ความคิดเห็นที่ 1 มาอ่านต่อกันค่ะ ขณะที่ปราชญากำลังวุ่นวายอยู่กับการเตรียมส่งตัวชโลทรมารักษายังกรุงเทพมหานคร ทางหม่อมเจ้าเตศวรและเอกบุษยาเองที่เทียวไปเทียวมาคอยดูแลหม่อมเจ้าหญิงเพราพิลาสที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ด้วยความร้อนใจนั้น ถึงตอนนี้คณะแพทย์ก็ยังไม่สามารถหาสาเหตุของการหมดสติไม่ได้ ทั้งที่พยายามจะทำทุกวิถีทางแล้วก็ตาม ทำให้หม่อมเจ้าเตศวรเริ่มหมดหวังลงไปทุกที หน้าเข้มคมคายดูหมองเศร้าจนเห็นได้ชัด พลอยทำให้เอกบุษยารู้สึกหดหู่ใจตามไปด้วยอีกคน จนกระทั่งได้รับโทรศัพท์จากหม่อมเจ้าชัยเขตว่าจะเดินทางมาสมทบ คนหมดหวังจึงดูแช่มชื่นขึ้นบ้าง หารู้ไม่ว่าการมาในครั้งนี้ นอกจากจะมีข่าวดีอย่างที่คิดแล้ว ยังมีสิ่งที่นอกเหนือความคาดหมายตามมาอีกด้วย “ดีจริงที่ชัยเขตจะมาถึงวันพรุ่งนี้ กำลังมีเรื่องอยากจะคุยด้วยอยู่พอดี” “ทรงหมายถึงพระอาการของท่านหญิงเพราใช่ไหมเพคะ” “นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง” “ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือเพคะ เรื่องอะไรหรือเพคะ เล่าประทานให้หม่อมฉันฟังได้ไหม” “เมื่อถึงเวลาเธอจะได้รู้เอง” หญิงสาวนิ่งเงียบไม่ได้ถามกลับไป แม้ในใจสงสัยมากเพียงใดก็ตาม เพราะรู้ดีว่าถ้าถามออกไปแล้ว นอกจากจะไม่ได้คำตอบที่ต้องการแล้วอาจจะถูกรวนกลับมาอีกด้วยจึงเลือกที่จะนิ่งแทน ซึ่งก็ได้ผลเพราะอาการนิ่งเหมือนไม่ใส่ใจของเอกบุษยา กลับไปกระทุ้งให้คนที่ตั้งใจจะแกล้งรวนให้กระสับกระส่ายทนไม่ไหวแทน จึงได้โพล่งออกมาอย่างหัวเสีย “เป็นอะไรจู่ๆ ก็เงียบไป ไม่พอใจอะไรอีก ได้ยินที่ถามหรือเปล่า”เสียงทุ้มเปลี่ยนเป็นเข้มขึ้นคล้ายไม่พอใจ แต่คนฟังแทนที่จะอารมณ์เสียตามกลับนึกขำอยู่ในใจที่จู่ๆ ผู้ชายตัวโตๆ ฐานะก็ดีหน้าตาก็ดี มีเชื้อมีแถว กลับทำท่าตีรวนหาเรื่องเหมือนเด็กๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงต้องโต้ตอบกลับไปอย่างเผ็ดร้อนไม่แพ้กัน แต่หลังจากที่ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ทำให้เข้าใจนิสัยของหม่อมเจ้าเตศวรมากยิ่งขึ้น จึงไม่เก็บเอามาใส่ใจอีกต่อไป นึกพลางเผลอยิ้มออกมา แต่พอเห็นสายตาวาววับของหม่อมเจ้าเตศวรที่ยืนมองอยู่ก่อน รอยยิ้มนั้นแทบจะหายไปในทันที “ได้ยินชัดสองหูเลยเพคะ แล้วทำไมจะต้องหัวเสียด้วยล่ะเพคะ เดี๋ยวไม่หล่อไม่รู้ด้วยนะ” “เธอว่าอะไรนะ ไหนพูดใหม่สิ นี่เธอกล้าย้อนพี่หรือ” “อะ…เอ่อ ปะ...เปล่าเพคะ หม่อมฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนเพคะ” “เดี๋ยวก่อน กลับมาตอบคำถามฉันก่อน”เสียงทุ้มเจือความสงสัยตะโกนถามตามหลังหญิงสาวไปอย่างใคร่รู้ ใบหน้าเข้มที่ขรึมเศร้าเมื่อครู่แปรเปลี่ยน เป็นแจ่มใสขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินคนที่มีใจให้พูดยอกย้อนกลับมา ไม่ได้มีทีท่าเฉยชาเหมือนที่ผ่านมาทำให้ดูมีชีวิตชีวาหล่อเหลาขึ้นเป็นกอง  หม่อมเจ้าเตศวรละสายตาจากเอกบุษยามามองใบหน้างามของคนที่นอนนิ่งไม่รู้สติอยู่ชั่วครู่ รู้สึกสงสารจับใจ ที่ผ่านมาแม้ว่าจะไม่มีหัวใจรักให้คนตรงหน้า แต่ความภักดีของท่านหญิงเพราที่ยอมเอาตัวเข้าขวางปกป้องพระองค์เอาไว้ ทำให้ซาบซึ้งกินใจจนไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้เลย ทรงยังจำสายตาของหญิงสาวที่ทอดมองมาก่อนจะหมดสติลงไปได้เป็นอย่างดีว่า มีความห่วงหาภักดีมากเพียงใด ทว่าใจคนเรานั้นยากที่จะบังคับกะเกณฑ์ให้รักหรือไม่รักใครได้ เช่นเดียวกับที่จะบังคับหัวใจของพระองค์ให้รักผู้หญิงที่นอนนิ่งตรงหน้าได้เช่นกัน คิดแล้วได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ พลางเอื้อมมือเรียวใหญ่ไปกุมมือเรียวบางของคนนอนหลับ ขึ้นมาแตะข้างแก้มแทนการปลอบใจ ก่อนจะวางมือลงเมื่อหันมาเห็นเอกบุษยา กิริยานุ่มนวลของชายหนุ่มสูงศักดิ์ที่แสดงออกมา ทำให้เอกบุษยาอดที่จะเข้าใจผิดคิดไปเองไม่ได้ว่า ยังทรงรักหม่อมเจ้าหญิงเพราพิลาสอยู่ ทำให้ความน้อยเนื้อต่ำใจแล่นเป็นริ้วขึ้นมาจ่อที่หัวตา ร่ำๆ จะร้องไห้ออกมาเสียให้ได้ จึงได้หันหน้าหนีไปเสียอีกทาง ก่อนจะหันกลับมาทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เจ้าจะบอกท่านชายชัยเขตเกี่ยวกับพระอาการของท่านหญิงว่าอย่างไรเพคะ ในเมื่อคณะแพทย์เองยังไม่รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริงด้วยซ้ำไป” “ก็คงต้องบอกไปตามความจริงนั่นแหล่ะ อีกอย่างชัยเขตเองก็รู้เรื่องทุกอย่างดี อาจจะรู้มากกว่าเราด้วยซ้ำ” “ทรงตรัสแปลกๆ อีกแล้ว หม่อมฉันไม่เห็นเข้าใจเลย” “บอกแล้วไงว่าถึงเวลาก็จะรู้เอง คิดว่าคงจะเร็วๆ นี้ล่ะ ไหนว่าไม่อยากรู้อย่างไรเล่า” “พูดแบบนี้อีกแล้ว โธ่เอ้ย...ใครบ้างไม่อยากรู้ ” “บ่นอะไรเอกบุษยา มีอะไรหรือเปล่า” “มะ…ไม่มีอะไรเพคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหม่อมฉันขอตัวกลับก่อน” “เดี๋ยวสิ พี่ก็กำลังจะกลับอยู่เหมือนกัน นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วด้วย เราจะไปกินข้าวที่ไหนดี” “อะไรนะเพคะ หม่อมฉันไม่เคยพูดสักหน่อยว่าจะพาไป” “ก็พูดอยู่นี่ไง เอาล่ะไปกันได้แล้ว พี่หิวแล้ว” “ตะ…แต่ว่า ก็ได้เพคะ” “ดีมากคนดี” เอกบุษยาจำใจต้องหาหม่อมเจ้าเตศวรไปทานอาหารกลางวันที่บ้านพักแทนที่จะพาไปที่อื่น เพราะตัวของเธอเอง ก็ไม่ชำนาญในพื้นที่เท่าใดนัก หลังจากที่จากเมื่อไทยไปอยู่ต่างประเทศเสียหลายปีจึงไม่รู้ว่าร้านอาหารดีๆ อร่อยๆ นั้นมีอยู่ที่ไนบ้าง จึงคิดว่าพากลับไปทานที่บ้านจะเป็นการดีที่สุด อย่างน้อยฝีมือชาววังเก่าของแม่ครัวท่านพ่อก็น่าจะพอขัตตาทัพได้อยู่ จึงได้ขอตัวไปโทรศัพท์บอกให้ทางบ้านเตรียมทำอาหารไว้ให้ กว่ารถยุโรปจะแล่นกลับมาถึงบ้านพักที่บางกะปิ อาหารคาวหวานสามสี่อย่างก็เสร็จพร้อมรับทานเรียบร้อยแล้ว ใช้เวลาไม่นานนักทุกอย่างก็หมดลงอย่างรวดเร็ว สมใจคนทานไปตามๆ กัน ขณะที่แม่บ้านยกของหวานเป็นระกำลอยแก้วมาวางบนโต๊ะ แทนอาหารคาวที่ทยอยเก็บออกไป หม่อมเจ้าเตศวรได้เดินไปที่หน้าต่าง ยืนมองทิวทัศน์ท้องทุ่งนาสีเขียวขจีตัดกับท้องฟ้าสีครามอย่างอารมณ์ดี เอกบุษยาจึงยกถ้วยกาแฟเดินตามไป ขณะที่หญิงสาวยื่นถ้วยกาแฟออกไปบังเอิญร่างใหญ่ที่ยืนหันหลังให้หันกลับมาเสียก่อน จึงชนเอาถ้วยกาแฟล้มลง   “โอ๊ย…ร้อน ขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันไม่ทันระวังเลยทำให้เปื้อนหมดเลย