ความคิดเห็นที่ 1 12 ผู้มาเยือนทำให้นภัสรินทร์ต้องกะพริบตา ใบหน้าคุ้นเคยอยู่ในความทรงจำ แต่นอกเหนือจากนั้นเปลี่ยนไปในแบบที่เธอไม่เคยเห็น วีรญาไม่ใช่ผู้หญิงตัดผมสั้นกับกางเกงยีนส์อีกแล้ว แต่ไว้ผมยาวดัดลอนเป็นคลื่น และโดดเด่นด้วยสีน้ำตาลแดง ชุดที่ใส่คือแมกซี่เดรสสายเดี่ยวอัดพรีทสีตองอ่อน ประดับด้วยดอกไม้บริเวณหน้าอก แถมด้วยรองเท้าส้นสูง ดูเป็นหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความโฉบเฉี่ยว ทันสมัย มีกลิ่นอายความเซ็กซี่และเย้ายวน ถ้าไม่ใช่นภัสรินทร์คงจะไม่เชื่อว่านี่คือวีรญาคนเดิม “ไม่เจอเพื่อนสนิทตั้งหลายปี ยิ้มแย้มหน่อยสิ นภัสรินทร์” วีรญาเดินเข้าสวมกอดนภัสรินทร์ที่ยังตะลึง พอรู้สึกตัวผงะหนี อีกฝ่ายหรี่ตา “ไหน ๆ เธอก็เปลี่ยนรูปลักษณ์ตัวเองแล้ว เปลี่ยนความคิดและจิตใจหน่อยก็ดีนะ” แววตาวีรญาวาวจัด หากแต่ก็ยิ้ม “น่าจะทักทายกันให้ดีกว่านี้หน่อย ฉันรึอุตส่าห์กลับมาด้วยความคิดถึง” นภัสรินทร์เค่นยิ้ม “เธอไม่ควรกลับมาด้วยซ้ำ” ต่างฝ่ายต่างจ้องตากัน นภัสรินทร์กำมือแน่นจนเล็บจิกลงในเนื้อ ให้ความเจ็บคอยเตือนตัวเองให้ระงับสติ กล่องอารมณ์กำลังจะปริแตกด้วยแรงเคียดแค้นที่ซ่อนไว้ สิ่งที่วีรญาทำไว้เธอไม่มีวันลืม คนรักที่เป็นความหวัง ถูกเพื่อนรักทำลายลงไม่มีชิ้นดี เธอสูญเสียศรัทธาจากคนตรงหน้าไปมากมายจนเรียกคืนมาไม่ได้ ในที่สุดวีรญาเป็นคนหยุดความตึงเครียดนี้ด้วยการมองไปรอบ ๆ “เดี๋ยวนี้รินมีห้องทำงานเป็นของตัวเองด้วย แสดงว่าก้าวหน้าขึ้นมาก แบบนี้ก็เป็นส่วนตัวดีเนอะ ใครมาคุยก็ปิดห้อง...” สายตาและคำท้ายนั้นให้ความรู้สึกเย้ยหยันเสียมากกว่า ซึ่งล้วนแล้วแต่เสียดแทงใจ เธอรู้ว่าวีรญาเป็นคนเดียวที่มองเห็นตัวตนของเธอ เชื่อมั่นว่าเพียงแค่ประโยคนั้นประโยคเดียวนั้นก็สานต่อเรื่องราวได้แม้ว่าจะไม่รู้ก็ตามว่าใครเคยมาเยือนที่ห้องนี้ “มีอะไรอีกหรือเปล่า ถ้าไม่มีฉันจะได้ทำงาน” วีรญาหันกลับมา “ควรจะมีนะ เช่น...เลี้ยงต้อนรับการกลับมาของเพื่อนรักสักมื้อเป็นไง” “ฉันไม่แน่ใจว่าเราเป็นเพื่อนรักกันหรือเปล่า” “ทำไมจะไม่เป็นล่ะ รินก็รู้ รินน่ะเลือกฉันให้สำคัญกว่าใคร” นภัสรินทร์ร้อนระอุ ถูกตอกย้ำเรื่องปรเมศทำให้จนโกรธจนแทบระงับอาการไม่อยู่ กายและน้ำเสียงสั่นสะท้าน “มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอก คนเรามันเปลี่ยนกันได้” “ฉันว่าไม่นะ อย่างน้อยเธอก็ใช้น้ำหอมกลิ่นเดิม ฉันเลยซื้อมาฝากเธอได้ถูกไงล่ะ” วีรญาบอกพลางชูถุงกระดาษสีสวยแล้ววางให้บนโต๊ะ นภัสรินทร์เห็นชื่อยี่ห้อก็ร้อนวูบ เมื่อครู่ที่ถูกกอดวีรญาคงได้คำตอบยืนยันไปโดยปริยาย และเป็นหลักฐานว่าอีกฝ่ายรู้ทุกซอกทุกมุมในชีวิตเธอ นภัสรินทร์รู้สึกอ่อนแรงแม้ว่าผู้มาเยือนจะออกไปแล้วก็ตาม