|
บทที่ 6
แม้ฮันเตอร์จะตั้งใจไม่ยุ่งกับยายคุณหนูตระกูลแลงฟอร์ดอีกอย่างเด็ดขาด แต่เหตุการณ์ในบ้านพักเมื่อวานนี้ทำให้เจ้าหล่อนคอยวนเวียนอยู่รอบตัวเขาโดยไม่ทราบสาเหตุ ในตอนแรกชายหนุ่มก็ไม่ทันสังเกต จนกระทั่งถึงช่วงพักกอง แม่สาวจอมจุ้นนั่นก็มานั่งทำหน้ายิ้มแป้นยื่นน้ำและผ้าเย็นให้เขา ถึงเจ้าหล่อนจะนำมาเผื่อแผ่ให้นายแบบคนอื่นและช่างภาพด้วยก็ตาม
แต่เขาดูออกว่าเจ้าหล่อนชอบนายแบบลูกครึ่งเกาหลีขี้เก๊ก มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่แม่คนนี้จะคอยตามติดเขาเพราะความเสน่หา
ไปไกลๆ ฉันหน่อยได้ไหม ฮันเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่ไม่จริงจังนัก ขณะมองยายคุณหนูแกะห่อขนมของเขา
ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันไม่รบกวนเวลาคุณทำงานหรอก เธอพูดพลางหยิบจานมาใส่ขนมแล้วส่งให้เขา ฮันเตอร์ไม่รับแต่กลับชี้ไปที่ถุงขนมกลีบลำดวนซึ่งวางอยู่บนโต๊ะอาหารว่าง
ฉันเอาขนมนั่น แล้วก็ขอชาเขียวเย็นด้วย
สางสาวมองเป้าหมายก่อนจะลุกออกไปโดยนำจานขนมไปด้วย ฮันเตอร์มองตามเจ้าหล่อนเหมือนเผลอตัวอยู่พักหนึ่งจนรู้สึกว่ามีใครมองอยู่ เขาจึงเสตาเรื่อยเปื่อยโดยหาตัวต้นเหตุไปด้วย แล้วเขาก็ค้นพบว่านายแบบที่เติบโตในยุโรปก็เป็นอีกคนหนึ่งที่มองยายคุณหนูไม่วางตา
แต่เหมือนฝ่ายนั้นจะรู้ตัวเร็ว เพราะเขาใช้โอกาสที่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าไปหาพูดกับเจ้าหล่อนโดยไม่สนใจใครอีก ฮันเตอร์ยักไหล่แล้วเดินไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เหนือศีรษะขึ้นไปมีโคมไฟช่วยเพิ่มแสงขณะถ่ายรูปแขวนอยู่กับกิ่งไม้
อาจเป็นเพราะน้ำหนักที่มากเกินคาดเดาหรือกิ่งไม้ที่ใช้แขวนอยู่เล็กเกินไป เมื่อก้องภพเผลอไปเตะสายไฟเข้า กิ่งไม้กิ่งนั้นก็หักลงมาทันที
ฮันเตอร์เพียงเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง แต่ครู่ต่อมาเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกกระชากออกจากจุดที่ตนนั่งอยู่ กว่าจะเห็นว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เขากับคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ก็นอนแอ้งแม้งห่างจากจุดที่โคมไฟตกลงมาค่อนข้างไกล
ชายหนุ่มไม่รู้สึกเจ็บสักนิดเพราะเขานอนอยู่บนร่างกายของผู้ช่วยเหลือ แถมฝ่ายนั้นยังกอดเขาไว้แน่น แต่ถึงแม้จะเกิดเคราะห์หามยามร้ายแข้งขาหัก ฮันเตอร์ก็ไม่รู้สึก เพราะเขากำลังมึนงงกับสัมผัสนุ่มหยุ่นที่ใบหน้าของตัวเองได้ซุกซบอยู่ และคงเบลอไปอีกพักใหญ่ถ้าเจ้าของทรวงอกขนาดมหึมานั่นไม่ไต่ถาม
เป็นอะไรหรือเปล่าคะ
เสียงอันเป็นเอกลักษณ์เกือบจะเรียกสติของนายแบบหนุ่มให้กลับมาอยู่กับตัวไม่สำเร็จ กระนั้นเขาก็โงศีรษะขึ้นเล็กน้อยและเห็นดวงตาสีฟ้าใสมองมาอย่างเป็นห่วง วูบหนึ่งที่ฮันเตอร์อยากแกล้งสลบลงไปเสียเลย แต่สำนึกส่วนดีร้องเตือนว่าที่เขาทำอยู่ตอนนี้ก็แทบเรียกได้ว่าไม่ใช่สุภาพบุรุษแล้ว
