าวก็เพราะต้องการทราบความเคลื่อนไหวของบุคคลเหล่านั้นอยู่ตลอดเวลา เพื่อที่ยามพวกมันวางแผนล้างแค้น เขาจะได้รู้ตัวแต่เนิ่นๆ และจัดการตัดไฟเสียแต่ต้นลม เรื่องราวบางอย่าง มันต้องใช้วิธีการชนิดตาต่อตา ฟันต่อฟันเท่านั้นถึงจะเหมาะสม นักฆ่าหนุ่มจะอยู่ใกล้ๆ สุภาพสตรีกุหลาบแดงไม่ให้ใครมาทำอันตรายเธอได้แม้แต่ปลายก้อย “ปกติคุณใช้น้ำหอมของอะไร?” ริสาส่งเสียงถามขณะชำเลืองมองรอบร้าน ที่เคาน์เตอร์ในตอนนี้มีลูกค้าสองสามคนกำลังให้พนักงานทดลองฉีดน้ำหอมใส่หลังมือและยกขึ้นดมกลิ่นว่าถูกใจหรือไม่ “ยี่ห้ออะไรไม่รู้” พีภัทรพูดราบเรียบ ดึงสติกลับมาอยู่กับตัว “รู้แต่ว่ากลิ่นดอกกุหลาบ” “กลิ่นเดียวกับฉันเลย” ริสาเลิกคิ้วสูง ยื่นจมูกเข้ามาดมกลิ่นที่เสื้อ ก่อนจะถาม “ไม่เห็นมีกลิ่น วันนี้ไม่ได้ฉีดรึไง?” “ไม่ได้ฉีดที่ตัวหรอก” เขาตอบหน้าตายอีกครั้ง “แต่ผมฉีดบนหัวใจ” “น้ำเน่า!” หญิงสาวตวัดเสียงดังลั่น ใบหน้าแดงวูบ พนักงานและลูกค้าที่เคาน์เตอร์หันมามองเป็นตาเดียว เธอหันไปยิ้มแหยแล้วหันขวับกลับมายัดกระเป๋าสะพายให้ชายหนุ่มแก้เก้อ “ถือไว้ด้วย ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน เดี๋ยวมา” “เฮ้ย เดี๋ยวสิคุณ จะไปไหนเล่า” พีภัทรร้องเรียกเมื่อริสาผลักประตูและก้าวฉับๆ เดินออกไป ทิ้งเขาไว้ให้อยู่คนเดียว พนักงานและลูกค้าที่เคาน์เตอร์แอบหัวเราะคิก ชายหนุ่มจึงหันไปยิ้มให้ก่อนค้อมศีรษะอย่างขอตัวและเดินออกจากร้านมาตามหญิงสาว ริสายืนรอเขาอยู่นอกร้าน “แหม หนีออกมาคนเดียวเลยนะ” พีภัทรทำทีบ่น “ก็ใครใช้ให้น้ำเน่าไม่ดูสถานที่เล่า” ริสาพูดเสียงขุ่น เอื้อมมือมาคว้ากระเป๋าสะพายของตัวเองกลับไปถือ “ไปไหนกันต่อดีล่ะทีนี้?” พีภัทรก้มดูนาฬิกาข้อมือ “เวลาเหลืออีกตั้งเยอะ” “ฉันเห็นมีร้านขายหนังสือกับโปสการ์ดอยู่ ไปดูกันดีกว่า” ริสากล่าว น้ำเสียงกลับมาเป็นปกติ พีภัทรขยับเท้าก้าวไปยืนข้างเธอ แขนของริสาคล้องกับแขนของเขาในทันใด “ไปสิ” ชายหนุ่มตอบ แล้วพวกเขาก็คล้องแขนออกเดินไปพร้อมกัน ทุกจังหวะย่างเท้าที่ก้าวไป หัวใจของพีภัทรแทบปริออกด้วยความสุขใจที่ได้อยู่ด้วยกัน ได้เดินเคียงข้างกัน มันจะเป็นอย่างนี้เสมอสำหรับความรู้สึกที่เขามีให้ต่อสุภาพสตรีกุหลาบแดง และจะเป็นตลอดไป ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 15:39:11

ความคิดเห็นที่ 3 บทส่งท้าย เมืองลำปาง,ห้างฉัตร สำนักงานหนังสือพิมพ์ห้างฉัตร เดลี่ เป็นเวลาสิบนาฬิกาของเช้าวันจันทร์ พีภัทรเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของสิงห์ ผลใหม่ รูปลักษณ์ของเขาในวันนี้ผิดกับวานิช มิตรนิรันดร์ผู้เคยมาเหยียบที่นี่ราวฟ้ากับเหว ขณะนี้นักฆ่าหนุ่มผูกผมเป็นมวยอยู่ด้านหลัง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเครา ดวงตาสองข้างไม่มีแว่นสวมใส่ เสื้อผ้าของเขาออกแนวปอนโซอย่างผู้ชายขาลุยและที่คอของเขาก็มีบัตรนักข่าวห้อยกวัดแกว่งหนึ่งใบ เจ้าของห้องนั่งรออยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่โต๊ะตัวเดิม เก้าอี้ตัวเดิม “นั่งก่อนสิ หลานชาย” บรรณาธิการร่างอ้วนผายมือเชิญด้วยท่วงท่าอันคุ้นเคย “ขอบคุณครับ” พีภัทรตอบรับขณะทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของบรรณาธิการผู้ฟื้นฟูอาการบาดเจ็บอยู่ในโรงพยาบาลเดียวกับเขา “ไม่ได้เจอกันหลายอาทิตย์ สบายดีนะ?” สิงห์ ผลใหม่ถามอย่างชวนคุย “ดีมากครับ” พีภัทรยิ้ม สองตาจ้องมองอีกฝ่ายล้วงสมุดสีแดงเล่มหนึ่งขึ้นมาจากลิ้นชักใต้โต๊ะ “คุณอาล่ะครับ?” “ก็เรื่อยๆ ตามประสาคนแก่ฟื้นตัวยากแหล่ะ” บรรณาธิการร่างอ้วนหัวเราะจนพุงกระเพื่อมขณะเคาะสมุดเล่มนั้นในมือเล่น “แล้วกับลูกสาวพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์เป็นอย่างไรบ้าง เมื่อไหร่จะแต่งกัน อาอยากอุ้มหลานแล้วนะ” “โหย คงอีกนานมากๆ เลยล่ะครับ” พีภัทรหัวเราะเบาๆ ให้กับคำหยอกเย้าของผู้อาวุโสกว่า “เฮ้อ งั้นหรือ” สิงห์ ผลใหม่กลับถอนหายใจอย่างเสียดายจริงจัง “เห็นเราแล้วนึกถึงไอ้นิเทศจริงๆ ถ้าพ่อเรายังอยู่นะ ถ้าเรามีลูกมันคงเห่อหลานไม่หยอก” แล้วภายในห้องก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เจ้าของห้องจะเป็นฝ่ายเอ่ยต่อ “รู้ใช่มั้ยว่าอาเรียกเราเข้ามาทำไม?” “รู้ครับ” “ถ้าอย่างนั้น พร้อมที่จะไขสิ่งที่ค้างคาใจให้อาแล้วใช่มั้ย?” “ครับ” สิงห์ ผลใหม่โน้มตัวมาด้านหน้า วางสมุดลงบนโต๊ะ “สิ่งยืนยันพินัยกรรมที่พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ให้ทนายเก็บไว้ที่ตู้เซฟในกรุงเทพคืออะไร อาได้ข่าวว่าตอนที่คุณหนูริสาไปรับของชิ้นนั้น เราเป็นคนที่ไปเป็นเพื่อนเธอใช่มั้ย?” “ใช่ครับ” พีภัทรผงกศีรษะตอบ และลำดับเหตุการณ์ไล่หลังไปในครั้งที่เขาเดินทางเข้ากรุงเทพก่อนกลับไปขายบ้านที่ชลบุรีให้สิงห์ ผลใหม่ฟังทั้งหมดโดยไม่ปิดบัง เพราะตระหนักดีว่า คนเดียวที่เขาสามารถไว้ใจได้ในตอนนี้ มีเพียงอดีตเพื่อนรักของพ่อเขาอย่างสิงห์ ผลใหม่เท่านั้น... ++++++++ เรื่องเล่าของพีภัทรเริ่มตั้งแต่การค้นหาตู้เซฟที่เก็บกุญแจสำคัญเอาไว้ของริสา สุภาพสตรีกุหลาบแดงเจอมันซ่อนอยู่ในผนังหลังภาพถ่ายแม่ของเธอที่แขวนอยู่ในห้องทำงานของคุณพ่อ และรหัสเปิดตู้เซฟก็คือวันเกิดของแม่เธอ พีภัทร ริสาและทิวากรเดาเอาว่าที่ตู้เซฟนี้รอดพ้นจากการค้นหาของเดโชและเรณูเป็นเพราะช่วงหลังงานศพซึ่งพินัยกรรมถูกประกาศออกไป เกิดเหตุวุ่นวายจากฝีมือของกบิลจนรัมภาได้รับลูกหลง เดโชและเรณูเลยไม่มีสมาธิค้นหาอย่างจริงจังนัก เมื่อได้กุญแจมาอยู่ในมือ ริสาก็ทำเรื่องติดต่อทนายทรงกลดและเดินทางไปกรุงเทพในเช้าวันรุ่งขึ้น พีภัทรไปเป็นเพื่อนเพราะทิวากรต้องอยู่ดูแลรัมภาที่สภาพจิตใจค่อยๆ ฟื้นฟูขึ้นตามลำดับ เด็กสาวไม่เคยเอ่ยเกี่ยวกับเรื่องพินัยกรรมเลย  จนถึงวันนี้รัมภาก็ไม่เคยถามว่าตกลงแล้วสิ่งที่ทนายทรงกลดเก็บไว้เป็นอะไรกันแน่ เพราะเธอทราบว่าถึงเธอรู้ ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ดีไม่ดีอาจจะทำให้จิตใจบอบช้ำมากขึ้นด้วยซ้ำ รัมภาจึงเลือกที่จะไม่รับรู้เสียดีกว่า ถือเป็นโชคดีที่รัมภาคิดอย่างนั้น เพราะสิ่งที่อยู่ในตู้เซฟซึ่งต้องใช้กุญแจถึงสามดอกจากริสา ทนายทรงกลดและเจ้าหน้าที่ของธนาคารไขเปิดก็คือเครื่องเล่นเอ็มพีสามขนาดพกพาหนึ่งเครื่องกับกระดาษอีกสองสามแผ่นซึ่งเป็นเอกสารเกี่ยวกับผลการตรวจดีเอ็นเอของรัมภา ของเดโชและของเรณู ปีที่ระบุการตรวจคือปีที่รัมภาเกิด ซึ่งหมายความว่าพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ารัมภาไม่ใช่ลูกของเขาและเรณูก็ไม่ได้เป็นน้องสาวของเดโช และสิ่งที่เป็นเหตุผลให้พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ต้องกัดฟันทนรับความเจ็บปวดมาตลอดหลายสิบปีก็ปรากฏอยู่ในเครื่องเล่นเอ็มพีสามเครื่องนั้น พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์บันทึกเสียงไว้ในวันที่เขียนพินัยกรรมครั้งสุดท้าย เนื้อหาในไฟล์เสียงมีใจความว่า -: “...ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นในคืนหนึ่งเมื่อสามสิบปีก่อน พ่อตื่นขึ้นมาพบตัวเองกำลังนอนเปลือยกายอยู่กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุไม่ถึงสิบสี่ปี อย่าเพิ่งตกใจนะโรส พ่อมั่นใจว่าพ่อไม่ได้ทำอะไร แต่ในตอนนั้นพ่อคงรู้สึกเหมือนลูกในตอนนี้คือช็อคมาก พ่อทำอะไรไม่ถูก ได้แต่รีบแต่งตัวตาลีตาเหลือกออกจากโรงแรม ความทรงจำอย่างเดียวที่พ่อนึกได้คือเดโชและพิชิตพาพ่อมาเลี้ยงเหล้าที่บาร์ในเมือง พ่อฟุบหลับอย่างไม่รู้ตัว พวกมัน – พ่อไม่แน่ใจว่าพิชิตจะรู้เห็นด้วยหรือไม่ – พาพ่อไปที่โรงแรม จัดฉากให้พ่อนอนท่านั้น เดโชถ่ายรูปพ่อเอาไว้ มันใช้รูปเหล่านั้นขู่ให้พ่ออยู่ใต้อำนาจและยอมทำตามคำสั่งของมันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หลายครั้งที่พ่อพยายามจะขโมยรูปมาทำลาย แต่แน่นอนว่าเดโชมันทำสำเนาไว้หลายชุด ลูกคงรู้ใช่มั้ยโรส ถ้ารูปเหล่านี้หลุดรอดออกไปจะเกิดอะไรขึ้น พ่อไม่กลัวเสียชื่อของตัวเองหรอก แต่พ่อกลัวเสียชื่อไปถึงปู่ของลูก เสียชื่อไปถึงบรรพบุรุษในตระกูลของเราและที่สำคัญ พ่อกลัวจะเสียแม่ของลูกไป ตอนนั้นพ่อเพิ่งพบแม่ เรากำลังเริ่มชอบกัน พ่อจะให้รูปเหล่านี้หลุดออกไปไม่ได้เด็ดขาด พ่อยอมทำตามที่เดโชสั่งทุกอย่าง หวังว่าสักวันเดโชคงพอใจและปล่อยให้พ่อเป็นอิสระ แต่ก็เปล่า มันยิ่งได้ใจเมื่อพ่อแต่งงานกับแม่และกลับมาเป็นนายอำเภอที่ห้างฉัตร รูปเหล่านั้นเป็นเหมือนมีดที่เดโชคอยกรีดแทงพ่อตลอดเวลาที่มันต้องการอะไร พ่อต้องยอมมันแม้กระทั่งเรื่องการบริหารชุมชน เดโชเป็นคนกุมอำนาจทุกอย่างอยู่ในมือ พ่อเป็นเพียงหุ่นเชิดที่ไมสามารถสู้มันได้ จนกระทั่งถึงคราวที่แม่ของลูกหายตัวไป ทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลง เดโชคิดผิดที่เล่นงานแม่ นั่นทำให้พ่อไม่เกรงกลัวคำขู่ของมันอีกต่อไป ในขณะนั้นปู่ของลูกได้เสียไปนานแล้ว ถึงแม้พ่อจะกลายเป็นคนที่ชาวบ้านเรียกว่าพ่อเลี้ยง แต่เมื่อไม่มีแม่ พ่อก็ไม่กลัวสูญเสียอะไรอีก พ่อสงสัยว่าการหายตัวของแม่คงเป็นฝีมือของเดโช แต่พ่อก็ทำได้แค่สงสัยเพราะไม่รู้ว่าเดโชจะได้ประโยชน์อะไรหากแม่ของลูกตายไป กระทั่งอีกไม่กี่เดือนต่อมา เดโชพาเรณูเข้ามาให้ 'ดูแล' พ่อ พ่อก็รู้แล้วว่าเดโชวางแผนอะไรอยู่ มิตรภาพในใจที่พ่อเคยมีต่อเดโชขาดสะบั้นอย่างไม่มีทางสมานคืนนับแต่ตอนนั้น พ่อคิดทันทีว่าหากพ่อตาย พวกมันต้องไม่ได้รับอะไรจากพ่อแม้แต่บาทเดียว