ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 ณ ช๊อปปิ้งมอล์ลแห่งหนึ่ง ในกรุงลอนดอน "ตุ๊บ...!!" เสียง ๆ หนึ่งดังเข้ามาในโสตประสาทการรับรู้ของหญิงสาวผู้หนึ่ง ทำให้หล่อน ต้องสะดุ้งตื่นจากการนั่งหลับอยู่ม้านั่งไม้สีน้ำตาลเข้มในช๊อปปิ้งมอล์ลแห่งนี้ "เวรล่ะ.."หญิงสาวสบถกับตัวเองเบา ๆ "ป่านนี้วิลเลี่ยมยังไม่มาอีกหรือนี่" หล่อนกล่าว พร้อมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู "ไม่ได้การล่ะ... ขืนเป็นอย่างนี้งานการเสียหมด ไม่ไหวเลยวิลเลี่ยมนี่"หล่อนพูดพลาง ส่ายหัวพร้อมที่จะลุกเดินไปที่อื่น แต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปไหน มีเสียงชายหนุ่มคนหนึ่งได้เดินตะโกนเรียกชื่อของหล่อนมา จากด้านหลัง "เอลวียา... เอลวียา" ชายหนุ่มเจ้าของเสียงวิ่งมาในท่าทางกระหืดกระหอบ "วิลเลี่ยม..." สาวเจ้าหันกลับมาพร้อมทั้งเรียกชื่อของชายหนุ่มก่อนที่จะเทศนาอย่างยืด ยาว --------------------------------------------- ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ในกรุงลอนดอน "นี่นะวิลเลี่ยม สิ่งที่ฉันจะให้เธอดู" เอลวียาเปิดผ้าคลุมออกซึ่งได้คลุมสิ่ง ๆ หนึ่งอยู่ มัน คือ... "มันก็ศพคนธรรมดา ๆ นี่เอลวียา เอามาให้ฉันดูทำไม" เธอก็เป็นหมอ เธอยังจะพาฉันมา ช่วยดูอะไรอีกหล่ะ วิลเลี่ยมถามถึงเหตุผลต่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าซึ่งเขาไม่เข้าใจว่าเพื่อน สาวจะต้องการให้ตัวเขาทำอะไรกันแน่ "เธอดูตรงนี้ให้ดีวิเลี่ยม ตำรวจท้องถิ่นในลิเวอร์พูลบอกว่าเป็นรอยลูกกระสุนปืน แต่ฉันว่า มันไม่ใช่นะ ถ้ากระสุนปืนมันต้องแตกปลายเมื่อกระทบกับวัตถุสิ แต่นี่เธอดูสิ" พลางชี้เน้น ไปที่รอยดังกล่าว "รอยมันทะลวงเข้าไปจนถึงเส้นประสาทแล้วหยุดอยู่อย่างนั้นโดยที่ สมองไม่มีการแตกกระจาย มีแต่การทำให้เกิดเป็นรูโดยการเจาะลงไปเท่านั้นเอง ชายหนุ่มทำหน้าครุ่นคิดซักครู่ ก่อนที่จะหัวเราะลั่น "โธ่เอ้ย!! มันคงเป็นการเอาไม้ หรือของมีคมทิ่มเข้าไปหน่ะสิ" "ไม่ใช่ ๆ วิลเลี่ยม" เอลวียาพูดพลางส่ายหน้า "ถ้าเป็นของมีคมตอนปลายของมันก็ควรที่ จะคงสภาพความแหลมเอาไว้สิ แต่นี่ไม่ใช่" ชายหนุ่มมองพิเคราะห์อย่างเคร่งขรึม ก่อนที่จะตกใจต่อเสียงร้องของเอลวียาเพื่อนสาว "ใช่ๆๆๆๆ......... มันต้องใช้แน่ ๆ" หมอสาวทำท่าทางดีใจปานว่าถูกล๊อตเตอร์รี่รางวัลที่ 1 "ใช่?? ใช่อะไรเอลวียา?" เพื่อนหนุ่มตอบกลับไปอย่างสงสัย "ลิ้น!! ลิ้นยังไงหล่ะวิลเลี่ยม" พูดจบหล่อนรีบเดินเพื่อที่จะหาวัตถุที่จะพิสูน์หลักฐานของ เขา โดยที่ชายหนุ่มอุทานออกมาด้วยความตกใจ "จริงเหรอ!!! บ้าน่า... ลิ้นเหรอ แล้วทำไมมันไปอยู่บนกะโหลกคนได้หล่ะ" ชายหนุ่มพูด พร้อมกับทำตัวสั่นขนลุก "ฉันก็ไม่รู้ ฉันจึงอยากให้เธอมาดูด้วยนะสิ เพราะมันเป็นรอยที่คุ้น ๆ แต่กลับไปอยู่ในที่ที่ ผิดตำแหน่งเท่านั้น ฉันเลยเรียกเธอมาดูเผื่อช่วยไรได้บ้างนี่ไง" หญิงสาวพูดไปขณะที่ตน เองกำลังง่วนอยู่กับการหาวัตถุชิ้นนั้นอยู่ใกล้ ๆ วิลเลี่ยมภายในห้องนี้ วิลเลี่ยมจับหัวศพผลิกไปมาหลายรอบ ก่อนที่ซักพักเพื่อนหญิงของเขาจะเดินเข้ามา พร้อมวัตถุหลายชิ้นที่หล่อนเธอและโอบอุ้มมาด้วย "หยึ๋ยย... เอลวียา เธอเอาลิ้นมาจากไหนมากมายเยอะแยะเนี่ย" ชายหนุ่มพูดออกไป เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือ ลิ้นมากมายที่อยู่ในขวดยาดอง ลักษณะต่าง ๆ กันออกไป เอลวียาต่างทดสอบโดยเอาลิ้นมากมายที่หล่อนซึ่งก็ได้แก่ลิ้นของสิงสาราสั ต