ความคิดเห็นที่ 1 ^^ มาอ่านครับ อบอุ่นมากๆ ครับ คนส่วนใหญ่กลัวการจากลา และคนส่วนใหญ่ก็ชอบจะอยู่อย่างมีความหวัง เพียงแต่คนส่วนใหญ่ไม่ชอบพูดมันออกมาเท่านั้นเอง จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 21:14:56

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นการรอคอยที่มั่นคงและยาวนานเหลือเกินค่ะ >_< จากคุณ : Laviyar เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 22:04:58

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วเศร้าเลยค่ะ...  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 22:30:17

ความคิดเห็นที่ 4 "ผมถามใจตัวเอง แต่ใจของผมหลบหน้าผมไปเสียแล้ว" ว้าวๆ ประโยคนี้ โดนใจเข้าจังๆ >__< จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 03:37:13

ความคิดเห็นที่ 5 วันนี้พี่ชายขรามาแบบอบอุ่นมาก จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 04:25:15

ความคิดเห็นที่ 6 คนอื่นอ่านแล้วซึ้ง เศร้า แต่ทำไมเรารู้สึกขำได้นะ??? แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 55 08:27:03 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 08:26:39

ความคิดเห็นที่ 7 จบแบบหวานๆ แต่ขึ้นต้นมาแบบ ทรมานใจ.. จริงๆ ถ้าเปลี่ยนจากการบอกลา เป็นคำว่า "แล้วพบกันใหม่" จะทำให้รู้สึกดีกว่านี้ไหมคะ... แต่สถานการณ์แบบนั้น ... พบกันใหม่ อาจเจ็บปวดกว่าคำบอกลาก็ได้มั้งคะ จากคุณ : หนูยี เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 09:09:35

ความคิดเห็นที่ 8 มันปี๊ดมากกกกกกกกกกกกกกกกก!!! จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 10:35:27

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ : KTH (KTHc) ไม่อยากพูด และไม่อยากฟัง คำล บอกลา ด้วยล่ะ ^__^ ======= คุณ: Laviyar การรอคอย บางครั้ง บางเรื่อง ต้อง ยาวนานจริงๆครับ บางที่... อาจถึงขาติหน้าโน้นแน่ะ ^_^ ====== คุณ: รุริกะ เอ๋  เศร้าหรือครับ เขียนให้ขำนะนี่^^ --------- คุณ: myladyannbook บางคน บางครั้ง คนเราก็หาใจคนเองไม่เจอ ทำหายอีกต่างหาก เนอะ ^__^ ----------- คุณอรุสา (npuiy) สวัสดีหนูปุ้ยคนเก่ง บงทีก็ร้อน บางทีก็อุ่น บางทีก็หนาว หนาวๆร้อนๆ ก็มาได้ทุกแบล่ะครับ แฮ่ะๆ คุณ: แพรวดาว บางคนซึ้งบางคนเศร้าบางคนขำ ไม่แปลกหรอกครับ ต่างคนต่างความคิด นานานจิตตังครับ ========= คุณ: หนูยี บางที การพบกันใหม่ เบกว่า ลาจากตลอดกาล กับบางคน บางเรื่อง เป็นเช่นนั้นจริงๆครับ^^ ======= คุณ ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค ปี๊ดมากกกกกกกกกกกกกกกกก!!! แปลว่าจั่งไดน้อ ว่าจังได๋ เห็นว่ากะดาย ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ..................... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 11:32:01

