ความคิดเห็นที่ 1 13 “ว่างครับ” แรงส่งของหัวใจทำให้ปากไวตอบออกไปก่อน “ถ้าอย่างนั้น คุณมารับฉันที่หน้าคอนโดแล้วกันนะ สักสิบโมง ทันไหม” “ทันครับ” “งั้นเดี๋ยวเจอกัน” นภัสรินทร์วางสายไปแล้ว แต่ปัญวิชช์ยังนั่งงงงวยอยู่หลายนาที ยกมือตบหน้าเรียกสติว่าตนเองไม่ได้ฝันไป พอตื่นเต็มตาและรู้ว่ากำลังจะได้เจอหญิงสาวที่รักเขาก็กระโดดลงจากเตียง คว้าผ้าขนหนูจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่นึกได้ว่ามีนัดกับนีรนารถในวันนี้เช่นกัน กิริยาลิงโลดจึงหยุดลังเล ต้องทำอะไรสักอย่าง ถ้าไปกับนภัสรินทร์ก็เท่ากับรับนัดซ้ำซ้อน แต่พอทบทวนอีกทีก็พบช่องว่างเล็ก ๆ เมื่อไม่ได้ระบุเวลาที่แน่นอนกันนีรนารถ บอกเพียงช่วงบ่ายเท่านั้น อีกอย่าง นภัสรินทร์อุตส่าห์เป็นฝ่ายโทรมานัดเองทั้งทีจะปล่อยโอกาสทำคะแนนนี้ให้หลุดลอยไปได้ยังไง เขาหยิบโทรศัพท์ “น้องนารถครับ พอดีว่าพี่ต้องไปทำธุระนิดหน่อย เราเจอกันสักบ่ายสองได้ไหม” “ไม่เป็นไรค่ะ นารถรอได้” น้ำเสียงเธอยังแจ่มใส ปัญวิชช์วางสายแล้วถอนใจ ยอมคิดเข้าข้างตนเองว่าไม่ได้โกหก ก็มันเป็นธุระที่ไม่จำเป็นต้องชี้แจงรายละเอียดและอย่างน้อยถ้านภัสรินทร์ใช้เวลาซื้อของไม่เกินสี่ชั่วโมง เขาก็จะไม่ผิดศีลข้อสี่แน่นอน ปัญวิชช์ขับรถเข้าไปเทียบฟุตบาทบริเวณด้านหน้าคอนโดโดยไม่ต้องวนไปหาที่จอด เนื่องจากนภัสรินทร์บอกว่าเธอจะมาขึ้นรถเลย แต่เมื่อเห็นหญิงสาวที่ยืนรออยู่ หัวใจเขากระตุกวูบ นภัสรินทร์สวมเสื้อกล้ามตัวหลวมปล่อยชายสีเขียวอ่อนกับกางเกงยีนส์ขาสั้น ซึ่งชายหนุ่มต้องสูดลมหายใจเรียกสติ เขารู้ตัวตั้งแต่ตอนที่เจอเธอในวันที่ไปกินขนมที่บ้านนีรนารถแล้วว่าตนเองแพ้เรียวขาคู่นั้น ยามอยู่ที่ทำงานเธอจะแต่งตัวเรียบร้อย แม้จะอิงแฟชั่นแต่ก็สุภาพและมีรสนิยม คงเป็นช่วงเวลานี้เท่านั้นที่ได้เห็น ผิวกายขาวเนียนผ่องโดดเด่นยามอยู่ใต้แสงอาทิตย์ธรรมชาติ ต้องตาและกระชากใจเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ เสียงเคาะกระจกปลุกจากภวังค์หลงใหลทำให้รู้ว่าเขาลืมปลดล็อคเพื่อเปิดประตูให้เธอ ชายหนุ่มยิ้มเขิน นภัสรินทร์เบี่ยงกายเข้ามานั่ง กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ แตะจมูก ปัญวิชช์รู้สึกว่าก้อนเนื้อกำลังกระทุ้งอกอย่างแรงจนเผลอยกมือจับเพราะกลัวมันระเบิดออกมา จนเมื่อเธอคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จเห็นเขายังนิ่งก็มองอย่างสงสัย ชายหนุ่มรู้สึกตัว เข้าเกียร์มองกระจกแล้วค่อย ๆ ขับเคลื่อนยานพาหนะออกไป นภัสรินทร์มองปัญวิชช์ วันนี้สารถีของเธอสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีดและรองเท้าผ้าใบแบบธรรมดา แทบไม่เหลือมาดสส.