๐๐ ... สวนสัตว์สนาน ... ๐๐..(บทที่ 4)

"สวนสัตว์สนาน" (บทที่4)




บทที่ 4





“ฮะ..ฮะ..ฮะ..” เสียงหัวเราะมาจากโจ..ที่ตามมาและดังกว่าคือนายบัส


เรากำลังข้ามถนน..ผมเขยกเดินโดยใช้ไม้ช่วยพยุงรักแร้ของพี่สาวที่ครั้งหนึ่งหกล้มเพราะวิ่งตามแมว

“น้ามิวส่งแค่นี้แล้วกัน..” จากขอบถนนที่ข้ามถึง อีกประมาณร้อยเมตรก็ถึงประตูโรงเรียน

“ฝากบัสดูแลน้องแคร์ด้วย” ครั้งแรกที่ผมพูดกับเด็กแก่แดด

“ผมล่ะ?” โจถาม

“แคร์เดินดีๆ นะ จูงมือพี่โจไว้” ส่งเป้ของแคร์ให้โจ

“ผมถือเอง..” บัสแย่งรับไป “ตลกดี ใส่ถุงเท้ากับรองเท้าแตะ” พูดไม่ออมเสียงไม่ออมรอยยิ้ม



สมเหตุผลที่เมื่อวานผมหยุดงาน..หกล้มขาแพลง..ความจริงไม่มากอะไรนักพอเขยกได้ แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เป็นมากขึ้นจึงต้องใช้ไม้ค้ำยัน

“โทธวิชทำงานไหวไหม?” เจ้านายใจดีถาม..นายโทธวิช นายมิวคนเดียวกัน..แม่เป็นคนตั้งให้..พ่อชื่อธวิช..ผมธวิชคนที่สอง

ทำงานครึ่งวันเจ้านายอนุญาตให้กลับบ้านและให้หยุดต่ออีกหนึ่งวัน ต่อด้วยวันอาทิตย์..ตกลงผมได้พักผ่อนสองวันครึ่ง (แน่หรือ?)



กลับถึงบ้านผมไม่ขึ้นข้างบน (ชั้น 4) สงวนกำลังขาและความเคล็ดขัดไว้ใช้งาน

“ไม่ขึ้นไปนอนพักล่ะมิว” แม่เป็นห่วง

“ช่วยแม่ขายของดีกว่า ค่ำๆ ค่อยขึ้นพร้อมหลาน” ตีก้นแม่เล่น

“พักให้หายเหนื่อยแล้วช่วยฉันพาโจอี้กับดำไปหาหมอหน่อย” พี่สาวผู้เมตตากับสัตว์แต่ไม่เมตตากับตาดำๆ ขาเจ็บ

“โหยพี่!..”

“มิวมันขาเจ็บ..” แม่เสียงอ่อย..กลัวพี่สาว (ไม่รู้ทำไม..เคยบอกว่ารำคาญบ่น รำคาญเสียงดัง)

“ก็ใครเป็นคนพาดำเข้าบ้าน ใครเป็นพ่อโจอี้..” อ้างสาเหตุ..ต้นเหตุ “ดำตัวร้อน..ไหนๆ จะไปหาหมอแล้วเลยพาโจอี้ไปฉีดยากันเห็บ”

“เห่อ..” ผมจะว่าอะไรได้

“ไปลองใช้บริการร้านหมอวิไลดูหน่อย”



ระยะทางจากปากซอยถึงร้านวิไลสัตวแพทย์ ประมาณสองป้ายรถเมล์ ถ้าเป็นเวลาปกติคงเดินไปไม่ทันเหนื่อย แต่เพราะสภาพของขาผมพี่สาวจึงเรียกเท็กซี่..ไม่มีคันไหนยอมรับเมื่อเห็นเราสองคนมีแมวหมามาด้วย

เดินสิครับ..รวมทั้งเดินจากบ้านมาปากซอยด้วยก็สี่ป้ายรถเมล์มั้ง..ลูกผู้ชายต้องอดทน!..ผมหิ้วกรงเจ้าดำ พี่สาวอุ้มโจอี้

ถึงหน้าร้าน..สาวคนหนึ่งอุ้มลูกสุนัขสวนออกมา เธอมองผมกับไม้ค้ำยันด้วยสายตาเหมือนจะถามว่ามารักษาคนหรือสัตว์..อะนะ..ไม่เห็นกรงแมวที่ผมหิ้วอีกข้างหรือไง..เอ๊ะ!..หรือมองเห็นผมเป็นดัลเมเชี่ยนอย่างนายบัสมอง