ว์ต่าง ๆ สอดเข้าไปในรอย ๆ นั้น เพื่อเทียบขนาดดูว่ามันเป็นลิ้นของสั ต ว์ไหน แต่จนแล้วจนรอด มันก็ไม่ใช่ของสั ต ว์ชนิดไหนเลย จนมาถึงอันสุดท้ายซึ่งเป็นลิ้นของมนุษย์ ทั้งสองต่าง มองหน้ากัน แล้วพยักหน้าเชิงว่ารู้กัน แล้วก้เอาลิ้นนั้นสอดใส่เข้าไป ซึ่งมันก็สอดใส่เข้า ไปได้เป็นอย่างดี จนทำให้ตาทั้งสี่ของคนสองคนเบิกโพลง "เป็นไปไม่ได้" ชายหนุ่มอุทานออกมาก่อนเป็นคนแรก พร้อมทั้งเพื่อนสาวซึ่งลุกขึ้นรีบกุลี กุจอเก็บศพ วิลเลี่ยมเห็นดังนั้นก็ได้แต่ยืนงง จึงถามออกไปว่า "นี่เธอจะรีบไปไหนเอลวียา...??" "ไปพิพิทธพัณฑ์" หญิงสาวตอบ และก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้วิลเลี่ยมยืนงงซัก พักแล้วจึงรีบเดินตามออกไป ------------------------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : ต่างๆนานา เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 08:50:40

ความคิดเห็นที่ 2 ลองนำไป ขัดเกลา สำนวน ใหม่ นะครับ ความเห็นที่ 1 คำว่า "หล่อน" เพียบ ทั้งที่ ไม่จำเป็นต้องมากขนาดนี้ ส่วนคำเกริ่นเรื่อง มีคำซ้ำซ้อนมาก ลองตัดออกดู น่าจะดีขึ้น เช่นคำว่า ที่...นี้...อะไรพวกนี้ และประการสำคัญ ผมอ่านแล้ว รู้สึกว่า (หากเข้าใจผิดต้องขอโทษ) เหมือนคุณไม่ใส่ใจ กับงานเขียนของตัวเอง เท่าที่ควรครับ...ลองอ่านดูช้าๆ อีกรอบก็ได้ครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 22:33:28

ความคิดเห็นที่ 3 ณ พิพิทธพัณฑ์แห่งหนึ่ง ในลอนดอน เวลา 23.00น. "เอลวียา... เดี๋ยวก่อนสิเอลวียา... เธอจะรีบไปไหนกันเนี่ย" วิลเลี่ยมตะโกนถามเพื่อนสาว หลังจากที่เห็นหล่อนรีบเปิดประตูลงจากรถเปอร์โยเปิดประทุนสีแดงของตนซึ่งขับมาส่ง เธอที่หน้าพิพิทธพัณฑ์นี้ วิลเลี่ยมเห็นว่าเพื่อนสาวของตนไม่พูดอะไรเลย รีบเดินเข้าไปในพิพิทธพัณฑ์อย่างเดียว ดังนั้นตนจึงรีบจอดรถดับเครื่องยนต์อยู่ที่หน้าพิพิทธพัณฑ์นี้ แล้วรีบวิ่งไปตามหลังเอลวี ยาไปอย่างเร่งรีบ "เอลวียา นี่เธอจะทำไรหน่ะ นี่มันเวลาที่พิพิทธพัณฑ์ปิดแล้วหน่ะ" ชายหนุ่มรีบเดินตาม เข้ามาอย่างกระชั้นชิด แล้วจะต้องการถามเพื่อพยายามหาคำตอบจากเพื่อนสาว "เข้าไม่ได้นะครับ" ยามคนหนึ่งเดินเข้ามาห้ามเอลวียาไว้ "ที่นี่ปิดแล้วนะครับ ได้โปรดทำ ตามด้วยครับ" "ฉันมากับตำรวจนะ" หญิงสาวชี้ไปทางด้านหลัง ก่อนที่เพื่อนหนุ่มจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินมายก ตราตำรวจให้ยามคนนั้นดู ยามเลยให้ผ่านไปได้ "นี่เธอจะไม่บอกกับฉันหน่อยหรือว่าเธอกำลังทำอะไร เอลวียา..." วิลเลี่ยมเดินมาทันแล้ว จึงเดินไปดักข้างหน้าแล้วยื่นหน้ามาชะโงกถามเพื่อนสาวใกล้ ๆ "เดี๋ยวเธอก็จะรู้เองวิลเลี่ยม" หญิงสาวพูดทั้ง ๆ ที่กำลังเดินหน้าเชิดตรงไปข้างหน้า ไม่ ได้มองหน้าต่อคู่สนทนาของเธอแต่อย่างใด แล้วหล่อนก็เดินมาหยุดอยู่ที่ซุ้ม ๆ หนึ่งซึ่งเป็นซุ้มของสั ต ว์ ประหลาดจากต่างดาวที่ กลุ่มนาซ่าจับตัวมาได้ แล้วนำมาโชว์ยังสถานที่แห่งนี้ หมอสาวมองไปที่สั ต ว์ตัวหนึ่งซึ่งเป็นสั ต ว์ ที่รูปร่างคล้ายมนุษย์ แต่มี 4 แขน และมี เขี้ยวซี่บน 2 เขี้ยวที่ใหญ่ยื่นออกมานอกปาก ตัวสีแดงเรื่อ ร่างกายใหญ่โตกำยำ แล้วมี ป้ายเขียนบอกไว้ว่า "เดม่อนเรด เดวิล1984 ขออุทิศให้กับคณะกลุ่มนาซ่า 214 ที่ได้นำสั ต ว์ตัวนี้มาให้เยาวชนรุ่นหลังได้ดูและศึกษา ทางคณะกลุ่ม 214 ได้ค้นพบเจ้าตัวนี้อยุ่ใน เกาะ ๆ หนึ่ง ซึ่งอยู่ในหมู่เกาะแปซิฟิก เมื่อคณะได้ค้นพบมันแล้ว มันก็พุ่งตรงเข้ามาทำ ร้ายสมาชิกในคณะทันที แต่ในสมาชิกที่ไม่โดนทำร้ายต่างก็พากันล้อมจับไว้ได้ และนำ มาส่งให้แก่สถาบันแห่งนี้ สั ต ว์ตัวนี้ยังระบุไม่แน่ชัดว่าเป็นสั ต ว์จำพวกไหนกันแน่ เพราะทางคณะแพทย์ต่างก็ระดมความคิดแต่ก็ยังหาสายพันธุ์ไม่ได้ คาดว่านะจะมา จากนอกโลก" "ในตอนนั้นฉันก็เป็นหนึ่งในคณะจัดหาสายพันธุ์ของเจ้าตัวนี้ด้วย" หญิงสาวพูดให้แก่ เพื่อนหนุ่มฟัง "นั่นมันก็ 20 กว่าปีมาแล้วนะ ตอนนั้นเธอยังเป็นนักเรียนแพทย์อยู่เลยนี่" ชายหนุ่ม พูดกลับไป "เอ๊ะ!! