ความคิดเห็นที่ 1 ตลาดนัดจตุจักรในวันหยุดแน่นขนัดไปด้วยผู้คน คงด้วยเหตุความพลุกพล่านของฝูงชน ปองใจจึงสอดมือข้างหนึ่งของเธอเข้ามาอยู่ในมือเขา เธอยึดมือเขาไว้แน่นราวกับต้องการซึมซับทุกหยาดความอุ่นจากอุ้งมือนั้น ความสัมพันธ์คาวโลกีย์ที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับปรียา ก่อความรู้สึกหวาดหวั่นต่อการใกล้ชิดเพื่อนต่างเพศ สัมผัสอุ่นและนุ่มจากฝ่ามือปองใจให้ความรู้สึกสั่นเกร็ง เธอจะรู้สึกอย่างไรหากเขาคลายมือที่เกาะกุมนั้นอยู่ออก “นี่ไงกันต์ สวยดี” เด็กสาวปล่อยมือจากเขา หันไปให้ความสนใจเสื้อแจ๊กเก๊ตตัวสวยที่แขวนโชว์อยู่ เด็กหนุ่มรู้สึกหายใจทั่วท้องขึ้น ปองใจหยิบเสื้อแจ๊กเก็ตสีชมพูอ่อนขึ้นมาทาบลำตัว แล้วเดินไปเพ่งพิศมองกระจกเงาในร้าน ภาพสะท้อนในกระจกแลเห็นเสื้อกันหนาวสีชมพูหวานลอยเด่นอยู่บนผิวเนื้อสีเข้มของเธอ เด็กสาวทำหน้านิ่ว “อ้าว ไม่ชอบเหรอปอง” เขาถามเมื่อเห็นเธอเดินออกจากร้านนั้น “สีมันหวานเกินไป” เธอว่าขณะพาเขาเดินเบียดเสียดผู้คนจนไปหยุดยืนอยู่บริเวณหน้าร้านห้องหนึ่งที่ปิดอยู่ เด็กสาวยกสองแขนขึ้นเพ่งพิศมองผิวเนื้อสีเข้มเกลี้ยงเกลาของตัวเอง “ความจริงปองชอบสีชมพูมากเลย แต่มันไม่เหมาะกับปอง ปองเป็นคนไม่สวยหาซื้อเสื้อผ้าใส่ลำบาก” คล้ายเธอกลืนบางสิ่งลงไปพร้อมกับคำพูดนั้น แม้ปองใจจะไม่ใช่คนสวย แต่เธอก็เปี่ยมไปด้วยบุคลิกภาพอันโดดเด่นและเปิดเผยอันเป็นเสน่ห์เฉพาะของตัวเธอเอง เขามองเพื่อนสาวด้วยความรู้สึกเช่นนั้น “ไม่จริงหรอก” เขาบอก ปองใจเงยหน้าเบิ่งตามองเพื่อนหนุ่ม “ปองนี่แหละดูดีที่สุดแล้ว” พอพูดจบ เขากลับเริ่มไม่มั่นใจว่าควรพูดเช่นนั้นไหม ด้วยสายตาที่เธอกำลังจ้องมองกลับมา “จริงเหรอ กันต์คิดแบบนั้นจริง ๆ นะ” ความรู้สึกบางประการแผ่ซ่านลงมาครอบงำจิตใจคนทั้งสอง เขาเริ่มกังวลแต่ยังพยายามปกปิดความหวาดหวั่นนั้นไว้ด้วยการขยายความ “ใช่ ทุกคนก็ต้องมีเสน่ห์ในตัวเองอยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอ” เด็กสาวคลายลมหายใจที่กลั้นอยู่ออก แววตาที่มองเขาคล้ายผิดหวังนิด ๆ เขาจึงส่งยิ้มให้เธอ “ไปเหอะปอง ไปดูเสื้อกันต่อ” ทั้งสองเดินเคียงคู่กันออกจากร้าน  ทว่า คราวนี้เธอมิได้สอดมือเข้ามาให้เขากุมไว้อีก เด็กหนุ่มไม่สนใจท่าทีที่หงอยไปของเพื่อน กวาดตามองหาเสื้อกันหนาวที่แขวนเรียงรายกันอยู่ด้วยท่าทางสนอกสนใจ ก่อนจะเพ่งสายตาไปยังเสื้อไหมพรมติดกระดุมตัวหนึ่ง