ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 The Emerald Eyes นัยน์ตาสีมรกต หกเดือนก่อน วันที่ 24 มีนาคม ปี 2014 เวลาสิบแปดนาฬิกาสิบสี่นาที ดวงตะวันสาดแสงสีแดงยามก่อนอัสดง เงารั้วเหล็กขึ้นสนิมทอดยาวจนเกือบทาบทับตัวบ้านหลังใหญ่แต่ทรุดโทรมจนไม่อาจเห็นความงดงามในอดีต เสียงสายลมพัดผ่านใบหญ้าเสียงบางเบา เสียงเครื่องยนต์เริ่มส่งเสียงดังผ่านความเงียบใกล้เข้ามาทุกขณะ เพียงครู่เดียวรถยนต์หรูสีดำสนิทซึ่งปกติไม่เคยพบเห็นได้ในแถบชานเมืองของเมืองเล็กๆ ในแคนนาดาเช่นนี้  รถยนต์จอดสนิทลงหน้ารั้วเหล็กและบานประตูไม้เก่าแก่ ชายสองคนในชุดสูทสีดำด้านเปิดประตูรถลงมายืนทอดสายตาไปที่ตัวบ้าน         “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรคะ?” เสียงดังจากหญิงสาวซึ่งเดินออกมาจากตัวบ้านเมื่อรับรู้ว่ามีผู้มาเยือน       “ผมมาพบคุณ กรีนิช ลูกสาวคุณแอนเดอร์สันครับ” เสียงตอบทุ้มต่ำจากชายชุดดำตัวสูงกว่าชายอีกคนตอบออกไป       หญิงสาวเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนเห็นใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากแดงระเรื่อ ผมหยักศกสีดำเป็นลอนยาวประบ่า  แต่สิ่งที่ทำให้ชายทั้งสองสนใจมากที่สุด คงจะเป็นดวงตาสีมรกตของเธอมากกว่า ก่อนจะมีคำตอบออกมาจากริมฝีปากเล็กๆ ประตูรถด้านหลังก็เปิดออกปรากฏร่างชายหนุ่ม รูปร่างสูงใหญ่อายุราวสามสิบปี ผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าคมเข้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน มีเครามองเห็นได้บางๆ แต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีอ่อนกางเกงขายาวสีเข้ม กล่าวตอบออกมาแทนชายชุดดำทั้งสองคน       “สวัสดีครับ ผมแซ็ก  แซ็ก คอลลินด์ ผมมาจากกองทุนคอลลิน ที่คุณแอนเดอร์สันคุณพ่อของคุณเคยทำงานอยู่ครับ” ชายหนุ่มกล่าวแนะนำตัวอย่างสุภาพ       “ถ้าคุณจะมาร่วมพิธีศพคุณพ่อ งานจบไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ เราไม่ได้มีพิธีอะไรมาก แค่มีพิธีฝังศพที่โบสถ์เท่านั้นค่ะ” หญิงสาวกล่าวด้วยใบหน้าอิดโรยและเศร้าสร้อย       “ผมทราบข่าวแล้วครับ ผมตั้งใจจะมาให้ทันเวลาแต่มีเหตุจำเป็นทำให้ผมไม่สามารถมาได้ครับ ที่ผมมาวันนี้มีเรื่องสำคัญมาขอคุยกับคุณครับ คุณกรีนิช”       หญิงสาวมีสีหน้าลำบากใจทำให้รู้ได้ว่าเธอไม่ได้อยากคบค้ากับคนแปลกหน้ามากนัก แต่หญิงสาวก็ครุ่นคิดได้ไม่นาน เพราะเมื่อเธอสบสายตาชายหนุ่มแล้วเหมือนมีบางอย่างทำให้เธอสงสัยอยากรู้ขึ้นมาทันที       “ถ้าเช่นนั้นเชิญในบ้านก่อนค่ะ” กรีนิช กล่าวพลางเดินนำเข้าไปในตัวบ้าน สีขาวหม่นซึ่งเริ่มปกคลุมด้วยไม้เลื้อย       “คุณอยู่คนเดียวหรือครับ?” แซ็กเอ่ยขึ้นขณะค่อยๆ นั่งลงที่โต๊ะรับแขกเก่าแก่       “คุณพ่อกับฉันอยู่กันสองคนค่ะ ตอนนี้คุณพ่อไม่อยู่แล้วก็คงต้องนับว่าฉันอยู่คนเดียวค่ะ” กรีนิชกล่าวด้วยใบหน้าสงบแต่ยังคงแฝงไว้ด้วยความเศร้า       “ถ้าเช่นนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาผมต้องขอรวบรัดเลยนะครับ คือผมมาจากลอนดอนเพื่อขอร้องคุณให้มาร่วมงานกับเราครับ คุณมีพรสวรรค์ที่จำเป็นสำหรับงานใหญ่ที่เรากำลังทำกันอยู่ คุณพ่อคุณเองก็เป็นส่วนหนึ่งของงานนี้” แซ็กเว้นช่วงพูดไปครู่หนึ่ง       “แล้วผมก็ต้องบอกความจริงกับคุณเลยว่าเหตุผลที่คุณพ่อคุณเสียชีวิตก็มาจากงานนี้”       “คุณพ่อฉันประสพอุบัติเหตุรถยนต์ขณะกลับจากทำงานชั้นรู้เรื่องนั้นดี ไม่ต้องให้คุณมาบอกซ้ำหรอก” กรีนิชพูดด้วยอารมณ์เริ่มไม่พอใจแซ็กเท่าไรที่ตอกย้ำถึงการเสียชีวิตของพ่อบุคคลอันเป็นที่รักยิ่ง       “ที่คุณทราบนั้นทางเราออกข่าวว่าอย่างนั้นจริง แต่ความจริงไม่ใช่อย่างนั้นแต่ผมไม่สามารถบอกคุณได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ยกเว้นคุณจะตกลงทำงานกับเรา เพราะเรื่องนี้เป็นงานลับ” แซ็กพูดพลางมองนาฬิกาบอกเวลาเกือบจะหนึ่งทุ่ม       “ข้อเสนอของเราคือ งานใช้เวลาประมาณหกเดือนแต่ถ้างานสำเร็จค่าตอบแทนของคุณคือสิบล้านยูโร ส่วนรายละเอียดของงานถ้าคุณสนใจเราจะขึ้นเครื่องกลับสำนักงานใหญ่ในลอนดอนสามทุ่มคืนนี้ คือ มีเวลาอีกสองชั่วโมงเพื่อการเตรียมตัวและเดินทาง  ผมมีเวลาให้คุณตัดสินใจไม่เกินสิบนาทีนี้” ชายหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง       “แต่ก่อนที่คุณจะตัดสินใจผมมีคำพูดคำหนึ่งจะพูดกับคุณ ผมคิดว่าคุณคงจะเคยได้ยินคำนี้จากคุณพ่อของคุณมาบ้าง”       “ ทราเวลเลอร์ (Traveler) ”       กรีนิชตาเบิกกว้าง พลางนึกถึงคำพูดของพ่อที่เธอลืมเลือนไปแล้ว คำพูดพ่อที่บอกเธอบ่อยครั้งก่อนนอนเมื่อเธอยังเป็นเด็ก ก่อนที่พ่อของเธอจะจากไปอยู่มูลนิธิคอลลิน       “ลูกเอ๋ย...หญิงสาวนักเดินทางผู้มีตาสีมรกตจะออกเดินทางเมื่อฤดูใบไม้ร่วงรอบที่ยี่สิบเอ็ดเวียนมาถึงนะลูกรัก” เสียงของพ่อในอดีตแววมาในโสตสัมผัส       “ผมทำงานกับคุณพ่อคุณมานานมากแล้ว ผมเคารพในผลงานของเขามาก” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาทำให้กรีนิช สติกลับคืนมา       “ฉันสนใจงานนี้” คำตอบสั้นๆ ออกจากปากกรีนิชแต่ในใจเธอเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่เธอไม่สามารถหาคำตอบได้ แต่หวังว่าการตัดสินใจร่วมงานในครั้งนี้จะทำให้เธอได้รับคำตอบที่เธอต้องการ       บนถนนสายยาวออกนอกกรุงลอนดอน กรีนิชเดินทางถึงคฤหาสน์หรูบนพื้นที่สุดสายตา  รถยนต์ที่เธอโดยสารมาจอดสนิท ณ หน้าบริเวณประตูบ้าน เมื่อเธอเปิดประตูลงจากรถก็พบกับชายสูงวัยที่ออกมายืนต้อนรับ  เขาแนะนำตัวในทันใด       “สวัสดีครับ ยินดีที่ได้พบคุณ ผมสตีฟ คอลลินด์”       กรีนิชรู้ได้ในทันทีว่าชายคนนี้คือบิดาของแซ็ก เขาคือเจ้าของสถานที่แห่งนี้และเหนือสิ่งอื่นใดชายคนนี้เป็นประธานมูลนิธิคอลลินด์ มูลนิธิใหญ่อันดับต้นๆ ของโลก       “เชิญด้านในก่อนซิครับ คุณพ่อของคุณสร้างคุณประโยชน์ให้มูลนิธิของเราเป็นอย่างมาก” สตีฟกล่าวในขณะเดินผ่านห้องโถงซึ่งประดับด้วยของโบราณเก่าแก่ แม้กรีนิชไม่มีประสบการณ์ด้านนี้ก็สามารถรับรู้ได้ถึงคุณค่าในตัวของแต่ละชิ้น       ณ ห้องประชุมที่ทำด้วยไม้มะฮอกกานีทั่วทั้งห้อง แม้จะเป็นการออกแบบเรียบๆ แต่กลับเน้นให้เห็นถึงความหรูหราได้เป็นอย่างดี โต๊ะประชุมกลางห้องทำด้วยไม้แกะสลักรูปเทพธิดา กำลังสยายปีก กรีนิช แซ็ก และสตีฟ นั่งลงและกล่าวเชื้อเชิญกันตามมารยาท       ผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์เริ่มต้นการสนทนาขึ้น       “ก่อนอื่นผมต้องขอแสดงความเสียใจเรื่องของแอนเดอร์สันด้วย เขาเป็นเหมือนครอบครัวของเรา  เราเสียใจมากที่เสียเขาไป แต่ยังถือเป็นโชคดีในโชคร้าย ที่คุณสนใจมาร่วมงานกับเรา เมื่อคุณเป็นลูกสาวของแอนเดอร์สันคุณเองก็เป็นหมือนครอบครัวเดียวกับเราเช่นกัน ” สตีฟจ้องลึกเข้าไปในตาสีมรกตส่งความจริงใจไปให้กับหญิงสาว “ผมเองก็ต้องขอบอกคุณตามตรงว่าผมทราบเรื่องคุณเป็นทราเวลเลอร์มานานแล้ว แอนเดอร์สันเองก็เป็น ทราเวลเลอร์ที่มีฝีมือคนหนึ่ง ส่วนผมกับแซ็กและรีเน่ไม่มีความสามารถนั้นพวกผมเป็นได้เพียงซีกเกอร์  (Seeker) เพื่อสนับสนุนพวกคุณเท่านั้น”       คิ้วขมวดบนใบหน้าเล็กแสดงให้เห็นถึงความปั่นป่วนในสมองของกรีนิชกับคำไม่คุ้นหูที่เริ่มทยอยออกมาจากปากชายตรงหน้าของเธอ ซึ่งเธอไม่เข้าใจความหมายของมันแม้แต่น้อย มันทำให้เธอจับต้นชนปลายไม่ถูก       “เอ่อ ขอโทษนะคะที่ต้องเสียมารยาทคุณสตีฟ แต่ดิฉันเคยฟังจากคุณพ่อท่านพูดว่าทราเวลเลอร์ แต่ไม่เคยรู้ความหมายเลยว่าคืออะไร และโดยเฉพาะคำว่าซีกเกอร์ยิ่งไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”       “โอ...ผมต้องขอโทษด้วยที่พูดข้ามหลายอย่างไป ผมจะอธิบายให้คุณรู้จักทราเวลเลอร์ว่าคืออะไรก่อน แล้วค่อยอธิบายสิ่งอื่นๆ เมื่อคุณเข้าใจทุกอย่างแล้วเราค่อยมาคุยถึงงานของเรา” สตีฟกล่าวพลางสูดลมหายใจยาวก่อนจะเริ่มเล่าเรื่อง       “ผมคงต้องเล่าถึงจุดเริ่มต้นของเรื่อง ในสมัยก่อนก่อนทวีปบนพื้นโลกมีทวีปมากกว่าปัจจุบันอยู่อีกหนึ่งทวีป นั่นคือ ทวีปมู (Mu) หรือ รีมูเลีย (LeMUria)ทวีปที่มนุษย์ได้รับพรจากพระเจ้า มีพรสวรรค์ในการติดต่อกับจิตวิญญาณของโลก และพรสวรรค์อีกอย่างหนึ่งซึ่งในชาวมูเองก็พบได้น้อย และพรสวรรค์เช่นนี้ยังมีความแตกต่างกันอีกในด้านคุณสมบัติ” สตีฟหยุดเว้นช่วงการเล่าเรื่องของเขาลงชั่วคราว ก่อนที่จะเล่าต่อไป “ พรสวรรค์นั่นคือ...การเปิดทางข้ามสู่มิติคู่ขนาน  มิติคู่ขนาน คือ สถานที่ที่เหมือนโลกปกติทุกอย่างยกเว้นแต่เพียงไม่มีสิ่งมีชีวิตในนั้น  ผู้ที่สามารถเปิดสู่มิติคู่ขนานเหล่านั้นเราเรียกพวกเขาว่า ทราเวลเลอร์ แต่ความสามารถนี้หาได้ยากยิ่งแม้จะเป็นชาวมูแท้ๆ ก็ตาม แต่ก็ยังมีความสามารถที่คล้ายคลึงกันนั่นคือความสามารถในการเดินทางในมิติคู่ขนานได้แต่ไม่สามารถเปิดหรือปิดประตูเข้าออกของมิติคู่ขนานนั้นได้ เราเรียกพวกเขาว่า ซีกเกอร์   ซีกเกอร์นั้นจะมองเห็นจุดข้ามมิติเหมือนกับทราเวลเลอร์ แต่ไม่สามารถเปิดหรือปิดได้ ถ้านับเป็นอัตราส่วนของซีกเกอร์กับทราเวลเลอร์ ในซีกเกอร์หนึ่งร้อยคนน่าจะพบทราเวลเลอร์เพียงหนึ่งคนเท่านั้น และจุดเด่นของทราเวลเลอร์ทุกคนที่เราพบในปัจจุบันคือดวงตาสีมรกต “ กรีนิชยกมือซ้ายขึ้นพลางลูบไปที่เปลือกตาตัวเองโดยไม่รู้ตัว และสตีฟเริ่มพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบ           “ด้วยพรสวรรค์ของทราเวลเลอร์ทำให้มนุษย์ได้รู้ความจริงข้อหนึ่ง นั่นคือเราไม่ใช่เผ่าพันธุ์ที่เป็นผู้ปกครองโลกใบนี้ ในมิติคู่ขนานนั้นมีจิตวิญญาณที่ยิ่งใหญ่มากมาย จิตวิญญาณที่เป็นรูปร่างให้เห็นด้วยตาของมนุษย์ในบางแห่งเรียกว่า  ‘พระเจ้า’ บางแห่งด้วยความหวาดกลัวเรียกขานกันว่า ‘เทพปิศาจ’ บางแห่งถือเป็นสัญลักษณ์และเคารพบูชาเรียกด้วยชื่อว่า ‘เทพดึกดำบรรพ์’         ด้วยกิเลสของมนุษย์ชาวมูต้องการพลังอันยิ่งใหญ่มาไว้ในครอบครอง จึงวางแผนเปิดประตูมิตินำเทพโบราณออกมาสู่มิติปกติ การเปิดประตูครั้งใหญ่จึงเกิดขึ้น ส่วนรายละเอียดไม่มีใครรู้ได้ว่าเกิดอะไรต่อจากนั้น มีเพียงผลตอบแทนต่อมนุษย์ผู้ไม่เคยพอคือทวีปที่เจริญที่สุดในโลกหายไปเพียงชั่วเวลาไม่นาน คาดการณ์กันว่าชาวมูที่หลงเหลือได้ใช้พลังสุดท้ายร่วมกันปิดผนึกดวงจิตที่ออกมาสู่โลกโดยแลกกับความล่มสลายของทวีปและชีวิตส่วนใหญ่ของมนุษย์”       สตีฟหยุดเล่าพลางมองตรงไปที่ดวงตาสีมรกตของกรีนิช เพื่ออ่านสายตาหญิงสาวว่ามีความรู้สึกอย่างไรกับข้อความที่เขาถ่ายทอดเป็นคำพูดออกไป       “ฟังแล้วก็สนุกดีนะคะเหมือนนิยายปรัมปรา แต่ถ้าให้ฉันเชื่อเรื่องแบบนี้คงทำใจลำบากนะคะ แล้วอีกอย่างฉันไม่เคยเห็นประตูมิติอะไรนั่นที่คุณพูดถึงมาก่อน” หญิงสาวเริ่มมีท่าทีไม่พอใจ นัยน์ตาเธอบ่งบอกถึงความสงสัยในตัวชายชราตรงหน้าเธออย่างเห็นได้ชัด       “ขอโทษนะครับผมทราบมาว่าคุณเกิดวันวาเลนไทน์ปี 1993 ใช่ไหมครับ ปีนี้ปี 2014 เดือนมีนาคมคุณเพิ่งอายุครบ 21 ปี ได้เพียงเดือนเดียวเท่านั้น พลังของทราเวลเลอร์จะตื่นขึ้นเมื่อผู้หญิงอายุได้ 21 ปี ส่วนผู้ชายจะตื่นเมื่ออายุ  22 ปี และที่สำคัญคุณจะเห็นประตูคุณต้องมี ‘กุญแจ’ ”       สตีฟหยุดการเล่าพลางสบตากรีนิชที่ขมวดคิ้วเอียงคอเล็กน้อยทำหน้าสงสัย       “กุญแจมิตินั่นคือสิ่งที่เกิดมาคู่กับจิตวิญญาณทั้งหลาย เกิดมาบนโลกดูดซับจิตแห่งกาลเวลา  ในแต่ละสถานที่ต้องการกุญแจต่างกัน ยิ่งเป็นมิติที่ความเสถียรต่ำก็ยิ่งมีความเข้มของวิญญาณสูง กุญแจก็ยิ่งเป็นของหายากขึ้นตามลำดับชั้น กุญแจที่เราพูดถึงกันอยู่ในขณะนี้ก็คือ อัญมณีที่มนุษย์เราใช้เป็นเครื่องประดับนั่นล่ะครับ ซึ่งพวกเราเรียกมันสั้นๆ ว่า  ‘คีย์’ (Key) ”       สตีฟหยุดเล่าเรื่องอีกครั้งพลางจิบกาแฟในแก้วกระเบื้องเคลือบสีขาวนวลมีลายดอกไม้เล็กๆ ระบายที่ขอบและจานรอง       กรีนิชทำได้เพียงนั่งนิ่งเงียบฟังโดยไม่รู้ตัวว่าแซ็กคอยมองปฏิกิริยาของเธออยู่ตลอดเวลา       “เมื่อคุณมีคีย์ที่มีพลังมากพอคุณจะสามารถพบเห็นประตูในแต่ละที่ แต่คุณจะเห็นเพียงประตูที่มีความเสถียรมากพอที่คีย์ที่คุณถืออยู่จะเปิดได้เท่านั้น ส่วนมิติระดับสูงกว่านั้น ต่อให้มันอยู่ตรงหน้าคุณ คุณก็ไม่สามารถเห็นได้หรอก และที่สำคัญที่สุด ประตูจะเปิดได้เมื่อแสงอาทิตย์เป็นสีส้มเท่านั้น นั่นคือประตูจะเปิดเมื่อยามอาทิตย์อัสดงเท่านั้น”       “ผมคิดว่าผมเล่าเรื่องมายาวมากแล้ว คุณอาจจะสับสนหลายๆ อย่าง นี่ก็จะเที่ยงแล้วเราควรทานอาหารกลางวันกันก่อน แล้วตอนเย็นผมจะให้แซ็กพาคุณไปดูด้วยตาคุณเอง ให้คุณได้สัมผัสด้วยร่างกายของคุณ ถ้าคุณฟังแล้วคุณยังสนใจร่วมงานกับเราผมยินดีจะบอกทุกๆ อย่างกับคุณ”       กรีนิช นิ่งเงียบไม่มีเสียงตอบโต้ใดๆ มีเพียงคำถามเดียวที่เธออยากรู้ และคำถามนั้นก็ออกจากปากของเธอโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวว่านี่ใช่เวลาที่ควรถามออกไปหรือไม่       “แล้วคุณพ่อของฉัน ท่านตายได้อย่างไร?”       ทั้งแซ็ก และสตีฟ นิ่งเงียบมองหน้ากัน ในที่สุดเป็นสตีฟที่พูดออกมาเสียงเบาๆ ว่า       “พ่อของคุณเสียชีวิตขณะสะกดจิตวิญญาณแห่งบาป ต้องขอโทษด้วยตอนนี้ผมบอกคุณได้เพียงแค่นี้เท่านั้น”กรีนิชทำหน้าสงสัยแต่ด้วยความรู้สึกของเธอบอกกับเธอว่า ถึงจะซักไซ้ต่อไปคงไม่มีคำตอบใดออกมาอีก เมื่อการสนทนาหยุดลง สตีฟจึงพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศไม่สู้ดีนักในขณะนี้ “อาหารคงจะพร้อมแล้ว ผมขอเชิญทานอาหารร่วมกันครับ” หลังพูดจบเขาจึงพาเดินไปห้องอาหารซึ่งอยู่ถัดไปอีกห้องหนึ่ง         หลังรับประทานอาหาร กรีนิชได้เข้าพักที่ห้องหนึ่งในปีกด้านขวาชั้นสองของคฤหาสน์ ก่อนที่เธอจะได้ขึ้นมาพักผ่อน แซ็กเดินมาพบเธอและแจ้งแก่เธอว่าบ่ายสองโมงคืออีกประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งจะเดินทางไปที่ชานเมืองให้เธอเตรียมตัวให้พร้อม อาจเป็นเพราะเดินทางไกลหรือเรื่องราวต่างๆ มากมายที่ผ่านเข้ามาในหัวของเธอทำให้เธอหลับไปโดยไม่รู้ตัว       เสียงพูดบางอย่างผ่านหูกรีนิชที่กำลังหลับแต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เธอตกใจตื่นขึ้นทำให้เธอรู้ว่ามีคนเคาะประตูเรียกชื่อเธออยู่ เธอเดินไปที่ประตู พบสาวใช้ยืนอยู่ที่หน้าประตูแจ้งกับเธอว่าแซ็กรอเธออยู่หน้าคฤหาสน์       กรีนิชออกจากประตูคฤหาสน์เห็นแซ็กและรถมารอเธออยู่แล้วจึงรีบเดินไปที่รถ       “ขอโทษค่ะฉันหลับไป ว่าแต่เราจะไปที่ไหนคะ”       แซ็ก ยิ้มๆ และบอกกับกรีนิชว่า       “เราจะไปเปิดประตู”       กรีนิชทำท่าทางตกใจแต่ก็ไม่แสดงออกมามากนักนิสัยไว้ตัวคงเป็นนิสัยติดตัวเธอมาซะแล้ว       รถยนต์ขับออกไปสู่ชานเมือง ผ่านทุ่งนามากมาย เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ รถยนต์ก็มาจอดอยู่ที่โรงนาธรรมดาๆ แห่งหนึ่งที่ดูเหมือนจะเลิกใช้งานมาได้สักพัก       “ที่นี่ละที่เราจะให้คุณได้เห็นประตูและให้คุณได้ลองเปิดมัน แต่ผมต้องขอบอกคุณอีกครั้ง คุณคงจำได้ว่าประตูเมื่อเปิดออกทุกอย่างจะเหมือนกับโลกปกติยกเว้นจะไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เพราะฉะนั้นในอีกมิติหนึ่งจะมีก็เพียงทราเวลเลอร์และซีกเกอร์ในที่นี้ก็คือคุณและผม และจิตวิญญาณที่สถิตอยู่ในพื้นที่นี้ และจิตวิญญาณในโรงนาแห่งนี้ผมคงต้องบอกให้คุณทราบว่าไม่ใช่วิญญาณดีซักเท่าไรนัก โรงนาแห่งนี้เมื่อสามเดือนก่อนมีหญิงสาวผูกคอตายเนื่องจากคนรักของเธอทิ้งเธอไปโดยที่เอาสมบัติของมีค่าทั้งหมดไปจากเธอ เธอคงไม่อยากพบใครเท่าไรหรอก”       กรีนิชมองหน้าแซ็กแววตาเธอบอกออกมาว่าเธอหวาดกลัวสิ่งที่เธอไม่เคยพบไม่เคยได้ยิน ความคิดต่างๆ ในสมองทำให้เธอนิ่งไปชั่วครู่       แซ็กหันมามองกรีนิชและจับไหล่ของเธอจนทำให้เธอรู้สึกตัวและบอกเธอว่า       “ครั้งนี้ไม่มีอะไร จิตที่เพิ่งเป็นวิญญาณได้ในเวลาไม่กี่เดือนไม่มีพลังอะไรจะทำร้ายใครได้ ที่จะเกิดขึ้นก็คือการทดสอบจิตใจของเธอว่าจะรับมันได้ไหมเมื่อพบกับสิ่งที่เธอไม่รู้จัก แต่ถ้าเธอไม่สามารถรับมันได้ก็คงให้เธอทำงานผนึกบาปทั้งเจ็ดซึ่งเป็นงานใหญ่ไม่ได้”       แซ็กมองหน้ากรีนิช เมื่อเห็นกรีนิชเริ่มสงบใจลงได้ แซ็กจึงพูดต่อไป       “สิ่งที่เธอต้องทำคือ เธอต้องสำรวจโรงนานี้ก่อน”       แซ็กเปิดประตูโรงนาออกเห็นด้านในเป็นห้องกว้างรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีฝุ่นหนา ใยแมลงมุมเต็มเพดาน อุปกรณ์การเกษตรวางระเกะระกะ       “สิ่งที่เธอต้องทำต่อก็คือ เมื่อดวงอาทิตย์กำลังจะตกดินแสงสีแดงส่องมา เธอจะเห็นแสงลางๆ บนพื้นบริเวณหน้าโรงนา เธอจงวางคีย์อันนี้ลงกับพื้นโดยอยู่ระหว่างกลางระหว่างฝ่ามือทั้งสองข้างที่แนบลงบนพื้นดิน และตั้งสมาธิว่า  วิงวอนต่อคีย์ซึ่งเป็นแหล่งพลัง” “จิตแห่งบรรพกาล ดวงเนตรแห่งพื้นพิภพ โปรดเบิกทางแห่งห้วงมิติ” “ด้วยประโยคนี้ดวงจิตของเธอจะสื่อถึงคีย์และผืนดินได้ประตูมิติจะเปิดทางให้เธอเอง”       