PANTIP.COM : W12401051 (นิยายกำลังภายใน) วิหคดั้นเมฆา ผู้กล้าฝ่ายุทธจักร ตอนที่ 102 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

อ้ะ ผ่านแฮะ ^_^ งั้นมาเริ่มเนื้อเรื่องเลยนะค้า

**********

สิ่งที่กั้นขวางพวกสือหย่งหลุนกับอิสรภาพก็คือเหล่าจอมยุทธ์บู๊ตึงซึ่งตั้งแถวล้อมรอบที่ว่าการอยู่ ไม่ว่าสือหย่งหลุนจะหนีออกทางไหนก็คงไม่พ้นสายตาพวกมัน ยามนี้ศิษย์บู๊ตึงต่างวิ่งมาออกั้นหน้าพวกเด็กหนุ่มเป็นกลุ่มใหญ่ ส่วนด้านหลังยังยืนไว้ด้วยเจ้าเมืองซึ่งกำลังโวกเวกอย่างสาแก่ใจ

“ท่านจอมยุทธ์บู๊ตึงมาทันเวลาพอดี เจ้าบุรุษสตรีคู่นี้เหิมเกริมยิ่งนัก กล้าบุกช่วยโจรป่ากลางวันแสก ๆ ข้าจึงต้องส่งทหารไปขอความช่วยจากพวกท่าน”

การทำความดีมักมีอุปสรรค ประจวบเหมาะให้ในช่วงเวลาก่อนหน้าไม่นาน มีขบวนจากสำนักบู๊ตึงผ่านเมืองนี้พอดี ชาวบ้านพอพบผู้กล้าฝ่ายธรรมะย่อมรีบฟ้องเรื่องโจรป่าชุกชุม ศิษย์บู๊ตึงจึงติดต่อเจ้าเมืองอาสากำจัดคนร้าย เจ้าเมืองจอมกลิ้งกลอกตีสองหน้าทำเป็นยินดีรับความช่วยเหลือ ระหว่างนั้นวางแผนประวิงเวลาสำนักบู๊ตึงไว้ เตรียมส่งข่าวให้โจรป่าในอาณัติแสดงละครแตกพ่ายจนกว่าจอมยุทธ์ฝ่ายธรรมะจะเดินทางต่อไป แต่แล้วกลับถูกสองหนุ่มสาวเข้าแทรกแซงจนทุกอย่างล้มไม่เป็นท่า มันจึงเปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาส ชักนำสำนักบู๊ตึงเผื่อไว้เป็นแผนสำรองถ้าจัดการสือหย่งหลุนในยกแรกไม่สำเร็จ

สองหนุ่มสาวเขม้นมองกลุ่มคนตรงหน้าคร่าว ๆ ก็พอทราบว่ามิใช่พวกที่เคยไปบุกเรือนเพลินบุปผา ไม่แน่ใจว่าจะเจรจาได้เพียงไหน แต่ด้วยสังกัดพวกมันย่อมมิอาจเพิกเฉย สือหย่งหลุนจึงประสานมือกล่าวว่า

“ท่านจอมยุทธ์ทั้งหลายอย่าได้ฟังความข้างเดียว ข้าสือหย่งหลุนมิเคยคิดกระทำชั่วช้า เรื่องครานี้ด้วยมีเหตุจำเป็น”

นักพรตผู้หนึ่งสาวเท้ายังเบื้องหน้า มันอายุราวห้าสิบปี ไว้หนวดดำหนาเหนือริมฝีปาก

“ที่แท้ก็คุณชายสือคนกันเอง เช่นนั้นด้านหลังคงเป็นแม่นางฟ่าน ข้าคือรองเจ้าสำนักบู๊ตึงคนใหม่มีแซ่เริ่น ทราบเรื่องราวพวกท่านจากเจ้าสำนักมาไม่น้อย นับถือนัก”

อันว่ารองเจ้าสำนักบู๊ตึงคนก่อนถูกภมรสวาทกำจัดไปตั้งนานแล้ว บุรุษผู้นี้คงมาดำรงตำแหน่งใหม่ ทั้งเคยได้ยินกิตติศัพท์พวกมันมาทำให้สือหย่งหลุนใจชื้นขึ้น

“คำนับเริ่นเต้าหยิน ตั้งแต่จากกันที่เรือนเพลินบุปผาก็ไม่ทราบข่าวเจ้าสำนักบู๊ตึงเลย ท่านสบายดีหรือไม่”

“แน่นอน ท่านผู้เฒ่าบ่นเสมอว่าเพราะแผนชั่วร้ายทำให้พวกเราต่างหลงผิด จึงพยายามสืบหาพวกท่านหมายสนทนาปรับความเข้าใจ หากคุณชายสะดวกไปเยี่ยมเยือนสำนักบู๊ตึงบ้าง ท่านผู้เฒ่าคงยินดียิ่ง”

ฟังแล้วฟ่านไป่หนิงได้แต่บิดปากส่งเสียงดังฮึ สือหย่งหลุนรีบกลบเกลื่อนว่า

“สำนักบู๊ตึงต้อนรับนับว่ามีวาสนา เสียดายวันนี้ติดธุระต้องรีบจัดการ หวังเริ่นเต้าหยินอำนวยความสะดวก แล้วข้าคงได้ตอบแทนในวันหลัง”

รองเจ้าสำนักบู๊ตึงหรี่ตาพินิจพิเคราะห์โจรป่าซึ่งอยู่รวมกับพวกมัน ระหว่างนั้นเองเจ้าเมืองก็ร้องว่า

“เริ่นเต้าหยินอย่าได้ฟังความคนพาล โจรป่าก่อคดีจนถูกจับกุมตัวจะปล่อยไปเยี่ยงนี้ได้อย่างไร”

สือหย่งหลุนกำลังจะอธิบายความจริง ฟ่านไป่หนิงก็แทรกขึ้นว่า

“พวกข้ามีธุระกับโจรป่าผู้นี้ ถ้าใครขัดขวางย่อมเห็นดีกัน!”

เด็กหนุ่มตวัดมองนางด้วยความงุนงง แล้วพอจะอ้าปากค้านโจรป่าก็ดึงตัวมันไปประชิด กระซิบร้อนรน

“โปรดอย่าเอ่ยเรื่องที่จะนำข้าไปพบผู้ตรวจการเด็ดขาด เพราะถ้าเจ้าเมืองรู้ตัวคงรีบทำลายหลักฐานก่อนผู้ตรวจการเดินทางมา เมื่อนั้นเหล่าพี่น้องข้าก็จบสิ้น ถ้าท่านดึงดันบอกความจริง ข้าก็ขอกลับเรือนจำตายพร้อมพี่น้อง ไม่ไปกับพวกท่านแล้ว”

สือหย่งหลุนขบคิดหนัก คาดว่าดรุณีน้อยคงปรึกษาเรื่องนี้กับโจรป่ามาก่อนหน้าแล้ว ถึงได้ชิงตัดบทมันเสียก่อน

“แต่ถ้าบอกความจริงออกไป ข้าจะขอร้องคนของบู๊ตึงให้คอยคุ้มครองพวกพ้องเจ้า ไม่เป็นอันตรายแน่”

“เฮอะ อ้างตนเป็นฝ่ายธรรมะแต่หวังเพียงผลประโยชน์ ข้าเห็นธาตุแท้พวกมันจนเอือมระอา ที่ต้องจำใจเป็นโจรป่าส่วนหนึ่งก็เพราะโดนรังแกจนทนไม่ไหวนี่แหละ ให้ตายข้าก็ไม่มีวันเชื่อถือพวกมัน!”