หญิงสาวระงับสติ แม้วีรญาจะกลับมา แต่เธอเชื่อว่าเรื่องมันจะไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอจะต้องควบคุมให้ได้ทุกอย่าง นีรนารถสูดลมหายใจลึก เป็นวันที่สองที่รอ แต่ความตื่นเต้นไม่ต่างจากเมื่อวาน เธอดูเวลา ดูสถานที่ตรงหน้า และดูของในมือ สลับไปมาแบบนี้อยู่พักใหญ่ รอคอยเพียงเพื่อจะพบใครคนหนึ่ง แม้รู้ว่าได้โอกาสนั้นเพียงไม่กี่นาที ตั้งแต่รู้ว่าปัญวิชช์ลงสมัครสส. และมีแนวโน้มที่จะสอบผ่านเมื่ออยู่ในระบบบัญชีรายชื่อ จนถึงวันนี้ก็ร่วมสองเดือน ถึงตอนนี้ เขาเป็นคนมีชื่อเสียงไปแล้ว หญิงสาวดูของในถุงด้วยความปลาบปลื้ม และคาดเดาไปต่าง ๆ นานว่าชายหนุ่มจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้รับ ยิ่งคิด หัวใจก็ยิ่งรัวจังหวะ แม้ว่าจะผิดหวังไปเมื่อวานนี้ แต่นีรนารถไม่ถอดใจ เธออยากจะเซอร์ไพร้ส์เขา อยากให้ความรู้สึกย้อนรอยเมื่อครั้งเจอกันที่งานเปิดตัวหนังสือให้เหมือนเป็นพรหมลิขิตกำหนด จึงมารอที่หน้าทำการพรรคธรรมรักษ์ ซึ่งกว่าจะผ่านเข้ามาได้ต้องผ่านขั้นตอนตรวจตราอยู่นาน ตลอดระยะเวลาเกือบสองเดือนที่ผ่านมาไม่ได้เจอกัน แต่ก็ชุ่มชื่นหัวใจว่าเขายังตอบข้อความที่เธอฝากไว้ และรับปากว่าถ้าได้ตำแหน่งจะมากินขนมที่เธอทำเพื่อเป็นการรับเลี้ยงฉลอง นีรนารถอดไม่ได้ที่จะวาดฝันถึงอนาคต ถ้าความสัมพันธ์นี้หนักแน่นมั่นคงพอ และเธอได้ยืนข้างเขาในฐานะผู้หญิงที่ประสบความสำเร็จ เป็นเวิร์คกิ้งวูแมนคู่กับสส.หนุ่ม ใบหน้าหญิงสาวร้อนฉ่า ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขินในความคิดตนเอง แล้วถ้าถึงเวลานั้น ต่อให้นภัสรินทร์วิ่งหาลูกค้าจนขาขวิดก็ต้องตกกระป๋องแน่นอน รถบีเอ็มดับบลิวคูเป้สีแดงแล่นเข้ามา นีรนารถจำได้ เธอสูดลมหายใจลึก เปิดประตูลงไปเตรียมตัวที่จะเจอ พอเห็นชายหนุ่มลงมาจากรถหญิงสาวก็ก้าวยาว ๆ จนเข้าไปอยู่ในระยะสายตาของเขา ปัญวิชช์หันมามองด้วยความแปลกใจ “น้องนารถ” เสียงเรียกชื่อทำให้นีรนารถยิ่งตื่นเต้น แทบจะถลาเข้าไปหา “พี่วิช” “มาได้ยังไงครับเนี่ย” “ขับรถมาสิคะ” เธอตอบพร้อมทำหน้าทะเล้น บริเวณด้านหน้าที่ทำการพรรคมีเจ้าหน้าที่ซึ่งเริ่มทยอยเดินเข้ามาทำงาน อีกสองสามคนกำลังจับกลุ่มคุยกันอยู่มุมหนึ่ง พอเห็นสส.หนุ่มคุยกับหญิงสาวก็หันมามองตาเป็นมัน และเริ่มยกกล้อง นักข่าวนั่นเอง “อย่าบอกว่ามารอพี่นะ” “มารอ...หัวหน้าพรรคมั้งคะ” ปัญวิชช์หัวเราะ หญิงสาวขวยเขิน รู้สึกถึงสายตาที่มองมา รีบยื่นถุงกระดาษที่ถือมาส่งให้ “นารถ...