ความคิดเห็นที่ 1 ธันย์ยังคงนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอีกหลายวัน ระหว่างนั้นปลายฟ้าก็คอยมาดูแลชายหนุ่มเช้าค่ำไม่เคยขาด ส่วนวิศรุตใช้เงินจำนวนหนึ่งประกันตัวเองเพื่อให้พ้นการจับกุม โดยธันย์แจ้งแก่ทนายของตนว่าต้องการรักษาตัวให้หายดีก่อน อีกทั้งฝ่ายเขาเองก็เป็นคนบุกรุกเข้าไปในบ้านของวิศรุต ทางฝ่ายนั้นเขาก็มีทนายฝีมือดี ปลายฟ้าเองก็เห็นพ้องกับธันย์เช่นกัน รอให้เขาหายดีแล้วค่อยกลับไปสู้กันใหม่ เมื่อชายหนุ่มกับหญิงสาวได้อยู่ชิดใกล้ ความรักและผูกพันยิ่งเพิ่มพูนและเหนียวแน่นมากยิ่งขึ้น เรื่องของทั้งสองนี้ผู้ใหญ่ต่างก็รับรู้และเป็นใจ และแอบปรึกษาหารือกันโดยที่ไม่ได้แจ้งให้แก่ธันย์และปลายฟ้าทราบ ถึงเรื่องงานหมั้นของทั้งคู่ ซึ่งมารดาของธันย์ได้ไปบอกกล่าวทางฝ่ายพ่อแม่ของปลายฟ้าไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ถึงแม้ธันย์จะรู้สึกสุขใจปานใดก็ตาม... ช่วงระยะเวลาหนึ่งที่ผ่านไปแต่ละวัน เขาก็มักจะหวนนึกถึงความทรงจำดีๆ ที่มีต่อพิมพ์วารีเสมอ นึกไปถึงดวงหน้านวลเนียนสีน้ำผึ้ง ดวงตากลมโตดำขลับที่แฝงเสน่ห์ลึกล้ำน่าค้นหา กิริยาวาจาอันอรชร และรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจของเขาตลอดมา อีกทั้งพักนี้เขาก็ฝันถึงเรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ ฝันถึงภาพระหว่างเขา พิมพ์วารีและปลายฟ้า เคียงคู่กันในถ้ำใต้บาดาลอันแสนวิจิตรงดงาม ภาพในนั้น ดำเนินเรื่อยมา ปรากฏให้เขาเห็นถึงความขัดแย้งระหว่างนางนาคาทั้งสองผู้เป็นชายา ก่อนจะปรากฏภาพชายหนุ่มร่างกำยำสูงใหญ่ ผู้มีใบหน้าเหมือนกับวิศรุตไม่ผิดเพี้ยน ชายผู้นั้น มีปีกสีแดงฉาน กางกรงเล็บหมายจะจิกทำร้ายเขาให้ถึงตาย เขาพานางชายาทั้งสองหนีเอาชีวิตรอด หากแต่ปัทมลดาก็กลับหนีไม่พ้น หล่อนถูกครุฑหนุ่มบินโฉบเอาไปหมายจะเข่นฆ่า หากแต่กนกนาคราชก็ร้องขอชีวิตนางนาคาผู้เป็นที่รัก หากแต่ครุฑตนนั้นก็กลับยื่นข้อเสนออันแสนทรมานใจให้แก่เขา หากอยากได้นางนาคสีรุ้งตนนี้ ก็จงส่งนางนาคาสีเขียวนามว่าพิมพ์วารีผู้นั้นมาแลกไป แต่ถ้าไม่ยอมส่งชายาอีกคนของเขามาเพื่อแลกกับปัทมลดา กนกนาคราชก็จะต้องยอมตกเป็นอาหารแก่ปักษาผู้ผูกจิตอาฆาตพยาบาทตนนี้ พร้อมทั้งมอบรัตนมณีอันล้ำค่าซึ่งกนกนาคราชตั้งใจจะนำไปถวายแด่องค์วิรูปักษ์ด้วย ธันย์ได้เห็นภาพนั้นในความฝัน... ภาพวินาทีแห่งความเป็นความตาย ปัทมลดา ชายาผู้เป็นที่รัก ร้องไห้กระซิกด้วยความกลัวขณะที่ทั้งร่างตกอยู่ภายใต้กรงเล็บของครุฑหนุ่ม ส่วนข้างเขานั้น... พิมพ์วารีก็กุมมือเขาไว้แน่น หัวใจของเธอปวดร้าวจนเกินจะบรรยาย ไม่ว่าจะเลือกทางไหน... ก็ล้วนแต่ไม่ดีเลยทั้งสิ้น... หากแต่ก็ต้องเลือก เพื่อความอยู่รอดปลอดภัยของหญิงที่เขารักทั้งสอง... ธันย์เห็นภาพตัวเองค่อยๆ ปลดมือพิมพ์วารีออกเบาๆ ก่อนที่เขาจะส่งยิ้มบอกลาเธอเป็นครั้งสุดท้าย และเดินตรงเข้าไปหาครุฑหนุ่มผู้นั้น ให้สัตย์ว่าจะมอบชีวิตของตนและรัตนมณีเพื่อแลกกับปัทมลดาที่ถูกอีกฝ่ายจับไป ภาพนั้นเริ่มพร่าเลือนลงทุกที ขณะที่หยดน้ำตากำลังรินไหลลงมาจากดวงตาทั้งสองข้างของชายหนุ่มที่ปิดสนิท กนกนาคราชทอดมองชายาทั้งสองของเขาที่ต่างร้องไห้ปานจะขาดใจ ครุฑหนุ่มสยายปีกสีแดงฉาน ก่อนกางกรงเล็บและโฉบเอาร่างพญานาคหนุ่มพร้อมรัตนมณีขึ้นสู่ฟากฟ้าอันกว้างใหญ่... “หากเรามีบุญวาสนาต่อกัน ก็ขอให้ได้เกิดมาพบกันอีกครั้ง ได้มารักกันอีกครั้งนะน้อง...” นี่คือคำพูดสุดท้ายที่กนกนาคราชเปล่งออกมา ก่อนที่จะสิ้นใจตายใต้กรงเล็บและจะงอยปากของปักษาหนุ่ม จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 00:15:04

ความคิดเห็นที่ 2 พิมพ์วารีสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก พักนี้อุสาบอกว่าเธอชอบละเมอร้องไห้แทบทุกคืน หญิงสาวหายใจเข้าปอดจนสุดก่อนหยัดกายลุกนั่ง เอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์โคมไฟและลุกจากเตียงนอน เดินไปเปิดม่านที่หน้าต่างให้ลมเย็นๆ ได้พัดโชยเข้ามาภายในห้องนอน วันนี้พระจันทร์สวยยิ่งนัก รอบดวงจันทร์เหลืองอร่ามมีรัศมีสีส้มทองปรากฏเป็นวงรอบ คุณธันย์เคยบอกว่าชอบดูพระจันทร์เป็นหนักหนา เขาอยากมานั่งดูพระจันทร์ที่ริมแม่น้ำโขง เขาเคยบอกว่าประทับใจกับบรรยากาศที่บ้านเธอ และอยากจะมาค้างที่นี่บ่อยๆ “คุณธันย์...” หญิงสาวเอ่ยชื่อเขาเบาๆ สองตากลมใสยังคงเบิกมองพระจันทร์ดวงโตบนฟากฟ้า ก่อนที่หยดน้ำตาน้อยๆ จะรินไหลลงมาจากหางตา ธันย์บาดเจ็บเพราะถูกยิง ถูกยิงเพราะเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยปลายฟ้า คนที่สามารถตายแทนกันได้ ก็คงมีความสำคัญมากกว่าสิ่งใดเป็นแน่... หากว่าเธอตกอยู่ในสถานการณ์อย่างเช่นปลายฟ้า แล้วธันย์จะเสี่ยงชีวิตมาช่วยเธอหรือไม่หนอ ? หญิงสาวค่อยๆ ก้มหน้า ระบายลมหายใจออกจากปอดเบาๆ ก่อนทอดสายตามองไปยังสายน้ำโขง แสงจันทร์สาดกระทบผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับ ภาพสายน้ำตรงหน้า อดให้คิดไปถึงภาพความฝันเมื่อครู่นี้ไม่ได้... นางนาคาสีเขียว ทำผิดต่อสหายรักโดยการแย่งสามีอันเป็นที่รักของนางไป พิมพ์วารีทำผิดต่อปัทมลดา เป็นความผิดที่จะต้องชดใช้ แม้ว่าจะข้ามมากี่ภพกี่ชาติก็ตามที หากแต่ตามความจริงแล้ว นางนาคาสีเขียวตนนี้ก็ไม่เคยคิดตีตนเสมอเหมือนชายาคนแรกของกนกนาคราชเลย เธอคิดอยู่เสมอว่าตัวเองเป็นเพียงนางนาคาต่ำต้อย มิคู่ควรเป็นชายาของพญานาคหนุ่มเสียด้วยซ้ำ หากแต่ความรักที่ได้รับจากกนกนาคราช ก็ทำให้เธอตกหลุมรักพญานาคหนุ่มจนมิอาจตัดใจได้ แม้จะรู้ว่าไม่ควรรัก... หากแต่ก็มิอาจหักห้ามใจตัวเองได้ จนทำให้เธอต้องผิดคำสัญญาที่ให้ไว้ต่อปัทมลดา... เมื่อกนกนาคราชสิ้นใจตายไปแล้ว... ชายาทั้งสองของเขาก็โซซัดโซเซไปคนละทาง กระทั่งล้มตายในเวลาต่อมาไม่นาน โดยที่ดวงจิตก่อนจะสิ้นใจตายไปนั้น... นางนาคาทั้งสอง ได้ตั้งมั่นไว้ว่า ขอให้เธอได้เกิดมาครองคู่กับกนกนาคราชอีกครั้ง... เป็นความปรารถนาอันแรงกล้า เป็นสัญญาที่ผูกพันข้ามภพชาติ จนกระทั่งทั้งสามได้มาพานพบกันอีกครา... “ฉันขอโทษด้วยนะ...