ความคิดเห็นที่ 1 ผลการสอบวัดความรู้ครั้งที่สองกับการสอบปลายภาคเรียนสุดท้ายของระดับชั้นมัธยมผ่านพ้นไป ระยะเวลาเพียงไม่กี่เดือนที่ทุ่มเทให้กับการเรียน  ไม่เพียงพอที่จะทำให้ผลสอบออกมาดีเท่าที่ควร ความปรารถนาที่จะเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยชั้นนำของรัฐบาลแห่งเดียวกับเพื่อนสาวในดวงใจ จึงเป็นเพียงความหวังริบหรี่ที่ใกล้ดับเต็มที กันต์ธีร์เหม่อมองบรรยากาศครึกครื้นของการเริ่มต้นงานเลี้ยงอำลาในสนาม ในที่สุด วันเวลาแห่งการพรากจากก็มาถึง วันนี้เป็นโอกาสสุดท้ายที่เขาจะหาทางปรับความเข้าใจกับเธอ "กรรมการนักเรียนลงมติให้ตัดการแสดงไม่เด่นของบางห้องทิ้งไป เพื่อที่จะได้มีเวลาเปิดเพลงดิ้นกันนาน ๆ" เสียงหนึ่งดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอึกทึกเจี๊ยวจ๊าวของเพื่อน ๆ ในกลุ่ม "ไอ้ที่บอกตัดทิ้งนี่ก็หมายถึงห้องเราด้วยโว้ย" "เอ่อดี เราไม่ค่อยได้ซ้อมกันอยู่แล้ว" สุเทพทำท่าโล่งอก "ว่าแต่อาจารย์จะยอมเหรอ เห็นบอกนโยบายโรงเรียนอยากให้เด็กได้แสดงออก" "โธ่ นี่มันวันสุดท้ายแล้ว อาจารย์ทุกคนเค้าเปลี่ยนจากนโยบายโรงเรียนเป็นนโยบายตามใจนักเรียนโว้ย" "เห็นนุ่นไหมวะ" สุเทพเหลียวหลังมาเมื่อถูกสะกิด แววตาเว้าวอนของเจ้าของเสียงทำให้เขาต้องอ่อนใจ "พวกผู้หญิงส่วนใหญ่เค้ากลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน" เขากระซิบตอบพลางกอดคอเพื่อนเดินห่างออกจากกลุ่ม "นี่มอ อึ งอ ยังทำใจเรื่องนี้ไม่ได้อีกเหรอวะ" คนฟังเม้มริมฝีปาก "กอ อู แค่.. อยากพูดกับเค้า" เขาบอกอ้อมแอ้ม ก่อนจะปลดปล่อยความรู้สึกอึดอัดออกมาเป็นเสียงกระแทก "อยากให้เค้าพูดกับกอ อู บ้าง" สุเทพส่ายหน้า "ไหนมอ อึ งอ บอกว่าส่งการ์ดไปขอโทษมันแล้วไง ถ้ายังไม่ยอมอีก ก็สุดปัญญาจะง้อผู้หญิงคนนี้แล้ว" เขาบอกอย่างออกอารมณ์   "กอ อู ถามจริง ๆ เถอะว่ามันโมโหมอ อึ งอ เรื่องอะไร" เขาทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะส่งสายตาคาดคั้นเอาความจริงจากคู่สนทนา "อย่าบอกนะว่า มอ อึ งอ เกิดไป..."  คำถามนั้นขาดห้วง คนฟังจับความหมายได้ทันที "เฮ้ย ! เปล่า" เขารีบปฏิเสธ "กอ อู ไม่เคยทำอะไรเค้า คิดไปได้" "นั้นเดะ กอ อู ก็ว่าไม่น่าใช่" สุเทพยักไหล่ "ท่าทางอย่างมอ อึ งอ ไม่น่ากล้าทำลุ่มล่ามกับใคร" กันต์ธีร์ทำหน้าไม่ถูกเมื่อถูกวิจารณ์เช่นนั้น สุเทพโน้มตัวไปตบไหล่เพื่อนอย่างให้กำลังใจ "ไงวันนี้มอ อึ งอ ก็ลองหาโอกาสคุยกับมันดูอีกที ถ้ายังไม่สำเร็จก็ทำใจเถอะวะ กอ อู เห็นมีหญิงมาเหล่มอ อึ งอ เยอะแยะ ไม่เห็นต้องไปง้อ" ตะวันใกล้พลบ  ดวงไฟหลากหลายสีสันเริ่มสาดแสงไปมาบนเวที