“ลูกค้าใหม่ค่ะ ชื่อดำและโจอี้” พี่สาวเข้าไปทำบัตร..ถึงจะเป็นร้านเล็กๆ แต่มีระเบียบวิธีที่ถูกต้อง

“น้องโจอี้..” พนักงานลูบหัวโจอี้ทักทาย “น้องดำ..” ชะโงกข้ามเคาน์เตอร์ดูดำในกรงที่ผมยกขึ้นโชว์ “ดำ!..” จู่ๆ เธอหายเข้าไปด้านใน

“อะไร?..” พี่สาวกับผมมองหน้ากัน..ดำลุกขึ้นเดินไปมา คงแปลกใจเหมือนกัน

“สวัสดีค่ะ..” หญิงสูงวัยเดินมาแนะนำตัว “ฉันคือหมอวิไล” สบตาทักทายแวบเดียวเธอออกจากเคาน์เตอร์ตรงมาที่กรงของดำซึ่งตอนนี้เริ่มอยู่ไม่สุข อาจเพราะไข้ขึ้น

“เมี้ยว..” ดำออกจากกรงได้ตะกายเข้าอ้อมกอดของคุณหมอ เลียแขนเลียหน้าเธอ

“น้องหญิงเจิดจรัสค่ะ..” คุณหมอปล่อยมือ..ดำกระโดดแผลวขึ้นเคาน์เตอร์ ใช้สีข้างถูแขนพนักงานแล้วกระโดดหายเข้าไปทักทายเพื่อนแมวที่อยู่ด้านใน..ทุกอย่างถูกต้องแม่นยำเหมือนไม่ได้ตาบอด “หายไปจากบ้านสองวันแล้ว..” ทำท่าคิด “คุณคือคนที่โทรฯ มาถามฉันกระมัง..ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าน้องหญิงหายไป”

คุณหมอเล่าเสริมว่า ที่ตั้งชื่อดำว่าน้องหญิงเจิดจรัสเพราะต้องการแก้เคล็ด..ก็ดำทั้งตัวซ้ำตาบอด ชื่อน้องหญิงเจิดจรัสอาจทำให้ชีวิตของดำดีขึ้น

เรียบร้อยในที่สุด..น้องหญิงเจิดจรัสได้กลับบ้านท่ามกลางความสงสัยของทุกคนว่าไปนอนอยู่หน้าบ้านผมได้อย่างไร..โจอี้ได้รับยากันเห็บฟรี..คุณหมออุ้มน้องหญิงออกมาส่งพวกเราหน้าร้าน..มีเสียงเมี้ยวๆ เหมือนขอบคุณดังมาจากดำ

โชคดี..มีโชเฟอร์ไม่เรื่องมากรับเรากลับบ้าน ไม่อย่างนั้นผมคงแย่แน่



“ดำตายแล้วหรือน้ามิว..” โจกลับถึงบ้านพอดี ยืนคุยอยู่กับแม่ที่หน้าร้าน

“เห็นคุณยายบอกว่าน้ามิวพาแมวไปหาหมอ” คำว่าคุณยายชัดเจนจากปากสีชมพู..มองกรงเปล่าที่ผมถืออยู่

“ฮื่อ..” นึกอยากอำเด็กแก่แดดสองคน..ไม่นึกว่ามีผลถึงหญิงสูงอายุและหลานสาวตัวเล็ก

“อ้าว!..” แม่ยกมือทาบอก..แคร์กอดขาคุณยาย มองกรงเปล่าอย่างหวาดๆ

“อึ๊ อื๋อ..ผีแมวววว..” ผมยกกรงขึ้นเขย่า..ถอยห่างทุกคนรวมถึงหนุ่มที่อาจหาญจีบคนแก่..กลัวผีแมวเหมือนกัน..555++

“แกก้อ!..” พี่สาวผมเล่นแรงกว่า..เตะปลายไม้ที่ยันอยู่บนพื้น..ผมหน้าคะมำสิครับ..และแล้วละครเจ็ดสีหลังข่าวก็เลื่อนมาเล่นตอนเย็น

ผมคะมำเซไปทางที่เด็กสองคนยืนอยู่..สี่แขนอ้าออกรับ..ไม่ได้ผล..ผมล้มทับทั้งสี่แขนสี่ขานั้น..ไม่มีบทโรแมนซ์อะไรเกิดขึ้นเลย



