ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 2 ผู้ให้กำเนิด ตอนต้น            ประกายแดดสาดส่องผ่านบานหน้าต่างเข้ามาในบ้านจนสว่างไปทั่ว ดวงหน้าของสรวงมีแววอิดโรยจากการอดนอน  แต่แววตาหาได้อ่อนล้าหรือโศกตรมในทุกข์ของตนอย่างค่ำวันวาน หลังส่งร่างน้อยที่สร้างอัศจรรย์อันยิ่งใหญ่เข้านอนตอนใกล้รุ่งแล้ว  ชายหนุ่มก็ดูจะวุ่นวายไปหมด  เมื่อต้องจัดการเปลี่ยนแปลงชีวิตตนเองครั้งใหญ่       สรวงไม่ได้ติดต่อพราวแสงและไม่ได้คิดถึงหล่อนอีกเลยตลอดวัน เขามัวแต่ยุ่งอยู่กับการโยกย้ายกิจการของตนเอง  สรวงติดต่อไปหาคนรู้จักที่เคยเอ่ยปากว่าสนใจกิจการของเขา และบอกขายบ้านและกิจการทั้งหมดทันที  ซึ่งทุกอย่างเป็นได้อย่างราบรื่นราวจัดวางจนเขานึกแปลกใจ  แต่เมื่อเหลียวไปเห็นรอยยิ้มจากดวงหน้าเล็กๆ ที่เพิ่งตื่นนอน   หลังจากพักผ่อนเต็มที่ยาวไปจรดบ่ายแล้วเมื่อแรกเขานึกอยากถามว่าเป็นฝีมือ "คุณ" หรือไร  แต่รอยยิ้มบางๆ นั่นแทนคำตอบทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว              "อีก 5 วัน  ทุกอย่างจะถูกเปลี่ยนมือ  เราจะย้ายไปอยู่เชียงใหม่กัน ผมมีที่อยู่นั่นผืนหนึ่งมีบ้านเล็กๆ ไว้ไปพักผ่อน   แต่ช่วงแรกคงลำบากหน่อยอะไรๆ ยังไม่ลงตัว"               เขาบอกกับวิมุตติในระหว่างมื้ออาหาร   ซึ่งจนแล้วจนรอดสรวงไม่สามารถแนบสนิทเป็นพ่อลูกกับเด็กน้อยได้เหมือนเดิม   หาใช่รังเกียจที่เป็นลูกของชายชู้แต่ความกริ่งเกรงทำให้เขาเว้นระยะเรียกเด็กน้อยว่า 'คุณ'              "ผมจะทำทุกอย่างให้เร็วที่สุด...ก่อนที่พราวจะกลับมา"              "ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้ " เสียงเล็กๆ นั่นดูจะไม่ร้อนใจ   เด็กน้อยตักข้าวเข้าปากและรับฟังไปเรื่อยๆ              "ผมจะหย่าขาดกับเธอ   และจะขอรับตัวคุณไว้ในความดูแลโดยเธอไม่มีสิทธิ์ข้องเกี่ยว...แต่ผมกลัวว่าเธอจะไม่ยอมยิ่ง...DNA ของคุณ..."              "งั้นพ่อท่านยิ่งไม่ควรลืมไปรับใบตรวจ DNA ของเรามาใช้ประกอบการนี้   แล้วให้ทนายความมาจัดการเรื่องนี้เงียบๆ  "              "แต่...."              "ไม่มีหญิงใดต้องการประจานตนเองให้สังคมรับรู้หรอก หากแม้นว่าหญิงนั้นกระทำผิดจริงก็ยิ่งเก็บซ่อนราคีนี้ให้มิดชิด  และเราเป็นหลักฐานของราคีนั้น..."  ผู้มาจากเมืองแมนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ราวกับไม่ใช่เรื่องของตน              "ถ้าคุณมั่นใจอย่างนั้น   ผมจะติดต่อทนายให้ทำเอกสารไว้ล่วงหน้า  กลับมาจะได้ตกลงกันให้เสร็จไปเลย" สรวงฟังแล้วค่อยหายใจโล่งอก นัยน์ตามีแววสะใจแฝงอยู่  สิ้นประโยคนั้นเด็กน้อยวิมุตติค่อยละสายตาจากจานข้าวขึ้นมาสบตาบิดา              "พ่อท่านทำทุกอย่างตามความเหมาะสมเถิด อย่าได้ทำสิ่งใดเกินเลยไปกว่าขอบเขต  จิตใจของท่านไม่ควรหม่นหมองไปกว่านี้....ขอให้เป็นการจากกันด้วยดีเถิด  อย่างไรนางก็ถือว่าได้ให้กำเนิดเปิดทางให้เรามา"     ชายหนุ่มชะงักค้างไปหัวคิ้วขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ยินคำขอร้องนั่น เป็นเพราะความเจ็บปวดนั้นยังสดใหม่  จึงไม่อาจทุเลาลงได้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน  แต่ก็พยายามระงับใจจนในที่สุดก็สามารถรับปากคนตรงหน้าได้              "ยุติเรื่องทั้งมวลลงด้วยตัวท่านเถิด  พ่อท่านเป็นผู้เลือกได้ควรจะเลิกสิ่งที่เป็นเกียรติแก่ตนเอง....อภัยทานเป็นทานอันสูงสุด   เรารู้ว่ามันยากยิ่ง....แต่เชื่อเราเถิดกุศลกรรมครั้งนี้  จะหนุนนำรักษาจิตใจให้กลับเป็นปกติได้ในไม่ช้า"  รอยยิ้มบางนั้นแย้มออกมามันดูผ่องใสจนผู้พบเห็นต้องถอนหายใจออกมา              "ผมจะพยายาม..."     +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++       จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 04:00:25