ปองใจสังเกตมองตามสายตาเขา “สีขาวนั่นปองใส่แล้วน่าเกลียดกว่าสีชมพูอีก” พอสิ้นเสียงของตัวเอง ความรู้สึกบางอย่างกลับบอกกับเธอว่า ความสนใจในเสื้อหนาวตัวนั้นของกันต์ธีร์มิได้เกี่ยวข้องกับเธอ เสื้อตัวนั้นโทนสีอ่อนหวานเกินกว่าที่ผู้ชายอย่างเขาจะซื้อมาสวมเอง ชั่วขณะ เกิดคำถามหนึ่งผุดขึ้นในใจ “กันต์จะซื้อใครเหรอ” “นุ่น กันต์จะซื้อให้นุ่น” เขาตอบอย่างตรงไปตรงมา สีหน้าของคู่สนทนาสลดวูบลง “ให้นุ่น ” เธอพึมพำย้ำคำนั้น “กันต์...จะให้นุ่นเหรอ” มีบางอย่างก่อตัวขึ้นจนเขารู้สึกได้ กันต์ธีร์เหลือบมองดวงตาตระหนกของเพื่อนสาวด้านข้าง พยายามใช้น้ำเสียงราบเรียบคลี่คลายความตึงเครียดของสถานการณ์ “ใช่ เพราะเมื่อหน้าหนาวปีก่อน นุ่นเคยซื้อให้กันต์ ปีนี้กันต์เลยตั้งใจว่าจะซื้อให้เค้าเป็นการตอบแทน” ที่แท้เขายอมมากับเธอด้วยเหตุผลนี้ เขากับนริศรามีเรื่องบาดหมางจนไม่พูดจากันนานนับปี แต่เขาก็ยังไม่ลืมความตั้งใจที่มีต่อเธอ เด็กสาวกล่ำกลืนความรู้สึกนั้นอย่างยากเย็น “ปองเป็นผู้หญิง ช่วยกันต์เลือกหน่อยได้ไหม” เขากล่าวเสียงเย็น ปองใจมองตาเขา ใช้เวลาอีกหลายวินาทีเพื่อปรับเปลี่ยนอารมณ์ “อืม...จ้ะ ได้สิ” เธอรับคำ แล้วกวาดตามองไปทั่ว ๆ ร้าน “เสื้อแจ็กเก๊ตสีสวย ๆ พวกนี้ เศรษฐีอย่างนุ่นคงมีเป็นโหลแล้ว” คำว่า ‘เศรษฐี’ สะดุดเข้ามาในใจเขา คล้ายเธอจงใจย้ำคำนั้น “เอาเป็น เสื้อไหมพรมแบบทันสมัยดีกว่า” เธอชี้ไปที่เสื้อไหมพรมสีชมพูอ่อนตัวหนึ่งที่แขวนอยู่บนผนังร้าน “นุ่นผิวขาว ใส่สีชมพูแล้ว...คงสวย” หางเสียงนั้นขาดห้วงไป กันต์ธีร์ไม่มีท่าทีจะรับรู้ถึงความรู้สึกของคนข้าง ๆ ยังคงจดจ่อความสนใจอยู่ที่เสื้อไหมพรม “รุ่นนี้เป็นงานประณีต ถักด้วยมือเลยนะคะน้อง ญาติพี่อยู่เชียงใหม่ส่งมาฝากขายในราคาพิเศษ” หญิงสาวเจ้าของร้านเกี่ยวเอาเสื้อแบบนั้นลงมาสองสามตัว เพื่อส่งให้ลูกค้าพิจารณา เสื้อกันหนาวติดกระดุมหน้าสีหวานบอบบาง มีลายปักรูปกล้วยไม้สวยงามที่หน้าอก เด็กหนุ่มเพ่งพิศมองระหว่างสีชมพูกับสีขาวสลับกันไปมาอย่างชั่งใจ “สีขาวก็ไม่เลวนะปอง มันเหมาะกับนุ่นดี เพราะว่า...” ...