ความคิดเห็นที่ 1 “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ... ชั้นเปิดเองก็ได้ ” หญิงสาวทำท่าจะลงจากรถแต่ก็ไม่ยอมขยับไปมากกว่านั้นเสียที “ ชั้นก็แค่ร้องไห้เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นจนไม่มีเรี่ยวแรงจะไปเบียดเสียดกับคนในรถเมล์... แต่ถ้าคุณต้องการแบบนั้นชั้นไปก็ได้ค่ะ ขอโทษล่วงหน้านะคะถ้าเตรียมมื้อเย็นให้ไม่ทัน เพราะชั้นต้องเป็นลมกลางทางแน่ๆ เลย... ” ลูกไม้ไซโคของคริสเทนยังได้ผลดีไม่ผิดไปจากเมื่อคืน อันสังเกตได้จากสีหน้าของเอ็ดเวิร์ดที่ฉายแววลำบากใจทันทียามที่ได้ยินคำพูดของเธอ เมื่อเห็นดังนั้นหญิงสาวก็ไม่รอช้ารีบโจมตีซ้ำไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัวได้ทัน “ คุณพอจะมียาดมมั้ยคะ? ชั้นจะได้เอาไว้ใช้ตอนหน้ามืดระหว่างทาง... ” คริสเทนทำเสียงอ่อนเปลี้ยเพลียแรงราวกับเพิ่งเดินข้ามทะเลทรายมา “ ไม่ต้องใช้หรอก นั่งไปด้วยกันนี่แหละ ” เอ็ดเวิร์ดพ่ายแพ้แบบหมดทางสู้ “ แค่วันนี้ วันเดียวเท่านั้นนะ อย่าได้ใจไปนัก ” “ ตกลงผมออกรถได้หรือยังครับ? ” คนขับหันมาถามผู้โดยสารจอมดราม่าทั้งสอง “ ไปได้เลยค่า! ” คริสเทนตอบเสียงใสไม่เหลือเค้าคนที่กำลังจะเป็นลมซักนิด ทำเอาเอ็ดเวิร์ดถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าเสียท่าแม่บ้านตัวเองเข้าแล้ว ระหว่างที่รถวิ่งไปตามท้องถนน เอ็ดเวิร์ดขอกระดาษจากสมุดของคริสเทนพร้อมปากกาแล้วจดอะไรบางอย่างยุกยิกมาตลอดทาง จนเมื่อเหลือระยะทางอีกไม่มากก็จะถึงจุดหมายปลายทางแล้ว ชายหนุ่มจึงบอกให้คนขับจอดที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตทางผ่านซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของเขาไปไม่กี่ช่วงตึกก่อนจะส่งเงินจำนวนหนึ่งให้คริสเทน “ ในตู้เย็นนอกจากไข่ก็ไม่มีอาหารสดอื่นๆ แล้ว เธอจะใช้อะไรทำมื้อเย็นก็ซื้อไปให้พร้อม ส่วนนี่รายการของใช้ในบ้านที่ต้องซื้อเพิ่ม ” เอ็ดเวิร์ดยื่นกระดาษที่เขานั่งลิสต์รายการมาตลอดทางให้ “ มื้อเย็นเหรอ..? ” คริสเทนได้ยินแล้วถึงกับมึนตึ๊บ นึกไม่ออกแม้แต่น้อยว่าแม่ครัวระดับฝีมือติดลบอย่างเธอจะทำเมนูอะไรเป็นอาหารเย็นได้ “ เธอจะซื้อของกินของใช้อะไรสำหรับตัวเองก็ซื้อเข้ามาด้วยเลย ถ้าเกินจากงบที่ให้ไปก็ออกเองไปก่อน ถึงบ้านแล้วค่อยมาเบิกกับชั้น ” เอ็ดเวิร์ดบอกคริสเทนที่กำลังจะลงจากรถ “ ค่ะ... แล้วเจอกันที่บ้านนะคะ ” หญิงสาวก้มลงมาพูดก่อนจะปิดประตูรถ เมื่อเห็นว่าคริสเทนเดินเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตไปแล้ว เอ็ดเวิร์ดก็บอกคนขับให้ไปต่อได้แต่ทว่าล้อรถไม่ทันจะหมุนครบรอบ หญิงสาวก็วิ่งกลับมาอีกครั้งแล้วเปิดประตูรถโยนเป้สะพายหลังลงมายังเบาะข้างๆเอ็ดเวิร์ด “ ฝากเอากระเป๋าชั้นกลับไปก่อนด้วยนะคะ เดี๋ยวเสร็จจากที่นี่ชั้นคงต้องถือของพะรุงพะรังเลยล่ะ ” “ ชั้นคงต้องตอบสนองคำขอร้องที่มาพร้อมกับความไม่มีมารยาทของเธอโดยไม่มีทางเลือกงั้นสิ... ” เอ็ดเวิร์ดบ่น “ แหะๆ... ช่วยหน่อยนะคะ ” คริสเทนหัวเราะกลบเกลื่อนความผิดตัวเองก่อนจะปิดประตูแล้วเดินกลับเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตไป ครั้งนี้เอ็ดเวิร์ดรอดูจนแน่ใจว่าคริสเทนจะไม่วิ่งกลับออกมาอีกแล้วจึงค่อยบอกให้คนขับออกรถ แต่ขณะนั้นเองจู่ๆเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งก็พากันวิ่งข้ามถนนมาตัดหน้ารถที่กำลังจะออกตัว เคราะห์ดีที่คนขับเหยียบเบรกหยุดรถได้ทันท่วงทีก่อนจะหันมาขอโทษขอโพยผู้โดยสารหนุ่มที่เกือบหัวฟาดเบาะจากการกระทำของตนเอง ส่วนกระเป๋าเป้ของคริสเทนที่ถูกโยนเข้ามานั้นไม่ได้รูปซิปปิด เมื่อได้รับแรงกระชากจากการเบรกอย่างกระทันหันก็พาให้ของที่อยู่ข้างในไหลหล่นออกมากองเต็มที่วางเท้าบนพื้นรถ “ วันนี้มันอะไรกันนักนะ... ” ชายหนุ่มบ่นอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วก้มลงเก็บบรรดาสัมภาระของคริสเทนขึ้นมา เอ็ดเวิร์ดเก็บหนังสือกลับคืนลงกระเป๋าเป้ทีละเล่มด้วยความระมัดระวังไม่ให้ยับ ถึงแม้ว่าสภาพดั้งเดิมของบางเล่มนั้นจะเยินจนไม่จำเป็นต้องทะนุถนอมแล้วก็ตาม ก่อนจะมาสะดุดตาเข้ากับสมุดเล่มหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเป็นบันทึกส่วนตัวของคริสเทน ชายหนุ่มถือมันเอาไว้ในมือแล้วจ้องมองอย่างชั่งใจ แม้จะลังเลอยู่บ้างด้วยรู้ดีว่าการแอบดูของส่วนตัวผู้อื่นโดยเฉพาะของสุภาพสตรีเป็นการกระทำที่เสียมารยาท แต่ด้วยความอยากรู้ว่าคริสเทนบันทึกอะไรเอาไว้ทำให้เอ็ดเวิร์ดโยนคำว่ามารยาททิ้งไปชั่วคราวแล้วเปิดดูหน้าที่ถูกคั่นอยู่ทันที สิ่งที่ปรากฎอยู่ในหน้านั้นของสมุดคือรูปของโนอาห์ที่คริสเทนวาดด้วยปากกาในชั่วโมงเรียนเจ้าปัญหา อีกเพียงนิดเดียวมันก็เกือบจะเสร็จสมบูรณ์อยู่แล้วหากเพียงหญิงสาวไม่ถูกอาจารย์เรียกให้ตอบคำถามเสียก่อน เอ็ดเวิร์ดมองรูปวาดของเด็กหนุ่มที่ตนไม่รู้จักแล้วก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา มัวแต่เพ้อถึงหนุ่มในฝันแบบนี้สินะ ถึงตอบคำถามไม่ได้... เอ็ดเวิร์ดนึกในใจ ความขุ่นข้องหมองมัวก่อตัวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล แม้แต่ตัวของเขาเองก็หาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงต้องรู้สึกไม่สบอารมณ์เพียงเพราะพบเห็นรูปของผู้ชายแปลกหน้าในสมุดของคริสเทน จนเมื่อมาถึงยังที่หมายปลายทาง ชายหนุ่มก็ยัดสมุดเล่มนั้นกลับเข้ากระเป๋าเป้โดยปราศจากความทะนุถนอมผิดไปจากเล่มอื่นๆ ก่อนจะจ่ายค่าโดยสารแล้วเปิดประตูลงจากรถรีบเดินเข้าบ้านไปโดยไม่รอเงินทอน   เอ็ดเวิร์ดกระแทกประตูบ้านปิดเสียงดังลั่นก่อนจะเดินตรงไปยังห้องรับแขกแล้วโยนกระเป๋าเป้ในมือลงบนโซฟาตัวเล็ก จากนั้นจึงค่อยทิ้งตัวลงนอนเอนหลังบนโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่ตรงกันข้าม “ หงุดหงิดอะไรมาหรือไงสุดหล่อ..? ” คำทักทายจากน้ำเสียงอันคุ้นเคยที่ไม่ได้ยินมานานแสนนานทำให้เอ็ดเวิร์ดผุดลุกขึ้นมานั่งราวกับติดสปริง และเมื่อหันมองไปยังต้นเสียงก็พบเข้ากับหญิงสาวผมสีแดงในเสื้อโค้ทขนสัตว์ที่กำลังเดินตรงมาทางเขา “ ไลลา... ” เอ็ดเวิร์ดร้องเรียกชื่อของแม่มดผู้สาปให้เขาต้องผจญชีวิตมายาวนานนับศตวรรษ “ น่าปลื้มจริงๆ ที่ยังจำชื่อชั้นได้ ” ไลลาหยิบเป้ของคริสเทนออกมาวางกับพื้นแล้วนั่งลงที่โซฟาตัวเล็ก “ แต่คิดดูอีกทีก็ไม่แปลกหรอก ใครจะไปลืมลง ใช่มั้ย? ดยุคแห่งเอดินบะระ ” “ เธอ... หายไปไหนมา? ” เอ็ดเวิร์ดถึงกับสั่นสะท้านไปทั่วกายเมื่อถูกเรียกขานด้วยนามที่ตนเองก็เกือบลืมไปแล้ว “ โลกนี้ยังมีอะไรให้ทำเยอะนะ ถึงคุณจะน่ารักก็เถอะ แต่เห็นกันมาไม่รู้กี่ร้อยปีแล้ว ต่อให้เป็นชั้นก็ต้องมีเบื่อมั่งล่ะ ” ไลลาตอบคำถามพร้อมกับยื่นมือไปหยิกแก้มเอ็ดเวิร์ดผู้ซึ่งกำลังจ้องมองเธออย่างไม่วางตาราวกับกลัวว่าหากกระพริบตาเพียงครั้งเดียว หล่อนอาจอันตรธานหายไปจากตรงนั้น   “ เธอให้อภัยชั้นแล้วใช่ไหม ถึงได้มาที่นี่... ” ชายหนุ่มลุกจากโซฟาไปนั่งคุกเข่าลงข้างๆไลลา “ เจอกันทีไรก็ถามคำนี้... ” ไลลาลุกหนีไปนั่งโซฟาตัวที่เอ็ดเวิร์ดเพิ่งลุกมา “ แต่จะว่าไปคุณเองก็ทำตัวน่ารักขึ้นเยอะล่ะนะ... ” “ งั้นเธอก็อภัยให้ชั้นได้แล้วสิ ถอนคำสาปให้ชั้นซักทีเถอะนะ ” เอ็ดเวิร์ดขอร้องพลางยันตัวลุกขึ้นยืน “ สุดหล่อ... ไอ้เรื่องโกรธน่ะ ชั้นหายโกรธคุณไปเป็นร้อยปีแล้ว คุณก็น่าจะรู้นี่นา... ” แม่มดสาวตอบด้วยใบหน้ายิ้มละไม “ แต่คำสาปมันก็คือคำสาป ชั้นบอกเงื่อนไขในการแก้ไปหมดแล้ว นอกเหนือจากนั้นมันเป็นสิ่งที่คุณต้องขวนขวายเอง  ชั้นช่วยอะไรไม่ได้ ” คำตอบจากไลลาทำลายความหวังสุดท้ายในหัวใจของเอ็ดเวิร์ดจนสิ้น ขาของเขาหมดแรงแทบจะทรุดลงกับพื้นจนต้องรีบเอามือมายันโซฟาพยุงตัวเอาไว้ “ ชั้นรู้ว่าชีวิตที่ไม่มีจุดจบมันทรมาน... ” ไลลาลุกเดินอ้อมหลังมาแตะบ่าของเอ็ดเวิร์ด “ ในฐานะคนที่สาปคุณ ชั้นเองก็อยู่มานานพอๆกัน ตอนแรกชั้นคิดว่าคุณจะหลุดพ้นคำสาปในไม่กี่ปี ไม่คิดเลยนะว่ามันจะยาวเป็นมหากาพย์ขนาดนี้ ” “ เธอมันน่าจะตายไปตั้งแต่วันที่ถูกเผา... ” ความสิ้นหวังของชายหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเดือดดาล “ ชีวิตต้องสาปอาจทรมานน้อยลงกว่านี้ ถ้าปีละครั้งจะมีวันนึงไว้ให้ระลึกถึงว่ามันสาแก่ใจมากแค่ไหนที่ได้เห็นหล่อนไหม้เป็นถ่านอยู่ในกองเพลิง ” “ ใจเย็นๆ ท่านดยุค... ครั้งนี้เรายังจะได้เจอกันอีกนาน ไว้ค่อยสาปแช่งชั้นต่อโอกาสหน้าก็ยังไม่สาย ” ไลลาตบบ่าเอ็ดเวิร์ดให้สงบสติอารมณ์ “ อีกอย่าง... ตอนนี้แม่สาวงามผู้ร่วมชายคาคนใหม่ของคุณก็กำลังจะกลับมาถึงบ้านแล้ว ชั้นควรจะแนะนำตัวเองกับเธอว่าเป็นอะไรกับคุณดี? ถึงจะกระทบสัมพันธ์สวาทของพวกคุณน้อยที่สุด ” “ แนะนำตัวเองไปสิว่าเธอเป็นลูกสาวคนโตของซาตานเพิ่งกลับมาจากพักร้อนในนรก ” เอ็ดเวิร์ดปัดมืออีกฝ่ายออกจากหัวไหล่ “ แล้วอย่ามาจุดประเด็นไร้สาระ ชั้นไม่ได้เป็นอะไรกับแม่นั่น ” “ แหม... จะกี่ร้อยปีความปากร้ายนี่ก็ไม่ลดลงเลยนะ ว่าแต่ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว จะไม่ลองใช้หล่อนเป็นโอกาสในการแก้คำสาปซักหน่อยรึไง... ” แม่มดสาวเริ่มทำการยุยง “ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจนะ... แต่ชั้นก็เบื่อที่จะอยู่รอคุณแล้วเหมือนกัน  ฉะนั้นขอบอกเอาไว้เลยว่าแม่สาวผมทองคนนี้มีโอกาสสูงที่จะช่วยคุณได้... ” “ เธอจะไปเบื่ออะไร... ความสนุกของเธอคือการได้ปั่นหัวชั้นเล่นนี่.. ” ชายหนุ่มพยายามไม่ไขว้เขวไปตามคำพูดของแม่มดจอมเจ้าเล่ห์ “ ก็แค่แนะนำ... แต่จะบอกเอาไว้ว่าแม่มดอย่างชั้นทำนายทายทักอะไรแม่นยิ่งกว่าพวกหมอดูตามโทรศัพท์เป็นไหนๆ... ” ไลลาโน้มน้าว ก่อนที่เอ็ดเวิร์ดจะคล้อยตามคำยุยงของไลลาไปมากกว่านั้น เสียงบานประตูหน้าบ้านที่กระแทกปิดดังปังก็ช่วยดึงชายหนุ่มให้หลุดออกจากห้วงความคิดฟุ้งซ่านได้อย่างทันท่วงที " คุณ... เงินที่ให้ไปมันไม่พอ ชั้นต้องออกเองไปก่อน เดี๋ยวขอเบิกตามบิลนี่ด้วยนะคะ... " คริสเทนพูดขณะเดินหอบของพะรุงพะรังเข้ามาข้างใน ก่อนจะพบว่านายจ้างของเธอกำลังอยู่กับหญิงสาวแปลกหน้าในห้องรับแขก " เอ่อ... ขอโทษค่ะ คือชั้นไม่รู้ว่าคุณมีแขกอยู่ " จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 09:06:00

ความคิดเห็นที่ 2 “ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ... ชั้นก็กำลังจะกลับอยู่พอดี ” ไลลาฉีกยิ้มกว้างให้คริสเทน “ เธอคงจะเป็นแม่บ้านคนใหม่ของเอ็ดเวิร์ดสินะ... ดีจริงที่ได้เจอเราเพิ่งพูดถึงเธอกันอยู่ดีเลย ใช่มั้ยคะเอ็ด? ” เอ็ดเวิร์ดไม่ตอบซ้ำยังเบือนหน้าหนีไปจากวงสนทนา บรรยากาศอันน่าอึดอัดระหว่างคนทั้งสองนั้นรุนแรงจนคริสเทนที่เพิ่งมาถึงยังรู้สึกได้ “ ชั้นไลลา เวสต์จ้ะ... ” แม่มดสาวแนะนำตัวพร้อมยื่นมือให้คริสเทน “ ชั้นคริสเทนค่ะ คุณเป็นเพื่อนของเอ็ดเวิร์ดเหรอคะ? ” คริสเทนวางของที่ถืออยู่แล้วยื่นมือไปจับตอบ “ ไม่ใช่ธุระกงการของเธอ! ” เอ็ดเวิร์ดทะลุกลางปล้องขึ้นมา “ ไม่ทราบว่าจะไปเตรียมมื้อเย็นให้ชั้นได้หรือยัง? ชั้นไม่ได้จ้างให้เธอมาทำตัวสนิทสนมกับแขกของชั้นหรอกนะ... ” “ ใจร้ายจริงเชียว... คุณไม่ควรพูดแบบนั้นกับสุภาพสตรีนะเอ็ด มันผิดธรรมเนียมของสุภาพบุรุษอังกฤษ ” ไลลาตำหนิเอ็ดเวิร์ดพร้อมกับมองมาทางคริสเทนด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจที่แม้แต่เด็กประถมก็ยังดูออกว่าเสแสร้ง “ ชั้นคิดว่าคนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์จะมาสั่งสอนชั้นว่าอะไรควรไม่ควรหรอกนะ ” เอ็ดเวิร์ดสวนกลับ “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ... เขาพูดถูกแล้ว ชั้นก็ควรทำงานของชั้น ” แม้จะพอรู้ซึ้งถึงฤทธิ์ปากตะไกรของนายจ้างตนอยู่บ้างแล้ว แต่คริสเทนก็อดไม่ได้ที่จะเสียความรู้สึกกับสิ่งที่เอ็ดเวิร์ดพูดออกมาเมื่อครู่ “ โถ... อย่าคิดมากนะจ้ะคริสเทน เอ็ดเค้าก็เป็นของเค้าแบบนี้แหละ ” ไลลาปลอบใจ “ เค้าจะเป็นยังไงก็ไม่ใช่ธุระกงการของชั้นหรอกค่ะ ” คริสเทนมองหน้าเอ็ดเวิร์ดแล้วยกของที่ซื้อมาเข้าไปเก็บในห้องครัว “ ชั้นคิดว่าถึงเวลาต้องกลับแล้วล่ะ ” ไลลาทำเป็นมองนาฬิกาข้อมือและขอตัวกลับหลังจากสร้างความวุ่นวายเอาไว้พอหอมปากหอมคอแล้ว “ คุณจะเดินไปส่งชั้นที่หน้าบ้านได้มั้ยคะเอ็ด..? ” “ ยังไงก็ได้ถ้ามันจะทำให้เธอออกไปให้พ้นชายคาบ้านชั้น ” เอ็ดเวิร์ดไล่ส่ง ไลลาเดินออกจากห้องรับแขกไปยังประตูบ้านโดยมีเอ็ดเวิร์ดเดินคุมตามหลังมาติดๆ แม่มดสาวฮัมเพลงอย่างเบิกบานมาตลอดทางในขณะที่ชายหนุ่มเจ้าของบ้านนั้นหงุดหงิดจนแทบบ้า “ เผื่อคุณจะไม่รู้ เรื่องแม่สาวคริสเทนนั่นชั้นพูดจริงนะ ไหนๆก็อยู่ร่วมชายคากันแบบนี้แล้ว จับรวบหัวรวบหางซะเลยสิ ชั้นจะรอฟังข่าวดี ” ไลลาหันกลับมาพูดกับเอ็ดเวิร์ดที่หน้าประตูบ้าน “ ไม่มีทาง.. ” เอ็ดเวิร์ดหงุดหงิดตัวเองที่เริ่มเอนเอียงไปกับคำพูดของไลลา “ ไม่เอาน่าสุดหล่อ... จะครองตัวเป็นโสดไปอีกนานแค่ไหน เปิดใจรับใครซักคนแล้วรื่นรมย์กับชีวิตคู่ดีกว่าไหม ” ไลลายังพยายามชักแม่น้ำทั้งห้า แต่สำหรับผู้ฟังแล้วคำเชิญชวนของเจ้าหล่อนนั้นมีเอกลักษณ์ตรงที่น่าโมโหมากกว่าจะน่าสนใจ “ หุบปากไปเลย ออกไปจากบ้านชั้นได้แล้ว! ” เอ็ดเวิร์ดเริ่มจะทนกับการก่อวินาศกรรมทางอารมณ์ครั้งนี้ไม่ไหวอีกต่อไป “ เพราะหน้าตาเวลาหงุดหงิดของคุณมันน่ารักแบบนี้ไง ชั้นถึงชอบยั่วโมโหคุณนัก ” แม่มดสาวหัวเราะชอบใจก่อนจะจางหายไปราวกับหมอกควันต่อหน้าต่อตาของเอ็ดเวิร์ด อีกด้านหนึ่งคริสเทนกำลังจัดอาหารกระป๋องที่ซื้อมาเก็บเข้าตู้ชั้นวางของเหนืออ่างล้างจานในห้องครัว อารมณ์ของหญิงสาวยังคงขุ่นมัวหากแต่ไม่ใช่เพียงเพราะคำพูดรุนแรงจากเอ็ดเวิร์ดเพียงอย่างเดียว คริสเทนมองออกได้โดยไม่ยากเย็นว่าไลลาพยายามส่งสัญญาณให้เธอรับรู้อยู่ตลอดเวลาว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์กันลึกชึ้งกว่าที่เห็น ทั้งการเรียกชื่อเล่นและบทสนทนาอันบ่งบอกเป็นนัยยะว่าหล่อนรู้จักนิสัยใจคอของเอ็ดเวิร์ดเป็นอย่างดี ซึ่งสิ่งเหล่านั้นทำให้คริสเทนรู้สึก ”ด้อยกว่า” โดยที่เธอเองก็ไม่อาจเข้าใจว่าทำไมตนต้องรู้สึกอะไรเช่นนั้น เอ็ดเวิร์ดเดินเข้ามาในห้องครัวแล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหารด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ คริสเทนรีบเอาไก่ทอดที่ซื้อมาจัดลงจานพร้อมกับสลัดผักแล้วยกไปวางไว้บนโต๊ะ ชายหนุ่มมองดูหญิงสาวท่าทางกระโดกกระเดกผู้ซึ่งกำลังกุลีกุจอจัดอาหารขึ้นโต๊ะพลางครุ่นคิดพิจารณาถึงคำพูดของไลลาว่ามันมีทางเป็นไปได้จริงหรือว่าเป็นเพียงเล่ห์กลปั่นหัวของยัยแม่มด “ รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวชั้นเอาจานแบ่งให้ ” คริสเทนพูดโดยไม่มองหน้าเอ็ดเวิร์ด “ ไก่ทอดเหรอ... ชั้นนึกว่าเธอจะลงมือทำอาหารเองซะอีก ” เอ็ดเวิร์ดทำท่าแปลกใจกับอาหารสำเร็จรูปที่อยู่ในจานเบื้องหน้า “ ชั้นเห็นว่ามันจะค่ำแล้ว ถ้าทำอาหารก็คงอีกนานกว่าจะเสร็จ ก็เลยซื้อสำเร็จรูปมาเลยดีกว่าน่ะค่ะ ” คริสเทนจัดวางจานและมีดส้อมลงบนโต๊ะ “ ก็ดี... อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่ามันกินได้ชัวร์ๆ ” เอ็ดเวิร์ดเหน็บ “ เอาน้ำสลัดแบบข้นหรือใสคะ? ” หญิงสาวทำเป็นไม่ได้ยินประโยคเหน็บแนมนั้น เพื่อจะได้ไม่ต้องเก็บมาเป็นอารมณ์ให้หงุดหงิดมากไปกว่าเดิม “ เอามาทั้งสองอย่างนั่นแหละ ” เอ็ดเวิร์ดหยิบทั้งสองขวดมาจากมือคริสเทน “ เธอเองก็มากินซะสิ... ” ชายหนุ่มเชิญพร้อมกับลุกมาเลื่อนเก้าอี้ให้ แต่คริสเทนก็ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย “ ยืนรออะไรอีกล่ะ? จะเอาเก้าอี้เด็กหรือไง ชั้นไม่มีหรอกนะ ” เอ็ดเวิร์ดพูดแหย่ “ คุณทานตามสบายเถอะค่ะ ชั้นไม่หิว ” คริสเทนปฏิเสธคำเชิญร่วมโต๊ะอาหารจากนายจ้างหนุ่ม “ ชั้นไม่สนว่าเธอจะหิวหรือไม่หิว นี่ไม่ใช่คำขอร้อง นั่งลง... ” ชายหนุ่มทิ้งไม้นวมแล้วงัดไม้แข็งออกมาใช้ คริสเทนถอนหายใจแล้วทำท่ากระฟัดกระเฟียดนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเสียไม่ได้ เอ็ดเวิร์ดมองดูอากัปกิริยาราวกับเด็กที่ถูกขัดใจเช่นนั้นแล้วนั้นก็เผลอหลุดอมยิ้มออกมาด้วยความขบขันในความชัดเจนทางอารมณ์ของอีกฝ่าย โทสะในจิตใจอันเกิดจากการสนทนากับไลลาเมื่อครู่ที่ผ่านมาเจื่อนจางหายลงไปจนเกือบหมด เหลือเพียงความรู้สึกผิดในคำพูดยามโมโหจนขาดสติยั้งคิดของตนเองเท่านั้น “ ถ้าเดาไม่ผิด... ชั้นคงทำให้เธอไม่พอใจอีกแล้วสิท่า... ” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้นขณะเดินกลับมานั่งที่เดิม “ ไม่หรอกค่ะ ชั้นก็บอกแล้วไงว่าคุณพูดถูกแล้ว ชั้นก็ควรทำหน้าที่ของชั้น ไม่ใช่เสนอหน้าไปทำตัวสนิทสนมกับแขกคนพิเศษของคุณ ” แม้ปากจะบอกไม่ถือสาแต่น้ำเสียงอันกระแทกกระทั้นของเจ้าหล่อนก็ทำให้เอ็ดเวิร์ดรู้ได้โดยไม่ต้องคาดเดาว่าตนคิดถูก “ อยากให้รู้ว่าชั้นไม่ได้เจตนาจะพูดจาแย่ๆ ให้เธอเสียความรู้สึกหรอกนะ ” เอ็ดเวิร์ดพูดพลางตักไก่ทอดใส่จานคริสเทน “ มันมักจะเป็นแบบนั้นเสมอๆ เวลาชั้นเจอกับไลลา โมโห หงุดหงิด คุมอารมณ์ไม่อยู่... ” “ ไม่ต้องมาใส่ใจว่าชั้นรู้สึกยังไงหรอกค่ะ ” คริสเทนตอบกลับห้วนๆ “ ก็แค่อยากให้เธอเข้าใจว่าชั้นไม่เจตนาเท่านั้นล่ะ... ” “ ค่ะ ชั้นจะจำไว้ ถึงมันจะไม่ใช่ธุระกงการของชั้นก็เถอะ... ” แม้จะรู้ว่าเอ็ดเวิร์ดกำลังกล่าวคำขอโทษอย่างอ้อมค้อมแต่คริสเทนก็ยังแสร้งทำเป็นไม่สนใจจะรับรู้ เพื่อรอดูว่าอีกฝ่ายจะทำเช่นไรต่อไป “ ถ้ามันเกี่ยวข้องกับความรู้สึกเธอ มันก็คือธุระของเธอ และในฐานะนายจ้าง ชั้นก็ถือว่ามันเป็นสิ่งสำคัญที่ชั้นจะต้องใส่ใจเรื่องความรู้สึกของคนในปกครอง... "  เอ็ดเวิร์ดตักแบ่งสลัดให้คริสเทน จะฟอร์มเยอะไปถึงไหนกันพ่อผู้ดีปากเสีย... คริสเทนนึกขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้ รู้ตัวอีกทีอารมณ์ขุ่นมัวที่เคยอัดแน่นอยู่ในใจก็ได้จางหายไปจนหมดสิ้นแล้ว หญิงสาวรู้สึกราวกับเป็นคุณครูที่กำลังนั่งฟังนักเรียนตัวแสบอ่านเรียงความสำนึกผิดที่เรียงร้อยมาถ้อยคำอันเยิ่นเย้อแต่มีใจความสำคัญแค่ประโยคเดียว “ และถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจทำร้ายความรู้สึกเธอ แต่ชั้นก็ถือว่ามันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องรับผิดชอบต่อคำพูดของตัวเอง... ” เอ็ดเวิร์ดยังเกริ่นไม่เลิก “ จะพูดอะไรก็พูดมาซักทีเถอะค่ะ... ชั้นจะได้ไปทำงานต่อ ” คริสเทนตีหน้าเครียด พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้หลุดยิ้มออกไปจนปากสั่น “ ก็... ขอโทษ ” เอ็ดเวิร์ดกลั้นใจพูดออกไปให้จบเรื่อง “ ว่าไงนะคะ..? ” หญิงสาวทำเป็นไม่ได้ยิน “ ชั้นจะไม่พูดซ้ำหรอกนะ ” เอ็ดเวิร์ดแน่ใจว่าอีกฝ่ายได้ยินคำนั้นแล้วจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “ จะเอาน้ำสลัดแบบข้นหรือใส? ” “ ใครสนน้ำสลัดกันล่ะ ” คริสเทนแย่งขวดมาจากมือของอีกฝ่าย ท่าทีมึนตึงที่ฉาบหน้าเอาไว้สลายหายเกลี้ยงในพริบตา “ ไหนลองพูดคำเมื่อกี้ออกมาช้าๆ ชัดๆ อีกซักทีสิคะ ” “ ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว รีบๆ กินให้เสร็จ จะได้ไปทำงานทำการของเธอต่อ ” ชายหนุ่มรีบตัดบทกลับเข้าโหมดเจ้านาย “ อายทำไมล่ะ..? คุณดูน่ารักจะตายไปเวลาง้อคน ” คริสเทนพูดหยอกเย้าเมื่อเห็นท่าทีเขินอายที่ไม่คาดคิดว่าจะได้พบเจอจากนายจ้างของตน “ อย่าสำคัญตัวให้มันมากไปนัก ชั้นไปง้อเธอเมื่อไหร่กัน ” เอ็ดเวิร์ดหน้าแดง จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 09:09:27

