ความคิดเห็นที่ 1 มหาวิทยาลัยเปิดพลุกพล่านไปด้วยผู้คน ห้องเรียนในแต่ละชั้นของอาคารโปร่งกว้างเต็มไปด้วยนักศึกษา ซึ่งต่างพากันมาฟังบรรยายภาควิชาบังคับ โดยมีโทรทัศน์วงจรปิดและเครื่องขยายเสียงช่วยกระจายการเรียนการสอนให้ทั่วถึง กันต์ธีร์ปิดหน้าหนังสือลงเมื่ออาจารย์จบการบรรยายแล้วเดินฝ่าฝูงชนออกนอกห้องเรียน เขาตัดสินใจลงทะเบียนเรียนต่อที่นี่ ตามคำแนะนำของเพื่อนสาวในห้วงเวลาสับสนที่ผ่านมา “เรียนสายศิลป์ไม่ยากเหมือนมัธยมหรอก เรียนราชภัฏไปควบคู่กับมหาวิทยาลัยเปิดเหมือนอย่างปอง นะกันต์” เขาหวนนึกถึงเธอ รวมถึงรสสัมผัสและแรงปรารถนาในวันนั้น การเรียนร่วมสถาบันเดียวกันอาจทำให้เขาหลุดเข้าไปอยู่ในบ่วงราคะนั้นอย่างยากจะหลีกเลี่ยง ชายหนุ่มก้าวลงบันไดอาคารกวาดสายตามองความกว้างใหญ่ตระการตาของทัศนียภาพรอบรั้วมหาวิทยาลัย ไกลออกไปจากประตูรั้วด้านหลังไม่มากมีสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งหนึ่งตั้งอยู่ นริศราตกลงใจเรียนต่อที่นั่น แม้จะอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่คงเป็นเรื่องยากที่จะมีโอกาสพบเธอ เขาสลัดศีรษะ เลิกคิดเลิกฝันกับวันวานที่ไม่มีทางหวนคืน ถนนนอกเมืองโปร่งโล่งสบาย กันต์ธีร์รู้สึกว่าออกซิเจนไหลเวียนทั่วปอดขึ้นเมื่อรถแล่นพ้นเขตเมืองออกมา เขาลงรถเมล์ที่ตลาดเพื่อต่อสองแถว และเดินเท้าเข้าซอยอีกประมาณครึ่งกิโล กลิ่นใบไม้แห้งชื้นฝนโชยมากับอากาศ ดวงอาทิตย์กลมโตลอยต่ำลงไปหลบอยู่หลังม่านเมฆ ผ่านรั้วลวดหนามเข้าไปปรากฏภาพอาคารไม้หลังเก่าซึ่งผู้เป็นบิดาพยายามซ่อมแซมรักษาสภาพเดิมของมันตามที่เจ้าของบ้านต้องการ เขาเกือบหยุดหายใจเมื่อเห็นรถยนต์สีคุ้นตาคันหนึ่งจอดอยู่ นุชจรีนั่งเคี้ยวผลไม้ดองอยู่บริเวณริมรั้ว เธอผุดลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นเขา “กลับมาแล้วหรือกันต์” กันต์ธีร์ก้าวผ่านประตูรั้วสังกะสี สายตามองผ่านหญิงสาวไปยังรถยนต์ของผู้มาเยือน “ใครมา...” เขาพึมพำคล้ายคำถาม นุชจรีทำหน้าประหลาดใจตาม “ไม่รู้เหมือนกัน เป็นผู้หญิงมาหาพ่อบอกเป็นญาติ แล้วพ่อก็ไล่ฉันออกมานั่งข้างนอกนี่” เธอยักไหล่อย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่รู้คุยอะไรกันหนักหนาตั้งนานละ” กันต์ธีร์ยืนตัวแข็ง เสี้ยวหนึ่งของความคิดเขาแอบนึกถึงรูปร่างสวยเพรียวของเจ้าของรถคันนั้น ความสุขทางร่างกายยามได้กกกอดฟอดเฟ้นอยู่กับเธอ ขณะอีกฟากหนึ่งของจิตใจเขากลับไม่พึงปรารถนาจะไม่พบหน้าเธออีก มีเหตุผลอะไรที่ปรียาต้องมาที่นี่ “ปิ๋มไม่ทราบมาก่อนเลยนะคะ แม่พูดมาตลอดเลยว่า น้าเกรียงศักดิ์ไปอยู่นครสวรรค์กับครอบครัว จะไม่กลับมากรุงเทพฯ อีก” เสียงนั้นก้องกังวานไปทั่ว จนหยุดทุก ๆ อารมณ์ของเขา ชายหนุ่มย่างเท้าเข้าไปใกล้ช่องประตูของห้องชั้นล่างอย่างไม่ทันรู้ตัว “พี่ปราณีคงคิดว่า ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร คุณปิ๋มอย่าคิดมากเลยครับ” “น้าเกรียงศักดิ์อย่าเรียกปิ๋มว่า คุณ เลยค่ะ” เธอมีสีหน้าไม่สบายใจ “ที่ปิ๋มมาวันนี้ เพื่อที่จะได้พูดกับน้าในเรื่องที่ปิ๋มควรพูดมานาน” ชายหนุ่มกลั้นหายใจเมื่อได้ยินประโยคนั้น เรื่องอะไรที่ปรียาบอกว่าควรพูดกับพ่อของเขา ไม่น่าจะเป็นความสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างเขากับเธอ “ปิ๋มโตแล้วนะคะ การตัดสินใจทุกอย่างจึงไม่ได้ขึ้นอยู่กับแม่คนเดียวอีก ในเมื่อปิ๋มพูดกับแม่ไม่รู้เรื่อง ปิ๋มก็เลยอยากจะมาบอกกับน้าเกรียงศักดิ์ด้วยตัวเอง” “ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็นแล้วครับ” ชายอาวุโสกล่าวยืนยัน แววตาโรยราคู่หมองทอดต่ำลงไม่สบมองคู่สนทนา  “ที่พี่ปราณีช่วยเลี้ยงดูเกียรติก้องตั้งแต่ยังเล็ก  แล้วส่งเสียให้เรียนจนจบก็ถือเป็นความกรุณามากแล้ว  คุณปิ๋มอย่าทำให้ผมรู้สึกผิดมากไปกว่านี้อีกเลย” ปรียาผ่อนลมหายใจยาวเมื่อเขายืนกราน “ไม่มีใครอยากดำเนินชีวิตผิดพลาดหรอกค่ะ น้าเกรียงศักดิ์ลงโทษตัวเองแบบนี้ จะทำให้ลูกสองคนต้องพลอยลำบากไปด้วย” ความรู้สึกของเธอสะดุดลงเมื่อนึกถึงเขา หรืออาจเป็นความรู้สึกส่วนนี้ที่ทำให้เธอต้านความต้องการของมารดา หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดตัวเองขึ้นมา “เอาล่ะค่ะ ปิ๋มมาเพื่อจะบอกน้าแค่นี้ ไม่ว่าน้าเกรียงศักดิ์จะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม” ปรียาคว้ากระเป๋าขึ้นสะพ่ายไหล่แล้วหมุนตัวกลับ  อย่างไม่ใส่ใจสีหน้าไม่สบายใจของอีกฝ่าย  แต่แล้วฝีเท้าก็ต้องสะดุดลงเมื่อพบกับคนที่ยืนอยู่หว่างช่องประตู เขาแลดูสูงใหญ่ขึ้น แม้รูปหน้าจะซูบตอบลง แต่ร่างกายกลับกำยำไปด้วยกล้ามเนื้อ ดวงตาคู่สีน้ำตาลยามจ้องมองมาแลสุขุมและเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม “กันต์กลับมาพอดีครับ” ผู้เป็นบิดาเอ่ย ทำลายความเงียบในช่วงเวลาหลายอึดใจนั้น  เกรียงศักดิ์ส่งสายตาไปที่ลูกชาย “คุณปิ๋มมาเยี่ยมเรา” ชายหนุ่มซ่อนอาการตื่นด้วยการโค้งศีรษะลงพนมมือไหว้เธอ สายตาของหญิงสาวยังจับมองอยู่ที่เขา “ไม่ได้พบกันเสียนาน” เธอระบายลมหายใจออกมา  ราวกับปลดปล่อยความรู้สึกบางประการที่อำพรางอยู่  “เห็นพ่อกันต์บอกว่ากันต์ตกลงใจเรียนต่อมหาวิทยาลัยเปิดหรือจ๊ะ” “ครับ”  รู้สึกอึดอัดเมื่อจำต้องสนทนากับเธอ  ดวงตาของชายหนุ่มยังคงหลุบมองอยู่เพียงพื้นซีเมนต์ หญิงสาวจับสังเกตท่าทางเงียบขรึมของอดีตลูกจ้างหนุ่ม ยากนักที่จะอ่านความรู้สึกจากใบหน้าเฉยชาอันแสนซื่อนั้น “ถ้าเรียนไม่ไหวยังไงก็ลองปรึกษาพ่อดู พี่ยินดีที่จะให้ความช่วยเหลือทุกอย่าง” เธอตัดใจบอกไปเพียงเท่านั้น แล้วเดินสวนเขาผ่านประตูออกไป ...กลิ่นของน้ำหอมจากกายเธอ  ซอกซอนลึกตอกย้ำความผิดพลาดพลั้งเมื่อวันวาน จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 10:41:37

