เลขาเนื้อทอง :: ยอแสงแข - 7

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12348776/W12348776.html

บทที่ 7

ตรงฉัตรหรี่ตาอึดอัด เขาต้องคอยปรามฤทธิ์โทสะของเจ้านายสาวใหญ่ด้วยการกอดบ้างรัดบ้าง เพราะหล่อนผลีผลามเกินไป ตรงดิ่งเข้าไปตบหน้าหนอนบ่อนไส้ ฝ่ายโน้นโดนมัดแน่นหมดทางสู้ จะไปกดดันซ้ำเติมให้เกิดความแค้นทำไม จับได้ไล่ทันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฉันบอกว่าให้ปล่อย ไอ้ตรงบ้า"

พ่อเลขานิ่วหน้าแสบแก้วหู แก้มเนียนโดนเล็บข่วนนิดหน่อย แต่เขารู้ว่าณพนาไม่ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุที่เกิดจากการดิ้นเร่าฮึดฮัดอย่างบ้าคลั่งของหล่อนเอง

เขาหัวเราะโกรธๆ ด้วย เพราะหล่อนร้ายที่สุด กระทืบเท้าเขาเต็มแรง ผู้หญิงมักจะตอบโต้ผู้ชายด้วยวิธีง่ายๆ แบบนี้ แต่ส่วนใหญ่ก็ได้ผล เพราะมันเจ็บจริงๆ

"มันจ้างแกเท่าไหร่ ไอ้สารเลวน่ะ มันจ้างแกเท่าไหร่ แกถึงคิดคดทรยศเจ้านายดีๆ อย่างฉัน"

"คุณน่ะหรือเจ้านายดีๆ "

นายสมเกียรติย้อนกระด้าง หน้าสั่นแก้มชาเพราะฤทธิ์ตบเต็มเหนี่ยวเมื่อนาทีก่อน มันจุดประกายแค้นลึกๆ รอไว้สะสางถ้ามีโอกาสล่ะ

"แล้วฉันไม่ดีตรงไหน ค่าจ้างค่าแรงสวัสดิการโบนัส ฉันเคยตืดกับพวกแกหรือ หัดก้มลงสำรวจตัวเองเสียบ้างนะว่าทำงานให้ฉันคุ้มกับความใจถึงของฉันหรือเปล่า"

"คุณนา"

"คุณนาพูดถูก"

ตรงฉัตรหรี่ตาดุ เขาห้ามปรามณพนาไม่ให้ผลีผลามได้ แต่กับคนอื่น ถ้าจะมาด่าว่าหล่อนต่อหน้าเขา เห็นทีจะไม่ได้ นายสมเกียรติต้องแยกแยะด้วยว่าฝ่ามือกับหมัดมันมีน้ำหนักที่ต่างกันอยู่บ้าง แล้วดูจากสายตาหวั่นนิดๆ ของจำเลย ก็คิดว่าพอจะแยกแยะเป็นล่ะ

"ผมจำเป็นต้องใช้เงิน ครอบครัวผมกำลัง.. "

"มีคนบนโลกเป็นแสนเป็นล้านที่พวกเขาก็จำเป็นต้องใช้เงิน ครอบครัวกำลังลำบาก บางคนไม่มีแม้แต่ที่จะซุกหัวนอน แล้วบางคนที่ว่ากลับมีจิตใจที่ซื่อสัตย์กว่าแก อย่ายกเหตุผลนี้มาอ้างกับฉันเพื่อปัดความเลว ส่งตำรวจ"

บทสรุปสั้นกระชับตอนท้ายทำเอาจำเลยใจคดสะดุ้งเฮือก หน้าแปรเปลี่ยนถอดสีในทันทีทันใด แววตาหวั่นปรายไปวิงวอนตรงฉัตร

เขาติดคุกไม่ได้นะ ครอบครัวเขาจะทำยังไง จะอยู่กันยังไงถ้าขาดเสาหลักอย่างเขา ถ้าจะให้ติดคุก ก็ฆ่าให้ตายเสียตรงนี้ดีกว่าไหม ความตายจะทำให้เขาไม่ต้องรับรู้ชะตาตกอับของครอบครัวอีกต่อไป

