ความคิดเห็นที่ 1 แสงอาทิตย์ยามใกล้เที่ยงวันเจิดจ้าร้อนแรง ปองใจยืนรอเขาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมทาง เธออยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ขายาวแบบเรียบ ๆ ผมยาวที่เคยรวบเป็นหางม้าถูกปล่อยยาวสยาย  เขาเพ่งสายตามองไปแลเห็นเด็กสาวบุคลิกเรียบง่ายตามแบบฉบับของเธอ “รอนานไหมปอง” “ครึ่งชั่วโมง ไม่นานหรอก” เธอตอบด้วยรอยยิ้มสดใสกว่าทุกวัน “ราชภัฏที่ว่าอยู่ไม่ไกลจากที่นี่หรอก นั่งรถเมล์สายนี้ไปกันได้เลย” เธอชี้ไปที่รถโดยสารประจำทางคันหนึ่งบนทางหลวงซึ่งกำลังแล่นมาจอดเทียบ ก่อนจะหันมาคว้าแขนเขาให้เดินตามกันขึ้นรถไป เด็กหนุ่มหวนนึกถึงวันแรกที่ออกจากบ้านสู่สังคมกว้างและสับสนของเมืองกรุงเพียงลำพัง วันที่เขามีโอกาสได้พูดคุยอย่างสนิทสนมกับเพื่อนสาวอีกคน อยากรู้นักว่าเวลานี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ ...กับใคร “สองคนค่ะ” ปองใจจ่ายค่าโดยสารให้ โดยไม่จำเป็นต้องบอกจุดหมายปลายทาง สามปีที่ใช้ชีวิตในเมืองหลวง ทำให้เขาเริ่มคุ้นเคยกับความแออัดและแรงกระแทกบนรถโดยสารแบบธรรมดา โดยไม่หวั่นว่าจะมีอาการเมารถอีก มหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งนั้นตั้งอยู่บนถนนกว้างใจกลางเมือง ทั้งสองเดินเข้าไปติดต่อพนักงานรักษาความปลอดภัยอย่างเก้อ ๆ และได้รับความช่วยเหลือจากนักศึกษาที่มาทำกิจกรรมในช่วงปิดภาคเรียน “นี่เป็นระเบียบการของปีที่แล้วนะคะน้อง” หญิงสาวในชุดแต่งกายสุภาพส่งกระดาษใบหนึ่งให้ ”เอาไว้เดือนมีนาแล้วน้องค่อยมาติดต่ออีกที ตอนนั้นเค้าคงประกาศรับนักศึกษาใหม่พอดี” ปองใจเอื้อมมือไปรับเอกสารใบนั้นจากมือเธอ “ขอบคุณค่ะพี่ งั้นพวกหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ” เธอโน้มตัวลงไหว้ผู้สูงวัยกว่าอย่างนอบน้อม เด็กหนุ่มรีบยกมือไหว้ตามเพื่อน “ยินดีต้อนรับค่ะน้อง หวังว่าเราคงได้เรียนร่วมสถาบันกัน” หญิงสาวกล่าวตอบอย่างร่าเริง ทั้งสองเดินออกจากรั้วสถาบันอุดมศึกษาแห่งนั้น ตรงไปยังถนนหลวง “ลองมาสอบตรงเข้าที่นี่แหละ ยังไงก็ยังมีหวังกว่าเอ็นทรานซ์” ปองใจพูดไปพลางหันกลับไปมองความใหญ่โตโอฬารของหมู่อาคารเบื้องหลัง “อื่ม ก้องเค้าก็เรียนที่นี่แหละ”  เขาบอกเหมือนเพิ่งนึกได้  “พี่ชายกันต์อ่ะ” “เหรอ” เธอหันมองมา ยิ้มแย้มอย่างร่าเริง “จริงเหรอ” “แต่เค้าใกล้จบแล้วล่ะ รอผลสอบเทอมนี้ ถ้าผ่านหมดก็จบ” เขาพูดไปพลางเหลือบตามองเพื่อนสาว นึกหาคำสนทนาต่อ ปองใจคลายสีหน้าแจ่มใสลงทันที เมื่อนึกขึ้นได้ว่าธุระที่เธอชวนเขาออกมาสิ้นสุดลง “กันต์หิวยัง” เธอถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหวาด ๆ เขาส่ายหน้า “ยังหรอก” เด็กสาวลังเลอยู่ชั่วครู่  จึงตัดสินใจกล่าวชักชวน “กันต์ไปกินข้าวกลางวันเป็นเพื่อนปองหน่อยสิ” แม้รู้สึกใจลังเลที่จะรับคำ  หากดวงตาอันเปี่ยมไปด้วยความหวังของเพื่อนสาว  ก็ทำให้เขาไม่กล้าพอจะปฏิเสธ “อื่ม ไปสิ” ปองใจคลายสีหน้าลง  ระบายยิ้มกว้างออกมา “ไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือกันนะ ปองรู้จักอยู่ร้านหนึ่งอร่อยมากเลย” “ก๋วยเตี๋ยวเรือเหรอ ?” เขาทวนคำ มองเธอด้วยสีหน้าคำถาม แต่ไม่ใช่ด้วยเหตุเพราะไม่เคยกินอาหารชนิดนั้น “อื่ม ผ่านมาแถวนี้ทีไร พ่อพาปองไปกินทุกที” เธอเร่งเร้าด้วยการพุ่งเข้ามากุมข้อมือเขา  แล้วดึงให้เดินไปด้วยกัน  “เร็วเข้า ปองหิวจะแย่แล้ว” ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือแห่งนั้นเป็นเพิงไม้ชั้นเดียว มีเรือโบราณลำใหญ่ตั้งเป็นสัญลักษณ์โดดเด่นอยู่หน้าร้าน ท่ามกลางบรรยากาศแบบธรรมดา ๆ ริมคลองน้ำแห้งขอด แต่กลับแน่นขนัดไปด้วยลูกค้าที่มาอุดหนุน ผู้คนส่วนใหญ่คงเป็นลูกจ้างที่ทำงานอยู่ในย่านนั้น กันต์ธีร์เหลือบมองเพื่อนสาว ที่กำลังตักก๋วยเตี๋ยวคำโตเข้าปากด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย เลยไปถึงสภาพแวดล้อมอันแออัดและร้อนอ้าวภายในร้าน แล้วต้องนึกถึงภาพห้องอาหารตะวันตกอันล้อมรอบด้วยผนังสีทึมแบบคลาสสิคที่เคยไปกับเพื่อนสาวอีกคน ภายใต้บรรยากาศเย็นฉ่ำเคล้าคลอเสียงเพลง “อ้าว กันต์ ทำไมไม่กินล่ะ ไม่อร่อยเหรอ” ปองใจเอ่ยทักขึ้น เมื่อสังเกตว่าเพื่อนจับมองอยู่แต่ปลายตะเกียบของตัวเอง ประหม่าเล็กน้อยเมื่อเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองเอาแต่ก้มหน้าก้มตากิน “อ๋อ เปล่า” เขาตอบอ้ำอึ้ง ขณะก้มมองชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าที่เพิ่งจะพร่องไป “คิดอะไรเพลิน ๆ ไปหน่อย” เด็กสาววางช้อนและตะเกียบลงเมื่ออาหารหมดชาม ทอดสายตามองเพื่อน “กันต์ดูเหม่อ ๆ ยังไงชอบกลนะ คิดอะไรอยู่เหรอ” แม้จะรู้แก่ใจอยู่บ้าง แต่เธอก็มิอาจหักห้ามที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในใจเขา กันต์ธีร์เงยหน้าสบตาเพื่อนสาวแวบหนึ่ง จะบอกได้อย่างไรว่าเขากำลังนึกถึงภาพบรรยากาศการรับประทานอาหารกลางวันกับผู้หญิงอีกคน “ไม่มีอะไรหรอก” เขาตอบไปพลางคีบก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก แล้วแสร้งเปลี่ยนเรื่องคุย “ชามนิดเดียวแค่นี้ ต้องกินกี่ชามถึงจะอิ่มเนี่ย” เด็กสาวยกมือขึ้นป้องปาก