ความคิดเห็นที่ 2 ม่านฟ้าถูกปกคลุมด้วยสีดำของราตรีกาล ผิวน้ำในคลองขยับกระเพื่อมขึ้นลงสะท้อนแสงจันทร์แพรวพราวระยับ ไกลออกไปในความมืด แลเห็นถนนสายหลักที่นาน ๆ ครั้งจะมีรถยนต์แล่นผ่าน ชายหนุ่มถอนสายตาจากทิวทัศน์นอกหน้าต่าง บนโต๊ะหนังสือมีธนบัตรสีเทาปึกใหญ่วางอยู่ “คุณปรียาให้แกเป็นค่าใช้จ่ายในการเรียน  ถือว่าเป็นรางวัลที่แกเคยช่วยเค้าทำงาน” ...รางวัล ความรู้สึกอึดอัดและละอายท้วมท้นจิตใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อนึกถึงค่าตอบแทนทั้งหมดทั้งมวลที่เธอเคยหยิบยื่นให้ อะไรหนอที่จะช่วยเยียวยาจิตใจเขาเป็นหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้ “เทพ ทำอะไรอยู่วะ มารับสายช้าฉิบ” ปลายสายเงียบอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบด้วยสุ้มเสียงดีใจกลับมา “เฮ้ย ไอ้กันต์เหรอ หายเงียบไปเลยนะมอ อึ งอ  ทำอะไรอยู่ที่ไหนวะ” กันต์ธีร์รู้สึกผ่อนคลายลงเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนรัก หลังจากห่างหายไม่ติดต่อกันมาตลอดหลายเดือน สุเทพผ่านการสอบคัดเลือกเข้าศึกษาต่อคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยชั้นนำของรัฐบาลแห่งหนึ่ง “กอ อู ไม่ค่อยว่าง ตั้งแต่ย้ายบ้านมา ไปไหนก็ต้องรีบร้อนกลับให้ทันก่อนสองแถวจะหมด โทรศัพท์สาธารณะก็หายาก นี่ต้องเดินออกมาโทรเป็นกิโลเลย” สุเทพส่งเสียงหัวเราะตอบกลับมาเบา ๆ “แล้ววันนี้คิดยังไงถึงเฮิร์ดเดินออกมาได้วะ” ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจในลำคอ จะบอกได้ยังไงว่าเขาว้าวุ่นใจเรื่องของปรียาเกินกว่าจะนอนอยู่ในห้องคนเดียว “รู้สึกเบื่อยังไงไม่รู้ มอ อึ งอ ออกมาเจอกันหน่อยได้ไหม” “ตอนนี้เลยเหรอ” ปลายสายถามย้ำด้วยความประหลาดใจ “วันธรรมดานี่อ่ะนะ พรุ่งนี้กอ อู มีเรียน รอไว้วันหยุดก่อนไม่ได้เหรอ” “มอ อึ งอ ก็โดดซักวันสิวะ” ห้วงอารมณ์นั้นเขาหงุดหงิดเกินกว่าจะใส่ใจความจำเป็นของอีกฝ่าย สุเทพถอนใจยาว “กอ อู ก็อยากโดดอยู่หรอกโว้ย แต่มันไม่ได้” เขาย้ำคำ “ขนาดไปเรียนทุก ๆ วันแบบนี้ กอ อู ยังแทบไม่ทันเค้า ไม่น่าโก้อยากเรียนวิศวฯ คอมฯ เลยมอ อึ งอ ” “อย่างงี้” สุเทพเสนอความเห็นขึ้นมา “เอาไว้รอวันว่างนัดพวกเพื่อน ๆ จัดปาร์ตี้ที่คอนโดฯ ไอ้พีกัน เห็นมันเคยเกริ่นอยู่” “คงมีวันว่างหรอก” เขารำพึงกับตัวเอง “เอ่อใช่” อีกฝ่ายส่งเสียงดังเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้ “วันก่อนปองใจโทรมาหากอ อู ด้วย เค้าบอกมอ อึ งอ หายหัวไปตั้งแต่ย้ายบ้าน โทรหาเค้าหน่อยสิวะ” กันต์ธีร์นิ่งอึ้งไป นึกถึงใบหน้าใสซื่อของเพื่อนสาวผู้นั้น และจิตสำนึกอันดีงามที่ควรมีต่อเธอ “อย่าเลย...” เขาทอดเสียงอ่อน  ”กอ อู ไม่อยากสานต่ออะไรที่คิดว่าไปไม่รอด” ปลายสายพลอยรู้สึกท้อใจตาม “อะไรวะ..”  