ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อสภาพการณ์ภายนอกนิ่งเป็นปกติดีแล้ว  เจ้าของเรือนจึงยกโทรศัพท์ขึ้นติดต่อไปยังเรือนใหญ่  เพื่อเรียกคนมาทำความสะอาดเรือนตน  ไม่นานนักหญิงรับใช้สองคนก็มาถึง  คนหนึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนที่ทำงานในไร่มานาน   อีกคนเป็นสาวน้อยวัยกำดัด   เมื่อพบหน้าเจ้านายหนุ่มรูปทองก็ชม้ายตาให้อย่างเคอะเขิน  จนถูกหญิงสูงวัยตีผัวะเข้าให้ที่ต้นแขน             "คำฝ้าย ไปเอาผ้ามาเช็ดพื้นสิ  เมาก่ายิ้มอยู่ได้”  หญิงอ่อนวัยแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะทำตามคำสั่ง               "คุณขา...เยี๊ยะอันหยังก๊าเจ้า? อิ๊หยังมันเปียกไปหม๊ดตึงเฮือนจ่ะอี๊  อย่างกับมีใครลากอะไรขึ้นมาจากน้ำแล้วเอาเข้ามาในเฮือนเลย....             "ก็เครือๆ นั้นเจ้า" วิมุตติตอบยิ้มๆ             "หา?...เอ่อ...แล้วเอาอันหยังขึ้นมาก๋าเจ้า?”  ชายหนุ่มไม่ตอบคำถาม   แต่เสไปพูดเรื่องอื่นแทน             "ศรีบัว  พ่อท่านล่ะ?  ปิ๊กจากไร่ก๋า ?"             "ปิ๊กมาแล้วเจ้า   อยู่บนเฮือนใหญ่กับตุ๊เจ้า[1]แสนเจ้า"             คำบอกเล่าทำเอาวิมุตติเกิดความสงสัย  ตุ๊เจ้าแสนหรือหลวงปู่แสนเจ้าอาวาสวัดบนเขาที่เคยไปบวชเรียนสามเณรสมัยเมื่อครั้งเป็นเด็ก  ทำไมถึงมาอยู่ที่ไร่ได้   เหมือนนางศรีบัวจะคาดเดาได้จึงรีบชิงเล่าความให้ฟังเสียก่อนจะทันได้ถาม               "พ่อเลี้ยงไปพบรถของวัดเสียระหว่างทางน่ะเจ้า  ก็เลยนิมนต์ท่านมาที่ไร่เฮาก่อน  แล้วจึ่งค่อยไปตามคนมาซ่อมรถ   หากเสร็จช้าไม่ทันการณ์จะไปส่งเสียเองเจ้า"               "อ่อ...งั้นเฮาจะไปหาท่าน" ชายหนุ่มพยักหน้าแล้วคว้าเอาเสื้อผ้าฝ้ายมาสวมทับ   ก่อนจะตรงไปเรือนใหญ่     ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++               พ่อเลี้ยงสรวงจัดที่ให้พระภิกษุนั่งบนอาสนะสูงกว่า  ตนเองนั่งเลื่อนลำดับลงมานั่งต่ำกว่า หลังถวายน้ำให้และของว่างให้ฉันแล้ว  จึงค่อยเปิดฉากสนทนากับผู้ทรงศีลวัยชรา หลวงปู่แสนเป็นเจ้าอาวาสวัดบนเขาห่างไกลความเจริญ   เมื่อหลายปีก่อนสรวงเคยส่งวิมุตติไปบวชเป็นสามเณรที่นี่   ครอบครัวเหมวัตจึงมีความเคารพนับถือหลวงปู่แสนเป็นอย่างมาก  หลายเรื่องที่ข้องใจสงสัยแต่ไม่อาจถามบุตรชายได้  สรวงก็มักนำมาปรึกษาหลวงปู่เสมอครั้งนี้ก็เช่นกัน             "ตุ๊เจ้า...ช่วงนี้ที่บ้านมีเรื่องแปลกๆ อีกแล้ว..."             "ยังไงรึ?" [1]                [1] ตุ๊เจ้า เป็นคำเรียกพระในแบบคำเมือง ที่คนเหนือใช้เรียกพระสงฆ์องค์เจ้า ในที่นี่ตุ๊เจ้าแสน ก็คือ หลวงปู่แสน ค่ะ     จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 11:34:49

ความคิดเห็นที่ 2 "จำเรื่องงูพวกนั้นได้ไหมครับ? พอวิมุตติไปเรียนที่กรุงเทพฯ  ไม่เคยมีงูเข้ามาในเรือนเลย  แต่กลับได้ยินว่าบ้านที่กรุงเทพฯมีงูเลื้อยเข้ามาประจำ" "ก็น่าคิดอยู่...แล้วเป็นอันตรายหรือไม่ล่ะ?" "ไม่ครับ...เห็นมนัสบอกว่า "เขา" สั่งได้  งูไม่เคยกัดคน  แค่ออกปากไล่ก็ไปแล้ว" "ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วนี่...มีปัญหาอะไรรึ?  หากเป็นเรื่องที่ว่าเขาแปลก โยมก็น่าจะชินได้แล้ว" หลวงปู่ยิ้มอย่างขบขันรอยย่นยับบนใบหน้ายิ่งเห็นชัดเจนขึ้น   แต่เมื่อเห็นสรวงนั่งนิ่งมีสีหน้าไม่สบายใจจึงค่อยกล่าวต่อ "รับปากเลี้ยงดูเขามาแต่แรกแล้ว  ทำไมเพิ่งจะมากังวลใจเอาตอนนี้เล่า?" "ยังไงก็ลูกทั้งคนนะครับ   ผมกลัวว่าเขา...เสร็จสิ้นภารกิจของเขาแล้ว  เขาจะกลับไปในที่ๆ จากมา...พอคิดแบบนั้นแล้วก็อดใจหายไม่ได้    เขาเองก็ไม่เคยเล่าให้ผมฟังว่าคนที่เขาคอยนั้นยังอีกนานไหมกว่าจะพบ?  ถ้าพบแล้วจะมีเหตุอะไรเกิดขึ้น? " "โยม...มีใครในโลกนี้บ้าง  ไม่เกิดแก่เจ็บตาย  เขามาแล้วก็ต้องไปเหมือนที่เราทุกคนมาแล้วก็ต้องไปวันหนึ่งเช่นกัน   เพียงแต่ระยะเวลาของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน" "แต่ถ้ามันเร็วไป...ผมเกรงว่าตัวเองจะทำใจไม่ได้  ผมรักเขามากเหลือเกิน" พ่อเลี้ยงวัยกลางคนทอดถอนหายใจออกมา   หลวงปู่แสนเห็นเข้าก็เผยอยิ้มให้อย่างมีเมตตาก่อนจะกล่าวพระธรรมหนุนนำใจ "อย่ายึดติดให้มาก...เขาไม่ใช่ของเรา  ตัวเราเองยังไม่ใช่ของเราเลย   ไม่งั้นคงบังคับทุกสิ่งได้แล้ว  ธรรมชาติเป็นสิ่งที่ไม่อาจฝืนได้  เกิดแก่เจ็บตายเป็นวัฏจักร ชีวิตไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอย่างที่คิดหรอกโยม" หากแต่นายสรวงไม่ได้มีสีหน้าดีขึ้นเลย "เรื่องนั้นผมทราบดี   และบอกตัวเองว่าถ้าถึงเวลาก็ต้องทำใจให้ได้   เพียงแต่...ในเวลานี้ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่  และกำลังจะทำอะไร   ผมแค่อยากจะช่วยเหลือเขาเท่านั้น...ถ้าจะรบกวนท่านช่วยถามให้หน่อยจะได้หรือไม่?" ภิกษุชราฟังอยู่นานก็หัวเราะเบาๆ ออกมา "หึ หึ หากเขาอยากจะบอกเขาก็คงบอกเอง   โยมเป็นพ่อเขายังไม่เล่าแล้วอาตมาเป็นใครเขาจะบอกหรือ?" รอยยิ้มของท่านนั้นเมตตานัก "ผมเป็นคนธรรมดา  แต่ท่านเป็นพระเป็นผู้ทรงศีล...เขาน่าจะไม่ปิดบัง" "โยมสรวง  โยมรู้ไหมบางครั้งความรักของพ่อแม่ก็ผูกมัดลูกเกินไป   ไม่ใช่แต่ลูกเท่านั้นที่เป็นราหุล(บ่วง)ของพ่อแม่หรอก   เอาแต่พอดีเถิด..แต่เอาเถอะอาตมาจะลองถามดูก็แล้วกัน   ส่วนเขาจะตอบหรือไม่นั้นอาตมาไม่รับปากนะ" "ขอบคุณมากครับ" สรวงก้มลงกราบในทันที  ในใจรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเป็นอันมาก  จากนั้นจึงส่งเสียงเรียกให้คนไปตามบุตรชาย  แต่ยังไม่ทันได้ไปถึงไหนก็เห็นวิมุตติเดินมาไกลๆ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มผมยาวคลานเข้าไปกราบผู้ทรงศีล   เป็นภาพที่ใครเห็นเข้าต้องนึกชมเชยกิริยาอันนุ่มนวลของเขา  หลวงปู่แสนในวัยเจ็ดสิบกว่ายิ้มให้ด้วยความเอ็นดู  ก่อนจะเอ่ยทักทาย "เรียนจบแล้วรึ ? " "ครับ...เพียงแต่รอรับปริญญา" วิมุตติตอบเบาๆ "ดี...โยมพ่อคงภูมิใจ" "ครับ" บิดาของวิมุตติยิ้มกว้างหน้าบาน   ยอมรับว่าภาคภูมิใจจริงๆ ลูกชายของเขาใช้เวลาเรียนแค่ 3 ปีเท่านั้น  เร็วกว่าคนอื่นหลายเท่านัก "แล้วคิดจะทำอะไรต่อ   หรือกลับมาช่วยงานที่นี่" หลวงปู่ถามวิมุตติยังไม่ทันได้พูด  นายสรวงก็ตอบแทน "แล้วแต่เขาล่ะครับหลวงปู่" "ยังไม่ได้วางแผนเป็นที่แน่นอนครับ  กำลังรอดู...." ชายหนุ่มเว้นวรรคไปเพื่อคิดหาคำพูดดีๆ เมื่อตัดสินใจได้จึงต่อประโยค "สถานการณ์ไปก่อน" "นั่นสิครับ  ปีนี้เศรษฐกิจบ้านเราไม่ค่อยดี...ถ้าจะลงทุนอะไรก็คงต้องรอดู" บิดาของชายหนุ่มกลับเข้าใจไปอีกทาง "เอาเถิด....เห็นว่าอะไรดีก็ทำ  เห็นว่าอะไรที่ทำแล้วเป็นสุขใจไม่เบียดเบียนผู้อื่นก็ทำ" เมื่อหลวงปู่ชราให้โอวาทสองพ่อก็ลูกยกมือขึ้นพนมรับพร "ไม่ได้เจอหลวงปู่เสียนานอยู่คุยกับท่านหน่อยนะ   ประเดี๋ยวพ่อจะไปดูว่ารถซ่อมไปถึงไหนแล้ว" นายสรวงพูดจบถือโอกาสปลีกตัวไป  เพื่อให้หลวงปู่แสนได้ซักถามพูดคุยได้อย่างสะดวกใจ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 11:35:39