หัวเราะเบา ๆ “แหม กันต์ ความอร่อยของมันอยู่ที่ต้องกินหลายชามนี่แหละ” เธอบอกพลางหันไปควักมือเรียกเด็กในร้าน “ปองสั่งให้กันต์อีกชามนะ” “อื่อ” เขาพยักหน้ารับคำ “เอาเส้นเล็กต้มยำอีกสองชามจ้ะ” เธอหันไปบอกเด็กเสิร์ฟ ก่อนจะหันกลับมาให้ความสนใจเขาอีกครั้ง “กันต์สอบตรงราชภัฏที่นี่กับปองนะ จะได้เรียนที่เดียวกัน” มือที่กำลังถือตะเกียบค้างคาอยู่กับที่  ความตั้งใจเดิมที่เคยมี  ความพากเพียรสอบเข้าเรียนต่อในระดับอุดมศึกษา คำสัญญาที่เขาเคยให้ไว้กับใครอีกคน “นะ ลองดูก็ไม่เสียหายนี่” เธอบอกย้ำเมื่อเห็นเขายังเงียบ กันต์ธีร์เหลือบตาขึ้นมองเพื่อนสาว แล้วพยักหน้ารับอย่างขอไปที หลังรับประทานอาหารเสร็จ ทั้งคู่จึงเดินออกจากร้าน ท่ามกลางความร้อนแรงของแดดยามบ่าย ป้ายรถโดยสารมีผู้คนประปรายยืนรอรถอยู่ “เราแยกกันขึ้นรถเมล์ป้ายนี้แหละ” เธอเหลียวมองเขาแวบหนึ่ง แล้วก้มหน้าพูดเสียงงึมงำ “ข..ขอบใจมากเลยนะที่มาเป็นเพื่อนปอง” เด็กหนุ่มขยับริมฝีปากเหมือนอยากพูดอะไร แต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้า ความจริงเขาต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายต้องขอบคุณเธอ รถโดยสารประจำทางหลายคันแล่นมาจอดเทียบป้าย เด็กสาวหันมองไปทางเพื่อนหนุ่มอีกครั้ง “กันต์...” เธอพึมพำด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม แล้วหลุบตาต่ำลงทันทีเมื่อเห็นเขามองมา “ว..วันนี้ปองมีความสุขที่สุดเลยล่ะ” สิ้นเสียงนั้นเธอก็ลุกพราดขึ้น แล้ววิ่งขึ้นรถโดยสารคันหนึ่งไป เขาทอดมองตามด้วยความรู้สึกสับสนใจ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 10:18:58

ความคิดเห็นที่ 2 ผลการสอบภาคเรียนแรกของปีการศึกษาสุดท้ายออกมาเลวร้ายกว่าที่คาด ความยากของข้อสอบมัธยมศึกษาปีสุดท้ายประกอบกับจิตใจที่ฟุ้งซ่านทำเอาคะแนนของเด็กหนุ่มตกฮวบลงมาอีก กันต์ธีร์กวาดตาอ่านตัวเลขคะแนนสอบสลับกับคะแนนสะสมของระดับชั้นมัธยมปลายอย่างท้อใจ “โห” รพีชะโงกศีรษะมาดูผลคะแนนในมือเพื่อน “แบบนี้มอ อึ งอไม่ต้องเสียใจเลยที่ไม่ได้เรียนพิเศษ เพราะถ้าขืนเรียนไปก็ไม่ทันเค้าหรอก” “ไอ้หอ อา เอกพี” สุเทพตบเข้าให้ที่ท้ายทอยคนพูด “ยัง:-)ไปซ้ำเติมมัน” เด็กหนุ่มร่างแกร็นยกมือขึ้นกุมศีรษะ ขยับตัวลุกหนี “นี่แหละ กอ อูกำลังปลอบใจมันอยู่” เขาแก้ต่าง สุเทพแทรกตัวเข้ามายกแขนขึ้นโอบบ่าเพื่อน “มอ อึ งอยังมีโอกาสแก้ตัวตอนสอบเทอมสอง” เขาทำท่าครุ่นคิด “เอางี้ เรานัดเจอกันวันอาทิตย์ พอเรียนพิเศษเสร็จแล้ว กอ อูจะติวมอ อึ งอเอง” กันต์ธีร์ทอดสายตามองไปข้างหน้า