ความคิดเห็นที่ 1 "ผมอยากจะตั้งบริษัทอีกที่หนึ่งน่ะชาญ เลยอยากจะปรึกษาคุณ" ด้วยความที่รู้จักกันมาหลายปี สรวงเรียกคมชาญเหลือแค่ชื่อเล่นว่าชาญ สั้นๆ เท่านั้น             "ทำเกี่ยวกับอะไรครับ"           "ซื้อขายหุ้น" สรวงตอบ           "หุ้น? คิดยังไงครับ?  แค่นี้ยังรวยไม่พออีกเหรอพ่อเลี้ยง"           "ไม่เอาน่าคุณเป็นเพื่อนเก่าของผม อย่าเรียกพ่อเลี้ยงเลยมันไม่ชินหู" คมชาญจึงค่อยเปลี่ยนมาเป็นคุณสรวงดังเดิม           "แล้วตกลงเป็นมาอย่างไรครับถึงคิดจะตั้งบริษัทโบรกเกอร์?"           "ไม่ใช่ผม....ก็..."คุณ" นั่นแหละ" คนพูดเน้นเสียงเป็นอันเข้าใจกันว่าพูดถึงใคร               "ผมว่าเด็กๆ น่ะควรจะเล่มเกมบ้าง ตามยุคสมัยเพื่อพัฒนาสมอง แต่คุณของผมเขาเชย...จะให้เล่นเกมออนไลน์ ก็ไม่เอา  แร็คน่าร็อค หรือเกมอื่นๆ เขาว่ามันเป็นแค่เรื่องสมมุติ  เขาไม่ชอบเสียเวลากับโลกปั้นแต่งแบบนั้น ก็เลยลองให้เงินไปเล่นหุ้นดู" สรวงยกมือขึ้นเป็นจำนวนตัวเลขที่เขาให้ไป  ทำเอาคมชาญกลืนน้ำลายของเล่นเด็กก็หลักล้านแล้วหรือ             "เล่นไปเล่นมาอีท่าไหนก็ไม่รู้ เงินบานเบอะเลยทีนี้ ก็เลยต้องหาบริษัทมาดูแลให้หน่อย เผื่อเขาเบื่อคนอื่นจะได้ทำต่อ” คมชาญพยักหน้ารับรู้ ถึงไม่เคยพูดออกมาแต่กลับรู้สึกในใจมาตลอด ว่าความร่ำรวยชนิดก้าวกระโดดของพ่อเลี้ยงสรวงนั้นมาจาก "คุณ" คนนี้             เมื่อแรกคมชาญเห็นใจสรวงอยู่ไม่น้อย ที่ต้องประสบปัญหาครอบครัวและยังรับเลี้ยงเด็กที่เกิดจากชายชู้  แม้จะเป็นไปด้วยเมตตาว่าผู้หญิงอย่างพราวแสงไม่สมควรเป็นผู้เลี้ยงดูบุตร หากแต่ว่าถ้าเป็นเรื่องนี้เกิดขึ้นกับคนอื่นหรือแม้กระทั่งตัวเขาเอง  ถึงจะไม่พาลไปโกรธโทษเด็กแต่คงมองหน้ากันไม่สนิทนัก เพราะเหมือนมีหนามคอยตำตาตำใจระลึกถึงความอัปยศในครั้งเก่าอยู่เสมอ แต่สรวงมองข้ามข้อนี้ไปได้และบอกกับเขาว่า เด็กก็คือเด็กเหมือนดังเช่นรับลูกบุญธรรมมาเลี้ยง หลายคนยังรักลูกบุญธรรมราวกับเป็นเลือดในอก แล้วเด็กน้อยที่เขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาดูโลก ทำไมเสียเขาจะรักไม่ได้ในเมื่อเด็กนั้นบริสุทธิ์  และยิ่ง "คุณ" ของเขาเป็นเด็กพิเศษ       คมชาญมองเห็นความพิเศษนั้นตั้งแต่ครั้งแรกที่พบแต่ก็ลืมเลือนมันไปบ้าง  เพราะคิดว่าเด็กอาจจะถูกบีบให้เป็นผู้ใหญ่ในชั่วข้ามคืนด้วยสถานการณ์ของพ่อแม่ แต่นานวันเข้าความพิเศษนั้นดูเหมือนจะทวีเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ สรวงไม่ค่อยเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังนัก  เว้นแต่จะเผลอหลุดปากออกมาบ้างเท่านั้น              "แล้วตอนนี้คุณวิมุตติเป็นไงบ้างครับ ?  ยังไม่คิดจะส่งเข้าโรงเรียนอีกหรือคุณสรวง?"           "เขาเป็นเด็กพิเศษจะลำบากถ้าเข้าโรงเรียน เข้าไปแล้วคงไม่กลมกลืนกับคนอื่น เลยให้ครูมาสอนที่บ้านไปก่อน   ไว้โตกว่านี้อีกหน่อยค่อยว่ากันอีกที"             ตั้งแต่เล็กมา "คุณ" ของพ่อเลี้ยงสรวงเคยเข้าโรงเรียนแค่ครั้งเดียวเท่านั้น คือครั้งที่เป็นชนวนเหตุในการหย่าร้าง   ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเด็กชายก็ไม่เคยไปโรงเรียนอีกเลย แต่ก็ไม่เคยขาดการศึกษาเพราะสรวงสรรหาครูที่ดีที่สุด มาสอนทุกวิชาที่ต้องเรียนรู้ในโรงเรียนให้ถึงบ้าน  วิถีชีวิตของวิมุตติจึงแปลกไปกว่าเด็กอื่น             "เรื่องเรียนคงไม่มีปัญหาแต่คุณเขาจะไม่เหงาบ้างรึครับ?  เด็กๆ เข้าโรงเรียนเพราะต้องเรียนรู้สังคมการใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นนะครับ"             "เขาก็มีเพื่อน เสาร์-อาทิตย์ไปเรียน เจิงดาบ ลายดาบ[1] กับเด็กๆ ในไร่นี่แหละมีเป็นสิบยี่สิบคน"             สรวงไม่เห็นเรื่องนี้เป็นสาระสำคัญ ในขณะที่คมชาญคิดว่าเด็กลูกคนงานในไร่อย่างไรก็สังคมคนละชั้นกับลูกชายพ่อเลี้ยงอยู่ดี  จึงอดเป็นห่วงไม่ได้หากเติบใหญ่กว่านี้ แม้จะมีความพิเศษในตัวแต่วิมุตติจะปรับสภาพให้เข้ากับสังคมได้อย่างไร             ทั้งสองเดินมาเรื่อยๆ จนถึงเรือนด้านใน สรวงจึงนำเขานั่งแล้วเรียกให้คนรับใช้มาถามไถ่             "หอมนวล คุณเรียนเสร็จหรือยัง?"             "ครูใกล้ปิ๊กแล้วเจ้า" สรวงได้ยินดังนั้นก็ยิ้มรับ แล้วพยักเรียกคมชาญ             "คุณเรียนเสร็จแล้ว เราไปหาเขากันเถอะ"             นี่อาจเป็นเรื่องน่าขันอีกเรื่อง   แทนที่คนเป็นพ่อจะให้คนรับใช้ไปตามลูกชายมาพบแขกผู้มาเยือน แต่กลับรอให้ภารกิจประจำวันของลูกชายเสร็จสิ้นเสียก่อน  จึงพาแขกเข้าไปพบ     +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++     [1]             [1] เจิงดาบ-ลายดาบ  เจิง หรือ ภาษากลางเรียกว่า “เชิง” คือ ศิลปะการต่อสู้ของชาวล้านนามาตั้งแต่อดีตกาล หากใช้อาวุธเข้าร่วม เช่น ดาบ ก็เรียกว่าเจิงดาบ หรือ ลายดาบ(ลวดลายลีลาของการใช้ดาบ) หากใช้อาวุธชนิดอื่น เช่น หอก หรือพลอง  ก็เรียก เจิงหอก  เจิงไม้ค้อน(พลอง) เป็นต้น   จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 03:42:44

