ความคิดเห็นที่ 1 ภายในห้องเรียนคาบบ่าย กันต์ธีร์ทอดสายตามองผ่านกลุ่มเพื่อนไปยังหน้าชั้น เด็กสาวร่างผอมเพรียว ผิวขาวผ่อง ถักผมเป็นเปียเล็ก ๆ ไว้ข้างหลัง กำลังนั่งหันหลังให้เขา นัยน์ตาคู่ที่เคยสดใสไร้เดียงสายามนี้แลหมองหม่นลง เธอเงียบเฉยไปนับจากวันนั้น “รายงานวิชาเคมีของกลุ่มเราได้คนครบหรือยังนุ่น” ลีลาวดีถามขึ้นหลังจากอาจารย์ประจำวิชาเดินออกไปจากห้อง นริศราตื่นจากอาการเหม่อลอย  หันมองไปยังใบหน้ากลมยุ้ยของเจ้าของเสียงพูด ก่อนจะทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากใต้ลิ้นชักออกมา “อ๋อ นี่ไง” เธอส่งกระดาษแผ่นนั้นให้เพื่อน “ยังขาดอยู่คน กำลังถามอยู่ว่าใครยังไม่มีกลุ่มบ้าง” “อะไรกัน ป่านนี้ยังได้คนไม่ครบอีกเหรอ” ลีลาวดีขมวดคิ้วหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาอ่านสำรวจรายชื่อ “ห้องเรามี 55 คน หาร 11 มันต้องลงตัวพอดีสิ” เธอทำท่าครุ่นคิด “เอ้ ผู้ชาย 23 หญิง 32 อ๋อ เศษที่ไม่ลงตัวนี่ต้องไปเกินที่กลุ่มพวกผู้ชายแน่ ๆ นุ่นลองถามกันต์ดูหรือยัง” นริศราสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อนั้น หลายเดือนผ่านไปที่เธอไม่เคยปริปากพูดกับเขา ลีลาวดีเหลียวมองไปที่หลังห้อง แล้วควักมือเรียกคนที่เอ่ยถึง “กันต์ ๆ ช่วยมาดูอะไรนี่หน่อยสิ” กันต์ธีร์กระพริบตาตื่นจากภวังค์ความรู้สึก  แม้ว่าสายตาจะจับมองไปที่ทั้งคู่อยู่นาน เขาลุกจากเก้าอี้ตรงไปนั่งลงข้างพวกเธอ “รายงานวิชาเคมี กลุ่มพวกผู้ชายเกินอยู่หรือเปล่า” ลีลาวดีถามขึ้นทันที “อ๋อ” คนถูกถามสะดุ้งเหมือนเพิ่งได้ยินเสียงเธอ รู้สึกหวาดหวั่นกับอาการตึง ๆ ของคนข้างกาย “อืม ใช่ กลุ่มของกันต์เกินมาคน” “งั้นดีเลย” หล่อนเบิกยิ้มกว้างอย่างยินดี  หันไปขอความเห็นเพื่อนสาว “ย้ายกันต์มาอยู่กลุ่มเราละกัน จะได้..” “ขอสิทธิโชคดีกว่านะ” นริศราขัดขณะปรายหางตามองไปทางเพื่อนหนุ่ม “สิทธิโชคชำนาญเรื่องการใช้กล้อง ถนัดเรื่องการไรท์แผ่นซีดีมากกว่า” มีความโกรธเคืองซ่อนอยู่ภายใต้น้ำเสียงนั้น “ไม่เห็นต้องซีเรียสขนาดนั้นเลยนุ่น” ลีลาวดีขมวดคิ้วเมื่อเริ่มสัมผัสถึงกระแสความรู้สึกที่ผิดแปลกไป “ไรท์แผ่นใคร ๆ ก็ทำได้ กันต์บ้านอยู่ใกล้นุ่นด้วยนะ เผื่อจะนัดเจอกันที่บ้านนุ่นสะดวก” “เกิดมีปัญหาไง เพราะต้องไรท์ทั้งจากกล้องวีดีโอแล้วก็ไฟล์งาน” เธอแย้งด้วยเสียงที่เด็ดเดี่ยว  แล้วคว้ารายชื่อจากมือเพื่อนลุกเดินไปทางหลังห้อง “เดี๋ยวนุ่นไปคุยกับสิทธิโชคเค้าเอง” ลีลาวดีนิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมองมาทางเพื่อนหนุ่มด้วยสายตาคำถาม “ทะเลาะกันเหรอกันต์” คนฟังส่ายหน้า สายตาเพ่งมองตามหลังเพื่อนสาวที่เดินห่างออกไป “อ้าว งั้นนุ่นเป็นอะไรไปล่ะ” “ไม่รู้เหมือนกัน” เขาตอบเสียงลอย “มิน่าล่ะ พักนี้นุ่นถึงได้ซึม ๆ ไป”  หล่อนว่าพลางหรี่ตามองเพื่อนหนุ่มอย่างจ้องจับผิด  “มีปัญหาอะไรทำไมไม่ปรับความเข้าใจกันตรง ๆ ล่ะ ตั้งแต่รู้จักกันมา ลียังไม่เคยเห็นนุ่นเคยโกรธใครเลยนะ” กันต์ธีร์เม้มริมฝีปากด้วยความกลัดกลุ้ม  ตลอดหลายเดือนที่ครุ่นคิดหาวิธีปรับความเข้าใจกับเธอ  นริศราไม่มีวันเข้าใจถึงความรู้สึกของมนุษย์เพศชายอย่างเขา