ความคิดเห็นที่ 1 VI เนิร์ฟเคยได้ยินว่าความจริงโหดร้ายกว่าคำโกหก นาทีนี้ เขารู้แล้วว่ามันคือความจริง! เขาเดินออกจากบ้านเหมือนคนที่ถูกผีร้ายสูบวิญญาณจนหมดกาย คืนนี้บิดาไม่ได้ทำร้ายเขาอีก เนิร์ฟก็ไม่ได้นำอะไรติดตัวมาอีก เสื้อผ้าที่เขาใส่ยังเป็นชุดเดิมตั้งแต่เมื่อกลางวัน เขาเดินตัดความมืด ออกจากหมู่บ้านมุ่งหน้าสู่ชายทะเล สองมือของเขาว่างเปล่า ไม่ได้หอบหิ้วสิ่งใดมานอกจากความเสียใจ ถ้ำลับนั้นซ่อนอยู่บนผา เนิร์ฟรู้จักมันโดยบังเอิญตั้งแต่หลายปีก่อน เขาชินเส้นทาง จึงเดินกลางความมืดได้ไม่ต้องใช้คบไฟ อีกทั้งแสงจันทร์คืนนี้ก็สว่างไสว เสียงคลื่นทะเลโถมตัวใส่หาดซู่ซ่าอยู่เบื้องล่าง เนิร์ฟรู้สึกสงสารเม็ดทรายที่ต้องอุ้มน้ำทะเลเหล่านั้นอย่างไม่มีเหตุผล เขาเดินต่อไปและต่อไป จนกระทั่งสองมือแหวกพุ่มไม้ปากทางเข้าถ้ำ แสงตะเกียงจุดวอมแวมอยู่มุมถ้ำ เขาพาตัวเองเข้าไปในนั้น เสียงของเงือกสาวร้องทักทันที “ทำไมคืนนี้มาเร็วจริง” เนิร์ฟกวาดตามองไปที่ผนังด้านหนึ่ง เห็นนางกำลังร่นกระโปรงขึ้นใช้น้ำทะเลในถังลูบไล้เรียวขา มิลล์เปลี่ยนมาใส่ชุดที่เขาซื้อให้ เนิร์ฟรู้สึกหัวใจคล้ายถูกฉีกกระชาก เขาเดินไปนั่งตรงข้ามนางโดยไม่ตอบคำใดทั้งสิ้น เงือกสาวสังเกตเห็นสีหน้าที่อมทุกข์มากกว่าปกติของเขา นางเอ่ยถาม “มีเหตุอันใดเกิดขึ้นที่บ้านท่านหรือ?” เนิร์ฟเบนสายตาจ้องมองไส้ตะเกียง และตอบ “ไม่มี” “เหตุนั้นเป็นเพราะข้าใช่หรือไม่?” มิลล์ละมือจากถังน้ำทะเล สีหน้าของนางปรากฏความกังวลขึ้นมาแวบหนึ่ง “ไม่ใช่” เนิร์ฟดึงสายตากลับมาจ้องหน้านางและพูด “เมลิซ หากข้าจะบอกว่าข้ารักท่าน ท่านจะรู้สึกอย่างไร?” เงือกสาวรู้สึกสะท้านใจอย่างประหลาด “หือ?” “ถ้าข้าขอให้ท่านอยู่กับข้าตลอดไป ท่านจะยินยอมหรือไม่” เนิร์ฟขยับตัวมานั่งคุกเข่าตรงหน้านาง “แน่ล่ะ ข้าจะไม่ยินยอมให้ท่านอยู่แต่ในถ้ำอย่างนี้ ข้าจะทำงาน ข้าจะสร้างบ้าน ข้าจะทำให้ท่านมีชีวิตสุขสบายไม่ต้องกลับทะเลอีก ท่านจะยินยอมหรือไม่?” “แล้วท่านแน่ใจได้อย่างไรว่ามันคือความรัก?” มิลล์ตอบพลางลุกขึ้นและเดินเลี่ยงไปยืนอีกทางหนึ่ง นางไม่อยากได้ยินคำนั้นจากเขา หากเนิร์ฟรักนาง การใช้เขาเป็นสะพานเพื่อหาเหยื่อรายใหม่ก็ยากขึ้น แล้วที่เขาขอให้นางอยู่กับเขานั้นเล่า ช่างไร้เดียงสาอะไรเช่นนี้ นางควรเตือนเขาไหมนะว่าไม่ควรหลงรักใครที่รู้จักกันเพียงผิวเผิน หรือนางควรจะเตือนตัวเองดี? “และจงระวังใจตนเอง อย่าหลงรักผู้ชายที่เจ้าล่อลวง มิฉะนั้นเจ้าจะถูกราชินีลงทัณฑ์หากพบว่าเจ้าไม่ยอมกลับลงน้ำอีก” แต่ชีวิตชาวน้ำกับชีวิตมนุษย์ต่างกันมาก มิลล์เริ่มคิดอย่างสับสน ชีวิตชาวน้ำที่ผ่านมาของนางใช่จะสงบสุขสนุกสนาน นางกับเหล่าเงือกสาวต้องคอยเป็นบริวารรับใช้ราชินีตั้งแต่เริ่มโต พวกนางไม่ถูกอนุญาตให้มีความรักหรือยุ่งเกี่ยวกับชาวเงือกเพศตรงข้ามนอกจากถึงฤดูผสมพันธุ์ ซึ่งสำหรับอายุของนางก็กำลังจะถึงเกณฑ์เข้าร่วมฤดูอีกในไม่ช้า มิลล์รู้สึกว่าบนพื้นดิน เทพเจ้าได้ให้อิสระในการมีชีวิตอยู่มากกว่าใต้น้ำ จิตใจของทุกคนสามารถเรียกร้องต่อการใช้ชีวิต  แต่หากนางอยู่บนพื้นดินนานเกินเจ็ดวัน ราชินีต้องส่งข้ารับใช้ขึ้นมาตามล่าตัวนางแน่ มิลล์ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น ด้วยตระหนักดีว่าโทษทัณฑ์ของการหันหลังให้ทะเลสำหรับชาวน้ำ...คือความตายสถานเดียว! “ท่านไม่ได้รักข้าหรอกเนิร์ฟ แต่ท่านรักรูปโฉมของข้าต่างหาก” เงือกสาวหมุนตัวกลับมาพูด “หากท่านเห็นรูปโฉมที่แท้จริงของข้า ท่านอาจรับไม่ได้” “ข้ารักที่ท่านเป็นท่าน ไม่ได้รักที่ท่านเป็นคนงามหรือไม่” เนิร์ฟกล่าวอย่างหมดหวัง เขาทราบแล้วว่าคำตอบของนางคือการปฏิเสธ นางไม่ได้รักเขา เช่นเดียวกับทุกคนในชีวิตที่ไม่เคยรักเขา มีเพียงแม่ที่ก็ถูกความตายกลืนกินไปแล้ว ถึงแม่เองก็ตาม แม่ยังโกหกเขามาตลอด แม่ไม่เคยบอกเลยว่าแท้จริงแล้วเขากับนาตาชา... “ถ้าอย่างนั้นโปรดมาตรงนี้” เงือกสาวก้าวเท้ากลับมาเหนือถังใส่น้ำทะเล เนิร์ฟสลัดความคิดวุ่นวายในหัวและเคลื่อนกายไปยืนข้างนาง “โปรดชะโงกมองเงาของข้าในน้ำ แล้วบอกข้าว่าท่านเห็นอะไร?” มิลล์พูด เนิร์ฟชะโงกหน้าไปเหนือถังน้ำ ภาพที่เขาเห็นคือเงาของตนเองและเงาของ...อะไรก็ตามที่ไม่ใช่โครงหน้ามนุษย์! ใบหน้าของเมลิซในน้ำเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยเกล็ดคล้ายเกล็ดปลา ดวงตาของนางยาวรีเป็นสีเขียวขุ่น ผมสีเงินยวงนั้นก็หงิกงอพันกันยุ่งเหยิงคล้ายสาหร่ายทะเล ริมฝีปากที่เคยเป็นกลีบบางก็หายไป กลายเป็นริมฝีปากไร้ขอบที่เผยเขี้ยวแหลมหลายสิบซี่เมื่อเผยออ้าเพียงเล็กน้อย “นั่นคือร่างที่แท้จริงของข้า ถ้าข้ากลับลงทะเล นั่นคือร่างของข้า” เงือกสาวพูด เสียงของนางสั่นเครือเพราะไม่รู้ว่าปฏิกิริยาของเนิร์ฟจะเป็นเช่นไรบ้าง หากเขารับไม่ได้ นางคงเสียใจ แต่มันก็เป็นสิ่งที่เหมาะสมที่สุดแล้ว “ข้าบอกว่าข้ารักที่ท่านเป็นท่าน” เนิร์ฟเงยหน้าจากถังน้ำและหันมาจ้องมองนาง “ข้าไม่สนใจว่าท่านจะมีรูปโฉมอย่างไร ขอแค่ท่านอยู่กับข้า เท่านั้นก็พอแล้ว” “แต่ถ้าหากว่า สิ่งที่ข้ากระทำมาตลอดสองวันนี้เป็นเพียงมารยาที่ข้าแสดงเท่านั้น ท่านจะว่าอย่างไร?” มิลล์ทนกับความสับสนอีกไม่ไหวแล้ว นางต้องบอกออกไปเพื่อให้เขารู้ความจริง “หากข้าบอกว่า ข้าตั้งใจล่อลวงให้ท่านรักข้า เพื่อที่ข้าจะได้พาท่านลงไปมอบให้ราชินีเงือกใต้ทะเล ท่านจะยังรักข้าอยู่หรือไม่?” “ถ้าคำตอบคือรัก ท่านจะว่าอย่างไร?” เนิร์ฟถึงกับหัวเราะเยาะหยันโชคชะตาอันบัดซบของตัวเองที่ต้องเจอแต่คำโกหกรอบกาย ไม่เว้นแม้กระทั่งกับสตรีที่เขาตกหลุมรักอย่างนาง “ท่านจะยังคงพาข้าลงไปใต้ทะเลอีกหรือไม่?” “ถ้าข้าไม่ทำ ราชินีจะส่งทาสรับใช้ขึ้นมาลากตัวข้ากลับไปรับโทษ” มิลล์กล่าวพร้อมกับทรุดกายลงนั่งพิงผนังถ้ำอย่างอ่อนล้ากับอนาคตที่รออยู่ข้างหน้า “ข้าจะปกป้องท่าน” เนิร์ฟหันหลังพิงผนังแล้วค่อยๆ ปล่อยให้กายไถลลงนั่งเคียงข้างนาง “ท่านรักข้าจริงๆ หรือ?” เงือกสาวถามอีกครั้งอย่างลังเล “ข้าตอบคำถามของท่านข้อนั้นไปแล้ว” เนิร์ฟหันมาสบตานาง “ท่านเล่า รู้สึกกับข้าเป็นเพียงชายหน้าโง่เท่านั้นเองใช่ไหม?” “ไม่ใช่” มิลล์เป็นฝ่ายรีบตอบบ้าง “ท่านเป็นคนดีในสายตาข้า แต่ข้าไม่รู้ว่าข้ารักท่านหรือไม่ พวกข้าไม่เคยได้รับอนุญาตให้รักใครมาก่อน แต่ข้าคิดว่า - ” ชายหนุ่มยกนิ้วแตะริมฝีปากนาง “ไม่ว่าท่านคิดอย่างไร ช่วยบอกข้าหน่อยเถิดว่าวันพรุ่งนี้ท่านจะยังคงอยู่กับข้า” เนิร์ฟจ้องเข้าไปในดวงตาของนาง “วันพรุ่งนี้คือวันแรกที่ข้าจะได้มีชีวิตเป็นของตัวข้าเอง ข้าอยากให้ท่านร่วมเป็นส่วนหนึ่งของมัน ท่านรับปากได้หรือไม่ว่าท่านจะอยู่กับข้า – อีกแค่วันเดียวเท่านั้น แล้วค่อยคิดว่าท่านจะอยู่กับข้าต่อไปหรือท่านจะกลับลงทะเล” เนิร์ฟรับรู้ได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ส่งผ่านออกมาจากดวงตาสีเขียวมรกตคู่นั้น หัวใจของเขามีความหวังขึ้นมาอย่างประหลาด และเมื่อเงือกสาวผงกศีรษะรับคำ ความชอกช้ำในคืนนี้ก็คล้ายกับอันตรธานหายไปหมดสิ้นในพริบตานั้นเอง VII นาตาชาแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อเห็นเนิร์ฟเดินเข้ามาในร้านพร้อมหญิงสาวโฉมงามนางหนึ่ง “ท่านลุงมาธีอุสอยู่ไหม นาตาชา?” เนิร์ฟถามขณะพาหญิงสาวมาหยุดที่แผงคิดเงิน ขณะนี้เป็นยามตะวันอยู่กึ่งกลางท้องฟ้า เขารู้ว่าเจ้าของร้านเครื่องหนังไม่เคยออกไปทานอาหารกลางวันที่ใดนอกจากทานฝีมือลูกสาวในร้านของตนเอง “อยู่” นาตาชาตอบสั้นๆ สองตาจ้องมองเนิร์ฟและหญิงสาวแปลกหน้าสลับกันไปมาด้วยความงุนงง “อ้อ นาตาชา นี่เมลิซ เมลิซ นี่นาตาชา เพื่อนสนิทของข้าเอง” เนิร์ฟแนะนำให้หญิงสาวทั้งสองรู้จักกัน น้ำเสียงของเขาสั่นเครือเล็กน้อยขณะเอ่ยความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนาตาชา “เจ้ามาหาพ่อข้าทำไมหรือ?” นาตาชาถาม ทำเหมือนไม่เห็นรอยยิ้มที่หญิงสาวข้างกายเนิร์ฟส่งมาให้อย่างผูกมิตร “ข้ามีเรื่องมาคุยกับท่านลุง” เนิร์ฟตอบ ยื่นถุงเงินและชุดกระโปรงที่เขาแอบขโมยจากราวตากผ้าของนาตาชาเมื่อสองคืนก่อนกลับให้นาง “นี่เงินและกระโปรง ข้าเป็นคนขโมยมันไปเอง เอ้อ เงินนั้นข้าใช้เพียงสามร้อยเปโรเท่านั้น ไม่ขาดไม่เกินแม้แต่เหรียญเดียว ไว้ข้าได้งานทำเมื่อใด จะรีบนำมาใช้คืน” “เดี๋ยวก่อน ข้างงไปหมดแล้ว” สาวผมดำขึงตามองชุดกระโปรงในมือ ก่อนจะกระหวัดตามองหญิงสาวแปลกหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า นาตาชาพอจะคาดเดาได้แล้วว่านี่เป็นเรื่องราวใด นางวางถุงเงินและกระโปรงลงบนแผงคิดเงินอย่างแรงและถามกระแทกเสียงว่า “เนิร์ฟ เจ้านำเงินของข้าไปซื้อเสื้อผ้าให้หญิงนางนี้ใช่หรือไม่?” เนิร์ฟผงกศีรษะรับ แต่ไม่พูดคำใดออกมา นาตาชาหน้าแดงด้วยความโกรธ นางอ้อมแผงคิดเงินมาหยุดตรงหน้าเนิร์ฟและตบหน้าเขาเต็มฝ่ามือ เสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังสนั่นร้าน หญิงสาวผมเงินร้องอุทานด้วยความตกใจ นาตาชาไม่สนใจ บัดนี้ดวงใจของนางคล้ายถูกย่ำโดยกีบเท้าม้านับพันตัว นางน้ำตาไหล ครวญคร่ำออกมาด้วยความเสียใจ “เจ้านำเงินข้าไปซื้อเสื้อผ้าให้หญิงอื่น เจ้าเลวมาก ทั้งที่เจ้าก็น่าจะรู้ว่าข้าคิดอย่างไรกับเจ้า ทำไมเจ้าถึงทำอย่างนี้!” “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไรกับข้า!” เนิร์ฟตอบกลับ ยกมือลูบแก้มตนเองด้วยความเจ็บปวด “กับข้า เจ้าเป็นเพื่อนที่ดีเสมอมา แต่หากเจ้าคิดกับข้าเป็นอื่น ข้าก็ต้องขอบอกว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ข้าไม่เคยรักเจ้าอย่างนั้น นาตาชา!” “เป็นเพราะหญิงนางนี้สินะ” นาตาชาหันขวับมาทางหญิงสาวผมเงินผู้ยืนหน้าตาตื่นเพราะเพิ่งเคยเห็นมนุษย์ทะเลาะกัน “ไม่ใช่เพราะนาง” เนิร์ฟตอบ เอื้อมมือดึงแขนให้เมลิซของเขามาหลบด้านหลังราวกลัวว่านาตาชาจะกระโดดเข้าทำร้าย “ไม่ใช่เพราะนางแล้วเพราะผู้ใด?” นาตาชาถาม ยกมือป้ายน้ำตา ขึงตามองเขาด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่ผสมทั้งโกรธเคือง เสียใจและผิดหวัง “เพราะข้าเอง ข้าไม่ได้รักเจ้าอย่างที่ผู้ชายรักผู้หญิง” เนิร์ฟจ้องตานาง “แต่ข้ารักเจ้าเหมือนพี่ชายรักน้องสาว นั่นคือสิ่งที่ถูกต้อง” “นั่นคือสิ่งที่เจ้า ‘คิดว่า’ ถูกต้องต่างหาก!” นาตาชาแผดเสียงใส่เขา “เจ้าไม่เห็นรึ นางตาเขียวและผมเงิน  นางไม่ใช่คนหมู่บ้านเรา เจ้ากำลังจะถูกนางหลอกลวง” “ข้าไม่ได้หลอกลวงใคร” หญิงสาวผู้เป็นต้นเหตุถลันกายออกจากด้านหลังชายหนุ่ม “อย่างน้อยก็ไม่คิดหลอกลวงเขา” “และข้าก็ไม่มีอะไรให้นางหลอกลวง” เนิร์ฟพูดเสริมแทบจะทันที นาตาชามีสีหน้าแห่งความปวดร้าวใจ นางหมุนตัวกลับไปที่แผงคิดเงินเพื่อตั้งสติ เป็นจังหวะเดียวกับที่มาธีอุสผู้มีเรือนกายสูงใหญ่และไว้หนวดเคราเฟิ้มเดินลงบันไดมาจากชั้นบนพอดี “อะไรกัน อะไรกัน ใครมาทะเลาะกันในร้านของข้า” เจ้าของร้านเครื่องหนังหยุดชะงักที่บันไดขั้นสุดท้ายเมื่อเห็นว่าภายในร้านมีบุคคลเพียงสามคน “อ้าว เนอร์ฟาราโก้ เกิดอะไรขึ้น พาสาวงามที่ไหนมาด้วยล่ะนั่น?” “ข้ามีเรื่องมาขอความช่วยเหลือจากท่านลุงขอรับ” เนิร์ฟค้อมศีรษะกล่าวอย่างนอบน้อมขณะนาตาชาหันหน้าเข้าหาผนังพยายามปิดบังไม่ให้บิดาเห็นว่านางกำลังร่ำไห้ “เรื่องอันใดเล่า?” มาธีอุสคลี่ยิ้มบางบนริมฝีปากอย่างใจดี ก่อนจะเดินลงมาหาจากขั้นบันไดที่หยุดยืน “เอ นาตาชา นั่นเจ้าร้องไห้รึ” “เปล่าจ้ะพ่อ” ผู้ตอบตอบพลางปาดน้ำตาเป็นการใหญ่ ทว่ายิ่งปาด น้ำตากลับยิ่งเปียกชุ่มจนเห็นเด่นชัดยิ่งขึ้น “เปล่าก็เปล่า” น้ำเสียงของบิดาสลดลงเมื่อชำเลืองมองหญิงงามผมเงินกับรอยฝ่ามือบนแก้มเนิร์ฟรวมถึงหยดน้ำตาของลูกสาว สามภาพนั้นอธิบายให้เขาฟังได้ดีกว่าคำพูด มาธีอุสยังคงยิ้มแย้มเหมือนไม่พบเห็นสิ่งใดผิดปกติขณะหยุดยืนข้างนาตาชาและเลิกคิ้วมองสาวผมเงินอย่างรอให้เนิร์ฟแนะนำ “นี่เมลิซขอรับท่านลุง นางเป็นหญิงที่ข้าช่วยชีวิตไว้จากทะเลเมื่อสองวันก่อน” เนิร์ฟกล่าวอย่างรวบรัด “ข้าจะอธิบายทุกอย่างให้ท่านฟังอย่างละเอียด แต่ท่านต้องให้ข้าอธิบายในที่ๆ มิดชิดกว่านี้” น้ำเสียงอันเอาจริงเอาจังของเขาดึงความสนใจของนาตาชากลับมาอีกครั้ง “ได้สิ ในห้องทำงานของข้าด้านบนเป็นไร?” เจ้าของร้านเครื่องหนังถาม “ได้ขอรับ” เนิร์ฟค้อมศีรษะอีกครั้ง และหันมาทางเงือกสาว “รอข้านะ เดี๋ยวข้าจะกลับลงมา” “ชงชามารับรองแม่หญิงนางนี้ด้วยนะ นาตาชา” มาธีอุสสั่งบุตรสาว เอื้อมมือบีบไหล่นางทีหนึ่งก็หมุนตัวมาพยักพเยิดให้เนิร์ฟเดิมตามขึ้นไปชั้นบน ทุกก้าวที่เท้าเหยียบขั้นบันไดไม้ จะมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังระคายหู แรกทีเดียวเนิร์ฟเกรงว่าหากเหยียบแรงไปขั้นบันไดจะหัก  แต่เมื่อเห็นการย่ำเท้าของเจ้าของร้าน เนิร์ฟก็มั่นใจว่าบันไดไม้ไม่มีทางหักแน่นอน เขาเดินตามหลังบิดาของนาตาชาไปอย่างสบายใจขึ้น แต่ไม่ได้พูดคุยกันจนกระทั่งมาถึงหน้าประตูห้องทำงาน “มาอย่างนี้พ่อเจ้าไม่ว่าหรือ?” มาธีอุสหันมาถาม เจตนาหยอกเย้า “ข้าเป็นอิสระแล้วขอรับท่านลุง” เนิร์ฟตอบ จ้องมองใบหน้าของผู้สูงวัยกว่าอย่างค้นหาอะไรบางอย่าง “หมายความว่ายังไงกันนี่?” “หมายความว่า ข้าออกจากบ้านของเคซ่าร์ช่างตีดาบมาแล้วน่ะขอรับ”   “หือ ไอ้เฒ่านั่นไล่เจ้าออกจากบ้านเชียวรึ?” “มิได้ขอรับ แต่เป็นข้าขอออกมาเอง” “โอ้...ขอถามเหตุผลได้ไหม?” “ได้ขอรับ” “เจ้าออกจากบ้านเคซ่าร์ช่างตีดาบมาทำไม?” “ข้าอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองขอรับและอีกอย่าง ข้าก็รู้ความจริงแล้วด้วย” “ความจริงหรือ? ความจริงอันใด?” “ความจริงที่ว่าข้าไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเขา” เนิร์ฟรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมด เปล่งคำพูดอีกหนึ่งประโยคออกมา “แต่ข้าเป็นลูกของท่านแม่...ที่เกิดกับท่านขอรับ ท่านลุงมาธีอุส!” IX ถึงแม้จะเรียกว่าห้องทำงาน แต่งานจริงๆ ที่มาธีอุสทำกลับมีเพียงคิดบัญชีและจัดการรายการสั่งซื้อเครื่องหนังประจำสัปดาห์เท่านั้น นอกจากนั้นเขาก็ใช้มันเป็นห้องรับแขก ห้องอ่านหนังสือและเป็นสถานที่สำหรับนั่งคิดถึงอดีตคนเดียวเงียบๆ เขาเคยคิดว่า แม้นีล่าจะปิดบังสักเท่าใด แต่อย่างไรวันนี้ต้องมาถึง มันมาถึงแล้ว มาถึงจริงๆ มาธีอุสนั่งหลังโต๊ะทำงาน เบื้องหน้าคือเนิร์ฟ – บุตรชายนอกสมรสที่เกิดขึ้นจากความปล่อยตัวปล่อยใจขณะแอบคบหาสัมพันธ์สวาทกับนีล่านักเต้นสาวของเขา มันเกิดขึ้นในปีเดียวกับที่เขาเพิ่งตกแต่งมารดาของนาตาชาเป็นภรรยา มันผิดศีลธรรม เขารู้ แต่ตอนนั้นมาธีอุสวัยหนุ่มไม่เคยตระหนัก และกว่าจะตระหนักก็เมื่อนีล่าบอกเขาว่านางท้อง มาธีอุสถึงได้บอกความจริงแก่นางว่าเขาไม่สามารถรับบุตรในท้องนางเป็นบุตรเขาได้ เพราะเขามีหญิงผู้เป็นคู่ชีวิตอยู่แล้ว นับจากวันนั้น นีล่าไม่เคยพูดคุยหรือพบหน้าเขาอีกเลย นางแต่งงานกับเคซ่าร์ช่างตีดาบผู้โง่เงาและกักขฬะสองสัปดาห์หลังนางแจ้งข่าวการท้องแก่เขา มาธีอุสเจ็บปวดหัวใจ แต่เมื่อคิดว่าความเจ็บปวดนี้คือราคาที่เขาต้องจ่ายแด่ความผิดศีลธรรมของตนเอง เขาจึงทนรับมันได้ มาธีอุสตั้งใจจะบรรเทามันโดยการให้ความช่วยเหลือเนิร์ฟเท่าที่สามารถ แต่บุตรชายเขากลับถูกใช้งานเยี่ยงทาสและไม่ค่อยได้รับอนุญาตให้เดินเที่ยวตลาดบ่อยนัก เขาทำได้เพียงมองดูเนิร์ฟเติบโตอยู่ห่างๆ และไม่ห้ามปรามที่บุตรสาวไปสนิทสนมด้วย เนิร์ฟกับนาตาชาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งสองคนเจอกันตอนที่ต่างฝ่ายต่างหนีไปเล่นน้ำทะเลเมื่ออายุสิบเอ็ดขวบและเมื่อนาตาชากลับมาเล่าถึงเพื่อนใหม่ที่ชื่อเนิร์ฟ มาธีอุสคิดว่าเทพเจ้าเมตตาเขาแล้ว เจ้าของร้านขายเครื่องหนังมอบเงินทองและของใช้ให้เนิร์ฟผ่านนาตาชา โดยบอกว่าเขาสงสารที่เนิร์ฟต้องเติบโตในครอบครัวช่างตีดาบผู้รักลูกไม่เท่ากัน แต่ของเหล่านั้นเมื่อถึงมือเนิร์ฟ เนิร์ฟก็มอบมันต่อมารดา แล้วมารดาก็ต้องฝืนใจมอบให้เคซ่าร์อีกหนึ่งทอดเพราะถูกบังคับ เคซ่าร์ใช้เงินทองเหล่านั้นมอบความสุขสบายให้ตัวเองและกุนโต้บุตรสุดที่รักซึ่งเป็นสิ่งที่มาธีอุสเกลียดที่จะเห็นที่สุด เขาจึงเลิกมอบเงินทองช่วยเหลือ แต่ก็แอบหวังว่าหากมีอะไรเดือดร้อนเนิร์ฟหรือนีล่าจะเห็นเขาเป็นที่พึ่งสำหรับการร้องขอความช่วยเหลือ น่าเสียดาย นีล่าไม่เคยพูดสิ่งใดกับเขาแม้ตอนที่เขาพานาตาชาไปเยี่ยมเมื่อนางป่วยหนักสองปีก่อน นางตายบนเตียงนอนหลังจากนั้นสองคืน ไม่ได้ฝากข้อความใดให้เขา ไม่ได้ฝากข้อความใดให้เนิร์ฟ ไม่ได้ฝากข้อความใดให้เคซ่าร์และกุนโต้ นีล่าจากไปเงียบๆ เหมือนดอกไม้ดอกหนึ่งที่ร่วงหล่นจากต้นและถูกสายลมแห่งกาลเวลาพัดหายไปกับความมืด...เช่นเดียวกับแม่ของนาตาชา “เจ้ามีอะไรให้ข้าช่วยหรือ เนอร์ฟาราโก้” มาธีอุสเปล่งเสียงพูดออกมาเมื่ออดีตที่ผ่านพ้นหมุนวนกลับไปอยู่ในซอกลึกก้นหัวใจตามเดิม “ข้าอยากได้งานทำขอรับ ท่าน...เอ้อ...ท่านลุงช่วยหางานให้ข้าได้ไหม?” เนิร์ฟตอบอย่างเก้อกระดาก ยังวางตัวไม่ถูกนักว่าควรจะเรียกชายที่อยู่ตรงหน้าว่าท่านลุงเหมือนเดิมดีหรือไม่ “จะเอางานเช่นไรเล่า?” มาธีอุสจ้องมองบุตรชายนอกสมรส “เช่นไรก็ได้ขอรับ” เนิร์ฟพูดอย่างมุ่งมั่น “ขอแค่มีค่าจ้างและที่พักเท่านั้น ข้าไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้ว” “เจ้าจะพักอยู่กับใคร?” “กับเมลิซขอรับ” “เจ้าหมายถึงหญิงสาวผมเงินคนนั้น?” “ขอรับ” “นางเป็นคนรักของเจ้า?” “วันนี้ยังตอบไม่ได้ แต่พรุ่งนี้คงตอบได้ขอรับ” “เพราะเหตุใด?” “เพราะว่า...” เนิร์ฟลังเลเล็กน้อย ก่อนตัดสินใจ บอกเล่าความจริงของเงือกสาวทั้งหมดให้มาธีอุสรับรู้ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 12:43:15

ความคิดเห็นที่ 2 X สัมพันธ์ที่เริ่มต้นด้วยคำลวง ไม่เคยมีผลพวงท้ายสุดที่สวยงาม... ประโยคที่อยู่ในบทเพลงของนักขับลำนำข้างถนนผู้หนึ่งกำลังก้องกังวานในสองหูของมิลล์ เงือกสาวนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ผู้ที่ควรนอนเคียงข้างนางขณะนี้ยังไม่กลับ เนิร์ฟไปส่งสินค้ากับชายอ้วนเจ้าของร้าน คืนนี้เขาไปนานกว่าปกติ มิลล์เลิกผ้าห่มและลุกจากเตียง เดินมาที่หน้าต่างของห้องพักบนร้านขายผ้าไหมที่นางและเนิร์ฟมาทำงานเป็นผู้ช่วยเจ้าของร้านด้วยความช่วยเหลือของมาธีอุส นี่ก็ครบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่นางขึ้นมาล่าเหยื่อบนฝั่ง หากราชินีจะส่งผู้ใดมาลากตัวนางไปรับโทษ มันก็สมควรที่จะเป็นคืนนี้ ไม่ว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ถูกหรือไม่ แต่มิลล์ก็ดีใจที่ตนได้เลือกอยู่บนพื้นดินและใช้ชีวิตอยู่กับ...คนที่นางรู้ตัวว่ารักเขา ชีวิตที่หันหลังให้กับทะเล เป็นชีวิตที่มีความสุขอย่างคาดไม่ถึง พวกมนุษย์แปลกประหลาดกว่าชาวน้ำ แต่พวกเขาก็มีสีสันในชีวิต ทั้งเสื้อผ้า เครื่องประดับ อาหาร ที่อยู่อาศัย ข้าวของเครื่องใช้ ทุกอย่างมีทั้งที่นางเห็นว่าเป็นประโยชน์และไร้ประโยชน์ เช่นประโยชน์ของรถม้าและความไร้ประโยชน์ของเสื้อคลุมที่ทำจากขนสัตว์ นอกหน้าต่าง ท้องฟ้ายามราตรีแลบแปลบปลาบด้วยประกายสายฟ้า ฝนจะตกอีกไม่ช้า แต่รถม้าส่งผ้าไหมของเนิร์ฟและชายอ้วนยังคงไม่กลับมา มิลล์ถอนหายใจ หมุนตัวกลับมาที่ความมืดมิดของห้อง นางเดินไปจุดตะเกียง เริ่มคุ้นชินแล้วกับการใช้เปลวไฟให้แสงสว่าง ขณะนี้นางกำลังเริ่มหัดเขียนอักษรของมนุษย์ ภรรยาของชายอ้วนเป็นคนสอน นางบอกว่าหากมิลล์รู้อักษร อีกหน่อยจะให้งานทำเป็นคนจดบัญชีอีกหนึ่งตำแหน่ง สามีภรรยาเจ้าของร้านขายผ้าไหมไม่มีลูก พวกเขารักมิลล์และเนิร์ฟประหนึ่งลูกในไส้ที่พลัดพรากจากกันมานาน หัวใจของเงือกสาวยามนี้ชุ่มฉ่ำด้วยความรักที่ไม่เคยได้รับมาก่อน นางนึกภาพไม่ออกเลยว่าหากต้องกลับไปมีชีวิตตามวิถีชาวน้ำอีกครั้ง นางจะทนอยู่ได้อย่างไร มิลล์ทรุดกายนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือ หยิบม้วนกระดาษสีน้ำตาลแผ่นหนึ่งที่ปักอยู่ในโหลออกมาคลี่ มันเป็นแผ่นหนังที่รวมตัวอักษรพื้นฐานต่างๆ เข้าด้วยกันสำหรับให้มนุษย์เด็กๆ หัดเขียน เงือกสาววางกระดาษนั้นลงบนโต๊ะ ใช้หินเล็กขัดเงาสองก้อนทับมุมบนและล่างไม่ให้กระดาษงอตัว เรียบร้อยจึงหยิบม้วนกระดาษเปล่าออกมาจากโหลข้างๆ กัน นางทำแบบเดียวกับแผ่นที่แล้วก่อนหยิบปากกาขนนกและขวดหมึกออกมา ตั้งใจจะเขียนชื่อของตนเองและคำง่ายๆ ตามที่ภรรยาของชายอ้วนสอน แต่ฉับพลันนั้น เสียงสายฟ้าก็ฟาดเปรี้ยง สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา สมาธิของเงือกสาวแตกกระเจิง โสตประสาทของชาวน้ำส่งสัญญาณเตือนว่ามีชาวน้ำเผ่าพันธุ์เดียวกับนางกำลังเพ่นพ่านอยู่ที่ถนนด้านนอก มิลล์เหลียวหน้ากลับไปมองที่หน้าต่าง เสียงเม็ดฝนสาดกระเซ็นใส่กระจกดังเกรียวกราวราวมีคนใช้มือเคาะ และนางก็พบว่านั่นไม่ใช่เสียงเม็ดฝนเพียงอย่างเดียว แต่ว่ามีบุคคลผู้หนึ่งกำลังเคาะกระจกหน้าต่างห้องนอนของนางอยู่จริงๆ เงือกสาวทะลึ่งกายลุกขึ้นยืน ใจเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว ผู้ที่อยู่นอกหน้าต่างเป็นหญิงสาวผมทอง นัยน์ตาสีเขียว ข้างแก้มมีปานแดงจุดเล็กๆ มิลล์จำได้ดีว่านั่นคือร่างในยามแปลงเป็นมนุษย์ของราจี – เงือกผู้เป็นพี่เลี้ยงสอนการล่าเหยื่อให้นางนั่นเอง! ราจีใช้หลังมือเคาะกระจกหนักหน่วงขึ้น มิลล์สั่นศีรษะเป็นทีไม่อนุญาตให้นางเข้ามา ราจีจึงยกมือขวาทาบกระจก บังเกิดแสงสว่างแวบพร้อมกับสายฟ้า เสียงฟ้าร้องครืนดังตามมาในเวลาที่บานกระจกแตกเพล้ง มิลล์หันกายหมายวิ่งหนีไปที่ประตูห้อง แต่ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก ชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาสามคน พวกเขายืนกอดอกขวางประตูปิดกั้นหนทางหลบหนี มิลล์มองรอบตัวอย่างร้อนรนขณะราจีสอดตัวผ่านหน้าต่างเข้ามา เงือกสาวผู้เลือกที่จะละทิ้งทะเลถอยกรูดไปมุมห้อง ในมือของนางมีเพียงปากกาขนนก ซึ่งไม่สามารถต่อกรกับเวทมนตร์ของชาวน้ำขั้นสูงอย่างราจีได้แม้แต่จะคิด “ราชีนีส่งข้ามาตามหาเจ้า” เงือกพี่เลี้ยงจ้องมองเงือกสาวด้วยความเย็นชา “เพื่อพากลับไปรับโทษ” มิลล์ก้มหน้านิ่งงัน นึกเสียดายที่ราจีสอนนางเพียงใช้มารยาหญิง ไม่สอนนางให้ใช้เวทมนตร์ ไม่เช่นนั้นตอนนี้นางอาจมีหนทางรอดบ้าง “ทหาร คุมตัวนางออกไป” ราจีออกคำสั่งเสียงเข้ม เงือกสาวผู้ถูกจับกุมน้ำตาไหลเมื่อถูกชายฉกรรจ์ชาวน้ำสองตนเดินเข้ามายึดแขนทั้งสองข้าง  นางไม่ได้ขัดขืน ด้วยทราบดีว่าขัดขืนไปก็เท่านั้น นางไม่สามารถหนีรอดการลงทัณฑ์ ไม่เคยมีใครหนีรอดการลงทัณฑ์จากชาวน้ำได้ มิลล์ถูกลากออกจากประตูห้องนอน