สายตาของชายหนุ่มยังคงจดจ่ออยู่แต่บริเวณประตูรั้วหน้าโรงเรียน "ไปเร็วนุ่น ไปจองโต๊ะข้างหน้ากัน" เสียงแหลมเล็กของติรกาดังขึ้น ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนผู้หญิง เขาสอดส่ายสายตามองหาเธอทันที "ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวพอเค้าเต้นกันคงวุ่นวายน่าดู เราหาโต๊ะนั่งห่าง ๆ สบาย ๆ ดีกว่านะแต้ว ลี" โทนเสียงนุ่มนวลอันจารจดอยู่ในใจเขา ท่ามกลางความสลัว ภาพของเธอเคลื่อนใกล้เข้ามา "นุ่นขอคุยด้วยหน่อยสิ" นริศราสะดุ้ง เมื่อร่างสูงของเพื่อนหนุ่มยืนอยู่เกือบติดแผ่นหลังของเธอ เด็กสาวถอยกรูดออกห่างทันที "งั้นลีไปจองโต๊ะโน้นไว้ก่อนเลยนะนุ่น" เด็กสาวร่างท้วมบอกพลางดึงแขนเพื่อนสาวอีกคนให้เดินตามกันไป "ไปกันเถอะแต้ว" นริศรามองตามหลังเพื่อนสาวทั้งสองสลับกับคนตรงหน้าอย่างลังเลใจ ท่ามกลางแสงสลัวของไฟดวงเล็กดวงน้อยที่ประดับอยู่ตามยอดไม้ เธอจึงไม่เห็นแววตาคู่เว้าวอนของเขา "มีอะไรเหรอ นุ่นหิว" เธอแข็งใจถามพลางเบนสายตาเหม่อมองผ่านไปยังโต๊ะอาหารที่อยู่ห่างออกไป ฝั่งตรงข้ามมีเงาดำอันแสนคุ้นตาของใครคนหนึ่งคล้ายยืนรออยู่ ชายหนุ่มกลั้นใจลำเลียงความรู้สึกที่มีอยู่ในขณะนั้นออกมา "นุ่นจะเลือกเรียนต่อที่ไหนเหรอ กันต์ เอ่อ...กันต์" เขาไม่ควรลังเลอีก ยังไงเสียวันนี้ต้องพูดความในใจกับเธอ "กันต์ทำสอบทั้งสองครั้งได้ไม่ค่อยดี สงสัยจะเลือกเรียนต่อที่เดียวกับนุ่นยาก" เด็กสาวเม้มริมฝีปากมองเขาด้วยสีหน้าโกรธขึง "กันต์ไม่ตั้งใจจะทำแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ นุ่นไม่ดีเองที่ไปวุ่นวายกับกันต์" เธอตวาดแล้วทำท่าจะผละหนี "เปล่านะ กันต์ไม่เคยคิดแบบนั้นเลย" เขาปราดเข้าขวางจนแทบประชิดตัวเธอ เด็กสาวผลักร่างสูงออกไปอย่างแรง "ไปให้พ้นนะ" เธอตะโกนใส่หน้าแล้ววิ่งหนีหายไป กันต์ธีร์ทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้ สะอื้นในความปวดร้าวที่จู่โจมเข้ามา ความเจ็บปวดนั้นบาดลึกเป็นแผลฉกรรจ์ในหัวใจ ไม่มีอะไรจะช่วยคืนวันเวลาแห่งความสัมพันธ์อันดีงามนั้นได้ ...เธอไม่ยอมให้อภัยเขา "กันต์มีคู่เต้นรำงานนี้หรือยังเหรอ" เสียงคุ้น ๆ ดังอยู่ที่ข้างหู ทำลายห้วงอารมณ์เศร้าสร้อย ชายหนุ่มสะดุ้ง รีบลุกพรวดขึ้นมองหาเจ้าของเสียง ปองใจอยู่ในชุดเสื้อยืดสีดำรัดรูปกับกางเกงยีนส์ขายาว ทำให้แลสวยเพรียวขึ้นกว่าเด็กสาวบุคลิกเรียบง่ายคนเดิม "คู่เต้นอะไรนะ" เขาทวนคำ ปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ราวกับต้องการซ่อนความรู้สึกพ่ายแพ้นั้น "ตามธรรมเนียมปาร์ตี้ไง ผู้ชายต้องขอผู้หญิงไปเป็นคู่เต้นรำ เค้าคุยเรื่องนี้กันกระหึ่ม กันต์ไม่รู้เรื่องเลยเหรอ" ...