เด็กหนุ่มหวนนึกถึงพฤติกรรมศิษย์ฆราวาสเส้าหลินซึ่งทำตัวเป็นอันธพาลจากเมืองถัดไปแล้วก็พอรับทราบความรู้สึกมันอยู่ ดังนั้นตัดสินใจหันไปกล่าวกับคนสำนักบู๊ตึงว่า

“ขออภัยเริ่นเต้าหยิน เหตุผลเบื้องลึกของเรื่องครานี้ข้ายังบอกไม่ได้ แต่ถ้าทุกอย่างจบสิ้นเมื่อใดจะไปอธิบายและขอขมาท่านด้วยตนเอง ทว่าในตอนนี้โปรดหลีกทางให้พวกข้าด้วยเถอะ”

เจ้าเมืองเห็นท่าทางรองเจ้าสำนักบู๊ตึงให้เกียรติสือหย่งหลุนก็นึกวิตก จึงรีบสุมไฟพัลวัน “หนอย คิดว่าคนสำนักบู๊ตึงเป็นเช่นไร นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป”

ด้านเริ่นเต้าหยินก็ขมวดคิ้วเคร่งเครียด เอ่ยว่า “ท่านเจ้าเมืองจับโจรป่าตามหน้าที่ ขอคุณชายสืออย่าได้ขัดขวางทางการเลย มิฉะนั้นสำนักบู๊ตึงคงวางตัวลำบาก”

ผู้จับโจรป่าตัวจริงบังเกิดความกระอักกระอ่วน “ข้าเองก็หนักใจ แต่ขอยืนยันว่ามีเหตุจำเป็นที่ต้องทำเช่นนี้ เริ่นเต้าหยินโปรดเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาของสำนักบู๊ตึงและตระกูลสือได้หรือไม่”

“เฮอะ” นักพรตด้านหลังรองเจ้าสำนักบู๊ตึงแค่นเสียง “เดี๋ยวนี้ตระกูลสืออำนาจยิ่งใหญ่คับฟ้าแล้วนี่ เมื่อเดือนก่อนสำนักเราและพรรคกระยาจกเกิดเรื่องบาดหมาง เจ้ายุทธจักรคนใหม่ก็ตัดสินเข้าข้างพวกขอทาน มิไว้หน้าสำนักบู๊ตึงแม้แต่น้อย หรือเพราะผลประโยชน์ทางนั้นดีกว่ากันเล่า”

“หุบปาก!” รองเจ้าสำนักปรามศิษย์ดังลั่น แต่สือหย่งหลุนก็รับฟังจนสั่นสะท้านเสียแล้ว
มันคาดว่าสำนักบู๊ตึงอาจเห็นแก่หน้าตระกูลสือบ้าง แต่เหตุการณ์ดันกลับตาลปัตร ทว่าที่สร้างความกังวลยิ่งกว่าคือข่าวคราวที่อีกฝ่ายเผลอหลุดปากนี่เอง

ปกติพี่ใหญ่มักเน้นการเจรจารอมชอม ไม่นิยมด่วนดำเนินการแตกหัก และถ้าเป็นเพราะผลประโยชน์จริง ๆ ยามนี้ตระกูลสือเข้าตาจนถึงเพียงใดกันนะ จึงจำต้องเลือกเส้นทางหักหาญเฉกนี้

ใจสือหย่งหลุนร้อนรุ่มราวไฟลน หากกระทำได้มันคงแล่นตรงสู่เมืองหลวงไปซักถามพี่ชายด้วยตนเองแล้ว ทว่าเรื่องราวตรงหน้าย่อมมิอาจละทิ้งได้

ยามกระวนกระวายนั้นเองฟ่านไป่หนิงกลับคว้ามือโจรป่า ปรี่เข้าปะทะกลุ่มคนซึ่งรุมล้อมอยู่ทันควัน ศิษย์บู๊ตึงตกใจรีบชักกระบี่ออกขวาง ดรุณีน้อยพลิกตัววูบเตะสกัดอาวุธหล่นพื้นดังเปรื่องปร่าง ฉุดโจรป่าเดินหน้าต่อไม่ลังเล ศิษย์บู๊ตึงแถวถัดไปเริ่มตั้งตัวได้เร่งใช้กระบวนท่าประจำสำนักต่อต้านนางอย่างรวดเร็ว

กระบี่หลายสิบเล่มทะลวงฝ่าอากาศดุเดือด ลำพังฟ่านไป่หนิงคงเอาตัวรอดได้ แต่จะปกป้องโจรป่าพร้อมกันย่อมยากเกินสามารถ พริบตานั้นสือหย่งหลุนก็ปรากฏกายขึ้นบังหน้านาง พร้อมเงาสีเงินของถุงมือต้านพสุธาวูบเป็นวงกว้าง ปัดคมกระบี่เบี่ยงทิศราวปัดนุ่น

“ไป่หนิง อย่าได้ใจร้อน” สิ้นเสียงเด็กหนุ่ม นางก็สวนกลับทันควัน

“ข้าตรองรอบคอบแล้วต่างหาก ถ้าสำนักบู๊ตึงรู้จักความเหมาะสมจริง ๆ การบุกเรือนเพลินบุปผาย่อมไม่มีวันเกิดแต่แรก แล้วไฉนพวกมันจึงจะมาฟังเหตุผลเอาตอนนี้เล่า เวลาไม่คอยท่าแล้วนะ พวกเรารีบฝ่าออกไปเถอะ”

ฟังเสียงนางก็ทราบว่าฟ่านไป่หนิงยังแค้นเคืองฝ่ายธรรมะไม่หาย ทั้งพวกมันต้องพาพยานโจรป่าไปพบผู้ตรวจการโดยเร็ว ด้วยถ้าชักช้าเจ้าเมืองอาจลงมือประหารพวกโจรป่าที่เหลือไปเสียก่อน แม้โจรป่ามีความผิดแต่ก็ไม่ถึงขั้นชดใช้ด้วยชีวิตเยี่ยงนี้ มันจึงประสานมือคำนับอีกครั้ง

“โปรดหลีกทางด้วยเถอะ มิเช่นนั้นข้าคงไม่เกรงใจแล้ว”

คำตอบคือเสียงชักกระบี่ดังถี่ยิบ รองเจ้าสำนักบู๊ตึงเผยสีหน้าเคร่งเครียดเผชิญแววตาหนักใจของสือหย่งหลุน เค้นเสียงออกมาทีละคำ

“พวกข้าจะนิ่งดูดายกับการกระทำผิด คงเป็นไปไม่ได้!”

เจ้าเมืองยิ้มกริ่มทันทีที่ได้ฟัง ส่วนเด็กหนุ่มแม้ไม่สบายใจแต่ก็หมดหวังหาวิธีต่อรอง ด้วยการใช้ปัญญามักเป็นหน้าที่ของฟ่านไป่หนิงเสียมากกว่า แต่พิจารณาจากอารมณ์ขุ่นเคืองของนางแล้ว หากปล่อยให้ดรุณีน้อยจัดการสำนักบู๊ตึงคงประสบโชคร้ายมากกว่าดี

มันตัดสินใจยกมือส่งสัญญาณให้ดรุณีน้อยพาโจรป่าล่าถอยไปดูอยู่ห่าง ๆ นักพรตปากเสียเจ้าเดิมจึงเยาะขึ้นว่า

“มิให้สหายมาช่วยสู้ จะได้ต่อลมหายใจอีกสักหน่อย”

รองเจ้าสำนักบู๊ตึงปรายตามองจนมันต้องหุบปาก แล้วเอ่ยแทนว่า “การดวลครั้งนี้เพียงรู้ผลแพ้ชนะให้หยุดมือ ห้ามทำร้ายกันถึงชีวิต และฝ่ายพ่ายแพ้ต้องยินยอมตามฝ่ายชนะ เข้าใจหรือไม่”

ศิษย์บู๊ตึงรับคำพร้อมเพรียง สือหย่งหลุนก็พยักหน้ายอมรับ เมื่อนั้นรองเจ้าสำนักบู๊ตึงค่อยชักกระบี่ชูสูง คนในอาณัติก็แปรขบวนเข้าล้อมกรอบสือหย่งหลุนเป็นวงกลมซ้อนกันสามวง ส่วนรองเจ้าสำนักและนักพรตซึ่งอายุใกล้เคียงมันอีกสามคนต่างถอยไปยืนกระจายตัวด้านนอก เสมือนว่าหากลากเส้นเชื่อมพวกมันก็จะเกิดรูปสี่เหลี่ยมคั่นอยู่เป็นชั้นสุดท้าย

ฟ่านไป่หนิงเบิกตาโพลง “ค่ายกลพันดาราฝ่าวิถี พี่หย่งหลุนระวังตัวด้วย”

บรรดาสำนักใหญ่ล้วนแล้วแต่ประดิษฐ์ค่ายกลไว้เพิ่มความสามารถในการต่อสู้ โดยโดยเฉพาะบู๊ตึงที่มีการพัฒนามาตลอด จากอดีตซึ่งแม้จะเป็นค่ายกลอันยอดเยี่ยม แต่ก็มีจุดอ่อนใหญ่หลวงว่า ถ้าความสามารถของคนในขบวนค่ายกลแตกต่างกันมากจะทำให้ศัตรูตีฝ่าได้ง่าย หรือไม่ก็ความแข็งแกร่งของค่ายกลขึ้นอยู่กับฝีมือของผู้ใช้เป็นหลัก เพื่อกลบจุดอ่อนเหล่านี้ ค่ายกลพันดาราฝ่าวิถีถึงได้ถูกคิดค้นออกมา ปกติศิษย์บู๊ตึงล้วนเคยร่ำเรียนค่ายกลนี้กันทุกคน ทว่าความเชี่ยวชาญแตกต่างกันเท่านั้น