แซ็กพูดจบพลางล้วงมือไปในกระเป๋าหยิบพลอยเม็ดโตสองเม็ดซึ่งแต่ละเม็ดน่าจะมีขนาดห้าถึงหกกะรัต แซ็กยื่นหนึ่งในนั้นออกมาให้กรีนิชหนึ่งเม็ด หญิงสาวรับพลอยมาไว้ในมือ   “ทำแค่นั้นเองหรือ? แค่นั้นก็สามารถเปิดประตูกั้นระหว่างมิติได้แล้วหรือ?” กรีนิชถามด้วยความสงสัย   “แค่นั้นแหละ มันไม่ได้มีอะไรมากมายหรือต้องร่ายมนต์ยาวเหยียดด้วยภาษาดึกดำบรรพ์อะไรเหมือนในหนังหรือนิยายต่างๆ หรอก แค่เป็นคนที่มีพลัง มีสื่อวิญญาณที่ถูกต้อง ถูกสถานที่และเวลา แต่คุณลองนึกดูละกันการที่จะเข้าข่ายที่พูดมาทั้งหมดได้มันเป็นเรื่องง่ายหรือ?” หญิงสาวคิดตามที่ชายหนุ่มพูด ก็จริงอย่างที่ชายหนุ่มว่า       “เอาละตั้งใจฟังผมต่อละกัน เมื่อประตูมิติเปิดจะมีแค่คุณกับผม โรงนานี้มีประตูด้านหลังผมเปิดมันไว้แล้ว วิธีที่คุณจะผนึกมิติตรงนี้ก็แค่คุณเปิดมิติด้านหน้าแล้วทำอย่างไรก็ได้ให้คุณไปถึงประตูอีกด้านหนึ่ง เมื่อออกไปจากประตูอีกด้านให้คุณหันหลังกลับมาวางคีย์ไว้ที่พื้นหน้าคุณหันหน้าเข้าโรงนา วางฝ่ามือสองข้างไว้บนพื้นคล้ายตอนคุณเปิดมันออก” “เพียงแต่การปิดประตูต้องสื่อถึงคีย์และผืนดินด้วยคำกล่าวเพื่อปิดประตูมิติ” “ขอวิงวอนพลังแห่งผืนดิน ดวงจิตไร้ขอบเขต เส้นทางแห่งมิติจงปิด” “หากพลังของคุณเข้มแข็งพอประตูจะปิดลง แต่คุณต้องจำไว้ให้ดีว่าอย่าหันหน้าผิดทางเด็ดขาดมิฉะนั้นคุณจะปิดมิติโดยคุณเองจะติดอยู่ในมิตินั้นด้วย ห้ามพลาดเด็ดขาด ส่วนผมคุณไม่ต้องห่วงซีกเกอร์จะไม่ติดอยู่ในมิติเด็ดขาดเมื่อคุณปิดประตูลงซีกเกอร์ก็จะกลับสู่มิติปกติโดยอัตโนมัติ  เอาละอาทิตย์ใกล้ตกแล้วคุณลองทบทวนที่ผมสอนไป แล้วเตรียมตัว เมื่อเวลามาถึง และเมื่อเราเห็นประตูมิติเราจะเริ่มงานกัน”         ยิ่งดวงตะวันคล้อยต่ำลงเรื่อยๆ หัวใจกรีนิชก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นๆ แสงสว่างเจิดจ้าของดวงอาทิตย์เริ่มจางลงๆ       วันนี้เป็นยามเย็นครั้งแรกที่กรีนิชรู้สึกพรั่นพรึงมากที่สุดในชีวิตของเธอ และแล้วเวลาก็มาถึงกรีนิชกำคีย์ไว้ในมือ     ในขณะนั้นเองดวงตาสีมรกตของเธอสะท้อนแสงยามสนธยาทำให้มองเห็นเส้นแสงบนพื้นเหมือนคลื่นขยับตัวอยู่  เธอหันมองหน้าแซ็ก แซ็กผงกศีรษะเล็กน้อยพอเข้าใจได้ว่าเป็นสัญญาณว่าลงมือได้  เธอวางคีย์ลงบนพื้นที่แสงปรากฏมือสองข้างวางบนพื้นหญ้าหลับตากล่าววิงวอนต่อคีย์บนพื้น “จิตแห่งบรรพกาล ดวงเนตรแห่งพื้นพิภพ โปรดเบิกทางแห่งห้วงมิติ” เมื่อสิ้นเสียงลง... เหมือนอากาศบีบตัวอย่างรุนแรงเสียงวิ้ง...ดังสะท้อนในหูเธอจากดังก้องแล้วเริ่มเบาลงเรื่อยๆ ต้นหญ้าที่มือของเธอเคยสัมผัสอยู่หายไป กรีนิชค่อยๆ ลืมตามองไปที่ประตูโรงนา ก่อนที่สายตาเธอจะจำแนกสิ่งต่างๆในแสงสนธยาได้ก็มีเสียงกรีดร้องแหลมยาวเป็นเสียงที่ไม่น่าจะมีสิ่งมีชีวิตใดเปล่งออกมาได้ น้ำเสียงเย็นจับขั้วหัวใจดังมาจากกลางโรงนา  เธอข่มใจมองไปที่ต้นเสียงนั้น สิ่งที่เห็นคือภาพของหญิงสาวในชุดนอนยาวเปื้อนคราบของเหลวสีคล้ำบางอย่าง ใบหน้านองด้วยเมือกที่ออกจากตา จมูกและปาก ผมยาวร่วงหายไปเกือบครึ่งศีรษะ ดวงตาสีแดงไร้ประกายจับจ้องมองมาที่เธอ       กรีนิชตกตลึงไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะสิ่งที่เธอมองเห็นอยู่ต่อหน้าขณะนี้ ยากจะเชื่อได้ว่ามันมีอยู่จริง มีเพียงเสียงที่ส่งมาจากด้านหลังเท่านั้นที่ทำให้เธอได้สติคืนมา       “กรีนิช วิ่ง!! อย่ากลัว ข่มใจไว้ วิ่งไปที่ปลายทางแล้วหันกลับมาผนึกมันซะ“ แซ็กตะโกนก้อง       กรีนิชลุกขึ้นยืน มือกำคีย์แน่นกลั้นใจวิ่งผ่านกลางโรงนาเพื่อไปถึงประตูหลัง เธอรู้สึกตัวว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อเธอเข้าใกล้กลางโรงนาช่างเสียดแทงจิตใจ ภาพสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าเธอทำให้เธอกลัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  ใบหน้าแห้งกรังชโลมด้วยเมือกที่ไหลออกมาจากดวงตาไร้ประกาย มือที่เอื้อมออกมาเหมือนหมายจะดึงยึดร่างกายของเธอไว้  เสียงโหยหวนปานโหยหาชีวิตที่สูญสิ้นไป ความรู้สึกว่าความน่ากลัวที่ไล่ตามมา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก่อนความคิดทุกอย่างจะจบลงกรีนิชก็พบว่าเธอมาถึงประตูหลังแล้ว เธอจำเป็นต้องหันหลังกลับไปเพื่อผนึกมิตินี้ เธอรวบรวมความกล้าหันหลังกลับมา กรีนิชรีบวางคีย์ลงบนพื้นดินโคลนซึ่งปราศจากต้นหญ้าและสิ่งมีชีวิตใดๆ บริเวณนั้นวางฝ่ามือลงบนพื้น “ขอวิงวอนพลังแห่งผืนดิน ดวงจิตไร้ขอบเขต เส้นทางแห่งมิติจงปิด”       เสียงกรีดร้องหายไปแทนที่ด้วยเสียงกบและจิ้งหรีดร้องได้ยินแผ่วๆ ตามสายลมมา มือที่เคยสัมผัสพื้นดินโดยตรงรู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มของต้นหญ้าใต้ผ่ามือ ขาของเธอหมดเรี่ยวแรงจนไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ด้วยตัวเอง แซ็กเดินมาที่กรีนิชพร้อมกับพยุงเธอลุกขึ้น       “เธอทำได้ดี ทำได้ดีมาก ใจเย็นๆ นะ มันจบแล้ว” แซ็กปลอบกรีนิชซึ่งยังตัวสั่นไม่หาย       กรีนิชเงยหน้ามองแซ็กใบหน้านิ่งเงียบของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา จากความกลัวและความกดดันที่ผ่านไปทำให้เธอร้องไห้เสียงดังซบลงที่อกของแซ็ก มือสองข้างทุบรัวลงบนตัวชายหนุ่มไม่หยุดจนเธอหมดแรงทรุดตัวคุกเข่าลงโดยมีแซ็กประคองอยู่ใกล้ๆ การผนึกครั้งแรกของเธอจบลงด้วยน้ำตา แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 22:56:09 แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 17:47:25 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 17:36:18

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 2 Somewhere I Belong ที่มั่นผนึกแห่งพันธะสัญญา     แสงยามเช้าสาดลอดหน้าต่างบานใหญ่ เสียงนกร้องและกลิ่นของใบไม้ลอยตามลมแผ่วๆ เข้ามาในห้องบริเวณชั้นสองของคฤหาสน์คอลลินด์ นาฬิกาสีเงินเรือนขนาดกลางที่แขวนผนังห้องชี้บอกเวลาว่าเลยเก้าโมงเช้าไปประมาณสิบห้านาที หญิงสาวผมดำยาวสลวยยังคงนอนอยู่บนเตียงไม้สีขาวสะอาดตา เสียงเคาะประตูเบาๆ พร้อมเสียงหญิงวัยกลางคนดังผ่านประตูค่อยๆ เหมือนต้องการรบกวนเจ้าของห้องให้น้อยที่สุด     “คุณกรีนิชคะ อาหารเช้าจัดไว้เรียบร้อยแล้วนะคะ ถ้าคุณพร้อมเมื่อไหร่เชิญที่ห้องอาหารชั้นล่างได้เลยค่ะ”     “ขอบคุณมากค่ะ สักครู่ฉันจะรีบลงไปค่ะ” กรีนิชขานรับขณะที่เธอไม่อยากขยับแม้เปลือกตา     ที่ห้องอาหารด้านล่างอาหารต่างๆ ได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อย กรีนิชเดินผ่านบันไดกลางลงมาห้องโถงเพื่อที่จะไปห้องอาหาร     “คุณตื่นแล้ว.. ขอโทษที่ดิฉันต้องรบกวน ถ้าคุณยังรู้สึกเพลียและพักผ่อนไม่เพียงพอรับประทานอาหารก่อนแล้วขึ้นไปพักผ่อนอีกก็ได้นะคะ” เสียงหญิงวัยกลางคนเสียงเดิมดังมาจากด้านหลังกรีนิชขณะที่เธอกำลังเดินผ่านห้องโถง   กรีนิชหันไปที่ต้นเสียงทันที ภาพที่เธอเห็นคือหญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วมใบหน้ายิ้มแย้มใส่ชุดแม่บ้านดูเรียบร้อยสะอาดตา กรีนิชยิ้มพลางตอบออกไปว่า     “ฉันเองรบกวนคุณมากค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ตื่นสายจนต้องให้คุณช่วยปลุก” กรีนิชก้มหัวเล็กน้อยแสดงการขออภัย     “โอ้ ไม่ค่ะไม่ คุณไม่ต้องทำอะไรอย่างนี้นะคะ เป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้วที่จะต้องดูแลคนในบ้านนี้ และคุณคอลลินด์ก็กำชับดิฉันไว้แล้วว่าให้คุณพักผ่อนให้เพียงพอในวันนี้ เพราะเมื่อวานคุณคงจะเพลียมาก”     “แอนด์ค่ะ เรียกดิฉันว่าแอนด์เฉยๆ ก็พอค่ะ ดิฉันเป็นหัวหน้าแม่บ้านของที่นี่ “     “สวัสดีค่ะคุณป้าแอนด์ กรีนิชค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” กรีนิชแนะนำตัวพร้อมร้อยยิ้มเล็กๆ     “ไม่คิดเลยนะคะว่าจะได้พบคุณ เคยแต่ได้ยินคุณแอนเดอร์สันเล่าถึงคุณเท่านั้น” ป้าแอนด์พูดพลางมองดูหน้าของกรีนิชเพื่อเปรียบเทียบกับผู้ชายที่เธอรู้จัก   “คุณป้ารู้จักคุณพ่อด้วยเหรอคะ?” กรีนิชถามขึ้นใบหน้าแสดงความดีใจ เหมือนกับเธอได้พบกับคนที่เธอรู้จักในสถานที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้     “แหมคุณหนูกรีนิช คุณแอนเดอร์สันมาพักที่นี่บ่อยๆ เพื่อคุยกับคุณท่านและคุณแซ็ก ใครๆ ที่ได้พบเขาต่างก็รักเขากันทั้งนั้นแหล่ะค่ะ” ป้าแอนด์กล่าวด้วยใบหน้าเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้า แต่เมื่อเธอเหลือบตาไปดูนาฬิกาเรือนใหญ่ในห้องโถงบอกเวลาเกือบสิบโมงเช้า แล้วทำท่าตกใจ     “ตายแล้วๆ นี่เกือบสิบโมงแล้วหนูหิวแย่เลยเอาละไปทานอาหารก่อนเถอะค่ะ” ป้าแอนด์พูดพลางรีบเดินนำทางไปห้องอาหาร บนโต๊ะอาหารกรีนิชนั่งลงพร้อมกับอาหารมาเสิร์ฟ กรีนิชนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “วันนี้คุณคอลลินด์ไม่อยู่หรือคะ?” “วันนี้นายท่านกับคุณแซ็กเข้าไปประชุมที่มูลนิธิค่ะ เห็นว่ามีประชุมใหญ่ที่สำนักงานใหญ่ ท่านสั่งไว้ว่าคงจะกลับช่วงค่ำๆ” ป้าแอนด์ตอบ     กรีนิชทานอาหารไปพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานที่โรงนาเก่านอกเมือง เมื่อนึกถึงสิ่งที่เห็นและบรรยากาศที่เกิดขึ้นความกลัวเริ่มมารบกวนจิตใจเธอ ถ้าเธอจะต้องพบเจอเหตุการณ์แบบนี้หรือรุนแรงน่ากลัวกว่านี้เธอจะรับไหวหรือไม่ เธอก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ เรื่องเงินที่จะได้รับเป็นค่าจ้างนั้นถึงจะมากแต่จริงๆ แล้วเธอก็ไม่ได้ต้องการเงินมากมายขนาดนั้นในการดำรงชีวิต คงจะมีอย่างเดียวที่ตอนนี้เหนี่ยวรั้งเธอไม่ให้รีบหนีออกจากเรื่องราวเหล่านี้ นั่นก็คือคำถามหนึ่ง คำถามที่ว่าทำไมพ่อซึ่งเป็นคนที่เธอรักและรักเธอมากถึงยอมทิ้งเธอมาทำงานนี้ งานนี้สำคัญขนาดนั้นหรือ สำคัญกว่าลูกสาวของตัวเอง       เมื่อทานอาหารเสร็จป้าแอนด์ชักชวนให้กรีนิชพักผ่อนโดยการเดินเล่นบริเวณคฤหาสน์ หรือถ้าเพลียให้เข้าห้องพักผ่อนตามอัธยาศัย กรีนิชเลือกที่จะเดินเล่นบริเวณคฤหาสน์ เมื่อเธอเดินไปหลายๆ แห่งรอบพื้นที่ ทำให้เธอรู้สึกว่าที่เธอเห็นว่าพื้นที่ใหญ่โตในวันแรกจริงๆ แล้วพื้นที่จริงๆ กว้างใหญ่กว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก       แซ็กและคุณคอลลินด์กลับมาถึงบ้านประมาณหนึ่งทุ่ม ห้องครัวเตรียมอาหารไว้คอยแล้วเช่นกัน กรีนิชถูกเชิญให้รับประทานอาหารกับแซ็กและคุณคอลลินด์ด้วย คุณคอลลินด์กลับมาด้วยชุดสูทผ้าไหมสีดำดูภูมิฐานเช่นที่เคยเห็น แต่ที่แปลกตาก็คือแซ็ก วันนี้แซ็กใส่สูทสีเทาผูกเนกไทพร้อมเสื้อกั๊กด้านในและใส่สูททับด้านนอกดูขัดตาเล็กน้อย   “เป็นอย่างไรบ้าง เมื่อวานนี้หลังจากได้พบกับเรื่องต่างๆ คงต้องถามคุณอีกครั้งนะครับว่าคุณตกลงร่วมงานกับเราไหมครับ” คุณคอลลินด์กล่าวด้วยสีหน้าจริงจังที่จะรอคำตอบ   กรีนิชนิ่งเงียบ สิ่งต่างๆ เข้ามาในสมองทั้งความสงสัย ความกลัว ความตื่นเต้น แต่สรุปทุกสิ่งทุกอย่างแล้วเธอก็เลือกคำตอบที่จริงๆ แล้วนั้นเธอน่าจะเลือกตั้งแต่ออกจากบ้านเธอมาแล้ว “ตกลงค่ะ ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ แต่คงต้องบอกตามตรงว่าครึ่งหนึ่งที่ดิฉันรับงานก็เป็นเพราะอยากรู้เรื่องของพ่อให้มากขึ้น และต้องขอความกรุณาให้เป็นเช่นนั้นด้วยค่ะ”   หลังกรีนิชพูดจบแซ็กมองมาที่คุณคอลลินด์พลางยิ้มนิดๆ “เฮ้อ ผมโล่งใจจริงๆ ที่คุณยอมมาร่วมงานกับเรา แต่แซ็กบอกผมตั้งแต่วันแรกที่คุณมาถึงแล้ว ว่าคุณต้องร่วมงานกับเราแน่นอน เพราะเขาเห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและดื้อไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ” คุณคอลลินด์พูดพลางหัวเราะ กรีนิชได้แต่ทำตาดุใส่แซ็กโดยที่แซ็กเองก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้   หลังทานอาหารเสร็จคุณคอลลินด์บอกกับกรีนิชว่าวันพรุ่งนี้บ่ายโมงจะพากรีนิชไปที่สำนักงานใหญ่ ซึ่งต่อไปจะเป็นที่ทำงานของเธอ แต่แซ็กเดินมาบอกเธอว่าพรุ่งนี้เช้าเธอต้องเข้าเมืองไปกับเขาก่อนเพื่อทำธุระอื่นก่อนที่จะเข้าไปที่มูลนิธิ พูดเสร็จเขาก็เดินจากไปโดยไม่มีโอกาสให้กรีนิชได้ตั้งคำถามอะไรต่างๆ อย่างที่เธอทำเป็นประจำ     น้ำค้างยามเช้าส่องประกายเมื่อแสงอ่อนๆ ทอดผ่านจากเทือกเขาที่เห็นไกลลิบตาทางตะวันออก เสียงนกหลายชนิดแว่วผ่านจากป่าด้านหลัง ผู้คนในคฤหาสน์เริ่มงานของตนเอง วันนี้เป็นวันแรกที่กรีนิชจะได้เริ่มงานของเธอ เธอตื่นมาเตรียมตัวแต่เช้าตรู่ เสื้อสีขาวแขนตุ๊กตาบริเวณคอมีกระดุมเม็ดเล็กๆ สามเม็ด ไหล่สองข้างประดับด้วยผ้าลูกไม้ระบายตามชายปก กระโปรงสีเบสยาวเรียบทิ้งตัวลงไปที่บริเวณข้อเท้า เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยเธอจึงรีบเดินไปที่ห้องอาหาร   ณ ห้องอาหารคุณคอลลินด์และแซ็กนั่งดื่มกาแฟรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อกรีนิชมาถึง คุณคอลลินด์มองมาที่เธอกล่าวอรุณสวัสดิ์พร้อมกับเอานิ้วชี้แตะที่ระหว่างคิ้วแล้วชี้ไปที่แซ็กพลางพูดขึ้นว่า     “โอเคแกแน่มาก ท่าทางฉันคงจะต้องเริ่มพิจารณาตัวเอง” คุณคอลลินด์พูดพลางยิ้มและส่ายหัว แซ็กทำท่าน้อมรับคำชมประชดประชันของคุณคอลลินด์ซึ่งเป็นพ่อของเขา ในขณะที่กรีนิชยังไม่เข้าใจพฤติกรรมของสองพ่อลูก คุณคอลลินก็ลุกขึ้นแล้วคุยกับกรีนิช     “ต้องขอโทษด้วยนะกรีนิช พอดีผมต้องไปประชุมช่วงเช้ากับสมาชิกเพื่อแจ้งเรื่องเราได้ทราเวลเลอร์คนใหม่มาร่วมงานกับเราแล้ว มีแผนการและกระบวนการที่ต้องเริ่มหลายอย่างหลังจากที่งานเราหยุดลงเมื่อเกิดเหตุขึ้นกับแอนเดอร์สัน แล้วช่วงบ่ายพบกันที่มูลนิธิละกันนะ ผมขอตัวก่อน แซ็กดูแลกรีนิชให้ดีด้วยล่ะ” คุณคอลลินกล่าว แซ็กทำความเคารพแบบทหารหยอกผู้เป็นพ่อเป็นทำนองว่าน้อมรับคำสั่ง คุณคอลลินด์ส่ายหัวกับพฤติกรรมลูกชายก่อนจะเดินออกไป     เมื่อทานอาหารเสร็จแซ็กและกรีนิชยืนรอคนขับนำรถมารับที่หน้าคฤหาสน์ ในขณะที่กำลังรอกรีนิชถามแซ็กขึ้น     “เราจะไปที่ไหนกัน คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ”กรีนิชเงยหน้ามองแซ็กซึ่งสูงกว่าเธออยู่เกือบหนึ่งฟุต แซ็กหันมามองหน้าเธอและไล่สายตาลงไปจนถึงปลายเท้าและย้อนมาที่ใบหน้าของกรีนิชอีกครั้งพลางอมยิ้มแล้วหันไปที่รถที่กำลังจอดอยู่และเดินไปโดยไม่ตอบคำถามของเธอ ปล่อยให้กรีนิชรีบเดินตามมาที่รถ เมื่อเธอขึ้นนั่งที่รถเธอรีบหันไปทางแซ็ก     “เสียมารยาท” กรีนิชตำหนิแซ็ก ในขณะที่แซ็กเองก็ยังอมยิ้มไม่เลิกทำให้กรีนิชโกรธเพิ่มขึ้นกว่าเดิมอีก     รถแล่นผ่านทุ่งกว้างสองข้างทางจนค่อยๆ เข้าใกล้ตัวเมืองลอนดอนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเริ่มเข้าสู่ใจกลางเมือง เริ่มพบเห็นตึกสูงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แซ็กบอกกรีนิชว่าช่วงบ่ายเราจะเข้าไปที่ตึกสูงข้างตึกลอนดอนเบิร์ดทาวเวอร์ซึ่งมีความสูงเจ็ดสิบชั้น ซึ่งจริงๆ แล้วทางมูลนิธิอยากได้ตึกสูงกว่านี้แต่มีข้อจำกัดของระเบียบการจำกัดความสูงของกรุงลอนดอนจึงทำให้ต้องสร้างตึกที่ที่มีความสูงเพียงเท่านี้ แต่ขยายพื้นที่ฐานของตึกแทน แต่ตอนนี้มีเรื่องที่ต้องจัดการก่อน ต้องไปที่ย่านการค้าเพื่อทำธุระบางอย่างกันก่อน  รถขับมาถึงศูนย์การค้าเวสฟิลด์ลอนดอน เมื่อรถจอดที่ทางเข้าแซ็กลงจากรถพลางเรียกกรีนิชให้ลงมาด้วย เป็นครั้งแรกที่เธอมาต่างประเทศและพบผู้คนมามายขนาดนี้ เธอสกัดความตื่นเต้นพลางถามแซ็ก     “เรามาทำอะไรกันที่นี่?” กรีนิชหันมองแซ็กเหมือนรอคำตอบ     “คำตอบก็อยู่ที่นี่แล้วไงละ เธอลองมองดูคนที่นี่ซิ ใครๆ ก็พูดกันว่า ปารีสคือเมืองแห่งแฟชั่นแต่ลอนดอนเองก็ไม่แพ้กันหรอกนะ เธอคือความหวังของพวกเรา ผมคงทนไม่ได้ที่จะพาคุณไปแนะนำตัวด้วยชุดนี้กับหัวหน้าสมาชิกในแต่ละภูมิภาคที่มาประชุมกันในวันนี้ และยังเพื่อนรวมงานของคุณอีก ผมอยากให้ความประทับใจแรกดีที่สุดเท่าที่ทำได้น่ะนะ”     กรีนิชสังเกตการแต่งตัวของผู้คนในบริเวณนี้แล้วเธอมองภาพเธอในกระจกก็รู้สึกเขินขึ้นมาทันที “ใช่สิฉันมันเด็กบ้านนอก ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนละว่าต้องแต่งตัวยังไง” กรีนิชทั้งโกรธทั้งอาย “ใจเย็นซิคุณ ผมไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกอะไรคุณเลย แต่คุณมาจากต่างที่ต่างถิ่นการแต่งตัวก็ต่างกันออกไป  ผมขอโทษแต่ผมขอไถ่โทษด้วยการพาคุณเลือกชุดทำงานใหม่ละกันนะ” แซ็กพูดพลางพากรีนิชเดินไปที่โซนเสื้อผ้าแบรนด์ดัง แซ็กหยุดที่หน้าร้านเครื่องแต่งกายร้านหนึ่งตกแต่งร้านในสีโทนดำขาวพลางพูดขึ้นว่า     “จริงๆ แล้วผมเป็นคนอังกฤษและก็ชอบในความเป็นประเทศของผม แต่ผมว่าคุณเหมาะกับเสื้อผ้าแบรนด์นี้นะ ดอนน่าคาเรนนิวยอร์ก เรียกกันย่อๆว่าดีเคเอ็นวาย เป็นแบรนด์ของอเมริกาที่ดีไซด์ดูเรียบง่ายแต่มีความภูมิฐานทันสมัย และใช้โทนสีขาวดำได้โดดเด่น” แซ็กพูดราวกับเป็นพนักงานของร้านนี้ ไม่รอช้าชายหนุ่มเดินเข้าไปในร้านพูดคุยกันพนักงานต้อนรับพร้อมมองมาที่กรีนิชที่เหมือนโดนบังคับเดินเข้ามาในร้านแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ผ่านไปครู่หนึ่งพนักงานร้านเดินมาพร้อมชุดแซ็กวันพีชแขนกุดสีดำดูเรียบง่ายแต่เมื่อเห็นครั้งแรกกรีนิชก็รู้สึกชอบอยู่ในใจ ยังมีรองเท้าสีขาวเย็บหนังด้วยด้ายสีน้ำเงินเข้มจนมองแล้วเกือบเป็นสีดำประดับด้วยโลหะสีเงินเล็กๆ เข้าชุดกัน “คุณผู้ชายเลือกชุดนี้ให้ค่ะเป็นชุดตัดด้วยผ้าไหมตัดเย็บอย่างดี ห้องเปลี่ยนชุดอยู่ด้านในเลี้ยวซ้ายเลยค่ะ ดิฉันคิดว่าไซด์นี้น่าจะพอดีนะคะ ถ้ามีอะไรเรียกได้เลยนะคะ ดิฉันจะรออยู่ด้านนอกค่ะ” พนักงานร้านบอกกับกรีนิชพลางพาเดินไปที่ห้องเปลี่ยนชุดโดยที่แซ็กนั่งสบายอารมณ์ดูนิตยสารที่วางอยู่ด้านในร้านอย่างสบายอารมณ์ ไม่สนใจกรีนิชที่ทำท่า เก้ๆ กังๆ เดินไปห้องเปลี่ยนชุดแต่อย่างใด     ไม่กี่นาทีผ่านไปกรีนิชเดินออกมาด้วยท่าทางเขินๆ ในชุดแซกแขนกุดสีดำรองเท้าแบบเป็นสายรัดเท้าสีขาว แซ็กหันไปมองพร้อมทำหน้าแปลกใจ ไม่รู้จะพูดอะไรพูดขึ้นเพียงแต่ว่า “ผมน่าจะไปเป็นแผนกคอสตูมนะนี่ สามารถทำให้เด็กน้อยดูสวยเฉียบได้ขนาดนี้” แซ็กพูดไปและยังมองที่กรีนิชไม่ละสายตา   “มันก็เป็นแค่เสื้อผ้านั่นละไม่เห็นจำเป็นเลยฉันก็คือฉันไม่เห็นจำเป็นต้องทำอย่างนี้เลย” กรีนิชพูดไปแต่สีหน้าเธอใครก็มองออกว่าเธอกำลังดีใจ แซ็กได้แต่หัวเราะอยู่ในใจและยิ้มที่มุมปาก   หลังจากนั้นแซ็กพากรีนิชเลือกเสื้อผ้าและเครื่องใช้ที่จะใช้ในโอกาสต่างๆ อีกจำนวนหนึ่ง ทำให้กรีนิชได้ผ้าพันคอสีน้ำเงินและเข็มขัดเส้นเล็กสีเงินมาเพิ่มด้วย  แซ็กและกรีนิชกินข้าวมื้อกลางวันเพื่อเตรียมตัวเข้าไปที่มูลนิธิคอลลินด์ตามนัดของคุณคอลลินด์ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 17:50:12 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 17:38:46