ที่หน้าห้องยังมีชายฉกรรจ์อีกสองคนยืนคุมตัวภรรยาชายอ้วนผู้กำลังแตกตื่นคิดว่าบุคคลทั้งหมดนี้คือโจรและเมื่อนางเห็นมิลล์ถูกลากตัวออกมา นางก็ยิ่งแตกตื่นเป็นสองเท่าด้วยนึกว่าพวกเขาจะพาหญิงสาวไปกระทำเรื่องราวอันต่ำทราม “หยุดนะ พวกเจ้าจะนำตัวนางไปที่ใด!” ภรรยาของชายอ้วนผู้อวบอ้วนเทียมเท่าสามีร้องตะโกน “พวกข้าจะพานางกลับไปรับโทษ นางเป็นนักโทษหนีคดีมาจากเมืองของเรา” ราจีเป็นผู้ตอบขณะนางเดินออกมาจากห้องนอนเป็นคนสุดท้าย ขณะนั้นมิลล์ได้ถูกลากลงบันไดไปแล้ว “ไม่จริง เมลิซเป็นนักโทษที่เมืองใด!” “ที่เมืองนี้ไง” ราจีพยักหน้าให้ชายฉกรรจ์ทั้งสองปล่อยตัวภรรยาของชายอ้วน เมื่อชายฉกรรจ์ทำตามคำสั่ง ราจีก็แสยะยิ้มที่กว้างชนิดริมฝีปากฉีกจรดใบหู เขี้ยวที่เป็นซี่เล็กๆ เหมือนฟันปลาปรากฏเต็มปาก และลิ้นที่แลบออกมานั้นก็ยาวจนสามารถเอื้อมไปแตะจมูกของภรรยาชายอ้วนได้ทั้งๆ ที่ยืนห่างกันหลายวา ภรรยาชายอ้วนสะดุ้งเฮือก เบิกตาค้าง ก่อนเป็นลมล้มตึงไปด้วยความพรั่นพรึงในบัดนั้น “ลากตัวนางไปไว้ในห้องตามเดิม” ราจีสั่งด้วยน้ำเสียงดูแคลนขณะกลับสู่สภาพมนุษย์ผู้งดงาม นางหันหลังให้เมื่อข้ารับใช้ทั้งสองช่วยกันหิ้วปีกเจ้าของร่างอวบอ้วนเข้าไปหลังประตูห้องนอน ราจีก้าวเท้าลงบันไดมาด้านล่าง ได้ยินเสียงม้าเวทมนตร์พ่นลมฟืดฟาด พวกมันคงอยากกลับลงทะเลเพื่อคืนสู่ร่างม้าน้ำของตนเองเต็มแก่แล้ว นางคิดพลางสาวเท้าให้เร็วขึ้น ฝนด้านนอกยังตกไม่หยุด นางย่างเท้าผ่านประตูร้านมาที่ถนนซึ่งรถม้าจอดอยู่ ที่จริงมันไม่ควรถูกเรียกว่ารถม้า เพราะสัตว์ที่เทียมมันไม่ใช่ม้า แต่เป็นสัตว์ที่รูปลักษณ์คล้ายม้า มันคือม้าน้ำที่ถูกเวทมนตร์ของราชินีเงือกเสกขยายร่างให้ใหญ่และเติมขาให้อีกสี่ข้าง ส่วนตู้โดยสารด้านหลังเป็นรูปเปลือกหอย โครงรถและล้อทำจากหินใต้ทะเล และท่ามกลางม่านฝน ข้างรถม้าประหลาด  มิลล์ออกอาการดื้อดึงไม่ยอมขึ้นรถ “ข้าขอเขียนอะไรไว้เป็นการบอกลาเขาหน่อยไม่ได้เลยหรือท่าน?” เงือกสาวอ้อนวอนต่อชายฉกรรจ์และหันมาอ้อนวอนราจีด้วยประโยคเดียวกันเมื่อนางเดินไปถึง “ไม่ได้” ราจีพูดตัดบทและโบกมือให้ข้ารับใช้ลากมิลล์เข้าไปในตู้โดยสารเปลือกหอยของรถม้าให้ได้ “ไม่ ข้าจะไม่ยอมจากไปในสภาพนี้” มิลล์ขืนกายอยู่กับที่เมื่อถูกฉุดกระชาก “ข้า – ” คำพูดของเงือกสาวชะงักลงเมื่อพบว่าราจีกำลังหรี่ตาจ้องมองไปที่ปลายถนน เสียงฝีเท้าม้าดังขึ้นพร้อมกับเสียงล้อรถ มิลล์มองตามสายตาของเงือกพี่เลี้ยงไป รถม้าของชายอ้วนปรากฏในคลองสายตา มันแล่นมาบนถนนด้วยความเร็ว แส้ในมือของชายอ้วนตวัดลงบนผิวม้า ผู้ที่นั่งตัวเปียกโชกอยู่ข้างชายอ้วนเหมือนจะรับรู้สิ่งผิดปกติ เขาผุดลุกขึ้นยืนทั้งที่รถม้ายังวิ่งอยู่ และดาบชั้นเลิศซึ่งคาดไว้ข้างเอวเพื่อป้องกันโจรร้ายระหว่างทางก็ถูกชักออกมาทันที! XI เนิร์ฟกระโดดลงบนพื้นถนนอย่างรวดเร็วเมื่อรถม้าของชายอ้วนหยุดลงหน้ารถม้าประหลาดคันนั้น เขารู้ว่าพวกมันเป็นใคร เมลิซเคยบอกเขาว่าราชินีเงือกจะส่งคนมาตามจับนางไปรับโทษหากครบกำหนดเจ็ดวันแล้วนางยังไม่กลับลงทะเลพร้อมเหยื่อผู้เป็นของกำนัล “หยุดอยู่ตรงนั้น ข้าไม่อยากทำร้ายใคร” หญิงผมทองผู้ยืนมองเขาอยู่ข้างๆ เมลิซส่งเสียงพูดเย็นยะเยียบ “พวกเจ้าจงปล่อยตัวเมลิซมาเดี๋ยวนี้!” เนิร์ฟคำรามแข่งเสียงฟ้าร้อง มือถือดาบย่างสามขุนเข้าไปหาขณะชายอ้วนอุ้ยอ้ายลงจากแท่นบังคับรถม้าตามมาด้านหลัง “ถ้าเจ้าก้าวมาอีกก้าวเดียว ข้าจำเป็นต้องฆ่าเจ้า” ราจีเอื้อมมือไปคว้าแขนมิลล์มากำไว้ “นี่คือคำเตือนครั้งสุดท้ายและนางชื่อมิลล์ มิใช่เมลิซ” “ข้าไม่สน!” เนิร์ฟเดินอ้อมม้าประหลาดเข้ามาไม่หยุดเท้า ราจีปรายตาส่งสัญญาณกับข้ารับใช้ ชายฉกรรจ์ผงกศีรษะและก้าวปราดจากจุดที่ยืนกระโจนใส่เนิร์ฟอย่างพร้อมเพรียง! บัดดลนั้น ประกายดาบในมือเนิร์ฟไหววูบตัดเม็ดฝนและอากาศ คมดาบฟันร่างชาวเงือกเพศผู้ที่โถมเข้าไปตนแรกขาดเป็นสองท่อน เลือดสีเขียวเหนียวเหนอะสาดกระจายตัดเม็ดฝนและอากาศ เนิร์ฟไม่เคยฆ่าคน อีกทั้งไม่เคยใช้ดาบทำร้ายใคร เขารู้วิธีตีมัน เขารู้วิธีใช้มัน แต่เขาก็เป็นเพียงคนธรรมดา ไม่ใช่นายทหารผู้ผ่านการฝึกปรือฝีมือการต่อสู้ เมื่อร่างของเงือกเพศผู้ตนแรกถูกฟันขาดเป็นสองท่อน มือของเขาก็ถูกเงือกเพศผู้ทางซ้ายตะปบหมับและจับพลิกหมุน ร่างของเนิร์ฟหมุนวูบกลางอากาศตามแรงพลิกอันมหาศาล แผ่นหลังของเนิร์ฟกระแทกพื้นถนนที่เป็นหินอย่างแรง ความเจ็บปวดแผ่ขยายไปทั่วกาย ปลายมือของเขาไร้ความรู้สึก ดาบเล่มนั้นกระเด็นไป ชาวเงือกเพศผู้ทางขวาก้าวเข้ามาใช้เท้ากระทืบลงบนหน้าอกเนิร์ฟ เขาร้องออกมาอย่างสุดทนทานความเจ็บปวด พลัน แส้หนังเส้นหนึ่งก็ตวัดวูบพันขาเงือกเพศผู้ตนนั้นก่อนที่มันจะตวัดอีกครั้งและส่งร่างของผู้ถูกพันปลิวกระเด็นไปกระแทกกับตู้โดยสารรถม้าประหลาดแตกเป็นเสี่ยงๆ เนิร์ฟเงยหน้ามองผู้ถือแส้ที่เดินเข้ามาหยุดยืนข้างกายเขา เป็นชายอ้วนเจ้าของร้านขายผ้าไหม! “ปล่อยตัวบุตรสาวข้าเดี๋ยวนี้” ชายอ้วนตวัดแส้ในมือวูบวาบเป็นเชิงขู่ ท่าทีของเขาไม่อุ้ยอ้ายอืดอาดดั่งปกติ ทว่ากลับเปี่ยมไปด้วยความกระฉับกระเฉงและดุดัน “ท่าน...” มิลล์สะบัดมือจนหลุดจากราจี เงือกสาวถลามาประคองชายหนุ่มขณะชายอ้วนขยับมายืนตรงหน้าพวกเขาอย่างปกป้อง เงือกเพศผู้ที่เหลืออยู่อีกสามตนโถมกายเข้ามาพร้อมเสกสามง่ามจากกลางอากาศเป็นอาวุธ แต่เพียงแค่เสกเท่านั้น ชายอ้วนก็คำรามก้องถนนและตวัดมือสะบัดแส้แนวขวาง เสียงแส้แหวกสายลมดังหวืดปะทะเข้ากับลำตัวของเงือกเพศผู้ทั้งสามตนนั้น ด้วยความเร็วและแรง สายแส้สามารถตัดร่างของเงือกเพศผู้กลางอากาศได้ไม่ต่างจากดาบของเนิร์ฟ! “มิเลว มิเลวทีเดียว” ราจีพึมพำอย่างพอใจ เคลื่อนกายนวยนาดผ่านซากศพและอวัยวะภายในของบรรดาเงือกเพศผู้ที่หล่นเขละขละอยู่บนพื้น นางสะบัดศีรษะปล่อยให้ผมทองปลิวสยายกลางสายฝน พริบตานั้น เส้นผมของนางยาวขึ้น ยาวขึ้นและยาวขึ้น เมื่อนางสะบัดศีรษะไปมา เส้นผมบนศีรษะก็แปรสภาพกลายเป็นสายแส้นับร้อยๆ เส้นโบกโบยใส่ร่างชายอ้วนอย่างไม่อาจหลบหนี ร่างของชายอ้วนล้มลง เสียชีวิตในสภาพที่ต่อให้ภรรยาก็จำศพแทบไม่ได้ เบื้องหลังซากศพของชายอ้วน ยังเหลือร่างของมิลล์ที่ประคองกอดเนิร์ฟในอ้อมแขน “ทีนี้คงไปกับข้าได้แล้วใช่หรือไม่?” ราจีส่งเสียงถาม สายแส้หดตัวกลับคืนสู่สภาพเส้นผมสีทองตามเดิม “ข้าจะไป แต่โปรดชุบชีวิตท่านยาโซและไม่ทำร้ายเนอร์ฟาราโก้ได้หรือไม่?” มิลล์ต่อรองเสียงแหบแห้ง “ไม่เด็ดขาด การที่เขาฆ่าชาวเงือกของพวกเรา โทษของเขาคือตัดหัว” ราจีฉีกยิ้มและตอบ “แต่ข้าคิดว่า องค์ราชินีอาจมีความคิดที่ดีมากกว่านั้น” XII การที่แผ่นหลังของเนิร์ฟกระแทกพื้นหินอย่างแรง กระดูกสันหลังของเขาได้หักลงเป็นจำนวนหลายท่อน เขาไม่ควรลุกขึ้นยืนและเดินได้ แต่ด้วยฤทธิ์ของน้ำตาเงือกที่สามารถรักษาได้ทุกอย่างแม้กระทั่งความตาย เนิร์ฟจึงสามารถกลับมาอยู่ในร่างกายที่แข็งแรงสมบูรณ์เหมือนก่อนบาดเจ็บด้วยน้ำตาของมิลล์ แต่มันก็เท่านั้น บัดนี้พวกเขาถูกพาตัวมาถึงชายหาดแล้ว เนิร์ฟถูกชาวเงือกเพศผู้ซึ่งราจีชุบชีวิตให้ฟื้นขึ้นมาทั้งห้าตนผลักลงไปนั่งคุกเข่าบนพื้นทราย เบื้องหน้าเขาคือบรรดาชาวเงือกนับสิบตนที่ยืนเรียงแถวหน้ากระดานขนาบสองข้างของหญิงสาวนางหนึ่งผู้กำลังยืนเอามือไพล่หลังหันหน้าจ้องมองทะเลด้วยความสงบนิ่ง “มาแล้วหรือ ราจี” หญิงผู้นั้นกล่าว เสียงของนางมีอำนาจกังวานแห่งความทรงพลังทำให้เนิร์ฟขนลุกเกรียว “เพคะ” ราจีรับคำนบนอบขณะกดให้มิลล์นั่งคุกเข่าข้างๆ เนิร์ฟ “ดี ข้าอยากเห็นหน้าผู้ที่หันหลังให้ชาวน้ำเต็มแก่ มิเคยมีผู้ใดกล้าทำเยี่ยงนี้นานแล้ว” ผู้เป็นนายหญิงแห่งเงือกทั้งปวงหมุนตัวกลับมาแช่มช้า ฝนเม็ดเล็กๆ โปรยม่านน้ำลงมาแต่งเติมบรรยากาศให้รันทดใจ นางเป็นหญิงสาวที่ไม่แก่กว่าราจีเสียเท่าไหร่ ทว่ารัศมีของความงามในเรือนผมสีครามและนัยน์ตาสีเขียวก็กลบรัศมีของราจีและเงือกบริวารทั้งหมดสิ้น นางเป็นหญิงที่หากบุรุษผู้ใดได้ยลโฉม บุรุษผู้นั้นมิอาจไม่หลงรัก! แต่บุรุษผู้นั้นไม่ใช่เนิร์ฟ ในสายตาของเขา ราชินีเงือกเป็นหญิงที่น่าหวาดกลัวที่สุดในโลก นางเคลื่อนกายแผ่วเบามาหยุดตรงหน้าเขา การเคลื่อนไหวของนางเลื่อนลอยในลักษณะที่ฝ่าเท้าแทบไม่ติดพื้น เนิร์ฟสั่นระริกไปทั้งกาย เขาล่วงรู้ว่าสิ่งที่ทรมานกว่าความตายได้ย่างกรายมาเยือนเขาแล้ว “และหากข้าเดามิผิด นี่คงเป็นเนอร์ฟาราโก้ บุรุษผู้ทำให้นางเงือกน้อยของข้าละทิ้งทะเล” ราชินีเงือกผู้แต่งองค์ทรงเครื่องด้วยชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าประดับประดาด้วยเพชรพลอยจากใต้ทะเลกล่าว มงกุฎไข่มุกบนศีรษะนางส่องประกายล้อหยาดฝนและสายฟ้าแวววาว เนิร์ฟและมิลล์ได้แต่หันมองกันและกัน พวกเขาพูดอะไรไม่ออก ความหวาดหวั่นในอนาคตที่มืดหม่นทำลายความหวังในจิตใจทั้งสองดวงนั้นย่อยยับ เงือกสาวน้ำตาไหล นางทราบดีว่าราชินีเงือกมีนิสัยเช่นไร ป่วยการที่ผู้ใดจะไปร้องขอความเมตตา “โทษของการละทิ้งทะเลคือความตาย แต่ข้าจะไม่ลงโทษเจ้าด้วยความตาย” สุ้มเสียงอันไพเราะของราชินีเงือกดังขึ้นอีกครั้งหลังจากยืนมองสองหนุ่มสาวจ้องตากันอยู่นาน “แต่ข้าจะปล่อยให้พวกเจ้าได้อยู่ด้วยกันไปตราบชั่วนิรันดร เจ้าว่าดีหรือไม่ มิลล์?” มิลล์ไม่เชื่อว่าราชินีของนางจะปล่อยให้นางและเนิร์ฟอยู่ด้วยกันจริงๆ นางสั่นศีรษะ ราชินีเงือกหัวเราะเบาๆ “เจ้าไม่มีทางปฏิเสธ” “ข้ายินดีที่จะอยู่กับนางไปชั่วนิรันดร์ หากท่านฆ่านาง ข้าก็ไม่เสียใจที่จะตายตามนางไป” เนิร์ฟรวบรวมความกล้าเปล่งเสียงอันสั่นเครือออกมา พร้อมกับพูด เขาเอื้อมมือออกไปจับมือของมิลล์มากุมแนบแน่นอย่างต้องการยืนยันให้ราชินีเงือกได้เห็นความรักของเขาที่มีต่อเงือกสาว “ข้าบอกแล้วว่าจะไม่ลงโทษพวกเจ้าด้วยความตาย” ราชินียิ้มหวานหยาดเยิ้ม ก่อนหันมาสั่งข้ารับใช้ที่เป็นเงือกเพศผู้ “เปลื้องผ้านางออก เดี๋ยวนี้” เนิร์ฟเบิกตาโตและทะลึ่งกายลุกขึ้น “ไม่นะ พวกท่านจะ – “ “หนวกหู!” ราชีนีเงือกตวาดและโบกมือหนึ่งที แสงสีครามทรงกลมพุ่งจากปลายนิ้วของนางเข้ากระแทกเต็มหน้าอกเนิร์ฟ ชายหนุ่มลอยละลิ่วไปด้านหลังล้มลงกระอักเลือดสีแดงออกจากปากราดรดพื้นทรายเป็นลิ่มๆ ขณะเดียวกันนั้น มิลล์ก็ถูกเงือกเพศผู้เหล่านั้นเปลื้องเสื้อผ้าออกจนเหลือเพียงกายขาวโพลนใต้สายฝน “ผู้หันหลังให้ทะเล ต้องได้รับโทษอย่างสาสม” ราชานีเงือกพูดกับมิลล์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลงในประโยคต่อมา “เจ้ากับมนุษย์ผู้นั้น ได้เสียกันแล้วใช่หรือไม่?” มิลล์หลบตาผู้ถามและไม่เอ่ยคำตอบ นั่นเท่ากับเป็นคำรับสารภาพ เนิร์ฟปาดเลือดออกจากริมฝีปาก ใช้ข้อศอกยันกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แต่ก็ต้องกระเด็นไปนอนกระอักเลือดอีกครั้งเมื่อราชินีเงือกสะบัดมืออย่างเกรี้ยวกราด ปล่อยลูกไฟสีครามพุ่งใส่ลำตัวชายหนุ่มอีกสามลูก เนิร์ฟร้อนวูบเหมือนถูกเหล็กเหลวร้อนๆ ที่อยู่ในเตาหลอมกรอกใส่ปากไหลลงคอผ่านสำไล้ไปกระจุกในกระเพาะอาหาร เขาดิ้นอย่างทุรนทุรายบนพื้นทรายที่เปรอะด้วยลิ่มเลือดของเขาเอง “อย่าทำร้ายเขาเพคะ!” มิลล์กรีดร้องเมื่อหันไปมองร่างที่บิดงอของชายหนุ่มโดยลืมดูว่าบัดนี้ ขาทั้งสองของนางได้กลายเป็นหางซึ่งแพรวพราวไปด้วยเกล็ดสีมรกตระยิบระยับกับครีบสีทองที่โบกสะบัดไปมาอย่างไร้ประโยชน์บนพื้นดิน “ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าไปมากกว่านี้” ราชีนีเงือกผู้เสกให้มิลล์ในร่างมนุษย์มีหางและครีบหัวเราะอย่างถูกใจ “แต่ข้าจะสาปเจ้าให้เป็นรูปปั้นประดับหาดแห่งนี้และสาปให้เขาสลายร่างกลายเป็นเม็ดทรายที่ต้องอยู่รายล้อมฐานรูปปั้นของเจ้าไปตลอดกาล” พลัน ราชินีเงือกก็อ้าแขนทั้งสองออกกว้าง เงยหน้ารับสายฝนและเปล่งเสียงร่ายมนต์ที่คำรามด้วยความโกรธา “ด้วยอำนาจแห่งมงกุฎไข่มุก เกลียวคลื่นและสิเน่หา ข้าขอสาปให้มิลล์ - นางเงือกน้อยของข้า เปลี่ยนร่างเป็นรูปปั้นประดับหาดและคู่รักของนางจงกลายเป็นเม็ดทรายที่รายล้อมรอบฐานรูปปั้น ข้าแต่โพไซดอน เทพเจ้าแห่งทะเล โปรดมอบพลังให้ข้า บันดาลให้ทุกผู้คนที่เข้ามาเยี่ยมชมหาดแห่งนี้ ต้องเหยียบย่ำเม็ดทรายเพื่อเอื้อมมือไปลูบคลำปทุมถันนางก่อนลาจาก เงือกน้อยของข้าและคู่รักของนางจักต้องอยู่คู่กันด้วยความทรมานไปเช่นนั้นตราบจนภพนี้จักถึงกาลอวสาน!” สิ้นคำสาปนั้น ท้องฟ้าก็ร้องครืนครันราวกับเป็นการรับคำจากเทพเจ้า มิลล์ไม่ทันได้เปล่งเสียงเว้าวอน ร่างของเนิร์ฟที่นางจับจ้องก็ร่างสลายกลายเป็นเม็ดทรายกองหนึ่ง เงือกสาวหันขวับกลับมาที่ราชินีด้วยความโกรธแค้น แต่นางก็ไม่มีโอกาสเปล่งเสียงแสดงความอาฆาต ร่างของนางทั้งหมดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายครีบนิ่งแข็งและกลายเป็นหินสลักสีขาวรูปหญิงสาวครึ่งมนุษย์ครึ่งปลาอย่างน่าอัศจรรย์... XIII “ใครได้จับปทุมถันรูปปั้นนั้น จึงถือว่าได้มาเหยียบที่นี่โดยสมบูรณ์” “เฮ้ จริงหรือ?” “จริงเสียยิ่งกว่าจริง” “ทำไมถึงจริง?” “เพราะรูปปั้นนี้เป็นรูปปั้นศักดิ์สิทธิ์” “ศักดิ์สิทธิ์เยี่ยงไร?” “แค่ฟังที่มาของมันแล้วเจ้าจะทึ่ง” “ก็เล่ามาสิ” “คืนหนึ่งเมื่อยี่สิบปีก่อน เทพเจ้าได้ส่งรูปปั้นนี้ลงมาประดับหาดทรายของเมืองเราเพื่อเป็นสิ่งอำนวยโชคของชาวบ้าน” “ยี่สิบปีก่อน – พี่ชายเจ้าก็หายตัวไปยี่สิบปีก่อนเหมือนกันมิใช่หรือ กุนโต้?” “บอกกี่หนแล้วว่าเขามิใช่พี่ชายข้า” ตอบพลางกระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะดังปัง ชายหนุ่มผู้มีร่างกายใหญ่ล่ำ ใบหน้าอุดมหนวดเคราถลึงตามองเพื่อนร่วมโต๊ะจากต่างถิ่น “ว่าแต่เจ้าเพิ่งมาถึงหมู่บ้านเราเช้านี้ เจ้ารู้เรื่องพี่ชายข้าได้อย่างไร?” ชายหนุ่มจากต่างถิ่นหัวเราะเล็กน้อย “เจ้าคงไม่รู้ ข้าเป็นญาติเพียงคนเดียวที่ฟีบีล - หญิงชราเจ้าของร้านขายผ้าไหมเหลืออยู่ นางเล่าเรื่องราวเมื่อยี่สิบปีก่อนให้ข้าฟัง เนอร์ฟาราโก้พี่ชายเจ้าและภรรยาของเขาหายตัวไปในคืนที่ยาโซ - สามีของฟีบีลถูกฆ่าตาย” “โดยใครนะ ตอนนั้นข้ายังเด็กรุ่นไม่ค่อยได้สนใจข่าวคราวเท่าใด” กุนโต้พยายามเบี่ยงประเด็นจากการพูดถึงพี่ชายผู้ที่เขาเกลียดชัง “ใครสักคนที่มีฝีมือร้ายกาจ – บางทีอาจเป็นฝีมือของอริเก่าสมัยยาโซเป็นขุนโจรอยู่ก็ได้” ชายหนุ่มต่างถิ่นพูดอย่างครุ่นคิด “ไม่น่าเชื่อนะว่าตาอ้วนนั่นจะเป็นขุนโจรแส้มรณะในตำนาน” กุนโต้เทเหล้าจากเหยือกดีบุกลงใส่แก้วตนเอง “มิเช่นนั้นข้าคงจะไปขอเรียนรู้เคล็ดวิชาสายโจรจากเขาเสียหน่อย วันๆ จะได้ไม่ต้องช่วยพ่อตีดาบอยู่เช่นนี้” “ถ้าเส้นทางสายโจรดีจริง เขาคงไม่เลือกที่จะมาเปิดร้านขายผ้าไหมเล็กๆ ที่นี่หรอก” ชายจากต่างถิ่นเทเหล้าก้นแก้วเข้าปากแล้วลุกขึ้นยืน ล้วงมือเข้ากระเป๋าเสื้อด้านใน หยิบเหรียญเงินออกมาวางสองเหรียญบนโต๊ะ “นี่ค่าเหล้า ถือว่าเป็นคำขอบคุณที่มานั่งเป็นเพื่อนคุยให้คนต่างถิ่นอย่างข้าคลายเหงา” “เจ้าจะมาช่วยงานฟีบิลที่ร้านขายผ้าไหมหรือ?” กุนโต้ถามพลางทอดตามองประกายของเหรียญเงินทั้งสองเหรียญนั้น “นางชราเกินกว่าจะไว้ใจลูกจ้างพวกนั้น” ชายจากต่างถิ่นตอบ ก่อนเดินเลี่ยงออกจากร้านเหล้ามาเงียบๆ ท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีส้ม ดวงตาอาทิตย์ใกล้ตกทะเลเข้าไปทุกขณะ ชายต่างถิ่นเดินทอดน่องตรงไปยังชายหาดที่เห็นอยู่ไม่ไกลหลังแนวต้นสน เขากำลังอยากทอดอารมณ์พอดี หากนำพิณติดกายมาด้วยคงจะดีไม่น้อยและคำพูดของกุนโต้ – ขี้เมาประจำร้านเหล้าแห่งนั้นก็ทำให้เขาอยากเห็นรูปปั้นนางเงือกผู้ลึกลับด้วยสองตาของตัวเอง ยามโพล้เพล้ หาดไร้คน ฟีบิลเตือนเขาไม่ให้เข้าใกล้ชายหาดเมื่อใกล้ค่ำ แต่ชายต่างถิ่นมิได้ครั่นคร้ามต่อคำเตือนนั้น เขาเดินเข้าสู่หาดทรายสีขาวละเอียดขณะน้ำทะเลเหือดแห้งลงไปกว่าเมื่อกลางวัน สองเท้าของเขาก้าวไปต่อเนื่อง รูปปั้นเงือกตั้งตระหง่านอยู่บนฐานหินสลักปรากฏทะมึนกลางความสลัว ชายต่างถิ่นเดินไปหยุดหน้ารูปปั้นห่างประมาณสามวา ฉับพลันนั้น เขาก็นึกถึงเรื่องเล่าของฟีบิลผู้มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับป้าของเขาขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว หญิงชราร่างอ้วนเล่าให้เขาฟังว่า เมื่อยี่สิบปีก่อน เจ้าของร้านขายเครื่องหนังนามว่ามาธีอุสได้นำชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่งมาฝากฝังให้ทำงานที่ร้านขายผ้าไหม มาธีอุสกล่าวว่าคนคู่นั้นกำลังถูกตามล่าจากใครบางคนที่ไม่ใช่มนุษย์และในหมู่บ้านนี้ มีเพียงขุนโจรแส้มรณะซึ่งเป็นเพื่อนเก่าของเขาเท่านั้นที่มีฝีมือและขวัญกำลังใจแกร่งกล้ามากพอที่จะสามารถคุ้มครองชายหนุ่มและหญิงสาวนามเนอร์ฟาราโก้และเมลิซให้ปลอดภัยได้ แต่ชายหนุ่มและหญิงสาวคู่นั้น อาศัยอยู่ใต้ชายคาร้านขายผ้าไหมได้เพียงไม่กี่วัน เหตุร้ายก็บังเกิด... ชายต่างถิ่นถอนหายใจต่อเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ฟีบิลเล่าในสิ่งที่ชาวบ้านไม่รู้ให้เขาฟัง มันหดหู่เกินไปสำหรับเขาที่จะคิดว่ารูปปั้นที่ยืนตนท้าทายแดด ฝน ลมและมือผู้คนมาเป็นเวลาหลายพันค่ำคืนอาจจะเป็นภรรยาของเนอร์ฟาราโก้ผู้สาบสูญ ฟีบิลบอกว่าภรรยาของเนอร์ฟาราโก้คือเงือกสาวชาวทะเล น่าเสียดายที่มาธีอุสและบุตรสาวได้ย้ายไปอยู่เมืองอื่นเสียแล้ว พวกเขาย้ายไปหลังเกิดการหายสาบสูญของเนอร์ฟาราโก้และเมลิซเพียงสองเดือน ชายต่างถิ่นจึงไม่มีใครอีกให้ไปสอบถามความจริง แม้ปทุมถันของรูปปั้นจะถูกจับและลูบคลำมาตลอดเวลาหลายปีตามประเพณีที่ไม่ทราบว่าใครกันแน่เป็นคนอุตริคิดขึ้น แต่มันกลับไม่สึกหรอหรือผุกร่อนเพราะลมทะเลเลย สภาพของรูปปั้นนางเงือกผู้งดงามแต่ดวงหน้าแฝงความเศร้าและโกรธเคืองยังคงเรี่ยมเร้เรไรดุจดั่งวันแรกที่มีชาวบ้านค้นพบ ชายต่างถิ่นขยับเท้าเข้าไปใกล้รูปปั้นอีกนิด บู๊ทหนังมังกรของเขาย่ำลงไปบนพื้นทรายสีเข้มที่รายล้อมฐานรูปปั้น เจ้าเม็ดทรายพวกนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ชาวบ้านกล่าวขานถึงความแปลกประหลาด นอกจากสีสันของมันที่เข้มกว่าทรายทั่วไปบนหาดแล้ว มันยังเป็นทรายที่ไม่ติดรองเท้า เท้า หรือแม้แต่ติดอยู่ในมือเมื่อมีคนพยายามโกยมันขึ้นมา เม็ดทรายสีเข้มเหล่านั้นจะไหลพรูผ่านง่ามนิ้วมือกลับลงสู่ที่ของมันทุกเม็ดราวมีเวทมนตร์เสกกำกับเอาไว้ ชายต่างถิ่นยกมือจับคางตนเองอย่างทอดอารมณ์ เขาสงสัยใจจริงว่าหากรูปปั้นนางเงือกนี้มีคู่รัก - หากนางคือคู่รักของเนอร์ฟาราโก้จริงๆ – เนอร์ฟาราโก้จะรู้สึกอย่างไรที่มีคนนับร้อยนับพันมาบีบจับปทุมถันคนรักของเขาโดยที่ทั้งเขาและนางไม่สามารถขัดขืนได้? บัดดลนั้น หางตาของชายต่างถิ่นก็เห็นการเคลื่อนไหวของอะไรบางอย่างจากริมทะเล เขาหันไปมองก่อนเบิกตาโตและผงะถอยหลังสองก้าวด้วยความตกใจเมื่อพบว่าสาวงามนางหนึ่งกำลังวิ่งอย่างล้มลุกคุกคลานตรงมาทางเขา ทั่วร่างของนางไม่มีอาภรณ์ใดพันกายเลยแม้แต่ชิ้นเดียว! “ท่าน ท่านช่วยข้าด้วยเถิด จ้าวปลาหมึกอสูรกำลังตามล่าข้า โปรดเมตตาช่วยข้าด้วย” นางพูดอย่างละล่ำละลักเมื่อโผเข้ามากอดแขนของเขาแนบแน่น... --------------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 12:44:20

ความคิดเห็นที่ 3 ที่มา - ที่ไป เรื่องสั้นขนาดยาวเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากการพูดคุยกันในกระทู้นิยายภูษาโยงบทที่ 6 ของพี่รุริกะซึ่งว่าด้วยเรื่องราวของประเพณีการจับนมนางเงือกในจังหวัดสงขลา ผมซึ่งสงสัยว่านางเงือกถูกคนจับนมทุกวันจะรู้สึกเช่นไร แล้วคนรักของนางเงือกไปอยู่เสียที่ไหน ทำไมไม่มาช่วยคนรักของเขา เพราะถึงอย่างไรการถูกคนแปลกหน้าจับส่วนหนึ่งส่วนใดของร่างกายก็ไม่น่าใช่เรื่องที่ใครจะยินยอมง่ายๆ อยู่แล้ว ข้อสงสัยนั้นจึงผสมรวมกับตำนานเงือกและตำนานไซเรนของกรีกจนออกมาเป็นเรื่องสั้นเรื่องนี้ในที่สุด ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากๆ คร้าบ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 12:45:37

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านเพลินดีครับ อ่านไป ก็คิดตอนจบไปต่างต่างนานาเลย จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 14:01:08

ความคิดเห็นที่ 5 แง๊ จบเศร้าอ่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 14:02:27

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นแฟนตาซีแบบหนักๆ ผสมกันระหว่างตำนานเก่าแก่ ความเชื่อ เรื่องเล่า และโรยด้วยแนวกำลังภายใน คนที่คิดการลูบนมนางเงือกขึ้นมานี่ ความจริงผมเชื่อว่าพวก "พวกลามก"  นั่นล่ะครับ แล้วพอมีคนทำก็ทำต่อๆกันไปจนกลายเป็นประเพณีในที่สุด จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 16:36:53

ความคิดเห็นที่ 7 โดนัท.... ตามกระแส  มัสยาปิดกล้องพาน้องเที่ยว มีนานุชสุดเฉลียวคอยไต่ถาม นั่นรูปปั้นสายพันธุ์เราดูงดงาม ไฉนคนคอยลูบคลำนมโฉมตรู มัสยาเล่าตำนานรำพันพิลาป ด้วยต้องสาปราชินีที่อดสู บทลงทัณฑ์ที่หันหลังเจ้าจงดู ยอดพธูก็ต่างม้วยด้วยโกรธา มีนานุชสุดสงสารพลันสงสัย คำสาปนั้นเนื้อความใดเล่าพี่จ๋า มัสยาย้อนไปดูกระทู้มา เจอแล้วราชินีสาปเสียยืดยาว + + + + “ด้วยอำนาจแห่งมงกุฎไข่มุก เกลียวคลื่นและสิเน่หา ข้าขอสาปให้มิลล์ - นางเงือกน้อยของข้า เปลี่ยนร่างเป็นรูปปั้นประดับหาดและคู่รักของนางจงกลายเป็นเม็ดทรายที่รายล้อมรอบฐานรูปปั้น ข้าแต่โพไซดอน เทพเจ้าแห่งทะเล โปรดมอบพลังให้ข้า บันดาลให้ทุกผู้คนที่เข้ามาเยี่ยมชมหาดแห่งนี้ ต้องเหยียบย่ำเม็ดทรายเพื่อเอื้อมมือไปลูบคลำปทุมถันนางก่อนลาจาก เงือกน้อยของข้าและคู่รักของนางจักต้องอยู่คู่กันด้วยความทรมานไปเช่นนั้นตราบจนภพนี้จักถึงกาลอวสาน!” + + + + มัสยาเปิดไอโฟนโยนให้น้อง มีนาร้องอย่างนี้เองนะพี่สาว เลื่อนกระทู้ลงมาก็เจอเรื่องราว มอนเอราโดพี่บ่าวช่วยบอกทาง ยืมกระจกวิเศษเอ๋ยเลยมาหน่อย ทำสำเนาเงือกน้อยงามสล้าง จากนั้นช่วยกันถอนคำสาปพลาง โพไซดอนมนุษย์สร้างอยู่ไม่ไกล อำนาจอื่นค้นได้จากกูเกิ้ล จากนั้นเชิญมาถอนสาปสูญสลาย เนิร์ฟและมิลล์คืนร่างจากเม็ดทราย ต่างกอดกันร่ำไห้ริมหาดงาม มัสยามานีนุชสุดสมหวัง ละครดังกระทู้แหล่มแห่งสยาม ถูกใจให้กิ๊ฟกันนะคนงาม แล้วติดตามตอนต่อไปไม่เกินรอ. :-) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 17:58:47

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องราวอ่านแล้วเคลิ้ม . . . สนุกมากๆจ้า น้องทะเล โดนัทของ คุณงุงิ . . . สวยงามมากจ้า . . . มีมื้อค่ำมาหม่ำๆด้วยกันนะคะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 20:57:46