ความคิดเห็นที่ 10 โดนัท ฉันจะไม่ยอมบอกลา...ถึงแม้ว่า...มันจะเป็นวันสุดท้ายแล้วก็ตาม บรรยากาศรอบโต๊ะอาหารเช้าเงียบงัน ผมนั่งเขี่ยอาหารที่ประกอบไปด้วย ไส้กรอกต้ม  ไข่ดาว กับขนมปังปิ้ง พร้อมเนย และแยม ไปมา เจ้าลูกชายนั่งนิ่ง เอามือบีบจมูก ไม่ยอมกิน “รีบกินสิลูก เดี่ยวพ่อเค้าก็ไปทำงานสายหรอก” “ผมไม่หิวคับแม่” เสียงเจ้าตัวเล็กอู้อี้ แม่ทำหน้าบึ้ง ‘ผมคิดว่าอย่างนั้น มันเริ่มบอกยากขึ้นทุกที’ ใส่เขา “ถึงได้ตัวเล็กแบบนี้ ไม่ยอมโตสักที” “เอาน่า อย่าไปว่าลูกเลย” “คุณก็คอยให้ท้ายอยู่อย่างนี้” ผมมองหน้าลูก พยักเพยิดให้เขากิน เขายังเอาแต่บีบจมูกส่ายหน้า ผมจึงหยิบกระป๋องสเปรย์ปรับอากาศ กดฉีดยาวๆ ส่ายไปมาในอากาศ เธองงกับการกระทำของผม แค่ก็ไม่ว่าอะไร “เอ่อ...คุณช่วยไปหยิบผ้าเช็ดหน้ามาให้ผมหน่อยได้ไหม ผมลืมไว้บนห้อง” “ได้สิคะ” เธอลุกเดินไปอย่างว่าง่าย เจ้าลูกชายยื่นหน้ามากระซิบถาม “พ่อจะปล่อยแม่ไว้อย่างนี้หรือครับ” “แล้วลูกจะให้พ่อทำอย่างไรล่ะ แม่เคยเชื่อพ่อที่ไหนกัน” “แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้...พ่อคงไม่คิดจะรอให้แม่...” “พ่อรู้แล้วน่า เราต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด จริงๆ พ่อก็มีแผนแล้ว ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือเปล่านะ” ผมหยิบของที่ต้องการจากบนโต๊ะอาหาร ซ่อนเอาไว้ในมือ เธอก็เดินกลับมาถึงพอดี ผมรับผ้าเช็ดหน้า พร้อมกับขยับมือทำตามแผนที่วางไว้ “เอ่อ พอดีผมได้น้ำหอมกลิ่นใหม่มา ผมจะลองใส่ในผ้าเช็ดหน้า แล้วคุณช่วยดมให้หน่อยว่ากลิ่นมันเป็นอย่างไรบ้าง” ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าที่จัดการเรียบร้อยแล้วไปอังไว้ตรงหน้า เธอสูดหายใจเต็มที่ ก่อนที่จะจามออกมาเต็มแรง “ฮาด...เช่ย” ตอนนี้เธอเป็นคนถือผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเอาไว้เอง ในขณะที่ผมกับลูกจ้องมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างสยดสยอง “...เป็นอะไรกัน หน้าแม่ มีอะไรติดอยู่อย่างนั้นเหรอ...” เธอก้มมองสิ่งที่อยู่ในผ้าเช็ดหน้า งงงันในตอนแรก ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความเศร้า เธอเงยหน้ามองพวกเราสองพ่อลูกเป็นครั้งสุดท้าย “...ที่คุณบอกฉัน มันเป็นเรื่องจริง...” “...ใช่จ๊ะ ที่รัก...ผมขอโทษ” ผมรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ผมค่อยๆ วางขวดพริกไทยที่เมื่อครู่แอบโปรยลงไปจนเต็มผ้าเช็ดหน้าก่อนที่เธอจะสูดมันเข้าไป พร้อมกับจามอย่างเต็มแรง แรงเสียจน... “ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ควรจะกลับไปที่เตียง แล้วนอนลงใช่ไหม” ผมไม่อาจตอบ ลูกเริ่มน้ำตาไหล ไม่ว่าก่อนหน้านี้เขาจะรู้สึกอย่างไรก็ตาม แต่ตอนนี้มันคือความเศร้าอย่างไม่ต้องสงสัย “...คุณไปนอนเถอะ แล้วผมจะจัดการทั้งหมดเอง ไม่ต้องกังวลนะที่รัก” “หวังว่าฉันคงไม่ทำให้พวกคุณต้องลำบากมากนัก ฉันรักคุณนะที่รัก” เธอหันไปทางลูกชาย “แม่รักลูกนะจ๊ะ รักยิ่งกว่าสิ่งใด” ลูกปาดมือป้ายน้ำตา พูดตอบอู้อี้อย่างยากลำบาก “ผมรู้...ผมก็รักแม่ครับ...” เธอจากไปแล้ว กลับไปนอนที่เตียงของเธอ เตียงที่เธอไม่ควรจะลุกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เธอป่วยหนัก และผมตัดสินใจนำเธอกลับมาที่บ้าน รอคอยให้เวลานั้นมาถึง แต่เมื่อถึงเวลา เมื่อหัวใจเธอหยุดเต้น เธอกลับลุกขึ้นมาและไม่ยอมเชื่อว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว ไม่ว่าผมจะพยายามอธิบายอย่างไรก็ตาม ตอนนี้ส่วนที่ยากที่สุดได้ผ่านพ้นไปแล้ว ที่เหลือผมก็แค่ต้องพยายามหาทางจัดการกับจมูกของเธอ ที่มันเริ่มเน่าจนหลุดติดอยู่บนผ้าเช็ดหน้า ก่อนนำร่างของเธอไปประกอบพิธีตามสมควร และหวังว่าเธอจะไม่ลุกขึ้นมาอีกในระหว่างงานศพของเธอเอง แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 55 15:32:19 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 14:47:36