เขาตอบกลับมาคล้ายตะคอก  “ยังไม่ทันเริ่มก็คิดว่าไม่รอดแล้ว แบบนี้ชีวิตมอ อึ งอ จะเหลืออะไรวะ” ...นั่นน่ะสินะ เขาคิด รู้สึกอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต ช่วงเวลาที่ต้องผจญกับความเปลี่ยนแปลงและสูญเสีย เมื่อไหร่นะที่เขาจะสามารถลุกขึ้นมาตั้งรับความรู้สึกนั้น “โทรหาเค้าหน่อยสิวะ เหลือความเป็นเพื่อนเอาไว้ก็ยังดีนะโว้ย ไอ้กันต์” คำของสุเทพเวียนวนอยู่ในหัว ขณะสองขาพาเขาเดินเปะปะไปตามเส้นทางกลับเข้าบ้าน ...ปองใจ เธอดีต่อเขา ชายหนุ่มรู้สึกเสมอมาว่า เขาและเธอดุจยืนอยู่บนถนนชีวิตฝั่งฟากเดียวกัน ทว่า อะไรที่ขวางกั้นความรู้สึกอันล้ำค่านั้น บางสิ่งบางอย่างที่ห่อหุ้มใจเขาไว้ ที่ว่างของหัวใจอันยากจะมีใครมาแทนที่ หากเป็นไปได้เขาอยากย้อนเวลากลับไปลบเลือนความผิด เพื่อให้เธอผู้นั้นคืนมา ชายหนุ่มสลัดศีรษะกับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 10:42:26

ความคิดเห็นที่ 3 ถนนสายยาวทอดไปในความมืด ท่ามกลางความสลัวของไฟริมทาง รถยนต์สี่ประตูคันหนึ่งเปิดไฟกระพริบจอดไว้  เขาจำได้ว่าเห็นรถคันนี้ตั้งแต่ขาเดินออกมา สังเกตว่าประตูฝั่งคนขับถูกเปิดแง้มอยู่ ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนมวลอากาศรอบกายไหวรัวเมื่อย่างเท้าใกล้เข้าไป มือขาว ๆ ของใครคนหนึ่งโผล่พ้นประตูช่วงล่างออกมา เขาสะกดกลั้นอารมณ์ตื่นตะลึงเดินอ้อมไปด้านประตูฝั่งคนขับ ร่างอันไร้สติของหญิงสาวคนขับรถทิ้งตัวลงมาจากที่นั่งโดยสาร แขนข้างหนึ่งห้อยยาวอยู่บนพื้นถนนคล้ายพยายามคลำหาอะไร แสงสลัวจากไฟริมทางช่วยให้เห็นวัตถุชิ้นหนึ่งสะท้อนแวมวาวอยู่ข้างทาง เขาตัดสินใจก้มลงหยิบมันขึ้นมา ผู้หญิงเจ้าของรถคันนี้คงกำลังจะใช้โทรศัพท์มือถือ แล้วเผลอทำมันหลุดมือ และระหว่างนั้นคงเกิดอะไรขึ้นจนทำให้เธอหมดสติไป เขาสันนิษฐานไปพลางนึกแปลกใจว่า เหตุใดหญิงสาวเช่นเธอจึงมาจอดรถคุยโทรศัพท์บนถนนที่เปลี่ยวและมืดเช่นนี้ ชายหนุ่มลังเลใจอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปประคองเธอกลับขึ้นนั่งบนเก้าอี้โดยสาร พินิจมองวงหน้าซีดเผือดในความสลัว ผมยาวปะบ่าของหญิงสาวถูกรวบถักเป็นเปียไว้ข้างหลังคล้ายใครคนหนึ่ง รูปร่างแลเล็กบางแต่ช่วงเอวกลับดูอวบใหญ่กว่าธรรมดา คาดเดาไม่ยากเลยว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ “พี่ พี่ครับ เป็นอะไรไปครับ” เขาทดลองเขย่าร่างเธอเบา ๆ เพื่อเรียกให้คืนสติ “พี่ครับ รู้สึกตัวสิครับ” หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากัน ปรือตามองเขา “เธอ... เธอเป็นใคร” เธอพยายามหันมองไปรอบ ๆ สองมือกุมอยู่ที่ท้องน้อย สีหน้าบอกถึงอาการเจ็บปวดสาหัส “ผมเดินผ่านมาเห็นพี่หมดสติอยู่” เขาบอก “เป็นยังไงบ้างครับ” “มือถือ มือถือของฉัน” เธอเปล่งเสียงพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง “นี่ครับ” เขายื่นโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นให้เธอ “ผมโทรให้ดีไหมครับ” “จ้ะ หมายเลขโทรออกสองเบอร์ล่าสุดนั่นแหละ” เขาไม่รอช้า รีบกดโทรออกแทนเธอ ทว่า กลับไม่มีสัญญาณตอบรับ  ก่อนจะโอนเข้าระบบฝากข้อความ “ไม่ติดทั้งสองเบอร์เลยครับ สงสัยเจ้าของเครื่องจะปิดเครื่องอยู่ พี่มีเบอร์อื่นไหม” หญิงสาวฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย ด้วยอาการเจ็บปวดสุดขีด “ฉันปวดท้อง ขับต่อไม่ไหว เธอช่วยไปเรียกแท็กซี่ให้หน่อยได้ไหม” “แท็กซี่เหรอครับ” เขาทวนคำพลางกวาดตามองความมืดสลัวรอบด้าน “แถวชานเมืองแบบนี้ คงหายากหน่อย” ท่าทางทุกข์ทรมานของเธอ  ทำให้เขาต้องครุ่นคิดหาวิธีช่วยเหลือ “ให้ผมขับรถพาพี่ไปส่งโรงพยาบาลแถวนี้ก่อนไม่ดีกว่าเหรอครับ”  เขาเสนอ “เธอขับรถได้เหรอ” หญิงสาวพยายามพยุงสติ เงยมองคนแปลกหน้า “งั้นช่วยพาฉันไปส่งโรงพยาบาลที่สามีฉันทำงานอยู่หน่อยได้ไหม แล้วฉันจะจ่ายค่าเสียเวลาให้นะ” เธอบอกชื่อโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมือง “ไม่เป็นไรครับ งั้นเรารีบไปกันเถอะ” เขาไม่รีรอ พยุงเธอให้ขยับไปยังที่นั่งโดยสารอีกด้าน  แล้วรัดเข็มขัดให้ ก่อนจะนั่งลงประจำที่นั่งคนขับเพื่อคลำตำแหน่งต่าง ๆ ในการขับเคลื่อน “โอ๊ย ฉัน.. ฉันไม่ไหวแล้ว”  เธอห่อตัวโอดครวญร้องเสียงดัง “แข็งใจหน่อยนะครับ ผมจะรีบไปให้เร็วที่สุด” เขาบอกแล้วรีบออกรถไป หญิงสาวหมดสติลงหลังจากนั้นได้ไม่นาน เขาเหลือบมองร่างของเธอที่ถูกพยุงไว้ด้วยพนักเก้าอี้และเข็มขัดนิรภัยด้วยความกังวลอย่างที่สุด แต่ก็ทำได้เพียงมุ่งหน้าไปตามจุดหมายที่เธอบอก การจราจรบนถนนในค่ำคืนนั้นไหลรื่นเป็นระยะ ๆ ในที่สุดชายหนุ่มก็มาถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งดังกล่าว เจ้าหน้าที่สองคนรีบเข็นเตียงผู้ป่วยเข้ามารับเมื่อเห็นเขาลงมาประคองเธอ ทุกคนตกใจเมื่อร่างท่อนล่างของหญิงสาวมีเลือดซึม “คุณเอารถไปจอดข้างตึก แล้วแจ้งชื่อที่เวชทะเบียนเลยครับ” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งบอก เขานิ่งอึ้งเมื่อเพิ่งตระหนักว่ายังไม่ทันซักถามชื่อหรือรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเธอ ชั่วขณะที่เหลือบมองไปยังเบาะหลัง เห็นกระเป๋าถือของผู้หญิงใบหนึ่งวางอยู่ จึงตัดสินใจคว้ามันมาสำรวจ ภายในมีกระเป๋าสตางค์ เครื่องสำอาง และของใช้กระจุกกระจิกของผู้หญิง