เด็กสาวเดินกลับมาจากหลังห้อง สีหน้าคล้ายฝืนยิ้ม “เรียบร้อยแล้วจ้ะลี” เธอส่งใบรายชื่อให้เพื่อนสาว “แล้วค่อยนัดประชุมกลุ่มกันอีกทีนะ” ลีลาวดีรับกระดาษใบนั้นมากวาดอ่านอย่างเก้อ ๆ “ตามใจ” เธอตอบพึมพำพลางส่งสายตามองไปทางเพื่อนหนุ่ม นริศราไม่สนใจท่าทางแปลก ๆ ของคนทั้งสอง หันไปกวาดของทุกอย่างบนโต๊ะเรียนใส่กระเป๋าแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง เขารีบลุกพรวดขึ้นขวาง “เอ่อ.. จะกลับแล้วเหรอนุ่น” แม้ยังไม่รู้ว่าควรจะพูดปรับความเข้าใจอย่างไร แต่เขากลับทนไม่ได้กับอาการเมินเฉยของเธอ “อื่อ ต้องรีบไปเรียนพิเศษ” เธอตอบเสียงเรียบ สายตาทอดมองผ่านร่างสูงตรงหน้าออกไปนอกห้อง “แต่ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนเลยนะ” เขาโพล่งออกไปตามความคิดในขณะนั้น น้ำเสียงเจือความประหม่าและตื่นเต้น สีหน้าของเด็กสาวยังคงความเฉยเมย “นัดพี่ประวิทย์ไว้ที่หน้าโรงเรียน นุ่นจะไปรอเขา” เธอบอกแข็ง ๆ แล้วเบี่ยงตัวจากเขา  เดินออกนอกห้องไปทันที กันต์ธีร์มองตามหลังเพื่อนสาวที่กำลังก้าวลงบันไดไป รู้สึกปวดร้าวใจอย่างบอกไม่ถูก  หากเธอโวยวาย ต่อว่า หรือแม้ด่าทอ คงจะทำให้ความรู้สึกของเขาดีขึ้น นริศราโกรธมากกว่าที่เขาคาดคิด เธอคงไม่พอใจที่เขาไม่เอาใจใส่การเรียนอย่างที่เธอมุ่งหวังไว้ อ้างเวลาทำงานพิเศษเพียงเพื่อต้องการมีความสัมพันธ์สวาทกับนายจ้าง เธออาจจะคิดว่าเขาดูถูกน้ำใจและความหวังดีของเธอ ทว่า ความรู้สึกบางอย่างกลับบอกกับเขาว่า เธอเคืองเขามากกว่าเหตุผลนั้น เป็นความเสียใจและโกรธเคืองอย่างไม่จางหายไปจากหัวใจของเธอ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 07:08:05

ความคิดเห็นที่ 2 ท้องฟ้าวสันตฤดูปกคลุมไปด้วยเมฆหนาทึบ ฝนพรำ ๆ ตกติดต่อกันมาตลอดวัน ละอองน้ำฝนประพรมลงบนกระจกหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ ได้กลิ่นชื้นจาง ๆ ของคอนกรีตโชยมา กันต์ธีร์ละสายตาจากทัศนียภาพขมุกขมัวนอกอาคารหันมาให้ความสนใจโจทย์ข้อสอบปึกใหญ่ในมือซึ่งนำมาจากห้องพักอาจารย์ แล้วเร่งฝีเท้ากลับเข้าชั้นเรียนเพื่อให้ทันเวลาสอบวิชาต่อไป “กันต์ ๆ” ได้ยินเสียงเรียกมาจากห้องเรียนด้านข้าง ท่ามกลางเสียงอึกทึกเจี๊ยวจ้าวของนักเรียนในชั้น  เด็กสาวผิวสีน้ำผึ้งก้าวผ่านประตูชั้นเรียนออกมา  “เป็นไง  ทำข้อสอบได้ไหม” เขาจำเธอได้แม่นยำ ‘ปองใจ’ เพื่อนผู้หวังดีที่ให้เขาลอกคำตอบในการสอบซ่อมวิชาภาษาอังกฤษเมื่อปีก่อน “อื่ม ก็พอไหว  แล้วปองล่ะ” เด็กสาวส่งยิ้มอย่างอ่อนโยน  สายตาหลุบมองลงบนพื้นกระดานไม้ “เหมือนกันแหละ”  เธอตอบอย่างขอไปที ก่อนจะบอกถึงจุดประสงค์ของตนอย่างตะกุกตะกัก “เอ่อ กันต์  ปอง... ปองได้ข่าวว่า  กันต์มีตัวอย่างข้อสอบเอ็นท์ของพี่ชายอยู่หลายชุด คือ.. คือปองอยากจะขอยืมไปลองทำหน่อย  เพราะ... เพราะว่าถ้าต้องซื้อหลายเล่ม  ปองก็...