"คุยกันก่อน" ตรงฉัตรออมชอม สงสารแววตาคนไม่สำนึกผิด แต่ก็ทำเพื่อครอบครัว

"หุบปาก ไม่ใช่หน้าที่ที่นายต้องตัดสินใจ แล้วไอ้เสียงทนายหน้าหอก็เลิกด้วยนะ ถอยไปห่างๆ ไม่ต้องมายืนใกล้ฉัน ตอนนี้มีแต่ฉันเท่านั้นที่จะชี้ขาดชะตาไอ้หนอนบ่อนไส้ตัวนี้"

"คุณนา"

"นายตรง"

ตรงฉัตรยักไหล่ ยอมถอยห่างไปสามก้าว มือไพล่หลังสุขุม เห็นใจว่านายสมเกียรติหน้าซีดเหมือนไก่ต้มลงทุกที ในเบ้าตาแดงก่ำคลอหยาดน้ำแห่งความกลัว คิดว่าไม่ใช่กลัวตายหรือติดคุก แต่กลัวว่าครอบครัวจะประสบความหายนะ

"คุณนาครับ ผมขอโทษ" จำเลยยอมก้มหัวเสียงสั่นเครือ "ยกโทษให้ผมสักครั้งเถอะ จะให้ผมทำงานชดใช้ความผิดครั้งนี้ยังไงก็ได้ อย่าจับผมส่งตำรวจเลย ถ้าผมติดคุก ครอบครัว.. "

"ฉันจะดูแลครอบครัวแกให้เอง แต่จะให้ปรานีคนที่คิดร้ายทำลายบริษัทฉันให้ย่อยยับคงจะไม่ได้ แกผิดก็ต้องรับโทษ แต่ครอบครัวแกไม่ผิด ฉันก็ไม่ใจดำปล่อยให้ล่มจมหรอก"

"คุณนา ได้โปรดเถอะครับคุณนา ให้โอกาสผมสักครั้ง ผมสัญญาครับ สัญญาว่า.. "

"ฉันไม่เคยเชื่อว่าคนเลวรักษาสัญญาเป็น แล้วแกก็ไม่ใช่คนเลวคนแรกที่ฉันเจอ ร้องไห้ไปตามสบายจนกว่าตำรวจจะมา นายตรง ไปกันเถอะ"

พอสั่งเฉียบตอนท้ายจบ นางพญาก็ก้าวฉับๆ บั้นท้ายสะบัดกลับออกไป ตรงฉัตรหรี่ตาพร้อมกับเม้มปาก อันที่จริง ณพนาไม่ใช่คนใจดำแบบนั้นหรอก

ทายว่าอารมณ์หล่อนมันคงเจ๊งสนิทตั้งแต่ผิดหวังที่ไม่ได้เซ็นสัญญากับพ่อค้าชีกอที่ไต้หวันนั่นแหละ นายสมเกียรติก็เลยกลายเป็นจำเลยที่ซวยนิดหน่อย

"คุณนาครับ เมตตาผมด้วย อย่าลงโทษผมแบบนี้เลย ผมสำนึกผิดแล้ว คุณนาครับ คุณนา คุณตรง"

"ผมจะลองคุยกับคุณนาดูอีกครั้ง" ตรงฉัตรหย่อนลงนั่งยองๆ เห็นใจจำเลยที่ร้องตะโกนร้อนรน "ย้ำนะว่าลองคุย ไม่ใช่ช่วยอย่างสุดความสามารถ คุณอย่าเพิ่งตั้งความหวังกับการออมชอมที่ผมแค่ว่าจะลองเสี่ยงนิดหน่อย"

"คุณตรง"

"แต่ถ้ามันล้มเหลวจริงๆ คุณก็สบายใจได้ว่าคุณนาพูดคำไหนก็เป็นคำนั้น คุณหมดห่วงเรื่องครอบครัวไปได้เลย"

"แต่ผม.. "

"คุณสมเกียรติ ผิดก็คือผิด ทุกคำพูดของคนทำผิดก็คือการแก้ตัว อย่าร้อนรนให้เหนื่อยดีกว่า"