ความคิดเห็นที่ 3 รถขับเข้ามาในตึกจอดรถของตึกมูลนิธิ แซ็กพากรีนิชขึ้นลิฟต์จากที่จอดรถไปบริเวณล็อบบี้ เมื่อถึงบริเวณล็อบบี้ พนักงานตอนรับกล่าวสวัสดีแซ็ก และพนักงานที่เดินผ่านไปมาหลายคนทักทายแซ็กเหมือนกับเขาเป็นประหนึ่งคนดังหรือนักร้องดังก็ไม่ปาน แซ็กเดินขึ้นลิฟต์โดยกดไปที่ชั้นสี่สิบสาม กรีนิชทำได้แค่เดินตามหลังแซ็กโดยเร็วเท่านั้น ลิฟต์เปิดออกทำให้กรีนิชออกจะสงสัยเพราะชั้นนี้เป็นชั้นโล่งว่างไม่มีอะไรมากมายมีแต่พนักงานรักษาความปลอดภัยตัวใหญ่สองคนยืนเฝ้าอยู่ และยังมีเครื่องตรวจบุคคลเข้าออกเหมือนกับสนามบิน แซ็กพูดกับพนักงานรักษาความปลอดภัยว่า “เธอมากับผมยังไม่มีไอดีการ์ดวันนี้เป็นวันแรกของเธอ” หลังแซ็กพูดจบพนักงานทั้งหมดกล่าวได้แต่ว่ารับทราบและยอมให้ผ่านไป     แซ็กเดินผ่านจุดตรวจหน้าทางเข้าจนเมื่อเดินมาถึงส่วนในก็พบกับประตูบานใหญ่และที่แนบบัตรเปิดประตูทางด้านขวามือ แซ็กหยิบบัตรออกมาแตะที่ประตู ประตูเปิดออกโดยอัตโนมัติ สิ่งที่กรีนิชเห็นยิ่งทำให้เธอสงสัยเพิ่มขึ้น ต่อหน้าเธอในห้องตรงหน้าขณะนี้มีเพียงลิฟต์อีกเครื่องหนึ่งเท่านั้น แซ็กหันมายิ้ม     “ส่วนที่หน่วยของพวกเราทำงานกันนั้นอยู่ที่ชั้นใต้ดินลงไปน่ะไม่ต้องตกใจ เพื่อความปลอดภัยหลายๆ อย่างน่ะนะ” แซ็กพูดพลางกดปิดประตูลิฟต์ในแผงควบคุมไม่มีชั้นใดๆ ให้กดแต่เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง มันเริ่มเคลื่อนที่ลงด้วยความเร็วจนในที่สุดก็หยุดสนิท สิ่งที่กรีนิชเห็นเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก คือห้องทำงานขนาดใหญ่ ผู้คนที่เห็นเฉพาะส่วนนี้เกือบร้อยคนเดินวุ่นวายไปมา เอกสารกองแต่ละโต๊ะกระจัดกระจาย อุปกรณ์เครื่องมือและหน้าจออิเล็กโทรนิกส์ที่เธอไม่รู้ว่าทำอะไรได้บ้าง แต่ที่ทำให้เธอสนใจมาที่สุดคือจอขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านในสุดซึ่งดูก็รู้ว่าเป็นแผนที่โลกซึ่งมีจุดแสงกระพริบกระจายอยู่ทั่วไปมีทั้งที่จุดใหญ่เพียงสองจุด และจุดเล็กๆอีกหลายสิบจุด ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินผ่านไปมา บ้างก็มีส่งสายตาทักทายแซ็กบ้างหรือพยักหน้าพลางเดินหรือทำงานไปด้วยบ้าง ดูเหมือนจะมีงานมากมายสำหรับคนที่นี่ มีเพียงชายหนุ่มผมสีบรอนด์ใส่เสื้อคลุมสีขาว ผมยุ่งเล็กน้อย หนวดเคราที่มีอยู่เพียงบางๆ บนใบหน้าขาวเกลี้ยงเกลาแต่ออกจะดูซีดเซียวอยู่บ้าง ดูอย่างไรก็ต้องบอกได้อย่างเดียวว่าพวกนี้ต้องเป็นนักวิจัยอะไรสักอย่างแน่นอน กรีนิชคิดในใจ  ชายหนุ่มเดินตรงมาที่กรีนิชและแซ็กด้วยท่าทางเหมือนคนยังใช้ความคิดตลอดเวลา “สวัสดีครับ ผมวิลเลี่ยม วินเชสเตอร์ เป็นหัวหน้าฝ่ายวิจัยของ ซิลฟ์(S.I.L.F) ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณกรีนิช ท่านประธานเล่าเรื่องของคุณให้ผมฟังบางส่วนแล้วครับ” วิลเลี่ยมแนะนำตัวในขณะที่กรีนิชยังทำหน้าสงสัยอยู่ ซึ่งวิลเลี่ยมเองก็สังเกตได้ พลางมองไปทางแซ็กเหมือนกับต่อว่า ว่าทำไมไม่บอกรายละเอียดต่อสมาชิกใหม่ “เอ่อ... ซิลฟ์เป็นชื่อย่อของหน่วยงานของเราน่ะครับ วันนี้หน่วยของเรายุ่งกันสักหน่อย เนื่องจากเราเพิ่งเริ่มงานกันจริงจังหลังจากที่หยุดพักไปเพราะเสียทราเวลเลอร์ไป แต่ตอนนี้เราได้คุณเป็นคนมาสานต่องานจึงจำเป็นต้องปรับข้อมูลต่างๆ หลายจุดเพื่อจะได้ทำงานเข้ากับคุณได้อย่างสะดวกในเวลาออกปฏิบัติงานจริง เพราะงานของพวกเราถ้าพลาดก็คือความเสียหายใหญ่หลวงนั่นละ” วิลเลี่ยมพูดไปด้วยท่าทางอยู่ไม่สุขเหมือนคนทำอะไรค้างไว้แต่ก็อยากจะทำอีกอย่างไปด้วยแต่ตัดสินใจไม่ได้ว่าควรทำอะไรก่อนดี “เฮ้! นี่วิล ผมว่าเรื่องรายละเอียดงานเอาไว้ก่อนดีกว่าไหม เราพากรีนิชไปส่วนเรสซิเดนซ์ก่อนดีกว่า” แซ็กพูดตัดบทขึ้นมาพลางหันมาบอกกับกรีนิชต่อ “เรสซิเดนซ์ คือโซนพักอาศัยของซีกเกอร์ ทราเวลเลอร์และพนักงานระดับสูงบางตำแหน่ง เพื่อความสะดวกและปลอดภัยเรามีโซนพักอาศัยอยู่ที่ชั้นเหนือศูนย์นี้ขึ้นไป” “โอเค ผมเห็นด้วยแต่ผมต้องขออภัยผมทิ้งงานที่นี่ไปยังไม่ได้ คงต้องให้อีวาไปแทนผม” วิลเลี่ยมเรียกพนักงานที่เดินผ่านหน้าเขาไปขณะนั้นบอกว่าให้เรียกอีวาให้เขาด้วย ไม่ถึงสองนาทีหญิงสาวร่างสูงโปร่งตาสีฟ้าผมสีบรอนด์ตรงยาวทิ้งตัว ใบหน้าเล็กรูปไข่มองดูแล้วดูเธอเหมือนพวกนางแบบนิตยสารอะไรเทือกนั้น ใส่ชุดสีดำรัดรูปเหมือนชุดฝึกอะไรซักอย่าง “วิลเลี่ยม คุณเรียกฉันรึ ตอนนี้เป็นเวลาฝึกซ้อมของฉันนะ หวังว่าคุณคงมีเหตุผลที่ดีพอจะทำให้ฉันไม่ต้องโกรธคุณนะ” เธอพูดจบในขณะที่ทำหน้าไม่พอใจวิลเลี่ยมเท่าใดนัก “ผมจะแนะนำให้คุณรู้จักทราเวลเลอร์คนใหม่ของเรา คุณกรีนิช เธอมาจากแคนนาดาเพื่อร่วมงานกับเรา  ผมอยากให้คุณทำความรู้จักกับเธอและพาเธอไปที่เรสซิเดนส์แทนผมทีเพราะตอนนี้ผมละไปจากที่นี่ไม่ได้ แต่ถ้าคุณคิดว่าผมทำให้คุณเสียเวลาก็ขอโทษด้วยละกันนะ” วิลเลี่ยมพูดตัดพ้ออีวา “โอ้ คุณนั่นเองหรือทราเวลเลอร์คนใหม่ของเรา ยินดีที่ได้พบนะ ฉันอีวา อีวา คาซาลอฟมาจากรัสเซีย” อีวาหันมาหากรีนิชกล่าวทักทายกรีนิชและทักทายแซ็กเป็นพิธีโดยที่ไม่ได้สนใจกับคำพูดตัดพ้อของวิลเลี่ยมแต่อย่างใด “เราคงต้องร่วมงานกันในอีกหลายๆ เรื่องนะ คงต้องฝากตัวไว้ก่อน เพราะฉันเองก็เป็นซีกเกอร์ที่เคยร่วมงานภาคสนามกับคุณพ่อคุณครั้งหนึ่ง เขาเป็นผู้ชายที่น่าเคารพมาก” เมื่ออีวาพูดถึงพ่อของเธอยิ่งทำให้กรีนิชอยากรู้ถึงการทำงานของพ่อที่แต่ละคนให้ความเคารพ “โอเค ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องขอตัวกลับไปทำงานด้านหน้าของผมก่อนผม ฝากราชินีน้ำแข็งไว้กับพวกคุณด้วยนะ”แซ็กพูดปนเสียงหัวเราะ แต่กรีนิชมองค้อนแซ็กเล็กน้อยแต่ไม่มากนักคงจะเป็นเพราะเธอเริ่มชินกับอารมณ์ขันในแบบของเขาแล้ว พูดจบแซ็กเดินจากไปทางลิฟต์เครื่องเดิม “อ่า...คุณอย่าไปถือแซ็กเลยนะเขาเป็นอย่างนี้แต่ทุกคนรู้ดีว่าในเวลาที่ลำบากเค้าเป็นคนที่พึ่งพาได้ที่สุด เอ่อ...ผมเองก็คงต้องขอตัวไปสะสางงานต่อจากที่ค้างไว้ อีวาฝากคุณพาคุณกรีนิชชมบ้านของพวกเราด้วยนะ”วิลเลี่ยมพูดแล้วเดินโงนเงนไปที่ห้องทำงานของเขา “กรีนิชค่ะ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยต้องขอโทษด้วยนะคะ เห็นพวกคุณคุยกันเลยไม่กล้าพูดขัดกลายเป็นเสียมารยาทที่ไม่ได้แนะนำตัว”กรีนิชโค้งตัวเล็กน้อยเพื่อขออภัย “อ่า...ไม่เป็นอะไรหรอกนะ เราคนจากบ้านมาไกลเหมือนกันถือว่าเป็นพวกเดียวกัน มาเราไปที่โซนอยู่อาศัยของพวกเราก่อนดีกว่า พนักงานจัดเตรียมห้องพักให้เธอไว้แล้ว อ่ะ! เรียกว่าห้องคงไม่ถูกต้องเท่าไหร่นะ” อีวาพูดจบแล้วเดินนำกรีนิชขึ้นลิฟต์ด้านนอกแต่คนละเครื่องกับที่กรีนิชและแซ็กใช้เป็นทางลงมา ลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นด้านบนเล็กน้อยจึงเปิดออก กรีนิชเห็นแล้วค่อนข้างตกตะลึงไม่คิดว่าใต้ดินจะก่อสร้างบริเวณเช่นนี้ได้ พื้นที่ด้านหน้าโล่งกว้างเป็นลานกว้างสูงประมาณเกือบๆ ยี่สิบเมตรหลังลานกว้างออกไปเป็นสิ่งก่อนสร้างเหมือนตึกสามชั้นกว้างมีหน้าต่างของแต่ละห้อง บ้างมีแสงไฟ บ้างปิดม่านไว้ ใช่แล้วมันดูเหมือนเอาโรงแรมมาใส่ไว้ใต้ดินนี่เอง “ยินดีต้อนรับสู่เรสซิเดนส์บ้านหลังที่สองของพวกเราซีกเกอร์ แล้วก็ทราเวลเลอร์คนใหม่ เดี๋ยวฉันจะพาไปที่ห้องพักส่วนตัวของเธอนะ”อีวาขยับศีรษะเล็กน้อยแสดงท่าทางให้เดินตามเธอเข้าไป อีวาใช้ไอดีการ์ดของเธอและสแกนนิ้วมือเพื่อเข้าสู่เรสซิเดนส์ บริเวณห้องโถงด้านล่างเป็นห้องโล่งกว้างมีโซฟาสีดำสนิทอยู่สองสามชุดตัดกับพื้นหินสีขาวขัดมัน บริเวณทางเข้ามีพนักงานรักษาความปลอดภัยคอยดูแลความเรียบร้อย อีวาเดินตรงเข้าไปด้านในขึ้นลิฟต์ไปชั้นสามซึ่งเป็นชั้นสูงสุด เธอพาเดินไปจนถึงเกือบสุดทางของชั้นสาม “โอเค นี่ไงละห้องของเธอ คงต้องบอกความจริงไว้อย่างหนึ่งนะฉันอิจฉาเธอจริงๆ ห้องนี้เป็นห้องที่ฉันอยากได้มากที่สุด แต่เอาน่าฉันยกให้ละกัน เธอติดหนี้ฉันหนหนึ่งนะ”อีวาพูดพลางอมยิ้ม “ขอบคุณมากค่ะ ฉันจะจำไว้ไม่ลืมเลยว่าติดหนี้คุณอยู่จะรีบตอบแทนโดยเร็วเลย”กรีนิชยิ้มเอียงคอไปทางอีวา กรีนิชเปิดห้องเข้าไปด้านใน ผนังกระจกวางตัวเอียงทำมุมกับพื้นห้องสีขาวสะอาดตามองเห็นแสงด้านนอกและลานกว้างด้านล่าง ห้องนอนแยกออกไปเป็นสัดส่วน เฟอร์นิเจอร์แต่ล่ะชิ้นดูเรียบงายแต่ดูมีรสนิยม โต๊ะทำงานเป็นกระจกบนพรมสีดำ ทำให้กรีนิชรู้สึกดีกับห้องส่วนตัวของเธอพลางคิดว่าขาดอะไรในชีวิตประจำของเธอบ้าง แต่ในขณะที่เธอเรียบเรียงแต่ละอย่างในสมองเสียงของอีวาทำให้ความคิดเธอหยุดลง “เอาล่ะ เธอพักผ่อนอยู่ที่ห้องนี้ซักพักแล้วกัน อีกสักชั่วโมงพบกันที่ห้องโถงด้านล่างนะ ฉันขอไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก่อน แล้วเดี๋ยวเรากลับไปที่ศูนย์เพื่อไปพบวิลเพื่อคุยงานและทำความเข้าใจกับหน้าที่ต่อจากนี้” อีวาบอกกับกรีนิชพร้อมกับหันหลังเดินออกนอกประตูไป ก่อนที่ประตูจะปิดสนิทอีวาหันกลับมาอีกครั้ง “ลืมบอกเธอไปอย่างหนึ่งฉันอยู่ชั้นสองห้อง204ถ้ามีอะไรไปหาได้ตลอดนะ ถ้าฉันอยู่ที่ห้องน่ะนะ” อีวาพูดแกมหัวเราะแล้วเดินจากไป ในขณะที่กรีนิชใช้เวลาสำรวจห้องครู่หนึ่งก็เดินไปที่ห้องนอนกางตัวออกแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอในเวลาไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ชีวิตเธอพบเหตุการณ์ต่างๆ มากมายผู้คนมากหน้าหลายตาจนในขณะนี้ทำให้เธอต้องมาอยู่ที่นี่ และไม่รู้จะพบอะไรต่อไป กรีนิชใช้ความคิดได้ครู่หนึ่งเหลือบดูเวลายังเหลือเวลาอีกประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนถึงเวลานัดกับอีวา แต่กรีนิชเองไม่มีเหตุผลอะไรจะอยู่ที่ในห้องแล้วเมื่อคิดได้เธอจึงมีความคิดว่าไปรอพบอีวาที่ที่นัดพบคือบริเวณห้องโถงรับรองชั้นหนึ่งดีกว่า คิดได้ดังนั้นกรีนิชก็ออกจากห้องพักเพื่อไปที่ห้องรับรอง โซฟาสีดำสวยเรียบแต่ความรู้สึกเวลานั่งไม่ได้ให้ความสะดวกสบายแก่ผู้นั่งเท่าใดนัก โต๊ะกระจกมีแจกันดอกไม้ตั้งไว้เพิ่มความสดชื่นให้พื้นที่ได้บ้างตามหน้าที่ของมันเอง มองออกไปนอกกระจกด้านหน้าเห็นเพียงแสงไฟจากแสงนีออนสิ่งเดียวที่ทำให้รู้สึกดีของห้องโถงด้านล่างของเรสซิเดนซ์นี้คือความโล่งกว้างไม่มีอะไรขัดหูขัดตามากนัก เวลาล่วงเลยได้เกือบถึงเวลาที่กรีนิชนัดกับอีวาไว้ ปรากฏร่างของอีวาออกมาจากลิฟต์ในชุดพนักงานเสื้อเชิ้ตเข้ารูปกระโปรงยาวดูเรียบร้อยและแสนจะธรรมดาแต่ก็ยังทำให้เธอดูดีอยู่ “อ่าวลงมานานแล้วหรือ?” เสียงอีวาเอ่ยทักขึ้น “ไม่หรอกค่ะเพิ่งมาถึงไม่นานค่ะ” กรีนิชตอบ “งั้นเราไปพบวิกันเลยละกันนะดีไหม จะได้เริ่มทำความเข้าใจงานกันเลย” อีวาพูดขณะที่เธอยืนอยู่ที่โต๊ะที่กรีนิชนั่งรออยู่ กรีนิชยิ้มและพยักหน้าพร้อมลุกขึ้นเดินตามอีวาออกไป ห้องทำงานของวิลเลี่ยมเต็มไปด้วยกระดาษข้อมูลต่างๆ ซึ่งกรีนิชเองไม่เข้าใจในเนื้อหาของมันเลย หน้าจอคอมพิวเตอร์สามเครื่องเปิดแสดงผลอะไรบางอย่างในขณะที่วิลเลี่ยมเองกำลังขะมักเขม้นใช้มันทำอะไรสักอย่าง กรีนิชและอีวาเดินเข้ามาในห้อง เมื่อวิลเลี่ยมเห็นทั้งสองเดินเข้ามาในห้องก็มีท่าทางรีบร้อนเก็บเอกสารระเกะระกะให้เข้าที่เพื่อลดความรกของห้องลง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้มากนัก กรีนิชมองแล้วก็ยังเห็นว่ามันกระจัดกระจายตามบริเวณต่างๆ ของห้องอยู่ดีในขณะที่อีวาส่ายหัวเล็กน้อยเหมือนปลงซะแล้วกับนิสัยของเจ้าของห้อง “เป็นยังไงบ้างชอบที่พักที่เราเตรียมให้ไหม?” วิลเลี่ยมถามพลางมองไปรอบๆ ห้องมือซ้ายยังพยายามจัดเรียงของอยู่ไม่หยุด “ขอบคุณมากค่ะเป็นที่พักที่ดีมากๆ” กรีนิชตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ในขณะที่อีวาเองก็เบื่อกับการกระทำของ            วิลเลี่ยมจนทนไม่ไหว จึงพูดแทรกขึ้นมา “คุณจะทำเพื่ออะไรวิล ต่อให้คุณทำยังไงห้องคุณก็ไม่ได้น่าอยู่ขึ้นเท่าไรหรอกนะ เอาเป็นว่าคุณทำเรื่องที่คุณถนัดดีกว่าไหม เช่น การแนะนำทราเวลเลอร์ของเราให้รู้ทั้งเรื่องขั้นตอนทั้งเรื่องงานของพวกเรา” พูดจบอีวามองหน้าวิลเลี่ยมซึ่งขณะนี้หยุดมือที่พยายามเก็บของต่างๆ แล้ว แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 17:52:01 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 17:39:25

ความคิดเห็นที่ 4 “เฮ้อ...คุณก็พูดถูกนะ เอาเป็นว่างั้นเราเริ่มคุยรายละเอียดและขั้นตอนงานของพวกเราเลยดีกว่า  เชิญที่ห้องประชุมละกัน” พูดจบวิลเลี่ยมใช้โทรศัพท์ในห้องของเขาบอกกับพนักงานหน้าห้องให้เรียกประชุมผู้เกี่ยวข้องให้พบกันที่ห้องประชุมในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า “เอาละก่อนที่เราจะเข้าประชุมใหญ่กันเราคงต้องเตรียมบางอย่างกันก่อน ผมคงต้องบอกรายละเอียดหลายๆ อย่างกับคุณก่อนที่ห้องประชุม” วิลเลี่ยมจบประโยคคำพูดของเขาแล้วเดินนำกรีนิชและอีวาไปที่ห้องประชุม ห้องขนาดใหญ่มีโต๊ะประชุมกลางห้องยาวสีขาวโดยมีเก้าอี้ประมาณด้านละสิบห้าตัวสีเทาบุด้วยหนัง อุปกรณ์ อิเล็กโทรนิกหลายอย่างวางประจำอยู่แต่ละที่นั่ง วิลเลี่ยมเดินไปนั่งที่ที่นั่งหัวโต๊ะ โดยมีกรีนิชและอีวานั่งทางซ้ายและขวาตามลำดับ วิลเลี่ยมใช้เวลาครู่หนึ่งก่อนการสนทนาจะเริ่มขึ้น เพื่อเปิดอุปกรณ์ฉายภาพบนจอขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ที่ผนังห้อง เมื่อมีภาพบางอย่างเริ่มปรากฏบนจอภาพ เขาจึงเริ่มบทสนทนา “เอาละ ผมคงต้องเริ่มอธิบายงานของซิลฟ์จากเป้าหมายหลักลงมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าที่ของแต่ละคนนะ ซิลฟ์เป็น    องค์กรที่ได้รับความร่วมมือจากประเทศต่างๆ ทั่วโลก 98 ประเทศ เป็นองค์กรลับที่ทำหน้าที่โดยได้รับความร่วมมือจากประเทศสมาชิกที่ลงนามช่วยเหลือและรักษาความลับโดยผู้นำประเทศเหล่านั้นก่อนจะมาเป็นซิลฟ์ ในปัจจุบันพวกเรารวมกลุ่มกันโดยใช้ชื่อ ผนึกแห่งพันธะสัญญา สืบทอดภารกิจต่อๆ กันมาหลายร้อยปีมาแล้ว คนในตระกูลของผมก็ทำงานให้องค์กรมาหลายชั่วอายุคน” วิลเลี่ยมหยุดพักการเล่าเรื่องของเขา ก่อนที่จะเริ่มเล่าต่อไป “หน้าที่หลักของพวกเราคือปิดผนึกการเหลื่อมล้ำของมิติคู่ขนาน ซึ่งก็คือการที่มิติคู่ขนานที่ปกติจะแยกออกจากมิติปกติโดยเด็ดขาดเกิดการเชื่อมต่อกันโดยเหตุบังเอิญที่ทำให้สนามแม่เหล็กไฟฟ้าในบริเวณนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงฉับพลัน อาจเกิดได้หลายกรณี เช่น จากการระเบิดของภูเขาไฟ การเคลื่อนตัวของแผ่นโลก การระเบิดของแก๊สใต้ดิน มีโอกาสน้อยมากที่จะทำให้สนามแม่เหล็กไฟฟ้าเปลี่ยนแปลงจนทำให้มิติเชื่อมต่อกัน แต่ก็เกิดขึ้นได้ ถ้าการเชื่อมกันของมิติเกิดขึ้นก็เป็นหน้าที่ของทราเวลเลอร์ที่จะใช้คีย์เพื่อปิดผนึกมิตินั้น” วิลเลี่ยมหยุดเล่าทิ้งเวลาช่วงหนึ่ง ก่อนที่จะบรรณยายเนื้อความของเรื่องต่อไป “อันตรายจะไม่มีมากมายอะไรถ้าบริเวณที่เชื่อมต่อนั้นไม่มีอณูวิญญาณที่รวมตัวกันเป็นสิ่งที่มีพลังในการเปลี่ยนสะสารต่างๆ บนโลกให้เป็นพลังงานของมัน และเมื่อนั้นไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้จะทำให้เกิดภัยพิบัติต่างๆ นานากับบริเวณนั้นเมื่อมันหลุดออกจากมิติคู่ขนานสู่มิติปกติ เราเรียกอณูวิญญาณเหล่านี้นมาตั้งแต่โบราณด้วยชื่อว่า เทพ ปีศาจ หรือสัตว์ประหลาดต่างๆ นานาตามแต่ความทรงพลังของแต่ละชนิด ในบางส่วนก็เป็นพวกที่ไม่มีพิษภัยอะไรแค่สร้างปรากฏการณ์หรือสิ่งประหลาดให้ผู้คนเห็นหรือได้ยิน ถ้าให้ยกตัวอย่างก็เช่นในตำนานของท้องทะเลเกี่ยวกับวิญญาณในท้องทะเลซึ่งทำให้เกิดปรากฎการณ์เสียงต่างๆ รู้จักกันในนามของ ไซเลน ในการผนึกเขตแดนของการเชื่อมกันของมิติระดับนี้เป็นงานของทราเวลเลอร์กลุ่มเลือดผสมซึ่งสังกัดกับซิลฟ์” ใบหน้าวิลเลี่ยมเริ่มแสดงออกถึงความจริงจังในเรื่องที่เขากำลังจะเล่าต่อไป “แต่ที่ทำให้เกิดภาวะวิกฤตอยู่ในขณะนี้คือ กลุ่มอณูวิญญาณที่มีพลังมากที่สุดถ้าให้เทียบกับคำเรียกขานของมนุษย์ก็คงต้องเรียกว่าเป็นระดับเทพปิศาจซึ่งเราเรียกกันว่า บาป หรือซิน (Sin) ในสมัยอดีตที่ผ่านมาหากจะเกิดการเชื่อมต่อกันของมิติ และพบว่ามีซินอยู่ในเขตที่กำลังจะเชื่อมต่อนั้น ทางองค์กรได้ค้นพบวิธีที่จะยับยั้งการเชื่อมของมิติโดยที่เราจะสร้างผนึกที่บริเวณนั้นโดยผนึกจะเป็นสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ ต้องใหญ่พอจะสะกดมิติให้ไม่มีการเชื่อมต่อกันได้ โดยใช้หลักการเกี่ยวกับทิศทางการไหลเวียนของกระแสแม่เหล็กไฟฟ้าของโลกโดยผนึกเหล่านี้จะทำให้การไหลเวียนเปลี่ยนไปเพื่อยืดเวลาของการจะเชื่อมต่อมิติต่างๆ ออกไป” วิลเลี่ยมพักดื่มกาแฟที่เพิ่งจะมาเสิร์ฟให้เขาเมื่อสักครู่ ขณะที่เขากำลังพูดอยู่กรีนิชนั่งฟังอย่างสนใจและพยายามทำความเข้าใจตามไปด้วยเท่าที่เธอจะทำได้ “ผนึกหรือคะ ที่ว่าขนาดใหญ่นี่ประมาณไหน และถ้ามันใหญ่มากจริงๆ คนปกติทั่วไปก็ต้องเห็นแล้วไม่มีใครสงสัยหรือ?” กรีนิชถามด้วยความสงสัย “ทัชมาฮาล เทพีเสรีภาพ เธอว่ามันใหญ่พอไหมละ” อีวาพูดแทรกขึ้น ทำให้กรีนิชตกใจผสมกับความสงสัยเพิ่มมากขึ้น “ใช่แล้วละ ที่อีวาพูดมานั่นก็คือส่วนหนึ่งผนึกที่สร้างขึ้น ผนึกเหล่านี้จะทำให้ซินเหมือนหลับใหลอยู่ในมิติคู่ขนาน และผนึกที่ว่านี้ก็กระจายอยู่ทั่วโลก แต่ปัญหาจริงๆ เพิ่งเกิดเมื่อไม่กี่ปีมานี้ เราตรวจพบว่าผนึกที่เคยสะกดซินไว้เริ่มเสื่อมสภาพการผนึกลงพร้อมๆ กัน ไม่ใช่เกิดจากการเก่าแก่ผุพังของสิ่งก่อสร้างเหล่านั้นแต่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อมโลก ชั้นโอโซนของโลกเริ่มถูกทำลายลงซึ่งเกิดจากการใช้ทรัพยากรโลกในทางทำลายล้างทำให้รังสีอัลตร้าไวโอเลตลอดผ่านชั้นบรรยากาศลงมาทำให้สนามแม่เหล็กไฟฟ้าทั่วโลกเกิดการเปลี่ยนแปลงตามที่คาดกการณ์กันไว้ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่างหนึ่ง ผนึกจะไม่สามรถสะกดซินไว้ได้อีกต่อไป และถ้าซินออกมาสู่โลกหายนะต่างๆ จะมาสู่บริเวณนั้นโดยยากจะแก้ไขได้ เราจึงเก็บข้อมูลทั่วโลกและร่วมกันวิจัยเพื่อหาหนทางแก้ปัญหานี้ขึ้น แต่หาเท่าใดก็ยังไม่มีทางออกสำหรับสถานการณ์สำคัญนี้” วิลเลี่ยมสังเกตเห็นได้ว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าสนใจเรื่องที่เขาเล่าอย่างจริงจัง “ ความหวังของพวกเราเริ่มหมดลงจนคุณแอนเดอร์สันคุณพ่อของคุณเสนอโครงการ เซเว่นซิน(Seven Sin) ขึ้นมา โครงการนี้เป็นโครงการซึ่งวิจัยถึงซินทั้งหมดที่จะหลุดออกจากผนึกในอนาคตอันใกล้นี้โดยมีทั้งหมดเจ็ดจุดด้วยกัน วิธีที่เขาเสนออกมาคือการผนึกซ้ำ โดยให้ทราเวลเลอร์ที่มีพลังพอใช้คีย์ชั้นสูงเปิดมิติที่มีซินสถิตอยู่และทำวิธีใดก็ได้ที่จะส่งทราเวลเลอร์พร้อมคีย์นั้นให้ถึงสุดเขตของมิติที่คีย์เปิดออกและปิดมิติลงด้วยคีย์อันเดิม เพื่อให้มิติที่คีย์สร้างขึ้นปิดทับมิติที่ผนึกสร้างขึ้นอีกชั้นหนึ่งนั่นเอง” วิลเลี่ยมจิบกาแฟอีกครั้งพร้อมทั้งทำสีหน้าพอใจกับสิ่งที่ดื่มไปอย่างมาก ก่อนจะเริ่มการอธิบายที่ยาวและซับซ้อนต่อไป “ฟังดูเหมือนเป็นทางออกที่สวรรค์ประทานมาให้ แต่ก็เป็นการทดสอบมนุษย์อีกครั้ง ก่อนอื่นขอโทษด้วยที่ผมคุยเรื่องคุณกับแซ็กก่อนหน้านี้โดยไม่ขออนุญาต แค่ที่ผมจะบอกก็คือคีย์แต่ละอันจะมีขอบเขตของตัวเองถ้าคีย์ที่พลังน้อยอย่างที่แซ็กพาคุณไปทดสอบนั้นเป็นคีย์ระดับต่ำจะมีรัศมีแค่ไม่กี่สิบเมตร แต่ที่เราพูดถึงกันคือคีย์ที่สามารถสะกดซินและปิดผนึกซ้ำสถานที่ที่สร้างผนึกขึ้นมานั่นคือรัศมีของเขตแดนที่เกิดจากคีย์นั้นจะเป็นรัศมีหลายกิโลเมตรเลยทีเดียว ทราเวลเลอร์จะต้องเปิดผนึกเขตมิติจากจุดเริ่มไปจบที่การปิดเขตแดนที่สุดเขตของรัศมีคีย์อีกด้านหนึ่ง โดยต้องหลบผ่านพลังของซินไปให้ถึงจุดหมายและปิดผนึกลง ยกตัวอย่างในกรณีแรกของซินในลำดับแรกที่เราจะผนึก คีย์มีรัศมีประมาณ เก้ากิโลเมตร แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะเราสมารถทำได้แล้วครั้งหนึ่ง เราสามารถผนึกซินตนแรกได้สำเร็จ แต่เราเพิ่งพบข้อเสียอีกอย่างของปฏิบัติการนี้คือ หากจิตของทราเวลเลอร์ผู้เป็นผู้สะกดมิติขั้นสูงระดับนั้นไว้เกิดสลายไป ในกรณีของคุณแอนเดอร์สันคือการตายนั่นละ ก็จะทำให้มิติที่ผนึกซ้ำไว้ต้องคลายตัว” “ถ้าอย่างนั้นที่คุณพ่อทำไปก็สูญเปล่าอย่างนั้นหรือ?” กรีนิชถามออกไปด้วยดวงตาบ่งบอกความผิดหวัง “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ที่พ่อของคุณให้เรามาคือแนวทางและการพิสูจน์ แต่พวกเราที่ยังเหลืออยู่คือจะต้องจัดการมันให้สำเร็จ” วิเลี่ยมพูดขึงขัง “แล้วจะทำอย่างไร จึงจะผนึกทั้งหมดได้ละ” กรีนิชถาม “ตอนนี้ผมคิดได้แค่อย่างเดียวคือ ปกป้องทราเวลเลอร์ไม่ให้ตายจนจบงานทั้งเจ็ดเป็นวิธีที่ดีที่สุด” วิลเลี่ยมพูดด้วยประโยคฟังดูง่ายแต่แฝงด้วยท่าทีจริงจัง “เราจะดูและเธออย่างดี ด้วยชีวิตของพวกเรา” อีวาพูดพลางเดินมานั่งลงที่ข้างกรีนิชพร้อมกับเอื้อมมือบีบไปที่ไหล่ของกรีนิช เหมือนกับเป็นการให้คำมั่นสัญญา เวลาเหมือนหยุดนิ่ง รอบๆ บริเวณห้องดูเหมือนหยุดนิ่ง กรีนิชครุ่นคิดและกังวลในภาระหน้าที่หนักหนาซึ่งเธอออกปากไปแล้วว่าจะรับผิดชอบ แต่ในขณะนี้ได้รู้รายละเอียดแล้วเธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะสามารถทำงานนี้ให้สำเร็จไปได้หรือไม่ จากหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งต้องมารับผิดชอบงานที่ผิดพลาดแล้วหมายถึงชีวิตผู้คน ใบหน้าของพ่อเกิดขึ้นในความคิดเธอ สงสัยเหลือเกินทำไมพ่อถึงสามารถคิดและทำสิ่งที่กล้าหาญเช่นนี้ได้ เมื่อความคิดต่างๆ มาถึงจุดนี้ ด้วยความภูมิใจในตัวของพ่อ  ความภูมิใจในสายเลือดของตนเองและความรับผิดชอบทำให้เธอตัดสินใจได้อย่างแน่วแน่ว่าเธอจะทำมันให้สำเร็จให้ได้ ถึงแม้ว่าในตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าจะทำได้อย่างไรและเมื่อไหร่ก็ตามที แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 17:53:18 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 17:39:59

ความคิดเห็นที่ 5 เวลาล่วงเลยมากรีนิชไม่รู้ว่าเธอใช้ความคิดถึงเรื่องต่างๆ นานเท่าใด ประตูห้องประชุมเปิดออก ผู้คนทยอยเข้ามานั่งที่เก้าอี้รอบๆโต๊ะประชุมตัวใหญ่กลางห้องที่กรีนิช อีวาและวิลเลี่ยมนั่งอยู่ก่อนแล้ว มีพนักงานบางส่วนยืนอยู่ด้านหลังพร้อมสมุดจด เสียงคุยและทักทายกันดังระคนไปในบริเวณนั้น กรีนิชกวาดสายตาไปรอบๆ ผู้คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะโดยรวมแล้วแบ่งได้คร่าวๆ เป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกเป็นคนกลุ่มที่แต่งตัวดูแล้วน่าจะเป็นพวกนักบริหารหรือนักวิจัย แต่อีกกลุ่มดูแล้วไม่เหมือนกับผู้บริหารหรือนักวิจัยเลยแพราะแต่ละคนแต่งตัวตามความชอบของตนเองเหมือนไม่สนใจความคิดใครอื่น กลุ่มนี้กรีนิชเองก็ไม่สามรถคาดเดาได้ว่าเป็นใครแล้วทำอาชีพอะไรบ้าง “ผมขอเริ่มการประชุมในวันนี้ด้วยการแนะนำตัวทราเวลเลอร์คนใหม่ของเราที่จะมาเป็นผู้ดำเนินการตามแผนเซเว่นซิน คุณกรีนิช” วิลเลี่ยมเริ่มการประชุมโดยแนะนำตัวกรีนิช กรีนิชยืนขึ้นโค้งตัวลงเล็กน้อยพร้อมกับได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของคนภายในห้องประชุม “คุณกรีนิชเป็นลูกสาวของคุณแอนเดอร์สัน เป็นผู้สืบสายเลือดของทราเวลเลอร์โดยตรง  และด้วยเหตุที่กล่าวมาทำให้เซเว่นซินที่ได้หยุดไปจะดำเนินการต่อโดยเราจะเริ่มจากการเตรียมงานสำหรับการเริ่มงานจากจุดที่เราเคยทำสำเร็จมาครั้งหนึ่งแล้ว แต่ด้วยการสูญเสียคุณแอนเดอร์สันไปทำให้การคงอยู่ของผนึกที่เกิดจากการผนึกมิติของทราเวลเลอร์เริ่มไร้ความเสถียรและจะสลายตัวในที่สุด เราซิลฟ์จึงต้องผนึกซินอันดับแรกอีกครั้ง โดยรายละเอียดผมจะขอให้อีวาเป็นผู้ให้รายละเอียดของงานแก่พวกเรา และหวังว่าเราคงจะทำได้สำเร็จเหมือนครั้งก่อนที่เราได้ทำการผนึกสำเร็จ”  วิเลี่ยมจบการเปิดประชุมของเขาโดยที่อีวาลุกขึ้นแทน หน้าจอที่อยู่ด้านหลังเริ่มมีภาพและรายละเอียดต่างๆ ขึ้นมา โดยรายละเอียดเหล่านั้นก็ปรากฏที่จอเล็กๆ บนโต๊ะหน้าผู้เข้าร่วมการประชุมทำให้กรีนิชเองก็ได้เห็นรายละเอียดชัดเจนขึ้น “จุดหมายของเราในครั้งนี้คือ อินเดีย เมืองอัครา เมืองหลวงเก่าแก่ของประเทศที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำยมุณา  สถานที่ตั้งของผนึกคงทราบกันดีแล้วว่าผนึกที่ว่านี้คือ ทัชมาฮาล สุสานหินอ่อนที่ผู้คนเชื่อว่าเป็นสถาปัตยกรรมแห่งความรักที่สวยที่สุดในโลกที่ได้ชื่อตามพระนางมุมตัชพระมเหสีอันเป็นที่รักยิ่งขององค์จักรพรรติ เป็นหนึ่งในเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลกยุคกลาง ถูกสร้างขึ้นโดยกษัตริย์อินเดียผู้มีรักมั่นคงต่อพระมเหสีของพระองค์ เจ้าชายขุร์รัม ชึ่งต่อมาคือจักรพรรดิชาห์ ชหาน” “ด้วยคีย์ที่เราจะใช้ในครั้งนี้ เดอะรีเจนท์ (The Regent) เพชรขนาดหนึ่งร้อยสี่สิบจุดห้ากะรัต ซึ่งถูกค้นพบที่อินเดียโดยนำมาเจียระไนที่อังกฤษ และอยู่ในท้องพระคลังของฝรั่งเศสก่อนที่จะถูกยึดทรัพย์ของราชวงศ์และส่งไปยังพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ คีย์จะถูกส่งมาจากพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ในประเทศฝรั่งเศสถึงมือซิลฟ์ในวันก่อนเราเริ่มปฏิบัติงานโดยที่จะมีผู้ดูแลมาร่วมสังเกตการณ์กับเราด้วย แต่ด้วยการคำนวณในงานครั้งที่แล้วทำให้เรารู้รัศมีเมื่อใช้เดอะรีเจ้นท์เป็นคีย์ รัศมีที่ได้คือ เขตผนึกจะเป็นรูปคล้ายสี่เหลี่ยมจัตุรัสรัศมีจากศูนย์กลางพื้นที่ไปมุมของจัตุรัสคือเก้าจุดเจ็ดกิโลเมตร” อีวาบรรยายภารกิจได้อย่างไม่มีติดขัด “โดยจุดศูนย์กลางของแดนผนึกซึ่งก็คือจุดเปิดประตูมิตินั้นอยู่ที่ห้องด้านตะวันตกของทัชมาฮาล จากจุดนั้นเมื่อ   ทราเวลเลอร์เปิดประตูเสร็จจะมีซีกเกอร์เตรียมมอเตอร์ไบค์ รถจักรยานยนต์ปรับแต่งโดยฝ่ายเมกานิคของซิลฟ์ นำทราเวลเลอร์ไปที่ส่วนริมน้ำ และจะมีซีกเกอร์ผู้ชำนาญในการใช้พาหะนะทางน้ำเป็นผู้พาทราเวลเลอร์หลบหลีกการเข้าโจมตีของซินเพื่อไปถึงจุดหมายตรงชายฝั่งแม่น้ำบริเวณโค้งของแม่น้ำยมุนาเพื่อปิดผนึกอาณาเขตของมิติ ส่วนพาหนะทางน้ำฝ่ายวิจัยและเมกานิคของเรากำลังทำการประเมินผลทางภูมิประเทศ ภูมิอากาศและการเข้าโจมตีของซิน เพื่อให้ได้พาหนะที่เหมาะสมที่สุด” “การปฏิบัติงานครั้งนี้เราจะเริ่มการเปิดประตูกันในเย็นวันอังคารหน้านั่นคืออีกหกวันจากนี้ ส่วนฝ่ายสนับสนุนจะออกเดินทางเพื่อเตรียมงานกันตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป รายละเอียดคร่าวๆ ของงานก็เป็นดังที่แจ้งที่ประชุมไป ถ้ามีท่านใดมีข้อเสนอแนะ สงสัย หรือเรื่องอื่นๆ จะเสนอเชิญได้เลยค่ะ” อีวาพูดจบแล้วนั่งลงพร้อมกับเสียงปรึกษาหารือกันระงมไปทั่วทั้งห้องประชุม กรีนิชเองได้แต่นั่งทำใจและทำความเข้าใจกับแผนการครั้งนี้โดยที่ในขณะนี้เธอเองนั้นเข้าใจเนื้อหาไม่ถึงครึ่งหนึ่งด้วยซ้ำ “งานครั้งนี้ซินที่ต้องพบคืออะไร ฝ่ายวิจัยของเราสามารถประเมินรูปร่างและคุณสมบัติของมันได้หรือยัง”  คำถามสั้นๆ ถามออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ กรีนิชชำเลืองมองไปพบว่าต้นตอของเสียงนั้นเกิดจากชายผิวขาววัยกลางคนมีหนวดเครารกรุงรัง พร้อมแว่นตากันแดดสีชา เขาสวมเสื้อแจ๊กเก็ตหนังสีน้ำตาลและผ้าโพกหัว ให้ความรู้สึกเหมือนแก๊งมอเตอร์ไซด์หรือพวกร็อกเกอร์หลงยุคได้ดีทีเดียว กรีนิชคิดในใจ “ขออภัยด้วยค่ะทุกท่าน ดิฉันลืมประเด็นนี้ไป ทางฝ่ายวิจัยยืนยันแล้วว่าซินในครั้งนี้คือซินตนเดิมที่เราเคยผนึกได้ในครั้งที่แล้วไม่มีการเปลี่ยนแปลง สำหรับท่านที่อาจยังไม่ทราบเกี่ยวกับซินตนนี้ ดิฉันขอให้ดูภาพที่ปรากฏบนจอจะเป็นภาพและรายละเอียดจากการสร้างภาพจำลองโดยใช้ภาพโฮโลแกรมซึ่งทำขึ้นมา เนื่องจากการปฏิบัติงานที่ผ่านมาเรา พยายามบันทึกภาพของซินไว้แต่ไม่ประสพผลสำเร็จเนื่องจากภาพที่บันทึกไว้จากกล้องถ่ายภาพนิ่งหรือกล้องวีดีโอต่างไม่ปรากฏภาพซิน โดยทางฝ่ายวิจัยให้เหตุผลว่าน่าจะเกิดจากการที่เป็นเพราะคลื่นแม่เหล็กมหาศาลรบกวน” ทันทีที่อีวาพูดจบภาพก็ปรากฏบนจอภาพด้านหลัง “นี่คือภาพซินในครั้งนี้ ลักษณะลำตัวคล้ายกับงู ลำตัวปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีดำ บริเวณส่วนหัวแยกออกเป็นเจ็ดหัวแยกยาวออกจากลำตัวขนาดใหญ่ ด้านข้างหัวทั้งเจ็ดมีลักษณะเหมือนครีบของปลา ในปากมีเขียวโค้งยาวออกมาเห็นได้ชัดอยู่สองเขี้ยว บริเวณหลังคอที่หัวทั้งเจ็ดต่อกับลำตัวปรากฏเป็นเส้นรูปวงรีสีขาวขนาดใหญ่ ในรายละเอียดที่ปรากฏบนจอภาพบอกถึงลักษณะว่ามีความยาวประมาณหนึ่งร้อยห้าสิบเมตร สามรถเคลื่อนที่ได้ทั้งบนพื้นดินแต่จะเคลื่อนตัวได้เร็วกว่าเมื่ออยู่ในน้ำ สามารถสร้างพิษความเข้มข้นสูงพ่นออกมาจากปากทั้งเจ็ด ระยะทางที่สามารถพ่นออกไปได้ไกลหลายร้อยเมตร เราเรียกซินตนนี้ด้วยชื่อของสัตว์ประหลาดตามตำนานของเทพอินเดียนั้นคือ กาลียะ”  เมื่อ      อีวาอธิบายจบวิเลี่ยมก็ลุกขึ้นพูดเสริม “ในครั้งก่อนเราเสียซีกเกอร์ไปหลายชีวิตเนื่องจากเราทำงานครั้งนั้นเป็นครั้งแรก ไม่มีข้อมูลใดเป็นการยืนยันเกี่ยวกับการผนึกซินด้วยคีย์มาก่อนทำให้เรามีการกระทำที่เสียเปล่าไปมาก สำหรับผู้เคยผ่านการผนึกซินมาก่อนคงทราบกันดีว่าเวลาที่เสียไปเพียงไม่กี่วินาทีจะทำให้เกิดการสูญเสียชีวิต และเกิดความเสี่ยงที่งานจะล้มเหลว ทำให้ชีวิตประชาชนนับพันนับหมื่นอยู่ในอันตราย ครั้งนี้ผมหวังว่าเราจะใช้บทเรียนที่เราแลกมาด้วยชีวิตและความพยายามของพวกพ้องเรามาเป็นแนวทางเพื่อจะไม่ให้เกิดการสูญเสียและประสพความสำเร็จในงานนี้ ขอบคุณครับ”วิลเลี่ยมพูดปิดท้ายการประชุม แต่ละคนเริ่มลุกออกจากที่นั่งของตน บ้างเดินมาปรึกษากัน บ้างมุ่งออกนอกห้องประชุม เวลาล่วงเลยไปได้ครู่หนึ่งผู้คนในห้องบางตาเหลือเพียงไม่กี่คน กรีนิชยังคงนั่งนิ่งเงียบอยู่ที่เดิม เธอใช้ความคิดจนไม่ได้สังเกตว่ามีหญิงสาวมานั่งลงใกล้ๆ กับเธอ “คิดอะไรอยู่” เสียงของอีวานั่นเองที่อยู่ข้างกายกรีนิช “ฉันคิดว่างานสำคัญขนาดนี้ฉันจะทำได้หรือ ฉันรับปากจะช่วยโดยที่ไม่รู้อะไรเลย ช่างโง่จริงๆ!  ต้องทำงานโดยมีชีวิตตัวเองและชีวิตคนอื่นๆ เป็นเดิมพัน ฉันจะสามารถทนความกดดันที่จะเกิดได้หรือ คำถามต่างๆ ตอนนี้เหมือนมันรวมกันเข้ามาอยู่เต็มหัวไปหมด” กรีนิชพูดด้วยสีหน้ากังวลใจ “เธอทำไม่ได้หรอกกรีนิช... แต่ถ้าพวกเราช่วยกัน ต้องทำได้แน่” ประโยคสั้นๆ จากอีวาทำให้ความกังวลของกรีนิชคลายลง “เอาล่ะ วันนี้กลับไปพักผ่อนกันดีกว่า พรุ่งนี้เธอจะต้องเริ่มเตรียมพร้อมร่างกายเพื่อเริ่มงาน และตอนนี้ฉันก็มีของขวัญให้เธอด้วย นี่ไงล่ะ” อีวายื่นบัตรพลาสติกทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าให้กรีนิช บนตัวบัตรมีรูปและชื่อของกรีนิชติดอยู่รายละเอียดระบุว่า พนักงานของซิลฟ์ และเสียงของอีวาพูดเบาๆ ว่า “ยินดีต้อนรับสู่ซิลฟ์ เราคือครอบครัวของกันและกัน” เธอพูดพลางจับมือของกรีนิชไว้ โดยที่ใบหน้าของกรีนิชเริ่มเจือไปด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 17:54:28 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 17:40:23