ในสายตารองเจ้าสำนักบู๊ตึงแล้ว สือหย่งหลุนยังเป็นแค่เด็กหน้าละอ่อน แต่จากกิติศัพท์ที่โจษจันว่ามันสังหารภมรสวาทซึ่งเคยจัดการรองเจ้าสำนักคนก่อนลงได้ ทั้งตอนสมาคมรัตติพิกลบุกเรือนเพลินบุปผาก็มีพยานหลายคนยืนยันว่าเด็กหนุ่มประมือกับงูอสนีบาตหงเสี้ยนอย่างสูสี มันจึงเลือกใช้ไม้ตายมาต่อกรด้วยความไม่ประมาท

ย้อนกลับไปตอนที่สงครามระหว่างธรรมะอธรรมยังคุกรุ่น พวกมันตัดสินใจใช้วิธีกลุ้มรุมเพื่อจัดการโจซานตงผู้ฝึกคัมภีร์สลายภพ ซึ่งหนึ่งในวิชาที่ถูกเลือกไว้ก็คือค่ายกลพันดาราฝ่าวิถีนี่เอง ยามนั้นสำนักบู๊ตึงคัดสรรศิษย์ผู้เก่งกาจจำนวนสามสิบสามคน ฝึกค่ายกลนี้ทั้งวันทั้งคืนเพื่อเตรียมพร้อม เสียดายที่โจซานตงตกตายลงเสียก่อน มิเช่นนั้นผลจะเป็นอย่างไรก็สุดรู้

และในวันนี้ บรรดาศิษย์ผู้เคยฝึกค่ายกลเตรียมปะทะโจซานตงในอดีต กว่าครึ่งก็ร่วมขบวนมาด้วย ประสานกับพรรคพวกที่เหลือ รองเจ้าสำนักบู๊ตึงจึงเชื่อมั่นในอานุภาพค่ายกลครานี้อย่างยิ่ง

สือหย่งหลุนน้อมคารวะจนครบรอบด้าน จากนั้นเตรียมตั้งท่ายังกลางวง แทนสัญญาณการเริ่มต่อสู้แล้ว

บรรดานักพรตแถวหน้าต่างใช้ออกด้วยวิชากระบี่ขั้นสูงของบู๊ตึง แต่ละฝีก้าวแฝงลมปราณอ่อนหยุ่นอันลึกล้ำไพศาล ในความนอบน้อมผสานอาการเชื่อมั่น ท่วงท่าเชื่องช้าแปรผันปราดเปรียวได้ทุกเมื่อ ความรู้ความสามารถซึ่งสั่งสมมาตลอดหลายร้อยปี มิอาจดูแคลนแม้แต่น้อย

เด็กหนุ่มตอบรับด้วยการเร่งเร้ารัศมีอัคคีผลาญจนขีดสุด สัมผัสครอบคลุมทุกห้วงบริเวณรอบกาย ผงคลีกระจ้อยร่อย สายลมอันมองไม่เห็น ขอเพียงล่วงผ่านรัศมีอัคคีผลาญ ล้วนถูกความรู้สึกมันเกาะกุมจนหมดสิ้น

ปลายกระบี่หลายสิบเล่มโผล่พรวดอย่างไม่บอกกล่าว มิหนำซ้ำฉวัดเฉวียนไม่อยู่นิ่ง ก่อจุดแต้มราวดาราดาษเต็มผืนฟ้า สือหย่งหลุนแม้รับรู้ก็สุดจะต้านทานได้ครบ มันจึงตัดสินใจตอบโต้ด้วยหนึ่งหมัด

หากหมัดนั้นมิได้ขยายไปเบื้องหน้า กลับชกใส่ผืนดินดังสนั่น!

แรงสะเทือนขับดันผงฝุ่นหนาดั่งม่านควันสีน้ำตาลเหลือง บดบังการมองเห็นจนเหล่าศัตรูชะงักงัน ทว่าภายในรัศมีอัคคีผลาญสือหย่งหลุนย่อมไม่เกิดปัญหาเลยสักนิด มันเริ่มโจมตีใส่พวกนักพรตด้วยความว่องไวจนเสียงหมัดกระทบเนื้อหลายสิบครั้งแทบกลืนกลายเป็นเสียงเดียวกัน ศัตรูล้มฟาดดุจใบไม้ร่วง หากพริบตาก็ลุกมาควงกระบี่ได้ใหม่

เทียบกับยอดฝีมือฝ่ายอธรรมก่อนหน้าแล้วนักพรตเหล่านี้ยังนับว่าห่างชั้น แต่ขณะเดียวกันพวกมันก็กระทำไปด้วยเจตนาดี สือหย่งหลุนจึงมิอาจหักใจลงมือเต็มที่เหมือนฝ่ายอธรรมได้ กลายเป็นต่อสู้ด้วยความยากลำบากเสียกว่า ทว่ามันไม่มีเวลาครุ่นคิดนาน ด้วยเป็นจังหวะที่ม่านควันจางหายพอดี นักพรตสามคนจากแถวที่สองจึง:-)กระบี่รวมจุดเข้าที่ลำคอมันไวดุจปรอท ลมปราณซึ่งขับดันออกมายังเหนือล้ำกว่าพวกแรกถึงหนึ่งขั้น

เด็กหนุ่มหงายตีลังกา สองมือตะปบพื้นเหวี่ยงเท้าหมายสวนเตะกราด ทว่าพวกนักพรตพอจู่โจมผิดพลาดก็มิได้รั้งคืน กลับกระโจนหลีกไปคนละทิศ

แล้วในตำแหน่งที่สือหย่งหลุนจะเตะถึงนั่นเอง ปลายอาวุธจากนักพรตแถวที่สามก็แทงลงดุดัน กำลังและความเร็วล้วนสูงส่งกว่าพวกก่อนหน้าลิบลับ ทั้งเด็กหนุ่มเร่งกำลังเต็มที่มิอาจย้อนกลับ เห็นได้ชัดว่าเท้ามันต้องพรุนเป็นรังผึ้ง มันพลันเดินลมปราณบังคับกล้ามเนื้อฝืนธรรมชาติ จนสามารถกระแทกส้นเท้าใส่พื้นเฉียดคมอาวุธไปเสี้ยวเดียว แล้วอาศัยจุดนั้นเป็นแกนหมุนร่างยืนหยัด ก่อนโน้มนำลมปราณซึ่งยังติดตามต่อเนื่อง หนุนส่งร่างกระโดดข้ามหัวพวกนักพรตราวเหาะเหินได้ก็มิปาน

มันกำลังจะพ้นวงกลุ้มรุมรอมร่อ รองเจ้าสำนักบู๊ตึงพลันโผล่พรวดขึ้นขวางทาง!

นั่นคือข้อเด่นจุดแรกของค่ายกลพันดาราฝ่าวิถี ด้วยวงล้อมสามชั้นทำให้ศัตรูไม่กล้าทะลวงผ่านซึ่งหน้า เพราะถ้าฝ่าวงล้อมชั้นนอกไม่สำเร็จแล้วถูกวงแรกและสองตลบหลังมาคงอันตรายยิ่ง ทั้งพลังฝีมือและวิธีการต่อสู้ในแต่ละชั้นล้วนผิดแผกหวังก่อกวนจนสับสน ผลักดันให้คู่ต่อกรที่กำลังลนลานคิดหลบหนีจากที่สูงซึ่งน่าจะปลอดภัยกว่า เมื่อนั้นนักพรตทั้งสี่ซึ่งรั้งตำแหน่งด้านนอกสุดก็จะทำหน้าที่ผลักดันศัตรูถอยกลับสู่ศูนย์กลางค่ายกล การเป็นเป้าซ้อมกระบี่ของพรรคพวกที่รอท่าอยู่ก่อนแล้ว

สือหย่งหลุนล่วงรู้เคล็ดลับเหล่านี้ก็เมื่อถลำตัวจนยากหลีกหนี ได้แต่รีดเร้นลมปราณเท่าที่ทำได้ในเวลาอันสั้น ทะลวงไปเบื้องหน้าเท่านั้น

สองร่างปะทะกันกลางอากาศ รองเจ้าสำนักบู๊ตึงเริ่นเต้าหยินก่อสภาวะกระบี่โหมกระหน่ำราวพายุซัดสาดไม่ลืมหูลืมตา ทว่าสือหย่งหลุนสะบัดถุงมือต้านพสุธารับมือได้ทุกกระบวนท่า พลังวัตรซึ่งแฝงอยู่ในแต่ละหมัดทำเอาเริ่นเต้าหยินหนาวเยือก ด้วยการฝืนบังคับกล้ามเนื้อแล้วกระโจนสู่อากาศต่อเนื่องอย่างที่ฝ่ายตรงข้ามเพิ่งทำไปต้องใช้พลังวัตรมหาศาล ตามหลักเด็กหนุ่มมิควรเหลือลมปราณมากมายเพียงนี้ คำนวณแล้วยังเหนือล้ำกว่ามันถึงหนึ่งขั้น

ถ้าเป็นความจริง ลมปราณเริ่มต้นของสือหย่งหลุนคงสุดหยั่งคะเน...