ความคิดเห็นที่ 2 เพียงแค่ไม่ถึง 10 วันที่จากบ้านไปทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปโดยที่พราวแสงไม่ทันตั้งตัว สภาพบ้านที่คุ้นเคยกลับมีคนแปลกหน้าเข้ามาดัดแปลงตกแต่งบริเวณไปทั่ว  หญิงสาวยืนงงอยู่ชั่วขณะจึงเอ่ยถามหาสรวงผู้เป็นสามีจากคนเหล่านั้น  เมื่อทราบว่าสาวสวยตรงหน้าเป็นใครผู้รับเหมาตกแต่งก็ร้องอ๋อออกมา และสั่งให้คนงานไปนำกระเป๋าเสื้อผ้าและสิ่งของต่างๆ มาให้   "เดี๋ยวนี่มันอะไรกัน?" ผู้รับเหมาที่ดูแลงานไม่ตอบ   แต่ยื่นนามบัตรใบหนึ่งให้ "คมชาญ? ทนายความ?" หมายความว่ายังไง? "ผมเองก็ไม่ทราบ  คุณสรวงเจ้าของเดิมเขาบอกไว้ว่าถ้าคุณผู้หญิงมาให้เอาของพวกนี้ให้ แล้วให้คุณโทรไปหาคุณทนายในนามบัตรนั่น" "เจ้าของเดิม? หมายความว่าไง  ฉันไม่อยู่บ้านไม่กี่วันแล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย? " "อ้าว? คุณไม่รู้เหรอ?  ก็เห็นคุณสรวงเขาขายบ้านนี้ให้คุณเผดิมแล้ว ทีนี้คุณเผดิมก็จ้างผมมาตกแต่งเพิ่มเติม ให้กั้นออฟฟิศใหม่เอาให้กว้างไปสุดรั้วเลย" "ฉันไม่รู้เรื่อง !!" เสียงของหล่อนสั่นเทา ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาดผ่าลงมาโดยไม่ทันได้หลบเลี่ยง พราวแสงเหงื่อซึมไปทั่วใบหน้าและฝ่ามือ  แม้จะยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่คงไม่ใช่เรื่องดีงามแน่นอน หล่อนพยายามใช้ปลายเล็บที่เคลือบสีสดไว้จิ้มปุ่มหมายเลขโทรศัพท์หาสรวงทันที  แต่ไม่สามารถติดต่อได้จึงหันมาถามกับผู้รับเหมารายเดิมต่อ   "ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน  คุณมีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า? ไม่ใช่ว่าทิ้งเมียหนีหนี้ไปแล้วล่ะ" เขาทำหน้าสงสัยใคร่รู้  จนพราวแสงสะอึก "บ้าสิ!! สามีฉันไม่มีหนี้สินอะไร" หล่อนสบถออกมาอย่างหัวเสีย จำยอมต้องถอย  และรับกระเป๋าเสื้อผ้าหลายใบนั่นขึ้นรถยนต์ของตนเองไป เมื่อติดต่อสรวงไม่ได้จริงๆ หล่อนจึงจำต้องโทรหาทนายความในนามบัตรที่ให้ไว้ เมื่อทราบเรื่องว่าเขาจะขอหย่าขาด  หล่อนตกใจจนต้องเบรกรถกลางถนนแล้วละล่ำละลักถามออกไป แต่ได้รับคำตอบเพียงขอให้หล่อนมาพบทนายเพื่อฟังเรื่องราวอย่างละเอียด แล้วจะนัดสรวงมาเพื่อเซ็นเอกสารการหย่าอีกครั้ง โดยแนะนำว่าหล่อนไม่ควรเรียกร้องทรัพย์สินใดๆ เว้นแต่ที่ได้รับตามกฎหมายเท่านั้น  เพราะสามีของหล่อนมีหลักฐานในการขอหย่าโดยสมบูรณ์  พราวแสงวางหูลงไปด้วยมึนงง  หล่อนยังจับใจความไม่ได้ว่าเขาขอหย่ากับหล่อนทำไม  จนต้องจอดรถเข้าข้างทางเพื่อตั้งสติ  เพราะไม่อาจขับรถไปสนทนาไปได้อีกแล้ว ไม่นานนักความเลวร้ายเหลวแหลกที่เคยเก็บซ่อนไว้  ก็ค่อยๆ ผลักบานประตูออกมาจากห้องอันมืดมิดในใจ  แล้วโถมถลาเข้าหาหล่อนอย่างรวดเร็ว "โอม งั้นเหรอ!!" หล่อนอุทานเสียงดังออกมาเมื่อนึกถึงสิ่งอันเป็นต้นเหตุนี้ขึ้นมาได้ ใจก็สั่นอย่างไม่มีเหตุผล หญิงสาวถามตนเองว่าสรวงรู้ความจริงตั้งแต่เมื่อไร  แต่ครู่เดียวก็ตระหนักได้ว่าไม่น่าแปลกใจแต่อย่างใด  วันนี้คงต้องมาถึงสักวัน  เพราะลูกชายของหล่อนไม่มีส่วนใดคล้ายเขาเลย เพียงแต่คนซื่ออย่างเขารักเด็กชายออกปานนั้น ไม่เคยมีใครทำให้เขาสั่นคลอนได้  นี่คงมีใครสักคนยุยงแน่ๆ  พราวแสงถอนหายใจออกมาอะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด อย่างไรเสียวันนี้คงต้องมาถึงอยู่แล้ว เมื่อตั้งสติได้หล่อนก็โทรกลับไปหาทนายอีกครั้ง "คุณคมชาญขอโทษนะคะ  เมื่อกี้พราวขับอยู่ไม่สะดวกคุยเท่าไร  ตอนนี้จอดแล้วค่ะคุยได้...ตกลงสรวงเขาว่าไงคะ? แล้วทรัพย์สินเขาจะแบ่งยังไง" ความรวดเร็วของหล่อนเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของทนายความ  แต่ก็นึกยินดีที่เรื่องราวง่ายขึ้น "มันมีรายละเอียดเยอะน่ะครับ  คุณพราวแสงเข้ามาดูเองจะดีกว่า แต่หลักๆ ก็มีเงินสดจากการขายบ้าน  รถ  เครื่องเพชรและปลีกย่อยอีกนิดหน่อย  แต่คุณสรวงขอน้องโอมไว้ในความดูแลน่ะครับ" "เขาจะบ้าเหรอ?" หล่อนสบถออกมาอย่างไม่รู้ตัว  เมื่อได้ยินว่าอดีตสามีต้องการตัวเด็กชายที่ไม่ใช่สายเลือดของเขาไปเลี้ยงดู  แต่เมื่อได้ยินเสียงกระแอมของทนายความ จึงรีบเปลี่ยนน้ำเสียงทันที  บางทีเรื่องราวอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่หล่อนคิดก็ได้ "ขอพบสรวงกับลูกก่อนได้ไหมคะ?  พราวไม่สามารถตัดสินใจอะไรตอนนี้ได้หรอกค่ะ  มันกะทันหันเกินไป" หลังสิ้นประโยคนี้คมชาญก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ออกมา "เกรงว่าจะไม่สะดวก   เพราะตอนนี้คุณสรวงไม่อยู่เมืองไทยครับ" "เขาไปไหนคะ?  ขอเบอร์ติดต่อได้ไหม?....เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกมาก  เขาไม่ควรหนีหน้าพราวแบบนี้  ที่สำคัญพราวคิดถึงลูก" "เอ่อ...." "ได้โปรดเถอะนะคะ   ถ้าคุณมีลูกก็เห็นใจคนเป็นแม่บ้าง" หล่อนหยอดประโยคเด็ดลงไป "ไว้ผมจะนัดคุณสรวงให้  แล้วจะติดต่อคุณพราวแสงอีกครั้งนะครับ" คมชาญวางหูไปแล้ว  พราวแสงค่อยคลี่ยิ้มออก  หล่อนหยิบทิชชู่ขึ้นมาซับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเมื่อสักครู่  แต่เพียงไม่นานก็เลือนหายไม่มีแววเศร้าเสียใจอีกต่อไป  ที่เหลือไว้เพียงแค่โทสะ 'สรวงทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง?'   หล่อนถามตัวเองด้วยความโกรธ  ก็ทุกๆ ครั้งเขาออกจะว่านอนสอนง่าย  นี่คงมีใครยุยงอะไรเข้า  และท่าทางเรื่องนี้จะใหญ่หลวงนัก คนเงียบๆ และอ่อนโยนอย่างสามีหล่อนถ้าโกรธขึ้นมาถือเป็นขั้นเด็ดขาด สรวงคงจะยืนยันขอหย่าขาดดังเดิมแน่ๆ  แต่การที่เขาขอลูกไว้เป็นการยืนยันว่าเขายังรักลูกนักหนา  หล่อนควรจะเข้าหาทางลูกสินะ  เมื่อได้คำตอบให้ตัวเองแล้ว  พราวแสงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง "แดเนียล   พราวมีปัญหานิดหน่อย  ขอไปพักด้วยได้ไหมคะ?" หญิงสาวสนทนาอยู่ไม่นานนักก็ได้รับคำตอบที่พอใจจึงวางสายลง  และเคลื่อนรถออกไปยังจุดหมาย (อ่านต่อตอนหน้าค่ะ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 04:01:36

