ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากเหตุการณ์แย่งไอศกรีมผ่านพ้นไป อรุณรุ่งกับฮันเตอร์ก็สนิทกันมากขึ้นจนคนรอบข้างสังเกตได้ ถึงกระนั้น พวกเขาต่างลงความเห็นว่าความสัมพันธ์นี้เหมือนเจ้านายกับสาวใช้มากกว่า เพราะนายแบบคนสำคัญคอยชี้นิ้วสั่งให้สาวหน้าเสือทำนั่นทำนี่ไม่หยุด ในขณะที่เจ้าหล่อนวิ่งพล่านไปทั่ว รับคำสั่งอย่างซื่อสัตย์ราวกับสุนัขที่จงรักภักดี                แต่ความจริงแล้วอรุณรุ่งแค่รู้สึกผิดที่แย่งไอศกรีมของเขาไป อีกประการคือเพราะเธอเหงาที่ไม่มีใครให้คุยด้วยมากนัก                ในเวลานี้ ทีมงานของกองถ่ายรวมไปถึงพนักงานในรีสอร์ตเกือบทั้งหมดเริ่มชินกับลวดลายของเธอแล้ว บางคนจึงเข้ามาตีสนิทเพราะเธอเป็นถึงคุณหนูตระกูลแลงฟอร์ดที่มีฐานะร่ำรวยระดับโลก แต่พอพบว่าอรุณรุ่งไม่เข้าใจเรื่องราวที่พวกเขาต้องการสื่อ แม้กระทั่งเรื่องง่ายๆ อย่างเพลงป๊อปเพลงดังที่พัชระเป็นพระเอกมิวสิกวิดีโอ เพียงเท่านั้น พวกเขาก็ลงความเห็นว่าสมองของเธอมีปัญหาและพากันหนีหายไปหมด                  ฮันเตอร์จึงกลายเป็นคนเดียวที่อรุณรุ่งคุยด้วยได้ ซึ่งถ้าตัดนิสัยชอบชี้นิ้วสั่ง เอาแต่ใจและปากร้ายในบางครั้ง สางสาวก็พบว่าเขาและเธอคุยกันถูกคอมากทีเดียว อย่างไรก็ตาม การใช้เวลาอยู่กับนายแบบหนุ่มทำให้เธอเสียเวลาตามจีบปาร์คกุงซูไปไม่น้อย                เมื่อเวลายิ่งกระชั้น สางสาวก็เริ่มกังวลกับคำสาปที่นับวันจะกล้าแข็งขึ้น ภาพของนางสมิงตนนั้นเริ่มชัดเจนจนถึงขั้นเห็นช่วงเวลาที่นางถูกบั่นคอจนศีรษะหลุดออกจากบ่า ดวงตาที่น่ากลัวและเสียงหัวเราะที่กรีดก้องในหัว ดังกระหึ่มราวกับว่านางกำลังหัวเราะอยู่ข้างหู                “เป็นอะไรไป” ฮันเตอร์ถามขณะวางขวดชาเขียวไว้บนโต๊ะรับแขกในบ้านพักของเขา นายแบบหนุ่มเห็นสางสาวยกมือกุมหูตัวเองและหลับตาได้สักพักแล้ว “ไม่สบายหรือเปล่า”                “เปล่าค่ะ” เธอตอบแล้วลืมตา ก่อนหยิบขวดชาเขียวรินใส่แก้วสองใบที่ตั้งอยู่ข้างกันโดยใช้วิธีประคองเพราะมือสั่น ในขณะที่ฮันเตอร์ซึ่งเดินไปหยิบกล่องโดนัทและถั่วกรอบบนหลังตู้เย็นไม่เห็นอาการนั้น                ช่วงนี้กองถ่ายยังไม่เริ่มทำงานเพราะยังหาเช่าโคมไฟดวงใหม่ไม่ได้ และเสื้อผ้าบางส่วนก็ยังไม่ครบ อีกประการหนึ่งคือฉากสำคัญที่จะปิดการถ่ายทำยังไม่ลงตัว อรุณรุ่งจึงมาขลุกอยู่ที่บ้านพักของฮันเตอร์เพื่อฟังเพลงคลาสสิกที่เธอชอบนอกเหนือไปจากการคุยกันตามประสาเพื่อนฝูงและช่วยเหลือเขาในเรื่องเล็กน้อย โดยทุกครั้ง ฮันเตอร์จะเปิดประตูค้างไว้เพื่อไม่ให้หญิงสาวเป็นที่ครหา                “นอนดึกเพราะฟังเพลงหรืออ่านหนังสือล่ะ” เขาชี้ไปที่ขมับตัวเองแล้วหมุนนิ้ว “รู้ไหมว่านอนดึกมากๆ จะทำให้ปวดหัว”                ชายหนุ่มพูดไปอย่างนั้นเองด้วยความเป็นห่วง เพราะหลังจากที่ได้ใกล้ชิดกันมาพักใหญ่ ฮันเตอร์พบว่าอรุณรุ่งมีงานอดิเรกใกล้เคียงกับเขา เธอชอบอ่านหนังสือแม้ส่วนใหญ่เป็นเทพนิยาย และชอบฟังเพลงคลาสสิกเหมือนกับเขา ซึ่งบางครั้งการเพลิดเพลินกับสิ่งบันเทิงนานๆ แทนที่จะเป็นการพักผ่อน สมองกลับครุ่นคิดถึงสิ่งที่แฝงอยู่ในความบันเทิงนั้นและอาจทำให้นอนไม่หลับได้                ซึ่งเขาเองก็เป็นคนแบบนั้นแหละ                อรุณรุ่งทำเพียงยิ้มให้ชายหนุ่มโดยไม่พูดอะไรขณะมองเขาวางกล่องโดนัทและถุงถั่วกรอบลงบนโต๊ะ เธอสังเกตเห็นว่ามือของเขาใหญ่และมีนิ้วที่ยาวกว่าเธอ มือของผู้ชาย สางสาวคิดพลางยื่นมือไปที่กล่องโดนัท                “อย่าทานโดนัทนะ มันมีไข่เป็นส่วนผสม” เขาพูดก่อนหยิบถุงถั่วกรอบให้ “ทานเจ้านี่ไปก็แล้วกัน”                “ขอบคุณค่ะ” เธอรับถุงมาเปิด ขณะที่ฮันเตอร์เสียบหูฟังเข้ากับสมาร์ตโฟน แต่ครั้งนี้เขาไม่คิดจะให้เธอฟังเพลง                “ฉันมีอะไรบางอย่างจะให้เธอดู” ชายหนุ่มยื่นหูฟังให้สางสาว ซึ่งเธอก็รับไปเสียบเข้ากับหูตัวเองอย่างรู้หน้าที่แล้วรอให้เขาเปิดเพลง แต่คราวนี้ฮันเตอร์เข้าหมวดวิดีโอ กดเครื่องหมาย Play ก่อนยื่นสมาร์ตโฟนให้เธอ                “นี่เรียกว่าคอนเสิร์ต” เขาบอก แล้วขยับเข้าใกล้สางสาว “เป็นตอนที่วงของ... เอ้อ ออร์เคสตราได้รับเชิญให้ไปเปิดการแสดงที่ปราก เสียดายว่าได้เล่นกันรอบเดียวทั้งที่มีเสียงเรียกร้องให้เปิดการแสดงอีกรอบมากพอดู”                อรุณรุ่งไม่ตอบ สองตาของเธอจับจ้องอยู่บนหน้าจอสมาร์ตโฟน แม้ภาพการแสดงจะมีขนาดเล็กมาก แต่ด้วยคุณภาพของเสียงที่ไม่แตกต่างจากเพลงที่เคยฟังก็ช่วยเพิ่มอรรถรสให้ได้ไม่น้อย สางสาวถึงกับลืมไปเสียสนิทว่าเมื่อครู่คำสาปแผลงฤทธิ์จนเธอปวดศีรษะและมือสั่น                “ยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ” เธอบอกเมื่อภาพฉายถึงตอนที่คอนดักเตอร์วางไม้บาตองและเปลี่ยนไปเล่นเปียโน “ว้าว คนนี้เก่งจังเลย”                “คนนี้คือหัวหน้าวง เป็นผู้ประพันธ์เพลงส่วนใหญ่ของวงด้วย” ระหว่างอธิบาย ดวงตาของฮันเตอร์เป็นประกายด้วยความชื่นชม แต่ถ้าใครสักคนจะมองให้ลึกซึ้ง มันมีความอ้างว้างแฝงอยู่ด้วย                “สุดยอด” อรุณรุ่งเพ้อ “แหม ฉันอยากเห็นหน้าเขาชัดๆ จัง”                “ไม่ได้” ฮันเตอร์รีบพูดและแก้ตัวทันทีเมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามของอีกฝ่าย “เธอก็เห็นแล้วว่าจอสมาร์ตโฟนเล็กมาก”                อรุณรุ่งผงกศีรษะเมื่อเห็นด้วยและกลับไปจมจ่อมกับภาพคอนเสิร์ตต่อ เธอจึงไม่เห็นว่าฮันเตอร์ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก จริงอยู่ที่เขาชื่นชมหัวหน้าวงมาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าผู้ชายคนนั้นมีเสน่ห์อย่างล้นเหลือ                ถ้าฮันเตอร์คือนิยามของคำว่า ‘สวย’ หัวหน้าวงคนนี้ก็เป็นตัวอย่างอันดีของคำว่า ‘งดงาม’                และเขายังไม่อยากให้ยายคุณหนูประทับใจใครอย่างออกหน้าออกตาเพิ่มขึ้นอีก                “แม่เคยบอกว่าวงดนตรีวงนี้ยุบไปแล้ว พอเห็นแบบนี้แล้วฉันเสียดายจังค่ะ” สางสาวพูดขึ้น ไม่ทันสังเกตว่าฮันเตอร์สะดุ้งเล็กน้อย “ทุกคนเก่งมาก ทั้งคอนดักเตอร์ นักไวโอลิน แล้วก็ เอ้อ...”                