ห้องสีขาว

ห้องสีขาว

ผมนั่งอยู่ในห้องสีขาว ผนังทุกด้านเป็นสีขาว พื้นสีขาว เพดานสีขาว สิ่งของหรือแม้แต่อะไรก็ตามที่อยู่ที่ห้องสีขาวนี้ก็ล้วนเป็นสีขาว

มันขาวขนาดไหนน่ะเหรอ...

อืมมม...ผมว่าถึงบอกไปคุณก็คงนึกไม่ออกหรอก เอาเป็นว่ามันขาวขนาดที่หากคุณเข้ามาอยู่ในห้องนี้แล้วคุณจะไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ในห้อง เพราะคุณจะมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากสีขาว

อะไรนะ แล้วผมรู้ได้ยังไงน่ะเหรอว่ามันเป็นห้อง แน่นอนอยู่แล้วสิว่าผมเคยเดินไปเรื่อยๆ จนไปชนกับผนังห้องเข้าให้นั่นล่ะถึงได้รู้ว่ามันเป็นห้อง

ความขาวของมันขนาดที่ทำให้ตัวผมเองที่อยู่ที่นี่มานานรู้สึกอึดอัดได้ มองไปทางไหนก็เป็นสีขาวและมันก็ทำให้ตาผมไม่สามารถโฟกัสอะไรได้ ลุกขึ้นเดินก็ไม่รู้ว่าจะเดินไปไหนเพราะทุกอย่างเป็นสีขาว

สิ่งที่ทำได้ก็คือนั่งนิ่งๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว หรือไม่ก็หลับตาลงหากไม่ต้องการมองสีขาวที่ไม่มีอะไรเลย

พอจะนึกออกแล้วใช่มั้ยครับว่ามันน่าเบื่อหน่ายขนาดไหน

แต่แล้ววันหนึ่งก็มีบางสิ่งเกิดขึ้นในห้องสีขาวนี้...

จุดสีดำจุดหนึ่งปรากฏขึ้นบนผนังสีขาวด้านหนึ่ง แม้จะเป็นจุดเล็กๆ แต่นั่นก็ทำให้ผมจ้องได้แบบตาไม่กระพริบเลยล่ะ ผมรู้สึกได้เลยว่านี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้จ้องมองอะไรจริงๆ

สิ่งที่แตกต่างออกไปจากสีขาว

มันน่าเพลิดเพลินจนผมเริ่มขยับเข้าไปใกล้โดยไม่รู้ตัว ยิ่งมองก็ยิ่งอยากรู้ ยิ่งดูก็ยิ่งอยากสัมผัส

มีอะไรอยู่ในนั้นกันแน่นะ

ฉับพลันมือก็ฉวยคว้าอะไรบางอย่างที่สีกลืนกันสนิทกับห้องสีขาว ผมไม่รอช้ารีบจับมันยัดลงไปในจุดสีดำ วัตถุสีขาวเมื่อสักครู่หายวับไปในสีดำราวกับนักมายากลหรือจอมขมังเวทย์ที่ร่ายมนต์ให้สิ่งของหายไปในพริบตาได้

จุดดำขยายใหญ่ขึ้นมาเล็กน้อยรึเปล่า หรือว่าผมคิดไปเอง แม้ว่าผมจะยังไม่แน่ใจแต่นั่นก็ยิ่งสร้างความอยากรู้อยากเห็นและอยากลองให้กับตัวผมมากยิ่งขึ้นไปอีก

มือเริ่มควานหาแล้วก็คว้าสิ่งสีขาวที่ใหญ่กว่าเดิมมาได้ ผมลองใส่มันลงไปในช่องสีดำอีกครั้งเพื่อดูผล

ปรากฏผลเหมือนเดิมที่เจ้าสิ่งสีขาวในมือถูกช่องสีดำกลืนกินเข้าไป และก็เหมือนเดิมเช่นกันที่ช่องสีดำขยายใหญ่ขึ้น

ผมเริ่มคว้าของที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ใส่ลงไป และมันก็ดูเหมือนจะตอบสนองโดยการขยายตัวเองใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ราวกับมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่กินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่ม

มันเกิดมาเพื่อกิน และยิ่งกินมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งเติบโตมากขึ้นเท่านั้น

“เหมียว เหมียว”

โสตประสาทผมรับเสียงหนึ่งได้ สีขาวของมันกลืนเข้ากับห้องสีขาวได้อย่างแนบเนียน แม้ว่าผมเองยังมองไม่เห็นแต่ก็รับรู้ได้จากเสียงว่ามันกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้

