ความคิดเห็นที่ 1 พี่บีเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จในอาชีพตั้งแต่วัยยี่สิบปลายๆ มาจากครอบครัวที่ฐานะไม่ดีเท่าไหร่นัก ด้วยความเป็นคนมุ่งมั่น ขยันและไอเดียดีมาก เขาจึงอยู่ในแถวหน้าของอาชีพด้วยความภาคภูมิ ฉันรู้จักกับพี่บีเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว เนื่องจากพี่บีเป็นเพื่อนกับรุ่นพี่ที่ฉันให้ความเคารพคนหนึ่ง เมื่อพี่บีแรกพบประสบพักตร์น้องมิ้วสาวน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู เขาต้องตาต้องใจเธอเป็นนักหนา น้องมิ้วคนที่ว่าคือฉันเอง มิ้วได้รับไมตรีที่ทอดมาจากหนุ่มบี ซึ่งถ้าไม่ติด เพื่อนรุ่นพี่บอกเล่ากล่าวความว่า พี่บีเจ้าชู้มาก มิ้วคงตัดสินใจคบหาเป็นคนรู้ใจขั้นพิเศษกับพี่บี หนุ่มหล่อเฟี้ยว รวย แสนจะมีเสน่ห์ชวนให้ฝันเพ้อละเมอถึง แม้จะมีคนเตือนเรื่องความเจ้าชู้ของพี่บี แต่สาวมั่นอย่างมิ้ว หาได้หวั่นเกรง ความอยากรู้และอยากทดลองมีมากกว่า   ด้วยความร้อนแรงของวัยยี่สิบต้นๆ อารมณ์อยากค้นหาเป็นสิ่งเร้าที่เร่งปฏิกิริยาความสนใจอยากเล่นกับไฟ เป็นสาวแรงร้อนอย่าได้พรั่น ผู้ชายเขี้ยวเล็บยาวโง้ง มันช่างท้าท้าย ว่าแล้วแต่งองค์ออกเดทให้มันรู้สั้นรู้ยาวพิสูจน์ให้สาแก่ใจ พี่บีนั้น สูงยาวเข่าดี ติดที่สั้น...ที่ไม่ได้หมายความถึงอวัยวะ แต่คือความคิดความอ่านในการต่อกรกับมิ้ว น่าเสียดายเขาเป็นหนุ่มประเภทสนใจเฉพาะความต้องการและเรื่องของตัวเอง ในขณะที่น้องมิ้วตอนนั้นไฟแรงอีโก้จัด ถึงจะใจกล้า ชอบความท้าทาย แต่เป็นสาวยุคใหม่ระวังตัวสูง มิ้วสาวรุ่นในศตวรรษที่ 21 สนใจศึกษาเรื่อง ศาสนา การเมือง ปรัชญา เรียกได้ว่าทุกเรื่องที่มิ้วสนใจในตอนนั้น ตรงกันข้ามกับพี่บีอย่างสิ้นเชิง ในที่สุดเราสองน้องมิ้วและพี่บี ต้องถอยห่างออกจากกัน อย่างยอมรับซึ่งกันและกัน และได้คำตอบว่าเรามันไม่ใช่คู่กันไม่ว่าจะเวลาไหนก็ตาม แม้จะมีความสนใจไม่ตรงกัน ไม่ได้หมายความว่าการเป็นเพื่อนกันจะถูกกีดกั้นไปด้วย เพราะการเดทคือการแลกเปลี่ยนความคิดซึ่งมีอยู่หลายคราว ก่อนถึงบทสรุปว่า ไม่ควรคบกันฉันชู้สาว วัยสาวสะพรั่งหน้าตาสะสวยย่อมมีตัวเลือกรอลุ้นอยู่บ้าง ข้างพี่บีในวัย 30 กว่าปีต้นๆ มากล้นทรัพย์สิน และรูปสมบัติ มีหญิงให้พิจารณาไม่น้อยเช่นกัน เมื่อถอยความสัมพันธ์ เป็นแค่ พี่ เพื่อน น้อง ปรากฎว่าเราสองคุยกันได้รู้เรื่องมากขึ้น ที่ตามมาคือ เคารพในความคิดของซึ่งกันและกันเป็นการเจริญสัมพันธ์ที่ดีกว่าตอนจีบกันอยู่มาก หากตัดเรื่องความสนใจในสิ่งที่แตกต่างกันแล้ว พี่บีกับมิ้ว มีบางประการที่สามารถเติมให้กันได้นั่นคือ มิ้วเป็นที่ปรึกษาได้ดีในหลายๆเรื่อง ส่วนพี่บีไม่ค่อยมีเพื่อนที่พอจะพูดคุยความรู้สึกได้มากนัก ไม่น่าเชื่อ เมื่อคบหากัน เป็นพี่เพื่อนน้องร่วมปี มิ้วกลายเป็นคนที่พี่บีสนิทที่สุด รู้เรื่องราวในชีวิตพี่บีมากที่สุด เรื่องของพี่บีหนุ่มนักรักจึงเริ่มต้นด้วยประการละฉะนี้ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:28:33

ความคิดเห็นที่ 2 ด้านความสำเร็จในการสร้างฐานะและความมั่นคงพี่บีไม่เป็นที่กังขา หากจะเรียกว่าน่ายกย่องคงไม่ผิด แต่ด้านการใช้ชีวิตส่วนตัว ของพี่บีไม่น่าชื่นชมเลย โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง........ ที่เพื่อนรุ่นพี่เตือนมิ้วว่าพี่บีเจ้าชู้นั้น คงผิดความจริงไปพอสมควร เพราะที่จริง ควรบอกว่า พี่บีเจ้าชู้เข้าขั้นเสือผู้หญิง มากกว่าที่มิ้วเคยพบเจอเพื่อนผู้ชายคนไหนๆในชีวิต พี่บี มีแฟนคราวเดียว 9 คน ฉันเคยมีโอกาสได้เห็น ซึ่งในตอนนั้นฉันสวมบทน้องสาวที่น่ารักของพี่บี มีโอกาสได้เจอผู้หญิงที่พี่บีควงเกือบทุกคน จึงพอสรุปได้ว่า พี่บี ชอบสาววัยไม่เกิน 25 ปี ต้อง สูง ยาว ขาว สวย ชนิดที่ใครๆมองต้องจับจ้องสนใจ จากบุคลิคสาวๆของเขาทำให้ฉันพอเข้าใจได้ ทำไมพี่บีไม่ตื้อไม่ง้อขอเป็นเพื่อนชายคนพิเศษ พี่บีชอบพาฉันไปรู้จักกับสาวที่กำลังสานสัมพันธ์ โดยให้เหตุผลว่าจะได้ช่วยพี่บีเลือกคนรู้ใจ "คนนี้โอ.เค.มั้ยมิ้ว สวยพอหรือเปล่า นิสัยดีมั้ย?" เป็นคำถามคล้ายอวดโอ่ ที่มักมีมาเสมอ ฉันได้รับรู้ได้เห็นอยู่แทบตลอดเวลาซึ่งคิดว่าไม่มีอะไร เมื่อเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เป็นเพื่อนจริงๆที่เขาพอจะพาหญิงมาอวดได้ ผู้ชายควงสาวมาอวดกัน มันคงธรรมดา แต่ได้อวดเพื่อนผู้หญิงด้วยน่าจะเป็นความภูมิใจอีกขั้น เกิดเป็นความประทับใจให้สาวๆ รวมทั้งสามารถสร้างความไว้เนื้อเชื้อใจให้สาวเพิ่มอีกด้วย ครั้นเวลามีปัญหากับบรรดาแฟนๆ พี่บีอ้างได้ว่า "ไม่เชื่อพี่ โทร.ไปหามิ้วดิ ถามมิ้วเลยก็ได้ พี่พูดจริงมั้ย..." สาวๆของพี่บีไม่มีใครรู้หรอกว่าพี่บีเคยจีบมิ้ว เขารู้กันแค่มิ้วเป็นน้องสาวที่พี่บีสนิทและไว้ใจมากเท่านั้น ด้วยบุคลิกสาวมั่น แกร่ง ไม่แคร์คำคน กล้าต่อปากต่อคำกับพี่บี สาวๆจึงให้ความเชื่อถือมิ้วในระดับหนึ่ง หลายๆครั้งสาวๆ มักจะโทร.มาปรึกษาปัญหาหัวใจ หรือบอกความรู้สึกถึงพี่บีผ่านมิ้ว มิ้วเป็นน้องสาวแสนดี ไม่เคยหักหลังพี่ชายคนนี้เลยสักครั้ง เพราะเรามีผลประโยชน์ร่วมจากธุรกิจเกี่ยวข้องกัน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:29:58

ความคิดเห็นที่ 3 พี่บีมักให้ความหวังกับสาวทุกคน โดยการคงสถานภาพโสดสนิทเป็นการล่อเหยื่อ ซ้ำยังชอบทำตัวเป็นพ่อบุญทุ่ม ปฏิบัติกับสาวเจ้า เหมือนเป็นแม่เทพธิดานางฟ้าขนาดนั้นเทียว จะกิน จะเที่ยว ช้อปปิ้ง พี่บีจ่ายไม่อั้น แต่นั่นหมายความว่า พี่บีพร้อมจากไม่ลา ถ้าเผลอทำให้จับได้ว่าเป็นหญิงโลภมาก เมื่อสลัดคนหนึ่งหลุด ไม่ต้องหยุดให้เสียเวลา พี่บีหาคนใหม่มาแทนที่ง่ายดายดุจเลือกซื้อผักปลาในตลาด แรกจีบสาวๆทุกคน พี่บีจะเทียวรับเทียวส่ง ไม่มีบ่นไม่มีข้อแม้ แต่เมื่อควงเที่ยวในสาธารณะสถาน พี่บีจะหนีบเอาเพื่อนคนใดคนหนึ่ง หรือใช้บริการพ่วงท้ายฉันไปด้วย เขาทำเพื่อกันคู่ขารายอื่นจับได้ หากอยากหวานหวามเป็นส่วนตัวจริงๆ พี่บีหิ้วไปเสพที่ที่ห่างไกลสายตาชาวประชา แล้วอ้างสาวอื่นๆว่า ไปทำงาน ถ้าไม่ได้รู้ได้เห็นพี่บีทุกด้านอย่างฉัน จะไม่มีวันรู้เลยว่าพี่บีเป็นเสือผู้หญิง ต่อหน้าสาวๆ พี่บีแสนจะโรแมนติก ให้เกียรติผู้หญิง ไม่มีการทำกิริยารุ่มร่ามจับมือถือแขน ไหนจะอาการเอาอกเอาใจ เป็นผู้ฟังแสนดี เป็นเทพบุตรที่พร้อมจะประทานของกำนัลเพื่อความประทับใจ ขนม ดอกไม้ ตุ๊กตา มอบให้ไม่ขาด โอกาสดีๆคือ นาฬิกาเรือนหมื่น เสื้อผ้า กระเป๋าแบรนด์ดัง ฯลฯ จัดหาให้สาวเป็นประจำ หากยังไม่น่าเชื่อถือ  ดังนั้นเมื่อชวนไปต่างจังหวัด จะเปิดห้องสองห้องเสมอ เพื่อเป็นการบอกกรายๆ ไม่ได้คบเพราะหวังสัมพันธ์ฉาบฉวย คิดดูเถิดหนา สาวใดจะไม่เคลิ้ม จะไม่หลงใหลไว้ใจ สาวไหนๆ ต่างบอกเขาเป็นสุภาพบุรุษตัวจริง ทุกครั้งที่มีเพศสัมพันธ์ เชื่อหรือไม่ สาวๆเป็นฝ่ายเริ่มก่อนทั้งนั้น นั่นคือคำกล่าวอ้างจากปากสาวหลายราย และมันคือจุดสิ้นสุดความสัมพันธ์ วันหวานและความประทับใจที่มีต่อเทพบุตร จะกลายเป็นความทรงจำที่เหมือนฝันไป พี่บีไม่รับไม่ส่ง ไม่ควงแขนเที่ยวเตร่ ไม่แยแสโทร.หา sms. มธุรสวาจา ไม่มีอีกต่อไป สาวนางใดต้องเป็นฝ่ายติดต่อก่อน เป็นอันรู้กัน สาวนางนั้น "เสร็จพี่บีแล้ว" ถามว่าพี่บีฟันแล้วทิ้งหรือไม่...ตอบไม่ได้เต็มที่ เพราะพี่บีไม่เคยออกปากเลิกลากับใคร แค่นิ่งๆแล้วปล่อยไป หากใครมาหา มาพบ พี่บีไม่หลบแค่ทำเป็นยุ่งงานไม่สนใจ ปล่อยให้สาวรอเก้อ เพ้อร่ำไห้มีให้เห็นไม่น้อยราย สุดท้ายสาวเจ้า ทนความเฉยชาไม่ไหว ต่างตัดสินใจไปเอง...หมุนวนเป็นวัฏจักรคนแล้วคนเล่า การกระทำเช่นนี้ใช่ความเลวร้ายหรือไม่ หากตอบว่าใช่ พี่บีน่าจะร้ายกาจกว่านั้นด้วยอีกหลายเรื่อง สาวที่ไม่ยอมเลิกลา อาฆาตมาดร้ายมีไหม? ตอบได้ว่ามีแน่นอน แล้วทำเช่นใด? เขามักขอให้ฉันช่วยดับไฟในใจที่พัดโหมกระหน่ำสาวๆแหละหนา จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:31:34

ความคิดเห็นที่ 4 คู่ควงของพี่บีแทบทุกคน รู้จักฉันดี เมื่อพวกเธอเริ่มเห็นความผิดปกติของพี่บี สิ่งแรกที่พวกเธอจะทำคือ โทร.หามิ้ว มีทั้งตัดพ้อ โอดครวญ พร่ำระบายความในใจ ขอให้ช่วย มิ้วเธอก็จะไกล่เกลี่ย เคลียร์อารมณ์สาวๆให้เย็นลง แล้วจึงโทร.รายงานสถานะการณ์ให้พี่บีรับรู้ พี่บีจะบอกกับมิ้ว ว่าต้องการรักษาความสัมพันธ์ต่อหรือไม่ หากยังต้องการสาวนางนั้น มิ้วมีหน้าที่คอยปลอบใจ เลี้ยงไข้ไปเรื่อยๆ หากไม่ต้องการผสานร่างร่วมกันอีกต่อไป "มิ้วจะพูดยังไงก็ได้ ตามใจ แต่อย่าบอกว่าพี่มีใครบ้าง พี่ไม่อยากให้เขามาวุ่นวายกับคนอื่น" ฉันมีหน้าที่คิดหาคำพูดเพื่อตัดเยื่อใยสาวๆ ซึ่งขึ้นอยู่กับสถานะการณ์ของแต่ละคน ส่วนใหญ่ มักจะบอกว่า "อย่าไปยุ่งกับเขาอีกเลย หนูดีกว่านั้น ผู้ชายทำขนาดนี้ เขาคงหมดใจแล้ว" คือการพูดหว่านล้อมเพื่อให้สาวๆ เห็นคุณค่าของตัวเอง แล้วพร้อมตัดใจจากพี่บี โดยไม่สร้างปัญหาไม่ราวีให้เป็นที่รำคาญ ฉันบอกได้เลยว่า เกือบทุกรายยอมจำนน หนีหายแต่โดยดี เพราะมันไม่มีข้อไหนที่จะเอาผิดตามรูปธรรมได้ ยอมก็ยอมให้เขาเอาเองด้วยความเต็มใจ เป็นฝ่ายชวนเขาเสียด้วยซ้ำ วันที่ช้ำระกำจะก่นด่าพาลเข้าตัวเสียเปล่า พี่บีเป็นนักล่าที่สมบูรณ์แบบมาก เพราะเขาไม่ผลีผลาม เขาใช้เวลาศึกษาเหยื่อเป็นอย่างดี รู้กลวิธีรับมือทุกรูปแบบ สาวๆที่เขาเลือกมานั้น เป็นคนมีการศึกษา รักหน้าตาที่หมายถึงชื่อเสียงเกียรติยศของตัวเอง สาวประเภทไม่มีอะไรจะเสียยอมเสี่ยงสู้ตาย หรือประเภทหัวแข็ง ยอมหักไม่ยอมงอ ไม่ได้แอ้มพี่บีแน่ๆ เมื่อเขาได้เหยื่อที่พึงใจ เหยื่อให้ความร่วมมือนอนร่วมเตียงดุจกวางน้อยยอมให้เสือเคี้ยวกรุบๆอร่อยปากแล้ว เขาไม่ตะกรุมตะกรามตะกละกิน เขารักษาระยะห่างในการทำความคุ้นเคยทีละจังหวะ กว่าเหยื่อจะรู้ว่ากำลังโดนแทะกระดูก พี่บีก็หมดความสนใจในเวลาที่ไล่เรี่ยกัน เป็นอันว่าสาวเจ้าตื่นจากฝันหวาน พบความจริงว่าตกอยู่ในอุ้งมือซาตาน ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากเชิดหน้า แสร้งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วปล่อยพี่บีไป พร้อมกับคำปลอบใจตัวเองว่า "ผู้ชาย here ๆ อย่างนี้ ไม่มีค่าพอจะคู่ควรกับเรา" จบข่าว ง่ายๆ เพียงเท่านี้จริงๆ สาวที่ไม่ตัดใจ สาวที่หลอกตัวเอง สาวที่พร้อมอภัยให้พี่บีแบบไม่มีเหตุผล มีหรือไม่... มีแน่นอน และมีหลายรายอีกด้วย เอนคือหนึ่งในสาวที่ไม่ยอมตัดใจ เธอคิดว่าจะใช้ความดีและความอดทนเปลี่ยนพี่บี เธอจึงไม่โวยวายร่ำไห้ เธอใช้วิธีนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว ไม่ว่าจะต้องโทร.หาพี่บีกี่ครั้ง ไม่ว่าต้องนั่งรอเศษเวลาพี่บีกี่หน หรือเปลี่ยนจากคนที่เคยได้รับการปรนเปรอ มาเป็นบำเรอพี่บีให้สำราญ เอนไม่ปริปากใดๆ พี่บีตอบแทนน้ำใจ ด้วยการไม่ทอดทิ้ง แม้จะห่างเหิน... เฉลี่ยอย่างน้อยทุกหนึ่งหรือสองสัปดาห์ พี่บีจะไปหาเอนร่วมกันเอนเตอร์เทนด้วยกิจกรรมเข้าจังหวะในที่ลับตาคน พี่บีคบหากับน้องเอน โดยตระเวนเสพสาวอื่นไปด้วย เอนรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่หล่อนเลือกจะไม่สะท้าน น้องเอนเคยบอกว่า ระหว่างการไม่มีพี่บีอยู่ในชีวิต กับการที่ยอมรับในสิ่งที่พี่บีเป็นอยู่ เอนเลือกอย่างหลัง อย่างน้อย พี่บีก็ไม่ทอดทิ้ง ยังคงมีสิ่งกำนัลมาปลอบใจบ้าง ยังมีบางอย่างที่เอนโหยหาแล้วพี่บีให้ได้... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:33:12

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันพูดได้ว่า สาวอย่างเอน มีไม่น้อยราย แต่ละคนอยู่ในวังวนความรักกามโลกีย์ของพี่บี ต่างระยะเวลากันไป สาวเอนเป็นคนหนึ่ง ที่อยู่ในสภาพนี้ นานกว่าใคร นานขนาดที่ว่า เอนเคยร้างลา ห่างไปมีชายใหม่ ไม่ทันครบฤดู เอนก็กลับมาอ้าซ่าให้พี่บี วนอยู่อย่างนี้หลายปีดีดัก พี่บีปลดระวางเอนจริงจัง เมื่อเอนอายุเข้าใกล้ 30 ปี ฉันมองว่า พี่บีมีน้ำใจกับเอนพอควร เพราะนางเป็นคนแรกที่พี่บีบอกลาเต็มปากเต็มคำ ไม่ต้องปล่อยให้เอนว้าวุ่นใจคลุ้มคลั่งเจียนตายไปเอง เหมือนหลายๆคนที่ผ่านมา คำบอกเล่าของพี่บียังคงก้องอยู่ในหู "พี่เลิกกับเอนจริงๆแล้วว่ะ" พี่บีเอ่ยขึ้นในวันหนึ่งระหว่างอาหารมื้อค่ำในห้างฯดัง ที่ฉันชอบไปทุกครั้งที่เราว่างตรงกัน "ค่ะ" ฉันไม่เคยยินดียินร้ายกับการจะมาจะไปของสาวๆพี่บี ยิ่งนานวันยิ่งไม่อยากใส่ใจให้จิตขุ่นมัว พี่บีไม่เคยสนใจกิริยาอาการของฉันเช่นกัน เขารู้ว่ายังไงฉันก็ต้องฟัง อยู่ในที่จำกัดเช่นโต๊ะอาหารจะทำกระไรได้หรือ "คิดว่าคราวนี้คงไม่กลับไปแล้วล่ะ" พี่บีพูดเรื่อยๆ พลางตักอาหารเข้าปาก "ทำไมล่ะ?" ฉันถามไปอย่างนั้น เพื่อรักษามารยาท ทั้งให้ความเกรงใจเพราะเห็นแก่ค่าอาหารมื้อหลายพัน ที่เขาเป็นเจ้ามือ "ไม่รู้สิ มันก็นานแล้วนะ ปล่อยมันไปมีลูกมีผัวเหอะ ขืนไม่เลิกยุ่ง มันก็ไม่ไปไหนเสียที" เขาพูดง่ายๆเหมือนเคี้ยวอาหาร "กลัวเขาหาผัวไม่ได้ จะมาเกาะพี่กินหรือไง" ฉันตั้งใจพูดกระทบใจดำ "ทำไมไม่คิดว่าพี่สงสารมันบ้างล่ะ" พี่บีพูด "เคยสงสารผู้หญิงคนไหนด้วยเหรอ" ฉันเงยหน้าจากอาหารจานโปรด มองพี่บี แต่ก็เพียงแวบเดียว "มิ้วก็ใจร้ายกับพี่เกินไป พี่ไม่ได้เลวขนาดนั้น" เขาตัดพ้อ "ไม่ได้ว่าพี่เลวนี่ แค่ถามว่า เคยสงสารผู้หญิงคนไหนด้วยเหรอ" น้ำเสียงฉันราบเรียบเหมือนเคย พี่บีนิ่งเหมือนใช้ความคิด "หรือผู้หญิงไม่น่าสงสาร ทุกคนสมยอมทั้งนั้น" ฉันพูดทิ่มแทงใจอีกครั้ง "ก็มันจริงนี่หว่า พี่เคยไปหลอกใครที่ไหนล่ะมิ้ว ต่างคนต่างพอใจทั้งนั้น คนไม่พอใจพี่ก็ไม่เคยยุ่ง" เมื่อเงยหน้า พบว่าเขาจ้องอยู่ ออ... ที่แท้ประโยคท้าย เขาต้องการแดกดันฉัน "พูดความจริงไม่หมด มันก็ไม่ต่างจากโกหกหรอก ผู้หญิงไม่ได้มีไว้ให้ล่าฝ่ายเดียวนะ ยังไม่เคยเจออย่าคิดว่าไม่มี" พี่บีหัวเราะเหมือนเอ็นดูในคำพูดของฉัน "อยากเจอเหมือนกัน เมื่อไหร่จะลงสนามสักทีล่ะ" เขาถามเย้าแหย่ ฉันสบตาท้าทายแล้วตอบไปว่า "เขาลงกันตั้งนานแล้ว แต่เขาอาจเลือกล่าเฉพาะเหยื่อมีค่าก็ได้ อย่าลำพองไป" "ปากร้ายเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ สักวันจะเจอดี" เขาหัวเราะเย้ยหยัน "ดีที่จะเจอ ไม่ใช่พี่ก็แล้วกัน เรามันคนละเลเวลว่ะพี่" ฉันโต้สะกัดได้ผล พี่บีไม่พูดจากวนประสาทฉันอีก ฉันกับเขา เราประเภทคบกันเพื่อผลประโยชน์ ดังนั้นการผิดใจกันไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม เราจะข้ามมันให้เร็วที่สุด จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:34:01

ความคิดเห็นที่ 6 พี่บีคบสาวๆหลากหลายสาขาอาชีพ นัยว่าเพื่อความตื่นเต้นและเป็นการเรียนรู้สาวๆจากหลายที่มา ซึ่งเป็นข้ออ้างทั้งเพ เขามีสาวในสต๊อคเยอะมากจนฉันเองสับสนในการลำดับก่อนหลัง หลายคนพันเกี่ยวช่วงเวลาเดียวกันอีกด้วย แค่หญิงสาวโฉมสะคราญที่เอาไว้เป็นเพื่อนนอนประจำแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก บางช่วงนิ้วมือข้างเดียวนับไม่พอ! ไหนจะที่เพิ่งเริ่มสานสัมพันธ์อ่อยเหยื่อ ไหนจะพวกที่กำลังอยู่ในช่วงเทียวไล้เทียวขื่อทำคะแนน พวกรอเวลาเผ่นมีอีกเพียบ ประเภทที่คบกันเอามัน one night stand ซึ่งมีมาให้เห็นอยู่เรื่อยๆ ฉันจึงไม่จัดเข้าพวก เพราะมันเยอะมาก จนไม่ควรจะจดจำให้เปลืองพื้นที่สมอง ฉันเคยถามพี่บีเหมือนกันว่า "มีความสุขมากใช่มั้ย ไม่เหนื่อยหรือไง สับรางยิ่งกว่าพ่อค้าหมูลงปังตอ!" "ทำไงได้ล่ะ มันยังไม่เจอคนที่ใช่ ก็ต้องดิ้นรนหากันไป จนกว่าจะเจอ" เขาพูดเหมือนจะให้ดูน่าสงสาร "อย่างพี่บี มิ้วว่าไม่ใช่พี่หาไม่เจอหรอก แต่พี่ไม่เคยคิดหยุดหา ไม่เคยนึกพิจาณาจริงจังต่างหาก" ฉันพูดตรงใจคิด "คนเราถ้าลองมัวแต่หา ไม่มองว่าในมือมีดีอะไร มันต้องหาไปจนตายนั่นแหละ หาๆเท่าไหร่ก็ไม่พอ ไม่เจอ ระวังเหอะสักวันแก่ไปเหี่ยวย่น จะต้องใช้เงินซื้อคนมาอยู่ด้วย..." พี่บียักไหล่ให้ฉัน แล้วพูดอย่างถือดี "ไม่มีทาง...ระดับนี้แล้ว ขี้คร้านจะมีสาวให้เลือกจนเหลือล้น 555" "ใช่เหรอ? ไม่ลองคิดล่ะ ว่าถ้าตัดภาพที่เจตนาสร้างเพื่อความประทับใจสาวออกไป มีใครที่เขาคบ ที่พี่เป็นพี่บีตัวจริงๆบ้าง" "มี ก็มิ้วไง" การตอดเล็กตอดน้อยแบบนี้มีมาตลอด ฉันคุ้นกับมันดีและไม่ถือสา รู้อีกด้วยว่า เขาพูดเล่นเอาจริง! "มุขหมาแก่เดิมๆ ไม่เบื่อบ้างเหรอ ใช้มากี่ปีแล้ว มันเคยได้ผลบ้างมั้ย สร้างสรรค์บ้างเปลี่ยนมุขใหม่เหอะ น่าเบื่อว่ะ" ฉันยอมรับว่ารู้สึกสนุกจริงๆทุกครั้งที่ได้ต่อปากต่อคำ ลับฝีปากฝีมือกับเขา ฉันเข้าใจดี ที่เขาหยอกเอิน มันไม่ใช่เขาอยากให้ฉันได้ฝึกสมองทดลองปัญญา แต่เป็นเพราะฉันพูดสะกิดต่อมรู้สึกลึกๆของเขา ทำให้เขาต้องเบี่ยงประเด็นให้เป็นเรื่องสนุก ฉันสารภาพว่า ฉันไม่เคยรู้สึกย่ำแย่กับพี่บี เพราะต่อให้เขาจะเลวกับคนเป็นร้อย เขาไม่เคยปฏิบัติไม่ดีกับฉันแม้สักครั้ง มีบ้างที่ฉันอาจตำหนิการกระทำของเขาทั้งต่อหน้าและส่วนลึกในใจ แต่นั่นไม่เคยทำให้ฉันถึงขั้นเดียจฉันท์พี่บีจริงจัง ด้วยเพราะเราถ้อยทีถ้อยอาศัยคบหากัน คำครหาจึงมีมาเข้าหูอยู่เรื่อยๆ "โอ้ย เมียตัวจริงไอ้บีมันจะใคร ก็มิ้วแหละ อีนี่โรคจิต ปล่อยผัวไปหลอกผู้หญิงอื่นอยู่ได้" นี่คือนินทากันระดับร้ายแรง แบบเบาๆก็ประมาณ "มิ้วมันหวังเอาความดีมัดใจบีแน่ๆ ดูซิมันยอมช่วยบีทุกอย่างเลยนะ บลา บลา" และอีกมากหลายข้อกล่าวหา ที่สาธยายคงไม่หมด เอาเป็นว่าหากเป็นความสงสัย นั่นคือฉันโดนมาครบถ้วน มากเกินพอ... พี่บีเมื่อรู้ว่าฉันถูกคนติฉินนินทา เขาปกป้องศักดิ์ศรีฉันด้วยดีเสมอมาหากว่าไปถึงหูเขา ฉันเองน่าจะอ่อนระอา กับคำคนว่าคนตัดสินทั้งที่ไม่ได้มารู้ตื้นลึกหนาบางอะไรกับเรา แต่เปล่าเลย ฉันเฉยมาก ออกจะรู้สึกเวทนาคนพูดด้วยซ้ำ ช่างกล้าพูดความคิดร้ายออกมาได้ หากจะเคืองก็คงเคืองแค่ว่า โถ... ทำไมดูถูกสติปัญญาฉันกันนักหนอ รู้เช่นเห็นชาติ ไส้กี่ขดต่อกี่ขด ความตอหลดตอแ..ลกี่ระดับ ความลับกี่ชนิด ฉันเก็บมันไว้จนเหลือใจจะคิดสังเวชด้วยซ้ำ!!! จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:35:00

ความคิดเห็นที่ 7 พี่บียุ่งวุ่นวายกับการควงสาวคนนั้นคนนี้ เล่นจ้ำจี้ได้ไม่มีเบื่อ ฉันทำหน้าที่น้องและเพื่อน ที่คอยไกล่เกลี่ยปัญหาคาใจสาวๆให้พี่บี จนเหมือนจะเป็นหน้าที่ประจำ ทำให้หัวใจชาด้านกับเรื่องความรักไปบ้างเหมือนกัน หากจะบอกว่าเราปล่อยตัวเกลือกกลั้วกับความชั่วร้าย ต่อให้เป็นคนคิดดี จิตใจดีขนาดไหน แต่ปล่อยให้ตัวเองคลุกเคล้ากับเรื่องเขลาๆ ไม่มากก็น้อยมันกลืนกินเราได้เช่นกัน ที่เขาว่ากันว่า อำนาจมืดมีอิทธิฤทธิ์ต่อจิตใจคน ฉันค่อนข้างเห็นด้วยอยู่มาก เพราะฉันไม่รู้ตัวหรอกว่า อิทธิพลความคิดของพี่บีในตอนนั้นครอบงำฉันขนาดไหน เมื่อเวลาผ่าน ย้อนหลังกลับไปดู ฉันมีเรื่องให้อดสูใจหลายเรื่อง พฤติกรรมก้าวร้าว ร้อนร้ายไม่แคร์ความรู้สึกคน เอาความพึงพอใจตัวเองเป็นใหญ่ ไม่อินังขังขอบกับหัวใจใคร ฉันได้จากพี่บีมาไม่น้อยเลยก็แล้วกัน ถ้าพูดแบบเข้าข้างตัวเองคือ หากโลกเมื่อราวสิบปีก่อน รวดเร็วและฉาบฉวยเหมือนวันนี้ หากการบ่มเบาะเลี้ยงดูไม่เข้มแข็งพอ ฉันอาจเป็นเหยื่อหรือนักล่า ในหลายๆบทบาทก็เป็นได้ สิ่งที่ยึดเหนี่ยวความรู้สึกผิด-ชอบ ชั่ว-ดี ในตอนนั้น ฉันยกเครดิตให้การเป็นคนอีโก้สูง มั่นใจในตัวเองสุดโต่งของตัวเอง ความยึดมั่นถือมั่นว่ากรูดี กรูแน่กว่าใคร ทำให้ไม่กล้าถลำเพลี้ยงพล้ำกระทำการอุกอาจที่จะสร้างแผลฉกาจให้ชีวิต หรือเป็นไปอย่างที่เขาครหานินทา ถ้านั่นเป็นข้อดีที่ทำฉันรอดพ้นปากเหยี่ยวปากกาผ่านช่วงเวลาวัยเยาว์เขลาขลาด มาเป็นผู้เป็นคน ณ วันนี้ เมื่อเหรียญมีสองด้านฉันใด ข้อที่แย่ย่อมมีฉันนั้น คือ ฉันมองคนอื่นด้วยความเหยียดหยาม ใจทรามมากพอที่จะไม่เห็นหัวใคร ไม่ใส่ใจความเดือดเนื้อร้อนจิตกับคนที่ไม่ให้ผลประโยชน์ ขนาดที่มีหญิงนางหนึ่งของพี่บี ร้องไห้คร่ำครวญกับฉัน เธอบอกว่าพรั่นพรึงเพราะเมนส์ไม่มา สิ่งแรกในความคิดคือ ฉันนึกสมน้ำหน้าผู้หญิงรักสนุก แล้วคาบข่าวไปบอกพี่บีทันใด ไม่มีอะไรเกินคาด พี่บีพูดสั้นๆ "เป็นไปไม่ได้ พี่ป้องกันทุกครั้ง ถ้ามันท้องก็ไม่ใช่ลูกพี่" "วานมิ้วไปบอกที จะเก็บไว้ พี่ไม่รับผิดชอบ ถ้าอยากเอาออกพี่จะช่วยสงเคราะห์" ฉันบอกตามที่เขาฝากครบถ้วน แถมการเกลี้ยกล่อมหญิงสาวเคราะห์ร้ายให้อีกด้วย ถ้าจะมีใครกล่าวโทษประนามความยำยำของฉัน ฉันรับได้ เพราะเรื่องนี้ยังทำให้ฉันหวั่นไหวจนถึงปัจจุบัน แม้ว่าพี่บีอาจพูดจริง แม้ว่าพฤติกรรมของหญิงไม่ชวนไว้วางใจ แม้ไม่รู้แน่ว่านางท้องกับใคร แต่มันไม่ใช่เรื่องดีที่ฉันจะไปนึกซ้ำเติมเธอ แล้วยิ่งไม่น่าให้อภัย เพราะคนกำเงินห้าหมื่นไปเป็นค่าทำแท้งคือ...ฉันเอง หากใครอยากด่าว่าตำหนิ ฉันไม่ตอบโต้ และโปรดรับรู้ไว้ด้วยว่า หลังจากเอาเด็กออก สาวนางนั้นยังกลับมาเล่นสวาทไม่กลัวพลาดกับพี่บีเหมือนเดิม จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:36:28

ความคิดเห็นที่ 8 สาวหนึ่งของพี่บีที่โดดเด่นในความทรงจำของฉันอีกคนคือ น้องเฟิร์น ... เพราะเธอไม่เหมือนใคร น้องเฟิร์นเป็นหญิงสาว รูปร่างหน้าตาดี ที่อยู่ในสเป๊คของพี่บี แต่นางนี้ พี่บีไม่ได้เป็นฝ่ายไปจีบ เพราะเฟิร์นเข้ามาหาพี่บีเอง พี่บีเล่าให้ฉันฟังว่า เขาไปเที่ยวสถานบันเทิง บังเอิญได้เจอน้องเฟิร์นอยู่โต๊ะติดกัน ประสาชายเจ้าชู้ พี่บีกราดสายตาไปทั่วตามธรรมดานิสัย ฉันรู้แน่แก่ใจ พี่บีไม่ล่าในผับ... น้องเฟิร์นให้เพื่อนร่วมโต๊ะขอเบอร์พี่บีเอง แต่ด้วยจรรยาบรรณนักล่าระดับพระกาฬ พี่บีปฏิเสธไม่ใยดี น้องเฟิร์นยิ่งประทับใจ เพราะสาวสวยดีกรีนักเรียนนอก ขับรถสปอร์ตค่ายยุโรป ไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ นางรุกประชิดด้วยตัวเอง คำพูดที่ทำให้พี่บียอมละกฎเหล็กที่ตั้งไว้ คือ "แค่ขอเบอร์ ไม่ได้บอกว่าเฟิร์นจะโทร.หา แค่นี้ไม่กล้าให้หรือไง" นั่นทำให้เขาสนใจขึ้นมาบ้าง แล้วบอกฉันว่าเฟิร์นแรงดี ท่าทางมิ้วจะมีคู่แข่ง ฉันแย้งว่า "มิ้วไม่เคยขอเบอร์ใครย่ะ" พี่บีหัวเราะร่วน "นั่นไงเห็นมั้ย เขาล้ำมิ้วไปแล้วหนึ่งก้าว" เขาช่างคิดคำมาทำให้ฉันหงุดหงิดได้เก่งจริงๆ สาวเฟิร์นเป็นฝ่ายส่งขนมนมเนย อาหารการกินจากภัตตาคารหรูมาให้พี่บีถึงออฟฟิศ บางครั้งมาจอดรถรอพี่บีคราวละหลายชั่วโมง นางยิ่งกว่าเต็มใจทำ... sms. ถ้อยคำหวิวหวาน วันละไม่น้อยกว่า 10 ข้อความ แทบรายงานตารางชีวิตคงไม่ผิดนัก พี่บีถึงกับออกปากว่า "แรงเกินไปมั้ยนี่ ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวว่ะ 555" แรกๆพี่บีไม่สนใจ แค่ทักทายพูดคุยตามมารยาท สาวเฟิร์นหาได้นึกท้อ เธอรอ เธอรุก เธอบุกเท่าที่โอกาสจะอำนวย ฉันคิดว่าพี่บีหวั่นไหว ไม่ใช่เพราะความสวย ความกล้าสามารถของเฟิร์น แต่พี่บีเกรงจะเป็นฝ่ายถูกล่า... ถึงขนาดว่า ลากฉันไปกินข้าวร่วมกับเฟิร์นโดยไม่ยอมแนะนำว่าฉันเป็น "น้องสาวพี่" เช่นทุกครั้ง ช่วยไม่ได้ที่ฉันจะรู้สึกว่า ตัวเองเหมือนเป็นไม้กันหมาให้พี่บี ครั้งนี้ฉันจึงนึกสนุก แหกคอกคำขอของพี่บี "มิ้วเป็นน้องพี่บีค่ะ เฟิร์นอย่าเข้าใจผิดนะ พี่บีมักเป็นงี้แหละ เจอคนที่ชอบล่ะก็ไม่กล้าทุกที ต้องลากมิ้วมาด้วย" มิ้วพูดอ่อนโยน ยิ้มหวานหยดบอกความจริงใจ สาวเฟิร์นนัยตาเป็นประกายไหวระริก แสดงความพอใจอย่างไม่ปิดบัง ไม่ต้องมองหน้า ฉันสามารถสัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตที่เต้นเป็นจังหวะร๊อคแอนด์โรล์ในชีพจรพี่บี จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:37:05

ความคิดเห็นที่ 9 "มิ้วทำไมทำงี้ฟระ" พี่บีเข่นเขี้ยวกระซิบถาม ในตอนที่เฟิร์นขอตัวไปคุยโทรศัพท์ ฉันตักอาหารฝรั่งราคาแพงเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆสะใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกฟินแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน "รู้มั้ย พูดอย่างนี้ไปให้ความหวังเขา เดี๋ยวพี่ก็พังกันพอดีซิวะ" พี่บีหัวเสียและหนักใจอย่างเห็นได้ชัด "อย่ามาทำเป็นห่วงเขา กลัวความลับตัวเองแตกก็บอกมาเถอะ เชอะ" ฉันไม่ยอมละสายตาและปากจากอาหาร "หึ ไม่เห็นจะเป็นไร พี่ค่อยบอกก็ได้ว่ามิ้วเป็นแฟนพี่ ระวังนะเขาชวนเล่น threesome แล้วมิ้วจะหนาว" ฉันชะงัก ข้อที่ลืมคิด พี่บีจับทางฉันได้ "จะว่าไปก็ไม่เลวนะ พี่เคยลองมาบ้าง มิ้วเคยหรือเปล่า" ความเจ้าเล่ห์แพรวพรายกระจายเต็มดวงตา "พูดไปดิ อยากพูดอะไรก็พูดเลย ถ้าอยากให้มิ้วแฉพี่ อูย คันปากยิบๆแล้วนี่" รวบรวมสติได้ ฉันไม่ใส่ใจคำขู่ของเขา "เฮ้ย...มิ้ว แรงไปแล้วนะ" เขาเกิดอาการวิตก อย่างที่เดาไว้ไม่ผิด "จะเอาอะไร บอกมา" เสียงเริ่มไม่พอใจ ฉันหยุดกิน ทำเป็นนิ่งคิด แล้วพูด "ถ้าพี่คิดว่าตัวเองแน่จริงอย่างที่ผ่านมา พี่ต้องเล่นเกมนี้ ให้มิ้วดู" "เพื่ออะไรวะ" ถามเกือบเป็นตะคอก "เพื่อความสนุกของมิ้ว" ฉันตอบแบบไม่สะเทือน "มิ้วอยากรู้ พี่เป็นนักล่าหรือที่จริงก็แค่เหยื่อธรรมดาๆ หุหุ" ฉันยิ้มยั่วเย้า "ถ้าชนะแล้วพี่จะได้อะไร" แววตาโชนแสงเจิดจ้ามีความหวัง นี่คือนิสัยของเขา ทำอะไรหวังผลเสมอ "อย่าแม้แต่จะคิด!" ฉันดักคออย่างรู้ทันแผนการณ์ "ที่พี่จะได้ก็คือความเชื่อใจและร่วมมือจากมิ้วเหมือนเดิม แค่นั้นแหละ" "รางวัลแม่ม...ไม่น่าสนใจเลยว่ะ" เขาบ่นอุบอิบ "ก็ตามใจ ไม่งั้นแฉ" ฉันพูดเรื่อยๆ "มิ้วเธอน่ะมันเด็กน้อย ยังไม่รู้อะไรอีกเยอะ" เขาเยาะ "ไม่เป็นไร เดี๋ยวมิ้วก็รู้" ฉันท้าทายตอบโต้........... น้องมิ้วเธอบังคับให้พี่บีเล่นเกมที่เธอบอกว่าอยากดู พี่บีรับปากจะเล่นให้ ทั้งสองกำหนดกติกาขึ้นมาเพื่อความยุติธรรม กฎของการเล่นเกมหัวใจครั้งนี้ มีง่ายๆคือ พี่บี ห้ามหนี ห้ามหลบ ต้องคบกับเฟิร์นปฏิบัติต่อเฟิร์นเหมือนที่ทำกับสาวอื่นๆ พี่บีต้องรายงานความเคลื่อนไหวให้มิ้วได้รู้โดยละเอียด เกมจบเมื่อมีการแยกทาง หรือยอมแพ้จากพี่บีหรือเฟิร์น ซึ่งหากพี่บีต้องการแยกทางก่อน เท่ากับฉันชนะ มีสิทธิจะเรียกร้องอะไรก็ได้จากพี่บีระยะเวลาหนึ่ง ถ้าเฟิร์นทนไม่ไหวบอกเลิก พี่บีชนะ เขาจะได้รับความร่วมมือในฐานะผู้ช่วยจากมิ้วเหมือนเดิม มีเพิ่มตรงที่เรียกใช้ได้โดยไม่มีข้อแม้ มิ้วกำชับว่า ต้องปฏิบัติกับเฟิร์นเหมือนหญิงสาวคนอื่นของพี่บีเท่านั้น ห้ามเป็นการกดดันเกินเหตุ "พี่ต้องนอนกับเฟิร์นไหม" พี่บีถามข้อที่ดูเหมือนเขาหนักใจ...ซึ่งฉันไม่เคยนึกเชื่อเช่นนั้นเลย มิ้วนิ่งคิดใคร่ครวญ "ข้อนี้ไม่บังคับ แล้วแต่ความพอใจของพี่กับเขา" เลวได้ใจมั้ยล่ะ ชาย-หญิงคู่นี้ ที่เคยมีคนกล่าว มันสองตัวอีมิ้วกับพี่บี ผีเน่ากับโลงผุชัดๆ ฉันมาคิดในวันนี้ ที่เขาพูดกันมาไม่เกินจริงเท่าไหร่หรอก ยำยำจริงๆ ทำลงไปได้ยังไง เอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่น จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:38:14

ความคิดเห็นที่ 10 จากพี่บีดูฝืนใจที่เหมือนโดนมิ้วผลักไสให้ร่วมเล่นเกมที่เธอกำหนด พอเวลาผ่านไป พี่บีกลับสนุกตื่นเต้นยิ่งกว่าคนต้นคิด สัญชาติญาณอยากเอาชนะ กำลังครอบงำพี่บี อย่างที่ฉันรู้ดี รู้มาก่อนตลอดเวลา พี่บีจึงให้ความสนใจในตัวเฟิร์นเพิ่มขึ้นจากแรกเจอมาก ไม่ต้องบอกก็เดาได้ไม่ยาก น้องเฟิร์นร่าเริงเหมือนดอกไม้เก่าๆได้ฝนชำแรก เธอชื่นบานออกนอกหน้า ของกำนัลที่เคยจัดหา ทวีทั้งมูลค่าและปริมาณ เฟิร์นถึงขั้นเอารถสปร์อตตราดาวคันหรู มาแลกขับกับพี่บี! เวลาผ่านไปเพียงสองเดือนหลังจากการตีระฆังนับเวลาของเกมเกิดขึ้น พี่บีบอกมิ้วว่า "เฟิร์นชวนพี่ไปพบคุณแม่" "แล้วจะไปหรือเปล่า" มิ้วถามเรียบเรื่อย ไม่ยินดียินร้ายเช่นเคยๆ "ไปทำบ้าอะไร ก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ" พี่บีเล่าคล้ายย้ำเตือนเจตนาการคบหาเฟิร์นกับมิ้วอีกที "พี่บีจะคบเขาจริงๆเลยก็ได้นะ เผื่อเขาเป็นคนดี คนที่ใช่สำหรับพี่ ลองเปิดใจดูบ้างก็ได้นี่นา" พี่บีจ้องมิ้ว แล้วเอ่ยขึ้นมา "ถ้าพี่คบกับเขา มิ้วจะบอกว่าเกมของเราจบลงเหรอ?" "ใช่ จบเกมเลยก็ได้ ไม่มีใครแพ้ใครชนะ มีข้อแม้เดียว พี่ต้องบอกใครๆว่าพี่มีแฟนแล้วคือเฟิร์น" พี่บีนิ่งคิดชั่วอึดใจ แล้วส่ายหน้า "ต่อๆ ให้มันเป็นเกมต่ออย่างนี้แหละดีกว่า" "ถามจริงนะพี่ เฟิร์นเขาก็ดีทุกอย่าง หน้าตาดี ชาติตระกูลดี ดูแค่นี้ก็รู้ว่าเขารักพี่มาก พี่ยังจะต้องการอะไรนักหนา" พี่บีอึ้งไป เหมือนจะหาคำตอบเหมาะๆดีๆ "เขายังไม่ใช่คนที่ ใช่" แล้วเอ่ยคำออกมา "มันไม่มีแล้วพี่บี คนที่ใช่สำหรับพี่ พี่รู้มั้ยนั่นไม่ใช่เพราะไม่มีคนที่เหมาะสมกับพี่ แต่มันเป็นเพราะ พี่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองดีพอสำหรับใคร พี่หลอกตัวเองไปก็เท่านั้น มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก" "ไม่จริง พี่ไม่ได้หลอกตัวเอง มิ้วจะรู้อะไร" พี่บีพูดน้ำเสียงเรียบนิ่ง "คงใช่ มิ้วจะรู้อะไรกับใจพี่ล่ะ แล้วพี่รู้เหรอว่าพี่ต้องการอะไรกันแน่ ทุกวันนี้พี่มีความสุขจริงๆเหรอ" "หลอกตัวเอง ก็บอกไม่ใช่ หลอกคนอื่นก็ว่าไม่เคย แล้วที่ทำอยู่ทุกวันนี้ ถามจริงๆ ทำไปเพื่ออะไร" มิ้วไล่ต้อน พี่บีนิ่งไป ไม่พูดต่อปากต่อคำ ฉันรู้เขาไม่ได้ยอมจำนน เขาแค่ค้นหาคำหรูดูดีมาค้านฉันไม่ได้ แค่นั้นเองจริงๆ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:39:14

ความคิดเห็นที่ 11 "พี่หมกเม็ดอะไรมิ้วหรือเปล่าเนี่ย" ฉันเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นในวันหนึ่ง "อยู่ดีๆมาถามแบบนี้ จะเอาเม็ดไหน มีหลายเม็ดนะ" เขาตอบคำติดเลศนัย "อ้าว ก็นี่มันจะสามเดือนแล้ว ทำไมไม่พาเฟิร์นออกต่างจังหวัดสักทีล่ะ รออะไร หรือคิดจะตุกติก" "บ้าเหรอ คิดได้ไง ช่วงนี้งานยุ่งจะตาย เวลาจะกินยังไม่มี ไปได้ไงต่างจังหวัด" พี่บีพูดเหมือนไม่ใส่ใจ "อย่ามาอ้าง ทีควงน้องนู่น นี่ นั่น ยังไม่ขาดตกบกพร่อง พัทยา หัวหิน พี่ชินไปยิ่งกว่ากลับบ้าน" ฉันคาดคั้น "เอ๊...มิ้ว คนไม่อยากไป จะบังคับใจกันได้ยังไงวะ" เขาตอบอารมณ์ดี "ไม่รู้ล่ะ ไม่เกินสองอาทิตย์นี้ พี่ต้องพาเฟิร์นไปเที่ยวทำคะแนนเหมือนที่ทำกับสาวอื่น" ฉันไม่ลด ละ "เกิดเขาปล้ำพี่ขึ้นมา มิ้วจะรับผิดชอบยังไง" เขาส่งสายตากรุ้มกริ่มให้ฉัน "ไหนเคยบอกว่า พาสาวไปค้างต่างจังหวัด ไม่เคยพาไปฟัน ใครกันตอแ-ลตลอดมา" ฉันดักทาง "ก็ไม่เคยจริงๆนี่ แต่ถ้าสถานะการณ์พาไป เขาอยากปล้ำพี่ มันก็ไม่แน่" เขาหัวเราะน้อยๆคล้ายไม่ใช่เรื่องต้องคิด "ดูแลตัวเองให้ดี อย่าโดนเขาเชือดกลับมาแล้วกัน" ฉันตัดบท "เอาวะ ไปก็ได้ แล้วจะมาเสียใจทีหลังไม่ได้นะ" เขาทิ้งท้าย พี่บีเป็นหนุ่มนักล่าตัวอันตรายสำหรับสาวๆ ชัดเจนในใจฉันตลอดมา ดังนั้นการไปต่างจังหวัดตามลำพังกับเฟิร์นครั้งนี้ ฉันลุ้นระทึกอย่างช่วยไม่ได้ หากเขาทั้งคู่มีสัมพันธ์สวาทลึกซึ้ง ฉันจะต้องรู้สึกผิดกับเฟิร์นไหม? ฉันจะรู้สึกแย่บ้างหรือไม่ ที่อาจทำให้เธอเป็นเหยื่อ? จริงอยู่ พี่บีวาดภาพฝันสวยงามล่อให้สาวๆหลง แต่เขาทำมันเองมาตลอด โดยฉันไม่ได้มีส่วนด้วย กับเฟิร์น ฉันต่างหากที่เป็นคนกระตุ้นสัญชาติญาณดิบของเขาให้มันทำงาน ทั้งที่ตอนแรกเขาไม่ได้คิดสนใจในตัวเธอ? เวลานั้นฉันคิดอ้างกับตัวเอง หากทั้งคู่ก้าวล่วงมีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับฉัน เฟิร์นเองนั้น ไม่เคยเก็บกิริยา เธออยากได้พี่บี...ทั้งตัว ทั้งใจมากขนาดไหน ใครที่สนิทกับทั้งคู่ต่างรู้ดี บางทีความชั่วครอบใจ ฉันคิดไปว่า เฟิร์นน่าจะขอบใจฉันมากกว่า ที่ทำให้เธอสมหวังหลังจากรอมานานหลายเดือน ใจหนึ่งฉันอยากให้พี่บีเจอใครสักคนที่หยุดเขาได้ อีกใจหนึ่ง ฉันไม่อยากให้คนนั้นเป็นเฟิร์นเท่าไหร่... ไม่เหมือนตอนแรกที่คิดไว้เลย... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:40:32

