ความคิดเห็นที่ 1 ยุพินตะลึงเมื่อทราบผลการสอบคัดเลือกของบุตรสาว ทั้งที่เคยมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมว่าผลคะแนนของลูกจะสามารถเข้าศึกษาต่อในสถาบันอุดมศึกษาชั้นนำของเมืองกรุงได้ “หมายความว่ายังไงนุ่น” เธอถลึงตามองเลือดในอก นริศราก้มหน้านิ่งด้วยใจระทึก เมื่อเห็นว่ามารดาไม่มีทีท่าจะยินดีกับความสำเร็จของเธอ “ผมไม่ทราบมาก่อนเหมือนกันครับคุณน้า ว่านุ่นจะเลือกเรียนที่นั่น” ประวิทย์ทำหน้าเลิกลั่กมองสองแม่ลูกสลับไปมาด้วยอารมณ์ประหลาดใจไม่ต่าง “ผมนึกว่าคุณน้ากับนุ่นจะปรึกษากันดีแล้วเสียอีก” “นั่นสิ” ผู้อาวุโสตะเบ็งเสียง “มหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ มีให้เลือกออกเยอะแยะ จำเป็นอะไรถึงต้องเลือกไปเรียนไกลขนาดนั้น” เด็กสาวกลืนน้ำลายเงยหน้าขึ้นสบสายตาดุของมารดา นับเป็นครั้งแรกที่เธอเจตนากระทำในสิ่งตรงข้ามกับความต้องการของผู้ให้กำเนิด “แต่ที่นั่น...” เธอค่อย ๆ ลำเลียงเหตุผลผ่านเป็นวาจาออกมา “เค้าบอกว่าบรรยากาศน่าเรียนมากเลยนะคะ หลักสูตรก็มีคุณภาพ ” “บรรยากาศดี สำคัญกว่าการอยู่กับแม่หรือไง” ผู้เป็นมารดาแทรกคัดค้าน  ไม่มีวันจะปล่อยให้ลูกไปเผชิญชะตากรรมเช่นเดียวกับเธอ  “นุ่นเพิ่งอายุสิบแปด จะไปใช้ชีวิตอยู่คนเดียวได้ยังไง” “แต่คนอื่นเค้าก็ไปกันเยอะแยะนะคะแม่” “เพราะคนอื่นไม่ใช่ลูกของแม่ไง” ยุพินเสียงแข็ง “แม่มีนุ่นเป็นลูกคนเดียวนะ แม่จะไม่มีวันยอมให้นุ่นไปไหนทั้งนั้น” นริศราหน้าถอดสี แววตาแข็งกร้าวของมารดาบอกให้รู้ว่า เธอคงผ่านด่านความต้องการนี้ไปได้ยากเสียแล้ว จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 16:42:53

ความคิดเห็นที่ 2 ภายใต้เปลือกตาที่ปิดสนิท ความรู้สึกของเขาดิ่งลึกลงสู่ห้วงกึ่งนิทราอันน่าพิศวง ความอบอุ่นใจที่เคยมีใครคนหนึ่งเป็นเพื่อนแท้อยู่เคียงข้าง คอยผลักดันและยับยั้งให้ชีวิตเขาดำเนินไปตามครรลอง “กันต์ ๆ” เสียงหวาน ๆ พร้อมสัมผัสอุ่นบนท่อนแขน ภาพพร่ามัวของเพื่อนสาวในฝันปรากฏอยู่เบื้องหน้า เขาสลัดศีรษะเล็กน้อยเพ่งสายตามองเธอ “กันต์เป็นยังไงบ้าง” ชายหนุ่มผงะ รีบผุดลุกขึ้นนั่ง เมื่อใบหน้านั้นปรากฏชัดเจน “อ้าว เอ๊ย ปอง มาได้ยังไงเนี่ย” ปองใจนั่งอยู่บนพื้นห้องข้างเขา จับจ้องสีหน้าตกใจของเพื่อนหนุ่ม “ก็เดินขึ้นลิฟต์มาเนี่ยแหละ” เธอตอบเน้นเสียง “พอดีเจอพี่ก้องข้างล่าง เค้าบอกกันต์อยู่บนห้องให้ขึ้นมาได้เลย” กันต์ธีร์ขยับตัวลุกจากที่นอน นึกไม่ออกเลยว่าเคยให้ที่อยู่ห้องนี้กับเธอไป “ตอนแรกเห็นกันต์หลับอยู่ ปองก็ไม่กะจะปลุกหรอกนะ แต่กันต์นอนกระสับกระส่ายมากเลย ฝันร้ายเหรอ” ชายหนุ่มกุมขมับส่ายศีรษะเบา ๆ ด้วยอาการมึนงง ในห้วงนิทรา มีทั้งความผิดหวังสับสนว้าวุ่นใจปนเปกัน