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อก้าวผ่านเรือนไม้เข้าไปด้านใน  โถงโปร่งนั้นลมพัดเย็นสบายวิมุตตินั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะที่ทำจากผ้าฝ้าย ข้างตัวมีโต๊ะไม้เล็กๆ สำหรับเขียนหนังสือ  เด็กชายที่เขาไม่ได้เห็นมาเกือบ 10 ปี   บัดนี้เริ่มเข้าสู่วัยแรกรุ่นแล้ว    ดวงหน้าที่เคยกลมมนพวงแก้มยุ้ยนั้นเรียวยาวขึ้นตามวัย  คิ้วเข้มเด่นชัดรับกับดวงตาคมสีน้ำตาลใสราวลูกแก้ว ที่ล้อมกรอบไปด้วยแพขนตาหนา จมูกนั้นโด่งเป็นสัน  ส่วนริมฝีปากบางเหยียดเป็นเส้นตรงนั้น ยังคงรูปลักษณ์เหมือนเช่นเมื่อวัยเยาว์  จะผิดแปลกไปตรงที่เด็กชายไว้ผมยาวถึงกลางหลัง  และเมื่ออยู่ในชุดพื้นเมืองสีครีมอ่อนแบบนี้แล้ว แลดูเข้ากันยิ่งนัก "โอ้โฮ...ไม่เจอแป๊บเดียวเป็นหนุ่มแล้วนะ" เขายิ้มทักทาย  แต่เมื่อร่างเล็กนั้นหันกลับมาทว่าแววตาที่มองมายังเขานั้น  คมชาญบอกตนเองว่าเหมือนแววตาผู้ใหญ่ที่ผ่านโลกมามาก  หาใช่เด็กอายุ 12 ปีอย่างที่ควรจะเป็น ทำเอาผู้สูงวัยกว่าชะงักไปชั่วครู่ "สวัสดีครับ  คุณคมชาญ" หนุ่มน้อยยกมือขึ้นไหว้ด้วยกิริยาอ่อนน้อมน่ามอง   แต่กลับไม่ได้เรียกเขาว่าอา หรือ ลุง อย่างที่คนอายุน้อยทั่วไปพึงจะเรียกกัน "ชาญเขาจะมาพักกับเราสัก 4-5 วัน   คุณจะได้คุยกับเรื่องตั้งบริษัท" "ต้องรบกวนหน่อยนะครับ"  เด็กหนุ่มระบายยิ้มอ่อนไปทั่วใบหน้  แม้กิริยาจะดูอ่อนโยนนุ่มนวล  แต่แฝงไว้ด้วยความสง่า ชนิดที่ว่าคมชาญไม่กล้าพูดเล่นหัวด้วย หรือแม้แต่จะเรียกน้องโอมอย่างที่เคยเรียกในอดีตก็ยังไม่กล้า ชื่อเล่นของเด็กชายโอมเมื่อวันวาน ถูกนายสรวงยกเลิกไปตั้งแต่ที่หย่าขาดพราวแสง เขาไม่เคยเรียกลูกชายว่าโอมอีกเลย  ตรงกันข้ามเขาพาเด็กชายไปเปลี่ยนชื่อจริงเสียใหม่เป็น "วิมุตติ"  แล้วเรียกชื่อนั้นมาตลอดไม่เคยมีชื่อเล่นอื่นใดอีก  เมื่อพูดถึงก็ใช้สรรพนามแทนตัวเด็กชายว่า "คุณ" ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง   "ชาญทำงานกับผมมาหลายปี  หนนี้เลยว่าจะพาเขาเที่ยวตอบแทนสักหน่อย  คุณอยากไปด้วยไหม?" ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกแปร่งหู  เขาพบว่าสรวงแทนตัวเองว่าผมและเรียกบุตรชายว่าคุณ เหมือนคนที่อายุเท่าเทียมกัน "ตามสบายเถอะครับ  ผมอยู่ที่นี่มานาน ไปมาหลายแห่งแล้ว ขอให้สนุกนะครับ" คมชาญยิ้มรับเก้อๆ เมื่อพบหน้าวิมุตติ  ความรู้สึกที่กริ่งเกรงกลับมาอีกครั้ง  แม้ว่าจะไม่แรงกล้าเท่าครั้งแรกที่พบกันก็ตาม  เขากลับรู้สึกว่าเด็กหนุ่มรอเวลาบางอย่าง  รอเตรียมความพร้อมที่ออกไปสู่โลกภายนอก "วิมุตติ...คุณน่ะควรจะเที่ยวเล่นตามประสาเด็กวัยนี้บ้าง เดี๋ยวโตแล้วจะไม่มีเวลาดูอย่างผมปะไร" "พ่อท่านยังไม่แก่หรอกครับ  ผมแค่ไม่ชอบที่ๆ คนเยอะๆ  อีกอย่างผมควรจะสำรวมเพราะอีกไม่นานจะบวชเณรแล้ว" "บวชเณรหรือครับ?" คมชาญถามขึ้นมา "ใช่ครับ  ถ้าคุณคมชาญสะดวกอยู่ต่อถึงวันที่ผมบวช  ผมคงจะดีใจมากที่มีผู้ใหญ่มาร่วมอวยพรด้วยอีกท่าน" ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกว่าเขากำลังพูดกับชายหนุ่มที่โตเต็มวัยแล้วมากกว่าเด็กอายุสิบสองปี "ถ้างั้นก็ต้องตัดผมสิครับ อุตส่าห์เลี้ยงเสียสวย" หนุ่มน้อยลูบผมยาวของตนเองแล้วยิ้มให้ "ไม่เป็นไรครับ....ตัดเพื่อเริ่มต้นใหม่เท่านั้นเอง" รอยยิ้มบางๆ นั่นชวนพิศวงอย่างบอกไม่ถูก คมชาญไม่เข้าใจความหมายในรอยยิ้มนั่นเลยจนกระทั่งอีกหลายปีต่อมา.... (จบตอนที่ 4) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 03:43:30