ความคิดเห็นที่ 9 @4 - พี่โส้ย ประเดิมกระทู้คนแรกเลย ขอบคุณนะค้าบพี่โส้ย ^^ @5 - คุณอรุสา(npuiy) เศร้าเนอะครับ ขนาดผมยังเศร้าเลย T_T ปล.แต่เรื่องนี้จากคอนเซ็ปที่ตั้ง หลบการจบเศร้าไม่ได้เลยครับ แหะๆ @6 - อาจารย์จี พอบู๊ปุ๊บ ภาพในรูปแบบกำลังภายในลอยขึ้นมาตอนเขียนทันทีเลยครับอาจารย์ ผมเลยลองมาใส่ๆ ไว้ดู น่าจะไปกันได้กับแนวแฟนตาซี @7 - พี่รุริกะ มัสยากับมีนานุช - นางเอกจากละครเรื่องโปรดของแม่ผมเลยนะครับนี่ ^o^ (แต่จริงๆ ก็แอบดูด้วยแหล่ะ ชอบมีนานุช ว่ายน้ำเก๊งเก่ง >///<) และขอบคุณสำหรับโดนัทที่ทั้งซาบซึ้งและสวยงามมากๆ ครับพี่รุริกะ โรแมนติกของจริงเลย เนิร์ฟกับมิลล์เป็นหนี้บุญคุณมัสยากับมีนานุชและสตีฟ จ็อบ+อากู๋เนอะครับ ปล.เข้ามาแก้ไขตอนเช้า เมื่อคืนเรียกมีนานุสเป็นมณีนุช แว๊ก ยังไม่มีใครเห็นชิมิคัฟ *^* (ยังมิวายเข้ามาแก้ไขรอบสองเรียกมีนานุชเป็นมีนานุส เง้อ) @8 - พี่กาปอม อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก! บอกได้คำเดียวว่า...หิววววววววววว์! แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 55 09:17:53 แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 55 08:29:05 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 21:49:29

ความคิดเห็นที่ 10 โดนัท คลื่นรัก ชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีเขียวคราม นั่งนิ่งอยู่ริมชายหาดทอดสายตามองออกไปสู่ท้องทะเลกว้าง เบื้องหลังของเขาคือรูปปั้นนางเงือกต้องสาปที่ตั้งอยู่บนทรายปริศนา พร้อมตำนานที่เล่าขานถึงความรักอันแสนรันทดระหว่างมนุษย์กับชาวทะเล ระหว่างชายหนุ่มกับเงือกสาว และความโหดร้ายของวิถีชีวิตภายใต้การปกครองของราชินีเงือก ทั้งหมดนี้จะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ มีส่วนใดเท็จ ส่วนใดจริง ใครเล่าจะรู้ ทะเลเบื้องหน้าพลันแยกตัวออก หญิงสาวผู้งดงามค่อยๆ ก้าวขึ้นมาจากท้องทะเล บนเรือนผมนั้นทัดไว้ด้วยดาวทะเลสีแดงสด นอกจากนั้นแล้วทั่วทั้งร่างก็ไม่มีสิ่งใดปกปิดกายอีกเลย นางก้าวเดินอย่างช้าๆ คล้ายกับไม่ค่อยคุ้นเคยกับขาทั้งสองข้างนั้น ชายหนุ่มเงยหน้ามองด้วยความตกตะลึง หวนนึกถึงตำนานเรื่องรูปปั้นต้องคำสาปนั้นอีกครั้ง หญิงสาวยิ้มก่อนเอ่ยวาจา “เราได้พบกันอีกแล้วนะ” คำทักทายของนางสร้างความงุนงงให้กับเขาไม่น้อย นางมองดูสีหน้าเขาด้วยความขบขัน “เมื่อเจ็ดวันก่อน ข้าพบกับท่านมาครั้งหนึ่งแล้ว จำได้หรือไม่” 'เมื่อเจ็ดวันก่อน' ชายหนุ่มคิดอย่างขมขื่น นั่นคือชีวิตทั้งหมดของเขาเลยทีเดียว เขาเป็นใครมาจากไหน แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ เขาไม่มีความทรงจำหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย เมื่อเจ็ดวันก่อน ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในบริเวณนี้พบเขานอนสิ้นสติอยู่ที่ชายหาด ชาวบ้านคาดว่าเขาอาจจะตกจากเรือลำใดลำหนึ่ง หรือไม่ก็เผชิญพบกับโจรสลัดกลางทะเล ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาก็ยังโชคดีที่รอดชีวิตมาได้ “ข้าเป็นคนช่วยพาท่านมาจากกลางท้องทะเล จนถึงชายหาดแห่งนี้เอง” ภาพใบหน้าเลือนลางที่งดงามของใครคนหนึ่งวูบขึ้นมาในความทรงจำ นั่นคงเป็นผู้หญิงคนนี้ 'หรือว่านางจะเป็น' ผิวบางส่วนของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเกล็ดที่แวววาวให้เห็น “...ใช่แล้ว ข้าเป็นชาวทะเล ข้าเป็นเงือก” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ เหม่อมองดูนางอย่างเลื่อนลอย ภาพเหตุการณ์ในกลางท้องทะเลลึก เล่นซ้ำไปมาอย่างสับสน ถึงแม้จะเป็นเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่มันเป็นช่วงเวลาที่ทั้งสองต่างฝากชีวิตเอาไว้ในมือของกันและกัน มันจึงก่อเกิดเป็นความรู้สึกผูกพันเหนียวแน่นขึ้นอย่างประหลาด “...ข้าจำได้แล้ว ต้องขอบคุณเจ้ามาก และ และ...ถ้าข้าจดจำเจ้าได้ก่อนหน้านี้ ข้าคงต้องคิดถึงเจ้าทุกวันคืน” “ซึ่ง...ข้าเองก็เป็นเช่นนั้น” ใบหน้าของนางหมองเศร้าลง “และวันนี้เป็นวันที่เจ็ดเสียแล้ว” นางเหลือบมองไปทางรูปปั้นนางเงือก แววตามีความหวาดกลัวขึ้นอย่างไม่อาจปกปิด ชายหนุ่มขบคิดใคร่ครวญเรื่องทั้งหมดนี้ ก่อนได้ข้อสรุปออกมาอย่างรวดเร็ว 'นางเป็นเงือก และถ้าเรื่องเล่านั้นเป็นความจริง เจ็ดวันของนางก็มีความหมายว่า' ชายหนุ่มเย็นวาบไปทั้งตัว “ท่าน ท่าน...ท่านรีบหนีไปเร็วเข้า หนีไปให้ไกลที่สุด แล้วอย่าได้เข้าใกล้ทะเลอีกตลอด...” นางจะพูดว่าอะไรต่อก็ไม่อาจรู้ได้ เพราะแส้เส้นหนึ่งได้ม้วนพันเข้ากับลำคอที่ขาวผ่องของนางพร้อมกับรัดจนแน่น ดาวทะเลสีแดงบนเส้นผมนั้นร่วงหล่นลงสู่ผืนทราย เมื่อมองตามที่มาของแส้ไป มันกลับกลายเป็นเส้นผมของผู้หญิงอีกนางหนึ่งซึ่งกำลังก้าวขึ้นมาจากทะเลอย่างช้าๆ “...รา...จี...หนี...ไป...” หญิงผู้มาใหม่ซึ่งถูกเรียกว่า ราจี ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก “มาลล์ เจ้าอย่าได้พูดอีกแม้แต่คำเดียว จงคิดถึงรูปปั้นกับทรายต้องสาปนั้นให้ดี เจ้าคงไม่อยากเป็นเช่นนั้น หรืออะไรอย่างอื่นที่เลวร้ายกว่านั้น” ชายหนุ่มฉวยโอกาสนั้นตวัดดาบฟันออกอย่างรวดเร็ว ท่าดาบเฉียบคม ทอดเงาโค้งดุจเดือนเสี้ยว วูบเดียวแล้วหายวับ ถึงกับตัดแส้เส้นผมที่ร้ายกาจของราจีขาดสะบั้นในดาบเดียว ร่างของเงือกสาวผู้นั้นเซถลาล้มลงบนหาดทราย ชายหนุ่มรีบขวางดาบโผเข้าไปกั้นกลางระหว่างหญิงทั้งสองเอาไว้ “ข้าแม้ความจำเสื่อม แต่ยังคงไม่ลืมเลือนวิชาฝีมือที่มีติดตัวมา” มันยกอาวุธในมือขึ้น “กับดาบโค้งเล่มนี้” ในใจของชายหนุ่มเกิดความรู้สึกต่างๆ ขึ้นมากมาย แม้มีความทรงจำอยู่เพียงแค่เจ็ดวัน แม้มีความทรงจำลางเลือนเพียงไม่นานกับนาง แต่เมื่อได้ยินนางบอกให้รีบหนี ความรู้สึกอย่างหนึ่งก็ชัดเจนขึ้นมา “เจ้ารีบหนีไปให้ห่างทะเลที่สุด ข้าจะคอยปกป้องเจ้าเอง” “ไม่ ท่านสู้ราจีไม่ได้หรอก” “ข้าจะขอทดสอบดูเอง” “ทำไม ทำไม ท่านต้องทำเช่นนี้ด้วย” ชายหนุ่มไม่ลังเลที่จะพูดคำนั้นออกไป “เพราะข้ารักเจ้า” ราจีที่ยืนอยู่เบื้องหน้าแผดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ชายหนุ่มพลันเกิดลางอัปมงคลขึ้นภายในจิตใจ มาลล์โผเข้ามาสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง บดเบียดทรวงอกอวบอิ่มนั้นเข้ากับแผ่นหลัง นางกอดรัดเขา รัดทั้งสองแขนเอาไว้ เอาคางเกยไหล่กระซิบเสียงหวาน ในขณะที่ชายหนุ่มพลันเข้าใจเรื่องทั้งหมด “ข้าเพียงรอให้ท่านพูดคำนี้เท่านั้น ข้า...ปลอดภัยแล้ว” ก่อนที่นางจะเริ่มแผดเสียงหัวเราะผสานไปกับราจี ท้องฟ้าพลันมืดมิดลง ท้องทะเลปั่นป่วนคุ้มคลั่งก่อนจะค่อยๆ แยกจากกัน เปิดเผยให้เห็นหญิงงามอีกนางหนึ่งค่อยๆ ก้าวขึ้นมาจากท้องทะเล ท่ามกลางเงือกองครักษ์ บนศีรษะของนางสวมใส่เครื่องประดับที่มีมุกสีดำขนาดใหญ่ นางคือผู้ที่อยู่สูงสุดของห่วงโซ่อาหารของชาวทะเลทั้งมวล ราชีนีเงือกผู้ไร้หัวใจ มาลล์ ปลดปล่อยร่างชายหนุ่ม ไม่มีประโยชน์ที่จะทำอย่างนั้นอีกต่อไป เมื่ออยู่ต่อหน้าองค์ราชินี นางย่อตัวถวายความเคารพแด่เจ้าชีวิตของนาง “ข้าขอถวายอาหารแก่องค์ราชินีผู้เลอโฉม มนุษย์ผู้ชายที่เก่งกล้าผู้นี้คงสร้างความอิ่มเอมให้กับฝ่าบาท” ใบหน้าขององค์ราชินีแย้มยิ้มอย่างไร้อารมณ์ “เจ้า...ไม่เสียดายชายหนุ่มผู้นี้บ้างเลยหรือ” มาลล์ทำหน้าไม่เข้าใจ “ไม่เลย ฝ่าบาท” “ไม่แม้แต่นิดเดียว...” องค์ราชินีถามย้ำ จนแม้แต่ราจียังเกิดความสงสัย “...