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 3 River of  Yamuna ลำน้ำศักสิทธิ์ อดีตมิเคยเลือนจางหายไป หากแต่การทำปัจจุบันให้ส่องสว่างนั้นคือหนทางที่สามารถทำให้เราไม่กลับไปมอง หากไม่กล้าย่างก้าวออกไป ทำในสิ่งที่อยู่ข้างหน้าแม้เวลาจะผ่านไปแค่ไหนก็จะมีเพียงความว่างเปล่าให้เหลียวมอง แต่หากเริ่มต้นสิ่งใดๆ แล้วก็ตาม อย่างน้อยความหวังก็ยังอยู่เคียงข้างเสมอ จงคิดว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น หากแม้นมันยังไม่ดีเท่าที่หวังจงรู้ไว้ว่านั่นเป็นเพราะมันยังไม่ถึงบทสรุป         From The best exotic Marigold hotel การเริ่มต้นของวันเสาร์ก่อนภารกิจใหญ่ เริ่มต้นขึ้นเมื่อดวงตะวันทอแสงอ่อนลอดส่วนโค้งของหน้าต่างปูนเก่าแก่ทอดยาวเป็นเงาจางๆ โค้งมนตามการสรรสร้างของนายช่างผู้ประดิษฐ์ เงาโค้งเป็นรูปดอกบัวตูม รายล้อมด้วยเงารูปกากบาทเล็กๆอันเกิดจากช่องลม เสียงจอแจเริ่มดังขึ้นมาจากด้านล่าง เสียงแตรรถยนต์เริ่มดังบ่อยมากขึ้นจนขณะนี้มันดังไม่ขาดสายระคนไปพร้อมเสียงตะโกนโหวกเหวกของผู้สัญจรริมถนนซึ่งแต่งกายด้วยเครื่องแต่งกายสีฉูดฉาด เมืองซึ่งเต็มไปด้วยร้านค้าแผงลอยจนทำให้ถนนเหลือทางให้รถวิ่งผ่านได้ไม่มากนัก  ภายในห้องสีส้มอ่อนๆสร้างด้วยสถาปัตยกรรมแบบเอเชียใต้ กรีนิชออกมายืนที่ระเบียงห้องหลังจากเธอได้พักผ่อนเพียงพอหลังจากต้องเดินทางจากลอนดอนมาถึงสนามบินนิวเดลีเมื่อค่ำวานนี้ เพื่อที่จะเดินทางต่อไปที่เมืองอันเป็นอดีตเมืองหลวงของอินเดียซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำยมุนาซึ่งเป็นแม่น้ำที่ไหลผ่านนิวเดลีด้วยเช่นกัน  เมืองอัคราซึ่งอยู่ห่างจากนิวเดลีนี้ประมาณสองร้อยห้าสิบกิโลเมตร อีวาและแซ็กนัดพบกับกรีนิชที่ห้องรับรองของโรงแรมด้านล่างในเวลาแปดนาฬิกาซึ่งก็ยังเหลือเวลาอีกเกือบสองชั่วโมง เมื่อเสร็จจากการเตรียมตัวออกเดินทางกรีนิชลงไปที่ล๊อบบี้เพื่อหากาแฟรองท้องและแก้อาการปวดศีรษะซึ่งก็ทุเลาลงมากแล้ว กรีนิชลงมาถึงล็อบบี้มองหาที่นั่งพบที่นั่งข้างกระจกใสบานใหญ่ทำให้มองเห็นสิ่งต่างๆ ภายในเมืองหลวงแห่งนี้ได้ไกลเท่าทีทิวทัศน์รอบๆ จะอำนวย เธอเลือกนั่งตรงที่เธอหมายตาไว้ บริกรของโรงแรมเป็นหญิงสาวผิวดำแดง ในชุดผ้าคลุมซึ่งกรีนิชมารู้ทีหลังว่าเครื่องแต่งกายนี้เรียกว่าส่าหรีนั่นเอง เธอสั่งคาปูชิโนร้อนและขอน้ำตาลเพิ่มพร้อมขนมปังทาเนย สักครู่ของที่สั่งก็มาวางบนโต๊ะไม้ที่ปูด้วยหินแกรนิตด้านหน้าของกรีนิช เธอจิบกาแฟและกินขนมปังพลางสังเกตเมืองที่เต็มไปด้วยสีสัน จากการประมาณการของเธอ สีแดงต้องเป็นสีที่ผูกพันกันอินเดียมากทีเดียวเพราะแต่ละที่ต้องมีสีแดงสอดแทรกแต่งแต้มด้วยเสมอ กรีนิชเคยอ่านพบที่ใดสักแห่งว่าอินเดียประเทศซึ่งมีประชากรมากเป็นอันดับสองของโลกแต่เธอเองก็จำไม่ได้ว่าเป็นที่ไหน แต่จำได้ว่าการทำหมันนั้นเป็นบาปผิดในทางศาสนาที่คนอินเดียนับถือกันส่วนใหญ่ จึงทำให้จำนวนประชากรเพิ่มขึ้นตลอดเวลา ภาพที่น่าจะขัดตามากที่สุดน่าจะเป็นรถหรูราคาเกือบแสนปอนด์วิ่งบนถนนมากมายโดยที่ริมถนนและบริเวณรอบๆ เต็มไปด้วยเด็กๆ และคนสูงอายุเดินขอทานปะปนกันไป “ตื่นเช้าเหมือนเคยนะองค์หญิง” เสียงคุ้นหูและการพูดจาแบบนี้ไม่ต้องหันไปมองกรีนิชก็รู้ว่าเป็นเสียงของใคร เธอหันไปทางเจ้าของเสียงเห็นแซ็กเดินเข้ามาพร้อมกับอีวาซึ่งดูเหมือนกำลังยุ่งอยู่กับการใช้โทรศัพท์มือถือทำอะไรสักอย่างอยู่ “อ่าว อรุณสวัสดิ์คุณอีวา หวัดดีแซ็ก” กรีนิชกล่าวทักทาย แซ็กหยุดเดินกะทันหันทำให้อีวาเกือบจะชนเขาจากด้านหลัง “คุณอีวากับแซ็กเฉยๆ เนี่ยนะ ผมว่าคุณต้องปรับบางอย่างใหม่แล้วล่ะกรีนิช” แซ็กพูดพลางส่ายหัว “ถูกต้องแล้วละกรีนิช เธอต้องปรับคำพูดใหม่ เดี๋ยวนี้เลยด้วย” อีวาเสริม “เห็นไหมละอีวาก็เห็นด้วยกับผมนะว่าคุณควรจะเรียกผมว่าคุณแซ็กน่ะ” “เอ่อ... แซ็กฉันว่าคุณเข้าใจอะไรผิดบางอย่างละล่ะ ที่ฉันว่าควรเปลี่ยนคือ กรินิชเลิกใช้คำว่าคุณกับฉันได้แล้ว อีวาเฉยๆ เข้าใจไหม อีวาเฉยๆ ไม่ต้องมีคุณ ส่วนแซ็กเธอจะเรียกเขายังไงก็ตามสบายเลย” อีวาพูดพลางมองกรีนิชเพื่อคาดคั้นคำตอบ ส่วนแซ็กยกมือขึ้นทำท่ายอมแพ้ กรีนิชตรึกตรองอยู่ไม่กี่วินาทีก็พูดเชิญทั้งสองร่วมโต๊ะ “นั่งด้วยกันสิอีวา แล้วก็ คุณ...............แซ็ก” หลังพูดจบอีวายิ้มกว้างโดยแซ็กถอนหายใจอีกครั้งกับคำพูดประชดของกรีนิชก่อนที่จะนั่งลงสั่งอาหารเช้า “เราต้องใช้เวลาขับรถประมาณกี่ชั่วโมงกว่าเราจะไปถึงอัคราน่ะ” กรีนิชเอ่ยถามแซ็ก “ประมาณสามถึงสี่ชั่วโมงแล้วแต่รถบนถนนน่ะนะ แต่เราไม่ได้นั่งรถไปนะ” แซ็กพูด ทำให้กรีนิจสงสัย “ซิลฟ์ได้แจ้งการปฏิบัติงานครั้งนี้แก่รัฐบาลอินเดียแล้ว เราจะได้รับการสนับสนุนเต็มที่จากประเทศนี้เนื่องจากอินเดียเป็นประเทศหนึ่งที่เป็นสมาชิกเก่าแก่ของเราตั้งแต่เรายังเรียกตัวเองว่า ผนึกแห่งพันธะสัญญา” อีวาเสริมขึ้น “เฮลิคอปเตอร์กำลังรอพวกเราอยู่ที่สนามบินอินทิรา เราจะบินเลียบแม่น้ำยมุนาเพื่อไปลงจอดที่อัครา คงใช้เวลาเดินทางไม่ถึงชั่วโมง แต่ที่มันแย่จริงๆ ก็ชั่วโมงเร่งด่วนของอินเดียนี่ละมันไม่ได้เร่งด่วนตามการเรียกเลย มันทำให้เราไปไหนมาไหนได้ช้าจริงๆ” แซ็กพูดพลางถอนหายใจ อีวาเหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือของเธอ มันบอกเวลาว่าใกล้จะแปดโมงแล้ว พนักงานของโรงแรมเดินมาแจ้งว่ารถที่มารับเพื่อไปสนามบินมาถึงแล้ว อีวาขมวดคิ้วทำหน้าไม่พอใจอะไรบางอย่าง กรีนิชเห็นสีหน้าอีวาจึงถามออกไป “มีอะไรหรืออีวา ท่าทางเหมือนไม่พอใจอะไร” “ไม่มีอะไรมากมายหรอกแต่งานครั้งนี้ที่จะเดินทางไปอัคราน่ะ เราจะไปกันทั้งหมดสี่คน” อีวาตอบ “วิลเลี่ยมไปกับเราด้วยน่ะ แต่ไม่รู้ทำไมป่านนี้หมอนั่นยังไม่ลงมาเลย งั้นเดี๋ยวเราไปที่เคาร์เตอร์ต้อนรับแล้วให้พนักงานโรงแรมโทรตามให้ละกัน” แซ็กพูด “ไม่ต้องยุ่งยากหรอก เดี๋ยวฉันโทรไปหาเอง” อีวาพูดและเอาโทรศัพท์กดเบอร์โทรของวิลเลี่ยมพลางบ่นอุบอิบ ขณะที่แซ็กแอบอมยิ้มน้อยๆ ไม่ทันที่อีวาจะได้คุยอะไรวิลเลี่ยมวิ่งเข้ามาผมกระเซิงเหมือนไม่ได้จัดการอะไรกับมัน หลังจากเสร็จจากการอาบน้ำ “ขอโทษด้วยพอดีเวลามันเปลี่ยนน่ะผมเลยนอนตื่นสาย งั้นเดียวผมรีบทานอาหารแล้วเรารีบไปกันเลยละกัน”       วิลเลี่ยมกระหืดกระหอบพูด “มากันสี่คนจากที่เดียวกัน แต่มีแต่คุณคนเดียวนะที่เวลาเปลี่ยน รีบๆ กินเลยด้วยรถมารอนานแล้วนะ”  อีวาต่อว่าและตามด้วยคำสั่ง ในขณะที่แซ็กและกรีนิชเห็นหน้าเหรอหราของวิลเลี่ยมแล้วอดหัวเราะไม่ได้ เสร็จจากอาหารเช้าทั้งสี่เดินมาที่รถเมอร์ซีเดสเบนซ์สีดำคันงามที่จอดรออยู่หน้าโรงแรม ทั้งสี่ขึ้นรถไปสนามบินอินทิราฝ่าการจราจรที่ทั้งติดขัดและวุ่นวาย เด็กขอทานเดินมาข้างรถกันหลายคนเพื่อขอบริจาคทาน กรีนิชเปิดกระเป๋าออกเพื่อหาเศษเงิน วิเลี่ยมเหลือบมาเห็นจึงพูดขึ้น “ทำอะไรอยู่เหรอ ถ้าคุณคิดจะหาเศษเงินเพื่อให้แก่เด็กๆ ละก็ผมคงต้องบอกว่ามันจะทำให้เราไปไม่ทันเวลานัดนะ” วิเลี่ยมพูดกับกรีนิชซึ่งยังทำหน้าไม่เข้าใจว่าทำไมการที่จะให้ทานเด็กจะทำให้ไปถึงที่นัดหมายไม่ทัน “ถ้าคุณให้เด็กคนใดคนหนึ่งหรือหลายๆ คน รถเราจะโดนล้อมไปด้วยขอทานจนเราไปไหนไม่ได้เลยละคุณเอ๋ย.. จำนวนขอทานในอินเดียมีจำนวนเป็นล้านคนเลยนะ ส่วนใหญ่เกิดจากคนในวรรณะจัณฑาล คือพวกที่เกิดจากการแต่งงานข้ามวรรณะกัน ที่อินเดียนี่ถือเรื่องนี้มาก คนพวกนี้จะไม่ได้รับเกียรติหรือการปฏิบัติที่เท่าเทียมใดๆ เลย” แซ็กบอกกรีนิชโดยที่กรีนิชซึ่งนั่งนิ่งได้แต่มองไปที่สายตาของเด็กๆ ที่อยู่ด้านนอก เวลาไม่นานนักรถก็เคลื่อนที่มาจอดที่สนามบินบริเวณลานบินพิเศษ เฮลิคอปเตอร์สีขาวท่าทางทันสมัยจอดอยู่โดยมีนักบินประจำการรออยู่แล้ว ชายอินเดียวัยกลางคนผิวดำแดงในชุดสูทสีดำเดินเข้ามาหาพวกกรีนิช ทันทีที่ลงจากรถในขณะที่ใบพัดเฮลิคอปเตอร์เริ่มหมุนทำให้ลมพัดมาปะทะกรีนิช ผมหยักศกสีดำของกรีนิชปลิวไสวแต่นัยน์ตาสีมรกตของเธอต้องหรี่ลงเพื่อหลบกระแสลม “อรุณสวัสดิ์ครับ ผมชื่อชาลุคมาจากสภาความมั่นคงครับ ได้รับมอบหมายให้มาช่วยงานพวกคุณในครั้งนี้ จนกว่าจะจบงานผมคงจะต้องรบกวนอยู่กับพวกคุณด้วยและขอให้ทราบว่ารัฐบาลเราพร้อมสนับสนุนคุณสำหรับทุกๆ อย่างที่ทำได้” เขาพูดพลางยื่นมือมาจับมือเพื่อทักทายในขณะที่ทุกคนกำลังเดินไปที่เฮลิคอปเตอร์ ชาลุคมองที่กรีนิช “คุณคงเป็นทราเวลเลอร์ใช่ไหมครับ ผมได้เห็นดวงตาสีมรกตนี่ทีไรอดประทับใจไม่ได้สักทีครับ” ชาลุคพูดกับกรีนิชโดยที่กรีนิชตอบได้แต่เพียงขอบคุณและยิ้มให้เท่านั้น หลังจากเครื่องออกจากสนามบินเริ่มมองเห็นแม่น้ำยมุนา และบ้านเรือนตึกต่างๆ ประกอบกันกลายเป็นทิวทัศน์ของนิวเดลี เพียงเวลาไม่นานนักเครื่องลงจอดไม่ไกลจากทัชมาฮาลมากนัก สังเกตได้จากก่อนที่เครื่องจะลงจอดมองเห็นตัวทัชมาฮาลอยู่ไม่ไกลจากสายตานัก ครั้งนี้รถทหารจีเอ็มซีมาคอยรับพวกของกรีนิชเพื่ออำนวยความสะดวกให้การเดินทางต่อไป “เราไปที่ทัชมาฮาลกันก่อนดีกว่า ทีมนักวิจัยและซีกเกอร์บางส่วนอยู่ที่นั่นและคุณเจย์เองก็คงอยู่ที่นั่น และที่สำคัญ  วิลเลี่ยมจะได้หาจุดศูนย์กลางเพื่อเปิดประตูให้กรีนิชดู” แซ็กพูด “คุณเจย์เป็นใครหรือ” กรีนิชถามขณะที่ทุกคนกำลังเดินขึ้นรถ “คุณเจย์เป็นซีกเกอร์ซึ่งมีความสามารถในการขับเรือมือหนึ่งของเรา งานครั้งนี้เราสรุปกันว่าจะต้องใช้สปีดโบทในการเดินทางจากจุดเปิดมิติเราจะใช้มอเตอร์ไบค์เพื่อหนีออกจากเขตทัชมาฮาลไปลงเรือที่ริมแม่น้ำยมุนาเพื่อไปหาจุดที่เราจะทำการปิดมิติเพื่อสะกดซิน เดี๋ยวผมจะแนะนำให้รู้จัก” วิลเลี่ยมพูด ขบวนรถรถจีเอ็มซีสี่คันเคลื่อนขบวนมาถึงส่วนนอกของทัชมาฮาล กรีนิชลงจากรถพบเห็นผู้คนจำนวนมากเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดจึงเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว ส่วนใหญ่จะเป็นคนต่างชาติ ส่วนที่เป็นคนอินเดียเองก็จะเป็นนักเรียนนักศึกษาซะส่วนใหญ่ ในผู้คนมากหน้าหลายตามีซิลฟ์ปะปนอยู่เพื่อวิจัยเกี่ยวกับพื้นที่ ภูมิประเทศและถูมิอากาศโดยเครื่องบินตรวจความชื้นสัมพัทธ์ในอากาศ เพราะอากาศในวันลงมือมีผลต่อการปฏิบัติงานอย่างมาก เนื่องจากเดือนนี้เป็นช่วงต่อระหว่างฤดูร้อนและฤดูฝน ในอินเดียหากฝนตกลงมาจะทำให้งานยากขึ้นอีกหลายเท่า กรีนิชเดินตามวิลเลี่ยมมาผ่านประตูหน้าซึ่งสร้างด้วยอิฐสีส้มอมชมพู ถ้ามองทะลุผ่านซุ้มประตูจะมองเห็นตัวน้ำพูหน้าทัชมาฮาลพอดี ผ่านมาจนถึงจนถึงตัวทัชมาฮาล ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจของกรีนิช เธอรู้จักสถานที่แห่งนี้จากเพียงในรูปหรือสารคดี หากแต่ที่จริงแล้วเมื่อมาอยู่ตรงหน้าของสิ่งก่อสร้างอันมหัศจรรย์นี้ กรีนิชไม่คิดว่าความงามจาก    อดีตกาลจะสะกดสายตาของเธอได้ขนาดนี้ วิเลี่ยมเดินนำไปถึงตัวทัชมาฮาลโดยที่ช่วงแรกที่เข้ามามีทหารเข้ามาห้ามพวกของกรีนิชหลายๆ เรื่อง แต่เมื่อชารุคเข้าไปพูดคุยทุกคนต้องกล่าวขออภัยและถอยออกไปทันที ชาลุคคงมีตำแหน่งไม่ธรรมดาเป็นแน่ กรีนิชคิดในใจ ด้านหน้าของตัวทัชมาฮาลามีอักษรสีดำสลักด้วยภาษาที่อ่านไม่ออก กรีนิชสงสัยว่ามันมีความหมายว่าอย่างไรเหตุใดจึงมาอยู่ที่ประตูสิ่งมหัศจรรย์แห่งนี้ “อักษรนี้คือองค์การของอัลกุอานครับ เป็นบัญญัติสูงสุดของพวกเราชาวอิสรามิกชน”  ชารุคเห็นกรีนิชทำท่าสงสัยจึงเฉลยคำถามในใจให้กรีนิช แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 17:56:18 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 17:40:48

ความคิดเห็นที่ 7 “จุดที่เราต้องหาคือห้องทางด้านตะวันตกของตัวทัชมาฮาล ส่วนประกอบของทัชมาฮาลคือตัวทัชมาฮาลซึ่งตั้งอยู่กลางหอคอยสูงทั้งสี่ด้านนั่นคือหอชะฮาน ใจกลางของทัชมาฮาลคือห้องเก็บพระศพ แต่ใจกลางของผนึกนั้นจะถูกสร้างไว้อีกแห่งหนึ่ง ที่จุดศูนย์กลางจะกำกับไว้ด้วยสัญลักษณ์แห่งพันธะสัญญา จะมีลักษณะเป็นรูปดวงจันทร์เสี้ยวปรากฏอยู่ในดวงอาทิตย์” วิลเลี่ยมอธิบายแล้วเดินตามระเบียงของตัวทัชมาฮาล จนเขาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องห้องหนึ่งแล้วเดินเข้าไปในห้อง สำรวจบริเวณเสาและกำแพงพบรูปสลักที่กำแพงและเสาทั้งหมดสี่จุดเป็นรูปจันทร์เสี้ยวในพระอาทิตย์สลักอยู่ในระดับสายตาผสมกลมกลืนกับรูปสลักอื่นสามรถแยกออกจากกันได้ยาก  เขาชี้ให้กรีนิชดูสัญลักษณ์นั้น กรีนิชเกิดความสงสัยขึ้นในทันที “แล้วตรงไหนคือใจกลางกันแน่ละ” “ไม่ๆ ทั้งสี่จุดนั้นไม่มีตรงไหนคือใจกลางทั้งนั้นละ ใจกลางคือจุดตัดของดวงอาทิตย์ทั้งสี่ซึ่งก็คือ....ตรงนี้”            วิลเลี่ยมหยุดยืนอยู่บนตำแหน่งที่สัญลักษณ์ตัดกัน หินที่พื้นมีสีต่างออกไปจากหินก้อนอื่นซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จะเกิดข้อบกพร่องในการสร้างสิ่งมหัศจรรย์นี้หากมิได้เกิดจากความตั้งใจ “ในประวัติของทัชมาฮาลนี้นายช่างผู้ซึ่งออกแบบตัวทัชมาฮาลนี้กล่าวกันว่าโดนประหารชีวิตเนื่องจากเป็นการป้องกันการที่เขาจะออกแบบสิ่งก่อสร้างที่มีความงดงามเกินกว่านี้ แต่มีคำล่ำลือกันในกลุ่มผนึกแห่งพันธะสัญญาว่า แท้จริงแล้ว อุสตาด ไอซา ผู้ออกแบบถูกสังหารเพื่อจะปกปิดความลับเรื่องผนึกแห่งนี้ด้วยเนื่องจากตัวเขาเองเป็นซีกเกอร์ด้วยนั่นเอง” วิลเลี่ยมพูดต่อ “เมื่อคีย์มาถึงมือพวกเรา เราจะมาตรวจดูจุดเปิดประตูกันอีกครั้งหนึ่ง ส่วนตอนนี้เราไปหาคุณเจย์กันก่อนดีกว่า ผมคาดว่าเขาน่าจะอยู่ที่บริเวณแม่น้ำ เขาคงกำลังทดสอบสปีดโบทเรือความเร็วสูงที่เมกานิคของซิลฟ์ปรับแต่งเครื่องยนต์ส่งมาถึงที่อัครานี่เมื่อวานช่วงเย็นๆ อยู่เพราะได้รับอนุญาตจากสภาความมันคงสำหรับภาระกิจนี้” วิลเลี่ยมพูด “ครั้งนี้คงเหนื่อยหน่อยนะกรีนิช การต้องใช้พาหะนะความเร็วสูงสร้างภาระให้กับร่างกายอย่างมากเธอคงต้องฝึกการนั่งเรือเร็วสูงหลายรอบเพราะการขับของคุณเจจะพลาดไม่ได้ แต่สบายใจได้เขานี่ล่ะซีกเกอร์ที่เป็นคู่หูของพ่อของคุณในการผนึกกาลียะตนนี้ในครั้งก่อนที่สำเร็จมาแล้ว” อีวาพูด ในขณะที่ใช้เวลาเดินจากใจกลางทัชมาฮาลมาสู่ริมน้ำยมุนา เสียงของเครื่องยนต์เริ่มมีเสียงให้ได้ยินเบาๆ จากริมน้ำ “นั่นไงล่ะคุณเจย์” วิลเลี่ยมแนะนำ ปลายมือชี้ไปที่ชายไว้หนวดเคราเต็มใบหน้าสวมเสื้อหนังพร้อมผ้าโพกหัว กำลังอยู่ในเรือสีขาวอมเทาลำไม่ใหญ่โตนัก หัวเรือแหลมเรียวยาวกระจกด้านหน้าทำมุมเกือบสี่สิบห้าองศากับตัวเรือ กราบซ้ายขวาค่อยๆ เป็นเส้นโค้งเข้าสู่ตัวเรือเล็กน้อย เครื่องยนต์สองเครื่องซึ่งยังเปิดเปลือยอยู่กำลังเร่งเครื่องยนต์ของเรือทำให้ละอองน้ำกระจายออกด้านหลังของเครื่องยนต์ เขานั่นเองชายที่กรีนิชพบในที่ประชุมที่ลอนดอน เสียงเครื่องยนต์ยังคงดังอยู่เนื่องจากผู้บังคับมันยังคงทดลองประสิทธิภาพของมันอยู่ โดยมีคนสองสามคนในชุดสีเทาทั้งตัวยืนสังเกตอยู่ในระยะใกล้รอบตัวเรือ เสียงของมันไม่ได้ดังรบกวนเหมือนเครื่องยนต์ทั่วไป แต่เมื่อเครื่องยนต์เริ่มทำงานเร็วขึ้น เสียงที่เพิ่มขึ้นคือเสียงดังอัดอากาศแสดงพลังของเทคโนโลยีที่ประดิษฐ์มันขึ้นมาได้อย่างชัดเจน แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้ผู้บังคับมันพอใจได้ “ไม่ๆ กำลังอัดของลูกสูบล่างและบนของเครื่องซ้ายมันยังขาดเกินกันอยู่ ถ้าปล่อยไว้เวลาเราใช้ความเร็วสูงสุดจะทำให้ดึงคันบังคับกินไปทางซ้ายแล้วจะควบคุมการขับยาก” เจย์พูด คนสองสามคนรอบเรือรับทราบและเข้ามาที่เครื่องที่เจย์บอก “คุณเจย์” วิลเลี่ยมตะโกนเสียงดังในขณะที่สองมือป้องปากอยู่ เจย์หันมามองที่มาของเสียง เขาเอามือบังแดดที่ส่องมาที่หน้าของเขาแล้วจึงดับเครื่องยนต์ “เฮ้ ไอ้หนูวิลเลี่ยม” เจย์ตะโกนตอบขณะที่ลุกออกจากที่นั่ง เหยียบกราบเรือเป็นที่ส่งตัวให้เขาขึ้นมาบนพื้นดิน โดยปล่อยหน้าที่จัดการกับเครื่องยนต์เป็นของช่างเครื่องไป ส่วนตัวเขาเองเดินตรงมาที่วิลเลี่ยมโดยมีกรีนิช แซ็ก ชารุคและ   อีวายืนอยู่ใกล้ๆ “เรือยังไม่พร้อมน่ะ ต้องปรับอีกนิดหน่อย ไม่น่าเชื่อว่าเดี๋ยวนี้ เมกานิคของเราจะฝีมือด้อยลงขนาดนี้ เรื่องแค่นี้ก็ไม่จัดการให้ละเอียด” เจย์บ่น “แหม แหม แหม ผมไม่อยู่นี่ว่าเอาว่าเอาเลยนะลุงเจย์ไม่ให้เครดิตกันมั่งเลย” เสียงชายหนุ่มผิวขาวผมทรงสกินเฮดในชุดเสื้อช้อปสีส้มแทรกขึ้นมา “ไม่อยากให้บ่นก็จัดการงานแกให้ดีสิไอ้หนูคิท” เจย์ตอบหนุ่มผมสกินเฮด “ผมไม่อยู่แป๊บเดียวให้ลูกน้องจัดการให้หน่อยเดียวลุงอย่าบ่นเลยน่าเดี๋ยวผมจัดการให้รับรองอึดใจเดียว เครื่องปิ๊งเลยลุง” เจ้าหนุ่มยังต่อปากต่อคำ “เอาละ เอาละพอก่อน ผมมีคนแนะนำให้รู้จัก” วิลเลี่ยมพูดขัดขึ้นพร้อมพูดต่อ “นี่คุณเจย์นักขับเรือมือหนึ่งของเราและเจ้าหนุ่มสกินเฮดนั่นคือคิท ถึงจะภายนอกจะเป็นอย่างที่เห็นแต่ก็เป็นหัวหน้าวิศวกรด้านเมกานิคของซิลฟ์ ส่วนคนนี้เป็นทราเวลเลอร์ของเรากรีนิช ลูกสาวคุณแอนเดอร์สัน ส่วนคุณคนนี้คือคุณชารุคจากสภาความมั่นคงของอินเดีย ส่วนแซ็กกับอีวาคงไม่ต้องแนะนำนะ” วิลเลี่ยมแนะนำกรีนิชให้รู้จักเจย์และคิท “กรีนิชค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” กรีนิชแนะนำตัวเองอีกรอบ “เราเจอกันแล้วครั้งหนึ่งนะ” เจย์พูดแล้วยื่นมือมาจับมือทักทายกรีนิช “งานครั้งนี้ดูดีขึ้นเยอะเลย มีสาวสวยเป็นทราเวลเลอร์ให้ผมดูแลและปกป้อง” คิทโค้งตัวก่อนจับมือทักทายกรีนิช แต่มันนานเกินธรรมดาจนกรีนิชต้องชักมือกลับในขณะที่คิททำหน้าทะเล้น “สถานการณ์โดยรวมเป็นอย่างไรบ้างครับ” แซ็กถามสีหน้าจริงจัง “ทางฝ่ายวิจัยแจ้งยืนยันมาแล้วว่าอากาศวันอังคารไม่มีปัญหา น่าจะพบเมฆและความชื้นมากหน่อยแต่หมดกังวลเรื่องฝนได้” เจย์ตอบ “ส่วนเรื่องพาหนะผมเตรียมสปีดโบ้ทมาเพิ่มอีกสามลำ ถึงจะประสิทธิภาพด้อยกว่าแต่เราจะให้ซีกเกอร์อีกสามคนขับมันเพื่อคอยสนับสนุนคุณเจย์กับกรีนิชทางด้านหลัง” วิลเลี่ยมรายงานความคืบหน้าต่อ “ส่วนของการปรับปรุงโครงสร้างเรือและเสริมความทนทาน โคลงเรือเสริมไทเทเนีนียมไว้ในจุดเปราะบางแล้ว