ความคิดเห็นที่ 11 อีากซ์ สยองจริงขอรับ เศร้าซึ้งปนสยอง..!!!!! และเชื่อแล้วว่า ผู้หญิง (บางคน เอ๊ะๆ..หรือ หลายๆคน) "ดื้อ" จริงๆ... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 15:18:56

ความคิดเห็นที่ 12 อึ๋ย... ทั้งสยองขวัญ ทั้งฮา !!! นี่ถ้าลุกขึ้นมาระหว่างพิธีงานศพอีกรอบ สองพ่อลูกคงทำหน้าไม่ถูกแน่ๆ อิ อิ จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 16:07:05

ความคิดเห็นที่ 13 เห้ย อึ้งเลย สยองอ่ะ คุณ zoi (นึกถึงเด็กสิ) -__-" จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 22:05:37

ความคิดเห็นที่ 14 เิอ่อ... ได้กลิ่นอะไรโชยมาตุ่ยๆ จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 14:58:34

ความคิดเห็นที่ 15 สยองงงงงงงงงงงงงงงงงงง จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 09:22:46

ความคิดเห็นที่ 16 ปอมอ่านแล้วนึกถึงเรื่อง ไททานิค จ้า จารย์จี . . . แต่เจอกันตอนแก่ๆ จะจำกันได้เหรอคะ .  .  . กลัวต่างฝ่ายจะตกใจอ่ะ . . . มาหม่ำๆมื้อค่ำด้วยกันนะคะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 20:37:41

ความคิดเห็นที่ 17 ความรักอีกระดับ ไม่สนใจคำว่า แก่ หรืออะไรทั้งนั้นครับ ขอเพียง รัก ที่ลึกซึ้ง เท่านั้น ก็ พอแล้ว เยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 22:44:02

ความคิดเห็นที่ 18 ตอนจบงงนิดหน่อยค่ะ ที่ว่าตอนนี้ได้อยู่ด้วยกันแล้วหมายถึงตายทั้งคู่ใช่ไหมคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 01:03:32

ความคิดเห็นที่ 19 ตายทั้งคู่ครับ (หลุดพ้นพันธะทางโลก...^^...) จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 06:11:31

ความคิดเห็นที่ 20 ชอบค่ะ อ่านแล้วซึ้ง เขียนได้ดีมากค่ะ ไม่สามารถบรรยายถึงความรู้สึกได้ แต่อ่านแล้วชอบ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 09:25:37

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านเรื่องของอาจารย์แล้วซึ้ง อ่านเรื่องของคุณ zoi แล้วสยอง จากคุณ : Shaolin boy เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 12:47:50

ความคิดเห็นที่ 22 บางทีการจากลาก็เป็นทางเลือกหนึ่งที่ทำให้หัวใจเราไม่เจ็บนะคะ บางคนไม่ได้ลาจากไปไหนไกล เห็นหน้ากันทุกวัน เดินสวนกันทุกวัน แต่ก็เหมือนอยู่ห่างกันคนละซีกโลก เจ็บยิ่งกว่าการลาจากกันไปเลย - -" จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 21:37:45

ความคิดเห็นที่ 23 ซึ้งจัง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 21:04:55

ความคิดเห็นที่ 24 คิดถึงเพลงนี้เลย... จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 20:03:40

ความคิดเห็นที่ 25 คุณ : ใยไหมกะใบม่อน ขอบคุณที่แวะมาครับ เห็นหายไปนาน^^ *** คุณ : Shaolin boy สองเรื่องสองรสครับ คนละบรรยากาศ แต่เท่ดี^^ ****** คุณ : pormare เป็นคำคมมากครับ บางคนใกล้ แต่เหมือนไกลเนอะ บางคน ยังไม่ตาย ก็ เหมือนตาย(ไปจากความรู้สึก ู๘๘ู... ****** คุณ : scottie-- ขอบคุณที่แวะมาอ่านครับ..เย.. ^__^... ****** คุณ : Kiwi_brown หายไปไหนมาครับ พวกเราให้อภัยหมดแล้วครับ ^__^..... จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 21:55:54

ความคิดเห็นที่ 26 ผมเจอการจากที่ไม่มีคำลามาหลายเรื่องแล้วครับ แม้แต่เรื่องของผมกับอาจารย์ ก็ยังไม่ได้กล่าวคำลานะครับ แต่สังขารมันเสื่อมรวดเร็วจริงครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 05:52:25

ความคิดเห็นที่ 27 เรื่องของสังขารก็สังขาร เรื่อยของใจก็เรื่องของใจ ที่จริงๆก็หาโอกาสจะแวะไปแถวๆใกลเๆบ้านคุณเจียวต้าย เหมือนกันครับ^^ จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 18:02:28