ความคิดเห็นที่ 1 ฟลอร์เต้นรำอึกทึกเร้าร้อนไปด้วยจังหวะดนตรี ดวงไฟหลากสีสันสาดแสงหมุนวนเผยสรีระอันเบียดเสียดของบรรดานักเต้น หนุ่มสาวเท้าไฟต่างบิดกายสีเสียดกันมัวเมาอยู่ในแสงสลัว กันต์ธีร์เบือนหน้าจากภาพที่ไม่ชวนมองนั้น รู้สึกหงุดหงิดจนต้องถอยหลบออกมา “เหนื่อยแล้วเหรอกันต์” ปองใจก้าวตาม ถามเสียงปนหอบ ชายหนุ่มยกมือขึ้นเสยศีรษะ  กลิ่นของควันบุหรี่กับแอลกอฮอล์เคล้าคลุ้งอยู่ในอากาศ ได้ยินเสียงพูดคุยเจี้ยวจ้าวดังสนั่นปะปนอยู่กับเสียงคำรามของบทเพลง “เวียนหัว” เขาบอกห้วน ๆ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิดที่ชวนเธอมาสถานที่แบบนี้ “ปองล่ะ อยากกลับหรือยัง” หญิงสาวสังเกตมองท่าทีที่เปลี่ยนไปของเพื่อนหนุ่ม “ตามใจกันต์สิ” เธอคงทำได้ดีที่สุด เพียงแค่คล้อยตามอารมณ์เขา “ยังไงก็ได้” “งั้นกลับเถอะ” เขาบอกโดยไม่รีรอ ออกเดินนำเธอไปยังทางออก ปองใจสาวเท้าตามไปอย่างตั้งตัวไม่ทัน “กันต์จะขึ้นรถเมล์ไปส่งนะ” เขาบอกขณะเร่งเดินไปที่บันได ได้ยินเสียงฝีเท้าของเพื่อนสาวห่างออกไปทุกที ชายหนุ่มเหลียวหลังมองกลับไป ปองใจหยุดยืนอยู่ท่ามกลางความสลัว ไม่ห่างจากเขา สีหน้าคล้ายฝืนยิ้ม “ไม่ต้องหรอก” เธอบอกหลังจากที่เงียบเฉยไป พยายามปรับน้ำเสียงของตัวเองให้แจ่มใสขึ้น “วันนี้พ่ออยู่บ้าน ปองโทรบอกให้พ่อเดินออกมารับปากซอยได้” เขาพยักหน้า รอจนกระทั่งเธอก้าวลงบันไดมาจึงออกเดินเคียงข้างกัน ชายหนุ่มเม้มริมฝีปาก ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจึงรู้สึกผิดทุกครั้งเมื่อเข้าใกล้เธอ “ข้างบนดูมืด ๆ ยังไงก็ไม่ทราบ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างกำแพง เขาหยุดฝีเท้าโดยฉับพลัน “อย่าขึ้นไปเลยค่ะ” โทนเสียงไพเราะนุ่มนวลอันจารจดอยู่ในใจเขา ชายหนุ่มทอดสายตาไปตามผนังข้างบันไดวน ได้ยินฝีเท้าของคนสองคนใกล้ขึ้นมาทุกที “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พี่ไปสำรวจมาแล้ว ขึ้นไปฟังเพลงสนุก ๆ กัน” ชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งละล้าละลังกันอยู่ระหว่างทางขึ้นบันได ทั้งสองเพ่งมองมาที่เขาด้วยสีหน้าตกตะลึงเช่นกัน “นุ่น...” เขาพึมพำเรียกชื่อเธอ ภาพเด็กสาวประกายตาสดใสในชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลายปรากฏขึ้นในห้วงความคิด เธอไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นเรียนคนเดิมอีก นริศราเติบโตขึ้นมาก รูปร่างแม้ซูบผอมลง ทว่าใบหน้าผิวพรรณกลับเปล่งปลั่งเป็นสาวขึ้นกว่าเดิม เขาถึงกับต้องกลั้นหายใจเมื่อสบตาเธอ นริศราจ้องอดีตเพื่อนหนุ่มคนสนิทด้วยอารมณ์หลายหลาก เลยไปถึงเพื่อนสาวข้างกายเขา ความรู้สึกที่เหมือนถูกลืมคืนกระหน่ำรุมเร้าจิตใจ “อ้าว นุ่นมาเที่ยวที่นี่เหมือนกันหรือจ๊ะ” ปองใจเป็นฝ่ายได้สติ กล่าวทักทาย “อื่ม บังเอิญจังนะ” ประวิทย์ตอบเหมือนแสร้งประชด แล้วปรายตามองไปที่ญาติสาว ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศอยู่หลายอึดใจ กันต์ธีร์จับมองใบหน้าสวยของหญิงสาวในชุดนักศึกษา ก่อนจะลดสายตาต่ำลง ท่ามกลางความสลัว มือของเธออยู่ในอุ้งมือของชายหนุ่มข้างกาย ชีวิตดำเนินไปตามวิถีทางของแต่ละคน สิ่งที่พบเห็นทำให้ประจักษ์ถึงความจริงที่เปลี่ยนไป “กันต์ ๆ” ปองใจตกใจเมื่อเพื่อนหนุ่มผลุนผลันลงบันได ผ่านประตูห้องอาหารออกไป เธอเร่งสาวเท้าก้าวตามพัลวัน “กันต์ เดี๋ยว เดี๋ยวสิ” กันต์ธีร์ก้าวเท้ายาว ๆ ไปตามบาทวิถี แสงจากไฟหน้ารถหลายคันส่องสว่างพร่ามัวอยู่ในนัยน์ตาเขา ทำนบแห่งความอดกลั้นทั้งหมดเอ่อล้น ความบังเอิญที่ได้พบกันทำให้ต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ว่า เธอจากเขาไปไกลเหลือเกินแล้ว “กันต์” เสียงนั้นไล่หลังมา อารมณ์หุนหันพลันแล่นทำให้เขาเกือบลืมเธอ “รอด้วยสิ” ชายหนุ่มหยุดยืนรอเมื่อถึงป้ายรถโดยสาร แล้วกวาดตามองไปทั่วท้องถนน “เมื่อกี้ปองบอกว่า จะให้พ่อออกมารับปากซอยใช่ไหม” เขาถามโดยไม่หันมองมา ปองใจส่งสายตาไปที่เพื่อนหนุ่ม “ค่ะ ใช่” เธอตอบอย่างไม่เต็มเสียง “งั้น” เขาเหลียวมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะเบนมองไปทางอื่น “กันต์ขึ้นรถก่อนละกันนะ” ชั่วขณะที่ รถประจำทางหลายคันเคลื่อนตัวมาจอดเทียบ ท่ามกลางฝูงชนที่กรูกันไปขึ้นรถ พริบตา ร่างสูงก็เดินหายเข้าไปในกลุ่มคน ปองใจยืนนิ่ง รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นอก กันต์ธีร์คงโกรธที่บังเอิญพบนริศราในสถานการณ์ที่อยู่กับเธอ เขาอาจหงุดหงิดจากการที่เธอพยายามสานต่อไมตรีตอแยเขา หรือแท้จริงแล้ว เธอนั่นแหละคือต้นเหตุสำคัญของความขุ่นเคืองใจของคนคู่นี้ หญิงสาวครุ่นคิดน้ำตาซึม จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 09:51:06

ความคิดเห็นที่ 2 นริศราผงะเมื่อก้าวพ้นประตูห้องอาหารออกมา ร่างสันทัดของปองใจยืนโดดเด่นอยู่หน้าประตูทางออกลานจอดรถ ดวงตาคู่ดำสนิทกำลังจับจ้องตรงมา “นุ่น...” หล่อนเรียกเสียงเบาแผ่ว ใบหน้าเศร้าสร้อยฝืนยิ้มบาง ๆ “ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ” บนบาทวิถีข้างอาคาร รถสปอร์ตคันเพรียวของประวิทย์ดับเครื่องจอดสนิทอยู่ เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้โดยสาร  ใช้เท้าข้างหนึ่งค้ำประตูฝั่งคนขับด้วยอาการกระสับกระส่าย สายตาเพ่งมองทะลุผ่านผนังกระจกของห้องอาหารแห่งนั้น หญิงสาวสองคนยังคงนั่งประสานตากันอยู่ในแสงสลัว “นุ่น...” เสียงเดิมเรียกขึ้นอีก หลังจากทั้งคู่ถูกความเงียบครอบงำอยู่นาน “ว่าไงปอง”  หญิงสาวถามเสียงแผ่ว  ประหนึ่งเป็นเพียงคำทักทาย