ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ดวงตะวันไขแสงทองวันใหม่สู่โลกได้ไม่นานนัก ประตูท้องพระโรงก็เปิดออกอย่างช้าๆ ไม่มีใครรู้ว่าก่อนหน้านี้ในช่วงรุ่งสางพ่ออยู่หัวธรรมปารัชและข้าราชบริพารชั้นผู้ใหญ่เข้าไปทำการสิ่งใดแน่ นอกเหนือจากการทำพิธีอวยชัยให้พรกันตามราชประเพณีต่างคนต่างคิดและคาดเดากันไปต่างๆ นานา กระทั่งเห็นเจ้าหญิงจามเทวีออกมาจากท้องพระโรง ใช่เพียงคนเหล่านั้นที่ตกตะลึงมองร่างโหร่งระหงที่เพิ่งพ้นบานประตูออกมาเท่านั้น แม้แต่พระนางปริชมันกับเจ้าชายกฤตมุขที่รออยู่เบื้องนอกถึงกับชาวาบไปทั้งตัว เมื่อเห็นเครื่องยศและการแต่งกายของเจ้าหญิงจามเทวี มิใช่ยศของเจ้าหญิงราชธิดา แต่เป็นเครื่องทรงแห่งนางพญาเจ้าลวปุระเต็มพระยศ พ่ออยู่หัวธรรมปารัชและมหาอุปราชรามราชเดินตามออกมายืนประกบข้างซ้ายขวาของพระนางเธอ ด้วยท่าทีอันพึงมีต่อกษัตริย์อันทรงยศสูงกว่า ส่วนคนอื่นๆ ที่ได้รับเกียรติเข้าไปด้านในด้วย ต่างก็แสดงท่าทีเคารพชัดเจนโดยไม่จำต้องมีใครพูดอะไรอีก คนที่เฝ้ารอดูต่างรับรู้แก่ใจ เจ้าหญิงจามเทวีมิได้ไปเมืองเหนือในฐานะแห่งราชธิดา แต่เป็นกษัตราแห่งลวปุระองค์หนึ่ง   ข้าราชบริพารที่รออยู่ด้านนอกต่างทรุดตัวลงนั่งถวายความเคารพสูงสุด อากาศที่ข้นหนักด้วยความจงรักต่อจอมนาฏนั้น ยังให้สองแม่ลูกทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าเช่นเดียวกับคนอื่นๆ โดยไม่รู้ตัว เจ้าชายวิษณุเป็นต้นเสียงกล่าวถวายพระพรเสียงก้องไปทั่วบริเวณ “พระแม่เจ้าจามเทวี ขอทรงพระเจริญ สวัสดิพิพัฒนมงคลทั้งปวงจงเป็นของพระแม่เจ้าเถิด” สิ้นเสียงเจ้าชายวิษณุ ข้าราชบริพารคนอื่นๆ ก็ถวายพรด้วยถ้อยคำดุจเดียวกันนั้นครบถ้วนสามคาบ เพลาเดียวกันนั้น พ่ออยู่หัวธรรมปารัชลอบสบตาลูกเขยอย่างสาใจลึกๆ เพราะการยกเจ้าหญิงจามเทวีขึ้นดำรงพระยศสูงสุดครานี้ เท่ากับเป็นการประกาศกลายๆ ว่า ไม่ว่าเมื่อนี้หรือเมื่อหน้า พระนางปริชมันและเจ้าชายกฤตมุขสิ้นสิทธิในราชบัลลังก์โดยสิ้นเชิง ข้างพระนางจามเทวีไม่แม้แต่จะเหลือบแลสองแม่ลูกที่นั่งเข่าอ่อนอยู่แม้แต่นิดเดียว หากหันไปสนทนากับบิดาและบดีอยู่สองสามคำ บุรุษต่างวัยรับคำแล้ว ก็เดินทรุดกายลงกราบบาทคนทั้งสองอยู่อึดใจใหญ่ ก่อนจะหยัดกายขึ้นยืนตรง แล้วเดินผ่านข้าราชบริพารที่นั่งอยู่สองฟากฝั่งลาดพระบาท