งานปาร์ตี้เต้นรำ แม้จะได้ยินเพื่อน ๆ พูดกันอยู่บ้าง แต่ความกลัดกลุ้มใจเรื่องของนริศราทำให้เขาไม่สนใจ "โรงเรียนเรา นักเรียนหญิงมากกว่านักเรียนชายเกือบทุกห้องอยู่แล้ว จับคู่ยังไงก็คงไม่ครบหรอก" เขาบอกอย่างไม่ใส่ใจ เด็กสาวนิ่งอึ้งไป "แต่ปอง..." เธอลังเล แต่ก็ยังฝืนพูดความในใจออกมา "ปองไม่อยากเป็นเศษเหลือที่ไม่มีคู่ กันต์ไปเต้นกับปองหน่อยสิ" เขาเพ่งสายตามองคู่สนทนา เพิ่งสังเกตว่าพวงแก้มคล้ำของเพื่อนสาวมีสีชมพูปน วันนี้ปองใจแลสวยน่ารักกว่าทุกวัน "อื่ม ก็ได้ ไปสิ" เขาตัดสินใจรับคำเธอ เด็กสาวยิ้มกว้าง เข้ามากุมมือเพื่อนหนุ่มเดินตรงไปที่ฟลอร์ การออกแรงเต้นรำอาจช่วยดับความทุกข์โศกในใจเขา ในเมื่อไม่อาจดึงความรู้สึกดี ๆ ที่เธอเคยมีต่อเขากลับคืนมาได้ จะมัวนั่งอมทุกข์เศร้าโศกไปไย จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 14:00:33

ความคิดเห็นที่ 2 งานเลี้ยงอำลารุ่นเริ่มต้นและดำเนินไปอย่างสนุกสนาน บนเวทีมีการแสดงของกลุ่มนักเรียนสลับกับเพลงร็อคมันส์ ๆ "เมื่อกี้ใครเต้นเปิดฟลอร์วะ" กันต์ธีร์ถามเสียงปนหอบ เมื่อกลับมานั่งร่วมโต๊ะกับกลุ่มเพื่อนหลังเพลงร็อคจบ "ผอ.โว้ย ผอ.ชนะกับ ผู้ช่วยผานิตเต้นเปิดงาน" เสียงหนึ่งตอบ หลายคนส่งเสียงฮือฮาด้วยความชอบใจ "ว่าแล้ว มองไกล ๆ ว่าคุ้น ๆ" เขาบอกพลางเค้นเสียงหัวเราะอย่างครื้นเครง จนหลงลืมคู่เต้นรำที่กำลังเดินตามหลังมา สุเทพเหลือบมองไปเห็นเธอ "อ้าวปอง นั่งด้วยกันสิ" ปองใจยิ้มฝืน ๆ ปรายตามองไปที่เพื่อนหนุ่มคนสนิทแวบหนึ่ง แล้วเดินอ้อมโต๊ะไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ รพีส่งเครื่องดื่มสีดำแก้วหนึ่งให้เธอ "เอ้าปอง ดื่มสิ แก้เหนื่อย" เด็กสาวรับแก้วน้ำนั้นมาดื่ม แล้วถึงกับเกือบสำลัก "อุ้ย นี่มันผสมเหล้านี่ เค้าให้กินเหล้าได้ด้วยเหรอ" รพีจุ๊ปาก "โค้กจ้ะโค้ก" เขาเอียงหน้ามากระซิบข้างหูเธอ "แค่เยาะวิสกี้ใส่ลงไปนิดหน่อย เมื่อเช้าพีแอบจิ๊กแม่มา ปองเคยกินเหล้าหรือยัง" คนฟังหัวเราะคิก "เคยบ้าง แต่ปองคอไม่แข็งหรอกนะ" "เป็นไง สำเร็จไหมวะ" สุเทพกระซิบถามเพื่อน เมื่อสังเกตเห็นว่ารพีสามารถดึงความสนใจคู่ควงของเขา กันต์ธีร์ส่ายหน้าอย่างทดท้อใจ "กอ อู บอกแล้วให้ทำใจ เลิกไปยุ่งกับมันเสียที ตั้งแต่มีไอ้หนุ่มหน้าหล่อขับรถโก้นั่นมารับ :-)ก็ทำเป็น..." เสียงนั้นขาดห้วงไป เมื่อถูกปรามด้วยสายตาดุ สุเทพส่ายหน้าด้วยอาการสุดจะเอือม "เอ่อ ๆ กอ อู ไม่พูดก็ได้" เขาว่าพลางยกแก้วน้ำอัดลมขึ้นจิบ "หวังว่าจากวันนี้เป็นต้นไป มอ อึ งอ จะทำใจได้ ทางใครทางมันเสียที" "กันต์ นุ่นจะเลือกเรียนต่อ มช.