ขอโทษจริงๆ...” พิมพ์วารีเอ่ยเสียงแผ่วเบา สายลมยามดึกลอยพัดเข้าใส่ร่างอรชรที่ยืนติดขอบหน้าต่าง ความรู้สึกพ่ายแพ้และสำนึกในความผิดทำให้เธอนึกไปถึงผ้าไหมสีเขียวลายกนกที่ทอค้างไว้... พิมพ์วารี นางนาคาสีเขียว เคยตั้งใจว่าจะทอผ้าไหมเพื่อมอบเป็นของขวัญให้แก่ปัทมลดา เมื่อรู้ว่าเพื่อนรักกำลังจะนั้นตบแต่งเป็นชายาของพญานาคหนุ่มรูปงาม... หากแต่นางเอราปถสาวก็กลับทอผ้าผืนนี้ไม่เสร็จ ผู้เป็นบิดาได้นำตัวเธอเข้าถวายเป็นบาทบริจาริกาแด่กนกนาคราชเสียก่อน... ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน... น่าเสียดายที่ปัทมลดาไม่มีโอกาสได้รับรู้ถึงความรักและปรารถนาดีที่มิตรผู้นี้ตั้งใจจะมอบให้... จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 00:16:12

ความคิดเห็นที่ 3 ท่ามกลางสายลมยามดึกสงัด ก็ได้ยินเสียงหูกทอผ้าดังพึบพับมาจากใต้ถุนบ้านหลังงามริมฝั่งโขง หญิงสาวสวยสง่าเรือนร่างอรชร สวมผ้าซิ่นสีคล้ำ กำลังนั่งทอผ้าไหมสีเขียวครามลายกนก เส้นไหมสีเขียวยาวเป็นวา... ถูกถักทอด้วยดวงจิตอันมุ่งมั่นและแรงกล้า... เพื่อทำตามความตั้งใจของนางนาคาผู้นั้น และคล้ายมีเสียงกระซิบบางอย่างบอกพิมพ์วารีเบาๆ ว่า สักวัน... เมื่อเธอทอผ้าผืนนี้เสร็จ เธอจะต้องเป็นคนมอบมันให้กับปัทมลดา ตามที่นางนาคาสีเขียวตนนั้นตั้งใจไว้... กว่าหนึ่งอาทิตย์ที่พงศกรต้องใช้ชีวิตด้วยความเงียบเหงา พอถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ ชายหนุ่มก็รีบแพ็คกระเป๋าเสื้อผ้า เตรียมตัวเดินทางไปยังบึงกาฬทันที “นี่คุณพิมลาออกจากงานแล้วเหรอครับเนี่ย... ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นไปได้ล่ะครับ” พิศลย์ ที่โทร.มาถามไถ่ชายหนุ่มตั้งแต่เช้าร้องขึ้นเมื่อพงศกรเล่าเรื่องของเพื่อนสนิทให้เขาฟัง พงศกรถอนหายใจยาว ก่อนเดินไปปิดหน้าต่างห้องและลงกลอนให้แน่นหนา “ก็เพราะเพื่อนคุณนั่นแหละ มาทิ้งความหวังให้ยัยพิมแล้วก็ทิ้งให้รอเก้อ ทิ้งไปอย่างไม่มีเยื่อใย” “หมายความว่ายังไง ทิ้งไปอย่างไม่มีเยื่อใย ไอ้ธันย์ยังไม่รู้ใช่มั้ยครับว่าคุณพิมเธอกลับไปอยู่บึงกาฬแล้ว” “ยัง...แล้วคุณก็ห้ามบอกด้วยล่ะ ยัยพิมสั่งเอาไว้ รอให้เขาหายดีก่อน... แต่ว่า... ผมคิดว่าคุณธันย์ก็ควรจะรู้นะ” “ตกลงจะเอายังไงกันแน่ครับคุณพงศกร...” พิศลย์ย้อนถามเสียงสูง อีกฝ่ายทำจมูกฟุดฟิด ก่อนเดินมาทรุดนั่งลงที่ปลายเตียงนอนนุ่มนิ่ม “ก็หมายความว่ายัยพิมไม่อยากให้บอก แต่ว่าผมอยากให้คุณธันย์รู้ไงว่าที่ยัยพิมลาออกน่ะเพราะใคร... ถ้าคุณธันย์รู้ล่ะก็ เขาจะต้องรีบไปหายัยพิมแน่นอน...