ความคิดเห็นที่ 12 พี่บีลั้นลากลับมา ไม่มีอาการหนักใจใดๆ เฟิร์นเป็นปกติดี เคยพบ เคยส่งสินน้ำใจอย่างไร เธอทำอย่างเดิม ฉันเริ่มเป็นฝ่ายวิตก! พี่บียังคงเส้นคงวา รักษาระยะห่างและให้เวลาผสานความสนิทสนมคุ้นเคยกับเฟิร์น โดยไม่ยอมเล่าความรู้สึกให้ฉันฟัง "ยังไงเนี่ย เป็นไงมั่งอ่า" ฉันอดรนทนไม่ไหว ชิงถามขึ้นก่อน พี่บียักไหล่ "แบะ แบะ ถามอะไรเหรอจ้ะน้องมิ้ว" "ก็พี่กับเฟิร์นไง ไปถึงไหนกันแล้ว" "ถึงชะอำ หัวหิน แล้วกลับเมืองฟ้าอมรของเราไงคะ" พูดคะขา เจตนาคือกวนประสาท ฉันรู้ทัน "อย่ากวนโมโหน่า พี่รู้ว่ามิ้วพูดถึงอะไร  อะถามจริงๆก็ได้ เอ่อ...มีอะไรกันหรือเปล่า" "แหมถามอย่างกับเราเป็นแฟนกันเลยเนอะ หึงเหรอ?" เขาทำหน้าทะเล้นเป็นของแถม ฉันอึกอักทำพิพักพิพ่วน "อือ...หึง" อ้อมแอ้มตอบแผ่วเบา ก้มหน้าไม่สบสายตาคล้ายกำลังเขินอาย ทำเอาพี่บีอึ้ง ตะลึงพรึงเพริด คงต้องใช้เวลาตั้งสติหลายนาที ก่อนที่บรรยากาศจะอึดอัดกว่านั้น ฉันเป็นฝ่ายกลั้นไม่อยู "กร๊ากกกกกก เชื่อด้วยเหรอ" หัวเราะน้ำตาไหลเลยล่ะ "ชอบแกล้งมิ้วดีนัก โดนซะมั่ง ดูหน้าตัวเองดิ อย่างกับโดนผีหลอก มิ้วไม่ใช่ผีนะพี่ อย่าเหวอดิ" ฉันหัวเราะจนตัวโยน "ไอ้ @#$%^&**(;><" ตั้งสติได้ พี่บีหน้าแดงก่ำ คงทั้งโกรธทั้งเขิน ที่ถูกฉันล้อเล่นเอาคืนบ้าง "ก็บอกมาซิ ว่าไปถึงไหนแล้ว" กลับมาคำถามเดิม "อยากรู้เรื่องชาวบ้านขนาดนี้เลยนะมิ้ว ไม่มีอะไรโว้ย เที่ยวเล่นชิลๆเฉยๆ ไม่ได้เอากัน พอใจหรือยัง" เขากัดฟันตอบ "ทำไมล่ะ เขาไม่รุก เลยไม่อยากเริ่ม กลัวตัวเองทิ้งเขาแล้วจะกลายเป็นฝ่ายผิดต่อไปใช่มั้ย" พูดอย่างคนทันกัน "ก็ไม่เชิงหรอก ไหนมิ้วบอกว่ารู้จักพี่ดีไง" เขาเป็นฝ่ายย้อนถาม จับจ้องเหมือนทดสอบฉัน "อืม...ถ้าเขาไม่เริ่มก่อน ส่วนใหญ่พี่จะถนอมคนที่พี่รัก ไม่แตะไม่ต้องเกินงาม และ พี่จะไม่ยุ่งกับผู้หญิงที่อาจสร้างปัญหาในอนาคต มีแค่สองอย่างนี้" หลังจากคิดใคร่ครวญ ฉันตอบเขาไปแบบนั้น "แล้วเฟิร์นเป็นคนที่พี่รักหรือคนที่พี่ไม่อยากยุ่งล่ะ" ฉันไม่ยอมแพ้ในการหาคำตอบให้ได้ "มิ้วยอมแพ้เกมของเราก่อนดิ แล้วพี่จะตอบ" น้ำเสียงของเขาไม่มีวี่แววอยากเอาชนะ ฉันนิ่งคิดทบทวน "ไม่...มิ้วไม่ยอมแพ้ เล่นต่อเถอะ อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะจบแบบไหน" เขาถอนหายใจ "มิ้ว ระวังนะคนที่เสียใจจะเป็นมิ้ว" ฉันไม่เคยเห็นเขาดูหนักใจ จนเอ่ยเตือนกันขนาดนี้มาก่อนเลย "เกมบ้าๆบอๆ ที่มิ้วอยากให้พี่เล่นเนี่ย ถามตัวเองดูดีมั้ย มิ้วต้องการอะไรกันแน่" เขาไม่เคยใช้คำถามจริงจังแบบนี้กับฉัน "ถ้าพี่บีรู้ว่ามิ้วจะเสียใจ พี่จะยังทำไหม..." ฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา เราต่างนิ่งอยู่ในความคิดของตัวเองหลายวินาที ในที่สุด ฉันเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบ "พี่ไม่ต้องห่วงหรอกว่ามิ้วจะเสียใจ มิ้วไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้ว" "พี่รู้ว่ามิ้วไม่เคยเสียใจ" เหมือนเขาจะตัดพ้อ แต่ฉันรู้ดีกว่านั้น... "ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ให้มันสุดๆไปเลยเถอะพี่บี" ฉันยืนกรานว่าเราต้องได้บทสรุปของ"เกม" จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:41:18

ความคิดเห็นที่ 13 เฟิร์นและพี่บี คบหากันเหมือนอย่างที่พี่บีคบหาหญิงสาวคนอื่นๆ ระดับความสัมพันธ์ที่พี่บีมีให้เฟิร์นคือเพื่อนรู้ใจ เอาไว้ควงเที่ยวเล่น ไปไหนต่อไหนตามแต่อารมณ์จะพาไป พี่บีรายงานฉันถึงความเคลื่อนไหวตลอด เพราะมันคือข้อตกลง ในเกมของเรา ฉันยอมรับว่าเมื่อเข้าสู่เดือนที่ห้า ที่ดูเหมือนว่าอะไรๆจะไม่คืบหน้าเอาเสียเลย ฉันเริ่มเบื่อ ที่ต้องฟังเรื่องซ้ำซาก พาเฟิร์นไปกินข้าว ดูหนัง เที่ยวผับนั้น นี้ เฟิร์นส่งขนมร้านโปรดมาให้ เฟิร์นไปเป็นเพื่อนเลือกซื้อเสื้อผ้า เฟิร์นหาตั๋วคอนเสิร์ตให้ เซอร์ไพร้ส์ด้วยการให้ของที่พี่บีตามหาเพื่อสะสม ฯลฯ ฉันทนๆฟังบื้อใบ้ไปอย่างนั้น ทั้งที่อยากถามใจจะขาด ตกลงจะคบเฟิร์นไปอย่างนี้ใช่ไหม? จะค่อยๆดูใจไปเรื่อยๆ เหนื่อยเพลียก็ยังไปนอนกับหญิงอื่น นี่คือพี่บี พี่บีที่ไม่มีวันเปลี่ยนใช่หรือไม่? ฉันต้องทนเห็นพี่บีทำอย่างนี้เป็นอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่? แต่ฉันก็ไม่ถาม ความรู้สึกบางอย่างบอกตัวเองว่าไม่ควรรู้ ฉันไม่ควรต้องรับรู้เรื่องระหว่างเขากับเฟิร์น มันใช่กลไกในการป้องกันตัวของฉันหรือไม่? ฉันเคยคิดถามตัวเอง หากฉันชอบพี่บี ทำไมฉันไม่รู้สึกเสียใจ เสียดาย เมื่อเขาไปนอนกับคนอื่น ทำไมฉันไม่เจ็บปวดหรือฟูมฟาย เมื่อฉันรู้ว่าเขาทำเรื่องเลวร้ายยำยำไม่ว่าจะหนักหนาขนาดไหน ทั้งที่โดยนิสัยตอนนั้น ฉันเป็นพวกแยกถูกผิด แยกดำขาวชัดเจนจนแทบทำเป็นไม่รู้จักสีเทา ฉันตำหนิประนามพี่บีอย่างไม่เกรงใจ แต่ไม่เคยห้ามพี่บีไม่ให้ทำ ฉันกำลังทำบ้าอะไรอยู่... หลังจากที่เขาตั้งคำถาม "มิ้วต้องการอะไรที่บังคับให้พี่เล่นเกมนี้" ฉันไม่พบคำตอบ หรือ ที่จริงฉันไม่กล้าตอบตัวเอง ฉันเฝ้าถามตัวเองเกี่ยวกับความรู้สึกที่มีให้เขา ฉันมองหาคำตอบให้คำถามอย่างวกวนสับสนและรู้สึกเจ็บปวดอย่างอธิบายไม่ถูก มีหลายสิ่งที่พบโดยไม่คาด ที่เพิ่มมาอย่างประหลาด และมันเริ่มมากขึ้นๆ โดยไม่รู้ตัว ฉันกำลังรู้สึกกับพี่บีเกินไป จนคิดผลักไสเขาให้คนอื่น นั่นเพราะฉันไม่กล้ายอมรับความรู้สึกตัวเองใช่หรือไม่? ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่ว่าไม่ห้ามที่เขาทำสิ่งชั่วร้าย นั่นเพราะฉันหวงเขา ฉันคิดว่าหากเขาดีกว่านี้ ฉันจะไม่มีค่าใช่ไหม? ทั้งหมดคือสาเหตุที่ฉันนึกชิงชังรังเกียจตัวเองอยู่อย่างนี้ ใช่หรือเปล่า? ในความสับสนงุนงง หาทางลงให้ตัวเองไม่ได้ เสียงใครบางคนลอยเข้ามาในหัว "มิ้ว เธอเป็นพวกตั้งกำแพงสูงมาก ระวังนะมันจะปิดเธอจากทุกอย่าง กระทั่งจากความรู้สึกตัวเอง" ใครกันที่พูดประโยคนี้กับฉัน คนนั้นใช่ฟ้า เพื่อนสาวที่ฉันรักและไว้ใจเป็นคนพูดหรือไม่? ความดื้อรั้นถือดี ที่เป็นเหมือนนิสัยฝังลึกของตัวเองมาแต่กำเนิด ทำให้ฉันปิดความสนใจตัวเองและทุกคำถาม-ตอบที่จะเป็นเหตุให้ฉันต้องว้าวุ่นลงทันที ฉันกำลังจะทำอย่างที่ชอบทำในช่วงวัยนั้น นั่นคือ "หนี" ไปให้พ้น จากทุกสิ่งทุกอย่างที่คือหนทางสร้างความลำบากใจ ชีวิตไม่ใช่นิยาย ไม่มีเรื่องง่ายในบททดสอบหัวใจและการใช้ชีวิต ชีวิตอาจเป็นของฉัน แต่มันไม่ได้หมายความว่า ฉันจะตัดสินใจทำอะไรก็ได้โดยไม่มีข้อแม้ ฉันรู้ทันเขามากขนาดไหน เขารู้ใจฉันไม่น้อยไปกว่ากัน และฉันรู้ เขาไม่ได้เล่นในเกมที่ฉันกำหนดมานานแล้ว เขากำลังเล่นเกมของเขา... เกมที่เดิมพันสูง เร้าใจ และเขาอยากได้ชัยชนะที่มากกว่าเกมโง่ๆ ปัญญาอ่อนของฉันหลายช่วงตัว... หรือถ้าจะพูดให้ถูก ฉันถูกกำหนดให้เล่นเกมของเขามานานเท่าไหร่แล้วนะ ............ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:43:27

ความคิดเห็นที่ 14 แม้ฉันจะเป็นคนที่ชอบทำตัวเป็นกูรูผู้รู้แจ้ง ชอบเป็นที่ปรึกษาให้กับชาวบ้าน แต่ในทางกลับกัน ฉันเป็นคนไม่พูดความรู้สึกของตัวเองเลย ไม่ว่าจะสนิทหรือเชื่อใจขนาดไหน ฉันไม่ชอบให้ใครรู้ฉัน ฉันมันมนุษย์ผู้หญิงเก็บกดดีๆนี่เอง... ขีดเส้นให้ตัวเองเดิน สร้างกำแพงขังตัวเองไว้ ขุดหลุมฝังกลบความรู้สึกลึกลับในใจ แล้วบอกใครต่อใคร ฉันเป็นประเภท "โลกส่วนตัวสูง" เข้าถึงยาก เข้าใจไม่ง่าย และอะไรต่ออะไรที่จะสรรหาคำมากีดกันตัวเอง วันนี้เมื่อนึกย้อนกลับไป ฉันมันก็แค่เด็กสาวขี้ขลาดอ่อนไหว เก่งในการสร้างภาพแกร่ง... ช่างเขลาสิ้นดี! เงื่อนไขและแผนการณ์หลายอย่างฉันวางมันไว้เงียบเชียบเพียงลำพัง ความตั้งใจคือ ขออยู่ห่างจากพี่บีที่สุด ยอมรับกับตัวเองว่ากลัว...ฉันกลัวความรู้สึกที่มีต่อเขา กลัวที่จะต้องผิดหวังจับจิตจับใจ การยอมรับตัวเองคงเป็นความกล้าหาญที่สุดในตอนนั้นแล้วกระมัง เพราะฉันไม่เคยบอกใครจนถึงวันนี้... พี่บียังคงใช้ชีวิตเหมือนไม่รู้ความคิดฉัน จนวันหนึ่ง เฟิร์นโทร.หาฉัน มันเป็นความตื่นเต้นเหลือเกิน "มิ้วคะ พี่บีเขาชอบเราหรือเปล่า" เฟิร์นถามทะลุขั้วหัวใจ "เอ่อ...ทำไมเฟิร์นถามอย่างนี้ล่ะ" "ไม่รู้ซิ พี่เขาก็ดีกับเราทุกอย่างนะ แต่...บอกไม่ถูกอะ เขาเหมือนกั๊กๆยังไงก็ไม่รู้" เฟิร์นเริ่มเกริ่น "คือ ถ้าคนไม่สนิทกัน คงคิดว่าเขาเป็นเกย์มั้ง แหะ แหะ มิ้วอย่าหาว่าเราลามกนะ" เธอออกตัว "ขนาดไปต่างจังหวัดด้วยกันตั้งหลายครั้ง เขายังไม่...อ่า อะไรกับเราเลยง่ะ" ฉันลอบถอนหายใจ ไม่ใช่โล่งอก แต่เพราะรู้สึกล้าเหลือเกิน "พี่เขาคงชอบเฟิร์นมากนั่นแหละจ้ะ เขาเจอผู้หญิงมาเยอะ จนเรื่องอย่างว่าไม่ใช่ความสนใจแรกของเขาแล้ว" ฉันตอบไป แม้อยากบอกเฟิร์นแทบตาย เฟิร์นโชคดีเท่าไหร่แล้ว ที่เขาไม่ทำอะไร ไม่เช่นนั้นเฟิร์นอาจโชคร้ายเป็นแค่ของเล่นอีกชิ้น "แต่มันยังไงก็ไม่รู้อ่ะมิ้ว เราไม่ได้ถือเรื่องอย่างนั้นเท่าไหร่นะ เพราะเฟิร์นคิดว่า คนรักกันมันต้องอยากแตะต้องสัมผัสกันไม่ใช่เหรอ แต่พี่เขาไม่เลยอ่ะ หรือเขามีคนอื่น?" เฟิร์นก็เหมือนผู้หญิงส่วนใหญ่บนโลกนี้ สัญชาติญาณของเธอทำงานได้ดีในการจับผิดผู้ชายที่พึงใจ "ถ้าเขามีคนอื่น มิ้วบอกเราได้มั้ย ถ้าเขายังไม่มีใครจริงจัง มันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเฟิร์นนะ" เฟิร์นแสดงความใจกว้าง ฉันรู้สึกได้ว่าเฟิร์นกำลังฝากฉันไปบอกเขา "ได้จ้ะ แล้วมิ้วจะบอกนะ" ฉันพูดเป็นสัญญาณให้รู้ฉันเข้าใจ ว่าเธอต้องการอะไร จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:44:31

ความคิดเห็นที่ 15 หลังจากวางสายเฟิร์น ฉันไปพบพี่บีที่ออฟฟิศ บอกข่าวเล่าแจ้งครบถ้วนกระบวนความ เหมือนที่ทำมาตลอด "อืม..." เขาแสดงการรับรู้เท่านี้ "แค่เนี้ย จะไม่พูดอะไรต่อเหรอ?" ให้รู้สึกขัดใจที่เขาไม่รู้ร้อนรู้หนาว "อ้าว...ก็จะให้บอกยังไง หรือ บอกว่าได้เดี๋ยวจะนัดเฟิร์นไปนอนด้วย" เขาพูดโดยไม่สบตา "หรือ จะให้พี่พูดกับมิ้วให้ไปบอกเขาว่าพี่มีคนอื่น" จับอารมณ์จากน้ำเสียงเขาไม่ถูกเลย "ก็เออน่ะสิ จะให้มิ้วบอกเขาว่าไงล่ะ ถ้าเกิดเขาโทร.มาถามจะให้ตอบยังไง" ฉันขึ้นเสียง "อยากตอบอะไรก็ตอบไปเหอะ สนใจอะไรนักหนาวะ" เขาแสดงอาการหงุดหงิดพูดเสียงดังตอบกลับ "อ้าวเฮ้ย ทำไมพูดงี้ล่ะ เรื่องอะไรมาลงกับมิ้ว ถ้าแบบนี้ไม่ต้องพูดกันอีกแล้ว อยากทำอะไรก็เชิญ" ฉันกระแทกเสียงเหลืออด "เกมของมิ้วไม่ใช่เหรอ อยากให้ทำอะไรก็บอกมา" เขาโต้กลับทันควัน "มันไม่ใช่เกมมาตั้งนานแล้วพี่บี อย่ามาอ้าง พี่ชอบเขาพี่ก็รู้ดีอยู่แก่ใจ พี่จะหนีความรู้สึกตัวเองทำไม" ฉันเตรียมจะเดินหนีจาก "ใครกันแน่ที่หนี ใครกันแน่ที่อ้าง อย่าคิดนะว่าไม่รู้ มิ้วคิดจะทำอะไร คิดเหรอว่าพี่ไม่รู้" เขาตะโกนและหยุดฉันได้ "พี่รู้อะไร พี่ไม่เคยรู้อะไรหรอก พอเหอะเกมบ้าๆบอๆนั่นน่ะ มิ้วยอมแพ้" แต่ฉันไม่ยอมลดการต่อความ "มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอมิ้ว คิดว่าล้มกระดานแล้วเดินหนีได้ง่ายๆเลยเหรอ?" เขาเป็นฝ่ายคุกคามคาดคั้น "แล้วจะให้ทำยังไง" รู้สึกเหนื่อยล้ากับการปะทะวาจาครั้งนี้ จนอยากกลายเป็นอากาศธาตุแล้วหายไปไร้ร่องรอย "ไปต่างจังหวัดกับพี่!!!" เขาพูดเสียงหนักแน่น ฉันชะงัก หันกลับจ้องดวงตาเด็ดเดี่ยวคมกล้า "ไม่ไป ทำไมต้องไป มิ้วไม่ใช่ผู้หญิงของพี่บีนะ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า" พูดเหมือนตอกย้ำตัวเองมากกว่า "ใครบอกว่ามิ้วไม่ใช่ผู้หญิงของพี่ ไม่มองดูล่ะว่าตอนนี้มิ้วมีใครมั้ย" เขานิ่งมากตอนพูดประโยคปวดใจนี้ "หมายความว่าไง" ฉันอยากกระโจนขย้ำคนตรงหน้าให้หายวับไปกับตา "ไปต่างจังหวัดกับพี่...แล้วพี่จะบอก" เขาย้ำคำ "ไม่ไปโว้ย..." ฉันตะโกนใส่หน้าแบบไม่เหลือความเกรงใจ แต่ไม่อาจทำให้เขาสะเทือนได้ "ทำไม...กลัวอะไร พี่ไม่รังแกผู้หญิงแน่ๆ ไม่ต้องกลัวหรอก" เขาไม่ได้หว่านล้อม แค่นิ่งดุจเดิม "พี่บีต้องการอะไร ทำไมต้องทำแบบนี้กับมิ้ว พี่รู้มั้ย พี่กำลังจะทำให้ทุกอย่างมันพัง" ฉันอ่อนแรงเหลือทน "แล้วถ้าพี่ไม่ทำ มิ้วคิดว่ามันไม่พังเหรอ...ระหว่างที่ทำแล้วมันพัง กับไม่ทำมันก็พังอยู่ดี มิ้วคิดว่าเรามีทางเลือกเท่าไหร่" ฉันส่ายหน้าไม่เห็นด้วย แต่ก็จนใจจะหาคำพูดที่สามารถทำทุกอย่างลุล่วงไปได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? "ไปกับพี่เถอะมิ้ว เราเป็นแบบนี้ไม่ได้แล้ว มิ้วรู้ไม่ใช่เหรอ" เขากลับมาอ่อนโยนอย่างที่คุ้นเคย "มันมีวิธีที่ง่ายกว่านั้นตั้งเยอะนะพี่บี" ฉันรำพึงแผ่วเบา "พี่รู้ว่ามันมีวิธีที่ง่ายกว่า แต่มันไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด ทำให้มันสุดไปเลยอย่างที่มิ้วเคยพูดกับพี่ มิ้วทำได้มั้ย" "มิ้วไม่อยากรู้ใจตัวเองให้ชัดบ้างเหรอ ให้โอกาสตัวเองให้โอกาสพี่ มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว" เขาหยุดนิ่งแล้วพูดต่อ "พี่ขอร้องนะมิ้ว" หากจะบอกว่าน้ำเสียงนั้นไม่ต่างจากอ้อนวอน คิดว่าฉันเข้าใจไม่ผิดนัก จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:45:40

ความคิดเห็นที่ 16 "อืมได้ มิ้วไปกับพี่ก็ได้..." ฉันตัดสินใจแล้วเช่นกัน "แต่พี่ต้องบอกมิ้วก่อน พี่รู้สึกยังไงกับเฟิร์น" จบประโยคฉัน เขาหัวเราะเสียงดัง ........... "ไม่เคยรู้สึกอะไรเลยนอกจากเขาน่ากลัว" นี่ฉันตัดสินใจพลาดหรือเปล่าหนอ นี่ยังใช่เกมอยู่หรือไม่ ที่รู้สึกอยู่นี้มันคืออะไร? ตกปากรับคำเขาไปแล้ว เหลือแค่ต้องฮึดสู้กับใจตัว ไปก็ไปวะ...จะรอดจะหลุด วัดกันไปให้มันสุดๆไปเลย ลุยเลยมิ้ว เอาให้ได้เสีย ฉันสร้างความหึกเหิมให้ตัวเอง ฉันบอกเขาว่า ฉันอยากให้แยกกันเดินทาง "ทำไม" ไม่แปลกใจที่เขาถาม "เผื่อพี่ไม่ได้ดั่งใจ มิ้วจะได้กลับเลยไม่ต้องง้อ" ฉันตอบตามจริง เขาหัวเราะ "พี่คงยอมไม่ได้ อันตรายเกินไป ขับรถทางไกลคนเดียว มิ้วไม่ต้องห่วง พี่ไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง ยิ่งกับมิ้วพี่รับประกัน" "อย่ามาทำทะลึ่ง" ทำเสียงเขียว ทั้งที่ใจหล่นลงไปที่ตาตุ่มหวั่นในคำพูดหยอกล้อแฝงนัยชนิดนั้น ระหว่างการเดินทาง ฉันพยายามทำตัวให้เป็นปกติ แสร้งว่าเรากำลังจะไปดูหนังกินข้าวอย่างวันเก่าที่ผ่านมา ที่ที่เราไป ไกลกว่าที่ฉันคิดไว้มาก และถูกต้องแล้วที่เขาไม่ให้ฉันทำเก่งขับรถมาเอง การเดินทางยากกว่าที่ฉันคาดไว้  ดังนั้นหากต้องการจะกลับ ยังคงต้องง้อเขาอยู่ดี "นี่วางแผนไว้ใช่มั้ยเนี่ย พามาเกาะไกลขนาดนี้ กะฆ่าหมกป่าเลยหรือเปล่า" ฉันแสร้งพูดขำขัน เขาแค่หัวเราะเบาๆ ไม่เอ่ยคำ เรื่องกังวลเรื่องที่สอง มันไม่ใช่ห้องพักเหมือนโรงแรมทั่วไป เขาจองที่พักที่เป็นแบบรีสอร์ต เป็นกระท่อมหลังน้อยๆโดดเดี่ยว ทุกหลังแยกจากกัน และมีเพียงห้องนอนเดียว!!! เมื่อประตูบ้านพักเปิดออก ความสวยงามสะอาดสะอ้าน ไม่อาจทำให้ฉันคลายใจได้เลย ห้องพักสวยงามกระทัดรัด ประกอบด้วยโต๊ะกลางที่เรียกว่า coffee table และ อาร์มแชร์หนานุ่มเข้าคู่กัน โต๊ะแบบสำนักงานเข้าชุดเก้าอี้ ตู้เย็น ทีวี โคมไฟ ฯลฯ สำคัญคือเตียงขนาดใหญ่อลังการตระหง่านกลางห้อง โชคดีที่วันนั้นร้อน เขาคงเข้าใจว่าเหงื่อที่ไหลทะลักมาจากอากาศ ไม่ใช่จากใจที่แทบไหม้เพราะเครียด! ฉันก้าวขาเข้าไปในห้อง มองทุกอย่างเก้ๆกังๆ ไม่รู้จะเริ่มจัดวางตัวเองไว้ตรงส่วนใหนของห้อง ฉันลอบสังเกตสีหน้ายิ้มขันของเขา ยิ่งทำให้ใจขุ่นมัว มันเหมือนเขาตั้งใจพาฉันมาเชือด!!! "ไม่เอาห้องนี้อ่ะ" ฉันออกอาการงอแง "ไม่มีให้เลือก ที่นี่มีแต่แบบนี้เต็มแล้วด้วย ถ้าไม่ใช่ที่นี่ต้องเรียกรถไปอีกไกล และไม่รู้ว่าปลอดภัยหรือจะว่างมั้ย?" เขาตอบเรื่อยๆ เขาคงเห็นความเครียดของฉัน จึงพูดลอยๆ "เลือกเอาจะนอนเตียงหรือที่นอนเสริม" ดูเหมือนเป็นความกรุณา "เตียง" พูดแล้วก็นึกขึ้นได้ "เดี๋ยวพี่บี นี่เราต้องอยู่กี่คืน" พลาดเยอะมาก เพราะไม่คิดว่าเขาจะพามาไกลขนาดนี้ ทุกทีก็เห็น พัทยา หัวหิน หัวหิน พัทยานี่หว่า ใครจะไปรู้จะเป็นแบบนี้ ไม่นึกระแวงจะถามซะด้วยซิ "สามคืน" แม่จ้าว กรูเสร็จแหง เอ..เสร็จดี หรือไม่เสร็จดี นั่นซิ น่าคิด โอ้ย... หัวสมองหมุนคว้างไปหมด "ไม่ได้หรอก มิ้วเตรียมเสื้อผ้ามาแค่คืนเดียว" ฉันค้านด้วยความจริง "ไม่เป็นไร พี่เตรียมมาให้แล้ว" ค่อยยังชั่ว เฮ้ย ได้ไง อะไรวะ ฉันคิดในใจ  "มืออาชีพว่ะ" เขาตอบเหมือนรู้ทันขยิบตาให้อีกด้วย ตลอดเวลาที่ฉันทำตัวปัญญาเตี้ยเอ๋อแดรกนั้น พี่บีสาละวนจัดสัมภาระเข้าที่เข้าทาง กว่าจะรู้ตัว เขาก็ทำทุกอย่างเสร็จแล้ว มืออาชีพ มีอาชีพเป็นเสือผู้หญิงจริงๆใช่มั้ยนี่ อะไรมันจะแคล่วคล่องว่องไวขนาดนั้น ตายแน่ ตายแน่มิ้วเอ๋ย ทำไมกรูพาตัวเองมาซวยอย่างนี้ หรือดี หรือยังไง โอ้ย อยากหายตัวได้จริงๆ รำพันหวั่นในใจ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:46:39

ความคิดเห็นที่ 17 เมื่อเสร็จจากการจัดสัมภาระเขาหันมาถาม "หิวหรือยัง" เพิ่งนึกขึ้นได้ นี่จะบ่ายสามรอมร่อ เขาไม่รอคำตอบ "พี่หิวแล้ว สั่งอะไรมากิน หรือจะเดินไปกิน" ฉันตอบว่าเดินไป ออกห่างจากห้องได้มากที่สุด นานที่สุด คิดว่ามันน่าจะช่วยให้หายเครียดได้นิดหน่อยก็ยังดี ฉันไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาแล้ว เป็นสาวเต็มตัว ผ่านประสบการณ์มีคู่รักมีแฟน มีอะไรต่ออะไรมาบ้าง แต่ที่ผ่านมามันไม่เหมือนกันกับตอนนี้ นั่นคู่รักแฟนเรา การอยู่ด้วยกันตามลำพังเป็นไปตามธรรมชาติ พี่บีไม่ใช่คู่รัก อันนั้นชัดเจน แต่เขาเป็นอะไรกับมิ้วตอนนี้ล่ะ แค่คำถามง่ายๆ ชวนให้ง่อยกินได้แล้วนะ ฉันอาจชอบเขา แต่ก็ยังไม่แน่ใจ ที่จริงแท้คือไม่เคยคิดเคยเตรียมว่าจะต้องชิดใกล้กันกว่าที่เป็นอยู่เลย ก่อนนั้นเราเคยเดทกันก็จริง แต่เป็นเพียงไปกินข้าว เดินเล่นช้อปปิ้ง ไม่ใช่การอยู่ตามลำพังในที่รโหฐาน ระหว่างฉันกับเขา เป็นครั้งแรกของเราจริงๆ ซ้ำยังไม่ใช่แฟนกันเสียด้วย ยิ่งคิดฉันยิ่งกลุ้มใจ ที่ตัดสินใจมากับเขาครั้งนี้ เพราะไม่นึกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น คิดเพียงว่าจะมาแก้ปัญหาคาใจ เพียงแค่นั้นจริงๆ จึงไม่รู้จะวางตัวอย่างไร ทุกอย่างประดักประเดิด แทบไม่มีช่องเปิดให้หายใจสะดวก จะเอาตัวรอดอย่างไร โดยไม่ตกไปเป็นเหยื่อหรือผู้หญิงอีกคนของเขา น่าหนักใจยิ่งนัก อาหารมื้อบ่ายวันนั้น ฉันจึงเขี่ยมันไปมา "ไม่ต้องทำเหมือนพี่หลอกมาฆ่าหรอกน่า ไม่มีอะไรเสียหน่อย" ตอนนี้ยังไม่มีไง แล้วคืนนี้ละ คืนต่อๆไปอีก มันจะออกมาแบบไหน คิดแล้วอยากจะร้องไห้กลับบ้าน ฉันเลือกนิ่งเงียบ ไม่ใช่แสร้งทำ แต่จนใจหาเรื่องมาสนทนา ยิ่งคิดๆไปให้รู้สึกว่าตัวเองด้อยปัญญาขนาดไหน "มิ้ว อย่าคิดมาก พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำให้มิ้วเสียใจ" เขาเอื้อมมาแตะหลังมือฉันแผ่วเบา น้ำเสียงอ่อนโยนจริงใจ จนฉันอยากถามกลับไป พี่สัญญากับมิ้วตลอดไปเลยได้มั้ย? แต่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้... จึงพยักหน้ารับเท่านั้น จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:47:53