นะ" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง ทั้งสองจึงหันมองไปพร้อมกัน ลีลาวดีถืออาหารจานหนึ่งยืนซ่อนตัวอยู่ "มช. จริงเหรอ" เขาย้ำคำมองเธอด้วยสายตาคำถาม "ทำไม..." "นั่นสิ ทำไม ทั้ง ๆ ที่ผลคะแนนอย่างนุ่นเลือกเรียนต่อสถาบันในกรุงเทพฯ ได้สบาย แต่นุ่นก็ยังยืนยันจะไปลูกเดียว" กันต์ธีร์นิ่งอึ้ง สายตาทอดมองไกลออกไป "อาจเพราะแฟนเค้าจะไปเรียนต่อหรือทำงานแถว ๆ นั้นมั้ง เลยอยากไปอยู่ใกล้ ๆ กัน" สุเทพออกความเห็น "แฟนเหรอ" ลีลาวดีเอียงคอ ใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ไม่ใช่นะ พี่ประวิทย์ไม่ใช่แฟนนุ่น อีกอย่าง เหตุผลที่นุ่นอยากไปเรียนที่ไกล ๆ พอแต้วซักไปซักมา นุ่นก็บอกว่าเพราะอยากอยู่ห่างจากพี่ประวิทย์ นุ่นเหมือนมีอะไรในใจแต่ไม่บอกพวกเรา" เธอว่าพลางจับตามองเพื่อนหนุ่มคู่กรณี สุเทพสังเกตมองตามสายตาเธอ รู้สึกอึดอัดจนต้องพ่นลมหายใจออกมา "แล้วมีอะไรในใจกันแน่ ทำไมไม่พูดตรง ๆ ออกมา ไอ้กันต์จะได้รู้เรื่องซะที" เขาตวาดเสียงขุ่น ลีลาวดีหรี่ตามองเพื่อน "ลีว่ากันต์รู้นะ" เธอเค้นหาคำตอบด้วยสายตา "กันต์คนเดียวแหละที่รู้ดีที่สุดว่า นุ่นคิดอะไรอยู่" ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง ดวงตาคู่เหม่อลอยทอดมองผ่านคู่สนทนาไปยังโต๊ะอาหารที่อยู่ห่างออกไป นริศรานั่งเงียบขรึมอยู่ตรงนั้น  แสงไฟจับใบหน้าขาวเนียนที่ไม่ได้แต่งแต้มของเธอ  แลเห็นรอยยิ้มน้อย ๆ กับเพื่อนฝูงรอบกาย ...เขาเป็นคนเดียวที่รู้ใจเธอดีที่สุด เธอตั้งใจเลือกศึกษาต่อสถาบันอุดมศึกษาแห่งนั้นเพื่อไปให้พ้นจากเขา ด้วยรู้ว่าเขาไม่สามารถจะติดตามเธอไปได้ นริศราไม่ชอบใจการกระทำที่แล้วมาของเขา ขณะเดียวกัน เขาก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขสิ่งที่แล้วมาได้ ...หรือนี่คือบทเรียนสำคัญของการสูญเสียเพื่อนรักอย่างแท้จริง "มอ อึ งอ จะบอกกอ อู ได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไรกัน"  สุเทพซักขึ้นอีก  เมื่อเพื่อนสาวคล้อยหลัง กันต์ธีร์เหลือบตามองเจ้าของคำถาม เป็นเรื่องยากเย็นและฝืนความรู้สึกอย่างที่สุดหากเขาจะเอ่ยปากบอกความจริงทั้งหมดออกไป "การแสดงจบแล้วพวกเรา ไปต่อกันอีกเพลงโว้ย" ชัชชัยส่งเสียงชักชวนเพื่อนร่วมโต๊ะ "ไปโว้ยกันต์" สุเทพตบเข้าที่ไหล่เพื่อน  เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากประเด็นเดิม  ชั่วขณะ ปองใจก็ปราดเข้ามาดึงมือเขา "ไปเถอะกันต์ นั่งเฉย ๆ แล้วเบื่อ" เธอเค้นยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน กันต์ธีร์ลุกตามเพื่อนสาวไปอย่างเลื่อนลอย  หากนริศราเข้าศึกษาต่อ ณ สถาบันอุดมศึกษาแห่งนั้น เธอคงหายไปจากชีวิตเขา ดึงเอาความใฝ่ฝันที่แฝงเร้นอยู่ในจิตใจมานานให้เลือนหายไปด้วย ชีวิตและอนาคตคงจบสิ้นลงนับจากวันนั้น จะมีประโยชน์อะไรที่เขาพากเพียรสอบเข้ามหาวิทยาลัย จังหวะดนตรีร็อคค่อย ๆ ผ่อนลงจนกลายเป็นเพลงซึ้งเบา ๆ ปองใจเยียดสองแขนขึ้นโอบรอบคอเพื่อนหนุ่ม ขณะดวงตาคู่เหม่อลอยของเขายังคงจับจ้องอยู่เพียงคนที่เป็นเป้าสายตา ความรู้สึกอ้างว้างบีบรัดหัวใจจนถึงขีดสูงสุด เมื่อเห็นเพื่อนหนุ่ม ๆ หลายคนวนเวียนกันไปขอเธอเต้นรำ "เหนื่อยแล้วเหรอกันต์" ปองใจทำหน้างงเมื่อเขาง้างแขนของเธอออก ชายหนุ่มชะเง้อมองผ่านร่างของคนตรงหน้าตามหลังเพื่อนสาวในดวงใจที่ขยับลุกไปจากสายตา เขาสลัดความสนใจจากสิ่งรอบกายตรงไปหาเธอทันที "เอ๊ย จะกลับแล้วหรือวะกันต์" คล้ายได้ยินเสียงหนึ่งพร้อมด้วยแรงฉุดรั้ง แต่ไม่อาจเบี่ยงเบนความสนใจของเขา "จะรีบไปตาย หอ อา เอก ที่ไหนวะ" ก่อนจะทันรู้ตัวเขาก็ก้าวพรวดผ่านกลุ่มคนออกจากบริเวณงานเลี้ยงมาแล้ว แลเห็นเงาดำของเพื่อนสาวสองคนเดินเคียงคู่กันบนทางเดินหินที่ทอดยาวสู่อาคารหลังโรงเรียน  ซึ่งมีรถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ไกลลิบ เขาเร่งฝีเท้าตามไปอย่างไม่รีรอ แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 55 14:10:35 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 14:01:23

ความคิดเห็นที่ 3 "จะกลับแล้วแน่นะ จะไม่ไปคุยกับกันต์ซักคำจริง ๆ เหรอ" เสียงของติรกาเคลื่อนใกล้เข้ามา "เธอสองคนมีปัญหาอะไรกันแน่ จะว่าเป็นเรื่องยัยปองใจก็ไม่น่าใช่นะ ยัยนั่นโผล่มาตอนพวกเธอโกรธกันไปแล้ว" "นุ่น" เสียงเรียกของเขาทำให้เพื่อนสาวทั้งสองหยุดฝีเท้า  ขณะติรกาเป็นฝ่ายเหลียวมองมา "ว้าว นั่นไงมาแล้ว"   เด็กสาวสะกิดบอกคนข้าง ๆ ด้วยความตื่นเต้น  แต่แล้วรอยยิ้มก็ต้องเจื่อนลง  เมื่อสบมองใบหน้าเครียดขึงของทั้งสองฝ่าย "คุยกันดี ๆ นะ"  เธอพยักหน้าน้อย ๆ บอกความนัยให้เพื่อนหนุ่ม ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับงานเลี้ยงไป ชายหนุ่มเพ่งมองเงาดำของเพื่อนสาวอีกคนซึ่งยังคงยืนหันหลังให้ ท่าทางวางเฉยของเธอทำเอาเขาอยู่ในอาการพูดอะไรไม่ออก "กันต์...ได้ข่าวว่านุ่นจะเลือกเรียน มช." เขาเริ่มด้วยเสียงพึมพำ  ขณะย่างเท้าใกล้เข้าไปอีก เด็กสาวเม้มริมฝีปาก ท่ามกลางความสลัว แสงจันทร์อาบไล้เสี้ยวหน้าอันนิ่งขึงของเธอ  เขาว่าต่อไปอย่างไม่รีรอ "ระดับคะแนนที่นั่นค่อนข้างสูง ถ้ากันต์เลือกคงไม่มีทางติดแน่ ทำไมนุ่นไม่เลือกเรียนที่กรุงเทพฯ ล่ะ ถ้ากันต์เอ็นฯ ไม่ติด อย่างน้อยเราก็ยังมีโอกาสได้เจอกัน" "จำเป็นต้องเจอกันด้วยเหรอ"  