๐๐ ... สวนสัตว์สนาน ... ๐๐..(บทที่ 3)
|
 |
"สวนสัตว์สนาน" (บทที่3)
บทที่ 3
แควดๆ..แควดๆ.. โจอี้ตะกายขอบที่นอน
ทามมัย..ทำไม.. ผมแกล้งถาม..ถามจริง แกล้งถาม โจอี้จะฟังรู้เรื่องรึ!
โจอี้ขอขึ้นเตียงน้ามิวไง โจส่งเสียงมาจากที่นอนของเขา..ตาอยู่กับทีวี
มาสิ..ขึ้นมา..
แควกๆ..แควกๆ.. โจอี้เต้นยุกยิกข้างเตียง
น้ามิวก้อ..ช่วยไอ้เตี้ยมันหน่อยสิ
ฮึ..ฮึ.. ผมก้มลงอุ้มเจ้าเตี้ยขึ้นบนที่นอน..วันนี้โจอี้อาบน้ำมาใหม่ ขนสะอาดฟูหอมฟุ้ง เขารู้ตัวดีจึงขอขึ้นนอนเล่นบนเตียง..วันธรรมดาจะไม่ขอขึ้นนอกจากในอดีตสมัยยังเป็นลูกหมานอนกับผมบนเตียง
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว (อีกละ) ญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งมาจากพิษณุโลกพร้อมลูกสุนัขพันธ์พูเดิ้ลทอยขนาดเต็มฝ่ามือ ญาติท่านนี้มาเยี่ยมแม่ผมและนำมาฝากเพราะรู้ว่าแม่ชอบ ญาติไม่ได้ซื้อมาจากไหน ที่บ้านมีพ่อพันธ์แม่พันธุ์จากต่างประเทศ ลูกสุนัขมากเหลือเฟือ
บราวน์ คือชื่อเจ้าลูกแกะนั้น..ขนมันวนหยิกแน่นเหมือนแกะจริงๆ..แม่ดีใจมาก อุ้มกอดใส่โปงผ้าที่แม่นุ่งอยู่ เจ้าบราวน์กระดิกหางที่เหลือเป็นปุ่มเล็กๆ เหนือก้นมุดหาความอบอุ่นจากโปงผ้า
มันน่ารักนะแม่ แต่ผมไม่อยากได้เลย จำได้ว่าพูดประโยคนี้ออกไป..ทุกคนมองผมอย่างประหลาดใจ..ลูกสุนัขน่ารักอย่างนั้นใครก็อยากได้
ทำไมล่ะมิว ญาติถามขึ้น
บ้านนี้มีแมวห้าตัว สองตัวที่ดุ โดยเฉพาะตัวหนึ่งกัดไม่เลือกไม่ว่าหน้าไหน แถมตัวโตอย่างกับแมวยักษ์ ผมกลัวเจ้าตัวเล็กนี้จะไม่พ้นคมขึ้ยว
อะ..แอ้ม!.. เสียงกระแอมจากพี่สาวที่อยู่ไม่ไกลวงสนทนา
สุดท้าย..ญาติอีกคนที่มาด้วยรับเจ้าบราวน์ไปเลี้ยง..แม่หงุดหงิดผมไม่น้อย
สองสามวันต่อมา ญาติที่รับเลี้ยงบราวน์อุ้มเจ้าลูกแกะมาที่บ้าน..แม่หลบขึ้นข้างบน คงไม่อยากขัดใจกับผม
สงสารลูกหมาเถิดนะมิว.. ส่งบราวน์ให้ผม..ไม่รู้ทำไมผมรับมาง่ายๆ มันถูกหมาใหญ่ที่บ้านฟัด..กลัวจะถูกกัดตายสักวัน
เสียงผ้านุ่งเสียดสีกันอยู่เหนือบันได..แม่คงแอบลุ้นว่าผมจะตกลงหรือไม่..บราวน์วันนี้กับวันวานแทบไม่เหมือนกันเลย..ขนลีบ ตัวเหม็นน้ำลายของหมาใหญ่ แววตาหวาดกลัว..และ..เหมือนจะอ้อนวอนขอความเมตตา
ผมรับบราวน์ไว้ท่ามกลางความดีใจของแม่ ญาติ และตัวเจ้าบราวน์เอง..แม่จัดแจงอาบน้ำให้ ลงแชมพูเสียหอมฟุ้ง เช็ดตัว ไดร์จนขนแห้งฟู ซุกไว้ในโปงผ้า นั่งหน้าร้านมองคนเดินไปมาอย่างมีความสุข..ผมนี่นะ..ขัดขวางความสุขของแม่ ของบราวน์มาหลายวัน
