ความคิดเห็นที่ 1 ขวานสยบทศทิศกระพริบตาครั้งเดียวเด็กหนุ่มก็เข้าประชิดเสมือนมันอยู่ตรงนั้นมาตั้งแต่ต้น มือซ้ายภายใต้ถุงมือต้านพสุธาคว้าจับปลายขวานที่เหวี่ยงไปมาราวคว้าขนนกจากกลางอากาศ เจ้าของอาวุธตาเหลือกลานรีบดึงกลับตามสัญชาตญาณ สือหย่งหลุนก็แสร้งปล่อยมือให้จนมันถลาล้มก้นจ้ำเบ้า อาวุธถูกฉกไปอย่างง่ายดาย เด็กหนุ่มไม่รอช้าเหวี่ยงขวานทะยานใส่เจ้าสุสานราวธนูพุ่งจากแล่ง ฝ่ายนั้นฉีกตัวหลบหวุดหวิด หากพอหมุนตัวกลับก็พบว่าสือหย่งหลุนกระโดดตามแทบถึงมันอยู่แล้ว เจ้าสุสานหน้าถอดสีแต่ยังเหลือสำนึกป้องกันตัว หมุนขลุ่ยไม้จี้ปราดยังจุดชีพจรสำคัญตรงหน้าอก เด็กหนุ่มดึงใบขวานต้านรับเหมาะเหม็ง แล้วหงายตัวฉับพลัน พลิกคมขวานอีกด้านกรีดใส่วานรเขี้ยวกระดูกที่หวังลอบทำร้ายทางด้านหลัง พอวานรเขี้ยวกระดูกลนลานถอยห่างมันก็หมุนข้อมือ ควงอาวุธด้ามยาวเป็นวงกว้าง เพิ่มแรงดีดใส่เจ้าสุสานซึ่งยังจี้ขลุ่ยประชิดตัวเสียกลิ้งโค่โร่ เฉือนโดนวานรเขากระดูกผู้รุดเข้ามาไปพร้อมกัน จากนั้นฉีกเท้าขึ้นเตะขวานสยบทศทิศจากด้านบน สกัดการจู่โจมไว้อย่างหมดจด ทั้งหมดนี่เกิดในชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น เจ้าเมืองอ้าปากค้าง ขยี้ตาครั้งแล้วครั้งเล่าให้แน่ใจว่ามิได้ฝันไป แต่ไม่ว่าอย่างไรภาพตรงหน้าก็ยังปรากฏเช่นเดิม เด็กหนุ่มท่าทางไร้พิษสงผู้หนึ่ง กลับจัดการยอดยุทธ์สี่คนรวดเร็วกระทั่งมันเองก็มองตามไม่ทัน เรื่องช่างเหลือเชื่อเกินไปแล้ว เสียงคำรามด้วยความผิดหวังของเจ้าเมือง ยิ่งตอกย้ำความพ่ายแพ้ของบรรดาจอมยุทธ์ฝ่ายอธรรมให้เด่นชัด สองพี่น้องวานรเผลอหดตัวถอย ส่วนขวานสยบทศทิศก็ลุกยืนด้วยท่าทางลังเล ตอนนั้นเอง เจ้าสุสานผู้มีนิสัยชอบรอดูท่าทีกลับลงมือก่อนใคร กระบวนท่าซับซ้อนผสานกับลมปราณอันเป็นเอกลักษณ์ คล้ายอยู่ตรงหน้าแต่ก็คล้ายไม่มีไปพร้อมกัน ก่อเป็นความหวาดหวั่นชวนขยะแขยง ขู่ขวัญผู้คนลนลานไม่รู้จะรับมือกระบวนท่าที่ไร้ร่องรอย และพลังวัตรซึ่งแผ่ซ่านมาจากทั่วทุกจุดได้อย่างไร เพราะระหว่างคิดหาวิธีแก้ไข ขลุ่ยไม้ก็บรรลุถึงจุดชีพจรสำคัญเสียแล้ว ตลอดชีวิตของเจ้าสุสาน หากต้องต่อสู้ตัวต่อตัว มิเคยพบผู้ใดรอดพ้นวิชานี้มาก่อน แล้วท่ามกลางความกดดันถึงขีดสุด เด็กหนุ่มที่ยืนตรงกันข้ามพลันย่อกายเล็กน้อย สะบัดมือออกมาอย่างเชื่องช้าจนน่าหัวร่อ แต่เจ้าสุสานกลับสะท้านเยือก คงมีเพียงมันที่ทราบว่า ฝ่ามืออันดูไร้พิษสงของสือหย่งหลุน สามารถปิดสกัดทุกกระบวนท่าก่อนมันจะทันบรรลุถึงด้วยซ้ำ และยังไม่ทันได้คิดถึงอย่างอื่น หนึ่งหมัดของเด็กหนุ่มก็รอดผ่านขลุ่ยไม้ที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างพิสดาร กระแทกใส่ชายโครงดุดันจนเรียกเสียงแผดร้องเล็กแหลมดังลั่น ฟ่านไป่หนิงถึงกับลืมตัวโห่ร้องว่า “การจู่โจมอันประเสริฐ!” สือหย่งหลุนตั้งรับวิทยายุทธ์ลึกล้ำเช่นนี้ได้อย่างไร นั่นเพราะพลังวัตรมหาศาลส่งเสริมให้ความสามารถในการรับรู้รอบกายเด่นล้ำอีกหลายเท่า ทันทีที่สือหย่งหลุนรับรู้ลมปราณอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าสุสาน มันก็หวนระลึกถึงคนผู้หนึ่งขึ้นมา “ภมรสวาท เป็นอันใดกับท่าน” ความคล้ายคลึงของลักษณะลมปราณพวกมันมิน่าใช่เหตุบังเอิญ พริบตาที่สือหย่งหลุนนึกถึงภมรสวาท ความทรงจำในการต่อสู้ครั้งกระโน้นก็ตามติดมา จดจำได้ว่ามันอาศัยวิธีรับมือด้วยการสร้างห้วงแห่งการรับรู้ขึ้นรอบตัว เพื่อควบคุมสมาธิมิไปสนใจกระบวนท่าหลอกล่อ หากเตรียมตั้งรับพลังวัตรที่หมายชีวิตเท่านั้น จึงรีบนำวิธีเดียวกันมาใช้กับเจ้าสุสาน ห้วงแห่งการรับรู้นี้ เด็กหนุ่มเลียนแบบมาจากข่งเจียงอาจารย์ตนเองโดยบังเอิญ กระทั่งได้เรียนกับอาจารย์ปู่ค่อยทราบว่ามันคือวิชารัศมีอัคคีผลาญของสำนักเพลิงหาญนี่เอง ขณะเดียวกัน ชื่อของอดีตบริวารสมาคมรัตติพิกลซึ่งสิ้นชีพไปแล้วกลับทำให้ใบหน้าเจ้าสุสานบิดเบี้ยว “มันคือบุตรชายข้าเอง สาเหตุที่ข้าย้อนสู่วงการนักเลงอีกครั้งก็เพราะต้องการควานหาเจ้าผู้สังหารมัน  เสียดายที่คลาดกันจนข่าวคราวเจ้าสาบสูญไป จึงคิดสวามิภักดิ์กับแม่ทัพหวางหวังอาศัยหูตามันสืบเสาะต่อ ที่ไหนได้กลับมาพบกันด้วยความบังเอิญ” ภมรสวาทคือผลงานการจากคบชู้สมัยยังหนุ่มของมัน เจ้าสุสานจึงปิดบังเรื่องนี้มาตลอด กระทั่งสหายสนิทอย่างขวานสยบทศทิศมันก็ไม่ปริปากถึงความอาฆาตที่มีต่อสือหย่งหลุน ปล่อยให้พวกสหายออกหน้าต่อสู้เพื่อประเมินความสามารถศัตรู แต่พอพรรคพวกเกิดความลังเลเกรงกลัวเด็กหนุ่ม มันจึงตัดสินใจเสี่ยงแก้แค้นแทนบุตรด้วยตนเอง แววตาเจ้าสุสานลุกโชนราวไฟจากนรกโลกันตร์ “หนี้ชีวิตบุตรชายข้าต้องได้รับการสะสาง!” คำมาดร้ายมิได้ก่อให้สือหย่งหลุนโกรธแค้นหรือหวาดผวา ตรงข้าม...แววตาสุกใสของเด็กหนุ่มกลับบังเกิดความเศร้าสลดเอ่อท้น ทวงแค้น ล้างแค้น แก้แค้น ไม่ว่าจะเรียกหาอย่างไร สือหย่งหลุนก็มิเคยเห็นว่ามันจะทำให้แค้นนั้นหมดสิ้นไปตามคำได้เลย มีแต่ต่อยอดวังวนแห่งความโกรธเกรี้ยวทุรนทุรายอันมิเห็นจุดสิ้นสุด เด็กหนุ่มบังเกิดความไม่แน่ใจครามครัน หรือการช่วยเหลือฟ่านไป่หนิงตามหาประมุขรัตติพิกล...อาจเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดก็ได้ แต่ธรรมชาตินิสัยของฟ่านไป่หนิงนั้นรักแรงเกลียดแรง ความตายของซินแสเทวะจึงแทบโค่นล้มนางจากวิถีปกติ คงมีแต่ความคิดล้างแค้นจึงดึงให้นางยังสามารถใช้ชีวิตอยู่ต่อไป มิใช่ร่างอันไร้วิญญาณดังแต่ก่อน มันคงทำได้แค่ภาวนาว่า ฟ่านไป่หนิงจะไม่หลงพัวพันไปกับกงเวียนนี้จนถอนตัวไม่ขึ้นเท่านั้น สือหย่งหลุนหดหู่กระทั่งอารมณ์จะอธิบายว่าตนเองมิใช่ผู้สังหารภมรสวาทก็ไม่หลงเหลือ ด้วยความจริงภมรสวาทตายอย่างไรมันยังไม่ทราบด้วยซ้ำ ถึงแจกแจงไปรังแต่จะถูกหาว่าแก้ตัวเสียเปล่า “อ๊าก!” เสียงคำรามแหลมเล็กดังก้องอีกครั้ง เจ้าสุสานผู้ควรนอนเจ็บด้วยพลังวัตรของสือหย่งหลุนพลันลุกพรวดด้วยความว่องไวเหลือเชื่อ ทะยานเข้าหาเด็กหนุ่มอย่างคลุ้มคลั่ง แต่สือหย่งหลุนสะกิดปลายเท้านิดเดียวก็ถอยห่างทันควัน เจ้าสุสานจึงกระทืบขารั้งร่างยังกลางทาง ยกขลุ่ยไม้เป่าพรวดใส่ใบหน้าศัตรู เด็กหนุ่มสะบัดหลบอาวุธลับแล้วเหวี่ยงหมัดสวนแทบพร้อมกัน กำปั้นในถุงมือต้านพสุธาแข็งแกร่งราวค้อนเหล็ก ชกถูกชายโครงเจ้าสุสานดังเปรื่อง! ที่แท้เจ้าสุสานเองก็สวมเกราะไหมทองอยู่ ดังนั้นคราแรกที่สือหย่งหลุนออมกำลังไว้จึงทำร้ายมันผ่านเกราะมิได้ ทว่าครั้งนี้เด็กหนุ่มตัดสินใจใช้พลังวัตรเต็มที่ ดันอีกฝ่ายลอยคว้างก่อนล้มใส่พื้นกระอักโลหิตกองโต เจ้าสุสานกระชากเสื้อคลุมเปรอะเปื้อนทิ้ง เผยเกราะไหมทองซึ่งปรากฏรอยยุบเป็นรูปกำปั้นชัดเจน เจ้าเมืองและบริวารสะท้านเฮือก เกราะไหมทองซึ่งลือลั่นในความทนทานกลับถูกทุบเสมือนก้อนเต้าหู้ หากหมัดดังกล่าวกระทบเนื้อหนังเปลือยเปล่า...ช่างสยดสยองจนไม่กล้านึกถึง ตีเหล็กต้องทำตอนร้อน ในบรรดายอดยุทธ์สี่คนเจ้าสุสานอาการหนักที่สุด สือหย่งหลุนจึงหมายเข้ากำจัดจุดอ่อนฝ่ายตรงข้ามโดยเร็ว ทว่าพลันสัมผัสเสียงแหวกอากาศจากด้านหลัง รีบก้มหลบสองดาบเฉียดศีรษะแล้วถีบกลับหลังใส่มือปราบเจ้าของดาบทั้งคู่ พลังซึ่งแทบผลักช้างกระเด็นปะทะกระดูกหักดังกร็อบ แต่พวกมือปราบยังคงเบิ่งตาค้าง กวัดแกว่งดาบจากแขนที่บิดเบี้ยวผิดรูปจู่โจมอย่างไม่กลัวตาย สือหย่งหลุนประหลาดใจยิ่ง พร้อมเสียงฟ่านไป่หนิงตะโกนว่า “วิชาทาสผีดิบ ในขลุ่ยของเจ้าสุสานมีลูกดอกอาบยาพิษ หากโดนเข้าจะกลายเป็นข้าทาสเชื่อฟังแต่มัน พี่หย่งหลุนระวังตัวด้วย” ที่แท้ลูกดอกที่สือหย่งหลุนหลบได้ กลับพุ่งไปปักมือปราบสองคนทางด้านหลังเข้า จึงตกเป็นสมุนของเจ้าสุสานมาทำร้ายเด็กหนุ่ม