ความคิดเห็นที่ 3 สรวงลุกไปไกลแล้ววิมุตติจึงค่อยหันมาถามความกับหลวงปู่  ในใจค่อนข้างมั่นใจว่าบิดาจงใจเปิดช่องทางให้พูดคุย  ชายหนุ่มจึงลอบยิ้มออกมาเล็กน้อยนึกขบขันที่ใจตรงกัน  เขาเองก็มีเรื่องอยากปรึกษาพูดคุยกับพระผู้สูงด้วยศีลเช่นเดียวกัน "ท่าทางพ่อท่านดูกระวนกระวายนะขอรับ"   สรรพนามการพูดคุยของเขาเปลี่ยนไปในทันทีที่ลับตาคน  ถ้อยคำสนทนาที่ภิกษุชราโต้ตอบกลับมาก็พลอยแปลกไปด้วย "ก็เรื่องเอ็งนั่นแหละ...ตามประสาคนเป็นพ่อย่อมห่วงใยลูก" "เราเข้าใจดี  พ่อท่านมีจิตกุศลเผื่อแผ่มายังเราตลอด  แม้ขณะนี้ก็ยังรู้สึกได้"  หลวงปู่พยักหน้านึกชื่นชมคนที่รู้ความสว่างเช่นนี้ "วิมุตติ...ยังมีภาระติดค้างอีกมากไหม?" "อีกมากท่าน....ยังมิได้ชำระเลยแม้แต่เรื่องเดียว" "เห็นไปกรุงเทพฯ ตั้งนาน  อาตมาคิดว่าได้สะสางไปบ้างแล้ว" "อ้าว?...เรานึกว่าพระคุณเจ้ารู้ด้วยญาณไปแล้วเสียอีก" หนุ่มรูปทองแกล้งเบิ่งตาค้าง "ข้าไม่สอดรู้เรื่องชาวบ้านว่ะ  มันไม่ใช่กิจของสงฆ์...ข้าไม่ใช่วิทยาธรอย่างเอ็งถึงได้ต้องยุ่งกับเรื่องคนอื่นให้วุ่นวายไปหมดแบบนี้ !! "  ฟังคำกล่าวจบวิมุตติก็หัวเราะขึ้นมาโดยไม่อาจเก็บกิริยาอีกต่อไปได้   ในขณะที่หลวงปู่แสนส่ายศีรษะ "แล้วไปทำอีท่าไหน   พ่อนาคนั่นถึงโกรธเอา" "เมื่อสักครู่พระคุณเจ้าบอกว่ามิได้เข้าญาณ...แล้วไฉนจึงรู้ได้เล่า?" หนุ่มหล่อเลิกคิ้วถามขึ้นมาด้วยความฉงน "เอ๊ะ? ไอ้นี่อย่ามาทะลึ่งให้ด่า...ก็ตัวเอ็งน่ะเปียกมาแบบนี้จะฝีมือใครได้" คำตอบที่กลับมานั้นทำเอาคนฟังถึงกับซ่อนยิ้มเอาไว้ไม่ได้   รอยยิ้มสวยนั้นระบายไปทั่วใบหน้าเหมือนขบขันยิ่งนัก   ว่าแล้วจึงเอ่ยออกมา   "พระคุณเจ้าชรามากแล้ว...อย่าได้เอ็ดเสียงดังเลย...ไม่ดีต่อสุขภาพ" "โยมสรวงพ่อเอ็งเขารู้ไหม  ว่าเอ็งมันทะลึ่งแบบนี้ ? " วิมุตติไม่ตอบหากแต่ก้มหน้าหัวเราะจนตัวคลอน "ขอประทานโทษเถิดพระคุณเจ้า...ภพนี้ไม่ค่อยมีคนให้เราสนทนาได้อย่างเปิดใจน่ะ  เรามิได้ตั้งใจจะยั่วเย้าท่าน" "เอาเถอะ...แต่โยมสรวงน่ะเป็นกังวลมาก...เลยให้ข้ามาถาม" "ทุกอย่างปกติดีขอรับ...ไม่มีอะไรดอก พ่อท่านคิดมากไปเอง" "แล้วทะเลาะอะไรกับพ่อนาค?" "มิได้ขอรับ  เพียงแค่ภูวิษะเจ้านั้นร้อนใจ...ก็เป็นไปตามปกติวิสัยเท่านั้นเอง   พอดีวันนี้มาพบเราด้วยตัวเองจึงเอะอะมะเทิ่งกว่าปกติน่ะขอรับ" หลวงปู่แสนได้ฟังความก็ทอดถอนหายใจออกมา "อืม....ไหนว่าจะละโทสะ อโหสิกรรมต่อกัน...แล้วยังร้อนรนอยู่แบบนี้   หากพบหน้าคนที่ผูกเวรจองกรรมกันมานาน  แล้วจะทำได้รึ ? "ก็น่าห่วงอยู่มิใช่น้อย  ภูวิษะเจ้าเมื่อเทียบกับอายุของพงศ์พันธุ์นาคแล้วถือว่ายังเยาว์วัยนัก...ทั้งมีโทสะร้อนตามวิสัยนาค  เดิมทีเราคิดว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานจะทำให้ไฟร้อนในจิตใจบรรเทาเบาบางลงบ้าง   อีกทั้งตัวภูวิษะเจ้าเองก็มีท่าทีพร้อมจะละสิ้นบ่วงเวรอยู่แล้ว...เพียงแต่...เวลาที่เคยกำหนดไว้มันช้านานกว่าที่คาดกันไว้น่ะขอรับ  ก็เลยเริ่มร้อนใจขึ้นมาอีก" ภิกษุชราฟังความแล้วพยักหน้า  เข้าใจซึ้งถึงความหนักหน่วงที่บุรุษเมืองฟ้าต้องรับผิดชอบ "เฮ้อ...เรื่องมันไม่ง่ายหรอก...บ่วงมันหนักหนา  แต่ก็ไม่ใช่ยากเกินไป  ภาระนี้อยู่ที่ใจเขา  เอ็งช่วยได้เพียงแค่บรรเทาเท่านั้น  แต่เขาจะปล่อยวางได้แค่ไหนนั้นขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง  ใครจะสอนหรือบังคับก็ไม่ได้   และไม่ว่ากับโยมนาคหรือฝ่ายนั้นต้องขึ้นอยู่กับว่าใครจะเห็นแสงสว่างก่อนกัน   โยมนาคมาได้ครึ่งทางแล้วหากเขาอดทนจนถึงปลายสุดของวิถีกรรมนี้ได้ก็ดี   วิมุตติเอ็งทำหน้าที่ตนเองได้ดีที่สุดเท่านั้นก็พอ  ที่เหลือก็สุดแท้แต่เรื่องราวมันจะเป็นไป  เอ็งก็ได้แค่ช่วยชี้นำ  สุดท้ายเอ็งก็ต้องปล่อยวางเรื่องทั้งหมดด้วยเหมือนกัน" วิทยาธรได้ฟังธรรมที่พระคุณเจ้าบอกกล่าวนั้น  ก็ยิ่งทอดถอนบอกตนเองให้ปลงใจ   เพราะฟังแล้วคล้ายว่าปฏิบัติไม่ยากหากยอมถ่อมใจลดทิฐิ   แต่ในความเป็นจริงแล้วช่างปฏิบัติได้ยากยิ่งเหลือกำลัง   มิเช่นนั้นแล้วคงไม่เป็นเรื่องค้างคาข้ามกาลมาเช่นนี้ "ขอบคุณพระคุณเจ้าที่ให้สติ   เราเองเข้าใจเรื่องนั้นดี   เพียงแต่ว่า...เรามิต้องการให้เรื่องนี้ค้างคาข้ามไปอีกชาติภพเหมือนที่แล้วๆ มา   ตามจริงภูวิษะเจ้าอโหสิกรรมให้นางนั้นไปนานแล้ว..แต่ผู้อื่นนี่สิ....เรื่องนี้เราไม่แน่ใจว่าจะกล่อมผู้อื่นให้ปล่อยวางได้หรือไม่...อีกประการ มันเป็นการอโหสิกรรมฝ่ายเดียวเรื่องจึงยังมิได้จบลง" เมื่ออยู่ต่อหน้าหลวงปู่แสนแล้ว  สีหน้าของวิมุตติแสดงความหนักใจในเรื่องราวที่ต้องข้องเกี่ยวออกมาโดยไม่ปิดบัง   ต่างกับยามปกติที่ปั้นแต่งสีหน้าได้เรียบเฉยเสมอต้นเสมอปลาย  ราวกับไม่เคยรู้ร้อนรู้หนาวกับเรื่องราวใดๆ ทั้งสิ้น "การอโหสิกรรมเป็นอภัยทาน  โยมนาคยังไม่ได้ปล่อยวางลงจริงๆ ถึงยังค้างคามาจนบัดนี้  ส่วนคนอื่นๆ ก็ต้องแล้วแต่เขาว่าจะเห็นทางสว่างหรือไม่  อันที่จริงแล้วการอโหสิกรรมมิใช่การยกโทษให้แก่เขาเพียงอย่างเดียว  แต่เป็นการปล่อยวางเพื่อปลดปล่อยตนเองให้หลุดพ้นจากบ่วงผูกรัดทั้งปวง เป็นการทำทานแก่ตนเองและผู้อื่น   การอโหสิกรรมจริงๆ แล้วมิต้องรอให้ผู้ก่อเวรนั้นสำนึกผิด  แต่สามารถทำได้ด้วยตนเองฝ่ายเดียว  คนเรานั้นสามารถกำหนดจิตใจตนเองได้แต่มิอาจกำหนดใจผู้อื่นได้   หากเป็นไปได้ชักชวนโยมนาคไปฟังธรรมที่วัดบ้างนะ  ใจจะได้สงบลงเสียบ้าง" "เรียนพระคุณเจ้าตามตรง เราคิดว่าเขาเองก็อยากไป....แต่ติดอยู่ที่....ภูวิษะเจ้าสิ้นฤทธิ์หมดเดชไปเยอะ  มิอาจจำแลงแปลงกายได้  ที่ทำได้ตอนนี้ก็เพียงแค่สร้างมายานิมิตรูปกายให้เห็นเป็นมนุษย์  คงไม่สู้จะสะดวกนัก...หากต้องไปวัดเกรงว่าวัดจะเปียกโชกดังเรือนเราเมื่อครู่...และถ้าจะให้ขึ้นไปเจริญธรรมบนกุฏิตามลำพัง...คาดว่ากุฏิอาจจะ...เอ่อ...ไม่เหมาะแน่พระคุณเจ้า" ชายหนุ่มนึกมโนภาพไปถึงกุฏิหลังเล็กๆ บนเขานั้น   มีขนาดแค่พอนั่งสนทนากันไม่กี่คนเท่านั้น   แล้วนาคเจ้าหรือจะขึ้นไปพบหลวงปู่ได้  ไม่แคล้วคงได้สร้างกุฏิใหม่กันก็ครานี้   "อ้อ...มิน่า  เอ็งก็เลยเปียกด้วย  ถ้าอย่างนั้นไว้อาตมาจะไปปักกลดในป่า  เพื่อเจริญธรรมให้เขา  วานบอกให้เขาไปพบอาตมาที่นั่นแล้วกันนะ" "ได้ขอรับ" "แล้วเอ็งน่ะ...ปีนี้อายุ 22 แล้วใช่ไหม?  ครบบวชแล้วนี่  จะบวชให้โยมสรวงได้ไหม?" "พ่อท่านต้องการแบบนั้นหรือขอรับ?" "เปล่าเลย พ่อเอ็งไม่เคยเรียกร้องอะไร   เขาแค่คิดว่าเอ็งยิ่งโตยิ่งห่างเหิน  กลัวว่าวันไหนจะไปโดยไม่บอกไม่กล่าวเขา" "โธ่เอ๋ย..พ่อท่าน" วิทยาธรเทพผู้มาแต่แดนไกล  ทอดถอนหายใจเสียงดังออกมา  เมื่อนึกถึงบิดาอุปถัมภ์ตนมาด้วยความรักใคร่ "อันที่จริงใน 1 ปีนี้เรายังไม่มีกิจใด   ก็น่าจะบวชได้  ถ้าบวชหนนี้สร้างความยินดีให้พ่อท่านเราก็จะทำ" เสียงรำพึงนั่นดังบอกกล่าวกับตัวเอง   มากกว่าจะสนทนากับภิกษุชรา "ให้โยมพ่อก็ดี...รวมถึงจะได้เผื่อแผ่ไปถึงกิจการข้างหน้าที่ต้องไปข้องเกี่ยว  ให้พวกเขาดับร้อนลงบ้าง  โดยเฉพาะโยมนาค"  สิ้นคำสนทนาวิมุตติตัดสินใจได้โดยพลัน  จึงก้มกราบหลวงปู่แสน +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 12:17:06 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 11:38:03 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 11:37:12