ปองใจเหลือบตาขึ้นมองคู่สนทนาอย่างไม่สบายใจ “ปอง... ปองไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง แต่ไหน ๆ วันนี้มีโอกาสได้พบกับนุ่นแล้ว ปองก็ไม่อยากให้เรื่องนี้ค้างคาอยู่ในใจอีก” สายตาของนริศราจับนิ่งอยู่ที่เพื่อนสาว ยังมีเหตุอันใดที่ทำให้หล่อนหนักใจได้อีก  ในเมื่อเป็นฝ่ายได้เขาไปครอบครอง “เรื่องอะไรเหรอ” อาการวางเฉยของคู่สนทนาก่อความรู้สึกร้อนรุ่มลังเล สาวผิวสีน้ำผึ้งถอนหายใจเฮือกใหญ่  พยายามรวบรวมสติถามตรง ๆ ออกไป “คือปองอยากรู้ว่า ปอง... ปองใช่ไหมที่เป็นต้นเหตุให้นุ่นกับกันต์ผิดใจกัน” คนพูดส่ายศีรษะไปมาด้วยความสับสน แววตาสั่นระริกหลุบต่ำลง ”เพราะว่า ถ้าเป็นแบบนั้น... ถ้าเป็นแบบนั้น ปองคง...” เสียงนั้นแหบหายไปในลำคอ หล่อนเม้มริมฝีปากสะกดกลั้นความรู้สึกผิด นริศรานิ่งอึ้ง  แววตาคู่แน่นิ่งทอดมองผ่านคู่สนทนาไป ณ ห้วงเวลาอันห่างไกล เวลากว่าสามปีไม่ต่างอะไรกับสิบนาทีก่อน เธอได้พบ รู้จัก พูดคุยกับเขา เรียนรู้มิตรภาพและความผิดหวัง ความจริงที่แตกต่างไปจากภาพวาดสวยงามในความคิดเธอ เธอทุ่มเทความรักและหวังดี ใช้ความรู้สึกของตนเองกำหนดเส้นทางชีวิตให้เขา ทว่า กันต์ธีร์กลับเลือกที่จะเดินตามวิถีทางของตน ความผิดหวังทำให้เธอหันหลังให้เขา ความผิดหวังที่เป็นสาเหตุสำคัญของความขุ่นเคืองใจตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา หญิงสาวคืนสติเมื่อถูกสัมผัสบนหลังมือ “ขอโทษนะนุ่น” เสียงเดิมกล่าวสะอื้น “จะให้ปองทำยังไง ให้นุ่นกับกันต์กลับมาเข้าใจกัน” แววตาของปองใจไม่มีร่องรอยของความเสแสร้งหรือโกหกซุกซ่อนอยู่  หญิงสาวจับมองใบหน้าหมองเศร้าของคนตรงหน้า ปองใจคือผู้บริสุทธิ์ หล่อนไม่ควรต้องรับโทษจากความผิดหวังของเธอ “นุ่นต่างหากที่เป็นฝ่ายต้องขอโทษ” เธอพูดเสียงอ่อน พลางเลื่อนมืออีกข้างวางลงบนมือที่กุมมือเธออยู่ “ขอโทษนะปอง” ปองใจจ้องเพื่อนสาวอย่างไม่เชื่อหู นริศราแข็งใจเงยหน้าขึ้นสบตาคู่สนทนา แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “นุ่นต่างหากที่ทำให้ปองรู้สึกไม่ดี นุ่นทำท่าไม่พอใจกันต์ต่อหน้าปองหลายครั้ง ทั้ง ๆ ที่ปองไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลย นุ่นเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไป ขอโทษนะปอง” “นุ่น..” ปองใจพึมพำ ทบทวนความหมายจากถ้อยคำเหล่านั้น จริงหรือที่... หล่อนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความเข้าใจผิดของทั้งสอง ...