PANTIP.COM : W12433288 (นิยายกำลังภายใน) วิหคดั้นเมฆา ผู้กล้าฝ่ายุทธจักร ตอนที่ 103-104 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

104.

ในที่สุด สือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิงก็บรรลุถึงเมืองหลวงแล้ว

สองหนุ่มสาวเคยเหยียบย่างสู่เป่ยจิงหลายครา ทว่าเพิ่งมีครั้งล่าสุดนี่เองที่ช่วงเวลาตั้งแต่จากไปและกลับมา เกิดเรื่องราวขึ้นมากมายจนสาธยายได้ยาวเหยียด กระนั้นพวกมันก็ยังดั้นด้นมาถึงอย่างไม่หวั่นไหว

เพียงแต่หลังจากนั้น ควรไปที่ไหนต่อกันแน่?

เป็นหมู่ตึกตระกูลสือ หรือบ้านของหวงไป่หวินศิษย์พี่ฟ่านไป่หนิง หรือพระราชวังต้องห้ามอันโอ่อ่าโอฬาร

มิใช่...มิใช่ทั้งสิ้น

จุดหมายของพวกมันกลับเป็นบ้านของขุนนางหลังหนึ่ง ขุนนางดังกล่าวมีนามว่าคังจาเฉิน เสนาบดีกระทรวงพิธีการ (1) สหายต่างวัยของหวงไป่หวินนั่นเอง

ฟ่านไป่หนิงเคยพบเสนาบดีคังจาเฉิน เมื่อสมัยที่ศิษย์พี่รองพามันไปช่วยขอร้องเรื่องนำลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์มาจากซินแสเทวะ แล้วหลังจากนั้นก็มิได้พบหน้ากันอีกเลย กระนั้นกิตติศัพท์ความเป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์ของมันก็ล่วงเข้าหูโดยตลอด กระทั่งมาเห็นบ้านพักหลังนี้เข้า ความเชื่อมั่นต่อฐานะเสนาบดีตงฉินของมันก็ยิ่งเพิ่มพูน

สมัยที่ราชวงศ์หมิงเป็นผู้ปกครองนี้ ข้าราชการล้วนได้รับเงินเดือนน้อยนิด เพราะมีแนวคิดว่าหากสะสมเงินมาก ความอยากฉ้อราษฎร์บังหลวงก็เพิ่มตาม ทว่าสุดท้ายกลับให้ผลตรงกันข้าม เนื่องจากข้าราชการไร้เงินจุนเจือครอบครัวให้สมฐานะ จึงมักใช้หน้าที่การงานหาเงินเข้าตัว พอทำครั้งแรกได้ผลคราวต่อไปย่อมมีตามมา กลายเป็นที่รู้กันว่าบ้านขุนนางยิ่งใหญ่โตแสดงว่ายิ่งโกงกินมาก

ส่วนบ้านพักของเสนาบดีคังจาเฉินนี้ ไม่แน่ใจว่าควรอธิบายเป็นบ้านขนาดกลางที่ใหญ่กว่าบ้านขนาดกลางด้วยกัน หรือบ้านขนาดใหญ่ที่เล็กกว่าบ้านขนาดใหญ่ด้วยกันแน่ รั้วด้านนอกมิได้ประดับประดาเลิศเลอ แต่ก็ดูภูมิฐานแบบสมถะ เปรียบเทียบกับตำแหน่งขุนนางระดับหนึ่งแล้ว ดูท่าความสามารถในการฉ้อราษฎร์บังหลวงของมันคงต่ำเตี้ยติดดิน

สือหย่งหลุนเดินนำฟ่านไปหนิงไปหานายทหารสองคนซึ่งเฝ้าหน้าประตูใหญ่ เกริ่นว่า

“ท่านพี่ทั้งสอง พวกข้าขออนุญาตเรียนพบท่านเสนาคัง”

“เอ๊ะ ขุนนางใหญ่เช่นนี้จะเข้าพบง่ายดายได้อย่างไร พวกเจ้ากลับไปเถอะ”

ฟ่านไป่หนิงยิ้มหวาน “พี่ท่านเมตตาด้วยเถิด อย่างน้อยช่วยเข้าไปเรียนว่าข้าฟ่านไป่หนิงผู้เป็นศิษย์น้องของกิเลนเงินแห่งวังหลวง ดั้นด้นมาเสียไกลเพื่อขอน้อมพบท่านเสนา”

“อะไร นี่เจ้าเป็นศิษย์น้องของท่านหมอหวงจริงรึ” พวกทหารมองหน้ากันก่อนตัดสินใจทำตามคำขอร้อง ไม่นานสองหนุ่มสาวก็ได้ผ่านเข้าประตูสมประสงค์

เสนาบดีคังจาเฉินแลชราลงกว่าครั้งที่ฟ่านไป่หนิงเคยพบมาก หากยังคงท่าทางสุขุมเป็นมิตรไว้ครบถ้วน มันสวมใส่ชุดอยู่บ้านซึ่งทำจากผ้าฝ้าย ขอบปักดิ้นเงินด้วยฝีมือประณีต มวยผมเสียบปิ่นทองเป็นเครื่องประดับเพียงชิ้นเดียว ผมขาวตรงจอนหูไล่ไปเกือบครึ่งศีรษะทั้งที่ยังอยู่ในวัยกลางคน ไว้หนวดเรียวและเคราแพะใต้ริมฝีปากล่าง

พอมันเห็นฟ่านไป่หนิง ก็แย้มริมฝีปากทักว่า “ท่านคือแม่นางฟ่านหรอกหรือ มิได้พบหน้าหลายปี เด็กน้อยกลับกลายเป็นสาวสะพรั่งเสียแล้ว”

ฟ่านไป่หนิงประสานมือคำนับ “ผู้เยาว์มิได้เยี่ยมเยียนใต้เท้าเลย นึกละอายยิ่ง วันนี้จึงถือโอกาสพาสหายนามว่าสือหย่งหลุน เข้าน้อมคารวะเจ้าค่ะ”

“ตามสบาย ตามสบาย” เสนาบดีคังจาเฉินผายมือเชื้อเชิญอาคันตุกะหย่อนกายยังชุดรับแขก “หมอหวงเพิ่งนำฮูหยินและบุตรมาเยี่ยมข้าเมื่อวันก่อน เห็นอาฟาบุตรชายมันแข็งแรงน่ารักแล้ว อดชื่นชมวาสนาหมอหวงมิได้”

ดรุณีน้อยพอทราบว่าศิษย์พี่รองหวงไป่หวินปกปิดเรื่องอาฟาเป็นลูกบุญธรรมเพราะเกรงกระทบจิตใจภรรยา จึงเพียงยิ้มรับอย่างแจ่มใส ปล่อยให้ขุนนางผู้ใหญ่เอ่ยสืบต่อ

“แต่แล้วก็ต้องสลดเมื่อได้ยินข่าวร้ายจากหมอหวง แม้ซินแสเทวะใช้ชีวิตคนละวงการกับข้าจึงมิอาจได้คบค้าเป็นสหาย หากการสูญเสียครานี้ก็ยังสะเทือนใจยิ่ง”

ดรุณีน้อยค้อมศีรษะอย่างสำรวม “ถ้าอาจารย์ทราบว่าใต้เท้าให้ความชื่นชม ต้องยินดียิ่งเจ้าค่ะ เพราะท่านเองก็เคยเอ่ยถึงใต้เท้าให้ข้าฟังบ่อย ๆ”

“ฮ่า ๆ คงมิใช่บ่นว่าที่ข้าไปจุ้นจ้านเรื่องลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์หรอกนะ”

“หามิได้ เรื่องนั้นคงต้องโทษโชคชะตาซึ่งสวนทางจนน่าพิศวง อาจารย์และใต้เท้าจึงมิได้เสวนากันให้นานกว่านี้ มิเช่นนั้นต้องมีสหายผู้ถูกคอเพิ่มขึ้นอีกคู่หนึ่งแน่นอนเจ้าค่ะ”

“ฮึ ๆ หากได้พูดคุยข้ายินดีรับ แต่ถ้าซินแสเทวะร้องขอบางสิ่งแล้วล่ะก็ คงต้องเอ่ยปฏิเสธไว้ก่อนล่ะ”

สองสหายอมยิ้ม นึกรู้ว่าเสนาบดีคังจาเฉินสัพยอกถึงตอนที่ซินแสเทวะขอแลกเปลี่ยนชุดฮ่องเต้กับลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์ จนปั่นป่วนวุ่นวายไปหมด

เสนาบดียุติธรรมชวนสนทนาเรื่อยเปื่อย โดยมีฟ่านไป่หนิงคอยโต้ตอบเป็นส่วนใหญ่ แล้วจู่ ๆ มันก็ตวัดหน้าไปทางเด็กหนุ่ม ถามว่า

“หรือท่านคือจอมยุทธ์สือหย่งหลุนผู้กำลังโด่งดังในตอนนี้”

สือหย่งหลุนสะดุ้งเฮือก เกิดอาการเงอะงะฉับพลัน ดรุณีน้อยต้องลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

แม้เป็นขุนนางซื่อสัตย์ก็ใช่ต้องไร้เล่ห์เหลี่ยม เสนาบดีคังจาเฉินรู้จักฉวยช่วงจังหวะที่เด็กหนุ่มไม่ทันระวังตัวโพล่งถามออกมา แล้วสังเกตกิริยาตอบสนองซึ่งแสดงความจริงได้ดีกว่าคำพูด นางจึงฝืนยิ้มตอบว่า