แต่สิ่งที่ทำให้พ่อยอมปล่อยให้มันบริหารทั้งไร่บุษบายุธและรีสอร์ทกลิ่นเกสรก็คือลูก พ่อคิดอย่างนี้นะโรส เปรียบเดโชเป็นเสือหิว แล้วเปรียบตัวพ่อเองเป็นคนเลี้ยงที่ต้องปรนเปรออาหารให้มันอิ่มหนำ ไม่อย่างนั้นเสือหิวอย่างเดโชอาจจะแว้งกัดคนเดียวที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของพ่ออย่างลูก พ่อแกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นการกระทำของมัน จนเมื่อจัสมินเกิด เดโชถึงได้เริ่มเปลี่ยนแปลงบ้าง ตอนแรกพ่อเกลียดเด็กในท้องมาก แต่ก็คิดได้ว่าเด็กที่ออกมาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ถึงผลตรวจดีเอ็นเอจะออกมาอย่างที่ลูกก็คงได้เห็นแล้ว แต่พ่อก็ตั้งใจเลี้ยงจัสมินให้ออกมาเป็นเด็กดี จัสมินไม่เคยทำให้พ่อผิดหวัง นั่นเลยเป็นเหตุผลที่พ่อยินยอมหยิบพินัยกรรมออกมาแก้ไขข้อความ ยกกรรมสิทธิ์บางส่วนให้จัสมินในคืนนี้ทั้งที่พ่อกำลังง่วงมากเพราะฤทธิ์ยา   เอาล่ะ ถึงตรงนี้ลูกคงจะช็อคมากใช่ไหมที่รู้ว่าน้องไม่ใช่น้องแท้ๆ ของลูก แต่พ่อขอร้องเถอะนะโรส ดูแลจัสมินให้ดี อย่าให้น้องรู้ความจริง จิตใจของน้องคงบอบช้ำมาก ลูกต้องทำตัวตามปกติ ส่วนจะจัดการกับเดโชอย่างไรนั้น พ่อยกให้เป็นหน้าที่ของลูก มันอาจจะดูหนักหนาสาหัส แต่พ่อเชื่อว่าลูกจัดการได้ คืนนี้พ่อง่วงมากแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะลูก...” ++++++++ เมืองลำปาง,ห้างฉัตร ลานจอดรถของสำนักงานหนังสือพิมพ์ห้างฉัตร เดลี่ สมุดปกแดงเข้ามาอยู่ในกระเป๋าเป้ของพีภัทรเรียบร้อยเมื่อเขาเหวี่ยงตัวขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ขณะนาฬิกาบอกเวลาสิบเอ็ดโมงห้าสิบห้านาที แดดกำลังแรง นักฆ่าหนุ่มหยิบหมวกกันน็อคสวมลงบนศีรษะก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์ เย็นนี้เขามีนัดไปเยี่ยมน้าตองซึ่งรับหน้าที่ดูแลมารดาของทิวากรหลังหมดหน้าที่ดูแลนางศโรรัตน์ พีภัทรคิดคำนึงอย่างอารมณ์ดี น้าตองเป็นเสมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งของเขาไปแล้วจริงๆ แม้จะช็อคไปไม่น้อยต่ออาชีพที่แท้จริงของเขาในกาลก่อน แต่บัดนี้หล่อนก็ปรับตัวกับความจริงและเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้อย่างไม่มีปัญหา เท่าที่พีภัทรได้รับทราบ ด้วยวัยที่ใกล้กัน มารดาของทิวากรไม่เคยอาละวาดใส่น้าตองเหมือนผู้ดูแลคนก่อนๆ แถมเวลานี้นางอัมพรก็มีอาการดีขึ้นมากอย่างน่าประหลาดใจ หล่อนสามารถเดินทางไปฟังพระเทศน์ที่วัดได้ทุกสัปดาห์ด้วยการขับรถไปรับไปส่งของสารถีมือหนึ่ง - เหลาเฟอ หลังเหตุการณ์ทุกอย่างผ่านพ้น ทุกคนล้วนได้รับชีวิตใหม่ไม่เว้นแม้แต่เหลาเฟอ ชายหน้าซูบได้รับการบรรจุเป็นคนขับรถประจำตัวทิวากร แต่ทิวากรชอบที่จะขับรถด้วยตัวเองมากกว่า เหลาเฟอจึงได้แต่นั่งอ่านหนังสือพระอยู่เฉยๆ จนกลายเป็นนักเล่นพระเครื่องตัวยงในเวลาไม่นาน พีภัทรสลัดห้วงคิด ตรวจเช็กข้าวของทุกอย่างเป็นครั้งสุดท้าย บ่ายนี้เขาตั้งใจจะรีบไปสืบข่าวของลูกน้องกะเหรี่ยงคำหลู่ที่คนของสิงห์ ผลใหม่รายงานว่าพวกมันแอบกลับมารวมกลุ่มสุมหัวกันในป่าที่หมู่บ้านวอแก้ว นักฆ่าหนุ่มต้องรู้ให้ได้ว่าพวกมันกำลังตั้งใจทำอะไร เขาจะได้วางแผนรับมือได้ถูกต้อง นักฆ่าหนุ่มสะกิดเท้าเขี่ยขาตั้งมอเตอร์ไซค์ขึ้น จิตใจของเขากลับมาสงบนิ่งเยียบเย็นดังเดิม เขาพร้อมแล้วสำหรับชีวิตใหม่ของนักฆ่า Black Gun พีภัทรบิดคันเร่ง โน้มตัวมาข้างหน้า แล้วสองล้อคู่ใจ ก็พุ่งทะยานออกไปสู่เส้นทางอันยาวไกลสายนั้น... จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 15:40:36