ความคิดเห็นที่ 3   ตอนที่ 5 งู            บนโต๊ะอาหารมื้อเย็นของวันนั้น  ไร่เหมวัตเงียบสงบดังเช่นทุกวันที่เคยเป็นมาหลายปีตั้งแต่วิมุตติยังเด็กจนบัดนี้อายุย่างเข้าสิบเก้าปีแล้ว  การรับประทานอาหารพร้อมหน้ากันสองพ่อลูกก็เป็นกิจวัตรที่เหมือนดังเช่นเคย   สิ่งที่ไม่เหมือนในวันนี้คือบทสนทนาที่นานครั้งบุตรชายจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน   ผู้เป็นพ่อขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินคำบอกกล่าว  สรวงไม่แน่ใจว่าเขาฟังผิดหรือเปล่า  จนต้องย้อนถามอีกครั้งแต่ก็ยังได้รับคำตอบยืนยันเช่นเดิม   แก้วตาสีน้ำตาลใสนั่นไม่ได้ฉายแววอารมณ์ใดๆ ออกมา  ให้จับความคิดได้เลยแม้แต่น้อย            "นึกยังไง?  คุณไม่ชอบที่ที่คนเยอะๆ ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมจะไปเรียนในเมือง?"          "มันถึงเวลาที่เราจะต้องเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้วมิใช่หรือ?  ถ้าไม่ไปสิแปลก" คนเป็นลูกเฉลยออกมา          "นั่นก็ใช่  แต่ทำไมต้องไปกรุงเทพฯ   ที่เชียงใหม่นี่ก็มี  หรืออยากจะไปเรียนเมืองนอกผมจะจัดให้  ไปประเทศที่สงบๆ อย่างนิวซีแลนด์  หรือสวิตเซอร์แลนด์ก็ได้นี่"          "เรารู้ว่าพ่อท่านหวังดี....แต่....มันใกล้เวลาที่เรารอมานานแล้ว เราจำเป็นต้องไป"            คำตอบนั้นทำเอานายสรวงอึ้งไปในทันที  เวลามันผ่านมานานร่วมสิบกว่าปีที่เขาเลี้ยงดูผู้ลงมาจุตินี้  จนแทบลืมสิ่งที่วิมุตติเคยบอกกล่าวเอาไว้            "มันได้เวลาแล้วรึคุณ ? "            ในใจของชายวัยกลางคนเบาโหวงอย่างบอกไม่ถูก  อย่างไรคนตรงหน้าก็ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกชายของเขา แม้จะไม่ได้สนิทชิดเชื้อหรือสนิทชิดเชื้อเล่นหัวหยอกเย้ากันเหมือนพ่อลูกทั่วๆ ไปก็ตาม  แต่สรวงคิดเสมอว่าคนตรงหน้าเป็นลูกชายของเขา  เป็นคนที่เมืองอมรประทานมาให้เขา            "ยังหรอกพ่อท่าน  คนที่เราคอยเขายังไม่มา  แต่เราจะไปคอยเขาก่อน...ที่นั่นน่ะ"          "ไปคอย ? หมายความว่าเขามาเกิดเป็นมนุษย์เหมือนคุณ" วิมุตติยิ้มตอบบางๆ เช่นเคย          "แล้วต้องไปคอยอีกนานไหมกว่าจะได้พบ?"          "เรายังไม่แน่ใจ  อาจจะใกล้ในเร็ววันนี้  หรืออาจจะต้องรออีกหลายปี  แต่ที่หมายไม่ผิดพลาดแน่"          "หมายความว่าคุณจะไป 'ดัก'   งั้นรึ?"    สรวงได้แต่ถามคร่าวๆ  แต่มิได้ละลาบละล้วงมากนัก เพราะวิมุตติเป็นคนปากหนัก   หากไม่บอกเองถามไปก็ได้แต่ความเงียบกลับคืนมา            "ฮะ ฮะ  จะใช้คำว่าที่พ่อท่านว่าก็ได้...แต่ขอแก้เป็น ไปคอยได้ไหม ?" เด็กหนุ่มวัย 19 ปีหัวเราะออกมา          "ถ้าอย่างนั้นแปลว่า....คุณมีมหา'ลัยที่คิดจะเข้าอยู่ในใจแล้ว?"          "มหาวิทยาลัย" บุตรชายแก้เป็นคำเต็มให้ก่อนจะพยักหน้าซ้ำ          "ที่ไหนล่ะ? ผมจะจัดการให้"          "ไม่เป็นหรอกพ่อท่าน  เราจะสอบเข้าไปเอง"            สรวงรู้ว่าการสอบเข้ามหาวิทยาลัยคงไม่ใช่เรื่องยาก  สำหรับวิทยาธรสักผู้หนึ่ง  แต่เขากำลังคิดว่าวิมุตติแค่พยายามจะเลียนแบบวิถีมนุษย์ให้แนบเนียนมากกว่า              "จะให้ผมช่วยอะไรไหม? "          "หามีไม่...จากนี้ไปเราต้องเป็นผู้กระทำเอง"          "ผมน่าจะช่วยอะไรคุณได้บ้างนะ  อย่างน้อยๆ ก็จัดเตรียมเอกสารหาที่พักให้  กรุงเทพฯ กับเชียงใหม่ไม่ใช่ใกล้ๆ กันนะ  ตอนเรียนหนังสือคงไปกลับบ่อยๆ ไม่ได้"          "พ่อท่าน...รอบคอบยิ่งนัก เราขอขอบคุณ" นิ้วเรียวสวยนั้นพนมขึ้นจรดหว่างคิ้วเพื่อแสดงความขอบคุณในความเอื้อเฟื้อ          "เฮ้ย...เรื่องเล็กน้อยน่า  ผมแค่ทำไปตามหน้าที่อย่างที่คนเป็นพ่อทั่วๆ ไปควรเตรียมพร้อมให้ลูก"          "พ่อท่านคงมิรู้  ตั้งแต่เรามายังภพนี้...เรามิเคยต้องรู้สึกอ้างว้างเดียวดายเลยแม้แต่น้อย   เพราะมีพ่อท่านอยู่กับเราเสมอ  หาไม่แล้วเราคงต้องขวนขวายกว่านี้หลายเท่านัก" คำตอบนี้ทำเอานายสรวงถึงกับขอบตาแดงระเรื่อ  ด้วยมีน้ำใสไหลซึมออกมาด้วยความซาบซึ้งยิ่ง          "ผม...พ่อก็ดีใจ...ที่คุณมาเป็นลูกพ่อ" เขาดึงร่างเด็กหนุ่มเข้ามาสวมกอด           "ขอให้จำไว้นะ ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น คุณยังเป็นลูกของผมเสมอ"            นานแล้วที่อารมณ์ราบเรียบเสมอต้นเสมอปลายของเด็กหนุ่ม  ไม่เคยถูกดึงให้โอนเอนอ่อนไหว   แต่มาวันนี้วิมุตติกลับเอนโน้มลงไปด้วยความตื้นตันดังเช่นมนุษย์ปุถุชน            "เรารู้ดี...ว่าพ่อท่านเป็นผู้ให้...ให้กับลูกเสมอ"            ไม่ว่าชาติภพใดบุพการีคือผู้ให้  ไม่ว่าคนผู้นั้นจะให้กำเนิดมาเป็น  เทพบุตร เทพธิดา  หรือ ภูต ผี ปีศาจ ตนใดอวตารมาจุติ  แต่สำหรับบิดามารดาแล้ว...ลูกคือลูก  มิเคยเป็นอย่างอื่น  นายสรวงบิดาในนิตินัยของวิมุตติเองก็เช่นกัน  ชายวัยกลางคนไม่เคยเป็นอื่นกับเขานอกจากคำว่า "พ่อ"   และปฏิบัติหน้าที่อยู่ในคำอันประเสริฐนี้มาตลอดชีวิต คุณงามความดีข้อนี้ผู้มาจากแดนฟ้า ให้สัจจะสัญญากับตนเองว่าจะจารึกบิดาผู้นี้ไว้มิลืมเลือน แม้จะไม่ได้เป็นผู้ให้กำเนิดที่แท้จริงก็ตามที     ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 55 04:52:59 แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 55 04:47:30 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 03:45:02