เอ่อ...” สายตาของเด็กหนุ่มจับมองอยู่เพียงวงหน้ากลมและกลีบปากที่กำลังขยับของเจ้าของเสียงพูด  เพิ่งประจักษ์ ณ นาทีนี้เองว่า  ปองใจต้องใช้ชีวิตอย่างมัสยัสถ์ไม่ต่างจากเขา “ได้สิ ไม่มีปัญหา  ปองจะเอาไปอ่านนานแค่ไหนก็ได้”  เขาตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง   สีหน้าของเด็กสาวแลสดใสขึ้นมา “ขอบใจนะกันต์  งั้นวันนี้หลังเลิกเรียน ปองจะคอยที่หน้าตึกนะ” “จ้ะ อย่างงั้นก็ได้” เขาพยักหน้ารับคำ ปองใจโบกมือให้สั้น ๆ แล้วเดินกลับเข้าห้องเรียนไป เขายังจับตามองเธอ ตั้งแต่วันที่ต้องจากอกมารดาเข้ามาอาศัยอยู่ในเมืองกรุงแห่งนี้ เขามักเฝ้าครุ่นคิดอยู่เสมอว่า จะมีใครไหมที่มองชีวิตอันปกติธรรมดาของสังคมเมืองแห่งนี้เป็นสิ่งฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือย ตราบกระทั่งวันนี้เขาพบแล้วว่า อย่างน้อยปองใจก็มองโลกใบใหม่นี้ในด้านมุมเดียวกับเขา หลังการสอบคาบสุดท้าย  นริศราเร่งฝีเท้าเดินนำหน้าเพื่อน ๆ ออกจากห้อง จนราวกับว่าไม่สนใจสิ่งใด ๆ รอบกายอีก เธอสูงเพรียวขึ้น แม้ว่ารูปร่างจะดูซูบผอมลงไปบ้าง แต่ทรวงอกกับสะโพกกลับแลอวบอิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด การอยู่ห่างกันเช่นนี้ทำให้เขาสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงภายนอกของเธอ “เฮ้ย ตกลงไปด้วยกันนะโว้ย กันต์” กันต์ธีร์ถอนสายตาจากเพื่อนสาวเมื่อได้ยินเสียงเรียก  ก่อนจะรีบเบนมองกลับไปอีกครั้ง  ทว่า เธอกลับหายลับลงบันไดไปเสียแล้ว สุเทพมองตามสายตาเพื่อนอย่างรู้ทัน “แต่เค้าห้ามคนอายุต่ำกว่า 18 เข้านะโว้ย พวกเราอีกตั้งหลายคนที่อายุยังไม่ครบสิบแปด” รพีแย้งขึ้น ชัชชัยหัวเราะเบา ๆ หรี่ตามองเพื่อน “ตัวเล็กเป็นลูกหมาอย่างไอ้พี ถึงจะอายุครบ เค้าก็คงคิดว่ามออึงอปลอมบัตร” หลายคนในกลุ่มหัวเราะหงาย รพีหน้าสลดกับปมด้อยของตัวเอง “เรื่องนั้นไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” สุเทพยกมือขึ้นปราม ช่วยเบี่ยงเบนอารมณ์ขำขันของเพื่อน ๆ ในกลุ่ม “อย่าลืมว่าคาราโอเกะร้านนี้เป็นของว่าที่พี่เขยกู หนทางเรื่องอายุปลอด” เขาว่าพลางสังเกตมองร่างสูงที่เดินอยู่ข้าง ๆ แล้วเสนอขึ้นอย่างรู้ใจ “ชวนพวกผู้หญิงไปด้วยกันดีไหมกันต์” กันต์ธีร์สะดุ้งเล็กน้อยหันมองมาทางเจ้าของเสียง แล้วพยักหน้าเห็นด้วย “อื่อ ดีเหมือนกัน” ภายใต้บรรยากาศที่คลายความเคร่งเครียดหลังการสอบ   นริศรายังคงนั่งทบทวนบทเรียนอยู่ใต้อาคารเรียน  พร้อมด้วยเพื่อนสาวอีกสองคน โดยมีฉากหลังเป็นทัศนียภาพขมุกขมัวของสายฝน เธอเหลือบตาขึ้นมามองยังกลุ่มเพื่อนชายแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ สุเทพตรงไปส่งใบปลิวฉลองร้านคาราโอเกะเปิดใหม่ให้พวกเธอ “ได้ห้องพิเศษเฉพาะพวกเราฟรี เครื่องดื่มก็ให้ราคาพิเศษ แถมรู้จักกับเจ้าของร้าน ปลอดเรื่องอายุ เย็นวันศุกร์นี้เจอกัน สนไหม” เขาเสนออย่างอารมณ์ดี ทั้งติรกาและลินดาทำท่าตื่นเต้นสนใจ “ดีเหมือนกันนะ ถือเป็นการฉลองหลังสอบเสร็จ  ปิดเทอมพอดี  ไม่ต้องห่วงว่าจะมาโรงเรียนไม่ทัน”  ติรกาว่า ลินดาพยักหน้าเห็นด้วย “แต่พวกเธอต้องไม่ดื่มเหล้านะ ฉันจะได้ขอแม่ได้เต็มปากหน่อย” สุเทพมองใบหน้าคมของเพื่อนสาวชาวใต้ด้วยรอยยิ้มฝืน ๆ แล้วยกมือขึ้นทำท่าปฏิญาณ “โอเคครับ พวกกระผมสัญญาว่าจะไม่ดื่มเหล้าจนกว่าพวกคุณผู้หญิงจะกลับไปแล้ว” ลินดาอ้าปากค้าง “อ้าว ตกลงจะดื่มกันจริง ๆ เหรอ” สายตาของกันต์ธีร์ยังจับมองอยู่แต่ใบหน้าเงียบเฉยของเพื่อนสาวคนสนิท