เขารู้สึกหนักใจเมื่อเห็นธนบัตรเพียงไม่กี่ร้อยบาทในกระเป๋าสตางค์ นอกนั้นเป็นบัตรเอทีเอ็มบัตรเครดิตและบัตรประชาชนของเธอ “นางรินรดา วงศ์เวชศาสตร์ “ เขาทบทวนชื่อนามสกุลของเธอขณะเดินเข้าอาคาร นางพยาบาลคนหนึ่งเร่งสาวเท้าตรงมา ก่อนที่เขาจะทันถึงเคาน์เตอร์เวชทะเบียน “คนไข้มีอาการตกเลือด หัวใจเด็กเต้นอ่อน ต้องรีบผ่าตัดทำคลอด คุณแจ้งชื่อที่เวชทะเบียนแล้วรีบติดต่อชำระเงินด่วนเลยนะคะ” ยังไม่ทันที่เขาจะตอบอะไร หล่อนก็เดินหายกลับเข้าห้องฉุกเฉินไป จำนวนเงินที่ฝ่ายการเงินบอกมีราคาสูงอย่างน่าตกใจ เขานึกถึงเงินปึกนั้นของปรียาที่ไม่ได้นำติดตัวมาด้วย ซึ่งหากเทียบแล้วยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของราคาค่ารักษาพยาบาลที่แพงลิบลิ่วของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ เจ้าหน้าที่สาวมีสีหน้าแปลกใจเมื่อเห็นอาการแปลก ๆ ของเขา “ด้านหน้าของโรงพยาบาลมีตู้เอทีเอ็มนะคะ หรือคุณจะชำระเป็นบัตรเครดิตก็ได้” หล่อนแนะนำ ชายหนุ่มครุ่นคิดไปพลางหาถ้อยคำอธิบาย “ได้ใบเสร็จหรือยังคะ เราต้องรีบนำคนไข้เข้าห้องผ่าตัดด่วน” พยาบาลคนเดิมปรากฏตัวขึ้นอีก “เอ่อ... ผม.. ผมไม่มีเงินติดตัวมา” เจ้าหน้าที่ทั้งสองมองหน้ากัน และเริ่มจับเห็นพิรุธของผู้มาเยือน ชายหนุ่มทบทวนถ้อยคำสนทนาระหว่างเขากับผู้ป่วยก่อนที่เธอจะหมดสติ เหตุผลสำคัญที่หญิงสาวขอให้เขาพามาที่นี่ “จริงด้วยครับ” เขาเพิ่งคิดได้ “เห็นพี่เค้าบอกว่าสามีทำงานอยู่ที่นี่” “ชื่ออะไร แผนกไหนคะ” ฝ่ายการเงินถามเสียงแข็ง “ไม่ทราบครับ ผมยังไม่ทันจะถามเลย เค้าก็...” “อ้าว งั้นคุณเป็นอะไรกับคนไข้ล่ะ” พยาบาลสาวใหญ่แทรกขึ้น รู้สึกหงุดหงิดเกินกว่าจะรอฟังถ้อยคำแก้ตัวของผู้มาเยือน ชายหนุ่มสบมองคู่สนทนา รู้สึกว่าตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทางอย่างประหลาด “เอ่อ บังเอิญผม...” จะบอกได้ยังไงว่าเขาเพียงบังเอิญเดินผ่านไปพบเธอ “ผมเป็นแค่คนรู้จัก...” “ในเมื่อไม่ได้เตรียมเงินมา แล้วทำไมถึงพาคนไข้มาที่นี่ล่ะคะ”  หล่อนแทรกขึ้นอีก “คุณควรจะพาคนไข้ไปโรงพยาบาลของหลวงจะดีกว่า จากที่นี่ไปโรงพยาบาลตำรวจเห็นจะใกล้ที่สุด” ชายหนุ่มผงะเมื่อได้ยินคำแนะนำนั้น “เอางี้ไม่ดีกว่าเหรอคะพี่แจ๋ม เช็คข้อมูลทางเวชทะเบียนแล้วลองติดต่อที่บ้านของคนไข้ก่อน ถ้านำเงินมาชำระไม่ได้จริง ๆ แล้วค่อยให้เขาพาคนไข้ออกไป” เจ้าหน้าที่การเงินคนเดิมเสนอความเห็น ผู้แก่วัยกว่าพยักหน้าเห็นด้วย จึงเดินนำผู้มาเยือนไปยังฝ่ายเวชทะเบียน “ไก่คนไข้ตั้งครรภ์ชื่อรินรดาที่เพิ่งมาเมื่อตะกี้ มีประวัติที่นี่ไหม” เจ้าหน้าที่หลังเคาน์เตอร์เวชทะเบียนเงยหน้าจากแฟ้มเอกสาร “มีค่ะ กำลังจะเอาแฟ้มไปให้คุณหมอที่ห้องฉุกเฉินอยู่พอดี” “งั้นไก่โทรไปบอกที่บ้านเค้าเลยนะให้รีบมาชำระเงิน