แลขาวสะอาดเหมือนจิตใจของเธอ เขากลืนวลีนั้นลงคอไป ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้คนข้าง ๆ “ดีไหมปอง” ปองใจพยักหน้า อมยิ้มตอบอย่างฝืนใจ กันต์ธีร์ไม่สนใจอะไรอีก ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลของเขาจดจ่ออยู่เพียงของชิ้นที่ซื้อมา เขาจับตามองทุกขั้นตอนของการห่อของขวัญชิ้นนั้น “ยี่สิบบาทค่ะ” เด็กหนุ่มชำระเงินและรับกล่องของขวัญชิ้นนั้นมาจากร้านรับจ้างห่อ จากนั้นจึงกวาดตามองหาเพื่อนสาว  ซึ่งยืนอยู่ไม่ห่างจากเขา นัยน์ตาสีดำที่เคยเป็นประกายยามนี้แลหมองลง “ไปดูร้านอื่นต่อเถอะปอง” เขาบอกอย่างร่าเริง เพื่อนของเธอดูมีความสุขขึ้น เมื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเอง เด็กสาวส่ายหน้าอย่างหมดเรี่ยวแรง “ไม่ล่ะ กลับเถอะ” “ทำไมล่ะ ปองยังไม่ได้เสื้อหนาวเลยนะ” เด็กสาวเม้มริมฝีปาก “ไม่ถูกใจ ไว้มาดูวันหลังก็ได้” เธอบอกเสียงอ่อย สีหน้าเศร้าของเพื่อนสาวทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง แต่ยังไม่อาจหันเหความสนใจไปจากความปรารถนาอันแรงกล้านั้น ทั้งสองเดินเคียงคู่กันมาที่ป้ายรถโดยสาร เขาโบกมือเรียกทันทีเมื่อรถประจำทางคันแรกแล่นผ่านมา “กันต์ไปสายนี้ได้เหรอ”  เธอถามขึ้น เมื่อมั่นใจว่ารถประจำทางสายดังกล่าวมิได้แล่นผ่านเส้นทางกลับบ้านของเขา เด็กหนุ่มยิ้มตอบอย่างร่าเริง “ไม่เป็นไร ไว้ไปต่อรถอีกที” เขาบอกพลางโบกมือลา แล้วกระโดดขึ้นรถประจำทางคันนั้นไป “ไปก่อนนะปอง” ปองใจมองร่างเพื่อนหนุ่มที่ถูกกลืนหายไปกับความแออัดของรถโดยสาร เขาคงรีบร้อนที่จะนำของขวัญไปให้แก่คนสำคัญ เสื้อไหมพรมตัวนั้นอาจดึงดูดให้นริศรากลับมาหาเขา ความรู้สึกอันแน่ชัดบางอย่างกำลังบอกเธอเช่นนั้น นั่นคือความเป็นไปที่เธอไม่อาจเปลี่ยนแปลงหรือหยุดยั้งมัน จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 15:01:13

ความคิดเห็นที่ 2 สวนหน้าบ้านหลังใหญ่ร่มรื่นไปด้วยแมกไม้ อากาศยามเย็นสดชื่น ต้นไม้น้อยใหญ่ร่ายรำไปมาในสายลม ยุพินหยิบกระถางกล้วยไม้ที่แช่น้ำไว้ขึ้นแขวนบนระแนงไม้ เพ่งพิศมองพวงสีม่วงอมชมพูบนก้านดอก  ซึ่งอยู่ในช่วงผลิกลีบแย้มงาม  เหมือนดั่งลูกสาววัยรุ่นของเธอ แววตาของสตรีวัยกลางคนแน่นิ่งเมื่อตระหนักถึงอุปนิสัยอันเด็ดเดี่ยวของลูก  ช่วงวัยแห่งความเชื่อมั่นในความคิดและวีถีทางชีวิตที่ตนเลือก  อาจก่อเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่  เฉกเช่นครั้งหนึ่งในชีวิตเธอ เสียงกริ่งประตูหน้าบ้านช่วยให้เธอตื่นจากภวังค์  ร่างสูงโปร่งอันแสนคุ้นตาปรากฏตัวอยู่ข้างประตูรั้ว  เขาหายหน้าไปนานจนเธอเกือบวางใจ “สวัสดีครับคุณน้า” กันต์ธีร์ยกมือไหว้ผู้อาวุโส  “นุ่นอยู่ไหมครับ” ยุพินกลั้นหายใจ  ตวัดมองไปยังถุงกระดาษในมือเด็กหนุ่ม “ยังไม่กลับจากเรียนพิเศษเลยจ้ะ”  พยายามบังคับโทนเสียงพูดให้ฟังดูปกติธรรมดา  “คงอีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงบ้าน” ...