ท่ามกลางไอแดดยามบ่ายคล้อย ภายในศาลาเรือนไทยมีเด็กสาวสามคนกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ ปีการศึกษาสุดท้ายนี้คงเป็นช่วงเวลาสำคัญที่ทุกคนต้องกระ:-)กระสนเพื่อเตรียมตัวสอบแข่งขันเข้าเรียนต่อในระดับอุดมศึกษา ความยากง่ายของข้อสอบสำหรับนักเรียนทั่วไปแล้วคงไม่ใช่สิ่งสำคัญเท่ากับความชำนาญและรวดเร็วในการทำโจทย์ จะมีใครยอมสละเวลาอันมีค่าในการฝึกฝนตัวเองมาเพื่อทบทวนบทเรียนให้เขา “ตกลงตามนี้นะโว้ย” สุเทพย้ำเมื่อเห็นเขายังนิ่ง กันต์ธีร์ถอนสายตาจากเพื่อนสาวคนสนิทกลับมายังคนข้าง ๆ “อย่าเลย” เขาหลุบตาต่ำลงซ่อนความรู้สึก “กอ อูไม่อยากทำให้มอ อึ งอเสียเวลา” “โธ่โว้ย จะเสียเวลาแค่ไหนกันวะ” สุเทพตวาดแล้วเงียบเสียงไป ครุ่นคิดหาความในใจเพื่อน “กอ อูว่า มอ อึ งอไม่มีทางเอาอะไรใส่เข้าไปในหัวได้ ถ้ายังแก้ปัญหาของตัวเองไม่ตก” เด็กหนุ่มเงยหน้าเมื่อคำพูดจี้ถูกใจดำ สุเทพย้ำสิ่งที่จะบอกด้วยการจ้องตาเขา “มอ อึ งอก็เข้าไปคุยกับมันสิวะ มีปัญหาอะไรคาใจพูดกันให้แจ่มแจ้งไปเลย” ...ปัญหาคาใจ คล้ายอาการปวดร้าวอย่างไม่ทราบสาเหตุ หลายเดือนที่ผ่านมา เขาเฝ้าแต่ถามตัวเองอยู่ทุกวันว่า... ผิดมากหรือที่เผลอไปมีสัมพันธ์สวาทกับนายจ้าง ซึ่งต่อมาเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นญาติสนิท นริศราโกรธเขาด้วยเหตุของเรื่องนี้ แต่ในด้านมุมไหนล่ะที่เป็นสาเหตุอันแท้จริงของความโกรธเคืองในใจเธอ เขาอยากถามไถ่ พูดปรับความเข้าใจกับเธอ แต่ก็เหมือนน้ำท่วมปาก ไม่ว่าจะพูดหรือเอ่ยอะไรออกไป ก็เหมือนจะขัดแย้งกันไปเสียหมด เขาควรจะทำอย่างไรเพื่อสานต่อรอยร้าวนี้ “ว่าไงจ๊ะสามสาว ทำอะไรกันอยู่” สุเทพเดินนำไปทักทายเพื่อนสาวทั้งสามซึ่งนั่งรวมกันอยู่บนศาลาใต้ร่มเงาไม้ พลางส่งสัญญาณให้คนข้างหลัง “กำลังดูคะแนนสะสม ว่าจะเลือกเอ็นฯ คณะไหนชัวร์สุด” ลีลาวดีตอบไปพลางไล่สายตาอ่านตัวเลขคะแนนสอบในมือ “พวกเธอเนี่ยขยันกันดีจัง” สุเทพว่าพลางหันไปคว้าแขนคนที่เดินตามหลังมา ติรกาเงยหน้ามองเพื่อนทั้งสอง แล้วขยับให้พวกเขานั่งด้วย “ก็เป็นพัก ๆ แหละ แล้วแต่อารมณ์” เธอว่าไปพลางเหลือบตามองไปยังเพื่อนสาวอีกคนซึ่งยังเอาแต่ก้มหน้าก้มตา สุเทพอาศัยจังหวะเวลานั้นพูดขึ้น “พวกเธอ... เอ่อ... แต้วกับลีไปโรงอาหารกับเราหน่อยสิ” เขาพยายามใช้สายตาบอกความหมายที่ซ่อนอยู่ “พอดีมีเรื่องจะปรึกษาหน่อย” นริศราเงยหน้าจ้องเจ้าของเสียงพูด ก่อนจะปรายหางตาไปยังเพื่อนหนุ่มอีกคน  ติรกาพยักหน้าเข้าใจทันท้วงที “อ๋อ ได้สิ ไปกัน” โดยไม่รีรอคำตอบ เธอเอื้อมมือไปคว้าแขนอวบของลีลาวดีแล้วดันร่างสุเทพให้ลุกเดินกันออกไป  นริศราขยับตัวทำท่าจะลุกตามแต่ถูกยับยั้งไว้ด้วยสายตาของคนที่ยืนรอเธออยู่ “นุ่น...” เธอชะงัก ทรุดตัวนั่งลงกับที่เดิม เขาขยับเดินใกล้เข้าไปพลางนึกหาถ้อยคำปรับความเข้าใจกับเธอ “เอ่อ...” นริศราจ้องเพื่อนหนุ่ม กระแสตาของเขาบอกถึงความรู้สึกผิด เด็กสาวซ่อนความรู้สึกด้วยการมองตามหลังเพื่อนทั้งสามคนที่กำลังเดินห่างออกไป “นุ่น เอ่อ... คือกันต์...” “กันต์” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายห้วงอารมณ์ในขณะนั้น ทั้งสองพุ่งสายตามองไปพร้อมกัน ปองใจอุ้มกระเป๋าหนังสือยืนอยู่ไม่ห่างออกไปนัก นัยน์ตาสีดำเป็นประกายกำลังจับจ้องมาที่เพื่อนหนุ่ม เธอส่งยิ้มสดใสให้เขา “ผลสอบเป็นยังไงบ้างกันต์” ทันใดนั้น นริศราก็หันไปคว้ากระเป๋าและของอีกสองสามอย่างบนโต๊ะ แล้วทำท่าจะลุกออกไป เขารีบปราดเข้าไปขวางหน้า “เดี๋ยว... เดี๋ยวสินุ่น ยังไม่ได้คุยกันเลย”  รู้สึกกระอักกระอวลใจ  จนลืมลำดับคำพูดที่คิดเตรียมมา “กันต์... กันต์ว่าจะปรึกษาเรื่องเรียนหน่อย” นริศราจ้องมองกลับมา ก่อนจะปรายหางตาไปที่เพื่อนสาวคนใหม่ของเขา “กันต์มีอีกหลายคนให้ปรึกษาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ นุ่นไม่ว่างหรอก” คล้ายเธอจะเน้นเสียงคำว่า ‘อีกหลายคน’ เด็กสาวเบี่ยงตัวจากเขาพุ่งตรงไปที่ประตูรั้วโรงเรียนทันที กันต์ธีร์มองตามหลังเพื่อนสาวไปอย่างหมดเรี่ยวแรง ปองใจนิ่งอึ้ง ทั้ง ๆ ที่คาดอยู่แล้วว่าเป็นช่วงจังหวะเวลาที่ไม่เหมาะสม แต่ความรู้สึกบางอย่างกลับดึงดูดให้เธอเดินมาหาเขา “นุ่นเป็นอะไรเหรอกันต์” เธอแสร้งถามขึ้น ท่าทางโกรธเคืองของนริศรากลับช่วยให้ซอกลึกบางส่วนของจิตใจเธอกระชุ่มกระชวย “เป็นเพราะปองหรือเปล่า” คนถูกถามยังยืนนิ่ง ดวงตาเหม่อลอยจับมองอยู่แต่ประตูรั้วโรงเรียนที่เห็นร่างของเพื่อนสาวเลี้ยวลับไป “กันต์” เธอเรียกด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม เด็กหนุ่มได้สติมองกลับมา “อ้อ... คง... คงไม่มีอะไรหรอก” เขาตอบเสียงลอย แล้วถามกลับเหมือนเพิ่งรู้ว่ามีเธออยู่ในสถานการณ์นั้น “ปองมีธุระอะไรเหรอ” วงหน้าของเด็กสาวสลดลงเล็กน้อยกับคำถามนั้น ดวงตาคู่เลื่อนลอยของเขาเคลื่อนจากเธอกลับไปจ้องอยู่ ณ จุดเดิม “ปองถามว่า ผลสอบของกันต์เป็นยังไงบ้าง” เขาหันกลับมาที่เธออีกครั้งแล้วก้มหน้าลงอย่างท้อใจ “ไม่ดีหรอก คาบเส้นเกือบทุกวิชา” เขาตอบอย่างเซ็ง ๆ แล้วหันไปเปิดสมุดหยิบใบแจ้งผลการเรียนส่งให้เธอ ปองใจรับมากวาดตาอ่านดูอย่างเงียบ ๆ นึกหาถ้อยคำปลอบใจเขา “ก็ยังดีนะที่ไม่มีตก” เธอพูดขึ้น “กันต์ยังมีโอกาสแก้ตัวอีกทีตอนเทอมสองนะ ปองเชื่อว่ากันต์ต้องทำคะแนนได้ดีกว่านี้แน่” “ไม่หรอก” เขาส่ายหน้าพลางทรุดตัวลงกับม้านั่ง รู้สึกโหวงเหวงอย่างบอกไม่ถูก “คงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว” มีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่ในคำพูดนั้นจนเธอสัมผัสได้ เด็กสาวเริ่มรู้สึกลังเลใจ  ขณะตามไปนั่งลงข้าง ๆ แล้วเลื่อนมือข้างหนึ่งไปสัมผัสมือเขา รู้สึกได้ถึงคลื่นแห่งความเศร้าโศกผ่านทางผิวสัมผัส “ไม่เป็นไรหรอก เชื่อปองสิ ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น” เธอเปล่งคำพูดช้า ๆ อย่างอ่อนโยน “ทุก ๆ อย่างเลย” ...................................... 12...ของขวัญ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12386016/W12386016.html แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 55 15:03:09 แก้ไขเมื่อ 15 ก.ค. 55 18:41:34 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 10:19:54

ความคิดเห็นที่ 3 ์มาคิดทีหลังเหมือนกันว่า ค่าซ่อมบ้าน กับค่ารถ ของพวกเค้าจะแพงกว่าค่าเช่าบ้านไหม แต่ด้วยพลังใจของเกียรติก้องที่ต้องการอยู่กับนุชจรี เลยผ่านการพิจารณาค่ะ  แฮะ ๆ คุณ GTW เอ้ ลงเร็วไปหน่อย จะทำให้เพื่อน ๆ อ่านไม่ทันไหม ถ้าโพสวันเว้นวัน ประมาณ สามเดือน จบ ช่วงหลังมานี้  หาโอกาสยากที่จะเข้าเนต ทำอะไรส่วนตัว เลยไม่อยากติดตามนานค่ะ รีบโพส คุณ scottie ปองใจจะเจ็บปวดมากไหม คนเขียนก็ไม่แน่ใจค่ะ เพราะไม่เคยมีประสบการณ์แบบเธอ แต่เธอตั้งรับความรู้สึกนั้นได้ดีมาก ๆ เลย จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 10:28:33

ความคิดเห็นที่ 4 สามเดือนวันเว้นวัน ก็ 45 ตอน ถือเป็นว่ายาวไม่เบาเลย แต่สำหรับผมยังไงก็ต้องอ่านจนทัน เพราะจะแบ่งเวลาส่วนหนึ่งมาอ่านนิยายโดยเฉพาะ^^ รู้สึกสงสารนุ่น การหลบคำหยาบ อ่านแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ครับ^^ จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 13:53:15

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านอีก จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 15:40:06

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 11:55:26

ความคิดเห็นที่ 7 เข้าใจว่าเขียนว่ากระอักกระอ่วนใจนะคะ ปองเริ่มรุก กันต์ก็สับสน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 12:30:08