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 7 นางบาป               “ช่วยด้วย.....ย !!”             เสียงกรีดร้องโหยหวนยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท  หญิงสาวตัวสั่นงันงกด้วยความกลัวจนต้องยกมือขึ้นปิดหู    หล่อนย่อตัวลงนั่งคุดคู้ก้มหน้าคล้ายต้องการหนีความจริง  เพราะไม่ต้องการรับรู้สิ่งใด   จนกระทั่งเสียงร้องของผู้คนเหล่านั้นลอยห่างไกลออกไป   และถูกแทนที่ด้วยเสียงน้ำซัดสาดดังโครมใหญ่ราวคลื่นยักษ์อยู่เป็นนาน กว่าทุกอย่างจะสงบลง  หล่อนจึงค่อยคลายมือที่ปิดหูออกแล้วลืมตาขึ้นมอง   พบว่าตัวเองตกอยู่ในความมืดมิด มืดยิ่งกว่าความมืดใดทั้งมวล               “นางบาป !! เพราะเจ้าทุกคนจึงต้องตาย  สมใจหรือยัง?” เสียงชายแปลกหน้าตวาดดังก้องขึ้นแทรกผ่านความมืดเข้ามาในโสตประสาท             “ฉันไม่ได้ทำ !! ฉันไม่รู้เรื่อง....ไม่รู้อะไรเลย”  หญิงสาวส่ายหน้าไปมาด้วยความหวาดกลัว    ดวงตาคู่งามมีแต่น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มจนนองหน้าไปหมด             “ เจ้าหนีบาปที่ได้ก่อไปไม่พ้นหรอก  เจ้าต้องชดใช้!!”             “ก็ฉันไม่รู้เรื่อง  จะมาให้ฉันชดใช้เรื่องอะไร ?” หล่อนตะโกนผ่านความมืดออกไป  เสียงชายผู้นั้นจึงลดโทสะลงบ้าง             “ดื้อดึงไม่เคยเปลี่ยน!! หรือเจ้าไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่กระทำลงไป  กี่คน กี่ชีวิตต้องพลีเพราะเจ้า? ”             น้ำเสียงนั้นแม้ดุดันแต่แฝงไปด้วยความเศร้าสลด  หญิงสาวคลายความกลัวลงได้บ้าง   แต่มิใช่ทั้งหมดที่ทำอยู่มีเพียงได้แค่กะพริบตาถี่ๆ เงี่ยหูคอยฟังคำ             “จงสำนึกเสีย...แม้จะสายไปบ้างก็ตาม” สุดท้ายชายผู้นั้นจบประโยคลง              “สำนึกอะไร ? ” หล่อนละล่ำละลักถาม  แต่ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะตอบ  ฉับพลันกลับมีเสียงแย้งขึ้นมา             “เลิกเจรจากับนางบาปเสียทีเถิด !!  สิ้นเปลืองถ้อยคำโดยเปล่าปลี้  นางผู้นี้มิเคยสำนึกผิดในสิ่งที่ได้กระทำ  มิว่าชาติภพไหนคนบาปหนาอย่างนางหาได้มีสำนึกไม่  ขอท่านอย่าได้เพียรพยายามกล่อมเกลานางเลย” เสียงแหลมสูงเกรี้ยวกราดของผู้หญิงอีกคนดังแทรกขึ้นมา  ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งพรวดทันทีที่ได้ยิน             “ใครน่ะ?”             หล่อนถามออกไป   คลับคล้ายว่าเคยได้ยินเสียงนี้จากที่ใดมาก่อน  ทว่าน้ำเสียงนั้นเคยนุ่มนวลอ่อนหวาน  ไม่เกรี้ยวกราดดุร้ายดังเช่นหนนี้             “ผู้ที่เจ้าก่อบาปสร้างกรรมให้อย่างไรเล่า!!?” เสียงนั้นตอบกลับมา             “หมายความว่ายังไง? ฉันไม่เข้าใจ?  ฉันทำอะไรบอกมาสิ?”              หล่อนตะโกนถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า  แต่ไม่มีเสียงใดอธิบายกลับมาให้กระจ่างเลย   คงมีแต่เสียงทอดถอนอันหนักหน่วงของชายผู้แรก  พร้อมคำพูดตัดรอนของหญิงนางนั้น             “หากนางสำนึกเสียใจแม้สักเพียงนิด  นางคงมิลืมเลือนมันง่ายดายเช่นนี้ดอก...ไปเถิด อย่าเสียเวลาจำนรรจากับนางอีกเลย”             หญิงสาวผวาตามเสียง  หล่อนลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนร้องห้าม  แต่เหมือนคนทั้งคู่ยิ่งห่างไกลออกไปจนหายลับ  ทิ้งให้หล่อนอยู่ในความมืดเพียงเดียวดาย               "เดี๋ยวก่อน...เดี๋ยว  กลับมาก่อน  อย่าเพิ่งไป  บอกฉันทีฉันทำอะไรผิด?!!"          จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 11:39:20

