ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ม้าสามม้าถูกจูงมาผูกรวมกันไว้กับต้นไม้ใหญ่ ก่อนที่คนจูงม้าจะเดินหน้าบอกบุญไม่รับกลับมาสมทบที่กองไฟ หนึ่งในสองเห็นสีหน้าของสหายร่วมเดินทางแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ แล้วยื่นตับไม้ปิ้งปลาที่ตกมาได้ส่งให้ “ทำหน้าบูดบึ้งมาตั้งแต่แยกตัวมาจากขบวนที่เมืองสรรค์ ๑แล้ว ไม่เกรงว่าหน้าจักยับย่นบ้างฤๅท่าน” “ใคร่ให้เป็นเช่นนั้น” คนหน้าบึ้งตอบเสียงสะบัด หากยอมรับปลาปิ้งมากินแต่โดยดี คู่สนทนาหัวเราะแต่อีกคนหนึ่งไม่แสดงท่าทีว่าจะสนใจ กลับนั่งแกะปลากินเงียบๆ “ไม่รู้ว่าจักเร่งแยกตัวมาเพื่อการใด อย่างไรเสียพวกเราก็ต้องเร่งการเดินทางไปสมทบทันเพลาที่น้ำแม่ระมิงค์อยู่นั่นเอง” คนบ่นยังบ่นไม่ยอมจบสิ้น มิหนำยังชายตามามองฝ่ายที่นิ่งเงียบอยู่ด้วย สตรีนางเดียวที่ร่วมมาในกลุ่มมองตามสายตานั้นแล้วก็พยายามส่ายหน้าปรามไม่ให้เจ้าตัวพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ดูเหมือนว่าคนถูกห้ามจะไม่ยอมฟังเสียแล้ว “ข้าพูดจริงนี่กฤษณา ล่องเรือแพทวนน้ำมันก็ย่อมช้าอยู่เอง แต่เพ็ญเดียวมาถึงเมืองสรรค์ได้นี่ก็นับว่าเร็วโขแล้ว ชะรอยว่าจักไม่ทันใจพ่อเจ้าประคุณท่าน จึงต้องแยกตัวจากขบวนมาเดินทางทางบกเสียเอง” คราวนี้คนนั่งเงียบมาตลอดวางปลาในมือลงแล้วจ้องหน้าคนพูดนิ่งอยู่ สีหน้าและแววตาไม่บ่งบอกว่าไม่ชอบใจหรือโกรธแต่อย่างใด แต่ท่าทางนั้นก็มีอำนาจมากพอที่จะทำให้เจ้าคนปากมากสงบปากคำลงได้ “เข้าเดือนสิบแล้ว น้ำเหนือเริ่มมา เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่เล่า” คำตอบเรียบๆ ได้ใจความนั้นทำให้สิงห์พอเข้าใจ แต่ข้อสงสัยที่ยังค้างคาในใขอีกเรื่องส่งให้คนปากไวโพล่งถามไปอีกว่า “แล้วไฉนต้องเป็นข้าด้วย ไยไม่ให้ขุนพรหมตามมาแทน ให้ข้าคุมคนอยู่ที่เรือแพจักยังดีเสียกว่า” “ขุนพรหมซื่อตรงกับทุกเรื่อง ไม่เหมือนเจ้า” คำตอบสั้นแต่ได้ใจความอีกแล้ว สิงห์อยากจะคิดว่าเป็นคำชมแต่ก็แปร่งๆ อยู่ดี เมื่อเห็นว่ายิ่งพูดก็ยิ่งเข้าเนื้อ จึงเลือกที่จะจัดการกับอาหารเย็นไปเงียบๆ  อย่างน้อยก็ไม่ต้องถูกสหายร่วมทางแขวะไปได้พักใหญ่ ทว่าก็ต้องสะดุ้งเมื่อยินคำสั่งสั้นๆ “กินอิ่มแล้วก็เดินทางต่อ” “หา! พ่อเอ๋ย