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการมาที่นี้หยั่งงั้นเหรอ" ไม่วายยังถามหาคำตอบ อีกครั้งหนึ่ง เมื่อได้ยินดังนั้นหมอสาวจึงหยิบลิ้นออกมาจากในกระเป๋าเสื้อนอกของหล่อน แล้วเดิน ข้ามโซ่ที่ปิดกันคนเข้าแล้วเดินไปหยุดอยู่ข้าง ๆ สั ต ว์ตัวนั้น ก่อนที่จะชูลิ้นขึ้นมาแล้ว บอกกับเพื่อนหนุ่มว่า "ที่จริงลิ้นอันนี้มันไม่ใช่ลิ้นของมนุษย์นะ แต่เป็นลิ้นของเจ้าตัวนี้ต่างหาก!!!!" สิ้นเสียง ของเจ้าหล่อน ชายหนุ่มถึงกับอึ้งไปซักพักหนึ่งก่อนจะพูดปลอบใจตัวเอง "เฮ่ย... ไม่ม้างง เธออำฉันเล่นอยู่ใช่ไหม๊" "เธอเดินมาดูใกล้ ๆ สิ แล้วเธอจะรู้" หญิงสาวพูดกลับไปในเชิงเชื้อชวน ตำรวจหนุ่มจึงเดินเข้าไปตามคำของเพื่อนสาว แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อได้เห็นในสิ่งที่ตน เองไม่อยากหวังให้มันเกิด นั่นก็คือ ในปากของเจ้าสั ต ว์ตัวนี้ไม่มีลิ้นอยู่ และเขาก็มอง สลับไปมาระหว่างลิ้นที่เอลวียายกถือโชว์อยู่กับขนาดปากของเดม่อนเรด เดวิล แล้วเขา ก็ต้องค้นพบสิ่งที่ตนเองไม่เชื่อด้วยตนเอง!!! "เป็นยังไงหล่ะ" หญิงสาวกล่าวพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะเก็บลิ้นใส่เข้าไปในกระเป๋า เสื้อนอกตามเดิม -------------------------------------------------- "แล้วเธอจะทำอะไรต่อไป เมื่อรู้ว่ามันเป็นลิ้นของเจ้าสั ต ว์นั่นแล้ว" วิลเลี่ยมถามเพื่อนสาวขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินกลับออกมายังรถของตำรวจหนุ่ม "ฉันคงต้องไปหาความจริงว่า เจ้านั่นมาที่นี้จริง ๆ หรือเปล่า" หญิงสาวตอบกลับไปพร้อม กับเปิดประตูขึ้นไปนั่งที่คนขับอย่างเสร็จสรรพ "มานี่ฉันขับเอง" "บ้าน่า... นั่นมันอันตรายนะ เธอคนเดียวจะไปพิสูจน์ว่าความจริงกับเจ้าสั ต ว์ประหลาดตัว นั้นอ่ะนะ" เพื่อนหนุ่มถามกลับไปด้วยความเป็นห่วงแกมไม่เชื่อคำพูดของเพื่อน "แล้วเธอจะไม่ช่วยฉันเหรอ วิลเลี่ยม" หญิงสาวพูดเสร็จหันกลับไปมองเพื่อนตำรวจที่นั่ง อยู่ข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก ทำเอาตำรวจหนุ่มถึงกับยิ้มแหย ๆ แล้วก็ส่ายหัวกับความดื้อรั้นของเจ้าหล่อน ------------------------------------------------------------------------------------------ ต้องขอขอบคุณ คห.ที่ 2 ด้วยครับที่วิจารณ์มา ณ ที่นี้   แต่ผมสงสัยถึงความรู้สึกของคุณนะครับ ว่าทำไมถึงรู้สึกว่าผม ไม่ใส่ใจงานเขียนของตัวเอง  ซึ่งอนึ่งผมอาจจะใช้ภาษาเขียนได้ไม่ถูกต้องหรือเปล่า หรือว่าเหตุผลใด จึงทำให้คุณคิดเช่นนั้น?? จากคุณ : ต่างๆนานา เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 23:26:32