ทรงเป็นอะไรหรือเปล่าเพคะ” “เธอต่างหากที่เป็น ดูสิมือแดงไปหมดแล้วเห็นไหม ตามพี่มานี่เร็วเข้า” แทนที่เอกบุษยาจะห่วงตัวเองที่โดนน้ำร้อนลวกกลับละล่ำละลักขอโทษเป็นการใหญ่ รีบวางถ้วยกาแฟลงล้วงเอา ผ้าเช็ดหน้าสีชมพูถักริมด้วยไหมออกมาซับที่เสื้อสูทสีขาวฉลององค์ให้เป็นการใหญ่ ทำเอาคนถูกชนถึงกับหัวเระออกมาด้วยความเอ็นดู มือเรียวใหญ่เอื้อมมากุมมือบางที่ถือผ้าเช็ดหน้าเปื้อนกาแฟเอาไว้ พลิกคว่ำพลิกหงายดูด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นรอยแดงที่มือบางจึงได้ลากเอกบุษยาไปครัว เปิดน้ำจากก็อกให้ไหลผ่านคนมือเจ็บ พลางเดินไปขออะไรบางอย่างจากแม่ครัวมาแช่ลงในชามเคลือบใบใหญ่ ก่อนจะดึงมือบางให้จุ่มลงไป “แช่มือในนี่ก่อน จะได้ไม่พอง” “ทรงใส่อะไรในนี้หรือเพคะ ก้อนใสๆ ” “ก้อนสารส้ม แกว่งน้ำสักสองสามทีก็ใช้ได้ แม่ครัวคนจีนในวังเด็จพ่อเคยทำให้พี่ เห็นไหมมือพี่ไม่มีแผลเหลือให้เห็นเลยนะ” “ทรงไปทำอะไรมาหรือเพคะ ท่าทางจะซนไม่ใช่เล่น” “ใครบอกเล่า ก็แค่เอามือจุ่มลงไปในหม้อข้าวต้มเดือดๆ ใบใหญ่ๆ ที่พอเลี้ยงคนสักสิบยี่สิบคนเท่านั้นเอง” “จริงหรือเพคะ ทรงไปทำท่าไหนกันเนี่ย” “ปีนขึ้นไปเอาอะไรสักอย่างจำไม่ได้ แล้วพลาดหล่นลงมา ดีนะที่เอามือท้าวเอาไว้ทัน ไม่อย่างนั้นคงกลายเป็นไก่ต้มไปแล้ว” คนเล่าเห็นเป็นเรื่องตลก แต่คนคิดตามไม่รู้สึกตลกเลยสักนิด หากตกลงไปในมือข้าวต้มเดือดๆ เข้าจริงๆ หน้าคนฟังจึงดูเจื่อนสิ้นดี ขณะที่คนเล่าหัวเราะร่วนเสียงดังอย่างอารมณ์ดี พลอยทำให้แม่ครัวและคนที่อยู่ใกล้อมยิ้มไปตามๆ กัน “ไม่เห็นจะน่าขำตรงไหนเลยเพคะ น่ากลัวจะตาย” “พูดแบบนี้แสดงว่าเป็นห่วง แต่ตอนนี้พี่ไม่คิดจะทำอะไรเสี่ยงๆ แบบนั้นอีกแล้ว ตั้งแต่…” “ตั้งแต่อะไรเพคะ” “ตั้งแต่ได้เจอเธอ”พูดพลางส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้นิ่งนาน ทำเอาใจของเอกบุษยาเต้นไม่เป็นส่ำ หน้าร้อนผ่าวอายจนไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมา ยิ่งทำให้คนพูดได้ใจ ก้มหน้าลงมาหอมฟอดใหญ่ ก่อนจะผงะห่างออกไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “อุ๊ย…” “หอมจัง ใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรหรือนี่” เอกบุษยาไม่ตอบแต่กลับเดินหนีไป ด้วยกลัวว่าคนที่ยืนอยู่ใกล้จะได้ยินเสียงหัวใจที่รัวเต้นไม่เป็นจังหวะ อาการเขินอายของหญิงสาวที่เดินห่างออกไปสร้างความพอใจให้ชายหนุ่มยิ่งนัก แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้กับเอกบุษยา แต่ที่ผ่านมาเป็นเพียงการอยากเอาชนะเท่านั้นเอง ไม่ได้เกิดจากความรู้สึกจากเบื้องลึกของหัวใจอย่างในครั้งนี้เลย หน้าเข้มคมคายเผลอยิ้มให้ตัวเองด้วยความสุขใจ เดินตามออกมาสมทบกับร่างบางที่ยืนพิงหน้าต่างห้องรับแขกมองออกนอกหน้าต่างไป “สวยไหมเพคะ” “สวย สวยมาก เวลาอยู่เฉยๆ นิ่งๆ ไม่ดื้อไม่เอาแต่ใจ ยิ่งสวยเข้าไปใหญ่” “ทรงหมายถึงทุ่งนาหรือเพคะ” “เปล่า พี่หมายถึงน้องต่างหาก” “อย่าทรงเย้าอย่างนี้เลยเพคะ” “ใครบอกว่าพี่แกล้งเย้า พี่พูดจากใจจริงนะเอกบุษยา