PANTIP.COM : W12398832 ตราบแผ่นดิน...จรดผืนฟ้า บทที่ 18/1 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

18/1

สถานที่ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ที่เจ้าถิ่นเลือกนั้นคือบ่อน้ำพุร้อนในจังหวัดอันห่างไกล การคมนาคมไม่สะดวกทำให้ต้องเดินทางโดยเครื่องบินเล็กของสายการบินในประเทศแทน ทว่าตลอดระยะเวลาสองวันหนึ่งคืนในห้องพักโรงแรมเล็กๆ ได้สานความสัมพันธ์ของคู่แต่งงานให้กลับมาแน่นแฟ้นดังเดิม

ลลิลดาไม่ลืมส่งภาพถ่ายสถานที่ท่องเที่ยวสวยๆ ซึ่งยังคงความงามของธรรมชาติไปให้มารดา แล้วยังนำภาพแห่งความสุขส่วนหนึ่งติดมือมา เมื่อวันนี้ตนมีนัดทานอาหารกลางวันกับพี่ชาย

“หมั่นไส้จริงเว้ย ยืนกอดกันบังวิวแบบนี้ จะให้ดูทิวทัศน์หรือคนกันแน่”

น้องสาวหัวเราะกิ๊ก เปลี่ยนรูปต่อไปให้พี่ชายดูแทน ระหว่างรอบะหมี่ในร้านอาหารจีน

“พี่น่าจะไปเที่ยวบ้าง ฉันชอบบ่อน้ำพุร้อนนี้นะ แม่เองยังอยากไป”

“ดูเรามีน้ำมีนวลขึ้นนะ ท่าจะแช่น้ำบำรุงสุขภาพได้ผลดี”

เจคมองใบหน้าเปล่งปลั่งของคนตรงข้าม แก้มเจ้าหล่อนอมชมพูราวกับสตรีชาวคาซาน ลลิลดายิ้มทะเล้น เธอเลื่อนอัลบั้มรูปหลบเมื่อบริกรยกบะหมี่มาบริการ

ควันน้ำซุปร้อนๆ ระเหยขึ้นมาพร้อมกลิ่นชวนเวียนศีรษะ และเมื่อเธอเห็นพี่เริ่มลงมือคีบเส้นยาวเข้าปาก ก็ให้รู้สึกพะอืดพระอมขึ้นมา

“เจค...”

ไม่ทันขาดคำ ร่างบางก็ลุกพรวดวิ่งไปยังหลังร้าน เขานิ่วหน้าหลังตามมาได้ยินเสียงโอ้กอ้ากจากห้องน้ำ สักพักหนึ่งหญิงสาวก็ออกมาพร้อมใบหน้าซีดเซียว

“ไม่สบายหรือ ลิลลี่”

“เปล่า”

เจคนึกถึงอาการป่วยกะทันหันของน้อง ทั้งที่เมื่อกี้เจ้าตัวยังสดชื่นดีแท้ๆ แต่พอบะหมี่ยกมาเท่านั้นกลับทำท่าคลื่นเหียนเต็มประดา

“เฮ้! หรือว่า... อย่าบอกนะว่าพี่กำลังจะมีหลาน พระเจ้า!”

เลือดร้อนๆ ไหลเวียนทั่วกาย ลลิลดาร้อนวาบเมื่อคิดได้ว่าประจำเดือนตนขาดหายมาสองเดือนกว่าแล้ว คำสันนิษฐานของพี่คงมีเค้าความจริงทีเดียว

“คาชาล คาชาล ไอ้เสือทิชกู ไม่ทันไรแกก็ทำให้ฉันเป็นลุงจนได้สิน่า”

“เจค เบาๆ เถอะน่า ฉันอายเขา” เธอกระตุกแขนว่าที่คุณลุง

ความตื่นเต้นยินดีของพี่ช่วยลดความตื่นเต้นระคนหวาดหวั่นของเธอได้ชะงัด หญิงสาวยกมือลูบท้องของตนอย่างเผลอไผล ไพล่คิดคำนวณวันเวลาที่ชีวิตน้อยๆ ถือกำเนิดในร่างเธอ แล้วแก้มนวลก็ร้อนซู่ เมื่อระยะเวลานั้นคาบเกี่ยวกับวันแรกๆ ที่เธอย้ายมาอยู่กับคาชาล