“ไม่ทราบที่ว่าโด่งดังนั้น คือเรื่องใดบ้างหรือเจ้าคะ”

“สำหรับในยุทธจักร ช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาจอมยุทธ์สือคนนั้นสามารถสยบค่ายกลพันดาราฝ่าวิถีของบู๊ตึง จัดการศิษย์ฆราวาสเส้าหลินและสำนักอื่นอีกหลายคน ทั้งมีชัยในการต่อสู้กับพวกอันธพาลที่มักอาละวาดเป็นเนืองนิจ เรียกได้ว่าฝ่ายธรรมะอธรรมล้วนออกตามล่าจอมยุทธ์สือจ้าละหวั่น ส่วนในวงราชการ นอกจากวีรกรรมช่วยเหลือปวงประชาตามรายทางสู่เมืองหลวงแล้ว ยังลือกันไปทั่วว่ามันคือผู้อยู่เบื้องหลังการเปิดโปงเจ้าเมืองที่หนุนหลังโจรป่าจี้ปล้นชาวบ้าน กระทั่งราชสำนักเองก็เริ่มให้ความสนใจมันไม่น้อย”

เด็กหนุ่มมองอีกฝ่ายตาปริบ ๆ ที่เพิ่งฟังไปต่างเป็นผลงานมันจริง ๆ แต่กว่าครึ่งต้นเหตุนั้นเกิดเพราะความซุกซนของฟ่านไป่หนิง ส่วนที่เหลือล้วนเป็นมันตามน้ำไปด้วยความจำยอม นึกไม่ถึงว่ากลับกลายเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้

ดรุณีน้อยประสานมือเท้าคาง เผยรอยยิ้มลึกลับที่สือหย่งหลุนเริ่มทราบว่าหากพบเห็นครั้งใด มันจะไม่มีทางได้นั่งพักอย่างสบายใจเป็นแน่

“ใต้เท้าหูตากว้างไกล สหายข้าคือจอมยุทธ์สือที่ว่าจริง ๆ เจ้าค่ะ และด้วยสาเหตุนี้แหละ พวกข้าถึงต้องมาขอพบท่าน”

“แม่นางฟ่านต้องการสิ่งใดหรือ”

“หากจะพูดถึงความต้องการของข้า มาเกริ่นกันที่ความต้องการของใต้เท้าก่อนดีกว่า”

“อ้อ” ขุนนางใหญ่แสร้งอุทาน กิริยาระมัดระวังเพิ่มขึ้น “มนุษย์ปุถุชนล้วนมีกิเลส เพียงแต่ความต้องการเล็กน้อยของข้า ควรเสียเวลากล่าวถึงด้วยหรือ”

“ใต้เท้าสมเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่จริง ๆ กระทั่งการคิดกำจัดขุนนางกังฉินอย่างแม่ทัพหวางและขันทีวังจื๋อ ยังสามารถเอ่ยว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย”

เสนาบดีคังจาเฉินสะดุ้งแทบพลัดตกจากเก้าอี้ “แม่นางฟ่าน อย่าหาว่าคนแก่สั่งสอนเลย แม้ที่นี่จะปลอดภัยแต่ก็ควรระวังการพูดจาเสียบ้าง”

ฟ่านไป่หนิงมิตอบคำ แต่กลับปรายตาไปทางสือหย่งหลุนแวบหนึ่ง เท่านั้นเองเด็กหนุ่มก็ลุกพรวดผ่านข้างเก้าอี้ของเสนาบดีคังจาเฉินผู้กำลังนั่งเบิกตาแตกตื่น ไปคว้าตัวบ่าวชายคนหนึ่งจากซอกทางเดินด้านหลังเจ้าของบ้านนี่เอง

ปกติในห้องรับแขกของผู้มีฐานะมักพบสาวใช้คอยดูแลรับใช้บริเวณนั้น เรือนของเสนาบดีคังจาเฉินแม้จ้างคนน้อยกว่าบ้านขุนนางทั่วไปหลายเท่าแต่ก็พอมีคนทำหน้าที่แบบนี้อยู่ เพียงแต่ตอนเริ่มสนทนาฟ่านไป่หนิงร้องขอความเป็นส่วนตัว เจ้าของบ้านแม้งุนงงแต่ยินยอมไล่สาวใช้ออกไปตามความต้องการอาคันตุกะ นึกไม่ถึงว่ายังเหลืออยู่อีกหนึ่งคน มิหนำซ้ำมองมุมไหนก็ไม่คล้ายหญิงรับใช้ผู้คอยรินน้ำชาต้อนรับแขกเลยสักนิด

“ใต้เท้า คนผู้นี้คือใครหรือเจ้าคะ”

“บะ...บ่าวที่ทำงานในครัว รับใช้ข้ามาหลายปีแล้ว”

“หืม ไฉนบ่าวในครัวถึงมาทำลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ในซอกนั่นนมนานก็ไม่ไปไหนเสียที ข้านึกรำคาญถึงให้พี่หย่งหลุนไปฉุดออกมาเสียเลย ถ้าใต้เท้าจะช่วยซักถามไขความกระจ่างแก่ผู้เยาว์ก็นับว่าดียิ่ง”

บ่าวจอมโชคร้ายก้มหัวประหลก ๆ หลบการถลึงตาใส่ของผู้เป็นนาย “ใต้เท้า ข้าบังเอิญผ่านมาทางนี้เท่านั้น”

“เฮอะ เป็นการผ่านที่อ้อมไกลมากเลยนะ ถึงมาโผล่ด้านหลังข้าซึ่งอยู่คนละทิศกับครัวได้”

จากนั้นก็ตะโกนเรียกบ่าวผู้ชายแถวนั้นมาจับคนทรยศไปกักขังรอการตัดสินของมันอีกครั้ง กระทั่งความวุ่นวายสงบลงจนเหลือแค่สามคนเช่นเดิม เสนาบดีคังจาเฉินค่อยกระแทกตัวกับม้านั่ง ละอายแทบไม่อยากสบตาอาคันตุกะ

คำว่าปลอดภัยเพิ่งหลุดจากปาก สายลับในบ้านดันถูกจับตัวต่อหน้าต่อตา

ฟ่านไป่หนิงปั้นสีหน้าเคร่งขรึม ประคองถ้วยน้ำชาลุกขึ้นมาน้อมคำนับ “น้ำชานี้ใช้ขอขมาใต้เท้า ผู้เยาว์กระทำการเกินเลยเพียงเพราะอยากแสดงให้ประจักษ์ว่า ถ้าคิดต่อกรกับขุนนางกังฉินที่ทรงอำนาจ ใต้เท้ายังมีจุดอ่อนบางประการซึ่งสามารถชี้ผลแพ้ชนะได้ด้วยซ้ำ”

เสนาบดีคังจาเฉินรับน้ำชาขอขมาด้วยท่าทางผ่อนคลายลง

“แม่นางฟ่านคงหมายถึงวิธีแฝงตัวสืบข่าววงใน แต่การที่มีสายลับในบ้านข้า ก็มิได้แสดงว่าข้าไม่มีสายลับในสถานที่ของคนอื่นนี่”

ดรุณีน้อยอมยิ้ม “การใช้สายลับปกติมีอยู่สองแบบ หนึ่งคือหาทางซื้อตัวคนใกล้ชิดของเป้าหมาย วิธีนี้สะดวกทั้งให้ผลรวดเร็ว แต่ต้องใช้เงินมากและเสี่ยงต่อการถูกปฏิเสธจนความแตกได้ ส่วนแบบที่สองคือจัดหาคนของตนแฝงตัวไปตามลำดับขั้น ซึ่งจะชักช้าแต่มีความมั่นคงปลอดภัยกว่าวิธีแรก ใต้เท้าคัง...โปรดอย่าเห็นว่าข้าประเมินท่านต่ำเกินไป หากด้วยฐานะข้าราชการผู้ซื่อสัตย์ ท่านไม่มีทั้งเงินและคนในการจัดสร้างสายลับแม้แต่น้อย”

คนฟังหน้าเสียเมื่อถูกจี้ใจดำ ทว่าหลังประเมินผลดีผลเสียแล้วก็สงบอารมณ์ได้รวดเร็ว

“แม่นางฟ่านมีอันใดชี้แนะ”

ดรุณีน้อยลอบครุ่นคิดด้วยความพอใจ นางแสร้งยั่วยุอีกฝ่ายเพื่อทดสอบนิสัยใจคอมัน เนื่องจากแผนการครานี้นับว่าเสี่ยงอันตรายไม่น้อย ถ้าผู้หนุนหลังมิอาจไว้ใจได้พวกนางก็ควรล้มเลิกเสียแต่เนิ่น

นับว่าเสนาบดีกระทรวงพิธีการผู้นี้สอบผ่าน

“ใต้เท้ากล่าวหนักไปแล้ว ผู้เยาว์ไร้ความสามารถชี้แนะ คงมีแต่ปวารณารับใช้ด้วยการแฝงตัวเพื่อสืบข่าวของแม่ทัพหวางและขันทีวังจื๋อแก่ใต้เท้าเท่านั้นเอง”