เธอพลิกหน้าหนังสืออ่านต่อไปอย่างไม่สนใจวาจาสนทนาของคนรอบกาย “กันต์” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้าง ๆ ทั้งกลุ่มจึงพุ่งสายตาไป ปองใจยืนอุ้มกระเป๋าหนังสืออยู่ใกล้ ๆ นัยน์ตาสีดำเป็นประกายกำลังจับจ้องมาที่เขา เด็กหนุ่มมองเธอด้วยสายตางุนงงอยู่ชั่วครู่ จึงนึกขึ้นได้รีบหันไปเปิดกระเป๋า “อ๋อ นี่จ้ะ” เขาส่งหนังสือตัวอย่างข้อสอบที่ว่านั้นให้เธอ “ขอบใจนะ  แล้วปองจะรีบเอามาคืน” เธอบอกพลางเอื้อมมือไปรับหนังสือ “คุยอะไรกันอยู่เหรอ ท่าทางสนุกเชียว” กันต์ธีร์ทำหน้าเหลอเมื่อเธอชวนคุยต่อ สุเทพได้โอกาสแทรกตัวเข้ามาโชว์ใบปลิวในมือ “พวกเรากำลังวางแผนจะไปที่นี่กันวันศุกร์นี้ ไปด้วยกันสิปอง” ปองใจกวาดตาอ่านข้อความโฆษณาในใบปลิวนั้นคร่าว ๆ ด้วยท่าทางสนอกสนใจเช่นกัน “น่าสนใจนะ ปองไปด้วยได้จริง ๆ เหรอ” เธอถามอย่างตื่นเต้น “ได้สิ ไปด้วยกัน ปองจะชวนเพื่อนห้องเดียวกับปองไปด้วยบ้างก็ได้นะ สนุกดี” ชัชชัยชะโงกตัวมาพูดเสริม หลายคนในกลุ่มพยักหน้าเห็นด้วย “อ้าว จะกลับแล้วเหรอนุ่น”  เสียงของติรกาดึงความสนใจของทุกคนให้หันมองไปพร้อมกัน   กันต์ธีร์ยืนตัวแข็งจับตามองสีหน้าบึ้งตึงของเพื่อนสาวคนสนิทซึ่งกำลังเก็บของใส่ในกระเป๋าอย่างไม่สบายใจ “อย่าบอกนะว่าจะไปรอพี่ประวิทย์ที่หน้าโรงเรียน ฝนยังตกอยู่เลยนะ”  ติรกายังพยายามรั้งไว้ แต่ดูเหมือนจะไร้ผล “เอ่อ นั่นสิ ยังนัดแนะเรื่องไปคาราโอเกะกันไม่เสร็จเลย” รพีช่วยเสริม นริศราเงยหน้ามองเจ้าของเสียงพูด แล้วหันไปทางสุเทพ “นุ่นไม่ไปหรอก เพราะคงต้องกลับดึก ซอยทางเข้าบ้านก็เปลี่ยว” “โธ่เอ๊ย เรื่องแค่นั้น” สุเทพขมวดคิ้ว ก่อนจะแกล้งทำเป็นหัวเราะเพื่อรักษาบรรยากาศร่าเริงของกลุ่ม “ยังไงกันต์มันต้องเดินเข้าไปส่งเธออยู่แล้ว” เขาว่าพลางโน้มตัวไปด้านข้าง  หยอกเย้าด้วยการเอาหัวไหล่ชนเพื่อน  “ถ้านุ่นไม่ไป มีหวังไอ้กันต์หมดสนุกแน่” หลายคนในกลุ่มหัวเราะร่า นริศราเม้มริมฝีปากหันมองไปทางเพื่อนชายคนสนิทแวบหนึ่ง ก่อนจะปรายหางตาไปยังเพื่อนสาวคนใหม่ข้างกายเขา “ถึงนุ่นไม่ไป ก็มีคนอื่นทำให้กันต์สนุกได้อยู่แล้ว” เสียงหัวเราะรอบด้านเงียบหายไปกับถ้อยคำของเธอ  ปองใจผงะถอยหลังไปครึ่งก้าว รู้สึกว่าตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทางขึ้นมา  นริศราไม่สนใจอะไรอีก หันคว้ากระเป๋าหนังสือแล้วเดินฝ่าสายฝนออกไป สายตาของทุกคนเพ่งมองตามหลังเธอไปอย่างงุนงง “ไรวะ” รพีรำพึง “เค้าเป็นอะไรของเค้า” “อย่าสนใจเลย” สุเทพเบี่ยงเบนความสนใจของเพื่อน ๆ “เรามาวางแผนวันศุกร์นี้กันดีกว่า” เขาว่าแล้วหันไปโบกมือเรียกปองใจ “มานั่งด้วยกันสิปอง” เด็กสาวลังเล สายตาจับมองไปยังเพื่อนหนุ่มข้างกาย  ซึ่งยังเอาแต่ยืนนิ่งเหม่อมองฝ่าความพร่ามัวสายฝนไปยังร่างเงาของเพื่อนสาวที่หายลับไป ตะวันชิงพลบ หมู่ไม้รอบบริเวณเขียวชอุ่มชุ่มชื้นจากฝนที่ตกลงมา กันต์ธีร์เงยหน้าจากหน้าหนังสือกวาดตามองบรรยากาศของโรงเรียนที่เริ่มมืดครึ้มลง เพื่อนในกลุ่มส่วนใหญ่แยกย้ายกลับกันไปหมดแล้ว คงเหลือแต่ปองใจยังก้มหน้าก้มตาทำตัวอย่างข้อสอบเล่มที่เขาให้ยืม และสุเทพซึ่งกำลังเก็บของเมื่อเห็นรถยนต์คันหนึ่งแล่นผ่านประตูรั้วโรงเรียนเข้ามา “ไปก่อนนะโว้ยกันต์ วันนี้พี่กูเค้ามารับจะพาไปสมัครเรียนกวดวิชาอีกที่ เค้าเปิดสอนทุกเย็น” เขาว่าพลางจับสายตามองเพื่อน “เมื่อไหร่มออึงอจะพูดเรื่องเรียนพิเศษกับพ่อมออึงอเสียที ไม่ลองจะรู้เหรอ” กันต์ธีร์มองเพื่อนอย่างท้อ ๆ แล้วถอนใจยาว “อื่อ ไว้จะลองถามดู” สุเทพพยักหน้าแล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นโอบไหล่เพื่อน “เอ่อ ดีแล้ว” เขาว่าพลางจับตามองคู่สนทนา “ส่วนเรื่องนั้นอ่ะ มออึงอต้องใจเย็น ๆ ให้เวลากับมัน ถ้ารู้สาเหตุก็แก้ได้ไม่ยาก” ปองใจแอบชำเลืองมองไปที่ทั้งคู่เงี่ยหูฟังบทสนทนา กันต์ธีร์คงจะรู้ว่าเรื่องที่ว่านั้นหมายถึงเรื่องอะไร  ซึ่งแม้แต่เธอเองก็คล้ายจะสัมผัสได้ถึงห้วงอารมณ์นั้น “ไปก่อนนะปอง” สุเทพหันไปโบกมือลาเพื่อนสาว เธอยิ้มตอบฝืน ๆ กันต์ธีร์มองตามหลังเพื่อนซึ่งกำลังหันหลังเดินไปที่รถ นึกถึงคำพูดของเขา .ให้เวลากับมัน เขาแหงนหน้ามองภาพขมุกขมัวของผืนฟ้า ท่ามกลางบรรยากาศมืดมัวหลังฝนตก ...เวลาจะช่วยเยียวยาสมานแผลใจนั้นได้จริงหรือ มันช่างเป็นความหวังอันแสนลางเลือน “ปกติกันต์กลับบ้านกี่โมงเหรอ” เสียงปองใจช่วยทำลายห้วงอารมณ์เศร้า ๆ เขาหันกลับมาที่เธอ “ไม่รู้เหมือนกัน” เด็กหนุ่มยักไหล่ นึกถึงเวลาว่างที่เริ่มใช้อย่างสะเปะสะปะ นับจากวันที่ไม่มีเพื่อนสาวคนสนิท เคียงข้าง “แต่ไม่อยากรีบกลับบ้านหรอก เห็นที่นอนทีไรเป็นต้องปาหนังสือทิ้ง แล้วหลับทุกที” เขาพูดติดตลกแล้วอมยิ้มฝืน ๆ ปองใจหัวเราะตาม “นั่นสินะ ปองก็เหมือนกัน กันต์รู้ไหมที่โรงเรียนตอนเย็นนี่แหละ เงียบมีสมาธิดี ปองถึงได้อยู่เย็นอ่านหนังสือที่โรงเรียนทุกวัน” เขาพยักหน้าเห็นด้วยกับเธอ สีหน้าของเด็กสาวสลดไปนิดหนึ่งก่อนจะกล่าวว่า “พ่อบอกว่า ขอเวลาเก็บเงินอีกหน่อย เผื่อจะส่งปองไปเรียนกวดวิชาแบบเร่งรัดได้” เธอว่าพลางส่ายหน้าอย่างท้อ ๆ  “แต่ปองว่าคงไม่มีประโยชน์ เพราะพื้นฐานปองไม่ดีอยู่แล้ว เรียนไปก็เสียเงินเปล่า ๆ” เด็กสาวยกมือขึ้นเท้าคางทอดมองเขา “แล้วกันต์ล่ะ พ่อไม่ให้เรียนพิเศษเหมือนกันเหรอ” กันต์ธีร์ส่ายศีรษะ ทำท่าคอตก “ไม่รู้สิ ยังไม่ได้ถามเลย” เด็กสาวทำหน้าฉงน เขารีบเปลี่ยนเรื่องคุย “เอ่อ ปอง กันต์ยังมีคู่มือเตรียมสอบเอ็นทรานซ์อยู่อีกหลายเล่ม เอาไว้จะเอามาให้ปองเรื่อย ๆ นะ” สีหน้าของคนฟังแช่มชื่นขึ้นมา “จริงเหรอ  ขอบใจมากเหรอ” เธอตอบรับอย่างสนใจ  “กันต์ล่ะ  ลองทำดูแล้วเป็นไงบ้าง” เด็กหนุ่มถอนใจเบา ๆ “ก็ได้บ้างไม่ได้บ้างอ่ะนะ แต่ส่วนมากจะไม่ได้” ปองใจขยับตัวออกจากม้านั่ง เดินอ้อมโต๊ะไปนั่งลงข้างเขา “กันต์ลองดูข้อนี้สิ” เธอโน้มตัวมาส่งตัวอย่างโจทย์ในมือให้ พลางคว้ากระเป๋าหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดเทียบ “เรื่องนี้ปองเคยทำได้นะ แต่เอ้ ยังไงนะลืมแล้ว” กันต์ธีร์สังเกตท่าทางมุ่งมั่นของคนข้าง ๆ แต่ภาพที่เห็นกลับเป็นเด็กสาวอีกคนที่เคยอยู่เคียงกาย เขานึกถึงพวงแก้มเนียนใสที่เคยจับตามองอยู่ทุกวัน ผิวบนท่อนแขนเรียวขาวผ่อง กับเส้นผมยาวดำขลับคลอเคลียบ่า และรอยยิ้มบนกลีบปากระเรื่อ ...คล้ายภาพเหล่านั้นจะไกลออกไป จนกลายเป็นแค่ส่วนหนึ่งในความทรงจำ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 08:03:07