นายสมเกียรติกลืนก้อนสะอื้นลงลำคอ ทั้งหวาดกลัวทั้งเคียดแค้น ณพนาเลือดเย็นและใจร้ายมาก เขาเกลียดความเด็ดขาดของหล่อนเหลือเกิน มันไม่มีช่องว่างให้นาทีอะลุ่มอล่วยเข้าไปแทรกแซงได้เลย

แล้วยิ่งมาได้ปกครองตรงฉัตรที่ดูออกว่าจงรักภักดีแบบถวายหัวถวายชีพเข้าอีก มันไม่ต่างอะไรกับช่วยเสริมหางติดปีกให้เสือร้ายอย่างหล่อนบินได้

ทำยังไงดี เขาไม่อยากติดคุก มันต้องมีวิธีหลบหนีออกไปจากที่นี่สิ พันศิลป์น่าจะส่งคนมาช่วยเขาบ้าง ไม่กลัวว่าเขาจะแฉความจริงเรื่องนี้เปิดโปงโฉมหน้ามาเฟียลอบกัดหรอกหรือ

แล้วป่านนี้ ครอบครัวของเขาจะเป็นยังไงบ้าง โดนระรานหรือเปล่า เขากัดปากตาลุกวาวด้วยแสงพยาบาทเมื่อได้ยินเสียงรถดังขึ้นแล้วค่อยๆ หรี่ลง ไม่ถึงอึดใจ เขาก็ถูกทิ้งไว้ตามลำพัง เพื่อเฝ้ารอนาทีหมดอิสรภาพ




เสียงแว้ดลั่นห้องทำงานทำให้ตรงฉัตรนิ่วหน้ากับอุดหู เขาหัวเราะเคืองๆ ตอนโดนหาเรื่อง ณพนาพาลได้น่ากลัวมากในยามโกรธ

หล่อนขว้างปาข้าวของได้ทุกอย่าง ตาวาวดุร้ายคล้ายพอใจที่เห็นมันปลิวว่อน แต่กิริยาสะบัดหน้าตวัดค้อนก็คล้ายจะบอกอีกเหมือนกันว่า 'มันจะไปตายที่ไหนก็ไป'

"นับหนึ่งถึงสองหน่อยสิครับ ผมเจ็บนะ นี่"

เขาเบนหน้าหนีกรงเล็บ เขาเตือนดีๆ ทำไมต้องข่วน หล่อนไม่รู้บ้างหรือยังไง เสียงแปร๋นๆ มันลอยออกไปข้างนอก พนักงานหัวหดกันหมดแล้ว

เพราะอารมณ์เป็นเจ้าแบบนี้นี่ยังไง หล่อนถึงตกเป็นเหยื่อพันศิลป์ สู้รบปรบมือกันมานานหลายปีแค่ไหนแล้ว อย่าว่าแต่ชนะเลย แค่เสมอตัวสักครั้ง หล่อนก็ยังไม่เคยได้ปลาบปลื้มกับมัน

ข้อมือเล็กแดงขึ้น เพราะตรงฉัตรตั้งมั่นกุมแน่น ไม่สนใจว่าเจ้านายสาวใหญ่จะออกฤทธิ์บิดให้หักแค่ไหน เขาลากมานั่งโซฟา กดไหล่แรงๆ เพราะหล่อนทำท่าจะลุกโผขึ้นอาละวาด กำราบด้วยเสียงสุขุมแกมเข้มว่า

"หายใจลึกๆ หน่อย คุณนาจะไม่มีวันชนะคุณพันศิลป์ ถ้าคุณนายังควบคุมความโกรธไม่เป็น คุณนา อุ๊บ คุณนา"

เลขาเนื้อทองส่ายหน้ากับหัวเราะ เขาโดนตบหน้าไปหนึ่งฉาดเล็กๆ มันแค่ร้อนๆ เพราะหล่อนใช้มือซ้าย ลองว่าเป็นข้างถนัดสิ รับรองว่าบนแก้มต้องได้ประทับรอยปื้นยาวออกไปอวดชาวบ้านแน่