“อูยย์ๆ..” ทั้งโจและบัสโอดครวญเมื่อแม่ทายาเบตาดีนให้ที่ข้อศอกและแขน..ก็ครูดกับพื้นถนน..เดี๋ยวเดียวเสียงเงียบไปเพราะขนมและน้ำอัดลมที่แม่นำมาให้

“อยากกินมาม่า..” โจได้ที..บะหมี่สำเร็จรูปนี้แม่ไม่ชอบให้ลูกหลานกินบ่อยนัก

“ช่างเถอะแม่..” แม่อ้าปากจะให้เหตุผล ผมเขยกหยิบบะหมี่ต้มยำสามซองและชนิดธรรมดาหนึ่งซองเข้าครัว “ตามมา!..” แกล้งทำเสียงเข้ม

“ผมทำเอง..ผมทำได้..” จากปากบัส..นั่นละที่ผมต้องการ

“โจช่วยเพื่อนสิ..” ยื่นให้โจสองซอง “อีกสองซองของน้ามิวและน้องแคร์..น้าทำเอง”

“ผมทำให้..” บัสแย่งซองไปจากมือผม

“แคร์ทำด้วย..แคร์เล่นด้วย..” แคร์โผล่เข้ามา ตะกายแย่งซองบะหมี่จากบัส

“ไม่ต้อง..พี่บัสทำเอง”

“แคร์อยากทำมั่ง”

“แคร์ยังทำไม่เป็นปล่อยให้พี่บัสทำเหอะ” โจห้าม..ชุลมุนเต็มครัว

“หยุด!..หยุดหมดทุกคน..” เสียงดังจริงจัง..กลัวไฟจากเตาแกส กลัวน้ำร้อนจะลวก “ออกไปรอข้างนอกทั้งสามคน..น้ามิวทำเอง..ออกไปเลย” ดุนหลังลิงเล็กลิงใหญ่ออกจากครัว



กว่าจะส่งลูกครึ่งกลับเกือบค่ำ..คงต้องไปแก้ตัวกับคุณป้าเอาเอง..รอยฟกช้ำคงไม่แคล้วถูกเหมาว่าเล่นซนที่โรงเรียนจนมืดค่ำ..555..แต่รถจักรยานที่ผมให้ยืมไปคงเป็นหลักฐานเสริมคำชี้แจงได้..เป็นห่วงนิดหน่อยเพราะผมเป็นต้นเหตุให้ได้รับบาดเจ็บ

คืนนี้ไม่มีเสียงเงี้ยวๆ ร้องคิดถึงบ้านของดำ

“เดี๋ยวนี้น้ามิวไม่ต้องใส่มือเข้าปากโจอี้แล้วหรอ” แคร์ขึ้นมาที่ห้องผมอีก

“โอ้ย..นั่นมันนานแล้วนะ..ทำไมถึงถาม”

“หาเรื่องขึ้นมาเล่นที่ห้องน้ามิวไง” คู่ปรับเจ้าประจำเอ่ยขึ้น

“แคร์ก็เหมือนกัน..จำได้ไหมตอนเด็กๆ น้ามิวต้องยื่นมือใส่แปลให้จับไว้จนกว่าจะหลับ” เด็กๆ ต้องการความอบอุ่นเสมอ ยิ่งตอนว้าเหว่หรือใกล้หลับ..โจอี้เองกว่าจะนอนได้ผมต้องให้กัดมือเล่นจนหลับไป (ตอนยังไม่มีฟัน)

“พี่บัสเค้า..” แคร์เริ่ม

“นั่นไง!..นึกแล้ว..ไม่ต้องเลย..เดี๋ยวพี่โจไม่ลงไปส่งด้วย..ผีแมวหลอกไม่รู้นะ” เป็นชุด

“อือ..” ไปที่เตียงโจ “ให้แคร์เล่นด้วยนะ”

“จะเล่นเป็นหรือ” โจขยับที่ให้น้องสาว..คืนวันศุ่กร์เสาร์เด็กๆ นอนดึกได้


หลานสองคนเล่นกันหนุงหนิงจนผมเคลิ้มหลับ..ฝัน..ฝันเห็นหมาดำ..ฝันร้ายตลอดคืน

.

แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 55 11:34:42

จากคุณ	: ดาเรน
เขียนเมื่อ	: 23 ก.ค. 55 10:26:29