ความคิดเห็นที่ 18 พี่บีพยายามชี้ชวนแนะนำสถานที่ เขาคงคิดวิธีให้ฉันผ่อนคลาย ซึ่งก็พอช่วยได้บ้าง เพราะที่นี่สวยมาก สายลม ต้นไม้ เกรียวคลื่น หาดทรายเนียนสะอาดสุดลูกหูลูกตา เงียบสงบไม่มีผู้คนพลุกพล่าน ใช้เวลาไม่นาน ฉันสามารถเอ็นจอยไปกับบรรยากาศที่เป็นดุจหาดสวรรค์ไม่ยากเลย เรานอนเล่นใต้ต้นไม้ใบเบาหย่อนใจ คุยกันไปสัพเพเหระ ทั้งที่พกความอยากรู้ พาความข้องใจมาเต็มสตรีม ถึงตอนนี้ฉันกลับไม่กล้าเอ่ย กลัวเสียบรรยากาศขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ฉันคิดในใจ อย่างน้อยเก็บเป็นความทรงจำที่ดีก็ไม่เลวร้ายหรอกมั้ง เพราะเราสนิทกันมาถึงตอนนี้ก็หลายปี เรื่องราวที่เล่าสู่กัน มีให้เลือกมากมาย คุยกันเพลินไป จนตะวันชิงพลบ "มิ้วไปอาบน้ำก่อนมั้ย เดี๋ยวค่อยมากินข้าวเย็น พี่จะนั่งเล่นที่นี่สักพัก" เขาเอ่ยอย่างรู้ใจ คงพอจับสังเกตได้ว่าฉันหวั่นการอยู่ในห้องกับเขามากขนาดไหน ฉันรีบคว้าโอกาสไว้ รีบเร่งเร็วรี่กลับห้องพักทันใด คราวนี้เมื่ออยู่คนเดียวตามลำพัง ฉันได้ถือโอกาสสำรวจห้องอย่างใจอยาก ห้องนี้ตกแต่งสวยงาม ใช้วัสดุอุปกรณ์ราคาแพง และฝีมือช่างประณีตแทบทุกจุด นั่นบอกได้ว่าราคาคงไม่ธรรมดา เปิดตู้เสื้อผ้า ฉันเห็นเขาจัดเข้าของเป็นระเบียบ มีชุดลำลองของผู้หญิงอยู่ 4 ชุด มีชุดนอนและชั้นในไซค์ฉันอีกด้วย โห...พี่บี สุดยอดมาก ฉันอุทานอยู่ในใจ ขนาดไม่ได้เห็นจะจะ ไม่ได้สัมผัส ยังคาดการณ์ได้เป๊ะขนาดนี้ นึกทึ่งชะมัด มิน่าสาวหลงหัวปักหัวปำเป็นสิบเป็นร้อย มิ้วจะเป็นหนึ่งในนั้นหรือไม่หนอ ฉันรำพันกับตัวเอง เขาไม่แตะต้องกระเป๋าของฉัน จึงต้องลงมือจัดการเอง แล้วรีบเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกายคลายเหนื่อยล้า จากนั้นไม่นาน ฉันปล่อยให้พี่บีจัดการธุระส่วนตัวตามลำพังบ้าง เมื่อถึงมื้อค่ำ เรากินและพูดคุยเล่นหัวกันใกล้เคียงกับเวลาปกติมากขี้นเรื่อยๆ พี่บี ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ส่วนฉันดื่มได้สบาย ปาร์ตี้เกิร์ลตัวน้อยๆ นั่นแหละคือฉันเอง คืนนั้นฉันไม่ดื่ม ใครๆก็รู้ แอลกอฮอล์ทำให้ความสามารถการขับขี่ต่ำ อ่า... ความสามารถควบคุมตัวเองต่ำ ฉันถ่วงเวลาอยู่ในห้องอาหาร จนถึงเวลาปิดให้บริการ ความพรั่นพรึงจู่โจมอีกครั้ง เอาละเหวย เอาละวา เอาละซิ เวลาที่รอคอยมาถึงจนได้ อกจะระเบิดแล้วเฟ้ยยยยยยย จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:48:53

ความคิดเห็นที่ 19 เวลาระทึกมาถึง พี่บีไล่ให้ฉันไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนเขาปูที่นอนเสริมข้างเตียง แอบคิดสงสัย ทำไมไม่ให้พนักงานจัดการ หรือเขาหวังฟลุกสิ่งใดหรือเปล่านี่? ฉันคลานขึ้นเตียงด้านที่ห่างจากเขาแล้วคลุมโปง ตั้งใจจะยุติอิริยาบททุกชนิดในตอนนี้ ไม่นานเท่าไหร่ ได้ยินเสียงเขาล้มตัวลงนอน และอีกไม่กี่นาที ฉันได้ยินเสียงลมหายสม่ำเสมอ เขาคงหลับแล้ว แทนที่จะคลายใจ ฉันกลับหลับไม่ลง นึกสงสัยในหลายๆเรื่อง อีกทั้งแปลกที่ การทำใจหลับง่ายๆ ไม่สะดวกดายอย่างหวัง "มิ้วนอนไม่หลับเหรอ" เขาถามทำลายความเงียบ ฉันนิ่งไม่ตอบรับ ใจเต้นโครมครามจนกลัวเขาจะได้ยิน "เปิดทีวีเป็นเพื่อนก็ได้นะ พี่นอนได้" เขาเอ่ยขึ้นมาอย่างมีน้ำใจ ฉันรู้สึกดีขึ้นมาทันใด "พี่บี นอนคุยกันได้มั้ย พี่เหนื่อยมากหรือเปล่า" เสียงเขาขยับตัว "มิ้วหมายถึง นอนที่ใครที่มันนะ" ฉันรีบพูด เขาหัวเราะตอบรับ "รู้น่า แหม จะระแวงไปถึงไหนแม่คุณ ทำอย่างกับเราเป็นคนแปลกหน้า" "ขยับมานอนฝั่งนี้ดีกว่ามั้ย ดึกแล้ว จะได้ไม่ต้องใช้เสียงดัง" เขาว่า ฉันเห็นด้วยจึงทำตาม "ทำไมพี่บีไม่ชอบเฟิร์นล่ะ" ฉันยิงคำถามที่ค้างคา "พี่ไม่เคยคิดชอบเขามาแต่แรกแล้ว มิ้วแหละทำให้เรื่องมันยาว" เขากล่าวเรียบๆ ไม่ใช่การตำหนิ "ทำไมล่ะ" ฉันไม่ยอมหยุดสงสัย "บอกไม่ถูก พี่ว่าเขาแปลกๆ" เขาตอบ "มิ้วว่าเขาชอบพี่มากนะ รวยด้วย สวยด้วย ทำไมพี่ไม่ชอบเขา พี่สิแปลกคน" ความกังขาไม่หมดไปง่ายๆ "รวยไม่อยู่ในความคิดอยู่แล้วมิ้วก็รู้ สวยเหรอ อืม...คนสวยเจอมาเยอะแยะ" เขาพูดพลางหัวเราะ "รู้ย่ะ ไม่ต้องบอก" ฉันอดหมั่นไส้ไม่ได้ "หึง เหรอ" เขาหัวเราะอีกแล้ว "ไม่อ่ะ" ฉันตอบ "ทำไมไม่หึงล่ะ" เขากล้าถาม เพราะหลงตัวเอง หรือฉันทำอะไรให้เขาคิดอย่างนั้นกันนะ "จะหึงทำไม พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับมิ้วสักหน่อย" ฉันพูดความจริงและย้ำตัวเองอีกแล้ว "คนอื่นไม่มีใครเขาคิดอย่างนั้นนะ...มิ้วไม่รู้เหรอ" เขาย้อนคำถาม "เรื่องของคนอื่นซิ ไม่เกี่ยวกับมิ้วนี่" ... "อืม...มิ้วไม่คิดจริงๆนี่นะ" ฉันเดาน้ำเสียงคนพูดไม่ออก “คงไม่รู้ล่ะซิ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เพราะคนเขาคิดว่ามิ้วเป็นแฟนพี่ หึหึ” คราวนี้เขาพูดทีเล่นทีจริง “พี่น่ากลัวตายละ มิ้วไม่เชื่อหรอก คนโง่เท่านั้นแหละที่คิด” ฉันว่า และเขาหัวเราะเบาๆตอบกลับ ฉันไม่อยากเชื่อจริงๆ แม้เคยนึกสงสัยอยู่บ้าง แต่ใครๆก็เห็นเขาควงหญิงสาวมากหน้าหลายตา ไม่น่าจะคิดกันได้ว่าฉันจะเป็นอีกสาวหนึ่งของเขา หรือเพราะฉันอีโก้มากไป จึงประมาณตัวสูงส่งกว่าคนอื่นๆ หรือว่าเขาไม่เคยปฏิเสธเมื่อมีใครถามไถ่ นี่เขากำลังปั่นหัวฉันอยู่หรืออย่างไรกันหนอ? จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:49:46

ความคิดเห็นที่ 20 "แล้วทำไมมิ้วไม่มีแฟนล่ะ" เอ...นี่เขาจะล้วงไส้ฉัน แทนฉันจะไต่สวนเขาหรือนี่ "ยังไม่เจอคนถูกใจไง ถามมาได้" ฉันตอบตรงๆโดยไม่ต้องคิด "ไม่เจอคนถูกใจ กลัวอะไรหรือเปล่า" เหมือนเขาจะตะล่อมถาม "ไม่กลัวขนาดนั้นหรอก แต่ไม่เสี่ยงดีที่สุด" ฉันยืนยันตามนิสัยคนมั่นใจในตัวเอง "พี่คงเลวมากเนอะในสายตามิ้ว" อยู่ดีๆ เขาพูดแบบนี้ ฉันต้องคิดคำตอบให้ดี "ก็พอดูอยู่นะพี่บี" "555 อ้อมบ้าง รักษาน้ำใจบ้างก็ได้ ตอนนี้เสียเปรียบอยู่นะ" ฉันคุ้นกับน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของเขานัก "พี่บีสัญญาแล้ว" ฉันตอบซื่อๆ เพราะอันที่จริงฉันค่อนข้างไว้ใจเขา นั่นเพราะเรารู้จักกันมานานนี่นา "มิ้วรู้ได้ไงว่าพี่สัญญาจะไม่ทำให้มิ้วเสียใจ พี่หมายถึงเรื่องไหน" คำถามชวนหวั่นใจ แต่ฉันไม่ต้องรอลุ้นนาน เขาขยับตัวมาเกาะที่ขอบเตียงใหญ่ ยื่นหน้าเข้าหาห่างจากฉันไม่เกินคืบ อกใจฉันหวิวไหวขึ้นมาทันที "อย่าเล่นแบบนี้ มิ้วไม่ชอบ" ทำเสียงแข็งดุเขา ทั้งๆที่ใจเต้นไม่เป็นส่ำ เขาเอื้อมมือมาหยิกแก้มฉันเบาๆ แล้วบอก "พี่ไม่ทำอะไรหรอกนอนเถอะดึกแล้ว ยังมีเวลา" คำว่ายังมีเวลานี่แหละ จะพานอนไม่หลับ แต่สถานะการณ์ไม่สู้ดี ฉันจึงพลิกตัวหนีเหมือนจะว่าง่าย ตาย ตายแน่ๆกรู อันนี้เขาเรียกจั่วหัวหนังตัวอย่างใช่มั้ยนี่ ? ร้องเสียงดังคร่ำครวญในใจ แทนที่จะรู้สึกกลัว ทำไมมันกลับใจสั่นหวิวๆแปลกๆแบบนี้นะ สั่นสู้ หรือสั่นหนีกันหนอ ไม่ว่าจะคิดสู้หรือหนี คืนนั้น ฉันข่มตาหลับจนได้ และเพราะความเหนื่อยอ่อนฉันจึงนอนเหมือนซ้อมตาย สายโด่งได้ที่ เมื่อฉันตื่น พี่บีไม่อยู่แล้ว คาดว่าเขาคงออกไปเดินเล่น ... ฉันรู้สึกโล่งใจ ที่จะได้จัดการธุระส่วนตัวตามลำพัง พลางคิดไป เมื่อคืนนี้พูดอะไรกันบ้าง แล้วก็ให้นึกเขินตัวเองอยู่รำไร ขนาดไม่ใช่สาวน้อยนะนี่ ยังมีปฏิกิริยาขนาดนี้ ถ้าเป็นสาวไม่เคยต้องมือชาย มันจะเหลือมั้ย? แต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จ พอดีเวลาพี่บีกลับมา เขาทักทายฉัน และบอกว่าเราจะไปกินอาหารเช้า เขารอฉันกินพร้อมกัน เขาห่วงฉันเช่นนี้เสมอ เราพากันเดินเล่นสำรวจสถานที่ ฉันพบว่าที่แห่งนี้ น่าจะเป็นที่ได้รับความนิยมสำหรับคู่รัก คู่แต่งงานใหม่ เพราะส่วนใหญ่ควงแขนกระหนุงกระหนิงอิงแอบ มันก็น่าให้ฉอเลาะกันหรอกนะ สวยโรแมนติคซะขนาดนั้น แต่ฉันขัดเขิน และรู้สึกว่าบรรยากาศมันชักจะพาไปกันใหญ่ ขืนเห็นความหวานมากไป พาลจะโดนสะกดจิตคิดเลียนแบบชาวบ้านเขา จึงขอตัวกลับห้องพัก ปล่อยเขาเดินเล่นตามใจ แล้วฝังตัวเองไปกับหนังสือเล่มที่ติดตัวมา ซึ่งช่วยฉันคลายคับข้องอึดอัดใจได้มาก จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:52:11

ความคิดเห็นที่ 21 ตกเย็นเรากินอาหารและคุยเล่นกันเรื่อยเปื่อยเช่นคืนก่อน แต่ค่ำนี้พี่บีชวนกลับเร็วกว่าเมื่อวาน เขาบอกว่าอยากดูข่าว ตะหงิดใจ เคยสนใจข่าวกับเขาขนาดนี้เลยเหรอ? กระนั้นฉันไม่ท้วง เพราะห้องอาหารร้างคน ไม่น่าสนใจเลยเมื่อเป็นคืนที่สอง กลับมาถึงห้องพัก พี่บีเปิดทีวีดูข่าวอย่างที่บอก และฉันเพิ่งสังเกตตั้งแต่มาถึงที่นี่เขาไม่เปิดอุปกรณ์สื่อสารใดๆ ฉันปล่อยให้เขาใช้เวลาเพลิดเพลินอยู่หน้าจอ ส่วนฉันจมกับหนังสือต่อไป เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ตัว จนกระทั่ง... "รู้แล้วทำไมไม่มีแฟน เป็นหนอนหนังสือขนาดนี้ อยู่คนเดียวได้คงไม่แปลก" เขาเอ่ยกระเซ้า ฉันรู้สึกเกรงใจ จึงปิดหนังสือ เพื่อให้ความสนใจคู่สนทนา "ไวน์มั้ย" ชวนพร้อมชูขวดที่เป็นยี่ห้อโปรด ฉันลังเล "กลัวพี่มอมมิ้วเหรอ" เขาหัวเราะอย่างรู้ทัน "ไหนว่าเป็นปาร์ตี้เกิร์ล แค่ไวน์จะทำอะไรมิ้วได้ด้วยเหรอ" แหย่เย้ากึ่งท้าทาย "แล้วจะมอมมิ้วมั้ยล่ะ" ทำใจดีสู้เสืออีกแล้ว "ไปเอามาจากไหน เมื่อไหร่ พี่บีไม่ดื่มไม่ใช่เหรอ" "สั่งเขาไว้ตั้งแต่เย็นแล้ว พี่ไม่ดื่มหรอก แต่ดูมิ้วดื่มได้ เขาบอกกันมามิ้วคอแข็งไม่ใช่เหรอ" ส่ายหน้าปฏิเสธ "โธ่ อย่าป๊อดเลยน่า พี่จะทำอะไรมิ้วล่ะ หรือมิ้วกลัวตัวเองจะทำอะไรพี่ 555" เขากระเซ้าต่อ "อ่ะ จัดมา ดูซิว่ามิ้วจะทำอะไรพี่หรือเปล่า" ฉันรับคำท้า ดุจไม่เกรงกลัว "แต่พี่บีต้องดื่มเป็นเพื่อนมิ้ว เกิดอะไรขึ้นมา รับผิดคนละครึ่ง" ฉันพยายามทำใจดีสู้เขาอีกแล้ว "ได้ แต่ให้พี่ดื่ม รู้เหรอเวลาพี่เมาพี่เป็นยังไง ไม่กลัวเหรอ" ฉันหน้าเสีย ลืมคิดจนได้ พี่บีมองหน้าฉัน ยกแก้วขึ้นจิบแล้วยิ้มกริ่ม ฉันคงถอนคำพูดไม่ให้เขาดื่มไม่ทันแล้ว เราคุยกันเรื่องรอบโลก หมายความว่าเรื่องที่ห่างไกลตัวเองที่สุด ที่จริงฉันน่าจะเป็นฝ่ายพูดคนเดียวมากกว่า อาการตกประหม่า ทำให้ฉันอยากพาเรื่องในการสนทนาไปให้ไกลสถานะการณ์ที่สุด เรียกว่าพล่ามเลยล่ะ ให้นึกสงสัยพี่บีทนฟังไปได้ยังไง หรือจริงๆรู้ดีว่า ฉันกำลังรู้สึกอย่างไร... "มิ้ว เคยคิดชอบพี่มั้ย" เมื่อมีจังหวะ เขาแทรกคำถามขึ้นมาจนได้ และนั่นทำให้เหตุการณ์เปลี่ยนสิ้นเชิง ฉันอ้ำอึ้ง "ไม่ พี่บีไม่ใช่สเป๊กมิ้ว" รู้สึกโกรธตัวเองที่คิดถ้อยคำนาน จนเขาน่าจะรู้ว่าไม่พูดความจริง เขาหรี่ตามอง "ไม่ชอบก็ไม่ชอบ แล้วไม่ถามเหรอว่าพี่เคยชอบมิ้วมั้ย" ฉันตอบทันใด "ไม่อยากรู้" "อือ...แล้วมิ้วคิดยังไง ถึงให้พี่เล่นเกมบ้าๆนั่น" อ่อยยยยย อันนี้แหละที่กลัวจริงๆ "เอ่อ...มิ้วแค่อยากรู้อะ ผู้หญิงเปอร์เฟคขนาดนั้น พี่บีจะปล่อยมั้ย" ฉันอึกอัก ตอบไปแล้วรู้สึกตัวเองโง่มาก พี่บีหัวเราะอย่างเห็นขัน "เปอร์เฟคบ้าอะไร ตามจิกตามตื้อขนาดนั้น คนปกติใครเขาทำกัน น่าจะเลือกคนอื่นมากกว่านะ" ฉันรู้สึกเสียหน้าและฉุนขึ้นมาจริงๆ "ออ...ถ้าเป็นคนปกติ ก็เอาหมดว่างั้น" "มิ้วปกติมั้ยล่ะ" อยากเอาหัวโขกกำแพง ถามเขาเพื่อให้เขาเอามาแทงตัวเองนี่นะ ฉลาดจั้งมิ้วเอ๋ย จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:53:02

ความคิดเห็นที่ 22 "มิ้วเป็นอัจฉริยะ มิ้วไม่ปกติ" ฉันหาทางไปจนได้ แถ ไถ ขนาดไหน ก็ไปจนได้ละวะ "555 ท่าทางจะจริง ไม่จนมุมง่ายๆเลยใช่มั้ย" เขายิ้มจงใจให้ฉัน "มิ้วรู้มั้ย มีผู้หญิงไม่กี่คนหรอก ที่ทันพี่ มิ้วคือสุดยอดที่สุดในบรรดาสาวๆเหล่านั้น" จู่ๆเขาเปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจัง "พี่อยู่กับมิ้วพี่สบายใจนะ คุยอะไรก็ได้ แม้ว่าบางทีมิ้วอาจจะมีความสนใจที่ไม่ตรงกับพี่เลย แต่ไม่เคยทำให้พี่เบื่อ" ฉันควรจะเขินนะ แต่ฤทธิไวน์เริ่มออกแล้วนี่สิ "เพราะเราไม่เคยอยู่ด้วยกันจริงๆต่างหากพี่จึงไม่เบื่อ เชื่อมิ้วเหอะ" "อือ...ทำเสียบรรยากาศอยู่เรื่อย อันนี้น่าเบื่อจริง" และโดยไม่คาดคิด พี่บีโน้มตัวจูบฉัน มันไม่ใช่จูบแบบดื่มด่ำ แค่การเอาริมฝีปากมาแตะกันแผ่วผิวนิ่งนาน คล้ายจะเป็นการบอกให้ฉันหยุดพูดมากกว่า เพียงเท่านั้นก็ทำให้ฉันตกตระหนกเพราะไม่ทันตั้งตัว เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกไป ฉันอยู่ในอาการงงงัน หัวอกหัวใจแทบทะลุเลือดเนื้อออกมาเต้นเร่าไม่เป็นจังหวะ เขาไม่ปล่อยให้ฉันต้องคิดหาเหตุผลใดๆ เขาเริ่มใหม่แทบจะทันที ครั้งที่สองมันไม่เหมือนครั้งแรกเสียแล้ว! ริมฝีปากอุ่นชื้นของเขาแย้มกลีบปากฉันอย่างง่ายดาย ความซ่านซ่ากระจายอยู่ปลายลิ้นและลุกลามออกไป เขาโน้มตัวทิ้งน้ำหนักมากขึ้น ใช้สองมือประคองหน้าฉันให้ถนัดถนี่ ไม่ถึงกับบดขยี้แต่รู้สึกรุ่มร้อนไปทั่วสรรพางค์กาย วินาทีแรกฉันนิ่งขึง จากนั้นไม่นานเหมือนอยากให้มันดำเนินต่อไป อยากให้เขาละลายตัวฉันด้วยริมฝีปากเขาเสียเดี๋ยวนี้ ฉันโอนอ่อนผ่อนตามการพลิกผันเร่าร้อนนั้นอย่างไม่อาจห้ามใจ สัมผัสเดือดพล่านมากขึ้นตามเข็มเวลาที่เดินผ่าน... ความรู้สึกนึกคิดหลายอย่างหมุนวนอยู่ในหัว ใครกันนะบอกฉัน เขาไม่ใช่คนเริ่มก่อน ใช่คนเดียวกันที่กำลังจูบฉันจนปากแทบไหม้ ลมหายใจขาดเป็นห้วงนี่หรือเปล่า??? ฉันอยากหยุดเวลานี้ไว้ อยากให้สำนึกผิดชอบชั่วดีไม่ทำงาน อยากให้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน ที่ฉันไม่อยากตื่น อยากปล่อยใจปล่อยความรู้สึกไปกับสัมผัสเรียกร้องรุนแรงมากกว่านี้เหลือเกิน แต่...ฉันทำไม่ได้ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:54:30

ความคิดเห็นที่ 23 จึงพยายามขืนตัวออกห่าง และเมื่อเป็นอิสระได้อีกครั้ง ระหว่างเราจึงเป็นความเงียบงัน ที่ดูเหมือนมันจะไม่สิ้นสุด "มิ้วโกรธพี่หรือเปล่า" ถามแผ่วเบา ฉันนิ่งเงียบเป็นคำตอบ เขาลุกจากเก้าอี้ คุกเข่ากอดฉันไว้หลวมๆ แหงนเงยพยายามสบตา ฉันเบือนหน้าหนี "พี่ไม่เสียใจนะมิ้ว เพราะพี่ไม่ได้ทำอะไรผิด พี่แค่ทำอย่างที่ตัวเองอยากทำ ต้องการทำมานานแล้ว" เขายังพูดต่อ "มิ้ว โกรธพี่เหรอ" เขาย้ำคำถามเดิม พลางยกมือลูบแก้มฉันแผ่วเบาปลอบประโลม ความรู้สึกเริ่มปั่นป่วนอีกครั้ง หากปล่อยให้เขาแตะต้องฉันต่อไปเช่นนี้ ไม่ดีแน่ ทุกอย่างจะแย่จนเกินควบคุม "ปล่อยมิ้วเถอะ มิ้วง่วงแล้ว" ฉันพยายามรักษาน้ำเสียงให้เรียบที่สุด "ไม่ จนกว่าจะบอกพี่ว่า มิ้วโกรธหรือเปล่า" เขายืนยันเสียงเข้ม และถ้าเป็นอย่างนี้ ฉันไม่เคยเอาชนะเขาได้ "เพราะมิ้วไม่โกรธไงพี่บี แต่มิ้วก็ให้มันเกิดอะไรขึ้นไม่ได้ พี่เข้าใจมั้ย เราทำไม่ได้" ฉันมองหน้าเขาผ่านน้ำตาพร่าเลือน "ทำไม ถึงทำไม่ได้ ทำไมล่ะมิ้ว" เขายังคงคาดคั้น ฉันสะบัดหน้า เพื่อจะให้เป็นคำตอบว่า ไม่ได้ ไม่รู้ หรือไม่ก็คือ การไล่อารมณ์ไม่คงที่ออกไปให้เร็วที่สุด เขายื่นตัวซุกใบหน้าลงที่ซอกคอของฉัน ความอุ่นจนเกือบร้อนจากริมฝีปากเริ่มไหลไปทั่วอีกครั้ง "มิ้วพี่ขอ..." เขากระซิบเสียงสั่น สองมือแข็งแรงป่ายปะทั่วแผ่นหลัง ฉันตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาทั้งตัว! จึงตัดสินใจกอดตอบเขา เพื่อค่อยขืนร่าง พร้อมพึมพำเสียงแผ่ว "พี่บี ไม่ใช่ตอนนี้ได้มั้ย มิ้วไม่ไหวแล้ว มิ้วง่วง" ฉันค่อยๆแกะมือเขาออกด้วยความนุ่มนวล ไม่ให้รู้สึกว่าฉันกำลังขัดขืน เมื่อหลุดพ้นจากวงแขน ฉันก้มลงหอมแก้มให้กำลังใจเขา แล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา สูดลมหายใจลึกๆ ท่องบ่นกับตัวเอง ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้ จนสติกลับคืน จึงออกมาเผชิญหน้าอีกครั้ง พบว่าเขายังนั่งอยู่ที่เดิม กำลังจดจ้องฉันอยู่ "มิ้วขอตัวนะคะ" ฉันคิดหาคำพูดได้เพียงเท่านั้น ก่อนที่จะถึงเตียง เขาลุกเล้วก้าวยาวๆเพียงไม่กี่ก้าวก็เข้าประชิดตัวฉัน ฉุดแขนไว้ หมุนตัวฉันเข้าไปในอ้อมกอดแข็งแรง นิ่งปล่อยให้เขากอดอย่างนั้น ครั้งนี้เขาแค่สูดดมผมฉันแล้วกระซิบเบาๆ "พี่ขอนอนกอดมิ้วนะ" ฉันตัวแข็งขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เขาลูบหลังไหล่ดุจต้องการปลอบโยน "พี่ไม่ทำอะไรจริงๆ พี่สัญญา" ฉันเถียงว่า "สัญญาอีกแล้ว..." "มิ้วคิดว่าพี่ทำผิดสัญญาหรือยังล่ะ" เขาจ้องตาฉันไม่ลดละ จึงส่ายหน้าเป็นคำตอบ เขายิ้มจริงใจ "พี่ขอนอนกอดเฉยๆจริงๆ" ยืนยันหนักแน่น ฉันจึงพยักหน้ายินยอม... คืนนั้นผ่านไปได้อีกคืน โดยความตั้งใจของฉันยังอยู่ดี เราไม่มีอะไรเกินเลยต่อกัน นอกไปจาก ปล่อยให้เขาได้ซุกไซร้หอมกอดเหมือนเป็นการเอาใจเขาบ้าง เท่านั้นเองจริงๆ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:56:01

ความคิดเห็นที่ 24 รุ่งเช้า ฉันตื่นพร้อมเขาด้วยความขวยเขิน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่มีอาการผิดปกติใดๆ แค่แววตาเป็นประกาย ที่เหมือนจะมองฉันผิดไปจากเดิมบ้าง ถ้าไม่ใช่การมองโลกในแง่ดีจนเกินไปนัก ฉันคิดว่าดวงตาของเขา ส่งสัญญาณของความสุขสมหวัง เราไปกินข้าวเช้าแล้วเดินเล่น จากนั้นพากันกลับมาขลุกอยู่ในห้องพัก วันนี้ฉันไม่ต้องใช้หนังสือเป็นที่หลบภัย เพราะหลบยังไงก็ท่าจะไม่พ้น... เข้าใจแล้วว่า ทำไมบ้านพักหลายหลัง เราจึงพบพวกเขาได้เฉพาะเวลาอาหารเช้ากับเย็น เรานอนกกก่าย เขาพรมจูบทั่วใบหน้าตามแต่ใจปรารถนา แล้วจึงเอ่ยขึ้น "ทำไมเราถึงทำไม่ได้" พูดพลางจ้องตาฉัน "ทำได้สิ แต่ข้อแม้ของมิ้ว พี่บีจะรับไหวเหรอ" ฉันตอบด้วยคำถามน้ำเสียงปกติ "อะไรล่ะ ให้พี่เลิกเจ้าชู้ เลิกกับคนอื่นๆใช่ไหม" เขาเดา ฉันส่ายหน้าเป็นคำตอบ "หากเรามีอะไรกัน พี่บีต้องปล่อยมิ้วไป เราจะไม่ติดต่อกันอีก ไม่มีแล้วเรื่องราวระหว่างเรา ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม" พี่บีนิ่งอึ้งเงียบงัน "ทำไม" เขาหล่นคำเหมือนกระซิบ "นี่คือข้อแม้ที่สอง ห้ามถามว่าทำไม กลับถึงกรุงเทพฯเมื่อไหร่ ต่างคนต่างไป จบกันตลอดกาล"ฉันยังคงรักษาน้ำเสียงเรียบเรื่อย "มิ้วไม่ได้ให้ทางเลือกพี่ มิ้วบังคับพี่" น้ำเสียงตัดพ้อเบาหวิว "เปล่า ไม่ได้บังคับเสียหน่อย ก็ให้เลือกแล้วไง ถ้าอยากมีเซ็กซ์ ก็ไม่ต้องมีความสัมพ้นธ์ จบกันแค่นั้นไปเลย" "กลับกรุงเทพฯ มิ้วก็ตั้งใจไว้อยู่แล้ว ว่าจะไม่คบกับพี่ ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีอะไรกัน ไม่ใช่เหรอ" เขาโอดครวญ "ไม่รู้ซิ มิ้วไม่เคยบอกแบบนั้น แต่มันอาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้ พี่บีต้องเสี่ยงเอาเอง" ฉันไม่ใส่อารมณ์ใดในคำพูด เราจ้องตาวัดใจกันเนิ่นนาน... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:56:44

ความคิดเห็นที่ 25 เขาตัดสินใจโน้มใบหน้าลงมาหาฉัน ก่อนที่ริมฝีปากจะสัมผัสส่วนหนึ่งส่วนใด ฉันเอ่ยย้ำ “พี่บีเลือกแล้วใช่มั้ย” เขาตอบด้วยการซุกไซร้ลงไปที่ร่างของฉัน สองมือยุ่งวุ่นวายจัดการกับเสื้อผ้าที่เหมือนขวางกั้นความต้องการของเขา ฉันหลับตาเพื่อบอกตัวเองให้ยอมรับการตัดสินใจนี้ และผลที่จะตามมาอีกมาก สัมผัสจากเขาเร่าร้อนหนักหน่วงจนคล้ายกับว่าเขาต้องการถ่ายทอดความสมหวังผิดหวังปนเปกันพัลวันเป็นสัมผัสนั้น ฉันปล่อยให้เขาแสดงความรู้สึกผ่านการกระทำรุ่มร้อนจากไฟราคะที่กำลังโหมกระพืออย่างไม่อาจหยุดยั้ง จังหวะของเขารุกเร้าและรุนแรงกว่าที่คิดไว้ เหมือนเขาจงใจลงโทษที่ฉันทำให้เขาอาจต้องปวดใจ ฉันตอบสนองกลับไปด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน ราวกับว่าเรากำลังเผาไหม้ความปรารถนาที่ต่างเก็บไว้ไม่ได้อีกต่อไป เป็นความรู้สึกกึ่งสุขกึ่งทุกข์ที่ให้ความพึงพอใจลึกล้ำประหลาดล้นทะลัก ที่จะไม่มีสิ่งใดเหมือน “มิ้วแน่ใจเหรอว่าจะลืมพี่ได้” เขากระซิบเสียงแตกพร่า ฉันกอดรัดแน่นหนักขึ้น เป็นการตอบว่า ไม่ได้อยากลืม... คลื่นอารมณ์ร้อนปั่นป่วนสงบลงในที่สุด และเขากำลังจะเริ่มโหมมันใหม่อีกครั้ง ฉันไม่ขัดขืน เพียงกระซิบย้ำ “พี่ตักตวงให้พอใจ เพราะจากนี้ไป เราคงไม่ได้พบกันอีก” นั่นคล้ายกับเป็นการราดน้ำมันลงบนกองไฟ เขาทำอย่างที่ฉันบอก แสดงออกชัดเจนว่าต้องการดื่มกินกักเก็บฉันมากขนาดไหน เขาทำอีกหลายๆครั้ง ดั่งต้องการบอกว่าฉันต้องจดจำเขาไว้ และฉันจะไม่สามารถขาดเขาได้ตลอดไป หารู้ไม่ถึงเขาจะทำอย่างไร ฉันคิดตลอดเวลาฉันกับเขาคือสุดทางแล้วจริงๆ แม้เขาจะสมหวังที่ฉันตราตรึงใจในเขาเสมอ แต่กระนั้นหลังจากวันนี้เขาไม่อาจยื้อฉันไว้ได้อีกแล้ว... ไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือการกระทำใดก็ตาม... ฉันยอมให้ความปรารถนามีอำนาจเหนือความเป็นตัวเอง และหยุดมันลงเพื่อคงไว้ซึ่งตัวตนของฉันตลอดไป ฉันไม่มีวันยอมให้ใครมาตราหน้าว่า  ฉันคือผู้หญิงของพี่บี หญิงที่ตกเป็นเหยื่อราคะของเขา ไม่ใช่ฉันคนนี้แน่นอน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 17:01:04

ความคิดเห็นที่ 26 ตาทาอ่านค่ะ...สุดยอดมากๆค่ะคุณมิ๊ว จากคุณ : มา (มา reeya) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 18:25:31

ความคิดเห็นที่ 27 กรี๊ดดดดด >//< จากคุณ : frist16 เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 18:29:50

ความคิดเห็นที่ 28 ตามมาให้กำลังใจจากศาลาค่ะ^^ จากคุณ : สวยจนคนเมิน เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 19:01:54

ความคิดเห็นที่ 29 ตามมาจากกระทู้นู้นค่ะ อ่านไปกรี๊ดไป >_< จากคุณ : จันทราสีคราม เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 19:10:42

ความคิดเห็นที่ 30 รายงานตัวค่ะ จากคุณ : ใส่ชื่อที่นี่... เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 19:11:38

ความคิดเห็นที่ 31 ง่ะ... รู้สึกอายจัง ไม่เคยเขียนฉากอย่างนี้ ออกอากาศแบบมีการตอบโต้ได้เลยอ่ะ วิจารณ์ได้นะคะ เพื่อคนเขียนจะได้ฝึกปรือฝีมือบ้าง เค้าเป็นน้องใหม่ในนี้น๊าาาาา แฮ่ แฮ่ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 19:40:10

ความคิดเห็นที่ 32 ตามมาโหวตครับ จากคุณ : วิญญาณล่องลอย เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 20:30:45

ความคิดเห็นที่ 33 ตามมากรี๊ดค่ะ พี่มิ้วแยกร่าง จากคุณ : princess charity เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 21:20:10

ความคิดเห็นที่ 34 -.,- (ซับๆ ฟืดๆๆ ) จากคุณ : Fany Ren เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 21:30:38

ความคิดเห็นที่ 35 สนุกมากๆเลยค่า มาแต่งต่อไวๆนะคะ ชื่อเรื่องดูเถื่อน เนื้อหาก็เข้มข้นมากๆ แต่อ่านแล้วสนุกมากๆเลย ชอบทั้งบุคลิกของตัวเอกทั้งสอง เชือดเฉือนกันดี แม้ว่าบีจะมีผู้หญิงมากมายให้เลือก แม้ว่าบีจะเลวมากๆ ก็ตาม แต่เราก็เชียร์ให้บีคู่กับมิ้วสุดใจค่าา อยากให้หยุดที่มิ้วจริงๆ เฮ้อ จะติดตามอ่านต่อไปนะคะ สนุกมากๆเลย อยากรู้บทสรุปจะเป็นเช่นไรค่า จากคุณ : way_terminal เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 23:10:54

ความคิดเห็นที่ 36 ตามมาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : ปรุงรสตามชอบ เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 23:13:53

ความคิดเห็นที่ 37 ง่าจริงๆ ตั้งใจจะให้จบเท่านี้นะคะ แบบว่า มันเป็นเรื่องสั้นจบในตอนไงจ้ะ ตอนนี้มันก็จบแล้วนา แต่... แต่ว่า... ถ้าอยากให้ต่อ ก็อาจจะ อาจจะ นะคะ อาจจะต่อให้ได้ ขอเช็คเรทติ้งหน่อยจิ ไหนๆ ก็อยู่ในห้องถนนนักเขียนแล้ว เช็คเรทติ้งได้ ไม่ผิด (ใครบอกฟระ) อยากอ่านต่อ ก็จะจัดให้ แต่ถ้าเขียนไป ต้องมีคนอ่านนะเออ ไม่งั้นจะเขียนทำไมเหนื่อยนะยะ 555 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 00:15:56

ความคิดเห็นที่ 38 Bookmark เรียบร้อย ต่อได้เลยคะ จากคุณ : saengchot เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 00:31:33

ความคิดเห็นที่ 39 ตามมาอ่านบทอัศจรรย์ครับ^^ จากคุณ : heima เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 01:33:01

ความคิดเห็นที่ 40 รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : Daniala (Daniala) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 03:42:40

ความคิดเห็นที่ 41 สนุกมากเลยค่า แอบเชียร์ให้แต่งต่อ  จากคุณ : llazyme เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 06:49:09

ความคิดเห็นที่ 42 อืม..ที่จริงเราก็เคารพการตัดสินใจของผู้เขียนนะคะ ก็แล้วแต่ผู้เขียนน่ะค่ะ ว่าอยากจะให้มันหยุดที่ตรงไหน แต่ถ้าแต่งต่อได้คงดีค่ะ เพราะเรารู้สึกว่า มันยังได้อีก ทั้งตัวละครพี่บีและน้องมิ้ว ยังแต่งอะไรได้อีกเยอะอ่าคะ ยังบีบคั้นอารมณ์ได้อีก อิอิ จากคุณ : way_terminal เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 09:24:12

ความคิดเห็นที่ 43 คุณ way_terminal # 42 ขอบคุณมากค่ะ คือ เรื่องนี้ มันสามารถเขียนได้อีกพอสมควรจริงอย่างที่คุณว่าค่ะ   จะขยายเป็นเรื่องยาวโดยไม่ยืด เราว่าทำได้ไม่น่าจะยาก(?) แฮ่ แฮ่ สำหรับฉัน จริงๆแล้วต่อให้มีผู้อ่านเพียงคนเดียว ที่เขาอยากอ่านของเรา ฉันก็เขียนค่ะ งั้นเราลองดีกว่านิ ฉันคงต้องบอกออกตัว ว่าถนัดงานเรื่องสั้น และเคยมีผลงานมาตีพิมพ์ในนิตยสารมาบ้าง แต่ไม่ใช่นักเขียนนะคะ เวลา 10 กว่าปี กับเรื่องสั้นแนวอีโรติคเพียงอย่างเดียว 10 กว่าเรื่องนี่ เอิ่ม...ไม่ใช่นักเขียนแน่ๆ แฮ่ แฮ่ ที่ออกตัว ไม่ได้มีเจตนาโอ้อวดว่าฉันเคยได้ตีพิมพ์นะ หรือ ฉันเขียนเป็นนะ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ฉันยึดถือหลักความจริงใจค่ะ เพราะมันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะบอก ตัวเองเพิ่งหัดเขียนเพื่อเรียกร้องความสนใจ หรือป้องกันตัวแบบนั้น เขียนเป็น เขียนได้ เคยมีผลงานก็บอกกันไป หากวันนี้มือตก เขียนได้ไม่ดี ไม่เป็นไรเสียหน่อยเนอะ ถึงยังไงฉันก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นนักเขียน ไม่อาจเอื้อมอย่างนั้นจริงๆ ไม่ใช่ถ่อมตัว แต่ถ้าวันไหนรวมเล่มได้ ฉันจะประกาศให้โลกรู้  คอยดู๊ ฉันไม่ได้เขียนเรื่องแต่งมาเกือบ 3 ปีแล้ว ต้องกราบขอบพระคุณเพื่อนสมาชิกพันทิปและนักอ่านทุกท่าน ที่ให้กำลังใจและกระตุ้นให้ฉันมีความพยายามอีกครั้ง ฉันเกือบลืมไปแล้วว่า การเขียนเรื่องเป็นงานที่ฉันเคยหลงใหลและรักมากขนาดไหน ครั้งนี้ฉันตัดสินใจจะเขียนเรื่องนี้ต่อ เพราะฉันหยุดมันไม่ได้แล้ว หากฉันทำสิ่งใดพลาดผิดไป โปรดเมตตาตักเตือนด้วยค่ะ กราบขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 11:16:46

ความคิดเห็นที่ 44 สุดยอดค่ะ ชอบเนื้อเรื่องอ่านสนุกไม่น่าเบื่อและน่าติดตาม จากคุณ : ขนมดังโงะ เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 11:59:39

ความคิดเห็นที่ 45 ^^เห็นไหมคะบอกแล้วว่ามันคงจะทิ้งไว้ด้วนๆแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ หุหุ.....ต่อให้จบอย่าให้คุณผู้อ่านต้องค้างคาใจเลยนะ....ไม่งั้นเดี๋ยวแฟนคลับถล่มเค้าไม่รู้ด้วยนะ 555+ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 12:02:45

ความคิดเห็นที่ 46 ลงชื่อรออ่านค่ะ จากคุณ : ช็อกโกแลตกับสตรอเบอรี่ เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 12:31:40

ความคิดเห็นที่ 47 ลงชื่อค่ะ จากคุณ : หมูน้อยผ้าทอง เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 13:40:56

ความคิดเห็นที่ 48 ขอความกรุณาอย่าเพิ่งโพสต์หลัง คคห. นี้นะคะ ดิฉันจะโพสต์ อีกประมาณ 4 คคห.ค่ะ อารมณ์คนอ่านจะได้ต่อเนื่องเนาะ แฮ่ แฮ่ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 14:43:58

ความคิดเห็นที่ 49 หลังจากฉันและเขาผลาญอารมณ์ปรารถนาร่วมกัน โดยความตั้งใจของฉันต้องการให้ความสัมพันธ์ของเรากลายเป็นเถ้าถ่าน เหลือไว้เพียงเศษเสี้ยวความทรงจำ ที่อาจดำรงอยู่ยาวนาน หรืออาจผ่านเลยไร้ค่าในวันหนึ่งวันใด พี่บีเหมือนจะรับรู้การตัดสินใจ แต่เขาจะให้ความร่วมมือหรือเข้าใจมันได้สักแค่ไหน ฉันไม่อาจหยั่งรู้ ข้ามคืนจนถึงรุ่งอีกวัน ที่เราเหมือนเสพกันและกันดุจอีกฝ่ายเป็นอากาศที่ต้องใช้หายใจ ดั่งเป็นอาหารที่ทำให้ร่างกายเต็มอิ่ม ไม่ว่าเราจะพยายามดื่มด่ำ ดูดกลืนความรู้สึกร่วมกันมากสักเพียงใด เวลาที่ได้กำหนดไว้ มาถึงอย่างซื่อสัตย์เช่นที่เป็นเสมอ เราออกเดินทางจากเกาะสวาทหาดสวรรค์ มุ่งหน้ากลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่แสนซับซ้อนอีกครา ฉันพยายามให้การเดินทางกลับของเราเป็นเรื่องปกติ ไม่มีการเอ่ยคำที่ทำให้สะเทือนใจ ไม่พูดความรู้สึกในใจใดอีกเลย หากจะพูดว่า สองเราแสร้งทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงไม่ผิดมากนัก แต่การแสร้งทำนั้นจะแนบเนียนหรือไม่ คงตอบได้ว่า พอจะลื่นไหลไปได้ไม่ติดขัด แม้ไม่ชัดใจว่าอีกฝ่ายรู้สึกใด เพราะดูเหมือนมันไม่สำคัญอีกแล้ว เขาไปส่งฉันที่บ้านซึ่งเป็นตึกห้องชุดขนาดใหญ่ วันที่ไปกระเป๋าใบเดียว วันกลับฉันมีเพิ่มอีก 1 พร้อมของฝากพะรุงพะรัง จึงจำเป็นอยู่เองที่เขาต้องช่วยหยิบจับถือของ “พี่ส่งมิ้วที่หน้าลิฟท์ก็พอแล้วค่ะ มิ้วจัดการต่อเองได้” “พี่ไปส่งที่ห้องก็ได้ จะได้แวะไหว้แม่ด้วย” เขาไม่ได้อ้าง เพราะเราเป็นพี่เพื่อนน้องกันมานาน ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เราจะสนิทกับในครอบครัวอีกฝ่าย “อย่าเลยพี่บี มิ้วไม่อยากให้แม่ถาม” ฉันก้มหน้าหลบสายตาเขา “มิ้วไม่ได้บอกว่าไปเที่ยวกับพี่” “อืม...” เขาพูดเหมือนรับทราบ แล้วโดยไม่คาด เขาดึงฉันเข้าไปกอด “อย่าเพิ่งตัดสินพี่ได้มั้ย ให้โอกาสพี่บ้าง” เขากระซิบ ฉันส่ายหน้า ยืนยันความตั้งใจเดิม เขากระชับวงแขนกอดรัดแน่นขึ้น  นิ่งค้างอยู่อย่างนั้น “พี่บีปล่อยมิ้ว อายคนเขา เดี๋ยวคนทั้งตึกก็เอาไปนินทาหรอก” เขาแสดงความรู้สึกต่อหน้าธารกำนัล ทำฉันเก้อเขินและอดแปลกใจไม่ได้ เขากระชับอ้อมแขน ซุกปากและจมูกกับพวงแก้มฉันหนักๆ คล้ายเป็นการอำลา “มิ้วรู้มั้ย มิ้วตัดสินใจผิดแล้ว” เขาพึมพำบอกกล่าวแล้วไม่หันกลับอีกเลย ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างของร่างสูงใหญ่ที่กำลังจะเดินหายลับไปจากสายตา “ดูแลตัวเองนะคะพี่บี” คือคำพูดแผ่วเบา ที่เขาคงไม่มีทางได้ยิน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 14:45:07

ความคิดเห็นที่ 50 กลับถึงห้องนอนที่คุ้นเคย เมื่อรู้ว่าไม่ต้องเก็บงำความคิดใดไว้แล้ว ความเหนื่อยล้าแสดงอาการออกมา ฉันร้องไห้กับตัวเอง ความสับสน พะวงห่วงหา ความเวทนาสังเวชตัวเองจู่โจมราวกับพายุโหมกระหน่ำ ทั้งที่เตรียมใจไว้เป็นอย่างดี ทั้งรู้ในการตัดสินใจครั้งนี้ขนาดไหน เข้าใจว่าต้องใช้ความเข้มแข็งระดับสูงสุดเพียงใด แต่มันไม่ง่ายเลย ไม่ง่ายเลยแม้แต่น้อย ที่จะเผชิญหน้ากับผลที่ต้องตามมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ฉันพักอยู่กับบ้านเปื่อยๆ อย่างไร้ความหมาย ไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้น ขอแค่เวลาสงบนิ่งลำพังกับตัวเอง เขาไม่ติดต่อมาเช่นกัน คงเป็นการยืนยัน เขาเคารพในการตัดสินใจและความต้องการของฉันอย่างรู้ดี ความรู้สึกหวั่นไหวแทรกเข้ามาบ้าง นี่เขาแคร์ฉันน้อยไปหรือไร ทำไมไม่พยายามรั้งฉันไว้ให้มากกว่านี้ แต่เมื่อคิดไปกลับอีกหลายๆครั้ง เขาก็เป็นพี่บี พี่บีคนที่ฉันรู้จัก เขาไม่เคยทักท้วงหวงห้ามสิ่งที่ฉันทำกับเขาตลอดมา ก็ดี ทำให้อะไรๆง่ายขึ้นสำหรับฉัน บางวันฉันปลอบตัวเองเช่นนี้ แต่หลายๆที อดประนามไม่ได้ พี่บีใจร้าย ร้ายกับฉันเหลือเกิน ไม่ว่าฉันอยากซุกซ่อนตัวเองมากสักเพียงใด แต่ชีวิตยังคงดำเนินต่อไป ฉันยังต้องกินต้องใช้ ต้องไปทำงาน ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม วางแผน แก้ไข บุก รับ ในสถานะการณ์ที่ต่างกันออกไป ฉันใส่ใจในงานที่ทำเช่นทุกครั้ง ไม่เคยรู้สึกรักการทำงานยุ่งวุ่นวายมากเท่านี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ อยากทำงานไม่หยุด ไม่ต้องมีกลางคืนกลางวัน จะให้หัวหมุนคว้างขนาดไหน ฉันยอม ฉันเต็มใจยิ่งกว่าเคยเต็มใจที่จะอยู่ในที่ทำงานจนล่วงเลยเวลา “ของเสร็จแล้ว ไปส่งที่บริษัทคุณบีเรียบร้อย ครั้งนี้คุณบีให้เก็บเงินสด คงต้องไปเอง เงินมันเยอะ” หุ้นส่วนพูด “อืม...เธอไปเหอะ ฉันไม่ว่าง” ตอบพลางทำเป็นวุ่นวายกับเอกสารตรงหน้า “ไม่ว่างอะไรวะ ไม่เห็นมีอะไรแล้วนี่ วันนี้ฉันนัดหนุ่มไว้ด้วย เธอแหละไป” เพื่อนหุ้นส่วนไม่ยอม “ไปไม่ได้ เธอแวะไปดิ พาหนุ่มไปด้วยก็ได้นี่ ฉันไม่ว่าง” ฉันยืนกราน และทำหน้ายุ่งใจ เพื่อนสาวคนดี คงสังเกตเห็นบางอย่างในแววตา “มีอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้” “บ้า...ไม่ได้เป็นไรคอนแท็คฯคงแห้งไปมั้ง เธอไปเถอะ นะฟ้านะ ฉันอยากพาแม่ไปกินข้าว” อ้างอย่างนี้คือไม้ตายสุดท้าย วันถัดมา ฟ้ากลับมาเล่าให้ฟัง “บรรยากาศที่บริษัทพี่บี มาคุมากเลยว่ะ” ฟ้าบ่น “เขาไปกินรังแตนมาจากไหนก็ไม่รู้ เห็นเด็กที่นั่นบอกหน้างอทั้งวัน เจอหน้าฉันแทบจะไม่ยิ้มไม่ทักเลยง่ะ พิลึกคน” “นี่ถ้าไม่ใช่เสือบีนะ ฉันคงคิดว่าเขาอกหักมั้ง 555 แต่ว่า อีพี่บีนี่อ่ะนะ จะอกหัก เพ้อเจ้อจริงชั้น” ฟ้าพูดเองเออเอง “เออ เธอสนิทกับเขานี่ ไปดูทีดิ เค้าเป็นไรของเค้า อารมณ์แบบนี้ฉันไม่เอาด้วยนะเว้ย ครั้งหน้าไม่ไปแล้ว” “เดี๋ยวเค้าก็หาย จะบ้าเหรอ ใครมันจะบ้าอาละวาดได้เป็นอาทิตย์” ฉันแย้งฟ้า ในใจรุ่มร้อนนักหนา อยากรู้ว่าเขาเป็นอะไร สบายดีอยู่ไหม เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า มีอะไรให้ช่วยหรือไม่ ฉันได้แต่คิดเพ้อ ฉันทำตัวเป็นปกติได้ดีเสมอ เพราะฝึกตัวเองมาเป็นเวลานาน ไม่เคยออกอาการหมองใจให้ใครรู้มาก่อน เพื่อนสนิทอย่างฟ้า ฉันก็ไม่เคยให้เธอได้สัมผัสความปวดร้าวไม่มั่นคงในใจ ไม่ใช่เพราะมีเหตุผลอื่นใด ฉันแค่ไม่อยากพูดถึง ฉันไม่อยากย้ำความคิดความทรงจำตัวเองให้ใครฟัง ฉันเชื่อว่ามันไม่ช่วยอะไร เก็บทุกอย่างไว้กับตัว ฝังกลบความรู้สึกไม่ปรารถนาไว้ให้ลึกสุดใจ ฉันชอบทำแบบนี้ และมันได้ผลดีสำหรับฉัน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 14:46:31