ความคิดเห็นที่ 4 เงาจันทร์ทาบลงผืนน้ำและค่อยๆ เปลี่ยนรูปบิดเบี้ยวไปตามกระแสน้ำที่พัดผ่าน   เสียงหรีดหริ่งเรไรที่เคยอยู่ในพงไม้รอบๆ เรือนเล็กของวิมุตติทุกค่ำคืน   พากันส่งสำเนียงแห่งป่ามาตั้งแต่ช่วงหัวค่ำแต่จู่ๆ ก็ พร้อมใจกันเงียบลง  จนปราศจากสรรพเสียงใดๆ เว้นแต่เสียงแหวกผืนน้ำเบาๆ ขึ้นมาบนฝั่ง และตามด้วยเสียงสวบสาบของใบไม้แห้ง  เสียงนี้ดำเนินไปเรื่อยๆ จนไปถึงตัวเรือนจึงหยุดนิ่งลง   เจ้าของเรือนยังไม่ได้เข้านอนแต่เปิดไฟแสงอ่อนทิ้งไว้เพื่ออ่านหนังสือ  พลันก็รู้สึกถึงการมาเยือนของใครบางคน  จึงส่งเสียงถามไป "เป็นผู้ใด?" หากแต่ไม่มีเสียงตอบ เพราะผู้มาเยือนไม่สามารถพูดจาเยี่ยงมนุษย์ได้  สัตว์ตัวยาวมีเกล็ดสีดำมะเมื่อม  คืบคลานเลื้อยผ่านช่องหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้เข้ามาภายในห้อง  ร่างของมันยาวร่วม 3 เมตร  เมื่อลงมาถึงพื้นได้ก็เลื้อยไปหยุดหน้าเก้าอี้ที่เด็กหนุ่มนั่งอยู่  แล้วชูหัวยกขึ้นคล้ายจะกล่าวอะไร "ใครให้มา?" งูตัวใหญ่ไม่ได้ตอบแต่แลบลิ้นสองแฉกไปมา  ดวงตาของมันจ้องตรงไปยังวิมุตติ  เจ้าของเรือนมิได้ขยับตัวและไม่ได้มีท่าทางเกรงกลัวแต่อย่างใด เด็กหนุ่มเพียงแต่เพ่งพินิจงูตัวนั้นอย่างสงบ  อีกอึดใจใหญ่ๆ กว่าจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง "เราไม่ลืมเรื่องนั้นดอก" เขาบอกกับมันก่อนจะนิ่งเงียบไปชั่วครู่  เหมือนดั่งกำลังรับฟังคำตอบโต้   แล้วจึงค่อยเอ่ยคำบอกกล่าวขึ้นมา "อีกกึ่งปีเราจึงคืนเรือนนี้  ระหว่างนี้เจ้ากลับไปบอกภูวิษะเจ้าว่าอย่าได้ร้อนใจ  อีกไม่นานดอก..." งูดำนั้นส่งเสียงฟ่ออยู่ในลำคอฟังคล้ายดังเสียงคราง  วิมุตติเห็นเข้าก็ทอดถอนหายใจ "แม้เราไปอยู่ในสังคมมนุษย์  แต่มิลืมเลือนหน้าที่ตนเองดอก...หากท่านคิดว่านาน  นอกจากรอคอยแล้วท่านสามารถกระทำสิ่งใดได้อีกฤา  สงบใจเถิดภูวิษะเจ้า"   คำพูดนี้ราวกับผู้พูดเองก็อ่อนใจ  แต่ไม่นานนักวิมุตติก็คลี่ยิ้มเยือกเย็นออกมาได้  จึงพยักหน้าให้กับงูนั้น "เราคอยกันมานาน...ในไม่ช้านี้จะได้จบสิ้นยุติกันเสียที  วิมุตติรับปากท่านแล้วหาคืนคำไม่" ดวงตารียาวของงูนั้นจ้องมองมาไม่วางตา  ราวกับจะจดจำทุกท่วงท่าและถ้อยคำของวิมุตติไปบอกกล่าวกับใครอีกคน  พลันทั้งคู่ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำขึ้นเรือนและดังใกล้เข้ามา "กลับไปก่อนเถิด  อย่าให้ใครเห็นเข้า ประเดี๋ยวจะตกใจ" วิมุตติจึงออกปากเชิญส่ง   งูตัวใหญ่ผงกหัวคล้ายแสดงอาการรับรู้  มันลดศีรษะลงแล้วเลื้อยกลับออกไปทางเดิม   ไม่นานนักเสียงหรีดหริ่งเรไรที่เงียบหายไปก็กลับมาส่งเสียงอีกครั้ง   เด็กหนุ่มจึงลุกไปเปิดประตูก่อนผู้มาเยือนจะทันได้เคาะ  เมื่อแรกสรวงมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย  แต่นี่ไม่ใช่ครั้งเดียวที่บุตรชายรู้ล่วงหน้าว่ามีผู้มาเยือน  จึงปรับใจได้ไม่ยากเย็นนัก  ยิ่งเติบโตวิมุตติยิ่งมีสิ่งน่าพิศวงเพิ่มพูนขึ้น   อายุเพียงแค่ 19 ปีแต่วุฒิภาวะของเด็กหนุ่มนั้นดูจะล้ำหน้าไปกว่าเด็กรุ่นเดียวกันมาก  หนุ่มน้อยขอแยกตัวออกมาพักเรือนเล็กใกล้ลำธารตามลำพังตั้งแต่อายุ 16 ปี   นายสรวงไม่ได้ขัดข้องอย่างใด   เบื้องต้นเขามองง่ายๆ ด้วยเข้าใจว่าลูกชายเป็นโตหนุ่มแล้ว  จึงต้องการความเป็นส่วนตัวมากขึ้น   แต่ไม่นานนักก็พบว่าตนเองหลงลืมว่าผู้เป็นลูกของตนนั้นเป็นผู้ใดมาก่อน  การปลีกตัวออกไปเท่ากับต้องการเร้นกายไปกระทำในสิ่งที่มนุษย์สามัญธรรมดายากเข้าถึงได้   "คุณ...คุยกับใครอยู่หรือ?" เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบเขาจึงถามต่อ "เมื่อกี้ได้ยินเสียง" "ไม่มีหรอกครับ" ผู้เป็นลูกตอบเลี่ยงไปเพราะไม่อยากโกหก  สรวงมองหน้าเด็กหนุ่มก็พอจะเข้าใจจึงแสร้งกลบเกลื่อนเสียเอง "ผมคงจะหูแว่วไปเอง  ว่าแต่จัดของหรือยังว่าจะเอาอะไรไปบ้าง? ไม่ต้องเอาไปเยอะนักหรอกหาซื้อเอาที่นั่นจะสะดวกกว่า" "ก็เลือกไว้บ้างนิดหน่อย..." "เตรียมตัวแต่เนิ่นๆ ก็ดี  เพราะบ้านที่จะไปอยู่ห่างตัวเมืองไปพอสมควร  เราคงต้องเตรียมพร้อมล่วงหน้าเผื่อขาดเหลืออะไรจะได้หาทันก่อนเปิดเทอม" เมื่อลูกชายบอกความต้องการว่า  เขาไม่ชอบคอนโดทันสมัยในเมืองที่ไปดูมาเมื่อครั้งก่อน   คอนโดแห่งนั้นคมชาญเป็นคนแนะนำให้  แต่วิมุตติบ่นว่าเหมือนอยู่ในกล่องสี่เหลี่ยมมองไม่เห็นท้องฟ้าและแผ่นน้ำ  ทั้งที่คอนโดห้องกว้างใหญ่ราคาแสนแพงนั่นถูกตกแต่งอย่างหรูหรามีระดับ  อีกทั้งยังมีสวนหย่อมขนาดเล็กอยู่ภายในห้องอีกด้วย "อยู่คนเดียวนี่เหลือเฟือนะครับ  อยู่ได้เป็นสิบคนเลย ไม่อึดอัดหรอกครับ ถ้าไม่ไปยืนนอกตึกก็เหมือนอยู่บ้านนี่แหละครับ  แล้ววิวระเบียงนี่ก็สวยมากด้วย  แถมยังมีสปอร์ตคลับ สระว่ายน้ำ  สนามเทนนิสอีกด้วยนะครับ" เซลของคอนโดแนะนำเป็นอย่างดี  แต่วิมุตติปฏิเสธด้วยเหตุผลสั้นๆ ง่ายๆ ว่า "ที่นี่ไปมาไม่สะดวก  เพื่อนผมคงมาพบไม่สะดวก" "แต่...