กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เสียงกรีดร้องของหญิงสาวหลังจากดูภาพยนต์ไทยไปได้ไม่ถึงสิบนาที
นั่นมันชีวิตชั้นชัดๆเลย หล่อนกดปุ่มปิดเครื่องเล่น ดีวีดี ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน
ไม่ดงไม่ดูมันแล้ว แสลงใจ
มาทิ้งกันตอนจะสามสิบ ประโยคนี้ก้องอยู่ในหูของลลิลซ้ำไปซ้ำมา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด หญิงสาวยกมือปิดหูตัวเอง หลับตาแน่น พลางสะบัดหัว ราวกับว่ามันจะช่วยให้หล่อนลืมประโยคนี้ไปได้ และหล่อนก็หยุดทำเมื่อพบว่าสิ่งที่กำลังทำไม่ได้ช่วยอะไร ประโยคนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเช่นเดิม
มาทิ้งกันตอนจะสามสิบ มาทิ้งกันตอนจะสามสิบ มาทิ้งกันตอนจะสามสิบ
*****
ลลิล สาวสวยและโสดหมาดๆ ที่เพิ่งฉลองวันเกิดอายุครบ 29 เมื่อสองเดือนที่แล้ว ก้มมองดูตารางบินในมือ ที่หล่อนเพิ่งปริ้นท์ออกมา หลังจากที่ตัดสินใจจะกลับเมืองไทย หล่อนเช็ครายละเอียดในกระดาษอีกครั้งเป็นครั้งที่หก ตรวจชื่อ นามสกุล วัน เวลาที่บิน เพื่อให้แน่ใจว่า จะไม่มีข้อผิดพลาดและหล่อนจะได้บินกลับเมืองไทยในอีกเจ็ดวันข้างหน้าแน่นอน!
หล่อนเดินข้ามข้าวของเกลื่อนกลาดในห้อง ที่หล่อนรื้อค้นกระจาย เพื่อไปหยิบสมุดโน๊ตสีเขียว เป็นสมุดที่หล่อนจดทุกอย่าง รวมทั้งสิ่งที่ต้องตระเตรียมก่อนกลับเมืองไทย ลลิลเปิดไปที่หน้า [สิ่งที่ต้องทำวันนี้] # ปิดบัญชีธนาคาร ยกเลิกบัตรเครดิต # ทานข้าวกลางวันกับรุ่นน้องที่ร้าน แฮปปี้ พอท ไชน่าทาวน์ # ทานข้าวเย็นกับเพื่อนจากมหาวิทยาลัยที่ร้าน พอลล่าส์ ชู ตรงหัวมุมถนน # เซย์กู๊ดบายเพื่อนฝรั่งที่ ไอริช บาร์ ในดาวทาวน์ หล่อนพลิกดูอีกสองสามหน้า ซึ่งทุกหน้ามีการนัดทานข้าว จากเพื่อนแต่ละกลุ่มของหล่อน เพื่อเป็นการเลี้ยงส่งและร่ำลาก่อนกลับเมืองไทย
แล้วจะมีเวลาจัดกระเป๋ามั้ยเนี่ย หล่อนบ่นเมื่อมองข้าวของเกลื่อนกลาดที่เพิ่งเดินข้ามไปเมื่อซักครู่ หล่อนใช้ช่วงเวลานี้ซึ่งเป็นเวลาเช้ามืด สาละวนรื้อค้นข้าวของ พยายามจัดหมวดหมู่เพื่อให้ง่ายต่อการจัดใส่กระเป๋าเดินทาง ก่อนเวลาธนาคารเปิด
กองเสื้อผ้ากองใหญ่กลางห้อง ที่ส่วนมากจะเป็นเสื้อโคท สเวทเตอร์ กองกางเกงสกินนี่ยีนส์ ที่ไล่ตั้งแต่สีเข้มมาก เข้ม ไปจนถึงสีอ่อน ถัดมาเป็นกองเสื้อผ้าทั่วไป เดรสแบบต่างๆ หมวก ผ้าพันคอ ถุงมือ และถุงเท้าอีกประมาณสามสิบข้าง ที่คงใช้เวลาไม่ต่ำกว่าชั่วโมงในการหาคู่ให้ถูก
รองเท้าบู้ททั้งแบบกันหนาวและแบบแฟชั่นที่หล่อนขนออกมาจากตู้เก็บรองเท้า วางรวมกับรองเท้าส้นสูงปรี๊ดหลากสี หลายสไตล์ รวมถึงแบบกลิตเตอร์สีเงินระยิบระยับเมื่อกระทบแสง คู่โปรดของหล่อน บนเตียงมีกระเป๋าแบรนด์เนมต่างๆ วางระเกะระกะ นี่ยังไม่นับรวมสมบัติชิ้นเล็กๆน้อยๆของหล่อนอีก ของทั้งหมดบ่งบอกอย่างชัดเจนว่า หล่อนอยู่ที่นี่ ที่อเมริกาเป็นเวลานานพอสมควร
ลลิลถอนหายใจ เดินไปเดินมา หยิบนู่นหยิบนี่ พลางคิดหาวิธียัดของทั้งหมดใส่กระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่สามใบที่เพิ่งซื้อมา ตามที่สายการบินจำกัดไว้
งั้นก็คงต้องเลือกขนไปเฉพาะข้าวของที่จำเป็นละกันหล่อนบอกตัวเอง
หล่อนกุมขมับเมื่อพยามยัดรองเท้าคู่โปรดใส่ลงไปในกระเป๋าเดินทางใบหนึ่ง แล้วพบว่าข้าวของที่ใส่ลงไปก่อนหน้านั้น บัดนี้ระยิบระยับเพราะกลิตเตอร์จากร้องเท้าสุดที่รัก
ลลิลง่วนอยู่กับการจัดข้าวของอยู่หลายชั่วโมงจนลืมเวลา หล่อนขึ้นไปนั่งทับบนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่แล้วรูดซิปปิดด้วยความยากลำบาก
ทั้งห้องยังเต็มไปด้วยกองข้าวของที่ไม่ต่างจากเดิมหลังจากที่หล่อนยัดของที่จำเป็นลงกระเป๋าเดินทางไปแล้วสองใบ หล่อนลากระเป๋าสองใบนั้นชิดผนัง เพื่อไม่ให้เกะกะบริเวณห้องที่ตอนนี้แทบจะไม่มีที่ว่างสำหรับเดิน
ลลิลเหลือบไปเห็นถุงขยะใบใหญ่สีดำ ใกล้ๆกับประตู ที่ก่อนหน้านั้นมันถูกบังไว้ด้วยกองรองเท้าบู้ท หล่อนเดินไปหยิบถุงขึ้นมาเปิด
สิ่งของข้างในถุงดึงหล่อนย้อนกลับไปเมื่อสองวันก่อน
แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 55 01:55:26
แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 55 01:50:04
จากคุณ |
:
the Holiday
|
เขียนเมื่อ |
:
18 ก.ค. 55 01:43:38
|
|
|
|