ความคิดเห็นที่ 3      คุยกับคนอ่าน   สายลมที่พริ้วไหว : เกร็งจริงๆ ค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องพิเศษสำหรับตัวเอง เลยเกร็งหลายอย่าง กลัวเจ้าของเรื่องไม่ปลื้ม กลัวคนอ่านบอกอ่านแล้วไม่สนุก  กลัวมีข้อผิดพลาดในเรื่อง อะไรหลายอย่างเลยกังวล  ส่วนนิยายเรื่องอื่นๆ นี่คิดเนื้อเรื่องเองก็เลยไม่เกร็งน่ะค่ะ  ฯคีตกาล : ต้องรอวิทยาธรโตก่อนนะจ๊ะ คุณนาคถึงจะมา  ขุนเขาแมกไม้ : ขอรับกำลังใจไว้นะคะ  Friday Story : อีกประมาณ 4 ตอนกว่าโอมจะโต  MOMIJI_99 : มันคือจุดเปลี่ยนให้สรวงเลือกว่าจะไปทางไหน ต้องตั้งสติให้ได้ ขอบคุณสำหรับการอ่านอย่างลึกซึ้งค่ะ AutumN555 : อ่านบนรถไม่เวียนหัวเหรอคะ เจ้าแก้วเป็นคนที่อ่านบนรถไม่ได้ อ่านหน้าจอมากก็ปวดตาอีก..  หวานเย็นผสมโซดา : ต้องรอไปก่อนนะคะ ยังไม่ได้คิวคุณนาคมาเลย  เค้าเป็นซุป'ตาร์อ่ะ มีคิวในนิยายหลายเรื่อง  ใยไหมกะใบม่อน : ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ อยากให้แวะมาอ่านกันบ่อยๆ นะคะ  แก้ว (คำนาง) : ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้ยาวค่ะ หลายตอนอยู่  ปิยะรักษ์ : ถ้าเป็นไปได้ก็อยากดึงความสนใจคนอ่านให้ได้แบบนี้ทุกตอนค่ะ  piccy : งั้นเชียร์คุณวิทฯ ต่อไป คุณนาคยังไม่มา  พนาสิน : มาตื่นเต้นด้วยกันเนอะ  Setakan : ก็...ไม่ใช่นักเขียนอาชีพ อยากเขียนเมื่อไรก็เขียน อยากหยุดเมื่อไรก็หยุดได้น่ะค่ะ  มันก็เป็นข้อดี แต่ข้อเสียคือทำให้นิสัยเสียไม่มีวินัย แหะ แหะ  เอริชา : สวัสดีค่ะคุณเอ  ว่าวปักเป้า : เข้ามาขอบคุณเช่นกันค่ะ  Tyra : ซาบซึ้งง่า...พูดอีก ชอบ555 นักเขียนทุกคนชอบคำนี้แหละค่ะ ที่บอกว่านิยายของเขาสนุก   sakuraja : ดีจังที่ชอบ  สามปอยหลวง : ติดตามนิยายคุณหมอกฯ เช่นกันค่ะ มีเรื่องใหม่หรือยังคะ...เรื่องที่โพสอยู่อ่านจบแล้ว รอเรื่องใหม่นะคะ  เด็กชายกุ๊บกิ๊บ : ปิ๊งป่อง ถูกต้องนะคร้าบบบ..บ โอม..ม คือคำสักการะ ค่ะ  อสิตา : งั้นต้องอ่านไปเรื่อยๆ ก่อนนะคะ คุณนาคยังไม่มีคิวให้  นารีจำศีล : ขอบคุณค่ะ  ดีแอน : กะว่าจะมาโพสทุกวันศุกร์ค่ะ ถ้าว่างลองแวะๆ มาเยี่ยมกันนะคะ  goldensun : งั้นติดตามอ่านกันไปเรื่อยๆ นะคะ ขอบคุณค่ะ  r_lakok : งั้นมาอ่านตอนสองกันต่อเลยนะคะ  mimny : ธาตุดีของสรวงมีมากค่ะ เลยตั้งสติได้ไว แต่กระนั้นก็ช็อคไปก่อนตั้งสติได้แน่ะ  บุษยมาศ : รออ่านมาแต่ยังสาว..เอ่อ...ขออภัยที่ให้รอนานเกือบห้าปีนะคะ  เป็นคำกระทบกระเทียบนิ่มๆ ที่เจ็บปวดมากค่ะ  เริ่มสำนึกผิดแล้วค่า   Thanks for gift สายลมที่พริ้วไหว, นารีจำศีล, แพนด้ามหาภัย, รุริกะ, adel_ew, หวานเย็นผสมโซดา, AutumN555, npuiy, ใยไหมกะใบม่อน, M A T A O, ผีเสื้อสีดำ,  Kiwi_brown, จันทร์ไม่ตื่น, piccy, คนชื่นชอบนิยาย ^^, เอริชา, ravio, บุษยมาศ, Tyra, varavari, mimny, แม่น้องปัน, สามปอยหลวง, เด็กชายกุ๊บกิ๊บ, อสิตา, Psycho man, สาวไทยในอะเดเลด, เรดไวน์, Kazeni, จันทร์ฉายแสง, goldensun, เมษาพาเพลิน, จอมนาง         แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 55 05:13:25 แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 55 04:59:10 แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 55 04:12:15 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 04:10:43

ความคิดเห็นที่ 4 เนื่องจากเขียนไว้เมื่อ 4 ปีก่อน อาจจะมีการแบ่งตอนสั้นไป เค้าขอโทษนะ.. คนอ่านคนแรกบอกว่ามันสั้นไป อารมณ์ไม่ต่อเนื่อง ไม่งั้นจะพาลเซ็งกันทั่วหน้า เอ่อ...งั้น ขอโพสต่อแล้วกันให้จบตอน ทีนี้อย่าว่าทำกระทู้ยาวล่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 04:26:41

