ความคิดเห็นที่ 1 “ อะไรนะ..? ” เอ็ดเวิร์ดหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น “ ผมเข้าใจว่าริดสีดวงมันทรมานนะ จะเดินจะนั่งมันก็คงลำบาก เป็นผมก็คงหงุดหงิดเหมือนกัน ” โนอาห์ยื่นมือไปแตะบ่าทำท่าเห็นอกเห็นใจ “ แต่คนเราต้องรู้จักเก็บกดอดทนบ้าง ไม่ใช่ฟาดงวงฟาดงาใส่ทุกคนที่มายืนอยู่หน้าบ้าน ” “ นายบอกว่าชั้นเป็นอะไรนะ..? ” เอ็ดเวิร์ดถามย้ำ “ ฟาดงวงฟาดงาไง... ก็คุณทำเหมือนเหม็นขี้หน้าผม... ” โนอาห์รีบชักมือกลับแทบไม่ทัน “ ไม่... ก่อนหน้านั้น ” ชายหนุ่มพยายามเค้นเอาคำตอบที่ต้องการ “ ก็คุณหงุดหงิด... นี่ผมพูดอะไรผิดอีกเนี่ย? ” โนอาห์เริ่มงง “ ไม่ต้องถาม แค่ตอบก็พอ นายบอกว่าชั้นหงุดหงิดเพราะอะไรนะ? ” “ ริดสีดวง... ” เด็กหนุ่มตอบเสียงแผ่ว “ ก็คริสเทนบอกว่าคุณอารมณ์ไม่ดีเพราะริดสีดวงกำเริบ... ” “ คริสเทนพูดอย่างนั้นเหรอ? ” เอ็ดเวิร์ดถามเสียงเหี้ยมเกรียม “ เฮ้... อย่าคิดมาก มันไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอกนะ พ่อผมก็เป็น ผมแนะนำยี่ห้อยาเหน็บให้คุณได้นะ ” โนอาห์พยายามปลอบเพราะคิดว่าเอ็ดเวิร์ดโกรธที่โดนคริสเทนแฉความลับในร่มผ้า “ รอนานมั้ยคะ ชั้นพร้อมจะไปมหาวิทยาลัยแล้ว ” คริสเทนที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยเดินผ่าเข้ามากลางสมรภูมิ “ คริสเทน แฮมิลตัน... เธอบอกกับหมอนี่ว่าชั้นเป็นริดสีดวงงั้นเหรอ? เธอกล้าดียังไง? ” เอ็ดเวิร์ดเบนเข็มมาคิดบัญชีกับแม่บ้านของตน “ โอ้... เวรล่ะ... ” หญิงสาวหาทางไปต่อไม่ถูก รู้ตัวในทันทีว่าลงมาผิดเวลาอย่างรุนแรง “ เฮ้... บอกแล้วไงว่าไม่ใช่เรื่องน่าอาย ผมจะเอาใบสั่งยาจากพ่อมาให้ รับรองคืนเดียวก็ทุเลาเดินคล่องแล้ว ” โนอาห์พยายามเสนอความช่วยเหลือเพื่อแก้สถานการณ์ “ ขอบคุณสำหรับน้ำใจ แต่เก็บเอาไว้เหน็บภายในครอบครัวนายเถอะ ” เอ็ดเวิร์ดปฏิเสธความปรารถนาดีที่ไม่ต้องการ “ ไว้คุยเรื่องยาทีหลังแล้วกันนะคะ ตอนนี้ชั้นว่าเราสายแล้วล่ะ รีบไปกันดีกว่า ” คริสเทนรีบจูงมือโนอาห์พากันเผ่นออกมา “ คริสเทน แฮมิลตัน กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้! ” เอ็ดเวิร์ดตะโกนพร้อมกับเดินเท้าเปล่าตามไล่หลังมา “ รีบเดินเลยค่ะ รีบๆๆๆๆ ก่อนที่ชั้นจะไม่มีโอกาสไปเรียน ” คริสเทนยิ่งเร่งฝีเท้าขึ้นอีก “ ผมแค่แนะนำยาให้ทำไมเค้าต้องโกรธขนาดนั้นเนี่ย..? ” โนอาห์ถามสลับกับหันไปดูเอ็ดเวิร์ดที่ยืนแยกเขี้ยวอยู่ที่ประตูบ้าน “ สงสัยริดสีดวงแตกแล้วน่ะค่ะ... ” คริสเทนเพิ่มระดับความหนักหนาสาหัสเข้าไปอีก “ อ้อเหรอ... ” โนอาห์พยักหน้าแล้วรีบเดินตามคริสเทนไป “ กลับมาเมื่อไหร่เธอเจอดีแน่ คริสเทน! ” เอ็ดเวิร์ดลั่นประกาศิตส่งท้าย เมื่อเห็นว่าเรียกไปก็ไม่ต่างอะไรกับตะโกนใส่ก้อนหินเอ็ดเวิร์ดจึงเลิกโวยวายแล้วตัดสินใจรอคิดบัญชีกับคริสเทนเมื่อเธอกลับมาถึง  ชายหนุ่มหันเดินกลับเข้าบ้านแต่ไม่ทันที่บานประตูจะปิดสนิทก็มีมือของแขกไม่ได้รับเชิญรายที่สองของวันมาดึงให้เปิดออกดังเดิม “ ไลลา... ไปไหนก็ไป ไม่ใช่ตอนนี้ ชั้นไม่มีอารมณ์ทะเลาะกับเธอหรอกนะ ” เอ็ดเวิร์ดรู้ได้โดยไม่ต้องหันไปมองเลยด้วยซ้ำว่าผู้ที่กำลังเดินผ่านประตูตามหลังเขาเข้ามาในบ้านคือใคร “ ไม่ได้จีบสาวมาเป็นร้อยๆ ปี พอได้เจอรักแรกพบก็ดันมีคู่แข่ง ชั้นว่าก็เป็นเหตุผลที่พอรับได้ล่ะที่คุณจะหงุดหงิด ” ไลลาเข้าประชิดเอ็ดเวิร์ดจากทางข้างหลังแล้วกระซิบที่ข้างหู “ แถมหนุ่มน้อยมารหัวใจคุณก็น่ารักใช่หยอก... ” “ อย่าทำตัวสู่รู้ให้มันมากนัก รักแรกพบกับผีน่ะสิ เป็นแม่มดยังไม่พอจะพ่วงบ้านิยายน้ำเน่าเข้าไปอีกหรือไง ” ชายหนุ่มดันหัวอีกฝ่ายให้ออกห่างจากใบหูแล้วรีบเดินหนี “ หลอกใครก็หลอกได้ แต่กับชั้นที่ตามติดชีวิตคุณมาตั้งแต่ก่อนโคลัมบัสค้นพบอเมริกานี่คงปิดบังกันยากหน่อยนะ ” ไลลาเดินตามเจ้าบ้านหนุ่มไปยังห้องรับแขก “ ก็เธอบอกเองนี่ ว่าให้ลองใช้แม่นั่นแก้คำสาป ชั้นก็แค่ลองทำตามดู ” เอ็ดเวิร์ดหาข้ออ้างเมื่อรู้ว่าไม่สามารถปกปิดท่าทีของตนเองจากสายตาของอีกฝ่ายได้ “ อ้อเหรอ... แค่นั้นจริงสิ? ” แม่มดสาวถามเสียงสูง “ ก็ใช่สิ... ” เอ็ดเวิร์ดยังวางฟอร์ม “ ถ้าแค่นั้นแล้วทำไมต้องแยกเขี้ยวใส่พ่อไมเคิล แองเจโลคนนั้นตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอด้วยล่ะ... แค่เห็นว่าเค้าเป็นคนที่แม่หนู       คริสเทนวาดรูปลงในสมุดเท่านั้นเอง... ” ไลลายิงคำถามแทงใจดำอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง “ เธอไม่มีอะไรทำนอกจากสาระแนกับชีวิตคนอื่นใช่มั้ย? ถึงได้สอดรู้สอดเห็นไปหมดทุกอย่างว่าใครทำอะไรที่ไหน ” เอ็ดเวิร์ดเลี่ยงไม่ยอมตอบคำถามนั้น “ เรียกว่าใส่ใจจะฟังดูน่ารักกว่าสาระแนนะสุดหล่อ ” ไลลาเดินอ้อมหลังไปบีบนวดที่บ่าของเอ็ดเวิร์ด “ เชื่อสิ... สาระแนนี่แหละเหมาะกับเธอที่สุดแล้ว ” ชายหนุ่มปัดมือที่ป้วนเปี้ยนบนบ่าทั้งสองข้างออก “ จะสาระแนหรือใส่ใจ มันก็ทำให้ชั้นรู้นะคะเอ็ด... ว่าคุณกำลังหึงแม่สาวผมทองนั่น... ” ไลลากลับเข้าเรื่อง “ จะคิดยังไงก็เรื่องของเธอ ” เอ็ดเวิร์ดทำเป็นไม่สน “ ผู้หญิงน่ะชอบคนชัดเจน ถ้ามัวแต่วางมาด ชวนทะเลาะ ไม่เริ่มทำอะไรซักอย่างเสียที ระวังเถอะ เผลอแป๊ปเดียวจะได้ไปกินเลี้ยงงานแต่งเค้าแทนที่จะได้เป็นเจ้าบ่าวเอง ” แม่มดสาวเตือน “ ใครสนกันล่ะ... ”  เอ็ดเวิร์ดใช้ความปากแข็งเป็นเกราะป้องกันตนเองจากการเสียฟอร์ม ทั้งที่แท้จริงแล้วคำเตือนของไลลากระแทกเข้ากลางใจเขาอย่างจัง “ ก็เป็นซะแบบนี้ล่ะนะ... ” ไลลาถอนหายใจ “ แต่โอเค... ไม่สนก็ไม่สน ตามนั้น คำแนะนำของชั้นก็คงไม่จำเป็นแล้ว ” “ จะมาแนะนำอะไรให้ชีวิตชั้นป่นปี้ไปกว่านี้อีก? ” เอ็ดเวิร์ดแอบมีท่าทีสนใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายแย้มออกมายั่ว “ ก็ประมาณว่า... ทำยังไงให้แม่สาวคริสเทนสนใจคุณมากกว่าพ่อหนุ่มน้อยโนอาห์นั่น... ก็อย่างว่าน่ะนะ ใครจะรู้วิธีเอาชนะใจผู้หญิงเท่าผู้หญิงด้วยกันล่ะคะเอ็ด... ” ไลลาวางเหยื่อชิ้นโตล่อใจ “ แต่คุณไม่สนใจนี่ งั้นชั้นขอตัวล่ะ... ” “ ไหนๆ ก็โผล่มาถึงนี่แล้ว มีอะไรแนะนำก็พูดๆ มา ชั้นจะยอมเสียเวลาฟังก็ได้ ” ชายหนุ่มยังไม่ยอมทิ้งอีโก้ที่ค้ำคอหอยอยู่ “ ไม่เป็นไรค่ะเอ็ด... เสียเวลาคุณเปล่าๆ กับเรื่องไร้สาระที่ไม่จำเป็นสำหรับคุณ ” ไลลาเล่นตัว “ ชั้นมีเวลาให้เสียเยอะแยะ... พูดมา ” เอ็ดเวิร์ดตื้อแต่ก็ยังวางท่าทำเป็นออกคำสั่ง “ ก็ได้ค่ะ... ” หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาแล้วยกขาไขว่ห้าง “ งั้นขอกาแฟชั้นซักแก้วสิคะ... ” “ ครัวอยู่ทางนั้น เชิญ... ” เอ็ดเวิร์ดชี้ไปทางห้องครัวให้อีกฝ่ายใช้ระบบบริการตนเอง “ ดูสิ... คุณไม่อยากให้ชั้นอยู่จริงๆด้วย... ” ไลลาทำท่าจะลุกหนีไป “ ก็ได้ๆๆๆ... ” ชายหนุ่มรีบฉุดให้ไลลานั่งลงดังเดิมก่อนจะลุกเข้าครัวไปชงกาแฟอย่างจำยอม ในขณะที่เอ็ดเวิร์ดกำลังถูกไลลาปั่นหัวยามเช้าอย่างสนุกสนาน ฝั่งของคริสเทนและโนอาห์ก็เพิ่งเดินทางมาถึงมหาวิทยาลัย บริทนีย์ที่ยืนรออยู่เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวของตนมาพร้อมกับใครก็ตกใจจนตาเบิกโพลงแทบจะทะลักออกมานอกเบ้าก่อนจะรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาทั้งคู่ทันที “ ไฮ... บริท ” คริสเทนร้องทัก “ ฮาย... โนอาห์ ” บริทนีย์ข้ามหัวเพื่อนตัวเองไปทักทายหนุ่มหล่อซึ่งถือเป็นวาระเร่งด่วนก่อน “ ไง... ” โนอาห์ตอบกลับสั้นๆ ห้วนๆ เหมือนเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน “ ทำไมถึงไม่มีผู้ชายคนไหนเคยทักทายชั้นกลับแบบมีเยื่อใยซักคนเลยนะ... ” บริทนีย์ตัดพ้อแล้วเดินกลับไปยืนรอที่เดิม “ วันนี้เรามีเรียนไม่ตรงกัน ยังไงไว้เจอกันตอนเย็นนะ ” คริสเทนเช็คตารางเรียนที่ติดเอาไว้ในสมุด “ รับทราบครับ... งั้นเจอกัน ” โนอาห์โบกมือให้ก่อนจะวิ่งไปรวมกลุ่มกับก๊วนเพื่อนที่นั่งอยู่ใต้อาคาร บริทนีย์เมื่อเห็นว่าทั้งคู่แยกย้ายกันแล้วก็รีบปรี่เข้ามาแทงศอกเข้าชายโครงคริสเทนที่กำลังมองตามโนอาห์สายตาละห้อยเพื่อเรียกสติสตังให้กลับเข้าร่างก่อนจะเริ่มทำการยิงคำถาม “ แหมๆๆ... ชั้นพลาดอะไรไปหรือเปล่าคะเพื่อนเลิฟ... ” บริทนีย์ล๊อคคอคริสเทนอย่างแรง จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 08:25:52

ความคิดเห็นที่ 2 “ ปล่อยย่ะ แรงควายจริงๆ ชั้นหายใจไม่ออก ” คริสเทนดิ้นจนหลุดจากวงแขนมหาภัยนั้น “ แรดอย่างหล่อนถึกเหนือธรรมชาติอยู่แล้ว โดนแค่นี้อย่ามาสำออย บอกมาได้แล้วว่าไปไงมาไงถึงได้โผล่มาพร้อมกันได้ ” บริทนีย์จิกไม่ปล่อย “ หล่อนไปนอนค้างอ้างแรมกับเค้ามาใช่ไหม..? สารภาพมาให้หมด ” “ อย่าเอาพฤติกรรมตัวเองเป็นบรรทัดฐานว่าคนอื่นต้องเป็นไปนั้นนะยะ ” คริสเทนปฏิเสธก่อนจะอธิบายเรื่องราวด้วยน้ำเสียงที่เก็บซ่อนความระริกระรี้เอาไว้ไม่มิด “ เราก็แค่บังเอิญบ้านอยู่ละแวกเดียวกัน ตอนเช้าเค้าก็เลยแวะมารับชั้นก็เท่านั้นเอง ” “ ถ้าบ้านที่หล่อนว่าหมายถึงหลังที่อยู่ทุกวันนี้นั่นเรียกว่าบ้านเจ้านายย่ะ บ้านหล่อนจริงๆ อยู่เวสต์เวอร์จิเนีย อย่ามาสมอ้าง” บริทนีย์ขัดคอด้วยความหมั่นไส้ “ ไม่ได้ขัดซักเรื่องจะตายมั้ย? ชั้นอยู่ตรงไหนก็ถือว่าที่นั่นเป็นบ้านทั้งนั้นแหละ ” คริสเทนแก้ตัวหลังโดนเพื่อนสาวเบรกจนหัวทิ่ม “ แล้วเจ้านายหล่อนไม่ว้ากเอาเหรอ ทำงานได้ไม่ทันจะครบสามวันก็มีผู้ชายไปรับถึงหน้าบ้านแล้ว ” “ คนกำลังอารมณ์ดีๆ ขอทีเถอะอย่าเพิ่งพูดถึงตานั่นให้หงุดหงิด ” เมื่อนึกถึงเอ็ดเวิร์ด คริสเทนก็ยังหวั่นใจไม่หายว่ากลับไปจะเจออะไรรออยู่บ้าง “ ไม่ต้องเป็นตาเอ็ดเวิร์ดนั่นชั้นว่าก็ยังมีคนอื่นที่พูดถึงแล้วหล่อนจะต้องหงุดหงิดอยู่นะ ” บริทนีย์บุ้ยใบ้ให้อีกฝ่ายมองไปทางใต้ถุนอาคารที่โนอาห์และกลุ่มเพื่อนๆ นั่งสุมหัวกันอยู่ “ ตายโหงแล้ว... บอกชั้นทีสิว่านั่นไม่ใช่ยัยแอชลีย์! ” คริสเทนอุทาน “ ถูกต้องแล้ว แอชลีย์ ลอนดอน หนึ่งเดียวคนนี้นี่เอง... ” บริทนีย์คอนเฟิร์ม แอชลีย์ ลอนดอนที่ทั้งสองพูดถึงเวลานี้กำลังตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่หิวกระหายเนื้อนมไข่ ซึ่งเจ้าหล่อนก็พกเสบียงมาแจกจ่ายหนุ่มกลัดมันเหล่านั้นอย่างเต็มพิกัดในชุดเสื้อเอวลอยไซส์เด็กประถมที่สั้นจนใส่แทนยกทรงได้ ในขณะที่ท่อนล่างตั้งแต่เอวลงมาถึงแม้จะปกปิดมิดชิดด้วยกางเกงขายาว แต่ด้วยความรัดตึงแน่นเปรี๊ยะไปทุกสัดส่วนกลับทำให้มันดูอนาจารได้อย่างไม่น่าเชื่อ และทั้งหมดนี้จะไม่มีความหมายใดๆ ต่อคริสเทนเลยหากบั้นท้ายในกางเกงผ้ายืดนั้นมันไม่ได้วนเวียนไปมาอยู่ตรงหน้าโนอาห์ราวกับพรานเบ็ดกำลังรอให้ปลาฮุบเหยื่อ “ นมของแม่นั่นใหญ่ขึ้นทุกปีการศึกษาจริงๆ หรือว่าชั้นคิดไปเองกันนะ ” บริทนีย์จ้องหนองโพในเสื้อเด็กประถมของแอชลีย์อย่างไม่วางตา “ จะสนทำไม อึ๋มของยัยนั่นมันก็แค่ผลผลิตที่ผิดพลาดของวงการศัลยกรรมเท่านั้นแหละ ” คริสเทนแขวะด้วยความหมั่นไส้เจือริษยา “ ถ้านั่นคือความผิดพลาด ก็เห็นได้ชัดเลยว่าสิ่งที่ถูกต้องอาจไม่ใช่สิ่งที่ถูกใจคนหมู่มากเสมอไป... ” บริทนีย์ชายตามองผลผลิตที่ไม่ผิดพลาดของคริสเทน “ อย่ามามองอึ๋มชั้นด้วยสายตาแบบนั้นนะยะ ถึงมันจะไม่เตะตาแต่เวลากระโดดตบก็ยังเคลื่อนตามแรงโน้มถ่วงอยู่ ” คริสเทนรีบยกมือขึ้นกอดอกปกป้องทรวดทรงตัวเองจากสายตาประนามหยามเหยียดของเพื่อนซี้ “ แต่ดูท่าทางสุดหล่อของหล่อนเค้าจะไม่ได้สนเท่าไหร่นะว่าอึ๋มใครจะต้านแรงโน้มถ่วงได้หรือเปล่า ” บริทนีย์ชี้ให้คริสเทนดูภาพ     โนอาห์ยิ้มระรื่นขณะที่แอชลีย์ละเลงนมจากเต้าเข้าที่ต้นแขนล่ำๆ ของเขา “ พวกผู้ชายนี่จะอะไรนักหนากับหน้าอกผู้หญิงนะ... ” หญิงสาวแทบจะเต้นเร่าๆ เมื่อได้เห็นฉากบาดตา “ ไม่เคยได้ยินคำว่า น้อยแต่มาก กันหรือไง ” “ อาจเคยได้ยินแต่ไม่ใส่ใจน่ะ ” บริทนีย์ตอบแทนพวกผู้ชาย “ ชั้นควรเข้าไปกระซวกซิลิโคนออกจากอกยัยแอชลีย์ตอนนี้เลยมั้ย? ” คริสเทนถามความเห็น “ ใจเย็นไว้ย่ะ แม่นั่นก็เฟลิทกับหนุ่มๆ ไปเรื่อย พวกสาวล่าแต้ม ” บริทนีย์ปรามก่อนจะพูดเตือนสติ “ แล้วหล่อนเป็นแฟนเขารึก็เปล่า ถึงเป็นก็เรียกได้ว่ายังไม่เป็นทางการ ขืนบุ่มบ่ามทำอะไรคะแนนนิยมจะติดลบเอานะยะ ” “ ก็ถูกของเธอ... แต่จะใจเย็นได้ไงไหว ” คริสเทนคิดตาม “ ก็รู้ๆ อยู่ว่ายัยแอชลีย์จิกใครไม่ได้ ไม่มีทางเลิก ติดแน่นยิ่งกว่าตัวดูดสุญญากาศตามห้องส้วมอีก ” “ ก็ทำตัวเป็นแม่พระ ถือว่าทำบุญทำทาน ปล่อยให้ไปซั่มกันซักทีสองที เป็นอันจบเรื่อง ” บริทนีย์เสนอแนะ “ ชั้นเริ่มตะหงิดๆ กับทัศนคติเรื่องความรักของเธอแล้วนะ... ” คริสเทนรับไม่ได้กับข้อเสนอเปิดเสรีทางเพศของเพื่อนตนเอง “ งั้นก็รีบไปขอเป็นแฟนกับเขาซะ จะได้มีสิทธิ์การควบคุมความประพฤติทางเพศแบบฟูลไทม์ ” บริทนีย์มอบข้อเสนอที่สอง “ ชั้นว่าไม่ดีหรอก... ” คริสเทนลังเล “ ชั้นเองก็เพิ่งเลิกกับปีเตอร์มา จะไปเร่งรีบตัดสินใจอะไรแบบนี้คงไม่เหมาะ ดีไม่ดีจะได้ช้ำใจซ้ำสองอีก เพราะงั้นเลยอยากรอดูไปซักระยะนึงก่อน ” “ ยังสนุกกับช่วงโปรโมชั่นอยู่ล่ะสิ อย่ามาพูดให้ดูดีเลย ” บริทนีย์รู้ทัน “ ไอ้นั่นก็ไม่ดีไอ้นี่ก็ไม่เอา แล้วหล่อนจะกันยัยแอชลีย์ออกไปได้ยังไงไม่ทราบ? ยัยนั่นไม่เลิกวอแวกับโนอาห์หรอกนะถ้ายังไม่เจอใครที่น่าสนใจกว่า ” ด้วยเงื่อนไขที่บริทนีย์ว่ามา คริสเทนหยุดใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งเพื่อไล่เรียงรำลึกถึงเหล่าผู้ชายทั้งหมดที่เธอรู้จักในชีวิตตั้งแต่เด็กจนโต ทั้งเพื่อนสมัยมัธยม แฟนเก่า ญาติห่างๆ ลูกพี่ลูกน้อง หรือแม้กระทั่งครูสอนภูมิศาสตร์ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีใครที่น่าสนใจเพียงพอจะทำให้แอชลีย์เบี่ยงเบนเป้าหมายไปจากโนอาห์ได้ ไม่มีจนกระทั่งหล่อนไล่มาถึงชายคนสุดท้ายที่เพิ่งรู้จักเมื่อสองวันก่อน... “ ชั้นว่าชั้นหาตัวช่วยได้แล้ว... ” คริสเทนยิ้มที่มุมปาก บทสนทนาระหว่างเอ็ดเวิร์ดและไลลาถูกขัดจังหวะด้วยการจามสองครั้งซ้อนของเจ้าบ้านหนุ่ม ไลลาเบี่ยงแก้วกาแฟของเธอหลบไปข้างๆ จนมั่นใจว่าละอองน้ำลายหยุดการฟุ้งกระจายลงแล้วจึงเอากลับมาดื่มต่อ “ ท่าทางจะมีคนบ่นถึงนะคะเอ็ด... ” ไลลาวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะแล้วซับปากด้วยกระดาษ “ คนที่พอจะบ่นถึงชั้นได้ตายไปหมดตั้งแต่ยุคกลางแล้วล่ะ ” เอ็ดเวิร์ดยังคันยุบยิบในจมูกไม่หาย “ ก็พูดเกินไป... ยังไงก็เหลือชั้นอยู่คนนึงนี่ไง ” ไลลาเตือนความจำ “ งั้นขอไม่เหลือเลยจะดีกว่า ” ชายหนุ่มทำเมิน “ ตกลงว่ามีคำแนะนำอะไรก็รีบๆ ว่ามาให้จบไป ” “ ตายจริง... เห็นคุณเงียบๆ ชั้นนึกว่าจะไม่สนใจซะอีก ” ไลลาเอามือทาบอกทำท่าประหลาดใจพอเป็นพิธีก่อนจะยกถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบอีกรอบ “ ชั้นไม่ยอมเปลืองกาแฟกับน้ำร้อนให้เธอมานั่งจิบสบายอารมณ์หรอกนะ ถ้าไม่มีเหตุอันควร ” เอ็ดเวิร์ดแย่งถ้วยกาแฟมาจากมืออีกฝ่าย “ ดูสิดู... น่าชื่นใจจริงๆ ที่เห็นคุณกระเหี้ยนกระหือรือเรื่องคู่ครองขนาดนี้ ”  แม่มดสาวดีดนิ้วหนึ่งครั้งถ้วยกาแฟก็อันตรธานหายจากมือของเอ็ดเวิร์ดกลับมาอยู่ที่เธอดังเดิม “ ชั้นแค่อยากจะพ้นคำสาป นังแม่มดไม่รู้จักตายได้เลิกรังควาญแล้วไปให้พ้นๆ หน้าซักทีต่างหากล่ะ ” เอ็ดเวิร์ดยังไม่ยอมรับความจริงง่ายๆ “ ความจริงนังแม่มดไม่รู้จักตายคนนั้นจะไปตอนนี้เลยก็ได้นะ ” ไลลาไม่ขัดข้อง สิ้นประโยคนั้นแค่ไลลาขยับตัวเพียงเล็กน้อย เอ็ดเวิร์ดก็ผวามารั้งเอาไว้แทบไม่ทัน แม่มดสาวหัวเราะชอบใจกับปฏิกิริยาที่ได้เห็นแล้วจึงเอนหลังนั่งตามสบายในขณะที่ชายหนุ่มรีบเบือนหน้าหลบไม่ให้อีกฝ่ายเห็นว่าความอายทำให้มันแดงได้ขนาดไหน ในขณะเดียวกันกับที่เอ็ดเวิร์ดกำลังเข้ารับหลักสูตรติวเข้มวิชาหาคู่จากไลลาอยู่นั้น คริสเทนเองก็ไม่รอช้าที่จะเดินหน้าแผนการกำจัดสาวร่านร้อนฉ่านักล่าแต้มออกไปจากวงโคจรชีวิตของว่าที่แฟนในอนาคต เธอรอจนกระทั่งโนอาห์และกลุ่มเพื่อนแยกย้ายกันไปเรียนแล้วจึงรีบเดินเข้าไปหาแอชลีย์โดยมีบริทนีย์คอยยืนสังเกตุการณ์อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ “ ไฮ แอชลีย์... ” คริสเทนเอ่ยปากทักทายแต่ดูเหมือนแอชลีย์จะไม่ได้ยิน อาจเป็นเพราะว่าเจ้าหล่อนกำลังทุ่มเทประสาทสัมผัสทั้งหมดไปกับการเล่นหูเล่นตากับนักรักบี้ตัวสูงเท่าเตียงสองชั้นที่กำลังวิ่งวอร์มร่างกายอยู่ในสนามกีฬา “ ไฮ... แอชลีย์ ลอนดอน! ” คริสเทนเรียกใหม่อีกครั้งพร้อมปรับระดับเสียงเป็นตะโกนจนอีกฝ่ายถึงกับสะดุ้ง “ อ้าว ว่าไง... คริสเทน แฮมิลตัน... ” แอชลีย์ทักทายกลับมา “ มีอะไรหรือเปล่า? คือชั้นกำลังยุ่งนิดหน่อยน่ะ ” “ เอ่อ... คือว่า... เธอสบายดีเหรอ? ” คริสเทนหาเรื่องคุยเรื่อยเปื่อยเพื่อปูทางไปยังจุดประสงค์หลัก “ อันที่จริงก็ไม่นะ... ” แอชลีย์ตอบพร้อมกับใช้สองมือขยับเต้าให้เข้าที่ “ ชั้นกลุ้มใจอยู่หน่อยนึงที่อายุขนาดนี้แล้วหน้าอกชั้นมันยังไม่หยุดโตเลย... ” หยุดเดินเข้าแผนกศัลยกรรมได้เมื่อไหร่ นมหล่อนก็หยุดโตเมื่อนั้นแหละย่ะ... คริสเทนวินิจฉัยหนทางรักษาโรคปอดบวมจากซิลิโคนของแอชลีย์อยู่ในใจ จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 08:28:21