เอาของมาให้พี่วิชค่ะ ยินดีด้วยค่ะ” เธอหมายถึงตำแหน่งสส. ชายหนุ่มยกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะรับแล้วเปิดดู ชิ้นงานรูปสี่เหลี่ยมมีกระดาษสาสีฟ้าห่อไว้ “พี่เปิดดูเลยได้ไหม” เธอพยักหน้า เขาจึงดึงกระดาษออก ก่อนจะพบว่ามันเป็นกรอบรูปแฮนด์เมดที่ทำจากกิ่งไม้มาวาง ตอกด้วยตะปูตัวเล็ก มีกระดานไม้อัดรองอยู่ด้านหลัง แต่ที่ทำให้คนรับนิ่งไปคือภาพที่ใส่อยู่ ซึ่งเป็นภาพของเขาเอง และไม่ธรรมดาเมื่อเป็นการสร้างอันเกิดจากการปักครอสติส ช่วงเวลาคือวันที่เปิดตัวหนังสือ เขากำลังมองไปยังอีกมุมมีหนังสืออยู่ตรงหน้า ด้านบนกรอบซ้อนด้วยกระจก ประดับด้วยใบไม้และเถาวัลย์ประดิษฐ์ การใช้เส้นไหม การไล่สีเหมือนภาพจริง ดูสวยลงตัว “ชอบ...รึเปล่าคะ” นีรนารถลอบสังเกตสีหน้าเขา “สวยดีครับ นารถทำเองเหรอ” “ตัวภาพน่ะให้ที่ร้านเขาทำให้ค่ะ แต่นารถปักเองหมดเลย” เธอบอกด้วยความภาคภูมิใจ ชายหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ มองอย่างพิจารณา “กรอบนี่ก็ทำเองใช่ไหม เก๋ดีนะ” “ค่ะ” เธอตอบ ก็ถือว่าทำเองล่ะนะ ถึงจะมีพีชช่วยออกไอเดียก็เถอะ รวมถึงรูปที่เธอไปขอมาจากเพื่อนรักเพื่อเอามาเลือกภาพเขาในมุมที่ดีที่สุด “นารถวาดรูปไม่เป็น เลยใช้วิธีนี้ หวังว่าคงพอแทนได้” ปัญวิชช์ยิ้ม “สวยดีครับ น้องนารถขยันมาก เป็นพี่เส้นด้ายคงพันกันตั้งแต่สิบช่องแรก” ทั้งที่ก็รู้ว่าเขาพูดติดตลก แต่ก็ดีใจ “ของขวัญที่จะให้พี่วิชยังไม่หมดแค่นี้นะคะ” “หืม” “ก็ตามสัญญา นารถจะขนมเลี้ยงพี่ไงคะ” “อ้อ” เขาลากเสียง เธอบอกว่าคราวนี้จะลองทำเครปเค้ก ปัญวิชช์เหลือบมองทางเข้าเพราะใกล้เวลาเริ่มทำงาน นีรนารถรู้งานรีบตัดบท “งั้นนารถไม่กวนแล้วค่ะ” “ครับ เรื่องขนมเอาไว้นัดกันอีกทีนะ พี่ไปก่อน” “แล้วจะโทรไปบอกแล้วกันนะคะ” เขาพยักหน้ายกมือขอตัวแล้วเดินออกไป นีรนารถยังมองตาม เห็นผู้ชายอีกคนทักทายเขายิ้ม ๆ เหมือนจะล้อก็เขินอาย แต่ก็ปลาบปลื้มจนหัวใจพองโต วันต่อมาก็มีข้อความแซวสั้น ๆ ในหนังสือพิมพ์ว่า สส.หนุ่มรูปหล่อมีแฟนคลับสาวเอาของมาให้ ถึงจะไม่สบอารมณ์นิดหน่อยที่ถูกเรียกว่าแฟนคลับ แต่เมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าเป็นตัว นีรนารถก็พร่ำเพ้ออย่างเป็นสุข หลายวันต่อมา ที่บริษัทกุลโยธา แผนกการตลาดและฝ่ายขาย “คุณรินมีแขกค่ะ” กวางบอก ไม่กล้ามองปัญวิชช์เต็มสายตา วันนี้...ความจริงตั้งแต่วันประกาศผลการเลือกตั้งแล้วเธอก็ตื่นเต้น รู้ว่าถ้าชายหนุ่มมาที่ออฟฟิศอีกครั้งก็จะเป็นสส.แล้ว ไม่ใช่คุณปัญวิชช์เหมือนเคย และที่ไม่เหมือนเคยอีกประการคือ แทนที่เขาจะแต่งกายง่าย ๆ ตามสไตล์ ก็กลายเป็นชายหนุ่มในชุดสูธผูกไทด์ ภาพลักษณ์เป็นสส.หนุ่มหล่อรุ่นใหม่ไฟแรง ทำเอากวางวิตกจริตเกินเหตุว่าเขาอาจจะได้ยินเสียงหัวใจเธอเต้นก็ได้ “เหรอครับ” ไม่มีท่าทางโกรธหรือไม่พอใจแม้แต่นิดเดียว “คุณ...