นั่นมันเมื่อห้าปีที่แล้ว..แคร์เพิ่งได้ขวบกว่าๆ..เริ่มหัดพูด..เรียกพี่ชายได้..โจ..ไม่ชัดนัก..เรียกบราวน์ว่า โจ เหมือนกัน 555 พวกเราจึงเติม อี้ให้ข้างท้าย ซึ่งแคร์ก็เรียกได้..ไม่อย่างนั้นในบ้านจะมีโจสองตัว..เอ๊ย!..หนึ่งตัวกับหนึ่งคน..บราวน์จึงมีชื่อใหม่ว่า โจอี้ จนถึงบัดนาว
ตอนโจอี้เล็กๆ เวลากลางวันจะให้เขาอยู่ในกรงแมวโดยมีเจ้าของกรงมุงอยู่รอบๆ บางทีก็มีมือ (หรือขา?) ยื่นเข้าไปในกรง ไม่กางเล็บบ้าง กางเล็บบ้างแล้วแต่เจ้าของมือ..ถึงจะยังเด็กโจอี้ก็ฉลาดพอที่จะนอนตรงกลางกรง มีตุ๊กตาสุนัขสองสามตัวนอนเป็นเพื่อน..ส่วนเวลากลางคืนจะปล่อยให้วิ่งอยู่ในห้องผมและนอนบนเตียง กลางวันได้ออกไปวิ่งบนสนามหญ้าหน้าบ้านเหมือนกันโดยมีสายตาหลายคู่มองผ่านกระจกหน้าร้านด้วยความอิจฉา
น่าเบื่อโจอี้อยู่อย่าง บางทีปล่อยให้เขาวิ่งในร้าน (แน่ละ..เก็บเจ้าตัวอันตรายทั้งสองเข้าห้องเรียบร้อย) วิ่งไปวิ่งมาเข้าไปอยู่ใต้ตู้แช่เสียอย่างนั้น เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออก..สนุกหรือเข้าไปหลบภัยไม่แน่ใจ..วิธีจะให้ออกมาคือต้องใช้ไม้กวาดดอกหญ้าที่ใช้กวาดพื้นโบกไปมาหน้าตู้ สักพักโจอี้จะตะปบปลายไม้กวาดที่ค่อยๆ เลื่อนห่างจากตู้..ตามออกมาและถูกจับตัวได้ในที่สุด..ถูกหลอกทุกทีด้วยวิธีนี้แต่ก็ไม่จำ..555
ไม่น่าขำหรอกเพราะผมต้องจับโจอี้ไปอาบน้ำหลังจากนั้น..อาจทันทีหรือตอนเย็นเมื่อผมกลับจากเรียน..ถ้าเขาอยู่นิ่งก็แล้วไป..ถ้างอแงไม่อยู่นิ่งก็โดนผมตีก้นเหมือนกัน แต่เวลาเช็ดและไดร์ขนเขาชอบมาก ยืนนิ่งไม่กระดุกกระดิก..สางขนให้ฟูนี่สาหัสทั้งสองผ่ายกว่าจะจบรายการ..เห่อ..นี่ยังไม่นับการตัดขน..จะมีใครไหนอีกล่ะ..นายมิวคนนี้อีกไง..เฮ้อ!
ก๊อก..ก๊อก.. ผมไม่ทันเอ่ยปากอะไรแคร์ก็เข้ามา
ยังไม่ทันบอกให้เข้าเลย โจพูดขึ้น
พี่โจแหละ เถียงทันที
ทำไม..จะทำไม? พอกัน
ไฟที่บันไดเปิดหรือเปล่า..มีเรื่องอะไรหรือถึงขึ้นมามืดๆ" แคร์นอนอยู่ชั้นสองกับคุณยาย
คุณยายดูพระสวดมนต์ในทีวีแคร์เลยขึ้นมา ขึ้นบนเตียงอุ้มโจอี้เล่น
แคร์น่าจะดูกับคุณยายด้วย ผมขยับตัวให้
นานแล้วนะ
แล้วทำไมไม่นอนล่ะ โจ..เก๊กผู้ใหญ่
ไม่มีเกมส์ให้เล่นเหมือนพี่โจนี่..ไม่ทำการบ้าน ให้ค้อน
ทำเสร็จแล้ว ไม่เชื่อถามน้ามิว..ไม่เหมือนตัวเองนี่ไม่ไปโรงเรียน
ก้อ..
อะไร..