ความคิดเห็นที่ 3 “ แต่หลังจากทั้งหมดที่เธอทำไว้กับชั้น และเราไม่คุยกันมาสองปี ชั้นว่าเธอคงไม่ได้มาทักชั้นเพราะแค่อยากถามว่าสบายดีรึเปล่าหรอก ใช่มั้ย? ” แอชลีย์รู้ทัน “ อ่า... ก็ใช่... ” คริสเทนนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอแย่งปีเตอร์ วอร์เรนมาจากแอชลีย์เมื่อตอนปีหนึ่งแล้วอดคิดไม่ได้ว่าชัยชนะตอนนั้นหล่อนอาจได้มาเพราะขนาดรอบอกของทั้งคู่ยังสูสีกัน “ แต่ชั้นไม่โกรธอะไรเธอแล้วล่ะ เพราะได้ข่าวว่าเขาก็ทิ้งเธอไปแล้วนี่ ” แอชลีย์ยิ้มเยาะ “ ถึงจะช้าไปหน่อย แต่เวรกรรมก็ทำหน้าที่ของมันได้ดีอยู่... ” “ นี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ชั้นจะมาพูดกับเธอเหมือนกัน... ” คริสเทนหยุดการถากถางเอาไว้เพียงเท่านั้น “ แล้วมีอะไรไม่ทราบ? ” แอชลีย์ยืนกอดอกทำท่าตั้งใจฟัง “ อันที่จริงเป็นเรื่องดีนะ ตอนนี้เธอคบใครอยู่หรือเปล่า? ” คริสเทนแกล้งทำเป็นถาม “ ก็ไม่เชิงนะ... เรียกว่าเราดูๆ กันอยู่ดีกว่า ” แอชลีย์ปั้นสีหน้าเหมือนไม่แน่ใจแต่น้ำเสียงกลับไปคนละทางกัน “ แต่เผื่อเธออยากจะรู้ เขาชื่อโนอาห์ และเขาฮอตมากกก... ” “ ใช่เลย ฮอตสุดๆ ” คริสเทนกัดกรามกรอด แทบอยากจะกระโจนไปหักคอแอชลีย์ซะเดี๋ยวนั้นแต่จำต้องอดทนเพื่อให้บรรลุไปตามแผน “ แต่เผื่อเธอจะอยากรู้เหมือนกัน... มีหนุ่มคนนึงเค้าแบบว่า... ปิ๊งเธออยู่ อะไรประมาณนั้น ” “ โถ่ที่รัก... ” แอชลีย์ยืดอก “ ใครจะไม่ปิ๊งชั้นบ้างล่ะ ” “ ก็... นั่นสิเนอะ... ” หญิงสาวมองดูหน้าอกของคู่สนทนาที่เด้งขึ้นขณะยืดตัวแล้วนึกสงสัยว่าระหว่างเลือดกับซิลิโคนอะไรจะไหลออกมาหากเธอเอาส้อมทิ่มลงไป “ แต่อยู่ๆ ก็มาทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักให้ชั้นนี่มันดูผิดวิสัยของเธอนะยะ ” แอชลีย์ข้องใจในเจตนาของอีกฝ่าย “ แล้วพนุ่มที่ว่านั่นเค้าเป็นใครกัน? ” “ คือ... เค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องชั้นเอง ” คริสเทนตอบ “ งั้นบายย่ะ ชั้นไม่อยากเกี่ยวดองอะไรกับวงศาคณาญาติหล่อน ” แอชลีย์บอกศาลาทันที “ แต่เค้า... หล่อมากเลยนะ ” คริสเทนรั้งอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยคำโน้มน้าว “ หล่อขนาดไหนกัน? ” การโน้มน้าวได้ผล แอชลีย์ออกอาการสนอกสนใจขึ้นมาทันที “ ก็ขนาดที่นายโนอาห์อะไรนั่น ชิดซ้ายตกคลองไปเลยไงล่ะ ” คริสเทนยิ่งโฆษณาชวนเชื่อ “ ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ชั้นคงเคลมเองไปแล้ว ไม่ตกมาถึงเธอหรอก ” “ เรื่องนั้นชั้นพอรู้... คนอย่างหล่อนถ้าเอาเองได้มีเหรอจะคิดถึงคนอื่น ” แอชลีย์แขวะ “ แล้วที่มาบอกนี่ต้องการอะไรไม่ทราบ? ” “ ก็เผื่อว่าเร็วๆ นี้เธอจะสนใจอยากไปดินเนอร์กับเค้า ทำความรู้จักกัน พัฒนาความสัมพันธ์ อะไรทำนองนั้นไง ” หญิงสาวเริ่มชักใย “ งั้นเหรอ... ” แอชลีย์ทำท่าคิด “ แต่เธอกำลังดูๆกับนายโนอาห์นั่นอยู่นี่... เธอคงไม่สะดวกใจจะไปสินะ ” คริสเทนพยายามยั่วยุทุกวิถีทาง “ น่าเสียดายนะ เพราะอย่างที่บอก... เค้าฮอตมากกกกกกก ” “ ก็นะ... เราก็แค่ดูๆ กันอยู่ ” แอชลีย์เริ่มเอนเอียง “ แล้วชั้นก็ใจกว้างพอที่จะให้โอกาสทุกคน จะลองไปดูก็ไม่เสียหาย ” “ เยี่ยมเลย! ” คริสเทนโพล่งออกมาเสียงดังจนแอชลีย์สะดุ้งอีกรอบ “ นี่เบอร์โทรฯชั้น เมมเอาไว้ ” แอชลีย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์แล้วยื่นให้คริสเทนดู “ ส่วนเบอร์เธอไม่ต้องบอกชั้นหรอก บอกไปชั้นก็ไม่เมม ” “ โอเค... เรียบร้อยล่ะ เชื่อเถอะว่าเธอจะไม่เสียใจเลย ” คริสเทนบันทึกเบอร์ของแอชลีย์ลงในชื่อ นังร่าน “ ถึงขี้ปากเธอจะเชื่อถือไม่ค่อยจะได้แต่ชั้นก็จะลองเสี่ยงดู... ยังไงก็โทรมาคอนเฟิร์มล่วงหน้าซักวันสองวันก็แล้วกัน ” แอชลีย์รับปากพร้อมกับมองอาการยินดีเกินกว่าเหตุของอีกฝ่ายด้วยสายตาหวาดหวั่นไม่ไว้วางใจ ในขณะที่คริสเทนเสร็จสิ้นการดำเนินการตามแผนขั้นต้นไปแล้วนั้น อีกด้านหนึ่งไลลาก็ปิดคอร์สอบรมวิธีเอาชนะใจผู้หญิงพอดี  เอ็ดเวิร์ดผู้ซึ่งเวลานี้สมองอัดแน่นไปด้วยกลเม็ดต่างๆ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยและไม่คิดจะทำมาก่อนในชีวิตถึงกับต้องเอนหลังลงพิงกับโซฟาด้วยความท้อแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ ชั้นต้องทำตามทั้งหมดที่เธอว่ามาจริงๆ เหรอ..? ” ชายหนุ่มถามเสียงอ่อย “ ก็เลือกใช้ให้มันเหมาะสมกับสถานการณ์ แต่โดยรวมๆ แล้วก็... คงต้องทำทั้งหมดนั่นน่ะแหละ ” ไลลาพยักหน้า “ แต่คำแนะนำเธอมันมีแต่ให้ชั้นยอมนั่น ยอมนี่ ยอมตะพึดตะพือแล้วคำว่าศักดิ์ศรีจะเอาไปไว้ตรงไหนกัน ” เอ็ดเวิร์ดยังอุทธรณ์ “ นี่สุดหล่อ ถ้าอยากให้เค้ายอมคุณ คุณก็ต้องยอมเค้าก่อน เวลานี้ไม่มีคำว่าศักดิ์ศรี อย่าลืมสิว่าเครดิตคุณมันตกเป็นรองคู่แข่งอยู่ ทางเดียวที่จะตีตื้นได้คือต้องสร้างความประทับใจให้มากๆ ” หญิงสาวพูดกระตุ้นย้ำเตือนให้เอ็ดเวิร์ดตระหนักถึงสถานภาพตัวเอง “ ไม่ยุติธรรมเลย... ชั้นเกิดในยุคที่ผู้หญิงเป็นฝ่ายยอมผู้ชายนะ ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ” แต่ถึงกระนั้นเอ็ดเวิร์ดก็ยังโอดครวญไม่เลิก “ ยุคของคุณมันผ่านไปแล้วค่ะเอ็ด... ” ไลลาปั้นน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจแต่สีหน้าที่แสดงออกมากลับบ่งบอกว่าหล่อนไม่ได้กำลังรู้สึกเช่นนั้น “ ถ้าไม่อยากทำแบบนี้ ก็ออกไปข้างนอก หาคนที่สนใจคุณ ชั้นมั่นใจว่าคงหาไม่ยากหรอก แต่ถ้าอยากได้สิ่งที่ตัวเองต้องการก็ถึงเวลาต้องงัดความพยายามออกจากกรุมาใช้งานมั่งล่ะ ” “ ก็ได้ๆ ” เอ็ดเวิร์ดยอมจำนน “ แต่ให้รู้ไว้นะ ว่าที่ชั้นพยายามขนาดนี้ก็เพราะเธอบอกว่าคริสเทนมีความเป็นไปได้สูงที่จะช่วยแก้คำสาปให้ชั้นได้ ” “ ปากแข็งตามสบายเถอะค่ะท่านดยุค ชั้นคงเชื่ออยู่หรอกถ้าเราเพิ่งรู้จักกันเมื่อวาน ” แค่อีกฝ่ายอ้าปากไลลาก็มองเห็นไปถึงลิ้นไก่  “ เอาเป็นว่าอะไรที่พอจะช่วยได้ ชั้นก็แนะนำไปหมดแล้ว ขอตัวก่อนล่ะ แล้วจะแวะมาติดตามความคืบหน้าเป็นระยะๆ ” “ จะไปขึ้นเขาลงห้วยที่ไหนก็รีบๆ ไปเถอะ... ” เอ็ดเวิร์ดรีบขับไล่ไสส่ง ด้วยเพราะรู้สึกว่าวันนี้ตนเองเสียหน้ามามากพอแล้ว “ พูดจาไม่เพราะแบบนี้กับสุภาพสตรีระวังจะไม่มีสาวไหนชายตาแลเอานะ ” ไลลายกนิ้วชึ้ขึ้นโยกไปมาเป็นเชิงห้ามปราม “ กับผู้หญิงอย่างเธอแค่นี้ยังสุภาพเกินไปด้วยซ้ำ ” เอ็ดเวิร์ดเถียงกลับ “ นี่ถ้าชั้นปรับเงินคุณหนึ่งเหรียญทุกครั้งที่ปากเสีย ป่านนี้คงซื้อเรือเดินสมุทรเป็นของตัวเองได้แล้วล่ะมั้ง ” ไลลาเปรียบเปรยเชิงประชดประชัน “ ซื้อไททานิคสิ เหมาะกับเธอดีนะ เรืออัปปางกับผู้หญิงอัปมงคล ” ไลลายิ้มรับแล้วไม่รีรอที่จะแสดงความขอบคุณต่อคำแนะนำนั้น เพียงเธอดีดนิ้วดังๆหนึ่งครั้ง ถ้วยกระเบื้องที่วางอยู่บนโต๊ะก็พลันลอยขึ้นและสาดกาแฟที่เหลืออยู่กว่าครึ่งใส่หน้าเอ็ดเวิร์ดทันที แม่มดสาวขยับจัดเสื้อคลุมให้เข้าที่ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ทิ้งให้เจ้าของบ้านวิ่งหัวหกก้นขวิดไปล้างกาแฟออกจากหน้าตามยถากรรม เย็นวันนั้นหลังจากคริสเทนแยกทางกับโนอาห์ที่เดินมาส่งถึงหน้าบ้าน เธอก็มาหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าประตูบ้านพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ เตรียมตัวเตรียมใจผจญศึกใหญ่กับเอ็ดเวิร์ดผู้ซึ่งคาดการณ์ว่าน่าจะกำลังเดือดดาลได้ที่อยู่ในเวลานี้ หญิงสาวได้แต่ภาวนาให้เสียงเพลงคลาสสิคจากแผ่นเสียงที่กำลังบรรเลงช่วยทำให้เจ้านายของเธอใจเย็นลงได้บ้างแล้วไม่มากก็น้อย หลังจากนับถอยหลังอยู่ในใจจากสิบจนถึงศูนย์ คริสเทนก็กลั้นใจยื่นมือไปคว้าลูกบิดก่อนจะออกแรงหมุนแล้วผลักเปิดประตูเข้าไปในบ้าน บานประตูเปิดอ้าออกตามแรงผลัก คริสเทนยืนก้มหน้านิ่งตาทั้งสองข้างปิดแน่นสนิทเตรียมรอรับเสียงเอ็ดตะโรโวยวายจาก   เอ็ดเวิร์ด แต่ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในความเป็นจริงกลับตรงกันข้าม ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงอยู่ในความสงบ เสียงเพลงจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงยังคงบรรเลงอยู่อย่างต่อเนื่อง คริสเทนที่เริ่มรู้สึกผิดสังเกตค่อยๆ ลืมตาขึ้นและชะโงกหน้าดูลาดเลาก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน “ เอ็ดเวิร์ด..? ” หญิงสาวย่องไปตามทางเดิน เริ่มสบายใจว่าบางทีวันนี้โชคอาจเข้าข้างเธอ “ รอดไป... ท่าทางจะไม่อยู่... ” “ อยู่สิ... ” เสียงขานรับจากเอ็ดเวิร์ดทำให้คริสเทนทั้งสะดุ้งและหวีดร้องออกมาได้พร้อมๆ กัน “ อย่าเพิ่งด่าชั้นเลยนะคะ อย่าเพิ่งไล่ออกด้วย ” ทันทีที่เรียกสติกลับมาได้หญิงสาวก็มุ่งหน้าตรงดิ่งไปหาต้นเสียงที่ดังมาจากห้องรับแขกพร้อมกับเปิดฉากพุดเกลี้ยกล่อมเรื่อยมาตามทาง “ เรื่องเมื่อเช้าคุณอาจจะคิดว่าคุณเข้าใจแล้ว แต่ความจริงมันมีอะไรมากกว่าที่เห็นนะคะ ถึงมันจะค่อนข้างซับซ้อนซ่อนเงื่อนแต่ถ้าคุณกรุณาพอที่จะรับฟังชั้นก็อธิบายได้... อุ.. แม่เจ้าโว้ย..! ” สิ่งที่รออยู่ในห้องรับแขกคือภาพของเอ็ดเวิร์ดที่กำลังนั่งเปลือยท่อนบนนุ่งเพียงกางเกงผ้าฝ้ายขายาวแบบผูกเพียงตัวเดียวพลางจิบไวน์อยู่บนโซฟา แสงสลัวไหววูบวาบจากเทียนนับสิบเล่มที่จุดเรียงรายอยู่รอบๆ ส่องสว่างทดแทนแสงจากโคมไฟซึ่งถูกปิด ถึงแม้ว่าคริสเทนจะเตรียมใจมาเจอเรื่องเหนือความคาดหมายไว้บ้างแล้วแต่ก็ยังไม่มากพอสำหรับภาพที่ได้เห็น ข้อแก้ตัวที่เตรียมเอาไว้ปลิวหายไปในพริบตาเหลือเพียงความช๊อคและตกตะลึง “ ฟะ... ไฟดับเหรอคะ? ” คริสเทนพยายามหาที่มาที่ไปของแสงเทียนและฉากอีโรติกเบื้องหน้า จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 08:31:19

ความคิดเห็นที่ 4 “ ไม่นี่... เครื่องเล่นแผ่นเสียงยังใช้ได้อยู่เลย ” เอ็ดเวิร์ดตอบพร้อมกับเอี้ยวตัวไปหยิบขวดไวน์ที่แช่อยู่ในถัง “ เอ่อ... ถ้าไฟไม่ดับแล้วคุณจุดเทียนเพื่อ..? ” คำตอบนั้นยิ่งทำให้หญิงสาวข้องใจกว่าเดิม “ อีกอย่างนึง... อากาศก็หนาวจะตาย ชัก ถอดเสื้อทำไมกัน? ” “ เธอไม่ชอบเหรอ..? ” เอ็ดเวิร์ดถามแล้วเอนหลังเผยรูปร่างให้อีกฝ่ายเห็นมากขึ้นอย่างจงใจ “ คุณจะให้ชั้นชอบอะไรล่ะ? ” คริสเทนหน้าแดงเมื่อแอบมองกล้ามหน้าท้องของเอ็ดเวิร์ดที่นูนขึ้นเป็นลอนขณะเขายันตัวลุกขึ้น “ ก็... ทั้งหมดนี่ไง แสงเทียน ดนตรี ไวน์ ” ชายหนุ่มกางแขนชี้ไล่ไปตามสิ่งที่พูดจนมาหยุดที่ตัวเอง “ แล้วก็... ” “ หยุด! ไม่ต้องพูดต่อค่ะ ” คริสเทนพอเดาออกว่าต่อจากไวน์คืออะไร “ ชั้นจะถามคำเดียวว่าคุณเก็บยาระงับประสาทเอาไว้ที่ไหน เพราะชั้นคิดว่าตอนนี้คุณต้องการมันแล้วล่ะ ” “ โอเค เป็นอันว่าไม่เวิร์ค... ” เอ็ดเวิร์ดล้มแผนแล้วหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาใส่หลังจากเปลือยอกทนหนาวมาพักใหญ่ “ ผีอะไรเข้าคุณไม่ทราบ ถึงได้ลุกมาทำตัวเป็นพระเอกนิยายสำหรับแม่บ้านแบบนี้ ” เมื่อสถานการณ์อันน่าขนลุกกลับเข้าสู่ความเป็นปกติ คริสเทนก็นั่งลงที่โซฟาตรงข้ามเอ็ดเวิร์ด “ ชั้นก็แค่คิดว่ามันจะทำให้บรรยากาศระหว่างเราสองคนดีขึ้นกว่าที่เคย... ” เอ็ดเวิร์ดอับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน “ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่ได้ผล ” “ ด้วยการอ่อยชั้นเหรอ? ” หญิงสาวจี้ตรงจุดเป๊ะ “ ไม่ได้อ่อย! ชั้นไม่ได้คิดกับเธอแบบนั้น ” เอ็ดเวิร์ดรีบปฏิเสธ “ ก็แค่คิดว่าผู้หญิงน่าจะชอบอะไรประมาณนี้ แล้วเธอก็คงรู้สึกดีกับชั้นมากขึ้น ” “ คงช่วยได้มากถ้าคุณไม่เปลือยอก ” คริสเทนติง คำปฏิเสธจากอีกฝ่ายทำให้ความคาดหวังบางประการที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในจิตใจของเธอดับวูบไป “ ขอโทษแล้วกันสำหรับภาพที่ไม่น่ามอง ” เอ็ดเวิร์ดแทบอยากมุดแผ่นดินหนี เขารีบกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น “ อย่าเข้าใจผิดนะ คือต้องยอมรับว่าคุณก็เซ็กซี่เอาการแต่หลังจากเรื่องเมื่อเช้าชั้นไม่ได้คิดว่าจะกลับมาเจอคุณในรูปแบบนี้ ” คริสเทนพยายามพูดให้ความมั่นใจของเอ็ดเวิร์ดกลับมา “ ช่วยหน่อยได้มั้ย..? ถ้าเธอทำเหมือนเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นได้ชั้นจะรู้สึกขอบคุณมาก ” เอ็ดเวิร์ดขอร้อง “ อ่า... โอเคค่ะ ” คริสเทนตกลง “ ตอนนี้คุณก็ใส่เสื้อแล้ว เอาเป็นว่าเรามาเริ่มกันใหม่ดีมั้ย? ” “ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ... อุตส่าห์เปิดไวน์เอาไว้แล้วนี่ ” เอ็ดเวิร์ดไม่ขัดข้อง “ เริ่มกันที่... เรื่องเมื่อเช้า ชั้นขอโทษนะคะ” หญิงสาวใช้โอกาสนี้รีบจบปัญหาที่ค้างคามาตั้งแต่เช้า “ เรื่องพวกนั้นชั้นลืมไปแล้ว อย่าไปรื้อฟื้นเลย ” เอ็ดเวิร์ดเทไวน์แล้วกระดกรวดเดียวหมดแก้วหวังมอมตัวเองให้ลืมความอับอาย “ โอย... ค่อยสบายใจหน่อย รู้มั้ยคะว่าชั้นกังวลเรื่องคุณมากแค่ไหน กลัวคุณจะไล่ชั้นออก ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น คริสเทนก็รู้สึกโล่งใจราวกับยกภูเขาออกจากอก “ น่าแปลกใจนะที่เธอมองชั้นในแง่ร้ายขนาดนั้นได้ตลอดเวลา ” เมื่อรู้ว่าตนเป็นเช่นไรในสายตาอีกฝ่าย เอ็ดเวิร์ดก็อดรู้สึกปวดใจไม่ได้ “ ก็คุณโมโหซะขนาดนั้น ชั้นเองก็ผิดจริง จะไม่ให้กังวลได้ยังไง ” คริสเทนพอจะรู้สึกถึงความผิดปกติในน้ำเสียงนั้นได้แต่น่าเศร้าที่เอ็ดเวิร์ดเก็บความรู้สึกเก่งจนเธอรู้สึกว่ามันเบาบางเกินจะใส่ใจ “ ก็บอกแล้วไง ช่างมัน... ดื่มมั้ย? ” เอ็ดเวิร์ดถามก่อนจะเทไวน์ใส่แก้วให้เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าตอบ “ ขอบคุณค่ะ ” คริสเทนยกไวน์ขึ้นจิบ “ แต่ก็เซอร์ไพรส์ดีนะที่เห็นคุณลุกขึ้นมาทำอะไรแบบนี้ แน่ใจนะว่าไม่ได้วางแผนตลบหลังอะไรชั้นไว้? ” “ เจ้านายจะนั่งดื่มกับลูกน้อง มันก็เรื่องปกตินี่ ” ชายหนุ่มทำไขสือทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าในเวลานี้ไม่มีสิ่งไหนเป็นปกติเลยแม้แต่อย่างเดียว “ มันไม่ปกติตรงที่อยู่ๆ คุณก็ใจดีขึ้นมาเฉยๆ ต่างหาก ” “ ชั้นก็แค่อยากให้เธอเลิกคิดว่าชั้นเป็นพวกเจ้านายใจยักษ์ ” เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจขณะที่วางขวดไวน์กลับลงถังน้ำแข็ง “ เรื่องเมื่อเช้ามันทำให้ชั้นโมโหจนน๊อตหลุดก็จริง แต่พอมาคิดดีๆ สามวันที่ผ่านมาระหว่างเราสองคนพูดดีๆ กันแทบจะนับคำได้ ด้วยความสัมพันธ์ที่ย่ำแย่แบบนั้นเธอจะเอาชั้นไปว่าเสียๆ หายๆ มันก็ไม่น่าสงสัย ” “ แล้วไงต่อคะ? ” คริสเทนเท้าคางยื่นหน้ามาฟังอย่างสนใจใคร่รู้ “ ห่างๆ ก็ได้ ” เอ็ดเวิร์ดหน้าแดงแล้วดันหัวคริสเทนกลับไป “ ชั้นก็คิดว่าถ้าเริ่มเปลี่ยนแปลงบรรยากาศระหว่างเราสองคนให้ดีขึ้น เราก็คงเข้าใจกันมากขึ้น ภาพแย่ๆ ของชั้นในสายตาเธอก็คงจะจางหายไป ซึ่งมันก็คงส่งผลดีต่อการอยู่ร่วมชายคากันอย่างนี้ ” “ คุณเลยถอดเสื้อโชว์นมให้ชั้นดู? ” คริสเทนล้อเลียน “ นี่จะไม่จบใช่มั้ย? ” เอ็ดเวิร์ดตั้งท่าเอาเรื่อง “ โอเคๆ ขอโทษค่ะ ” หญิงสาวหัวเราะร่วนกับท่าทีเขินอายของอีกฝ่าย “ ที่คุณบอกว่าชั้นมองคุณเป็นยักษ์เป็นมาร มันก็แค่บางเวลา แต่อันที่จริงโดยรวมแล้วชั้นรู้สึกดีกับคุณนะ รู้มั้ย? ” “ อย่ามาพูดเลย... ” เอ็ดเวิร์ดทำเป็นไม่เชื่อ “ ชั้นรู้ดีหรอกว่าเธอมองชั้นเป็นไอ้ตัวแสบ ” “ ไม่เลยค่ะ... ” คริสเทนยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบกลับไป “ ชั้นคิดว่าคุณเป็นคนดีมากๆ คนนึง ” “ เชื่อตายล่ะ... ” ชายหนุ่มแอบอมยิ้ม “ จริงๆ นะ แค่ชั้นไม่เคยพูดออกมาให้เป็นเรื่องเป็นราว แต่ก็ใช่ว่าชั้นจะไม่ได้รู้สึกดีกับคุณซักหน่อย ” คริสเทนรีบยืนยันคำพูดตนเอง เอ็ดเวิร์ดไม่พูดอะไร เขาเพียงแต่ยิ้มแล้วมองหน้าคริสเทนพร้อมกับพยักหน้าให้เธอรู้ว่าเขารับรู้ถ้อยคำเหล่านั้น “ จริงอยู่ถึงคุณจะปากเสีย ชอบพูดอะไรให้ชั้นโมโหได้ตลอดเวลา แต่คุณก็มีน้ำใจกับชั้นมาก ทั้งเรื่องรับชั้นเข้ามาทำงาน  ให้เงินล่วงหน้า แล้วยัง... ” คริสเทนชี้ขึ้นไปชั้นบน “ เรื่องที่คุณเติมน้ำมันเครื่องทำความร้อนแล้วยังเขียนวิธีใช้เอาไว้ให้อีก... ” “ แล้วเรื่องที่ชั้นถ่อสังขารเอาของไปให้เธอที่มหาวิทยาลัยล่ะ ” เอ็ดเวิร์ดทวงถามความดีความชอบตนเองที่อีกฝ่ายไม่ได้หยิบยกขึ้นมา “ เรื่องนั้นไม่นับสิ... เพราะวีรกรรมที่คุณก่อเอาไว้จนชั้นเลยต้องมาเรียนวิชาประวัติศาสตร์ที่บ้านแทนที่จะเป็นมหาวิทยาลัย ” หญิงสาวไม่ยอมยกผลประโยชน์ให้ “ ดูจากพื้นฐานความรู้ของเธอ งานสอนของชั้นคงหนักมากเลยล่ะ ” เอ็ดเวิร์ดทำหน้ากลุ้มใจ “ ไม่รู้ล่ะ ชั้นจะฉลาดน้อยหรือมากคุณก็ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ ” คริสเทนพูดพร้อมกับชี้นิ้วจิ้มไปที่หน้าอกอีกฝ่าย “ ก็ได้... ถือว่าช่วยลูกนกลูกกา ” ชายหนุ่มทำเป็นยอมแบบเสียไม่ได้ “ ฟอร์มจัดเหลือเกิน... ” คริสเทนเห็นแล้วหมั่นไส้ขึ้นมาติดหมัด “ ก็ชั้นเป็นเจ้านายเธอนี่... ” เอ็ดเวิร์ดยักคิ้วให้ก่อนจะรินไวน์เติมทั้งสองแก้ว ไม่ว่าจะเป็นเพราะแผนการสร้างบรรยากาศที่เอ็ดเวิร์ดวางเอาไว้หรือว่าด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ก็ตามที ผลลัพท์ของมันก็ทำให้คนทั้งสองพูดคุยกันได้ถูกคออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และยิ่งปริมาตรไวน์ในขวดพร่องลดน้อยลงไปมากเท่าใดหัวข้อสนทนาก็เริ่มเบี่ยงเบนจากเรื่องทั่วๆ ไปมาเป็นเรื่องส่วนตัวมากขึ้นเท่านั้น “ เค้าพูดว่าเรื่องของหัวใจมันเปลี่ยนไปได้ทุกเวลา  พูดมาได้ยังไง ถ้าเปลี่ยนไปได้เรื่อยๆ มันไม่ใช่เรื่องของหัวใจแล้ว มันเรียกว่าเรื่องของคนหลายใจ! ” คริสเทนระบายอารมณ์เรื่องของปีเตอร์ขณะที่เอ็ดเวิร์ดเปิดไวน์ขวดที่สอง “ บางทีพอจนตรอกก็ต้องหาข้ออ้างไปเรื่อยล่ะ ” ชายหนุ่มเทไวน์เติมก่อนจะส่งแก้วให้คริสเทน “ แล้วคนเราถ้าลองได้เปิดปากก็รังแต่จะพูดให้ตัวเองดูดีกันทั้งนั้น ” “ แต่ที่ไอ้งั่งนั่นพูดมันไม่ได้ทำให้ตัวเองดูดีเลยนะ มันดูทุเรศ ” หญิงสาวรับแก้วมาแล้วสวมวิญญาณเมรีขี้เมากระดกรวดเดียวหมด “ ว่าแต่คุณเถอะ... เคยมีแฟนกับเค้าบ้างหรือเปล่า? ” “ เคยสิ นานมาแล้ว ” เอ็ดเวิร์ดนึกย้อนกลับไปในอดีตสมัยเมื่อครั้งที่ยังไม่ต้องคำสาป “ เธอชื่อชาร์ล๊อตต์ เราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็ก เพราะตระกูลของเราทั้งคู่สนิทสนมไปมาหาสู่กันบ่อย ” คริสเทนวางแก้วลงกับโต๊ะแล้วตั้งใจฟังอดีตส่วนตัวเรื่องแรกที่เอ็ดเวิร์ดยอมปริปากเล่าให้เธอได้รับรู้ จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 08:33:38