อีกฝ่ายกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง “ว่าแต่กันต์จะย้ายบ้านเหรอ” เธอคาดเดาจากบรรดาข้าวของที่บรรจุเป็นกล่อง ๆ กับเครื่องเรือนที่บางตา “อื่อ” เขาตอบอย่างขอไปที คนฟังฉีกยิ้ม “ย้ายไปที่ไหนเหรอ พาปองไปรู้จักมั่งสิ” เขาหันกลับมาเพ่งมองเธออย่างเต็มตา ปองใจอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนยาวกับกระโปรงสั้นทรงสุภาพ  แลดูเป็นสาวสะพรั่งกว่าชุดไปรเวททั่วไป ...ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด เขาจึงหวาดหวั่นต่อการอยู่ใกล้ชิดเธอ “ไม่ดีหรอกมั้งปอง บ้านกันต์มีแต่ผู้ชาย” พอสิ้นเสียงของตัวเอง เขาแอบนึกถึงนุชจรี ปองใจสะอึกไปกับคำตอบนั้น เป็นคำปฏิเสธที่กางกั้นเธอให้ออกห่างจากเขา ความเงียบแผดเข้าครอบคลุมบรรยากาศอยู่หลายอึดใจ “ปองสอบเข้าราชภัฏที่เราไปกันได้แล้วนะ” เธอเอ่ยด้วยเสียงอ่อยอ่อนหลังจากเงียบไปนาน รู้สึกเศร้าลึก ๆ เมื่อหวนนึกถึงช่วงเวลาที่เพื่อนหนุ่มอิดออดไม่ยอมสมัครเข้าศึกษาต่อสถาบันอุดมศึกษาแห่งเดียวกับเธอ “แล้วที่มาวันนี้ กะจะชวนกันต์ไปซื้อใบสมัคร... ด้วยกัน” เธอบอกชื่อมหาวิทยาลัยเปิดที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง “สอบได้แล้วจริงเหรอ ดีใจด้วยนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สดชื่นขึ้น “แล้วทำไมต้องไปซื้อใบสมัครมหา’ลัยเปิดอีกล่ะ” “เผื่อเป็นทางเลือกอีกทางไง” ปองใจเริ่มยิ้มออกมาได้เช่นกัน ”ช่วงนี้หลายสถาบันเค้าเปิดรับสมัครนักศึกษาที่พลาดหวังจากสอบเอ็นทรานซ์ กันต์อย่าอยู่บ้านเฉย ๆ เลย ไปสมัครเรียนกับปองเถอะ” กันต์ธีร์มองลึกเข้าไปดวงตาเพื่อนสาว สำนึกในความปรารถนาดีนั้น ปองใจมีสติและเข้มแข็งกว่าเขา ไม่ว่าวันนี้เขาจะสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป ตราบมีลมหายใจ ชีวิตยังต้องเดินไปข้างหน้า จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 16:43:25

ความคิดเห็นที่ 3 มหาวิทยาลัยเปิดแห่งนั้นตั้งอยู่บนถนนใหญ่ใจกลางเมือง ผู้คนมากมายต่างพากันเบียดเสียดกันเข้าไปซื้อระเบียบการและใบสมัคร “ที่นี่เค้าไม่เช็คชื่อเข้าเรียน จะเข้าเรียนหรือไม่ก็ได้แล้วแต่สะดวก” ปองใจกล่าวหลังจากที่ทั้งสองรอคิวซื้อใบสมัครมาได้ และพากันเดินไปยังทางออกบริเวณด้านข้างของมหาวิทยาลัย “แต่มีรุ่นพี่บอกว่า ถ้าไม่เข้าเรียนโอกาสสอบผ่านยาก” คนฟังพยักหน้าก้มลงอ่านรายละเอียดการเรียนการสอนในคณะต่าง ๆ ด้วยความสนใจ ทันใดนั้นเอง เขาเกือบจะชนกับชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินสวนเข้าประตูมา หญิงสาวคนนั้นเพ่งมองมาด้วยสายตาตกตะลึงเช่นกัน “อ้าว นุ่น มาสมัครเรียนที่นี่เหมือนกันเหรอ” ปองใจได้สติก่อนกล่าวทักทายเธอ นริศราเบนสายตาจากเพื่อนหนุ่มไปยังเจ้าของเสียงพูด