"ปล่อย ไม่ต้องมากอด ฉันเกลียดมัน ได้ยินไหม ฉันเกลียดมัน ฉันอยากจะฆ่ามัน ฆ่ามัน"

"ผมรู้ ผมรู้ทุกอย่าง สงบอารมณ์ลงหน่อย ได้โปรดคุณนา ได้โปรดครับคุณนา"

แหม น่าเสียดายจริงๆ ถ้าภาพนี้ถูกบันทึกไว้ในกล้องถ่ายรูปของปัญปัทม์ละก็ เห็นทีว่าคดีขอหย่ากันเงียบๆ ต้องสัมฤทธิ์ผลแน่ๆ เพราะมันฟ้องเหมือนว่าเจ้านายเลขามีความสัมพันธ์เกินเลยที่แสนลึกซึ้งจริงๆ

ณพนาตัวสั่นพลุ่งพล่านในอ้อมกอดแข็งแกร่ง หล่อนเป็นแบบนี้แหละ ตัวตนจริงๆ อ่อนแอมาก แต่ด้วยความจำเป็น ด้วยแรงแค้นแรงชัง หล่อนจึงต้องสร้างเงานางพญาขึ้นอำพราง ไม่มีใครรู้หรอก พลิ้วแพรซึ่งเป็นน้องสาวที่โตมาด้วยกัน ก็ยังไม่รู้ แต่ตรงฉัตรรู้ และรู้อย่างสงสารมากด้วย

"ฉันเกลียดมัน"

"ผมก็เกลียด"

"อย่ามาพูด"

"เอ้า ไม่ให้พูดแล้วผมจะทำอะไรได้ เลียหรือ ไม่ใช่สุนัขพันธ์โปรดนะครับ อยากประจบอ้อนให้เจ้านายรัก พอเจอหน้าก็เลียหน้าเลียแข้ง"

มันเป็นวิธีหันเหอารมณ์ที่ตรงฉัตรดึงมาใช้บ่อย ปั้นประโยคหาเรื่องให้เจ้าชีวิตหัวเราะ หล่อนย่นจมูก เหลียวมาอวดตาดุแดงก่ำแวบหนึ่ง ก่อนจะสลัดเนื้อตัวฮึดฮัด แล้วผลักอกใหญ่ตัวกำยำเกือบหงาย พลางโยกหุ่นนางพญาไปเดินกลางห้อง

ตรงฉัตรทำหน้าละเหี่ยเมื่อเห็นหล่อนย่ำเหยียบแฟ้มหลายเล่ม ปากกา กระดาษโน้ต อ้อ โทรศัพท์มือถือด้วย แต่คงต้องทิ้งแล้วซื้อใหม่ ชิ้นส่วนกระจุยเสียขนาดนั้น

"แล้วนี่อะไรกัน" หล่อนก้มลงสำรวจพื้นอย่างไม่พอใจ "ทำไมห้องทำงานฉันมันรกรุงรัง พื้นเปรอะไปหมด นายดูแลความเรียบร้อยยังไง แม้แต่แม่บ้านก็ยังละเลยหน้าที่ ชุ่ยจริงๆ เรียกมาซิ ฉันจะด่าเอง ถ้าแก้ตัวมาสักคำละก็ ฉันจะไล่ออก"

ณพนาเตะเก้าอี้พาลๆ อารมณ์มันยังไม่ถึงกับสงบหมดจด ทุกครั้งที่นึกว่าสามีมาเฟียกลิ้งกลอกหลอกล่อคนของหล่อนไปบงการให้ทรยศ ใจอาฆาตก็จะยิ่งเดือดพล่าน เมื่อไหร่หล่อนกับปีศาจชั่วตนนี้จะหมดสิ้นเวรกรรมต่อกันเสียที

"เอ๊ะ" ความคิดเลี้ยวไปแช่งชักหักกระดูกสามีชั่วแป๊บเดียวเอง การเงียบเฉยของตรงฉัตรก็พลันมาสะกิดให้สะดุด "ฉันสั่งอะไร หูตึงหรือ นายกำแหงขึ้นทุกวันแล้วนะ อยากโดนฉันไล่ออกใช่ไหม กล้าหรือ อ้อ.. "