พ่อจักเดินทางทั้งกลางวันกลางคืนไม่พักผ่อนเลยฤๅไร” “ข้าต้องการไปถึงปากน้ำให้เร็วที่สุด หากช้ากว่านี้ข้าไม่แน่ใจว่ากระบวนของพระแม่เจ้าจักเคลื่อนไปก่อนฤๅไม่ ถ้าเจ้าไม่อยากไปข้าก็ไม่ว่ากระไร ข้าไปคนเดียวได้” พูดง่ายเสียเหลือเกิน สิงห์หันไปทางกฤษณาหมายใจว่าจะได้นางมาเป็นพวก แต่นางกลับเตรียมพร้อมจะออกเดินทางกับฝ่ายนั้นเสียแล้ว ชายหนุ่มถอนใจเฮือก ยกมือยอมแพ้แต่โดยดี เดินทางกับคนที่ใจล่วงไปก่อนตัวมันเป็นอย่างนี้เองหนอ       สุกกทันตะฤๅษีรับภัตตาหารเช้าที่ศิษย์เอกนำมาถวาย แล้วแบ่งส่วนหนึ่งให้ควิยะรับไปจ่ายแจกให้คนอื่นๆ โดยทั่วกัน ส่วนท่านนั้นกินเพียงสามคำก็วางมือ ควิยะที่นั่งอยู่ใกล้ๆ รู้หน้าที่จึงยกส่วนที่เหลือนั้นออกไปวางไว้ทางหนึ่ง สุกกทันตะฤๅษีมองพระนางจามเทวีอย่างเมตตา สายตาของคนที่ผ่านโลกมามากมองเห็นถึงความเศร้าที่ซ่อนซุกในใจพระนางเธอชัดเจน แม้เพลานี้เจ้าตัวจะส่งยิ้มราวมิได้มีข้อหมองใจก็ตาม “ศิษย์คิดว่าสายนี้จักเริ่มเดินทางต่อเจ้าค่ะ” พระนางจามเทวีบอกถึงกำหนดเพลาเคลื่อนกระบวน แต่ต้องเป็นฝ่ายขมวดคิ้วด้วยความสงกาเมื่อยินคำตอบจากมหาฤๅษี “ยั้งหยุดก่อนเถิดพระแม่เจ้า อย่าเพิ่งเร่งเดินทางวันนี้เลย” “รอหรือเจ้าคะ” พระนางจามเทวีเอ่ยท้วง เพราะกระบวนจากลวปุระที่จะเคลื่อนมาสมทบเป็นกระบวนที่สองนั้น น่าจะยังไม่พ้นเมืองสรรค์เสียด้วยซ้ำ พระนางไม่แจ้งใจเลยสักนิดว่ามหาฤๅษีท่านให้รั้งรออยู่ก่อนเพื่อการใดอีก     “นี่ก็เข้าเดือนสิบแล้ว ศิษย์เกรงว่าจักไม่ทันน้ำที่หลากลงมาจากเมืองเหนือ ทั้งพอพ้นปากวัง๒ขึ้นไป เกาะแก่งตามรายทางมีมากนัก ซ้ำปะกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากอีก ศิษย์เกรงว่าเราจักยิ่งเดินทางล่าช้ากว่าเดิมเจ้าค่ะ” “อุปสรรคยังรออยู่เบื้องหน้าอีกมากพระแม่เจ้า” มหาฤๅษีบอกเสียงนุ่ม ครั้นเห็นรอยกังวลในดวงตาของศิษย์เอกก็ยิ้ม “อย่าห่วงกังวลใดเลย ไม่มีการเดินทางใดจักราบรื่นไปตลอดดอก” มือเรียวเผลอวางทาบครรภ์ตนเอง ลำพังเพียงพระนางคนเดียวคงไม่กระไรนัก แต่กับชีวิตใหม่ที่กำลังเติบโตอยู่ในครรภ์ พระนางเกรงว่าหากเกิดสิ่งใดขึ้นระหว่างทางจักกระเทือนถึงหน่อเนื้อ สุกกทันตะฤๅษีเห็นกิริยานั้น แต่ก็ไม่ทักว่าอย่างไร คงบอกเพียงว่า “เกาะแก่งรายทางใช่มีเพียงในลำน้ำแม่ระมิงค์ แม้บนบกก็มิอาจเลี่ยงได้ อยู่ที่ใจเท่านั้นพระแม่เจ้า ตราบใดที่กำลังใจไม่หมดสิ้น ต่อให้ร้อยพันอุปสรรคก็ข้ามผ่านได้” พระนางจามเทวีประณตมือแทนคำตอบรับ จริงดั่งสุกกทันตะฤๅษีท่านว่า ขอแค่มีกำลังใจที่กล้าแข็งก็เพียงพอแล้ว แต่สิ่งที่ยังกังขาคือ ไยครูท่านต้องให้รอเพลาอีก สุกกทันตะฤๅษีล่วงรู้ความคิดนั้นจึงบอกว่า “ที่ให้พระแม่เจ้ารอนั้น ก็เพราะผู้เป็นกำลังสำคัญที่จักช่วยพระแม่เจ้ายังเมืองเหนือนั้นกำลังตามมาสมทบ บ่ายนี้พระแม่เจ้าจักได้พบ จงรอดูเองเถิดว่าเป็นผู้ใด” ท่านพูดจบแล้วก็เริ่มเข้าสู่ฌานสมาธิ พระนางจามเทวีจึงไม่กล้าซักถามความใดสืบต่อ คงก้มกราบลาแล้วออกไปพร้อมกับสองพี่เลี้ยงอย่างเงียบๆ พร้อมกับคำถามที่วนเวียนอยู่เพียงว่า ใครคือผู้เป็นกำลังสำคัญของพระนาง วูบหนึ่งที่พระนางคิดถึงผู้เป็นบดี แต่ก็ปัดความคิดนี้ออกไปเสีย จะเป็นเจ้าชายรามราชได้อย่างไร ในเมื่อบดีย้ำหนักหนาก่อนจากลาว่า 'รามราชจักไม่ตามมา'  เมื่อคิดถึงเจ้าชายรามราชเสียคนหนึ่งแล้ว ความคิดนั้นจึงเลยต่อไปถึงพ่ออยู่หัวธรรมปารัชด้วย ไม่มีข่าวคราวใดจากลวปุระมาถึงพระนางเลยนับแต่ออกมา ป่านฉะนี้ที่ลวปุระจะเป็นฉันใดก็สุดรู้ บ่ายอ่อนแล้ว เมื่อม้าสามม้าวิ่งตามกันมาแล้วหยุดลงในเพลาไล่เลี่ยกัน เบื้องหน้าคนทั้งสามคือกระบวนเรือของพระนางจามเทวีที่จอดเทียบอยู่ริมฝั่งน้ำ สิงห์หันมามองชายที่ยืนม้าเคียงกันอย่างหารือ หากเจ้าตัวไม่พูดว่าอย่างไร กลับตวัดชายผ้าขึ้นคลุมหน้าเสีย สิงห์ถอนใจบางๆ มองกิริยานั้นสลับกับแก้มซีกขวาที่ดำเป็นปื้นใหญ่ ส่วนซีกซ้ายที่พอมองเห็นบ้างก็กะดำกะด่างยิ่ง แล้วเลยอดไม่ได้ที่จะค่อนขอดฝ่ายนั้น “ไม่ต้องคลุมผ้าก็ได้กระมัง พ่อปานเอ๋ย ลำพังเจ้าปานใหญ่นั่นก็พอช่วยได้อยู่” เงียบ ไม่มีคำตอบใดๆ จากพ่อปานนอกจากสายตาดุที่ตวัดมามอง สิงห์ได้แต่ทำปากขมุบขมิบบ่นอะไรสักอย่างที่จับความไม่ถนัดนัก ก่อนที่เขาจะถามว่า “จักไปพร้อมกันหมด หรือใครจักรออยู่ที่นี่ก่อน” “ไปพร้อมกัน แต่เจ้าต้องเป็นคนพูด” พ่อคนพูดน้อยเปิดปากสั่งเสียงดุ ทหารนอกราชการถึงกับปรายตามองค้อนทันใด แล้วบ่นออกมาดังๆ “อันใดก็สิงห์ออกหน้า