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 3 ผู้ให้กำเนิด ตอนปลาย นิ้วมือเรียวบรรจงหยิบเอกสารยืนยันผลตรวจ DNA  ขึ้นมาอ่านอย่างพิจารณา วันนี้พราวแสงแต่งกายด้วยชุดสีครีมอ่อน   ดูสุภาพเรียบร้อยกว่าปกติซึ่งมักจะเป็นชุดที่ดูเปิดเผยเรือนร่างมากกว่านี้  ผมยาวสลวยนั้นถูกเก็บรวบไว้ครึ่งศีรษะ  ดวงหน้างามหวานละมุนนั้นถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางสีอ่อนจาง  ต่างจากพราวแสงที่เคยสวยคมจนเปรี้ยวฝาดอย่างที่สรวงเคยเห็นจนเจนตา  หล่อนดูจะอยู่ในอาการซึมเศร้าหากแต่พยายามเก็บอาการ  ไม่ตีโพยตีพายอย่างที่เขาคาดเดา "คุณคงไม่มีอะไรเถียงแล้วนะ   ถ้างั้นผมขอหย่า" ชายหนุ่มกล่าวตัดบทอย่างแห้งแล้ง ไม่เหลือน้ำคำหวานให้กับคนเคยรักสุดหัวใจเลยแม้สักเพียงน้อยนิด "ค่ะ  พราวเข้าใจ" หล่อนเองก็ตอบด้วยเสียงเรียบๆ พอกัน   ด้วยความนิ่งสงบนี้เองกลับทำให้สรวงเสียอีกที่เป็นฝ่ายร้อนขึ้นมา "คุณจะไม่อธิบายหรือขอโทษผมสักหน่อยหรือไง?" เขาเสียงดังขึ้นจนคมชาญนึกดีใจที่เขาแยกเด็กชายโอมไปไว้อีกห้องหนึ่ง  ไม่ให้เห็นภาพที่พ่อแม่กำลังทะเลาะกัน "เอกสารนี้มันก็อธิบายตัวมันเองทั้งหมดแล้วนี่คะ พราวเองก็คิดว่าสักวันหนึ่งจะบอกคุณ....เพียงแต่ว่าพราวเห็นคุณรักลูกมากเลยไม่กล้าพูดมาถึงตอนนี้" "คุณนอกใจผม...คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง?" แม้เตรียมตัวมาดีแล้ว  แต่สรวงเสียอีกที่เป็นฝ่ายอ่อนไหว  ไอร้อนอาบอุ่นเอ่อล้นขึ้นที่ขอบตาเขา  จนดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำไปหมด "พราวไม่ได้นอกใจคุณ....เพียงแต่..." หล่อนนิ่งเงียบไปและเบนหน้าไม่สบสายตาเขา จึงอีกครู่ต่อมาจึงค่อยเริ่มพูดต่อ "ผู้หญิงเราน่ะ ถ้าจะแต่งงานกับใครสักคนก็ควรจะทดลองคบหาดูใจกันให้ดีก่อน แล้วในเวลานั้นก็มีคนเข้ามาหลายคน" "คุณก็เลยทดลองหมดทุกคน?" สรวงถามอย่างยียวน "อย่าดูถูกฉันนะ....ฉันเพียงแต่..." หล่อนเม้มริมฝีปากลงด้วยความไม่พอใจ "แล้วไม่จริงหรือไง? ไม่งั้นตาโอมคงเป็นลูกผมไปแล้ว" "ใช่ค่ะ...มันควรจะเป็นอย่างนั้น   แต่เรื่องอยู่ก่อนแต่งน่ะเมืองนอกมีถมไป  มันเป็นความบังเอิญไม่ใช่ความตั้งใจของพราว  จังหวะที่พราวเลิกกับเขา...พราวก็เจอคุณ"  คำตอบของหล่อนช่างรอบคอบปิดช่องโหว่ได้ดีเหลือเกิน "แล้วมันเป็นความผิดของผมหรือไง? ทำไมคุณไม่บอกผม?" "พราวไม่เจตนา....และก็ไม่รู้ว่าโอมไม่ใช่...จนกระทั่งเขาเกิดขึ้นมา....เมื่อแรกพราวไม่แน่ใจนัก" "จนเขาโตหน้าตาเริ่มเหมือนพ่อแท้ๆ ล่ะสิ" ชายหนุ่มต่อเข้าให้ ก่อนจะส่ายหน้าด้วยความเครียด "พราวขอโทษ....พราวคงไม่ขอให้คุณยกโทษให้หรอกค่ะ...พราวรู้ว่ามันชดใช้กันไม่ได้....แต่พราวอยากให้คุณเชื่อพราว..." หญิงสาวเว้นจังหวะการพูดไปเมื่อน้ำตาเริ่มไหลริน แต่นั่นไม่ได้ทำให้อาการเจ็บปวดใจของสรวงทุเลาลง   คนนอกอย่างคมชาญเสียอีกที่ต้องตบไหล่ปลอบใจสรวง  และดึงยื่นกล่องใส่ทิชชู่ให้พราวแสงซับน้ำตา "จังหวะชีวิตบางทีมันก็ผิดพลาดไปบ้าง....ให้เรื่องนี้จบด้วยดีเถอะครับ   ยังไงคุณสองคนก็คิดถึงน้องโอมบ้าง" "ผมน่ะคิดถึงลูกอยู่ตลอดถึงได้ต้องการทำอะไรเงียบๆ พราวคุณเซ็นหย่าแล้วออกไปจากชีวิตผมได้เลย สิทธิ์ที่ควรจะได้คุณจะได้ไป   คุณอ่านแล้วเช็คดูด้วยแล้วกัน ถ้าคุณไม่พอใจที่ได้แค่นี้แล้วจะฟ้องล่ะก็  ผมขอให้คุณทบทวนการกระทำที่ผ่านมาของคุณบ้าง" "แล้วคุณล่ะคะสรวง   คุณทำเป็นพูดดี...แต่ใจคุณน่ะคิดอะไรอยู่ คุณแค้นพราวแทบตาย  แต่คุณกลับขอตาโอมไปเลี้ยงทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ใช่ลูกคุณ  คุณทำไปทำไม?  หรือคุณต้องการจะแก้แค้นพราวด้วยวิธีนี้   คุณไม่ใช่ลูกผู้ชายเลย" หล่อนคลี่ยิ้มออกมามันเป็นรอยยิ้มที่เชือดเฉือนยิ่งนัก  ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปด้วยความโกรธไม่คิดว่าหล่อนจะตอบโต้เขาด้วยวิธีนี้   ดูสิหล่อนช่างเตรียมการมาดีนัก จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 04:27:57