ความคิดเห็นที่ 5 เคียงฟ้าสะดุ้งจนสุดร่าง เมื่อผุดลุกขึ้นมาก็พบว่าตนเองอยู่บนเตียงในห้องนอนอันคุ้นเคย  เหงื่อกาฬแตกชุ่มไปทั่วกาย   ร่างบางของหล่อนหอบสะท้านหายใจถี่   เมื่อตั้งสติได้ก็เปิดไฟแล้วลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูมาซับเหงื่อ  แล้วหยิบแว่นสายตาขึ้นมาสวม หญิงสาวอดลอบมองไปทั่วห้องด้วยความหวาดระแวงไม่ได้  แต่ก็พบเพียงห้องมืดมิดจึงขยับกายไปเปิดโคมไฟหัวเตียง  พลางมองไปที่นาฬิกาซึ่งบอกเวลาใกล้รุ่งเท่านั้น อีกชั่วโมงกว่าฟ้าจะสาง  ทุกอย่างในห้องดูปกติดี แอร์คอนดิชันเนอร์ยังทำงานอยู่  สายลมเย็นถูกปล่อยออกมาจนเย็นฉ่ำ   แต่หล่อนกลับร้อนรุ่มจนเหงื่อโชกไปทั้งตัว   "เฮ้อ...อีกแล้วเหรอ?"   เคียงฟ้าถามคำถามนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาหลายปี  ตั้งแต่เล็กจนโตแต่มิเคยมีคำเฉลยในปลายสุดของความฝันเลยแม้แต่ครั้งเดียว หญิงสาวรำพึงกับตัวเอง  ตั้งแต่เด็กมาหล่อนฝันเรื่องราวซ้ำซากวกวนไปมาเช่นเดิม ภาพฝันนั้นชัดเจนเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือนั่น  โหยหวนหลอกหลอนจนกระทั่งตื่นจึงได้เงียบหายไป  แต่ในความทรงจำเสียงนั้นยังดังอยู่ข้างหูไม่ไปไหน  ภาพน้ำหลากท่วมท้นขึ้นมากลืนผู้คนและบ้านเรือนหายไป  เหลือแต่เพียงมือที่ไขว่คว้าขึ้นมาพ้นน้ำ   ความฝันนั้นช่างติดตาราวกับว่าหล่อนอยู่ร่วมในเหตุการณ์ด้วย   เคียงฟ้าดิ้นรนให้หลุดจากความฝันอันน่าสะพรึงกลัวนั้น  จนกระทั่งเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง  เรื่องราวกลับกลายเป็นว่าหล่อนไม่ได้ตื่นขึ้นมาจริงๆ  หญิงสาวพบว่าตนเองนั้นตกอยู่ในห้วงทุกข์อันมืดมิด   มีเพียงเสียงของผู้ที่ไม่เคยปรากฏกายให้เห็น  ก่นด่าสาปแช่งดังขึ้นจากทุกทิศ  บางครั้งจำนวนเสียงนั้นก็มากมายมหาศาล บางคราก็ได้ยินเพียงแค่เสียงของชายหญิงคู่นั้น  แต่เสียงที่หล่อนคุ้นเคยที่สุดคือเสียงของฝ่ายชาย  เสียงนั้นทุ้มนุ่มลึกหากแต่กำลังโกรธเกรี้ยวของชายที่ไม่เคยพบหน้า  นับครั้งไม่ถ้วนที่เขาตวาดด้วยเสียงอันดังดุจจะฉีกร่างหล่อนออกเป็นชิ้นๆ  แต่อีกหลายคราเช่นกันที่เสียงนั่นก็เศร้าโศกเหมือนตรอมตรมอยู่นาน  เคียงฟ้าพยายามถามถึงเหตุผลที่ทำให้เขาโกรธหล่อน  แต่ไม่เคยได้คำตอบกลับมา  ความฝันจบลงตรงที่หล่อนตกใจสะดุ้งตื่นขึ้นมาทุกครั้ง "ฟ้า!! เป็นอะไรหรือเปล่าลูก?" เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา หญิงสาวลุกไปเปิดก็พบมารดายืนหน้าซีดอยู่หน้าประตู "แม่..." เมื่อเห็นหน้ามารดา  เคียงฟ้าก็โผเข้ากอด "เป็นอะไรฝันร้ายอีกแล้วหรือลูก?" หญิงวัยกลางคนโอบไหล่บางของหล่อน  พากันเข้ามานั่งปลอบประโลมในห้อง "แม่หนูกลัวจังเลย  เขาว่าหนูอีกแล้ว" มารดาฟังเข้าก็พยักหน้าพลางถอนหายใจออกมา "หมู่นี้ฝันถี่จังเลยนะลูก" หล่อนพยักหน้าแทนคำตอบ  หล่อนฝันเรื่องนี้ติดกันมาตลอดสัปดาห์แล้ว "ฟ้าวันนี้แม่ว่าหนูอย่าไปรับน้องเลยดีไหม?  ฝันร้ายติดๆ กันแบบนี้แล้วยังต้องเดินทางไกลอีกแม่เป็นห่วง" เคียงฟ้าผละออกจากวงแขนของมารดาและหันมาทำตาโต "ไม่ได้หรอกค่ะ....นี่มันครั้งหนึ่งในชีวิตเชียวนะคะแม่" "แต่ว่า...." "หนูอยากจะเก็บไว้เป็นความทรงจำค่ะ  อุตส่าห์เอ็นฯ ตั้งสองรอบซิ่วไปปีหนึ่งกว่าจะเข้าคณะนี้ได้   นะคะแม่...ให้หนูไปเถอะคงไม่มีอะไรหรอก  อย่างมากคนอื่นเขาคงรำคาญหนูนอนละเมอเท่านั้นแหละ" ยุพาพักตร์อยากจะค้าน  แต่เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นดีใจที่จะได้ไปรับน้องที่ต่างจังหวัดของลูกสาวแล้วก็จำต้องเงียบไว้   หญิงสาวเห็นเข้าก็พอจะเข้าใจความเป็นห่วงของมารดาจึงกล่าวเสริมขึ้นมาอีก "ที่จริงไม่ไปก็ได้ค่ะ...ถ้าแม่เป็นห่วง" เสียงของเคียงฟ้าอ่อยไปบ้าง   "แต่ต้องยกเลิกแต่เนิ่นๆ  ตอนนี้คงไม่ทันแล้ว  อีกอย่างหนูเป็นเหรัญญิกของปีด้วย  ถ้าหนูไม่อยู่สักคนคงวุ่นวาย" หล่อนพยักยิ้มให้มารดาอย่างออดอ้อน  เมื่อเจอลูกไม้นี้เข้ายุพาพักตร์ก็ไม่อาจทำเสียงแข็งได้อีก "แม่เป็นห่วงน่ะ...ไปตั้งไกล   แต่ว่าเอาเถอะคงไม่มีอะไรหรอก  หนูก็ฝันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว   ไม่ใช่เพิ่งมาฝันนี่เนอะ" หล่อนหัวเราะติดตลกขึ้นมา  เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศตึงเครียดเมื่อครู่ "ค่ะ...บางทีหนูอาจจะตื่นเต้นที่ได้ไปรับน้องมากไปเลยฝันร้ายน่ะค่ะ" "อืม...ก็อาจเป็นได้   แต่นี่ก็จะตี 5 อยู่แล้ว  ไหนๆ ก็ลุกขึ้นมาแล้วถ้างั้นใส่บาตรก่อนไปดีไหมลูก" "ก็ดีค่ะ  ถ้างั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ  เดี๋ยวเจอกันข้างล่าง" หญิงสาวลุกขึ้นท่าทางกระปรี้กระเปล่าผิดกับเมื่อครู่    ยุพาพักตร์จึงคลายใจปล่อยลูกสาวไปอาบน้ำ   ส่วนหล่อนแยกไปจัดเตรียมของใส่บาตร +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 11:39:49