ความรู้สึกนานัปการโถมกระหน่ำรุมเร้าเข้ามา “เปล่า ผมพานุ่นมาสมัครเรียนที่เดียวกับผม” ประวิทย์ตอบแทน แล้วชี้ไปยังมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งด้านหลังสถาบัน สายตาที่มองมาคล้ายเยอะหยันนิด ๆ “เราแค่เดินเข้ามาเอารถ” ปองใจละสายตาจากชายหนุ่ม กลับไปให้ความสนใจเพื่อนสาว “ปองได้ข่าวว่านุ่นสอบติด มช. ตกลงเปลี่ยนใจไม่ไปเรียนต่อที่โน่นแล้วเหรอ” คำนั้นทำให้กันต์ธีร์คืนสติ หลังจากเอาแต่จับจ้องเธอ “จริงเหรอนุ่น นุ่นจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ ใช่ไหม” สุ้มเสียงของเขากังวานด้วยความยินดี นริศรามองรอยยิ้มบนใบหน้าสดชื่นของเพื่อนหนุ่มเลยไปถึงเพื่อนสาวข้างกายเขา มีบางอย่างซ่อนอยู่ในกระแสแววตาของเธอ โดยไม่ทันรู้ตัว เด็กสาวก็เอี่ยวตัวไปคว้าท่อนแขนญาติหนุ่มมาโอบเกาะ “ใช่ นุ่นไม่ไปแล้ว อยากเรียนต่อที่เดียวกับพี่ประวิทย์” กันต์ธีร์นิ่งอึ้งเพ่งสายตามองอากัปกิริยาที่ผิดแปลกไปของเธอ ขณะที่ประวิทย์เหลือบตามองคนข้างกายด้วยอาการประหลาดใจเช่นกัน “ไปกันเถอะค่ะ” เธอคล้องแขนญาติหนุ่มแล้วดึงเขาให้เดินจากไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 16:43:57

ความคิดเห็นที่ 4 ทางเดินโรยกรวดทอดยาวจากปากทางถนนใหญ่เกือบหนึ่งกิโลเมตร สองข้างทางปกคลุมไปด้วยพงหญ้าอ่อนนุ่ม เหนือขึ้นไปบนท้องฟ้าอาทิตย์ยามเย็นทอแสงสีส้มทอง พอพ้นสะพานไม้ข้ามคลองสายแคบ ๆ ก็จะเห็นชายคาสังกะสีของบ้านเรือนหลายหลังที่ปลูกเรียงรายกัน “เข้าไปกินน้ำในบ้านก่อนสิกันต์” กันต์ธีร์ทำหน้าเลิกลั่กเมื่อเพื่อนสาวเอ่ยปาก สีหน้ายุ่งของเขาทำให้เธอต้องแจงรายละเอียด “ตอนนี้พ่อกับแม่ของปองไม่อยู่หรอก เค้าไปขายของที่ตลาดกัน” ชายหนุ่มย่างเท้าตามไปที่หน้าบ้าน กวาดตามองเรือนไม้สองชั้นของเพื่อนสาวซึ่งมีสภาพสวยงามเรียบร้อยกว่าบ้านเรือนในละแวกเดียวกัน แล้วตัดสินใจก้าวผ่านประตูเข้าไป “งั้นตอนกลางวัน ปองก็ต้องอยู่บ้านคนเดียวสิ” “ปกติกลับจากโรงเรียน ปองจะอยู่กับลูกพี่ลูกน้องอีกสองคน เป็นลูกอาแหละ ตอนปิดเทอมแบบนี้พวกเค้ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดกัน” เธอบอกไปพลางกดสวิชไฟ จากนั้นจึงเดินไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็น “แต่ส่วนใหญ่ปองจะไปอยู่ช่วยพ่อกับแม่ที่ตลาดมากกว่า” เขารับแก้วน้ำเย็นจากเธอ ชั่วขณะที่ปลายนิ้วสัมผัสกัน ก่อความรู้สึกแปลกแยกอย่างบอกไม่ถูก   เขาหวนนึกถึงปลายนิ้วเรียวยาวของใครอีกคน วงแขนขาวเนียนยามโอบคล้องอยู่กับญาติหนุ่มของเธอ ไม่อยากเชื่อเลยว่านริศราจะยอมให้ความใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามถึงเพียงนั้น ปองใจผละถอยห่างมานั่งลงบนโซฟาไม้ด้านหลัง เขายกแก้วน้ำขึ้นจิบขณะเดินตามไปนั่งลงข้างเธอ “ที่ราชภัฏ” เธอแข็งใจพูดเรื่องเดิมขึ้นมาอีก “เค้ากำลังเปิดรับสมัครครั้งที่สาม กันต์ลองไปสอบดูไหม” กันต์ธีร์ทอดมองสีหน้าจริงจังของเพื่อนสาว  ซึ่งเพียรหว่านล้อมให้เขาศึกษาต่อในสถาบันอุดมศึกษาแห่งเดียวกัน “ไว้กันต์จะลองปรึกษาพี่ชายดู” ถ้อยคำบ่ายเบี่ยงทำให้เธอต้องนิ่วหน้า “ทำไมต้องปรึกษาด้วยล่ะ” เด็กสาวแอบถอนใจ “เรียนสายศิลป์ไม่ยากเหมือนมัธยมหรอก เรียนราชภัฏไปควบคู่กับมหาวิทยาลัยเปิดเหมือนอย่างปอง นะกันต์” เธอโน้มตัวเข้ามาจ้องหน้าเขา  ใช้สายตาช่วยบอกย้ำ   “ปองอยากให้กันต์เรียนที่เดียวกับปอง”  พวงแก้มเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ  หากยังพยายามสื่อความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา  “เรา... เอ่อ เราจะได้เจอกันทุกวันไง” สุ้มเสียงของปองใจเปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึก เหมือนครั้งหนึ่งที่นริศราเพียรพยายามเคี่ยวเข็ญทบทวนบทเรียน เพื่อผลักดันเขาให้สามารถสอบแข่งขันเข้าศึกษาต่อในสถาบันอุดมศึกษาแห่งเดียวกับเธอ เขานึกถึงข้างแก้มขาวใสที่เคยจับมองอยู่ทุกวัน กลีบปากสีชมพูระเรื่อที่ช่างจำนรรจาย้ำข้อสำคัญในแต่ละบทเรียน รวมถึงจินตนาการความหอมหวานภายในที่เคยปรารถนาได้ลิ้มลอง มือทั้งสองข้างของชายหนุ่มค่อย ๆ เคลื่อนสูงขึ้นประคองพวงแก้มของคนตรงหน้า มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่อบอุ่นที่ดึงดูดทุกความรู้สึกของเขาในยามนี้ ปองใจมองตาเขานิ่งเหมือนถูกมนตร์สะกด ดวงตานิ่งลึกอันสถิตแนบแน่นอยู่ในหัวใจเธอตลอดมา ในห้วงยามที่ได้อยู่ใกล้ชิดสนิทเสน่หาด้วยกันเช่นนี้ เธอพร้อมแล้วที่จะยอมสละทุกอย่างเพื่อเขา ใบหน้าของชายหนุ่มค่อย ๆ โน้มต่ำลงมา สัมผัสกับลมหายใจอันร้อนรุ่มของเธอ จนถึงความอ่อนนุ่มของริมฝีปาก ปองใจห่อกายตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น เขาไล้ฝ่ามือไปที่แผ่นหลังเพื่อโอบร่างเธอเข้ามาในอ้อมกอด รสสัมผัสทำให้รับรู้ถึงทุกส่วนของร่างกายเธอที่สั่นเกร็งจากประสบการณ์ครั้งใหม่ที่เพิ่งได้เรียนรู้ วินาทีนั้นเอง เขาประจักษ์ชัดในความรู้สึกว่า ปองใจต่างจากปรียา เธอไม่เคยรองรับรสจูบจากชายใด เด็กสาวตะลึงเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกแล้วลุกพรวดขึ้น ก่อนจะทันพูดอะไร เขาก็หมุนตัวหันหลังแล้วพุ่งตัวออกไปจากบ้าน เป็นความทารุณโหดร้ายสำหรับเธออย่างที่สุด หากเขาจะสานต่อจนสุขสมอารมณ์ปรารถนา ฉีกทำลายมิตรภาพที่งดงามและความสัมพันธ์อันดีต่อกันและกัน ปองใจย่างเท้าตามมาที่ประตู ดวงตาคู่ตื่นจ้องเขาอย่างหวาด ๆ “กันต์...” เธอเรียกเสียงแผ่วเบา ด้วยอารมณ์ตื่นเต้นไม่สร่าง “...เป็นอะไรไปเหรอ” ชายหนุ่มเหลียวหลังมองไปอย่างเชื่องช้า รู้สึกละอายใจจนไม่กล้าพอจะสบตาเธอ   “ข..