เสนาบดีคังจาเฉินตาลุกโพลง แต่ก็คืนสู่ความเยือกเย็นในฉับพลัน “นี่นับเป็นหน้าที่สำคัญเพื่อความอยู่รอดของชาติบ้านเมือง ขณะเดียวกันก็อันตรายอย่างยิ่ง การเสนอตัวของพวกท่านจึงทำข้ายินดีและกังวลไปพร้อมกันด้วย”

คำพูดนี้แฝงนัยว่า มันสงสัยที่จู่ ๆ มีผู้ซึ่งแทบไม่เคยรู้จักโผล่มาขอรับหน้าที่สำคัญ อดระแวงมิได้

ฟ่านไป่หนิงมิถือโกรธที่มันแสดงความกังขา ด้วยถ้าเป็นนางก็ย่อมคิดเช่นเดียวกัน จึงตอบว่า

“คงต้องเท้าความย้อนสู่ช่วงก่อนหน้านี้ ข้าและพี่หย่งหลุนเดินทางผาดโผนในยุทธจักร หวังแสดงฝีมือช่วยคนดีปรามคนชั่ว แต่ด้อยประสบการณ์ไม่ทันระวังไปยุ่งเกี่ยวกับแม่ทัพหวางด้วยการเปิดโปงแผนโจรป่าของเจ้าเมือง หลังจากนั้นจึงถูกตามล่าหัวซุกหัวซุน ระหว่างทางนอกจากพยายามจัดการพวกจอมยุทธ์ที่แม่ทัพหวางส่งมาแล้ว ยังถูกปล่อยข่าวใส่ร้ายจนผิดใจกับฝ่ายธรรมะ”

เรื่องเล่าของนางเติมสีใส่ไข่เสียกระทั่งสือหย่งหลุนยังแทบนึกว่าเป็นเรื่องคนอื่น

“รู้ตัวอีกทีพวกข้าก็เข้าพวกไม่ได้ทั้งธรรมะอธรรม มิหนำซ้ำยังมีทางการไล่ล่า โอ...ขณะกำลังวิตกความคิดหนึ่งก็วาบมาในหัว ใต้เท้าคังลองนึกดู...ในบรรดาผู้ไล่ล่าเหล่านี้ แม่ทัพหวางนับว่าตึงมือที่สุด หากเป็นศัตรูกับมันสักครั้งย่อมไม่มีวันสงบสุขตลอดชีวิต จึงตกลงใจมาช่วยเหลือท่านจำกัดขุนนางชั่วช้าเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ทั้งการแฝงตัวเป็นสายลับจะช่วยกลบเกลื่อนร่องรอยพวกข้าจนกว่าเรื่องจะสงบ ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย”

เสนาบดีคังจาเฉินรับฟังด้วยอาการสนใจเป็นที่ยิ่ง ขณะเดียวกันเด็กหนุ่มกลับทำเป็นยกมือลูบปากซ่อนรอยยิ้มละห้อยละเหี่ย มันก็เพิ่งทราบรายละเอียดแผนการทุกอย่างของฟ่านไป่หนิงเมื่อไม่นานนี้เอง

ที่แท้นางหมายจะอาศัยเสนาบดีคังจาเฉินเบิกทางสู่ราชสำนักตั้งแต่ต้นแล้ว จึงทั้งผลักทั้งดันให้สือหย่งหลุนแสดงท่าเป็นจอมยุทธ์กู้คุณธรรม เบื้องหลังคือหวังกระจายชื่อเสียงสือหย่งหลุนในยุทธจักรและวงราชการ สร้างความคุ้นเคยแก่เสนาบดีคังจาเฉินไว้ล่วงหน้า ทั้งสามารถใช้เป็นข้ออ้างเพื่อปกปิดจุดประสงค์แท้จริง มิคาดกลับตกได้ปลาตัวใหญ่เป็นแม่ทัพหวางฝูลู่ รวมถึงการ “จงใจ” ทะเลาะกับสำนักบู๊ตึง เพื่อแสดงว่าพวกนางหมดที่พึ่งจากฝ่ายธรรมะจนต้องมาขอความช่วยเหลือจากคนตรงหน้า ยิ่งเสริมน้ำหนักข้ออ้างให้น่าเชื่อถือ

เสนาบดีคังจาเฉินตบโต๊ะปัง ดูท่าคงถูกดึงให้คล้อยตามฟ่านไป่หนิงจนเต็มที่

“เจ้าแม่ทัพหวางจอมชั่วช้า แม่นางฟ่านทราบหรือไม่ว่า ผู้ตรวจการที่พวกท่านพาพยานไปพบหวังเปิดโปงไปจนถึงแม่ทัพหวางนั้นเป็นศิษย์ (2) ของข้าเอง มันรายงานว่าพอพวกท่านจากไป ไม่กี่วันถัดมาเจ้าเมืองก็เกลี้ยกล่อมจนคนจากสำนักบู๊ตึงที่คอยเฝ้าอยู่ยอมจากไป หลังจากนั้นที่ว่าการกลับโดนเผา เจ้าเมืองและคนสนิท รวมถึงพวกหัวหน้าโจรป่า ล้วนตกตายอยู่ในนั้นทั้งหมด”

สองหนุ่มสาวตกตะลึงไปตามกัน ด้วยพอมันฝากภาระไว้กับผู้ตรวจการก็พากันเดินทางต่อ มิสนใจสอบถามข่าวคราวเพิ่มเติมอีก

“แล้วพวกนักโทษซึ่งถูกกักขังไว้เล่า” สือหย่งหลุนถามร้อนรน ถ้าความสะเพร่าของมันทำให้ผิดสัญญากับโจรป่าผู้ยอมเป็นพยาน มันคงรู้สึกย่ำแย่

“ไฟเผาแค่ส่วนห้องทำงานและที่เก็บเอกสารบางส่วน เรือนจำจึงปลอดภัยดี ทว่าหลักฐานที่จะโยงไปถึงแม่ทัพหวางต่างสลายไปกับเปลวเพลิงหมดสิ้น โชคดีผู้ตรวจการศิษย์ข้าทำหน้าที่รักษาการชั่วคราวแทนเจ้าเมืองที่เสียชีวิต ดังนั้นข้ารับรองว่าโจรป่าจะได้รับการตัดสินที่ยุติธรรม”

เด็กหนุ่มค่อยมีสีหน้าดีขึ้น แต่ฟ่านไป่หนิงกลับถอนหายใจทดท้อ

“เหตุการณ์ประจวบเหมาะเกินไป เพลิงไหม้ต้องมิใช่อุบัติเหตุแน่นอน”

สือหย่งหลุนรับฟังอย่างหวั่นไหว ก่อนอุทานเมื่อนึกขึ้นได้ “แล้วพยานโจรป่าที่อยู่กับผู้ตรวจการเล่า”

เสนาคังตอบว่า “คดีนี้เหลือมันกับพวกที่ยังพอเป็นพยานได้ แต่ด้วยฐานะอดีตโจรป่าย่อมไร้ความน่าเชื่อถือ แม่ทัพหวางไม่น่าเสียเวลาเอาชีวิตพวกมันอีก จึงตกลงว่าหลังจากนี้ให้มันรับโทษตามความเหมาะสม ซึ่งทุกคนก็ยอมรับโดยดี”

ดรุณีน้อยส่ายหน้า “จะปลอดภัยเพียงพอหรือ”

เสนาคังผงกศีรษะเป็นเชิงเข้าใจ “แม่นางฟ่านจะเตือนว่ามีหนอนบ่อนไส้คอยส่งข่าวให้แม่ทัพหวางใช่หรือไม่ ศิษย์ข้าเองก็คิดเช่นเดียวกัน ดังนั้นจึงรับปากจะระมัดระวังความปลอดภัยให้”

วงสนทนาพลันเงียบงันลง ดูท่า “สายลับ” คงเป็นเครื่องมือตัดสินผลแพ้ชนะในการต่อกรครั้งนี้จริง ๆ

ทันใดนั้นเสนาบดีคังจาเฉินก็คุกเข่ากระแทกพื้น เอ่ยด้วยความอัดอั้น “แม่นางฟ่าน จอมยุทธ์สือ พวกท่านยอมเสี่ยงอันตรายเพื่อปวงประชา โปรดรับการคารวะขอบคุณจากข้าด้วย”

สือหย่งหลุนถลาไปรับไว้ทันก่อนมันโขกศีรษะ ปากพร่ำว่ามันอย่าได้ทำเกินไป ในใจกลับละอายสุดระงับ ด้วยจุดประสงค์แท้จริงของพวกมันก็คือเรื่องส่วนตัวทั้งสิ้น ฟ่านไป่หนิงเองก็คงรู้สึกผิด ถึงได้ยอบตัวลงประสานสายตากับเสนาบดีคังจาเฉิน กล่าวอย่างเคร่งขรึม

“ข้าต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายคารวะข้าราชการผู้ซื่อสัตย์เช่นท่าน ทว่าถ้าพวกเราเอาแต่คำนับกันไปมาคงไม่มีอันใดคืบหน้า ลุกขึ้นมาปรึกษากันต่อเถิดเจ้าค่ะ”

เด็กหนุ่มประคองร่างเสนาบดีคังจาเฉินมานั่งที่เดิม แล้วทั้งสามก็เริ่มตั้งวงสนทนาอีกครั้ง

“แล้วจะแฝงตัวกันอย่างไรเล่า พวกแม่ทัพหวางหรือขันทีวังจื๋อต่างระวังเรื่องพวกนี้อย่างมาก” เสนาบดีคังจาเฉินกังวล