ดรุณีน้อยเพิ่งเข้าใจความลับของเจ้าสุสาน มันคงใช้วิธีนี้ฆ่าพรรคพวกสมัยยังเป็นโจรเพื่อครอบครองทรัพย์สินคนเดียว ทว่าเมื่อมันจำเป็นต้องแสดงท่าไม้ตายซึ่งอุตส่าห์ปิดบังไว้ ย่อมหมายความว่าเจ้าสุสานเข้าตาจนเสียแล้ว คนเช่นนี้อาจทำอันใดก็ได้ สือหย่งหลุนรับรู้เจตนาที่นางร้องเตือนจนถอยฉากหลบออกมา เจ้าสุสานหน้าบิดเบี้ยวด้วยความผิดหวังที่ศัตรูอยู่เกินรัศมีลูกดอก หากก็ยังยกขลุ่ยจรดริมฝีปาก หมุนหน้าไปหามือปราบกลุ่มใหญ่ พวกเหยื่อซึ่งล้วนได้ยินเสียงเตือนจากฟ่านไป่หนิงพากันหลบหนี แต่ก็มิอาจพ้นมือมัจจุราช เจ้าสุสานเป่าลูกดอกครั้งเดียวก็ได้ทาสเพิ่มอีกสี่ตัว กลายเป็นกองกำลังผีดิบเฝ้าระวังด้านหน้ามัน ในเวลาเดียวกัน ขวานสยบทศทิศและพี่น้องวานรต่างเริ่มตั้งตัวติด จึงมารวมตัวด้านหลังกำแพงผีดิบ หวังให้พวกไร้ความกลัวเหล่านี้ต่อกรกับเด็กหนุ่มแล้วคอยฉกฉวยโอกาส สือหย่งหลุนขยับกายจนกระดูกลั่นกร๊อบแกร๊บ จ้องเขม็งยังฝูงผีดิบซึ่งย่างสามขุมมาช้า ๆ นัยน์ตาเลื่อนลอยของมือปราบเหล่านั้นบ่งว่าชีวิตพวกมันปลิดปลิวตามยาพิษไปสิ้นแล้ว เด็กหนุ่มจึงสลัดความปรานีทิ้ง กางสองมือเร่งลมปราณจนเห็นเป็นไอสีขาวลอยจากตัว ฉับพลันมันตะโกนก้อง ระเบิดพลังวัตรใส่ฝูงผีดิบราวกำแพงคลื่นซัดชายฝั่ง ทาสไร้ชีวิตล้มระเนระนาดเปิดทางให้มันกระโจนข้ามไปถึงผู้บงการ เจ้าสุสานตาเหลือกรีบชักมือกลับ เหล่าผีดิบก็เด้งตัวหมุนหาเป้าหมายอีกครั้ง ยามนั้นเองที่สือหย่งหลุนสังเกตเห็นด้ายเล็กละเอียดราวใยแมงมุม ขึงระหว่างหลังหัวผีดิบกับมือเจ้าสุสาน ดูท่าลูกดอกอาบยาพิษคงมีด้ายนี้ผูกติดไว้ เพื่อให้เจ้าสุสานส่งพลังวัตรผ่านไปควบคุมร่างไร้ชีวิตได้ เด็กหนุ่มไม่รอช้าคว้าด้ายหมายกระชากขาด มิคาดด้ายยังเหนียวกว่าที่คิด ส่วนลูกดอกที่ฝังในตัวผีดิบยิ่งเสมือนหลอมรวมกับร่างพวกมัน ดึงอย่างไรก็ไม่หลุด พริบตานั้นคมขวานพลันคุกคามเบื้องหน้า ซ้ายขวาคือกรงเล็บอำมหิต แขนผีดิบหลายสิบข้างยื้อยุดด้านหลัง คล้ายสือหย่งหลุนคือก้อนเนื้อโอชะซึ่งฝูงหมาป่ากรูรุมฉีกกระชาก ทว่าสีหน้าเด็กหนุ่มนิ่งเฉยไม่แปรเปลี่ยน อาศัยความรวดเร็วกว่า:-)มือสวนผ่านกรงเล็บไปฉุดพี่น้องวานรมาบังหน้าทันที ขวานสยบทศทิศแม้เห็นสหายถูกใช้เป็นโล่ยังกล้ากระแทกอาวุธดุดัน แต่ไม่อาจฟันผ่านเกราะไหมทองบนตัววานรเขี้ยวกระดูกลงมาได้ แล้วในช่วงชุลมุนสองพี่น้องวานรก็พากันร้องโอ๊กออกมาดังลั่น เป็นเพราะสือหย่งหลุนทาบมือส่งพลังวัตรไปทำร้ายอวัยวะภายในของวานรเขากระดูกซึ่งหมอบชิดตัวมันอยู่ ลมปราณปะทะเกราะไหมทองจึงทอนกำลังลง ทว่าด้วยปริมาณมหาศาลของพลังวัตรสือหย่งหลุนในยามนี้หรือจะคณนา มิหนำซ้ำยังเหลือพอจะผ่านไปถึงวานรเขี้ยวกระดูกด้านบนอีกด้วย แม้มันจะโดนทำร้ายไม่เท่าพี่ชาย แต่แรงอัดจากขวานสยบทศทิศทางด้านบนก็เสริมให้อาการสาหัสกว่าเสียอีก พวกมันสองพี่น้องครุ่นคิดแทบตาย ก็หาคำตอบมิได้ว่าชั่วเวลาแค่ไม่นาน เหตุใดสือหย่งหลุนจึงเก่งกาจผิดหูผิดตาเฉกนี้ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 18:48:54

ความคิดเห็นที่ 2 ด้านเด็กหนุ่มพอกำจัดศัตรูส่วนหนึ่งไปได้ ก็ย่อกายต่ำเตะกราดท่อนล่างฝูงผีดิบจนเสียหลัก แล้วดีดตัวในจังหวะต่อเนื่อง ดันสามร่างเบื้องบนกระเด็นไปคนละทิศละทาง หลุดรอดการกลุ้มรุมได้อีกครา ฝูงผีดิบลุกพรวดอย่างไม่รู้สึกรู้สา พวกมันคล้ายอาวุธที่สามารถต่อสู้ด้วยตนเอง ทั้งปราศจากความเจ็บปวดจึงไม่หวั่นไหวยามถูกทำร้าย ต่อให้ฟันแขนขาทิ้งพวกมันก็ยังเดินหน้าต่อ รับมือยากยิ่งกว่าบรรดายอดยุทธ์เสียอีก วิธีต่อกรมีแต่ต้องทำลายผีดิบแต่ละตัวเป็นชิ้น ๆ ทว่าแม้พวกมันจะตายแล้ว หากต้องส่งร่างไม่สมประกอบคืนครอบครัว สือหย่งหลุนยังหักใจอำมหิตมิลง แล้วก่อนสถานการณ์จะกลับไปรูปแบบเดิม สือหย่งหลุนก็ตีลังกาหลบการกลุ้มรุมไปยืนบนหัวผีดิบตนหนึ่ง พยายามคิดหาวิธีตัดด้ายที่ใช้บังคับพวกมันไว้ เจ้าสุสานจึงบัญชาผีดิบที่เหลือยื่นมือไขว่คว้าเด็กหนุ่มอย่างไม่ลดละ ทว่าสือหย่งหลุนเผ่นโผนปราดเปรียวตามหัวพวกมันไปมา จนอีกฝ่ายจับไว้ได้แต่อากาศธาตุ ขวานสยบทศทิศโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ดันร่างสองพี่น้องวานรซึ่งสิ้นฤทธิ์พ้นทาง แล้วกระโดดไปยืนบนไหล่ผีดิบอีกตัว เริ่มควงอาวุธในกระบวนเพลงตีสุนัข แม้เป็นท่าเลียนแบบแต่ความพลิกแพลงแยบคายไม่อ่อนด้อยกว่าต้นฉบับเลย มิหนำซ้ำคมขวานทั้งสองด้านยิ่งเพิ่มอานุภาพความร้ายกาจจนไม่อาจดูแคลน ส่วนเจ้าของหัวซึ่งโดนเหยียบอยู่ก็ชูมือป่ายเปะหมายดึงสือหย่งหลุนให้ร่วงหล่น ผีดิบตนอื่นยังพยายามปีนตัวเพื่อนไปหาเป้าหมายตามด้ายบังคับ เด็กหนุ่มต้องคอยย้ายหนีทีละหัวพร้อมหลบอาวุธอันฉวัดเฉวียนไปพร้อมกัน หากมิอาจย้อนกลับสู่พื้นด้วยจะถูกฝูงผีดิบแห่รุมให้หมดทางหนียิ่งกว่า แต่แล้วเจ้าสุสานซึ่งนั่งบังคับด้ายอยู่ก็เดินลมปราณบรรเทาอาการบาดเจ็บสำเร็จ จึงบัญชาฝูงผีดิบเคลื่อนไหวรวดเร็วขึ้น สือหย่งหลุนต้องแบ่งสมาธิรับมือขวานที่กวัดแกว่งไปมาและคอยหลบการดักจับของมือปราบไร้ชีวิตไปพร้อมกัน จนแทบพลาดท่าเสียทีหลายครั้ง