ระหว่างมัวแต่วิตกครุ่นคิด เด็กหนุ่มย่อมไม่ปล่อยโอกาสงามตรงหน้า อาศัยลมปราณเพิ่มความเร็วจนแทบเห็นคู่ต่อสู้คล้ายหยุดอยู่กับที่ ส่งหมัดทะลวงผ่านสภาวะกระบี่อย่างง่ายดาย แต่เริ่นเต้าหยินยามคับขันไม่ลนลาน ดึงศัสตราวุธกลับมาคุ้มครองตนแน่นหนา เห็นได้ชัดว่าหมัดเปลือยเปล่าจะโดนคมอาวุธเชือดเฉือน สือหย่งหลุนพลันบิดเอวในมุมที่แทบเป็นไปไม่ได้ เหวี่ยงกำปั้นปะทะด้านแบนของกระบี่พร้อมเร่งเร้าพลังวัตรเฮือกสุดท้าย ดันแท่งโลหะปะทะร่างเจ้าของลอยไปกระแทกกำแพงที่ว่าการจนกระเบื้องหลังคาสะเทือน ร่วงลงมาทับร่างบอบช้ำของมันเป็นการซ้ำเติม

นับเป็นโชคร้ายของเริ่นเต้าหยินที่ผลักดันสือหย่งหลุนเข้าสู่ภาวะอันตราย เด็กหนุ่มจึงลืมตัวซัดใส่เต็มที่มิออมพลังไว้ โต้ตอบมันจนสาหัส

ทว่าสือหย่งหลุนไม่มีเวลาไปดูผลสรุปของการต่อสู้ ด้วยนักพรตวงนอกที่เหลือยังควบคุมอารมณ์เยือกเย็น :-)กระบี่จากสามด้านพุ่งใส่ศัตรูพร้อมเพรียง เด็กหนุ่มอยู่ในช่วงลมปราณขาดห้วงต้องรอก่อร่างพลังวัตรขุมใหม่ จึงใช้ท่าร้อยเก้าเท้าเวหาฉีกร่างย้อนกลับกลางค่ายกลหวังเอาตัวรอดชั่วคราว มิคาดว่าตำแหน่งที่มันคิดหยั่งเท้าลงไปนั้น พลันปรากฏศิษย์บู๊ตึงเคลื่อนตามค่ายกลมาออสุมพร้อมกระบี่รอรับมันอยู่แล้ว

บรรดาศิษย์บู๊ตึงพอเห็นรองเจ้าสำนักพลาดท่าก็โกรธแค้นแทบคลั่ง หลงลืมคำสั่งห้ามสังหารเสียสิ้น กำอาวุธ:-)แทงทั่วร่างสือหย่งหลุนเต็มกำลัง ด้านนักพรตสามคนที่ยังลอยตัวก็สะบัดพรวดบรรลุถึงเป้าหมาย เบื้องบนเบื้องล่างก่อรังสีเข่นฆ่ารุนแรงจนแทบหายใจไม่ออก

ที่สือหย่งหลุนกำลังเผชิญอยู่คือข้อเด่นอีกอย่างของค่ายกลนี้ ด้วยแม้เป็นสำนักใหญ่แต่การสั่งสอนศิษย์แต่ละคนให้เก่งกาจทัดเทียมย่อมเป็นไปไม่ได้ พอวางค่ายกลปรากฏความเลื่อมล้ำต่ำสูงก็จะถูกตีจุดอ่อนในบัดดล แต่ค่ายกลพันดาราฝ่าวิถีแยกยอดฝีมือเช่นเริ่นเต้าหยินและนักพรตอีกสามคนในระยะห่าง ยามต่อสู้ก็โดดเดี่ยวตัวใครตัวมัน ทว่ากลับรวมศิษย์ชั้นรองไว้ด้วยกัน อาศัยจำนวนกลบความด้อยของฝีมือ โดยมีผู้นำให้พวกที่ยังไม่เชี่ยวชาญค่ายกลคอยเลียนแบบกระบวนท่า เท่านี้แม้ร่วมมือตั้งค่ายกลก็ไม่บังเกิดช่องโหว่

พยุหะกระบี่ครอบคลุมเด็กหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า แมลงวันสักตัวก็อย่าหวังเล็ดรอดหลุดไปได้ เสี้ยวเวลาคับขันหัวสมองมิทันขบคิด ร่างกายพลันโต้ตอบไปตามความเคยชินเสียแล้ว

กระบวนท่าเพลิงโกรธาถูกร่ายรำจากกลางอากาศ การเคลื่อนไหวเหมาะเจาะประสานกับลมปราณซึ่งถาโถมคล้ายไม่มีวันหมดสิ้น กดดันฝ่ายตรงข้ามให้รู้สึกราวตนเป็นเรือลำน้อยเหนือทะเลกลางไต้ฝุ่นพิโรธ ได้แต่รอคลื่นยักษ์โถมดันสู่ก้นบึ้งเท่านั้น

ท่านี้เพิ่งเคยถูกใช้นับแต่สือหย่งหลุนฝึกวิชากับอาจารย์ปู่มา และอาจเป็นครั้งแรกที่ยุทธจักรจะได้ยลอานุภาพเฉกนี้!

ร่างแหอาวุธของค่ายกลเลื่องชื่อไร้ความหมายเมื่ออยู่ต่อหน้าลมปราณอันบ้าคลั่ง กระแทกพายุหะกระบี่สาบสูญในพริบตา พัดพาความกล้าหาญของผู้คนมลายสิ้น ปลูกฝังอารมณ์หวาดกลัวจับจิตแทนที่

ยามเทพเจ้าพิโรธ มนุษย์กระจ้อยร่อยนอกจากปล่อยตามยถากรรม หรือจักทำสิ่งอื่นได้?
พักใหญ่แต่ราวกับนานชั่วกัปชั่วกัลป์ ทุกอย่างค่อยสงบลง ไม่นับคนของบู๊ตึงซึ่งต่างนอนกองจนแทบมองไม่เห็นพื้นแล้ว ก็เหลือสือหย่งหลุนยืนนิ่งแค่ผู้เดียว

นั่นมิใช่เพราะค่ายกลพันดาราฝ่าวิถีอ่อนด้อย ทว่าสือหย่งหลุนแข็งแกร่งเกินไป!