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบคุณต่างๆ นานาครับ เป็นเพราะว่าการพิมพ์ตกๆหล่นๆ ขาดๆเกินๆ หรือการใช้ภาษาพูดในช่วงบทบรรยาย ครับ ทำให้รู้สึกว่าเหมือนเขียนไปรอบเดียวแล้ววางเลยโดยไม่มีการทบทวน เช่น..! ******* แบบนี้นาน ๆ ทีจะได้เห็นซักที ...ซักที่ ภาษาพูด น่าจะเป็นสักที หรือสักครั้ง.....มีคำว่า ที ใกล้ๆกัน ทำให้รู้สึกขัดๆครับ ******** "ตุ๊บ...!!" เสียง ๆ หนึ่งดังเข้ามาในโสตประสาทการรับรู้ของหญิงสาวผู้หนึ่ง เสียง ตุ๊บ ที่ว่า เหมือนไม่มีทีมาที่ไป ไม่รุ้ว่าเสียงอะไร ทำให้คนอ่านงง คำว่า หนึ่ง มี สองครั้ง ที่จริงก็ไม่ผิดแค่แ่านแล้วไม่ราบลื่น..(คำซ้อนซ้ำ) ******* "นี่นะวิลเลี่ยม สิ่งที่ฉันจะให้เธอดู" เอลวียาเปิดผ้าคลุมออกซึ่งได้คลุมสิ่ง ๆ หนึ่งอยู่ มัน คือ... "มันก็ศพคนธรรมดา ๆ นี่เอลวียา เอามาให้ฉันดูทำไม" เธอก็เป็นหมอ เธอยังจะพาฉันมา ช่วยดูอะไรอีกหล่ะ วิลเลี่ยมถามถึงเหตุผลต่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าซึ่งเขาไม่เข้าใจว่าเพื่อน สาวจะต้องการให้ตัวเขาทำอะไรกันแน่ ******** ^ ข้างบนนี้ ถ้าทวนดูสักครั้งจะรู้ว่า เครื่องหมายคำพูดของตัวละคร ปิดแล้ว แต่บทบรรยายกลับกลายเป็นภาษาพูดของตัวละครเฉยเลยครับ..เริ่มจากตรงนี้..มันก็ศพคนธรรมดา ๆ นี่เอลวียา เอามาให้ฉันดูทำไม" เธอก็เป็นหมอ เธอยังจะพาฉันมา สังเกตเห็นไหมครับ **** ถัดลงมาอีกนิด ก็มีความผิดพลาดของประโยคคำพูดที่ไม่มีการปิดประโยคอีก ..."รอยมันทะลวงเข้าไปจนถึงเส้นประสาทแล้วหยุดอยู่อย่างนั้นโดยที่ สมองไม่มีการแตกกระจาย มีแต่การทำให้เกิดเป็นรูโดยการเจาะลงไปเท่านั้นเอง ชายหนุ่มทำหน้าครุ่นคิดซักครู่ ก่อนที่จะหัวเราะลั่น สังเกตไหมครับว่า มันไม่มีเครื่องหมาย " ปิดคำพูด ทำให้คำพูดกลายเป็นบทบรรยายเฉยเลยเหมือนกัน **** วิลเลี่ยมจับหัวศพผลิกไปมาหลายรอบ ก่อนที่ซักพักเพื่อนหญิงของเขาจะเดินเข้ามา พร้อมวัตถุหลายชิ้นที่หล่อนเธอและโอบอุ้มมาด้วย ........ตรงที่..วัตถุหลายชิ้นที่หล่อนเธอและโอบอุ้มมาด้วย มีทั้ง "หล่อนเธอ"อยู่ติดกัน โดยไม่จำเป็นสักนิด ผิดหลักภาษาอีกต่างหากครับ ***** พูดจบหล่อนรีบเดินเพื่อที่จะหาวัตถุที่จะพิสูน์หลักฐานของ เขา โดยที่ชายหนุ่มอุทานออกมาด้วยความตกใจ .......หลักฐานของเขาหรือของเธอกันแน่ครับ ? เพราะคนเดินหาและพยายามพิสูจน์คือตัวละครฝ่ายหญิง *********** ยังไม่รวมคำที่พิมพ์ผิดซึ่งมีอยู่เป็นระยะ ไม่ใช่การมาจับผิดนะครับ แต่เป็นการแสดงความเห็นตรงๆ ในฐานะคนอ่าน ซึ่งก็มองให้แง่มุมของตัวเอง อาจถูกหรือผิดก็ได้ คนเขียนก็เพียงเก็บเป็นข้อมูลเท่านั้นก็ได้ ก่อนจะวางลองอ่านทบทวนดูสักครั้งสองครั้งเป็นอย่างน้อย คิดว่าจะเห็นจุดที่จะต้องแก้ไขปรับปรุงเอง เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปอย่าท้อนะครับ จากคุณ : Psycho man (Psycho man) เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 12:09:40

ความคิดเห็นที่ 5 สุดยอดมาก ๆ ครับ ขอบคุณครับ ๆ ขอบคุณจริง ๆ คือ...ก็อย่างที่คุณ Psycho man บอกแหละครับ ที่ว่าผมเขียนรอบเดียวเสร็จไม่มีทวนแล้วนำมาลงเลย  ผมรีบกลัวว่าสิ่งที่ผมคิดไว้ในสมองตอนนี้จะหล่นหายไปหนะครับ  เพราะนิยายเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ผมคิดมาสด ๆ ในฟิวส์ตอนนั้นเลย  เรื่องแปลนโครงเรื่องหน่ะมี  แต่ช่วงการบรรยายตัวละครจะคิดเองเดี๋ยวนั้นสด ๆ ทำให้ผิดพลาดแบบนั้นไปจริง ๆ ซึ่งก่อนจะลงงานผมก็อ่านทวนเหมือนกันนะ  แต่คงไม่ละเอียดเท่าคุณ Psycho man ต้องขอขอบคุณมา ณ ที่นี้อีกครั้งครับ จากคุณ : ต่างๆนานา เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 14:48:17