ความคิดเห็นที่ 8 ความเห็นของเพื่อนนักอ่านหลังไมค์ ส่วนเก็บใจไว้เพื่อรักเธอ ไม่รู้สึกว่าปรียาเป็นนางเอกหรอกครับ ยังมีรัศมีตัวร้ายปนๆ อยู่บ้าง 55 เพียงแต่ชอบนิสัยปรียามากกว่า ตรงดี ส่วนตอนนี้ (อ่านถึงตอน 11) รู้สึกเหมือนหมดบทปรียาย้ายมาที่ปองใจ ก็ยังกลายเป็นชอบปองใจมากกว่านริศราอยู่ดีนั่นแหละ ชอบคุณวังวนเขียนถึงตัวละครตัวนี้มากกว่าปรียาอีกด้วยนะครับ เพราะตัวปรียา...เรียกว่าไงดี...เหมือนขวานผ่าซากอ่ะ คือคิดอะไรยังไงมันก็โพล่งมาเลย แต่ปองใจแอบมีเลย์เยอร์หน่อย (ส่วนตัวขอเรียกว่าแรดเงียบ – แรงไปมั้ยอ่ะ แหะๆ ^^”) คิดว่าตัวนี้น่าจะเขียนยากกว่า เพราะมันต้องไม่มากไป ไม่น้อยไป แล้วคุณวังวนเขียนได้เป็นธรรมชาติดี ไม่หลุด ขณะเดียวกันก็ไม่รู้สึกฝืน อ่านตัวนี้แล้วอินเป็นพิเศษเพราะเคยเจอคนแบบนี้ด้วย เขาจะคิดจะทำแบบปองใจเป๊ะเลย จะว่าไม่จริงใจก็ไม่ใช่ แต่ในมุมมองของผู้ชายแล้วมันน่ารำคาญที่ต้องคอยถูกลากไปลากมา กะเกณฑ์ด้วยการทำเป็นแบ๊วแล้วให้ฝ่ายชายต้องคอยยอมตามในฐานะสุภาพบุรุษ อะไรประมาณนี้ ตอนนี้รอดูต่อไปว่าเธอจะทำยังไงให้กันต์รัก คงมีโอกาสเสี่ยงเข้าด้านมืดอยู่เหมือนกัน แต่เดาว่าคนแบบนี้ไม่น่าล้ำเส้นไปขนาดนั้น ในส่วนของนริศรา อ่านแล้วยังไม่ค่อยมีความเห็นอะไรจริงๆ เพราะยังดูเรียบๆ แต่ส่วนพระเอกนั้นแอบเห็นต่างครับ คือไม่คิดว่ากันต์ธีร์เป็นคนน่าสงสารนัก ในเมื่อทุกอย่างก็เป็นเพราะตัวเขาเองที่หลงระเริงไป ถึงปรียายั่วแต่ตบมือข้างเดียวยังไงก็ไม่ดัง แถมรู้ว่าผิดแต่ก็ยังทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท่าทางว่าถ้านริศรายังไม่ป๊ะจังๆ เข้าเจ้าตัวก็คงจะยังไม่เลิกง่ะ นอกจากนี้ ยังมีติดใจนิดนึงในฉากที่นั่งรถเมล์ไปดูที่เรียนต่อ ต่อด้วยกินข้าวกับปองใจ คุณวังวนไม่ได้อธิบายว่าฉากนี้ใครจ่ายเงิน แต่ไม่รู้เพราะอคติส่วนตัวรึเปล่าทำให้คิดว่าหรือหมอนี่จะให้ปองใจจ่ายให้อีกแล้ว (ฟะ) -_-“ งี่เง่าบอย [9 สิงหาคม 2555 16:12] จุดว่าใครจ่ายตังค์ค่าข้าวนี้ ต้องขอขอบคุณคุณปราปต์มากเลยค่ะ จะนำไปแก้ไขนะคะ  เพราะเรื่องนี้ค่อนข้างเน้นเรื่องระดับฐานะและการครองชีพ ชี้แจงว่า  ถ้าไปกินข้าวกับนริศรา  เธอกินร้านแพง  อีกทั้งมีตังค์กว่า เธอเป็นคนจ่ายตังค์ให้เค้าแทบทุกครั้งค่ะ แต่ถ้าไปกับปองใจ เธอกินร้านข้างทาง  ฐานะเท่าเทียมกัน  จึงอเมริกันแชร์ ความจริง กันต์ธีร์น่าจะชอบปองใจมากกว่า  ตรงจุดนี้ด้วย แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 55 10:39:00 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 10:35:49