เจ้าเมืองแข้งขาอ่อนล้มกระแทกดังพลั่ก พยายามลากสังขารหายไปหลังกำแพงที่ว่าการ ร้องสั่งทหารปิดประตูลั่นดาลไม่โผล่หน้ากลับมาอีกเลย ตรงข้ามกับฟ่านไป่หนิงซึ่งยืนพิงกำแพงดูภาพตรงหน้าราวกำลังชื่มชมการละเล่นอยู่ฉะนั้น

โจรป่าข้างกายนางอ้าปากเหวอ เป็นนานกว่าจะหาเสียงตนเองเจอ “สะ...สหายเจ้าเป็นใครกันแน่ อายุเพียงเท่านี้กลับเก่งกาจเหลือเชื่อ ไฉนข้ามิเคยได้ยินข่าวคราวจอมยุทธ์เช่นมันมาก่อนเลย”

“หึ ๆ ไม่ต้องเป็นห่วง ต่อไปท่านต้องได้ยินจนหูชาแน่”

ท่ามกลางเสียงกระหยิ่มยิ้มย่อง สือหย่งหลุนเดินกลับมาด้วยสีหน้าซึ่งมิได้ยินดีในชัยชนะแม้แต่น้อย

มันพยายามทำตามคำแนะนำของอาจารย์ปู่ด้วยการสั่งสอนคนขวางทาง ซึ่งผลที่ได้ก็นับว่าเกินคาดอย่างมาก แต่ในใจยังคงสับสนไม่จางหาย

ทว่านี่มิใช่เวลามาพิจารณาเรื่องนี้ มันเหลือบมองรองเจ้าสำนักบู๊ตึงซึ่งป่านนี้ยังนอนหายใจรวยรินอยู่ใต้ซากกระเบื้อง นั่นเพราะมันเป็นผู้เดียวที่ปะทะกับเด็กหนุ่มตามลำพัง มิได้มีพรรคพวกมาแบ่งเบาการโจมตี อาการถึงได้หนักกว่าใคร

“ไป่หนิง ช่วยรักษาเริ่นเต้าหยินได้หรือไม่”

ดรุณีน้อยสะบัดหน้าใส่เสียงกระซิบ “เหตุใดข้าต้องใส่ใจคนของบู๊ตึงด้วย”

แต่นางก็ไม่เคยใจแข็งต่อคำขอร้องมันได้นาน สุดท้ายจึงจำใจทำตามที่สือหย่งหลุนต้องการ หากก็ยังมิวายกล่าวกับรองเจ้าสำนักบู๊ตึงว่า

“อย่าได้คิดว่าข้าใจอ่อนถึงทำเช่นนี้ แต่ความจริงเพราะพวกท่านจะหายดีหรือไม่ผลการต่อสู้ก็ไม่แตกต่างกันหรอก อีกไม่นานพวกข้าจะมาฉกตัวเชลยอีกครั้งแน่”

ผู้ฟังถึงกับขบกรามกรอดหากนางก็ยังทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ รีบผละมาดึงตัวสือหย่งหลุนและโจรป่าหนีจากด้านหน้าที่ว่าการทันที แล้วกล่าวกับเด็กหนุ่มที่หน้านิ่วคิ้วขมวดว่า

“ข้าพูดเช่นนั้นเพราะถ้าสำนักบู๊ตึงผูกใจเจ็บ ย่อมต้องคอยเฝ้าพวกเชลยไม่ยอมไปไหน มีหูตาบุคคลที่สามดูอยู่ เจ้าเมืองคงไม่กล้าทำอันใดก่อนเวลาอันควร เท่านี้พวกโจรป่าก็จะปลอดภัยจนกว่าผู้ตรวจการมาถึง”

พยานโจรป่าดีใจยิ่ง “โอ ขอบคุณแม่นางมาก แต่ทำเช่นนี้บู๊ตึงคงเข้าใจพวกท่านผิด จะเป็นการดีหรือ”

“หึ ๆ พวกข้าถูกเข้าใจผิดมาเสียชินแล้ว เพิ่มอีกครั้งจะเป็นไรไป ใช่ไหมพี่หย่งหลุน”

สือหย่งหลุนได้แต่เผยอยิ้มฝาดเฝื่อน นึกปลงว่าชาตินี้มันคงไม่มีวันตามความคิดนางทันแน่ แต่ก็ยังก้าวขาไปตามทางอย่างมั่นคง เพราะมันต้องรีบสะสางธุระให้เรียบร้อย เพื่อมุ่งหน้าสู่เป่ยจิงโดยเร็ว มันอยากทราบข่าวคราวของตระกูลสือใจแทบขาดแล้ว

พอกระหวัดคิดถึงครอบครัว เด็กหนุ่มก็หวนนึกบางอย่างขึ้นมาได้

ป่านนี้น้องสามซึ่งถูกคุมตัวอยู่ที่พรรคอสุราอาฆาต จะเป็นอย่างไรบ้างนะ...

*********

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 19:36:00

ความคิดเห็นที่ 2

แน่นอนว่าสือจินหลิงยังปลอดภัยดี เพียงแต่ความปลอดภัยดังกล่าว มิได้นับรวมถึงความรู้สึกของนาง....

ร่างกายรักษาแข็งแรง หัวใจบอบช้ำสาหัส...มีสิ่งใดเยียวยา?

หุบเขาแดนสุรบถที่ตั้งของพรรคอสุราอาฆาตและปัจจุบันยังรวมไปถึงตระกูลโต่วนั้นมิใช่สถานที่กันดารแห้งแล้ง ตรงกันข้าม พื้นราบกว้างใหญ่กลางเทือกเขาอันเร้นลับแห่งนี้กลับมีพืชพรรณขึ้นหนาแน่น พอถึงช่วงเวลาปัจจุบัน สีเขียวของต้นไม้บนกำแพงบรรพตแปรเป็นส้มเหลืองแดง สร้างสีสันแห่งฤดูใบไม้ร่วงตัดกับยอดน้ำแข็งตระหง่านเสียดฟ้า ยิ่งพิศยิ่งสัมผัสความน่าหลงใหลแปลกประหลาด โดยเฉพาะเทือกเขาขาวโพลนซึ่งสูงเด่นกว่าเทือกเขารายรอบ ให้ความรู้สึกลึกลับอย่างบอกไม่ถูก

หลายคนว่านี่คือภาพของแดนสวรรค์ตามชื่อสถานที่ แต่ในสายตาสือจินหลิงยามมองผ่านกรอบหน้าต่างห้องนอนคราใด อารมณ์พานหม่นหมองสุดเปรียบปาน

อาจเพราะความยะเยียบของขุนเขาที่ปรากฏ ชวนให้นึกถึงสายตาเย็นชาของบุรุษผู้หนึ่ง

ความรักแทบเป็นสิ่งตรงข้ามกับความแค้น น่าแปลกที่กลับผสานกลมกลืนในห้วงคำนึง แต่ระหว่างสองความรู้สึกนี้ฝ่ายใดครองพื้นที่หัวใจมากกว่า สือจินหลิงเองก็ตอบมิได้

หรือความจริงแล้วนางขลาดเกินจะไตร่ตรองถี่ถ้วน เพราะไม่ว่าคำตอบจะเฉลยในรูปใด ทราบไปก็มีแต่เจ็บช้ำยิ่งขึ้นเท่านั้น

นางจึงมักสั่งให้ปิดหน้าต่าง ขอเพียงผนึกความทรงจำไว้...ก็ไม่จำเป็นต้องขบคิดเรื่องใดอีก

ผนังมืดทึบกางกั้นหลายสิ่งหลายอย่างมิให้แผ้วพานเข้ามา ปล่อยสือจินหลิงครึ่งนั่งครึ่งนอนบนเตียงไม้เฉกเดิม อยู่กับร่างกายซึ่งไม่อยากเคลื่อนไหว อยู่หัวใจอันไร้วิญญาณ

ทว่าเพ่ยเพ่ยสาวใช้ประจำตัวนางย่อมไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น จึงพยายามทำตัวเป็นสะพานสายเดียวซึ่งเชื่อมต่อระหว่างนายสาวกับโลกภายนอก เช่นวันนี้เพ่ยเพ่ยผู้หายไปตั้งแต่เช้าก็กลับมาพร้อมหอบดอกไม้เต็มสองมือ ไม่รู้ว่าปลายฤดูใบไม้ร่วงเช่นนี้ยังไปหามาจากไหน ก่อนประคองใส่แจกันริมหน้าต่างปิดสนิทอย่างทนุถนอม กระนั้นกลีบดอกก็ยังร่วงหล่นมากมาย บ้างปลิวหล่นยังหัวไหล่ของสือจินหลิง

มวลมาลีอ่อนแอบอบบาง กลิ่นหอมกระทบนาสิกกลับโดดเด่น

“ข้างนอกอากาศสดใส คุณหนูมิเปิดหูเปิดตาบ้างหรือเจ้าคะ”

โฉมงามเผยอยิ้มภายใต้นัยน์ตาแห้งผาก “เจ้าไปเที่ยวเล่นกลับมา มีเรื่องสนุกสนานบ้างหรือไม่”

คำหลบเลี่ยงเรียกเสียงถอนหายใจจากเพ่ยเพ่ย ตั้งแต่คุณหนูอาการดีขึ้นนางก็คะยั้นคะยอเรื่องนี้มาตลอด หากมิเคยได้ผลสักครั้ง