พี่อยากหยุดเวลานี้เอาไว้ให้มีเพียงเราสองคน” “ทรงรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้” “ทำไมล่ะ ในเมื่อพี่รักน้อง แล้วน้องก็…รักพี่ไม่ใช่หรือ” “อย่าเพคะ อย่าตรัสแบบนี้ ในเมื่อท่านหญิงเพรายัง” “เรื่องของหญิงเพรา พี่ต้องหาทางช่วยอย่างแน่นอน แต่มันไม่เกี่ยวกับความรู้สึกที่พี่มีต่อน้องหรอกนะ ถึงแม้หญิงเพราจะตื่นขึ้นมา ก็ไม่ได้ทำให้ความรักที่พี่มีให้น้องเปลี่ยนไป มาถึงตอนนี้แล้วน้องยังไม่เข้าใจอีกหรือเอกบุษยา” เอกบุษยาเงยหน้าขึ้นมองดวงตาสีเข้มของหม่อมเจ้าเตศวรที่จองมองมาราวกับจะถ่ายทอดความรู้สึกที่มีอยู่ทั้งหมดในหัวใจของพระองค์ให้รับรู้ มือใหญ่เรียวเอื้อมมาตะกองกอดร่างบางเอาไว้แน่น ส่งถ่ายไออุ่นและความรักที่มีให้จนคนถูกกอดรู้สึกได้ ท่ามกลางสายตาวาววับมาดร้ายของอะไรบางอย่างที่ติดตามมา ขณะที่เอกบุษยากำลัง ซาบซึ้งกับคำพูดของหม่อมเจ้าเตศวรอยู่นั้นเอง จู่ๆ บรรยากาศรอบตัวก็เหมือนจะเปลี่ยนแปลงไป เมื่อมีลมแรงหมุนกรรโชกพัดหอบเอาหมอกหนาม้วนตัวเข้ามาโอบร่างของทั้งสองคนเอาไว้ ก่อนภาพในภพปัจจุบันจะเลือนหายไป ปรากฏเป็นภาพแสนหวานระคนขมขื่นในอดีตชาติขึ้นมาแทน “การก่อสร้างมินทราลัยคืบหน้าไปมาก อีกไม่นานจักเสร็จสิ้นลง เจ้าจักได้มีตำหนักของตนเองเสียที” “เจ้าพี่คงมิอยากให้น้องมาเกะกะกระมัง ถึงได้ระดมคนมากมายให้เร่งสร้างถึงเพียงนี้” “เกเรอีกแล้ว พี่นะหรือมิอยากให้เจ้าอยู่ด้วย เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจดีว่า พีไม่อยากจักให้เจ้าห่างกายเลยแม้แต่เพลาเดียว พูดเยี่ยงนี้เท่ากับหมิ่นน้ำใจพี่ เห็นทีจักต้องทำโทษให้หราบจำเสียบ้าง” “ว้าย เจ้าพี่อย่าเพคะ สุริยายังมิทันอัสดง บัดเดี๋ยวผู้ใดมาเห็นเข้า” “ผู้ใดกล้าเสนอหน้าเข้ามาเพลานี้ พี่จักตัดลิ้นจิ้มตามันเอง มาให้พี่ชื่นใจเจ้าเถิดหนาคนดี จักขวยอายไปไย พี่หามีสรีนางใดอีกเลยนับแต่ได้เจ้าคืนมา รู้เยี่ยงนี้แล้วยังคิดผลักไสพี่ไปอีกหรือ มิเห็นใจสงสารพี่บ้างเทียวหรือเอกมินตรา” “เจ้าพี่ อย่าถือโทษในความไม่ประสาของน้องเลยเพคะ น้องหาได้คิดเยี่ยงนั้นไม่ ยกโทษให้ความโง่เขลาของน้องด้วยเพคะ” “เจ้าอ่อนหวานเยี่ยงนี้ มีฤาพี่จักโกธรเจ้าลง ขอเพียงเจ้าตั้งใจถวายงาน พี่หาติดใจไม่ พี่รักแต่เจ้าเท่านั้นเอกมินตรา นางกระถินป่าของข้า แต่อย่างไรเสีย มินทราลัยก็จักต้องสร้างให้เสร็จก่อนที่พี่จักออกศึกจาม ทิวาวารหัวหน้ากองงานมารายงานว่า ฟ้าผ่าลงกลางองค์ปรางค์ปราทำให้ยอดสัมฤทธิ์เพกาสะบั้นลงมา จำต้องหาฤกษ์ใหม่ อาจมิทันงานสถาปนาของเจ้า” “สถาปนาหม่อมฉัน เรื่องใดกันเพคะ” “พี่จักแต่งตั้งเจ้าเป็นพระอัครมเหสีอย่างไรเล่า นางตัวโปรดของพี่ เป็นอะไรไป ไม่สบายหรือเปล่า มาไปนั่งพักใต้ต้นไม้นั่นก่อน” “น้องมิได้เป็นอะไรเพียงแต่รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย คงเป็นเพราะแสงอาทิตย์ที่แผดลงมา” “กระหม่อมบางจริงเจ้า มาพี่จักเป่าให้ จักได้ไม่เจ็บไม่ไข้” “อย่าเพคะเจ้าพี่ หาใช่ที่รโหฐานไม่” “หน้าไหนจักกล้า ในเมื่อมีนางปาตีแลนางพวกนั้นนั่งเฝ้าต้นทางให้ ผู้ใดเห็นพวกมันก็ต้องรู้ว่ามิควรเข้ามา หรือว่าไม่จริง มาสิเข้ามาใกล้ๆ พี่หน่อย” “อย่าเพคะเจ้าพี่ ปล่อยน้องก่อน เจ้าพี่ นี่แหน่ะ นี่แหน่ะ” “โอ๊ย ที่เจ้ากล้าทำร้ายพี่เที่ยวรึ มานี่พี่จักลงอาญาเจ้าบัดเดี๋ยวนี้เลย มิเห็นฤาว่าเจ้าทำพี่เจ็บขนาดไหน” “ขอประทานอภัยเพคะ น้องไม่ได้ตั้งใจ ว้าย...