ความคิดเห็นที่ 6 "นี่พราว!! พอสักทีนะ....คุณน่าจะรู้อยู่กับใจคุณไม่เคยมีเวลาให้แก  ผมต่างหากที่เป็นคนเลี้ยงลูกมาตลอด  คนอย่างคุณชอบความสวยงาม ชอบสังคม อย่างคุณน่ะ  ไม่มีทางให้เวลากับแกหรอก" "ที่ผ่านมานั่นเพราะฉัน ไว้ใจคุณต่างหาก  เห็นว่าคุณรักแกและดูแลแกอย่างพ่อที่ดี แต่เวลานี้คุณรู้แล้วว่าคุณไม่ใช่   คุณจะรักแกลงอีกหรือ?  ดังนั้นฉันไม่ยกตาโอมให้คุณหรอก" "คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดอย่างนี้กับผม!!!" พราวแสงยิ้มปร่าด้วยความพอใจ แล้วจึงหยิบผลตรวจ DNA ขึ้นมาชู   และกระแทกมันลงบนโต๊ะต่อหน้าสรวง "ก็นี่ไงคะสิทธิ์?  คุณมีสิทธิ์อะไรในตัวแก?" หล่อนกระตุ้นจนสรวงระงับอารมณ์ไม่อยู่  ชายหนุ่มสั่นเทาไปทั้งร่าง   สรวงละล่ำละลักพูดออกมา "แต่ตามกฎหมายผมเป็นพ่อแก" "แต่เอกสารนี่จะยกเลิกสิทธิ์คุณเอง" หล่อนยิ้มอย่างผู้มีชัยกว่า "คุณไม่ต้องการลูก คุณกำลังเล่มเกมกับผมอยู่ ต้องการเท่าไรก็ว่ามา" เขาตวาดเสียงดังออกไป "พราวน่ะเสียทุกอย่างไปหมดแล้วนะคะ  คุณยังใจร้ายจะพรากลูกไปจากพราวอีกเหรอคะ?" "ใจเย็นๆ ครับคุณทั้งคู่ใจเย็นๆ ก่อน" คมชาญเห็นทีท่าว่าเรื่องนี้จะบานปลายไปใหญ่โต จึงพยายามออมชอมทั้งคู่ "คุณพราวครับ  ถ้าคุณฟ้องแย่งลูกกับคุณสรวงมันจะเรื่องเป็นเรื่องเป็นราว คุณเองก็จะถูกขุดคุ้ยจนเสียชื่อเสียง   สู้เลิกกันไปเงียบๆ จากกันด้วยดีจะดีแก่ทั้งสองฝ่าย  รวมทั้งน้องโอมด้วยนะครับ" "ก็พราวไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่คะ....เขาขายบ้านที่ควรจะเป็นสินสมรสก่อนที่พราวจะทันรู้ตัวด้วยซ้ำ" "บ้านหลังนั้นสร้างบนที่ดินของผมซึ่งซื้อไว้ก่อนจะแต่งงานกับคุณ !!" สรวงแย้งขึ้นมาทันที "แล้วตัวบ้านล่ะคะ?  อื่นๆ ในบ้านอีกล่ะคะ?" หล่อนเล่นลิ้น "คุณได้รถ ได้เครื่องเพชร ได้เงินไปแล้วยังไม่พออีกเหรอ?  ผมไม่ให้คุณไปตัวเปล่าก็บุญแล้ว" "สรวงคะ....พราวน่ะเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว คุณจัดการรวบรัดทุกอย่างแบบนี้ไม่คิดว่าเอาเปรียบหรือคะ?  พราวยังไม่ได้พูดเรื่องสิทธิ์ในสินสมรสที่ควรจะได้เลยจริงไหมคะ?   คุณจะมาว่าพราวว่าเรียกร้องนี่คงไม่ถูกต้องมั้งคะ   พราวกำลังพูดเรื่องลูกอยู่ต่างหาก" "คุณไม่ได้เรียกร้องเพราะคุณเรียกร้องไม่ได้ต่างหาก  ตามกฎหมายแล้วคุณเป็นฝ่ายผิด  ผมสามารถหย่าขาดจากคุณได้ทันที" "นั่นก็จริงค่ะ....แต่พราวเองก็มีสิทธิ์จะฟ้องร้องจนกว่าศาลจะตัดสินชี้ขาดนี่จริงไหมคะ?  คนหน้าบางอย่างคุณหรือจะยอมเสียชื่อเสียงเสียเวลาอย่างนั้นหรือคะสรวง....แต่พราวน่ะไม่มีอะไรจะเสียแล้วนะ" พราวแสงวางสีหน้านิ่งเฉยในขณะที่สรวงจ้องมองหล่นด้วยใบหน้าร้อนผ่าวไปด้วยเพลิงโทสะ   "เอ่อ...ขอแทรกสักนิดนะครับ   คุณพราวถ้าหากฟ้องแย่งลูกกันนี่มันเป็นเรื่องของครอบครัว  ศาลจะต้องเชิญนักจิตวิทยามาคุยกับน้องโอม  น้องโอมต้องให้ข้อมูลและเป็นฝ่ายเลือกว่าจะอยู่กับใคร  รวมถึงพิจารณาจากรายได้และสภาพแวดล้อมและอื่นๆ เป็นหลัก....ซึ่งผมเชื่อว่าคุณสรวงสามารถให้การศึกษาเลี้ยงดูน้องโอมได้เป็นอย่างดี และน้องโอมเอง...ก็น่าจะเลือกอยู่กับคุณพ่อเสียด้วยสิ" "นี่คุณคงไม่ได้บอกลูกสินะว่าคุณไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของแก" หลังฟังจบหล่อนก็หันไปค่อนแคะอดีตสามี "ลองดูไหมคะ? ว่าถ้าแกเจอฉันแล้ว...แกรู้เรื่องนี้แล้วยังจะอยากอยู่กับคุณอีกไหม?" "คุณเป็นแม่ภาษาอะไรพราว   ลูกไม่ควรรู้เรื่องสกปรกของคุณ อย่าทำร้ายลูกมากไปกว่านี้ได้ไหม?" สรวงไม่อาจสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ได้อีกต่อไป ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนใส่หน้าหล่อนด้วยเสียงอันดัง พลางนึกชิงชังเหลือเกินว่าครั้งหนึ่งเขาเคยรักหล่อนเข้าไปได้อย่างไร แต่พราวแสงไม่คิดอย่างเขาหล่อนยึดตนเองเป็นที่ตั้ง "จะช้าหรือเร็วแกก็ต้องรู้ค่ะ....คุณปิดแกไม่ได้ตลอดชีวิตหรอก ลูกควรจะรับรู้เรื่องนี้ด้วยความเข้มแข็ง" "แต่แกยังเด็กไปนะครับ  น้องโอมเพิ่งจะ 4 ขวบเอง  ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่าคุณพราว" คมชาญเป็นอีกเสียงที่ค้านขึ้นมา  เขานึกขยาดใบหน้าสวยเด่นนั่น แต่ในจิตใจกลับไร้ซึ่งแสงสว่าง "ผมเชื่อว่านักจิตวิทยาเองก็คงไม่แนะนำให้แกต้องรับรู้ตอนนี้  วัยไร้เดียงสาขนาดนั้นไม่พร้อมจะปวดร้าวอย่างกะทันหันหรอกครับ"   พราวแสงฟังคมชาญแล้วจึงค่อยคิดได้ว่าหล่อนรุกไล่สรวงมากเกินไป   "ขอโทษด้วยค่ะ....เมื่อกี้พราวโมโหมากไปหน่อย สรวงไม่น่าจะยั่วพราวขนาดนี้...เอาเถอะค่ะ  พราวสัญญาว่ายังไม่พูดตอนนี้...แต่ข้างหน้านั่นอีกเรื่องนะคะ " หล่อนจ้องหน้าอดีตสามีเขม็งแววตาดุร้ายดังงูที่จ้องมองเหยื่  เหมือนต้องการขู่เขาเป็นนัย "คุณคมชาญคะ....ยังไงพราวขอพบลูกหน่อยนะคะ...ได้โปรดเถอะค่ะ   พราวเป็นแม่นะคะ....พราวคิดถึงแกมาก" น้ำตาหล่อนคลอค้างหยาดหยดอยู่ที่เบ้าตาราวกับสั่งได้ คมชาญกดไหล่สรวงให้นั่งลงและตบไหล่เป็นการปลอบใจ  ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงถาม หากเป็นก่อนหน้านี้ชายหนุ่มไม่มีทางอนุญาตให้หล่อนพบหน้าลูกเด็ดขาด เขาไม่เชื่อว่าหล่อนจะไม่คายพิษตกค้างไว้ที่ลูกเล็กๆ วัยไร้เดียงสาแบบนี้    แต่เป็นบัดนี้เมื่อสงบสติอารมณ์ลงได้เขาหวนคิดไปถึงคนที่อยู่อีกห้องหนึ่ง  หากเป็นวิมุตติวิทยาธรผู้มาแต่แดนฟ้าผู้นั้นคงไม่มีอะไรที่เขาต้องเป็นห่วง  จึงพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต คมชาญจึงลุกขึ้นเดินไปอีกห้องหนึ่ง  ไม่นานนักเขาก็เดินนำเด็กชายตัวน้อยมา... ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 04:28:36