เพราะคนไข้ตกเลือดมาก เราต้องรีบนำเข้าห้องผ่าตัดด่วน” เจ้าหน้าที่เวชทะเบียนสาวทำตาโต “ต้องรีบชำระเงินขนาดนั้นเลยหรือคะ ไก่ส่งชื่อไปที่การเงิน นึกว่าแค่ทำตามขั้นตอน” ผู้สูงวัยกว่าขมวดคิ้วมุ่น “อ้าว แล้วกันสิไก่”  หล่อนตั้งท่าต่อว่าผู้ร่วมงาน “ทางผู้ใหญ่เราย้ำแล้วย้ำอีกไม่ใช่เหรอว่า ไม่ว่า case อันตรายแค่ไหน ญาติคนไข้ต้องชำระเงินก่อน เราถึงจะทำการรักษาได้ บุ่มบ่ามทำไปมีหวังต้องเดือดร้อนแน่ รีบโทรเถอะ” คนฟังทำหน้างง  ขณะเอื้อมมือไปยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา  พลางขบคิดทบทวน “ไก่ว่า...” เจ้าหน้าที่สาวทอดเสียงยาวด้วยความสับสน “ถ้าต้องรีบทำคลอดจริง ๆ ก็รีบเอาคุณรินรดาเข้าห้องผ่าตัดคลอดเถอะค่ะ เพราะยังไงคุณชาร์ลต้องมาเคลียร์ค่าใช้จ่ายส่วนนี้ให้อยู่แล้ว” “ชาร์ล” พยาบาลสาวพูดทวนชื่อนั้นอย่างคลางแคลง “ชาญไหน” ก่อนใบหน้าอวบอูมของหล่อนจะซีดเผือดลง  ริมฝีปากสั่นขณะเอ่ยถามต่อไปว่า “อย่าบอกนะว่า...” “ค่ะ” คนที่อยู่หลังเคาน์เตอร์พยักหน้ายืนยัน แล้วมองไปที่ชายหนุ่มเจ้าของไข้ “อ้าว คนที่พาคุณรินรดามาไม่ได้แจ้งไว้หรือคะ” “ตายแล้ว” เจ้าหน้าที่พยาบาลอุทานเสียงดัง ก่อนจะวิ่งพรวดพราดกลับเข้าห้องฉุกเฉินไป ไม่นานนัก แพทย์และพยาบาลหลายคนก็เข็นเตียงคนไข้ตั้งครรภ์ออกมา กันต์ธีร์มองตามกลุ่มคนเหล่านั้นที่กำลังเร่งเข็นเตียงผู้ป่วยไปที่หน้าลิฟต์ จากบทสนทนาของเจ้าหน้าที่เวชทะเบียนและนางพยาบาลเมื่อซักครู่ ทำให้เขาพอลำดับความได้ว่า หญิงสาวผู้นั้นคงเป็นภรรยาของบุคคลสำคัญในโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ น่าแปลกใจที่ทั้งแพทย์และพยาบาล รวมถึงเจ้าหน้าที่หลายคนต่างไม่รู้จักเธอ รถเข็นเตียงผู้ป่วยถูกเลื่อนผ่านเข้าไปในช่องประตูลิฟต์ พร้อมด้วยเสียงล้อเลื่อนและเสียงพูดคุยจอแจที่เงียบสนิทไป ชายหนุ่มหันกลับมาที่เคาน์เตอร์เวชทะเบียน “พี่ครับ” เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบกุญแจรถของหญิงสาวผู้นั้นออกมา “ผมฝากกุญแจรถไว้ให้พี่คนไข้เมื่อกี้ด้วยนะครับ” หญิงสาวหลังเคาน์เตอร์สะดุ้ง วางหูโทรศัพท์ที่ถือค้างอยู่ลง “ค่ะ ๆ” เธอรับคำเสียงตื่น “แล้วดิฉันจะบอกคุณรินรดาให้” “งั้นผมขอตัวกลับก่อนครับ” เขาค่อมตัวให้เธออย่างนอบน้อม แล้วจะก้าวหันหลัง หญิงสาวผวาลุกขึ้นทันที “เดี๋ยวก่อนสิคะคุณ เอ่อ.. คุณพอจะมีเบอร์ติดต่อกลับบ้างไหมคะ เผื่อคุณชาร์ลจะถามถึง” “ไม่มีเลยครับ” เขาส่ายหน้า “พอดีผมเพิ่งย้ายบ้านเลยยังไม่ได้ขอสายโทรศัพท์” เจ้าหน้าที่สาวตีสีหน้าหนักใจ “งั้นชื่อกับที่อยู่ล่ะคะ พอจะให้ไว้ได้ไหม” “ครับ” เขากลับไปที่เคาน์เตอร์ เขียนชื่อนามสกุลและที่อยู่ใหม่ส่งให้ “แล้วยังไงพรุ่งนี้ผมจะโทรมาถามอาการพี่เค้าอีกที” “ดีค่ะ” เธอยิ้มรับด้วยไมตรี