ความคิดเห็นที่ 51 “มิ้ว ให้คุยกับเสือบีฉันไม่เอาแล้วนะโว้ย แต่ก่อนแต่ไรไม่เห็นเรื่องมาก มาตอนนี้เป็นห่านอะไรก็ไม่รู้ อะไรก็ไม่ถูกใจ” “นี่แค่แบบสินค้านะ ถ้าเป็นของออกมา ไม่ต้องรีเจคท์หมดล็อตเหรอ ไม่ไหวแล้วเว้ย” ฟ้าโวยวายแทบไม่เว้นจังหวะ ฉันนิ่งเงียบไม่พูดไม่เสนอแนะอะไรทั้งสิ้น หนึ่งคือต้องปล่อยให้เพื่อนระบายให้พอ สองกลัวต้องเป็นคนแก้ไขสถานะการณ์ “สาวๆหายหมดเล้าหรือไงวะ ใครก็เข้าหน้าไม่ติด เอ...แต่จะว่าไป เมื่อวานเห็นควงอยู่คนนะ” ฟ้าเหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นได้ “สวยดีตามสไตล์เสือบีแหละ แหม...อยากรู้จังอยู่กับอีหนูนั่น มันจะประสาทแดรกอยู่มั้ย หรือไม่ต้องร่ำไร จัดใส่จัดเต็มอย่างเดียว” ฟ้าเริ่มพล่าม “ไปยุ่งอะไรกับเขา เธอนี่ก็นะ มีปากก็พูดไปเรื่อย” ฉันตำหนิเพื่อน และนั่นคงไม่ใช่เรื่องปกติของฉัน เพราะฟ้าหันมาแว้งใส่ฉันแทน “นี่ก็อีกคน ทำเป็นไม่สนใจเรื่องชาวบ้าน เมื่อก่อนก็นินทาตาบีอยู่ด้วยกัน วันนี้เกิดเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ กินยาลืมเขย่าขวดเหรอ” “เอ๊า...ไม่ด่าชาวบ้านด้วยก็มาว่ากันได้นะคนเรา” ฉันไม่ใส่ใจ ออกจะขำเพื่อนด้วยซ้ำ ช่วงนี้เธอคงเหนื่อยรบกับอารมณ์พี่บี “ไม่เอาแล้วนะ ไม่เอาจริงๆด้วย แบบสินค้าอยู่นั่น เอาไปให้เขาเลือกเองเลย รีบด้วย โรงงานเขารอเดินเครื่องอยู่ เดี๋ยวโดนปรับ” “ฉันติดลูกค้ารายอื่น เธอลองอีกทีซิ เขาคงดีขึ้นแล้วมั้ง บอกเขาว่าโรงงานรออยู่ เขาเข้าใจเชื่อฉันซิ” พยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อนสุดฤทธิ์ “นี่เธอกลัวเสือบีเหรอ? เลี่ยงไปเลี่ยงมาอยู่ได้ ปล่อยฉันไปปะฉะดะกับตานั่นจะเดือนแล้วเนี่ย” ฟ้าตั้งข้อสงสัยแทงใจดำ “กลัวทำบ้าอะไร เขาจะทำอะไรฉัน” พูดไปแล้ว ชักคิดไม่แน่ใจ “ก็นั่นน่ะสิ จะทำคงทำไปตั้งนานแล้วมั้ง หึหึ เปลี่ยนกันเอาลูกค้าเธอมาให้ฉัน เวลานี้ลุยกับใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่อีพี่บี ‘รมณ์เสียว่ะ” ฟ้าแสดงเจตนาชัดเจนขนาดนั้น ฉันคงเลี่ยงหลบไม่ได้แล้วจริงๆ นึกพรั่นอยู่ในใจ   ฉันจอดรถในลานจอดที่คุ้นเคย แต่ครั้งนี้ความรู้สึกไม่เหมือนทุกครั้ง เพราะฉันต้องรวบรวมความกล้า อย่างที่ไม่เคยคิดว่าต้องใช้ขนาดนี้ พนักงานที่นี่คุ้นเคยกับฉันดี น้องนีเลขาฯตัวกลมแย้มยิ้มทักทาย “คุณบีรออยู่ค่ะ คุณมิ้ว” ฉันออกอาการอึกอักลังเล จนนีจับสังเกตได้ “ไม่สบายหรือเปล่าคะ คุณมิ้วหน้าดูซีดๆนะคะ” “ไม่ได้เป็นไรค่ะ ข้างนอกคงร้อนมากน่ะค่ะ มิ้วขอตัวก่อนนะคะ” ฉันไม่มีทางเลือกตั้งแต่มาถึงที่นี่แล้ว ดังนั้นจัดการให้จบเร็วๆน่าจะดีกว่า นีเปิดประตูห้องทำงานเขาให้ฉัน ซึ่งก่อนหน้านั้นเธอไม่เคยต้องทำอย่างนี้ ฉันเดินเข้าออกที่นี่แทบไม่ต่างจากที่ทำงานตัวเองมานาน เขานั่งรออยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ สายตาจับจ้องมาที่ฉัน โดยไม่อาจอ่านความรู้สึกได้ “นี ผมไม่รับโทรศัพท์ และห้ามรบกวน” เขาบอกน้องนีก่อนที่เธอจะปิดประตูตามหลัง ฉันเชิดหน้า ลอบสูดลมหายใจ แล้วก้าวไปชิดโต๊ะทำงาน  หวังให้กิริยาอาการเป็นปกติในสายตาเขาที่สุด “พี่เป็นอะไรมากหรือเปล่าช่วงนี้ ฟ้าบ่นมิ้วอุบเลย” ฉันเริ่มบทสนทนาเหมือนว่าระหว่างเราไม่มีติดค้างใดๆต่อกันมาก่อน เขาไม่ตอบคำใด นั่งหมุนเก้าอี้หนานุ่มอยู่ไปมา คล้ายว่าจะใช้ความคิดและจิตใจไม่ได้อยู่ในห้องนี้ ฉันแสร้งทำเป็นไม่เห็นอาการไม่ใส่ใจของเขา “นี่ค่ะแบบสินค้า พี่เลือกให้มิ้วหน่อยนะ โรงงานเขารอล็อตนี้อีกแค่ล็อตเดียว” เขาเหลือบมองแคตตาล็อค แล้วจ้องหน้าฉัน “ไม่เลือก” พูดห้วนๆ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 14:48:54

ความคิดเห็นที่ 52 “ทำไมล่ะคะ หรือพี่ต้องการแบบไหน แต่ทั้งหมดที่มิ้วเอามานี่คือที่เราเคยคุยกันเมื่อเดือนที่แล้วนะ” ฉันใจเย็นพยายามอธิบายเหตุผล “บอกโรงงานให้รอไป รอไม่ได้ก็ทำให้คนอื่นก่อนก็ได้” เขายังคงน้ำเสียงเหมือนแล้งน้ำใจ “พี่บีเป็นอะไร มีปัญหาอะไรหรือเปล่า สินค้าต้องเข้าตรงเวลาพี่ต้องส่งแล้วนะ” ถามอ่อนโยนด้วยความจริงใจ “มิ้วสนใจปัญหาของพี่ด้วยเหรอ” เขาพูดเรียบๆ แววตายังคงไม่แสดงความรู้สึก “สนใจซิคะ เราเป็นคู่ค้ากันมานาน มีอะไรเราก็ช่วยกันมาตลอด” “ออ...สนใจเฉพาะปัญหาเรื่องงานซินะ งั้นถ้าพี่จะขอเปลี่ยนเทรดเดอร์รายใหม่ มิ้วจะช่วยมั้ย” ฉันรู้สึกว่าเขากำลังเยาะหยัน “พี่หมายความว่าจะเปลี่ยนเอาเจ้ามิ้วออก แล้วใช้บริการที่อื่นเหรอ” ฉันเสียงแข็งขึ้นมาบ้าง “น่าสนใจนะว่ามั้ย เพราะพี่คงสบายใจกว่า มิ้วคงสบายใจกว่าเหมือนกัน” เขากำลังเล่นสงครามประสาทกับฉัน เพราะที่เขากำลังทำอยู่นี้ ไม่ใช่นิสัยของเขา ฉันรู้ดี พี่บีอาจมีข้อเสียเรื่องผู้หญิง แต่เรื่องงานเขาไม่ใช่แบบนี้ เขาตัดสินใจเด็ดขาดและฉลาดวางแผนเสมอ “ไม่มืออาชีพเลยนะพี่บี” ฉันตำหนิตรงๆ อดรนทนไม่ไหวกับพฤติกรรมไร้เหตุผลนี้แล้ว ได้เรื่อง เพราะเขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินอ้อมโต๊ะหยุดยืนอยู่หลังเก้าอี้ที่ฉันนั่ง มือสองข้างจับท้าวแขนไว้ เท่ากับตรึงให้ฉันนั่งอยู่กับที่ “ใช่ ไม่มืออาชีพเลย แล้วเก่งๆแบบมิ้วจะรับมือยังไงล่ะ” เขากระซิบเสียงท้าทายอยู่หลังใบหู รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าว ฉันนั่งนิ่งขึง สมองกำลังทำงานอย่างหนัก ไม่ใช่เพราะคำถามของเขา แต่เป็นเพราะปฏิกิริยาของเขาต่างหาก “พี่บีต้องการอะไร” ฉันถามด้วยความรู้สึกว้าวุ่นคุกรุ่นประหลาด “มิ้วรู้ดี ต้องถามด้วยเหรอ” เขากระซิบใกล้เข้ามาอีก ฉันหวั่นไหวขึ้นมาอย่างไม่อาจหักห้ามใจ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 14:51:09

ความคิดเห็นที่ 53 รอลุ้นไปก่อนนะคะ แฮ่ แฮ่ เชิญเสพและวิจารณ์ได้ตามอัธยาศัยจ้า ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 14:52:12

ความคิดเห็นที่ 54 >_< แอร๊ยยย กระทู้นี้ไม่รู้จะคอมเม้นอะไรเลย อ่านทีไร ก็แอร๊ยยยยยยยยย  >_<  ตลอดดด จากคุณ : Fany Ren เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 15:27:14

ความคิดเห็นที่ 55 อร๊าย ค้างคา คืนนี้คงนอนไม่หลับ ...รอติดตามต่อนะคะ สู้ๆนะจ๊ะมิ้ว จากคุณ : ขนมดังโงะ เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 15:42:57

ความคิดเห็นที่ 56 No comment รออ่านอย่างเดียวจ้า จากคุณ : =YoungRug= เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 15:43:28

ความคิดเห็นที่ 57 ^ ^ ^ ใจร้าย หน้าตาดี  มักใจร้าย   มาต่อให้จบ  เร็วเลย   ลูกกำลังหลับ   อย่าทำอย่างนี้ plsssssss จากคุณ : MoM And Me เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 15:54:48

ความคิดเห็นที่ 58 แปะว่าอ่านถึงนี่ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 16:36:32

ความคิดเห็นที่ 59 แอร๊ย.... คูลลลล มิ้ววววว ...... มาเขียนต่อเรย เค้าอุตสาห์ตามมาจากห้องศาลาง๊า... ทนไม่หวายแร๊ว ... ขอแสดงตัวว่าเป็นแฟนคลับคนนึงนะคะ ซุ่มโป่งอ่านอยู่หลายเรื่องแล้ว ทั้งเมียน้อย ผัวน้อย เขียนได้ขำขัน & วี๊ดวิ่วมวากกกก ค่ะ จากคุณ : Epoxy เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 17:52:24 A:49.0.76.122 X: TicketID:320586

ความคิดเห็นที่ 60 ขออีก 2 เรปนะคะ จากนั้น จะจิกหมอน นอนฝัน ก็ตามใจย่ะ แฮ่ แฮ่ เขียนสดก็งี้แหละ (อุตส่าห์ไปปั่นในเวิร์ดมาให้เลยนา น่ารักป่ะละ อิอิ) จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 18:02:36

ความคิดเห็นที่ 61 ค้าบน่ารัก (ก็ได้) ค้าบ จากคุณ : ..... เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 18:03:58 A:101.51.222.228 X: TicketID:278153

ความคิดเห็นที่ 62 โอว...กำลังลุ้นเลย มาต่อเร็วๆนะคะ ตามอ่านมาหลายวันแล้วค่ะ จากคุณ : มา (มา reeya) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 18:05:42

ความคิดเห็นที่ 63 สิ่งที่เขาทำในตอนนี้ เดาได้ไม่ยาก เขากำลังดึงดันเพื่อเอาชนะฉัน ซึ่งหากไม่เคยรู้จักรู้ใจคงต้องบอกว่าเขาใช้วิธีร้ายกาจ ถึงขั้นเอางานการมาเกี่ยวข้อง ที่อาจทำให้ใครหลายคนเดือดร้อน ไม่ใช่สิ่งที่ควรกระทำ และยิ่งไม่ใช่เมื่อเป็นพี่บี ฉันประมวลผลวิเคราะห์ข้อมูล ที่เขากำลังทำอยู่นี้ อาจดูเหมือนบีบบังคับให้ต้องจำยอมตามความปรารถนาหมกมุ่นของเขา พี่บีเลวขนาดนั้นเมื่อไม่ได้ดั่งใจ กระทั่งกับมิ้วด้วยอย่างนั้นหรือ... ฉันต้องรู้ดีกว่านั้น ต้องรู้ให้ได้เท่าทัน จะให้ดีต้องรู้ใจเขายิ่งกว่าเจ้าตัวให้ได้... ฉันเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ทำให้ใบหน้าของเราเกือบแนบชิดกัน เอียงตัวเพียงเล็กน้อยฉันก็สามารถสบตาเขาได้ “มิ้วคิดว่ามิ้วรู้นะ” น้ำเสียงอ่อนหวาน พูดพลางลูบใบหน้าคมสัน ฉันไม่ได้แสร้งหรือฝีนที่ทำแบบนี้ “พี่บีเซ็นเอกสาร เลือกแบบสินค้าให้มิ้วก่อนซิ” หว่านเสน่หาใส่ตาเขา เขาส่ายหน้าเปื้อนยิ้มเอ็นดู “พี่คิดถึงมิ้วแบบนี้จริงๆ” ว่าแล้วเขาโน้มตัวผ่านเอื้อมหยิบเอกสารบนโต๊ะมาเซ็นง่ายดาย “คราวนี้ยังไงต่อ” เขากลับมาอยู่ในตำแหน่งชวนป่วนปั่นอีกครั้ง “จะต่ออะไรล่ะพี่ ที่มิ้วมาก็เพราะเรื่องนี้ ไม่ได้คิดจะไปต่ออะไรที่ไหน” ฉันยั่วเย้าเขาเล่น รู้สึกสนุกขึ้นมาจริงๆ เขาหัวเราะอารมณ์ดี “ไปบ้านพี่กัน” ชวนไม่มีปี่ขลุ่ย “อือ ก็ดีนะ ไม่ได้ไปเยี่ยมแม่พี่นานแล้ว” ฉันรับคำง่ายๆเช่นเดียวกัน ฉันกราบสวัสดีพ่อแม่พี่บี ทักทายถามไถ่ทุกข์สุขคนในบ้านด้วยความสนิทสนม ครอบครัวเขาเมตตาฉันเหมือนลูกหลานจริงๆ ความรู้สึกดีๆ ที่ได้รับ ทำให้ใจกระหวัดเรื่องราวระหว่างฉันกับเขา ทำไมนะ ทำไมกันเราจึงไม่เคยคบหารู้ใจได้ตลอดรอดฝั่งเสียที เพราะนิสัยเจ้าชู้แก้ไม่หายของเขา หรือเพราะนิสัยใจแข็งยอมหักไม่ยอมงอของฉัน ประหลาดดีแท้หนอ คนหนึ่งอ่อนไหวไม่อาจหักห้ามใจได้กับคนที่แค่ถูกใจ ส่วนอีกคนใจเด็ดจนไม่ยอมรับใครหรืออะไรง่ายๆ คนสองคนที่ต่างกันสุดขั้ว มันจะพากันไปไหนได้ ฉันสรุปคำตอบให้ตัวเองเสร็จสรรพ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 18:08:57

ความคิดเห็นที่ 64 “คิดอะไรอยู่” เขาเรียกฉันให้ตื่นจากภวังค์ “ก็คิดเรื่องพี่กับมิ้วน่ะซิ ถามได้” ฉันตอบความจริงด้วยน้ำเสียงรื่นเริง ตอนนี้เราอยู่กันตามลำพัง ในห้องพักผ่อนนั่งเล่นส่วนตัวของเขา เขายิ้มให้กับคำพูดจริงใจของฉัน “รู้มั้ยพี่คิดถึงมิ้วมาก คิดถึงการได้พูดได้คุยกับมิ้วแบบนี้แทบขาดใจ” “แล้วไม่คิดถึงมิ้วแบบนี้บ้างเหรอ” ฉันโอบกอดเขาจากด้านหลัง เขากลับเป็นฝ่ายนิ่งไป “มิ้วเจ้าเล่ห์ นี่กำลังแกล้งลองใจพี่ใช่มั้ย” “ไม่สนุกเลยอ่ะพี่บี รู้ทันกันหมดอย่างนี้ ไม่เอาแล้วกลับบ้านดีกว่า” ฉันขยับตัวลุกจากโซฟา เขารั้งฉันไว้ ดันเบาๆให้หลังฉันแนบกับพนัก ยันมืออีกข้างทำให้ฉันตกอยู่ตรงกลางวงแขนเขา ชิดใกล้จนได้กลิ่นลมหายใจคุ้นเคย เขาจ้องดวงตาตื่นระวังของฉัน “มิ้วจะให้พี่ทำยังไง อย่าทำแบบนี้เลย พี่เหงา” เขารำพึงแผ่วเบา ฉันยันมือกับหน้าอกเขา “เหงาบ้าอะไร สองวันก่อนยังควงสาวลั้นลาอยู่เลย” กระแทกเสียงอย่างขัดใจ “มิ้วหึงพี่แล้วใช่มั้ย” น่าแปลกที่เขาถามแบบนี้ ฉันอยากมีเวลาวิเคราะห์จริงๆ “พี่เป็นอะไรมากไปมั้ย อยากให้มิ้วหึงทำไม เพี้ยนแล้วนะ” ฉันตอบอย่างที่คิดได้ในขณะนั้น เขาไม่ตอบ แต่ก้มหน้าลงจูบฉัน จูบนั้นอ่อนหวานอ้อยอิ่ง โหยหาเว้าวอน ออดอ้อนและเป็นไปอย่างเชื่องช้า คล้ายเขากำลังละเลียดบางสิ่งบางอย่างที่มีค่ามีความหมาย และไม่ต้องการให้มันหมดไปอย่างง่ายๆ รสจูบนี้ ต่างจากเมื่อวันอยู่ที่เกาะเหลือเกิน ที่นั่นคือความร้อนรนรุกเร้ารุนแรงเต็มไปด้วยกระหายอยากจนแทบมอดไหม้ แต่ครั้งนี้เหมือนจะถ่ายทอดความฝัน ความหวัง ความต้องการลึกซึ้งจริงใจ และเรียกร้องการตอบสนองที่ดื่มด่ำกว่าครั้งนั้น เมื่อเขาถอนริมฝีปาก ความอ่อนหวานกำซาบยังไหลวนอยู่ในตัวในหัวใจฉัน และเหมือนมันจะยังอยู่อย่างนี้ไปอีกนาน ฉันกระพริบตาถี่ๆ ไล่ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกออกจากหัว ฉันสบตาเขา มีใครบางคนอยู่ในนั้น คนที่ฉันคิดว่าเคยเห็น แต่ไม่เคยแน่ใจ “มิ้ว อย่าปฏิเสธพี่เลย” เขาเอ่ยอ้อนวอน แววตานั้นหม่นเศร้า ร้องขอความเห็นใจอย่างไม่ปิดบัง มิ้วจะทำยังไงดี พี่บีขา มิ้วหาทางออกไม่เจอ ฉันได้แต่รำพันพร่ำอยู่ในใจ แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 55 18:10:39 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 18:10:00

ความคิดเห็นที่ 65 มันจะจบได้ไงวันนี้ เป็นไปไม่ได้หรอกเธอจ๋า อิชั้นไม่สามารถขนาดน้านนนน ใจเย็นค้าบพี่น้องค้าบ จุ๊บ จุ๊บ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 18:15:36

ความคิดเห็นที่ 66 กำลังมันส์เลย จากคุณ : Bluebergie81 เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 18:20:19

ความคิดเห็นที่ 67 ลุ้นๆค่ะพี่มิ้ว อ่านไปคิดตามไป 555+  แอร้ย..เขินอ่า^^ จากคุณ : หอระฆัง เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 18:22:42

ความคิดเห็นที่ 68 น้องมิ้ว ข๋า.....จะรอน้องมาต่อนะคะ เขินแทนน้องมิ้วเหมือนกัน 555 ถ้าพี่เป็นน้องมิ้ว ใจคงไม่แข็งพอเหมือนน้องมิ้วแหง๋ม ๆๆๆ เลย 555 แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 55 18:35:54 จากคุณ : มา reeya เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 18:35:34

ความคิดเห็นที่ 69 ตามแบบเขิลๆ อยากเห็นพี่บีโดนแก้เผ็ดบ้าง... จากคุณ : ขนมดังโงะ เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 18:41:27

ความคิดเห็นที่ 70 คืนนี้จะมาอีกมั้ยน้อออ>_< จากคุณ : Fany Ren เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 20:07:14

ความคิดเห็นที่ 71 คคห. ที่ 70 คุณ Fany Ren พี่เคยหนีไปโดยไม่บอกกล่าวเหรอจ้ะ ที่รัก พี่นิสัยดีกว่าอีพี่บีแย้ะ ไม่ต้องห่วง อีกสองเรปจ้า จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 20:58:59

ความคิดเห็นที่ 72 ความเศร้าหมอง ที่จับต้องได้ในดวงตาเขา ทำให้ฉันสะท้อนใจ ฉันได้แต่ตั้งคำถามให้ตัวเอง ฉันจะทำอย่างไรดี “พี่บี ขอเวลามิ้วอีกสักนิดนะคะ แค่นี้พี่ก็ทำให้มิ้วเสียความตั้งใจแล้ว ขอมิ้วได้คิดใคร่ครวญบ้าง” ฉันอ้อนวอนกลับ เขาพยักหน้าเข้าใจ และปล่อยฉันจากการกอดรัด “มิ้ว อย่าคิดมาก ปล่อยให้หัวใจนำทางบ้าง อย่าหาเหตุผลมากไป” เขาพูดดีจนฉันอยากคล้อยตาม แต่...นั่นไม่ใช่นิสัยฉันเลย “มิ้วจะพยายามค่ะ ช่วงนี้ห่างๆกันไปอย่างนี้ก่อนได้ไหม” “พี่จะต่อรองอะไรได้เหรอมิ้ว” เขาพูดเหมือนตัดพ้อ “ได้ดิ เอางานมาอ้างอย่างที่ทำไง อย่าทำอย่างนี้อีกนะ ชาวบ้านเขาเดือดร้อน” ฉันพูดไม่จริงจัง เข้าใจในสิ่งที่เขาทำมากพอ เขาหัวเราะ “ถ้ามิ้วไม่มาหาพี่ พี่ก็ว่าจะโทร.ไปขอโทษฟ้าเหมือนกัน ป่านนี้คงโกรธพี่จนหน้าไม่อยากมองแล้วมั้ง” เราแยกจากกันด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นมาก แม้จะยังคงสับสนและหาทางออกไม่เจอก็ตาม “ฟ้า ปาร์ตี้มั้ย” ฉันโทร.หาฟ้า ระหว่างเดินทางออกจากบ้านพี่บี “ได้เลยเพื่อน เรื่องอีพี่บีเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย” ฟ้าถามอย่างกังวล ฉันตอบให้เธอคลายใจ ทุกอย่างเรียบร้อยดี “เฮ้อ โล่งอก นี่นะถ้าไม่ใช่มิ้ว ฉันว่าอีพี่บี มันกำลังเล่นตลกกับเธอเหมือนผู้หญิงอื่นแน่ๆเลย” ฟ้าตั้งท่าจะพร่ำอีกแล้ว “อีกชั่วโมงเจอกันร้านเดิมนะเพื่อน” ฉันรีบตัดบท เกรงเพื่อนจะพูดตัดขั้วหัวใจกว่านี้ “โห...เริ่ดมากเพื่อนกรู คืนนี้ได้เบอร์หนุ่มตรึมแน่” ฟ้าทำตาโต เมื่อเห็นฉัน ใช่ซิ เพราะวันนี้ฉันใส่กางเกงยีนส์รัดเปรี้ยะเสื้อสายเดี่ยวผ่าหลังผูกไขว้ด้วยเชือกเส้นบาง มองไม่เห็นสายบรา ชวนจ้องน้อยซะเมื่อไหร่ ฟ้าก็ใช่ย่อย เสื้อเอวลอย กับกระโปรงสั้นเต่อ เผยช่วงขาเรียวยาว หน้าเฉี่ยวๆแต่งเติมอย่างคนชำนาญ “ปาร์ตี้สาวโสดใช่มั้ย” ฉันหมายถึงฟ้าไม่ได้ควงใครมา ฟ้าพยักหน้าตอบรับท่าทางคึกคักเต็มที่ ดังนั้นคืนนี้คาดว่า สองสาวฉันกับฟ้า น่าจะเรียกสายตาหนุ่มๆได้ไม่น้อยเลยเชียว “อยากเมาว่ะ ตากีล่านะ” ฉันบอกฟ้า “ได้เลยเพื่อน มีเหล้าฝากเพียบ เลือกมาเลยจะเอาขวดไหน” ฟ้าจัดแจงส่งบัตรเหล้าให้พนักงานที่คุ้นเคยทันใจ ฉันบอกแล้วว่าฉันเป็นปาร์ตี้เกิร์ล ฟ้าเองก็เหมือนกัน เราทั้งสองคนสนุกกับการดื่มเต้น และล้อเล่นสายตาหนุ่มๆ เมื่ออยู่ท่ามกลางความสนุกและแสงสี ฉันลืมเรื่องพี่บีได้เหมือนกัน แต่ท่าจะไม่ใช่อย่างนั้นเสียแล้วเพราะ... “เฮ้ย...มิ้ว อีพี่บีมาว่ะ ที่ 6 นาฬิกาเพื่อน” ฟ้าสะกิด ฉันไม่กล้าหันไปมอง “มากับหญิงด้วยเว้ยเฮ้ย” ฟ้าอุทาน จะแจ็คพ๊อตอะไรขนาดนี้วะ ฉันคิดในใจ ฟ้าสะกิดไม่ยอมหยุด ฉันจึงต้องหันไปมองอย่างจำใจ แม้จะห่างกันมาก และมีฝูงคนกั้น ฉันรับรู้ได้ เขามองอยู่เช่นกัน ฉันทำเป็นไม่ใส่ใจ กลับมาเต้นสนุกกับฟ้า คราวนี้อาจมากกว่าเมื่อก่อนหน้าสักหน่อย เพราะหนุ่มน้อยใหญ่มองเราไม่วางตา “เหนื่อยชะมัด” ฟ้าบ่น พลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ฉันบีบมะนาวทาเกลือที่หลังมือ แล้วยกแก้วช๊อตกรอกลงคอ เลียเกลือที่มืออย่างชำนาญ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 21:02:41