ตรงไปยังเสลี่ยงที่รอคอยอยู่แล้ว สีหน้านางพญาเจ้านิ่งสงบไม่บ่งบอกความรู้สึกใดทั้งสิ้น   สองฝั่งถนนหลวง นอกจากทหารที่ตั้งแถวไปตลอดความยาวของถนนเส้นนั้นแล้ว ด้านหลังทหารยังคลาคล่ำด้วยไพร่ฟ้าประชาชนลวปุระที่พร้อมใจกันละทิ้งการงานทั้งปวง เพื่อมาเข้าเฝ้าและส่งเจ้าหญิงของตนไปสู่แดนไกล คราวที่คนเหล่านี้มาต้อนรับเจ้าหญิงจามเทวีกลับจากศึกโกสัมพีเมื่อสี่ปีก่อนก็ว่ามากแล้ว แต่เทียบไม่ได้กับครั้งนี้เลย เมื่อได้เพลาอันเป็นมงคลฤกษ์ เสียงลั่นฆ้องไชยและเป่าสังข์ดังยาวสะท้อนก้องลึกในหัวใจของชาวลวปุระทุกผู้ ประตูเมืองลวปุระเปิดออกกว้างพร้อมกับเสียงถวายพระพรดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ พระเสตังคมณีได้รับการอัญเชิญนำขบวนนำออกมาก่อน ตามด้วยสมณชีพราหมณ์ทั้งหลาย ต่อด้วยขบวนเครื่องยศทั้งปวง ถัดจากนั้นจึงเป็นเสลี่ยงของพระนางจามเทวี ประชาชนทั้งปวงพอเห็นเจ้าหญิงอันเป็นที่รักของตนทรงเครื่องเยี่ยงนางพญาเช่นนั้นก็ยิ่งปลื้มปีตินัก หลายคนถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่อายใคร พระนางจามเทวีขอบตาผ่าวร้อนกับภาพที่ปรากฏตรงหน้า เมื่อนางหันหน้ามองกลับไปทางลวปุระก็เห็นพ่ออยู่หัวธรรมปารัชและเจ้าชายรามราชยืนอยู่บนเชิงเทินมองลงมาอยู่ก่อนแล้ว พ่ออยู่หัวธรรมปารัชส่งยิ้มบางๆ พลางพยักหน้ารับแทนคำพูดทั้งปวง ส่วนเจ้าชายรามราชนั้นยกมือขึ้นโบกลาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะผละลงจากเชิงเทินไป พระนางจามเทวียิ้มทั้งน้ำตา ไม่คิดโกรธบดีสักนิดเดียว ด้วยเข้าใจว่าเจ้าชายรามราชไม่อาจทนดูการจากลาครานี้อีกสืบไป นางหันมามองราษฎรลวปุระสองข้างทาง ที่ดูเหมือนแถวจะยาวออกไปจนสุดสายตา นางยกมือโบกลาราษฎรอันเป็นที่รัก ทุกภาพอันบังเกิดในคลองจักษุเช้าวันนี้ จามเทวีจะขอจารจำไปตราบจนลมหายใจสุดท้าย ขบวนช่างฝีมือและผู้ที่จะตามเสด็จในคราวแรกนี้ทั้งหมดเดินผ่านพ้นประตูเมืองไปแล้ว คนกลุ่มหนึ่งที่เข้ามาปะปนอยู่ในกลุ่มประชาชนจึงแยกตัวออกไปอย่างเงียบๆ แต่ไม่พ้นสายตาของคนอีกกลุ่มหนึ่งที่จับตามองอยู่ก่อนแล้ว จึงรีบเคลื่อนตัวติดตามไปอย่างรวดเร็ว พุ่มไม้ใบหนาข้างทาง ศรดอกหนึ่งยกขึ้นพาดสายแล้วโก่งอย่างเตรียมพร้อม มือที่ถือธนูนั้นนิ่งสงบ แต่หันไปตามทิศของเป้าหมายอย่างรอจังหวะ ที่สุดก็เล็งนิ่งเมื่อจับจุดตายของเหยื่อที่กำลังผ่านเข้ามาในวิถีได้ แต่ไม่ทันจะได้ยิงก็ได้ยินเสียงพุ่มไม้ไหวอยู่ทางด้านหลังเสียก่อน นักฆ่าคนนั้นชะงัก หันมามองตามเสียงก็เห็นเพื่อนสามคนที่มาด้วยถูกฆ่าตายเลือดนองอยู่ในตำแหน่งที่เขาให้ไปซุ่มซ่อนตัวเพื่อลงมือ โดยที่เขาไม่ทันรู้ตัวสักนิด เขาขบกรามกรอดพลางหันไปมองขบวนของพระนางจามเทวีที่กำลังเคลื่อนผ่านไปอย่างแสนเสียดาย แต่จำต้องลดธนูในมือลงก่อน การลอบสังหารไม่ยากหรอก ตราบใดที่พระนางยังไปไม่ถึงลำน้ำละโว้ ขอให้เขาจัดการเจ้ามือดีที่มาตลบหลังนี่ให้เรียบร้อยก่อนก็แล้วกัน พุ่มไม้นั้นยังไหวๆ อยู่ บ่งบอกว่าเจ้าคนนั้นมันคงเพิ่งหายเข้าไป เขายิ้มเยาะๆ คิดจะตลบหลังแต่ดันก่อพิรุธให้คนตามไปถูกกระนั้นหรือ ใครกันนะ ถ้าจับตัวได้จะเค้นถามเสียหน่อยว่าใครใช้ให้มันมากันแน่ รอยกิ่งไม้หักตามทางที่คนลึกลับหายไป รอยเลือดที่หยดเป็นทางนั่นคงเพราะมันบาดเจ็บแน่แท้ แต่พอตามรอยเลือดนั้นไปจนถึงต้นตอก็กลับต้องเป็นฝ่ายผงะเสียเอง เลือดมนุษย์ไม่ผิดจากที่คาด แต่ที่คาดไม่ถึงคือเจ้าวัตถุกลมๆ ที่กลิ้งอยู่บนกองเลือดริมพงหญ้านั่นต่างหาก เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆ จึเห็นว่าเป็นศีรษะที่ถูกตัดขาดของเพื่อนพ้องตนเอง คราวนี้ผู้ล่าที่กลายมาเป็นผู้ถูกล่าเสียเองเริ่มเหงื่อตก มองไปรอบตัวอย่างหวาดระแวง ครั้นเห็นพุ่มไม้อีกพุ่มไหวอยู่ก็ยกธนูในมือขึ้นเล็งพลางตวาดถาม   “นั่นใคร ข้าถามว่านั่นใคร” พุ่มไม้พุ่มนั้นไหวแรงขึ้นอีก ชั่วอึดใจต้นเหตุก็คลานลอดออกมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก พอเห็นนักฆ่าเล็งธนูมาที่ตนก็ร้องหวีด อีกฝ่ายพอเห็นว่าเป็นหญิงก็ค่อยคลายใจลง แต่ยังไม่ยอมลดธนูในมือ เขาก้าวยาวๆ เข้าไปหาทันที “เจ้าเป็นใคร มาทำกระไรแถวนี้” “ข...ข้าเป็นนางข้าหลวงของแม่อยู่หัวปริชมัน” คำตอบนั้นทำให้คนฟังยอมลดอาวุธลง ก่อนทรุดกายลงนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งข้างนางที่อ้างว่าเป็นคนของพระนางปริชมัน มือใหญ่บีบคางของหญิงสาวขึ้นดู พอเห็นชัดเจนว่าเป็นใครก็มุ่นคิ้ว “เจ้าเองรึ” “เจ้าค่ะ ข้าชื่อกฤษณา ท่านไปพบแม่อยู่หัวบ่อยคงเคยเห็นข้ามาบ้างแล้ว” “เคยแน่ เจ้ามาทำกระไรถึงที่นี่” “พระนางปริชมันฝากความให้ข้ามาบอกท่าน พระนางบอกว่าหากใช้คนอื่นมาจักเป็นที่ผิดสังเกตเอาได้เจ้าค่ะ แต่....