เธอหยุดคิดเมื่อเห็นเครื่องเป่าชนิดหนึ่ง ปากของมันบานออกเหมือนปี่ของพระอภัยมณีในหนังสือภาพที่เธอเคยเห็น แต่ขนาดใหญ่กว่ามากและมีลวดลายประหลาดตรงกลาง “นี่คือปี่งวงช้าง...ใช่ไหมคะ”                ฮันเตอร์นิ่วหน้ากับชื่อของเครื่องดนตรีชนิดหลัง จากนั้นก็หัวเราะเมื่อนึกภาพออก “เธอหมายถึงเครื่องเป่าอันใหญ่ๆ ตรงกลางเป็นวงกลมมีลวดลายสลับซับซ้อนใช่ไหม เขาเรียกว่าเฟรนช์ฮอร์น[1] ไม่ใช่ปี่งวงช้าง”                ระหว่างพูดเขาเหยียดแขนวางไว้บนพนักโซฟาแล้วขยับเข้าใกล้อรุณรุ่ง ระยะห่างและท่าทางของนายแบบหนุ่มในตอนนี้ หากคนนอกมาเห็นเข้าอาจคิดว่าทั้งคู่เป็นคู่รักกัน                “แต่ก็แปลกนะ ทำไมเธอถึงสะดุดหูกับเฟรนช์ฮอร์นล่ะ เพราะคนส่วนใหญ่จะให้ความสำคัญกับเครื่องเป่าชนิดอื่นมากกว่า”                “ไม่รู้สิคะ” อรุณรุ่งยักไหล่ “ฉันแค่รู้สึกว่าเสียงของเครื่องดนตรีชนิดนี้ทำให้ฉันนึกถึงภูเขา หรืออะไรสักอย่างที่ยิ่งใหญ่มากๆ”                ไม่เลว เซนส์เจ้าหล่อนใช้ได้ ฮันเตอร์ยิ้มก่อนจะเลื่อนคอนเสิร์ตไปเป็นอีกเพลงหนึ่ง “ที่จริงแล้วผู้ชายที่เล่นเฟรนช์ฮอร์นคนนี้มีความพิเศษอีกอย่าง”                เมื่อชายหนุ่มพูดจบ อรุณรุ่งก็ได้เห็นนักเป่ากลายมาเป็นนักร้อง                ด้วยเสียงสูงระดับเทเนอร์[2] แต่กลับลุ่มลึกและแฝงไว้ด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ประหนึ่งภูเขาขนาดมหึมาที่อัดแน่นด้วยต้นไม้เขียวขจีทำให้สางสาวถึงกับขนลุก                “ไม่น่าเชื่อเลย” เธอกวาดตาไปทั่วจอขนาดเล็ก “เขาสุดยอดมาก ทุกคนเก่งมากจริงๆ”                “แล้วเธอชอบเพลงไหนมากที่สุด” ชายหนุ่มพูดขณะเลื่อนเพลงอีกทั้งที่ยังไม่จบ คราวนี้เขาไปที่ไวโอลินคอนแชร์โต เพลง Kiss                “เลือกยากค่ะ” สางสาวพูด “แต่ฉันชอบเพลงนี้จัง ไม่รู้ทำไมฟังแล้วจั๊กจี้”                ฮันเตอร์แอบกำมือชกไปในอากาศครั้งหนึ่งแล้วพูดโดยไม่ออกเสียงว่า Yes!                “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะคะ”                “หือ เปล่านี่” ชายหนุ่มแกล้งเฉไฉด้วยการเหน็บผมไว้ข้างหู                “แต่ฉันได้ยินเสียง”                หูดีชะมัด เขาคิด ขณะชี้ลงไปที่สมาร์ตโฟน “บางทีอาจจะเป็นเพลงก็ได้ ถ้าฟังบ่อยๆ เธอจะพบว่ามีตัวโน้ตที่แอบซ่อนอยู่ปรากฏขึ้นมากมาย”                อรุณรุ่งยิ้มกว้าง “ฟังดูเหมือนเพลงวิเศษของนางฟ้าแม่ทูนหัวเลยค่ะ”                “นางฟ้าแม่ทูนหัว ซินเดอเรลล่านะรึ” ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฮันเตอร์หัวเราะลั่นและโคลงศีรษะไปมาจนสางสาวนิ่วหน้า                “มีอะไรตลกหรือคะ”                “เปล่า ฉันกำลังนึกถึงอดีตน่ะ” เขาพูดพลางพยายามจะหยุดหัวเราะให้ได้ “ขอโทษนะ พอดีฉันนึกถึงใครบางคนขึ้นมา”                “ใครหรือคะ”                แทนคำตอบ ฮันเตอร์หยิบสมาร์ตโฟนไปจากมือของอรุณรุ่งและกดไปที่โหมดเก็บภาพก่อนส่งให้เธอดู สางสาวทำตาปริบๆ เมื่อเห็นผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลทองเป็นลอนคลื่นคนหนึ่งสวมชุดราตรีสีฟ้า บนศีรษะของหล่อนมีมงกุฎเพชรและนั่งวางท่าประหนึ่งนางพญาอยู่บนรถม้าฟักทอง ดูผิวเผินภาพนี้ก็สวยดี เพียงแต่มีสิ่งหนึ่งที่ขัดตา                ผู้หญิงคนนั้นสวมรองเท้าบู๊ตแบบผู้ชาย                “เขาคือแองเจิล” ฮันเตอร์บอก “อย่าเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงล่ะ เขาเป็นผู้ชายเหมือนกับฉันนี่แหละ”                อรุณรุ่งมองคนในภาพก่อนมองฮันเตอร์ด้วยดวงตาเบิกโพลงเล็กน้อย “เหมือนคุณฮันเตอร์”                ผู้หญิงในร่างผู้ชายอีกแล้ว                ทันใดนั้นอรุณรุ่งก็รู้สึกเหมือนโลกมืดขึ้นมาทันตา ฟ้าไม่ยุติธรรมจริงๆ ที่ส่งผู้ชายที่ใส่กระโปรงได้สวยกว่าเธอมาถึงสองคน!            ฮันเตอร์มองท่าทางที่เหมือนจะเป็นลมของสางสาวพลางเลิกคิ้ว “เป็นอะไรไป”                “เปล่าค่ะ” เธอสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วสะบัดหัวเล็กน้อย “ฉันน้อยใจในโชคชะตา... เอ๊ยไม่ใช่ค่ะ ฉันคิดว่าเพื่อนของคุณสวยมาก”                “แน่นอน หมอนั่น...” ทันใดนั้นฮันเตอร์ก็นึกออก เพราะความอยากรู้ของอรุณรุ่งทำให้เขาเผลอเอาภาพคนที่คิดว่าจะปกปิดไว้ก่อนให้เธอดู ชายหนุ่มกัดมุมปากเล็กน้อยพลางลอบมองปฏิกิริยาของอีกฝ่าย แต่เมื่อเห็นหญิงสาวไม่มีทีท่าว่าจะสนใจใคร่รู้เพิ่มเติม เขาจึงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก                ทว่า อรุณรุ่งไม่ได้ปล่อยเลยตามเลยอย่างที่เขาคิด                                “เพื่อนของคุณก็เป็นนายแบบเหมือนกันหรือคะ”                แม้คำถามของเจ้าหล่อนจะเหมือนถามถึงสภาพแวดล้อมทั่วไป แต่ฮันเตอร์ก็อดสะดุ้งในใจไม่ได้ เพราะเมื่อกลั่นกรองความคิดจนถ้วนถี่ เขาพบว่าเปลือกนอกที่เหมือนไม่รู้สึกรู้สมอะไรกับความห่างเหินระหว่างเพื่อนฝูง หากในส่วนลึกของหัวใจยังโหยหา ยังอยากกลับไปเล่นดนตรีคลาสสิกอีกครั้งกับเพื่อนรักทั้งสองคน                “ไม่หรอก เขาไม่ใช่นายแบบ ถ่ายบ้างแต่ไม่ใช่” ฮันเตอร์ตอบในที่สุด ก่อนจะยิ้มและเปลี่ยนเรื่อง “พูดเรื่องของเธอบ้างดีกว่า มีอะไรจะเล่าให้ฉันฟังบ้างไหม”                ใบหน้าของอรุณรุ่งแดงซ่านขึ้นทันใด ถึงจะมองออกได้ยากเมื่อมีลายพร้อยทั่วใบหน้าแต่ฮันเตอร์ก็เห็น ชายหนุ่มเลิกคิ้ว มือเลื่อนมาประสานกันไว้บนตักด้วยท่าทางเป็นการเป็นงาน หรือพูดให้ถูกกว่าคือท่าทางเหมือนอยากหาเรื่องคน โชคร้ายที่หญิงสาวไม่ทันสังเกต                “คือว่า...ถ้าคุณฮันเตอร์ เอ่อ...