ความคิดเห็นที่ 1 “จะกี่ร้อยปี เจ้าก็ยังต้องพ่ายแพ้แก่ข้าอยู่ดี จงลิ้มรสความเป็นผู้พ่ายตลอดกาลซะ” เดมอนพ่นคำที่สาแก่ใจใส่ ยูเลียสซึ่งติดกับไม่ยอมแพ้ง่ายดาย ศอกแหลมๆ  กระแทกเสาปูนสุดแรงจนแตกดัง โพ๊ละ!! เสาปูนนั้นร่วงกราวมีที่ให้เขาถอยหนี ยูเลียสดึงตัวเองออกจากปีกที่ตรึงเขาไว้ได้ จังหวะนั้นเหล่าแวมไพร์ข้ารับใช้เห็นเจ้านายเพลี่ยงพล้ำต่างกรูเข้าระดมยิงทั้งฉมวก ทั้งกระสุนแก้วบรรจุน้ำกระเทียมใส่เดมอนกันเป็นห่าฝน  ปีกอันมหึมากางปกป้องตัวเองสุดกำลัง แต่พลังฟื้นฟูหรือจะสู้ฤทธิ์ของน้ำกระเทียมที่กัดกร่อนผิวกายดุจน้ำกรด ร่างสีเทาซีดอย่างซากศพคำรามอย่างเจ็บปวด เขาสะบัดปีกฟาดใส่เหล่าข้ารับใช้ยูเลียสล้มกลิ้งกันระเนระนาด เดือยแหลมพุ่งเข้าใส่หมายจะปลิดชีพแวมไพร์ตนหนึ่ง  แต่มันกลับถูกหยุดได้ทันก่อนจะฝังเข้ากลางอกเขา ยูเลียสกำเดือยนั้นไว้แน่น   “ถอยไป!!”  ลูน่าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสงสัยว่าแวมไพร์หนุ่มรู้จักห่วงใยข้ารับใช้ด้วยหรือ  เขาห่วงข้ารับใช้ตนนั้นจริงหรือแค่เห็นว่าเกะกะ  แต่ที่แน่ๆ แวมไพร์ตนนั้นรอดตาย ยูเลียสหักเสาโรมันลำใหญ่เป็นชิ้นโตพอๆ  กับรถเก๋งคันหนึ่งปลิวเข้าใส่ศัตรูเหมือนของเล่นเบาๆ  ขนาดที่ใหญ่คับห้องของมันทำให้ไม่มีที่พอจะหลบหลีกได้ เดมอนมีทางเดียวคือทำลายมัน  เสาต้นใหญ่อีกต้นแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยหมัดเดียว เศษฝุ่นคลุ้งราวกับถูกระเบิดย่อมๆ  ทันใดนั้นบางสิ่งพุ่งสวนกลุ่มควันออกมา เดมอนที่ก้าวไปข้างหน้าจึงยั้งตัวไม่ทัน เท้าของยูเลียสเหยียบเข้าเต็มอกกว้าง สองแรงปะทะกันตรงๆ ทำให้ร่างทรงพลังถึงกลับหมุนคว้างกลางอากาศหลายตลบก่อนกระแทกพื้นเปรี้ยง!! กระเบื้องกระเด็นขึ้นจากพื้นเป็นระลอกคลื่น ก่อนที่มันจะกระทบพื้นตามแรงดึงดูด ร่างอันใหญ่โตกระดอนกวาดแผ่นกระเบื้องชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหล่านั้นติดหลังไปหมด ตึง!!!เดมอนไถลไปตามพื้นชนเข้ากับผนังในส่วนที่ยังหลงเหลือจากการทำลายล้าง แรงปะทะทำให้เจ็บภายใน เลือดสีคล้ำข้นกระอักออกจากปาก ไม่มีใครทันเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เขารีบลุกขึ้นกลบเกลื่อนอาการ ดวงอาทิตย์ฉายแสงรำไรอาบยอดเขาไกลๆ  ให้สัมผัสถึงนาทีมรณะที่คืบคลานเข้ามา เขาถูกต้อนเข้ามุมที่ไม่อาจถอยหรือก้าวหนีได้แม้แต่น้อย วินาทีนั้นเดมอนได้กลิ่นๆ หนึ่ง กลิ่นของชีวิตที่ต่อเติมเสริมสร้างชีวิตและพลังให้แก่เขาได้ กลิ่นของมนุษย์เพียงคนเดียวในที่นี้ ไม่มีใครคาดคิดสิ่งที่จะเกิดขึ้นทุกสายตาจับจ้องไปศัตรูเพียงหนึ่งเดียว ทุกคนรวมแรงต่อต้านและป้องกันไม่ให้มันหนีไปได้ตามคำสั่งเจ้านาย ไม่มีใครสนใจสัตว์เลือดอุ่นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ณ ที่แห่งนี้  ยูเลียสซึ่งมุ่งมั่นเอาชัยชนะหยุดชะงักทันทีที่เห็นแววตาและรอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้าที่น่าขยะแขยง  มีอะไรที่ทำให้มันมั่นใจจนต้องยิ้มออกมา เขาผู้ที่อยู่แถวหน้ากว่าใครเห็นชัดว่าแววตาสีเลือดนั้นมองไปทางซ้ายของเขา...ห่างไปไม่ไกล มีร่างที่อุ่นด้วยเลือดเนื้อ เขารู้สึกได้ วูบบบ....!!! เสียงปีกพุ่งผ่านอากาศเหมือนธนูดอกเล็กๆ  วินาทีนั้นแวมไพร์หนุ่มไม่มีเวลาพะวงสิ่งใดทั้งสิ้นเขารู้แต่ว่า  วันนี้มีคนตายมากมายเกินพอแล้ว และเขาจะไม่ยอมให้เดมอนได้ลิ้มรสเลือดจากใครอีก เขาไม่ทันได้คิดด้วยซ้ำว่าตนกำลังทำอะไรอยู่  “อย่า....!!!” ลูน่ากรีดร้องด้วยความตกใจ ภาพที่เห็นทำให้หัวใจเธอแทบหยุดในนาทีนั้น ปีกที่ว่องไวปานคมดาบพุ่งเข้าหาแมตต์ ที่อยู่ห่างไปไม่ไกล วินาทีนั้นยูเลียสเคยที่ร้ายกาจไม่แพ้กันกลับปกป้องมนุษย์คนหนึ่ง เดือยสีขาวนวลเหมือนงาช้างยื่นยาวและหดได้ขาวเป็นมันสะท้อนแสงสว่างรำไรฝังเข้ากลางอกยูเลียส ลูน่าเห็นทุกวินาทีที่มันแทงร่างสูงใหญ่เลยไปถึงร่างที่อยู่ข้างหลัง ตึ้ง!...เสียงของแข็งกระทบผนังดังก้อง   ยูเลียสและแมตต์ ต่างหายใจลึกด้วยความที่คาดไม่ถึง และฉงนกับสิ่งที่เกิดขึ้น   มันห่างจากหัวใจไปแค่ฉิวเฉียด...ยูเลียสนึก เขากำเดือยนั้นไว้พยายามจะดึงออก ทว่าพละกำลังถดถอยลงตามเลือดข้นขลั่กที่ทะลักออกมาราวกับน้ำ เขาไม่ได้นึกถึงเรื่องถัดจากนี้ไปเลยแม้แต่น้อย แมตต์ นั้นเจ็บในนาทีแรกเพราะแรงปะทะ เหมือนโดนตู้เย็นใบโตหล่นทับ  หายใจไม่ออกนาทีต่อมาถึงรู้ว่ามีอะไรแทงเขาเข้าที่เหนืออกขวากึ่งๆ ไหล่ นี่มันอะไรกัน?? “ไม่นะ!! ยูเลียส..