“ไม่จำเป็นต้องเข้าหาศัตรูโดยตรงนี่เจ้าคะ ตัวอย่างเช่นแม่ทัพหวาง แทนที่จะมุ่งสู่บ้านหรือที่ทำงานของมัน เราก็มองให้ห่างออกมา...อาจเป็นญาติสนิทบางคน”

เสนาบดีพิธีการถูกกระตุ้นให้คิดถึงญาติสนิทผู้โด่งดังของแม่ทัพหวางโดยไม่รู้ตัว

“หรือเจ้าหมายถึงหวางฮองเฮา บุตรีที่มันส่งไปถวายตัวในวัง”

ฟ่านไป่หนิงยิ้มกริ่ม “หากอาศัยอิทธิพลของใต้เท้าส่งข้าไปเป็นนางกำนัล คอยสืบข่าวเวลาแม่ทัพหวางเข้าไปเยี่ยมฮองเฮาได้ก็คงดี ส่วนพี่หย่งหลุน...หึ ๆ ข้าว่าพี่ดูเหมาะกับเป็นขันทีไม่เบา จะได้คอยดูแลทางขันทีวังจื๋อไป”

สือหย่งหลุนเกาหัวหน้ายุ่ง แม้จะพอระแคะระคายมาบ้างแล้ว แต่เมื่อต้องคิดอย่างจริงจังก็ยังอดรู้สึกพิลึกไม่ได้อยู่ดี ด้านเสนาคังยิ่งแสดงอาการไม่เห็นด้วยมากกว่า

“วิธีการของแม่ฟ่าน ข้าว่ามันออกจะมีปัญหา”

“หรือท่านกังวลเรื่องการปลอมตัวเป็นขันทีของพี่หย่งหลุน อย่าได้วิตกเลยเพราะข้าพอมีวิธีแล้ว แต่อาจต้องรบกวนใต้เท้าช่วยเหลือบ้างเท่านั้น”

“หามิได้ ที่ข้ากังวลคือการแฝงตัวของแม่นางฟ่านต่างหาก” มันย่นหัวคิ้วแล้วค่อยเอ่ยต่อ “แม่นางยังอยู่ในวัยกำดัด ทั้งรูปโฉมก็งดงามชวนสะดุดตา หากฮ่องเต้เกิดพึงใจท่านเข้า...”

มันกล่าวไม่ทันจบ เด็กหนุ่มก็โพล่งว่า “จริงด้วย ไป่หนิง...ไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ”

เสนาบดีคังจาเฉินพยักหน้าสนับสนุน มันประสบการณ์ชีวิตโชกโชน ย่อมนึกเดาความสัมพันธ์สองหนุ่มสาวได้ไม่ยาก จึงแน่ใจว่าฟ่านไป่หนิงคงไม่คิดอยากเป็นพระสนมขึ้นมาแน่

ดรุณีน้อยกลับเอ่ยอย่างปลอดโปล่ง “วิธีแก้ไขง่ายดายยิ่ง”

จากนั้นจงใจยกมือปิดหน้าซีกซ้าย แล้วพอลดฝ่ามือลง เสนาบดีคังจาเฉินถึงกับผงะถอย ส่วนสือหย่งหลุนก็อุทานลั่น

“นั่นมันหน้ากากแผลเป็นนี่ เจ้ายังเก็บเอาไว้อีกหรือ”

ยามนั้นบนหน้าผากเหนือคิ้วซ้ายของนาง แผ่นหน้ากากแผลเป็นอันห่างหายไปนานพลันปะคืนกลับที่ เปลี่ยนสภาพโฉมสะคราญเป็นสตรีอัปลักษณ์ในพริบตา กระทั่งเสนาบดีคังจาเฉินยังเผลอจ้องจนแทบลืมมารยาท ร้องครางว่า

“โอ แนบเนียนอย่างยิ่ง ทว่าการคัดตัวในวังนั้นเข้มงวดมาก ตำแหน่งนางกำนัลก็หนีไม่พ้น ต่อให้มีข้าช่วยสนับสนุนแต่ใบหน้าเช่นนี้...”

ฟ่านไป่หนิงปลดหน้ากากออกเผยรอยยิ้มละไม “ข้าสามารถตัดแต่งแผ่นหน้ากากแล้วดัดแปลงอีกนิดหน่อย รับรองว่าจะเห็นเพียงรอยแผลเป็นเล็ก ๆ ไม่ถึงกับเตะตา แต่สำหรับฮ่องเต้ผู้เคยอยู่แต่ท่ามกลางสนมงดงามเป็นได้เบือนหน้าหนีแน่ คงเพียงพอกระมัง”

สองบุรุษถอนหายใจโล่งอก ยืนยันว่าพอเป็นเสียงเดียว

ครั้นแก้ไขปัญหาได้จบพวกมันก็สุมหัวกันปรึกษารายละเอียดปลีกย่อยเคร่งเครียด จวบครึ่งค่อนวันแผนการก็สำเร็จเป็นรูปเป็นร่าง เสนาบดีคังจาเฉินรับปากว่าขอเวลาเตรียมการสักหนึ่งสัปดาห์ จะสามารถส่งตัวหนุ่มสาวทั้งคู่ผ่านกำแพงวังต้องห้ามไปได้แน่ จากนั้นก็เอนหลังพิงพนักด้วยท่าทางผ่อนคลาย ก่อนอุทานคล้ายเพิ่งนึกได้

“จอมยุทธ์สือ จากข่าวของท่านที่ฟังมา บางกระแสว่าท่านคือบุตรหลานของตระกูลสือซึ่งโด่งดังในเมืองหลวง เป็นความจริงหรือไม่”

ตระกูลสือจัดเป็นสกุลใหญ่ที่มีชื่อเสียงพอตัวในเป่ยจิง แม้เสนาบดีคังจาเฉินจะมิได้มีการคบหาสนิทสนม แต่ย่อมคุ้นเคยในความเป็นมาอยู่บ้าง ด้านสือหย่งหลุนเห็นว่ามิใช่เรื่องต้องปิดบัง จึงว่า

“ถูกต้อง สือหย่งจวินเจ้าบ้านคนปัจจุบันคือพี่ชายข้าเอง”

ก่อนหน้านี้เสนาบดีคังจาเฉินออกปากว่าเมื่อลงเรือลำเดียวกันก็อย่าได้ถือยศศักดิ์ การพูดจาระหว่างสองฝ่ายจึงลดพิธีรีตอง เป็นกันเองมากขึ้น

“เช่นนั้นต้องขอแสดงความยินดีด้วย” ขุนนางใหญ่ฉีกยิ้มกว้าง “เมื่อเช้าฮูหยินข้าเล่าให้ฟังว่า ยามนี้ในเมืองหลวงลือกันหนาหู เห็นว่าเจ้าบ้านสือเตรียมตกแต่งภรรยาอย่างเอิกเกริก นับเป็นข่าวดีหลังจากต้องเผชิญข่าวการตายของท่านเจ้าบ้านคนก่อนมา”

สือหย่งหลุนอ้าปากค้าง “พี่ใหญ่จะแต่งงาน โอ...ธิดาบ้านใดเป็นผู้โชคดีกัน”

“อ้าว ท่านมิทราบหรอกรึ”

เด็กหนุ่มส่ายหน้าพัลวันพลางย้ำถามอีกครั้ง เสนาบดีคังจาเฉินจดจำชื่อว่าที่ภรรยาของสือหย่งจวินไม่ได้ จึงพาตัวฮูหยินตนออกมาชี้แจงแทน

ครั้นชื่อสตรีผู้นั้นหลุดจากปากฮูหยินคัง สองหนุ่มสาวก็ได้แต่มองหน้ากันไปมา

เป็นนาง?

**********

(1) ขอเปลี่ยนชื่อกรมวังเป็นกระทรวงพิธีการเพื่อความเหมาะสมนะคะ
(2) สมัยก่อนในวงราชการ ผู้สอนงานให้ก็ถือว่าเป็นอาจารย์เช่นกันค่ะ

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 19:13:48

ความคิดเห็นที่ 4

ควั่บ! ควั่บ! ควั่บ!

เสียงกระบี่แหวกอากาศก้องสะท้อนกำแพงไปมา คล้ายผนังแต่ละด้านของห้องฝึกวิชาในหมู่ตึกตระกูลสือกำลังเจรจาโต้ตอบกันฉะนั้น

กระบี่ดีดคำรามก้อง ผนังสะเทือนเลื่อนลั่น คนกลับเงียบงันราวเป็นใบ้ เพียงสะบัดอาวุธรุนแรงจนน่ากลัวว่าแขนจะหลุดออกจากบ่า ส่งลมปรานเกรี้ยวกราดหมุนวนในตัวกระบี่ กระแทกกระทั้นจนเนื้อโลหะสุดทนทาน พอถูกฟาดออกอีกครั้งก็หักสะบั้น พลังวัตรที่ยังเหลือดันปลายแหลมปักลึกใส่กำแพง ใบโลหะสะบัดเหวี่ยงราวจะดิ้นรนจากพันธนาการก่อนค่อย ๆ สงบลง

สือหย่งจวินค่อยหยุดนิ่ง เหงื่อหยาดหยดทั่วร่างคล้ายยืนกลางสายฝน ใจหนักอึ้งราวถ่วงด้วยหินพันชั่ง

หลังหมดช่วงไว้ทุกข์แก่บิดามันจะตบแต่งภรรยาเข้าบ้าน ข่าวถูกป่าวประกาศไปทั่วเมืองหลวง หันหลังกลับมิได้อีกแล้ว

มือกำกระบี่ครึ่งท่อนแน่นจนเจ็บแปลบ

นี่มันตัดสินใจถูกต้องหรือไม่?