ตรงฉัตรเลิกคิ้ว หลบพายุไม่ทันเลย หล่อนอุทานตอนท้าย ทำท่าเหมือนจะบอกว่าฉุกคิดได้แล้ว จากนั้นก็ปรี่มารัวหมัดใส่ไม่เลือกตำแหน่ง ปากก็แว้ดๆ ใหญ่ว่า

"นายนี่ชั่วร้ายมาก นายคิดอย่างนั้นอยู่ใช่ไหม นายอยากจะไปจากฉันเต็มทีแล้วใช่ไหม ไอ้บ้าเอ๊ย ไอ้นายตรงบ้า นายอยากไปจากฉัน นายกล้าหรือ กล้าหรือนายตรง กล้าหรือ ไอ้.. "

"กล้า"

ตรงฉัตรยอมรับเสียงแหบพร่า โดยไม่ลืมรวบหุ่นร้อนไว้ในอ้อมแขนกำราบ เนื้อกายชายหญิงบดเบียดแนบชิดอย่างหมดทางเลี่ยง ยิ่งณพนาดิ้นขลุกขลักด้วยแรงพลุ่งพล่านมากเท่าไหร่ เนื้อกายก็จะเขยื้อนขยับเสียดสีกันจนเกิดไอร้อน

"นายตรง นายมัน.. "

"แต่ไม่เคยคิด"

เจ้านายสาวใหญ่หายใจแรง คับแค้นพลุ่งพล่านจนน้ำตาร่วง หล่อนสูญเสียลูกค้ารายใหญ่ไปตั้งสามสี่ราย เงินหมุนเวียนในบริษัทก็ลดฮวบลงตามไปด้วย

ดีเท่าไหร่แล้วที่ตรงฉัตรผิดสังเกตและจับตัวหนอนบ่อนไส้ได้คาหนังคาเขา ถ้าไม่เป็นอย่างนั้นเล่า บริษัทของหล่อนจะเป็นยังไง พันศิลป์สารเลวจะเป็นผู้ชนะ หล่อนต้องอกแตกตายเพราะทนฟังเสียงหัวเราะเยาะกึกก้องของคนเลวไม่ไหว

"เรายังไม่ได้แพ้สักหน่อย แค่เสียท่าบ้างก็ตามประสาว่าเหลี่ยมคูของเรามันคมน้อยกว่า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่คม อย่าทำให้มันบิ่น อย่าทำให้ทื่อ คุณนาทำมันบ่อยมาก เหนื่อยสักหน่อยสิ คุณนาทำแบบนี้มาหลายปีแล้วนะครับ"

เสียงปลอบประโลมและให้กำลังใจแผ่วพร่าอย่างอบอุ่น ตรงฉัตรถอนใจยาว เขาเยือกเย็นได้เสมอกับฤทธิ์โทสะร้อนจัดของเจ้าชีวิต ไม่จำเป็นต้องอดทน เพราะเขาไม่ได้อยู่กับหล่อนด้วยเหตุผลนี้ ยิ่งต้องอยู่ด้วยกันไปจนกว่าจะตายจาก ก็ยิ่งใช้ความรู้สึกนี้ไม่ได้เด็ดขาด

เขาอยู่กับหล่อนด้วยหัวใจที่จงรักภักดี แล้วหล่อนก็ไม่ควรใช้ความโกรธพลุ่งพล่านมาปรักปรำลบหลู่ความจงรักภักดีที่เขามีให้

"ฉัน.. " หล่อนยอมให้กอดแล้ว ถอนใจให้ได้ยินด้วย แล้วพูดขึ้นว่า "เราสูญเสียเม็ดเงินไปเท่าไหร่ นายตรวจสอบหรือยัง ฝ่ายบัญชี.. "

"มาก แต่ยังไหว"