ฐานะของพวกนางในหมู่ตึกตระกูลโต่วพิลึกพิลั่นยิ่ง มองจากภายนอกพวกนางก็คือเชลย แต่ได้รับการดูแลยิ่งกว่าแขกสูงศักดิ์ ต้องการสิ่งใดเพียงออกปากจะถูกจัดหามาในบัดดล มิหนำซ้ำยังสามารถไปไหนมาไหนตามใจชอบ ยกเว้นออกนอกเขตหมู่ตึกตระกูลโต่วที่มีการอารักขาแน่นหนาเท่านั้น

ทว่ากรงขัง...กว้างแค่ไหนก็ยังเป็นกรงขัง

คราแรกสาวใช้ยังแอบนึกว่าจะฉกฉวยความประมาทของตระกูลโต่ว หาหนทางเล็ดรอดโดยเร็ว เป็นนานกว่าจะยอมรับว่าการฝ่าด่านยามนั้นยากเย็นเสมือนปีนบันไดสวรรค์ นี่ยังไม่คำนึงถึงการเอาชีวิตรอดกลางป่าลึกหลังจากนั้นด้วยซ้ำ

เพ่ยเพ่ยกระแทกตัวกับม้านั่งถัดจากเตียง บ่นกระปอดกระแปด “ถ้าไม่นับเรื่องยามที่แน่นหนาเหมือนเดิม อย่างอื่นก็ดีอยู่หรอกเจ้าค่ะ เห็นว่าทางครัวเพิ่งได้ปูสด ๆ มา คืนนี้น่าจะได้กิน...”

แม้ต้องถอดใจเรื่องหลบหนี แต่ผลการ “ซอกแซก” ก็ทำให้เพ่ยเพ่ยพลอยสนิทกับบรรดาคนรับใช้ในนี้ไปโดยปริยาย กิจวัตรแต่ละวันก็คือการกลับมารายงานทุกเรื่องราวซึ่งผ่านหูผ่านตาจากด้านนอก หวังช่วยคลายเหงาให้นายสาวบ้าง สือจินหลิงเองแม้ไม่เคยแยแสแต่เกรงสาวใช้เสียน้ำใจจึงรับฟังอย่างว่าง่าย นึกไม่ถึงนานวันเข้าก็เพลิดเพลินโดยแทบไม่รู้ตัว

“...อย่างเมื่อวานพวกฮูหยินกับคุณหนูจากเรือนในนึกอย่างไรไม่ทราบ ขนเอาเสื้อผ้าฤดูหนาวมาลองกันใหญ่ พอเบื่อก็สั่งบ่าวเอาไปซักเก็บ โธ่...เสื้อผ้าพวกนี้ทำความสะอาดง่ายเสียที่ไหน เล่นเอาพวกลานซักล้างบ่นกันอุบเลยเจ้าค่ะ แต่เห็นว่าช่วงนี้พวกคุณชายสามไม่อยู่ งานเลยน้อยลงไปบ้าง อีกคนดันเถียงว่าปกติทางนั้นก็มิค่อยมีเสื้อผ้าส่งซักอยู่แล้ว จะน้อยลง...”

คนพูดชะงักกึกเมื่อสำนึกว่าพลาดเอ่ยชื่อที่ไม่สมควรออกมาเสียแล้ว นับแต่โต่วอี้เหรินนำตัวคุณหนูมาไว้ที่นี่ บุรุษจอมเย็นชาก็หายหน้าโดยสิ้นเชิง ส่วนสือจินหลิงยิ่งไม่เอ่ยถึงมันสักคำ ราวไม่เคยรู้จักชื่อนี้มาก่อน เพ่ยเพ่ยจึงลนลานจะหาทางกลบเกลื่อน ทันใดนั้นเอง...

เปรี้ยง!

สองนายบ่าวสะดุ้งเฮือก ตวัดมองบานประตูซึ่งถูกกระแทกเปิดอย่างอุกอาจเป็นตาเดียว ปกติห้องนี้แทบเสมือนเขตหวงห้าม นอกจากสาวใช้ที่ช่วยเหลือเพ่ยเพ่ยดูแลสือจินหลิงแล้วไม่เคยมีผู้อื่นเข้ายุ่มย่าม อย่าว่าแต่มาในลักษณะนี้!

ดวงตาที่มักทอดอาลัยมาตลอดของหลานสาวสกุลสือพลันเกิดประกายแวววับ รั้งตัวสาวใช้ผู้หวาดผวาหลบด้านข้าง ก้าวลงจากเตียงพลางดึงเสื้อคลุมกระชับตัว ย่อกายค้อมศีรษะนอบน้อม

“คารวะคุณชายรองโต่ว จินหลิงมาพำนักที่นี่เสียนานกลับมิเคยเข้าพบท่าน เสียมารยาทนัก”

แม้นางไม่เคยพบหน้าโต่วอี้อานพี่ชายบุญธรรมของโต่วอี้เหรินมาก่อน แต่เมื่อเห็นบุรุษแต่งตัวภูมิฐานนั่งบนรถเข็นติดล้อด้วยท่าทางคุ้นเคย ก็มิยากเกินคาดเดา

ด้านผู้ที่ถีบเปิดประตูย่อมมิใช่โต่วอี้อาน หากเป็นบ่าวชายของมันผู้หนึ่ง ได้ยินมาว่าคุณชายรองโต่วสามารถใช้รถเข็นติดกลไกคันนี้ไปไหนมาไหนด้วยตนเองอย่างสะดวก แต่มักพาบ่าวรับใช้ติดตามไปคนหนึ่งเสมอ

โต่วอี้อานเท้าศอกกับที่วางแขนรถเข็น ยันคางเอียงพินิจเชลยด้วยใบหน้าระรื่น

เป็นสาวงามอย่างที่ร่ำลือจริง ๆ แม้แลผ่ายผอมไปบ้าง แต่กิริยายกมือวางเท้าแฝงทีท่าไว้ตัวถือศักดิ์โดยธรรมชาติ ให้รสชาติแปลกตาจากบรรดาอนุภรรยาของมันนัก

สือจินหลิงก็ลอบพิจารณาอีกฝ่ายเงียบ ๆ

โต่วอี้อานมีใบหน้าเรียวยาว ไม่แลคล้ายโต่วจินเซิงบิดามันผู้ราวกับโครงกระดูกเดินได้เลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับมีเค้าความหล่อเหลาฉาบฉาย เสียดายการปรนเปรอตนด้วยสุราและหมกมุ่นกับบางกิจวัตรจนมิได้พักผ่อน ฝังริ้วรอยกร้านลึกทั่วใบหน้า

เพียงมิทราบว่าดวงตาอันโหดเหี้ยมคู่นั้น เป็นโดยกำเนิดหรือชะตาชีวิตมาฝากไว้ภายหลังกันแน่

“ยินกิตติศัพท์การเล่นพิณของคุณหนูสือมามากมาย วันนี้สบโอกาสหวังช่วยกำนัลแก่ผู้ต่ำต้อยบ้าง”

ขณะกล่าวโต่วอี้อานยังบังคับรถเข็นล่วงเข้ามา แต่แล้วกลับถูกกั้นด้วยชุดโต๊ะเก้าอี้กลางห้อง มันขมวดคิ้วนิดเดียว บ่าวจอมกักขฬะก็ถีบใส่สิ่งเกะกะปะทะผนังดังโครม แผ้วทางให้ล้อรถเข็นบดผ่านซากเศษไม้สืบต่อ

เพ่ยเพ่ยตกประหวั่น ทราบทันทีว่าคนเช่นบุรุษตรงหน้ามิใช่ผู้นิยมฟังคำปฏิเสธ ทว่าสือจินหลิงกลับนิ่งเฉยราวกำลังยืนอยู่ในอารามเงียบสงบกระนั้น

“ขออภัยคุณชายรองโต่ว ข้ามิอาจสนองคำร้องขอนี้ได้”

บ่าวผู้ชายแสดงอาการฮึดฮัดโดยพลัน แต่พอโต่วอี้อานยกมือปรามมันก็รีบรั้งทีท่า ปล่อยให้เจ้านายมองสือจินหลิงด้วยแววตาดั่งแมวจ้องมุสิก

“ไฉนเป็นเช่นนั้น”