เกิดเป็นเจ้าสิงห์นี่ลำบากแท้หนอ” ปากบ่น แต่เท้ากลับกระตุ้นสีข้างม้าให้ออกเดิน เสียงหัวเราะแว่วๆ ที่ตามมาทำให้เขาหันไปแยกเขี้ยวใส่กฤษณาทันที “หัวเราะเข้าไป ไม่ถึงคราวเจ้านี่นะกฤษณา” “ใครว่าเล่า ข้าก็พลอยตกกระไดพลอยโจนด้วยท่านนี่อย่างไร เถิดน่า ข้าสัญญาว่าจักช่วยท่าน” ปานวางหน้านิ่งขณะที่กระตุ้นม้าตามสองหนุ่มสาวไป มือใหญ่กระชับผ้าที่คลุมหน้าตนเข้ามาอีก ทว่านัยน์ตามีแววขบขันเจืออยู่ไม่น้อย แต่เพียงครู่เดียวแววตาอย่างหนึ่งก็กลับเข้ามาแทนที่ จู่ๆ เขาก็นึกอยากเปลี่ยนใจชักม้ากลับเสียแต่เพลานี้ ราวสิงห์จะมีญาณล่วงรู้ว่าคนตามมาคิดอะไรอยู่ ด้วยเจ้าตัววกม้ากลับมาหา แล้วคว้าสายหนังบังเหียนม้าของปานให้เดินเคียงกับม้าของเขาหน้าตาเฉย ไม่สนใจกับคำขานชื่อดุๆ ของฝ่ายถูกบังคับโดยไม่ทันตั้งตัวสักนิด   “สิงห์” สิงห์ทำหูทวนลมไม่รู้ชี้สิ่งไรทั้งสิ้น กลับร้องบอกกฤษณาที่เพลานี้กลายเป็นม้านำไปแล้ว ให้นางเข้าไปแจ้งพระนางจามเทวีเสียก่อน กฤษณารับคำแล้วเร่งม้าวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเหลือเพียงสองคนแล้ว สิงห์ก็ยักคิ้วให้พ่อปานหน้ามุ่ยด้วยกิริยายียวนเป็นที่สุด ราวจะบอกว่า 'ทีใครทีมันเถิดพ่อ' พระนางจามเทวีให้การต้อนรับผู้มาใหม่ทั้งสามคนริมตลิ่งนั่นเอง สิงห์กับกฤษณาเห็นท่าทียินดีของพระนางเธอแล้วก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น คำพูดทั้งหลายที่เตรียมมาก่อนหน้านี้กลับมลายหายไปเสียดื้อๆ คนเดียวที่ยังคงสงบกิริยาอยู่ได้คือปาน แต่บางครานัยน์ตาเขาก็มีแววหวั่นใจอยู่เช่นกัน พระนางจามเทวีมองมาทางปาน สายตาแคลงใจสงสัยนั้นทำให้คนถูกมองรีบก้มหน้าลงทันใด “นั่นใครหรือสิงห์” “ง่า...พ่อคนนั้นชื่อปานเจ้าข้า พระมหาอุปราชท่านส่งมันมาทำราชการด้วยพระแม่เจ้าเจ้าข้า อันที่จริงมันต้องล่องขึ้นมากับเรือแพที่กำลังตามมา แต่มันใจร้อนนัก พอเห็นว่าข้าจักขึ้นมาหาพระแม่เจ้าก่อน มันจึงขอตามมาถวายตัวกับพระแม่เจ้าเจ้าข้า ข้าบอกให้มันรอก็หาฟังไม่ จึงจำใจยอมให้มันตามมาเจ้าข้า” สิงห์แก้ไปน้ำขุ่นๆ พอรอดตัว นายทหารนอกราชการค่อยโล่งใจที่เห็นพระนางจามเทวีไม่ติดใจสงสัยอีก แต่พอมองไปทางปทุมวดี สิงห์ก็หนาววูบไปทั้งสันหลังกับสายตาเข้มดุอย่างคาดคั้น