หนุ่มเท่ห์จากที่เคยเห็นครั้งก่อน มีแค่ทรงผมที่ยังจัดแต่งให้ตั้งเหมือนวัยรุ่นทั่วไป และเหมือนบุคลิกเดิมก่อนหน้าที่เขาจะได้ตำแหน่งทางการเมือง “อะไรเหรอ” ปัญวิชช์เหลือบมามอง “ตายแล้ว ฉันผิดมากไหมเนี่ยให้ท่านสส.มาช่วยถือของ” “ทำไมล่ะ” “ก็ดูสิ เลยอดแต่งตัวหล่อเลย” เธอทำเสียงเสียดายแทน “ไม่เป็นไร วันนี้เป็นคนถือของให้ วันหน้าจะได้ขยับไปเป็นอย่างอื่น อีกอย่างนะ ไม่ว่าผมจะแต่งตัวแบบไหนก็ยังเป็นวิชคนเดิมที่...ชอบรินอยู่ดีล่ะ” ท้ายประโยคก็ยังหยอดมาจนได้ นภัสรินทร์ยิ้มหมั่นไส้แล้วหันไปมองท้องถนน วันนี้จะต้องเป็นความรื่นรมย์ที่ปัญวิชช์จะไม่ลืมไปอีกหนึ่งวันเลยทีเดียว “รินจะซื้อไปปลูกที่คอนโดใช่ไหม วางตรงไหน ระเบียงเหรอ” “ไม่วางที่ระเบียงแล้วจะให้วางตรงไหนล่ะ” นภัสรินทร์ย้อนถามขณะที่ทั้งคู่มาถึงสวนจตุจักรและกำลังเดินตรงไปยังโซนที่ขายต้นไม้ แดดตอนสิบโมงกว่าเริ่มสาดแสง “ก็นึกว่าจะวางในห้องน้ำด้วย เพราะต้นไม้แต่ละชนิดมันก็เหมาะกับสถานที่ต่างกัน ถ้าเป็นพวกกระบองเพชรก็ชอบแดดจัด แต่ถ้าเป็นเฟินจะชอบที่ร่ม ๆ ไง” นภัสรินทร์นิ่งไปเล็กน้อย ชวนปัญวิชช์มาเพียงเพื่อช่วยถือของ ไม่คิดว่าเขามีความรู้เรื่องพืชพันธุ์ด้วยเหมือนกัน “ที่บ้านผมชอบต้นไม้กันน่ะ เวลาคุยกับคนสวนเขาก็พูดให้ฟัง” เขาบอกอย่างรู้ใจว่าเธอต้องถามแน่ “ขนาดก็สำคัญถ้าปลูกในพื้นที่จำกัดก็ต้องเลือกชนิดที่ไม่โตมาก ทั้งด้านกว้างและความสูง การระบายน้ำก็ด้วยต้องซื้อจานรองไปให้เรียบร้อย...” ปัญวิชช์พูดไปเรื่อย นภัสรินทร์ก็ฟังโดยไม่ขัดอะไร เดินกันได้ราวยี่สิบนาที นภัสรินทร์ได้ต้นแรกคือ ลูกปัดอินโดนีเซีย เธอถูกใจเพราะผลสีแดงเป็นพวงเหมือนลูกปัด ปัญวิชช์รับไปถือ สักพักต่อมาเริ่มรู้สึกว่าท้องหิว เขามองหาร้านของกิน “หิวเหรอ” เธอถามอย่างรู้ใจ เขาพยักหน้าตอบว่านิดหน่อย “ซื้ออะไรมาเดินกินกันไหม” “แล้วแต่รินเลย” นภัสรินทร์ยิ้มให้ จัดแจงเดินนำไปร้านลูกชิ้นปิ้ง ปัญวิชช์เลือกกาแฟเย็น ส่วนเธอเองเป็นน้ำผลไม้ปั่น ทั้งสองพักการเดินเที่ยวเพื่อเติมพลังชั่วคราว ชายหนุ่มดื่มกาแฟก่อน แต่ด้วยมืออีกข้างที่ถือต้นไม้ไว้แล้ว พอหญิงสาวหยิบไม้ลูกชิ้นขึ้นมา ทำให้เขาต้องมองหาที่วางแก้ว “ไม่ต้องถือ อ้าปาก...” ปัญวิชช์นิ่ง มองลูกชิ้นในมือนภัสรินทร์ และมองเลยไปในแววตาของเธอ “สิ” ความลังเลแพ้ความปรารถนาราบคาบ เขารับการป้อนของเธอ อนาคตจะเป็นยังไงก็ช่าง ณ เวลานี้คือความทรงจำที่หัวใจเขาจะไม่มีวันลืม อากาศจะร้อนเท่าไหร่ เธอจะเดินเลือกไปอีกนานเท่าไหร่เขายอมทั้งนั้น ขอแค่ยื้อช่วงเวลานี้ให้ยาวนานที่สุด ถึงแม้ไม่หรูหราแต่ปัญวิชช์ก็เป็นปลื้ม วันนี้เป็นวันของเขา ไม่มีชุดทำงาน ไม่มีตำแหน่งหน้าที่ และไม่มีหน้ากาก เขาหวังว่ายิ้มที่เห็นจากดวงหน้าสวยหวานนั้นคือของจริง อาการหงุดหงิดของเธอเมื่อวันก่อนคงเป็นอารมณ์แปรปรวนธรรมชาติของผู้หญิงเท่านั้นเอง “ขอบคุณครับ รินก็ใจดีเหมือนกันนะ” “พูดอย่างกับว่าฉันเป็นคนใจร้ายมากงั้นแหล่ะ” เธอค้อน ปรายตามองต้นบอนสีต่าง ๆ “รินใจดีกับคนอื่นน่ะสิ กับผมมีแต่ดุ” น้ำเสียงปัญวิชช์งอนนิด ๆ “ถ้ายังตัดพ้อแบบนี้อีกก็จะดุไปเรื่อยนั่นแหล่ะ อีกอย่างนะ ถ้าไม่ดุไว้เดี๋ยวก็ได้ใจ ลามปามอีก” “ผมไปลามปามรินตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมออกจะมีมารยาทนะ” ปัญวิชช์เอียงคอถาม นภัสรินทร์เชิดหน้าหนี ทำให้เขานึกขึ้นมาได้ว่าอาการ ‘ลามปาม’ นั้นคืออะไร และหัวเราะออกมา เมื่อครั้งที่เขาหุนหันด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านขโมยจูบและหอมแก้มเธอไป นี่เธอยังจำได้อยู่หรือเนี่ย พอคิดก็ยิ่งเป็นสุข ทั้งคู่เดินเข้าออกโครงการนั้นออกโครงการนี้ ต้นไม้มีให้เลือกมากมาย นภัสรินทร์ได้ต้นไซคลาเมน เฟินและโป๊ยเซียนมาเพิ่ม คนขายส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย เมื่อเห็นสาวสวยอย่างเธอก็ยิ้มกริ่มยินดีอธิบาย แต่แอบมีสายตาขัดเคืองมาทางปัญวิชช์บ้างเหมือนกัน ซึ่งก็ไม่ทำให้เขาหงุดหงิดใจ ตรงกันข้าม เขารู้สึกเหมือนโลกอยู่ในกำมือ นายเอกสิทธิ์คนนั้นคงไม่มีโอกาสแบบนี้หรอก บางครั้งที่มีคนมองตามเขา ปัญวิชช์ไม่สังเกตว่าหญิงสาววัยรุ่นมองและกระซิบกระซาบกันอย่างตื่นเต้นเพราะจำได้ว่าคือสส.หนุ่มที่เพิ่งได้รับการโหวตให้เป็นนักการเมืองที่หน้าตาดีที่สุดเป็นอันดับสามของโพลจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ปัญวิชช์เห็นผลสำรวจนี้เพราะเทวินบอก ออกจะรำคาญด้วยซ้ำเพราะไม่ต้องการให้เป็นที่สนใจ แต่หากเลือกได้ว่าต้องการใครให้ความสำคัญ ขอเป็นนภัสรินทร์คนเดียวก็เพียงพอ มาถึงที่คอนโด ปัญวิชช์ก็อาสาช่วยนภัสรินทร์จัดวางต้นไม้ยังมุมต่าง ๆ ในห้องน้ำมีกำแพงเตี้ยที่กั้นโซนเปียกกับแห้งและออกแบบเป็นขั้นบันได ชายหนุ่มเลือกบอนสีเงินยวง พลูด่าง และเฟิน มาวาง ส่วนตรงระเบียงเป็นต้นโป๊ยเซียนกับต้นชวนชม สลับด้วยต้นโกสนกับสับปะรดสี เวลาผ่านไปสักพักก็ได้สวนเล็ก ๆ สำหรับการพักผ่อนและตื่นเช้ามาเพื่อเจอกับอากาศบริสุทธิ์ ชายหนุ่มใช้หลังมือปาดเหงื่อข้างขมับเร็ว ๆ เจ้าของห้องยกน้ำมาให้พร้อมผ้าขนหนู ทำเอาคนจัดสวนยิ้มแป้น “สมแล้วที่เป็นศิลปิน ถ้าฉันซื้อมาเองก็คงวางกอง ๆ รวมกันไว้อย่างนั้นแหล่ะ” ปัญวิชช์ลดแก้วลง “ชอบหรือเปล่า” “ถ้าฉันบอกว่าชอบ คุณจะเสนออะไรมาให้อีกล่ะ” “เปล่าสักหน่อย รินก็ชอบดักคอแบบนี้อยู่เรื่อย แค่บอกว่าชอบให้ผมได้ดีใจบ้างไม่ได้เหรอ” นภัสรินทร์ยกมุมปากยิ้ม เดินกลับเข้าไปในห้อง ปัญวิชช์ดูนาฬิกาแวบหนึ่งแล้วเดินตามไป จะบ่ายสองแล้ว ความพะว้าพะวงเกิดขึ้นทีละนิด “ไหน ๆ วันนี้ก็อุตส่าห์สละตำแหน่งสส.