โฉมงามระบายลมหายใจเอ่ยเบาหวิว “การเข้าถึงเสียงดนตรีต้องประกอบด้วยสามอย่าง หนึ่งคือผู้เล่น สองได้แก่เครื่องดนตรี สุดท้ายย่อมเป็นผู้ฟัง ยามนี้ข้าขาดพิณคู่กาย ทั้งมิได้ฝึกซ้อมเสียเนิ่นนาน สองในสามองค์ประกอบล้วนบกพร่อง หากฝืนเล่นไปกระทั่งสุนทรียรสของคนฟังคงถูกทำลายหมดสิ้น มิเป็นการหยามหมิ่นเสียงพิณและผู้รอคอยหรอกหรือ”

คนตั้งคำถามนิ่งงันไปชั่วอึดใจ ก่อนระเบิดหัวเราะก้อง

นับเป็นครั้งแรก...ที่มันพอใจต่อคำปฏิเสธซึ่งได้รับ

“ข้าอุตส่าห์หอบสังขารพิกลพิการมา น่าเสียดายนัก”

สือจินหลิงค้อมศีรษะอีกครั้ง “ทางนี้เองย่อมรู้สึกไม่ต่างกัน ทว่าหากคุณชายรองโต่วให้หยิบยืมพิณฝึกซ้อมสักสี่ห้าวัน ก็จะสมประสงค์ทั้งสองฝ่าย”

“คุณหนูสือเข้าใจผิดแล้ว” โต่วอี้อานโบกมือพัลวันด้วยอาการประหม่า เพ่ยเพ่ยเห็นแล้วใจชื้นขึ้น ทราบดีว่านายสาวหมายประวิงเวลารอโต่วอี้เหรินกลับมา ขอเพียงมีบุรุษจอมเย็นชาคอยออกหน้าให้ พี่ชายบุญธรรมของมันก็คงไม่กล้าแสดงอำนาจบาตรใหญ่นัก

แต่แล้วริมฝีปากซึ่งกำลังเจื้อยแจ้วเอ่ยขอโทษขอโพย พลันฉีกกว้างเผยรอยแสยะเหี้ยมเกรียม “คำว่าเสียดายของข้า หมายถึงเสียดายที่รอนานกว่านี้มิได้ต่างหาก!”

สิ้นประโยค บ่าวผู้กักขฬะก็กระโจนใส่สือจินหลิงราวหมาบ้าขย้ำเหยื่อ เพ่ยเพ่ยกรีดร้องโถมเข้าขวางอย่างไม่คิดชีวิต แต่บ่าวผู้ชายสะบัดคราเดียวก็อัดนางปลิวชนกำแพงเลือดท่วมศีรษะ ภาพที่เพ่ยเพ่ยเห็นผ่านม่านสีเลือดก็คือสือจินหลิงผู้พยายามดิ้นรนเอาตัวรอดสุดแรง คลอด้วยเสียงสั่งการเกรี้ยวกราดจากโต่วอี้อานให้บ่าว “เตรียมของ” มิให้บอบช้ำ สาวใช้พยายามรวบรวมสติผ่านสมองมึนงงตะเกียกตะกายลุกยืน แต่แล้วก็กลับล้มลงไปอีกครั้ง...

ไม่นะ! เพ่ยเพ่ยกรีดร้องคร่ำครวญหากที่หลุดจากปากคงเหลือเพียงเสียงคึกคั่กในลำคอ โอ…ใครก็ได้ช่วยที ช่วยคุณหนูทีเถอะ!

พริบตาของความสิ้นหวังถึงขีดสุด เงาร่างดำทะมึนพลันโผล่พรวดขึ้นราวภูตผี!

ชายบนรถเข้นอ้าปากค้าง ถลึงมองดุจไม่เชื่อสายตา

โต่วอี้เหรินในชุดสีดำเคลื่อนไหวคราหนึ่ง สือจินหลิงพลันขยับสู่อ้อมกอดดั่งเนรมิตร แล้วพอมันพลิกแขนอีกวูบ กระบี่อ่อนคู่กายก็ทะลุหัวใจบ่าวกักขฬะจนนิ่งสนิท ทว่าจะเหลือบแลผลงานตนสักแวบมันก็ไม่คิดกระทำ เพียงหันไปแนบริมฝีปากกับร่างสั่นระริกของสือจินหลิง กระซิบปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่เพ่ยเพ่ยมิเคยได้ยินมาก่อน

มือหนึ่งโต่วอี้เหรินปลิดชีพคนเสมือนขยี้ผักปลา ขณะเดียวกันกลับใช้กิริยาเมตตาราวพระโพธิสัตว์ดูแลสือจินหลิง เป็นภาพขัดแย้งที่บันดาลให้เพ่ยเพ่ยน้ำตาไหลพรากด้วยอารมณ์ตื้นตันผสานอาการขลาดกลัวจับใจ

ทว่าด้านใดคือความจริงแท้ของบุรุษผู้นี้กัน?

“อ้าว...อาเหรินนี่เอง กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

บ่าวผู้ภักดีตกตายต่อหน้า โต่วอี้อานกลับใช้ท่าทางคล้ายเด็กถูกแย่งของเล่นสอบถามน้องชาย ดูท่าความพิกลพิการของมันจะมิได้หยุดยั้งแค่ทางร่างกายเท่านั้น

โต่วอี้เหรินปรายตามอง เอ่ยเสียงยะเยียบ “ก็หลังจากท่านพี่บุญธรรมมีความเป็นห่วงอย่างมิเคยเกิดก่อนหน้า จนส่งจดหมายไปสอบถามเวลากลับของข้ากับบ่าวไพรที่เมืองซึ่งข้าไปทำงานอย่างไรเล่า”

“อ้อ เจ้าเลยใช้พิราบตอบมาว่าอีกสามวัน แต่ความจริงคงแทบออกเดินทางพร้อมพิราบเลยล่ะซิ อืม...คำนวนจากระยะทางแล้วแสดงว่าไม่หยุดแม้แต่กินอาหารพักผ่อน ถึงรุดมาว่องไวปานนี้”

“มิเช่นนั้นคงไม่ทันพบความเอ็นดูที่ท่านพี่บุญธรรมมีต่อจินหลิง”

“ฮ่า ๆ รึเจ้าลืมกฎตระกูลเสียแล้ว หากชนชั้นพวกเราพึงใจหญิงในบ้านคนใด ขอเพียงมิใช่ภรรยาคนในครอบครัวย่อมกระทำได้ตามใจเสมอ”

ท่ามกลางสติที่เลอะเลือนเพราะความตื่นกลัว สือจินหลิงยังรับรู้ว่าอ้อมกอดซึ่งแนบกระชับอยู่นั้นเกร็งขึ้นเล็กน้อย

“หรือท่านไม่ทราบว่าจินหลิงอยู่ในฐานะใด”

“ทราบซิ” อีกฝ่ายถลึงตาโพลง “ทั้งมิเคยลืมว่า...ตระกูลนางทำอันใดกับข้าไว้!”

โต่วอี้อานตบใส่ขาพิการของตัวเองเต็มแรง ร่างที่นั่งอยู่แต่กับรถเข็นคล้ายเบ่งพองจนคับห้อง สือจินหลิงยิ่งซุกใบหน้าอกกว้างแนบแน่น กลั้นสะอื้นจนตัวสั่นระริก หัวใจโต่วอี้เหรินแทบแหลกเป็นเสี่ยง ประกายอำมหิตวาบดั่งอสุนีบาตฟาดผ่านดวงตา พลิกมือนิดเดียวปลายกระบี่ก็สะบัดจ่อหว่างคิ้วโต่วอี้อาน คมอาวุธเกือบสะกิดผิวหนังรอมร่อ

เลือดจากหัวใจบ่าวกักขฬะไหลผ่านเนื้อโลหะตกสู่ดั้งจมูกทายาทสกุลโต่ว โลหิตอุ่นระอุคล้ายซึมซับความยะเยือกของกระบี่ กดดันโต่วอี้อานหนาวเยือกทั้งสันหลัง อาการหยิ่งผยองก่อนหน้าปลาสนาการไร้ร่องรอย

แค่น้องบุญธรรมมันขยับมือนิดเดียว...นิดเดียวเท่านั้น

“ถะ...ถ้าข้าเป็นอันใดไป ท่านพ่อมะ...ไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”

เลือดที่กำลังหยดใส่ใบหน้าคล้ายหยุดชะงักลง แล้วพอโต่วอี้อานกระพริบตาอีกครั้ง กระบี่ตรงหน้าก็เลือนหาย เหลือเพียงภาพที่โต่วอี้เหรินร้องสั่งบริวารภายนอกห้องมาพาเพ่ยเพ่ยไปรักษาตัว ก่อนอุ้มหลานสาวสกุลสือเดินผ่านประตูจากลับ

...ราวกับมันไม่มีตัวตนก็มิปาน

**********

ประสบการณ์เมื่อครู่ตอกย้ำหัวใจบอบช้ำของสือจินหลิงจนทนทานแทบไม่ไหว ได้แต่ขดตัวในอ้อมกอดแข็งแกร่ง รับรู้อย่างเรือนลางว่าถูกพามายังเรือนพักเดิมของคุณชายรองตระกูลสือ จนเมื่อสัมผัสว่าร่างถูกวางลงบนพื้นอ่อนนิ่ม ค่อยรวบรวมอารมณ์กระเจิดกระเจิงเงยหน้าขึ้น

แล้วพอสบตาโต่วอี้เหริน นางก็ตบใส่แก้มมันเต็มแรง!