ถ้าอย่างนั้น เหตุใดหัวใจของเจ้าจึงเต้นด้วยท่วงทำนองแห่งความรักเช่นนั้น” “...ข้า...” “เจ้ามีความรัก แต่เจ้ากลัวข้า” องค์ราชินีเริ่มหัวเราะ “เจ้ากลัวข้า มากกว่าความรักของตัวเอง...ข้าดีใจยิ่งนัก” นางแผดเสียงลั่น “ความรักนั้นมิได้ยิ่งใหญ่เลยซักนิด แม้แต่ความกลัวก็ยังสามารถเอาชนะมันได้ เจ้าจงดู” นางแผดเสียงโดยไม่ระบุถึงใคร แต่คล้ายกับเหลือบมองไปยังรูปปั้นต้องสาปนั้นอย่างไม่ตั้งใจ ในจังหวะนั้นเองชายหนุ่มก็ฉวยโอกาสลงมือจู่โจม เป็นอีกครั้งที่เงาโค้งรูปเดือนเสี้ยวสาดแสงกรีดผ่านอากาศ แม้แต่แส้ร้อยสายจากเส้นผมบนหัวของราจีที่ว่ารวดเร็วรุนแรงแล้ว ก็ยังไม่อาจติดตามท่าดาบนี้ได้ทัน บนใบหน้าของนางพี่เลี้ยงบังเกิดความตื่นตระหนกขึ้นอย่างไม่อาจปิดบัง เดือนเสี้ยวบนท้องฟ้า สะท้อนเงาบนผิวน้ำ เดือนเสี้ยวโค้งเข้าใส่ลำคอขาวนวล เพียงวูบเดียวก็หายวับ เสียงหัวเราะขององค์ราชินียังคงดำเนินต่อไป ในขณะที่เดือนเสี้ยวร่วงหล่นลงในท้องทะเล ดาบโค้งในมือของชายหนุ่มหลงเหลือเพียงด้ามเท่านั้น “บังอาจ” สายฟ้าสีดำพุ่งออกจากมือขององค์ราชินี ฟาดร่างของชายหนุ่มจนลุกไหม้ก่อนหล่นลงไปในทะเล เกลียวคลื่นม้วนร่างของเขากลืนหายลงไปอย่างหิวกระหาย “ไม่...” มาลล์ออกวิ่งติดตามไปยังทิศทางที่ชายหนุ่มความจำเสื่อมจมหายไป ไม่สนใจองค์ราชินี ไม่สนใจความกลัวอีกแล้ว องค์ราชินีส่งเสียงกรีดร้องบาดแก้วหู ก่อนยืดเหยียดร่างของตนจนแลดูสูงใหญ่ขึ้นหลายเท่า เกล็ดสีนิลทั่วร่างของนางสะท้อนให้เห็นถึงความมืดหม่นที่อยู่ลึกลงไปภายใน นางไร้หัวใจอย่างที่ใครว่า หรืออันที่จริงแล้ว นางก็เคยมีหัวใจ แต่ต้องสูญเสียมันไปอย่างโหดร้ายก็เป็นได้ องค์ราชินีเริ่มร่ายคำสาปด้วยความเกลียดชัง “ด้วยอำนาจแห่งมงกุฎไข่มุก” ไข่มุกดำเรืองแสงหม่นเป็นรัศมี “เกลียวคลื่นและสิเน่หา” ร่างของมาลล์ที่วิ่งลงไปในทะเลถูกคลื่นยึดจับเอาไว้ ในขณะที่ร่าของชายหนุ่มก็ถูกคลื่นยกชูขึ้นมาจากท้องทะเล “ข้าแต่โพไซดอน...” ความรู้สึกแปลกประหลาดพลันเกิดขึ้นกับนาง “...เทพเจ้าแห่งทะเล...” ชายหนุ่มที่ถูกคลื่นจับเอาไว้พลันลืมตาขึ้น ดวงตาสีเขียวคราม ผมที่ปลิวเหมือนเกลียวคลื่น ท้องทะเล กับเกลียวคลื่น ชายผู้มีความทรงจำของมนุษย์อยู่เพียงเจ็ดวัน คลื่นที่เคยจับเขาเอาไว้แตกกระจายออกกลายเป็นฝูงคลื่นรูปม้าถาโถมเข้าใส่เหล่าองค์รักษ์เงือกจนแตกกระจาย เหลือเพียงองค์ราชินีที่ยังยืนอยู่อย่างทายท้า “ท่าน...เป็นท่าน...” ความทรงจำของชายหนุ่มกลับคืนมาหมดแล้ว เขาจำได้แล้วว่าตัวเองไม่ใช่มนุษย์ เขาคือผู้ที่ราชินีเงือกพึ่งเอ่ยถึงเมื่อครู่นี้ “...โพไซดอน ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่” เทพแห่งทะเลยืนเด่นอยู่เหนือเกลียวคลื่น ใบหน้างดงามนั้นเงียบงัน “เป็นความผิดของข้าเอง ที่ทำให้เจ้ากลายเป็นเช่นนี้” ใบหน้าขององค์ราชินีบิดเบี้ยว “...ท่าน...” ความทรงจำแสนหวานในเกลียวคลื่นวันนั้นย้อนกลับมาจนนางอยากจะฉีกกระชากดวงใจของตนเองให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย นางกรีดร้องโหยหวน สายฟ้าสีดำหลายสิบเส้นฟาดเข้าใส่ร่างของเทพแห่งทะเล แม่แต่ราจีก็ยังคาดไม่ถึงว่าองค์ราชินีจะกล้าทำถึงเพียงนี้ ย่อมเป็นที่รู้กันดีว่า การทำร้ายเทพเจ้านั้นย่อมมีบทลงโทษอยู่เพียงสถานเดียวเท่านั้น เทพแห่งทะเลจุ่มด้ามของดาบโค้งที่ถืออยู่ในมือลงในท้องทะเล เมื่อเขายกมือขึ้นอีกครั้ง มันก็กลายเป็นไทรเด้น สามง่ามซึ่งเป็นอาวุธคู่กายที่แท้จริงของเขา สายฟ้าสีดำที่เป็นเหมือนกับอสรพิษร้ายต่างไม่อาจเข้าใกล้ร่างของเทพเจ้าได้ พวกมันจึงพากันหวนกลับไปฉกกัดเข้าใส่เจ้าของของพวกมัน “...ฝากไว้ก่อนเถอะ...” สายฟ้าสีดำเส้นสุดท้ายฉกเข้าใส่ร่างของมาลล์อย่างรวดเร็วจนแม้แต่ เทพแห่งทะเลก็ยังไม่อาจช่วยไว้ได้ทัน ก่อนที่เหล่าเงือกทั้งหมดจะดำมุดน้ำหายไป ในใจขององค์ราชินียิ่งสุมไปด้วยไฟแค้นมากกว่าเดิม เหลือเพียงเทพแห่งทะเลยืนอยู่เหนือเกลียวคลื่นเพียงลำพัง 'ข้าทำผิดพลาดอีกแล้ว' ไม่ว่าจะเป็น มนุษย์ เงือก หรือแม้แต่ทวยเทพ ความรักก็ยังคงเป็นสิ่งที่ลึกลับอยู่เสมอ เทพแห่งทะเลยื่นมือลงไปยังร่างของมาลล์ ตั้งใจที่จะคืนชีวิตให้กับนางอีกครั้ง แต่เสียงแห่งดวงวิญญาณของนางดังแว่วผ่านเกลียวคลื่นตรงเข้าสู่ดวงใจของเขา 'เจ้าต้องการเช่นนั้นหรือ...ก็ได้' นางไม่ปรารถนาจะรับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับความรักอีกต่อไปแล้ว ร่างของมาลล์ค่อยๆ หดเล็กลง สีสันสดใสยิ่งขึ้น ในที่สุดนางก็ได้มีชีวิต โดยไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับความรักอีก ดาวทะเลสีแดงสดดั่งเลือดล่องลอยหายไปในเกลียวคลื่น โพไซดอนเหม่อมองดูรูปปั้นนางเงือกต้องสาปที่ตั้งอยู่บนทรายปริศนาเป็นครั้งสุดท้าย 'ข้าตัดสินใจแล้ว' ร่างของเขาจะเดินหายจากไปในเกลียวคลื่น ท้องทะเลค่อยๆ ติดตามเขาไปด้วย น้ำทะเลหดหายลงไปมากกว่าที่เคย ทุกสิ่งเงียบสงบอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เสียงของความสั่นสะเทือนจะดังมา กำแพงของน้ำทะเลสูงจนบดบังท้องฟ้าสาดซัดเข้าใส่ชายหาดอย่างรวดเร็ว พลัง และความรุนแรงของสายน้ำกวาดกลืนทุกสิ่งให้หายไปจนหมดสิ้น แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 55 23:21:15 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 23:12:38

ความคิดเห็นที่ 11 คนอ่านได้กำไร ทั้งต้นเรื่อง ทั้งคำกลอน ทั้งโดนัส 3 คน 3 อย่าง 3 อย่าง 3 แบบ 3 แบบ 3 รส จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 00:08:53

ความคิดเห็นที่ 12 @10 - พี่โส้ยมาล้ำมากเลยครับ! ทั้งมืดหม่นและหักมุม เป็นแฟนตาซีที่มีกลิ่นกำลังภายในอย่างที่อาจารย์จีบอก(ผมว่าเรียกมันเป็น แนวแฟนตาซี - กำลังภายในดีไหม ฮ่าๆ) อ่านแล้วมันไปด้วยกันได้จริงๆ นะครับ ประวัติของราชินีเงือกมาเหนือคาดมาก ผมเพียงวางไว้เป็นโครงในใจว่าราชินีเงือกเคยถูกผู้ชายทิ้งในสมัยเป็นสาวแรกรุ่น เลยแค้นเคืองและหันมาเขมือบผู้ชายเป็นอาหาร แต่พี่โส้ยถึงกับอันเชิญโพไซดอนมาเป็นนักแสดงนำ สุดยอดครับ สุดยอด ผู้น้อยขอคาราวะสักหลายจอก! @11 - อาจารย์ครับ แล้ว GTW อวอร์ดอ่ะครับ รางวัลคนรักแมวยอดเยี่ยม เมื่อไหร่สิประกาศ อยากอ่านโฆษกใส่หน้ากาก Slipknot เต็มแก่แว้ววว์ อิอิ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 09:10:16

ความคิดเห็นที่ 13 @9 ของพี่ก็บทสุดท้ายพิมพ์ชื่อนางเอกผิดเหมือนกันจ้า แต่(เครื่องนี้)แก้ไม่ได้ เพราะใช้ rich mode ^^' หยวนๆ เนอะ โก๊ะพอกัน (อุดมด้วยเป็ดไก่เอาไว้ปล่อย) อิ อิ + + + + @10 เค้าว่าคุณโส่ยถอนตัวจากแนว dark ไ่ม่ขึ้นแล้วล่ะ :p~ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 12:40:40

ความคิดเห็นที่ 14 จิ้มไปที่คุณ งุงิ กะ คุณน้อง ทะเลฯ เอ ผมว่าโดนัทเรื่องนี้ มันก็ไม่ได้มืดอะไรนี่นา หรือว่า...ผมจะหลบเข้าไปอยู่ในความมืดนานเกินไป จนแยกความมืดไม่ออกเสียแล้ว (ทามยางงายดี!!!) จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 14:00:15

ความคิดเห็นที่ 15 @13 - ใช่ฮะพี่รุริกะ ทั้งเป็ด ไก่และห่าน จะกักขังไว้ทำไมเนอะ บาปกรรมเปล่าๆ สู้เอามาปล่อยเล่นในกระทู้ก็ไม่ได้ เอิ๊กๆ @14 - พะ...พะ...พี่โส้ยว่ามันไม่มืดหรือครับ เอื๊อก//กลืนน้ำลาย แต่ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ ผมว่าอีกหน่อยพี่โส้ยต้องครองบัลลังก์จ้าวแห่งความมืดแน่นอนเลย อิอิ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 17:09:44