แมตต์ ” ลูน่าตะโกนลั่น เธอถลาแซงหน้าคนอื่นออกมาสองมือไขว่คว้าคนทั้งสองโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่มีสิ่งใดที่เธอคว้าได้ เดมอนกระชากปีกเขาคืน ดึงเอาร่างของยูเลียสและแมตต์ ปลิวติดไปด้วย ลูน่าคว้าได้แต่อากาศล้มลงกับพื้นที่เต็มไปด้วยเศษซากปรักหักพัง มันบาดเนื้อตัวจนได้แผลเล็ก แผลน้อยเต็มตัว ร่างหนาหนักกระเด็นล้มลงกับพื้น นาทีนั้นลมหายใจเขาขาดช่วงอากาศและเลือดทะลักเข้าปอด เขารวบรวมแรงลุกขึ้นมาได้ก็ต้องกระอักเลือดสีคล้ำออกมา แผลที่อกฉกรรจ์เกินกว่าที่คาด มันทำให้พลังทดถอยในฉับพลัน  ร่างอสูรที่แข็งแกร่งผิวสีซีดเทาทรงพลังดุจหินผาสูญเสียความสามารถอันยิ่งใหญ่ไป ร่างเนื้อกลับคืนสู่สภาพเดิมและต้องรับรู้ความเจ็บปวดอันยิ่งยวด ยูเลียสนึกแช่งความโง่เขลาของตัวเอง สิ่งที่ทำนั้นไร้ประโยชน์สิ้นดี แมตต์ ล้มกลิ้งอยู่ไม่ห่างแผลที่ได้สร้างความเจ็บปวดอันใหญ่หลวง ร่างกายซีกขวาแทบจะหมดความรู้สึก สัญชาติญาณเตือนว่า ต้องหนี ต้องลุกขึ้นให้ได้ อย่าให้ปีศาจตนนั้นได้เลือดเขาไป แต่ก็ได้แค่นึก อุ้งมือใหญ่เล็บแหลมเอื้อมมาขยุ้มคอเสื้อเขายกขึ้นทั้งตัว   “ฮ่า ฮ่า ฮ่า....ไงล่ะ!!  สุดท้ายเจ้าก็พ่ายแพ้ เป็นแค่มดปลวกใต้ฝ่าเท้าข้าเช่นเดิม แมลงย่อมเป็นแมลงวันยังค่ำ และข้าจะให้เจ้าลิ้มรสของการตกนรกทั้งเป็น” ปีกอันมหึมาเหยียดขึ้นเต็มที่ มันสูงเกือบจรดเพดานกว้างใหญ่และแสดงถึงอำนาจ เหล่าแวมไพร์ที่รายล้อมได้แต่จ้องมองด้วยความพรั่นพรึง ปลายปีกคือกระดูกสีขาวที่แหลมคมมันชูสูงสะท้อนแสงขาววับก่อนจะหายวูบ ปึ้ก!! “อ๊ากกกก!!!”ยูเลียสผวาเฮือก เดือยนั้นพุ่งแทงเข้าที่ท้องทะลุถึงพื้น เลือดทะลักจากบาดแผลยิ่งกว่าน้ำพุ “หยุดนะ!!”ร่างอ้อนแอ้นของหญิงสาวก้าวออกมาข้างหน้า เธอโซเซยืนยังไม่มั่นด้วยซ้ำแต่ก็ยังกล้าตะโกนก้องต่อหน้าอสูรร้าย แวมไพร์บางตนคิดว่าเขาควรดึงคนๆ นี้ออกมาเลยดีไหม ลูน่าหายใจหอบด้วยความโกรธที่ทำให้เส้นเลือดกระตุกไปทั้งตัว คืนนี้มีคนตายมากพอแล้ว เกินพอแล้ว...ตอนนี้ร่างเธอร้อนแทบจะเดือดพล่าน ผิวขาวกลายเป็นสีชมพูจัดราวกับถูกอังด้วยไฟร้อนๆ  ทุกคนเห็นได้จากควันอ่อนๆ โชยมาจากผิว ดวงตาสีน้ำเงินสุกใสกลายเป็นสีกุหลาบ กายภาพภายนอกไม่เปลี่ยนแปลงเลย แต่ทุกคนรู้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงที่ภายใน นี่คือการกลายร่างเข้าสู่ขั้นสูงสุดในแบบที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน ยูเลียสและแมตต์ ต่างมองมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น   “ปล่อยพวกเขา เดี๋ยวนี้!!” ลูน่าเค้นเสียงสั่ง ไม่มีครั้งไหนที่เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกเผาด้วยไฟแห่งความโกรธได้เท่านี้ เธอจะไม่ยอมใครตายไม่ว่าแมตต์ หรือยูเลียส  เวลานี้เธอปรารถนาให้ทั้งคู่รอดก่อนการล้างแค้น ถ้ามีใครเป็นอะไรล่ะก็ เธอจะฆ่ามัน... เธอสาบานกับตัวเอง เดมอนมองร่างที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกระวังระไว  มีกลิ่นไม่ชอบมาพากลคลุ้งไปหมด เขาไม่รู้ว่ายานั้นกับเลือดแวมไพร์ทำปฏิกิริยากันยังไงบ้าง  แต่จากที่เห็นมันทำให้เขาฉงนพอแล้ว เขาต้องได้เลือดมนุษย์เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะไม่ทันการ แสงทองจะฉายแสงอาบไปทั่วพื้นพสุธาในอึดใจหน้าแล้ว ปีกที่ตรึงยูเลียสไว้กับที่กระชากออกอย่างแรง แวมไพร์หนุ่มคำรามด้วยความเจ็บปวดทำให้ลูน่าละสายตาไปวูบ พอหันกลับมาที่เดิม ก็ปราศจากร่างที่ใหญ่โตและแมตต์ แล้ว “เดมอน!!!” เสียงตะโกนลั่นเต็มไปด้วยความโกรธและสิ้นหวังสะท้อนไปทั่วอาคารที่ยังสภาพดีหลงเหลืออยู่  แมตต์ ถูกหิ้วเหมือนสิ่งของหรือเป็นกระต่ายที่หมาป่าคาบมาเพื่อกิน ตะเกียกตะกายไปก็เปล่าประโยชน์ ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เขานึกถึงคำพูดของใครคนหนึ่งนักท่องเที่ยวฮ่องกงหรือไต้หวันนี่แหละ จำไม่ได้แล้วสิ ผู้ชายคนนั้นมาเล่นสกีกับเพื่อน เขาเตือนด้วยความหวังดีว่าให้ระวังหิมะถล่ม ชายหนุ่มผมดำใบหน้าเหมือนเด็กหนุ่มวัยรุ่นยิ้มกว้างแล้วตอบว่า “บ้านผมมีคำพูดอยู่ว่า ความตาย....หนักเหมือนภูเขา เบาเหมือนขนนก” “มันหมายความว่าไง?” แมตต์ ไม่เข้าใจ “ผมก็ไม่รู้หรอก คงหมายถึง จะหนักจะเบาขึ้นอยู่กับแต่ล่ะคนประมาณนั้น ถ้ายิ่งกลัวตายก็ยิ่งเจ็บปวด แต่ถ้าสนุก มีความสุขจนถึงวินาทีสุดท้าย มันคงไม่รู้สึกอะไรเลย ผมก็เหมือนกัน ถ้าผมขึ้นไปข้างบนภูเขาแล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะก็ ผมก็ไม่เสียดายหรอก เพราะผมใช้ชีวิตคุ้มแล้ว” “เจ๋ง....งั้นขอให้สนุกนะ” แมตต์ ยิ้มอวยพรให้ เขาก็คิดอย่างนั้น จะเกิดอะไรเขาก็จะไม่เสียใจ ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอทำให้ร่างสูงใหญ่กว่าหยุดฝีเท้าในมุมมืดแห่งหนึ่ง “เจ้าหัวเราะอะไร ?” “สงสัยงั้นหรือ?” เขาเลิกคิ้วถาม แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 55 23:32:49 จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 23:31:39

ความคิดเห็นที่ 2 “ข้าไม่สนใจเรื่องน่ารำคาญ!” อุ้งมือแข็งแรงราวกับคีบเหล็กบีบคอเขาแน่น เลือดคลั่งจนใบหน้าแดงจัด กระนั้นรอยยิ้มก็ยังไม่จางหาย เดมอนรู้สึกเหมือนตนเองถูกเย้ยหยัน เขากำไหล่ของแมตต์ แน่น ขณะจรดเขี้ยวลงบนลำคออุ่น เท้าที่ต้องเขย่งขึ้นตามแรงดึงสั่นระริกอย่างเจ็บปวด ลมหายใจขาดช่วง เขาควบคุมกล้ามเนื้อให้เลิกเกร็งไม่ได้ อวัยวะทุกส่วนหยุดทำงานเพราะอาการช็อคและขาดเลือด แมตต์ รวบรวมกำลังสุดท้ายกระซิบคำพูดบางอย่างออกมา “เลือด...และเนื้อนี้...เป็นของพระเจ้า มันคือ...แสงแห่งความเมตตา...มอบให้แด่....คนที่....น่าสงสารที่สุด” เขี้ยวที่ฝังอยู่กับคอแมตต์ ผละออกอย่างรวดเร็ว เดมอนหายใจแรง รู้สึกเหมือนคำพูดร้อนๆ นั้นเผาใบหูเขาไหม้เกรียมไปแล้ว เขาน่าสงสารหรือ...เขาน่าสงสาร ทำไม? เขาชนะกาลเวลา เขาชนะธรรมชาติ เขาอยู่เหนือผู้คนทั้งปวงบนหอคอยที่สร้างด้วยเลือดเนื้อ ผู้คนก้มหัวให้แก่เขา สรรเสริญเขา ผู้เปี่ยมด้วยอำนาจวาสนาเพียงใดก็ยอมศิโรราบแก่เขา แล้วเขา....น่าสงสารตรงไหน? สองมือที่กำไหล่คลายออก ร่างอ่อนปวกเปียกเข่าอ่อนลงกับพื้น เดมอนรั้งร่างนั้นไว้ทันที เขาคิดอะไรอยู่เขาไม่รู้ รู้แต่ว่าเขามักมองเหยื่อของเขาหลังจากกัดแล้วแบบนี้เสมอ  เลือดที่แผ่นซ่านในร่างก่อให้เกิดภาพอันมากมายก่อนจะพุ่งขึ้นสู่สมองแล้วหายวับไป เกิดเป็นความมืดที่ครอบคลุมเขา เสียงหนึ่งแว่วข้างหูเบาๆ ว่า ‘เจ้ามองเหยื่อมากี่ร้อย กี่พันคนแล้วล่ะ...และเจ้าได้อะไรมาบ้าง ว่างเปล่า!! เจ้าไม่ได้อะไรเลย’  เดมอนทุ่มเถียงค้านอยู่ในใจ ‘ข้ามีอำนาจที่มากล้นพ้น’ ‘นั้นคืออำนาจที่ซ่อนเร้นแต่ในความมืด’ ‘ข้ามีข้าทาสบริวารมากมาย’    ‘นั้นคือบริวารที่น้อบน้อมแต่กาย’ ‘ข้ามีอำนาจอยู่เหนือกว่าผู้ใดในหล้า’    ‘นั้นคือศิโรราบด้วยความกลัวหาใช่การยกย่องจากใจ’   ‘ข้าเอาชนะกาลเวลาได้’    ‘เวลาต่างหากคือผู้ชนะ หลักฐานคือ เจ้าไร้ตัว ไร้ตน ไร้ซึ่งทุกสิ่ง’ ‘งั้นข้าได้อะไร?’    ‘เจ้ามิได้อะไร เจ้าคือความว่างเปล่า’   “ไม่!!” เดมอนโพล่งออกมา นาทีนั้นเขารู้สึกถึงน้ำหยดเล็กๆ  ที่ร่วงลงมาอาบแก้ม หัวใจสะท้านราวกับถูกสั่นไหวด้วยพายุจนขนลุกไปทั่วกาย  มันหนาว...หนาวเสียจน... วินาทีนี้เขาปรารถนาอ้อมกอดอุ่นจากใครสักคน ใครที่มองเขา ถวิลหาเขาเฉกเช่นที่เขาถวิลหา ท่านพ่อ ท่านแม่...บริตานีย์...