ทีนี้แหละ ปลายฟ้าก็จะได้รู้เสียทีว่าใครคือผู้หญิงที่คุณธันย์รักมากที่สุด” “ทำไมถึงแน่ใจขนาดนั้น...” คำพูดของอีกฝ่ายทำให้พงศกรต้องย่นคิ้ว “ผมว่า...ที่คุณพิมเธอทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ เธอจะได้ไม่ต้องอยู่ทนเห็น อยู่รับรู้ในสิ่งที่จะทำให้เธอเจ็บปวดใจ...” “แต่ยัยพิมรักคุณธันย์... ถ้าคุณไม่อยากช่วยก็ไม่เป็นไร แค่นี้หละ” “อ้าวๆ เดี๋ยวสิครับ ที่คุณบอกว่ากำลังจะไปหาคุณพิมนี่จะไปเมื่อไหร่” พิศลย์ร้องถามอย่างกระวนกระวายเมื่ออีกฝ่ายทำทีคล้ายจะวางสายไป “ก็จะไปตอนนี้หละ ถ้าอยากจะปรึกษาผมนักก็ตามมาที่บึงกาฬแล้วกัน” พงศกรว่าเสียงกระแทกใส่ ด้วยที่พิศลย์นั้นต้องการให้เขาช่วยเป็น:-)านตกแต่งภายในบ้านไม้สักทองหลังใหม่ของคุณน้าที่กำลังจะสร้างเสร็จในอีกไม่ช้า พอพงศกรวางสายไปแล้วพิศลย์ก็รีบขับรถบึ่งออกจากที่พักทันที หากแต่เขาก็ไปถึงที่หมายช้ากว่าพงศกรเกือบสองชั่วโมง... จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 00:16:57

ความคิดเห็นที่ 4 พิมพ์วารีจ้องมองผ้าไหมสีเขียวครามที่เธอทอด้วยความภาคภูมิและเป็นสุข หญิงสาววางกระสวยลงบนผืนผ้าก่อนลุกขึ้นเดินเพื่อยืดเส้นยืดสาย คุณยายพันวลีนั้นไปถวายเพลพระยังไม่กลับ เวลากำลังย่างเข้าเที่ยงวัน หากแต่อากาศกลับไม่ร้อนอบอ้าว วันนี้มีเมฆมาก ฝนทำท่าว่าจะตกตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว “เอื้อยพิม....มีคนมาหาน่ะค่ะ กำลังย่างมาแล้ว...” อุสาวิ่งหน้าตาตื่นมาบอก หญิงสาวที่กำลังทอดมองบรรยากาศอันแสนสงบเงียบริมฝั่งโขงหันกลับมา ก่อนจะได้พบกับร่างสูงใหญ่ของวิศรุต กำลังเดินดุ่มๆ เข้ามาหาเธอ “มาอยู่ที่นี่เองเหรอครับคุณพิมพ์วารี...” ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตสีแดงเข้มหยุดยืนตรงหน้าหญิงสาว อุสาวิ่งกรูไปหลบอยู่ด้านหลังพี่สาว ดวงตาคมกริบของวิศรุตจดจ้องดวงหน้าเนียนละเอียดดุจใยไหมของพิมพ์วารีคล้ายจะหยั่งลึกเข้าไปภายในจิตใจของเธอ “คุณมาที่นี่ทำไมคะ...” หญิงสาวถามเสียงเรียบ พยายามทำตัวไม่ให้หวั่นไหวเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับธันย์ “ก็มาหาคุณยังไงล่ะ” น้ำเสียงแข็งกร้าวนั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกใจเสียอย่างบอกไม่ถูก วิศรุตแสยะยิ้ม ก่อนสืบเท้าเข้ามาใกล้ พิมพ์วารียังคงยืนนิ่ง เผชิญหน้าอีกฝ่ายอย่างเด็ดเดี่ยว “คุณหนีมาทำไม รู้รึเปล่าว่าตอนนี้สองคนนั้นเขากำลังสวีทหวานกันแค่ไหน กลับไปเดี๋ยวนี้ กลับไปขัดขวางไม่ให้ปลายฟ้ากับธันย์ได้รักกัน...” ชายหนุ่มยกมือขึ้นจับต้นแขนของพิมพ์วารี ปลายนิ้วหนักหน่วงนั้นทำให้หญิงสาวเจ็บร้าวไปถึงกระดูก ภาพกรงเล็บอันแหลมคม