ขอโทษนะปอง” เด็กสาวก้าวพ้นธรณีออกมาหยุดยืนตรงหน้า  เขารีบขยับถอยห่างจากเธอ “ขอโทษเรื่องอะไร” “เรื่อง... เมื่อกี้ไง” ดวงตาของเธอยังจับจ้องมานิ่ง จนราวกับต้องการซึมซับทุกอณูความรู้สึกภายในตัวเขา “ไม่เป็นไรหรอก...” เธอกล่าวเสียงเย็น รู้สึกลังเลเล็กน้อยที่จะเปิดเผยความในใจ “ปอง.. เอ่อ.. ปองเต็มใจ” สุ้มเสียงทอดอ่อน จนปลุกเร้าทุกประสาทสัมผัสของเขาให้ตื่นตัว  ชายหนุ่มพยายามเบนสายตากลับมาสบมองเพื่อนสาว  ใช้สติต่อต้านแรงปรารถนาและอารมณ์ “ไม่ดีหรอก” เขาบอกเสียงงึมงำ “ไม่ดี.. อะไร” นัยน์ตาอันเปี่ยมไปด้วยความรักและอาทรของปองใจ  ก่อความรู้สึกผิดเป็นทวีคูณ “กันต์ กันต์ไม่อยากสร้างความผูกพัน ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ว่าจะรักษามันไว้ได้หรือเปล่า” เป็นคำจำกัดความที่หลุดออกมาจากห้วงคำนึงในขณะนั้น เด็กสาวส่ายหน้าช้า ๆ อย่างไม่เข้าใจ “ทำไมกันต์ต้องคิดมากขนาดนั้นด้วย” เธอว่าไปพลางขยับเดินใกล้เข้ามาอีก “เราคบดูใจกันไปก่อนก็ได้นิ กันต์... กันต์ไม่ชอบปองเหรอ” วาจาจริงจังของเธอก่อความรู้สึกหนาวเยือก  แสงจากไฟภายในบ้านสะท้อนนัยน์ตาเด็กสาวแลเห็นม่านน้ำใส ๆ ในดวงตา “กันต์ไม่อยากทำให้ปองต้องเสียใจ” เขากล่าวย้ำเจตนา แต่ดูเหมือนทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง น้ำตาของเธอเริ่มหลั่งรินออกมา “ปองไม่มีวันคิดเสียใจหรอก” เธอแย้ง ก่อนจะทันรู้ตัวคำพูดต่อไปก็หลุดออกมาจากปากเสียแล้ว “ถึงวันหนึ่งต้องเสียใจ ปองก็ยินดี” เป็นถ้อยคำอันทิ่มแทงลงบนความรู้สึก บนความสัมพันธ์ที่มีมาแต่เริ่มแรกก่อเป็นความรักและผูกพันขึ้นในใจเธอ เขาไม่ควรสานต่อความใกล้ชิดนั้นอีก แสงสุดท้ายของตะวันเคลื่อนพ้นเส้นขอบฟ้า ม่านหมอกแห่งความมืดโรยตัวลงมาโอบล้อมทะมึน ชายหนุ่มตัดใจหมุนตัวหันหลังมุ่งหน้าสู่สะพานไม้ ได้ยินเสียงร้องไห้เบา ๆ ไล่ตามหลังมา เขาเร่งสาวเท้าออกจากที่นั่นโดยไม่หันกลับไปมองเธออีก จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 16:44:36

ความคิดเห็นที่ 5 อากาศเดือนมิถุนายนชุ่มชื้นจากฝนที่ตกติดต่อกันมาตลอดหลายวัน นริศราเพ่งมองผ่านละอองน้ำนอกกระจกหน้าต่างรถ กวาดตามองพันธุ์ไม้เขียวชอุ่มนานาพรรณกับบรรยากาศเงียบ ๆ ภายในรั้วมหาวิทยาลัย เธอจำต้องปฏิบัติตามคำสั่งของมารดา โดยสละสิทธิ์การเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยของรัฐบาล และติดตามประวิทย์มาลงทะเบียนเรียนที่นี่ เขาดูสดชื่นและกระปรี้กระเปร่าเมื่อมีเธอเดินทางมาเรียนพร้อมกัน “งั้นเราแยกกันไปเรียนก่อนนะ แล้วยังไงช่วงเย็นพี่จะมารอ” เขาบอกหลังจากเอารถขึ้นไปเก็บบนอาคารลานจอด  หญิงสาวรู้สึกไม่สบายใจเมื่อนึกถึงเวลาเรียนเพียงคาบเดียวของเขา ขณะที่เธอมีตารางเรียนยาวเหยียดตั้งแต่เช้าจรดเย็น “พรุ่งนี้นุ่นเรียนที่รามฯ ดีกว่าค่ะ พี่จะได้ไม่ต้องเสียเวลากลับมารับ” ชายหนุ่มส่ายหน้า ยิ้มกว้างให้เธอ “ไม่เป็นไรจ้ะ” ก่อนจะทันรู้ตัว มือข้างหนึ่งของเธอก็ถูกเขากุมเอาไว้ “พี่อยากจะมารับนุ่นอยู่แล้ว” หญิงสาวเกร็งข้อมือแข็ง อึดอัดต่อความใกล้ชิดนี้เสียเต็มประดา “ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ” เธอดึงมือกลับแล้วรีบหันหลังเดินขึ้นอาคารเรียนไป ประวิทย์มองตามหลังญาติสาว  แล้วถอนใจยาวอย่างทดท้อใจ ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงสู่ขอบฟ้าฝั่งตะวันตก ลมเย็น ๆ พัดผ่านสวนหย่อมหน้าอาคาร นริศราก้าวลงจากตึกเรียนกวาดตามองสีสันของสนธยาที่อาบย้อมทัศนียภาพอันเงียบสงบรอบบริเวณมหาวิทยาลัย เหล่านักศึกษาบางตาจับกลุ่มกันพูดคุยอยู่บนม้านั่ง บ้างก็ขึ้นรถโดยสารของสถาบันเพื่อกลับหอนอน กาลเวลานำพาทุกสิ่งและผู้คนรอบข้างให้แปรเปลี่ยน เธอคิดถึงชีวิตสดใสครั้งเรียนโรงเรียนมัธยมกับบรรยากาศจอแจวุ่นวายที่นั่น และเขาคนนั้น ...ในดวงใจ กันต์ธีร์ให้ความใกล้ชิดสนิทสนมกับนักเรียนหญิงห้องสิบสามนั่น เขาเดินจากเธอไปไกลเสียเหลือเกินแล้ว หญิงสาวส่ายศีรษะบังคับตัวเองให้ปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป แล้วเดินข้ามถนนสายเล็ก ๆ มายังสวนหย่อมของอาคารเรียนฝั่งตรงข้าม ซึ่งมีโต๊ะและม้านั่งตั้งประปรายอยู่ เธอวางหนังสือแล้วนั่งลงรอประวิทย์อยู่ที่นั่น อีกเพียงภาคเรียนเดียวเขาก็จะจบการศึกษาจากที่นี่ แล้วคงไปจากชีวิตเธอเสียที ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาที่นั่งอยู่บนม้านั่งตัวเดียวกันชะโงกศีรษะเข้ามาใกล้ สายตาคล้ายจับมองอยู่ที่ใบหน้าด้านข้างของเธอเลยไปถึงตำราเรียนที่วางอยู่ หญิงสาวรู้สึกอึดอัดจนต้องเหลียวมองไป เขาเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ ผิวสีคล้ำเข้ม ดวงตาเป็นประกายแจ่มใสบนใบหน้ากลมมนและมีลักยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี  เขากระพริบตาและก้มศีรษะลงเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของเธอ “ขอโทษทีครับที่เสียมารยาท” ทั้งสุ้มเสียงและแววตาให้ความรู้สึกคุ้นเคยเสียเหลือเกิน เธอแปลกใจมากขึ้นเมื่อเขาทักทายประโยคต่อไป “ขอโทษอีกครั้งนะครับ เอ่อ คุณชื่อนริศรา หรือเปล่า” รอยยิ้มสดชื่นที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่ม ช่วยเรียกความทรงจำเก่า ๆ ให้คืนย้อนมา เธอพึมพำเรียกชื่อเขาผ่านทางริมฝีปาก “คณิต... คณิตเหรอ” “ใช่แล้วครับ” เขารับคำพร้อมส่งยิ้มกว้างให้เธอ “ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งครับคุณนุ่น” ................................................ 15...บนถนนชีวิตฝั่งฟากเดียวกัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12416358/W12416358.html แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 55 10:46:40 แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 55 16:49:02 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 16:45:07