และเราสั่งหลังคาแข็งไว้สำหรับป้องกันคนขับและผู้โดยสารน่าจะทำให้ทนการโจมตีของซินได้มากขึ้น โดยตัวหลังคาจะเป็นไฟเบอร์กลาสเหนียวแบบใสทนทานเป็นพิเศษ” คิทชี้แจงงานของเขา เวลาล่วงเลยมาเกือบบ่ายโมงแสงแดดจ้าสาดส่องทั่วพื้นที่อาณาบริเวณ ขับเน้นกับสีขาวของทัชมาฮาลให้ส่องสว่างยิ่งขึ้น หลังจากอาหารมื้อเที่ยงผ่านไป วิลเลี่ยม กรีนิช เจย์และคิทกลับไปเริ่มงานที่ริมน้ำต่อ ในขณะที่อีวา แซ็กและชารุคแยกตัวออกไปจัดการงานของแต่ละคน เมื่อมาถึงบริเวณที่จอดเรือช่างเครื่องตรวจสภาพเครื่องยนต์กันอย่างขะมักเขม้น เจย์และคิทเดินเข้าไปร่วมวงปรึกษากันสักพักก็หันหน้ากลับมาแล้วโบกมือเรียกให้ตามมาโดยเร็ว “เรือพร้อมแล้วอีกสิบนาทีเราจะออกเรือทดสอบ กรีนิชหนูเตรียมให้พร้อม เราต้องร่วมงานกันให้เสร็จภารกิจนี้ จากนี้เราคือคู่หูกัน” เจย์พูด “ยินดีค่ะคุณเจย์ ฝากตัวด้วยค่ะ” กรีนิชยิ้ม “นี่จ้ะชุด ชุดออกเดตของเธอ” อีวาซึ่งตามสมทบหัวเราะก่อนยื่นชุดสีดำพับเป็นสี่เหลี่ยมให้กรีนิช เกือบสิบนาทีผ่านไปกรีนิชกลับมาพร้อมชุดรัดรูปหนาสีดำมีส่วนที่เป็นยางแข็งกันกระแทกนูนออกมาตามจุดต่างๆของร่างกาย ด้านหลังมีส่วนกันกระแทกติดอยู่เพื่อลดความเสียหายที่อาจเกิดความเสียหายกับผู้สวมใส่ให้ได้มากที่สุด อีวายื่นหมวกนิรภัยสีดำคล้ายหมวกที่ใช้ในการแข่งรถที่กรีนิชเคยผ่านตาทางโทรทัศน์มาบ้าง พร้อมบอกว่านอกจากความปลอดภัยและน้ำหนักเบามากแล้วมันยังช่วย กันแรงปะทะของสายลมและละอองน้ำที่จะโถมเข้ามาเมื่อเรือใช้ความเร็วสูงได้ดีจนน่าแปลกใจเลยทีเดียว เจย์รออยู่ที่นั่งคนขับด้านขวาของเรือแล้ว กรีนิชค่อยๆ พาตัวเองลงนั่งที่นั่งด้านซ้ายที่เหลืออยู่ คาดเข็มขัดนิรภัยไว้ที่ไหล่ซ้ายขวาและลำตัว เจย์ปรับระดับความเอียงของที่นั่งให้กรีนิชอยู่ในองศาที่เหมาะสม “เอาละหน้าที่ของหนูคือทำตัวให้เป็นส่วนหนึ่งของเรือ” เจย์พูดสั้นๆ “ส่วนหนึ่งของเรือ” กรีนิชทวนคำสั่ง “ใช่ส่วนหนึ่งของเรือ มันคือการขยับร่างกายให้เคลื่อนไหวถ่ายเทน้ำหนักให้ไปทิศทางเดียวกับเรือ เอาล่ะพูดอาจเข้าใจยากลองดูจากของจริงดีว่าสวมหมวกซะ” เจย์พูดจบก็สตาร์ทเครื่องยนต์ทันที คันเร่งถูกเหยียบลงตรงข้ามกับการทำงานของเครื่องยนต์ที่เร่งมากขึ้น พาให้เรือทยานออกไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วจนหลังของกรีนิชถูกกระชากให้เอนมาแนบพนักพิงอย่างแรง เสียงเครื่องยนต์หมุนถี่ขึ้นเรื่อยๆ ตามเสียงเครื่องยนต์ที่ส่งเสียงคำรามแสดงพลังขึ้น กระแสลมและละอองน้ำลอยเข้าปะทะเรือในขณะที่เรือแหวกสายน้ำและอากาศเพื่อทำความเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พวงมาลัยถูกหักเลี้ยวไปทางขวาตามความโค้งของลำน้ำมันทำให้กรีนิชเหมือนจะหลุดออกจากที่นั่งไปทางซ้ายตามแรงหนีศูนย์กลางที่เกิดขึ้น ก่อนเข้าทางตรงของลำน้ำตัวเธอกลับมาอยู่ในสภาพนั่งอยู่ที่นั่งปกติก่อนการเร่งเครื่องยนต์จะทำให้เธอหลังติดพนักพิงอีกครั้ง กรีนิชต้องวนเวียนกับสภาพนี้ได้พักหนึ่งเธอเริ่มปรับตัวได้บ้างทำให้ความลำบากน้อยลงระยะทางผ่านมาเกือบสิบกิโลเมตร เจย์กลับเรือกะทันหันละอองน้ำกระทบกราบเรือกระเซนเป็นวงกว้าง “เป็นไงบ้าง แรงดึงแรงฉุดที่เกิดจากเรือลำนี้ ถ้าไม่ทำตัวให้เป็นส่วนหนึ่งของเรือมันจะยากมากทั้งคนนั่งและคนขับที่จะพาเรือไปจุดหมาย ช่วงก่อนถึงจุดกลับเรือฉันสังเกตเห็นว่าหนูเริ่มปรับตัวได้แล้ว ถูกต้องแล้วล่ะที่ทำขณะนั้น แต่วิธีจริงๆ คือจะต้องมองที่เส้นทางที่เรือจะไปและคิดล่วงหน้าว่าจะต้องเลี้ยวไปทางไหนแล้วเตรียมตัวถ่ายน้ำหนักเพื่อรอการหักเลี้ยวหรือเร่งเครื่องเบาเครื่อง ถ้าทำได้ทั้งตัวหนูและตัวเรือเองจะแสดงพลังได้เต็มที่ เอาล่ะขากลับลองทำอย่างที่ฉันพูดซิ” พูดจบเจย์ไม่รอช้าเร่งเครื่องยนต์ทะยานออกไป กรีนิชฟังคำพุดของเจย์เข้าใจหลักการโดยรวม ตาเธอสังเกตเส้นทางด้านหน้า หัวเริ่มก้มต่ำคาดการณ์การขับของเจย์จากเส้นทางที่มองเห็นเบื้องหน้า ถ่ายเทน้ำหนักตัวไปทิศทางที่เส้นทางข้างหน้าบอกกับเธอ ทั้งแรงดึงแรงเหวี่ยงลดเหลือน้อยลงทันที เจย์ที่สังเกตการกระทำของกรีนิชหันมายิ้มพอใจเล็กๆ แล้วเพิ่มความเร็วของเรือขึ้นอีกจนความเร็วครั้งก่อนเทียบไม่ติดไปจนเกือบจะเทียบท่าจึงลดความเร็วลงก่อนที่จะจอดสนิท “กรีนิชหนูมีพรสวรรค์ด้านการถ่ายเทน้ำหนักและการคาดคะเนเส้นทางนะ พรุ่งนี้วันอาทิตย์เราเจอกันที่นี่ตอนเช้า” เจย์พูดจบก็ขึ้นฝังพร้อมกับพูดกับตัวเองเสียงเบา “แอนเดอร์สันลูกสาวนายนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ นะ” แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 17:58:00 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 17:41:06

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ 4 Operation Snake Hunt พญานาคากาลิยะ ดวงตะวันลับขอบฟ้า ดวงจันทร์เริ่มทอแสงจางๆ ทำให้แสงดาวจางลงไปถนัดตา นกน้ำกลับสู่รังส่งเสียงแว่วๆ มาไกลๆ เสียงเพลงพื้นเมืองของนักดนตรีท้องถิ่นดังมาจากริมถนน หญิงสาวนั่งบนโต๊ะไม้ในโรงแรมหรูของนครอัครา  ดวงตาสีเขียวมรกตจับจ้องไปที่แผนที่แผ่นหนึ่ง มันระบุละเอียดและมีข้อความเขียนกำกับไว้หลายจุด มันคือแผนที่ที่กรีนิชได้รับมาจากวิลเลี่ยมเมื่อช่วงเย็นหลังจากเธอเสร็จจากการทดสอบเรือ พร้อมด้วยข้อมูลเกี่ยวกับซินและผนึก ว่าผนึกนั้นเมื่อเปิดมิติแล้วจะไม่สามารถถูกทำลายได้โดยซิน จะไม่ได้รับผลกระทบจากซินใดๆ ทั้งสิ้น ดังนั้นหากเกิดเหตุการณ์นอกเหนือจากที่เตรียมไว้การใช้ผนึกซึ่งคือสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่โตนั้นเป็นที่หลบภัยหรือที่หลบพลังต่างๆ ของซินจะเป็นทางเลือกที่ดีทางหนึ่ง หญิงสาวจดจำสถานที่ต่างๆ บนแผนที่ขึ้นใจและทบทวนมันหลายรอบ ด้วยความเหนื่อยอ่อนจากวันนี้เธอจึงหลับใหลบนฟูกสีขาวรองด้วยเตียงสีหม่นและบรรยากาศของเมืองเก่าแก่แห่งลุ่มน้ำศักสิทธิ์ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นเหมือนสัญญาณเริ่มต้นวันใหม่ วันอาทิตย์ก่อนวันผนึกซินสองวัน วันนี้กรีนิชยังคงต้องไปฝึกการหนีออกจากห้องปลดผนึกในทัชมาฮาลมาโดยใช้มอเตอร์ไบค์เพื่อส่งเธอและคีย์ไปยังสปีดโบทเรือความเร็วสูงของคุณเจย์ซึ่งจอดอยู่ริมแม่น้ำ ในขณะที่กรีนิชเริ่มชำนาญในการทรงตัวอยู่บนเรือความเร็วสูงแล้ว ซึ่งกว่าจะทำได้ดีขนาดนี้ก็ใช้เวลารอบแล้วรอบเล่า ผ่านเวลาไปนานพอสมควรทีเดียว ที่จุดปลายทางซึ่งเป็นจุดที่กรีนิชจะต้องลงจากเรือเพื่อทำการผนึกซินที่บริเวณชายฝั่งซึ่งเป็นโค้งน้ำ มีคนกลุ่มหนึ่งจัดเตรียมก่อสร้างอะไรบางอย่าง เธอจึงเอ่ยปากถามเจย์ “คุณเจย์คะ บนฝั่งตรงจุดที่เราจะผนึกซินกัน คนกลุ่มนั้นทำอะไรกัน มองดูเหมือนกำลังจะสร้างอะไรสักอย่างอยู่” “พื้นที่รับแรงกระแทกน่ะ สร้างสถานที่เพื่ออำนวยความสะดวกและเพื่อความปลอดภัยให้ทราเวลเลอร์และซีกเกอร์ให้มากที่สุด โดยฝ่ายวิจัยจะคำนวณค้นหาทางเป็นไปได้ให้ที่จะเกิดขึ้นขณะผนึกซินและสร้างทางแก้ให้ได้มากที่สุด” เจย์ตอบกรีนิชซึ่งกำลังโยกตัวถ่ายน้ำหนักขณะเรือกำลังตีโค้งเพื่อกลับลำเรือ “วันมะรืนนี้แล้วซินะคะ ที่เราจะต้องจัดการกับซินตนแรก” กรีนิชพูดด้วยน้ำเสียงกังวล “กลัวหรือ” เจย์ถาม กรีนิชผงกหัวช้าๆ ตามองลงไปที่ปลายเท้าแสดงอาการของการไม่มั่นใจในตัวเอง “กลัวน่ะถูกต้องแล้วล่ะ มันทำให้เราทำอะไรด้วยความระมัดระวัง แต่ถ้าเธอไม่มั่นใจตัวเองก็ให้มั่นใจฝีมือนักขับของซิลฟ์อย่างฉันได้เลยนะ” เจย์พูดจบพลางหัวเราะเสียงดัง ทำให้กรีนิชคลายความกังวลลงได้บ้าง กรีนิชกับเจย์ใช้เวลาในการฝึกกันจนบ่ายคล้อยจึงหยุดลง “โอเคละกรีนิช จงจำความรู้สึกนี้ไว้ พรุ่งนี้เราจะพักกัน  จบการฝึกเพียงเท่านี้พักผ่อนให้ร่างกายพร้อมเต็มที่สำหรับวันมะรืน เห็นวิลเลี่ยมบอกว่าคีย์จะส่งมาถึงในวันพรุ่งนี้จึงต้องให้เธอไปตรวจสอบจุดเปิดผนึกด้วยนะ”  เจย์พูดกับกรีนิชหลังเครื่องยนต์ทั้งคู่บริเวณท้ายเรือเงียบเสียงลง หลังเสร็จจากการฝึกกรีนิชกลับโรงแรมเพื่อชำระล้างร่างกายและเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว  เธอมีนัดพบกับอีวาเพื่อรับประทานอาหารเย็น แต่ก่อนจะถึงเวลานั้นเธออยากที่จะสัมผัสกับเมืองนี้ก่อนโดยใช้ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ ในการสำรวจ ชุดวันพีชสีขาวถูกหยิบออกมาใช้งานพร้อมด้วยรองเท้าสีฟ้าอ่อน จุดหมายของเธอคือริมน้ำฝั่งตรงข้ามทัชมาฮาลซึ่งมีร้านค้ามากมาย กรีนิชใช้เวลาไปนานทีเดียวในการสำรวจร้านค้าต่างๆ แต่ถ้าจะให้ถูกต้องต้องเรียกว่าการเดินเที่ยวซะมากว่า เวลาล่วงเลยมาเกือบจะถึงเวลานัดหมาย กรีนิชกลับไปพบอีวาซึ่งรออยู่ที่ล๊อบบี้โรงแรมพร้อมทั้งแซ็กและวิลเลี่ยม มื้อค่ำดำเนินไปอย่างที่มันเคยเป็นอยู่เสมอมา ทั้งคำพูดกวนของแซ็ก ทั้งประโยคตำหนิวิลเลี่ยมของอีวา ทั้งคำพูดของ           วิลเลี่ยมที่บ้างครั้งก็จริงจังน่าเชื่อถือ จนกรีนิชนึกถึงความสงสัยที่เธอสงสัยมานานแต่กลับลืมถามออกมาทุกครั้งไป “เอ่อ ฉันมีอะไรอยากถามมานานแล้ว” กรีนิชเอ่ย “อะไรละ” อีวาสงสัย “ผมยังโสดครับ ถ้าคำถามของคุณคือผมมีคนรักรึยังน่ะนะ” แซ็กกวน “คือว่า...ฉันสงสัยมานานมากแล้วว่าทั้งๆ ที่เรามีทั้งรัฐบาลนานาประเทศค่อยให้ความช่วยเหลือ ทำไมเราต้องมาผนึกซินด้วยวิธียุ่งยากขนาดนี้ ทำไมไม่ใช้อาวุธสมัยใหม่ในการกำจัดซิน” กรีนิชถามขึ้นโดยทำเป็นว่าไม่ได้ยินเสียงของแซ็ก “ซินเป็นอณูวิญาณที่ก่อเกิดเป็นรูปร่างขึ้นมาก็เหมือนก้อนพลังงานที่เกิดจากโลก การใช้อาวุธเพื่อกำจัดซินเคยมีการทำมาก่อนแล้วแต่ผลที่ได้คือ ไม่มีความเสียหายใดๆ เกิดกับซินแต่อย่างใด น่าจะเหมือนกับที่ซินไม่สามารถทำอันตรายแก่ผนึกได้นั่นละ เราจึงทำได้แค่เพียงผนึกไว้เท่านั้น” วิลเลี่ยมอธิบาย กรีนิชขมวดคิ้ว พลางใช้ส้อมจิ้มลงบนสเต็กในจานด้านหน้าของเธอ แล้วใช้มีดหันชิ้นเนื้ออกจากกัน เหมือนกำลังระบายอารมณ์ “อืม อีวาแล้วทางลูฟร์ติดต่อมาเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” แซ็กถาม “เพชรจะถูกส่งมาพร้อมกับเครื่องบินของกองทัพ คงจะมาถึงนิวเดลีประมาณไม่เกินเก้าโมงและจากนิวเดลีมา      อัคราก็ใช้เวลาประมาณชั่วโมงครึ่ง รวมกับขนส่งมาที่นี่ทางกองทัพแจ้งว่าน่าจะมาถึงที่นี่ไม่เกินเที่ยงวัน” “งั้นช่วงเที่ยงวัน พวกเราไปรับคีย์ด้วยกัน” แซ็กพูด “เพชรที่ใช้เป็นคีย์ในครั้งนี้ มีมูลค่ามากเลยหรือทำไมการขนย้ายมันเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้” กรีนิชสงสัย “เพราะมันคือ เดอะรีเจนท์ ไงล่ะ” แซ็กตอบโดยไม่ได้มีข้อมูลอะไรเพิ่มให้กรีนิชมากขึ้นแต่อย่างใด “เพราะเพชรเม็ดนี้ เอ่อ...แต่ถ้าจากขนาดคงต้องเรียกว่า ‘ก้อน’ นี้ละมั้ง” วิลเลี่ยมหัวเราะแล้วพูดต่อ “เป็นเพชรขึ้นชื่ออันดับต้นๆ ของโลก เดอะรีเจนท์ (The Regent) เพชรขนาดร้อยสี่สิบจุดห้ากะรัต ค้นพบในเหมืองของเมืองมัทราสประเทศอินเดีย ซึ่งขณะนั้นยังเป็นเขตอาณานิคมของอังกฤษ เรียกขานกันช่วงแรกว่า พิทท์ไดมอนด์ (Pitt Daimon)  ตามชื่อของผู้ว่าราชการเมืองมัทราส โทมัส พิทท์ เขาได้นำเพชรเม็ดนี้กลับไปเจียระไนที่ประเทศอังกฤษในศตวรรษที่สิบแปด ต่อมาเพชรได้เปลี่ยนมือมาสู่ยุคแห่งออร์ลีน รีเจนท์แห่งฝรั่งเศส เพชรเม็ดนี้จึงถูกขนานนามว่า เดอะ        รีเจนท์ตามตำแหน่งของเจ้าของ และมันยังเปลี่ยนมาอยู่ในท้องพระคลังของฝั่งเศษในยุคแห่งการปฏิวัติ เพชรเม็ดนี้ยังดึงดูดภัยคุกคามอีกหลายครั้งในสมัยจักรพรรดินโปเลียน จนกระทั่ง ปลายศตวรรษที่สิบเกา จึงได้รับการยกเว้นการขายทอดตลาดจากพระคลังสมบัติ และคืนให้แก่สาธารณชน โดยตั้งแสดงอยู่ ณ พิพิธภัณฑ์ลูฟร์จนถึงปัจจุบัน นี่ละตำนานของเพชรเม็ดนี้” “แล้วฉันต้องถือของมีค่ามหาศาลอย่างนี้ แล้วหนีจากเจ้างูยักษ์นั่นน่ะหรือ” กรีนิชตัดพ้อ “ใช่ แต่ไม่ต้องกังวลมากในชุดของเธอนั้นจะมีช่องเพื่อเก็บมันไว้อยู่แล้วคงทนแรงกระแทกได้มากอยู่ แต่ที่ต้องระวังมากที่สุดคือความร้อน เพชรประกอบขึ้นด้วยธาตุคาร์บอนจำนวนมาก ถึงความแข็งจะเป็นเลิศแต่เมื่อถูกความร้อนสูงมันก็จะเสียหายได้ง่ายอย่างคาดไม่ถึงเชียวล่ะ” วิลเลี่ยมเตือน “สรุปว่าเพชรปลอดภัยก็พอใช่ไหม ส่วนคนก็แล้วแต่ชะตากรรม” กรีนิชตัดพ้ออีกครั้ง ก่อนทุกคนจะหัวเราะกันทั้งโต๊ะ “แต่พูดถึงซินในครั้งนี้ ครั้งก่อนตอนคุณแอนเดอร์สันเป็นผู้ผนึก มันโกลาหลกันเลยที่เดียวแหละ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวิญญาณที่ทรงพลังขนาดนี้” อีวาพูด “ใช่ผมเองก็เคยเห็นการผนึกมิติมาหลายครั้ง จากทราเวลเลอร์คนอื่นๆ แต่ก็เป็นทราเวลเลอร์ระดับเลือดผสมน่ะนะและเป็นเขตแดนไม่ใหญ่มากอย่างนี้ วิญญาณที่พบก็เทียบกับเจ้าตัวนี้ไม่ได้เลย” แซ็กเสริม “กาลียะ” วิลเลี่ยมเอ่ยชื่อหนึ่งขึ้นมาและทำหน้าภูมิใจในตัวเอง จนทำให้คนอื่นรู้เลยว่าเดี๋ยวจะต้องมีข้อมูลละเอียดและยาวตามมาอีก และมันก็ไม่ผิดไปจากที่ทุกคนคิด “กาลียะนั้นเป็นชื่อที่ตั้งตามเทวะตำนานของศาสนาพราหมณ์ซึ่งได้กล่าวถึง พญานาคตนหนึ่ง ชื่อกาลียะ อาศัยอยู่ในทะเลสาบ กาลินที แห่งเมือง ยมุนา แนวป่าวรินทวัน ได้มีเหตุการณ์ กล่าวถึงเมื่อเหล่าเด็กเลี้ยงวัวพาวัวของตนไปกินน้ำ และลงอาบที่ทะเลสาบกาลินที พญานาคกาลียะเกิดไม่พอใจ พ่นพิษใส่ทะเลสาบ ทำให้เหล่าเด็กเลี้ยงวัวล้มตายไปเป็นอันมาก ร้อนถึงพระกฤษณะที่ได้ทราบข่าวจึงมาช่วยปราบนาคกาลียะ การต่อสู้ของพระกฤษณะนั้นยาวนานมาก ครั้งหนึ่ง พระกฤษณะพลาดท่าถูกไฟของนาคกาลียะสลบไป แต่ก็ยังสามารถฟื้นขึ้นมาต่อสู่ได้อีก พญานาคกาลียะแผ่พังพานออกเป็นนับพันเศียร ซึ่งพระกฤษณะก็ได้ต่อสู้อยู่ท่ามกลางเศียรนับพันนั้น ซึ่งถือกันว่าท่วงท่าการต่อสู้ของพระกฤษณะนั้นเปรียบเสมือนท่าร่ายรำที่สวยงาม ต่อมาพญานาคกาลียะได้เสียทีพระกฤษณะ ซึ่งในขณะที่พระกฤษณะกำลังจะปลิดชีวิต นาคกาลียะนั้น นางพญานาคกัญญา ซึ่งเป็นภรรยาของนาคกาลียะได้มาร้องขอชีวิตเอาไว้ พระกฤษณะจึงไว้ชีวิต แต่ห้ามนาคกาลียะกระทำการใดที่เป็นการรบกวนคนเลี้ยงสัตว์อีกเลย” วิลเลี่ยมเล่า “วิลเลี่ยมคุณนี่สมกับเป็นหัวหน้าฝ่ายวิจัยของซิลฟ์จริงๆ รู้ไปถึงเรื่องเทวะตำนานของศาสนาต่างๆ และเรื่องอื่นมากมาย”  กรีนิชชมความทึ่ง “กูเกิ้ลเมื่อเช้านี้น่ะ” วิลเลี่ยมเฉลยถึงแหล่งที่มาของความรู้มหาศาลของเขา เสียงหัวเราะตามมาหลังจากคำเฉลยของวิลเลี่ยม และเมื่อจบจากการรับประทานอาหารค่ำทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวสำหรับเวลาที่เหลือน้อยลงมาทุกขณะก่อนจะเริ่มภารกิจสำคัญ ช่วงสายๆ ของวันอาทิตย์กรีนิชและพวก รอการมาถึงของคีย์อยู่ที่ค่ายชั่วคราวของทหารอินเดีย ตั้งอยู่ไม่ไกลจากทัชมาฮาลมากนัก โดยมีชารุคซึ่งกำลังจัดการงานของเขาด้วยภาษาซึ่งกรีนิชฟังไม่ออกแม้เพียงน้อยนิด เวลาผ่านไปไม่นานนัก เสียงใบพัดของเฮลิคอปเตอร์เริ่มส่งเสียงมาจากระยะไกล ทุกคนลุกออกไปที่ลานจอดเฮลิคอปเตอร์ ซึ่งเป็นเครื่องหมายวงกลมสีเหลืองล้อมรอบตัวอักษรเอช เครื่องลงจอดอย่างไม่มีปัญหาใดๆ ชายชราใส่ชุดสูทสีดำในมือถือกระเป๋าสีเงินคล้องด้วยกุญแจมือ ด้านหนึ่งคล้องไว้กับตัวกระเป๋า ส่วนอีกด้านหนึ่งคล้องไว้กับข้อมือของเขา  เขาเดินลงมาจากประตูเครื่อง ตามมาด้วยบอดี้การ์ดสองคนด้านหลัง แซ้กเดินนำไปพลางพูดเสียงดังฝ่ากระแสลมซึ่งเกิดจากใบพัดที่ยังไม่หยุดหมุนดีของเฮลิคอปเตอร์ “สวัสดีครับคุณเฮนรี่ ต้องผมต้องขอขอบคุณคุณจริงๆ ที่ต้องรบกวนคุณมาถึงอินเดีย” “ไม่มีปัญหาครับ เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว เป็นเกียรติของผมด้วยซ้ำ ที่ได้ร่วมงานนี้” ชายชรากล่าว “การเดินทางเป็นอย่างไรบ้างครับ” แซ็กถามอย่างมีมารยาทพลางเดินไปที่ห้องรับรองที่เตรียมไว้ “ก็เรื่อยๆ น่ะครับ แต่ผมแค่รู้สึกว่าระยะทางมันไกลขึ้นทุกๆ ที เมื่ออายุของผมมากขึ้น” “คุณพ่อของผม ท่านฝากความคิดถึงมาด้วยครับ” แซ็กพูด “คิดถึงสมัยผมยังหนุ่ม และคุณพ่อของคุณยังทำงานภาคสนามนี้อยู่จริงๆ สมัยนั้นเราไปกันทั่วทุกมุมโลก เพื่อการสะกดซินเลยล่ะ” เฮนรี่เล่าถึงอดีตด้วยใบหน้าแสดงความคิดถึง กระเป๋าถูกวางลงบนโต๊ะ เฮนรี่ไขกุญแจมือออกด้วยกุญแจในกระเป๋าเสื้อสูทด้านใน และบอดี้การ์ดคนแรกป้อนรหัสใส่ที่ล็อกกระเป๋า ตามด้วยอีกคนไขกุญแจที่กระเป๋า เมื่อกระเป๋าเปิดออก อัญมณีเม็ดงามส่องแสงสะกดสายตาทั้งหมดที่จับจ้องไปที่มัน ความงามจากในรูปภาพที่กรีนิชเคยเห็นไม่สามารถเทียบได้เลยกับการได้มองอย่างใกล้ชิดขนาดนี้ มองแล้วให้ความรู้สึกว่าเหมือนว่ามันมีพลังชีวิตลึกลับเปล่งออกมา แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 18:00:17 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 17:41:34