เจ้าพี่ทรงเย้าน้องเยี่ยงนี้อีกแล้ว” “พี่สร้างตำหนักนี้ ก่อนจักได้ตัวเจ้ามาเสียด้วยซ้ำไป ตั้งใจให้ชื่อว่า มินทราลัยตามชื่อที่พี่ตั้งให้เจ้าใหม่ เจ้าจักได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับพี่ที่นี่ จงลืมความหลังที่ผ่านมาให้หมดสิ้น มาเป็นดอกกระถินของพี่เพียงผู้เดียว” “ขอบพระทัยเพคะเจ้าพี่” ภาพของเจ้านางบุษบามินตราที่หันหน้ามามองประสานสายตาคมกล้าของพระเจ้ามหิยเตศวรที่หันมาส่งถ่ายความรักความอาทรห่วงใยให้เต็มเปี่ยมทำเอาเอกบุษยาถึงหัวตารื้นร้อนผ่าวเปี่ยมสุขตามไปด้วย ราวกับว่าความรู้สึกสุขใจนั้นเกิดขึ้นกับตัวเองก็ไม่ปาน ขณะที่หม่อมเจ้าเตศวรเองก็รู้สึกสุขสมใจไม่ต่างไปเลย มือเรียวใหญ่ยังคงโอบกอดเอกบุษยาไว้แน่น ดุจเดียวกับท่อนพระกรของพระเจ้ามหิยเตศวรที่ตระกองกองศักติของพระองค์เอาไว้เฉกเช่นกัน ชายหนุ่มต่างภพต่างกาลสมัยกัน ต่างฝ่ายต่างส่งไออุ่นความรักความผูกพันให้หญิงคนรักเนิ่นนาน พลอยทำให้ คนที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์หัวใจพองคับอกรู้สึกสุขสมไปตามๆ กัน จวบจนภาพความสุขที่แวบผ่านเข้ามาในมโนสำนึกหายวับไป สองหนุ่มสาวจึงได้สติคืนกลับมา และภาพอดีตกาลที่เพิ่งผ่านไปนั้นสร้างความกระจ่างให้คนเพิ่งได้รับรู้ในทันทีว่า ครั้งหนึ่งเจ้านางบุษบามินตราและพระเจ้ามหิยเตศวรได้ครองคู่เคียงกัน ไม่ได้เกลียดชังกันอย่างที่เข้าใจมาโดยตลอด แต่ไม่ทันที่ทั้งสองคนจะได้เบิกบานด้วยความสุขใจอย่างเต็มที่ ฉับพลันหูคล้ายแว่วได้ยินบทสนทนาบางอย่าง ที่ทำให้คนฟังถึงกับตระหนกตกใจไปตามๆ กัน ก่อนหมอกควันจางๆ ที่ไหลเข้ามารายล้อมตัวของสองหนุ่มสาวตั้งแต่เมื่อไหร่นั้นไม่มีใครรู้ จะค่อยหนาขึ้นๆ พร้อมกับภาพบางอย่างที่แจ่มชัดขึ้นตามมา “เจ้าคิดจักไปจากข้าได้ง่ายๆ กระนั้นรึบุษบามินตรา เจ้าให้สัตย์สัญญาข้าไว้เยี่ยงใด ยังจำได้หรือไม่ แลของสิ่งนี้เป็นของเจ้าจงเอาคืนไป” สุรเสียงกระด้างเย็นชาของพระเจ้ามหิยเตศวรที่ดำรัสพลางล้วงถุงผ้าไหมสีเข้มออกมาปาใส่เจ้านางบุษบามินตราที่นั่งนิ่งก้มหน้าร่ำไห้ออกมาราวกับจงใจ ทำเอาเอกบุษยาและหม่อมเจ้าเตศวรถึงกับอึ้งตกตะลึง ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่ากมรเตงมหิยเตศวรจะมีพระอารมณ์ร้ายถึงขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนหน้าเพียงไม่กี่นาทียังแสดงให้เห็นอยู่เลยว่าทรงรักใคร่ห่วงใยอาทรผู้หญิงคนเดียวกันนี้มากแค่ไหน แล้วนี่เป็นเพราะอะไรถึงได้ทรงแสดงทีท่ารังเกียจ ทำราวกับว่าทรงชิงชังโกรธแค้นมาตั้งแต่ชาติปางก่อนก็ไม่ปาน ทำเอาคนที่ยืนมองตามไปด้วยความไม่เข้าใจ รู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่เห็นขึ้นมาทันที ถึงกับเผลอหลุดปากอุทานออกมา “นี่พี่ใจร้ายกับน้องได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือเอกบุษยา” “ไม่ใช่หรอกเพคะ นั่นไม่ใช่พระองค์แต่เป็นกมรเตงมหิยเตศวรต่างหาก