เธอแสร้งถามประชด  ได้ยินเสียงสูดน้ำมูกเบา ๆ ก้องไปในความมืด "จำเป็นสิ" เขากระซิบตอบ ก่อนจะทุ่มเทความรู้สึกทั้งหมดกับถ้อยคำต่อไป  "เพราะตั้งแต่มาอยู่กรุงเทพฯ กันต์มีนุ่นเป็นเพื่อนแท้ของกันต์" เด็กสาวหมุนตัวกลับมาประสานสายตากับเขา นัยน์ตาคู่สวยใสรื่นไปด้วยน้ำ "นุ่นเป็นเพื่อนแท้ที่ติวเรื่องเรียนให้กันต์ใช่ไหมล่ะ แล้วกันต์ก็ยังมีเพื่อนคนอื่นไว้ใช้ประโยชน์อื่นอีกหลายอย่าง"  เธอทุ่มเทความอัดอั้นและเจ็บปวดลงไปกับคำพูดนั้น ชายหนุ่มส่ายหน้า เมื่อเธอมองเขาในแง่ลบเกินกว่าที่คาด "ไม่ ไม่ใช่สักหน่อย กันต์ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะนุ่น" นัยน์ตาของเด็กสาวทอประกายร้อนแรงทอดมองมานิ่ง  ก่อนจะตัดใจหมุนตัวหันหลัง  ชั่วขณะ เหมือนหัวใจถูกกระชากติดตามไปกับเธอ "เรา...จ..จะจากกันด้วยความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้นะ น..นุ่น" เขาปราดเข้าไปคว้าแขน เรี่ยวแรงมหาศาลโอบรั้งเธอเข้าหาตัว นริศราขืนตัวแข็ง  รังเกียจต่อการถูกสัมผัส ไม่มีวันที่เธอจะยอมตกเป็นส่วนหนึ่งของผู้หญิงไร้ค่าเหล่านั้น "ปล่อย ปล่อยนะ" เธอตะโกนสุดเสียง  พยายามดันตัวเองให้ห่างออกมา  แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล "อย่าแตะต้องตัวนุ่น  ฉัน... ฉันขยะแขยงเธอ" วงแขนของชายหนุ่มอ่อนแรงลงกับประโยคนั้นของเธอ  เด็กสาวได้โอกาสดันตัวเองหลุดพ้นออกมาแล้ววิ่งตรงไปยังอาคารหลังโรงเรียนทันที ............................................. 14...เพื่อนเก่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12404555/W12404555.html แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 55 16:48:17 แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 55 13:40:58 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 14:02:06

ความคิดเห็นที่ 4 จบช่วงเรียนมัธยมเสียที  ต่อไปเรื่องคำไม่สุภาพจะลดลงค่ะ ตอนต่อไป  เปิดตัว  ตัวละครสำคัญอีกหนึ่งคนค่ะ  (แค่เปิดจริง ๆ นะ 55) เรื่องนี้ผู้เขียนเริ่มเขียนตั้งแต่สมัยการสอบเข้ามหาวิทยาลัย  เป็นแบบการสอบวัดความรู้สองครั้ง แล้วนำคะแนนจากการสอบทั้งสองครั้งมาเลือกคณะอีกที เขียนไปวางไป  จนโลกหมุนไปกี่องศาแล้ว  คนเขียนตามไม่ทัน ถ้าเพื่อน ๆ ท่านใดมีข้อแนะนำ หรือ เสนอให้แก้ไข  เพื่อให้สมจริงกับสถานการณ์ปัจจุบัน  ก็ยินดีค่ะ ความจริง  หลังจากตอนที่ 13  "วันอำลา"  แล้ว  ตอนต่อไปคือ  "ผ่านกาลเวลา" จำได้ว่า  คราวที่แล้วโพสไป  เพื่อน ๆ หลายคนบอกว่า ตอนที่ 14 อ่านแล้วน่าเบื่อมาก ขณะที่คนเขียน  อ่านเองก็มีความเห็นว่า  