ความคิดเห็นที่ 5 “ พ่อของชาร์ล๊อตต์เป็นลูกน้องคนสนิทของพ่อชั้น ในวันอาทิตย์ของทุกสัปดาห์ครอบครัวของชาร์ล๊อตต์จะเดินทางมาที่บ้านของชั้นเพราะพ่อของเราทั้งสองคนมีนัดล่าสัตว์  และเมื่อลับหูลับตาพวกผู้ใหญ่เมื่อไหร่เธอก็มักจะขอให้ชั้นสอนขี่ม้าอยู่เสมอๆ ” “ คุณขี่ม้าเป็นด้วยเหรอ? ” คริสเทนทำตาโต “ เธอคงไม่รู้... การขี่ม้าถือเป็นคุณสมบัติเบื้องต้นของสุภาพบุรุษอังกฤษนะ ” เอ็ดเวิร์ดกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ คุณก็คงไม่รู้ว่าการขี่วัวหมุนในบาร์เบียร์ก็เป็นคุณสมบัติเบื้องต้นของผู้หญิงอเมริกันเหมือนกัน ” คริสเทนอวดอ้างเกียรติคุณของสาวอเมริกัน “ รับรองว่าสุภาพบุรุษอังกฤษทำแบบพวกเราไม่ได้แน่ ” “ ฟังดูน่าสนใจจัง วันหน้าคงต้องขอให้เธอสาธิตให้ดูบ้างแล้วล่ะ ” “ ตอนนี้ชั้นสนใจเรื่องของคุณมากกว่า เล่าเรื่องชาร์ล๊อตต์ต่อสิคะ ” คริสเทนรีบดึงบทสนทนากลับเข้าฝั่งก่อนจะหลุดประเด็นออกทะเลไปไกล “ โอเค... ” เอ็ดเวิร์ดนึกย้อนไปว่าตนเล่าค้างไว้ถึงตรงไหน “ ชั้นยังจำวันคืนเหล่านั้นได้ชัดเจน... ผมสีน้ำตาลที่พลิ้วไหวไปตามลมยามเธออยู่บนหลังม้า... เสียงเล็กๆ ที่คอยร้องเรียกให้ชั้นจับตามองอยู่ตลอดเวลา จำได้แม้กระทั่งไออุ่นจากร่างกายยามชั้นนอนหนุนตักเธอที่ริมทะเลสาป... ” เมื่อคริสเทนจ้องมองใบหน้าของเอ็ดเวิร์ดยามย้อนรำลึกเรื่องราวในอดีต หญิงสาวก็รู้สึกราวกับตนเองกำลังจมดิ่งลงสู่มหาสมุทรแห่งความหลัง มหาสมุทรที่มีวันเวลาแทนผืนน้ำและมีเรื่องราวมากมายแหวกว่ายแทนหมู่ปลา นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ส่องประกายคู่นั้นดูราวกับดวงตาของชายชรานักเดินทาง มันถูกจารึกไว้ด้วยรอยอาลัยแห่งการพลัดพราก ประกายความสุขแห่งรอยยิ้ม คราบน้ำตาแห่งความอาดูร และประสบการณ์ล้ำค่าที่เคยผ่านพบ คริสเทนแทบไม่อยากเชื่อว่าชายที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าในเวลานี้เป็นเพียงชายหนุ่มซึ่งอายุมากกว่าเธอไม่กี่ขวบปี “ บางเวลาเธอก็ทำให้ชั้นรู้สึกเหมือนเป็นพี่ชายที่ต้องปกป้องดูแลน้องสาว แต่ก็เช่นกันที่หลายๆ ครั้งชั้นกลับเป็นฝ่ายรู้สึกถูกเอาใจใส่ดูแลราวกับเป็นเด็กเสียเอง ชั้นรู้สึกราวกับถูกเติมจนเต็ม ไม่ต้องการสิ่งใด ไม่สนใจใครอื่น เพียงแค่มีกันและกันในเวลานั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็สวยงามจนเกินกว่าที่เคยคิดฝัน ผู้ใหญ่จากทั้งสองครอบครัวก็เห็นควรที่เราทั้งคู่คบหากัน มันราบรื่นไร้อุปสรรคใดๆเลย ” “ แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงอยู่คนเดียวล่ะคะ? ” คริสเทนถามซื่อๆตามความสงสัยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเสียมารยาทจึงปรับคำพูดให้ฟังดูสุภาพขึ้น “ คือตอนนี้ชาร์ล๊อตต์ไปไหนแล้ว? เกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณสองคน? ” “ ชั้นเองก็ไม่ได้โชคดีไปกว่าคนอื่นๆ ท่ามกลางความสุขเหล่านั้นพระเจ้าทรงไม่ลืมที่จะมอบความทุกข์มาให้ ” ชายหนุ่มหยุดค้างอยู่ที่ประโยคนี้แล้วก็กลับเงียบไป “ ถ้าไม่อยากพูดถึง... เราเปลี่ยนเรื่องคุยก็ได้นะคะ ” คริสเทนอยากเขกหัวตัวเองที่ดันชวนคุยเข้าเรื่องนี้ “ ไม่เป็นไร... ไหนๆ ก็เริ่มแล้ว ชั้นจะเล่าต่อ ” เอ็ดเวิร์ดเงยหน้าขึ้นสูดหายใจ คริสเทนพยักหน้าแล้วเทไวน์เติมให้เอ็ดเวิร์ดดื่มย้อมใจ “ บ่ายวันอาทิตย์วันหนึ่ง ขณะที่พวกพ่อเข้าป่าไปล่าสัตว์ และชั้นก็สอนชาร์ล๊อตต์ขี่ม้าเหมือนเช่นเคย วันนั้นเธอทำได้ดีกว่าทุกวันจนน่าแปลกใจชั้นจึงอนุญาตให้เธอได้นั่งกินลมอยู่บนหลังม้าไปจนกว่าจะเข้าเขตบ้าน  ชาร์ล๊อตต์นั่งอยู่บนอานโดยมีชั้นเป็นสารถีคอยจูงม้าพาเดินเลาะไปตามริมทะเลสาป และโดยไม่ทันตั้งตัวลมแรงวูบหนึ่งก็พัดผ่านมา หมวกของชาร์ล๊อตต์ปลิวหล่นลงไปในทะเลสาบ ชั้นจึงปล่อยสายจูงแล้วเดินลงน้ำไปเก็บหมวกมาคืนให้ ” “ อย่าบอกนะว่าคุณจมน้ำแล้วชาร์ล๊อตต์ต้องลงไปช่วยน่ะ? ” “ ถ้าเรื่องมันน่าทุเรศขนาดนั้นชั้นคงไม่เล่าออกมาให้ขายขี้หน้าตัวเองหรอก ” เอ็ดเวิร์ดกู้ภาพพจน์ให้ตัวเอง “ อันที่จริงหมวกใบนั้นปลิวไปไม่ไกลจากฝั่งเท่าไหร่นัก น้ำลึกเพียงเข่าชั้นก็หยิบมันมาได้แล้ว แต่ในขณะที่ชั้นกำลังกลับเข้าฝั่ง ม้าก็เกิดตกใจกลัวอะไรบางอย่างจนวิ่งเตลิดไปทั้งที่ชาร์ล๊อตต์ยังอยู่บนหลัง ” “ คุณพระช่วย... ” คริสเทนอุทานออกมาเบาๆ “ ชั้นพยายามวิ่งไล่ตาม แต่ยังไงก็เป็นไปไม่ได้ที่ฝีเท้าคนธรรมดาจะเร็วไปกว่าม้าที่กำลังตื่น ม้าตัวนั้นพาชาร์ล๊อตต์วิ่งหายเข้าป่าไป และเมื่อชั้นมาถึงชายป่า เสียงปืนนัดหนึ่งก็ดังขึ้น... ” “ ไม่จริงน่ะ... มันคงไม่เป็นไปตามที่ชั้นคิดใช่ไหม... ” “ ชั้นรีบวิ่งตามเสียงปืนไป ม้าตัวนั้นนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ร่างของมันทับชาร์ล๊อตต์เอาไว้ พวกพ่อที่เพิ่งกลับมาจากล่าสัตว์ผ่านมาทางนี้และพยายามหยุดมันด้วยการยิง