แต่ว่า ที่นี่กลางเมืองเลยนะครับ  เดินออกไปนิดเดียวก็เจอรถไฟฟ้า  ห้างตั้งหลายห้าง  โรงหนังอีก  แถมใกล้ 'มหาลัยของคุณด้วยนะครับ" สีหน้าเซลจากบริษัทสังหาริมทรัพย์ในตอนนั้นแสดงออกว่าไม่เชื่อกับเหตุผลที่เด็กหนุ่มอ้างเลย "ไม่ใช่หรอก...เพื่อนของผมไม่ใช่คนเมือง  อาจจะไม่ชินกับการมาหาเราในที่แบบนี้" ในตอนนั้นวิมุตตินึกขำ  ถึงอธิบายไปเซลขายห้องก็คงไม่เข้าใจหรอกว่าเพื่อนของเขานั้นเป็น "อะไร"  ต่อมาจึงตัดสินใจเลือกบ้านชานเมืองที่ใกล้แม่น้ำและมีอาณาบริเวณสวน  เพื่อเพื่อนเหล่านั้นจะได้ส่งข่าวหาเขาถนัด  นายสรวงแม้ข้องใจแต่ไม่เคยถามอะไร ได้แต่อำนวยความสะดวกให้ทุกอย่างตามต้องการ   นานๆ จึงจะท้วงติงขึ้นมาสักครา   ในขณะที่นายหน้าที่หาบ้านให้  แอบตั้งข้อสังเกตกับคมชาญว่าเด็กหนุ่มอยากได้รถด้วยเลยไม่ยอมอยู่คอนโดในตัวเมือง  ทั้งที่แค่นั่งรถไฟฟ้าก็ไปถึงมหาวิทยาลัยได้  คมชาญฟังแล้วได้แต่หัวเราะและแก้ตัวให้  ว่าพ่อเลี้ยงสรวงนั้นร่ำรวยมากซื้อคอนโดราคาเฉียดสิบล้านได้   รถแค่นั้นมันเป็นสิ่งที่วิมุตติจะต้องได้โดยไม่ต้องขออยู่แล้ว  แต่คนที่มองผู้อื่นด้วยใจต่ำอยู่ร่ำไปก็ตั้งข้อสงสัยต่อไปว่า   ถ้าอยู่ที่คอนโดในเมืองจะถูกผู้ใหญ่อย่างคมชาญคอยสอดส่องดูแลอยู่เสมอ  หากมาอยู่ชานเมืองหน่อยจะพาเพื่อนมาจัดปาร์ตี้  หรือทำอะไรมากกว่านั้นก็ง่ายเข้าเพราะห่างสายตาผู้ใหญ่  คมชาญฟังแล้วต้องส่ายหน้าทันที  เพราะวิมุตติที่เขารู้จักมาตั้งแต่เป็นเด็กนั้นหาใช่คนแบบนั้น "ไม่ใช่หรอก   เขาแค่ไม่ชิน  เด็กต่างจังหวัดกับเด็กกรุงเทพฯ น่ะมันไม่เหมือนกันหรอกครับ  เขาอยู่แต่บนดอยมาตลอดเลยไม่ชอบคอนโดก็แค่นั้นแหละ" คนช่างจับผิดถึงได้ร้องอ้อออกมา พร้อมกับแนบความคิดเห็นส่วนตัวมาเพิ่มเติมให้อีก "โธ่...แล้วคุณก็ไม่บอกผมแต่ทีแรก   ไอ้ผมก็หลงเข้าใจผิดเห็นเป็นเด็กวัยรุ่นก็นึกว่า..." เหมือนคนพูดไม่เคยผ่านการเป็นวัยรุ่น  จึงตีตราหนุ่มรุ่นกระทงทั้งเมืองว่าเลวร้ายไปเรียบร้อยแล้ว "ผมเข้าใจเด็กในเมืองไปอยู่บ้านนอกอยู่เขาก็ว่าเงียบเหงาทนอยู่ไม่ได้  เด็กป่าเด็กดอยมาอยู่ในเมืองก็ปรับตัวให้ชินยาก ไหนจะอากาศไม่ดี  เมืองไม่สวย  ผู้คนจิตใจไม่ดี....แต่ต้องระวังหน่อยนะ   เด็กบ้านนอกเข้ากรุงบางทีก็หลงแสงสีใจแตกไปหลายคนแล้ว  ยิ่งเป็นลูกคนมีเงินแบบนี้ด้วย" คมชาญฟังแล้วคร้านจะอธิบายว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่มีทางเป็นแบบนั้นไปได้   เขาจึงเบนหัวข้อสนทนาไปเรื่องอื่นแทน "เรื่องนั้นน่ะก็แล้วแต่บุญกรรมของเด็กมันเถอะครับ   แต่หาบ้านสเป็คที่คุณเขาต้องการให้หน่อยแล้วกัน แพงหน่อยไม่ว่ากัน เขาต้องเรียนอีกหลายปีควรจะอยู่สบายๆ  พ่อเลี้ยงเขาใจป้ำแถมมีลูกชายคนเดียว  ถ้าลองถูกใจคุณเขาเท่าไรก็จ่าย" เมื่อปิดท้ายด้วยเรื่องเงินเท่านั้นเอง   สิ่งเลวร้ายก็หายไปจากปากเซลหาบ้านทันที แล้วด้วยอำนาจเงินบันดาลไม่นานนัก   วิมุตติก็ได้บ้านแบบที่ตนพอใจ   บ้านหลังนั้นเป็นบ้านกึ่งตึกกึ่งไม้ทรงปั้นหยาที่อายุเก่าแก่ร่วม 70 ปี   มีสวนล้อมรอบอาณาบริเวณมี  พื้นที่บ้านนี้กว้างใหญ่ราวหนึ่งไร่เห็นจะได้   ตัวไม้ที่ใช้สร้างบ้านนั้นไม่ใช้ตะปูตอกเหมือนปัจจุบัน  แต่เป็นการก่อสร้างแบบโบราณเรียกว่าลงรอยต่อกันสนิท  สภาพบ้านยังดูดีอยู่   แต่นายสรวงก็ส่งช่างเข้ามาตกแต่งปรับปรุงประยุกต์เสียใหม่  จนบ้านหลังนั้นงดงามด้วยศิลปะเก่าใหม่ผสมกัน   เด็กหนุ่มอยู่ที่บ้านหลังนี้ต่อมาอีกหลายปีจนกระทั่งเรียนจบ  ตลอดเวลานั้นมักมีงูจากแม่น้ำเลื้อยเข้ามาบ้านบ่อยๆ  แต่ไม่มีงูตัวใดโดนตีตาย  เพราะคนรับใช้ทุกคนถูกวิมุตติคำสั่งห้ามฆ่างู หรือฆ่าสัตว์ใดๆ ในบริเวณบ้านเด็ดขาด  สร้างความหนักใจให้คนรับคำสั่งมาก  เพราะงูยังมารบกวนอยู่เรื่อยๆ    แต่เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มเพียงแต่โบกมือไล่  งูเหล่านั้นก็ยอมเลื้อยหนีไปแต่โดยดี   ความอัศจรรย์ปนพิศวงนี้ทำให้ทุกคนจำต้องปิดปากเงียบและรับคำสั่งอย่างเชื่อฟังเท่านั้น   แต่นานวันเข้าก็เกิดความเคยชินคนที่อยู่อาศัยในบ้านหลังนี้จึงไม่มีใครกลัวงู   เพราะงูพวกนั้นก็ไม่เคยทำร้ายมนุษย์เช่นกัน (จบตอนที่ 5) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12338129/W12338129.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12366873/W12366873.html แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 55 04:51:29 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 03:46:26