มาเป็นคนถือของกิตติมศักดิ์ให้ทั้งที จะเลี้ยงตอบแทนก็แล้วกัน” นภัสรินทร์จุดยิ้ม “ยังอยากกินผัดซีอิ๊วอยู่ไหม” น้ำเสียงนั้นอ่อนหวาน สายตาก็เชื่อมฉ่ำ แต่เวลานัดของนีรนารถมีไม่ถึงห้านาทีแล้ว “หรือว่าไม่อยาก” ความลังเลหายไปโดนพลัน เขาตอบทันที “กินครับ” “ถ้างั้นรอแป๊บนะ เดี๋ยวไปทำให้” เธอเคลื่อนกายออกไป เขาลุกบ้าง “ผมช่วยนะ” “ไม่ต้อง ไม่เป็นไร วันนี้คุณช่วยมาทั้งวันแล้ว นั่งเถอะ ไม่นานหรอก” กิริยานุ่มนวลทำให้ปัญวิชช์ยอมทำตามแต่โดยดี ถอยไปนั่งมองหญิงสาวที่จัดเตรียมวัตถุดิบต่าง ๆ อย่างเพลิดเพลิน ยี่สิบนาทีต่อมา ผัดซีอิ๊วเส้นใหญ่ร้อน ๆ ก็มาวางตรงหน้า มีกลิ่นพริกไทยที่โรยไว้หอมฉุนยั่วยวนน้ำย่อยในท้อง นภัสรินทร์ยื่นช้อนกับส้อมให้ “ของรินล่ะ” “ยังไม่ค่อยหิวน่ะ คุณกินก่อนได้เลย ลองดูว่ารสชาติสู้ที่ก้อยทำได้ไหม” ปัญวิชช์รับช้อนกับส้อม คลุกเคล้าเส้นใหญ่ ไอร้อนแสดงออกมาในรูปควัน แล้วก็ตักเข้าปาก คิดอย่างตรงไปตรงมารสชาติไม่ครบเครื่องเท่าที่ได้กินครั้งก่อน แต่ถ้าเติมเครื่องปรุงก็พอไหว อย่างน้อยก็ไม่แย่นักถ้าเขาจะต้องกินอาหารรสจืด ๆ ฝีมือเธอไปตลอดชีวิต พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นหญิงสาวจับจ้องอยู่ “อร่อยหรือเปล่า” “ครับ อร่อยดี” คนทำขมวดคิ้ว “อร่อยแล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น ไหนดูสิ” แทนที่หญิงสาวจะใช้ช้อนคันใหม่ หรือชิมจากส่วนที่เหลือในกะทะ เธอกลับจับมือที่ถือส้อมของเขาจิ้มเส้นใหญ่ตักเข้าปาก ปัญวิชช์มองอย่างตกตะลึง เพราะยามปกติโอกาสที่จะได้แตะเนื้อต้องตัวยากมากถึงมากที่สุด แต่เวลานี้นอกจากเธอจะจับมือ กิริยาที่โน้มกายมาใกล้จนห่างกันเพียงคืบเดียวทำเขานิ่งเหมือนต้องมนตร์ “ไม่อร่อยจริง ๆ ด้วย อืม...เหมือนไม่ค่อยหวานเนอะ” “ไม่หรอก หวานแล้ว หวานกำลังดีเลย” ปัญวิชช์ตอบคล้ายรำพึงรำพัน สายตายังจับจ้องที่ดวงหน้าอย่างหลงละเมอ นภัสรินทร์สบตาเขาโดยที่ยังเกาะกุมมือไว้ รสชาติอาหารอาจจะไม่อร่อย แต่ความรู้สึกที่ท่วมท้นออกจากในอก อบอวลอยู่ในห้องช่างละมุนละไมและคุ้มค่าแล้วสำหรับดื่มกินเพื่อต่อชีวิตให้ยืนยาว “ติ๊ด!!!” แต่ก็สะดุ้งเพราะเสียงโทรศัพท์ดัง ทั้งคู่ผละออกจากกัน เขารีบหยิบออกมา ใจหล่นไปวูบหนึ่ง เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเลยเวลานัดของนีรนารถมาเกือบชั่วโมงแล้ว นภัสรินทร์เคลื่อนกายออกไป แสดงมารยาทที่ดี  ให้เขาคุยโทรศัพท์ แต่ปัญวิชช์เลือกตัดสายทิ้ง “ถ้าอร่อยก็กินเยอะ ๆ นะ ยังมีอีก” เธอบอก เขาพยักหน้ารับ และตัดสินใจกดปิดเครื่อง หญิงสาวเห็นจังหวะนั้นพอดี พอเธอหันกลับมาที่เคาทเตอร์ครัว รอยยิ้มสะใจก็ผุดขึ้นเต็มดวงหน้า “วันนี้เธอไม่ได้เขาไปหรอก เสียใจด้วยนะนีรนารถ” ..... จากคุณ : อุธิยา (BabyRed) เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 10:54:31

ความคิดเห็นที่ 2 ... นอกจากของคาวคือผัดซีอิ๊ว ยังมีของหวานคือวุ้นมะพร้าวในน้ำเชื่อมอีก กว่าจะกลับออกจากห้องนภัสรินทร์ก็เกือบห้าโมงเย็น ทันทีที่ถึงรถปัญวิชช์รีบกดโทรศัพท์ “ค่ะ พี่วิช” ได้ยินเสียงเครือเหมือนจะหายใจขัดตามไปด้วย “เอ่อ คือ วันนี้พี่คงไปไม่ได้แล้วล่ะ พอดีว่าธุระมันไม่เสร็จ ขอโทษนะครับ” นีรนารถเงียบไปครู่หนึ่ง คล้ายว่ากำลังรวบรวมอารมณ์ปั่นป่วนของตนเองให้สงบ “พี่วิช ยุ่งมากขนาดไม่มีเวลาโทรบอกนารถเลยเหรอคะ” ชายหนุ่มนิ่วหน้า มาแล้วคำประชดประชัน นึกภาพออกว่าหญิงสาวจะมีสีหน้ายังไง เขาทายได้อย่างไม่ต้องเป็นหมอดู บางทีอาจจะมีน้ำตาคลอและดวงตานั้นจะแดงก่ำไปแล้ว ต้องผิดศีลจนได้สินะปัญวิชช์ “คือ พอดีแบตมันหมดก็เลยไม่ได้โทร นี่เพิ่งจะหาสายชาร์จมาได้ ขอโทษจริง ๆ เอาไว้คราวหน้านะครับ” ได้ยินเสียงคล้ายกลั้นสะอื้น “ได้ค่ะ ถ้าพี่วิชยังอยากกินอยู่เดี๋ยวนารถทำให้ใหม่” “ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่จะเลี้ยงหนังน้องนารถสักเรื่องก็แล้วกัน ถือเป็นการขอโทษ จะได้สมน้ำสมเนื้อหน่อย ดีไหม” “ค่ะ” นีรนารถตกลงอย่างง่ายดาย แต่ปัญวิชช์ยังรู้สึกว่าเรื่องมันกำลังเริ่มยุ่งยาก การดึงหญิงสาวให้มาเป็นการสร้างโอกาสเรื่องนภัสรินทร์อาจจะเลยเถิดเกินการควบคุม นี่เขากำลังทำให้มันพันกันยุ่งจนแกะไม่ออกหรือเปล่านะ ทรงพลกางหนังสือพิมพ์ เห็นคอลัมภ์ซุบซิบในหน้าการเมือง ‘วันสบาย ๆ ของสส.ปัญวิชช์ ไม่ว่าบรรยากาศแบบไหนหรือสถานที่ไหน ก็สามารถทำเปลี่ยนเป็นวันสบาย ๆ ของสส.ปัญวิชช์ได้ น่าอิจฉาจัง’ ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มในชุดสูธผูกไทด์นอนหนุนแขนตัวเองในวันที่มีการประชุม ใบหน้าตอนหลับดูสุขสบายเหมือนเด็ก เมื่อช่างภาพตาไวเก็บภาพไว้ได้ก็เป็นเรื่องแซวขำขันถึงขนาดนักข่าวต้องสัมภาษณ์ ‘เอ่อ เห็นท่านนอนหลับ’ ปัญวิชช์กำลังจะตอบแต่สุเชาวน์หัวหน้าพรรคชิงจังหวะได้ก่อน ‘พอดีว่าคุณปัญวิชช์ไม่ค่อยสบาย ตอนเช้ามาขอยากับผม คือยาก็ทำให้ง่วงนิดนึงน่ะครับ ลูกทีมเขาก็มาขอโทษที่ทำให้ภาพออกมาดูไม่ค่อยดี ความจริงผมบอกให้เขาพักแล้ว แต่เห็นเขามีสปิริตที่จะเข้าประชุมผมก็เลยไม่ว่าอะไร’ ปัญวิชช์เห็นแววตาทึ่งของนักข่าว ความเป็นจริง คือเขาไม่ได้ป่วย แค่นั่งวาดรูปอยู่จนดึก พอเจอความน่าเบื่อของคนแก่ ๆ ถกเถียงกัน บวกกับอากาศเย็นเข้าไปก็เคลิ้มจนเผลอหลับ เขาฟังการให้สัมภาษณ์ของหัวหน้าพรรคพลางยิ้ม พอสุเชาวน์หันมาสบตาเบรกจึงลดยิ้มลงและเดินตามคนเป็นหัวหน้าออกไป รู้ดีว่านั่นคือชั้นเชิงของนักการเมืองที่แท้จริง ไม่ควรไปขัดคอ เพราะหลังจากวันนั้นก็กลายเป็นว่า สส.ปัญวิชช์ได้รับการชื่นชมว่าเป็นคนหนุ่มที่ตั้งใจจริง ขนาดไม่สบายยังเข้าร่วมประชุม ถึงแม้จะมีการค่อนขอดหาความจริงอยู่บ้างว่าสส.หนุ่มป่วยจริงหรือไม่ แต่ก็ไม่อาจกลบคะแนนนิยมที่พุ่งสูงขึ้นได้ ซึ่งก็ไม่รวมถึงทรงพล อดีตรัฐมนตรีและหัวหน้าพรรคดูข่าวนี้ด้วยสีหน้ามุ่นมุ่ย เขารู้จักหลานชายพอ ๆ กับที่รู้ว่าทำไมหัวหน้าพรรคคนปัจจุบันชิงจังหวะตอบได้ก่อน พอคิดว่าอาจต้องขอบใจสุเชาวน์ อารมณ์หงุดหงิดก็เพิ่มขึ้นมา เพราะนั่นเท่ากับตอกย้ำว่าหลานชายของเขาที่ทั้งผลักทั้งดันให้เข้าทำงานการเมืองนั้นเป็นสส.เพียงแต่ในนามเท่านั้นเอง ดังนั้นวันนี้ทรงพลจึงนั่งรอ เมื่อปัญวิชช์มาถึงบ้านในตอนเย็น เขาก็เรียกไว้ “วิช มานี่ก่อน ขอเวลาสักเดี๋ยว ปู่มีเรื่องจะคุยด้วย” ปัญวิชช์กำลังจะเดินไปทางครัวจึงต้องเปลี่ยนกลับมานั่งที่โซฟาในห้องโถงแทน พอเขานั่ง ทรงพลก็เริ่ม “ปู่จะจ้างการ์ดกับคนขับรถให้นะ” คราแรกเขาคิดว่าจะโดนเรื่องนอนหลับในสภา แต่ไม่แน่ ปู่อาจจะเอามาเป็นเรื่องต่อไป “เอามาทำไม ชีวิตส่วนตัวผมหายหมด” “ไม่ได้ วิชเป็นสส.แล้ว ต้องมีคนขับรถ และมีการ์ดเพื่อความปลอดภัย” “ผมไม่อยากได้ คนเยอะแยะ” “วิช...” ทรงพลปรามด้วยเสียงว่าในเมื่อเขารับเงื่อนไขแล้ว ไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง คนเป็นหลานทำท่าเบื่อ ๆ รู้ว่าการมีคนเหล่านั้นมาอยู่ใกล้ ๆ จะลดความคล่องตัวในการแอบ ‘แว่บ’ ไปไหนต่อไหนได้มากเลยทีเดียว อยากจะคัดค้านแต่ก็ไม่อยากทะเลาะกันอีกรอบ “ถ้าปู่ยืนยันแบบนั้น เอาการ์ดคนเดียวพอ” “ไม่ได้ ต้องมีคนขับรถด้วย วิชไม่ต้องมาขับรถเอง” “จะยากอะไร ก็เอาการ์ดนั่นแหละขับรถ” “แต่...” “ไม่รู้ ถ้าปู่ไม่ยอมตามนี้ ต่อไปผมจะไม่ออกจากบ้านไปไหนแล้วกัน จะได้ปลอดภัยที่สุด” ปัญวิชช์ตอบตัดบทแล้วเดินหนีออกไปอย่างรวดเร็ว ทรงพลทำหน้าหงุดหงิด ไม่ได้ดั่งใจเท่าไหร่ การ์ดที่ทรงพลจ้างมาเริ่มงานวันนี้ชื่อกฤษ เป็นชายหนุ่มวัยสามสิบกลาง ๆ สรีระเป็นแบบที่พอปัญวิชช์เห็นก็ไม่แปลกใจที่จะทำอาชีพนี้ รูปร่างสูงใหญ่แข็งแรงหน้าตาไม่แสดงอารมณ์ เมื่อพ่วงตำแหน่งคนขับรถ รถก็ต้องเปลี่ยน  เนื่องจากปู่ยื่นคำขาดว่า ต่อไปนี้เวลาจะไปที่พรรคหรือรัฐสภาจะไม่ยอมให้ปัญวิชช์ขับรถคันเก่ง เหตุผลคือมันเปรี้ยวเกินไปเสียบุคคลและความน่าเชื่อถือ สส.หนุ่มจึงจำต้องเปลี่ยนที่นั่ง มาเป็นจากเบาะหลังของเบ๊นซ์สีดำซึ่งให้มุมมองที่ไม่คุ้นชิน ก่อนจะถึงที่ทำการพรรคปัญวิชช์ให้กฤษจอดรถตรงร้านกาแฟ พอเขาลงไป การ์ดก็ขยับเดินตามจนปัญวิชช์หันมาจ้อง “แค่ไปซื้อกาแฟ ไม่ต้องเดินตามน่า” กฤษอ้าปากจะพูดแต่ปัญวิชช์ขมวดคิ้วจึงหยุด สส.