ความคิดเห็นที่ 7 "ตาโอม!!" นั่นเป็นเสียงเรียกของพราวแสงผู้เป็นมารดา หากแต่เด็กชายโอมยังคงนิ่งเฉยไม่ได้แสดงท่าทียินดีที่เห็นหน้ามารดาแต่อย่างใด ทำเอาหล่อนชะงักไปบ้างแต่ก็หาได้หมดกำลังใจไม่ หญิงสาวเดินตรงไปหาลูกชายแล้วคุกเข่าลงเบื้องหน้าเด็กตัวน้อยแล้วดึงมือเล็กนั่นมากุมไว้  ก่อนจะลูบไล้ไปทั่วใบหน้าอ่อนเยาว์ "โอม...แม่คิดถึงลูก  คิดถึงแม่บ้างไหม?"  เด็กชายไม่ได้ตอบ  เพียงแต่ยิ้มให้เรียบๆ ภาพนั้นสร้างความสาแก่ใจให้กับสรวง  จนอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงแค่นหัวเราะออกมาจากลำคอ "ลูกสบายดีหรือเปล่า? พ่อเขาทำอะไรลูกหรือเปล่า?"  หล่อนลอบมองสรวงด้วยสายตาไม่วางใจ  ลูกน้อยของหล่อนเปลี่ยนท่าทีไปมากมายนัก "เราสบายดี...พ่อท่านเคยดีกับเรามาเช่นไรก็ยังเป็นเช่นนั้น ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก" ไม่เฉพาะแต่ท่าทางที่ดูสงบนิ่งเกินวัยเท่านั้น  แม้แต่วิธีการพูดยังเปลี่ยนไป  หากเป็นเมื่อก่อนนี้แล้วทันทีที่เด็กชายเห็นหน้าหล่อนจะต้องวิ่งโผเข้ามากอด "โอมลูกเป็นอะไรไป? ทำไมพูดกับแม่แปลกๆ" "มิได้เป็นอะไร  เราปกติดีทุกอย่างคุณพราว" "คุณพราวงั้นเหรอ?   ทำไมเรียกแม่แบบนั้น?" หล่อนหันขวับมาจ้องหน้าสรวงทันที และก็พบเพียงรอยยิ้มมีเลศนัยเท่านั้น "คุณสอนอะไรลูก? ตาโอมถึงแปลกไป" "ไม่ได้สอน...แกพูดของแกเองจริงไหมลูก" "ครับ" เด็กชายตอบ "พราวไม่เชื่อ พราวจะพาลูกไปเดี๋ยวนี้ ไปหาหมอกัน" หล่อนผุดลุกขึ้นลากจูงแขนลูกชายให้เดินตามแต่ถูกสรวงเข้าขวางไว้ "ถ้าหมอล่ะก็...ลูกเพิ่งไปหามา เพิ่งแกะผ้าพันแผลที่หัวออก" สิ้นคำตอบพราวแสงหันกลับไปมองเด็กชายอีกครั้ง "ลูกเป็นอะไร?!! นี่คุณทำร้ายลูกเหรอ?!" "คนอย่างเธอมันก็ดีแต่คิดอกุศลกับคนอื่น  ฉันหรือจะทำร้ายลูกได้ลงคอ  เธอต่างหากอยู่ที่ไหนตอนที่ลูกประสบอุบัติเหตุ !! " "อะไรนะ?" พราวแสงอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ "ลูกตกบันไดที่โรงเรียน หัวแตก!" "เจ็บมากไหมตาโอม" หล่อนดึงร่างเล็กนั้นเข้ามากอด และจูบหน้าผากเป็นการปลอบประโลม "ไม่เจ็บแล้วคุณพราว ขอบคุณที่เป็นห่วง" คำพูดบุตรชายราวกับเป็นคนอื่น  ดูห่างเหินจนหล่อนใจหาย "แม่ขอโทษนะ ที่แม่ไม่อยู่ตอนหนูไม่สบาย ต่อไปนี้แม่จะไม่ไปไหนแล้ว  เราจะมีกันสองคนแม่ลูก...หนูอยู่กับแม่นะโอม"  ร่างน้อยนั่นปล่อยให้หล่อนโอบกอดอยู่ครู่หนึ่งจึงผละออกห่าง   "เห็นจะไม่สะดวก....แยกจากหนนี้  หากคุณพราวคิดถึงค่อยมาเยี่ยมเยียน" "โอม!!" "คุณพราว...พ่อท่านไม่มีใครอีกแล้ว ปู่ย่าท่านก็สิ้นแล้วญาติพี่น้องก็ห่างไกลนัก หากเราจากไปท่านต้องอยู่เดียวดาย  คุณพราวให้เราอยู่กับพ่อท่านเถิด" "แล้วแม่ล่ะ?" หล่อนใจหายวาบไม่คิดว่าเด็กวัยไร้เดียงสา จะพูดอะไรได้เป็นเรื่องเป็นราวถึงขึ้นนี้  พราวแสงถึงกับดึงร่างลูกน้อยมาเขย่าไปมาด้วยความลืมตัว "คุณพราว...เราจากเป็นมิใช่จากตาย คุณพราวคิดถึงเราเมื่อใดก็ไปเยี่ยมเยียนได้" "หึ! พ่อเราเหรอจะยอมให้แม่ไปหา" จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 04:29:20