ความคิดเห็นที่ 6 "...กันต์ไม่อยากสร้างความผูกพัน ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ว่าจะรักษามันไว้ได้หรือเปล่า” เขียนไว้นานมาก  ไม่รู้คำพูดนี้คิดได้ไง แต่อยากให้เด็กไทยเรา  คิดแบบนี้ทุกคนจัง ตอนต่อไป  เปิดตัว  ตัวละครสำคัญอีกหนึ่งคนค่ะ  แต่แค่เปิดจริง ๆ เหมือนกันนะคะ (อีกแล้ว) คุณ :::อาราเร่::: ความจริง ชื่อตอน  "เพื่อนเก่า"  แต่เป็นตัวละครใหม่ คนเขียนดันเบลอ  เขียนเป็นเพื่อนใหม่ อิ ๆ เพื่อนนุ่นค่ะ  รายละเอียดของเพื่อนคนนี้ต้องติดตามตอนต่อไป คุณ Psycho man คุณกันต์ธีร์  คุณกำลังจูจุ๊บกับคนหนึ่ง  กลับไปคิดถึงอีกคนได้ไง (555  วิจารณ์แทนอาจารย์) พอจำได้แล้วว่าสมัยตัวเองเรียนมัธยม  เป็นโรงเรียนสตรีค่ะ   โดยส่วนตัวกับเพื่อน จึงไม่มี กอ สระ อู มอ สระ อึง แต่เคยได้ยินเพื่อนผู้หญิงห้องอื่นใช้สรรพนามแบบนั้นกัน ตอนนั้นยังคิดว่า  น่าเกลียดที่สุด ปรากฏว่า  ปัจจุบัน ใช้กันทั่วถึง  ใครไม่ใช้เชยซะเนี่ย ตอนที่ว่านั้น  ตัดไปก็ดีค่ะ  เนื้อหาจะได้สั้นลง  กำลังคิดว่าจะไปตัดอะไรเพิ่มอีกดีเนี่ย อิ ๆ คุณ de janeiro มาแล้ว  ตามที่รอคอย จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 16:46:46

ความคิดเห็นที่ 7 เอ๊ะ...กันต์กับปองชักจะยังไงๆ แถมประวิทย์ ก็ยังไงๆ อีกคน อ้าว.. ยังไม่พอ คณิตโผล่มาอีกราย ชักจะยังไงๆ อีกแล้ว หันไปดู หนูนุช กับนายก้อง ดีกว่า สบายใจดี คู่นี้มาทีไร ทำให้ยิ้มได้ทุกที^^.. จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 19:19:30

ความคิดเห็นที่ 8 เริ่มจับคู่ไม่ถูก 555 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 20:45:38

ความคิดเห็นที่ 9 สงสารกันต์ จังเลย จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 14:53:19

ความคิดเห็นที่ 10 อั๊ยย่ะ คณิตไหนหว่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 13:35:05

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับคุณวังวน หายไปหลายวัน พอดีช่วงนี้ยุ่งๆ หลายเรื่องทั้งเรื่องเรียน เรื่องที่ทำงาน และกำลังย้ายที่อยู่ เลยยังไม่ได้อ่านต่อเลย จำได้ว่าอ่านตอนจูบจบไปแล้ว (ยิ่งเจอแบบนี้แล้วใจยิ่งไม่ชอบกันต์ธีร์เพราะดูเป็นผู้ชายที่อ่อนแอและเหมือนไม้เลื้อยครับ) ไว้ใจว่างๆ จะมาตามต่อนะครับ งี่เง่าบอย [14 สิงหาคม 2555 07:27] จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 10:41:37