หนุ่มเดินไปอย่างขุ่นใจ นายคนนี้จะทำให้ชีวิตเขายุ่งเหยิงเพิ่มขึ้นหรือเปล่านะ ก่อนจะถึงร้าน หางตาปัญวิชช์มองเห็นหญิงสาวอีกคนเดินตรงมา แต่เขาไม่ได้สนใจ เข้าไปสั่งกาแฟ ระหว่างที่รอพอเห็นกลับมาก็เห็นเธอคนนั้นเข้ามาในร้านด้วย เขาเผลอมองเพราะเป็นผู้หญิงที่สวยไม่เบา แต่น่าเสียดายว่าใส่แว่นกันแดดจนไม่เห็นนัยน์ตา หญิงสาวสั่งเครื่องดื่ม ปรายตาเมื่อรู้สึกว่ามีคนมอง ครั้นแล้วก็ชะงัก “วิช” ปัญวิชช์หันไป สาวสวยเรียกชื่อเขา เขารู้จักด้วยเหรอ เธอถอดแว่นกันแดดออก “วิชจริง ๆ ด้วย นี่พี่วีนะ วีรญา จำได้ไหม” ชายหนุ่มนิ่งอยู่อึดใจก่อนจะร้องออกมาอย่างตื่นเต้น “โอ้โห พี่วีเหรอครับเนี่ย ไม่เจอกันตั้งนาน สวยจนจำไม่ได้เลย” ท่าทางปัญวิชช์ตื่นเต้นจริง ๆ เขาจำได้ว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทกับนภัสรินทร์ แต่วีรญาที่เขารู้จักเป็นสาวมาดเท่ห์ แต่งตัวทะมัดทแมง วันนี้หญิงสาวสวมเดรสสีโอลด์โรสแทนที่กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบหายไปเป็นรองเท้าส้นสูงสีไข่ไก่ ผมสั้นกลายเป็นเรือนผมยาวทำสี รวมทั้งเครื่องประดับบนเรือนกายเช่นสร้อย กำไลมุก ทั้งหมดส่งให้เธอดูสวยเปรี้ยว โฉบเฉี่ยว ไม่เหลือวีรญาในบุคลิกเดิม “แหม เรียกพี่แบบนี้ก็ไม่เหลืออะไรให้ลุ้นเลยน่ะสิ” ปัญวิชช์หัวเราะลูบจมูกทำท่าเก้อ ๆ คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนไปชนิดหน้ามือเป็นหลังมือเพียงนี้ ข่าวล่าสุดที่เขารู้คือเธอไปเรียนต่อต่างประเทศ “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย” “ก็สักพักแล้วล่ะ พอดียุ่ง ๆ เรื่องงานเลยยังไม่ค่อยมีเวลาไปเปิดตัว” เธอตอบยิ้ม ๆ ขณะรับแก้วกาแฟจากพนักงาน “ทำไมเหรอ...” เธอถามเมื่อเห็นเขายังคงมอง “พี่วี...สวยขึ้นนะครับ” “ขอบคุณ สวยแต่ถ้าเรียกพี่แบบนี้ก็อดเดินด้วยน่ะสิ” “ก็มันเคย ความจริงเกือบจะจีบอยู่เหมือนกันนะครับเนี่ย ดีว่ารู้ซะก่อน” “เหรอ” เธอลากเสียงล้อ “ถ้าจำไม่ได้จะจีบหรือเปล่า” ชายหนุ่มกรอกตา “จีบ...ถ้าผมไม่มีแฟนล่ะนะ” “หืม วิชช์มีแฟนแล้วเหรอ” วีรญาทำท่าตื่นเต้นปนเสียดาย เธอคิดว่าเขาคงดูไม่ออกหรอกว่ากิริยานั้นเสแสร้ง เพราะที่เห็นก็คือชายหนุ่มออกอาการเขิน “ก็...กำลังทำให้เขาใจอ่อนอยู่” “วิชเองก็ตำแหน่งหน้าที่ใหญ่โต ได้ข่าวว่าเป็นถึงสส. นี่นา แบบนี้เดี๋ยวเขาก็ใจอ่อน ผู้หญิงชอบคนที่โดดเด่น พี่เอาใจช่วยนะ” เธอบอกพลางดูนาฬิกา “เดี๋ยวพี่ต้องไปก่อนล่ะ มีธุระ อ้อ..” วีรญากำลังจะเดินไปแล้วแต่หมุนกายกลับมาใหม่ “ถ้าพี่ขอเบอร์ท่านสส.