ความคิดเห็นที่ 8 เด็กชายโอมยังไม่ได้ตอบอะไร  พราวแสงก็รวบรัดตัดบทว่าอย่างไรหล่อนก็ไม่ยอมให้บุตรชายอยู่ในความดูแลของอดีตสามีเด็ดขาด "พราวว่าคุณกล่อมลูกไว้ล่วงหน้า ทำให้ลูกผิดปกติไปขนาดนี้ พราวไม่ยอมให้ลูกอยู่กับคุณเด็ดขาด!!" "นี่พราว  ผมว่าเราพูดกันรู้เรื่องไปแล้วนะ ก็ไหนคุณบอกเองว่าให้ลูกเลือก" หญิงสาวยิ้มเยือกเย็นออกมา  หล่อนไม่ต่อความกับเขาในทันที   แต่หันไปที่ทนายความ "คุณคมชาญคะ  พราวจำได้ว่าพราวพูดว่าขอพบลูกหน่อย  ไม่ได้บอกว่าให้ลูกเป็นคนเลือก เรื่องนี้คุณคงเป็นพยานให้พราวได้ใช่ไหมคะ?" "พราว!!" ชายหนุ่มกำหมัดแน่นสั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธ   เขาเพิ่งจะรู้ตัวก็คราวนี้ว่าอยู่กับนางจิ้งจอกที่กลิ้งกลอกไปมาลื่นไหลได้ขนาดนี้มาหลายปี "เด็กเล็กขนาดนี้น่ะ...ไม่ยากที่คุณจะป้อนข้อมูลอะไรเข้าไป   เห็นอยู่ชัดๆ ว่าโอมมีอะไรแปลกไป" พูดจบหล่อนก็ดึงมือลูกชายจะพาเดินออกไปให้ได้   แต่ติดสรวงที่ยืนขวางอยู่ "ถอยไปนะ!!" "ผมไม่ให้ไป!!" "คุณกำลังหาเรื่องฉันต่อหน้าทนายของคุณเองนะ   ก็ดีงั้นเตรียมตัวโดนฟ้องร้องได้เลย   แล้วถ้ายังขืนดึงดันไม่ให้ฉันออกไปล่ะ  คนที่รอฉันอยู่ข้างนอกเห็นฉันเข้ามานานเกินเวลาที่กำหนดจะแจ้งความทันที" หล่อนขู่ฟ่อจนแม้แต่เด็กน้อยที่หล่อนจูงอยู่ยังต้องส่ายศีรษะด้วยความระอา "ตกลงกันมาเลยดีกว่าพราว  จะเรียกเท่าไร? แล้วไม่ต้องมายุ่งกับโอมอีก" "แหม...ทำไมคุณว่าพราวหน้าเงินอย่างนั้นล่ะคะ?" ริมฝีปากสีสวยนั่นคลี่ยิ้มงดงามออกมาอย่างผู้มีชัย "เท่าไรก็ว่ามาผมจะให้" "งั้นขอพราวกลับไปคิดดูก่อนนะคะ  เสียลูกทั้งคนนี่ไม่ใช่น้อย  แต่ยังไงวันนี้พราวขอเอาโอมกลับไปก่อน" หล่อนส่งเสียงหัวเราะน้อยๆ ออกมา  ระหว่างที่ดันร่างอดีตสามีออกไปให้พ้นทาง  แต่จู่ๆ กลับมีแรงขืนจากร่างน้อยที่กำลังจูงอยู่ "โอม...มากับแม่สิ  ชักช้าอยู่ทำไม?"  หล่อนออกแรงดึงเท่าไรก็ไม่อาจขยับร่างบุตรชายตัวน้อยได้ สร้างความพิศวงให้แก่หญิงสาวยิ่งนัก  แต่ไม่ทันได้ว่ากล่าวอะไรร่างเล็กนั่นก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน "คุณพราว  เราไม่ไป....เพราะเราไม่ใช่สิ่งที่คุณพราวจะมีไว้ใช้ต่อรองกับใคร โดยเฉพาะกับพ่อท่าน" "ตาโอม  พูดอย่างนี้กับแม่ได้ยังไง ?!!" อย่าว่าแต่มารดาของเด็กน้อยตกใจเลย   แม้แต่คมชาญที่เป็นบุคคลที่สาม  ยังเผลอครางออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ   "น้องโอม...."   เด็กน้อยค่อยๆ แกะมือตนเองออกจากการเกาะกุมของมารดา แล้วก้าวถอยห่างมาสองสาวก้าว ก่อนพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง "เราสลักไว้ในใจเสมอว่าคุณพราวเป็นผู้ให้กำเนิดเปิดทางให้เรามาโลกนี้   เรื่องนี้เรามิลืมเลือน  หากวันหน้าคุณพราวเดือดร้อนลำบากสิ่งใด  โปรดรำลึกถึงเรา....วิมุตติยินดีตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชักนำเรามา  แต่...เรื่องครานี้ขอให้ทุกอย่างยุติลงวันนี้ ณ ที่นี้ ! "   "ตาโอม!!" พราวแสงได้ยินดังนั้นก็ผวาเข้าหาบุตรชายทันที สองมือเรียวนั่นบีบไหล่เด็กน้อยแน่นสองตาจ้องมองด้วยความไม่พอใจ  นึกอยากทุบตีร่างเล็กขึ้นมาทันที  แต่คนถูกจ้องมองหาได้มีอาการหวาดกลัว ดังเช่นเด็กทั่วไปยามถูกผู้ใหญ่ข่มขู่ด้วยแววตาไม่  แก้วตาสีน้ำตาลใสนั่นจ้องมองมารดาด้วยความสมเพชเวทนายิ่งนัก แล้วในบันดลหญิงสาวรับรู้ถึงพลังบางอย่างแผ่ซ่านออกมาจากดวงตาคมกล้าคู่นั่น  ร่างของหล่อนแข็งไม่อาจเคลื่อนไหวได้ดังใจนึก จึงได้แต่ครางชื่อเด็กน้อยออกมาอย่างแผ่วเบา... "โ...อ....ม..." (อ่านต่อตอนหน้าค่ะ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 04:30:14

ความคิดเห็นที่ 9 คุณวิทยาธรรสกล้วย อ่านแล้วหมั่นไส้ยัยพราวเป็นอย่างยิ่ง หล่อนเป็นแม่ประสาอะไรยะ! จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 04:35:29

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ ^ ขอบใจจ้ะ หน้าม้า อุตส่าห์อยู่เป็นเพื่อนจนโพสเสร็จ หวังว่าหล่อนจะฟินแล้วนะ เพิ่มตอนจนจบบทแล้ว จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 04:42:19

ความคิดเห็นที่ 11 แหม...ตอนแรกมันสั้นไปจริงๆนี่นา จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 04:44:16

ความคิดเห็นที่ 12 นั่นสิคะ เขียนเมื่ออยากเขียน แต่ถ้าต้องเขียนตอนไม่อยากเขียนนี่ ลำบากอยู่เหมือนกัน มาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 07:48:59

ความคิดเห็นที่ 13 ฮ่า อ่านตอนแรกจบ...เออ มันสั้นไป พอจะบ่น อ้าว เอาตอนต่อมาลงแล้ว สนุกจังเลยยยย ลงตอนต่อไปเร็วๆ นะ จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 09:13:29

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วอนาถใจกับความโลภของยัยพราวมาก แอบคิดเลยว่า ดอกบัวกำเนิดจากโคลนตมจริงๆ ดีใจที่น้องโอมเป็นวิทยาธร ถ้าเป็นเด็กน้อยธรรมดามีแม่แบบนี้ ไม่อยากคิดถึงอนาคตของชาติที่จะถูกทำให้บิดเบี้ยวไปยังไง (ถ้าพูดหยาบๆ พราวเป็นแค่เพศเมียที่ให้กำเนิดได้ แต่ไม่มีค่ามากพอสำหรับคำว่าแม่จริงๆ) เป็นตอนที่อ่านแล้วบีบคั้นคนเป็นลูกจริงๆ อ่านแล้วทรุด ปล. คิดถึงนมรสกล้วยขึ้นมาทันใดตอนอ่านช่วงพูดคุย..... แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 55 09:19:10 จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 09:17:21