อยากฟัง” เธออึกอักก่อนยิ้มแหยให้ วูบหนึ่ง นายแบบหนุ่มนึกอยากกวนประสาทเจ้าหล่อน แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว “คือฉันนึกถึงเรื่องที่จะคุยกับคุณปาร์คขึ้นมาได้ค่ะ”                “ใครคือปาร์ค”                  “คุณนายแบบลูกครึ่งเกาหลีไงคะ” อรุณรุ่งตอบพร้อมกับจ้องหน้านายแบบหนุ่ม ดวงตาฉายแววสงสัยเล็กน้อย “คุณปาร์คกุงซู คนที่ตัวขาวๆ ใหญ่ๆ คุณจำไม่ได้หรือคะ”                “อ้อ” ฮันเตอร์ยักไหล่ “แล้วเธอจะคุยเรื่องอะไรกับเขารึ”                สางสาวมีท่าทางขัดเขินขึ้นมาทันที “คือว่า...ฉัน คือ ฉัน...”                เห็นอาการหมุนนิ้วโป้งเล่นของเธอ สีหน้าของฮันเตอร์ก็ตึงขึ้นทันตา แต่เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่โมโหกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง                อันที่จริง ชายหนุ่มรู้อยู่แล้วว่ายายคุณหนูชอบนายแบบลูกครึ่งเกาหลีคนนั้น และก็รู้ด้วยว่านั่นเป็นเพียงความรู้สึกฉาบฉวยเหมือนแฟนคลับชอบดารา แต่ชอบก่อนก็คือชอบก่อน หนำซ้ำความรู้สึกแบบนั้นใช่ว่าจะลบเลือนกันง่ายๆ ดังนั้นฮันเตอร์จึงคิดแผนหนึ่งขึ้นมา นั่นคือแผน ‘เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ’                จากเหตุการณ์ไอศกรีมทำให้ชายหนุ่มรู้ตัวว่าเขามีความรู้สึกพิเศษต่อผู้หญิงคนนี้ อาจไม่ถึงขั้น ‘รัก’ แค่อาจจะ หากมันก็เกินกว่าคำว่า ‘ชอบ’ ฮันเตอร์จึงไม่รีรอที่จะสานสัมพันธ์ให้ไปสู่จุดที่มั่นคงกว่าการใช้อารมณ์เพียงอย่างเดียว เขาเป็นผู้ชายที่ชัดเจนต่อหัวใจของตนเองเสมอมา เมื่อใดก็ตามที่เขารู้ตัวว่าชอบพอใครสักคนหนึ่งก็จะเดินหน้าชนทันที แม้ว่าในท้ายที่สุด ความผูกพันที่มีต่อสาวๆ บางรายกลับเป็นแค่ปฏิกิริยาทางเคมีที่เข้ากันได้เพียงชั่วคราว พวกเธอผ่านเข้ามาและออกไปโดยใช้เวลามากบ้างน้อยบ้าง สร้างความเจ็บปวดให้กับเขาในระดับที่แตกต่างกัน                ถึงกระนั้น ฮันเตอร์ไม่เคยทุรนทุรายเพราะพิษรักจนถึงขนาดเซื่องซึมหรือปิดตัวเอง ฐานะทางสังคมทำให้เขาสร้างเกราะป้องกันตัวเองขึ้นมา ไม่เคยมีใครทะลุทะลวงมันเข้าไปได้แม้แต่เพื่อนรักสองคนของเขา ด้วยเหตุนี้ ใครก็ตามที่รู้จักนายแบบหน้าสวยคนนี้จะเข้าใจว่าเขาเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้มากคนหนึ่ง                แต่สำหรับฮันเตอร์ เขามองว่าตัวเองเป็นผู้ชายโรแมนติกที่กำลังตามหารักแท้อยู่ต่างหาก                อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เรื่องที่เร่งด่วนกว่าคือการจีบยายคุณหนูผู้อ่อนต่อโลกที่ยังนั่งวนนิ้วไม่เลิกคนนี้นี่แหละ แม้ไม่แน่ใจว่าอนาคตของตัวเองกับยายคุณหนูจะมาบรรจบกันหรือไม่ แต่สองเรื่องที่ชายหนุ่มมั่นใจได้ก็คือ เขาจะไม่ยอมทนเห็นผู้หญิงคนนี้ไปเป็นของคนอื่น และไม่ทนอย่างแน่นอน ที่จะปล่อยให้เจ้าหล่อนถูกสูบเลือดสูบเนื้อโดยพวกเห็บหมัดที่เห็นได้ชัดว่าวิ่งเข้าหาเพียงเพราะผลประโยชน์เท่านั้น                เขาตัดสินใจแล้วว่าจะดูแลหล่อน