มีบางอย่างซ่อนอยู่เบื้องหลังดวงตาคู่สีน้ำตาลของกันต์ธีร์ ใช่แล้ว หล่อนรู้สึกเช่นนั้นตลอดมา เรื่องบางอย่างที่ทั้งสองเก็บงำไว้ ไม่กล้าเปิดเผยออกมา “ปองไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้...” สาวผิวสีน้ำผึ้งทวนคำ “เรื่องอะไรเหรอนุ่น นุ่นโกรธไม่พอใจกันต์เรื่องอะไร” หัวใจของคนฟังเต้นระส่ำเมื่อได้ยินคำถามนั้น หญิงสาวกลบเกลื่อนด้วยการปล่อยมือจากเพื่อน ผินมองออกนอกผนังกระจกซึ่งมีรถยนต์คันงามของประวิทย์จอดรออยู่ “ช่างมันเถอะจ้ะ” เธอตอบเหมือนเพียงรำพึงเบา ๆ แล้วยกมือข้างหนึ่งเป็นสัญญาณเรียกบริกร “ความจริง.... เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนุ่น” ปองใจรีบเอ่ยก่อนที่เธอจะตัดบทลา “ถ้าไม่ใช่เพราะปอง แล้วมีเรื่องอะไรร้ายแรงจนนุ่นให้อภัยกันต์ไม่ได้ ปองนึกไม่ออกเลยนะว่า คนอย่างกันต์จะเป็นพิษเป็นภัยกับใคร” นริศรานิ่งอึ้ง เมื่อได้ยินคำพูดประโยคเดียวกันซึ่งเธอเคยยืนยันแน่นหนักกับมารดา ภาพวาดอันสวยงามในความคิดของเด็กสาวเช่นเธอที่มีจุดดำมืดซุกซ่อนอยู่ “นุ่นคงต้องไปแล้ว” เธอกล่าวขึ้นในที่สุด ปองใจทอดมองเพื่อนสาว เบื้องหลังแววตาเศร้าอันผูกพันและเชื่อมโยงกับดวงตาคู่นิ่งลึกของกันต์ธีร์ ความรู้สึกอันหลวมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน “วันที่ปองไปเดินจตุจักรกับกันต์” สาวผิวสีน้ำผึ้งกล่าวขึ้นลอย ๆ น้ำเสียงเจืออารมณ์ขมขื่น “ปองรู้นะว่า กันต์เลือกเสื้อหนาวให้นุ่นด้วยความรัก วันนั้นทั้งวัน ทั้งสมองกับความคิดของกันต์มีแต่นุ่น” นริศราทำหน้างง หันมองกลับมาที่คู่สนทนา “อะไรปอง... เสื้อหนาวอะไร” จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 09:51:32

ความคิดเห็นที่ 3 ภายในห้องโถงชั้นล่างของบ้านปกคลุมไปด้วยความมืด มีเพียงแสงสลัวจากดวงจันทร์ที่สาดผ่านบานกระจกหน้าต่างเข้ามา ฉายภาพนาฬิกาบนผนังซึ่งบอกเวลาเกือบยี่สิบสองนาฬิกา ไม่บ่อยครั้งนักที่มารดาจะเข้านอนโดยไม่รอเธอ “เสื้อหนาวอะไรเหรอปอง ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” เธอซักขณะยังอยู่ที่ห้องอาหารกับปองใจ เมื่อหล่อนยืนยันแน่นหนักว่าเขาตั้งใจซื้อเสื้อตัวนั้นให้เธอ “เสื้อไหมพรมตัวสีขาวผ่าหน้าไง”  สาวผิวสีน้ำผึ้งขมวดคิ้ว  “พอซื้อเสร็จ กันต์ก็รีบร้อนเอากลับบ้านไปให้นุ่นเลยนะ...” หญิงสาวไล่สายตามองไปตามผนังบ้าน เฟอร์นิเจอร์และเครื่องเรือนทุกชิ้นต่างหลับใหลอยู่ภายใต้ความดำมืดอันเงียบเหงา บริเวณผนังข้างบันไดที่ทอดยาวไปสู่ชั้นบน มีประตูบานเล็ก ๆ บานหนึ่งปิดสนิทอยู่ ตั้งแต่จำความได้ เป็นห้องที่มารดาของเธอแทบไม่เคยเปิดใช้งาน ...