ฟ้องน้ามิวดีกว่า.. หันมากระซิบกับผม พี่บัสเขาว่าน้ามิวหน้าลายจุดเหมือนหมาที่บ้านเขา
หา!.. อดตกใจไม่ได้แม้เข้าใจว่าเป็นเรื่องคุยกันของเด็กๆ..ความจริงผมก็หน้าลายจริงเพราะขี้แมลงวัน..เคยเห็นไหมจุดสีน้ำตาลบ้างดำบ้างที่ขึ้นตามหน้า ผมเป็นอย่างนั้นละ บางคนบอกว่าหน้าตกกระ
ยายแคร์!.. โจตกใจไม่แพ้กันที่ได้ยิน น้ามิว.. หันมาพูดกับผม..แก้ตัวให้เพื่อนรักละซี บัสเขามีสุนัขสองตัวมันสีขาวขนเกรียนมีจุดดำทั่วตัว พันธุ์ดาอะไรเชี่ยนๆ นี่แหละ
อือๆ..ก้อหมา แคร์ไม่เลิก
แคร์.. โจลงจากเตียงมาที่ผม แล้วได้ยินพี่บัสเขาพูดหรือเปล่าว่าน้ามิวน่ารักเหมือนหมาที่เขารักที่สุด
อิ..อิ.. หัวเราะนายบัส หัวเราะโจ หรือหัวเราะผมไม่รู้
ตกลงน้ามิวน่ารักเหมือนหมาไปแล้ว..555.. ผมขำความน่ารักของตัวเอง
น้ามิวว่าโจอี้อายุเท่าไหร แคร์เปลี่ยนเรื่อง
ชิ!.. โจเดินกลับเตียง
ห้าขวบ..แคร์แก่กว่าโจอี้หนึ่งปี ผมตอบไปตามที่เป็น
พี่โจก็ว่าอย่างนั้น.. เหลือบมองพี่ชาย..นานๆ จะลงรอยกันสักหน แต่พี่บัสเขาว่าโจอี้อายุสามสิบห้า แก่กว่าแคร์ แก่กว่าพี่โจ แก่กว่าน้ามิว
ใช่ที่ไหน.. ผมอยากให้เรื่องจบ ทุกคนจะได้เข้านอน
บัสเขาบอกว่าอายุสุนัขที่แท้จริงต้องคูณด้วยเจ็ด..โจอี้จึงอายุสามสิบห้า ทำท่าผู้รู้
ใช่มั้ง สั้นๆ จะได้จบเรื่อง
มีอีก.. มองโจอีกครั้ง..ประสานสายตากับโจที่มองมาพอดี..พี่บัสเขาบอกอีกว่า..
แคร์!..
เขาว่า.. ไม่สนใจเสียงขู่จากพี่ชาย ทำไม?..ก็พี่บัสพูดจริงๆ นี่ หันไปขู่กลับ
ฮะ..ฮะ.. ไม่ใช่ขำกลบเกลื่อนแต่ผมขำจริงๆ กับความคิดของเด็ก
พี่บัสเขาว่า อายุของลูกครึ่งต้องคูณด้วยสอง..
บัสเขาเป็นลูกครึ่ง โจแทรก
พี่บัสอายุสิบสอง เพราะฉะนั้นอายุของเขาจริงๆ คือยี่สิบสี่ปี แก่กว่าทุกคน แก่กว่าน้ามิว
แล้วไง?.. โจกลับมาที่น้องสาวอีกครั้ง..ท่าขึงขัง
ป่าวนี่
อย่านะ!..
ไปๆ..แคร์กลับไปนอนดีกว่าน้ามิวง่วงแล้ว.. ผมตัดบท กลัวสองหลานจะทะเลาะกัน..ดึกแล้วจริงๆ ด้วย
โจอี้เข้านอนไป้.. แคร์ปล่อยโจอี้ลงพี้น โจอี้อยู่อย่างนั้นไม่กระดิกไปไหน
ไป..โจอี้คนเก่ง..เข้านอนนะ..โจอี้คนเก่งนะ.. ผมก้มลงตบก้นเบาๆ โจอี้จึงเดินไปที่กรง โจอี้คนเก่ง..รักโจอี้นะ.. ยอมเดินเข้ากรง..ผมปิดกรง..จบไปหนึ่งรายการ..เหลืออีกสอง
ดีมาก.. โจพูดขึ้นลอยๆ ไม่รู้หมายถึงใคร..กลับไปที่เตียง กดรีโมทปิดทีวี เตรียมเข้านอน..หรือโจหมายถึงตัวเอง
น้ามิวเดินไปส่ง.. ผมพารายการสุดท้ายออกจากห้องเดินลงบันไดไปชั้นสองห้องแม่
น้ามิว.. อีกสามขั้นบันไดจะถึงชั้นสอง..แคร์ดึงผมลงกระซิบ พี่บัส..เขาบอกว่าชอบน้ามิว
อะไรนะ!.. ประหลาดใจที่ได้ยิน..เข้าใจเหตุผลที่นายโจทำเสียงเข้มขู่น้องสาว ฮา..ฮา..ฮา.. ผมตัวงอ..อดหัวเราะออกมาไม่ได้
ตุ้บ..ตุ้บ..พลัก..พลัก..โครม..
ไฟทุกชั้นเปิดพรึบ..ประตูห้องเปิดขึ้นพร้อมกัน
ผมเสียหลัก..ตกบันได..555++
| จากคุณ |
:
ดาเรน   
|
| เขียนเมื่อ |
:
21 ก.ค. 55 09:12:18
|
|
|
| 