พริบตานั้นสือหย่งหลุนบังเกิดปฏิภาน ผนึกพลังวัตรจำนวนมากไว้ยังสองเท้าแล้วย่ำใส่ผีดิบตนหนึ่งเต็มแรง ร่างผีดิบพลันจมลงดินไปร่วมครึ่งขา ไม่สามารถเคลื่อนไหวไปมาได้อีก เด็กหนุ่มเดินครบหกก้าว ฝูงผีดิบก็กลายเป็นเพียงแท่นมนุษย์ฝังพื้นอันแน่นหนา เจ้าสุสานพยายามขยับด้ายบงการพวกมันให้ดึงขาจากพื้นอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ไร้ผล ฝูงผีดิบมิอาจเป็นอุปสรรคอีกต่อไปแล้ว เหลือเพียงบุรุษตรงหน้า พร้อมขวานของมันเท่านั้น! ขวานสยบทศทิศปลุกกำลังใจด้วยการคำรามดังลั่น กวัดแกว่งอาวุธกระโจนใส่คู่ต่อสู้ทันที พลังแกล้วแกร่งพร้อมท่วงท่าดุดันซึ่งสยบมาทั่วสารทิศ ในสายตาสือหย่งหลุนคล้ายเพียงทารกถือของเล่นปัดป่าย เด็กหนุ่มเคลื่อนไหวบนหัวผีดิบหนึ่งก้าวก็ลอดผ่านช่องโหว่ในกระบวนท่ามัน กวาดมือครั้งเดียวโจมตีโดนสิบสองจุดชีพจรทั่วร่างศัตรู ซัดจนขวานสยบทศทิศล้มฟาดพื้นดิน เสียงฟ่านไป่หนิงกล่าวแทรกขึ้นว่า “ขวานยาวของท่านทั้งคมและหนักส่งผลให้กำลังทำลายมหาศาล ทว่าคงมีปัญหาด้านความเชื่องช้า ถึงได้คิดนำกระบวนท่าไม้ตีสุนัขเสริมความพลิกแพลง แต่อย่างไรของเลียนแบบก็มิอาจเข้าถึงแก่นแท้ หากท่านหนักแน่นกับข้อดีตนเองตั้งแต่ต้น คงรับมือพี่หย่งหลุนได้นานกว่านี้” ถูกเด็กเมื่อวานซืนสั่งสอนจนแทบกระอัก ขวานสยบทศทิศโกรธจนหน้าแดงฉาน ควงอาวุธกลับขึ้นไปราวสิ้นคิด หากก่อนที่จะบรรลุถึงตัวสือหย่งหลุน มันกลับร้องว่า “เจ้าสุสาน เจ้ามีน้ำยาแค่นี้เองหรือ!” สิ้นคำมันเจ้าสุสานก็สะบัดมือพรวด บังคับผีดิบตนหนึ่งชักดาบฟันช่วงเอวเพื่อนที่สือหย่งหลุนยืนอยู่ขาดสะบั้น เด็กหนุ่มไม่ทันระวังร่วงตามมาติด ๆ แล้วถูกทาสไร้ชีวิตใกล้เคียงเกาะกุมร่างไว้ก่อนถึงพื้น พวกมันทั้งอ้าปากกัดทั้งทุบตีเหยื่อจ้าละหวั่น แม้มีลมปราณคุ้มครองจนไม่เกิดอันตราย แต่ความขยะแขยงก็ทำสือหย่งหลุนขนลุกซู่ พยายามแผ่พลังวัตรใส่หากกลายเป็นว่าขาที่ฝังดินอยู่ช่วยไม่ให้พวกมันกระเด็นห่าง ยิ่งออกแรงพันธนาการเด็กหนุ่มหนาแน่นเกินกว่าสลัดหลุด พร้อมกันนั้นขวานคมกริบก็ฟาดฟันมาจรดใบหน้าแล้ว! ต่อให้มีลมปราณสูงส่งเพียงใด หากมิได้ฝึกวิชาคงกระพันหรือมีเกราะอันแข็งแกร่ง ก็ไม่สามารถป้องกันคมศาตราวุธไปได้ ความด้อยประสบการณ์ต่อสู้ผลักดันสือหย่งหลุนสู่ภาวะคับขันอย่างยิ่ง ระหว่างห้วงเวลาเป็นตาย เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด ควบคุมลมปราณขยับบิดข้อต่อมือซ้ายหลุดดังเปาะ ความเจ็บปวดสุดทนทานแล่นปราด