ความคิดเห็นที่ 3 “ ดูสิ คุณหน้าแดงนี่นา เขินเป็นกับเค้าด้วยเหรอ? ” คริสเทนได้ทีขี่แพะไล่รีบลุกจากเก้าอี้ชะโงกไปดูหน้าคู่สนทนา “ ไหนขอดูชัดๆ หน่อย... จะหันหน้าหนีทำไมเล่า! ” “ จะแดงจะเขียวมันก็หน้าชั้น! ” เอ็ดเวิร์ดรีบหันหลบพัลวัน “ นั่งกินให้มันดีๆ ได้มั้ย? เธอนี่มันมารยาทบนโต๊ะอาหารแย่จริงๆ ” “ แย่ตรงที่ทำให้ผู้ร่วมโต๊ะเขินเหรอคะ? ” คริสเทนแซวอย่างสนุกปาก “ ไปนั่งกินที่อื่นไป ชั้นหมดธุระกับเธอแล้ว ” ชายหนุ่มรีบตัดบทหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่ตนกำลังตกเป็นรอง “ อะไรกัน? คุณเชิญชั้นมาร่วมโต๊ะเองนะ จะมาไล่กันได้ไง! ” คริสเทนโวยวายไม่ยอมลุกไปจากโต๊ะง่ายๆ “ ชั้นไม่สน ลุกไปได้แล้ว ” เอ็ดเวิร์ดปัดมือไล่ “ ไม่! ” หญิงสาวกล้าดื้อเพราะรู้ดีว่าตนถือไพ่เหนือกว่าอยู่ในเวลานี้ “ ถ้าไม่ยอมลุกชั้นจะลากไปทิ้งหน้าบ้านทั้งเธอทั้งเก้าอี้นั่นแหละ! ” ชายหนุ่มขู่เมื่อเห็นแม่บ้านตัวแสบยังนั่งลอยหน้าลอยตาไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนทั้งสิ้น “ คุณไม่กล้าหรอก... ” คริสเทนไม่กลัวคำขู่จาก:-)ระดาษ*ตัวนี้ “ โอเค... เธอไม่ไปชั้นไปเอง ” เอ็ดเวิร์ดตัดสินใจยอมเป็นฝ่ายล่าถอยไปเอง เขาหยิบจานอาหารกับขวดซอสแล้วเดินหนีออกไปนั่งที่ห้องรับแขก “ ไปกินตรงนั้นเดี๋ยวก็เลอะเทอะโซฟาหมดหรอก ” คริสเทนถือน่องไก่เดินแทะออกมาตามรังควาญ “ ก็จริง... แต่เรื่องความสะอาดภายในบ้านมันเป็นหน้าที่ของเธอนี่ ” เอ็ดเวิร์ดยิ้มเยาะทำท่าไม่แยแส “ สุภาพบุรุษอังกฤษนี่อายุสั้นเหลือเกินนะ หายใจไม่กี่เฮือกก็คืนร่างเป็นเจ้านายตัวแสบเหมือนเดิมแล้ว ” คริสเทนค่อนขอด “ หือ... ว่าไงนะ? ” เอ็ดเวิร์ดเปิดขวดเทซอสลงพื้นแล้วยักคิ้วให้คริสเทนที่ได้แต่ยืนมองอ้าปากหวอ “ แย่จริง... ชั้นนี่ซุ่มซ่ามจัง เธอจะช่วยเอาผ้ามาเช็ดเลยได้มั้ย? ไม่งั้นอีกไม่กี่นาทีชั้นต้องเหยียบมันเลอะไปทั่วบ้านแน่ๆ ” คริสเทนทำปากคว่ำใส่เอ็ดเวิร์ดซึ่งกำลังนั่งไขว่ห้างเต๊ะท่ามองมาด้วยสีหน้าท่าทางอันแสดงออกอย่างชัดเจนถึงความสาแก่ใจในชัยชนะก่อนจะเดินกลับเข้าครัวไปหยิบผ้ามาเช็ดซอสมะเขือเทศที่เจ้านายทำหกลงพื้นโดยเจตนาจนสะอาด จากนั้นจึงยอมสงบศึกแล้วกลับไปนั่งทานมื้อเย็นบนโต๊ะอาหารในห้องครัวแต่โดยดี เพราะรู้ตัวว่าหากยิ่งต่อปากต่อคำกันต่อไปงานทำความสะอาดบ้านของเธออาจจะยิ่งหนักขึ้นกว่าที่ควรจะเป็น หลังจากจัดการล้างเก็บจานชามจากมื้อเย็นจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว คริสเทนก็หิ้วถุงขยะใบใหญ่ออกมาจากบ้านเพื่อนำไปทิ้งตรงจุดที่จัดไว้บริเวณหัวมุมถนน แต่ยังไม่ทันจะเดินไปถึงที่หมายถุงเจ้ากรรมก็ดันขาดจนบรรดาขยะทั้งสดทั้งแห้งที่บรรจุอยู่ภายในพากันไหลทะลักออกมากองเต็มทางเท้า หญิงสาวยืนมองความซวยกองใหญ่ของตนก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วรีบกลับเข้าบ้านไปหยิบไม้กวาดกับที่โกยผงและถุงดำใบใหม่ออกมาเก็บกวาดให้เรียบร้อยก่อนที่ลมหนาวจะพัดให้เศษขยะปลิวกระจัดกระจายไปทั่วทั้งถนน “ ทำของตกอีกแล้วรึไง ” เสียงคุ้นหูร้องทักขึ้นขณะที่คริสเทนกำลังก้มหน้าก้มตาสะสางสิ่งที่ตนเองทำเละเทะเอาไว้ “ ฮะ... ไฮ โนอาห์... มะ มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ? ” เมื่อเงยหน้ามาเห็นว่าเจ้าของเสียงคือใคร คริสเทนก็ประหม่าจนติดอ่างขึ้นมากระทันหัน “ บ้านผมอยู่ห่างออกไปไม่กี่ช่วงถนนนี่เอง พอดีวันนี้พ่อพาพวกเพื่อนๆ มาดูฟุตบอล ผมเลยโดนวานให้ออกมาซื้อเบียร์เพิ่มน่ะ” โนอาห์เดินมาหยุดประจัญหน้าคริสเทน  “ คุณก็พักแถวนี้เหรอ? ” “ ใช่... ก็... อยู่แถวนี้แหละ บังเอิญจังนะ ” หญิงสาวไม่กล้าบอกอีกฝ่ายว่าแถวนี้ของเธอหมายถึงบ้านที่อยู่ข้างหลังนี่เอง “ ให้ผมช่วยมั้ย? ” โนอาห์อาสาช่วยเก็บกวาดกองขยะบนทางเท้า “ ก็ดีค่ะ... น่าอายจัง คุณชอบมาเห็นชั้นเวลาทำตัวซุ่มซ่ามอยู่เรื่อยเลย... ” คริสเทนส่งไม้กวาดให้ “ ผมว่าดีออก... ถ้าคุณไม่ซุ่มซ่าม ผมก็ไม่ได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์สิ..." เด็กหนุ่มยักคิ้วให้ก่อนจะเริ่มลงมือกวาดขยะที่ถูกลมพัดจนกระจัดกระจายให้กลับมากองรวมกัน คริสเทนจับจ้องดูเด็กหนุ่มผู้กำลังกวาดถนนอย่างขมักเขม้นอยู่เบื้องหน้า ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวของเขาทำให้หัวใจของหล่อนเต้นแรงราวกับจังหวะรัวกลอง มันไม่ใช่เพียงแค่รูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาสมบูรณ์แบบเท่านั้น หากแต่โนอาห์ยังมีเสน่ห์บางอย่างที่ลึกล้ำเกินกว่าจะเข้าใจและมองเห็นไม่ได้ด้วยตาเปล่าเคลือบแฝงอยู่ และสิ่งนั้นเองที่ทำให้หญิงสาวหลงไหลในตัวเขาอย่างโงหัวไม่ขึ้นนับตั้งแต่แรกพบสบตา " คริส... ขอถุงให้ผมที... " โนอาห์ร้องขอถุงสำหรับใส่ขยะจากหญิงสาวผู้ซึ่งกำลังจ้องมองเขาอย่างไม่วางตา “ อ๊ะ! ขอโทษที... ลืมไปเลยว่าให้คุณช่วยอยู่ ” คริสเทนที่เพิ่งได้สติรีบกางถุงดำใบใหญ่ออกให้โนอาห์เทขยะในที่โกยผงใส่ “ ไม่แฟร์นี่ ผมยังไม่ลืมเลยนะว่าช่วยคุณอยู่ ” โนอาห์เล่นลิ้น “ งั้นถ้าคุณช่วยหิ้วถุงไปทิ้ง คราวนี้ชั้นจะไม่ลืมว่าคุณกำลังช่วยชั้นอยู่ โอเคมั้ย? ” หญิงสาวรีบยื่นข้อเสนอสุดหัวหมอให้ “ ก็ได้ ถึงแม้ว่ามันจะฟังเหมือนกับว่ายังไงผมก็เสียเปรียบก็เถอะ ” โนอาห์รับข้อเสนอของอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มละลายใจ “ ขอบคุณค่ะ ” คริสเทนรีบซ่อนใบหน้าอันร้อนผ่าวของตนจากสายตาของโนอาห์ ก่อนจะมัดปากถุงขยะแล้วส่งให้เขา “ คือเรื่องเมื่อตอนกลางวัน... ” ขณะที่ทั้งสองเดินไปยังที่ทิ้งขยะ โนอาห์ก็พูดเกริ่นถึงสิ่งที่ค้างคาใจตนมาตั้งแต่ช่วงบ่าย “ จริงสิ... คุณก็อยู่ในห้องนั้นด้วย น่าขายหน้ามากเลย ” ความอับอายที่ถูกเอ็ดเวิร์ดลากออกมาจากห้องเรียนย้อนกลับมาหลอกหลอนคริสเทนให้จิตใจว้าวุ่นอีกครั้ง “ แฟนคุณนี่ดุจังเลยนะ... ” โนอาห์พูดแล้วแอบสังเกตปฏิกิริยาตอบรับของคริสเทน “ บ้าเหรอ! นั่นไม่ใช่แฟนชั้นซักหน่อย... แค่ลูกพี่ลูกน้องกันน่ะ ” คริสเทนสบโอกาส รีบแก้ข้อเข้าใจผิดทันที “ อ้าว... ก็เห็นตอนอาจารย์ถามว่าเขารู้จักใครในห้อง เขาตอบเสียงดังฟังชัดเลยว่ารู้จักคุณ ผมก็นึกว่าเป็นแฟนกันซะอีก ” เด็กหนุ่มทำเป็นประหลาดใจทั้งที่จริงๆ แล้วแทบจะกระโดดตัวลอยด้วยความโล่งอก “ ชั้นต้องเป็นแฟนกับทุกคนที่รู้จักชั้นเลยรึไง? ” คริสเทนตัดพ้อ “ เป็นงั้นได้ก็ดีนะ... อย่างน้อยผมจะได้รู้ว่ามีสิทธิ์ ” โนอาห์หยอด “ งั้นคุณคงต้องรอคิวนานหน่อยล่ะ เพราะวันนี้คนคงรู้จักชั้นกันหมดทั้งคลาสเรียนประวัติศาสตร์แล้ว ”  คริสเทนจิกกัดตัวเอง “ ผมเก็บปากกาให้คุณแถมช่วยทิ้งขยะ มีความดีความชอบแบบนี้จะไม่ลัดคิวให้มั่งเหรอ? ” โนอาห์ยกถุงดำขึ้นมาลำเลิกบุญคุณก่อนจะโยนเข้าที่ทิ้งขยะไป “ คุณนี่..! ” คริสเทนผลักไหล่โนอาห์จนเซ “ พูดจาเจ้าชู้คล่องปากจังเลยนะ ” “ ผมไม่ได้พูดแบบนี้กับใครพร่ำเพรื่อหรอก รับรองได้ ” โนอาห์ยักคิ้วหลิ่วตาให้ “ คิดจะจีบชั้นหน้ากองขยะหรือไง โรแมนติกเกินไปล่ะมั้ง ” หญิงสาวทำตลกแก้เขิน “ อย่างน้อยคืนนี้อากาศก็หนาว โรแมนติกในระดับหนึ่ง ซึ่งที่เหลือก็อยู่ที่ว่าคุณคิดยังไงกับอุปกรณ์ประกอบฉากกองนี้ ” โนอาห์ชี้ไปยังขยะกองใหญ่ที่อยู่ข้างๆ “ เอาไปสี่กะโหลกเลย... ” คริสเทนให้คะแนนความน่าสยอง “ งั้นไว้ผมหาโอกาสเหมาะๆ จีบคุณใหม่ก็แล้วกัน โอเคมั้ย? ” โนอาห์ยื่นข้อเสนอสุดยั่วใจ “ ที่ถามว่าโอเคมั้ย? นี่ไม่รู้จริงๆหรือว่าแค่ต้องการความชัวร์ล่ะคะ” คริสเทนกระเซ้ากลับไป “ ก็คง... อยากให้ชัวร์มากกว่า ” เด็กหนุ่มยื่นหน้ามาตอบจนปากแทบจะกระซิบข้างหูอีกฝ่าย “ ตอนนี้คงชัวร์พอแล้วมั้ง... ” คริสเทนเบี่ยงตัวหลบจากจังหวะอันน่าหวาดเสียวนั้น จากนั้นจึงรีบใช้ลูกไม้สงวนท่าที ด้วยการชิงแยกย้ายเพื่อให้อีกฝ่ายโหยหา “ ชั้นต้องกลับเข้าบ้านแล้วล่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วย ” “ ยินดีเสมอครับ... ผมก็ต้องรีบไปซื้อเบียร์แล้วล่ะ ขืนช้ากว่านี้พวกขี้เมาคงโวยวายกันลั่นบ้าน ” โนอาห์โบกมือให้ " เอาเป็นว่า.. พรุ่งนี้เจอกันนะ... " คริสเทนพยักหน้ารับคำพร้อมกับโบกมือลาก่อนจะรีบย้อนกลับไปยังบ้านของตนเอง แต่หลังจากออกเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวหญิงสาวก็อดใจไม่ไหวแอบหันกลับไปมองยังที่ทิ้งขยะที่เพิ่งจากมา โนอาห์ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นและมองมาทางเธอ เมื่อเห็นว่าหล่อนหันกลับมาเขาก็โบกมือให้อีกครั้งพร้อมกับโปรยยิ้มหวานลอยมาตามลม เพียงเท่านั้นคริสเทนก็ลนลานจนเดินแทบสะดุดขาตัวเองล้ม รู้ตัวทันทีว่าลูกไม้สงวนท่าทีของตนนั้นบัดนี้พังยับไม่มีชิ้นดีไปเป็นที่เรียบร้อย แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 09:33:54 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 09:32:22 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 09:29:56 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 09:28:35 จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 09:12:58

ความคิดเห็นที่ 4 นี่คือคำที่ติดระบบกรองคำใน reply 3 นะครับ จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 09:34:58

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านต่อ ๆ ค่ะ จากคุณ : ลูกแก้ว เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 17:55:46 A:80.187.96.69 X: TicketID:363921

ความคิดเห็นที่ 6 บทสนทนายาวเหยียดเลยครับบทนี้ ผมไม่ถนัดบท พ่อแง่:-)อน จึงไม่มีความเห็นครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 19:04:04

ความคิดเห็นที่ 7 ส่วนตัวรู้สึกว่าบุคลิกของพระนางดูครึ่งๆ กลางๆ ไปหน่อยค่ะ พระเอกนี่ไม่แน่ใจว่าจะเย็นชา จะกวนๆ จะใจร้อนหรือใจเย็นยังไงกันแน่ ส่วนนางเอก "เยอะ" ค่ะ เห็นด้วยว่าบทสนทนาเยอะมาก ส่วนตัวรู้สึกว่าทำให้อ่านแล้วเหนื่อยไปนิดนึง ถ้าเป็นคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน (จริงๆ ตามท้องเรื่องคือเมื่อวาน ?) ก็ไม่น่าจะรู้จักบุคลิกกันดีขนาดต่อปากต่อคำกันได้แจ้วๆ ขนาดนี้นะคะ   ส่วนตัวไม่ค่อยชอบนางเอก "เยอะ" แบบนี้น่ะค่ะ บทหน้าขออนุญาตผ่านนะคะ ^^" จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 21:22:18

ความคิดเห็นที่ 8 @คุณลูกแก้ว - เชิญตามสบายเลยนะครับ เดี๋ยวตอนที่สี่จะตามมาเร็วๆนี้ @คุณzoi - แค่เข้ามาอ่านตามคำเชิญก็ดีใจแล้วครับ ^^ @คุณDraconia - ใช่เลยครับ คาแรกเตอร์นางเอกนี่ตั้งใจเขียนให้เป็นแบบนี้เลย ทั้งเยอะ ทั้งเวิ่นเว้อ หลังๆเธอจะยิ่งเยอะได้มากกว่านี้อีก  ส่วนคาแรกเตอร์พระเอกนี่ไม่ค่อยชัดจริงๆ อาจด้วยตอนผมเริ่มเขียนไม่ได้โฟกัสลงไปที่โครงสร้างทางนิสัยของตัวละครนี้อย่างละเอียดมากเท่าไหร่ เน้นไปที่การสร้างปูมหลังมากกว่า มันเลยออกมาดูครึ่งๆกลางๆ ในขณะที่ตัวนางเอกนี่ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะให้เป็นแบบนี้ ตอนหน้าขอผ่านไม่มีปัญหาครับ เข้าใจว่าอ่านแล้วไม่ค่อยถูกใจก็น่าเบื่อเนอะ แต่ถ้าวันไหนนึกครึ้มอยากแวะมาเยี่ยมก็ยินดีต้อนรับนะครับ ^^ จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 06:42:40

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยว่าบุคลิกไม่อยู่กับร่องกับรอยเท่าไหร่ค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 12:23:05