ความคิดเห็นที่ 6 ตะวันรอนซ่อนกายอยู่หลังก้อนเมฆ   ทอดแสงอ้อยอิ่งเป็นสีส้มนวลตา   อากาศยามโพล้เพล้เมื่อฟ้าใกล้เปลี่ยนสีนั้นไม่ร้อนเท่ายามเที่ยงวัน   ที่ลานหน้าวัดใกล้มหาวิทยาลัยของเคียงฟ้า  ยามนี้คลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาน้องใหม่ที่พร้อมใจกันใส่เสื้อยืดสีขาวตามที่นัดหมายกันไว้   กำลังนั่งรวมกลุ่มกันอยู่โดยแต่ละคนมีป้ายห้อยคอซึ่งเขียนชื่อเล่นกำกับเอาไว้   ในขณะที่รุ่นพี่พากันห้อยป้ายสต๊าฟและใส่เสื้อสีดำเพื่อให้สังเกตเห็นความแตกต่างได้ชัดเจน   "โห...ทำไมมาสายนักล่ะน้องฟ้า  พระอาทิตย์ง่วงจนหาวแล้วหาวอีกจนจะลาไปนอนอยู่แล้วนะเนี่ย?" ชายหนุ่มร่างท้วมหนาโครงสร้างใหญ่   พาเอาหุ่นสูงใหญ่คล้ายหมีนั้นเดินลงมาจากรถโค้ชบัสคันใหญ่ที่จอดอยู่ทันทีที่เห็นหน้าหล่อน "ขอโทษค่ะพี่ตรี" หล่อนยกมือขึ้นไหว้เขา   ตรีภูมิเป็นรุ่นพี่ชั้นปี 5 ที่ตกค้างมาจากการเรียนจบพร้อมเพื่อนรุ่นเดียวกันในรอบก่อน ประกอบกับรูปร่างใหญ่โตนั่นเขาจึงดูโตเกินวัยกว่าคนรุ่นเดียวกัน  และยังเป็นหัวโจกในการหาสถานที่รับน้องครั้งนี้ด้วย "แม่ให้ฟ้าเขาไปทำสังฆทานที่วัดใกล้บ้านก่อนมาน่ะ แล้วก็คุยกับหลวงพ่อเพลินจนเย็น  กว่าจะมาถึงนี่รถติดเหลือเกิน " ยุพาพักตร์แทรกขึ้นมาก่อนที่ลูกสาวจะโดนตำหนิ   "อุ้ย! คุณแม่สวัสดีครับ" ตรีภูมิเพิ่งจะเห็นมารดาของรุ่นน้องจึงยกมือขึ้นไหว้ทักทายโดยเร็ว "คุณแม่เป็นห่วงน่ะค่ะ  ก็เลยไปทำบุญกันก่อน...เลยช้าหน่อย" "โถ...คุณแม่ครับ คุณแม่ใจตรงกับผมเปี๊ยบเลย  นี่ผมนัดที่วัดแทนที่จะเป็นมหา'ลัย  ก็เพราะกะว่าจะให้น้องๆ ไหว้พระเอาฤกษ์เอาชัยก่อนออกเดินทางน่ะครับ" หนุ่มตัวใหญ่แต่ขี้ประจบ  รีบออดอ้อนมารดาของรุ่นน้องราวกับรู้จักกันมานานปี "ก็ดีจ้ะ...งั้นแม่ฝากดูแลน้องด้วยนะ  ถ้ายัยฟ้าสร้างปัญหาอะไรก็โทรหาแม่ได้นะ" "โอ้ย..น้องฟ้าออกจะเป็นคนเรียบร้อย  ผมถึงได้วานให้น้องเขาเป็นเหรัญญิกไงครับ" "นั่นไม่ใช่เพราะฟ้าจับฉลากได้เหรอคะพี่?" หญิงสาวค้านขึ้นมาด้วยความขบขัน  แต่ถูกตรีภูมิส่งสายตาตำหนิมาว่าอย่าขัดคอ  หล่อนจึงหัวเราะคิกคักออกมา "แม่ไว้ใจพี่ๆ แต่ว่ายัยฟ้าเขามีปัญหาเรื่องนอนละเมอเสียงดัง  กลัวคนอื่นเขาจะรำคาญเอาน่ะ" ตรีภูมิฟังแล้วเหลียวมองหน้ารุ่นน้องแว่บหนึ่ง  ก่อนจะหันมาสนทนากับยุพาพักตร์ต่อ "คงไม่เป็นไรมั้งครับ  ผมเองก็นอนกรน เพื่อนมันก็บ่นๆ ไปงั้นแหละครับ ยังไม่เห็นมีใครลุกขึ้นมาเอาหมอนอุดหน้าผมตอนหลับสักที" มารดาของเคียงฟ้าฟังแล้วเผลอขบขันตามไปด้วย "แต่ยัยฟ้าไม่ใช่ละเมอเสียงค่อยๆ นะจ๊ะ  เสียงดังจนแม่ยังตกใจตื่นเลย นึกว่าโจรขึ้นบ้าน" "ถ้างั้นเดี๋ยวผมจะแจกสำลีให้  น้องๆ ที่นอนห้องเดียวกับน้องฟ้าดีไหมครับ" เขายิ้มเผล่ออกมาทำเอายุพาพักตร์ต้องหัวเราะเสียงดังออกมา   "ถ้างั้นแม่ก็เบาใจล่ะจ้ะ  ฝากฟ้าด้วยนะแม่ไปล่ะ"  ทั้งสองจึงไหว้ลาหล่อน   "ขอโทษนะคะพี่ตรี คุณแม่เขาเป็นห่วงก็เลยจู้จี้หน่อย" หล่อนกังวลว่ารุ่นพี่จะตำหนิจึงรีบออกตัวก่อน "โอ๊ย...แค่นี้จิ๊บๆ ก็แค่ฝากฝังตามเรื่องแหละ  น้องฟ้ายังไม่เคยเห็นผู้ปกครองเป็นห่วงแบบโคตรอภิมหาเป็นห่วง     แล้วน้องฟ้าจะบอกคุณแม่น่ะชิดซ้ายตกขอบไปเลย" "เห?...มีพ่อแม่ใครวุ่นวายขนาดนั้นด้วยเหรอคะ?" หล่อนเหลียวซ้ายแลขวามองไปยังกลุ่มเพื่อน  ในขณะที่นพชัยรุ่นพี่อีกคนที่กำลังนำป้ายชื่อมาคล้องคอให้หล่อนพูดขึ้นว่า "ก็พี่เจ้าไงน้องฟ้า...พ่อพี่เจ้านะสุดๆ ไปเลย" เขาพูดพลางหันไปขอเสียงสนับสนุนจากตรีภูมิ "พี่เจ้าไหนคะ? " หล่อนแน่ใจว่าไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนจึงถามซ้ำ "เจ้าวิมุตติ  เจ้าของไร่ที่จะให้เราไปพักไงล่ะ!!" เคียงฟ้าฟังนิ่งอึ้งไปรู้สึกสะดุดใจกับชื่อที่เพิ่งได้ยินไปหมาดๆ "...เอ  เหมือนพี่ยอดจะบอกว่าพี่เขาชื่อ วิมุต  ไม่ใช่เหรอคะ? แล้วเขาเป็นเจ้าหรือคะ?" รุ่นพี่ทั้งสองได้ยินเข้าก็พร้อมใจกันส่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น "ไอ้ยอดมันคงอ่านชื่อผิดน่ะ  เขียนคล้ายๆ กัน วิ-มุต-ติ ไม่ใช่ วิมุต  เจอแล้วก็เรียกชื่อให้ถูกด้วย  ประเดี๋ยว ’เด็จพ่อมันไม่ปลื้มขึ้นมา  พวกเราจะพากันอดอยาก" "อุ้ย ! ทำไงดีล่ะคะ  ฟ้าไม่เก่งราชาศัพท์เสียด้วย จะไปพูดผิดพูดถูกให้ท่านเคืองเอาหรือเปล่าเนี่ย? " เมื่อเห็นรุ่นน้องมีสีหน้าวิตกกังวลเป็นจริงเป็นจัง  เขาก็ยิ่งตะเบ็งเสียงหัวเราะที่ว่าดังอยู่แล้วให้ดังขึ้นไปอีก  ก่อนจะอธิบายคร่าวๆ "เดี๋ยวน้องฟ้าเห็นแล้วก็รู้เองแหละว่าทำไมถึงเรียก 'เจ้า' ก็ไอ้คุณพี่วิมุตติคนนี้น่ะ....มันขี้เก๊กเหลือประมาณ  ไม่ใช่จ้งใช่เจ้าจริงๆ หรอก" "อ้าว?...โธ่เอ๋ย...แล้วก็พูดซะให้กังวลหมดเลยพี่ตรีนี่ก็..!!?" "ฟ้า พี่ตรีเขาไม่ได้อำเล่นนะ..กับพี่เจ้าน่ะอย่าทำเป็นเล่นไป  จะมาเฮฮาเล่นหัวเหมือนพวกพี่ๆ ขี้หมูขี้หมาแถวนี้ไม่ได้   คนนั้นน่ะผู้ดีแท้ๆ ห้ามเล่นลามปาม...ยิ่งโดยเฉพาะคุณพ่อพี่เจ้าเขาเคร่งมาก  แค่ไหนต้องให้พี่ตรีเล่า...เขารุ่นเดียวกับพี่ตรี  แถมพี่เจ้ากลายเป็นตำนานรับน้องของภาคเราเลยนะ" "มีเรื่องอะไรขนาดนั้นเลยเหรอคะ? รับน้องรุ่นพี่ตรี?" "แหม...ก็ระดับเจ้าวิมุตติมันอุตส่าห์เสด็จไปรับน้องกับเขา  จะธรรมดาได้ยังไงใช่ไหมวะไอ้นพ" ตรีภูมิตบไหล่รุ่นน้องผัวะๆ โดยหลงลืมไปว่าตนเองนั้นฝ่ามือหนาหนักเพียงใดทำเอานพชัยเซไปเลย "รับน้องปีนั้นเรานัดกันหน้าคณะ  พอถึงเวลาขบวนเบนซ์มาจอดเทียบหน้าตึก   มีบอดี้การ์ดเปิดประตูให้ด้วยนะเฟ้ย!!" "...คุณพ่อพี่เขาคงเป็นคนใหญ่โต?" เคียงฟ้าทำตาโต  คาดเดาเอาว่าบิดาของวิมุตติคงเป็นบุคคลสำคัญระดับประเทศ "เอาราชรถมาส่งลูกน่ะไม่เท่าไรหรอก  แต่ที่สุดยอดน่ะคือพ่อไอ้เจ้ายึดบัตรประชาชนรุ่นพี่สต๊าฟปีนั้นไว้จนเรากลับถึงกรุงเทพฯ นั่นแหละ" "หา?!!" คำบอกเล่านั้นทำเอาหญิงสาวอ้าปากค้าง "ก็เขาเป็นห่วงลูกเขาน่ะ ตามจริงเขาจะให้บอดี้การ์ดไปด้วย แต่ไอ้เจ้ามันไม่ยอมก็เลยขอยึดบัตรประชาชนเอาไว้ก่อน" "เว่อร์ไปหรือเปล่าคะ?" "ก็นั่นแหละถึงบอกว่าสุดยอด" ตรีภูมินั้นแม้จะเป็นคนเล่าเรื่องแล้วชอบเติมรสชาติเข้าไป  แต่เรื่องการรับน้องเข้ามหาวิทยาลัยปีแรกของวิมุตตินั้นไม่ได้เกินเลยไปแม้แต่น้อย  และยังเบาบางกว่าความเป็นจริงเสียด้วยซ้ำ  เพราะเหตุการณ์วันนั้นเต็มไปด้วยความตึงเครียดของรุ่นพี่สต๊าฟ  ไม่ได้มีอารมณ์ขบขันอย่างที่ชายหนุ่มเล่าเลยด้วยซ้ำ (จบตอนที่ 7) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 12:30:35 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 12:26:34 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 11:40:17