ไม่เป็นไร แค่มึนนิดหน่อย เขาพูดและพลิกตัวนอนหงาย สองแขนเหยียดยาวออกพร้อมกับสูดลมหายใจแรงเพื่อผ่อนคลายความรู้สึกแปลกๆ ที่วิ่งวนไปทั่วร่าง
ไม่เจ็บตรงไหนแน่หรือคะ เธอถามอย่างเป็นห่วงพลางกวาดตามองเขาทั่วตัว วันนี้ชายหนุ่มสวมชุดกระโปรงยาวลายดอกไม้สีเข้มจึงมองไม่เห็นบาดแผล แต่ก็มีจุดหนึ่งที่ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด
แต่ตรงนี้เหมือนจะเจ็บ สางสาวเอื้อมมือเพื่อจะสัมผัสจุดที่บวมเป่งตรงกลางร่างกายซึ่งถ้าไม่สังเกตคงไม่เห็น ฮันเตอร์คว้าข้อมือเธออย่างรวดเร็วพร้อมกับกระเด้งตัวขึ้นนั่ง สองตาจ้องเขม็งอย่างดุดัน
อย่าแตะต้องตัวฉัน เขาสลัดมือเธอออกแล้วนั่งชันเข่าทันที เป็นเวลาเดียวกับที่ทีมงานบางส่วนและก้องภพวิ่งเข้ามาหา ผู้จัดการหนุ่มทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามอรุณรุ่งพร้อมกับกวาดตามองไปทั่วร่างนายแบบหนุ่ม
คุณฮันเตอร์ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ
ผมไม่เป็นอะไร นายแบบหนุ่มพูดและเปลี่ยนท่านั่งเป็นขัดสมาธิ แค่มึนนิดหน่อย แต่ทำงานต่อได้
แต่แทนที่จะดีใจ ก้องภพกลับมีสีหน้าเหมือนคนอยากร้องไห้
ผมเข้าใจนะครับว่าคุณฮันเตอร์มีสปิริต แต่ว่า... เขามองไปยังโคมไฟที่แตกละเอียด ผมว่าวันนี้เราต้องเลิกงานก่อน จนกว่าจะซ่อมไฟหรือหาดวงใหม่มาทดแทนได้
ชายหนุ่มมองตามสายตาและนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อพบว่าเขาอยู่ห่างจากจุดเกิดอุบัติเหตุพอสมควร ดูเหมือนว่ายายคุณหนูนั่นจะแรงเยอะกว่าที่เห็น ถ้ามองจากรูปร่างที่สูงกว่าหญิงไทยทั่วไปและ... อ้อ ใช่ เจ้าหล่อนห่างไกลจากคำว่าบอบบาง
อวบอิ่ม เป็นคำที่ใกล้เคียงทีเดียว
อาจเพราะฮันเตอร์จมอยู่ในความคิดนานเกินไป ก้องภพจึงคิดว่าเขาโมโหที่งานล่าช้า
ต้องขอโทษด้วยครับ แต่ผมจะรีบแก้ไขปัญหาให้เร็วที่สุด บางที...
อ้อ ไม่ ผมเข้าใจ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ นายแบบหนุ่มบอกให้นายทุนสบายใจ เขาเข้าใจดีว่างานล่าช้าย่อมหมายถึงงบประมาณที่บานปลาย และตอนนี้ถ้ายิ่งพูดมากไปก็ยิ่งกระทบกระเทือนจิตใจกันเสียเปล่า
ฮันเตอร์ลุกขึ้นยืนโดยปฏิเสธความช่วยเหลือจากทีมงานพลางมองหายายคุณหนู เขาคิดขึ้นมาวูบหนึ่งว่าเธออาจยืนอยู่ข้างๆ แต่กลายเป็นว่าเจ้าหล่อนยืนคุยอยู่กับนายแบบตัวสูงใหญ่ด้วยท่าทางสนิทสนม ภาพนั้นทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้
คุณฮันเตอร์ครับ มีอะไรหรือเปล่า ทีมงานคนหนึ่งถาม เขาเรียกนายแบบหนุ่มหลายครั้งแล้วแต่ไม่ได้รับการตอบรับ ฮันเตอร์มองเขาแวบหนึ่งแล้วตอบว่า ไม่มี ก่อนเดินกลับบ้านพักของตน
| จากคุณ |
:
g_maru  
|
| เขียนเมื่อ |
:
14 ก.ค. 55 10:35:33
|
|
|
| 
บ่วงสาง บทที่ 6