ความคิดเห็นที่ 4 ในที่สุด เรื่องราวก็ดำเนินมาจนจบ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามจากใจจริงตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนสุดท้ายนะครับ ทั้งอาจารย์จี พี่โส้ย คุณห้าสิบป่าย พี่ชมภัค พี่รุริกะ คุณสะเก็ดดาวเสาร์ จนผู้ที่มาสมทบตอนหลังอย่างพี่ใยไหมกะใบม่อน คุณพี่บ่าวน้ำพรมหนำ คุณพี่ให้เพียงเธอหมดใจ บก.สไนเปอร์และคุณปันฝัน ส่วนที่ลืมไม่ได้ก็ต้องนักอ่านเงาที่ใจอ่อนออกมาทักทายคนเขียนอย่างคุณซาฟิยะห์ รวมถึงกำลังใจจากพี่หมอกมุงเมือง(สามปอยหลวง) พี่กาแฟเย็นเพิ่มช็อต คุณกุหลาบมอญ คุณอรุสา(npuiy)และอาหารหน้าตาน่าหม่ำทุกๆ กระทู้จากพี่กาปอมซ่า กับนักอ่านเงาอีกหลายท่านที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ ทุกคนทำให้ผมมีความสุขมากที่ได้เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา ขอบคุณทุกคนมากๆ ครับ ปล.จบเรื่องนี้แล้ว ฝากติดตามเรื่องสั้นชุด Love Like Blood ด้วยนะครับ จะเริ่มออนแอร์ตั้งแต่สองสัปดาห์หน้าเป็นต้นไป หุหุหุ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 16:20:40 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 15:47:43