ไม่! หัวใจมันโต้ตอบฉับพลัน ไม่มีการลังเลอีกต่อไป แม้สิ่งที่เลือกคือความผิดพลาด มันก็จะยืนหยัดนำนาวาซึ่งเรียกว่าตระกูลสือฝ่าฟันพายุบ้าคลั่งครานี้ไปให้จงได้

แววตาบุรุษผู้ต้องรับตำแหน่งเจ้าบ้านสือบังเกิดประกายเจิดจ้า ยามมันฝึกวิชากระบี่ประจำตระกูลย่อมไม่สมควรมีบุคคลที่สองเฝ้าดู ภายในห้องแห่งนี้จึงมีมันเพียงลำพัง ร่ายรำกระบวนท่าท่ามกลางผนังทึบทั้งสี่ด้าน มีแค่ช่องลมซึ่งจัดสร้างพิเศษมิให้มองลอดจากด้านนอกได้อยู่ชิดหลังคา และประตูเหล็กลงกลอนด้านในแน่นหนา

กระบี่หักถูกฟันออกอีกครั้ง วาดเป็นเส้นโค้งเด็ดเดี่ยวหนักแน่น ลบเลือนวิถีเปะปะสับสนแรกเริ่มไปสิ้น ทุกระยะที่เคลื่อนไหวโลหะเสมือนจะหลอมเข้ากับร่างกายทีละน้อย สติรวบรวมเป็นหนึ่ง แทบสลัดทิ้งร่างเนื้ออันเต็มไปด้วยกิเลสตัณหา กลืนหายสู่ขอบเขตของวิทยายุทธ์ที่กว้างใหญ่ไพศาล

ลมปราณลึกล้ำทะยานเข้าครอบคลุมอาวุธพิกลพิการ ยืดขยายเข้าแทนที่ใบกระบี่ที่สาบสูญ พริบตาสือหย่งจวินก็สะบัดแขนไปเบื้องหน้าว่องไว ส่งส่วนกระบี่ล่องหนไปเชื่อมต่อกับท่อนโลหะซึ่งฝังตรึงกับกำแพงให้เริ่มสั่นไหวราวถูกฟาดโบย ทั้งที่เนื้อโลหะสองด้านยังไม่กระทบถูกกันด้วยซ้ำ เป็นสภาวะกระบี่อันแข็งแกร่งสุดเปรียบปราน!

อึดใจนั้นเอง เสียงพูดจากบุคคลที่ไม่สมควรอยู่ในห้องนี้ก็ดังขึ้น

“เพลงกระบี่ของพี่ใหญ่ รุดหน้าไปอีกขั้นแล้ว”

ใบหน้าสงบนิ่งของสือหย่งจวินแปรเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นสุดระงับ “น้องรอง!”

ผู้ร่ำร้องทิ้งกระบี่ในมือลง ตรงเข้าหาสือหย่งหลุนด้วยความปิติ แต่แล้วความคิดหนึ่งพลันเสียดแทงขึ้น

ที่นี่คือห้องปิดตาย มิหนำซ้ำยามมันฝึกวิชาย่อมต้องแผ่ขยายปราณรับรู้กินบริเวณกว้าง ไฉนไม่อาจทราบการมาของสือหย่งหลุนก่อนหน้านี้ได้?

ฝีเท้าซอยถี่สะดุดจังหวะ แต่สือหย่งหลุนไม่ทันสังเกตด้วยกำลังโผเข้ากอดพี่ชายอย่างดีใจ

“พี่ใหญ่ ท่านผอมไปนะ”

สือหย่งจวินค่อยได้สติ รีบดันตัวน้องชายออกสำรวจให้ชัด ก่อนว่า “แต่เจ้าเองกลับดูบึกบึนขึ้น อีกหน่อยคงยกข้าด้วยมือข้างเดียวได้แล้ว”

เด็กหนุ่มหัวเราะฮา ๆ ตอนนั้นเองที่สือหย่งจวินลอบเห็นว่ากลอนประตูเหล็กด้านหลังน้องชายถูกกระแทกหลุด ต้องลอบตระหนกจนหัวเย็นวาบเมื่อวิเคราะห์ได้ว่า สือหย่งหลุนใช้พลังวัตรทำลายกลอนจากภายนอก แล้วเปิดประตูเข้ามาก่อนปิดตามหลัง ยืนพิงประตูดูมันฝึกวิชามาได้สักพักแล้ว

ทั้งหมด...กระทำโดยที่มันไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย!

สือหย่งหลุนมองตามสายตามันก็มิได้คิดอันใด อธิบายง่าย ๆ ว่า “ขออภัยที่ต้องทำลายข้าวของ แต่ถ้าจะลอบมาพบพี่ใหญ่ตามลำพัง ก็มีแค่ช่วงเวลาที่ท่านฝึกอยู่ในห้องนี้เท่านั้น”

สือหย่งจวินพยายามสลัดหมอกดำในใจทิ้ง เผยอยิ้มกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้เจ้าหายไปไหนมา ส่งข่าวแค่จดหมายฉบับเดียว รู้หรือไม่พวกเราเป็นห่วงขนาดไหน”

ในห้องฝึกวิชานอกจากแท่นหรือชั้นวางอาวุธแล้วก็ไม่มีเครื่องเรือนอื่น สือหย่งหลุนจึงดึงพี่ชายนั่งลงกับพื้นหน้าประตูซึ่งงับปิดไว้ มันทราบดีว่าถ้าไม่มีคำสั่งเจ้าบ้านจะไม่มีใครกล้าเปิดประตูนี้เข้ามา จึงวางใจเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาจนหมดสิ้น สือหย่งจวินได้ยินแล้วต้องระบายลมหายใจยาวนาน

“เจ้าช่างมีวาสนานัก แปรเปลี่ยนโชคร้ายเป็นดีได้”

“แล้วพี่ใหญ่เล่า” อีกฝ่ายเอ่ยร่าเริง “ตอนที่ข้าทราบว่าเจ้าสาวท่านคืออี้เหนียง ก็ตกใจราวเห็นฟ้าผ่ากลางแดดทีเดียว”

สือหย่งจวินโดนคำพูดกระหน่ำทิ่มแทงโดยไม่ทันตั้งตัว จึงเผลอเกิดอาการกระอักกระอ่วน สือหย่งหลุนให้ซื่อแค่ไหนก็จับสังเกตไม่ยาก รีบออกปากทักด้วยความเป็นห่วง ด้านเจ้าบ้านสือเห็นว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันกับน้องชายในทางอ้อม จึงตัดสินใจเปิดเผยเบื้องหลังอย่างไม่ปิดบัง เด็กหนุ่มฟังจบก็แสดงกิริยาเคร่งเครียด

“อี้เหนียงพูดเกินไปแล้ว ถ้าพี่ใหญ่ไม่เสี่ยงตายแทงกระบี่เล่มนั้นพวกเราหรือจะเหลือชีวิตมาอยู่ตรงนี้ได้ พี่ใหญ่เป็นผู้พิชิตโจซานตง นี่คือความจริงแท้แน่นอน”

สือหย่งจวินตบบ่าน้องชายด้วยสำนึกตื้นตัน “เจ้าให้เกียรติพี่ใหญ่มากไปแล้ว ถ้าจะถามว่าใครคือผู้พิชิตโจซานตง พวกเราสามคนในวันนั้นล้วนเป็นผู้มีความดีความชอบด้วยกันทั้งหมดนั่นแหละ เพียงแต่...การที่ข้าออกหน้ารับผลประโยชน์ลำพังก็มิใช่การกระทำอันสมควรอยู่ดี”

สือหย่งหลุนส่ายหน้ารุนแรง “พี่ใหญ่ทำไปด้วยเหตุจำเป็นต่างหาก ดีล่ะ...ข้าจะไปพูดให้อี้เหนียงเข้าใจ การแต่งงานมิควรเกิดเพราะบังคับฝืนใจกัน”

อีกฝ่ายรีบดึงตัวน้องชายไว้ “ช่างเถอะน้องรอง ก่อนจะประกาศข่าวแต่งงาน ข้าก็ได้เจรจากับทั้งตระกูลซู่ของอี้เหนียงและตระกูลไต้ของจิงจิงเรียบร้อยแล้ว ทำให้ตระกูลไต้โกรธเคืองมากถึงขนาดตัดความเป็นมิตรกับพวกเรา แม้จะล้มเลิกงานแต่งงานก็คงกลับไปสานสัมพันธ์ดังเดิมมิได้แล้ว อีกทั้งการเจรจาการค้ากับตระกูลซู่ก็ก้าวหน้าไปมาก ถ้าถอยหลังกลับจะยิ่งเสียประโยชน์”

“แต่...พี่ใหญ่ว่าสินค้าตระกูลซู่แม้มีหลากหลายหากปริมาณยังน้อยมิใช่หรือ ตรงกันข้ามตระกูลไต้เน้นค้าขายข้าวสารเป็นหลักจึงสามารถทดแทนการขาดแคลนในระยะยาว จะอย่างไรตระกูลไต้ย่อมดีกว่า เปรียบเสมือนอยู่กลางทะเลทราย ตระกูลซู่คืออาหารสดหลากชนิดทานได้เอร็ดอร่อย หากมิอาจเก็บได้นานสุดท้ายก็ต้องเน่าเสีย แต่ตระกูลไต้คือน้ำปริมาณมหาศาล แม้การทานแต่น้ำจะไม่ให้เรี่ยวแรงเท่าอาหารสด หากสามารถฝืนประทังจนกว่าจะพบเมืองหรือก็คือจนกว่าตระกูลสือจะผลิตสินค้ากลับมาทดแทนได้นั่นเอง”

“ทว่ายามนี้บ่อน้ำพลันแห้งเหือดลงต่อหน้า ระหว่างทานอาหารสดถึงทราบดีว่าสุดท้ายต้องอดตาย ก็ยังดีกว่างอมืองอเท้าไม่ทำอันใดมิใช่หรือ”

สือหย่งหลุนขมวดคิ้ว “อี้เหนียงทราบความจริงเหล่านี้หรือไม่”

เจ้าบ้านสือเผยอยิ้มฝาดเฝื่อน “ข้าเคยอธิบายให้ฟัง นางก็ว่าไม่ต้องกังวลเพราะตระกูลซู่นั้นมีการกักเก็บสินค้าไว้พอสมควร แต่เมื่อข้านำบัญชีมาตรวจดูก็รู้ว่านางประเมินการค้าขายแต่ละเดือนของเราต่ำกว่าความเป็นจริงมาก สินค้าสำรองของตระกูลซู่นั้นเพียงพอแค่ไม่กี่สัปดาห์เท่านั้น วงการค้าเน้นเรื่องความเชื่อถือเป็นอันดับหนึ่ง ถ้าพวกเราส่งสินค้าตามกำหนดไม่ได้คู่ค้าก็จะหันไปหาแหล่งอื่นทันที หลังจากนั้นอย่าหวังจะเรียกพวกมันกลับมาได้”

“แล้วตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไร”

“เรานำสินค้าจากคลังอื่นมาจัดส่งไปหมดสิ้นแล้ว อย่างช้าอีกห้าวันต้องนำสินค้าระลอกใหม่มาทดแทนให้ได้ ซึ่งข้าตกลงกับตระกูลซู่ไว้คงไม่มีปัญหา ทว่าน่าจะเพียงพอแค่ประมาณหนึ่งเดือน ไม่ซิ...” สือหย่งจวินหวนนึกถึงข้อตกลงที่ทำกับพรรคกระยาจกไว้ “...แค่ครึ่งเดือนเท่านั้น และอีกสองเดือนถัดมาพวกเราถึงจะผลิตสินค้าชุดใหม่ได้ทัน”

“แสดงว่าระหว่างสองเดือนนี้ ต้องหาของมาทดแทนให้ได้”

แลดูเหมือนง่าย แต่ความจริงนั่นหมายถึงสินค้าจำนวนมหาศาลทีเดียว

สือหย่งหลุนแยกเขี้ยวยิงฟันอย่างชนิดไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ตอนที่ไป่หนิงบอกว่าเรื่องราวต้องเป็นเช่นนี้ ข้ายังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง นึกไม่ถึงว่าทุกอย่างจะตรงตามคาดทุกประการ”

ชื่อที่เพิ่งได้ยินทำหัวใจสือหย่งจวินหล่นวูบ “นาง...กล่าวไว้อย่างไรบ้าง”

“หลังนางได้ยินข่าวการแต่งงาน ก็ซักถามฮูหยินของ...เอ้อ” สือหย่งหลุนไม่ต้องการให้พี่ชายทราบเรื่องราชสำนัก จึงเสไปเอ่ยว่า “...คนที่เล่าให้ฟัง จนได้ทราบว่าก่อนหน้านี้พี่เคยมีข่าวจะหมั้นกับคุณหนูไต้แต่ต้องล้มเลิกไปโดยไม่ทราบสาเหตุ จากนั้นนางก็ครุ่นคิดอยู่นานค่อยวิเคราะห์เรื่องออกมาราวตาเห็น อ้อ...พอรู้ว่าข้าจะมาหาพี่ใหญ่ นางก็ฝากคำแนะนำมาสองอย่าง บอกว่าอาจช่วยแก้ไขวิกฤติการณ์ของเราได้”

สือหย่งจวินพอนึกออกว่า ที่ดรุณีน้อยใคร่ครวญได้กระจ่างส่วนหนึ่งเพราะนางทราบดีว่าสตรีที่มันรักแท้จริงคือผู้ใด ทั้งยังแน่ใจว่ามันไม่น่าจะตัดใจได้ในเวลาอันสั้น ดังนั้นการที่มันตัดสินใจแต่งงานแสดงว่าต้องมีเหตุจำเป็นบางอย่าง พอรวมกับเรื่องที่โต่วอี้เหรินเผายุ้งฉางกับที่เก็บสินค้าของตระกูลสือ และสอบถามข้อมูลการค้าขายในแต่ละเดือนจากสือหย่งหลุน ก็สามารถวิเคราะห์ทุกอย่างได้ไม่ยาก เพียงแต่นางอาศัยมูลเหตุใดจึงรู้กระทั่งคำข่มขู่ของซู่อี้เหนียง สือหย่งจวินยังจนปัญญาจะเดา

อันที่จริงต้องย้อนกลับไปถึงตอนที่โจซานตงตายบนผาดงแล้ง ฟ่านไป่หนิงพาสือหย่งหลุนหนีการตามล่าของฝ่ายธรรมะ โดยทิ้งสือหย่งจวินซึ่งนอนสลบไสลไว้กับซู่อี้เหนียง แต่แววตาแปลกประหลาดของธิดาสกุลซู่ก่อนพวกนางผละจากมานั้นยังสะดุดใจฟ่านไป่หนิงอยู่ตลอด ดังนั้นพอรู้ว่าซู่อี้เหนียงจะแต่งงานกับสือหย่งจวินทั้งที่ไม่เคยมีวี่แววมาก่อน นางก็พอคาดเดาได้คร่าว ๆ ว่าต้องเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในวันนั้นเป็นแน่

ระหว่างนั้นเด็กหนุ่มจึงล้วงจดหมายฉบับหนึ่งจากอกเสื้อ เล่าคำแนะนำของฟ่านไป่หนิงให้พี่ชายฟัง

“พวกข้าเคยช่วยเหลือเศรษฐีแซ่ทังเอาไว้ จดหมายฉบับนี้ไป่หนิงและข้าช่วยกันเขียนอธิบายความจำเป็นของตระกูลสือ ถ้าพี่ใหญ่ให้คนส่งจดหมายไป มันต้องไม่นิ่งดูดายแน่”

เศรษฐีทังที่ว่า ก็คือทังฟู่กุ้ยซึ่งฟ่านไป่หนิงและมันเคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องคดีหยกม่วงครึ่งชิ้นนั่นเอง

เจ้าบ้านสือรับจดหมายมาแล้วเอ่ยเสียงแห้ง “อีกเรื่องเล่า”

“ไป่หนิงว่าแม้มีเศรษฐีทังช่วยเหลืออย่างมากก็คงยืดเวลาไปได้สักหนึ่งเดือน ที่เหลือ...คงต้องเริ่มที่บุคคลหนึ่ง”

“ใครหรือ”

“ซู่อี้เหนียง” มันทอดระยะชั่วครู่ค่อยกล่าวต่อ “คงมีเพียงนางที่จะขอร้องพี่หยุน เพื่อให้เป็นคนกลางพูดคุยกับตระกูลเฉิน”

ได้ยินแล้วสือหย่งจวินยิ่งมีท่าทางเคร่งเครียด

นับตั้งแต่ข่าวการแต่งงานประกาศออกไป เฉินหยุนลูกพี่ลูกน้องของมันก็แทบไม่โอภาปราศรัยด้วยเหมือนเคย สือหย่งจวินแม้หนักใจหากทำอันใดมิได้ ดังนั้นถ้าคิดติดต่อกับเฉินหยุนคงต้องอาศัยซู่อี้เหนียงเป็นสะพานเชื่อมเพียงอย่างเดียว ด้วยแม้ผิดหวังแค่ไหนมันย่อมมิอาจตัดใจจากซู่อี้เหนียงได้ ทุกคนประจักษ์ในเรื่องนี้เป็นอย่างดี

“ต่อให้อาหยุนยอมกลับไปขอร้องตระกูลให้แล้วจะแตกต่างตรงไหน อย่างไรเจ้าบ้านเฉินบิดามันก็ไม่ยินยอมแน่ การคงอยู่ของสกุลสำคัญที่สุด ใครจะยอมช่วยเหลือผู้อื่นจนลำบากกัน”

คำพูดนี้ได้รับการยืนยันตั้งแต่สมัยการประลองตำแหน่งผู้นำสี่สกุล ทั้งที่ตระกูลเฉินและตระกูลสือเป็นพันธมิตรกัน เฉินอานเจ้าบ้านตระกูลเฉินกลับไม่ยอมทำตามคำขอร้องของเล่าฮูหยินที่จะปฏิเสธการประลอง เพราะหวังแย่งชิงตำแหน่งผู้นำสี่สกุลให้แก่ตระกูลเฉิน