พอข้ามาถึง” กฤษณาบอกเสียงเจือสะอื้น แววตานางยังตระหนกไม่หาย นักฆ่าเหลือบไปมองทางศีรษะไร้ร่างของสหายก็พอเข้าใจ “เจ้าเห็นคนที่ทำร้ายสหายข้าฤๅไม่” “เห็นเจ้าค่ะ มันไปทางโน้น” นักฆ่ามองตามปลายนิ้วของนางแล้วพยักหน้าช้าๆ ก่อนหันมาถามต่อว่า “แม่อยู่หัวท่านฝากความมาว่าอย่างไร เร่งบอกมา” “พูดดังมิได้เจ้าค่ะ ข้าเกรงว่าพวกมันจักอยู่แถวนี้” นางแสร้งอิดออด จนคนฟังอดรำคาญใจไม่ได้ ความใคร่รู้ทำให้เขาขยับเข้าไปใกล้กฤษณาอีก และวูบนั้นเองที่เขารู้สึกเหมือนของหนักๆ กระทบตรงคอต่อเขา และความรู้สึกทั้งมวลก็ดับวูบลง ร่างสูงทรุดลงนอนคว่ำกับพื้นดินนั่นเอง กฤษณาที่ผละออกมายืนก่อนที่ร่างนั้นจะล้มทับเป่าปากออกมาอย่างโล่งอก ก่อนทำสัญญาณให้คนที่ซุ่มซ่อนตัวออกมา เมื่อคนผู้นั้นปรากฏตัว รอยยิ้มอย่างพอใจปรากฏบนใบหน้าเข้มนั้น “เรียบร้อยไปอีกหนึ่ง ยังขาดใครอีกฤๅไม่กฤษณา” “ถ้วนทุกคนแล้วเจ้าค่ะ ท่านสิงห์” กฤษณาตอบพร้อมรอยยิ้มพราย “เจ้าคนนี้ไม่ใช่หัวหน้าใหญ่ที่สุดหรอกเจ้าค่ะ” “อ้าว! แล้วใครล่ะหัวหน้าใหญ่ ไม่ใช่ว่าเจ้าพลั้งมือเชือดพวกมันไปหมดแล้วนา” สิงห์ถามล้อๆ อย่างคนที่เคยเห็นฝีมือกันมาก่อน กฤษณาหัวเราะเบาๆ ส่งให้ดวงหน้าคล้ำๆ นั้นน่ารักน่ามองขึ้นมาทันใด “หัวหน้าใหญ่น่ะ ท่านจัดการคุมตัวมันไว้นั่นอย่างไรเจ้าคะ” นางบุ้ยใบ้ไปทางชายสองคนที่หมดสติถูกทหารของสิงห์หิ้วปีกอยู่ “เจ้าคนนี้เป็นคนลงมือ ส่วนคนที่เหลือไม่มีใครรอดแล้วเจ้าค่ะ ที่เหลือก็คือทางท่านมหาอุปราช ว่าท่านจักทำสำเร็จหรือเปล่า” สิงห์หน้าขรึมลง เขาหันไปสั่งให้ทหารที่ตามมาจัดการมัดเจ้านักฆ่าที่ยังสลบอยู่มัดอย่างแน่นหนา แล้วนำตัวขึ้นม้ากลับเข้าไปในเมืองให้เร็วที่สุด ส่วนเขาเดินเข้ามาหากฤษณาแล้วบอกสั้นๆ “ขอบใจเจ้ามากกฤษณา ทุกอย่างเรียบร้อยเมื่อไร ข้าจักส่งเจ้าไปสมทบกับพระแม่เจ้า” “เป็นพระคุณนักท่านสิงห์ ข้าปรารถนาจักได้รับใช้ใกล้ชิดพระแม่เจ้าอย่างเปิดเผยมาแสนนานนักแล้ว” “อีกไม่นานหรอก ข้าว่ารีบกลับเข้าวังกันเถอะ ท่านมหาอุปราชคงมีเรื่องให้เราช่วยแยะทีเดียว” สองคนยิ้มให้กันก่อนเดินไปทางม้าที่ผูกซ่อนไว้ใกล้ๆ  ก่อนจะเดินทางกลับเข้าเมืองนั้น กฤษณาไม่ลืมที่จะส่งสัญญาณบอกจันทรีตามที่ตกลงเอาไว้ก่อนหน้า อีกชั่วไม่กี่อึดใจจากนี้ เหตุพลิกผันทั้งปวงต้องเกิดในลวปุระแน่นอน เพียงแต่โชคชะตาจะเข้าข้างฝ่ายใดเท่านั้น จันทรีได้ยินเสียงนกป่าหวีดแหลมมาจากทางด้านหลังก็ยิ้มกับตนเอง พลางหันไปมองนายสาวที่บัดนี้นั่งอยู่บนหลังม้าตัวโปรด และเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวระหว่างทางให้เป็นเครื่องแต่งกายที่ทะมัดทะแมงสำหรับการเดินทางเรียบร้อยแล้ว พระนางจามเทวีไม่รู้เลยสักนิดว่าผ่านความเป็นความตายมาได้อย่างหวุดหวิด เส้นทางสู่เมืองเหนือนับแต่เพลานี้ไปก็เกือบจะพูดได้เต็มปากแล้วว่าปลอดภัย รอเพียงข่าวสุดท้ายที่กฤษณาจะส่งมาพร้อมกับตัวนางเท่านั้น ที่ยังต้องห่วงอยู่ก็คือข้างเจ้าชายรามราชเท่านั้นว่าจะเป็นเช่นไร อีกคำรบหนึ่งที่จันทรีรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่กินลึกเข้าไปในหัวใจ นิมิตเลือดคืนนั้นยังคงรบกวนจิตใจไม่รู้วาย จันทรีไม่เคยนับถือพระศาสนาหรือทวยเทพองค์ใด ทว่าเพลานี้นางกลับภาวนาต่อพระตถาคตเจ้าและมหาเทพทั้งปวง ขอให้ปกปักรักษาพ่ออยู่หัวธรรมปารัชและเจ้าชายรามราชด้วยเถิด       ทางด้านลวปุระ การสู้รบย่อยๆ บังเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะพระนางปริชมันกับเจ้าชายกฤตมุขไหวตัวทันเสียก่อน ที่เคยคิดกันว่าจะเข้าคุมตัวสองแม่ลูกด้วยวิธีการสันติที่สุดจึงไม่เป็นผล พระนางปริชมันเห็นจวนตัวจึงให้ลูกชายหลบหนีไปก่อน พ่ออยู่หัวธรรมปารัชที่มาถึงเรือนของพระนางรู้ความเข้าก็สั่งให้เจ้าชายรามราชรีบตามไปกุมตัวเจ้าชายกฤตมุขมาให้ได้ “เจ้ารามเอาทหารไปส่วนหนึ่ง ตามตัวกฤตมุขมาให้ได้ วิเทภะ สั่งให้ทหารวางกำลังรอบเรือนนี้ให้แน่นหนาที่สุดแล้วตามไปช่วยเจ้าราม” สองบุรุษต่างฐานันดรรับคำสั่งแล้วผละไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้พ่ออยู่หัวธรรมปารัชได้เจรจาความกับพระนางปริชมันอยู่ที่โถงกลางเรือนตามลำพัง จอมคนลวปุระทรุดตัวลงนั่งบนตั่ง ทอดสายตามองพระนางปริชมันที่ยืนหลังติดฝาอยู่อย่างสงสารแกมสมเพช “มานั่งตรงนี้ปริชมัน มาพูดกันให้รู้ความ” “ข้าไม่มีสิ่งใดต้องพูด” พระนางกระชากเสียงใส่อย่างไม่เกรงใจอีกต่อไป ทว่าพ่ออยู่หัวธรรมปารัชกลับไม่ตอบว่าอย่างไร กลับลุกขึ้นเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ จนพระนางปริชมันเดาทางไม่ถูกว่าท่านจะทำสิ่งใดต่อไปกันแน่ “เช่นนั้นก็ตามข้าไปที่ศาลาลูกขุน รู้แก่ใจมิใช่ฤๅปริชมัน ว่าทำสิ่งใดไว้” “ข้าไม่ไป” “ปริชมัน เลือกเอา ไปศาลาลูกขุนกับข้า ข้ายังพอหาทางช่วยเจ้าผ่อนหนักเป็นเบาได้ แต่ถ้าเจ้ายังยืนกระต่ายขาเดียวเช่นนี้ ข้าจักทำสิ่งใดได้” พ่ออยู่หัวธรรมปารัชพยายามปลอบและกล่อมให้อีกฝ่ายยินยอมแต่โดยดี แต่พระนางปริชมันกลับเชิดหน้าหัวเราะเสียงแหลมดุจกรีดออกมาจากข้างใน “ข้ามิได้ทำสิ่งใดผิด ไยต้องไปที่ศาลาลูกขุนด้วยเล่า” “ไม่ผิดรึ หากไม่ผิดไยต้องบอกให้กฤตมุขหนี ไยต้องให้คนของเจ้าเข้าขัดขวางจนเกิดการต่อสู้เยี่ยงนี้ พอเถิดปริชมัน เจ้ารุ้แก่ใจดีว่าทำผิดสิ่งใดไว้” “หลักฐานล่ะพ่ออยู่หัว ท่านมีหลักฐานใดมาปรักปรำข้า จู่ๆ ท่านก็เอาทหารนับสิบนายมาที่เรือนข้าเช่นนี้ จักให้ข้านิ่งเฉย แล้วต้อนรับขับสู้รึ” “หลักฐานนั้นมีแน่ และรออยู่ที่ศาลาลูกขุนแล้ว ถ้าเจ้าจักกล้าหาญพอจักรับความจริง เอาล่ะ ข้าคงไม่มีสิ่งใดจักพูดอีก ตรองดูเองปริชมัน ข้าหวังว่าจักได้พบเจ้าที่ศาลาลูกขุน ข้าจักรอ” พ่ออยู่หัวธรรมปารัชพูดเท่านั้นก็หันหลังกลับเดินออกไปเงียบๆ ปล่อยให้พระนางปริชมันที่ฝืนยืนมานานค่อยๆ รูดร่างลงนั่งอย่างคนสิ้นแรง หลักฐานอยู่ที่ศาลาลูกขุนเช่นนั้นหรือ มันแปลเป็นอื่นไปไม่ได้เลย นอกจากหมากสุดท้ายของพระนางถูกรุกฆาตเสียแล้ว เจ้าชายรามราชนำทหารตามเจ้าชายกฤตมุขไปจนทันกันที่ประตูเมืองด้านทิศเหนือ และเกิดการตะลุมบอนกันขึ้น หลังจากการประมือกันได้ไม่นานนัก เจ้าชายกฤตมุขก็เพลี่ยงพล้ำถูกเจ้าชายรามราชเอาดาบพาดคอในที่สุด เจ้าชายกฤตมุขขบกรามน่นมองจ้องคนตรงหน้าอย่างอาฆาต เค้นเสียงถามลอดไรฟัน “ฆ่าข้าเสียสิรามราช เจ้าชนะแล้วนี่ จักไว้ชีวิตข้าเพื่อเหตุใด” “ข้าไม่ได้คิดฆ่าแกงเจ้า หน้าที่ของข้าคือการคุมตัวเจ้าไปตัดสินความเท่านั้น โทษเป็นหรือตายมีเพียงพ่ออยู่หัวเท่านั้นที่จักเห็นควร” เจ้าชายรามราชบอกเสียงเรียบและบอกต่อไปว่า “ทิ้งดาบและปลดอาวุธทั้งปวงในตัวเจ้าออกเสียกฤตมุข บอกคนของเจ้าด้วย” เจ้าชายกฤตมุขขบกรามแน่น จำใจจำยอมต้องทำตามคำสั่งนั้นโดยไม่มีทางเลือก วิเทภะจัดการสั่งคนของตนให้ควบคุมตัวทหารทั้งหมดเรียบร้อยแล้วก็เดินถือเชือกมาทางมหาอุปราชลวปุระที่ยังคงเอาดาบพาดคอเจ้าชายกฤตมุขอยู่ เจ้าชายรามราชเหลือบมองด้วยหางตาก็ยื่นมือข้างที่ว่างออกไปพร้อมบอกว่า “ส่งเชือกนั่นมาให้ข้าเถิดท่านวิเทภะ ข้าขอพันธนาการกฤตมุขด้วยตัวข้าเอง” “แต่...” วิเทภะไม่ค่อยวางใจนัก เพราะสายตาของเจ้าชายกฤตมุขเพลานี้ไม่ต่างอะไรกับอสรพิษร้ายที่คอยทีอยู่สักนิดเดียว ทว่าคนออกคำสั่งไม่ใส่ใจ กลับสำทับมาอีกครั้งหนึ่ง ทำให้ขุนนางเฒ่าจำใจต้องทำตามคำสั่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ลอบให้สัญญาณพลธนูที่ซุ่มซ่อนอยู่เตรียมขึ้นสายรอท่า เผื่อเกิดการตุกติกขึ้น ส่วนเขาเองก็เปลี่ยนมาจับดาบแทนผู้เป็นนาย   ในเสี้ยวเพลาของการเปลี่ยนมือนั่นเอง เจ้าชายกฤตมุขอาศัยความไวปัดคมดาบออกห่างตัว แล้วลุกขึ้นชักเอามีดสั้นที่ซุกซ่อนไว้ในอกเสื้อหมุนตัวเข้าประชิดมหาอุปราชลวปุระทันที เจ้าชายรามราชสะดุ้งเฮือกขึ้นสุดตัว ร่างสูงผละถอยออกมาจึงเห็นมีดสั้นเล่มนั้นปักตรึงอยู่ที่อกเบื้องซ้าย เลือดราวน้ำไหลทะลักออกจากบาดแผลหยดต้องแผ่นดิน ท่ามกลางความตกใจของทุกคน ทว่าวิเทภะก็ไวพอที่จะส่งสัญญาณให้พลธนูระดมยิงมาที่เจ้าชายกฤตมุขเช่นกัน ขุนนางเฒ่าพลิกตัวกอดเจ้าชายรามราชหลบรัศมีดอกศรออกไปทางหนึ่ง เหลือเพียงเจ้าชายกฤตมุขที่กำลังลำพองชัยตกเป็นเป้าธนูมีชีวิตอยู่เพียงคนเดียว ร่างนั้นสะดุ้งเฮือกกับศรจำนวนมากที่ปักตรึงร่าง ก่อนที่จะทรุดลงอย่างช้าๆ เจ้าชายรามราชเพลานั้นสายตาเริ่มพร่าเลือนแล้ว มือที่กุมบาดแผลอยู่แดงฉานไปด้วยเลือด หูยังแว่วเสียงร้องเรียกชื่อตนเองแว่วมาจากที่ไกลแสนไกล ก่อนที่อนุสติสุดท้ายจะดับวูบลง ดวงหน้าเข้มที่เผือดซีดปรากฏรอยแย้มยิ้มจางๆ พร้อมกับคำกระซิบผะแผ่วคล้ายฝากสายลมไปบอกนางผู้เป็นดวงใจ “รอพี่ เจ้าจามเทวี พี่จักไปด้วยน้อง”   วิเทภะร้องลั่นไม่เป็นภาษาเมื่อร่างที่อยู่ในอ้อมกอดของตนศีรษะตกพับลง เขารีบช้อนร่างนั้นขึ้นอุ้มวิ่งตรงไปม้าโดยเร็ว ทหารที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกใจไม่น้อย แต่ก็รีบคุมสติพาจำเลยทั้งหมดติดตามผู้เป็นนายไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครสนใจร่างที่เต็มไปด้วยศรตรึงทั่วร่างของเจ้าชายกฤตมุขที่หมดลมหายใจในสภาพนั่งคุกเข่าอยู่กลางลานนั้นสักคนเดียว และถ้าจะมีผู้สนใจก็เห็นจะเป็นฝูงแร้งที่เข้ามาบินวนเวียนตั้งแต่เริ่มการต่อสู้นั่นแล้ว เมื่อสบโอกาสเหมาะที่ไม่มีใครอยู่ พวกมันจึงโผลงมาจัดการอาหารของตนอย่างเปรมปรีดิ์                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   อินวกา จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 20:48:33