ความคิดเห็นที่ 7 คุยกับคนอ่าน   วายร้ายตัวไม่เล็ก : อยากให้มีทั้งสาระและความบันเทิงค่ะสำหรับเรื่องนี้  แต่..วันนี้เกือบลืม โพสนิยายล่ะค่ะ...จำวันผิด MOMIJI_99 : ถ้าอ่านแล้วเห็นภาพตามที่สื่อได้ชัดเจน คนเขียนก็โล่งอกค่ะ ว่าไม่ทำให้ใครงง หวานเย็นผสมโซดา : พิมพ์ตกจริงๆ ด้วย ขอบคุณที่ทักนะคะ เดี๋ยวไปเติม oss_9 : ติดตามต่อไปนะคะ เรื่องนี้ยาวอยู่อย่าเพิ่งเบื่อเสียก่อนนะคะ เอริชา  : เป็นพวกอ่านดะค่ะ อ่านสะสมไว้ก็ดึงออกมาเป็นข้อมูลได้เหมือนกันค่ะ piccy  : คุณนาคออกมาหน่อยนึงล่ะตอนนี้ สายลมที่พริ้วไหว : เอางั้นเลยเหรอคะ  อาจจะเก็บพราวแสงไว้ใช้อีกทีตอนวิมุตติโตก่อนค่ะ mimny  : ไม่มีนกค่ะเรื่องนี้ มีแต่ งูๆๆ เท่านั้น Tyra : ตอนแรกลงทีละตอนแล้วสั้นไปน่ะค่ะ คือเขียนสั้นด้วยบทละ 5 หน้าน่ะค่ะ เลยต้องลงทีละสองตอน ขนมดังโงะ : รอบนี้ก็ลงสองตอนค่ะ ^^ goldensun : กว่าพราวแสงจะรู้ตัวอะไรๆ ก็ไปไกลแล้ว เธอก็ดำเนินชีวิตของเธอต่อไปค่ะ ส่วนคุณงูนั่นความจริงแล้ว เป็นอุปกรณ์สไกป์ของคุณนาคค่ะ ส่งมาไว้ใช้คุยกับคุณวิมุตติ เรียกเล่นๆ ว่า งูแพด(คู่แข่งไอแพด) มีหลายโปรแกรมอยู่ในนั้นค่ะ  เด็กชายกุ๊บกิ๊บ : เป็นพวกอ่านดะน่ะค่ะ แล้วก็เก็บไว้ เวลาเขียนจำไม่ได้ก็เอามาเปิดดูใหม่ ซื้อไปเรื่อยเปื่อย รู้สึกตัวอีกทีหนังสือเต็มตู้แล้ว ชื่อที่ไม่มีใคร  : ขอบคุณค่ะ อิ่มคำชมตัวลอย  jeansbubble : แอบไม่เก็ตมุกแฮรี่ค่ะ แต่ว่าเปิดหน้าผากดูแล้ว วิมุตติไม่มีแผลเป็นรูปสายฟ้าค่ะ It's gonna make sense : วิมุตติก็คือน้องโอมล่ะค่ะ เพียงแต่หัวฟาดบันไดไปแล้ว เกิดระลึกขึ้นมาได้ว่าเป็นใคร มาทำอะไร เหมือนเปิดสวิตช์น่ะค่ะ N_Foxtrot : ความเกี่ยวข้องระหว่างตัวละคร เดี๋ยวจะค่อยๆ เฉลยในตอนต่อๆ มาค่ะ ส่วนความเกี่ยวข้องระหว่างวิทยาธรกับครุฑและนาค ไม่ได้อยู่ในชาดกค่ะ อยู่เล่มอื่น Setakan : ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ scottie : คุณภูวิษะ เป็นเจ้าของงูสไกป์ที่ส่งมาค่ะ Milkmoon : ถ้าจะหาข้อมูลของใครก็ลองเจาะจงดูนะคะ อาจจะหาง่ายขึ้นกว่าสุ่มกระจาย สู้ๆ ค่ะ ว่าวปักเป้า  : ขอบคุณค่ะ หวังว่าจะมาอ่านบ่อยๆ นะคะ พนาสิน : พราวแสงยังไม่มีบทโผล่ค่ะ คนอื่นจะโผล่แทน Thanks for gift : kiwi@eve, นารีจำศีล, สายลมที่พริ้วไหว, NYgirl, สาวไทยในอะเดเลด,  หวานเย็นผสมโซดา, กุหลาบมอญ, oss_9, รุริกะ, เอริชา, piccy, เลิฟ2ซี, mimny, Tyra,  goldensun, Mnemosyne, The Sphinx, จิตตะ, ใยไหมกะใบม่อน, เด็กชายกุ๊บกิ๊บ, ชื่อที่ไม่มีใคร, จันทร์ไม่ตื่น, N_Foxtrot, Setakan, Milkmoon, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, ying_ae   ปล.กิฟหมดนะคะ ไม่มีแจกให้ทุกคนขอโทษด้วยคะ ติดไว้ก่อนแล้วกันน้า   วันนี้คุยอะไรดีหว่า? ปกติเขาว่าเจ้าแก้วขี้โม้ พื้นที่คุยมากกว่านิยายเสียอีก(นั่นสิ) คิดไม่ออก...งั้นแนะนำหนังสือต่อดีกว่า   ถ้าจะเขียนแนวหิมพานต์ หรืออะไรไทยๆ หนังสือศิลปะช่วยท่านได้  ถ้าถามว่าทำไม...ก็หนังสือแนวข้อมูลโดยตรงชี้เฉพาะเจาะจง มันก็มีอยู่ไม่กี่เล่มหรอกค่ะ  โดยมากแล้วสิ่งที่สะท้อนหิมพานต์ออกมามากที่สุดคือ งานศิลปะ และเป็นศิลปะแนวพุทธศิลป์ด้วย เพราะหิมพานต์นั้นเป็นดินแดนตามความเชื่อ ทางพุทธศาสนา  ถ้าเราอยากจะดู อยากเห็นภาพชัดเจนก็ต้องดูภาพเขียนนี่แหละค่ะ ชัดเจนที่สุด  ดังนั้นหนังสือสอนศิลปะต่างๆ ช่วยได้ค่ะ   ยกตัวอย่างเช่นเล่มนี้       แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 12:12:48 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 12:05:43 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 11:51:20 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 11:49:07