ความคิดเห็นที่ 5 ลงชื่อไว้...คืนนี้ ไม่พลาดแน่ๆ คร้าบผม^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 15:57:10

ความคิดเห็นที่ 6 อืม จุดจบของตัวร้ายทั้งหลายค่อนข้างดี ก็ตายนั่นแหละ แต่ตายแบบดี(เอ๊ะยังไง) ซึ่งเป็นทั้งจุดดี และจุดด้อยในเวลาเดียวกัน แต่ผมเองก็ชอบจบแบบนี้เหมือนกัน คนดี ก็มีร้าย คนร้าย ก็มีดี ส่วนเรื่องเทปเสียง อึ้ง ไปครู่หนึ่ง ลองฟังความเห็นนักอ่านท่านอื่นดูละกันครับ และ ยินดีด้วย เขียนจบแล้ว เฮ้ เย้ ต้องฉลองกันหน่อย จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 16:23:07

ความคิดเห็นที่ 7 เทปเฉลยช้าไปนี้ดดดดดนึง คู่พระ-นาง กวนบาทามากกกก และสุดท้าย นิยายเรื่องนี้อินเทรนด์มากก “มันเลยจุดนั้นไปแล้ว“ วลียอดฮิตของปีนี้ก็ถูกนำมาใช้ด้วย <---อ่านถึงตรงนี้ปุ๊บ หลุดกร๊ากปั๊บ ท้องคัด ท้องแข็งเลยทีเดียว ^______^ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 17:13:15

ความคิดเห็นที่ 8 อ๊ายยยยยย คุณทะเลเดือดขา ขอกระโดดกอดทีนึงเถอะ ประทับใจตอนจบมากๆ ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายดีๆ มาให้ได้อ่านกัน เรื่องต่อไปจะมาแล้ว นักอ่าน (เงา) จะปูเสื่อคอยเลยค่ะ :) จากคุณ : safiyah (เพชรรุ้งพราย) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 18:02:15

ความคิดเห็นที่ 9 @5 - พี่ไหม ค้าบ อ่านตอนไหนก็ได้ครับพี่ไหม ตามสะดวกเลยครับ @6 - พี่โส้ย สำหรับตัวร้าย จริงๆ ผมคิดให้จบไว้สองแบบครับ แบบแรกคือแบบที่อ่านนี่แหล่ะ แต่แบบที่สองคือแบบที่เรณูไม่ตายแต่วิกลจริตไปเลยเพราะทำใจไม่ได้ ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้น อาจส่งผลให้เกิดปมที่ปิดไม่จบ และจิตใจของรัมภาอาจไม่ได้เป็นอย่างนี้ ผมก็เลยเลือกจบแบบนี้ดีกว่า วิน-วินด้วยกันทุกฝ่าย อิอิ @7 - บก.สไนเปอร์ แล้วบก.กะคนข้างๆ อ้ะ เวลาอยู่ด้วยกันเป็นแบบพีภัทรกับริสาป่ะครับ รึว่าหวานแบบพี่หมิงกะคุณหนูมะลิเอ่ย? กรุ๊งกริ๊ง *o* ส่วนเรื่องเทปผมตั้งใจแต่แรกเลยนะให้เฉลยออกมาตอนที่ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว แต่วลีฮิตตอนเขียนไม่ได้นึกถึงเลยฮะ มาเช็คดูตอนบก.บอกนี่แหล่ะ อ๊าก มันเป็นวลีฮิตจริงๆ โต้ยตะเอง ฮ่ะๆๆ ดีนะโผล่มาในฉากขำ ไม่ใช่ฉากซีเครียด @8 - คุณซาฟิยะห์ //กอดดดด ถ้าให้พีภัทรตาย ผมคงโดนจิ้มตาแทนโดนกอดชิมิฮาฟว์ อิอิ ล้อเล่นน้า และขอบคุณที่ติดตามเหมือนกันครับ เรื่องต่อไปเป็นสยองขวัญแล้วเน้อ บางเรื่องก็โรคจิต แต่บางเรื่องก็เป็นเรื่องราวแบบผีหลอกวิญญาณหลอน เหมาะสำหรับบุคคลทั่วไปที่ชื่นชอบความทะลึก เอ๊ย ระทึก! จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 18:47:15

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วอิ่มครับ ส่วนตัวผมคิดว่า จบสวยมาก ยังมองไม่ออก ว่า จะมีการจบที่ดีกว่านี้ไหม เท่าที่นึกได้..ไม่มี ไม่เชื่อลองดูสิ เอ้า..^^ จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 20:01:15

ความคิดเห็นที่ 11 ดีหน่อย จบไม่เศร้า คิดว่าพีภัทรจะไม่รอดซะแล้ว จะรออ่านเรื่องใหม่ค่ะ จากคุณ : กุหลาบมอญ เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 20:16:31

ความคิดเห็นที่ 12 จบแล้ว...ยิ้มแก้มปริกันทั่วหน้า^^ อิ่มเหมือนอย่างที่อาจารย์บอก เยี่ยมมากๆ...นางเอกได้ใจมากๆ ชอบจังเลยค่ะ พี่ไหมคิดว่าบทพระนางจะออกมาแบบไหน เกินความคาดหมายจริงๆ...เยี่ยม!! โอยย...ปลื้มไปหมด...รอเรื่องใหม่คร้าบผม ปอลิง. ถ้าเป็นละครเวทีคงลุกขึ้นยืนปรบมือแล้วล่ะ ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆครับ ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 20:50:58

ความคิดเห็นที่ 13 พีภัทร กับ ริสา รอดมาครองรักกันได้ก็บุญแล้วพวกเอ็งเอ๊ย ขอให้รักกันมั่นคงยืนนาน... อ้าว อุ๊บส์ อินจัดและแปลงร่างเป็นแม่ป้าอีกจนได้ ^___^;;; + + + + รออ่านเรื่องต่อไปจ้า จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 21:35:37