ความคิดเห็นที่ 2 ความเดิมค่ะ บทที่ ๖ (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12205073/W12205073.html บทที่ ๗ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12236032/W12236032.html บทที่ ๗ (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12269238/W12269238.html บทที่ ๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12301941/W12301941.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12337195/W12337195.html คุยกันท้ายบท ^^ ขอบคุณกิฟท์จากคุณ : Sniper-1500watt, แก้วกังไส, mimny, ห้าสิบป่าย, สามปอยหลวง และคุณ ห้าสิบป่าย ค่ะ  (^^) ตอบคุณ : nasa nasa แหะ คำตอบก็..อย่างที่ปรากฏค่ะ ^^" *********** ตอบคุณ : Sniper-1500watt ยังกลัวเลือดอยู่มั้ยจ๊ะ ^^ *********** ตอบคุณ : Setakan ไม่ขยันได้อย่างไรคะคุณพี่     กำหนดมีต้องส่งสิ้นสิงหา จะกินนอนยังพะวงทุกเวลา    ต้องวิ่งมานั่งหน้าคอมพ์ทุกเช้าเย็น ^^ *********** ตอบคุณ : mimny บางทีสังหรณ์มันก็อาจจะผิดได้นา คุณมิ้ว ^^ *********** ตอบคุณ : ห้าสิบป่าย 5555++ จริงค่ะ ปัจจุบันคงปิดถนนยกใหญ่แล้ว ^^ *********** แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 55 17:58:47 จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 20:49:04

ความคิดเห็นที่ 3 น้ำตาไหลเปาะแปะอีกแล้ว T^T ใจร้าย ใจร้าย ใจร้าย จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 00:41:33

ความคิดเห็นที่ 4 เขียนได้เร็วมากๆเลยครับอิน แสดงว่าไฟแรงจริงๆ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 09:10:52

ความคิดเห็นที่ 5 ขอเป็นแรงใจให้  หายเหนื่อยทั้งกาย ทั้งใจ และทั้งตัวครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 14:09:26

ความคิดเห็นที่ 6 หายเหนื่อยไวๆ นะคะ แต่ใจร้ายมากที่ทำให้เจ้ารามสิ้น จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 15:38:16

ความคิดเห็นที่ 7 อ๊ายไม่จริง เจ้ารามต้องไม่ตาย ฮือๆๆๆ ปาดน้ำตาออกไปเงียบๆ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 22:09:41