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแบบเอาแต่เนื้อหาของเรื่องนะคะ อ่านแล้วได้อารมณ์น่าขยะแขยงดีค่ะ (ชมค่ะชม) จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ คิดได้ไงเนี่ย ลิ้น กับ สมอง อี๋ !! >o< จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 03:35:28

ความคิดเห็นที่ 7 ชานเมืองลิเวอร์พูล ประเทศอังกฤษ เวลา 03.00 น. "ฉันว่าเรากลับมาพิสูจน์ความจริงอะไรนั่นในวันพรุ่งนี้ดีกว่าไหม" ชายหนุ่มพูดพลางมอง ไปรอบ ๆ ขณะที่รถกำลังแล่นผ่านสองข้างทางที่มืดสงัด "นายกลัวเหรอ... วิลเลี่ยม" หมอสาวพูดกลับไปแต่ตายังคงมองไปข้างหน้าเพื่อมองหน ทาง "ใช่ฉันกลัว และฉันไม่ได้กลัวเพียงแค่ตัวฉันคนเดียวด้วย ฉันกลัวเพื่อนของฉันจะเป็น อะไรไปอีกคน เพราะดูสิมืดขนาดนี้จะไปเห็นอะไร ถ้าเจ้าตัวนั้นมันโผล่มาล่ะก็ เราไม่ทัน ได้วิ่งหนีหรอก โดนมันเอาลิ้นแหย่หัวตายซะก่อนแน่" "แล้วเธอจะให้ฉันมาในวันพรุ่งนี้เพื่อมาพบกับความจริงที่ว่า ตำรวจท้องถิ่นยื่นผลคดีว่า ชายคนนั้นตายเพราะกระสุนปืนหยั่งงั้นเหรอ แล้วจะให้อีกซักกี่ศพที่ตายเพราะกระสุนปืน แบบนี้" หมอสาวตอบกลับไปทันควัน ทันใดนั้น!! ก็มีเสียงวิทยุสื่อสารของวิลเลี่ยมดังขึ้น ทั้งคู่หันไปมองพร้อม ๆ กัน แล้ว ตำรวจหนุ่มก็รับวิทยุนั้นแล้วสื่อสารกลับไป "อลิสเรียกฮ๊อทแบล๊ค ๆ ทราบแล้วเปลี่ยน" คู่สายในวิทยุเรียกชายหนุ่มตามรหัสโค๊ดที่ ทางการตั้งไว้ "ฮ๊อทแบล็คทราบแล้วเปลี่ยน" "ขณะนี้มีชาย 2 คนท่าทางสติไม่ดีก่อความวุ่นวาย ในจุดตรวจ554ชานเมืองลิเวอร์พูล ให้ รีบรุดหน้าไปยังที่นั้นเปลี่ยน" สิ้นเสียงนี้ทั้งคู่มองหน้ากัน ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดตอบกลับ ไป "ทราบแล้วเปลี่ยน" ไม่ถึง10นาทีต่อมา รถเปอร์โยต์สีแดงก็ได้ขับมาถึงบริเวณที่เกิดเหตุซึ่งมันก็ไม่ได้อยู่ ไกลจากเวลาที่รับสายมากนัก จึงมาถึงเร็ว แล้ววิลเลี่ยมก็รีบลงมาจากรถพร้อมกับเอลวี -ยา ชายหนุ่มรีบวิ่งไปยังที่เกิดเหตุแล้วชูตราตำรวจให้พวกตำรวจที่อยู่ตรงนั้นดู ตำรวจทั้ง หมดทำความเคารพ แล้วมีตำรวจนายหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานสถานการณ์ "สวัสดีครับสารวัตร ชายหนุ่มทั้ง 2 คนท่าทางจะสติไม่ดีหน่ะครับ รู้สึกจะอยากให้เราเอา ที่กั้นทางออกไปทั้ง ๆ ที่พวกเขาไม่ได้เป็นชาวอังกฤษ แล้วปากก็บ่นว่าปีศาจ ๆ ครับ" กล่าวเสร็จเอลวียาเดินเข้ามาพอดีแล้วหล่อนจึงถามตำรวจนายนั้นต่อไปว่า "แล้วเขาบอกลักษณะรูปร่างของปีศาจนั่นหรือเปล่า" ตำรวจนายนั้นชำเลืองมองเอลวียาอย่างสงสัย แต่ไม่ทันที่จะพูดอะไร วิลเลี่ยมเลยพูดดัก ซะก่อน "หล่อนมากับฉันเอง เป็นหมอที่ลอนดอน" "เขาไม่ได้พูดอะไรต่อจากนี้เลยครับ" ตำรวจนายนั้นรายงานจบก็ทำความเคารพแล้วเดิน จากไป แล้วทั้งคู่วิลเลี่ยมกับเอลวียาก็เดินเข้าไปในฝูงตำรวจที่สกัดชาย 2 คนอยู่ สิ่งที่เขาเห็นคือ ชายคนหนึ่ง... เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยร้องตะโกนโวยวายอยู่ไม่ไกลจากฝูงตำรวจ พร้อมใน มือมีจอบมีเสียบอยู่อย่างละข้าง ส่วนอีกคนนึงที่อยู่ใกล้กันบนหัวจะพบรอยเลือดไหลเป้ นทาง กำลังโบกไม้โบกมือตะโกนเช่นกัน "เขาพูดอะไรหน่ะ?" วิลเลี่ยมถามกับตำรวจคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ ตัวเขา "ไม่ทราบครับผม แต่ทางเราจะไม่มีทางให้เข้ามาในนี้เด็ดขาดครับ" "ให้ฉันเข้าไปพูดให้เอาไหม" เอลวียายื่นขอเสนอออกไป "ไม่ได้นะเอลวียา เธอจะเข้าไปตายหน่ะสิ ดูพวกนั้นสิ น่าไว้ใจจะตายหล่ะ" วิลเลี่ยมพูด แดกดันออกไป "อย่างน้อยฉันก็พูดภาษาไทยได้" เอลวียาพูดจบก็ทำให้ตำรวจทุกนายรู้โดยทันทีว่า 