ความคิดเห็นที่ 5 คุยกับคนอ่าน  piccy : พราวแสงเป็นแม่แบบไหน แม่แบบที่คิดถึงตัวเองก่อนลูกไง jeansbubble : รอบนี้ก็สองตอนน้า MOMIJI_99 : ในโลกจริงๆ เราก็เชื่อว่ามีผู้หญิงหลายคนที่มีความเป็นแม่น้อยเกินไป  ก็ถือเป็นกรรมของเด็ก บางทีคนข้างนอกเห็นแต่ช่วยอะไรไม่ได้ นิยายก็แค่สะท้อน ความเป็นไปของสังคมส่วนหนึ่งเท่านั้นเอง กุหลาบมอญ : มีคนบอกว่าอ่านแล้วคิดถึงเรื่องฟิล์มกะแอนนี่ด้วยล่ะค่ะ สายลมที่พริ้วไหว : สรวงโชคดีที่ได้สติก่อนจะทำอะไรรุนแรงลงไป เอริชา : พราวแสงเค้าสวยแต่รูปจูบไม่หอม น่าเสียดายความฉลาดของเธอนะคะ goldensun : ลูกไม่ช่วยสรวงคงหน้ามืดบีบคอเธอแน่ๆ เลย วอนถูกฆ่ามาก แก้ว (คำนาง) : ถ้าเป็นเด็กเล็กๆ ก็คงกลัวถ้าตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คุณพ่อก็บูด  คุณแม่ก็บึ้ง เขาคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพ่อแม่ แต่เด็กมักจะสัมผัสถึงความไม่ปกติ ทางอารมณ์ของพ่อแม่ได้เร็วกว่าผู้ใหญ่ คงจะมีแผลในใจแน่ๆ เลย อินทรายุธ : ไม่ต้องย่องก็ได้ค่ะ  พนาสิน : พราวแสงสารพัดพิษอีกต่างหากค่ะ กำลังคิดว่าเอาเธอมาใช้ตอนหลังๆ  ด้วยดีไหมน้อ แอบเสียดายฤทธิ์เดช ขุนเขาแมกไม้ :  คุณขุนเขาฯ ลึกซึ้งค่ะ เด็กชายกุ๊บกิ๊บ : ขอบคุณสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมค่ะ เคยเห็นภาพเขียนแบบที่ยักษ์เป็นวิทยาธร ด้วยล่ะค่ะ ช่างหลากหลายจริงๆ อาชีพนี้ mimny : พราวแสงเป็นพวกไม่เคยเป็นฝ่ายผิด มีข้อแก้ตัวตลอด แล้วพูดเก่งเถียงยากด้วยค่ะ ซึ่งคนพูดเก่งนี่บางทีพูดจนคนฟังเคลิ้มบิดเบือนไปอีกทาง แต่สุดท้ายถูกผิดเราวัดกันที่ศีลธรรม เป็นเกณฑ์ตัดสิน พูดดียังไงผิดก็คือผิดล่ะค่ะ หวานเย็นผสมโซดา : แอบคิดว่าอยู่ว่ามีบ่อสตอเบอร์รี่ไหม? อาจได้วิทยาธรรสใหม่  ใยไหมกะใบม่อน : พราวแสงขโมยซีนเนอะ สายน้ำ...ไม่ไหลกลับ : ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ นารีจำศีล :   อสิตา : ต้องประกาศด้วยว่ารู้จักกัน(กลัวโดนใครแซวหรือไง? ว่าเพื่อนเม้นท์เพื่อน)  สงสัยต้องมาร์กไว้ให้หมดคนไหนเพื่อนบ้าง โต้งๆ ไปเลยดีไหม แซวได้แซวไปมิแคร์  Tyra : "สนุก" เป็นคำที่ชื่นใจที่สุดที่คนเขียนทุกคนบนโลกนี้อยากฟัง scottie : สวัสดีค่ะ คุณก็อตตี้ ไม่ได้คุยกันผ่านกระทู้นานเนอะ ว่าวปักเป้า : ยินดีต้อนรับค่ะ วายร้ายตัวไม่เล็ก : ตอนใหม่มาเร็วทันใจนะคะ  Thanks for gift : piccy, Setakan, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, goldensun, สามปอยหลวง,  MOMIJI_99, สายลมที่พริ้วไหว, สาวไทยในอะเดเลด, รุริกะ, เอริชา, เปียร์รุส, จันทร์ไม่ตื่น,  เขมปัณณ์, อีกา, ผีเสื้อสีดำ, ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค, อินทรายุธ, ใยไหมกะใบม่อน, จิตตะ, mimny,  หวานเย็นผสมโซดา, เลิฟ2ซี, ขนมดังโงะ, The Sphinx, นารีจำศีล, Milkmoon, อสิตา, Tyra วันนี้มีพิเศษคำถามหลังไมค์ด้วยค่ะ  1.ถามกันมาหลายคน...เขียนแนวนี้เจออะไรบ้างไหม? เจออิหยังคะ? รู้นะคะว่าทุกคนลุ้น อยากให้เจอ มากกว่าจะอยากให้รอด แหม...ยังไม่ประสบเภทภัยใดๆ กับงูค่ะ  ยังไม่มีงูเลื้อยเข้าบ้านค่ะ มีแต่งูน้อยที่แมวคาบมาเล่น(เอาตะเกียบคีบไปปล่อยแล้ว)  - ก่อนเขียนมีค่ะ เรียกว่าเป็นแรงบันดาลใจแล้วกันค่ะ หลังเขียนก็แค่ว่าตรงไหนพิลึกไป ก็จะถูกเตือนบ้าง อาทิ เช่น คิดว่าในตำนานมนุษย์-พญานาคมักจะมีเหตุกินสัตว์เผือก   ก็เลยคิดว่าเอาอะไรเผือกๆ ไปต้มกินบ้างดีกว่า  เลยจัดแจงเอางูเผือกในเรื่องไปต้ม  ปรากฏว่าคืนนั้นเผือกพิโรธ  ฝันว่าโดนเผือกงาบขาเข้าไปหนึ่งข้าง...เลยไปแก้ ไม่ต้มก็ได้  ไม่ตายก็ได้ ยังอยากมีบทก็ได้..จัดให้   ข้อมูล..เป็นส่วนที่ต้องทำการบ้านหนัก มั่วจะโดนฟ้าผ่า(จากคนอ่าน) เลยต้องไปกวนคนโน้นคนนี้ ให้ช่วยบ่อยๆ ค่ะ  ก็ขอบคุณไว้ตรงนี้เลยแล้วกัน ขอบคุณ น้องปั๊บ-เชษฐา, ขอบคุณมณีมัญชุ์, สำหรับข้อมูล ขอบคุณ Piccy,ขอบคุณพี่เตียง ที่ช่วยหาหนังสือข้อมูล ขอบคุณ น้องไนท์ และ น้องบอม และน้องๆนักฟ้อน ชาวเชียงใหม่ที่สอนเรื่องฟ้อน และเจิงให้ พอเข้าใจศิลปะด้านฟ้อนล้านนา พอมาใส่ๆ ในนี้ได้  แถมโดนกำชับ มีไรถามผมไม่อยากให้เผยแพร่ผิดพลาดไป น้องดีมีประโยชน์พึ่งพาได้หลาย   ขอบคุณที่สุด...คุณนิล ที่พาไปตระเวนดูโบราณสถานค่ะ  2.คำถามจากคุณ Milkmoon คิดว่าอาจจะเป็นประโยชน์กับคนอื่นๆ ด้วย  เลยขอเอามาลงในกระทู้ค่ะ พอดีซีกำลังเก็บข้อมูลเพื่อแต่งนิยายเกี่ยวข้องกับพวกสัตว์ในวรรณคดีเหมือนกัน แต่หาข้อมูล เชิงลึกขนาดนี้ยังไม่ได้เลยน่ะค่ะ T-T เลยอยากขอรบกวนสอบถามขอคำแนะนำหน่อยได้มั้ยคะ  ว่าปกติแล้วคุณแก้วหาพวกข้อมูลเชิงลึกๆแบบนี้ได้ตามสื่อไหนเหรอคะ?  มันต้องเจาะจงด้วยค่ะ ว่าจะหาอะไร หาใคร?  2.1 ก่อนอื่นอยากบอกว่า อย่าพึ่งพาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตมากนัก ขอให้ใช้เป็นแค่ไกด์ไลน์ก็พอค่ะ เพราะว่าข้อมูลในอินเตอร์เน็ตไม่ใช่ข้อมูลที่ถูกต้องทุกอย่าง ถ้าข้อมูลที่หามาผิดล่ะก็ เราก็จะ ผิดตามไปด้วย ดังนั้นควรหาจากหนังสือดีกว่าค่ะ 2.2 เรื่องของ นาค ครุฑ หิมพานต์ และอื่นๆ มักจะกระจัดกระจาย ไม่ได้รวมมิตรอยู่ในเล่มเดียว ถ้าเอาแบบเบสิคก็แนะนำ ส.พลายน้อยค่ะ / ไตรภูมิ/รามเกียรติ์/มหาภารตะ/นิทานเวตาล/ชาดก /พุทธประวัติ /โบราณคดี / คติชนวิทยา บลาๆๆ อื่นๆ ฯ  แต่ส่วนตัวใช้วิธีอ่านสะสมค่ะ บางทีก็จำไม่ได้ว่าเล่มไหนเหมือนกัน  เพราะว่าบางครั้งคนที่เรา ต้องการหา มักจะกระจายอยู่ในโน่นบ้างนี่บ้าง เช่น วิทยาธร อยู่ในชาดก อยู่ในตำนาน อยู่ภาพ เขียน อยู่ในวัตถุโบราณ อยู่ในคติชนวิทยาของแต่ละท้องถิ่น ซึ่งแต่ละท้องถิ่นนี่ก็จะไม่เหมือนกันอีก   สรุปว่า  เจออะไรก็อ่านเข้าไปค่ะ แล้วต้องหาหลายเล่มๆ มาเปรียบเทียบ จากนั้น กรองแล้ว ประมวลผลเอา บางทีก็ต้องเลือกใช้อย่างใดอย่างหนึ่งให้เข้ากับนิยายเราค่ะ  เพราะถ้าหมดทุกอย่าง ผลก็คือกระจาย หนังสือแบบแนวนี้ ที่แนะนำกันแพร่หลายค่ะ หาซื้อได้ทั่วไป สยามเทวะนี่ก็ดีนะคะ เวิร์คอยู่  ข้างในมีภาพสีและประวัติค่ะ บอกชื่อเทวดาแต่ละท่าน พร้อมชื่อลูกเมียเสร็จสรรพ แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 55 10:46:43 แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 55 04:37:02 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 04:02:39