ไว้หน่อยจะได้ไหมน้า อย่างน้อยจะได้เลี้ยงข้าวแสดงความยินดีสักมื้อ” “ได้สิครับ” ปัญวิชช์หยิบโทรศัพท์ กดเลขหมายตามที่เธอบอก “สงสัยจะมีสาวมาขอเบอร์เยอะนะ วิชเนี่ย” “ไม่หรอกครับ” เขาตอบเขิน ๆ ได้ยินเสียงเรียกสายและเสียงจากเครื่องของวีรญาดัง ก็เป็นอันเรียบร้อย ต่างฝ่ายต่างบอกลา ปัญวิชช์เดินไปก่อน แต่วีรญายิ้มอย่างหมายมาด วันเสาร์ เวลาใกล้บ่ายสอง นภัสรินทร์กำลังพักผ่อนด้วยการดูหนังอยู่ในห้อง โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะส่งเสียงว่ามีข้อความเข้า เธอหยิบมาดู ‘วันนี้ไม่ไปหานะ กินข้าวกับสาวสวยอยู่’ ลงชื่อปัญวิชช์ หญิงสาวยิ้มเยาะ คิดจะทำให้เธอหึงเหรอ ไม่ได้ผลหรอก เธอพิมพ์ข้อความตอบกลับ ‘ดีใจด้วยนะที่มีสาวมากินข้าวด้วยแล้ว ฉันจะได้ว่างซะที’ มีข้อความมาอีก นภัสรินทร์เอนกายกับโซฟา คราวนี้เป็นเลขห้าสามตัว สัญลักษณ์แทนการหัวเราะ ‘ไม่อยากรู้เหรอว่าใคร บอกให้ก็ได้นะพี่วีไง’ นภัสรินทร์เบิกตากว้างกระเด้งผึงออกมานั่งตัวตรงทันที ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ปัญวิชช์ไปกินข้าวกับวีรญา ไม่ต้องมีคำถามแล้วว่าทำไม เป็นเพราะว่าเพื่อนรักไม่สามารถสั่งการเธอได้ดั่งใจ เลยใช้วิธีไปกับผู้ชายที่มาวนเวียนรอบตัวเธอแทน เป็นวิธีกดดันที่อีกฝ่ายใคร่ครวญแล้วว่าได้ผล หญิงสาวมือสั่น สะบัดหน้าไล่ภาพปรเมศจมกองเลือดออกไป เธอไม่มีทางรู้เลยว่าวีรญาจะบ้าเลือดขึ้นมาเมื่อไหร่ กับปรเมศนั้นมีความโกรธแค้นกันฝังใจ แต่กับปัญวิชช์ ชายหนุ่มยังไม่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเธอด้วยซ้ำไป มิน่าเล่า ช่วงหลายวันมานี้เธอจึงไม่เห็นวีรญาไปปรากฎตัวที่ทำงาน ทางโทรศัพท์ก็ไม่ติดต่อ ที่แท้ก็ตั้งใจจะทำแบบนี้ คิดจะทำแบบนี้เหรอวีรญา เธออาจจะเป็นห่วงปัญวิชช์ แต่ไม่ว่าใครก็ช่าง เธอจะไม่ยอมให้เพื่อนรักทำอะไรเพื่อเอาชนะเธอได้ ไม่เด็ดขาด นภัสรินทร์กดโทรศัพท์ทันที จบตอน 13 ค่ะ จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 11:21:11

ความคิดเห็นที่ 3 วีกลับมาแบบเป็นสาวสวยด้วย แต่ชักสงสารนารถ นึกว่านารถจะร้ายแบบวีนๆ จิกๆ วิช นารถเรียบร้อยกว่าที่คิดแฮะ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 17:42:41

ความคิดเห็นที่ 4 นีรนารถอดทนกับความรักดีจัง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 20:23:06

ความคิดเห็นที่ 5 เพื่อนรัก...น่ากลัวมาก >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 20:28:05

ความคิดเห็นที่ 6 วีรญาน่ากลัวมากเลยอ่ะค่ะ ยิ่งบอกว่าเธอไม่ได้ป่วยถึงขนาดต้องรับการรักษา แต่การที่ดูเธอไม่ออกนี่แหละ น่ากลัวมากๆ จากคุณ : พร 3 ประการ เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 21:38:48

ความคิดเห็นที่ 7 นางเอกทนกับยายวีมาก เป็นเราชาตินี้คงไม่อยากเจอหน้ายายนี่ จากคุณ : ความยาวไม่ต่ำกว่า 2 ตัวอักษร เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 23:39:29

ความคิดเห็นที่ 8 ตอน 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12443377/W12443377.html จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 09:37:57