เส้นทางรักแดนไอยคุปต์ ตอนที่ 4 (50%)

ตอนที่1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12237974/W12237974.html

ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12272604/W12272604.html

ตอนที่ 3(50%)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12313936/W12313936.html

ตอนที่ 3 (100%) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12341759/W12341759.html


Chapter 4 ห้วงคำนึง

หลังจากกลับมาถึงพระราชวัง ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปตำหนักของตัวเอง เนเฟอร์ติตินั่งลงบนเตียง นิ้วค่อยๆยกขึ้นมาแตะริมฝีปากตัวเอง
หวนคำนึงถึงริมฝีปากของอเมโนฟิสที่จูบนางวันนี้ ความรู้สึกของนางในตอนนั้น เหมือนมีไฟมาแผดเผากายให้ร้อนรนไปทั้งตัว
“ข้าจะทำฉันท์ใด กับความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่ควรจบสิ้นไปเมื่อสองปีก่อน”นี่คือความรู้สึกที่ควรสิ้นสุดไป หลังจากหมั้นหมายกับทุสโมส
“ทำไมยังปักใจรักอยู่เพียงแค่เมฟิส ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไม่ได้มีเพียงข้าคนเดียว แต่ทำไมยังรักเขามากมายเช่นนี้”เนเฟอร์ติติค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วเดินไปยังหน้ากระจกเงาที่สะท้อนความเป็นนางกลับมา
เมื่อมองไปยังกระจกราวกับมันมองย้อนกลับไปยังอดีต ภาพเรื่องราวระหว่างเขาและนางค่อยๆ ปรากฏขึ้นในมโนความทรงจำ

เหตุการณ์เมื่อครั้งวัยเยาว์เข้ามาให้ถวิลหา เรื่องราวความสุขและความทุกข์ปะปน เรื่องราวของพ่อแม่ที่มีความรักให้ลูกไม่เท่าเทียมกันอย่างเห็นได้ชัด
เหตุการณ์ความขัดแย้งระหว่างพี่น้องย่อมมีเป็นเรื่องธรรมดา ทุสโมสและอเมโนฟิสก็เป็นดั่งเรื่องราวของพี่น้องโดยทั่วไปที่มีการแย่งชิง และทะเลาะเบาะแว้งในวัยเยาว์
ทุกครั้งที่เกิดความขัดแย้ง พระราชินีติเยจะทรงตัดสินให้อเมโนฟิส้ป็นฝ่ายยอม นางมักบอกเสมอว่าน้องต้องเสียสละให้พี่ ดังนั้นทุสโมสจะมีอำนาจเหนืออเมโนฟิสทุกครั้งไป เนเฟอร์ติติทำได้เพียงสงสารและคอยปลอบใจเขาเท่านั้น

“อย่าร้องไห้อีกเลย เป็นลูกผู้ชายเสียเปล่า ร้องไห้เก่งกว่าผู้หญิงเสียอีก”เนเฟอร์ติติในวัยแปดขวบพูดกับอเมโนฟิสซึ่งเพิ่งถูกพระราชินีติเยตัดสินลงโทษให้ถูกโบยสิบครั้ง เนื่องจากสาเหตุทะเลาะกันจนทุสโมสหัวแตก แต่อเมโนฟิสเองก็ปากแตกเช่นกัน
“เสด็จแม่ไม่รักข้า ไม่เคยรักข้า นางรักเพียงทุสโมส ข้าไม่เจ็บหรือไร ทุสโมสเจ็บเพียงผู้เดียวหรือ”น้ำตาเด็กชายวัยเก้าขวบร่วงหล่นด้วยความน้อยอกน้อยใจ ที่โดนทำโทษเพียงคนเดียว ส่วนทุสโมสไม่โดนโบย อีกทั้งพระราชินีติเยยังประคองไปทำแผลอีก ส่วนเขาโดนทอดทิ้งไม่ไยดี
“ไม่มีใครรักข้า ไม่มีเลย”อเมโนฟิสกล่าว