ชายหนุ่มเลี้ยวหันหลังตรงไปยังประตูทางออก สู่ถนนโปร่งโล่งใจกลางเมือง จบสิ้นกันเสียทีค่ำคืนอันแสนวุ่นวาย ขอให้เธอคลอดลูกโดยปลอดภัย เขาคิดไปพลางรู้สึกปลอดโปร่งอย่างไม่เคยเป็นมานาน ท้องฟ้าสีดำปรากฏอยู่ระหว่างช่องตึก ป่านนี้นริศราคงหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนอันอ่อนนุ่มของเธอ เขาคิดไปพลางคลำกระเป๋าสตางค์ นึกถึงภาพคิวรถสองแถวที่วายผู้คนและรถรา ธนบัตรเพียงไม่กี่ใบที่มีอยู่คงพอเป็นค่ารถมอเตอร์ไซด์รับจ้างเฉพาะเส้นทางส่วนนั้น ชายหนุ่มก้มมองบาทวิถีที่ย่ำเท้าอยู่ นึกอนาถกับความรู้สึกของตัวเอง ...บนถนนชีวิตฝั่งฟากเดียวกัน .................................................. 16...ภาพวาดที่เคยสวยงาม http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12425942/W12425942.html แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 55 09:55:14 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 10:44:03

ความคิดเห็นที่ 4 โพสคราวก่อนในพันทิป  จำได้ว่า  ทิ้งไว้แค่ตอนนี้  เป็นเวลา 6 ปี  (น่าเกลียดมาก) ด้วยกำลังใจจากเพื่อน ๆ ที่ตามไปทวงนิยายในบล็อก  จึงทำให้นิยายเรื่องนี้เขียนจบ ตอน ภาพวาดที่เคยสวยงาม  จึงเป็นตอนที่เขียนหลังจากตอนนี้กว่าหนึ่งปี แฮะ ๆ ตอนต่อไปเว้นเรื่องเปิดตัว ตัวละครใหม่ ไว้ก่อนค่ะ เพื่อสะสางหัวใจตัวละครเก่าเสียก่อน คุณ GTW คู่นั้น  น่ากลัวที่สุดเลยค่ะ คุณ :::อาราเร่::: คนเขียนคิดว่า   นิยายก็เหมือนชีวิตจริงของคนเรา  ไม่มีทางครบคู่พอดิบพอดี  ขาด ๆ เกิน ๆ ไปบ้าง  ถือว่าธรรมดาค่ะ และแนวคิดอีกอย่างคือ  ความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงกับผู้ชาย  ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกัน คุณ de janeiro โพสคราวก่อน  เพื่อนนักอ่านหลายคนรับไม่ได้กับการกระทำของพระเอก ดีใจจังที่คราวนี้มีคนสงสารพระเอก  เหมือนคนเขียนเลย ปล. คุณ scottie หายไปหลายตอน คิดถึงค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 55 14:28:39 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 10:46:06

ความคิดเห็นที่ 5 ว้าวๆ  หนุ่มราม กับ สาวเอแบค โรแมนติกสุดๆ คะ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 11:40:15

ความคิดเห็นที่ 6 เดี๋ยวต้องหักเหแน่เลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:33:23

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นพลเมืองดี บางทีก็หนักนะ^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 20:30:46

ความคิดเห็นที่ 8 ช่ายแล้ว..ชีวิตจริงของเราหาคู่ยากมว๊ากกกก 555 ร.พ.เอกชนใจร้ายจัง จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 19:24:24