เอ่อ คุณวิชไปนั่งรอที่ห้องประชุมก่อนก็แล้วกันค่ะ เดี๋ยวกวางให้แม่บ้านยกกาแฟไปให้” “ไม่ดีกว่า ผมขอนั่งรอแถวนี้แล้วกัน เวลาแขกออกมาจะได้เห็นเลย จะได้ไม่ต้องรบกวนคุณกวางมาตาม อ้อ กาแฟไม่ต้องครับ ขอน้ำเปล่าก็พอ” ชายหนุ่มพูด ใบหน้าเป็นมิตรและรอยยิ้มเรื่อย ๆ นั้นทำให้กวางทำอะไรไม่ถูกนอกจากพยักหน้า ได้ตำแหน่งแล้วก็ยังไม่ถือตัว จะทำตัวน่ารักแบบนี้ให้ประทับใจไปถึงไหน ปัญวิชช์เคลื่อนกายมานั่งตรงโต๊ะทำงานที่ยังว่าง เขาพยักหน้าทักทายพนักงาน ซึ่งตอนนี้ก็กลายเป็นความคุ้นเคยระหว่างกันไปแล้ว เพียงแต่อีกฝ่ายเป็นหญิงสาวก็ไม่ได้แสดงอาการมากนัก วันนี้เป็นวันแรกที่เขามาหานภัสรินร์โดยพ่วงตำแหน่งสส. ก่อนจะได้เห็นกิริยาของคนในหัวใจ ได้เห็นสายตาชื่นชมจากพนักงานสาวก่อนถือว่าไม่เลว เวลาผ่านไปราวยี่สิบนาที ประตูห้องนภัสรินทร์ก็เปิดออก ปัญวิชช์ขยับ ครั้นแล้วก็ชะงักเมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมา “งั้นเดี๋ยวพี่จะโทรหาเขาซะหน่อยดีกว่า เผื่อได้นัดกินข้าวกัน แล้วพี่จะมาบอกรินนะ” เอกสิทธิ์บอกขณะเดินออกจากห้อง นภัสรินทร์เดินมาส่งที่ประตู เธอพยักหน้ายิ้ม ๆ ‘ท่านจรัส’ ที่เธอไปหาครั้งก่อนเป็นพ่อของรุ่นพี่เอกสิทธิ์ และเขานี่เองที่เป็นคนแนะนำเธอให้ผู้อาวุโสรู้จัก เมื่อชายหนุ่มถามเรื่องนี้จึงสามารถเล่าให้ฟังได้ “เสียดายนะที่วันนี้พี่มีประชุม ไม่งั้นจะชวนรินไปกินข้าวข้างนอก” “ไว้โอกาสหน้าก็แล้วกันค่ะ” นภัสรินทร์บอก ส่วนใหญ่การพบเจอของทั้งคู่จะเป็นไปด้วยเรื่องงาน จึงไม่ทำให้ลำบากใจ แต่เมื่อเธอมาหยุดที่หน้าห้องมุมที่เห็นสำนักงานมุมกว้าง สายตาก็เห็นปัญวิชช์นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวนั้น อารมณ์ถูกเบรกเหมือนน้ำใสที่ถูกกวนให้ตะกอนขุ่นขึ้น มาทำไมตอนนี้นะ ความกังวลที่เคยคาดเดาวันนี้เป็นจริงจนได้ เอกสิทธิ์ต้องรู้จักปัญวิชช์ เช่นเดียวกับที่ปัญวิชช์ต้องจำเอกสิทธิ์ได้อย่างน้อยก็ในฐานะผู้ที่เคยมาวนเวียนรอบตัวเธอ นภัสรินทร์หงุดหงิดใจ ดูเหมือนความยุ่งยากจะไม่ใช่มีแค่เพียงการกลับมาของวีรญาเท่านั้นแล้ว เอกสิทธิ์บอกลานภัสรินร์ ชายหนุ่มต้องผ่านโต๊ะที่ปัญวิชช์นั่ง ต่างฝ่ายสบตากัน และต่างก็ไม่มีใครหลบตา ปัญวิชช์มองกลับนิ่ง ๆ สามปีก่อนเขาอาจจะเป็นแค่คนหนุ่มที่ไม่ได้ทำงานเป็นหลักเป็นฐาน แต่ ณ เวลานี้เขาก็มีตำแหน่งไม่ด้อยไปกว่านักธุรกิจคนนี้เหมือนกัน ในที่สุดเอกสิทธิ์ก็เดินผ่านเลยไป พอพ้นมุมมองของอีกฝ่ายเขาก็ยกมุมปากเยาะ คราวก่อนคนเป็นอาพลาดหวัง หนนี้ส่งหลานมารับช่วงต่อ ดูแล้วตั้งใจจะเจริญรอยตามกันเต็มที่ ดูกันต่อไป ชัยเตชินญ์จะเล่นได้เกมส์นี้ได้จบหรือเปล่า .... จากคุณ : อุธิยา (BabyRed) เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 14:32:50

ความคิดเห็นที่ 2 ... ปัญวิชช์เดินไปหาและส่งยิ้มให้ แต่สิ่งที่นภัสรินทร์ตอบกลับคือการสะบัดหน้าและเดินเข้าห้อง เขาสืบเท้าตามแล้วปิดประตู “คุณไม่จำเป็นต้องมาทุกวันก็ได้นะวิช ไม่สิ ต้องเรียกว่าท่านสส.ปัญวิชช์แล้ว” ปัญวิชช์นิ่วหน้า น้ำเสียงเหวี่ยงผิดความคาดหมาย “ทักทายผมแบบปกติก็ได้ ไม่เห็นอยากได้ตำแหน่งอะไรนี่เลย” “ถ้าไม่ได้อยากได้แล้วลงสมัครทำไม” “ก็...” เขาโคลงศีรษะ “เวลาเดินด้วยกัน รินจะได้ดูดีกว่าควงหนุ่มที่ไม่มีดีกรีไง” นภัสรินทร์ชักสีหน้า ดูเหมือนว่าเธอจะถูกเขาล่วงรู้ความคิดอ่านไปบ้างแล้ว เธอถอนใจแรง “ฉันไม่ว่างจะคุยด้วยเท่าไหร่ ถ้าไม่มีธุระอะไรด่วนก็กลับไปก่อนแล้วกัน” “มีสิ ผมมาทวงสัญญาไง” “สัญญาอะไร” “ก็วันก่อนรถคุณเสีย ผมช่วยไปส่งคุณนะ แล้วขอข้าวเป็นการแลกเปลี่ยนมื้อนึง คุณก็รับปาก อะไรกันคุณลืมแล้วเหรอ” นภัสรินทร์กะพริบตา “ไม่ได้ลืม แต่ไม่ว่าง วันนี้ไม่ไป ฉันยุ่ง” ชายหนุ่มทำหน้าบูด “อะไรกัน ใจดำชะมัด รับปากแล้วก็ไม่ทำตามสัญญา  นี่ถ้าวันนั้นผมไม่บังเอิญไปเจอคุณ แล้วพาคุณไปส่ง คุณก็ไปไม่ทันนัดกับลูกค้าคนสำคัญหรอกนะ” คนที่กำลังจะโดนข้อหาผิดสัญญานิ่ง ยกมือขึ้นกอดอก มองลึกในดวงหน้าชายหนุ่ม “จะว่าไป ฉันก็กำลังสงสัยว่ามันบังเอิญหรือว่าคุณสะกดรอยตามกันแน่  และไอ้ที่รถฉันยางแบนถึงสองล้อน่ะ มันเป็นฝีมือคุณหรือเปล่า” “ฉลาดชะมัด” ปัญวิชช์พึมพำกับตัวเอง “นั่นไง ฝืมือคุณจริง ๆด้วย” “เปล่านะ” เขาส่ายหน้าพรืด “ผมไม่รู้เรื่องซะหน่อย อย่ามาปรักปรำผมเป็นการเปลี่ยนประเด็นเลย นี่ตกลงเราจะไปกันหรือยัง ผมหิวแล้วนะ” “ก็บอกแล้วไงไม่ไป ฉันไม่ว่าง” “ถ้าคุณไม่ไปผมก็จะรอคุณอยู่ที่นี่แหล่ะ” เขาทำเสียงจริงจัง นภัสรินทร์ยกมุมปาก “เชิญตามสบาย แต่คุณต้องไปรอข้างนอกเลย ฉันจะทำงาน” เธอเดินนำมาที่ประตู ทำท่าจะปิด ปัญวิชช์จำต้องเดินหน้ามุ่ยออกไป ใบหน้าสวยและมีรอยยิ้มหวานแพรวพราวหายไปไหนนะ รู้สึกผิดหวังจนหงุดหงิดแต่ก็ต้องทำใจ ปลอบตัวเองว่าอารมณ์ผู้หญิงเป็นแบบนี้เสมอ เวลาผ่านไปอีกพักใหญ่ วีรญาเดินเข้ามา ฝีเท้าและสายตาเธอสะดุดกับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ เขากำลังง่วนอยู่กับโทรศัพท์จึงไม่ทันสังเกตว่ามีสายตาเธอจับจ้อง หญิงสาวหน้าบึ้ง ก่อนจะได้เห็นคนที่รัก กลับเห็นคนที่หัวใจชิงชัง โทรศัพท์บนโต๊ะเลขาสาวดัง “กวาง ขอเอกสารที่ให้เตรียมด้วย” “ค่ะ” พอรับคำสั่งก็รีบจัดการเรียงเข้าแฟ้ม จังหวะนั้นวีรญาก็เดินมาถึงพอดี กวางจำเธอได้ ผุดลุกเพื่อบอกกับผู้มาเยือนให้รอ และขอบอกกับเจ้านายของเธอก่อน รอยยิ้มจริงใจเป็นสิ่งที่เธอและปัญวิชช์ทักทายกัน แต่ไม่เหมือนกับคนผู้นี้ ซึ่งแววตากับบรรยากาศรอบตัวชวนให้เย็นที่ต้นคอ วีรญากอดอกไม่ตอบอะไร กำลังจะถอยไปนั่งรอแต่เหลือบมอง เลขาสาวยังคงง่วนกับเอกสาร เธอลากเท้าไปที่หน้าประตูโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันสังเกต เคาะห้องแล้วเปิดทันที กวางหันขวับ เธอได้ยินเสียงนั้นพร้อม ๆ กับที่จะขยับไปพอดี แต่ไม่ทัน ผู้มาเยือนเปิดประตูเข้าไปแล้ว หญิงสาวถลาตาม หน้าเสียว่าถูกเจ้านายตำหนิแน่ “มาพอ...” นภัสรินทร์อ้าปากและพูดไม่จบคำเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาไม่ใช่เลขา เธอชะงัก และเมื่อกวางยืนหน้าจ๋อยอยู่เบื้องหลังก็เดาได้ “ขอโทษค่ะ คุณริน...กวาง...” คนเป็นนายควบคุมอารมณ์ “ไม่เป็นไร เอางานมาก่อน แล้วไปบอกแม่บ้านหาเครื่องดื่มมารับรองแขกด้วยแล้วกัน” “ค่ะ” กวางพยักหน้าแล้วรีบออกไปทันที วีรญามองตาม “นี่ขนาดว่ายังไม่พูดอะไรเลยลูกน้องก็กลัวแล้ว แสดงว่าปกติรินก็ดุไม่เบาเหมือนกัน” นภัสรินทร์ไม่ตอบ ทำเมินเฉยราวกับคนตรงหน้าไม่มีตัวตน พลิกดูแฟ้มเอกสารที่กวางทำมาให้ วีรญาถือวิสาสะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงกันข้ามเจ้าของห้อง “นภัสรินทร์” คนถูกเรียกเหลือบมอง อีกฝ่ายใช้น้ำเสียงรุกล้ำเข้ามา เธอต้องไม่หวั่นไหว “ได้ยินแล้วว่าเรียก” เจ้าของชื่อบอก “มีธุระอะไร” “ฉันก็มาเยื่ยนเพื่อนเก่าไง วันก่อนเรายังคุยกันไม่หายคิดถึงเลย” “ฉันไม่ได้เจ็บป่วยอ่ะไร ไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยม” นภัสรินทร์ไหวไหล่ เอนกายพิงพนัก ทำราวกับสนทนากับผู้ที่มีระดับชั้นต่ำกว่า วีรญาเชิดหน้า “แล้วแขกคนข้างนอกนั่นล่ะ เขาก็มาเยี่ยมเธอเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” นภัสรินทร์คอแข็ง พบแววตาที่ดักทางไม่ให้เธอปฏิเสธ นี่มันเป็นวันหายนะของเธอหรือไงกันนะ เอกสิทธิ์เห็นปัญวิชช์ วีรญาก็โผล่มาในวันเดียวกับปัญวิชช์ หรือปัญวิชช์อาจจะผิดเองที่มาในวันนี้ “นั่นมันไม่เกี่ยวกับเธอ” “แต่ฉันว่าเธอตัดสัมพันธ์กับมันซะแล้วอยู่ห่าง ๆ มันจะดีกว่า  เธอไม่สมควรไปเกี่ยวข้องกับมันอีกหรอก” นภัสรินทร์จ้องหน้าวีรญา “เธอไม่ใช่เจ้าของชีวิตฉัน มีสิทธิอะไรมาบงการชีวิตฉันไม่ทราบ ฉันจะสานหรือจะตัดสัมพันธ์กับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ” “เกี่ยวสิ” วีรญายิ้มเยือกเย็น “เกี่ยวเหมือนกับตอนที่เธอคบกับไอ้ปรเมศไง” นภัสรินทร์เม้มปาก กำมือแน่น “เธอไม่กล้าหรอก อย่าลืมว่าตอนนี้เขาเป็น สส.แล้ว เธอไม่กล้าทำแบบนั้นอีกแน่” “แล้วปรเมศล่ะ ไม่ได้เป็นสส.เหมือนกันเหรอ” วีรญาโน้มกายเข้าไปใกล้ “ฉันขอสั่งให้เธอเลิกยุ่งเกี่ยวกับมันซะ” นภัสรินทร์ไม่หลบสายตามาดร้ายของอีกฝ่าย ยามที่ได้ยินชื่อปรเมศเหมือนมีดที่ทิ่มแทงใจ ย้ำและซ้ำลงไปที่แผลเดิม เธอขบฟันแน่น ข่มความเกลียด ข่มความโกรธ ข่มอารมณ์ที่ถูกเพื่อนรักกลับมาปั่นป่วนในชีวิต ในที่สุดก็คว้ากระเป๋า ก้าวยาว ๆ ออกจากห้องตรงไปที่ปัญวิชช์นั่ง คว้าแขนเขา “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว เราไปหาอะไรทานกันเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า” ชายหนุ่มงงงันที่จู่ ๆ อีกฝ่ายก็ถึงเนื้อถึงตัว แต่ก็ยอมลุกขึ้นแต่โดยดี และแขนของเขาก็อยู่ในการจับจองของเธอไปจนถึงลิฟท์โดยที่เขาก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าอะไรทำให้หญิงสาวเปลี่ยนใจ วีรญาค่อย ๆ ก้าวเท้าออกมา เธอเห็นแผ่นหลังของทั้งคู่ เห็นว่านภัสรินทร์เลือกชายหนุ่มเป็นการปฏิเสธเธอ วีรญายืนนิ่ง “เธอท้าทายฉันนะริน แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” ที่ร้านอาหารมีคนบางตาเนื่องจากยังไม่ถึงเวลาพัก สองหนุ่มสาวเลือกที่นั่งติดกระจก หลังจากสั่งอาหารและรอ ปัญวิชช์ยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นภัสรินทร์ยังไม่หายหงุดหงิดจากวีรญา พอเห็นก็เหวี่ยง “ยิ้มอะไรอยู่ได้” “ก็ยิ้มดีใจที่วันนี้ได้กินข้าวกับสาวสวยไง” นภัสรินทร์กอดอก อยากหยุดความได้ใจของเขา “อย่าดีใจมากไปหน่อยเลย คุณก็น่าจะรู้นะว่าเป็นตัวแถม” ชายหนุ่มโคลงศีรษะ “จะเป็นตัวแถมหรือตัวสำรองยังไงก็ได้ สักวันผมจะเป็นตัวจริง” ใบหน้านภัสรินทร์ร้อนวูบ อ้าปากจะต่อคำแต่พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟจึงต้องหยุด นับหนึ่งถึงสิบเพื่อควบคุมตนเอง เรื่องแค่นี้เธอจัดการได้ ระหว่างมื้อ ปัญวิชช์เล่าเรื่องต่าง ๆ นภัสรินทร์เป็นฝ่ายฟังเสียส่วนใหญ่ สมาธิเธอไม่ได้อยู่ที่คนตรงหน้า แต่ลอยไปถึงวีรญาเป็นบางครั้ง ความหวั่นเกรงเหมือนหยดหมึกดำที่แผ่กระจาย โทรศัพท์มือถือดัง ปัญวิชช์หยิบขึ้นมา พอเห็นชื่อที่เรียกเข้าก็นิ่ง ลังเล กระทั่งเสียงเรียกเข้าหยุดไป และก็ดังขึ้นมาใหม่ในวินาทีถัดมา ชายหนุ่มกดตัดสาย นภัสรินทร์มอง “ทำไมไม่รับล่ะ คุยได้นะ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก” ปัญวิชช์รู้ ไม่ควรจะรับสายนีรนารถยามอยู่ต่อหน้านภัสรินทร์ แม้ว่าคนตรงหน้าจะไม่ถือดังคำ แต่มันก็ไม่เหมาะอยู่ดี “ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องด่วน ผมอยากคุยกับรินมากกว่า” นภัสรินทร์อ่านท่าทางนั้น ความลังเลของผู้ชายแบบที่เธอคุ้นเคยดี มันปรากฎวูบหนึ่งในแววตาปัญวิชช์ เธอรู้สึกชุ่มชื่นขึ้นมาเล็กน้อย ถ้าลางสังหรณ์ไม่พลาด เจ้าของสายจะต้องเป็นผู้หญิง จะดีกว่านั้นแน่ถ้าเป็นน้องสาวผู้จองหองของเธอ หญิงสาวหยิบกระเป๋า “ฉันขอไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา” “ครับ” ลับร่างนภัสรินทร์ ปัญวิชช์จึงหยิบโทรศัพท์ นภัสรินทร์ยกนาฬิกาข้อมือ ปกติเวลาผู้หญิงมาเข้าห้องน้ำน่าจะใช้เวลาเฉลี่ยประมาณสี่นาที ตอนนี้ผ่านมาสามนาที ซึ่งเธอไม่ได้เข้าห้องน้ำเพื่อไปทำธุระ เพียงแค่ไปล้างมือแล้วเดินออกมา มองเห็นปัญวิชช์ยังคุยโทรศัพท์อยู่ เธอกระตุกยิ้มและก้าวเข้าไป กระทั่งได้ยินบทการสนทนา “วันอาทิตย์นี้เหรอ ว่างอยู่ครับ” ปัญวิชช์หยุดฟัง “ตกลงเจอที่บ้านนารถนะครับ ได้เลย ประมาณบ่าย ๆ พี่เข้าไป โอเคครับ” เขาตัดบทและวางสาย นภัสรินทร์จึงสืบเท้าเข้าไป ทำเป็นไม่สนใจว่าเขาจะคุยกับใคร แต่วันเวลาและสถานที่ถูกบันทึกเข้าในสมองเรียบร้อยแล้ว รู้สึกสดชื่นและตื่นตัวขึ้นมา เธอพูดคุยกับเขาต่อและมีรอยยิ้มให้มากขึ้น ด้วยความคิดบางอย่างถูกผุดขึ้นในใจ วันอาทิตย์ เสียงโทรศัพท์ปลุกการนอนหลับไหล ทำให้ปัญวิชช์ต้องงัวเงียตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์ขุ่นมัว รู้สึกว่ายังเช้าเกินกว่าจะเคลื่อนไหวและใช้ชีวิต วันนี้เป็นวันหยุดของเขา ตั้งใจจะนอนให้อิ่ม ชดเชยที่ต้องตื่นเช้าไปที่พรรคตลอดสัปดาห์ แต่เสียงเรียกเข้านั้นดังไม่หยุด ทางเดียวคือเอื้อมมือไปควาญหาพลางบ่น “ใครวะ ถ้าไม่มีธุระด่วนนะมรึง” พอหยิบได้ก็กดรับด้วยเสียงกระชากไม่สบอารมณ์ “ฮัล-โหล!” อีกฝ่ายนิ่งไปอึดใจ “ฉันโทรมาปลุกคุณหรือเปล่า” หูตาสว่างโดยพลันเมื่อได้ยินเสียงคู่สนทนา ปัญวิชช์ดีดตัวขึ้นมานั่ง “ริน” สมองหาคำพูดไม่เจอไปชั่วอึดใจ นภัสรินทร์ก็ไม่ได้เร่ง “ริน...มีอะไรเหรอ” เขากะพริบตาไล่ความง่วงงุนและเพื่อเรียกสติให้ตัวเองตื่นเต็มตา มองนาฬิกาที่ผนังบอกเวลาแปดโมงครึ่ง “ฉันว่าจะไปสวนจตุจักร ไปหาซื้อต้นไม้หน่อย ไปด้วยกันไหม” หัวใจชายหนุ่มเต้นรัว “เอ่อ วันนี้เหรอ” “อื้ม ไม่ใช่อะไรหรอกนะ แค่อยากได้คนไปช่วยถือหน่อยก็เท่านั้นเอง ว่าแต่คุณว่างหรือเปล่า” “ว่างครับ” ปัญวิชช์ตอบออกไปก่อนจึงเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่า มีนัดกับนีรนารถในวันนี้เหมือนกัน จบตอน 12 ค่ะ แก้ไขตัวสะกดเล็กน้อยเพื่อให้โพสผ่านค่ะ จากคุณ : อุธิยา (BabyRed) เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 14:36:31

ความคิดเห็นที่ 3 ที่จริงการเป็นเลสเบี้ยนก็ไม่ผิดนะ แต่วียังจิตเหมือนเดิม ทำไมยังกล้ากลับเมืองไทยเนี่ย แล้วทำไมครอบครัวไม่พาไปรักษา??? จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 18:10:46

ความคิดเห็นที่ 4 มาลงชื่อค่ะ เพิ่งมาอ่าน แต่ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้แล้วนะ ^^ จากคุณ : พร 3 ประการ เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 20:36:09

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ยอมกันเล้ย จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 21:12:02

ความคิดเห็นที่ 6 ตอน 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12421469/W12421469.html จากคุณ : อุธิยา (BabyRed) เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 10:51:10