ส่วนในปัจจุบันนี้ ตระกูลโต่วไม่อยู่แล้ว ถ้าตระกูลสือและตระกูลซู่ร่วมมือกันไปสู่หายนะ ตระกูลเฉินก็จะผงาดขึ้นเป็นสกุลอันดับหนึ่งโดยไม่ต้องทำอันใดเลย สือหย่งจวินเองหากอยู่แทนที่ตำแหน่งของเฉินอาน ก็คงตัดสินใจเช่นเดียวกัน

“ไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากตระกูลเฉินหรอก” สือหย่งหลุนอธิบาย “ขอแค่อี้เหนียงสามารถกล่อมพี่หยุนให้เชื่อบางอย่าง แล้วนำไปบอกต่อกับบิดาก็พอแล้ว”

ครั้นเห็นพี่ชายแสดงความสนใจ มันจึงกล่าวเพิ่มว่า

“จากที่ไป่หนิงแนะนำ พี่หยุนควรกลับไปแจ้งแก่บิดาว่าพี่ใหญ่อยากแต่งตั้งเจ้าบ้านเฉินเป็นรองเจ้ายุทธจักร”

สือหย่งจวินใคร่ครวญชั่วครู่ก็ตาลุกวาว

ที่ผ่านมาเฉินอานประกาศการยอมรับตำแหน่งเจ้ายุทธจักรของมันมาตลอด แต่การเข้ารับตำแหน่งรองเจ้ายุทธจักรย่อมผิดแผกแตกต่าง เพราะนั่นมิใช่การ “ยอมรับ” ตำแหน่งเจ้ายุทธจักร หากคือการ “ยอมอยู่ใต้อาณัติ” ของเจ้ายุทธจักรต่างหาก การยอมรับหมายถึงเป็นผู้สนับสนุน แต่การยอมอยู่ใต้อาณัติหมายถึงเป็นลูกน้อง ซึ่งเฉินอานไม่มีวันยินยอม!

อย่าลืมว่ารายละเอียดที่สือหย่งจวินสยบโจซานตงนั้นยังไม่กระจ่างชัด แม้แต่พวกผู้สนับสนุนเองก็กังขา เนื่องจากผู้คอยสนับสนุนบางคนเลือกทางนี้เพราะเรื่องของผลประโยชน์ หาใช่เชื่อมั่นในตัวสือหย่งจวินไม่ ซึ่งเฉินอานก็จัดอยู่ในข่ายนี้

นับแต่สือหย่งจวินดำรงตำแหน่งเจ้ายุทธจักร ล้วนปรากฏหลายคนอยากประลองยุทธ์โค่นล้มมัน หากติดที่ว่าสถานการณ์สงครามกับพรรคอสุราอาฆาตใช่จะจบสิ้นถาวร การแตกสามัคคีเพราะตำแหน่งเจ้ายุทธจักรย่อมมิใช่เรื่องที่ยอมรับได้ สือหย่งจวินจึงรอดพ้นมาโดยตลอด ทว่านั่นก็จนกว่าจะมีคนหาเหตุผลอันเหมาะสมมาประลองได้เท่านั้น!

“ไป่หนิงให้ข้าหยิบยื่นการแต่งตั้งรองเจ้ายุทธจักร เพื่อเจ้าบ้านเฉินจะได้มีข้ออ้างท้าสู้กับข้าใช่หรือไม่” สือหย่งจวินเค้นคำพูดช้า ๆ “ด้วยมันสามารถแจ้งว่าต้องการรับทราบฝีมือแท้จริงของเจ้ายุทธจักรก่อน เพื่อพิจารณาว่าจะยอมอยู่ใต้อาณัติหรือไม่”

การที่สือหย่งจวินมั่นใจว่าเฉินอานจะท้าสู้มัน เกิดจากหลายเหตุผล หนึ่งคือเฉินอานย่อมอยากพิสูจน์ฝีมือของสือหย่งจวินเหมือนเช่นผู้อื่น และสามารถใช้ข้ออ้างเรื่องเข้ารับตำแหน่งรองเจ้ายุทธจักรทำให้เป็นเรื่องเหมาะสม สองคือถ้าเฉินอานสามารถโค่นล้มสือหย่งจวินลงได้ ก็มีสิทธิขึ้นดำรงตำแหน่งเจ้ายุทธจักรแทน ซึ่งจะนำชื่อเสียงมาสู่ตระกูลเฉินเสียยิ่งกว่าตำแหน่งผู้นำสี่สกุลเสียอีก คนอย่างเฉินอานย่อมไม่ปล่อยโอกาสงามเช่นนี้

“ถ้าข้าสยบเจ้าบ้านเฉินลงได้ มันก็จำต้องยอมรับตำแหน่งรองเจ้ายุทธจักร และก็จะช่วยเหลือตระกูลสือเต็มที่ เพราะถ้าผู้เป็นเจ้ายุทธจักรเสื่อมเสียชื่อเสียงจากการล้มละลายของตระกูล มันซึ่งอยู่ใต้อาณัติก็ย่อมเสียหน้าไปด้วย ตรงกันข้ามถ้าข้ามีชื่อเสียงเพิ่มขึ้น มันก็จะพลอยมีหน้ามีตากว่าเดิม มิหนำซ้ำหากมีชัยเหนือเจ้าบ้านเฉินก็จะสยบข่าวลือเรื่องที่กล่าวหาว่าข้าแอบอ้างเป็นผู้โค่นล้มโจซานตง ยิงธนูดอกเดียวได้นกถึงสองตัว!”

ทว่าสือหย่งจวินกลับสรุปปิดท้ายด้วย้ำเสียงขมขื่น

“ปัญหาเรื่องนี้มีอยู่ข้อเดียว คือข้าจะไปต่อกรกับบุรุษผู้ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาเจ้าบ้านสกุลใหญ่ยุคปัจจุบัน ไม่ซิ...ควรบอกว่าแข็งแกร่งกว่าเจ้าบ้านแทบทุกคนตั้งแต่อดีตเสียด้วยซ้ำ...ได้อย่างไรกัน”

สือหย่งหลุนตอบรับความท้อแท้ของพี่ชายด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น “พี่ใหญ่ เชื่อถือข้าหรือไม่”

สือหย่งจวินแม้งุนงงกับคำถามดังกล่าวหากก็พยักหน้าตอบ เด็กหนุ่มจึงขยายความว่า

“ข้าได้ปรึกษากับไป่หนิงไว้ล่วงหน้าแล้ว หากข้าถ่ายทอดลมปราณเข้าสู่ร่างพี่ใหญ่เพื่อช่วยกรุยจุดชีพจร ก็จะทำให้พี่ใหญ่ฝีมือรุดหน้าอย่างรวดเร็ว”

เจ้าบ้านสือตกใจยิ่ง แล้วขณะจะอ้าปากคัดค้านน้องชายกลับรีบยกมือห้ามเพราะเดาใจมันได้

“หรือพี่ใหญ่มีทางอื่นที่ดีกว่านี้”

สือหย่งจวินชะงักนิ่งครุ่นคิดชั่วครู่ใหญ่ก็ต้องจำใจส่ายหน้าทดท้อ เด็กหนุ่มจึงรีบกล่าวต่อ

“ดังนั้นอย่ามัวมาโต้เถียงกันเลย ข้าจะอธิบายให้พี่ใหญ่ฟังคร่าว ๆ นะ เนื่องจากข้ายังไม่สามารถจะเดินลมปราณกรุยจุดชีพจรให้ท่านได้ ดังนั้นจะใช้วิธีถ่ายทอดพลังวัตรขุมหนึ่งสู่จุดตันเถียนล่าง พี่ใหญ่ต้องชักนำลมปราณดังกล่าวไปตามเส้นชีพจรด้วยตนเอง จำไว้ว่าระหว่างการถ่ายทอดลมปราณห้ามพี่ใหญ่ฝืนต่อต้าน มิเช่นนั้นเราสองคนจะถูกธาตุไฟเข้าแทรกได้”

กล่าวจบสือหย่งหลุนก็เริ่มหมุนวนลมปราณภายในร่าง จนบังเกิดเป็นไอลมปราณแผ่จากสองฝ่ามือซึ่งยื่นล้ำมาเบื้องหน้า สือหย่งจวินถูกสถานการณ์บังคับจนไม่อาจขัดขืน ได้แต่เดินลมปราณแล้วทาบฝ่ามือประกบน้องชาย พริบตานั้นหลันรู้สึกถึงพลังวัตรมหาศาลไหลทะลักเข้ามาไม่หยุดยั้ง จึงรีบโคจรลมปราณตามแบบฉบับตนเอง พอพลังวัตรจากน้องชายไหลเวียนไปถึงตำแหน่งใด ก็จะกรุยจุดชีพบริเวณนั้นให้ทันที

สือหย่งจวินรู้สึกคล้ายทั้งตัวเบ่งพองขึ้น พลังฝีมือก้าวหน้าขึ้นอีกสิบปี!

แต่ฟากสือหย่งหลุนกลับผละมือจากพี่ชายมายันพื้น ก้มหน้าอ้าปากหอบหายใจหนักหน่วง

“น้องรอง! เจ้าเป็นอันใดไป!”