“ฉันกินไม่ลงแล้วล่ะ อยากออกไปรับลมข้างนอกมากกว่า”

“ได้” เจควางเงินข้างชามบะหมี่ที่แทบไม่ได้แตะต้อง ก่อนเอ่ยอย่างใจป้ำ “อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม โปรโมชั่นเฉพาะวันนี้เท่านั้น”

ลลิลดาเอนศีรษะซบต้นแขนพี่ชายอย่างออดอ้อน เธอกำลังจะเป็นแม่คนในไม่ช้า ช่างเป็นหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่เหลือเกินจนเธอเกรงจะแบกรับไม่ไหว เธอทราบดีว่าชายชาวทิชกูยกหน้าที่นี้ให้สตรีเพียงลำพัง ต่อให้ตนเข้มแข็งเพียงไหนก็อดหวั่นใจไม่ได้ เธอคิดถึงมารดาจับใจ อยากให้ท่านมาอยู่เคียงข้าง คอยสอนบทเรียนชีวิตนี้แก่เธอทุกขั้นทุกตอน

..................................

ความหอมหวานของน้ำผึ้งพระจันทร์ยังคงอ้อยอิ่งระหว่างกัน บรรยากาศในบ้านจึงเป็นไปอย่างอารีอารอบ แววตาอ่อนล้าจากการทำงานของคาชาลมองสบภรรยาอย่างแสนลุ่มหลงเป็นระยะ คนงานที่คอยบริการอยู่ใกล้ๆ ได้เห็นเป็นต้องสะเทิ้นอายไปตามๆ กัน

ลลิลดารอบอกข่าวดีแก่คนรักเมื่ออยู่ตามลำพัง เธอตื่นเต้นจึงทานได้น้อยกว่าปกติ กระนั้นก็ไม่ได้พะอืดพะอมเช่นมื้อกลางวัน ทุกอย่างจึงผ่านไปโดยอีกฝ่ายไม่ติดใจสงสัยใดๆ

“ท่าทางคุณเพลียๆ ออกไปพบเจคเป็นอย่างไรบ้าง” เขาถามขณะเจ้าหล่อนเดินไปรูดม่านผืนใหญ่

หญิงสาวลูบหน้า เลิกคิ้วมองอีกฝ่ายด้วยความตระหนกตกใจ เพิ่มความสงสัยแก่ชายหนุ่มมากขึ้น

“มีอะไรหรือเปล่า คุณปิดผมไม่ได้หรอก ลิลลี่ อย่าลืมซีว่า...”

“ ‘ชาวทิชกูเก่งด้านอ่านสายตาคน’ “ เธอต่อประโยคอย่างรู้ทัน “จ้ะ ฉันไม่ลืมหรอกว่าตัวเองแต่งงานกับใคร”

คาชาลรวบร่างระหงมากอดรัดด้วยความมันเขี้ยว กลิ่นกายหอมของเจ้าหล่อนเชิญชวนให้ฝังจมูกดอมดม ลลิลดาพลิ้วกายหนีเมื่อเหตุการณ์ชักพาออกจากเรื่องที่ต้องการพูดไปไกล

“ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ”

ใบหน้าคมสันซึ่งทำท่าจะโน้มลงมาอีกหยุดชะงัก เขามองสบดวงตาภรรยาก็เห็นแววจริงจังในนั้นเช่นเดียวกับน้ำเสียงเธอ

“เธอรักเด็กหรือเปล่า คาชาล”

เขานิ่วหน้านิดหนึ่ง นึกถึงความวุ่นวายของติลมาขึ้นมาแล้วก็ได้แต่ทำหน้าปูเลี่ยน แทนที่คนถามจะเสียความมั่นใจ เธอกลับนึกเอ็นดูเขาเหมือนเด็กคนหนึ่ง

หญิงสาวจับมือหนามาวางบนหน้าท้องแบนราบของตน ดวงตาคมกล้าฉายแววฉงน ก่อนค่อยขยายขึ้นเมื่อทราบความนัย

“มิส หมายความว่า... ลูก ลูกหรือครับ” เขาแทบสำลักลมหายใจด้วยความตื่นเต้น

“แล้วเด็กคนนี้ล่ะ เธอจะรักหรือเปล่า”

“โอ...” คาชาลพร่ำขอบคุณทวยเทพของเขาที่เมตตา มอบทายาทแก่เขาตามที่ต้องการพอดี

ชีวิตใหม่ที่จะถือกำเนิดในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า จะกลายเป็นโซ่ร้อยรัดลลิลดาไว้กับเขาตลอดไป

“เมื่อไรครับ เขามาอยู่กับเรานานเท่าไรแล้ว”

“ฉันว่าสองเดือนนะ”

“หมายความว่า...ตั้งแต่คืนนั้นหรือครับ”

ภรรยาไม่ตอบนอกจากก้มหน้าเอียงอาย คาชาลใช้สองมือประคองใบหน้าระเรื่อขึ้นมารับจุมพิตแผ่วเบา ความรักเต็มตื้นในใจชายหญิงสองคน

..............................

ลลิลดาอุ้มท้องด้วยความมั่นใจมากขึ้นเมื่อได้รับการปรนนิบัติเอาใจจากสามี เขาคงไม่เหมือนชายชาวทิชกูที่มอบหน้าที่นี้เป็นของสตรีเพียงลำพัง คาชาลสรรหาหนังสือคู่มือต่างๆ และอาหารบำรุงสารพัด จนน้ำหนักภรรยาพุ่งพรวดเกินเกณฑ์ภายในไม่กี่เดือน

นอกจากนี้เขายังปรับปรุงห้องนอนหนึ่งสำหรับเด็ก ชายหนุ่มเชื่อมั่นว่าลูกคนแรกของตนต้องเป็นผู้ชาย เขาถึงกับบอกปุงกัลให้สร้างราวเชือกสำหรับให้เด็กเล็กฝึกนั่งบนหลังม้า เช่นเดียวกับที่ลลิลดาเคยเห็นเด็กชายชาวทิชกูถูกจับนั่งห้อยอยู่บนนั้นอย่างน่าหวาดเสียว เธอได้แต่ภาวนาให้ลางสังหรณ์ของสามีผิดพลาด แม้ลึกๆ ตนจะเชื่อว่าชีวิตน้อยๆ ซึ่งกำลังก่อร่างในครรภ์ตนนั้นเป็นเพศชายเช่นกัน แล้วยังจะเป็น ‘ลูกพ่อ’ มากด้วย เมื่อเธอแพ้อาหารแทบทุกชนิด ยกเว้นจานโปรดของคาชาล

คนสำคัญอีกคนที่เธอจะลืมไม่ได้คือครูสอนภาษาซึ่งสอนบทเรียนพิเศษในการเป็นแม่ชาวคาซานโดยสมบูรณ์แก่เธอ ด้วยการสอนทอผ้าพื้นเมืองเพื่อรับขวัญลูกน้อยตามประเพณี แม้จะคืบหน้าเชื่องช้า หากเธอก็มั่นใจว่าจะสำเร็จก่อนทารกลืมตาดูโลกแน่นอน

ตลอดระยะเวลาอุ้มท้องลูกคนแรกนี้ ลลิลดารู้สึกเหมือนตนกำลังก้าวย่างสู่โลกใบใหม่อย่างเต็มตัว โลกที่เธอต้องยืนหยัดเพื่อสามีและลูก เป็นของพวกเขาโดยไม่อาจแบ่งแยกจากกัน

ชีวิตที่เคยเป็นของตัวเอง ใช้มันอย่างอิสระ สนุกสนานได้หมดลงแล้ว ด้วยหน้าที่อันยิ่งใหญ่ซึ่งติดตัวมาพร้อมผู้หญิงทุกคน

...................................

กำหนดการเดินทางเยือนต่างแดนของประธานาธิบดีแห่งประเทศคาซาเนียมีขึ้นหนึ่งเดือนก่อนถึงกำหนดคลอดของลลิลดาพอดี คาชาลซึ่งลาออกจากตำแหน่งในกระทรวงการต่างประเทศ และย้ายมาทำงานเป็นผู้ช่วยเลขานุการประธานาธิบดีจำต้องติดตามไปในโอกาสนี้เช่นกัน

