ความคิดเห็นที่ 1 ดีครับ....อ่านแล้วได้คิด ขอก๊อปรูปไปแปะในเฟซนะครับ ชอบมาก จากคุณ : นรธามังช่อ เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 23:39:45

ความคิดเห็นที่ 2 อืมม? อ่านแล้วนั่งคิดต่อตั้งนาน และคิดว่าไก่ กับ ลิง ไม่รู้สึกเสียดายแหวนหรือแก้ว แน่นอน เพราะในสังคมของไก่ กับ ลิง แหวนหรือแก้ว ไม่มีความหมายมากไปกว่าก้อนหิน กินก็ไม่ได้ จึงไม่มีทางที่จะรู้สึกเสียดาย แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 08:47:33 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 08:28:39

ความคิดเห็นที่ 3 ผ่านมาแล้ว ก็ผ่านไป รวยจนเหมือนความสุข รวยจนเหมือนความทุกข์ วันวานที่หวานชื่น วันวานที่อกตรม วันนี้ยังต้องอยู่ อยู่สู้กับชีวิต พรุ่งนี้ยังไม่รู้ ว่าจะอยู่หรือจะไป จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 08:32:23

ความคิดเห็นที่ 4 มีบางคนเสียเพรชเม็ดมีค่า พวกเขาคือศักดินาเมืองซ่าส์อุ เขาเสียเพชรเสียไปใคร่สาธุ เพราะบรรลุเรื่องราวของเมืองไตย เจ้าของเพชรเสียเพชรเม็ดเบ่อเร่อ ไม่ยักเจอความอับจนคนสงสัย ก็เพราะเขามิยากจนร่ำรวยไง เสียไปแล้วก็เสียไปไม่เอาความ ถึงเขารู้ว่าเมืองไตยนั้นอมเพชร แต่ก็เข็ดขยาดมิอาจถาม หมดปัญญาไม่กล้าคิดเฝ้าติดตาม ทิ้งให้เพชรเม็ดงามอยู่ไตยแลน ถ้าใครมีเพชรซ่าส์อุอยู่ในถิ่น ต้องรู้รักษ์ทรัพย์สินให้สุดแสน ต้องร่วมกันพิทักษ์เพชรเม็ดต่างแดน จะยากแค้นถ้าเสียเพชรเม็ดนั้นคืน   ....ให้เขาไป .................................................................................................. แหะๆ  เอาประเด็นการเมืองเมื่อกาลเก่าก่อนมาเขียนร่วมแจมขำๆด้วยขอรับ  ไม่ซีเรียส   เห็นด้วยขอรับกับบทกลอนท่านทิกิ ของมีค่าบางครั้งก็ไม่คู่ควรกับคนที่มองไม่เห็นคุณค่า  ฉันใดก็ฉันนั้น  ขอรับ  แหะๆ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 10:10:24 จากคุณ : เสกคาถา เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 10:04:53

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ : นรธามังช่อ ส่งลิงค์หลังไมค์ก็ได้นะคะ จะได้ทราบว่า ID เฟซ อะไร ขอบคุณค่ะ คุณ : GTW  คะ ชีวิตเป็นเช่นนัน  สมัยพระพุทธเจ้า ท่านได้เกิดเป็น พระโพธิสัตว์ น่าจะสมัยเสวยพระชาติเป็น พระมโหสถ ได้พบกับพระนางมัลลิกา (น่าจะใช่) พระนางเล่าว่า พ่อแม่ยกตกให้ช่างผู้ไม่รู้คุณค่า นำนางไปปล่อยด้วยรำคาญใจ ไว้บนต้นไม้ พระเจ้าแผ่นดินไปเห็นเข้า วาสนาบารมีเก่าได้พบกัน จึงมาเป็นพระชายาพระมเหสี พระเจ้าแผ่นดิน เปรียบชีวิตคนเราก็เช่นนั้น  เมื่อ ฝ่ายหนึ่งไม่รู้ค่าเพชรทองในมือปล่อยคลุกดินคลุกทราย ตนก็ประดุจไก่ได้พลอย ที่เขวี้ยงด้วยรำคาญก็ประดุจประสาลิง ฉันใด ก็ ฉันนั้น เจ้าค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 11:01:11

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ : ravio คะ ความรำพึงของคุณ กระทบก้นบึ้งใจ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 11:07:40

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ : เสกคาถา คะ ข่างเขียนได้เก่งแยบยลมาก เขียนได้ไม่เท่าคุณแน่นอน คุณ ก็เสมือนเพชรเม็ดหนึ่ง ในหน้าบทกวีพันทิป ค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 11:08:49

ความคิดเห็นที่ 8 เพราะมากๆค่ะ อ่านแล้วทำให้นึกถึงเรื่องราวของความรัก ตัวบุคคลและเวลา หญิง-ชาย เมื่อหมดบุญกัน ย่อมแยกทางร้างห่างหายกันไป ทั้งคู่ต่างเฝ้าครุ่นคิด ทำไมหนอ เราผิด เราไม่ดีตรงไหน เหตใดเขาจึงเดินจากเราไป กาลเวลาผันผ่าน เนิ่นนาน จนทั้งสองได้พบใครใหม่ที่เห็นคุณค่าในตัวของเธอและเขา ได้ครองรักกันยืดยาวจนสิ้นลม เปรียบดั่งคนที่ใช่ จะเข้ามาในเวลาที่ชอบ จากคุณ : sandhurst เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 13:47:01

ความคิดเห็นที่ 9 กคุณ : sandhurst  คะ เวลา เมื่อมาถึง เราก็ได้แต่รำพึง....ว่าคงจะต้อง ลาก กันไป ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ จนกว่าจะ จาก กันไป  ไม่จากเป็น ก็ต้อง จากตาย กันแน่อยู่แล้วค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 15:32:00