"จริงหรือนายตรง" หล่อนยันอกเบนตัวแล้วจ้องตา

"เอ้า ประสาทเสียไหมนี่ สติแตกไปแล้วหรือ เวลาแบบนี้ คุณนาคิดได้ยังไงว่าผมโกหก หรือผมจะเข้าใจผิดไปเองว่าคุณนาฉลาด แต่ที่จริง.. "

เขาหัวเราะ เจ็บแก้มที่โดนกัด หล่อนด่า 'ไอ้บ้า' แล้วกระฟัดกระเฟียดลุกห่างกายกำยำ แต่เขาไม่อยากให้เดินงุ่นง่านอีก เพราะถ้าเผลอไปเหยียบอะไรสักสิ่งบนพื้น แม่บ้านคงซวยอีก จึงรีบลุกไปกอดเอวบังคับให้ยืนอย่างเดียว

"ฉันจะทำยังไงกับมันดี"

"ยังจะคิดอีก จะทำยังไงละครับนอกจากเอาชนะให้ได้"

"ตรงฉัตร" หล่อนเรียกเสียงอ่อนลง หมุนตัวมากอดเหมือนอ้อน ประโยคที่ถามก็อ่อนไหวในความระแวง "นายเบื่อไหมที่ต้องอยู่กับฉันอย่างนี้ ชีวิตของฉันมันไม่เคยราบรื่น ไม่เคยมีสีชมพู ไม่เคยว่างเว้นสงครามอารมณ์"

"ไม่เคยเบื่อเลย แต่ยอมรับว่าเหนื่อยมาก และน่าจะมากกว่าคนอื่น นานกว่าคนอื่น ถ้าบวกลบไม่พลาดก็เกือบยี่สิบปีแล้ว"

"นานขนาดนั้นเลยหรือ" หล่อนหัวเราะออก เงยหน้าจ้องตา แสงดุก็จางลงไปโข

"มันเริ่มต้นตอนผมอายุยี่สิบ และในคืนนั้น โอ้ แต่อย่าเท้าความเลย ไม่มีใครอยากแตะต้องบาดแผลที่ทำให้ชีวิตของเราผกผันแปรเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือหรอกครับ จริงไหม"

"นายตรง"

"เอาล่ะ ผมจะพาไปนั่งที่เก้าอี้นางพญา แล้วจะเรียกแม่บ้านเข้ามาเก็บกวาดซากของสงครามอารมณ์ กรุณาดูการทำงานของแม่บ้านไปอย่างสงบ อย่าส่งเสียง เข้าใจไหม"

เข้าใจก็เรื่องหนึ่ง หมั่นไส้ก็จะไม่ละเลย ณพนาตวัดค้อนแล้วหยิกเนื้อหน้าท้องจงใจบิดแรงๆ ให้เจ้าของร้องโอยแล้วปัดมือหล่อนโกรธๆ

ก็ใครใช้ให้ลามปามมาออกคำสั่ง หล่อนไม่ใช่ลูกน้องลูกไล่นะ สำหรับเขาแล้ว หล่อนจะเป็นอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหละ นอกจากเจ้าชีวิต เจ้าหัวใจ และเจ้าทุกอย่าง

แต่ประโยคเท้าความเมื่อครู่ก่อนก็น่าคิด ตรงฉัตรมักจะมองอดีตด้วยความคิดที่คมคายเสมอ หล่อนเห็นด้วยจริงๆ ไม่มีใครอยากแตะต้องบาดแผลที่ทำให้ชีวิตผกผันแปรเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ใหม่ๆ ก็เป็นแผลสดฉกรรจ์ ก่อความเจ็บปวดทรมาน ผ่านไปสักพักแผลสดก็แห้งลงเหลือเพียงริ้วรอยที่สะกิดเขี่ยทิ่มแทงซ้ำก็ไม่รู้สึกสาหัสทารุณอีกแล้ว แต่รอยของมันก็ยังอยู่เพื่อตอกย้ำความพลิกผันที่แก้ไขให้กลับคืนไม่ได้ มองมันเมื่อไหร่กายไม่ปวดแต่ใจร้าว