แต่ขณะเดียวกันก็สลัดพ้นถุงมือต้านพสุธาซึ่งโดนยึดเหนี่ยวเอาไว้ ความเคยชินกับอาการเจ็บปวดมาเนิ่นนานทำให้สือหย่งหลุนคงสติสะบัดแขนอีกครั้ง กระดูกข้อต่อพลิกกลับเข้าที่ พริบตานั้นก็ระเบิดพลังวัตรจากมือที่เป็นอิสระเต็มแรง หน้าอกขวานสยบทศทิศยุบลงเพราะซี่โครงหักสะบั้น มันร้องอั๊กได้คำเดียวก็สิ้นสติในบัดดล สือหย่งหลุนไม่รอช้าคว้าอาวุธมันควงข้ามศีรษะ พลังวัตรร่วมกับความคมของอาวุธกรีดด้ายเจ้าสุสานขาดผึง ฝูงผีดิบแข็งทื่อทรุดกองราวหุ่นกระบอกสิ้นเชือกชัก เด็กหนุ่มทะลึ่งตัวถลาเข้าหาเจ้าสุสานทันควัน อีกฝ่ายได้แต่เบิกตาเหลือกลานมองเงาขวานที่เหวี่ยงใส่ พลั๊วะ! ขลุ่ยไม้โดนฟันหักเป็นสองท่อน เจ้าสุสานผู้ไร้รอยขีดข่วนเพิ่มเติมหายใจเหนื่อยหอบ เพิ่งแน่ใจว่าตนเองรอดพ้นความตายมาอย่างฉิวเฉียด แคร๊ง! ขวานยาวในมือสือหย่งหลุนถูกบิดกลายเป็นเศษเหล็กคดงอ หล่นสู่พื้นราวขยะไร้ค่า บทสรุปของการต่อสู้ สองพี่น้องวานรคู่อริเก่าที่เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บ เมื่อโดนทำร้ายซ้ำร่วมกับอายุราวไม้ใกล้ฝั่ง คงหมดโอกาสผงาดในยุทธจักรอีกครา ด้านขวานสยบทศทิศนั้นยิ่งมิต้องเอ่ยถึงอาวุธของตนเลย แค่ครองสติจนจบการดวลยังทำไม่ได้ หากวิเคราะห์จากระดับฝีมือมันแล้วคาดว่าคงบอบช้ำสาหัส ต้องใช้เวลารักษาอย่างน้อยหนึ่งปี ฟากเจ้าสุสานซึ่งดูเหมือนจะบาดเจ็บน้อยกว่าใคร แต่ขลุ่ยที่เป็นไม้ตายก็ถูกทำลายสิ้นเสียแล้ว เจ้าสุสานเค้นเรี่ยวแรงถลึงมองสือหย่งหลุน “หากเจ้าไม่สังหารข้าในวันนี้ ก็อย่าหวังจะสงบสุขอีก!” “ถึงสังหารข้าไป ลูกชายท่านก็มิอาจฟื้นคืน” แววตาอาฆาตแค้นซึ่งตอกกลับมาบั่นทอนคำพูดที่เหลือของสือหย่งหลุน เด็กหนุ่มถอนหายใจ ก่อนเรียกสติหันไปมองสถานการณ์โดยรอบ เจ้าเมืองเผลอถอยกรูดตามสัญชาตญาณ หากยังอุตส่าห์สั่งการบริวารว่า “ยืนบื้ออันใดกัน รีบไปจับคนร้ายเสียซิ” ทว่าเพียงแลเห็นสือหย่งหลุนขวัญมือปราบก็กระเจิดกระเจิง อย่าว่าแต่ขวางมันเลย ถึงกับแหวกทางให้สองหนุ่มสาวพาโจรป่าเดินตรงสู่ประตูใหญ่โดยละม่อม ทิ้งเจ้าเมืองโวยวายอยู่ทางด้านหลัง ระหว่างนั้นฟ่านไป่หนิงรายงานว่าโจรป่าเชื่อถือเด็กหนุ่มหมดใจ และพร้อมติดตามพวกมันไปชี้แจงความจริงแก่ผู้ตรวจการ ขอเพียงสองหนุ่มสาวช่วยเหลือพี่น้องมันที่ถูกจองจำอยู่มิได้ตกตายอย่างอยุติธรรมเท่านั้น สือหย่งหลุนย่อมรับปากด้วยความยินดี ทางจากเรือนจำถึงประตูใหญ่ของที่ว่าการไม่ไกลแต่ซับซ้อนเพราะมีอาคารหลายชั้นกั้นขวาง สือหย่งหลุนจึงใช้วิชาตัวเบาพาโจรป่าข้ามหลังคาตัดตรงมาเรื่อย