ความคิดเห็นที่ 73 “สนใจ ตากีล่า บาดี้ ช๊อตมั้ย” เสียงเข้มที่คุ้นเคย ดังอยู่ข้างหูฉัน โดยไม่ต้องหันไปมองฉันก็รู้ว่าใคร “สวัสดีคร่าพี่บี” ฟ้ารื่นเริงทักทาย อาจเพราะมืดหรือกรึ่มได้ที่ ฟ้าไม่ได้สังเกตเลยว่า หน้าตาพี่บีตอนนี้ไม่น่าเสวนาด้วยเลย ฉันเห็นพี่บีฝืนยิ้มทักทายฟ้า พยายามสะกดอารมณ์เต็มที่ “วันนี้ฟ้าสวยจัง มิ้วก็สวยมาก สงสัยจะได้เบอร์หนุ่มเพียบ” เขาพูดชมฟ้า แต่สำหรับฉัน เขากำลังประชด เพราะมือแข็งแรงบีบแขนฉันแรงจนรู้สึกเจ็บ “ฟ้าพี่บีชวน บาดี้ช๊อตอ่ะ แต่เขาไม่กินเหล้า งั้นเรากินเผื่อเขาเลยแล้วกันนะ” ฉันหันไปพยักเพยิดกับฟ้า แล้วดึงตัวเธอมา บีบมะนาวทาเกลือที่ลำคอระหงของฟ้า ฟ้าหัวเราะคิกคักสนุกตามฉัน โดยไม่คิดเอะใจ ฉันกรอกช๊อตตากีล่า แล้วจงใจแลบลิ้นเลียที่คอฟ้าอย่างช้าๆ สบตาท้าทายพี่บีไปด้วย “จั๊กกะจี๋อ่ะมิ้ว มาตาฉันมั่ง” ฟ้าคงได้ที่จริงๆ จึงไม่สังเกตอะไรเลย พี่บีรั้งแขนฉันเหมือนจะไม่ให้ฉันไปหาฟ้า ฉันสะบัดแขนไม่พอใจ “กลับไปที่โต๊ะพี่ นู่นแน่ะ น้องเขามองอยู่” พูดเสียงเย็นชา “ฟ้ากลับกันเหอะ หมดสนุกแล้วว่ะ” ฉันคว้ากระเป๋าและดึงแขนเร่งฟ้า “อะไรวะ กำลังสนุกเลย หนุ่มโต๊ะนู้นจ้องเธอไม่กะพริบเลยอ่ะมิ้ว” ฟ้าบุ้ยใบ้ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย คนที่หันไปมองตามที่ฟ้าบอก ไม่ใช่ฉัน และมันไม่แปลกที่พี่บีจะจ้องหนุ่มคนนั้นอย่างไม่สบอารมณ์ ฉันรู้ว่าสถานะการณ์เริ่มไม่เป็นมิตร “อย่านะพี่บี” ฉันพูดเสียงหนักๆข้างหูเขา “กลับบ้าน” เขาพูดเหมือนสั่ง แล้วหันไปบอกฟ้า “พี่ไปส่งมิ้วนะ เดี๋ยวให้ลูกน้องพี่ไปส่งฟ้าก็แล้วกัน” เขาดึงแขนฉันเดินลิ่วออกจากฝูงชน ทิ้งฟ้าที่ยืนอ้าปากหวอ งุนงง กับภาพชุลมุนย่อมๆระหว่างฉันกับพี่บี เขาจับฉันยัดเข้าไปในรถไม่ปราณีปราศัย แล้วแทบจะกระโจนขึ้นในฝั่งคนขับ ออกรถกระชากรุนแรง ฉันพิงศรีษะกับกรอบหน้าต่างรถ เหม่อมองแสงไฟระยิบรายทาง ไม่สนใจเขา พี่บีขับรถเร็วตามแรงอารมณ์ ฉันไม่ท้วง “ไปรับคุณฟ้าให้หน่อย อยู่ที่ร้าน... เออ...เมิงก็หาให้เจอแล้วกัน ถ้าไม่เจอเมิงโดนแน่” เขาตะคอกใส่โทรศัพท์ ฉันไม่ยินดียินร้าย รู้ว่าเขาต้องทำอย่างนี้อยู่แล้ว เป็นนิสัยของเขาที่จะใส่ใจเพื่อนเสมอ แล้ว... “น้องที่มาด้วยล่ะ ไม่ให้ต้อไปรับด้วยเหรอ” ฉันถาม ตายังมองออกนอกรถ “ไม่ต้องยุ่ง” เขาตะคอกอย่างที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน “ไม่เอือกก็ได้” ฉันต่อปากต่อคำไม่ลดละ นั่นคงเป็นการเพิ่มดีกรีอารมณ์ให้เขา รถกลับมาแรงแข่งความตายอีกครั้ง และมันพาฉันออกนอกเส้นทางกลับบ้าน ฉันรู้ดี... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 21:06:25

ความคิดเห็นที่ 74 เขียนไปคิดไป ยังมันเลยคุณขราาาาาา หวังว่าจะถูกใจนะจ้ะ อิอิ ถ้าคืนนี้จะไม่ต่อแล้ว จะบอกจ้า เกรงใจคนอ่านเสมอค่ะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 21:08:06

ความคิดเห็นที่ 75 แอร๊ยยยย เข้ามากรี๊ดต่อ นู๋ก็ลืมว่าปกติพี่มิ้วต้องมาบอกฝันดีก่อนอะเนอะ สำเร็จโทษตัวเอง อิอิ F5รอค่าา edit  มะกี้อีโมไม่ขึ้น -*- แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 55 21:53:06 จากคุณ : Fany Ren เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 21:52:01

ความคิดเห็นที่ 76 ตามจากศาลา มาอ่านต่อขอรับ สำนวน โวหาร เยี่ยม ขอรับ อ่านนี่ เค..ลิ้ม เลย ถึงเป็นผู้ชายก็เหอะ รออ่านต่อไปด้วยใจระทึก กด F5 ถี่ยิบ สลับดู ยกน้ำหนัก หญิง โอลิมปิก จากคุณ : redgarudon เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 21:54:19

ความคิดเห็นที่ 77 ตามอ่านอยู่นะคะ คุณมิ้ว ฟินมากกกกกก จากคุณ : น้องเนย์ เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 22:29:07

ความคิดเห็นที่ 78 เจนนี่ เทียน เป็น พี่มิ้ว ใครเป็นพี่บีดีเอ่ย #73 กรี๊ดเลยค่ะ คาแรคเตอร์พระเอ้ก พระเอก จากคุณ : princess charity เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 22:33:59

ความคิดเห็นที่ 79 เคนเป็นพระเอกเหมาะไหมคะ จากคุณ : ดินร่วน เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 22:41:43

ความคิดเห็นที่ 80 เสียงเครื่องยนต์ดับสนิท “ลงมา” เขาสั่ง ประตูรถด้านโดยสารเปิดรออยู่แล้ว ฉันก้าวขาลงจากรถแบบไม่เต็มใจ แต่ไม่กล้าขัดขืนหรือโวยวายใดๆ  เพราะรถหยุดที่บ้านเขานั่นเอง เขาตรงเข้าคว้าแขน ฉันสะบัดอย่างขัดใจ “เดินเองได้ ไม่ต้องจูง” ฉันพบว่าตัวเองถูกเขาเดินนำมาหยุดอยู่ที่ห้องนอนเขา เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เข้ามาในห้องนี้ ฉันไม่แปลกใจ ข้าวของทุกชิ้นจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ บ้านนี้มีลูกจ้างทำความสะอาด ย่อมต้องเรียบร้อยดี ก้าวขาตั้งใจจะเดินไปนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะแต่งตัว แต่เขาฉุดฉันแล้วลากไปนั่งที่เตียงใหญ่กว้างหนานุ่ม ฉันนั่งนิ่ง เมินมองไปในทิศทางที่ไม่มีเขา กระนั้นฉันเห็นเขาเดินวนไปมา คล้ายกำลังสะกดอารมณ์โกรธขึ้ง “ทำไมทำตัวแบบนี้” เขาเอ่ยขึ้นมาน้ำเสียงค่อนข้างปกติ แสดงว่าคงเย็นลงบ้างแล้ว “ทำอะไร มิ้วไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย” “แต่งตัวแบบนี้ แล้วไปเต้นยั่วผู้ชายแบบนั้น ไหนจะกินเหล้าอย่างกับน้ำ นี่นะไม่ได้ทำอะไร” เขาร้อนขึ้นอีก “ไปเที่ยวผับ ไม่ได้ไปถือศีล” ฉันยอมรับว่าตั้งใจกวนโทสะ จะให้ทำอย่างไร ถึงยังไงเขาก็ต้องโกรธอยู่ดี “เมื่อก่อนไม่เห็นจะทำขนาดนี้ จะประชดกันหรือไง” เขาโมโหสมใจฉัน “ทำ แต่พี่ไม่เห็นเอง” ฉันเถียงข้างๆคูๆ “อย่ามิ้ว อย่าหาเรื่อง” เขาทำน้ำเสียงใช้คำสั่งอีกแล้ว ฉันมองหน้า จงใจท้าทาย “ไม่ต้องมาสั่งมิ้ว พี่บีมีสิทธิอะไร” ฉันจุดไฟติดแล้ว เขาแทบกระโจนเข้าคว้าตัวฉัน “มีสิทธิอะไรงั้นเหรอ” เขาคำราม “ก็แล้วทีพี่บีล่ะ ทำไมพี่บีทำได้ ทำไมพี่บีไปไหนกับใครก็ได้ มิ้วเคยว่าอะไรมั้ย” ฉันเดือดเป็นเหมือนกันนะ เขาชะงัก ปล่อยมือจากฉัน “นี่มิ้วตั้งใจจะทำอะไรกันแน่” “มิ้วก็ใช้ชีวิตของมิ้วไง พี่ยังใช้ชีวิตพี่ทำอะไรก็ได้เลย ถ้าพี่ไม่พอใจ ไม่ต้องมายุ่งกับมิ้ว” “มิ้ว ...” เขาครางอ่อนใจ จนปัญญาจะโต้เถียง “มิ้วจะกลับบ้านแล้ว” ฉันลุกจากเตียง คืนนี้คงหมดเรื่องคุยกันแล้ว “คืนนี้นอนนี่แหละ” เขาพูดเรียบๆ ฉันชะงักแล้วกังวลขึ้นมา ฉันจะนอนที่นี่ได้อย่างไร อารมณ์เขาตอนนี้ไม่น่านึกห่วงว่าเขาจะล่วงล้ำ แต่...รุ่งเช้า ฉันจะสู้หน้าคนในบ้านเขาได้อย่างไร “จะบ้าเหรอ” “ไม่บ้าหรอก นอนนี่แหละ” เขาพูดน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว “พี่บี...” ฉันเป็นฝ่ายครางอย่างจนใจ รู้สึกตัวเองเป็นเหมือนลูกแกะน้อยตกอยู่ในคมเขี้ยวหมาป่า “ทำไมใจร้ายอย่างนี้” ฉันทรุดตัวนั่งที่เดิม มึนงง สับสนกับความรู้สึกที่ประเดประดังในคืนนี้จนอ่อนแรง เขาขยับเข้ากอด กระซิบเสียงหนัก “ถ้ามิ้วดื้อ จำไว้นะว่าพี่มีวิธีลงโทษมิ้วเสมอ” ฉันกำลังจะอ้าปากเถียง แต่เขาไม่เปิดโอกาสให้ทำเช่นนั้น มิ้วเอ๋ยช่างอ่อนด้อยยิ่งนัก คิดว่าเขาโมโหจนทำอะไรไม่ถูกหรืออย่างไร มันหาใช่เช่นนั้นไม่… เพราะแรงโมโหโกรธานั่นแหละหนา พี่บีจึงไม่บันยะบันยัง เขาแทบทึ้งเสื้อผ้าออกจากตัวฉัน ปากก็ซุกไซร้ไปที่ผิวเนื้ออ่อนๆไม่มีละเว้น “พี่บีไม่เอาอ่ะ ปล่อยมิ้วนะ” ฉันขัดขืน รู้สึกเดือดดาลที่เสียรู้เขา “ไม่ให้พี่เอา แล้วจะให้ใครเอา” เสียงดุดันบอกอารมณ์พลุ่งพล่าน อยากต่อสู้ฝืนเขามากกว่านี้ แต่ใจเจ้ากรรมไม่ให้ความร่วมมือ ความรู้สึกว้าวุ่นทำให้สนองเขาโดยไม่รู้ตัว หรือที่จริงต้องบอกว่า เพราะรู้สึกมึนๆงงๆ จะเจ็บก็ไม่ใช่ จะสมใจก็ไม่เชิง จึงเลือกทางที่ชัดเจนในขณะนี้ นั่นคือร่วมมือกับเขา ไปให้มันสุดขอบปลายทางเลยก็แล้วกัน อะไรจะเกิดให้มันเกิด ไอ้ที่เกิดขึ้นแล้วก็ไม่น้อยเหมือนกัน เขาอยากจะฟอนเฟ้น ฝักใฝ่ตรงจุดใดปล่อยให้เขาทำให้หนำใจ อยากจะจับจะต้องเขาที่ตรงไหน อย่าได้หวั่นเกรง แรงมาก็แรงไป ให้มันสะมันสาแก่ใจกันไปเลย ไหนๆก็โหยหาสัมผัสร้อนร้ายระริกนี้เป็นเดือน ตักตวงเก็บเกี่ยวไว้ ใช่ว่าจะเสียหายเพิ่ม คิดได้ดังนั้น จึงตัดสินใจโอนอ่อนผ่อนตาม ให้เขานำทางไม่ว่าจะเป็นสวรรค์หรือนรกมันก็รำไรอยู่ตรงหน้านี้แล้ว ก่อนรุ่งสาง ฉันขอพี่บีไปส่งที่บ้าน “มิ้วไม่อยากเจอพ่อแม่พี่ในสภาพนี้” ฉันเปิดจุดอ่อนให้เขาอีกแล้ว ในขณะที่ฉันยังทำอะไรเขาไม่ได้ ยังไม่สามารถตอบตัวเอง ทิศทางความสัมพันธ์จะไปทางไหนดี หากฉันจะบอกว่า ฉันไม่กลัวความเจ้าชู้ของพี่บีเหมือนก่อนอีกแล้ว คงไม่ถึงขนาดนั้น สิ่งที่ฉันกลัวจริงๆ กำลังเผยออกมาอย่างช้าๆ แต่เริ่มชัดเจนขึ้นทีละลำดับ... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 22:47:25

ความคิดเห็นที่ 81 # 80 คือสุดท้ายสำหรับคืนนี้นะคะ มิตรรักนักอ่านทุกท่าน หวังว่าคุณๆ จะนอนฝันดีนะจ้ะ ด้วยรัก จากมิ้ว ฮี่ ฮี่ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 22:49:13

ความคิดเห็นที่ 82 ฝันดีนะคะคุณมิ้ว รออ่านต่อในวันพรุ่งนี้ค่ะ (ลุ้นๆอย่างใจจดจ่อ) จากคุณ : ดินร่วน เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 23:26:00

ความคิดเห็นที่ 83 จบเรื่องนี้ ขอขยายความเรื่องพี่แหม่มกับแตนที่ยังค้าหนูไว้นะคะคุณมิ้ว จากคุณ : Daniala เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 00:13:34

ความคิดเห็นที่ 84 ตามไปอ่านในศาลาฯ พบกับบทสรุปสุดท้ายว่าในที่สุดก็สวมคอนเวิร์ส แต่เราก็ยังตามอ่านต่อไป สงสัยนิดนึงค่ะว่าสิ่งที่คุณมิ้วกลัว คือกลัวว่าถึงคุณจะเลือกคุณบี และสุดท้ายแล้วถึงคุณสองคนจะรักกันจริงๆ แต่คุณก็ไม่คิดว่าคุณบีจะหยุดที่คุณคนเดียวตลอดไ่ปได้รึเปล่าคะ เราแค่พยายามเดาใจคุณมิ้ว ช่วยเฉลยด้วยนะคะ จะรอฟัง เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คุณนักอยากเขียนคนนี้ค่ะ :) จากคุณ : หนอนชาเขียว เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 00:29:34 A:115.67.96.3 X: TicketID:366295

ความคิดเห็นที่ 85 ลุ้นๆไปด้วยกันนะคะ คุณ ดินร่วน หวังว่าตอนต่อไปจะถูกใจนะจ้ะ คุณ  Daniala เก๊าลืมแล้วง่า ประเด็นไหนเหยอตะเอง แฮ่ แฮ่ ขอโทษก๊าบ คุณ หนอนชาเขียว ชีวิตจริงกับเรื่องแต่ง ก็ต่างกันอย่างนี้แหละเนอะ และเรื่องความรัก คิดว่าจริงๆรักกันนะคะ แต่เรื่องจะอยู่ร่วมกันรายละเอียด,ประเด็นและข้อจำกัดในชีวิตมันเยอะจริงๆค่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องเจ้าชู้อย่างเดียว ขอบคุณในกำลังใจมากๆค่ะ ปล. ชอบที่ซู้ดดดด เป็นนักอยากเขียนเนี่ย เพราะเป็นมาตลอด และจะเป็นตลอดไป อิอิ ปล. อีกหน่อย นอนดึก ปั่นเรื่องสนองความสนใจของเพื่อนๆนักอ่านอยู่ค่ะ จะเอาให้ได้เยอะๆจุใจไปเลยนิ อิชั้นชอบ คำถาม ชอบการแสดงความคิดเห็นนะคะ ถ้าอิชั้นชอบเขียนโดยไม่อยากรู้ว่ามีใครติดตาม หรือ ฟังคำวิจารณ์สดๆไม่ได้ อิชั้นคงเขียนส่ง สนพ. ให้บก.ลงตะกร้าแล้วค่ะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 01:01:08

ความคิดเห็นที่ 86 “มิ้ว ฟ้าโทร.มาลูก” เสียงแม่ดังมาจากหลังประตูห้องนอน ฉันนึกคร้านที่จะออกจากที่นอนเหลือเกิน แต่ต้องฝืนใจ เมื่อเหลือบมองนาฬิกา โอว... 10 โมงแล้วหรือนี่ ฉันดีดตัวเหมือนติดสปริง ถลาไปที่ประตู “ค่ะแม่” แม่ส่งโทรศัพท์ไร้สายให้ “ฮัลโหล โทษนะฟ้า ตื่นสายอ่ะ” ฉันละล่ำละลักไปตามสาย “ฉันไม่ได้โทร.มาเรื่องนี้” น้ำเสียงฟ้าตื่นๆ ฟังดูประหลาดชอบกล “มีอะไรที่ออฟฟิศเหรอ” “เอ่อ...พี่แดนมาหามิ้วจ้ะ” ฟ้าพูดไม่เต็มเสียง คาดว่าคนที่กล่าวถึงคงอยู่ไม่ห่างนัก “อะไรนะ” ฉันตะโกนอย่างลืมตัว “พี่แดนอยู่ที่นี่ มิ้วไม่สบายเป็นไงบ้าง จะเข้าออฟฟิศไหม” ฟ้าโมเม ฉันรู้ว่าเธอกำลังตบตาอีกฝ่าย “เข้าบ่ายๆ บอกเขาไม่ต้องรอ ให้เขาทิ้งเบอร์ไว้แล้วมิ้วจะโทร.กลับ” ฉันรีบจัดการธุระส่วนตัว แล้ววิ่งเกือบปลิวออกจากบ้าน “เขามาเมื่อไหร่ ยังไง เขากลับไทยนานหรือยัง แล้วจะกลับเมกาอีกมั้ย” ฉันซักร้อนรน “ใจเย็นเพื่อน อย่าเพิ่งถาม เธอมีเรื่องติดค้างฉันอยู่ เมื่อคืนไปไหนกับเสือบี แล้วมันอะไร ยังไง บอกมาก่อน” ฟ้าทำหน้าเจ้าเล่ห์ ฉันชะงัก ตื่นเต้นเรื่องการมาถึงของอีกคน จนลืมวิตกเรื่องพี่บีไปจนได้ “บอกมาๆ” ฟ้าคาดคั้น “ไม่มีอะไร เขาก็ไปที่ส่งบ้าน ก็เท่านั้นแหละ” ฉันอ้อมแอ้มตอบ ยังไม่สามารถตั้งสติได้ “มิ้ว ฉันเป็นเพื่อนเธอ มีอะไรฉันก็บอกเธอ ใจคอเธอจะไม่พูดไม่บอกอะไรฉันเลยเหรอ” ฟ้าไม่ร่าเริงเหมือนเคยคุ้น ทำให้ฉันรู้สึกตัวว่า ตลอดเวลาฉันกันเพื่อนรักออกจากเรื่องตัวเองมากขนาดไหน “ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนอ่ะฟ้า” ฉันสารภาพ “เริ่มตั้งแต่เรื่องมันเกิดนั่นแหละเพื่อน” ฟ้าใจเย็นรอฟังคำบอกเล่าจากปากฉัน ฉันตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้ฟ้าฟังหมดเปลือก ยกเว้นส่วนที่เป็นความรู้สึกของฉัน ที่ฉันยืนยันกับตัวเองว่าขอเก็บไว้ดีกว่า “ออ... มิ้วนอนกับพี่บีแล้ว ขอเลิกหลังจากนอนกันด้วย โคตรเจ๋งอ่ะเพื่อนชั้น แล้วก็กลับไปนอนกับเขาอีก โคตรแรดอ่ะเพื่อนกรู” “หนำซ้ำ เสือบีติดใจ ขอต่ออีกหลายรอบ และอาจต่อๆๆๆไปไม่จบอีกต่างหาก สุดยอดว่ะเพื่อน” ฟ้าสรุปความอย่างติดตลก ฉันอดกลั้นหัวเราะไม่ได้ “ฟ้า บ้าอ่ะ” “แล้วจะเอายังไงต่อ” ฟ้าถามคำถามที่ฉันเองก็ยังตอบไม่ได้ ฉันส่ายหน้า เป็นการบอกว่าไม่รู้ “หึหึ งานเข้าแล้วมิ้วเอ้ย” ฟ้าทำสีหน้าหนักใจ “พี่แดน เขากลับมาแล้ว และคงจะปักหลักอยู่ที่นี่แหละ แกมาเปิดบริษัทนำเข้าเฟอร์นิเจอร์” ฉันตั้งใจฟังฟ้าพูด “เขาหล่อเหมือนเดิมเลยอ่ะมิ้ว พ่อเทพบุตรแดนนทีของฉันกลับมาแล้ว เสือบีเตรียมตัวตกกระป๋องได้” ฟ้าทำหน้าตาเคลิบเคลิ้มแกมสะใจ “เอ่อ...ฟ้า ฉันยังไม่เจอเขาเลยนะ ยังไม่รู้ว่าจะยังไงเลย เรื่องมันก็นาน 5 ปีมาแล้ว เขาไม่มีลูกไม่มีเมียไปแล้วเหรอ” ฟ้าส่ายหน้า แววตาสดใส “ฉันจัดการซักฟอกให้แล้ว ยังโสดสนิท และคิดถึงมิ้วมาก” ฟ้ายักคิ้วให้ฉัน “อ่ะ นี่เบอร์รีบโทร.หาเลยนะ ไม่งั้นฉันจะโทร.ให้เขามาเอง วุ้ย ขอให้เสือลำบากเป็นเสือบีทีเหอะ” “พูดถึงพี่อยู่เหรอ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นขัดจังหวะสนทนา ฟ้าและฉันสะดุ้ง ฟ้าทำหน้าบอกไม่ถูก “แฮ่ แฮ่ พี่บี สวัสดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้ต้อไปรับกลับบ้าน” แล้วเธอก็ทำตัวลีบออกจากห้องไป “คุยอะไรกัน นินทาพี่เหรอ” พี่บีมองตามฟ้า แล้วหันมาซักฉันอย่างไม่เข้าใจ “เอ่อ...ไม่หรอก พูดถึงเสือลำบาก เอ้ย ยัยฟ้าพูดเพ้อเจ้ออะไรก็ไม่รู้อ่ะ...อ้าว แล้วพี่มาทำไม มีธุระอะไรแถวนี้เหรอ” ฉันเปลี่ยนเรื่อง พี่บีไม่คลายสงสัย แต่ไม่ถามต่อ “พี่มารับมิ้วไปกินข้าวเที่ยง เราไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันนานแล้วนะ” จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 02:44:53

ความคิดเห็นที่ 87 “เป็นอะไร ทำไมมิ้วดูใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว” ฉันคงเหม่อลอยจนพี่บีจังสังเกตได้ “ขอโทษค่ะ มิ้วกังวลเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ” “มีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่า” เขาถามอ่อนโยนห่วงใยแท้จริง “เรื่องหยุมหยิมอ่ะพี่ ไม่มีอะไรหรอก”ฉันบอกปัดให้ดูไม่ใช่เรื่องสำคัญ “ก็แล้วไป ถ้าคิดถึงหนุ่มอื่นละก็ เป็นเรื่องแน่” เขาพูดล้อเล่น แต่ฉันกลับรู้สึกหนักใจจริงๆ “ทีตัวเองกับหญิงอื่นล่ะ ไม่คิดบ้างเหรอคนอื่นเขาจะเป็นไง” “คนอื่นน่ะช่างมัน แต่ถ้าเป็นมิ้ว พี่ถึงจะสนใจ” เขาพูดน้ำเสียงจริงจัง “มิ้ว ขอเวลาพี่หน่อยนะ แล้วพี่จะทำให้มิ้วรู้ ให้มิ้วมั่นใจ พี่จริงใจกับมิ้วจริงๆ” แววตามั่นคงของเขา ทำให้ฉันยิ้มได้อย่างเต็มใจที่สุดในรอบหลายเดือน “แหม หน้าบานกลับมาเชียว แม่สาวฮ๊อต” ฟ้าเอ่ยปากแซว “อย่ายิ้มมาก เวลาเสียใจมันจะได้ไม่เจ็บหนัก” ฟ้าพูดเหมือนให้ข้อคิด “พี่แดนโทร.มาชวนกินข้าวเย็นนี้ เค้าขอเบอร์เธอ ฉันเลยบอกไปว่าไม่กล้าให้ เพราะเธอไม่ได้บอกอะไร” “อือ...ขอบใจจ้ะ เดี๋ยวฉันโทร.หาเขาเองนะ” ฉันปิดประตูห้องทำงาน เป็นสัญญาณบอกเพื่อนว่าต้องการความเป็นส่วนตัว ฉันนั่งจ้องเลข 10 ตัว ในกระดาษแผ่นเล็ก ที่มีชื่อและตำแหน่งหน้าที่การงานของเขา ความคิดคำนึงถึงอดีตไหลเอื่อยเข้ามาเรื่อยๆช้าๆ งดงาม และเงียบเหงา เหมือนสายน้ำยามเย็นต้องแสงสุดท้ายแห่งวัน แดนนที หรือ พี่แดน ฉันรู้จักเขาจากเพื่อนคนหนึ่งในปีสุดท้ายของมหาวิทยาลัย เขาอายุมากกว่าฉัน 5 ปี เป็นคนรักและชายคนแรกของฉัน ความสัมพันธ์ของเราดีมากอยู่ตลอดเวลา 3 ปี จนกระทั่งเขาไปเรียนต่อต่างประเทศ ฉันเป็นฝ่ายขอยุติความสัมพันธ์ เพราะความห่างไกล อีกทั้งเขาบอกฉันว่าเขาอาจปักหลักทำงานอยู่ที่นั่น เพื่อโอกาสในชีวิตที่ดีกว่า ฉันไม่มีความต้องการย้ายถิ่น เพราะปัจจัยในชีวิตหลายอย่างไม่เอื้อให้ทำเช่นนั้น เรียกได้ว่า เราจากกันด้วยดี จากทั้งที่ยังรักและปรารถนาดี พี่แดนของฉัน เป็นผู้ชายอบอุ่น สุภาพนุ่มนวล ซื่อสัตย์และรักมั่นคงกับฉันอย่างไม่มีข้อกังขา เขาคือคนที่ทำให้ฉันสนใจในหลายๆเรื่องอย่างลึกซึ้ง เรียกว่าเขาสอนฉันใช้ชีวิต ให้เป็นคนมีเหตุผลก็ว่าได้ แม้ตอนนี้ฉันจะตื่นเต้นและดีใจที่จะได้พบเขาอีก แต่ฉันอยากดีใจกว่านี้ ที่จะได้พบเขาอีกครั้ง “มิ้วเองค่ะ พี่แดน” ฉันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ ปลายสายขานรับ “ครับ” แล้วเงียบไปเหมือนยาวนาน “พี่คิดถึงมิ้วจัง มิ้วสบายดีไหม” เขาพูดออกมาจนได้ น้ำเสียงสุภาพอ่อนโยนนั้น ฉันจำฝังใจเสมอมา ไม่ว่าเวลาจะผ่านยาวนานขนาดไหน น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว “พี่อยากเจอมิ้ว ค่ำนี้ออกมาพบพี่ได้มั้ย” ฉันลังเล “ได้ค่ะ” ความรู้สึกหวนอาลัย มีน้ำหนักมากกว่า จึงรับคำเขาไป “พี่ไปรับมิ้วมั้ย มิ้วยังอยู่ที่เดิมหรือเปล่า” “มิ้วขายบ้านแม่ มาซื้อคอนโดฯแล้วค่ะ มิ้วไม่สะดวกหลายอย่างเลยขาย”  บอกว่า น้ำท่วมจนเบื่อจะซ่อมดีมั้ย แต่ไว้ค่อยเล่าดีกว่า “เอางี้ดีมั้ย พี่แดนนัดมาเลยก็ได้ มิ้วขับรถไปเองง่ายกว่า” เขาบอกเวลา และ ห้องอาหารในโรงแรมหรูริมน้ำเจ้าพระยา ที่เราเคยชอบไปด้วยกันเสมอเมื่อในอดีต หลังจากวางสาย ฉันรำพึงลำพัง พี่แดนนทีของฉัน สายน้ำสายนี้ จะไหลหวนคืนหรือไม่หนอ... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 02:50:10