ความคิดเห็นที่ 6 2.3 นอกจากหนังสือต่างๆ แล้ว อยากแนะนำ หนังสือศิลปะไทย/สถาปัตยกรรมโบราณ ช่วยท่านได้เป็นหนังสือที่หลายคนมองข้ามไป จริงๆ แล้ว หนังสือศิลปะช่วยทำให้เห็นภาพต่างๆ ชัดเจนขึ้นง่ายต่อการจินตนาการ จากนั้นก็เอาไปเทียบกับข้อมูลที่หาได้จากหนังสืออีกทีค่ะ สมุดภาพสัตว์หิมพานต์ ของ อ.เศรษฐมันต์ กาญจนกุล  มีรูปสวยๆ ให้ดูและมีรายละเอียดประวัติของแต่ละตัวด้วยค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 04:04:15

ความคิดเห็นที่ 7 เล่มนี้แนวสถาปัตย์ จำลอง สถาปัตยกรรมโบราณ ด้วยคอมพิวเตอร์กราฟฟิค ช่วยให้เห็นภาพง่ายขึ้น ไม่ต้องมานั่งจินตนาการเอง เหมาะกับคนเขียนแนวโบราณค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 04:05:46

ความคิดเห็นที่ 8 2.3หนังสือเกร็ดโน่นนี่นั่น เล่มเล็กๆ ขายทั่วไป 50 บาท บางทีก็มีคุณค่า คือส่วนตัวเป็นพวกอ่านดะ ซื้อดะน่ะค่ะ การ์ตูนก็มีนะเออ เล่มนี้ใช้ได้เลย ข้อมูลแม่นยำ คนเขียนขยันทำการบ้าน แม่นกว่านักเขียนนิยายหลายคนด้วยล่ะ อ่านง่ายๆ สบายๆ ไม่ยากต่อการเข้าใจ ตัวละครน่ารักด้วย ชอบ หิมพานต์ Academy โรงเรียนมหัศจรรย์แห่งหิมพานต์ By ชญาภรณ์ พัวพาณิช จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 04:08:08

ความคิดเห็นที่ 9 2.4 วิทยานิพนธ์การค้นคว้าทางวิชาการ ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยต่างๆ อันนี้ค้นได้ตามห้องสมุดมหาวิทยาลัย เดี๋ยวนี้มีให้ดาวโหลดออนไลน์ด้วยค่ะ 2.5 หนังสือเกี่ยวกับพุทธศาสนา เขียนเรื่องคุณนาค คุณครุฑ หาพ้นศาสนาไปได้ เพราะงั้นต้องศึกษาเกี่ยวกับตำนานศาสนา ชาดก มูลศาสนา เล่ม "อบายภูมิ" นี่ มีแผนภูมิภพให้ด้วย เผื่อๆ ไว้แทรกในเรื่อง ส่วน "ทิพย์อำนาจ" เป็นรวมคำศัพท์ วิธีเรียกต่างๆ ในอำนาจจิตน่ะค่ะ ก็มีคำอธิบาย อ่านไปมีง่วงบ้าง แต่ช่วยได้อยู่ แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 55 04:17:21 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 04:11:39

ความคิดเห็นที่ 10 เล่มนี้จิปาถะค่ะ พบในร้านหนังสือมือสอง เป็นหนังสือที่ระลึกงานศพ แต่ว่ามีภาพประกอบ มีอะไรน่าสนใจเยอะเลย ก็เลยซื้อ  หนังสือทุกเล่มนี่หาซื้อไม่ยากค่ะ ซื้อมาจากงานสัปดาห์หนังสือ/ร้านทั่วไป ถ้าสนใจสักหน่อย ก็คุ้ยๆ ถามพนักงานเอา เดินหาเอา ข้อมูลไม่ได้หายากอย่างที่คิดค่ะ  เล่มอื่นๆ ไว้ค่อยๆ ทยอยมาแนะนำนะคะ วันนี้ขอแค่นี้ก่อนนะคะ  ปล.คำแนะนำสุดท้ายในกระทู้นี้  คือ...สร้างมิตรไว้ค่ะ มีเพื่อนที่ดี บางอย่างเราไม่รู้ เพื่อนรู้ก็ช่วยได้ บางอย่างเรารู้แต่ไปถกกับเพื่อนก็ได้มุมมองใหม่ เพื่อนนักอ่าน ที่อ่านหนังสือแตกพร้อมจะติชมให้เราปรับปรุงแก้ไขได้   บางทีเพื่อนอาจจะแค่ นั่งคอยเวลาที่คุณโพสนิยายดึกดื่น คอยตรวจคำผิด บลาๆๆ     สรุปว่า...เพื่อน คือปัจจัยหนึ่งที่ขาดเสียมิได้  จินตนาการจะไม่สนุกถ้าเก็บไว้ที่ตัวเอง คนเดียวค่ะ ต้องส่งต่อเท่านั้น...ส่งต่อให้เพื่อนนะคะ                 แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 55 04:44:45 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 04:20:27

ความคิดเห็นที่ 11 มาเร็วทันใจมากๆค่ะ   ติดตามผลงานอยุ่นะคะ  ชอบที่ในเรื่องมีแนวคิดชวนให้เราสะกิดใจถึงการดำเนินชีวิตหลายเรื่องดีค่ะ จากคุณ : วายร้ายตัวไม่เล็ก เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 10:58:53

ความคิดเห็นที่ 12 มานั่งอ่านจ้า ช่วงนี้อ่านแล้วจิตใจสงบมาก เป็นความรู้สึกที่แปลกมากเลย ปกติเวลาอ่านเราต้องลุ้น หรือเดาโน่นนี่นั่น แต่กับตอนนี้เราเหมือนรับรู้ แล้วก็รู้สึกมองเห็นภาพได้ชัดเจนมาก รอคุณนะคะเจ้าแก้ว XD จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 11:52:55