จนกว่าจะถึงจุดที่ทั้งสองไปด้วยกันไม่ได้                  “ฉันพอมองออกว่าเธอ...” ฮันเตอร์หยุดไปนิด แม้นี่จะเป็นแผนการร้ายทำลายรักเพื่อตัวหญิงสาว แต่มันก็พูดยาก “ชอบเขา ฉันหมายถึงนายแบบเกาหลีคนนั้น”                “คุณดูออกเหรอ” ฉับพลัน ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้น “ตายจริง นี่คุณอ่านใจคนได้ด้วยหรือคะ”                “แน่นอน มันเป็นความสามารถพิเศษของฉัน” ฮันเตอร์รีบสมอ้างพลางกอดอก ยิ้มเมื่อเห็นเจ้าหล่อนมีสีหน้าเชื่อถืออย่างจริงจัง ให้ตายเถอะ ความใสซื่อของเธอช่างน่ารัก “เอาละ บอกมาสิว่าเธอจะคุยเรื่องอะไรกับผู้ชายคนนั้น”                “ก็เรื่องทั่วไปค่ะ เรื่องอะไรก็ได้ที่จะทำให้เขา...อ่า รักฉัน” สองคำสุดท้ายเธอพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน                แค่แทบ ดังนั้นฮันเตอร์จึงจับใจความได้ “เริ่มต้นได้ดี นั่นเป็นการเริ่มความสัมพันธ์ที่ดี”                “ค่ะ แม่บอก” อรุณรุ่งยิ้ม “แล้วแม่ก็บอกว่าต่อไปให้พยายามคุยกับเขาให้มาก สร้างความสนิทสนมค่ะ”                อืม คุณแม่ตัวอย่างจริงๆ ฮันเตอร์ประชดในใจ “แล้วยังไงต่อ”                “ถ้าเขาพูดคุยกับฉันจนเริ่มสนิทกัน ก็ให้ชวนไปที่บ้านพัก แม่จะเลี้ยงอาหารเขาค่ะ”                “ใช้ได้ แล้วยังไงอีก”                “แม่จะปล่อยให้ฉันกับเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง สักสามสี่ครั้ง แต่ละครั้งทิ้งช่วงเวลาให้นานขึ้น จากนั้นฉันก็จะบอกเขา” อรุณรุ่งละคำว่าพูดความจริงเรื่องคำสาปสมิงออกไป แต่ฮันเตอร์เข้าใจว่าเธอจะสารภาพความในใจ                “เร็วเกินไป” ชายหนุ่มพูดทันที “คุณต้องเว้นระยะห่างจากการพูดจากันตามปกติสักสองสามเดือน อีกฝ่ายจะได้ไม่รู้สึกว่าถูกรุกมากเกินไป ก่อนถึงการนัดกินข้าวพร้อมครอบครัว”                “มะ...ไม่ได้นะคะ นั่นนานเกินไป” อรุณรุ่งหน้าตื่น                “ไม่หรอก ถ้าเธอต้องการจะดูใจอีกฝ่าย” ฮันเตอร์ไม่สนใจ เพราะคิดว่าเธอต้องการให้อีกฝ่ายรักอย่างรวดเร็ว ซึ่งนั่นเป็นไปไม่ได้ “อันที่จริง เวลาที่ฉันให้นับว่าน้อยนะ บางคนคบหากันเป็นปี หลายปี กว่าจะแต่งงานกัน”                “ไม่ได้ค่ะ ฉันไม่มี...” อรุณรุ่งหลับตา เม้มปาก แล้วข้ามส่วนนั้นไป “ไม่อยากให้ใช้เวลาถึงขนาดนั้น”                ฮันเตอร์ขยับตัวเพื่อให้ตนเองได้มองหน้าเธอได้ชัดๆ เข่าของทั้งสองชิดกัน “ฟังนะ ความรักในโลกแห่งความจริงไม่เหมือนในเทพนิยายหรอก เธอต้องใช้เวลาศึกษาอีกฝ่ายในหลายๆ เรื่อง อย่างการศึกษา ฐานะทางสังคม ไลฟ์สะ...