ครั้งหนึ่ง ภาพนั้นวาบเข้ามาในสมอง ใช่แล้ว ครั้งเดียวเท่านั้นเมื่อหลายเดือนมาแล้ว คราวที่เธอกลับจากเรียนกวดวิชาพร้อมกับญาติหนุ่ม และเห็นมารดากำลังงับประตูห้องนี้ปิดลง หญิงสาวเพ่งสายตามองไปอย่างใช้ความคิด บริเวณลูกบิดประตูบานนั้นมีกุญแจลูกเล็ก ๆ ซึ่งเธอไม่เคยสังเกตคล้องอยู่ “กลับมาแล้วหรือคะคุณหนู” เสียงนั้นทำเอาเธอเกือบสะดุ้ง พอ ๆ กับแสงจากไฟนีออนที่สว่างวาบขึ้นมา “แล้วทำไมไม่เปิดไฟล่ะคะ” นริศราเหลียวหลังมองไป สตรีวัยกลางคนร่างท้วมกำลังตรงมาจากทางหลังบ้าน หล่อนอยู่ในชุดสวมสบายเพื่อเตรียมเข้านอน “ป้าศรีเองหรือคะ นุ่นกำลังจะขึ้นห้องนอนพอดี” “คุณยุบอกว่า พรุ่งนี้มีประชุมต้องออกแต่เช้า เลยเข้านอนก่อน ให้ป้าอยู่รอคุณหนู” หล่อนบอกแล้วเดินเข้ามาโอบผู้เป็นบุตรสาวนายจ้างอย่างเอ็นดู “จะทานอะไรรองท้องก่อนนอนหน่อยไหมคะ” “ไม่ดีกว่าค่ะป้า นุ่นอิ่มมาแล้ว เอ่อ.. ป้าคะ”  ว่าแล้วก็มองไปที่ประตูบานเดิม “ห้องใต้บันไดนั่น แม่เก็บอะไรไว้เหรอคะ” สตรีร่างท้วมทำหน้าแปลกใจตาม “ไม่น่ามีอะไรสำคัญมากนะคะ ก็พวกของใช้เก่า ๆ ที่ไม่มีค่า หรือไม่ใช้แล้ว” หล่อนว่าไปพลางเพ่งสายตาไปยังกุญแจลูกเล็ก ๆ ที่คล้องประตูอยู่ “แต่ เอ้... เดิมทีป้าไม่เคยเห็นคุณยุจะคล้องกุญแจ” “ป้าเปิดให้นุ่นดูหน่อยได้ไหมคะ” ผู้อ่อนวัยกว่าร้องขอเสียงตื่น “พอดีมีของบางอย่างของนุ่นหายไป แม่อาจคิดว่านุ่นไม่ใช้แล้ว เลยเอามาเก็บไว้ในห้องนี้ก็ได้ นะคะป้า” ผู้เป็นแม่ครัวขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจเล็กน้อย  ขณะตรงไปที่ตู้เก็บกุญแจบนผนังข้างบันได หยิบแม่กุญแจดอกเล็ก ๆ สองสามดอกออกมา “จะลองไขดูก่อนนะคะว่าใช่กุญแจพวกนี้ไหม” หล่อนว่าพลางเริ่มไขกุญแจทีละดอก เพียงครู่เดียว กุญแจลูกเล็กลูกนั้นก็ถูกเปิดออก “นี่ไง เปิดได้แล้วค่ะ” หญิงสาวชะโงกศีรษะมองเข้าไปทันที ภายในมืดสนิทเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นอับ “เปิดไฟก่อนสิคะคุณหนู” ผู้สูงวัยกว่าว่าพลางกดสวิทไฟข้างประตู กล่องสี่เหลี่ยมสีชมพูขนาดประมาณสองตารางฟุตใบหนึ่งวางโดดเด่นอยู่กลางห้อง หญิงสาวต้องกลั้นใจอยู่หลายวินาทีจึงค่อย ๆ เอื้อมมือไปหยิบ ฝุ่นผงละเอียดที่จับอยู่บนพื้นผิวของกล่องบอกให้รู้ถึงช่วงเวลาอันยาวนานที่มันหลับใหลรอเธออยู่ในห้องนี้ “ตกลงเป็นกล่องใบนี้เหรอคะ” เสียงเดิมซักขึ้น “แล้ว เอ้.. ทำไมคุณยุถึงเอากล่องของขวัญของคุณหนูมาเก็บในห้องเก็บของได้ แล้วนี่คุณหนูเคยเปิดดูหรือยังคะ” หญิงสาวไม่ใส่ใจวาจาซักถามของคนข้างกาย ถือกล่องของขวัญใบนั้นย่ำรัวขึ้นบันไดไป ไม่อยากเชื่อเลยว่ามารดาจะทำเช่นนี้กับเธอ จะดีร้ายอย่างไรแม่ก็ควรเคารพสิทธิและเสรีภาพทางความคิดของลูก ดวงจันทร์สาดแสงสลัวท่ามกลางหมู่เมฆ นริศราเหม่อมองท้องฟ้า แสงหม่นมัวของจันทราครอบงำกักขังหัวใจเธอ เสื้อไหมพรมสีขาวแขนยาวถูกคลี่ออก วางพาดอยู่บนเตียงนอน บนลวดลายปักกล้วยไม้ฝีมือประณีตมีบัตรอวยพรเล็ก ๆ ใบหนึ่งเปิดอ้าอยู่ แสงสลัวจากโคมไฟบนตู้ข้างเตียงช่วยให้เห็นลายมืออันแสนคุ้นตาบนการ์ดใบนั้น นุ่น           กันต์เลิกทำงานพิเศษที่ร้านสเต๊กนั่นแล้วนะ            บางทีเส้นทางชีวิตก็เคี้ยวคดจนพาเราหลงเดินทางผิด              ให้อภัยกันต์ได้ไหม                                                                                      กันต์ ........................................ 