ความคิดเห็นที่ 13 หนังสือประกอบที่นำมาให้ดูนั้นน่าสนใจทุกเล่มเลยล่ะค่ะคุณแก้ว โดยเฉพาะ หิมพานต์ Academy โรงเรียนมหัศจรรย์แห่งหิมพานต์ By ชญาภรณ์ พัวพาณิช  หวานเย็นจดไว้ในลิสต์เลยค่ะว่าต้องไปหามาอ่านให้ได้ สำหรับบ่อรสสตรอเบอร์รี่ก็น่าสนใจดีนะคะ หวานซ้า Lol อีกนิดนะคะคุณแก้ว จากตอนที่ 5 ประโยคที่่ว่า "ไม่เป็นหรอกพ่อท่าน  เราจะสอบเข้าไปเอง" ตกคำว่า 'ไร' ไปหรือเปล่าคะ ? จากคุณ : หวานเย็นผสมโซดา เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 13:26:53

ความคิดเห็นที่ 14 อดใจรอต่อไป ขอบคุณนะคะ เป็นเรื่องที่น่าติดตามมากค่ะ จากคุณ : oss_9 เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 14:07:58

ความคิดเห็นที่ 15 คุณแก้วหาข้อมูลได้เก่งจังเลยค่ะ จากคุณ : เอริชา เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 16:18:57

ความคิดเห็นที่ 16 มาเกาะขอบกระทู้รอคุณภูวิษะออกโรง >< จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 22:04:50

ความคิดเห็นที่ 17 ตามมาดูวฺ่าแม่พราวแสงจะมีฤทธิ์เดชอะไรอีกไหม พอเจอวิมุตติในคราบน้องโอมไปเหมือนโดนมนต์สะกด แล้วยอมตกลงง่ายๆแอบรู้สึกว่าง่ายไปหน่อย สายลมฯเลยจิ้นต่อว่าน่าจะมีฉากที่ชีคลายมนต์สะกดแล้วกรีดร้องกระทืบพื้นเหมือนม้ากระทืบโรงแล้วพยายามหาตัวสองพ่อลูกแต่ไม่สำเร็จเลยยอมแพ้แล้วหันไปลั้นล้ากะชีวิตตามวิสัยหล่อน (ช่วยเพิ่มบทนางร้ายให้แทนเจ้าแก้วหน่อย) เรื่องการหาข้อมูลเห็นด้วยกับการหาข้อมูลจากหลายๆsource ข้อมูลทางเน็ตพอเป็นguidelineได้ แต่ไม่สามารถพึ่งพิงได้เต็มร้อยยังไงก็ต้องหาข้อมูลจากแหล่งอื่นๆมาประกอบ แต่ก็ทึ่งกะเจ้าแก้วเรื่องหาข้อมูลจากหนังสือศิลปะลายไทยมาประกอบด้วย แถมหนังสืองานศพด้วย สายลมฯมีการ์ตูนหิมพานต์ academyด้วย ชอบคนเขียนการ์ตูนเรื่องนี้ตั้งแต่ในเน็ทแล้วค่ะ คุณชญาภรณ์ พัวพาณิช ผู้เขียนข้อมูลแน่น การ์ตูนก็น่ารักอ่านเข้าใจง่ายดีด้วยค่ะ ชอบมากกกก (เสียดายปกลงสีไม่สวยเลย) จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 23:03:51

ความคิดเห็นที่ 18 ตอนนี้มีงูตอนหน้าจะมีนกมั้ยอ่ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 02:55:59

ความคิดเห็นที่ 19 สนกมาก เจ้าแก้วฟิตมากอ่ะขอชมเชย. มาทีเดียว 3ตอนเลย จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 07:19:52

ความคิดเห็นที่ 20 ชอบกระทู้นี้มากค่ะได้อ่านแบบจุใจ  รอติดตามนะคะ^^ จากคุณ : ขนมดังโงะ เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 15:41:42

ความคิดเห็นที่ 21 ตัดปัญหาฉับเลย คุณวิมุตติทำเอาพราวแสงหมดปัญหาไปเลย แถมไม่ให้ความสำคัญจนไม่รู้ว่าพราวแสงกลัวลูกจนไม่กล้าติดต่ออีกรึเปล่า สงสัยตอนพูดกับงูค่ะ ตอนแรกเหมือนบอกผ่านงูไปหาวิภูษะเจ้า แต่ประโยคท้ายๆ ทำไมเหมือนวิภูษะเจ้ามาคุยเองคะ "สงบใจเถิดวิภูษะเจ้า" งูออกแล้ว บ่อยจนคนในบ้านเลิกกลัว แถมจะมีสิ่งที่วิมุตติคอยตามมาอีก ใครกัน พราวแสงก็หายไปเลย หรือถูกทำให้ลืมไปเลยว่ามีลูกคะ รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 15:48:18

ความคิดเห็นที่ 22 อา...วิมุตติโตเป็นหนุ่มแล้วสินะ   ^^ ..แล้วมาอยู่กทม.รอใครเอ่ย? รอนางเอกหรือปล่าว 555+ ปล.หนังสืออ้างอิงเยอะจังค่ะ จากคุณ : เด็กชายกุ๊บกิ๊บ เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 20:35:45

ความคิดเห็นที่ 23 สนุกค่ะ นิยายดีๆแบบนี้ ไม่ค่อยเจอตามแผงหนังสือเลย รึเราหาไม่เจอหว่า แต่เห็นๆก็มาแนวๆเดี๋ยวกันหมด จนไม่รู้จะหยิบเล่มไหนมาอ่านดี รออ่านต่อ ^^ จากคุณ : ชื่อที่ไม่มีใคร เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 21:05:01

ความคิดเห็นที่ 24 วิมุตติเป็นพี่น้องกะแฮร์รี่ พอตเตอร์สินะ... อืมมมม แหม อยากรู้ว่า ผมสุดหล่อ ยังยาวเหมือนเดิมมั้ยน้อออ //เพ้อ จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 22:31:29

ความคิดเห็นที่ 25 เข้ามาสงสัยค่ะ อยากรู้ว่าแล้วน้องโอมตัวจริงอยู่ที่ไหน วิญญาณล่องลอยไปแล้วหรือ จากคุณ : It's gonna make sense เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 16:40:12

ความคิดเห็นที่ 26 เข้ามาติดตามต่อค่ะ อยากรู้จังว่าวิมุตติ รอใครอยู่ แล้วก็มีสงสัยเล็กน้อยค่ะ พอดีไม่ค่อยได้อ่านพวกชาดกค่ะ เลยอยากรู้ความเกี่ยวข้องของวิมุตติกับงู แล้วก็ภูวิษะค่ะ ว่าคือใคร ยังไงน่ะค่ะ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 22:49:08

ความคิดเห็นที่ 27 ไม่ค่อยได้ตามอ่าน ช่วงนี้เข้าพันทิปน้อยมาก แต่แวะมาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 10:27:12

ความคิดเห็นที่ 28 เป็นหนุ่มแล้ว แล้วภูวิษะนี่ใครล่ะนี่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 12:24:43

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณสำหรับคำแนะนำเรื่องหนังสือ และข้อมูลต่างๆนะคะคุณแก้วกังไส เด๊๋ยวจะไปตามหาหนังสือข้อมูลพวกนี้มาศึกษาด้วยอีกทางนะคะ >__< จากคุณ : Milkmoon เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 12:35:30

ความคิดเห็นที่ 30 เข้ามาตาม.....อ่าน      สนุก ครับ จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 09:56:22

ความคิดเห็นที่ 31 เอ พราวแสงยอมรามือไปง่ายๆ ตอนนี้ จะมีโอกาสโผล่มาทำอะไรอีกไหม จากคุณ : พนาสิน เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 17:48:38

ความคิดเห็นที่ 32 ตอนที่ 6-7 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12431426/W12431426.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 12:12:16