2 หนุ่มที่ตะโกนโหวกเหวกอยู่ตรงนั้นเป็นชาวไทย "เอาโทรโข่งคุยล่ะกันจะได้ไม่ต้องเข้าใกล้พวกเขา" วิลเลี่ยมยื่นโทรโข่งให้เพื่อนสาวที่ เอามาจากตำรวจนายหนึ่ง "ใจเย็น ๆ น่ะค่ะ คุณชื่ออะไรค่ะ"เอลวียาตะโกนถามออกไปจากทางโทรโข่ง "คุณพูดไทยได้ด้วยเหรอ" ชายหนุ่มเสื้อผ้าขาดตะโกนถามกลับมา "เราคุยกับตำรวจพวก นี้ไม่รู้เรื่องเลย เราเป็นนักท่องเที่ยว มาจากเมืองไทย แล้วพักอยู่คอนโดในเมืองลิเวอร์พู ลนี้ แต่แล้วเกิดเรื่องบางอย่างคือ..." ชายคนนั้นพูดไม่ทันจบ ชายอีกคนหนึ่งจึงพูดแทรก ขึ้นมา "มัน ๆ ... ไอปีศาจตัวแดง มันมาตอนที่เรากำลังถ่ายภาพวิวบนภูเขาอยู่ ไม่ ๆๆ" ชายคน นั้นพูดพลางเหลือกตาขึ้นไปบนฟ้าท่าทางหลอน ๆ "เขาพูดอะไร เอลวียา" วิลเลี่ยมถามเพื่อนสาว "เขาบอกว่าเขาเจอเจ้าตัวนั้น" หญิงสาวตอบกลับไปด้วยเสียงเรียบ ๆ แต่วิลเลี่ยมที่ได้ยิน กลับตกใจในคำพูดของหล่อน "เขาต้องการกลับประเทศไทยโดยเร็วที่สุด" หญิงสาวหันไปบอกแก่เจ้าหน้าที่ทุกนายที่ อยู่ ณ ตรงนั้น "ตอนนี้ยังไปไม่ได้หรอกเอลวียาต้องไปเช้าพรุ่งนี้ตอน 7 โมงหน่ะ เพราะเจ้าหน้าที่วีซ่า กับพาสสปอร์ตเขามาทำงานกันตอนนั้น" วิลเลี่ยมบอกออกไป โดยมีล่ามคือเอลวียากำลังพูดประโยคของเขาที่ผ่านมานี้อยู่ "เขาบอกว่าถ้าอย่างงั้นคุณควรจะให้เขาอยู่ในสถานที่ ๆ ปลอดภัย ก่อนที่จะถึงวันพรุ่งนี้ 7 โมง" หญิงสาวแปลคำขอร้องของชายทั้ง 2 คนมาเป็นประโยคดังกล่าวให้ตำรวจทุก นายที่อยู่ที่ตรงนี้ได้รับทราบทั่ว ๆ กัน "ถ้าอย่างนั้นนะ บอกเขาเลยว่าเราจะพาไปยังสถานที่ปลอดภัยให้เขาช่วยสงบสติอารมณ์ ของเขาลงก่อนแล้วเราจะพาไป" วิลเลี่ยมบอกให้เพื่อนสาวบอกแก่ชายทั้งสอง จากนั้น ชายทั้งสองก็แสดงท่าทีอ่อนลงและเดินเข้ามาหาตำรวจ มีตำรวจ 2 นายเข้าไปรับคนทั้ง 2 มาและนำตัวขึ้นรถ ------------------------------------------------- "เธอคิดว่าเป็นฝีมือของเจ้าสั ต ว์ประหลาดนั่นจริง ๆ เหรอ" วิลเลี่ยมถามเพื่อนสาวใน ความสงสัยของตน "ก็เขาบอกมาอย่างนั้น" และคนไทยเธอก็รู้ว่าโกหกเป็นที่ไหน แล้วอีกอย่างพวกเขาพูด ถึงลักษณะของเจ้านั่นได้อย่างถูกต้องอีกด้วย "ถ้าอย่างนั้นให้พวกเขาสอบปากคำดีไหม" "ไม่ดีหรอก ปล่อยพวกเขากลับประเทศเถอะ ถ้าขืนสอบปากคำเขา พวกเขาคงไม่ได้ กลับประเทศแน่ คงต้องอยู่ให้การกันอีกยาว" "อืม ๆ " ชายหนุ่มเห็นด้วยต่อคำพูดของหล่อน เอลวียาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดขึ้นอีกว่า "พรุ่งนี้ฉันจะไปหาศาตราจารย์ซิด..." "ศาตราจารย์ซิดเหรอ!!?? เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านวิทยาศาสตร์กายภาพนี่" ชายหนุ่ม แปลกใจต่อคำพูดของเพื่อนสาว "ใช่... แล้วเดี๋ยวเราจะไปหาคำตอบกันที่นั่น" ว่าเสร็จก้เดินกลับขึ้นรถไป แต่คราวนี้ไปนั่ง อยู่ที่ด้านข้างคนขับ "แล้วเธอไม่พิสูจน์ความจริงในวันนี้แล้วเหรอ" สารวัตรหนุ่มยิ้มแกมเย้ยหยัน เพราะรู้ว่า เพื่อนสาวนั้นล้มเลิกที่จะพิสูจน์ในวันนี้แล้วเพราะความกลัวในเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อ ซักครู่ "มัวแต่พูดอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวฉันขับกลับเองนะ" พูดพลางเบือนหน้าไปทางอื่นหลบความ อาย ------------------------------------------------------------------------------------------ จากคุณ : ต่างๆนานา เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 13:20:25

ความคิดเห็นที่ 8 ติดตามครับ อยากรู้ว่าเป็นตัวอะไรกันแน่^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 17:12:02