ความคิดเห็นที่ 14 ก็หวานบ้างไรบ้างตามประสา คุณแฟนไม่โรแมนติกค่ะ อิชั้นก็เลยต้องหัดออดอ้อน (ทั้งที่หน้าไม่ให้นี่ล่ะ *_*) บางทีก็ต้องดัดจริตวิดวิ้วบ้าง เค้าจะได้ไม่เบื่อง่าย ๆ (เอา 11 มม.เหน็บหลังไว้ตลอดเวลา กันเหนียว) ถึงเวลาเปรี้ยวซ่าก็อย่าได้รอช้า จัดไป ที่ว่ามา อิชั้นจัดอยู่ฝ่ายเดียวค่ะคุณน้อง คุณแฟนไหลตามน้ำบ้างก็บุญแล้ว (TwT) ปล. คุณแฟนฝากขอบคุณที่อวยพรให้เมื่อวันก่อนด้วยค่ะ ได้สายดำดั้ง 1 มานอนกอดสมใจแล้ว ^^~ ********************* ว่าแต่ว่า.. ซีรี่ย์ชุดถัดไปที่โฆษณาไว้ (อย่างเยอะ ^^~) แฟนขับขอโรคจิตจัด ๆ แบบคาดไม่ถึงเยอะ ๆ หนัก ๆ นะคะ อยากอ่านอะไรแรง ๆ บีบคั้นคุณธรรมในจิตใจให้ออกมาทำงานบ้างไรบ้าง จะรอตามอ่านอย่างใจจดใจจ่อเชียวค่ะ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 00:39:23

ความคิดเห็นที่ 15 @10 -อาจารย์จี ขอบคุณครับอาจารย์ ถ้าจบอย่างอื่น ต้องมีตัวละครฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดเสียใจแน่นอนครับ ซึ่งตามหลักสากล เราควรมอบความสุขให้คนอ่านหลังจากที่คนอ่านร่วมผจญภัยมาด้วยกันตลอดเรื่องใช่ไหมครับ ถึงมันจะไม่ใช่กฏตายตัว แต่ผมคิดว่าจบแบบนี้เหมาะสมที่สุดแล้วสำหรับ Black Gun And Red Rose ไม่ทำร้ายตัวละครและไม่ทำร้ายจิตใจคนอ่านด้วย ^^ @11 - คุณกุหลาบมอญ หลังจากแอ็คชั่นและดราม่ากันมาตลอดเรื่องแล้ว บทสุดท้ายก็เลยตั้งใจให้ความรู้สึกเศร้าหรือตึงเครียดมีอยู่น้อยที่สุดครับ ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดและขอบคุณที่ออกมาทักทายกันนะครับ //คำนับ @12 - พี่ไหม :-)ีใจที่พี่ไหมและทุกคนรู้สึกอิ่มครับ นึกว่าจะโดนรุมซะแล้ว 555+ และก็ดีใจที่ชื่นชอบบทพระนางครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามด้วย พี่ไหมเองก็คลอดบทใหม่ออกมาเร็วๆ นะครับ รอติดตามอยู่ ^^ @13 - พี่รุริกะ ใช่ครับป้า รอดมาได้ก็บุญแล้วเนอะ นับว่าสวรรค์ยังมีตา นภายังมีเมฆ เป็นเอกยังมีหนังอาร์ต การ์ดอวยพรยังมีคนส่ง ภูษาโยงยังมีเกมสนุกจริงๆ //เห็นพี่รุริกะแปลงร่างเป็นแม่ป้า ผมเลยแปลงร่างเป็นหลานแม่ป้าบ้าง เอิ๊กๆ ขอบคุณที่ติดตามครับ @14 - บก.สไนเปอร์ ก่อนอื่นต้องแสดงความดีใจด้วยนะครับ เย้ ในที่สุด สายดำก็ได้มาอยู่ในครอบครองแล้ว แต่นักกีฬาก็แบบนี้แหล่ะฮะบก. หวานไม่ค่อยเยอะหรอก โชคดีที่บก.เข้าใจ ส่วนซีรี่ย์เรื่องใหม่ ได้เลยครับ รับรองว่าบางเรื่องจัดหนักให้แน่ๆ แต่เรื่องเปิดตัวเป็นแบบสยองขวัญธรรมดาก่อนเน้อ (เพิ่งรู้ตัวนะนี่ว่าผมโฆษณา Love Like Blood ไว้เยอะมาก ฮ่ะๆๆๆ) จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 09:36:20

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณอีกครั้งค่ะ กับ นิยายสนุกๆ อยากบอกว่า หากมีผลงานมาลง ก็จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ คุณทะเลเขียนได้ดีค่ะ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 14:21:42