เนเฟอร์ติติสงสารจนน้ำตาไหล แต่รีบเช็ดมันออกไป ทำราวกับนางเข้มแข็ง ไม่อ่อนแอกับเรื่องแค่นี้
“อย่าพูดว่าไม่มีใครรักเจ้าอีก ข้านี่ไง ข้าจะรักเจ้า อยู่เคียงข้างเจ้า แม้ยามที่เจ้าไม่มีใคร เจ้าจะยังคงมีข้าเสมอ”เนเฟอร์ติติบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังราวกับเป็นสัญญาว่า นางจะไม่มีวันละทิ้งเขา
อเมโนฟิสหันมามองนางราวกับจะดูความจริงจังบนใบหน้าของอีกฝ่าย และสิ่งที่เขาได้เห็นคือ แววตามุ่งมุ่นและจริงใจ
“จริงๆ นะ เจ้าต้องสัญญาว่าจะรักข้า และอยู่เคียงข้างข้าตลอดไป ต่อให้ทั้งโลกไม่ต้องการข้า แต่เจ้าจะไม่ละทิ้งข้า”อเมโนฟิสต้องการคำมั่น
“ข้าสัญญา ข้าจะรักท่านตลอดไป แม้ไม่มีใครในโลกนี้รักท่าน แต่ข้าก็จะรักท่าน”เนเฟอร์ติติย้ำอีกครั้ง

“มาเถิด ให้ข้าดูแผลหน่อย”สาวน้อยเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของอีกฝ่าย และเมื่อเห็นร่องรอยบาดแผลจากการโบย ก็รู้สึกสงสารจับใจ
“ให้ข้าใส่ยาให้นะ”เนเฟอร์ติติร้องขอ พร้อมทั้งยกยาสมานแผลที่นางเพิ่งไปขอมาจากหมอหลวงให้ดู
อเมโนฟิสถึงกับยิ้มออกมากับความรวดเร็วในการจัดการของนาง
“เจ้ารวดเร็วเสมอเลยเนฟ”เขาเอ่ยชม
“ก็ข้าเก่งนี่”นางไม่ยอมถ่อมตัวแม้แต่น้อย และอเมโนฟิสก็เห็นด้วยกับคำพูดนั้น
เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ทั้งสองผูกพันกันมากขึ้น อเมโนฟิสมอบความรักทั้งหมดและยึดเนเฟอร์ติติเป็นแรงใจ เขาไม่เคยเรียกร้องหรือโหยหาความรักจากบิดรมารดาเฉกเช่นที่ผ่านมา นั่นเพราะได้มีความรักจากนางทดแทนแล้ว ด้วยเหตุนี้เขาจึงทุ่มเทความรักทั้งหมดที่มีให้เนเฟอร์ติติ

ทั้งสองรู้ใจกัน เห็นใจกัน ความผูกพันนับวันยิ่งทวีคูณ ยิ่งนานวันพวกเขายิ่งเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ความรักที่มีกลับกลายเป็นความรักที่ชายหนุ่มคนหนึ่ง รักหญิงสาวคนหนึ่งในฐานะคนรัก
“ข้ารักเจ้า เนฟ”อเมโนฟิสบอกกับนางก่อนจะต้องไปฝึกการรบการทหารยังต่างเมือง
“ข้าก็รักท่าน เมฟิส”เนเฟอร์ติติตอบกลับด้วยความรู้สึกเดียวกัน
ทั้งสองกอดกันตรงริมฝั่งไนล์ โดยให้แม่น้ำไนล์ช่วยเป็นพยานรัก
“สัญญากับข้า ว่าจะรอข้ากลับมา”
“ข้าสัญญา”นางบอกขณะที่ยังคงกอดกันอยู่เช่นเดิม