เอ่อ งานอดิเรก และส่วนสำคัญที่สุดคือนิสัยของอีกฝ่าย”                      สางสาวมองดวงตาของคู่สนทนาครู่หนึ่งก่อนก้มหน้า ในวินาทีนั้น ฮันเตอร์เห็นบางอย่างที่ผิดปกติ ไม่ใช่สีฟ้าที่หม่นหมองยามที่เธอรู้สึกหดหู่ แต่เป็นความหวาดกลัวและสิ้นหวัง ราวกับว่าชีวิตจะปลิดปลงในเวลาอันใกล้                นี่เป็นสิ่งที่มากเกินไปสำหรับการชอบใครสักคนเพียงฝ่ายเดียว                “ฉันยังมีหวังอยู่ไหมคะ”                ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฮันเตอร์คิดว่านี่ไม่ใช่คำถามเกี่ยวกับเรื่องของความรัก ชายหนุ่มจึงเลียมุมปากเล็กน้อยแล้วตอบ “มีสิ ความหวังมีอยู่เสมอถ้าเธอไม่หมดศรัทธา”                เธอหัวเราะเล็กน้อย “เหมือนฉันจะเคยเจอประโยคนี้จากหนังสือเล่มไหนสักหลายๆ เล่มนะคะ”                ฮันเตอร์หัวเราะเบาๆ แล้วลูบศีรษะหญิงสาว แม้ผมของเธอจะแข็งกระด้างแต่เขาก็ไม่นึกรังเกียจ “อย่าคิดมากน่า มีฉันคอยช่วยทั้งคน เธอต้องผ่านอุปสรรคไปได้อยู่แล้ว”                  อรุณรุ่งยิ้มได้กว้างกว่าเดิม เธอรู้สึกว่ามีกำลังใจขึ้นมาอย่างประหลาด ตอนนั้นเองที่สมาร์ตโฟนของฮันเตอร์ปรากฏสายเรียกเข้า เขาจึงดึงมันออกจากหูฟังแล้วกดรับสาย                “Hunter”                ชายหนุ่มใช้ภาษาอังกฤษในการตอบรับและสนทนาหลังจากนั้นจนกระทั่งวางสาย สีหน้าครุ่นคิดของเขาทำให้อรุณรุ่งต้องถาม                “เกิดอะไรขึ้นหรือคะ”                ฮันเตอร์ยิ้มให้เธอ “ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงหรอก คนของผมโทร.มาบอกว่าเจอเพื่อนสนิทของผมคนหนึ่งที่กรุงเทพฯ แค่นั้นแหละ”                “อ้อ ดีใจด้วยค่ะ คุณคงจะ...” คำพูดต่อจากนั้น ฮันเตอร์ไม่มีโอกาสได้ฟัง เนื่องจากดวงตาของอรุณรุ่งเคลื่อนไปหยุดตรงนาฬิกาที่อยู่เหนือโทรทัศน์ แล้วเธอก็ผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว                “ตายจริง เย็นมากแล้วหรือนี่” เธอรีบเดินไปทางประตู “ฉันต้องกลับแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับหลายๆ เรื่องนะคะ พรุ่งนี้พบกันค่ะ” พูดจบก็เผ่นแผล็วออกจากบ้านพักไปทันทีโดยที่ฮันเตอร์ยังไม่ทันได้กล่าวลา                ชายหนุ่มยืนกอดอกและพิงประตูขณะมองอรุณรุ่งวิ่งกลับบ้านพักของตน ท่าทางรีบร้อนลนลานของเธอทำให้เขาขมวดคิ้ว                ว่าไปแล้ว เขาไม่เคยพบเธอหลังจากห้าโมงเย็นเลย                แต่เนื่องจากเธอมีแม่ที่เข้มงวดอย่างแลงฟอร์ด นี่จึงเป็นเรื่องที่เข้าใจได้                ฮันเตอร์ยักไหล่แล้วปิดประตูบ้านพัก เขาไม่รู้ตัวเลยว่าห่างออกไปไม่มากนัก มีสายตาคู่หนึ่งลอบสังเกตการณ์ตลอด นับตั้งแต่ตอนที่อรุณรุ่งมาหาเขาจนกระทั่งกลับออกไป                “บ้าสิ้นดี” ชายคนหนึ่งทุบต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ อย่างหงุดหงิด ก่อนมองบ้านพักและทางเดินที่ตอนนี้ไม่มีใครอีกแล้วด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว หากหลังจากนั้นเขาก็หลับตา ระบายลมหายใจ                “ยังพอมีเวลา” ชายหนุ่มลืมตาขึ้นแล้วแสยะยิ้ม ดวงตากระหายเลือดจับจ้องไปยังบ้านพักของนายแบบระดับโลก                “ใช่ ยังมีเวลา แล้วความงามนั้นก็จะเป็นของฉันตลอดกาล” -------------------------------------------------------------------------------- [1] เฟรนช์ฮอร์น (French Horn) เครื่องเป่าทองเหลืองที่มีท่อลมเป็นทรงกรวย ตรงกลางขดเป็นวงกลม ปลายท่อบานออกเป็นลำโพงกว้าง ใช้ในวงออร์เคสตรา [2] เทเนอร์ (Tenor) ระดับเสียงสูงที่สุดในนักร้องชาย โดยการแบ่งตามหลักมาตรฐานทั่วไป จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 16:00:13