หลิงหลิง ใครก็ได้!! เดมอนรู้สึกหนาวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน  เหมือนเชือกที่มัดเป็นปมถูกคลายออกในทันทีทันใด ร่างสีเทาซีดคลายพลังขั้นสูงสุดกลับมาสู่ร่างปกติอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เดมอนตกใจกับการเปลี่ยนแปลง เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้ ดวงตาสีทับทิมมองหน้าแมตต์ ที่อยู่ระหว่างกึ่งกลางของโลกของความเป็นและความตาย  ชายหนุ่มหายใจอย่างอ่อนล้า เหนื่อยอ่อนกับทุกนาที ดวงตาสีฟ้าใสกระจ่างในแสงสว่างรำไรจากภายนอกมองสบตา นี่คือสิ่งที่เขาตั้งคำถาม และเดมอนตอบไม่ได้ เขากำเนิดเกิดมาก็เป็นแวมไพร์ เขาถูกสอนให้เห็นความกลัวของมนุษย์คือความสนุก เลือดเนื้อคืออาหาร ไม่มีสิ่งใดในโลกที่เขาต้องแคร์ เมื่อสูญเสียบิดามารดา นั้นเป็นครั้งแรกที่เขารู้จักความอ้างว้างเดี่ยวดาย เขาคิดว่านั้นคือการหักหลัง เดมอนระบายอารมณ์กับการกินครั้งมโหฬาร ทำให้ทั้งเมือง ทั้งมณฑล ร้างไร้ผู้คนกระนั้นก็ยังไม่สามารถชดเชยความว้าวุ่นในใจได้ ตอนนั้นเองที่เขาเห็นบริตานีย์ เธอช่างงดงาม อ่อนหวาน ดูสูงส่งคู่ควรกับเขา แต่สิ่งที่เห็นไม่ใช่สิ่งที่อยากให้เป็น สตรีที่อ่อนหวานมีความปรารถนาในสิ่งอื่นที่มิใช่เขาอย่างแรงกล้า เดมอนผิดหวังแทนที่จะได้ผู้ที่คู่ควร เขากลับได้ความวุ่นวายน่ารำคาญ เดมอนสาบานเลยว่าเขาไม่มีวันเปิดใจยอมรับใครอีกเป็นครั้งที่สอง นั้นทำให้เขาผลักไสหลิงหลิง เด็กน้อยที่มองเขาอย่างเทิดทูนบูชา หากเขามีศรัทธาสักครั้ง เขาอาจจะได้สิ่งที่มีค่าที่สุด เป็นยูเลียสที่แย่งชิงเอาสิ่งนั้นไป มาถึงวันนี้เขาได้อะไร??   เขา...ได้...อะไร?  เดมอนถามตัวเอง ว่างเปล่า เขาคือความว่างเปล่า คือความมืด คำตอบที่ได้กลับเป็นเหมือนแสงเล็กๆ ที่ล่องลอยในความมืดที่มีมาตลอดชีวิต วันนี้แวมไพร์อย่างเดมอนเพิ่งเข้าใจ “เดมอน!!” เสียงหนึ่งดังทะลุเข้ามาในภวังค์ ดวงตาสีเลือดสดเห็นร่างเล็กยืนจังก้าที่ทางเดินคับแคบ   ทั่วทั้งร่างมีออร่าสีแดงลุกโชนออกมาราวกับไฟแค้นในใจที่กำลังลุกท่วม   ใบหน้าอ่อนวัยอัดแน่นด้วยความโกรธแค้น ใช่...เธอต้องแค้นแน่! “อยากได้สิ่งนี้ใช่ไหม เอาสิ ข้าหมดธุระกับมันแล้ว” เขายกร่างของแมตต์ ขึ้นก่อนเหวี่ยงออกไปสุดแรง ร่างที่ไร้ความรู้สึกแล้วปลิวเหมือนถุงผ้าเก่าๆ ลูน่าอ้าแขนรับ แต่แรงมหาศาลที่พุ่งมาทำให้เขาตัวลอยออกไปในทางที่เข้ามา โครม!!! ร่างเล็กไถลไปตามพื้นกวาดเอาฝุ่นกับเศษหิน เศษปูนออกไปเป็นทาง พื้นกระเบื้องสีดำกลับมาเงาวับ ลูน่าพลิกตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ประคองร่างของแมตต์ ไว้ เลือดสีแดงข้นอาบร่างเขาแดงไปหมด ความหวังอันน้อยนิดพังทลายลงอีกครั้ง “แมตต์ ” “ไม่....ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มว่าเสียงแหบพร่า “ผม...ไม่เป็นไร...หยุดเขา ลูน่า....หยุดเขาซะ” ทางเดินที่เคยทอดยาวปูพรมชั้นดีแตกหักเป็นทางแคบรกด้วยเศษซาก ร่างเนื้ออย่างคนปกติก้าวออกมา  ไม่ถึง 3 ก้าวดีร่างนั้นก็กลับเข้าสู่การกลายร่างขั้นสูงสุดอีกครั้ง “เข้ามา” ลูน่าลุกขึ้น ในใจมีแต่ความโกรธแค้น ปีศาจตนนี้ทำลายทุกสิ่งของเธอไปสิ้น มันต้องชดใช้ด้วยชีวิต! “ฉันจะฆ่าแก ไอ้ปีศาจ!!?” “รออยู่แล้ว!” ลูน่าพุ่งเข้าหาสุดกำลัง ปีกที่ว่องไวและแหลมคมเหมือนดาบพุ่งสวนใส่ด้วยความเร็วที่เทียบเท่า ร่างเล็กหงายหลังหลบเดือยแหลมได้อย่างฉิวเฉียด กระดูกที่ปีกลอยผ่านหน้าเธอไป เสี้ยววินาทีนั้นลูน่าคว้าสันปีกจับไว้แน่น แล้วกระชากโดยแรงจนเดมอนชักปีกคืนด้วยความเจ็บปวด เขาถอยหลังไปหลายก้าว  ปีกถูกเผาด้วยไฟประหลาดจากร่างของลูน่าจนสันปีกไหม้เป็นสีดำเห็นรอยนิ้วทั้งห้า เขามองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตา “เจ้าทำได้ไง?!” “แกจะตายอยู่แล้ว รู้ไปก็เท่านั้น!!” “อย่างนี้สิ เขาถึงเรียกว่าคู่ควร มาสิ ข้ารออยู่”   ลูน่าก้าวเข้าหาตรงๆ พร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่ของเดมอนก็เข้ามาประจันหน้าตรงๆ  หมัดล้วนๆ  ปะทะกันส่งให้ร่างไถลออกห่าง เดมอนพุ่งเข้าซัดอีกครั้ง หญิงสาวตั้งท่ารอรับอยู่แล้ว ท่าทีของเธอสงบนิ่งนักไร้ความตื่นตระหนก หวาดกลัวใดๆ อย่างที่เขาจะได้เห็น  ลูน่าจ้องเดมอนตาไม่กระพริบนัยน์ตาคู่ที่เคยงดงามเสมอมานั้นบัดนี้ฉายแววเย็นชาอย่างน่าใจหาย  นัยน์ตาคู่นั้นด้านชาไร้ประกายระริกไหวของความมีชีวิตชีวาอย่างที่เขาเคยเห็น  ภายในใจของลูน่ามีแต่ความแค้นผลักดันให้เพลิงพิโรธพุ่งโชนยิ่งขึ้น   เธออยากฆ่ามันนัก อยากฆ่ามันให้หายแค้น!! เลือดในกายเดือดพล่านจนร้อนผ่าวไปทั้งร่าง ดวงตาของลูน่าฉายฉานเข้มขึ้นจนกลายเป็นสีทับทิมแวววาว  ต่างกับนัยน์ตาสีเลือดแดงฉานซึ่งกระหายเลือดอยู่เสมอของเดมอน  ความสงบนั้นอย่างประหลาดนักจนเดมอนฉงน คล้ายกับว่าเธอรอนาทีสำคัญ แล้วนาทีนั้นก็มาถึงสำคัญ ลูน่ากระโจนขึ้นจากพื้นที่ยืนอยู่พุ่งเข้าใส่อีกครั้ง