ความคิดเห็นที่ 8 ข้างในมีการจำแนกชนิดสัตว์หิมพานต์ให้ด้วย  แบบว่าถ้าอ่านไตรภูมิแล้วมึนภาษาโบราณ หรือกลัวเว้นวรรคผิดแล้วพลาดขึ้นมา ก็ดูเล่มนี้ง่ายกว่า แยกแยะให้หมดแล้วว่า มีสัตว์ชนิดอะไรบ้าง เช่น สิงห์มีกี่ชนิด ชนิดไหนกีบเท้าแบบไหน กินอาหารแบบไหน ปลากี่ชนิด หน้าต่างกันยังไง มีชื่อเรียกยังไง  ดูง่ายกว่าไปนั่งจินตการตามหนังสือ ไตรภูมิพระร่วงเยอะ   นอกจากนั้นก็มีพัดยศ ฉัตรต่างๆ แล้วมีสอนวาดรูป  สารพัดฯลฯ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 11:52:02

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่พอ...นี่มีชาร์ตเทียบสีด้วย  ลองซูมให้ดูกันชัดๆ ด้านขวา ชาร์ตนี้มิใช่ธรรมดา แต่เป็นชาร์ตที่มีวิธีเรียกสีแบบโบราณ  สามารถนำไปใช้กับนิยายโบราณได้เลย เช่น วันนี้แม่หญิงเรไรนุ่งซิ่นสีขาบนะจ๊ะ อะไรแบบนี้ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 11:52:38

ความคิดเห็นที่ 10 เล่มต่อมา ก็วาดรูปอีกนั่นแหละค่ะ นี่เป็นภาพบุคคลหาข้อมูลยาก "วิทยาธร" ค่ะ  ก็จะมีภาพให้ดู วิธีวาด เสื้อผ้า โดยมากจะนุ่งชุดฤษีเพื่อสังเกตง่าย แต่บางทีก็แต่งชุดอย่างเทวดาเหมือนกัน ทีนี้ก็จะสังเกตกันที่ชฏาค่ะ ชฎาหน้าตาเหมือนหน่อไม้ แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่หน่อไม้นะคะ นั่นเขาบอกว่าดอกลำโพง(ไม่เห็นเหมือนเลย) นอกจากนั้นแล้ว ก็มีบทวิเคราะห์เล็กน้อย เกี่ยวกับการเด็ดมักกะลีผล แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 12:28:55 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 12:27:59 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 11:54:06

ความคิดเห็นที่ 11 ไปเจอคณะนี้เข้า เลยถ่ายรูปนี้มา  จิตรกรรมฝาฝนัง วัดดาราภิรมณ์ ที่เชียงใหม่ค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 11:54:56