ความคิดเห็นที่ 3 ท้องฟ้าแดงฉานไปด้วยเมฆ ฝนยังตกปรอย ๆ กลิ่นไอเย็นชื้นของสายฝนแทรกความเหงาลึก ๆ ในอก เกียรติก้องในชุดนอนก้าวออกจากห้องน้ำ เหลือบสายตามองไปยังน้องชายซึ่งยังนั่งเหม่ออยู่ข้างหน้าต่าง กับหนังสือกองโตบนโต๊ะที่เขาไม่มีวี่แววว่าจะอ่านมัน “เป็นอะไรไปวะ คิดถึงพี่ปิ๋มเหรอ” เด็กหนุ่มหันขวับมองไป รอยยิ้มที่มุมปากของผู้เป็นพี่ชายก่อความรู้สึกชิงชังตัวเอง “ไม่มีอะไรจะพูดแล้วเหรอ” เขาพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ ชายหนุ่มหัวเราะร่า ตรงเข้าไปตบไหล่น้อง แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ “เอาน่า ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว คิดมากไปได้” ผู้อ่อนวัยกว่ามองกลับมาด้วยสายตาขุ่น “ว่าแต่นายเถอะ ทำไมวันนี้กลับมาบ้านเร็วได้” สีหน้าของชายหนุ่มขรึมลงเล็กน้อย “พรุ่งนี้สอบ ฉันเลยรีบกลับมาอ่านหนังสือ เหลืออีกแค่เทอมเดียวฉันก็เรียนจบแล้ว จะได้หางานดี ๆ ทำแล้วไปให้พ้น ๆ จากห้องสี่เหลี่ยมนี่เสียที” เขาว่าพลางหยิบตำราจากตู้ด้านข้างขึ้นมาเปิดอ่านด้วยท่าทางหงุดหงิด คู่สนทนาขมวดคิ้วย่น “นายจะไปไหน” ชายหนุ่มได้สติหันมองกลับมา “อ๋อ เปล่า ฉันหมายความว่า เราน่าจะไปหาบ้านเป็นหลังอยู่ด้วยกัน” เสียงของเขาทอดอ่อนลงเมื่อหวนนึกถึงใบหน้าหวานของสาวคนรัก “...แล้วถ้าถึงตอนนั้นฉันก็จะไปรับนุชมาอยู่ด้วย” กันต์ธีร์จับตามองแววตามุ่งมั่นของผู้เป็นพี่ชาย ท่ามกลางชีวิตอันยากเข็ญในเมืองหลวง คงเป็นเรื่องยากที่จะหาบ้านสักหลังในสังคมที่มีค่าครองชีพสูงลิบลิ่วนี้ เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปาก “ฉันมีเรื่องจะถามนาย” สุ้มเสียงจริงจังนั้นเรียกสติชายหนุ่มให้กลับคืนมา “ตอนเจอกันคราวแรกที่หัวลำโพง นายบอกว่าต้องเรียนราชภัฏเพราะไม่ได้กวดวิชา คงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมที่เราจะมีเงินพอ...” เสียงของเขาเงียบหายไปเมื่อพอจะคาดคะเนคำตอบ เกียรติก้องปิดหนังสือลงแล้วโยนมันกลับไปบนตู้ข้างเตียงตามเดิม “ใช่ ฉันบอกนายแทนพ่อได้เลยว่า เรามีเงินไม่พอ” เขาว่าพลางถอนใจ “พ่อเราวุฒิแค่ ม.6 ทำงานจะได้เงินซักกี่ตังค์” ชายหนุ่มวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องอย่างท้อ ๆ “ลำพังแค่ค่าเช่าห้องนี้กับค่าน้ำค่าไฟก็กินเงินเดือนพ่อไปเกือบครึ่ง ยังดีที่ป้าปราณีช่วยออกค่าหน่วยกิจกับค่าใช้จ่ายนิดหน่อยให้ฉัน” เด็กหนุ่มสบมองกลับมาด้วยดวงตาคำถาม “เค้าเป็นใคร” เขาทำคิ้วย่น “ป้าปราณีที่ว่านั่นอ่ะ” “เป็นพี่สาวของพ่อ เมื่อก่อนฉันเคยอยู่กับเค้า” ชายหนุ่มขยับกายพิงผนัง จับมองสีหน้าฉงนของผู้อ่อนวัยกว่า  แล้วอธิบายต่อไปด้วยสุ้มเสียงจริงจัง “เราไม่เคยบอกเรื่องนี้กับนาย เพราะคิดว่าไม่จำเป็น ตอนนั้นนายบอกเองว่าอยากทำงาน พ่อเลยฝากนายให้ทำงานกับร้านอาหารใหม่ของป้าปราณีที่เค้าเปิดให้ลูกสาวดูแล” เขาฟังแล้วหนาวยะเยือก  เมื่อหวนนึกถึงความสัมพันธ์คาวโลกีย์กับเธอ “เรื่องของนายกับพี่ปิ๋ม  ความจริงแล้วเป็นเพราะความประมาทของฉันเอง  ทั้งที่รู้อยู่ว่าเธอเป็นคนยังไง”  น้ำเสียงของเกียรติก้องหดหู่ลงต่างไปจากท่าทางหยอกเย้าเมื่อสักครู่  “เพราะป้าปราณีเคยรับปากฉันไว้ว่า  จะช่วยเตือนพี่ปิ๋มเรื่องนี้  และช่วงแรก ๆ ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรผิดปกติ  จนเวลาผ่านไปเป็นปีกว่าที่ฉันจะสังเกตว่านายไม่กลับบ้านในวันที่ไปทำงานกับเค้า  แต่ก็ดูเหมือนจะสายไปแล้ว  ฉันไม่อยากให้พ่อรู้สึกไม่สบายใจก็เลยปล่อยเลยตามเลย” คำอธิบายของพี่ชาย  ตอกย้ำความรู้สึกผิดบาปในมโนสำนึก  ปรียาจะรู้หรือไม่ว่าเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องร่วมสายโลหิต “ตกลงว่า  เราเป็นญาติกับเค้า”  เขาถามเหมือนละเมอ คนเป็นพี่ชายพยักหน้า “ฉันเพิ่งมาอยู่กับพ่อตอนเรียนจบ ม.6 แล้วนี่เอง เมื่อก่อนฉันเคยอยู่บ้านเค้าในฐานะหลาน” ชายหนุ่มแหงนหน้ารำลึกถึงเรื่องราวในวัยเด็ก ครอบครัวของสาวใหญ่เจ้าเนื้อ ผู้ซึ่งบางครั้งคล้ายจะเมตตา ทว่ากลับเต็มไปด้วยความตระหนี่ กับสามีจอมเจ้าชู้ของเธอ และบุตรสาวที่แก่วัยกว่าเขาอยู่หลายปี “แล้วป้าปราณีไม่ส่งนายเรียนกวดวิชาเหรอ” “ไม่มีทาง” ผู้เป็นพี่ชายยักไหล่ “ป้าปราณีขึ้นชื่อว่างกเป็นที่สุด ฉันเคยขอร้องเค้าเรื่องนี้ แกตอบกลับมาเสียแสบเลยว่า ลูกสาวเค้าไม่เห็นต้องเสียเงินเรียนพิเศษก็ยังสอบเอ็นทรานซ์ติด” “จริงเหรอ” “อื่อ พี่ปิ๋มเรียนดีนะ เห็นเธอเที่ยว ๆ อย่างงั้นก็เหอะ แต่ฉันไม่ค่อยคุ้นเคยกับเธอเท่าไหร่ ส่วนใหญ่เธอจะอยู่โรงเรียนประจำ จากนั้นคุณลุงก็ส่งเธอไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย...” เรื่องราวจากคำบอกเล่าของพี่ชายเลื่อนไหลเข้าสู่ประสาทการรับรู้ เด็กหนุ่มหลับตาลงซึมซับลำดับความเข้าใจด้วยตนเอง เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับปรียา โดยบิดาเป็นน้องชายร่วมสายเลือดกับมารดาของเธอ ‘ ปราณี ’ สตรีวัยกลางคนเจ้าเนื้อผู้มีฐานะมั่งคั่ง แล้วเหตุใดพ่อของเขาจึงมีสภาพชีวิตและความเป็นอยู่ที่แตกต่างไปจากพี่สาว หรือว่า ฐานะอันมั่นคงของปราณีมาจากสามีของเธอ “ตอนที่เค้าส่งฉันมาอยู่กับพ่อ เค้าบอกว่า ฉันโตแล้วควรจะไปอยู่ดูแลพ่อบ้าง แต่ความจริง ฉันว่าเค้าคงไม่อยากรับผิดชอบฉันต่อไปมากกว่า ตอนเป็นเด็ก เค้าพูดอยู่เสมอเลยนะว่า ที่ยอมเลี้ยงฉันเพราะไม่อยากผิดคำพูดที่ให้ไว้กับปู่” เด็กหนุ่มเงยหน้า จับตามองสีหน้าเศร้าของพี่ชาย “แต่เมื่อกี้นายบอกว่า ป้าปราณีส่งค่าเรียนให้นายด้วยเหรอ” “อื่อ  ป้าแกยอมส่งเงินก้อนหนึ่งให้ฉันทุกเทอม แต่มันก็ไม่มากพอที่เด็กเอ็นฯ ไม่ติดอย่างฉันจะเรียนอะไรได้ดีไปกว่าราชภัฏ ฉันเคยอยู่กับเค้า ติดสบายจนเคยตัว เลยไม่คิดหางานทำเหมือนอย่างนาย บางเทอมเจอค่าใช้จ่ายหนัก ๆ ฉันก็โผล่ไปขอเงินเค้าบ้าง เค้าก็บ่น ๆ แล้วก็ให้มา” สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อเล่ามาถึงจุดนี้ “ความจริงป้าแกก็ดีนะ แต่เหมือนมีอะไรในใจ” ชายหนุ่มสลัดศีรษะ ราวกับต้องการปัดคำพูดนั้นทิ้งไป “ช่างเถอะ ฉันไม่สนใจหรอกว่าใครจะคิดยังไง อีกไม่นานฉันก็จะเรียนจบ มีงานทำ มีรายได้ ได้ดูแลพ่อตอนบั้นปลายชีวิต แล้วมีนุชอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้ก็พอแล้ว” กันต์ธีร์ทอดมองสีหน้าเศร้าของคู่สนทนา มิอาจหยั่งรู้ลึกถึงจิตใจของพี่ชายผู้ซึ่งไม่เคยใช้ชีวิตในวัยเยาว์ร่วมกัน ความรักคงเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ให้เขายืดหยัดและก้าวไปข้างหน้าโดยมีหญิงสาวในดวงใจเคียงข้าง เด็กหนุ่มคิดเช่นนั้นด้วยความรู้สึกเคว้งขว้างว่างเปล่าอย่างประหลาด ................................................ 