ความเร็วนั้นเร็วยิ่งกว่ากระสุน จนมองเห็นผมยาวดำของเธอเป็นแค่ภาพลางๆ  ที่ห่อหุ้มด้วยรัศมีสีแดง  ข้อมือเล็กนั้นขยับรวดเร็วมีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวมาจากมือเธอ  คล้ายกับงูแต่ไม่ใช่  มันคือเปลวไฟที่เคลื่อนไหวได้ไม่ต่างกับอสรพิษ เดมอนรีบปีกใหญ่ยกขึ้นบังปกป้องตัวเอง แต่ไม่ถึงเศษเสี้ยวของวินาที บางสิ่งดลใจให้เขาเปลี่ยนใจลดปีกลง บางทีการรอคอยมาแสนนานอาจจะได้ยุติลงด้วยฝีมือแวมไพร์สาวตนนี้ก็ได้ ในชั่ววินาทีนั้นอสูรร้ายข้ามศตวรรษมองเห็นเงาอันเลือนรางของใครบางคนยืนอยู่ข้างหลังลูน่า  เงานั้นค่อยๆ แจ่มชัดขึ้นทุกขณะ จนเดมอนชะงักอยากมองให้แน่แก่สายตาจนลืมปกป้องตัวเอง  แล้วในจังหวะนั้นเองอสรพิษเพลิงก็พุ่งฝ่าอากาศตรงเข้ามาที่อกซ้ายของเขา อสรพิษเพลิงนั้นแทงทะลุจากหัวใจและผ่านเลยออกไปยังด้านหลัง เวลาของเดมอนหยุดหมุนในวินาทีนั้น (อ่านต่อตอนหน้าค่ะ ) ************************************************* แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 55 00:58:52 จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 23:37:26

ความคิดเห็นที่ 3 ดุเดือดเลือดพล่านครับ บทนี้ มาเชียร์ลูน่า... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 06:35:36

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านไปอ่านมา ไหงมาสงสารเดมอนได้หว่า...รอตอนต่อไปอยู่นะคะ จากคุณ : แก้วชมพู เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 10:17:11

ความคิดเห็นที่ 5 แอ็กชั่นได้ดุเดือดเลือดพล่านมาก ซึ้งกะแมตต์ที่พูดกะเดมอนว่า “เลือด...และเนื้อนี้...เป็นของพระเจ้า มันคือ...แสงแห่งความเมตตา...มอบให้แด่....คนที่....น่าสงสารที่สุด” เป็นใครก็สะอึก ค่อยมีบทที่เป็นพระเอกขึ้นมามั่งนะแมตต์นะ แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 55 22:42:41 จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 22:42:12

ความคิดเห็นที่ 6 ยูเลียสต้องคู่กะลูน่าน้าาา เริ่มเป็นคนดีแระ จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 23:31:29

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนอวสานค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12459299/W12459299.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 15:48:54