อีกหลายชั่วโมง เด็กหนุ่มก้มมองนาฬิกาข้อมือซึ่งบอกเวลาเกือบหกโมงเย็น สถาบันกวดวิชาไม่น่าเลิกเรียนเกินสิบเจ็ดนาฬิกา นริศราอาจมีธุระติดพันอยู่กับญาติหนุ่มของเธอ “คือ.. คือผม” เขาอ้ำอึ้งก้มมองถุงกระดาษในมือ  แล้วตัดสินใจส่งให้ผู้อาวุโส “งั้นผมฝากของนี้ไว้ให้นุ่นหน่อยนะครับ” ยุพินเพ่งมองกล่องของขวัญนั้น  ความห่วงใยและกังวลท้วมท้นใจจนถึงขีดสุด “เป็นเสื้อหนาวครับ”  เขาบอกโดยไม่รอคำถาม  “ผมซื้อให้นุ่นเป็นของขวัญปีใหม่ ตอบแทนที่เมื่อปีก่อนนุ่นซื้อให้ผม” ผู้สูงวัยกว่ารับของขวัญชิ้นนั้นมาถือไว้อย่างเกร็ง ๆ “จ้ะ แล้วน้าจะบอกนุ่นเอง” เธอบอกพลางพยักหน้าเชิงสิ้นสุดการสนทนา กันต์ธีร์ยกมือขึ้นไหว้ลาผู้ใหญ่ แม้จะรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย แต่ก็ต้องหักใจเดินจากไป ยุพินเดินกลับเข้าบ้าน เพ่งพิศมองกล่องของขวัญในมือ ข้างริบบิ้นดอกใหญ่มีการ์ดเล็ก ๆ ใบหนึ่งซ่อนอยู่ เธอตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่านทันที สตรีวัยกลางคนเงยหน้าจากบัตรอวยพร ทอดสายตามองมวลอากาศอันว่างเปล่าตรงหน้า  หากลูกได้รับของขวัญพร้อมข้อความในการ์ดใบนี้ หัวใจของบุตรสาวคงต้องโอนอ่อนไปกับเขา ใช่ว่าเธอไม่ชอบกันต์ธีร์ แต่เขาดูโดดเดี่ยวและอ่อนแอเกินกว่าจะปกป้องดูแลลูกสาวคนเดียวของเธอ คงไม่ใช่เรื่องผิดที่เธอจะป้องกันหรือยับยั้งความรักอันฉาบฉวยของวัยรุ่นคู่นี้ นริศราต้องได้คู่ชีวิตที่ดีกว่าแม่ เขาต้องมั่นคงทั้งทางฐานะและจิตใจ พร้อมที่จะยกย่องและให้เกียรติผู้เป็นภรรยา ...เกียรติ นริศให้เธอได้ทุกอย่าง ยกเว้นคำคำนี้ เสียงรถยนต์เคลื่อนตัวผ่านรั้วบ้านเข้ามา ยุพินผุดลุกขึ้นหันมองออกไปสลับกับกล่องของขวัญในมืออย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจหยิบของชิ้นนั้นเดินตรงไปที่ห้องใต้บันได “กลับมาแล้วค่ะแม่” นริศราก้าวพรวดเข้ามาในบ้านทันทีเมื่อลงจากรถ ผู้เป็นมารดางับประตูห้องใต้บันไดปิดลง แล้วหันไปหาลูกสาว “กลับมาแล้วหรือจ้ะ” เสียงของเธอซ่อนไว้ด้วยอารมณ์ตื่น ขณะหลบตาบุตรสาวด้วยการเหลือบมองไปยังหลานชายซึ่งเดินตามเข้าประตูมา เด็กสาวเดินไปกอดมารดาเหมือนเช่นเคย “ค่ะ นุ่นเหนื่อยจัง ขอขึ้นไปอาบน้ำแล้วนอนก่อนนะคะ” ผู้เป็นมารดาลูบศีรษะบุตรสาวอย่างเอ็นดู “ทานข้าวก่อนสิจ้ะ วันนี้แม่ให้ศรีทำอาหารโปรดของลูกทั้งนั้น” “ไม่ดีกว่าค่ะ” เธอบอกแล้วปรายตามองไปทางญาติหนุ่ม “นุ่นเพิ่งทานของว่างที่โรงเรียนมา แม่ทานกับพี่ประวิทย์เถอะค่ะ” ประวิทย์มองตามหลังญาติสาว  เธอเดินขึ้นบันไดไปอย่างไม่ใส่ใจสายตาขุ่นของเขา นริศราพยายามตีตัวออกห่าง  บ่ายเบี่ยงต่อการใกล้ชิดเอาความเงียบเฉยชนะเขาเรื่อยมา แม้บัดนี้เด็กหนุ่มผู้สนิทชิดเชื้อกับเธอจะห่างหายไป แต่เขาก็ยังไม่สามารถทลายกำแพงที่ขวางกั้นนี้ได้ “ช่วงนี้น้องเป็นยังไงบ้าง” ชายหนุ่มสะดุ้งหันมาทางผู้อาวุโส  ขณะเธอพยักหน้าให้เดินตามมาที่โต๊ะอาหารซึ่งจัดสำรับไว้พร้อม “ครับ... ก็ตั้งใจเรียนดี” แม้จะพูดคุยกันจนเริ่มคุ้นเคย แต่เขาก็ยังไม่คลายอาการหวาดหวั่นจากสายตาดุของผู้สูงวัย ยุพินหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะอาหารตรงข้ามเขา “น้าหมายถึงเรื่องที่เคยฝากให้ช่วยดู” ประวิทย์เงยหน้า แลเห็นสีหน้าขึงขังและกังวลของเธอ “ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ ผมไม่เห็นนุ่นจะคุยสนิทสนมกับหมอนั่นมาเป็นปีแล้ว” สตรีวัยกลางคนเม้มริมฝีปากพยักหน้าเบา ๆ ครุ่นคิดทบทวนสิ่งที่ได้กระทำลงไป ชายหนุ่มสังเกตมองน้าสาว หาโอกาสพูดคุยถึงความมุ่งหวังในใจ หากนริศราห่างไกลไปจากสิ่งแวดล้อมเดิม เธออาจจะเปิดใจยอมรับเขา “ถ้าคุณน้ากลัวนุ่นจะคบหมอนั่น ทำไมไม่ส่งเธอไปเรียนต่อที่แคลิฟอเนียร์พร้อมผมล่ะครับ ปริญญาตรีทางนั้นเค้ามีคุณภาพกว่าเยอะ” ผู้อาวุโสกว่าขมวดคิ้ว เขม้นตามองคู่สนทนา “เป็นไปไม่ได้หรอกจ้ะ จบ ม.6 ยัยนุ่นเพิ่งจะอายุสิบแปด จะให้ไปไกลน้าขนาดนั้นได้ยังไง เรียนจบปริญญาตรีที่เมืองไทยนี้แล้วค่อยว่ากันอีกที” ประวิทย์กลืนน้ำลายหลุบตาต่ำหลบสายตาขุ่น หวนนึกถึงคำกล่าวของมารดาที่เคยเตือนให้ระวังความรักอันล้นพ้นของน้าสาวที่มีต่อลูกสาวคนเดียวของเธอ เพียงแค่ข้อเสนอที่จะส่งนริศราไปศึกษาต่อยังสถาบันของต่างประเทศยังถูกปฏิเสธอย่างแข็งขันเช่นนี้ ความปรารถนาที่จะบอกกล่าวปลูกสร้างความสัมพันธ์กับบุตรสาวของเธอเป็นอันต้องตกไป “ยังไง น้าคงต้องฝากประวิทย์ให้ช่วยดูเรื่องเดิม” เธอย้ำ “พยายามดึงยัยนุ่นอย่าให้ไปไหนกับเด็กคนนั้น อีกไม่กี่เดือนพวกเค้าก็จะจบมัธยมกันแล้ว ถึงตอนนั้นคงวางใจได้” ชายหนุ่มเหลือบสายตาขึ้นมองน้าสาว แล้วพยักหน้ารับคำด้วยความหนักหน่วงใจ ..................................................... 