ความคิดเห็นที่ 17 ไหนไหนก็จบแล้ว ตรงตรงเลยก็แล้วกัน เรื่องนี้ทำให้เสียเวลามาก ที่ต้องเปิดหาดูว่ามาอัพหรือยัง คอยเรื่องใหม่นะค้าบ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 15:02:05

ความคิดเห็นที่ 18 @16 - คุณให้เพียงเธอหมดใจ ขอบคุณมากๆ ครับ ให้ความอบอุ่นกันอย่างนี้ ผมตัวจะลอยแล้ว ^^ @17 - คุณห้าสิบป่าย แหม อ่านสองประโยคแรกใจหายแว๊บบบบบบบบเลยครับ ดีนะที่มีประโยคขยายความตามหลังมา คราวนี้ใจไม่หายล่ะ แต่พองโตเลยครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามนะค้าบ พยายามจะไม่ทำให้ผิดหวังครับ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 17:23:27

ความคิดเห็นที่ 19 จบแบบสวยงามมากมาย ขอลุกขึ้นตบมือดังๆ สามที แปะๆๆๆๆๆ และขอขอบคุณ ที่โพสให้อ่านจนจบนะคร๊าบบ เห็นวันจันทร์ไม่มีเนี๊ย นึกว่าผมต้องค้างกับนิยายเรื่องนี้ซะแล้ว อิอิ รอติดตามผลงานต่อไปคร๊าบ แล้วอย่าลืมบอกพีภัทรว่ามาเยี่ยมพี่บ่าวบ้างเน่อ เหอะๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 55 17:41:42 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 55 17:40:23 จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 17:39:45

ความคิดเห็นที่ 20 ^ ^ เรื่องนี้มาทุกวันอังคารน่อพี่บ่าว มะใช่วันจันทร์ ขอบคุณที่ติดตามมาจนจบครับ ไว้พีภัทรมีโอกาสไปนครเมื่อไหร่ จะแจ้งให้ทราบครับ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 09:35:26

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านจนเต็มอิ่มเลยคะ สนุกมากมายคะ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 20:46:15

ความคิดเห็นที่ 22 ยอดเยี่ยมมากเลยจ้า รอติดตามผลงานต่อๆไปของนักเขียนคนเก่งนะคะ หนูน้อยไม่ค่อยเกเรค่ะ มีแต่ตัวแม่นี่ล่ะขี้เกียจเหลือเกิน จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 09:00:44

ความคิดเห็นที่ 23 @21 - คุณปันฝัน ขอบคุณสำหรับการติดตามมากครับคุณปันฝัน ^^ @22 - พี่กาแฟ ขอบคุณค้าบพี่กาแฟ เทคแคร์นะค้าบ ขอให้แข็งแรงทั้งแม่ทั้งลูกเลยครับ ++++++++ ขอบคุณกิฟท์จากทุกคนด้วยครับ ทั้งจากพี่ไหม -ใยไหมกะใบม่อน, พี่โส้ย -zoi,บก.สไนเปอร์ - Sniper-1500watt ,คุณกุหลาบมอญ, พี่รุริกะ, คุณพี่หมอกมุงเมือง - สามปอยหลวง,คุณ Cissnei(ยินดีที่ได้รู้จักครับ), คุณห้าสิบป่าย, พี่บ่าว - น้ำพรมหนำ, คุณ npuiy,พี่กาแฟ - กาแฟเย็นเพิ่มช็อต,และคุณแก้วกังไส(อ๊ากกก ปลื้ม) เอ ว่าแต่ เหมือนจะขาดใครบางคนไปเนาะ อะไรดาวเสาร์ดาวอาทิตย์เอ่ย สะเก็ดบินไปอยู่ที่ใดแล้วน้า อิอิ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 16:13:53

ความคิดเห็นที่ 24 มาแย้วววววววววววววววววววววว มาส่งท้ายด้วย  ผัดไทย กุ้งแม่น้ำ . . . จากเมืองกาญน์ . .  รออ่านเรื่อง ต่อไป อย่างใจจดใจจ่อ จ้า น้องทะเล จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 17:42:09

ความคิดเห็นที่ 25 คุณทะเลเดือดก็เขียนฉากน้ำเน่าได้นี่นะ ไม่ใช่บู๊อย่างเดียว ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆอีกเรื่องค่ะ ปล ใครหว่าสะเก็ดดาวเสาร์?? ชื่อคุ้นๆ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 01:34:46 จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 01:31:07

ความคิดเห็นที่ 26 @24 - พี่กาปอม ซู๊ดดดดดดด ผัดไทยสุดยอดจริงๆ ครับ น่ากินมาก! @25 - คุณสะเก็ดดาวเสาร์ ขอบคุณสำหรับคำชมและขอบคุณที่ติดตามครับ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 11:10:56