ที่ขยุ้มร่างกนกนาคราช บินโฉบขึ้นไปสู่บนฟากฟ้าทำให้หญิงสาวใจหายวาบ “คุณไม่รักนายธันย์แล้วรึไง ทำไมถึงหนีกลับมาแบบนี้” “ปล่อยฉันนะ นี่คือบ้านฉัน ฉันจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ เชิญคุณกลับไปเถอะค่ะ” พิมพ์วารีพยายามแกะมือเขาออก หากแต่อีกฝ่ายก็ยังยึดแขนเธอไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ “ถ้าผมกลับ คุณก็ต้องกลับไปกับผมด้วย กลับไปขัดขวางสองคนนั้น” วิศรุตฉุดลากหญิงสาวให้เดินตามมา พงศกรที่เพิ่งมาถึงรีบวิ่งปราดเข้ามาขวาง ชายหนุ่มตรงไปแกะมือพงศกรออก และผลักร่างเขาออกไปอย่างแรง “นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ... ทำไมต้องมาทำกับยัยพิมอย่างนี้ด้วย” ชายหนุ่มดึงร่างผู้เป็นเพื่อนให้มายืนเคียงข้าง ก่อนขึงตาใส่วิศรุตอย่างไม่กริ่งเกรง อีกฝ่ายกัดฟันอย่างเจ็บใจ ขณะที่พงศกรร้องเรียกให้ชาวบ้านแถบนั้นออกมาช่วยกันขับไล่ผู้บุกรุกที่มาด้วยความอาฆาตมาดร้าย วิศรุตทนไม่ไหวจึงจำต้องหันหลังเดินกลับขึ้นรถไปอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อศัตรูร้ายกลับไปแล้วพงศกรจึงหันมาไต่ถามผู้เป็นเพื่อนที่ยืนหน้าซีดอยู่ด้วยความตกใจ อุสารีบวิ่งกรูเข้ามาเกาะแขนพิมพ์วารี ก่อนที่พงศกรจะเอื้อมมือไปจับแขนหญิงสาวเบาๆ “โอ้ย...” พิมพ์วารีร้องโหยง นั่นทำให้พงศกรต้องหรี่ตามองต้นแขนของหญิงสาวด้วยความตกใจ ต้นแขนหญิงสาวแดงช้ำเป็นรอยนิ้วมือมนุษย์ ฝีมือของวิศรุตไม่ผิดแน่ ! “ผู้ชายคนนั้นบ้าชัดๆ นี่เขาพูดอะไรกับเธอบ้าง มาหาเธอที่นี่ทำไม” ชายหนุ่มร้องถามด้วยความอยากรู้ ก่อนที่พิมพ์วารีจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง “ฉันไม่รู้.... ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่” “แต่ฉันได้ยิน ได้ยินว่าเขาบอกให้เธอกลับไปขัดขวางคุณธันย์กับปลายฟ้า” พงศกรจ้องหน้าพิมพ์วารี หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบสายตาผู้เป็นเพื่อน ในแววตาคู่นั้นของเธอ เต็มไปด้วยความสับสนและเสียใจ พิมพ์วารีเบือนหน้าหนี ก่อนเดินออกห่างพงศกร หยดน้ำตาใสๆ ค่อยๆ รินไหลลงมาเป็นสายอย่างควบคุมไม่อยู่ อุสาได้แต่ยืนงงด้วยความสงสัย ขณะที่ชายหนุ่มรีบเดินตามหญิงสาวไปด้วยความเป็นห่วง “ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีกร ฉันสับสน ไม่รู้ว่าทำยังไงถึงจะลืมเขาได้...” “แล้วที่หนีมาแบบนี้ แน่ใจแล้วเหรอว่าเขาจะไม่รัก ไม่คิดถึงเธอ มันยังพอมีเวลานะพิมพ์วารี เธอต้องกลับไปเผชิญหน้ากับปลายฟ้า กลับไปเป็นตัวของตัวเอง ฉันไม่ได้บอกให้เธอไปแย่งของรักของใคร แต่ฉันอยากให้เธอทำตามที่หัวใจเธอปรารถนาเท่านั้น” สายลมอันอ่อนโยนเริ่มพัดแรงขึ้น ได้ยินเสียงฟ้าคำรามก้องมาทางทิศเหนือ หมู่เมฆสีดำครึ้มกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาเหนือลำน้ำโขงและภูมิประเทศทั้งสองฝั่งแม่น้ำ พิมพ์วารีทรุดนั่งลงบนผืนทรายริมแม่น้ำใหญ่ด้วยความอ่อนแรงทั้งน้ำตา หญิงสาวก้มหน้าร้องไห้... หยดน้ำตารินไหลลงเปื้อนพื้น หยดแล้ว หยดเล่า... “ฉันไม่คู่ควรกับเขา ฉันสู้ปลายฟ้าไม่ได้เลยสักอย่าง ฉันเป็นฝ่ายไปแย่งของเขามากร ฟ้าลิขิตชะตาฉันให้เป็นแบบนี้เอง ฉันทำผิดต่อพวกเขา สมควรจะได้รับความเจ็บช้ำเป็นการตอบแทน...” จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 00:18:36

ความคิดเห็นที่ 5 พงศกรเองก็ลำบากใจกับเรื่องของพิมพ์วารีไม่น้อย ชายหนุ่มเองก็อับจนหนทางเช่นเดียวกัน คิดไม่ตกว่าเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร พิมพ์วารีจะทำใจได้รึเปล่า หากว่าธันย์เกิดหลงรักปลายฟ้าขึ้นมาจริงๆ จะทำเช่นไรดีหนา จึงจะทำให้เพื่อนรักของเธอคนนี้สมหวังในรัก... “ไหนพี่กรบอกว่าจะมีเพื่อนมาหาไงคะ อุสายังไม่เห็นเลย” เด็กสาววัยสิบเจ็ดยื่นหน้ามาถาม สำเนียงภาษาไทยของเธอแม้จะไม่ค่อยชัดแต่ใบหน้าใสซื่อก็ทำให้พงศกรรู้สึกเอ็นดู ชายหนุ่มลุกจากแคร่หน้าบ้าน เดินไปรับลมใกล้ๆ แม่น้ำใหญ่ภายหลังทานมื้อเย็นเสร็จจึงออกมานั่งเล่นรับลมเย็นๆ “อย่าไปพูดถึงเขาเลย หมอนั่นเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้หรอก ก็เหมือนเพื่อนของเขาน่ะแหละ ใจโลเล ไม่มีความเด็ดขาด...” “เพื่อนของเขา... คนที่ชื่อธันย์รึเปล่าคะ...” อุสาคาดเดา ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันขวับมามองตาโต “ใช่แล้วจ้ะ นายคนนั้นนั่นแหละที่ทำให้พี่สาวเรานั่งร้องห่มร้องไห้เสียใจอยู่แบบนี้” “แต่ว่า...อุสาก็ไม่เห็นพี่พิมเธอร้องไห้ตามที่พี่กรว่าเลยนี่ค่ะ จะมีก็แต่ชอบละเมอร้องไห้บ่อยๆ เท่านั้น เห็นแต่นั่งทอผ้าทั้งวัน เพิ่งเห็นพี่พิมร้องไห้อย่างหนักก็วันนี้นี่แหละ” “เราน่ะยังเด็ก... ยัยนั่นเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นก็ทำเป็นใจแข็งหน้าตายไปอย่างนั้นแหละ แต่ข้างในน่ะเศร้าจนใจจะขาดอยู่แล้ว” พงศกรบุ้ยปากว่า ก่อนถอนหายใจจนได้ยินเสียง ชายหนุ่มสาวเท้าเดินเข้ามาหาอุสา ทอดมองเด็กสาวพร้อมกับเอ่ยเบาๆ “เราต้องดูแลพี่พิมของเราให้ดีนะอุสา คอยชวนคุย อย่าปล่อยให้อยู่คนเดียวมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ก็ต้องกลับแล้ว รู้สึกสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องขึ้น...” “ไม่ต้องห่วงค่ะ อุสาจะดูแลพี่พิมเป็นอย่างดีเลย...” อุสารับคำเสียงใส ก่อนที่พงศกรจะตบบ่าเล็กๆ นั้นและส่งยิ้มแทนคำขอบคุณ โดยหารู้ไม่ว่าคนที่ทั้งสองกล่าวถึงกำลังนอนน้ำตาไหลภายในห้องนอน... จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 00:19:58