หม่อมฉันเชื่อว่าการที่ทรงแสดงเยี่ยงนี้ออกมาจะต้องมีสาเหตุอย่างแน่นอน” “น้องเชื่ออย่างนั้นหรือเอกบุษยา ถ้าอย่างนั้นคงต้องรอดูกันต่อไป” หม่อมเจ้าเตศวรพูดพลางมองหน้าเจ้านางผู้น่าสงสารที่มีนามว่าบุษบามินตรา  จึงได้เห็นสายตาเว้าวอนอาดูรที่พร่าเครือเจือไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลพรากอาบหลังมือด้วยความเสียใจยิ่ง ราวกับว่าเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสจนมิอาจบรรยายออกมาได้ ถนัดชัดสองตาถึงกับสะท้อนในหัวอกรู้สึกสงสารจับใจ ยิ่งได้เห็นร่างบางสะอื้นฮักสะท้านไหว คล้ายจะหมดสติลงไปหัวใจของชายอกสามศอกแทบจะแตกสลายตามไปเลยทีเดียว ไม่ต่างจากความรู้สึกของเอกบุษยาที่ร้องไห้ออกมาโดยมิรู้ตัว “เจ้าพี่ หม่อมฉันไม่เคยคิดทำเยี่ยงนั้นเลย ฮือ ฮือ”เสียงสะอื้นร่ำไห้ของเจ้านางผู้น่าสงสารห่างหายไปแล้วพร้อมกับภาพที่เลือนหายตามไป ทว่ารอยอาลัยและความอาดูรที่ทิ้งเอาไว้ให้แก่ชายหนุ่มหญิงสาวนั้นไม่ได้หมดตามไปด้วย เอกบุษยาเผลอสะอื้นออกมาอย่างลืมตัว รีบยกสองมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลพรากออกมาในทันที ขณะที่หม่อมเจ้าเตศวรแม้จะไม่ได้กรรแสงออกมา ทว่าดวงตาคมกล้าก็เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสที่พร้อมจะหยาดหยดออกมาได้ทุกเมื่อเช่นกัน ถึงกับต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง สูดหายใจลึกยาวเพื่อสกัดกั้นความสงสารเสียใจเอาไว้ ชั่วอึดใจต่างฝ่ายจึงได้หันกลับมาประจวบกับภาพเหตุการณ์ใหม่ปรากฏขึ้นในมโนสำนึกพอดี “ทองพระกรนาคราชประจำราชวงศ์มหินธราปุระ งามจริงนะเพคะ หม่อมฉันเคยแต่ได้ยินคำร่ำลือ มิคิดว่าจักได้เห็นเป็นบุญตาเยี่ยงนี้ เจ้าเห็นด้วยข้าฤาไม่” “ใช่งามมาก เป็นของส่วนพระองค์ของพระอัครมเหสีพระองค์ก่อน เจ้านางราชจุฑามณีพระมารดาของพระเจ้ามหิยเตศวร ข้าทันได้เห็นยามที่ยังถวายการรับใช้ แต่ว่าเอ่อ...เหตุใดจึงมาอยู่กับพระองค์ได้เพคะ” “เจ้าสองคนอาจสำคัญผิดไปเองกระมัง กำไลทองสองวงนี้หาใช่สุวรรณนาคราชที่เจ้ากล่าวถึงไม่ เพียงแค่ละม้ายคล้ายเท่านั้น ของสำคัญเยี่ยงนั้นจักมาอยู่กับข้าได้อย่างไรกัน” “แต่หม่อมฉันมั่นใจว่าไม่ผิดแน่เพคะ กำไลคู่นี้คือกำไลสุวรรณนาคราชแน่ๆ ” “เหลวไหลสิ้นดี เจ้าสองคนพอได้แล้วข้าไม่อยากฟัง” “เพคะพระชายาบุษบามินตรา” บทสนทนาโต้ตอบระหว่างเจ้านางบุษบามินตราและนางสนมสองนาง เรียกความสนใจจากคนที่กำลังเสียใจอยู่ให้ต่างหันมามองเป็นตาดียว แม้ว่าภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งสองเหตุการณ์จะไม่ได้ดำเนินต่อเนื่องกันไป แต่ใจความส่วนใหญ่กลับเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกันอย่างน่าประหลาด จนหญิงสาวรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นความตั้งใจเสียมากกว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ใครกันที่เป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังนั้นเรื่องนี้เธอไม่รู้จริงๆ เอกบุษยาได้แต่ยืนนิ่งทำตาปริบๆใช้ความคิดอย่างหนัก พยายามจะเรียบเรียงเชื่อมโยงเหตุการณ์ต่างๆ เข้าด้วยกัน ก่อนจะพูดออกมาในที่สุด “ทรงรู้สึกเหมือนหม่อมฉันหรือไม่ว่ามีใครบางคนต้องการให้เรารับรู้เรื่องราวเหล่านี้อย่างตั้งใจ พยายามที่จะโยงเรื่องกำไลนาคราชนั่นเข้ากับสาเหตุความร้าวฉานระหว่างพระเจ้ามหิยเตศวรกับเจ้านางบุษบามินตราเข้าด้วยกัน ทั้งๆ ที่รู้ว่าทั้งสองพระองค์รักกันมากเพียงใด” “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะเอกบุษยา แปลกนะพี่เองกลับเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดา หากจะมีการเข้าใจผิดกันบ้าง ไม่เห็นว่าจะมีนอกมีในอำพรางอย่างที่ว่ามาเลย” “หม่อมฉันก็เคยคิดเช่นนั้นเหมือนกัน แต่ถึงขนาดเข้าใจผิดจนบานปลายกลายเป็นเรื่องใหญ่โตแบบนี้ เห็นทีจะไม่ใช่แค่เรื่องผิดใจกันธรรมดาอย่างแน่นอน โดยเฉพาะเรื่องชู้สาวรักสามเส้าด้วยแล้วยิ่งไม่น่าวางใจเลยสักนิด” “พูดเหมือนกับรู้อะไรมา มีอะไรที่พี่ไม่รู้เกี่ยวกับเจ้านางองค์นี้หรือเปล่าเอกบุษยา จะไม่เล่าให้พี่ฟังหน่อยหรือ” “เอ่อ…มะ…ไม่มีอะไร ก็แค่เดาสุ่มไปเท่านั้นเอง โธ่…จะมีสักกี่เรื่องกันที่ทำให้เกิดสงครามได้ ถ้าไม่ใช่ศึกชิงนางแย่งบ้านแย่งเมือง ใช่ไหมเพคะ” “ก็คงใช่กระมัง แต่พี่ก็ยังไม่ปักใจเชื่ออยู่ดีว่า น้องจะไม่รู้เรื่องมากกว่านี้” “แหม…ทำไมถึงไม่เชื่อใจกันบ้างเลยเพคะ หม่อมฉันแค่เดาไปตามประสาเท่านั้นเอง แต่เอ๊ะ อุบ…ทำไมถึงรู้สึกเวียนหัวอย่างนี้ ทรงรู้สึกเหมือนหม่อมฉันหรือเปล่าเพคะ อ่ะ…โอ๊ย” “นั่นสิ พี่ก็รู้สึกเหมือนกัน”ทันทีที่หม่อมเจ้าเตศวรพูดจบ สติสัมปชัญญะของทั้งสองพลันดับวูบลงเหมือนกับมโนสำนึกที่มืดดับไป ตามความตั้งใจของใครบางคนที่จงใจให้เป็นไปตามนั้น ชั่วครู่ใหญ่จึงลืมตาตื่นขึ้นมา “นี่เราฝันไปหรือนี่ เอกบุษยาเป็นอย่างไรมั่ง น้องฝันเหมือนกับพี่หรือเปล่า” “ฝันเรื่องอะไรเพคะ แล้วเรามาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรกัน ในเมื่อเมื่อครู่นี้ยังยืนมองเหตุการณ์ในอดีตอยู่เลย” “นี่หมายความว่าเราฝันเรื่องเดียวกันจริงๆ ใช่ไหม น่าประหลาดใจดีแท้” “ตกลงเราฝันไปจริงๆ หรือเพคะ” “มันไม่ใช่แค่ความฝันหรอกเอกบุษยา พี่เชื่อว่าภาพที่เราได้เห็นนั้นเป็นเรื่องราวในอดีตที่เกิดขึ้นจริงๆ ” “หม่อมฉันเองก็อยากจะเข้าใจแบบนั้นเหมือนกัน แต่เห็นทีคงต้องรอท่านชายชัยเขตมายืนยันจะดีกว่า” “ชัยเขตจะมาถึงพรุ่งนี้แล้ว จะได้รู้กันเสียทีว่าจะทำอย่างไรต่อไป” หม่อมเจ้าเตศวรพูดย้ำพลางหันมามองหน้าเอกบุษยานิ่ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาไม่มีวันที่จะทอดทิ้ง และทำให้ผู้หญิงคนนี้เสียใจเหมือนอย่างที่พระเจ้ามหิยเตศวรเคยทำกับเจ้านางบุษบามินตราเป็นอันขาด เขาให้สัญญากับตัวเอง แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 55 08:38:57 จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:27:55