บุตรบุญธรรมสกุลโต่วเลียแผลในปากซึ่งเผลอกัดจนเลือดซิบ ผินใบหน้าเรียบเฉยกลับมาประคองมือเล็ก ๆ ซึ่งยังบังคับให้หายสั่นไม่ได้ขึ้นพินิจ ครั้นแลเห็นร่องรอยฟกช้ำจากการป้องกันตัวเข้า นัยน์ตาก็พลันหม่นหมองลง

กิริยานั้นทำให้สือจินหลิงมิอาจแข็งใจได้นาน...เหมือนเช่นเคย

ถามว่านางยังแค้นมันอยู่หรือไม่ สือจินหลิงตอบได้ทันควันว่าแค้น ทว่าทั้งที่เคืองขุ่นแสนสาหัส นางกลับโกรธมันไม่ลง

แค้นแต่ไร้โทสะ...ไฉนเป็นเช่นนี้ สือจินหลิงก็อับจนปัญญา

ตอนนั้นเองที่นางค่อยเริ่มสังเกตรอบตัว “นี่คือที่ไหนกัน มิใช่ห้องเดิมของข้านี่”

โต่วอี้เหรินเอื้อมไปหยิบตลับยาจากชั้นด้วยอาการคุ้นเคย แล้วตอบระหว่างพอกยาใส่รอยฟกช้ำบนมือนางว่า “ห้องนอนข้าเอง”

ในหูสือจินหลิงลั่นอึงอล

นี่นางกลับมาอยู่ในห้องนอนคุณชายรองตระกูลโต่ว อีกทั้ง...ยังนั่งบนเตียงมันด้วยซ้ำ

หญิงสาวเหยียดตัวหนีตามสัญชาตญาณ แต่โต่วอี้เหรินแทบไม่ต้องออกแรงก็จับมือนางไว้มั่น จนสือจินหลิงได้แต่รั้งกายลงกับที่ ระหว่างนั้นมันก็เลิกคิ้วกว้าง

“เจ้าจะไปไหน”

“ที่ไหนก็ได้ขอเพียงไม่ใช่ที่นี่!”

บุตรบุญธรรมสกุลโต่วหน้าเคร่งลง “นิสัยพี่รองไม่ยอมเลิกราโดยง่าย หากเจ้าไปไกลตาคงดูแลลำบาก”

“เช่นนั้นข้าขอกลับเรือนตะวันออกที่เคยอาศัยแล้วกัน”

“เจ้าประเมินความสามารถพี่รองต่ำไป มันสามารถเล็ดรอดไปหาเจ้าอย่างง่ายดาย ถ้าต้องคอยเฝ้าหน้าห้องเจ้าตลอดเวลา สู้ย้ายมาที่นี่เสียเลยมิดีกว่าหรือ”

สองแก้มสือจินหลิงร้อนผ่าวหากยังพยายามขึงตาใส่มันไม่ลดละ ทว่าโต่วอี้เหรินมิเกิดอาการเดือดเนื้อร้อนใจ คว้าหมอนและผ้าห่มบนเตียงโยนไปไว้ที่ตั่งยาวบริเวณริมห้องส่วนกลาง ก่อนผละจากนางตามไปยังตั่ง ปล่อยสือจินหลิงไว้กับสายตางงงวย

“นั่นท่านคิดทำอันใด”

ชายหนุ่มทิ้งตัวบนกองผ้าห่ม ปิดเปลือกตาลง “ข้ามิได้นอนมาทั้งคืน ขอพักหน่อยเถอะ”
คนฟังเม้มริมฝีปาก ตัดสินใจขยับกายผ่านตั่งไปหมายผลักเปิดประตูห้อง

“ความดื้อดึงของเจ้า จะทำเพ่ยเพ่ยเดือดร้อนไปด้วย”

ฝีเท้าก้าวคงที่ชะงัก สะบัดหน้ามองคนที่พูดทั้งกำลังหลับตา ริมฝีปากบางเม้มแน่น แต่พอนึกถึงสาวใช้คนสนิทขึ้นมา สือจินหลิงก็เยือกเย็นลง หากนางเอาแต่ใจจนเพ่ยเพ่ยต้องใช้ตัวเข้าปกป้องอีกครั้ง นางยังจะทนได้หรือ

ตอนนั้นเองจึงเพิ่งสังเกตมือตนเองที่กำลังจะเอื้อมถึงประตู...อาการสั่นระริกเมื่อก่อนหน้า คลี่คลายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ

สัมผัสอ่อนละมุนอันเคยคุ้นลอยมาแตะหัวใจแผ่วเบา หวนระลึกว่ายามนางตกที่นั่งลำบากคราใด บุรุษคนเดิมก็จะปรากฏกายแทบทุกครั้ง หากแล้วใบหน้าอาบเลือดของเพ่ยเพ่ยก็แทรกขึ้นมากะทันหัน

นิ้วเรียวยาวราวลำเทียนรวบเข้าหากัน...เกร็งแน่น

สือจินหลิงคล้ายรู้สึกไม่พอใจอย่างน้อยครั้งจะเกิดขึ้น

นัยน์ตากลมโตสุกใสเปล่งประกายครุ่นคิด แล้วนางค่อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พี่ชายท่านกระทำอุกอาจเพียงนี้ จะถูกลงโทษหรือไม่”

“ถ้าเกิดการลงโทษจริง ตะวันคงขึ้นทิศตะวันตกเป็นแน่แท้”

“แสดงว่าในหมู่ตึกตระกูลโต่วนี้ โต่วอี้อานมีอำนาจล้นฟ้า แล้วท่านจะรับรองความปลอดภัยพวกข้าได้อย่างไร”

โต่วอี้เหรินลืมตาวูบ ผินหน้ามองนางในท่านอน “ไม่ว่าจะเป็นหมู่ตึกตระกูลโต่วที่เก่าหรือใหม่ ผู้จะพ้นประตูห้องนอนนี้เข้ามาได้มีแค่คนซึ่งข้าอนุญาต และที่ผ่านมาก็มีเพียงสี่คนเท่านั้น”

“ใครบ้างหรือ”

“ตัวข้าเอง หัวหน้าสาวใช้ของข้า เจ้า และเพ่ยเพ่ยที่หัวหน้าสาวใช้จะพามาส่งหลังรักษาแผลเสร็จแล้ว”

“ท่านยืนยัน?”

“ข้ายืนยัน”

สิ้นคำมัน สือจินหลิงก็หลุบสายตาก้มดูพื้นพักใหญ่ ก่อนหมุนตัวกลับไปที่เตียงอย่างเนิบนาบ ไม่แสดงท่าว่าสังเกตเห็นเจ้าของห้องกำลังเฝ้าสังเกตทุกอิริยาบถของนาง รอจนหลานสาวสกุลสือนั่งลงอย่างเรียบร้อย บุตรบุญธรรมสกุลโต่วค่อยระบายลมหายใจยาว หลับตาลงอีกครั้ง

แม้กิริยาครุ่นคิดลึกซึ้งของนางจะชวนกังขา ทว่าขอเพียงสือจินหลิงยอมอยู่ที่นี่ มันมั่นใจว่าจะปกป้องนางได้

หากขณะนั้น โต่วอี้เหรินเองก็ยังไม่ทราบว่าอีกไม่กี่ทิวาถัดมา คำยืนยันหนักแน่นที่ให้กับสือจินหลิงไว้จะถูกทำลายอย่างราบคาบ

ด้วยฝีมือโต่วจินเซิง...บิดาบุญธรรมของมันนี่เอง!

**********

จบตอนที่ 102 ค่ะ

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 19:50:13