13...วันอำลา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12394957/W12394957.html แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 55 14:09:18 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 15:02:02

ความคิดเห็นที่ 3 คุณ GTW ดีใจค่ะที่ได้คุยกับคนรักแมวเช่นกัน อยากโพสเลยช่วงวัยเรียนมัธยมเร็ว ๆ เหมือนกันค่ะ จะได้ไม่ต้องระวังเรื่องคำหยาบมากนัก เคยคิดว่า จะเปลี่ยน กอ อู กับ มอ อึ งอ  เป็น ผม กับ คุณ แต่ไม่แน่ใจว่า จะทำให้นิยายเราไม่สมจริงไปเลยไหม สมัยเรียนมัธยม เพื่อน ๆ เราเค้าคุยกันยังไง ก็จำบ่ได้ (เพราะมันนานแสนนาน 55) สำหรับคนเขียน สงสารกันต์ธีร์มากกว่าค่ะ เพราะเค้าเป็นเหยื่อของปรียา จนต้องเก็บความรู้สึกผิดนี้ไว้ตลอดไป ส่วนนริศรา เธอควรตระหนักถึงช่องว่างของความเป็นเพื่อน อย่างกรณีนี้  เธอไม่มีสิทธิโกรธเค้า นานาจิตตังค่ะ คุณ ห้าสิบป่าย โพสระยะห่างเท่าไหร่ดีคะ คุณ :::อาราเร่:::   คุณ npuiy ขอบคุณค่ะ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 15:14:09

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นการหลบคำต้องห้าม พวก มอ อึ งอ..กอ อู.กระ:-)กระสน อะไรพวกนี้ แดยิ้ม และ/หรือ หัวเราะ(คนเดียวแทบทุกครั้ง) เพราะลองคิดเล่นๆว่าตัวละคร เขาพูดกันแบบนี้ จริงๆ จะเป็นยังไง ลองพูดตามดูก็อดขำตัวเองไม่ได้ ^__^.... แต่ยังไงก็น่าจะดีกว่าปลี่ยน กอ อู กับ มอ อึ งอ เป็น ผม กับ คุณ เพราะผมสอนหนังสือมานาน ไม่เคยเห็นเด็กนักเรียนพูดกันแบบ ผม กับ คุณเลยครับ เห็นแต่ภาษาสมัยพ่อคุณราม กันเป็นแถว หรืออย่างสุภาพที่สุดก็ ฉัน กับ นาย หรือ แก เท่านั้นเอง ส่วนครูๆทั้งหลาย ก็จะ ผม นาย ประมาณนี้ ยกเว้น ตอนเมา ก็ภาษาสมัยพ่อขุนรามว่อนเหมือนกัน^^...... รอวันอำลา วันพฤหัสครับ จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 15:56:15

ความคิดเห็นที่ 5 มาลงชื่อ รายงานตัวคะ (หลังจากแอบอ่านมาแล้ว 11 ตอน) จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 17:50:20

ความคิดเห็นที่ 6 คอรัส ใช้ ร ค่ะ ลิสต์ น่าจะมี ต์ ด้วย คุณแม่ไม่น่าคิดแทนลูกเลย แต่ไอ้กล่องนี้มันต้องกลับมาหลอนอีกแน่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 21:00:28