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านตอนเก่าได้ที่นี่ค่ะ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=novel-by-setakan .......................... ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟจากคุณ npuiy, นารีจำศีล, kdunagin, สามปอยหลวง, wor_lek, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, GTW, อินทรายุธ, แก้วกังไส, mimny จากคุณ : อรุสา (npuiy) ขอบใจนะจ๊ะ มาคนแรกจริงๆด้วย อิๆ จากคุณ : ravio ดีใจค่ะที่ยังติดตามอ่านกันอยู่ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : nasa nasa เพราะความรักอย่างเดียวเลยค่ะ ที่ทำให้แสนอัปสรเป็นแบบนี้ แค้นข้ามชาติจริงๆ จากคุณ : GTW ความรักมีสองแง่มุมเสมอ แสนอัปสรเป็นตัวอย่างหนึ่งที่ใช้พลังความรักไปในทางร้าย แค้นได้ใจจารย์จีไปแล้ว เหอๆ จากคุณ : อินทรายุธ อย่ากดดันจิอิน สั้นก็จริงแต่ทำเอาฮืดขึ้นคอเชียวนา แง้ววว จากคุณ : mimny นานๆจะพี่มนจะเขียนตัวละครร้ายลึกออกมาสักที แสนอัปสรยังคงความร้ายลึกเอาไว้ เสมอต้นเสมอปลายจ้า โดยมีเจ้าเสือสมิงเป็นผู้ช่วย ที่ไม่ยอมตายสักที เหอๆ จากคุณ : กุลธิดา ตอนเขียนมนตั้งสมมุติบานเอาไว้ในใจว่า ถ้าเจอเรื่องแบบนี้กับตัวจะรู้สึกอย่างไรบ้าง แรกๆคงสติแตกไปพักนึง แต่ถ้ายังต้องเจออีกคงต้องหาทางรับมือ และพอเริ่มชินก็น่าจะสนุก ที่ได้รู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน เหมือนที่พี่ไก่พูดมาเลยนะคะ ................... ขอบคุณนักอ่านเงาทุกท่านที่แวะมาให้กำลังใจและทักทายกันเป็นครั้งคราว เพิ่งรู้ว่ามีหลายท่านตามมาจากที่บล็อคด้วย ดีใจและมีกำลังใจขึ้นมากเลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 55 08:10:43 แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 55 08:09:02 จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:28:50

ความคิดเห็นที่ 3 กิฟหมดนะคะ แจกให้ไม่ได้ เอา ไปแล้วกันค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:42:41

ความคิดเห็นที่ 4 ตามไปเมนท์ใน blog ไม่ได้มาเมนท์ที่นี่ก็แล้วกันนะคะคุณมน กำลังสนุกเลยค่ะ รีบๆ มาลงต่อนะคะ จากคุณ : เด็กชายในความฝัน (เด็กชายในความฝัน) เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 10:13:19

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 16:15:12

ความคิดเห็นที่ 6 ทำไมชโลธรไม่ฟื้นล่ะก็ถอนมนต์ดำตามที่หมอเขมรบอกแล้วนี่นา จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 03:05:02

ความคิดเห็นที่ 7 เตศวรเข้าใจจีบเอกบุษยานะคะ เล่นเอาคนอ่านเขินตามไปด้วยเลย อ้อ กิฟต์หมดแล้วค่ะ ติดไว้ก่อนนะคะ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 55 08:01:06 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 08:00:34

ความคิดเห็นที่ 8 ท่าทางเจ้าชยเขตจะเป็นคนไขปริศนาความลับในอดีตนะ ดูมีญาณและตามเรื่องกว่าใคร จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 10:17:54

ความคิดเห็นที่ 9 มาแอบอ่านครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 21:44:13

ความคิดเห็นที่ 10 เตศวร ชาตินี้ แพ้ชาติที่แล้ว ขาดลอย.. จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 18:48:25

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านค่ะ เขียนได้น่าสนใจมาก จากคุณ : ดอยสะเก็ด (ดอยสะเก็ด) เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 09:00:40