ความคิดเห็นที่ 9 ณ สถาบันเทคโนโลยีแห่งหนึ่งในกรุงแมนเซสเตอร์ เวลา 10.00 น. ทั้งสองหนุ่ม - สาว กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังห้อง ๆ หนึ่งภายในสถาบันแห่งนี้ หลังจากที่ สารวัตรหนุ่มได้ส่งชายไทยทั้ง 2 ที่ก่อเหตุเมื่อคืนกลับประเทศไปแล้ว พวกเขาก็รีบมา ยัง ณ สถานที่แห่งนี้ ภายในแบ่งออกเป็นห้อง ๆ ตลอดทางเดิน บรรยากาศอึมครึม รู้สึก ได้ถึงกลิ่นอับ ๆ ทั้งสองหยุดเดินมายังห้อง ๆ หนึ่ง ซึ่งหน้าประตูเขียนไว้ว่า "ดร.ซิดส์... หัวหน้ากลุ่มวิทยาศาสตร์กายภาพ ห้ามรบกวน" "ศาตราจารย์ซิดส์ค่ะ... ฉันหมอเอลวียาขอรบกวนเวลาสักครู่ได้ไหมค่ะ" หล่อนกล่าวแนะ นำตัวเองก่อนที่จะขออนุญาตแก่เจ้าของห้องต่อหน้าไมค์ที่ติดไว้หน้าประตู ซักพักประตูก็เปิดออกด้วยกลไกอิเล็กทรอนิกซ์ ด้านหน้ามีชายสูงอายุผมขาวยาว นั่งหัน หลังอยู่บนเก้าอี้โซฟาหนังสีดำขลับ ซึ่งเห็นได้ว่าเขากำลังยุ่งอยู่กับการทำบางสิ่ง บางอย่างของเขาอยู่ "ดร.ค่ะ พวกเรา..." ยังไม่ทันที่หมอสาวจะพูดจบ ดร.ซิดก้ตอบกลับมาอย่างทันควัน พร้อมชูบางสิ่งให้แก่คนทั้งสองดู "เธอจะมาหานี่ใช่ม่ะ.." มันเป็นลิ้นแบบเดียวกันกลับที่เอลวียามีอยู่ สิ่งนี้ทำให้ผู้ที่มาเยือน ทั้ง 2 ตกใจเป็นอย่างมาก "อ่ะๆๆ... เอ่อ ดร.ได้มันมาได้ยังไงอ่ะค่ะ" หมอสาวถามอย่างกระอึกกระอัก "ก็ครั้งนั้นฉันเป็นคนจับมันมาเองกับเพื่อนอีก 3 คนของฉันนี่" ดร.ชราพูดพลางยิ้มเล็ก น้อยที่มุมปาก ก่อนจะหันหลังกลับไปทำสิ่งที่เขายังทำค้างไว้อยู่ โดยมีคนหนุ่มสาวทั้ง 2 ยืนอยู่เบื้องหลัง "หมายความว่าคุณเป็นหนึ่งในองค์การลับของนาซ่าครั้งนั้นหรือครับ??" วิลเลี่ยมถามกลับ ไปอย่างเร้าที่จะต้องการคำตอบ "ใช่..." ดร. ชราพุดสั้น ๆ แต่เขาก็ยังทำงานของเขาต่อไป "แล้วมันมี 2 ตัวหรือไงค่ะ คุณถึงได้มีลิ้นอีกอันหนึ่งของมันหน่ะ?" หญิงสาวตอบกลับไป มั่งอย่างที่สงสัยไม่แพ้เพื่อนหนุ่ม "ไม่ใช่หรอก" คำตอบนี้ทำให้เพื่อนซี้ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างงุนงง ก่อนที่หมอหญิงจะเอ่ยถามอีกครั้ง "แล้วคุณเอามาจากไหนค่ะ" "ก็ลิ้นของมันอีกอันนึงยังไงหล่ะ" ดร.เฒ่าตอบกลับไป "หา!!!" คนทั้งคู่ร้องขึ้นพร้อมกันเมื่อได้ยินคำตอบ "งั้นก็แสดงว่า มันมีลิ้นสองแฉกเหรอครับ!!!!" ชายหนุ่มตอบกลับไป ทั้ง ๆ ที่ตนยังตกใจ อยู่ "ถูกต้องแล้ว พ่อหนุ่ม..." คนทั้งสองมองหน้ากันอีกครั้งก่อนจะทำท่าขนลุกพร้อม ๆ กัน "ถ้าจะพิสูจน์ความจริงหน่ะนะ" ดร.เฒ่าพูดพลางยกแฟ้มเอกซเรย์แผ่นหนึ่งไปวางไว้บน เครื่องกรองแสงที่เอาไว้ตรวจผลเอ๊กซเรย์ "ต้องไปที่ที่นั้น" "คุณหมายถึงเกาะที่พวกคุณไปสำรวจกันนั่นใช่ไหมค่ะ ดร.?" "แล้วทำไมต้องไปที่นั่นด้วยหล่ะครับ ในเมื่อเหตุมันเกิดขึ้นมาแล้วที่นี่ แล้วพวกเราก็ กำลังจะตามหามันกันอยู่" สารวัตรหนุ่มถามกลับไปอย่างสงสัยเป็นอย่างมาก "ก็เพราะพวกมันเป็นสสารที่ไม่มีตัวตนหน่ะสิ" ดร.ซิด ตอบกลับไปพร้อมกับเปิดแสงอุ ลตร้าไวโอเล๊ตในเครื่องฉายแสง "หา...?" ทั้งคู่ร้องเสียงหลงอีกคำรบหนึ่ง "นี่... ฉันจะให้ดูอะไร" ดร.เฒ่าเรียกให้ทั้งคู่มาดูกับสิ่งที่เขาให้มาชม ---------------------------------------------------------------------------- ดร.เฒ่าชี้ไปที่แผ่นเอ๊กซเรย์ที่ตนกำลังฉายแสงอยู่ในขณะนี้ "ดูตรงนี้" ชายแก่ชี้เน้นไปที่ตรงหน้าอก "พวกคุณเห็นอะไรไหมนอกจากรูปร่าง" เพื่อนซี้ทั้งสองมองหน้ากันอย่างงในคำพูดของศาตราจารย์ "ก็ไม่เห็นไรนี่ค่ะ ก็เห็นแค่เพียงรูปร่างอย่างที่ดร.