เธอคงตื่นเต้นยินดีไปกับเขา หากไม่ใช่เพราะความหวั่นใจที่จะต้องอยู่คนเดียวยามใกล้คลอดมีอิทธิพลเหนือกว่า หญิงสาวก้มหน้าพับเสื้อผ้าสามีขณะอีกฝ่ายเป็นคนเลือกชุดออกมาจากตู้ หูก็ฟังเขาเล่าสืบไป

“ไปเยือนจีนคราวนี้ ท่านประธานาธิบดีของสาธารณรัฐประชาชนจีนจัดให้มีแถวทหารสวนสนามต้อนรับประธานาธิบดีของเราด้วยครับ ฉลองครบรอบความสัมพันธ์ระหว่างกัน บางทีเราอาจถือโอกาสนี้เจรจาให้จีนช่วยกดดันมาเก๊าให้ส่งตัวนายพลวายู้คมาดำเนินคดี”

“นายพลวายู้คอยู่มาเก๊าหรอกเหรอ”

“ครับ” เขาหยุดเล่าดื้อๆ เมื่อคิดได้ว่าเผลอพูดเรื่องงานมากไป

คาชาลยังมีความคิดอย่างประชาชนส่วนใหญ่ของประเทศนี้ที่ผู้ชายเป็นคนขับเคลื่อนเศรษฐกิจ สังคม โดยมีสตรีเพศคอยสนับสนุนเบื้องหลัง ดูแลทุกข์สุขผู้คนในบ้านมิให้ขาดตกบกพร่อง

“คุณอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม ลิลลี่ ผมจะหามาให้จนได้” เขาเสเปลี่ยนเรื่อง

“แล้วแต่เธอเถอะ คาชาล ใจฉันอยากให้เธอกลับมาเร็วๆ เท่านั้น”

ชายหนุ่มชะงักมือซึ่งดึงเสื้อออกจากไม้แขวน เขาพิศมองเสี้ยวหน้าเศร้าสร้อยของภรรยาแล้วก็ให้หนักใจ ตลอดหลายเดือนมานี้เขาเฝ้าเอาใจเธอทุกอย่าง เจ้าหล่อนเสียอีกที่เฉยชาแม้วันที่เขาฉลองเริ่มงานใหม่ก็ตาม

“ผมไปแค่สัปดาห์เดียวเท่านั้น คุณกังวลอะไรหรือ ลิลลี่ เจ็บท้องหรือ ผมจะให้พยาบาลพิเศษมาอยู่ที่นี่ ตกลงไหม”

“ไม่ต้องหรอก”

“ผมจะทำอะไรให้ คุณก็ไม่เคยเห็นด้วย” เขาพ้ออย่างหงุดหงิด “คุณไม่ดีใจด้วยซ้ำเมื่อผมได้ตำแหน่งใหม่”

“ฉันน่ะหรือไม่ดีใจ ถ้าเพียงแต่เธอและเพื่อนพวกนั้นจะไม่มัวยินดีจนมองไม่เห็นความรู้สึกคนอื่น”

ลลิลดานึกถึงกลุ่มเพื่อนซึ่งคาชาลคลุกคลีด้วยถึงขนาดพามาดื่มฉลองที่บ้าน เหล่าคนหนุ่มและแกนนำที่เขาเคยร่วมงานในยุคนายพลวายู้คครองอำนาจ คนพวกนั้นพยายามยุยงให้เขาเดินตามรอยนิโก้นั่นเอง ครั้นเธอเอ่ยเตือนผู้เป็นสามี เขาก็ไม่ได้พาคนพวกนั้นมาที่บ้านอีก หากเธอก็รู้ว่าพวกเขายังคงติดต่อกัน

หญิงสาวรูดซิปกระเป๋าเดินทางซึ่งจัดเสร็จเรียบร้อย โดยมีสามียกไปไว้อีกทาง ร่างอวบอิ่มคลานขึ้นเตียงอย่างทุลักทุเล ก่อนชายหนุ่มจะตามมาห่มผ้าให้ด้วยท่าทางหมางเมิน

เขาคงโกรธที่เธอตำหนิเพื่อนของเขา หากลางสังหรณ์บอกว่าคนพวกนั้นจะชักพาเขากลับสู่เส้นทางอันตรายอีกครั้ง เธอจึงได้แต่ภาวนาให้เขาเลือกตนและลูกแทน

จากคุณ : ภาพิมล (thezircon)

เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 10:58:36