สุดแสนจะน่าเบื่อ  555 พยายามพิจารณาแก้ไขแล้ว แต่แก้ไม่ถูกเลยตัดไปเสียดื้อ ๆ เลย เรื่องย่อ ตอน "ผ่านกาลเวลา"  มีดังนี้ค่ะ กันต์ธีร์ คืนหลังงานเลี้ยง  กันต์ธีร์ไปนอนค้างบ้านสุเทพ  และตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟัง เขาจึงได้รู้ว่า  เรื่องหนักอกหนักใจของเขา  ในมุมมองของสุเทพแล้ว กลายเป็นเรื่องเล็ก ๆ ที่ขบขัน  แต่สำหรับผู้หญิง  คงต้องใช้เวลา (คนเขียนคิดว่า  ถ้าไม่มีปองใจ เป็นตัวแปรเข้ามา  เวลามันก็คงพอจะช่วยได้  แต่งี้ลำบากแล้ว) ปองใจ หลังกลับจากงานเลี้ยง  กันต์ธีร์และสุเทพไปส่งปองใจที่บ้าน ปองใจเริ่มรู้สึกตัวว่า ตนอาจเป็นเหตุที่ทำให้เพื่อนทั้งสองผิดใจกัน (กันต์ธีร์ กับ นริศรา) ขณะที่  กันต์ธีร์ได้รับรู้และเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า สภาพชีวิตความเป็นอยู่ของปองใจ ลักษณะนิสัย ตลอดจน ความรู้สึกนึกคิดของเธอ  อยู่ในระดับใกล้เคียงกับเขา ยุพิน วันสุดท้ายในชีวิตเด็กมัธยมของนริศรา  มารดาของเธอรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจ ด้วยว่าต่อไปลูกสาวคงไม่ได้พบเจอกับกันต์ธีร์อีก แต่หลังกลับจากงานเลี้ยง  นริศราก็เงียบเหงาเศร้าซึม  ไปนั่งตากยุงที่ระเบียงห้องอย่างที่เธอไม่เคยทำมาก่อน ซึ่งยุพินเริ่มลังเลว่าตัวเองคิดถูกหรือผิด  แต่สุดท้ายก็ยังเชื่อมั่นกับผลงานของตัวเอง นริศรา เธอคงยังตัดใจกับกันต์ธีร์ไม่ได้  แต่ก็ไม่ยอมให้อภัยเขา จึงต้องแบกทุกข์ทรมานไว้ต่อไป ประวิทย์ วันสุดท้ายสำหรับหน้าที่รับส่งนริศรากลับจากโรงเรียนมัธยม เขาเริ่มตระหนักว่า ตนเองหมดประโยชน์แล้ว ด้วยว่า น้าสาวไม่ได้รักและเอ็นดูเขา  ต้องการพึ่งพาและผลประโยชน์เท่านั้น (เพราะประวิทย์รู้ประวัติสมัยสาวของยุพิน จึงเดาไม่ยาก) จบด้วยประการฉะนี้ แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 55 14:12:21 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 14:06:54

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ GTW ค่ะ  ก็ว่างั้นแน่ ๆ คุณ de janeiro ยินดีค่ะ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 14:07:26

ความคิดเห็นที่ 6 รอลุ้นเพื่อนใหม่ค่ะ...เพื่อนใครดีล่ะเนี่ย ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 20:50:40

ความคิดเห็นที่ 7 ความห็นที่ 4 สำคัญและมีความหมาย กับคนที่เพิ่งตามอ่านมากครับ หรือคนที่ตามอ่าน แต่อาจลืม ขอบคุณมากๆ ^__^.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 22:47:43

ความคิดเห็นที่ 8 มาลงชื่อ แล้วรอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 10:45:13