ความคิดเห็นที่ 88 ฉันไปถึงก่อนเวลานัดเล็กน้อย แต่ก็ยังช้ากว่าพี่แดน ร่างสูงโปร่งคุ้นตา กำลังยืนอ่านป้ายบอกทางอยู่ในล็อบบี้ เขาแทบไม่เปลี่ยน สูง ขาว จมูกโด่งเป็นสัน และรอยยิ้มที่ทำให้โลกของฉันสว่างไสว ยังคงดุจเดิม “สัวัสดีค่ะพี่แดน รอมิ้วนานมั้ย” เขาไม่ตอบ แต่กลับสวมกอดฉันแน่นหนัก “คิดถึงมิ้วที่สุดเลย มิ้วสวยขึ้นเยอะมาก” ฉันยิ้มเก้อเขินกับการแสดงออกเปิดเผยนั้น “อุ๊บ ขอโทษจ้ะ คิดถึงมากนี่นา ถ้ามิ้วมีแฟน พี่คงแย่เลย ดีนะที่ฟ้าบอกว่ายังโสด พี่เลยไม่ต้องรู้สึกผิด” ฟ้านะฟ้า เฮ้อ... อาหารค่ำมื้อนั้น เต็มไปด้วยบทสนทนา ส่วนใหญ่จะเป็นเขาเล่าให้ฟังว่า เขาทำอะไรอยู่ยังไงที่ไหน ซึ่งฉันฟังเขาด้วยความเพลิดเพลิน พี่แดนพูดจามีเสน่ห์และน่าฟังเสมอ ฉันคงเริงใจกว่านี้ ถ้าไม่เพราะโทรศัพท์ขัดจังหวะ เบอร์พี่บี... ฉันเกือบจะถอนหายใจ “ขอตัวสักครู่นะคะ” พี่บีบอกว่า เขากำลังจะเข้าไปที่คอนโดฯ ซื้อของโปรดเจ้าประจำไปฝากแม่ ฉันจึงบอกว่า ฉันติดนัดกินอาหารกับเพื่อน “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบจ้ะ เดี๋ยวพี่คุยกับแม่รอไปก่อนได้” ไม่ต้องรีบ แต่รอ พี่บีนะพี่บี มีวิธีกดดันฉันได้ตลอด “มิ้วรีบกลับหรือเปล่า” พี่แดนเอ่ยถาม คงเห็นสีหน้ากังวลของฉัน “เอ่อ...ก็ไม่ขนาดนั้นค่ะ” ฉันรู้สึกเกรงใจ นานขนาดนี้กว่าจะได้เจอกัน ควรให้ความสำคัญเขาบ้างไม่ใช่หรือ “ไม่เป็นไรจ้ะ เรายังได้เจอกันอีกบ่อย ใช่มั้ย” ฉันยิ้มแทนคำตอบ จะให้บอกอย่างไรถึงจะตรงกับความจริงที่สุด ฉันเองยังไม่รู้เลยว่าควรหรือไม่ควรเจอเขาขนาดไหน งานเข้าอย่างที่ฟ้าว่าไว้ไม่มีผิด “เป็นไงๆ พี่แดนเป็นไงบ้าง หล่อเหมือนเดิมเลยเนอะ ดูดีขึ้นด้วยอ่ะ โอ้ย พ่อพระเอกของช้าน” ฟ้าเพ้อรำพัน “มากไปหรือเปล่าเนี่ยเธอ” ฉันค้อนให้อาการจริตเวอร์ของฟ้า “เขาก็ดีนะ ดีมากเลยล่ะ คือพี่แดนคนดีคนเดิมนั่นแหละ” “ถ่านไฟเก่า จะคุมั้ยเธอ” ฟ้าถามเจาะใจ “เอ่อ...ฉัน...ไม่รู้อ่ะ ฟ้า เธอว่าไงล่ะ” ฉันโยนหินถามทางเพื่อนเสียเลย “คิดมากทำไม ลุยโลดดิเพื่อน คนดีๆ อย่างพี่แดนหาได้ง่ายๆซะเมื่อไหร่ยะ แถมหล่อลากไส้ขนาดนั้น วุ้ย เป็นฉันจับไม่ปล่อยเลยเหอะ” ฉันอึกอัก ลังเล จนฟ้ารู้สึกได้ “อย่าบอกนะว่าตัดสินใจไม่ได้ เพราะเสือบี” เสียงฟ้าคาดคั้นและขัดใจ “มิ้ว คิดให้ดีนะ พี่บีอ่ะ เขาไม่มีเธอ เขาก็มีอีกเป็นสิบ เขาจะอะไรกับใครจริง เห็นๆกันอยู่ เห็นมาตั้ง 5 ปีแล้วเหอะ” “เธอคิดยังงั้นเหรอ” ฉันไม่อยากให้เพื่อนมองพี่บีเลวร้ายขนาดนั้นเลย แต่ก็ช่วยไม่ได้ เพื่อนก็รู้ก็เห็นมาเหมือนๆกัน “เทพบุตรคือเทพบุตร เสือคือเสือวันยันค่ำ เสือบีไม่มีทางถอดเขี้ยวเล็บหรอก” ฟ้าทำหน้ามั่นใจ จนฉันหวั่นไหว “นินทาอะไรพี่อีกฟ้า” ฟ้าส่งยิ้มทักทายเขา “เสืออายุยืนด้วยว่ะ นินทาไม่ได้เลยเดี๋ยวนี้ โผล่มาขัดจังหวะตลอด” ฟ้ารีบกระซิบกับฉัน “นินทาพี่แหละ ว่าตายยาก” พูดแล้วฟ้าก็เดินตัวปลิว ไม่รอฟังเขาตอบโต้ “ฟ้านี่พิลึกขึ้นทุกวัน สงสัยต้องหาแฟนจริงจังให้แล้วมั้ง” แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 55 03:12:32 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 02:54:18

ความคิดเห็นที่ 89 “คิดถึงจัง” เขาคว้าฉันไปกอด หอมแก้มฟอดใหญ่ “พี่บี เยอะนะเนี่ยเดี๋ยวนี้อ่ะ อายคนบ้างเหอะ” เบี่ยงตัวออกจากอ้อมอก “รู้ว่าทำแบบนี้แล้วมีความสุขขนาดนี้ ทำตั้งนานแล้ว” เขาส่งยิ้มแววตาทอประกายความสุขให้ฉัน “ทำแบบนี้ เดี๋ยวสาวก็หายหมดคอกหรอก” ฉันแหย่ “หายๆไปซะให้หมดก็ดี ไม่อยากมีปัญหากับหวานใจ” “แหวะ เลี่ยนว่ะ อย่ามาทำเรือน้ำตาลล่มแถวนี้ สนใจมลภาวะบ้าง” “ยอมรับว่าเป็นหวานใจพี่แล้วเหรอ” เขาหยอกล้ออย่างมีความสุข “ไม่” “อือ...เป็นที่รักดีกว่าตั้งเยอะเนอะ ที่รักจ๋ามาจูบที จะไปทำงานแล้ว” “พี่บี...” ฉันเอ็ด พร้อมกับที่ฟ้าโผล่เข้ามาพอดี “ได้ยินนะเว้ย ทำอะไรเกรงใจคนโสดบ้าง” เธอพูดประชดไม่จริงจัง “อิจฉาให้ตาร้อนไปเลยนะ ยัยคานทองบนฟ้า” เขาล้อฟ้า แล้วเดินหัวเราะจากไป “อิจฉาตายล่ะ ยังไม่รู้ตัวอีกเสือลำบาก” ฟ้างึมงำส่งท้าย เมื่อเขาเดินห่างไปไกลแล้ว “ฟ้าอย่าไปว่าพี่บีอย่างนั้น” ฉันทรุดตัวลงนั่ง ยกมือกุมขมับอย่างลืมตัว “พี่แดนโทร.มา เธอไม่ได้เปิดมือถือเหรอ” “คงลืมมั้ง โอ้ยยยยยย จะบ้าตาย อะไรกันนักกันหนาวะนี่” ฉันทิ้งตัวกระแทกกับพนักเก้าอี้ “คิดมากทำไม เรื่องความรักก็ใช้หัวใจให้มันนำทางซิ” ฟ้าพูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย แต่ก็อาจเป็นความจริง แล้วหัวใจฉันอยู่ตรงไหนล่ะ ถ้ามันอยู่กับฉัน ฉันจะเลือกให้ใคร? ถ้ามันอยู่กับพี่บี ฉันจะกล้าขอคืนมั้ย? ฉันอยากได้คืนหรือเปล่า? จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 02:57:52

ความคิดเห็นที่ 90 จ้ดให้แล้วนะคะ มิตรรักทั้งหลาย อ่า...เช้าๆคงไม่โผล่แน่ๆ เวลาดีกขนาดนี้แล้วเนอะ อาจเป็นช่วงบ่าย ค่อยว่ากันอีกทีนะจ้ะ คุณผู้อ่านที่รักขราาาาาาา อยากได้ใครบอกมา เดี๋ยวมิ้วจัดให้ หาที่อื่นไม่ได้นะนี่ จัดตามคำขอ อย่างกะดีเจ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 55 03:17:44 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 02:59:16

ความคิดเห็นที่ 91 ขอโหวตคนแรกค่ะ พี่แดน   ค่ะ จากคุณ : MoM And Me เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 07:23:05

ความคิดเห็นที่ 92 แต่งได้สนุกมากค่า นึกว่าเรื่องจริงซะอีก จากคุณ : แม่กุ๊บกั๊บกับเก๋ากี้ เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 08:03:56

ความคิดเห็นที่ 93 พี่มิ้วช่วยแนะนำพี่แดนให้ลึกซึ้งกว่านี้อีกหน่อยนะคะ ให้เห็นเขาหลายๆอารมณ์บ้าง โดยเฉพาะเวลาโกรธ จะได้โหวตถูกคน อิอิ จากคุณ : princess charity เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 08:38:53

ความคิดเห็นที่ 94 พี่บี่ค่ะ :) จากคุณ : สีาำ๘รืะน (luke_into) เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 09:27:26

ความคิดเห็นที่ 95 น้องมิ๊วข๋า....ในเรื่องจริงน้องมิ้วกะพี่บีนี่คอนเวิดกันแล้ว แต่เรื่องนี้ ขอให้พี่บีกับน้องมิ้ว แบบว่าสมหวังนะคะ แต่พี่บีต้องได้รับผลกรรมบ้างไรงี้ ชอบมากเลนค่ะ. จัดเต็มที่ตามจินตนาการเลยนะคะ พี่ขอสมัครเป็นแฟนคลับแล้วนะคะ จากคุณ : มา (มา reeya) เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 09:57:25

ความคิดเห็นที่ 96 อยากให้มีช่วงแนะนำตัวละครค่ะ แบบว่าคล้ายดาราคนไหน จะได้จิ้นกันมันส์ ๆ ปล. อยากให้พี่แดนเป็น โดม ปกรณ์ ย จัง จากคุณ : saengchot เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 10:00:35

ความคิดเห็นที่ 97 รอติดตามครับเรื่องแต่งสนุกมาก ดีนะที่เป็นเรื่องแต่ง กลัวสามีคุณมิ้วจะเสียใจ จากคุณ : ..... เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 10:05:41 A:101.51.17.129 X: TicketID:278153

ความคิดเห็นที่ 98 ติดตาม น้าพี่มิ้ว ทุกกระทู้ ฮิฮิ จากคุณ : Jartits เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 12:46:19

ความคิดเห็นที่ 99 คุณ MoM And Me  หนักแน่นมั่นคงมากค่ะคุณแม่ โหวตแบบแทบไม่คิดเลย 555 คุณ แม่กุ๊บกั๊บกับเก๋ากี้  หลายๆฉาก หลายๆตอน ก็คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้น แล้วเอาแปลงค่ะ แฮ่ แฮ่ คุณ  princess charity อารมณ์พี่แดนตอนโกรธ ยากเหมือนกัน เพราะเขานิ่งมาก อ้าวรู้เลย พี่แดนมีตัวตน คุณ (luke_into) อีกหนึ่งเสียงที่ยกมือให้พี่บีนิ ^^ คุณ มา (มา reeya) ชีวิตจริงเขาได้รับผลกรรมไปแล้วนะคะคุณพี่ ยังจะเอามาปู้ยี้ปู้ยำในนิยายอีกเหยอ คุณ saengchot ตะเอง เค้าไม่ค่อยรู้จักดารานักแสดงง่ะ มันเป็นเรื่องของจินตนาการ ตะเองช่วยเขาจินตนาการหน่อยจิ นี่มีรบกวนคนอ่านด้วยง่ะ เจ๋งป่ะล่ะ 555 # 97 สามีบอกว่า เขียนจบแล้วปริ้นท์มาให้อ่านด้วยนะ 555 เขาอ่านงานเรื่องสั้นอีโรติคฮาร์ดคอร์ของเราเกือบทุกเรื่องค่ะ ชินแล้วม้าง ปล. มีบอกอีก ทำไมของจริงมันไม่เพริ่ดแบบที่แต่งวะ (ล้อเล่นน่า เอ...หรือจริง) อดใจรอก่อนนะคะ เย็นๆ คงได้อีกหลายเรปมั้ง ถ้าใจร้อนก็จะพยายามเอามาลงที่ละสองเรปมั้ง หรือ ว่าไงจ้ะ? จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 12:57:27

ความคิดเห็นที่ 100 คุณมิ้วคะ อันนี้ค่ะที่ค้างหนูไว้ http://topicstock.pantip.com/social/topicstock/2012/06/U12272014/U12272014.html#502 คุณมิ้วก็เข้ามาตอบแล้วในเรป 506 ถ้ากลัวลืม พิมพ์ตั้งไว้ในเวิร์ดพลาง ๆ ก็ได้น้า (เราไม่ได้กดดันนะ แต่อยากอ่าน กร๊ากกกกกก) จากคุณ : Daniala เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 13:47:42

ความคิดเห็นที่ 101 อีกสองเรป นะฮับ พิมพ์ตั้งนาน จินตนาการตั้งเยอะ แต่มือมันทำได้เท่านี้แหละจ้า ขออภัยจริงๆคร่าาา จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 16:23:58

ความคิดเห็นที่ 102 บ้านสวนของพี่แดนคงสภาพเดิมอย่างเคยคุ้น ต้นไม้อาจเติบใหญ่ขึ้นบ้าง และบางสิ่งล่าถอยให้กาลเวลา ทว่าส่วนใหญ่ยังไม่มีอะไรเปลี่ยน ชิงช้าไม้ใต้ต้นไทรยังอยู่ ศาลาริมน้ำหลังน้อยเหมือนยังคอยให้ฉันกลับมา ความเงียบสงบปราศจากการรบกวนของเสียงไม่พึงปรารถนา มีเพียงนกกาแว่วเพรียกหากันรื่นหู หมู่มวลภมรว่อนไหว ดอกไม้ใบหญ้าสดสะอาด บ้างส่งกลิ่นหอมจรุงใจ บ้างชูช่อพริ้วเล่นกับสายลมอ่อนบาง ฉันนิ่งมองสายน้ำไหลเอื่อยช้า ปลาตัวน้อยแหวกว่ายในน้ำใส เงาจากต้นไม้สะท้อนท้องน้ำงามจับตา แสงสีทองยามบ่ายคล้อยใกล้เย็นย่ำสาดกระทบยอดคลื่นเล็กๆเป็นภาพไหววิจิตรกระจ่างใจ อดีตค่อยๆย้อนมาทักทาย แว่วเสียงหัวเราะของตัวเอง ภาพรอยยิ้มรื่นรมย์ของเขา เสียงกระซิบแผ่วเบายามพรอดรัก คล้ายจะกลับมาถามไถ่ เป็นอย่างไรไปบ้างหนอมิ้ว เด็กสาวคนนั้นเอ่ยถาม จำได้ไหมที่นี่เธอสุขสงบเพียงใด เธอเคยรักมันมากขนาดไหน ยังจำได้หรือเปล่า นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้พบ เธอยังชอบปลีกหลบตัวเองอยู่มั้ย ที่ใดหรือที่เธอซ่อนไว้ ใช่ที่นี่ ที่มีสาวน้อยนามเดียวกันคงอยู่หรือไม่ เธอเห็นนั่นไหมมิ้ว ริมศาลาที่สายลมอ่อนปลิวไหว ที่ตรงนั้นเธอกับเขาพร่ำบอกรักกันมากเพียงใด เธอลืมมันไปหรือยัง นั่นไง ใต้ต้นไทรใบหนา เธอบอกว่าชีวิตนี้จะไม่มีวันรักใครได้เท่าเขา เธอเคยร้องไห้คร่ำครวญให้ใครปลอบโยนในอ้อมกอดยามทุกข์ใจ แล้วเธอยังจำฉันได้มั้ย ฉันนี่ไงน้องมิ้วสาวน้อยคนดีของพี่แดน... “มิ้วคิดถึงพี่บ้างไหม” พี่แดนฉุดฉันออกจากภวังค์ในอดีต ฉันนิ่งคิด คิดถึงสิเคยคิดถึงมากมาก่อน... “คิดถึงค่ะ คิดถึงพี่ คิดถึงที่นี่มาก ตอนนี้ก็ยังคิดถึง” เขาหัวเราะ “พี่อยู่ตรงนี้ มิ้วอยู่ที่นี่แล้ว ยังคิดถึงอีกเหรอ” ความอ่อนโยนในน้ำเสียงนี้ ทำให้หัวใจอยากหลั่งน้ำตาอ่อนไหวมากมายนัก เขาสวมกอดฉันจากด้านหลัง ก้มดมสูดกลิ่นหอมจากกลุ่มผมอย่างที่เคยชอบทำเช่นเมื่อก่อน ฉันหมุนตัวตั้งใจเบี่ยงออกจากอ้อมแขน แต่กลับกลายเป็นว่า ฉันหันมาเผชิญหน้าและยังอยู่ในอ้อมกอดเหมือนเดิม ดวงตากลมโตสุกใสของเขา ฉายความอบอุ่นปลอบโยน ทำให้ฉันไม่กล้าขืนตัวออกห่างให้เขาระคายใจ ความวาบหวามก่อตัวขึ้นตามธรรมดาวิสัย เขากำลังปล่อยใจให้กับอดีตเช่นเดียวกัน “พี่แดนคะ” ฉันเอ่ยเสียงเบาขัดจังหวะที่เขากำลังโน้มใบหน้าลงมา “นานมากแล้วนะคะ ที่เราไม่ได้พบกัน” ดึงเขากลับสู่ความจริงปัจจุบัน เขาหยุดอาการโหยหาอดีตสมดั่งใจหมาย “ใช่ พี่ขอโทษนะ” ฉันอยากถอนหายใจให้กับความสุภาพของเขา ทำไมพี่แดนต้องเป็นคนแบบนี้นะ แบบที่เพียบพร้อมโดยกิริยาดีขนาดนี้ “พี่คิดไปเองว่า มิ้วคงอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม” น้ำเสียงของเขามีแววเศร้าหมอง “พี่แดนขา...ให้เวลามิ้วปรับตัวปรับใจก่อนนะคะ มิ้วยังงงยังสับสนตัวเองอยู่เลย ” ฉันบอกความรู้สึกแท้จริงกับเขาเสมอ “พี่ผิดเองที่ทิ้งมิ้วไป 5 ปี พี่รอมิ้วได้ มิ้วใช้เวลาตามสบาย ไม่ต้องห่วง ไม่ว่าจะนานแค่ไหน พี่ก็จะรอ รอจนกว่ามิ้วจะกลับมา” พี่แดนของฉันแสนดีอย่างนี้เสมอ แสนดีจนฉันอดหลั่งน้ำตาไม่ได้จริงๆ เขาเช็ดหยดน้ำจากตาแผ่วเบา “อย่าร้องไห้ คนดีของพี่ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องห่วงอีกแล้วนะครับ” ฉันสะอื้นกับอกกว้างเคยคุ้น ใจร่ำไห้หนักกว่าที่เขาเห็นนัก มิ้วไม่ใช่คนดีของพี่แล้ว ฉันคร่ำครวญอยู่ภายใน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 16:24:16

ความคิดเห็นที่ 103 ฉันกับพี่แดนนัดหมายพบเจอกันตามที่โอกาสจะอำนวย เขาไม่เร่งรัด ไม่ตัดพ้อ เหมือนเขาจะรออย่างที่บอกไว้ เรื่องราวดำเนินไปเงียบเชียบ คงเป็นเหมือนดั่งสายน้ำสมอย่างชื่อเขา ไหลเย็นเอื่อยช้าและสุขใจเสมอที่ชิดใกล้ “วันนี้ฉันนัดพี่ตวงกินข้าวเย็น ชวนพี่แดนแล้วด้วย รอแต่เธอเนี่ย” ฟ้าไม่ได้ถาม แต่เธอมัดมือชก “อือ ร้านไหนกี่โมง” เปล่าประโยชน์ที่จะท้วง เพราะถึงอย่างไรก็ต้องตามใจฟ้าอยู่ดี ฟ้าบอกเวลาและสถานที่นัดหมาย “กินข้าวเสร็จไปปาร์ตี้สักหน่อย คืนนี้วันเสาร์ อย่างเราต้องจัดเต็ม” ฉันยิ้มเห็นด้วยกับเธอ แม้จะนึกถึงพี่บีบ้าง แต่ไม่ถึงกับกังวล เพราะฉันนัดพี่บีไว้อยู่แล้วในวันพรุ่งนี้ เหตุการณ์ดำเนินต่อไปตามที่ฟ้าวางแผนไว้ไม่มีผิดเพี้ยน หลังอาหารเย็น เรามาต่อกันที่คลับหรูแห่งหนึ่ง อาจจะไม่อึกทึกครึกโครมเหมือนผับทั่วๆไป แต่ก็สนุกไม่น้อยไปกว่ากัน ฉันและฟ้า ยังคงเป็นปาร์ตี้เกิร์ล ที่เน้นเต้นมากกว่าดื่ม เราสนุกกับการอยู่ท่ามกลางแสงสี เสียงเพลง ไม่ใช่แอลกอฮอล์ ยิ่งดึก คนยิ่งเยอะ เพลงยิ่งสนุก เราปล่อยให้สองหนุ่มที่ต่างฝ่ายต่างควงมา พูดคุยทำความรู้จักกันเสียเป็นส่วนใหญ ฉันกับฟ้า หายหัวไปอยู่ในฟลอร์เต้นรำเป็นส่วนมาก เหนื่อยนักจึงจะกลับมาจิบเครื่องดื่ม พูดคุยเล่นหัวกันเป็นพักๆ สลับกันไป “สวัสดีจ้ะมิ้ว มากับใครเหรอ” สาวสวยเอ่ยทัก ฉันจำเธอได้ทันที “อ้าวเอน หวัดดี นี่เพื่อนมิ้ว ฟ้านี่เอน” ฉันแนะนำตามมารยาท “พี่บีมามั้ย” เอนถาม ซึ่งฉันไม่สงสัย เธอคงระแคะระคายอะไรมาบ้าง หรือถ้าไม่ เธอก็คงถามหาเขาอยู่ดี “ไม่มาจ้ะ เรามากันเอง” ฉันคิดว่าไม่จำเป็นที่จะต้องอธิบายให้มากความ “เค. เที่ยวให้สนุกนะ บาย” แล้วเธอก็จากไป “ใครวะ เอน” ฟ้าถาม “เด็กเก่าพี่บี” ตอบแบบไม่คิดอะไร “เหรอ เก่าเหรอ” ฟ้าทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ “หน้าตาไม่น่าไว้ใจ ยังไงก็ไม่รู้” “อะไรของเธอ เจอกันแป๊บเดียวเองไปว่าเขา อีกอย่างเขาเลิกกับพี่บีนานแล้วเกือบปีมั้ง” ฉันค้าน “หึหึ ไม่ใช่สาวที่โดนเสือบีเขี่ยทิ้ง แล้วกำลังเจ็บใจ แค้นใจอยู่ก็แล้วไป” ฉันคิดตามฟ้า แต่ก็ไม่ใส่ใจ ไม่คิดว่าเอนจะยังรู้สึกอย่างที่ฟ้าว่า เพราะเรื่องเธอกับพี่บีนานมาแล้ว จนฉันเองยังเกือบลืม ฉันคิดผิด พี่บีและฉัน ไม่ให้ความสำคัญที่จะจดจำเอน แต่สำหรับเอน ใครจะรู้ เธอจำฝังใจอะไรบ้าง.... เพราะหลังจากนั้นไม่ถึงชั่วโมง เขาก็โผล่มา แถมเอนเป็นคนเดินนำเขามาหาฉันกับฟ้าในฟลอร์เสียด้วย “เอนโทร.ไปชวนพี่บีเองแหละ แหย่เขาว่าปล่อยแฟนบินเดี่ยวอย่างนี้ ระวังเสือจะเสียของรักให้สิงห์” สายตาเอนที่มองมายังฉัน อธิบายยาก เป็นประมาณกึ่งสะใจ กึ่งยั่วเย้า ที่แน่ๆสัญชาติญาณบอกว่าไม่เป็นมิตรเลย “อ่ะ เอาเจ้าบ่าวมาส่ง หมดหน้าที่คนกลางแล้ว แต่ก็นะ คนกลางนี่แหละตัวดี หึหึ” เธอหัวเราะเยาะก่อนจากไป ฟ้าถลันตาม ฉันจึงต้องรั้งเธอไว้ “ปล่อยไปเหอะ อย่าไปสนใจหมาบ้า” “ผู้หญิงนี่อะไรกันนักหนา เอนบอกพี่ว่ามิ้วกำลังแย่ ให้พี่มาด่วน ไม่เห็นมีอะไรนี่” พี่บีงุนงง ฉันกับฟ้ามองหน้ากัน “อีนี่ มันน่าตบนัก” ฟ้าเข่นเขี้ยวดวงตาวาวแสดงความโกรธจัดชัดเจน ฉันกระซิบกับฟ้า “ปัญหาไม่ใช่อีนั่น” เราไม่ได้หันไปที่โต๊ะ ก็รู้กันว่าปัญหาคืออะไร จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 16:26:15

ความคิดเห็นที่ 104 อย่าหาย อย่าเพิ่งทิ้งกันน๊า แสดงตัวบ้างก็ได้  เค้าขี้เหงา เหงาแล้วพาลจะขี้เกียจง่า (นิสัยไม่ดี รู้จ้า แฮ่ แฮ่) จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 16:27:55

ความคิดเห็นที่ 105 ยังอยู่และติดตามอ่านอยู่คร้า อ่านไปคิดไป พี่แดนในเรื่องนี้ ติ๊ก เจษฎาภรณ์ ชัดๆ^^ จากคุณ : หอระฆัง เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 16:45:40