17...เศษกระดาษ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12436592/W12436592.html แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 55 15:26:56 แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 55 09:52:57 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 09:52:16

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ de janeiro กันต์ธีร์ไม่รู้ว่าจะเรียกเป็นหนุ่มรามได้หรือเปล่า เพราะเค้าลงทะเบียนแค่ครั้งนี้แล้วไม่ได้ไปสอบ พูดง่าย ๆ ว่า เค้าเรียนไม่รอด ถึงตอนจบ  เค้าจะจบการศึกษาจากที่อื่นค่ะ จะว่าไป  คนเขียนไม่ได้คิดเผื่อไว้เลยว่า   เค้ายังคงสภาพเป็นนักศึกษารามฯ  และยังพยายามไปสอบจนจบอีกปริญญาได้หรือเปล่า คุณ scottie หายไปหลายตอน  คิดถึงค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับคำผิด  จะย้อนไปไล่แก้ไข คำว่า "กระอักกระอ่วน" เคยเขียนแบบนี้ แต่ใน word ขึ้นเป็นตัวสีแดง  บอกว่าผิด เลยแก้เป็น "กระอักกระอวล"  มันไม่ขึ้นว่าผิด แต่เห็นลูกสาวบอกว่าเขียนได้สองแบบ  ไม่รู้จริงไหม (เดี๋ยวนี้ คำถูกคำผิด นอกว่าผู้อ่านแล้ว  ยังมีลูกสาวเป็นที่ปรึกษา อิ ๆ) ความจริง  ทิศทางของเรื่องนี้  ก็จะเป็นไปตามชื่อเรื่องนั่นแหละค่ะ บรรดาผู้หญิงของกันต์ธีร์  ถ้าถามคนเขียน  คนเขียนสงสารปองใจที่สุด คุณ  Psycho man เป็นประสบการณ์ของคนเขียนค่ะ เคยขับรถชนคน  แล้วพาคนเจ็บไปโรงพยาบาล (คือไปชนเค้าหน้าโรงพยาบาลเลย จึงรีบนำเข้าใกล้สุด) แล้วเค้าให้ไปชำระเงินก่อน ถึงจะตรวจรักษาให้ พอดีว่าต้องมีเอ๊กซเรย์ ต่อกระดูกงี้  เงินในกระเป๋าไม่พอ เลยให้เอาสร้อยทองของเรา  ที่ใส่อยู่ไปไว้ที่เค้าก่อน คุณ :::อาราเร่::: จากประสบการณ์ตัวเอง   บทจะง่าย มันก็ง่ายเกินอ่ะค่ะ  บทจะยากก็ไม่มี   แต่ในปัจจุบัน อัตราส่วนผู้หญิงสูงกว่าผู้ชายถึงสามสี่เท่า มันเลยไม่ลงตัวมั้งคะ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 09:54:40

ความคิดเห็นที่ 5 โอ กันต์เขียนโน้ตได้ใจละลายมากเลย ยิ่งเวลาผ่านไปหลายปีแบบนี้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 22:17:51

ความคิดเห็นที่ 6 ดีใจจัง ในที่สุดเรื่องร้ายๆก้อเริ่มจะดี ขึ้นแล้ว ภาวนาให้ นุ่น อภัยให้ กันต์ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 13:02:22

ความคิดเห็นที่ 7 ประวิทย์ โผล่มาตอนแรก ยังรู้สึกเฉยๆ ไปๆมาๆ ยิ่งอ่านมากบทขึ้นเท่าไร ยิ่งรู้สึกไม่ชอบประวิทยขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 23:46:00