เหมือนเขาที่ใจร้าวทุกครั้งที่คิดถึงน้องชาย เหมือนหล่อนที่ใจร้าวทุกคราวที่นึกถึงนาทีสูญเสียพรหมจรรย์ให้พันศิลป์ผลาญพร่าเล่นอย่างไร้ค่า เหมือนเขาที่ใจร้าวเพราะต้องแบกรับบาปที่หล่อนก่อ เหมือนหล่อนที่ใจร้าวเพราะสำนึกผิดแต่ก็แก้ไขใดๆ ไม่ได้อีก




แม่บ้านใช้เวลาเก็บกวาดซากสงครามอารมณ์ประมาณยี่สิบนาที ระหว่างนั้น ตรงฉัตรสังเกตเห็นว่าเจ้านายสาวใหญ่ถอนใจเฮือกอยู่หลายครั้ง

ในแววตาก็มีวูบวาบบ้าง รันทดบ้าง สับสนกับว้าวุ่นก็มี หล่อนเคาะนิ้วบนโต๊ะ เก้าอี้โยกหมุนซ้ายหมุนขวาเฉื่อยๆ คิดอะไรอีกก็ไม่รู้ อยากรู้ก็ต้องถาม

"ไม่รู้สักเรื่องสิ จะได้ดูว่านายเป็นเลขาไม่ใช่เห็บเหาในหัวใจ"

"เอ้า ก็ผมเป็นจริงๆ บอกมาคิดอะไรอยู่ ไม่ต้องมาทำเป็นด่ากลบเกลื่อน ถ้าผมกลัวผมก็ไม่ถามหรอก จะบอกหรือไม่บอก ถ้าไม่บอก.. "

"จะมากไปแล้วนะนายตรง เดี๋ยวแม่ก็ด่าให้เลย ไอ้บ้าเอ๊ย เสียอารมณ์ซึ้งจริงๆ "

"ซึ้ง"

ณพนาตวัดค้อนเมื่อเขาเลิกคิ้วทำเสียงทวนสูงๆ หน่อย คร้านจะร้องออกไปว่า 'เออ' หล่อนกำลังซึ้งในคุณงามความดีของเขานั่นแหละ

ในโลกนี้ ผู้ชายที่ดีต่อหล่อน ซื่อสัตย์หมดใจ และภักดีหมดชีวิต ก็เห็นจะมีแต่เขาคนเดียวเท่านั้น ใครก็อย่ามาแย้งนะว่าหล่อนลืมบิดาไปแล้วหรือ ท่านก็ผู้ชายเหมือนกัน ซ้ำยังเป็นผู้ให้กำเนิดด้วย

ใช่ หล่อนไม่เถียงเรื่องนั้นหรอก แต่ก็จะแย้งให้เสียงลั่นหมดปอดไปเลยว่านอกจากท่านจะเป็นผู้ให้กำเนิดแล้ว พอเวลามันผ่านไป ท่านก็ฆ่าหล่อนให้ตายทั้งเป็นด้วย

การฆ่าแบบนี้มันโหดร้ายทารุณและเลือดเย็นมากเลยไม่ใช่หรือ หล่อนอาฆาตพยาบาทท่านไม่ได้หรอก แต่ก็จะไม่ลืมว่าท่านคือต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดจากวันนั้นจนถึงวันนี้

ดังนั้น ไม่ว่าใครจะติเตียนว่าหล่อนยกย่องตรงฉัตรเกินหน้าเกินตาบิดา หล่อนก็จะยืดอกยอมรับ เพราะผู้ชายคนนี้ไม่เคยทอดทิ้งหล่อนเลย นับแต่โดนหล่อนดึงเข้าสู่วังวนของสงครามพิศวาส

นอกจากไม่เคยคิดทอดทิ้งแล้ว เขายังมอบชีวิตทั้งชีวิตให้เป็นกรรมสิทธิ์เด็ดขาดของหล่อนแต่ผู้เดียวอีกด้วย แล้วแบบนี้ ยังจะไม่ให้หล่อนซึ้งเขาจนล้นทรวงได้อีกหรือ

จากคุณ	: รัชนีกานต์
เขียนเมื่อ	: 16 ก.ค. 55 11:03:07