ความคิดเห็นที่ 9 “เดอะรีเจนท์ โปรดตรวจดูได้เลยครับ” เฮนรี่พูด อีวาเป็นผู้เข้าไปตรวจเช็คเพชรเม็ดงาม ใช้เวลาสักพักหนึ่งก็หันมาที่แซ็ก “เดอะรีเจนท์ของแท้ไม่ผิดแน่ค่ะ” “ขอบคุณมากครับคุณเฮนรี่ เราได้จัดเตรียมอาหารและที่พักไว้ให้คุณและคณะที่โรงแรมแล้วครับ โดยที่การรักษาความปลอดภัย สภาความมั่นคงของที่นี่จะดูแลคุณและเพชร ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ต้องกังวลครับ” แซ็กพูด “วันนี้พระอาทิตย์เริ่มตกดินเวลาหกโมงสิบนาที เราคงจะต้องรบกวนขอใช้เพชรก่อนเวลาสักประมาณครึ่งชั่วโมงครับ” วิลเลี่ยมพูด “เช่นนั้นพบกันที่ล็อบบี้เวลาห้าโมงสามสิบนาทีครับ” เฮนรี่ตอบ เวลาล่วงเลยมาถึงเวลานัดหมาย แซ็ก กรีนิช วิลเลี่ยม อีวาและชารุคคอยอยู่ที่บริเวณล็อบบี้โรงแรม เฮนรี่เดินมาพร้อมกระเป๋าสีเงินใบเดิม “ผมพร้อมแล้ว” เฮนรี่พูด ด้วยขบวนรถจีเอ็มซีที่จอดรออยู่หน้าโรงแรม ด้วยเวลาไม่นานนักก็มาถึงทัชมาฮาล ห้องผนึกถูกกั้นไว้ไม่ให้มีผู้คนเข้าออกโดยชารุค เวลาที่นาฬิกาของแซ็กบอกเวลาหกโมงพอดี “คุณเฮนรี่ครับขอเพชรด้วยครับ” แซ็กพูด เฮนรี่เปิดกระเป๋าออกหยิบเพชรอย่างระมัดระวังส่งให้แซ็ก “กรีนิชคุณรับคีย์นี้ไป และลองมองหาจุดเปิดผนึกตรงที่สัญลักษณ์แห่งพันธะสัญญาทั้งสี่มาบรรจบกัน” แซ็กสั่ง กรีนิชรับเพชรมาไว้บนฝ่ามือ หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้น ความตื่นเต้นหลายๆ อย่างทั้งที่เกิดจากเพชรอันประเมินค่ามิได้ กับการจะได้เห็นประตูที่ผนึกซินพลังวิญญาณอันยิ่งใหญ่ไว้ แสงสีส้มเริ่มปกคลุมทั่วท้องฟ้า เสียงนกการ้องระงม ถึงจะมีเสียงมาจากทั่วทุกแห่ง แต่สำหรับกรีนิชแล้วนั้นในห้องผนึกนี้เหมือนกับเวลาจะหยุดนิ่ง ไร้เสียงต่างๆ โดยสิ้นเชิง แสงส่องสว่างเป็นรูปคลื่นขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นให้กรีนิชเห็นที่จุดที่สายตาของเธอจับจ้อง มันเป็นเส้นแสงสีเข้มขนาดใหญ่ขยับตัวราวกับคลื่นในน้ำ “เห็นแล้ว มองเห็นแล้วค่ะ” กรีนิชพูดเสียงดัง “ไหนส่งเพชรมาให้ผมซิ” แซ็กพูด กรีนิชส่งเพชรไปให้แซ็ก ด้วยความที่แซ็กเองก็เป็นซีกเกอร์จึงทำให้เขาสามารถมองเห็นแสงของประตูได้ ถึงจะไม่สามารถเปิดหรือปิดประตูได้ก็ตาม “ใช่แล้วล่ะ นี่ล่ะคือผนึกที่สะกดกาลียะไว้” แซ็กยืนยัน “วันนี้เรายืนยัน ประตูเปิดมิติเรียบร้อยกันแล้ว ก็คงจะหมดหน้าที่ของวันนี้กันแล้ว ผมว่าเราให้ทุกคนกลับไปพักผ่อนให้เต็มที่เพื่อวันพรุ่งนี้กันดีกว่า” วิลเลี่ยมพูด ค่ำคืนก่อนวันสำคัญผ่านไปยากเย็นสำหรับกรีนิช เธอพยายามข่มตาลงเพื่อให้ร่างกายได้พักผ่อน แต่ด้วยความกังวลมากมายหลายอย่างทำให้จิตใจเธอไม่สงบ ประตูระเบียงของห้องพักหรูในโรงแรมถูกเปิดออก แสงจันทร์ทอแสงอ่อนๆ ทำให้เห็นหมู่ดาวได้รำไร กรีนิชยืนมองทองฟ้าที่อยู่เหนือลำน้ำยมุนาแล้วจิตใจเธอเริ่มสงบลงอย่างประหลาด ผ่านไปไม่นานเธอจึงกลับมาหลับใหลลงบนผ้าปูสีขาวสะอาดตา แสงสว่างให้สัญญาณการเริ่มต้นวันแห่งภารกิจ วันนี้ทัชมาฮาลและพื้นที่โดยรอบถูกสั่งปิด ห้ามบุคคลภายนอกเข้า ทุกๆ หน่วยทั้งซิลฟ์เองและทางกำลังทหารที่เข้าควบคุมพื้นที่เตรียมการกันตั้งแต่เช้าเพื่อภารกิจช่วงยามเย็น อุปกรณ์ต่างๆ ถูกนำออกมาจากที่เก็บ ซีกเกอร์แต่ละหน่วยวางแผนงานสำหรับการช่วยเหลือที่เป็นไปได้มากที่สุด กรีนิชอยู่ในห้องประชุมยุทธการที่ค่ายของทหารที่ตั้งไว้ชั่วคราวเพื่อภารกิจนี้ “เราปิดพื้นที่บริเวณทัชมาฮาลเรียบร้อยแล้ว และทหารกระจายกำลังไปประจำการตามจุดต่างๆ” ชารุครายงานสถานการณ์ทางฝ่ายสนับสนุน “ผมขอทวนแผนการครั้งนี้ก่อน” วิลเลี่ยมพูด “แผนการในเย็นวันนี้เราจะใช้ปฏิบัติการ สเนคฮันท์ (Snake Hunt)” “เนื้อหาปฏิบัติการนี้ โปรดดูที่แผนที่นี้” เขากางแผนที่ของทัชมาฮาลและพื้นที่โดยรอบออก “เราจะเริ่มต้นจากจุดเอ คือตำแหน่งของประตูมิติ ซึ่งทราเวลเลอร์จะทำการเปิดมิติตอนดวงอาทิตย์ตกเวลา สิบแปด  นาฬิกายี่สิบเจ็ดนาที” เขาชี้ไปยังห้องผนึกของทัชมาฮาล “หลังจากใช้คีย์เปิดประตูมิติแล้ว เมื่อซินเริ่มตื่นจากการหลับอันยาวนาน พลังงานของคีย์จะดึงดูดให้ซินเข้าหาในทันที” “ต่อจากนั้น ซีกเกอร์จะนำมอเตอร์ไบค์มารอรับที่หน้าตัวทัชมาฮาล ทราเวลเลอร์ที่ออกมาจาการเปิดประตู ตรงจุดบี” วิลเลี่ยมเลื่อนมือลงมาชี้ที่ตรงหน้าทัชมาฮาลใกล้กับน้ำพุ “มอเตอร์ไบค์จะพาทราเวลเลอร์ผ่านน้ำพุ จนกระทั่งลอดผ่านซุ้มประตูหน้า” “โดยตรงจุดนี้ ซีกเกอร์กลุ่มสนับสนุนจะทำการดึงความสนใจของซินให้ได้มากที่สุด ด้วยระเบิดเสียงและระเบิดแสง โดยการใช้ผนึกซึ่งคือหอชะฮานและซุ้มประตูหน้าซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของผนึก เป็นที่กำบัง” “จนกระทั่งถึงริมแม่น้ำ ซึ่งคือจุดซี ที่เจย์เตรียมเรือสปีดโบ้ทรออยู่ โดยจะมีสปีดโบ้ทสำรองที่ขับโดยซีกเกอร์อีกสามลำคอยสนับสนุนจากด้านหลัง” วิลเลี่ยมชี้ให้เห็นเส้นทางในการออกจากทัชมาฮาลเข้าไปถึงจุดจอดเรือ “หลังจากนั้นเรือจะพาทราเวลเลอร์ไปสู่จุดหมายซึ่งเราเรียกจุดเอ็กซ์ เป็นระยะทางรวมทั้งหมดเก้สจุดเจ็ดกิโลเมตร” วิลเลี่ยมชี้ให้เห็นเส้นทางเดินเรือจากหน้าทัชมาฮาลไปสูจุดผนึกบริเวณโค้งน้ำ “ณ จุดปิดผนึกจะมีซีกเกอร์คอยสนับสนุนทราเวลเลอร์คอยอยู่” “ส่วนบริเวณริมสองฝั่งแม่น้ำ จะมีซีกเกอร์ประจำการเป็นระยะ เพื่อใช้ปืนระเบิดเสียง และระเบิดแสง เพื่อดึงความสนใจของซินไว้ให้ได้นานที่สุด โดยจะมีฐานหลบภัยที่เราสร้างไว้เรียบร้อยเป็นระยะๆ ตามความยาวของแม่น้ำเป็นที่มั่น”    วิลเลี่ยมอธิบายแผนต่อไป “แผนทั้งหมดผมได้แจ้งแล้ว ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ขอให้ทุกคนตรวจเช็คตำแหน่งของตนเอง และฝ่ายเทคนิคขอให้ตรวจอุปกรณ์ต่างๆ ให้เรียบร้อยด้วย จงจำไว้ว่าความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยนั้นอาจหมายถึงชีวิตชีวิตหนึ่ง ขอบคุณทุกท่านและยินดีที่ได้ร่วมงานกับทุกคน” วิลเลี่ยมจบการอธิบายปฏิบัติการวันนี้ ทุกคนแยกย้ายออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง เวลาบ่ายคล้อยทุกคนยังวุ่นอยู่กับการเตรียมการ ที่ริมฝั่งแม่น้ำคิทและลูกน้องในหน่วยเมกานิคปรึกษาและทดลองเครื่องเรือที่ริมน้ำ มอเตอร์ไบค์สองคัน ทดสอบขับวนไปมา กรีนิชเปลี่ยนชุดเป็นชุดปฏิบัติการณ์เรียบร้อย เธอเดินสำรวจเส้นทางที่จะต้องผ่านแต่ละจุด จากห้องผนึกไปจนถึงริมแม่น้ำ “เฮ้! ยายหนูกรีนิชเอาจริงเอาจังจริงนะ” เสียงเจย์ตะโกนทัก “แหมคุณเจย์ใครจะอารมณ์เย็นได้อย่างคุณเจย์คงหาได้ยากค่ะ” กรีนิชตอบ “เรือเป็นอย่างไรบ้างคะ?” กรีนิชถามต่อ “สำหรับคนสวยอย่างคุณกรีนิชแล้ว ทุกอย่างคิทคนนี้จัดการไว้ให้อย่างเพียบพร้อม ไม่ต้องห่วงครับ” คิทซึ่งอยู่บริเวณนั้นเข้ามาร่วมวง “อิจฉาพวกคุณจริงๆ ใจเย็นกันจริงๆ” กรีนิชพูดพร้อมร้อยยิ้มเล็กๆ “ไม่ต้องกังวลเราสองคนช่วยเธอเต็มที่” เจย์บอกหญิงสาวด้วยเสียงจริงจัง “ขอบคุณค่ะ ฝากด้วยนะคะ คิท แล้วก็คุณเจย์” กรีนิชพูด เจย์และคิทพยักหน้า เกือบจะถึงเวลาเปิดผนึกประตูแล้ว กรีนิชไปที่ห้องประชุม อีวาส่งวิทยุสื่อสารขนาดเล็ก ใช้ติดไว้ที่บริเวณในหมวกนิรภัย “เอาล่ะถึงเวลาลงมือแล้ว ทุกคนประจำที่ได้” วิลเลี่ยมสั่งการ “กรีนิชเอานี่ไปด้วย” แซ็กชี้ไปที่กระถางต้นไม้ที่วางอยู่ “เอาไปทำไม?” กรีนิชสงสัย “เป็นเครื่องหมายบอกว่าเปิดประตูสำเร็จไง เพราะในห้องผนึกไม่มีสิ่งมีชีวิต เอามันตั้งไว้ด้านหน้าถ้าต้นไม้หายไป ก็หมายถึงประตูถูกเปิดแล้ว” แซ็กอธิบาย “โชคดีนะกรีนิช” อีวายื่นมือมาจับที่ไหล่กรีนิช “คิดซะว่ามันเป็นโรงนาแต่ใหญ่ไปหน่อยนะ” แซ็กพูดแล้วยิ้ม เวลาขณะนี้ใกล้เวลาเริ่มภารกิจเข้ามาทุกขณะ กรีนิชยืนอยู่ในห้องผนึกเพียงคนเดียวมือเธอกำคีย์ไว้ ตรงหน้ามีกระถางต้นไม้ที่แซ็ก ให้มาวางอยู่ แสงอาทิตย์เริ่มค่อยๆ เปลี่ยนสี เสียงจากเครื่องสื่อสารดังขึ้น “ทุกหน่วยเตรียมพร้อม เราจะเริ่มภารกิจสเนคฮันท์ในเวลาอีกไม่นาน ทราเวลเลอร์พร้อมรึไม่ เปลี่ยน” เสียง            วิลเลี่ยมสั่งการ “ทราเวลเลอร์พร้อมแล้ว” กรีนิชตอบ “จะเริ่มปฏิบัติการเมื่อทราเวลเลอร์เห็นแสงของประตู เมื่อเห็นแสงแล้วแจ้งด้วย เปลี่ยน” “ทราเวลเลอร์ทราบแล้ว เปลี่ยน” กรีนิชในชุดปฏิบัติการสีดำพร้อมหมวกนิรภัยทรงลู่ลมสีดำเช่นเดียวกันกับชุด ยืนถือคีย์ซึ่งสะท้อนกับแสงทำให้แสงที่สะท้อนจาก คีย์กระจายไปส่วนต่างๆ ของห้อง ความตื่นเต้นของเธอมากมายจนทุกอย่างสับสน เธอสูดหายใจยาวทิ้งเรื่องต่างๆ ที่รบกวนจิตใจออกไป รวบรวมสมาธิอยู่ที่การเตรียมเปิดประตูมิติ ทันใดนั้นแสงสว่างบนพื้นซึ่งเป็นจุดเปิดประตูก็เปล่งแสงขึ้น เส้นแสงรูปคลื่นเห็นได้อย่างชัดเจน “แสงปรากฏแล้วจะเริ่มเปิดประตูในอีกสิบวินาที เปลี่ยน” “ทุกหน่วยเตรียมพร้อม” วิลเลี่ยมสั่งการ กรีนิชวางคีย์ลงบนเส้นแสงที่ปรากฏบนพื้น สองมือวางแนบพื้นหินขนาบสองข้างของคีย์ ตามองไปที่ต้นไม้ในกระถางตรงหน้า กรีนิชตั้งสมาธิส่งความคิดไปที่เส้นแสงบนฝ่ามือของเธอ “จิตแห่งบรรพกาล ดวงเนตรแห่งพื้นพิภพ โปรดเบิกทางแห่งห้วงมิติ” บรรยากาศรอบๆ อัดตัวรุนแรง  เสียงสั่นของอากาศส่งเสียงลั่นในหู พลังเหมือนถูกดึงออกไปทางมือทั้งสองของเธอ เสียงนกที่ได้ยินเสียงจากภายนอก และเสียงจากวิทยุติดต่อหายไปสิ้น กรีนิชมองตรงไปที่ต้นไม้ในกระถาง มันได้หายไปแล้วเหลือเพียงกระถางตั้งอยู่เท่านั้น เธอรู้ในทันใด ภารกิจเริ่มขึ้นแล้ว กรีนิชลุกขึ้นเก็บคีย์ไว้ในช่องเก็บของบนชุดของเธอ แล้วจึงวิ่งด้วยแรงทั้งหมดออกมาที่หน้าทัชมาฮาลซึ่ง มอเตอร์ไบค์ติดเครื่องรออยู่ด้านหน้าทัชมาฮาล แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 18:03:40 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 17:42:01

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อเธอมาถึงส่วนหน้าภาพที่ปรากฏต่อสายตาของเธอ มันช่างไม่คุ้นเคยเลยกับการรับรู้ของเธอ นั่นคงเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาสู่มิติขนานขนาดใหญ่เช่นนี้ ภาพทิวทัศน์โดยรอบซึ่งเคยแต่งแต้มไปด้วยสีเขียวของใบหญ้าและแมกไม้ กลับแปรเปลี่ยนเป็นเพียงสีน้ำตาลแดงดำของดิน ทรายและหิน ต้นไม้ใบหญ้าและดอกของไม้ล้มลุกที่อยู่รอบๆหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่จริง มันเป็นโลกที่เปรียบเหมือนอยู่ในถิ่นแห้งแล้งกันดาร ยิ่งเมื่อกระทบแสงสีส้มของดวงอาทิตย์ยิ่งทำให้ความไร้ชีวิตแสดงออกมามากยิ่งขึ้นอีก “ขึ้นมาเลย” ซีกเกอร์บนมอเตอร์ไบค์ตะโกนขึ้น ดึงเธอกลับสู่ภารกิจ กรีนิชกระโดดขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไบค์ ทันทีที่เธอนั่งเรียบร้อย มันออกตัวด้วยความเร็ว เสียงเครื่องยนต์ส่งเสียงร้องคำราม เมื่อผ่านน้ำพุส่วนกลางกรีนิชเห็นซีกเกอร์ประจำตามจุดต่างๆ เริ่มขยับตัว เสียงเครื่องยนต์แหลมสูงขึ้นอีกตามการเร่งเครื่องของผู้บังคับมัน กรีนิชหันหลังไปมองภาพทัชมาฮาลมันกลับเป็นภาพไม่คุ้นตาขึ้นไปอีกจากที่เธอเห็นในเวลาหลายวันที่ผ่านมา เงาสีดำทะมึนสูงเหนือตัวทัชมาฮาลยามอาทิตย์อัสดง ลำตัวยาวสีดำปานความมืดยามไร้แสงจันทร์ ค่อยๆ พันตัวรอบตัวทัชมาฮาลสีขาว ลำคอที่ชูขึ้นเหนือสิ่งก่อสร้างต่างเริ่มขยายออกเป็นแนวโค้งยาวหลายแนว ยามมันขยับตัวจะเผยให้เห็นว่าหลังหัวทั้งเจ็ดจะปรากฏวงสีขาวหลังลำคอ เมื่อแสงสีส้มส่องกระทบให้เห็นเกล็ดสีดำและเขี้ยวโค้งสีขาวจากปากทรงสามเหลี่ยมหัวลูกศร บนหัวทรงสามเหลี่ยม ส่วนสองข้างของหัวที่แยกออกมามีสิ่งที่มีลักษณะคล้ายครีบของสัตว์น้ำขยับอย่างช้าๆ สลับกับเร็ว ลำคอยาวทั้งเจ็ดเคลื่อนไหวไปในทิศทางต่างๆ กัน ขณะที่ปลายหางเรียวแหลมสะบัดเมื่อใดก็เกิดเสียงดังแหวกอากาศตามมาในทันที ยามมันชูคอบดบังแสงสุริยะประหนึ่งดั่งหอคอยแห่งความพินาศตั้งตระหง่านตรงหน้า  เสียงขู่คำรามก้องพื้นพิภพ ดวงตาเรียวแหลมสีแดงเข้มปานเลือดผู้บริสุทธิ์จับจ้องมองเพื่อตามหาพลังแห่งผนึกซึ่งดึงดูดมันอยู่ กรีนิชตกตะลึงสิ่งที่เธอเผชิญอยู่ มันยิ่งใหญ่เกินกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะจัดการได้ แต่เธอก็ยังสามารถรวบรวมสติและคิดว่าต้องทำให้ได้ เสียงของระเบิดเสียงตามด้วยระเบิดแสงดังขึ้น หัวทั้งเจ็ดสะบัดไปทางที่กำเนิดเสียงจนแรงลมพัดผ่านบริเวณนั้น เมื่อมองไปทางเสียงที่เกิดขึ้น เสียงคำรามใส่จากลำคอยาวทั้งเจ็ด เสียงดังสนั่นหวั่นไหว มอเตอร์ไบค์ทะยานไปถึงริมน้ำ กรีนิชวิ่งลงไปจุดหมายคือเรือของเจย์ที่จอดคอยอยู่ ณ เวลานี้สายน้ำแห่งนี้เมื่อกระทบแสงอาทิตย์ตกดิน หากมองไปไกลสุดลำน้ำ ด้วยแต่เดิมน้ำแม่น้ำแห่งนี้ก็มิใช่น้ำใสสะอาดแต่อย่างใด จึงปรากฏเป็นน้ำสีมัว ทำให้เมื่อมองผ่านๆ ตาก็เปรียบเหมือนมันคืออสรพิษยักษ์ กำลังเลื้อยผ่านผืนแผ่นดิน กรีนิชคิดในใจ “ลงมาเร็ว” เจย์ตะโกนเรียก กรีนิชลงนั่งที่นั่งฝั่งซ้าย คาดเข็มขัดนิรภัย เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อม เครื่องยนต์ที่ถูกสตาร์ทเครื่องไว้แล้ว ถูกเร่งความเร็วเต็มที่เท่าทีมันจะถูกเร่งได้ เสียงเครื่องยนต์คำรามก้อง ละอองน้ำถูกพัดกระจายออกด้วยความแรง เรือทะยานออกไปข้างหน้าฝ่าอากาศที่พัดกระทบอย่างรุนแรง ทิวทัศน์ที่ประจักษ์แก่สายตาของเธอ บัดนี้เปลี่ยนแปลงไปสิ้น เพราะมิติแปรเปลี่ยนไป ทำให้แมกไม้ริมแม่น้ำทั้งใหญ่น้อยหายไปจากสายตา มองพบเพียงพื้นดินหินและสิ่งปลูกสร้างสองริมฝั่ง ในขณะเดียวกันเสียงของอุปกรณ์สมัยใหม่ทั้งหลายไม่สามารถดึงความสนใจจากงูยักษ์สีนิลกาลได้อีกต่อไป มันมุ่งหน้าเคลื่อนตัวเร็วราวพายุผ่านลานน้ำพุ จนเกือบจะถึงซุ้มประตู มันเลื้อยข้ามซุ้มประตูและกระโจนลงน้ำทำให้เกิดคลื่นยักษ์กระทบฝั่งแม่น้ำทั้งสองฝั่ง ดวงตาสีเลือดทั้งเจ็ดคู่ขณะนี้จับจ้องไปที่จุดเดียว คือเครื่องยนต์ที่ส่งเสียงคำรามอยู่บนน้ำซึ่งพยายามจะหนีออกไปให้ไกลจากปีศาจตนนี้ หัวสองหัวชูขึ้นฟ้าเหยียดตรง และสะบัดลงมาด้านหน้าพร้อมอ้าปากปล่อยก้อนพิษออกมาเป้าหมายคือคีย์และทราเวลเลอร์ “มันพ่นพิษมาแล้ว” กรีนิชร้องตะโกน เจย์เหลือบมองค์กระจกหลังและหักเรือหลบและเร่งความเร็วขึ้นอีก ละอองพิษเพียงไม่มากถูกบริเวณลำเรือ แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้ลำเรือที่เสริมความแข็งแกร่งมาอย่างดีเสียหายจนเกือบทะลุ “ไอ้บ้าเอ้ย ทำเรือเราเป็นอย่างนี้ได้” เจย์ตะโกนเจ็บใจ เมื่อเทพอสรพิษเห็นว่าพิษไม่ถูกเป้าหมาย มันทะยานตัวว่ายน้ำตามหมายจะขยี้เรือตรงหน้าให้แหลกด้วยร่างกายยาวสุดตาของมันเอง “มันตามมาแล้ว เร็วมากใกล้เขามาเรื่อยๆ แล้ว” กรีนิชรายงานเจย์ กาลิยะสะบัดหัวทั้งเจ็ดแล้วมุดลงสู่ใต้น้ำ ลำตัวยาวของมันหายไปสู่ใต้พื้นน้ำด้วยความเร็ว คลื่นน้ำซึ่งเกิดจากการสะบัดหางเรียวแหลมก่อนที่ทั้งตัวของมันจะลงสู่ใต้น้ำ ก่อให้เกิดคลื่นถี่หลายลูกซัดเข้าหาริมฝั่ง ทำให้สิ่งก่อสร้างริมน้ำพังทลายลงเป็นวงกว้าง กรีนิชไม่สามารถมองเห็นกาลิยะได้ด้วยตาเปล่า แต่ก็ยังเห็นคลื่นที่เกิดจากการเคลื่อนตัวใต้น้ำของมัน มุ่งตรงเข้าใกล้เรือขึ้นเรื่อยๆ จนเงาใต้น้ำขนาบข้างลำเรือ หัวทั้งเจ็ดแหวกสายน้ำชูขึ้นสู่อากาศขนาบข้างลำเรือทั้งซ้ายขวา เจย์ทำได้เพียงเร่งเครื่องยนต์สุดกำลัง จนละอองน้ำกระเซ็นออกไปทางด้านหลังปลิวไปไม่ขาดสาย เนื่องจากแรงส่งจากเครื่องยนต์ อสรพิษยักษ์ส่ายหัวมากมายของมัน มองแล้วราวมือของปีศาจร้ายขยับนิ้วก่อนจะบดขยี้สิ่งมีชีวิต เสี่ยงขู่ในลำคอดังออกมาเป็นระยะจากสองข้างลำเรือ บางหัวอ้าปากกว้างเห็นถึงลำคอ แต่เมื่อหัวทุกหัวหยุดนิ่ง กรีนิชรับรู้ได้เลยว่ามันกำลังจะโจมตีเข้าใส่เรือซึ่งใช้ความเร็วเต็มที่แล้ว แต่ก็ยังหนีความเร็วของมันไม่พ้น มองไปที่มาตรวัดความเร็วก็ไม่ขยับเพิ่มไปจากเดิมได้อีก ทันใดนั้นเสียงระเบิดดังขึ้นต่อเนื่องๆ หลายลูก คงเป็นกระสุนเสียงจากฐานที่มั่นริมแม่น้ำระดมยิงออกมา อสรพิษยักษ์ชะงักชั่วครู่และด้วยพลังของมันก่อให้เกิดคลื่นยักษ์ขึ้นรอบตัว โถมซัดใส่ริมชายฝั่งเป็นระลอก ซึ่งบัดนี้ไม่มีต้นไม้และสิ่งมีชีวิตใดๆ คอยชะลอความแรงของคลื่นลงได้แล้วความแรงของคลื่นจึงหันมาที่เรือของกรีนิช ในจังหวะที่มันหันไปสนใจริมฝั่งความเร็วของมันลดลงชั่วขณะ ทำให้เจย์สามารถพาเรือหนีห่างออกมาได้ แต่แล้วพิษจากหัวทั้งเจ็ดถูกพ่นใส่ราวพายุจากระยะไกล ถึงจะพยายามหลบอย่างไรกระสุนพิษลูกหนึ่งโดนเข้าที่หลังคาไฟเบอร์กลาสชนิดพิเศษของเรืออย่างจัง พิษจากหลังคาเริ่มย่อยส่วนหลังคาจนจะลามไปถึงส่วนอื่น “คุณเจย์หลังคาทนไม่ไหวแล้ว” กรีนิชร้องขึ้น เจย์กดปุ่มสีแดงขวามือของเขา หลังคาถูกดีดออกจากตัวเรือทันที ทำให้หนีรอดจากการกร่อนทำลายของพิษ เมื่อปีศาจอสรพิษเห็นว่าสิ่งที่มันจ้องทำลายยังเคลื่อนไหวได้ เสียงแผดร้องจากหัวทั้งเจ็ดดังสนั่นหวั่นไหว มันพุ่งตัวหมายบดขยี้ให้สรรพสิ่งดับสิ้นด้วยตัวมหึมาของมัน ระยะทางระหว่างเรือซึ่งแล่นด้วยความเร็วสูงกับอสรพิษยักษ์เริ่มใกล้กันเหลือเพียงไม่กี่สิบเมตร “เราจะถูกตามทันแล้ว!” กรีนิชมองไปด้านหลัง “จับแน่นๆ หลังพิงที่นั่งให้ชิด” คันโยกสีแดงถูกดึงลงจนสุด แรงกระชากไปด้านหน้าทำให้กรีนิชเกือบจะทานไว้ไม่ไหว เครื่องยนต์เริ่มส่งกลิ่นไหม้ แต่ความเร็วเรือก็เพิ่มขึ้นมหาศาล “คุณทำอะไรน่ะเจย์” กรีนิชตะโกนถาม “ไนตรัทออกไซด์” เจย์ตะโกนตอบ ระยะห่างเริ่มห่างขึ้นจากปีศาจด้านหลังที่แหวกสายน้ำตามมาอย่างไม่ลดละ “อย่างนี้เราน่าจะหนีรอดแน่” กรีนิชตะโกนในขณะที่ละอองน้ำและกระแสลมจากความเร็วของเรือถาโถมใส่ไม่ยั้ง แต่แล้วความเร็วเรือก็เริ่มลดลงเรื่อยๆ จนกลับสู่ปกติ กรีนิชตกใจ “เกิดอะไรขึ้น?” เธอตะโกน “มันใช้ได้แค่นี้ ไม่อย่างนั้นเรือเราจะรับไม่ไหว อาจระเบิดได้” เจย์ตะโกนตอบ อสรพิษยักษ์ไล่เข้ามาเรื่อยๆ หัวทรงลูกศรและปากเรียวแหลมมุ่งตรงมาอย่างไม่ลดละ มันม้วนตัวมุดลงใต้น้ำสลับกับกระโจนขึ้นบนผิวน้ำ ทำให้น้ำรอบตัวกระจายออกทุกทิศทาง กรีนิชหันไปมองเห็นร่างสีดำทะมึนใกล้จะถึงตัวเรือหากเพียงมันเข้ามาใกล้กว่าอีกเพียงน้อยนิดเรือคงจะคว่ำหรือแตกเป็นเสี่ยง แล้วเสียงเจย์ก็ตะโกนขึ้น “เตรียมตัวกระโดด เห็นจุดผนึกแล้ว” เจย์ตะโกนบอกแล้วลดความเร็วเรือลงกะทันหัน แล้วหักเรือเข้าที่โค้งน้ำให้ชิดฝั่งที่สุด กรีนิชกระโดดลงที่ชายน้ำ ด้วยความเร็วเรือที่ความเร็วลดลงแล้วแต่ก็ยังเร็วเกือบร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง ตัวเธอกระทบผิวน้ำและกระเด็นบนผิวน้ำจนลอยไปถึงฝั่ง เรือของเจย์พุ่งไปข้างหน้าจนลอยขึ้นกระทบฝั่งไกลไปอีกหลายร้อยเมตร ซีกเกอร์ที่จุดผนึกเข้าช่วยกรีนิชประคองเธอมายังจุดปิดผนึก เธอไม่กล้ามองไปที่แม่น้ำทำได้เพียงวางคีย์ลงบนจุดผนึก มือสองข้างวางทาบลงไปที่พื้นดิน แม้เธอจะไม่ได้มองไปข้างหน้าแต่เสียงร้องดั่งสนั่น ทำให้ร่างกายทุกส่วนสั่นสะท้าน กรีนิชเงยหน้ามองตรงไปด้านหน้า บัดนี้ท้องฟ้าด้านหน้าถูกเงาสีดำบดบังสิ้น ดวงตะวันถูกหัวทั้งเจ็ดบดบังแสง ดวงตาสีชาดทั้งเจ็ดคู่จับจ้องอยู่ตรงหน้าเธอ เสียงขู่ที่พร้อมจะโจมตีเข้าใส่ได้ยินได้อย่างชัดเจน ร่างกายมโหฬารกำลังจะพ่นพิษร้ายใส่ในระยะเพียงไม่กี่เมตรจากตัวเธอเท่านั้น ชั่วเสี้ยววินาที กรีนิชซึ่งทาบมือไว้ที่พื้นดินด้านซ้ายและขวาของคีย์ ลืมความเจ็บปวดรวบรวมสมาธิทั้งหมด “ขอวิงวอนพลังแห่งผืนดิน ดวงจิตไร้ขอบเขต เส้นทางแห่งมิติจงปิด” ...... ...... ...... เสียงร้องดั่งสนั่นหายไป เสียงขู่จากลำคอทั้งเจ็ดไม่ได้ส่งเสียงใดๆ ออกมาอีก แม่น้ำสงบนิ่ง มือของเธอสัมผัสกับใบหญ้า เสียงนกร้องได้ยินเจื้อยแจ้ว ผสมกับเสียงใบไม้บนต้นไม้ใหญ่ถูกลมพัดกระทบกัน ดวงตะวันสีแดงมองเห็นได้ชัดเจน เงาสีดำหายไปจากท้องฟ้า กรีนิชยังคงตกตะลึงอยู่ไม่รู้ว่าเธอทำอะไรลงไป เสียงรอบตัวเธอดังขึ้นทุกทีๆ หน่วยพยาบาลมาล้อมดูแลเธอ เสียงโหวกเหวกของใครบางคนดังขึ้นให้เธอได้ยิน จับใจความได้ลางๆ ว่า ...