ความคิดเห็นที่ 15 วิทยาธร รสกล้วย กับ วิทยาธร รสนม  เอิ๊กๆๆ แม่อย่างคุณพราวนี่ แม่อย่างนี้ก็มีด้วย เจอ คุณ piccy ที่นี่ ถือโอกาสทวง เล่ห์จันทร์ร้อยรัก ด้วยค่ะ เข้าไปตามหาในบล็อคมานานแล้วน้า จากคุณ : กุหลาบมอญ เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 10:01:27

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่นำเสนอเกี่ยวกับวิทยาธรจัง และฮากับวิทยาธรรสนมกะรสกล้วย ตอนนี้ยังเป็นปัญหาครอบครัว เห็นใจสรวงมาก แต่แม่พราวแสงนี่..เฮ้อ!น่าส่ายหัวจริงแม่คุณ ถ้าเป็นเด็กปกติคงน่าสงสารแย่ที่ต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เขียนได้เร้าใจน่าติดตามดีค่ะ รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อค่ะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 10:58:33

ความคิดเห็นที่ 17 รออ่านตอนต่อไปค่ะ ปล. พราวแสงเป็นผู้หญิงที่สมัยใหม่จ๋ามากเลยค่ะ ถ้าเปรียบเป็นอาหาร น่าจะประมาณ ไวไวคลิก! จากคุณ : เอริชา เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 12:18:22

ความคิดเห็นที่ 18 สวยแต่รูปจริงๆ คุณพราว อึ้งไปเลย ถ้าเป็นเด็กธรรมดา คงร้องไห้ไปแล้ว จะเจออะไรอีกก็ไม่รู้นะ ก็วิมุตติออกจะไม่ธรรมดาซะขนาดนั้น สรวงไม่ต้องเดือดเนื้อร้อนใจเลย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 13:00:36

ความคิดเห็นที่ 19 รออ่านตอนต่อไปจ้า รู้สึกว่าคนแบบเจ๊พราวนี่ เริ่มพบได้มากในสังคมปัจจุบันนะคะ อยากให้โอมโตเร็วๆ แล้วค่ะ จะได้รู้ว่าจะไปปฎิบัติภาระกิจอะไร จากคุณ : จั๊กกะจุ่น เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 15:45:34

ความคิดเห็นที่ 20 โชคดีที่โอมมิใช่เด็กธรรมดา หากแต่เป็นวิมุตติวิทยาธร เลยไม่ต้องตกเป็นเครื่องมือทำเงินให้กับผู้หญิงร้ายกาจ(ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่) อย่างพราวแสง  แต่กระนั้นก็ทำให้เรารู้สึกแย่กับผู้หญิงที่มีพฤติกรรมแบบพราวแสง เรื่องราวชวนติตามมากๆเลยค่ะเจ้าแก้ว จากคุณ : แก้ว (คำนาง) เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 16:47:40

ความคิดเห็นที่ 21 ย่องๆ มาติดตามต่อค่ะ ^^ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 17:17:33

ความคิดเห็นที่ 22 แม่นางพราวแสงจิ้งจอกกลอกกลิ้งของจริง จากคุณ : พนาสิน เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 18:13:17

ความคิดเห็นที่ 23 "เป็นผู้เปิดทางให้มาในโลกนี้" นี่น่าจะเป็นสัจจธรรม เขามาเพราะเราเปิดทาง เขาไม่ใช่ของเรา จากคุณ : ขุุุุุุนเขา (ขุนเขาแมกไม้) เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 21:52:23

ความคิดเห็นที่ 24 ว๊าว ๆ  วันนี้ 2 ตอนเลยนะคะ รอตอน4 ต่อค่ะ " คติความเชื่อของไทยแต่โบราณตามข้อเขียนของพระยาอนุมานราชธน  กล่าวว่าวิทยาธรแบ่งออกเป็นหลายพวกตามเชื้อชาติ  เรียกว่าวิทยาธร ๑๒ ภาษา  มีทั้งวิทยาธรแขก  วิทยาธรฝรั่ง  วิทยาธรจีน ฯลฯ  " ก็ไม่แปลก หากตำนานพม่า จะไม่ชุบตัวในน้ำนมเหมือวิทยาธรบ้านเราน่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 00:22:12 จากคุณ : เด็กชายกุ๊บกิ๊บ เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 23:45:11

ความคิดเห็นที่ 25 ไม่ได้รักลูกเลยแฮะ ยื้อไม่ยอมเรื่องลูกเพราะไม่พอใจเรื่องการแบ่งทรัพย์สิน เฮ้อถ้าโอมเป็นเด็กธรรมดาก็น่าสงสารที่ต้องมาเผชิญกับเรื่องแบบนี้ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 23:48:56

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านช่วงแรกสั้นมากจริง ๆ ค่ะ กำลังลุ้นอยู่เชียวดันจบเสียก่อน ^^! พอลงต่อดีใจมาก ๆ เลยค่ะ เพิ่มความยาวขึ้นอีกนิด แต่...ก็ยังไม่จุใจอยู่ดี รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ^^ ปล. ชอบเกร็ดความรู้ที่นำมาฝากกันจังค่ะ คราบรสกล้วยของท่านวิทยาธร ทำให้คิดถึงป็อกกี้รสช็อคโกบานาน่าเลยล่ะค่ะ LOl แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 00:00:29 จากคุณ : หวานเย็นผสมโซดา เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 00:00:00

ความคิดเห็นที่ 27 ขอไว้อาลัยให้กับ พราวแสง ค่ะ เธอ...เยี่ยมมาก เหอๆ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 09:03:28

ความคิดเห็นที่ 28 ลองติดตามดู..... จากคุณ : สายน้ำ...ไม่ไหลกลับ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 16:01:11 A:101.78.11.193 X: TicketID:365179

ความคิดเห็นที่ 29 ชอบเกร็ดด้านบนค่ะ อ่านแล้วฮาดี รสกล้วย รสนม 555 แต่อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าตอนที่คุยกับพราวแสง วิมุตติน่าจะทำตัวเป็นเด็กธรรมดานะคะ คิดว่าน่าจะเป็นผลดีกับพ่อท่านมากกว่า รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 01:17:02

ความคิดเห็นที่ 30 สนุกค่ะ... ตอนแรกมาอ่านเพราะรู้จักคนเขียน แต่หลังจากนี้จะอ่านเพราะอยากอ่านเอง หนุ่ม(น้อย)โอม ทำยายแม่หน้าชาไปเลย หุหุ ชอบ จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 04:12:52

ความคิดเห็นที่ 31 สนุกกกกกกกมากกกกกกกก มาต่อเร็วๆนะคะอยากอ่านต่อจริงๆ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 17:32:34

ความคิดเห็นที่ 32 ตามเก็บสองตอนค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 21:32:36

ความคิดเห็นที่ 33 เข้ามาตาม.... จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 17:49:20

ความคิดเห็นที่ 34 ชอบมากๆค้า  รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : วายร้ายตัวไม่เล็ก เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 16:09:39