บอกหน่ะค่ะ" หมอสาวตอบกลับไป "มันไม่มีอวัยวะภายใน อย่างเช่นตับ ปอด หัวใจ และคุณดูอวัยวะภายนอกนี่สิ มีอะไร เปลี่ยนแปลงคุณหมอ" ดร.ซิดส์พูดพลางมองหน้าหมอสาว เพื่อรอคำตอบ "อ่ะ!!?? ลักษณะของโครงกระดูกไม่มีรอยต่อกันนี่ ใช่ไหมค่ะ" หญิงสาวถามตอบกลับไป อย่างตกใจ "ใช่แล้ว... คุณหมอ" ชายเฒ่ายิ้มเล็กน้อย "หลังจากที่ได้เห็นเราก็จะรู้ทันทีว่า ไม่ใช่ ลักษณะของสิ่งมีชิวิตแน่นอน" "งั้นที่เราเห็นเจ้าตัวนั้นในพิพิทธภัณฑ์นั้น จะอธิบายยังไงหล่ะครับ ในเมื่อคุณบอกว่าเป็น สสารกาศหน่ะ" สารวัตรหนุ่มพูดกลับไป "ที่พวกคุณเห็นในพิพิทธพัณฑ์หน่ะ มันเป็นเพียงกายลอกคราบของมัน" ดร.เฒ่าพูด พลางม่วนอยู่กับการเซ็นอะไรบางอย่างลงในกระดาษ A4 สีขาวแผ่นหนึ่ง ปล่อยให้คนทั้ง สองหนุ่ม - สาวยืนตะลึงต่อประโยคนั้นอย่างงวยงง "หมายความว่ายังไงดร." หลังจากที่ยืนงวยงงกันได้ซักครู่ชายหนุ่มจึงได้สติเอ่ยปากถาม ขึ้นมา "อ่ะ..." ชายแก่ยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้ดูเมื่อตัวเองเขียนเสร็จแล้ว บนกระดาษในนั้นมีข้อ ความอยู่ว่า "ถึงศาตราจารย์ดร.ซิดส์ อโนแมนและคณะ ทางศูนย์บัญชาการใหญ่ของนา ซ่าประสงค์ที่ต้องการให้ท่านและคณะที่เหลือของท่านได้เข้าไปสำรวจและเก็บกวาด สถานที่แห่งนั้นใหม่ภายในวันที่ 15 ตุลาคม นี้ เวลา 00.00น และกลับมาภายในวันที่ 17 ตุลาคม เวลา 00.00น. ลงชื่อ นายสตรอง อามี่ หัวหน้าฝ่ายสำรวจนาซ่าโปรเจ๊ค" "นี่มันอะไรค่ะดร." หมอสาวถามออกไปอย่างสงสัย "ฉันจะออกไปสำรวจที่เกาะนั่นอีกครั้ง" ดร.เฒ่าตอบกลับไป "นี่มันก็ผ่านมา 22 ปีแล้วนะครับ คุณจะเข้าไปที่นั่นทำไมอีก แล้วคุณไม่กลัวไอสั ต ว์ ประหลาดนั่นเหรอครับ" ตำรวจหนุ่มถามกลับไปมั่ง "ฉันก็ไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าฉันต้องไปเพื่อทำสิ่ง ๆ นั้นให้สำเร็จ" "สิ่ง ๆ นั้น??" ทั้งคู่ทวนคำพูดของชายแก่พร้อมกันอย่างสงสัย "เอาเถอะพวกเธออย่ารู้เลยมันเป็นความลับของหน่วยเรา แต่การไปที่เกาะในครั้งนั้นใน ตอนนี้มันคงไปได้ไม่ง่ายนัก เพราะคณะของฉันที่รอดออกมาในเหตุการณ์นั้นได้ตายกัน ไปหมดแล้ว" ดร.ซิดส์ทำหน้าหงอย ๆ "ฉันจะไปด้วยค่ะดร." เอลวียาพูดเสียงแข็ง ในตากร้าว ดูจริงจัง "อะไรนะ!!?? เอลวียา เธอจะบ้าไปแล้วเหรอ เธอไปที่นั่นก็เท่ากับไปตายหน่ะสิ" เพื่อน หนุ่มพูดกลับไปทันทีด้วยความเป็นห่วง "ถ้าเธอไม่ไปก็ได้นะ คอยติดต่อกับฉันที่นี่ก็แล้วกัน" หญิงสาวตอบกลับไป "คุณหมอ... คุณจะไปจริง ๆ เหรอ มันอันตรายนะ" ดร.ซิดส์พูดกับเอลวียาแล้วมองหน้า หล่อนอย่างจริงจัง "ค่ะ..." หมอสาวตอบกลับไปพร้อมทั้งมองหน้าชายแก่กลับไปอย่างจริงจังเช่นกัน โดยมี เพื่อนหนุ่มมองทั้งสองคนแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา "ดี... งั้นเตรียมตัวอีก 3 วันเราจะเดินทางกัน แล้วมาเจอกันที่หน้าศูนย์นี้ก่อนเที่ยงคืนนะ" ดร.ชราหลังจากที่ได้ทำความรู้จักกับคนทั้งสอง แล้วได้ผู้ร่วมคณะการเดินทางมาคนแรก เขาจึงเดินไปพร้อมกับคนทั้งสองคนเพื่อไปส่งทั้งสองหน้าศูนย์นี้ ------------------------------------------------------------------------------------------ จากคุณ : ต่างๆนานา เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 11:14:20

ความคิดเห็นที่ 10 บทต่อไป ขึ้นกระทู้ใหม่เลยนะครับ กระทู้นี้ตกลงไปมากแล้ว คนอื่นอาจไม่เจอ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 21:05:17