สำเร็จแล้ว “สำเร็จแล้วค่ะ...พ่อ” กรีนิชเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ก่อนสติของเธอจะเลือนหายไป แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 18:05:17 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 17:42:24

ความคิดเห็นที่ 11 บทที่ 5 A Tale of White Swan ตำนานหงส์ขาว แสงสังเคราะห์จากหลอดไฟกระพริบตัวผ่านผงฟูลออเรสเซนต์ ทำให้เกิดแสงส่องสว่างในห้องสีขาวสะอาดตา  เสียงเครื่องวัดชีพจรส่งเสียงดังเป็นจังหวะ ถุงน้ำเกลือหมดไปเกินกว่าครึ่งของปริมาณทั้งหมดแล้ว หยดน้ำเกลือหยดลงสู่หลอดใส ก่อนที่จะค่อยๆ เคลื่อนตัวไปตามความยาวของสายยาง ปลายทางคือแขนขาวนวลแต่กลับมีรอยฟกช้ำกระจายอยู่หลายแห่ง ดวงตาของหญิงสาวซึ่งปิดมาได้สักระยะหนึ่งแล้วเริ่มขยับไหวเล็กน้อย ดวงตาใต้คิ้วคู่งามค่อยๆ เบิกกว้างขึ้นจนเห็นในนัยน์ตาตาสีเขียวเข้ม “เธอฟื้นแล้ว” เสียงคุ้นหูดังขึ้น พร้อมกับมือที่มาจับอยู่ที่มือของกรีนิช “เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เสียงที่ได้ยินเบาๆ ทำให้สติของหญิงสาวเริ่มฟื้นคืนมา เธอมองไปที่ต้นเสียง ทำให้เธอรู้ได้ว่าเจ้าของเสียงคืออีวานั่นเอง เมื่อสติเริ่มฟื้นคืนกลับมา ความรู้สึกเจ็บตามร่างกาย เริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังพอที่เธอจะทนรับไหว “ที่นี่ที่ไหน” กรีนิชถามเสียงเบาๆ “โรงพยาบาลในเมืองอัคราน่ะ” อีวาตอบ “ซินละ” เธอถามต่อ “เรียบร้อยแล้วล่ะ ไม่ต้องกังวลนะ” กรีนิชพยักหน้าโล่งใจ แต่เมื่อเธอจะหลับตาลง กลับคิดถึงบางเรื่องขึ้นได้ ใบหน้าแสดงถึงความเป็นกังวลอย่างมาก ก่อนจะร้อนลนถามขึ้นว่า “คุณเจย์!คุณเจย์ละ เรือเขาคว่ำแล้วเขาเป็นอย่างไรบ้าง” กรีนิชถามเสียงดัง อีวาจับตัวเธอให้ค่อยๆ นอนลงเหมือนเดิม ก่อนตอบคำถามของเธอ “คุณเจย์ปลอดภัยแล้ว เขาไม่เป็นอะไรมากเธอใจเย็นๆ” “ตอนนี้คุณเจย์นอนพักอยู่ที่ห้องข้างๆ นี่เอง คงต้องใช้เวลาพักฟื้นพอสมควร เพราะกระดูกขาซ้ายหัก แต่คุณหมอแจ้งว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ต้องอยู่โรงพยาบาลสักพักหนึ่งก่อน” อีวาเล่า กรีนิชถอนหายใจยาว แสดงความโล่งใจ “แล้วคนอื่นๆ เป็นอย่างไรกันบ้าง” กรีนิชถามต่อ “ครั้งนี้เราโชคดีมาก อาจเป็นเพราะเตรียมความพร้อมมาอย่างดีก็เป็นได้ ครั้งนี้ไม่มีใครได้รับอันตรายร้ายแรงถึงชีวิตเลย” “มีแค่บางคนต้องพักฟื้นนานหน่อยเท่านั้น นอกจากนั้นก็บาดเจ็บเพียงเล็กน้อย” อีวาพูดต่อ กรีนิชพยักหน้ารับรู้ พร้อมกับร้อยยิ้มเล็กๆ ปรากฏบนใบหน้าของเธอ “เธอทำสำเร็จแล้วนะกรีนิช แต่ตอนนี้เธอพักผ่อนต่ออีกสักหน่อยเถอะ” อีวาบอกกรีนิชด้วยเสียงเบาๆ กรีนิชยิ้มรับและหลับตาลง เธอถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนที่จะหลับลงโดยมีอีวานั่งอยู่ข้างๆ หลังจากเหตุการณ์เมื่อเย็นวันอังคารจบไปแล้ว สมาชิกของซิลฟ์บางส่วนเดินทางกลับสู่ลอนดอน จะมีบ้างเป็นส่วนน้อยที่ต้องพักฟื้นที่โรงพยาบาลในอัคราเสียก่อน เจย์ต้องอยู่ที่โรงพยาบาลที่อัคราอีกหนึ่งอาทิตย์เต็ม ก่อนจะสามารถกลับมารักษาตัวต่อที่ลอนดอน กรีนิชรู้ภายหลังจากที่เธอออกจากโรงพยาบาลว่า เจย์รอดจากการที่เรือของเขาพุ่งเข้าชนริมชายฝั่งได้เพราะเขาถีบตัวออกจากเรือก่อนที่มันจะพุ่งชนอย่างหวุดหวิด ในขณะที่แซ็กเองก็เป็นห่วงกรีนิชอย่างมาก แต่เขามีหน้าที่ต้องนำคีย์ที่ผนึกซินสำเร็จกลับไปที่ซิลฟ์และรายงานแก่สมาชิกระดับสูง ส่วนวิลเลี่ยมนั้นอีวาเล่าว่าหลังจากการติดต่อของกรีนิชหายไปเนื่องจากเมื่อมิติเปิดแล้ว สนามแม่เหล็กไฟฟ้าเกิดเปลี่ยนแปลงทำให้อุปการณ์สื่อสารใช้การไม่ได้ เขาไม่พอใจอย่างมากบ่นอุบอิบตลอดเวลา และต้องการรีบกลับลอนดอนเพื่อสร้างระบบสื่อการใหม่ เพื่อให้ทันกับการใช้ในการผนึกซินในครั้งต่อไป ส่วนตัวกรีนิชเองนั้นกว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้ก็เป็นวันพฤหัสแล้ว เมื่อออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอและอีวามุ่งตรงกลับลอนดอนในคืนวันนั้นทันที พื้นหินแกรนิตสีขาวสะอาดตา ขณะนี้กลับเต็มไปด้วยสิ่งของต่างๆ วางระเกะระกะ ทั้งเสื้อผ้าและเครื่องใช้หลายชนิด กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถูกเปิดทิ้งไว้ กรีนิชกำลังรีบเร่ง เตรียมตัวเพื่อไปให้ทันการประชุม ซึ่งจะมีขึ้นในอีกยี่สิบนาทีข้างหน้า โทรศัพท์ดังขึ้น เสียงของอีวาย้ำว่าการประชุมจะเริ่มแล้ว ยิ่งทำให้กรีนิชเร่งรีบเพิ่มขึ้นอีก แต่ในที่สุดเธอก็ออกจากที่พักมุ่งไปห้องประชุมได้ในอีกไม่กี่นาทีต่อมา ใต้ดินของตึกมูลนิธิแอนเดอร์สัน ห้องประชุมขนาดใหญ่เริ่มเต็มไปด้วยสมาชิกเริ่มทยอยเข้ามาเรื่อยๆ เหตุเกิดจากเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ขณะที่กรีนิชกำลังพักผ่อนหลังกลับจากอินเดียในสถาพร่างกายไม่สมบูรณ์ดีนัก เสียงสั้นๆ จับเสียงได้ว่าเป็นเสียงของอีวา ส่งผ่านโทรศัพท์มาว่า “พบตำแหน่งของซินตนที่สองแล้ว วิลเลี่ยมเรียกประชุมในอีกสองชั่วโมง” ณ ห้องประชุมการประชุมเริ่มขึ้น สายตาแต่ละคู่มุ่งความสนใจไปที่วิลเลี่ยม ซึ่งกำลังจะประกาศเรื่องสำคัญ “จากสถานที่ผนึกซินที่เหลืออยู่ทั้งหกแห่ง ฝ่ายวิจัยพบสัญญาณคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าจากบริเวณหนึ่งเริ่มผิดปกติ เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมากทำให้ฝ่ายวิจัยมั่นใจได้ว่า ผนึกบริเวณนั้นกำลังจะคลายตัว” วิลเลี่ยมหยุดพูดชั่วคราว แล้วเรียกแผนที่พร้อมรายละเอียดขึ้นแสดงที่จอภาพขนาดใหญ่ด้านหลัง “ในขณะนี้เราหาพิกัดที่แน่ชัดได้แล้วว่าเป็นจุดห่างจากเมืองฟุสเซ่นของเยอรมันไปไม่มากนัก เป็นที่ตั้งของ ‘ปราสาทนอยชวานสไตน์’ สร้างในรัชสมัยของพระเจ้าลุดวิกที่สองแห่งราชวงษ์เยอรมันนี” เสียงปรึกษาหารือกันในห้องของสมาชิกฝ่ายต่างๆเริ่มดังขึ้นหลังจบการแจ้งข่าวของวิลเลี่ยม “ซินตนนี้คืออะไร” เสียงหนึ่งถามขึ้น วิลเลี่ยมหันเข้าหาจอภาพ เปลี่ยนภาพบนจอแสดงให้เห็นเป็นภาพสแกน เห็นกลุ่มจุดสีขาวรวมกันเป็นภาพมัวๆ หากเห็นเพียงภาพนี้เท่านั้นไม่สามารถบอกได้เลยว่าลักษณะมันคืออะไร จนวิลเลี่ยมเปลี่ยนภาพไปเรื่อยๆ เป็นภาพถ่ายจากหลายมุม จนเมื่อภาพหนึ่งปรากฏขึ้น เกิดเสียงอุทานขึ่นในห้องว่า “มังกร!” “ครับอย่างที่ทุกท่านได้เห็น ซินในครั้งนี้คาดว่าจะเป็นมังกร ซึ่งเราเองยังไม่สามารถหาข้อมูลของมันได้มากนัก แต่รหัสในการเรียกมังกรตัวนี้เราจะใช้ว่า ‘นิดฮอกก์’ ตามชื่อมังกรร้ายซึ่งกัดกินรากพฤกษาในตำนาน ยุกดราซิล” วิลเลี่ยมยืนยัน เก้านาฬิกาสามสิบสองนาที แคว้นบาวาเรีย เมืองฟุสเซ่น ประเทศเยอรมัน เมืองเล็กๆ อันมีทิวเขาแอลป์เป็นฉากหลัง รถสปอร์ตคันเล็กสีขาว ลายคาดตามยาวสองเส้นขนานกันไปตามความยาวของตัวรถ แซ็กซึ่งนั่งที่ที่นั่งคนขับกำลังพารถฝ่าสายลมและไอหมอกซึ่งเริ่มจางลงแล้ว แสงแดดยามสายตกกระทบกระจกหน้า ทำให้เห็นใบหน้าขาวนวลแต้มด้วยริมฝีปากสีแดงระเรื่อ ผมหยักศกสีดำเป็นเงาถูกมัดรวบไว้ด้านหลัง ดวงตาสีเขียวจ้องมองไปที่ทิวทัศน์ริมข้างทาง อันแต่งเติมด้วยพันธุ์ไม้ต่างๆซึ่งกำลังผลิใบรับฤดูใบไม้ผลิ กลิ่นอ่อนของต้นหญ้าลอยตามลมผ่านเครื่องปรับอากาศของรถเข้ามาด้านใน หิมะยังปรกคลุมบางส่วนของยอดเขา ที่ทอดตัวยาวหลังทะเลสาบที่ใสดั่งกระจก “นี่มันเหมือนในนิทานเลยนะ” กรีนิชรำพึงขึ้นขณะที่ตายังมองสองข้างทางไม่วางตา แซ็กหันมามองกรีนิช อมยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าเธอเห็นตัวปราสาทจะยิ่งกว่านี้” “ตอนแรกฉันคิดว่าต้องมาทำงานที่นี่เป็นอาทิตย์จะเป็นยังไง แต่ตอนนี้จะให้อยู่เป็นเดือนก็ยังได้นะ” กรีนิชยิ้มหลัง พูดจบ “วิลเลี่ยม บอกว่าประตูต้องอยู่ที่ใดสักแห่งในตัวปราสาทแน่นอน แต่ยังไม่สามารถกำหนดตำแหน่งที่แน่นอนได้” แซ็กพูดขณะมือทั้งสองข้างบังคับพวงมาลัยรถ ไปตามเส้นทางที่ทอดยาว ครั้งนี้วิลเลี่ยมและอีวาจะตามมาทีหลัง เพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติมอยู่ที่ลอนดอนก่อน เพราะซินตนนี้ซิลฟ์เองก็ยังไม่รู้ข้อมูลอะไรมากนัก “แล้วเรามาเพื่อหาตำแหน่งประตูกันก่อน มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เลย” กรีนิชขมวดคิ้ว “อีวาติดต่อ ทางรัฐบาลเยอรมันไว้แล้ว โดยที่ทางเยอรมันจะส่งผู้ช่วยมาให้เรา เป็นนักวิชาการโบราณคดี เขาคอย พบพวกเราที่หมู่บ้านทางขึ้นปราสาทแล้ว” แซ็กพูด เส้นทางลัดเลาะทิวไม้ ทุ่งหญ้าและลำธาร เมื่อรถเคลื่อนตัวผ่านทิวสน ปราสาทสีขาวขนาดใหญ่ตั้งอยู่บนหินผาขนาดยักษ์  ตัวปราสาทสร้างด้วยสถาปัตยกรรมแบบโกธิคผสมยุคกลางรายล้อมด้วยหอคอย ตัวปราสาทหลายหลังทอดตัวยาวต่อกันไป ทำให้เห็นเป็นเสมือนปราสาทจากเทพนิยาย “นั่นละนอยชวานสไตน์” แซ็กพูดเสียงเรียบ “มันเหมือนกับปราสาทในเทพนิยายที่ฉันรู้จักสมัยยังเด็กไม่ผิดเลย” กรีนิชยังมองตัวปราสาทไม่วางตา “มันคงต้องรู้สึกคุ้นล่ะนะ เพราะนอยชวานสไตน์นี้ เป็นต้นแบบของปราสาทเจ้าหญิงนิททรา นิทานอันโด่งดังของดีสนีย์ และยังมีการสร้าปราสาทจำลองไว้ในสวนสนุกดีสนีย์แลนด์อีกต่างห่าง” แซ็กพูดจบแล้วหันมายิ้ม ในขณะที่กรีนิชเองยังชื่นชมภาพที่เห็นอย่างไม่วางตา พลางอมยิ้มแล้วนึกจินตนาการถึงนิทานที่เคยอ่านสมัยเด็ก “เฮ้อ...ไหนว่าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เนี่ยนะผู้ใหญ่” แซ็กบ่นไปเรื่อยเปื่อย “คุณว่าใคร” กรีนิชหันมาถามเสียงเข้ม “เปล่านี่ ผมยังไม่ได้ทันพูดอะไรสักนิด” แซ้กโกหกหน้าตาเฉย รถยนต์จอดสนิทอยู่ที่หน้าร้านอาหารสีเหลือง ขอบหน้าต่างสีขาวเทา ปกคลุมด้วยหลังคาสีน้ำเงิน ตั้งอยู่บริเวณทางขึ้นสู่ปราสาท นักท่องเที่ยวหนาตาเดินขวักไขว่ โต๊ะริมกรัจกลึกเข้าไปจากหน้าร้านประมาณสามสี่โต๊ะ ชายชราผมและเคราสีขาวร่างดูสูงโปร่งในชุดสูทผ้าไหมอิตาลีสีเทาอ่อน กำลังนั่งจิบกาแฟพลางมองทิวทัศน์และผู้คน ผ่านกระจกใสที่กั้นอยู่ตรงหน้า แซ็กเดินเข้าไปหาแล้วโค้งตัวลง “ขอโทษครับ คุณคาห์นใช่ไหมครับ” ชายชราหันมาหาแซ้ก รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเรียวแหลมของเขา เขาโค้งตัวตอบรับ “คุณคงจะเป็นคุณคอลลินด์” “ยินดีที่ไดเพบครับผม แซ็ก คอลลินด์ กรุณาเรียกผมว่าแซ็กครับ” “งานครั้งนี้ผมคงต้องขอรบกวน คุณคาห์นด้วยครับ” แซ็กพูดอย่างมีมารยาท “แล้วสุภาพสตรีคนคงจะเป็น...”ชายชราเอ่ยเสียงยังคงไม่แน่ใจเต็มที่ “นี่คุณแอนเดอร์สันครับ กรีนิชแอนเดอร์สัน ทราเวลเลอร์ของเราครับ” แซ็กตอบ แต่คำว่าทราเวลเลอร์เขาเบาเสียงลงนิดหน่อย “เรียกกรีนิชเฉยๆเถอะค่ะ” กรีนิชยิ้มและแนะนำตัวอีกครั้ง ขณะที่ยื่นมือออกไปเพื่อทักทาย หลังจากทักทายกันเรียบร้อย ชายชราเชิญให้ทั้งสองนั่งร่วมโต๊ะ ชูมือเป็นสัญญาณเรียกบริกร เมื่อบริกรมาถึงเขาใช้ภาษาเยอรมันคุยกับบริกร กรีนิชฟังแล้วไม่รู้ความหมาย แต่แซ็กคงจะเข้าใจความหมายเขาฟังและพยักหน้ายิ้มๆ “คุณต้องลองกาแฟของที่นี่ มันทำให้ผมรู้สึกดีมากทุกครั้งที่ผมได้ดื่ม ผมขอเสียมารยาทสั่งให้เลยนะครับ และถ้าอยากได้อะไรเพิ่มเติมสั่งได้เลยนะครับ” คาห์นแนะนำสีหน้าภูมิใจ กาแฟหอมกรุ่นสีน้ำตาลจางๆ ถูกวางลงตรงหน้า เมื่อยกขึ้นจิบในครั้งแรกกรีนิชก็เห็นด้วยกับที่คาห์แนะนำทันที เพราะรสชาติของมันกลมกล่อมเข้ากับบรรยากาศจริงๆ “อร่อยจริงๆ ค่ะ” กรีนิชบอกกับคาห์นด้วยสีหน้าชื่นชม “ถ้าอย่างนั้นผมขอเข้าเรื่องงานเลยนะครับ” “ทางสภาความมั่นคงแจ้งผมว่า ให้อำนวยความสะดวกกับพวกคุณ เพื่อสำรวจหาประตูมิติในปราสาท” คาห์นหยุดพูดก่อนยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบก่อนจะพูดต่อไป “ผมจะช่วยเต็มที่ แต่ต้องขอยอมรับเลยครับว่าทางเราเองก็ไม่ทราบถึงตำแหน่งประตูแน่ชัดเหมือนกัน ทราบแต่ว่าพระเจ้าลุดวิกทรงให้ คริสเตียน แยงค์ นักประพันธ์และยังมีอีกสถานะหนึ่งเป็นซีกเกอร์ เป็นผู้ออกแบบโดยซ่อนห้องผนึกไว้ในห้องหนึ่งของปราสาท” คาห์นเล่าเรื่องขณะที่มือของเขาจับที่เคราสีขาว “เราอยากทราบรายละเอียด ความเป็นมาทั้งที่ประกาศกับสาถารณะชนและ...” แซ็กมองรอบตัวก่อนพูดต่อ “และข้อมูลซึ่งแจ้งไว้ในนาม ผนึกแห่งพันธะสัญญา” “ครับผมได้รับแจ้งแล้วว่าให้เปิดเผยข้อมูลได้ถึงระดับสูงเพื่อช่วยงานนี้ แต่ผมได้ยินมาว่าการจะหาประตูพบ ต้องมีคีย์ที่มีพลังมากพอ จึงจะสามารถมองเห็นประตูได้” คาห์นถาม “ใช่แล้วครับ เราได้นำมาด้วยแล้วครับ” แซ็กตอบเสียงเรียบ คาห์นทำท่าทางสนในแต่ไม่กล้าถามต่อ เพราะจริงๆ แล้วตัวเขาเองนั้นหลงใหลเรื่องอัญมณีอยู่พอสมควรทีเดียว แซ็กเองอ่านกริยาของชาบชราถึงความสนใจได้ จึงบอกไปสั้นๆ “ ‘โฮป’ ครับ “ สีหน้าคาห์นแสดงความตกใจเห็นได้ชัด เขาเลิกคิ้วทำตาโต “คุณหมายถึงโฮป เพชรต้องสาปเม็ดนั้น...” คาห์นถามย้ำ “ใช่ครับ โฮป สีน้ำเงินเข้มเม็ดนั้นละครับ” แซ็กตอบย้ำเช่นกัน กรีนิชทำหน้าไม่เข้าใจสิ่งที่ทั้งสองกำลังคุยกันเท่าไหร่นัก เพราะเธอเองก็เพิ่งจะรู้ว่าคีย์ครั้งนี้คือเพชรนามโฮป แต่ถ้าถามว่าเธอรู้เรื่องเกี่ยวกับโฮปไหม คำตอบคือไม่รู้เลย “โฮปนี่คือชื่อเพชรใช่ไหม?” กรีนิชหันไปถามแซ็กอายๆ “นี่คุณหนูไม่รู้จักตำนานของโฮปหรือครับ” คาห์นหันมาถามกรีนิชด้วยท่าทางตกใจแกมสงสัย กรีนิชยิ้ม “ค่ะ ไม่ทราบเลยค่ะ” เธอตอบด้วยท่าทางอายๆ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 18:08:46 จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 17:42:44

ความคิดเห็นที่ 12 มาเสริมครับ ในความเป็นจริง...อัลเฟรด เวเจเนอร์ ชาวเยอรมัน เสนอทฤษฏี ซึ่งมีใจความว่า เมื่อ 180 ล้านปี ผิวโลกส่วนที่เป็นแผ่นดินซึ่งโผล่พ้นผิวน้ำที่ติดกันเป็นทวีปเดียว เรียกทวีปใหญ่นี้ว่า แพงกีอา (pangaea) ซึ่งแปลว่า all land หรือ แผ่นดินทั้งหมด เมื่อเลาผ่านไป แพงกีอาเริ่มแยกเป็นหลายส่วน แต่ละส่วนขยับเขยื้อนเคลื่อนที่แยกจากกันไปเป็นทวีปต่างๆ ดังปรากฏในปัจจุบัน แอตแลนตีส เกิดหลังมากๆๆ และไม่ใช่ทวีปเดียว ซึ่งเป้นความรู้พื้นฐานทั่วไป ดังนั้น.... จาก..คุณคงเคยได้ยินมาก่อนว่าสมัยก่อนโลกเราไม่ได้แยกออกเป็นหลายทวีปดังเช่นตอนนี้ ณ เวลานั้นทวีปที่เป็นศูนย์กลางของโลกมีชื่อว่า ทวีปมู ในบางตำนานเขียนถึงทวีปนี้ด้วยชื่อ แอตแลนตีส จึงอ่านแล้วขัดๆๆความรู้สึกครับ ถึงจะเป็นนิยายก็ตาม จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 22:28:02

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณที่แนะนำค่ะแก้ไขแล้วค่ะ จากคุณ : นางสาวไม้หอม เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 22:56:50