ทุสโมสซึ่งยืนมองอยู่ ถึงกับกำมือเข้าหากันแน่น รู้สึกเหมือนความปราชัยมาเยือนให้เจ็บปวดใจ ความรู้สึกเสียใจประดังประเดเข้ามา มันจู่โจมจนแทบทนไม่ไหว
ทุสโมสรักเนเฟอร์ติติไม่น้อยไปกว่าอเมโนฟิสรักนาง เขารู้อยู่เต็มอกว่าเนเฟอร์ติติรักอเมโนฟิส ไม่ใช่เขา แต่แม้นจะรู้ทั้งรู้ก็ไม่อาจห้ามใจ
เขาไม่เคยรู้จักคำว่าแพ้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาต้องการ จะต้องได้มา เขาคือว่าที่ฟาโรห์ของแผ่นดินนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างในอียิปต์เป็นของเขา ไม้เว้นแม้แต่เนเฟอร์ติติ

หลังจากที่เนเฟอร์ติติกับอเมโนฟิสกลับมา พวกเขาถูกเชิญให้เข้าไปพบองค์ฟาโรห์และพระนางติเย ซึ่งทุสโมสก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน
“มาแล้วหรือ”พระราชินีติเยกล่าวทักทาย
“นั่งก่อนซิ พ่อกับแม่มีเรื่องจะคุยด้วย”พระนางบอก
เมื่อทุกคนนั่งลง พระนางติเยก็พูดเรื่องสำคัญเกี่ยวกับการเรียกตัวพวกเขามา
“แม่เข้าเรื่องเลยนะ พวกเจ้าก็โตพอที่จะพูดเรื่องนี้แล้ว แม่คิดว่าเรื่องของคู่ครองเป็นเรื่องสำคัญ โดยเฉพาะองค์ฟาโรห์ต้องมีราชินีเคียงข้าง ทุสโมสได้ปฏิเสธที่จะแต่งงานกับน้องๆ ทั้งสามไปแล้ว แต่นางเดียวที่เขายืนยันว่าจะแต่งงานด้วยนั่นก็คือ ..เนฟ”คำพูดของพระราชินีติเยเป็นดั่งสายฟ้าฟาดลงมากลางใจเนเฟอร์ติติและอเมโนฟิส พวกเขาหน้าเสีย สีหน้าซีดเผือด
“ดังนั้นคนที่ต้องแต่งงานกับสายเลือดเดียวกัน เพื่อคงความเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ของราชวงศ์ไว้ ต้องตกเป็นหน้าที่ของเมฟิส”อเมโนฟิสรู้สึกหนักอึ้ง ความรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน
“การหมั้นหมายจะเกิดขึ้น ก่อนที่เมฟิสต้องไปฝึกฝนการรบการทหาร”พระราชินีติเยเป็นผู้พูดเองทั้งหมด ส่วนองค์ฟาโรห์เพียงนั่งรับฟังและคล้อยตาม

อเมโนฟิสเกิดแรงฮึดบางอย่างที่จะโต้แย้ง ความรักทำให้คนที่ไม่เคยขัดใจบิดรมารดาถึงกับเหลือทน เขายอมสูญเสียทุกอย่างในชีวิต แต่อย่างเดียวที่ไม่อาจยกให้ใคร นั่นคือเนเฟอร์ติติ
“เสด็จแม่ ลูกไม่ยอม เนฟกับลูกรักกัน เราสองคนรักกัน ได้โปรดอย่าพรากเราสองจากกันเลย”อเมโนฟิสพยายามแย้ง
“หากไม่ใช่เนฟ ข้าก็ไม่ขอแต่งงานกับหญิงใด”ทุสโมสกล่าวขึ้น
สองพี่น้องมองหน้ากันด้วยความโกรธเคือง ศึกการแย่งชิงเฉกเช่นวัยเยาว์เกิดขึ้นอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้เป็นการแย่งชิงนาง หาใช่แย่งชิงสิ่งของเหมือนครั้งสมัยยังเยาว์ไม่

“เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าความรักของเนฟกับเจ้าเป็นความรักแท้ บางทีมันอาจจะเป็นแค่ความใกล้ชิดและผูกพันเท่านั้น สองปีมานี้ข้าต้องอยู่ฝึกการรบการทหาร ดังนั้นเจ้าและนางจึงสนิทสนมกันในช่วงที่ข้าไม่อยู่ แต่ตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว และข้าเชื่อว่า การกลับมาใกล้ชิดกับนางอีกครั้ง เนฟจะรักข้ายิ่งกว่าที่นางรักเจ้า”ทุสโมสอธิบายนิยามความรักของเนเฟอร์ติติและอเมโนฟิสว่า เกิดขึ้นเพียงเพราะความใกล้ชิด
“อีกไม่ถึงเดือนเจ้าต้องไปฝึกการรบการทหารและต้องอยู่ที่นั่นอีกสองปี พอถึงเวลาที่เจ้ากลับมา เจ้าจะได้เห็นว่าถึงตอนนั้นใจของเนฟได้กลายเป็นของข้าแล้ว”ทุสโมสกล่าวด้วยความรู้สึกมั่นใจ
“ก็ได้ เรามาพนันกัน”อเมโนฟิสคิดท้าทาย
“หากข้ากลับมาแล้วนางยังรักข้า ท่านต้องยอมถอนหมั้นและยกนางคืนให้ข้า”
“ก็ได้”ทุสโมสรับคำ

เนเฟอร์ติติหลุดพ้นจากห้วงคำนึง สติกลับมายังปัจจุบัน นางมองเงาของตัวเองที่ยังคงสะท้อนอยู่ในกระจก ราวกับจะมองให้เห็นอนาคตที่ควรเลือก
“ข้ายังควรจะรักท่านอีกหรือเมฟิส ดูท่านเถิด ไม่เคยรักมั่นต่อข้า ท่านมีผู้หญิงอื่นเคียงกาย แล้วยังจะบอกรักข้า เมฟิสคนเดิมของข้า ได้ตายไปแล้วใช่ไหม”นางถามตัวเอง
“หรือท่านเห็นความรักของข้า เป็นเพียงเกมที่ท่านพยายามจะเอาชนะทุสโมสเท่านั้น”เนเฟอร์ติติยังคงนึกทบทวนไปยังชายคนที่รักมั่นเพียงนาง

ทุสโมสไม่เคยนอกใจ เขารักและให้เกียรติเสมอ ปกติทุสโมสไม่เคยยอมแพ้ใคร แต่เขายอมแพ้ให้นาง ทุกอย่างที่ขัดใจนางเขาจะเลิกทำ นิสัยที่เอาแต่ชนะของเขาเปลี่ยนไปภายในสองปี
ทุสโมสคนปัจจุบันคือทุสโมสที่ยอมรับฟังผู้อื่น เขามีเหตุผล ไม่เอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้เขาเหมาะที่จะดำรงค์ตำแหน่งฟาโรห์แห่งอียิปต์
บางครั้งยังคิดเลยว่า กลับเป็นนางเองที่เอาแต่ใจแทนเขา นั่นเพราะนางไม่ยอมให้ จึงเป็นทุสโมสที่ยอมแพ้ และตามใจจนนางจนเกือบเสียคนแล้ว
“ทุสโมส”เนเฟอร์ติติถอนหายใจออกมาด้วยความสับสน

คนหนึ่งดีกับนาง อีกคนเป็นคนที่นางรัก
แต่ความรักไม่ใช่ความดี และความดีไม่ใช่ความรัก
ความรู้สึกจึงทดแทนกันไม่ได้

*.....................................................................................*

จากคุณ	: ฟินนิกซ์
เขียนเมื่อ	: 11 ก.ค. 55 13:49:10