ผมรอจนกระทั่งเสียงนั้นเคลื่อนตัวเข้ามาอยู่ในระยะ ก็รีบพุ่งมือและแขนออกไปคว้าตัวมันเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ มันดิ้นรนเล็กน้อยในอ้อมแขน ผมออกแรงบีบรัดเพื่อไม่ให้มันดิ้นหลุดออกไปได้

เมื่อมันเริ่มอยู่นิ่งแล้วผมก็จัดแจงใส่มันลงไป ตัวสีขาวเด่นชัดตัดกับสีดำของหลุม

“เหมียว เหมียว”

ตัวของมันถูกสีดำดูดกลืนไปแล้ว ในขณะที่เสียงร้องของมันก็ค่อยๆ เบาลงราวกับมันกำลังเดินทางไกลออกไปจนในที่สุดเสียงนั้นก็เงียบไป

แววตาตื่นเต้นอย่างไม่ปิดบัง หรือในความเป็นจริงก็คงไม่มีใครต้องปิดบัง รอยยิ้มกระตุกที่มุมปาก ใจผมเต้นโครมคราม ทั้งตื่นเต้นและยินดียิ่งกว่าอะไรทั้งหมดที่ได้รู้สึกได้สัมผัสมาในห้องสีขาวก่อนหน้านี้

ผมพยายามเงี่ยหูฟังเสียงอื่นๆ ที่จะเข้ามายังห้องสีขาวแห่งนี้

และ...

“โฮ่ง โฮ่ง”

...ตึกตัก ตึกตัก...

เสียงหัวใจเต้นแบบไม่เกรงใจเจ้าของอย่างผมเลย ผมพยายามควานหาตัวมันอย่างรวดเร็วจนกระทั่งคว้ามันมาได้ในที่สุด ตัวมันใหญ่กว่าเจ้าของเสียงแรกและดิ้นรนมากกว่า

ผมเลยต้องใช้กำลังที่มากขึ้นในการที่จะทำให้มันอยู่นิ่ง

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่...”

เสียงของมันไกลออกไปทุกขณะ หลุมสีดำค่อยๆ ขยายวงกว้างขึ้นอีก ผมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ห้องสีขาวไม่เคยให้ผมได้

อาจเป็นความหฤหรรษ์ อาจเป็นความปีติ อาจจะเป็นอำนาจ พลังที่จะควบคุมอะไรก็ได้ หรือจะเป็นอะไรก็แล้วแต่ เพียงแต่นั่นมันทำให้ผมรู้สึกดี

ใช่ อย่างน้อยก็ดีกว่าที่ผ่านๆ มามากมายนัก

ผมเริ่มควานหาอะไรก็ตามที่ใหญ่ขึ้น หากมันไม่ยอมผมก็จะใช้กำลังที่มากกว่าในการกำราบมันก่อนที่จะหย่อนมันลงไปในหลุมดำซึ่งขณะนี้อาจจะเรียกว่าหลุดดำไม่ได้อีกต่อไป

มันขยายใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น และกว่าที่ผมจะทันสังเกตหรือแม้แต่จะรู้ตัว สีดำก็ขยายใหญ่ขึ้นจนห้องสีขาวก่อนหน้านี้เหลือเพียงจุดเล็กๆ เท่านั้น

ผมจ้องมองจุดสีขาวอันแปลกแยกนั้น มันช่างนวลตาและดูสงบเยือกเย็นได้อย่างน่าประหลาด ผมเดินเข้าไปหา มันค่อยๆ เล็กลง และกว่าที่ผมจะเดินไปถึงมันก็หายวับไปในฉากสีดำในที่สุด

ผมมองไม่เห็นอะไรเลย ห้องที่ทุกอย่างเป็นสีขาวกลับกลายเป็นห้องที่ทุกอย่างเป็นสีดำ

ผนังทั้งสี่ด้านเป็นสีดำ พื้นเป็นสีดำ เพดานก็เป็นสีดำ ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้ล้วนกลืนเป็นหนึ่งเดียวกับสีดำ

ผมยืนนิ่งไม่กล้าไหวติงก่อนจะค่อยๆ ทรุดกายลง โอบกอดตัวเอง

และปล่อยให้ถูกสีดำทั้งหมดกลืนกิน

จากคุณ	: KTHc
เขียนเมื่อ	: 26 ก.ค. 55 21:38:14