ความคิดเห็นที่ 12 คราวนี้ไปดูแบบหล่อๆ บ้าง แต่งหล่อยังไงชฎาก็ยังเป็นดอกลำโพง แอบห่มสะไบลายเสือด้วย ทั้งนี้เพื่อให้แยกเพศพันธุ์ให้ออกว่าใครเป็นใครน่ะค่ะ   วิทยาธรที่เอารูปมาเป็นตัวอย่างนี่ เป็นแนวไทยแลนด์นะคะ  ที่อื่นก็แต่งตัวกันอีกแบบ การหาข้อมูลบางทีดูรูปสนุกกว่าอ่านแบบตัวหนังสือ ส่วนตัวเลยชอบแบบมีรูปให้เห็นค่ะ หนังสือศิลปะก็เป็นอีกข้อมูลหนึ่งที่ใครๆ มักจะมองข้าม  ถึงไม่ได้วาดรูปก็ลองเปิดๆ ดูหน่อยนะคะ  ช่วยได้มากอย่างคาดไม่ถึงเลยล่ะค่ะ ^^ รูปประกอบใหญ่ไปนิ๊ดดด...ด =_="  ไว้คราวหน้าจะย่อเล็กกว่านี้นะคะ ไว้พบกันใหม่ศุกร์หน้าค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 12:04:37 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 11:55:32

ความคิดเห็นที่ 13 วิมุตติ x ชวนจิ้นตะเริ่มเชียว อะฮิ้ววววว จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 12:31:07

ความคิดเห็นที่ 14 อืม... ในฐานะที่เราชอบโฟกัสตัวละครสูงอายุ (เป็นโอจิค่อนค่ะ) เราชอบคุณพ่อจัง 55555555555555555 เป็นคุณพ่อในฝันเลยนะเนี่ย รักลูก หวงแต่ก็พยายามให้ลูกโต กลับกันก็ห่วงออกนอกหน้า คุณพ่อน่ารักชะมัด คิดภาพเป็นคุณพ่อเนี๊ยบๆ ตอนทำงาน เงียบขรึม แต่พอเป็นเรื่อง"คุณ" ดูพ่อละล้าละลัง ไม่รู้จะทำไงดี จะถามก็กลัวลูกคิดมาก รอคุณพ่อตอนต่อไปนะคะ อิอิ จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 13:41:06

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาตาม.......อ่าน       ยังสนุกเช่นเดิม       ขอบคุณครับ จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 15:36:50

ความคิดเห็นที่ 16 สนุกค่ะ ชอบอ่านนิยายแนวนี้ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ แล้วจะมาปูเสื่อนั่งอ่านนอนอ่านรอค่ะ จากคุณ : บ้านปากคะยาง เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 15:48:24

ความคิดเห็นที่ 17 ตามอ่านแบบเงียบๆ มาตั้งแต่ตอนแรก สนุกค่ะ ชอบ รอตอนใหม่ๆ อย่างใจจดใจจ่อ ....ย่อหน้าแรก และย่อหน้าที่สอง มีสะกดผิดนะคะ จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 17:02:55

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบฉากพูดคุยกับหลวงปู่แสนจัง ได้แง่คิดดีๆ อย่างที่คุยกับคุณสรวงก็เรื่อง ความรักและห่วงใยของพ่อแม่  "บางครั้งความรักของพ่อแม่ก็ผูกมัดลูกเกินไป   ไม่ใช่แต่ลูกเท่านั้นที่เป็นราหุล(บ่วง)ของพ่อแม่หรอก" หรือที่คุยกับวิมุตติ " "การอโหสิกรรมเป็นอภัยทาน อันที่จริงแล้วการอโหสิกรรมมิใช่การยกโทษให้แก่เขาเพียงอย่างเดียว  แต่เป็นการปล่อยวางเพื่อปลดปล่อยตนเองให้หลุดพ้นจากบ่วงผูกรัดทั้งปวง เป็นการทำทานแก่ตนเองและผู้อื่น   การอโหสิกรรมจริงๆ แล้วมิต้องรอให้ผู้ก่อเวรนั้นสำนึกผิด  แต่สามารถทำได้ด้วยตนเองฝ่ายเดียว  คนเรานั้นสามารถกำหนดจิตใจตนเองได้แต่มิอาจกำหนดใจผู้อื่นได้"  โดนใจจริงๆค่ะ เจ้าแก้วนี่สะสมข้อมูลไว้เยอะจริงๆ ชอบตรงที่หนังสือส่วนใหญ่จะปกและสีสวยดี ยกเว้นหนังสืองานศพ 555 จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 17:03:37

ความคิดเห็นที่ 19 เริ่มจะเข้าเรื่องแล้วสินะครับ จากคุณ : ขุนเขา (ขุนเขาแมกไม้) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 18:27:33

ความคิดเห็นที่ 20 จะได้เจอคนที่รอแล้วนะ แถมตามไปถึงที่เลย แต่คำว่านางบาปนี่สิ จะเป็นเพราะไม่เข้าใจกันรึเปล่า น่าจะใช้จ้าว มากกว่า เจ้า นะคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 20:20:26

ความคิดเห็นที่ 21 ขอเม้นสั้นๆนะคะ           ชอบมากกกกกกกค่ะ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 09:21:26

ความคิดเห็นที่ 22 เรื่องเริ่มสนุกแล้ว ตามอ่านจนหยุดไม่ได้ สู้ๆนะคะ"แก้วกังไส" จากคุณ : ขนมดังโงะ เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 11:35:12

ความคิดเห็นที่ 23 อยากรู้จัง ตอนพี่เจ้ารับน้องมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ก็พี่เจ้าออกจะไม่ธรรมดาขนาดนั้น คริคริ... จากคุณ : ชื่อที่ไม่มีใคร เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 18:17:43

ความคิดเห็นที่ 24 โอ้แม่เจ้าคุณพ่อถึงขั้นยึดบัตรประชาชนเลยทีเดียวถ้าเป็นรุ่นพี่ก็แอบเซ็งเหมือนกันแฮะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 00:25:31

ความคิดเห็นที่ 25 เอ่อ...คิดภาพคุณนาคขึ้นไปไหว้หลวงปู่ที่กุฏิ กุฏิคงทรุดสินะ --___________--" แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 55 02:13:09 จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 02:11:52

ความคิดเห็นที่ 26 เขียนยากนะคะเรื่องแบบนี้  เพราะต้องใช้ข้อมูลในการเขียนมาก   แต่เขียนได้น่าอ่าน  ภาษาสวยและเรื่องราวน่าติดตามมากค่ะ   แล้วพี่จะเข้ามาอ่านบ่อยๆ นะจ๊ะ จากคุณ : กระจ้อน เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 11:37:03

ความคิดเห็นที่ 27 มารอหลายวันแล้ว วันนี้ได้อ่านซักที ขอบคุณนะคะ เรื่องยาวแค่ไหนก็จะติดตามจนจบค่ะ จากคุณ : oss_9 เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 14:00:57

ความคิดเห็นที่ 28 โอย...ชอบมากค่ะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ ว่าทั้งสองคนมาเจอกันจะเป็นยังไง... คนนึงก็นิ่งเกิน ไม่รู้ว่าจะเข้าหากันแบบไหนนะเนี่ย? จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 22:51:36

ความคิดเห็นที่ 29 จะบอกว่าตามอ่านมาตลอดเลยค่ะคุณแก้วกังไส สะดุดตากับชื่อเรื่องและพอได้ลองอ่านบทแรก ปรากฏว่ามันหยุดอ่านไม่ได้ค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนนะคะ ^^ สู้ๆ ค่ะ พบกันใหม่ในตอนต่อไปนะคะ (ทิ้งท้ายเหมือนตัวเองเขียนเอง 555) จากคุณ : ying_ae เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 12:36:04

ความคิดเห็นที่ 30 มารอลุ้นว่าเรื่องร่วจะเป็นไงต่อไปนะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 04:52:30

ความคิดเห็นที่ 31 ชอบวิธีเรียกสีแบบโบราณจังครับ มีภาพตัวอย่างให้ดูมากกว่านี้อีกไหมครับ ขนาดอากู๋ยังไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลย จากคุณ : ปาหินเฉี่ยวหัว เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 20:33:15 A:182.53.222.154 X: TicketID:343302

ความคิดเห็นที่ 32 เวียงนาคินทร์ ตอนที่ 8 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12461606/W12461606.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 07:33:50