ความคิดเห็นที่ 2 ลิงค์บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12141299/W12141299.html ลิงค์บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12187550/W12187550.html ลิงค์บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12212213/W12212213.html ลิงค์บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12266588/W12266588.html ลิงค์บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12327627/W12327627.html ลิงค์บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12372164/W12372164.html ================ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านนะคะ ทั้งผู้ที่ให้กีบและคอมเม้นท์เลยค่ะ ปลาบปลื้มและเป็นกำลังใจให้มือใหม่หัดเขียนคนนี้ได้ดีเลยค่ะ TvT คุณ โลกิอาร์มี่ (Moony_Lupin) - ขอบคุณค่า ^o^ คุณ ความยาวไม่ต่ำกว่า 2 ตัวอักษร - คราวนี้นางเอกลวนลามบ้างนะคะ เอาคืนๆ ฮา คุณ ๅGTW (GTW) - นั่นสิเนอะ ตอนนี้พระเอกก็ยังไม่หมดมุกง่ายๆ ค่ะ ฮี่ๆๆ >_< คุณ เด็กชายกุ๊บกิ๊บ - ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ตอนนี้หวังว่าจะสนุกนะคะ (เป็นตอนที่แก้บ่อยมากตอนทำ) คุณ scottie - ตาปาร์คยังคงมีบทอย่างต่อเนื่องค่ะ >w< ตอนหน้าช้าเช่นเคยค่ะ เขียนดิบๆ ไว้แต่ยังไม่ได้ขัดเกลา เร่งเคลียร์งานด้วยค่ะ T_T พบกันใหม่นะคะ ขอบคุณทุกท่านค่ะ จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 16:07:43

ความคิดเห็นที่ 3 จาก .....ความตั้งใจจะเอาไอศกรีมคืน ทำให้เธอสอดลิ้นเข้าไปในปากของนายแบบหนุ่มแล้วกวาดไล้ไปทั่วอย่างอาจหาญ เฮ้ย!!!!!!! เจี๊ยก!!!!!!!!! หนูสาง......ทำแะไรลงไป๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 21:31:19

ความคิดเห็นที่ 4 สงสารน้องรุ่ง แต่ตกหลุมรักฮันเตอร์แล้วค่ะ อิอิ เอาใจช่วยสองคนนี่นะคะ รอติดตามตอนต่อไปค่า^^ จากคุณ : พิมพ์นรา เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 08:32:22

ความคิดเห็นที่ 5 อรุณรุ่งทำอะไรลงไปน่ะ มันออกจะเกินเลยไปไหมคะ อะไรจะอยากกินมากขนาดต้องไปเอาจากปากคนอื่น จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:27:41

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกค่ะ จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 16:00:38

ความคิดเห็นที่ 7 รอติดตามต่อค่ะ ใครคือบุคคลปริศนาที่โผล่มาช่วงท้าย จากคุณ : เด็กชายกุ๊บกิ๊บ เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 20:27:05