ความคิดเห็นที่ 6 บางครั้ง...ปลายฟ้าก็รู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก ในทุกครั้งที่เธอคิดจะทำร้ายให้อีกฝ่ายพบแต่ความวิบัติย่อยยับ เพียงแค่คิดเธอก็ยังรู้สึกละอายแก่ใจ แต่ไม่ว่าสิ่งที่เธอทำไปมันจะผิดสักแค่ไหน ขอเพียงแค่เธอได้ครอบครองธันย์แต่เพียงผู้เดียว หญิงสาวก็จะยอมทำโดยไม่มีเงื่อนไขหรือยอมให้อะไรมาขัดขวางได้ เมื่อรู้จากมารดาว่าทางผู้ใหญ่ของเขาพอใจในตัวปลายฟ้าและต้องการหมั้นหมายเธอกับเขาไว้เป็นคู่กัน หัวใจชายหนุ่มก็กลับเบ่งบานด้วยความสุข หากแต่อีกใจกลับรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก เขามิอาจปฏิเสธความรู้สึกที่มีต่อพิมพ์วารีได้ แต่ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มก็ไม่อยากทอดทิ้งปลายฟ้าไป... ธันย์จึงขอเวลาทบทวนและค้นหาหัวใจตัวเองสักระยะ ก่อนจะให้คำตอบกับมารดาและญาติผู้ใหญ่ หากแต่ทางฝ่ายปลายฟ้านั้นก็กลับแน่ใจ ว่าชายหนุ่มคงไม่กล้าทอดทิ้งเธอไปแน่... เพราะเธอสัมผัสได้ถึงความรักที่เขามอบให้ระหว่างที่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน ในเวลาที่ไม่มีพิมพ์วารีมาเป็นตัวแปร... แต่เพื่อให้แน่แก่ใจ ปลายฟ้าจึงแอบหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของธันย์มาไว้ในมือในยามที่ชายหนุ่มเผลอ ก่อนเขียนข้อความสารภาพความจริง ว่าธันย์นั้นหลงรักเธอมากกว่าพิมพ์วารีเป็นนักหนา และกำลังจะเข้าพิธีหมั้นกับเธอในอีกไม่ช้า ขอให้พิมพ์วารีนั้นจงลืมเลือนเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นทั้งหมด ให้คิดเสียว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน เพื่อเห็นแก่ความรักที่ปลายฟ้ามีให้แก่เขา ซึ่งมากมายกว่าพิมพ์วารีเป็นร้อยเท่า... และเมื่อผู้รับได้อ่านข้อความนั้น ทั้งร่างก็อ่อนระทวย ทรุดลงไปนั่งกับพื้นห้อง หัวใจคล้ายแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไม่มีชิ้นดี พิมพ์วารีเอามือมากุมที่อกซ้าย มันเจ็บแปลบราวกับว่ามีใครเอามีดมากรีดลงกลางหัวใจยังไงยังงั้น ภาพคืนวันอันแสนสุขขณะที่เธอได้อยู่ชิดใกล้กับธันย์ รัตนเวคินทร์ ฉายวาบขึ้นมาในห้วงคำนึง ทับซ้อนกับภาพของพญานาคหนุ่มและนาคสีเขียวสาวผู้นั้นที่มอบความรักให้แก่กัน ก่อนที่มันจะเลือนหาย ปรากฏกลายเป็นภาพอันแสนโศกเศร้า ภาพแห่งการจากลาและผิดหวัง หญิงสาวเห็นภาพขณะที่ธันย์และปลายฟ้าสวมกอดกันอย่างมีความสุข ได้เห็นแววตาและรอยยิ้มของเขาทั้งสองที่ต่างก็รู้สึกเป็นสุขและอิ่มเอมใจที่มีกันและกัน... หมดสิ้นแล้ว ความหวังอันริบหรี่ของเธอ... พิมพ์วารี... คืนนั้นฝนตกหนักมาก... เพราะพายุที่พัดขึ้นฝั่งเวียดนามตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น พายุยังคงลอยอยู่เหนือน่านฟ้าของลาวและไทยในภาคเหนือและอีสานตอนบน พงศกรเองก็นอนไม่ค่อยจะหลับ เพราะเสียงฟ้าที่ร้องครืนๆ ข้างนอก กลัวว่าพายุจะพัดต้นไม้ล้มทับบ้านไม้หลังนี้ของพิมพ์วารีบ้างหละ กระทั่งจวนใกล้จะรุ่งสาง ชายหนุ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เสียงฝนที่ซัดสาดอย่างไม่ลืมหูลืมตาเงียบลงไปแล้ว สายลมเย็นชื้นพัดเข้าสู่ห้องนอนเมื่อพงศกรเปิดหน้าต่างออก เวลาย่างเข้าตีห้า บริเวณโดยรอบเป็นสีเทาจางๆ มองเห็นเพียงลางเลือน ก่อนที่ชายหนุ่มจะจ้องมองไปยังหน้าเรือนไม้หลังงามเมื่อเห็นการเคลื่อนไหว หญิงสาวร่างอรชร สวมผ้าซิ่นสีเขียวเข้มและเสื้อลูกไม้สีขาว ก้าวขาลงเรือและกำลังพายมันออกไปยังกลางแม่น้ำโขง เสียงฟ้าร้องดังก้องมาอีกครา... เม็ดฝนซัดสาดลงมาจากท้องฟ้าลงมาอีกครั้ง พงศกรใจไม่ดีเอาเสียแล้ว ชายหนุ่มรีบถลาร่างตรงไปยังประตู ผลักมันออกและวิ่งลงบันได้บ้านตรงไปที่ริมฝั่งแม่น้ำใหญ่พร้อมกับตะโกนร้องเรียกพิมพ์วารีสุดเสียง ชายหนุ่มวิ่งลงน้ำไปอย่างไม่กลัว ดวงตาพร่าเลือนด้วยม่านน้ำตา ปากก็ร้องเรียกพิมพ์วารีไม่ยอมหยุด เรือลำเล็กลอยไกลออกไปเรื่อยๆ ขณะที่สายฝนเทสาดลงมาอย่างแรงอีกครั้ง เมฆสีดำครึ้มลอยมาบดบังแสงอาทิตย์ยามเช้า ลมแรงพัดใส่ร่างชายหนุ่มหนาวยะเยือกจับขั้วหัวใจ พงศกรหยุดหายใจไปชั่วขณะ เมื่อร่างบนเรือลำนั้นกระโจนลงสายน้ำอันจัดและกำลังเชี่ยวกรากไปต่อหน้าต่อตาเขา... จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 00:20:53

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่แล้ว ขอบคุณทุกท่านที่มาอ่านและติดตามกนกนาคราชนะครับ และขอบคุณสำหรับกิ๊ฟตท์ครับ คุณ กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, คุณกุหลาบมอญ, อ.GTW, คุณเขมปัณณ์, คุณmementototem, คุณSniper-1500watt, คุณรุริกะ, คุณnpuiy, คุณแก้วกังไส, คุณwor_lek, คุณเอริชา @ อ. GTW : จะว่าปลายฟ้ามีชั้นเชิงมากกว่าก็คงไม่ผิดครับ ต้องบอกว่าเธอแรงมากกว่าถึงจะถูก ><" เฮ้อ...เรื่องนี้อยากเขียนให้ออกแนวเศร้าๆ นะครับเนี่ย...ถ้ามองในมุมหนึ่ง ก็คงคิดว่านายธันย์มีแต่ได้กับได้ แต่มองอีกมุมเขาก็กลับน่าสงสาร...Y_Y ไม่รู้คนเขียน เขียนให้น่าสงสารจริงรึเปล่า บอกใบ้ได้แค่ว่า...ตอนจบเศร้ามาก T_T ขอบคุณที่ติดตามครับ...ตอนนี้รีบปั่นสุดฤทธิ์ ตั้งใจจะปิดเรื่องก่อนสิ้นเดือนให้ได้ ^O^ คอยดูๆๆ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 00:57:54

ความคิดเห็นที่ 8 ปลายฟ้ายิ่งนานยิ่งแสบ..ชักไม่อยากสงสารแล้ว จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 17:18:38

ความคิดเห็นที่ 9 โอ๊ะโอ.... กระโดดน้ำกลางลำน้ำโขง....แล้วจะมีคนมากระโดดตามไหมนี่ จากคุณ : ขุนเขา (ขุนเขาแมกไม้) เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 15:05:47

ความคิดเห็นที่ 10 มาไวๆนะคะ รอไม่ไหวแล้ว :)) ดิ่งลงไปในอารมณ์ของพิมพ์วารี >< จากคุณ : J.Puttimon เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 00:12:01