11...หัวใจหักเห http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12372109/W12372109.html แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 10:21:40 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 08:03:46

ความคิดเห็นที่ 4 เคยคิดจะตัดตัวละคร "ปองใจ" ทิ้ง  เพื่อให้เรื่องกระชับลง (เข้าใจว่า เนื้อหาคงหายไปเกือบครึ่งเลยทีเดียว) แต่คิดไปคิดมา  เธอค่อนข้างเป็นตัวแปรสำคัญ  แม้จะไม่เด่นชัดมาก   ถ้าขาดด่านของปองใจไป คอนเซป เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ ของพระเอกเราคงไม่สมบูรณ์ คุณ GTW สำหรับคนเขียน  เห็นว่า  ปรียา กับ กันต์ธีร์ ไม่เหมาะสมกันหรอกค่ะ เพราะฉากจูจุ๊บล่าสุดนั้น  กันต์ธีร์เพิ่งอายุ 18  ส่วนปรียา 30 แม้อายุจะเป็นแค่ตัวเลข  แต่ต่อไป ทั้งวัยและสังขาร จะไปด้วยกันลำบาก อิ ๆ เรื่องนี้เคยโพสไปเมื่อหลายปีก่อน ได้ซัก 16 ตอนแล้วไอเดียดับ เขียน ๆ วาง ๆ มาอีกหลายปี  เพิ่งจะเขียนเสร็จ  จึงเอามาโพสใหม่   จะโพสวันเว้นวัน (อังคาร,พฤหัสฯ และเสาร์ อาทิตย์นะคะ) เข้าใจว่า อาจารย์อ่านไปคราวที่แล้ว   พอมาโพสใหม่อีกรอบ  อ่านใหม่แล้วเอาเนื้อความมาต่อกัน (หรือเปล่า) นิยายของวี  ส่วนมากไม่นิยมจบแนวโศกนาฏกรรม ค่ะ เพราะเขียนภายใต้แนวคิดที่ว่า   ชีวิตมีความหวังเสมอ หรือ ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้ไข หรือ ความทุกข์ใหญ่หลวงบางทีอาจเป็นแค่ปัญหาเล็ก ๆ   อยู่ที่มุมมองของเรา คือปรับมุมมองใหม่เสีย ก็แก้ปัญหาได้สบาย อย่างเรื่องสั้นขนาดยาวที่เคยเขียนอยู่เรื่อง จบด้วยการตายของพระเอก ก็จะสื่อออกมาในลักษณะ เขาตายอย่างมีความสุข  แม้จะมีห่วงอยู่ แต่ก็สุขใจที่ชาตินี้ได้เกิดมาเป็นคู่กับภรรยาคนปัจจุบัน และตายภายใต้ความรักของเธอ   ประมาณนี้  (เพราะทุกคนก็ต้องตายอยู่แล้ว วีจึงไม่คิดว่าความตายเป็นความทุกข์) คุณห้าสิบป่าย กะโพสวันเว้นวัน และเสาร์อาทิตย์ ถ้าไม่ติดอะไร คุณ :::อาราเร่:::   คุณ kdunagin ขอบคุณค่ะ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 08:16:53

ความคิดเห็นที่ 5 มาจองที่ไว้ก่อนครับ ^^ มาอ่านแล้วครับ รู้สึกนายกันต์จะเริ่มมีความเครียดขึ้นทุกที ลงวันเว้นวัน ยังไงก็ตามอ่านทันครับ^^ ไม่ต้องกังวลกับการรอนาน ยังไงก็สะสมไว้ก่อนก็ได้ในยามงานเข้า ได้จังหวะอ่านรวดเดียว จริงๆ ผมก็ว่านายกันต์กับปรีชาไม่เหมาะสมกันอยู่แล้วล่ะครับ แต่เป็นเพียงอารมณ์ตลกร้ายของผมเองตอนอ่านเท่านั้น^^ ^_^.. แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 20:45:06 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 18:35:52

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นแววว่าปองใจจะต้องเจ็บปวดมาเลยทีเดียว แต่เธออาจเตรียมใจไว้แล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 00:06:39