“มะ...ไม่มีอะไรหรอกพี่ใหญ่”

สือหย่งจวินไม่เชื่อถือคำน้องชาย รีบจับชีพจรตรวจสอบอาการมันก่อนขมวดคิ้วแน่น เพราะการถ่ายเทลมปราณเมื่อครู่ เจ้าบ้านสือจึงทราบลักษณะลมปราณในร่างสือหย่งหลุนเป็นอย่างดี ยามนี้พลังวัตรของน้องชายสูญหายไปกว่าครึ่งทีเดียว

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้”

เด็กหนุ่มกระแทกหลังพิงประตู เสียงหอบหายใจค่อย ๆ เบาลง “เพราะข้าปลดปล่อยพลังวัตรจำนวนมากในเวลารวดเร็วเกินไป ฟื้นฟูสักระยะก็หายดี”

สือหย่งจวินรู้จักอากัปกิริยาน้องชายดีว่ายามใดที่มันกำลังโกหก กระนั้นก็ย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้ว

เป็นอย่างที่เจ้าบ้านสือคิดไว้ วิธีที่สือหย่งหลุนใช้นี้สิ้นเปลืองลมปราณอย่างมาก ต้องใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะเป็นปกติ ถึงกระนั้นพลังวัตรก็ใช่จะฟื้นมาสมบูรณ์ดังเดิม ตอนแรกฟ่านไป่หนิงจึงคัดค้านวิธีนี้หัวชนฝา แต่สุดท้ายเมื่อหาทางดีกว่ามิได้ ทั้งสือหย่งหลุนยังยืนกรานหนักแน่น นางจึงต้องปล่อยตามใจมัน

“เลิกคุยเรื่องนี้เถอะ ตอนนี้พลังวัตรพี่ใหญ่น่าจะแข็งแกร่งขึ้นมากแล้ว ลองฝึกวิชาให้ข้าดูได้หรือไม่”

สือหย่งจวินฝืนยิ้ม หยิบกระบี่ครึ่งท่อนเดินไปยืนกลางห้อง หลับตารวบรวมสมาธิ จากนั้นก็เริ่มร่ายรำเพลงกระบี่ประจำตระกูลออกมา

คนรวมเป็นหนึ่งกับกระบี่ ราวกระบี่คือคน คนคือกระบี่ กรีดแทงผืนดิน ผ่าแยกฟากฟ้า...

เงาสีเงินวาบขึ้น แล้วหยุดนิ่ง...

พอสือหย่งจวินร่ายรำท่วงท่าสุดท้าย แววตาพลันทอประกายเจิดจ้า แผ่พุ่งลมปราณจากปลายกระบี่ครึ่งท่อน กระแทกเศษโลหะซึ่งฝังในกำแพงสั่นพลิ้ว ก่อนแตกระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย!

เด็กหนุ่มคำรามในลำคอด้วยความยินดี หลังสงบอารมณ์ได้ก็พยุงตัวขึ้น ลอบสำรวจตนเองรอบหนึ่งก็พบว่าลมปราณฟื้นฟูขึ้นมาบางส่วนแล้ว

“ในที่สุดพี่ใหญ่ก็ก้าวเข้าสู่ขอบเขตของยอดกระบี่แห่งยุค ย่อมหักหาญกับเจ้าบ้านเฉินได้สูสี คงเหลือแต่การชักจูงให้ทางนั้นเสนอการประลองขึ้นมา ฉะนั้นพี่ใหญ่ต้องกำชับอี้เหนียงว่า พยายามตะล่อมให้พี่หยุนเกิดสงสัยฝีมือความสามารถของพี่ใหญ่ด้วยตนเอง เมื่อพี่หยุนนำเรื่องการแต่งตั้งรองเจ้ายุทธจักรไปบอกบิดา เจ้าบ้านเฉินต้องซักไซ้รายละเอียดทั้งหมด พี่หยุนเป็นคนซื่อคงบอกกล่าวโดยไม่ทันคิด ทางนั้นเห็นพี่หยุนเชื่ออย่างสนิทใจย่อมไม่นึกว่าคือแผนลวง เจ้าบ้านเฉินต้องเสนอการประลองขึ้นมาแน่ อี้เหนียงถือป็นตัวแปรสำคัญ จะผิดพลาดมิได้เด็ดขาด”

“วางใจเถอะ ข้าจะทำความเข้าใจกับอี้เหนียงให้เรียบร้อย อาหยุนหลงนางหัวปักหัวปำ หากใช้วิธีให้นางแสร้งบ่นน้อยใจเรื่องที่ข้าทำตัวห่างเหินหลังมีข่าวแต่งงาน มันย่อมไม่ติดใจสงสัย”

สือหย่งหลุนหน้าหม่นหมองลง “จากแผนการนี้ข้าสงสารพี่หยุนที่สุด แต่จนปัญญาจะหาหนทางอื่น”

“เฮ้อ ข้าเองก็ไม่อยากทำกับอาหยุนเช่นนี้ เอาเป็นว่าหลังจากสถานการณ์กลับสู่ปกติ ข้าจะอาศัยตำแหน่งเจ้ายุทธจักรส่งเสริมตระกูลเฉินให้เกรียงไกรมากขึ้น คงพอทดแทนไปได้บ้าง”

เด็กหนุ่มพยักหน้าเห็นชอบ เอ่ยสืบต่อ “หน้าที่ของข้าสำเร็จเรียบร้อยแล้ว ฉะนั้นอยากขอร้องพี่ใหญ่อีกเรื่องก่อนจากไป”

“เจ้าจะไปไหน” เจ้าบ้านสือสงสัย “มิใช่กลับมาอยู่ตระกูลสือด้วยกันหรอกหรือ”

คนโดนถามถอนหายใจ “ข่าวลือก่อนหน้านี้ของข้า คงมาถึงหูพี่ใหญ่บ้างกระมัง”

“เฮอะ จะเป็นนักเลงในยุทธจักรหรือพวกทางการก็อย่าหวังแตะต้องคนของตระกูลสือ ข้าจะปกป้องเจ้า”

“ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ขืนผูกภาระเพิ่มอีกอย่างคงไม่รอดกันหมด พี่ใหญ่...โปรดประกาศไปว่าข้ามิใช่คนของสกุลแล้ว ตระกูลสือจะได้ไม่ต้องรับผิดชอบทุกการกระทำของข้า”

“ไม่ได้!” สือหย่งจวินยืนยันเสียงกร้าว น้องชายมันจึงพยายามเกลี้ยกล่อม

“อีกไม่นานข้าจะต้องหลบไปกระทำการบางอย่าง ไม่ต้องการมีตระกูลเป็นห่วงพะวงด้านหลัง พี่ใหญ่...ที่แล้วมาข้ามิเคยทำสิ่งใดเพื่อสกุล กระทั่งตอนนี้ที่ทุกคนเดือดร้อนก็ยังจะผละไปจัดการเรื่องส่วนตัว ถ้าตระกูลยังต้องมาคอยแก้ปัญหาให้อีกล่ะก็... พี่ใหญ่ อย่าให้ข้าต้องละอายไปยิ่งกว่านี้เลย”

เจ้าบ้านสือขบกรามกรอด ต้องยอมรับว่าก่อนหน้านี้คู่กรณีของสือหย่งหลุนล้วนเดินทางมาทวงถามคนจากตระกูลสือ ทว่ามันก็หาทางบ่ายเบี่ยงจนสร้างความไม่พอใจขึ้นอีกระลอก ถึงกับมีข่าวลือว่าสือหย่งจวินแอบบงการน้องชายก่อกวนเพื่อเสริมอิทธิพลเจ้ายุทธจักร คาดว่าเด็กหนุ่มก็คงพอทราบข่าวถึงหาทางออกเช่นนี้

“เจ้าอย่าได้ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยเลย น้องรองทำเพื่อตระกูลเสมอมา ทุกคนในสกุลต่างรู้ดี”

“สายไปเสียแล้วล่ะ” สือหย่งหลุนกล่าวด้วยใบหน้าเฉยเมย “ข้าส่งจดหมายแจ้งว่าตัวเองขอออกจากตระกูลไปหาเจ้าสำนักบู๊ตึงแล้ว คาดว่าพรุ่งนี้จดหมายคงไปถึง ขอแค่พี่ใหญ่ประกาศข่าวไปในเวลาไล่เลี่ยกัน พวกจอมยุทธ์คงไม่มีใครติดใจสงสัย”

ผู้ฟังตกใจจนหน้าถอดสี มันไม่ทราบว่าที่สือหย่งหลุนตั้งใจแน่วแน่เช่นนี้ เพราะเห็นว่าหากเรื่องที่แฝงตัวสู่ราชสำนักถูกเปิดโปง จะได้ไม่ดึงตระกูลไปเกี่ยวข้องด้วย แล้วขณะที่มันยังตกตะลึงสือหย่งหลุนก็รีบหมุนตัวไปแง้มบานประตูห้องฝึกวิชา เอ่ยโดยไม่ได้หันหลับมาว่า

“ข้าลาก่อน หากมีวาสนาคงได้พบกันอีก”

พอร่างน้องชายผลุบหายไป เจ้าบ้านสือที่เพิ่งตั้งสติได้ก็ซอยเท้าตามไปติด ๆ ทว่าเมื่อพ้นประตูออกมา ลานตึกเบื้องหน้ากลับไม่เห็นแม้แต่เงาสือหย่งหลุน

สือหย่งจวินทรุดกายพิงประตูด้านหลัง หลับตาลงอย่างอ่อนล้า

มันจะมีโอกาสเอาชนะน้องชายผู้นี้ได้บ้างไหม ไม่ว่าจะในด้านฝีมือ โชคชะตา

...หรือว่าน้ำใจ

**********

จบตอนที่ 103-104 ค่ะ

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 19:21:33