ม้าตายเพราะกระสุนปืน และเมื่อเราช่วยกันยกซากของมันออกจากร่างของชาร์ล๊อตต์ เธอนอนแน่นิ่งร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ... ” “ โอพระเจ้า... เธอช้ำในตาย น่าสงสารจริงๆ ” คริสเทนน้ำตาคลอ พยายามกลั้นสะอื้นจนคัดจมูกไปหมด “ เปล่า... สักพักเธอก็ฟื้น เคล็ดขัดยอกไปเป็นเดือนเลย ชาร์ล๊อตต์โกรธชั้นเรื่องนี้มากจนขอเลิก หลังจากนั้นสามปีก็ไปแต่งงานกับลูกชายตระกูลโคล์ฟ ” เอ็ดเวิร์ดหักมุม “ ทุเรศจริง! แล้วจะเล่าเรื่องม้าตื่น โดนยิงมาบิวต์ทำไมกันหา! ” หญิงสาวโวยวายเมื่อจุดจบของเรื่องกลับพลิกผันไปในรูปแบบที่ไม่ได้คาดคิดเอาไว้ “ เธอต้องเป็นพวกบ้านิยายแน่ๆ ชั้นยังไม่บอกซักคำเลยนะว่าแฟนเก่าชั้นตาย ” “ ฮึ่ยยย... คุยกับคุณนี่มันไม่เคยได้เรื่องเลยสิน่ะ ” คริสเทนลุกหนี “ ชั้นจะไปอาบน้ำแล้วค่ะ เดี๋ยวจะลงมาเก็บกวาดบ้านให้ ” “ เชิญ... ชั้นจะดื่มต่ออีกซักหน่อย ” ชายหนุ่มอนุญาตก่อนตะเอนหลังฝังตัวลงบนโซฟา เมื่อคริสเทนคล้อยหลังขึ้นบันไดไป ไลลาก็ปรากฏตัวขึ้นทันที ทำเอาเอ็ดเวิร์ดถึงกับสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจจนเกือบสำลักไวน์ที่กำลังดื่มอยู่ แม่มดสาวหัวเราะชอบใจกับภาพที่ได้เห็นก่อนจะนั่งลงบนโซฟาแทนที่คริสเทนที่เพิ่งลุกไป “ ถ้าไม่ติดคำสาปบ้าบอของเธอ เชื่อสิเมื่อกี้ชั้นหัวใจวายตายไปแล้ว ” เอ็ดเวิร์ดเอาหลังมือปาดเช็ดไวน์ที่กระฉอกไหลเลอะมาตามคางออก “ พ่อหนุ่ม ถ้าไม่ติดคำสาปชั้นคุณก็ตายไปไม่รู้กี่ร้อยปีแล้วค่ะ ” “ ต้องขอบคุณเธองั้นสิ..? ” เอ็ดเวิร์ดประชด “ แล้วยังแผนบ้าบอที่ทำให้ชั้นอับอายนี่อีก รวบยอดขอบคุณทีเดียวเลยได้มั้ย? ” “ ชั้นแค่บอกให้ใช้เสน่ห์ ไม่ได้บอกคุณซักคำเลยนะว่าให้ถอดเสื้อยั่วแม่หนูนั่น ” ไลลาเสกแก้วใบใหม่ออกมาแล้วเทไวน์ลงไป “ เธอรู้มั้ยว่าชั้นอับอายมากแค่ไหน? ” “ ไม่อายสิแปลก แต่ถ้าไม่นับเรื่องนั้นที่เหลือก็ดูเหมือนจะเป็นไปด้วยดีไม่ใช่เหรอคะ? ” “ ก็พอสมควร... ” เอ็ดเวิร์ดยอมรับในส่วนนั้น “ แล้วเมื่อกี้มันอะไรกันน้า... เกือบจะทำซึ้งได้อยู่แล้ว ลังเลที่จะใช้คนรักเก่ามาเรียกคะแนนสงสารหรือไงคะท่านดยุค ” ไลลาพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกเกือบจะชนแก้มอีกฝ่าย “ ถ้าไม่มีอะไรที่มันสร้างสรรค์จะพูดก็หัดหุบปากซะบ้างเถอะ... ” เอ็ดเวิร์ดลุกหนีด้วยความฉุนเฉียว “ ชั้นให้เกียรติชาร์ล๊อตต์มากพอที่จะไม่ใช้เรื่องการตายของเธอมาเพื่อเรียกร้องความสนใจจากใคร ” “ โอ้โห.. ถ้าคุณพูดประโยคนี้ตอนเราเพิ่งเจอกัน ชั้นคงตกเป็นทาสรักคุณแน่ๆ เลยค่ะเอ็ด... ” แม่มดสาวทำท่าซาบซึ้ง “ แสดงว่าชั้นคงยังพอโชคดีอยู่บ้าง... ” “ ก็ขอให้ครั้งนี้โชคจะเข้าข้างคุณอีกครั้งก็แล้วกันนะคะ ” ไลลาอวยพรทิ้งท้ายก่อนจะหายไปจากโซฟา เมื่อคู่อริจากไปแล้วเอ็ดเวิร์ดก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะนั่งกลับลงไปยังที่เดิมของตน แต่ไม่ทันที่หลังจะเอนลงพิงพนัก ไลลาก็ปรากฎตัวกลับมาอีกครั้งและมันก็ทำให้ชายหนุ่มตกใจจนสะดุ้งสุดตัวได้เหมือนเมื่อครั้งแรกไม่มีผิด “ บ้าจริง! เธอจะฆ่าชั้นเป็นรอบที่สองแล้วนะ! ถึงจะเป็นแม่มดก็หัดมีมารยาทไม่โผล่พรวดพราดมาตามใจในบ้านคนอื่นบ้างได้มั้ย ” เอ็ดเวิร์ดโวยวาย “ ขอประทานอภัย หม่อมชั้นลืมไวน์เพคะ ” ไลลาพูดราชาศัพท์ล้อเลียนราชนิกุลผู้ต้องสาปพร้อมกับทำท่าถอนสายบัวก่อนจะหยิบแก้วไวน์ใบที่ตนเองเสกเอาไว้ขึ้นมาและหายตัวไป ครั้งนี้เอ็ดเวิร์ดไม่เสี่ยงที่จะนั่งอยู่ที่เดิมให้หัวใจวายเป็นรอบที่สาม เขาหยิบไวน์แก้วที่กินค้างเอาไว้ขึ้นมาแล้วเดินออกไปหน้าบ้าน อากาศภายนอกยังคงหนาวเหน็บแต่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์จึงทำให้ร่างกายยังอบอุ่นพอที่จะทานทนไหว ชายหนุ่มยืนพิงเสาไม้ที่ชานบ้านแล้วเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า มองย้อนผ่านวันเวลาไปเมื่อครั้งที่ราตรียังไม่มีแสงนีออนจากเมืองใหญ่มาบดบัง เวิ้งว้างแห่งรัตติกาลยังพร่างพราวกระจ่างไปด้วยมวลหมู่ดาว วันคืนที่เหล่าผู้คนอันเป็นที่รักยังคงอยู่รอบกาย  เพียงเท่านั้นพลันน้ำตาแห่งความโหยหาอาลัยก็หลั่งไหลออกมาเป็นทาง... จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 08:35:53

ความคิดเห็นที่ 6 @คุณscottie - คาแรกเตอร์ของพระเอกไม่นิ่งจริงๆครับยอมรับ แต่แก้ไขตอนนี้คงลำบากเพราะเขียนไปจนจบแล้ว เอาไว้แก้ตัวใหม่เรื่องหน้าเนอะ เรื่องนี้เป็นเรื่องยาวเรื่องแรกที่เขียนก็เลยยังมีจุดหลุดๆเยอะ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ ^^ จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 08:43:19

ความคิดเห็นที่ 7 แวะมาลงชื่ออ่านครับผม หลังจากนี้คงไม่อาจให้ความเห็นได้แล้วครับ แต่มันเหมือนนิยายแปลมาก ผมหมายถึงทั้งบรรยากาศ ทั้งตัวละคร ความคิด คงต้องรอความเห็นจากคนที่อ่านแนวนี้ดีกว่าครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 20:45:32

ความคิดเห็นที่ 8 @คุณzoi ผมเป็นคนอ่านนิยายไทยค่อนข้างน้อยครับ ส่วนมากจะอ่านนิยายแปลมากกว่าทั้งจากญี่ปุ่นหรือยุโรป เลยติดวิธีการเขียนจากด้านนั้นมาค่อนข้างเยอะครับ ยังไงก็ขอขอบคุณที่ยังติดตามกันนะครับ ยังไงอยู่เป็นกำลังใจไปจนจบก็ยิ่งดี อย่างน้อยได้รู้ว่ามีคนอ่านก็มีกำลังใจแล้วครับ ;-) จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 09:47:54

ความคิดเห็นที่ 9 ตามอ่าน อยู่ครับ มีกลิ่นไอของนิยายแปลอยู่มากพอสมควร ช่วงบทสนทนาของตัวละคร ดูมีชีวิตชีวาดีครับ ไม่แข็งทื่อ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 21:44:20

ความคิดเห็นที่ 10 แต่มันกลายเป็นนึกจะทำอะไรก็ทำไปนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 13:28:44