ๆ จนสุดท้ายกระโดดผ่านประตูใหญ่ถึงเบื้องนอก หากกลับต้องชะงักด้วยความงงงันอยู่ ณ ตรงนี้เอง ระหว่างนั้น เสียงเจ้าเมืองซึ่งกระหืดกระหอบตามมาทันก็ตะโกนว่า “เห็นแล้วล่ะซิ! คิดรึว่าข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปง่าย ๆ” ********** จบตอนที่ 101 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 18:50:52

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ, คุณ Kiwi_brown, คุณ mementototem, คุณ npuiy, คุณ Psycho man, คุณชัดเจนน้องนาง, คุณ zoi และคุณ tiger18 นะค้า คุณ รุริกะ - ขอบคุณนะค้า ไว้รอตอนที่สองร้อย (เฮ้ย) ค่อยอวยพรใหม่ (ฮา) ^_^ คุณ Kiwi_brown - อิ อิ แอบไปส่องนิยายคุณกีวี่มาแล้วด้วยอ่ะ ^_^ คุณ scottie - ขอบคุณค่า นี่กำลังปั่นตารางชื่อตัวละครอยู่ ไว้จะมาแปะทุกตอนเผื่อช่วยให้อ่านง่ายขึ้น ^_^ คุณ zoi - ขอบคุณมาก ๆ เลยนะค้า ^_^ แต่รู้สึกว่าเป็นเรื่องย่อที่อ่านแล้วจะมึนกว่าเดิมยังไงก็ไม่รู้ค่ะ >_< คุณ Psycho man - โอ๊ะ ไม่ได้นึกถึงวิธีควบสองมาก่อนเลย น่าสนเหมือนกันแฮะ แต่ขืนทำจริงสงสัยหย่งจวินคงถูกอี้เหนียงแหกอกก่อนยุทธภพสงบแหงเลยอ่ะ ^_^ ว่าแต่เพิ่งแซวตัวเองตอบคุณรุริกะว่าจะมีสองร้อยตอน มาถูกแซวอีกรอบแล้ว >_< ไม่เอาน้า เค้าขอแค่หนึ่งร้อยเก้าสิบเก้าตอนก็พอ ฮ่า ๆ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 19:21:56

ความคิดเห็นที่ 4 ติดตามต่อครับ ผมเข้ามาแอบดูหลายครั้งว่า เมื่อไรน้อจะได้พบแม่นางไป่หนิง บัดนี้เป็นจริงแล้ว... แต่...รู้สึกว่าเริ่มตอนใหม่ สำนวนคุณจันทร์จะดูวัยรุ่นขึ้น (ไม่รู้รุ่นไหน) แต่ยังสนุกเหมือนเดิมครับ ให้กำลังต่อไป จนกว่าจะจบบบบบบ จากคุณ : tiger18 เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 20:04:43

ความคิดเห็นที่ 5 ชายสือของเรา เก่งแบบนี้ ค่อยเบาใจขึ้นมากเลยครับ หนูหนิงก็จะได้เหนื่อยน้อยลง ^__^... จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 08:52:53

ความคิดเห็นที่ 6 แอบมาแก้คำผิดให้นิดเดียวค่ะ ^__^ พ พาน และ ค ควาย เป็นอักษรต่ำ ไม่ใช้ไม้ตรีนะคะ  พลั๊วะ! >> ผลัวะ! แคร๊ง! >> แคร้ง! + + + + + รอจุดพลุอีกทีตอนที่ 200 ค่า  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 22:09:07

ความคิดเห็นที่ 7 ฮา กำลังจะทักว่าคนเขียนจำตัวละครของตัวได้หมดไหมเนี่ย คนอ่านต้องการคู่มือแล้ว ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 12:14:03