จนต้องรีบเบือนหน้าหนีโดยเร็ว “พ่ออยู่หัวกับพระมหาอุปราชท่านอยู่ดีฤๅไม่ เจ็บไข้กระไรบ้างหรือเปล่า” สิงห์มองสบตากฤษณาอย่างหนักใจ เป็นคำถามที่ตอบยากที่สุดนับแต่เกิดเป็นตัวเป็นตนมาทีเดียว กฤษณาก็พลอยพูดไม่ออกไปด้วย ได้แต่อ้ำอึ้งอยู่ครู่ใหญ่ จวบพระนางจามเทวีถามคำเดิมซ้ำมาอีกคำรบ สิงห์จึงยอมเปิดปาก “พ่ออยู่หัวท่านอยู่ดีมีสุขทุกประการเจ้าข้า ก่อนข้าจักเดินทางมา พ่ออยู่หัวท่านว่าจักเวนลวปุระให้ท่านมหาอุปราชรามิลสืบต่อเจ้าข้า” “กระไรนะ เจ้าว่าพ่ออยู่หัวท่านจักเวนลวปุระให้แก่ผู้ใด เจ้าชายรามิลกระนั้นรึ แล้วพระมหาอุปราชรามราชเล่า” มิใช่พระนางจามเทวี หากเป็นเกษวดีที่ถามออกมาอย่างตกใจแทนนายสาวที่นิ่งอั้นไปตั้งแต่สิ้นกระแสความ ความหมายนั้นพระนางจามเทวีไม่อาจมองเป็นอื่นได้เลย ก่อนที่สุกกทันตะฤๅษีจะมาเชิญพระนางเธอสู่เมืองเหนือ เจ้าชายรามิลคือคนเดียวที่พระนางและบดีหมายจะให้รับหน้าที่พระมหาอุปราชสืบแทน แต่เมื่อการณ์พลิกผัน เจ้าชายรามราชออกปากเองว่าจะรั้งตำแหน่งนี้เพื่อช่วยราชการพ่ออยู่หัวธรรมปารัชเสียแล้ว ความตั้งใจนี้ก็มีอันต้องตกไป เมื่อสิงห์แจ้งความมาเช่นนี้ กอปรกับเหตุการณ์ความวุ่นวายในลวปุระที่เริ่มลุกลามรุนแรงแล้ว แม้อยากคิดในแง่ดีสักเพียงใดก็ไม่อาจทำได้อยู่นั่นเอง “มหาอุปราชรามราชท่านประสบเคราะห์กรรมอันใดฤๅ วานบอกเราทีเถิดสิงห์” พระนางจามเทวีถามเสียงเรียบ ปานลอบมองหน้าพระนางเธอด้วยสายตาที่ไม่มีใครอ่านออกว่าหมายความอย่างไรแน่ ส่วนคนฟังทั้งหลายออกจะผิดความคาดหมายอยู่ไม่น้อย ที่ยินพระนางเธอถามราวเป็นเรื่องธรรมดาสามัญกระนั้น สิงห์เล่าความถ้วนทุกสิ่งโดยไม่ปิดบัง แล้วจบลงว่า “อัฐิมหาอุปราชรามราชท่านข้ามิได้นำมา ด้วยเพลาที่ออกเดินทางนั้นพระศพยังสถิตบนพระเมรุ มิทันอยู่รอถวายเพลิงแต่อย่างใดเจ้าข้า” จอมนางพยักหน้ารับ สายตาคมกริบจับนิ่งอยู่ที่ปานจนคนถูกมองรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ หากสู้ข่มใจวางตนเป็นปกติที่สุด รอยยิ้มประหลาดปรากฏขึ้นแวบหนึ่งในดวงหน้าพระนางเธอก่อนเลือนหาย “พี่ปทุมวดีกับมธุพาสิงห์กับกฤษณาไปพักผ่อนเถิด เร่งเดินทางมาเยี่ยงนี้คงเพลียนักแล้ว พี่เกษวดี พี่จันทรี พี่ทั้งสองไปช่วยอีกแรงหนึ่ง ส่วนปานเจ้าอยู่ก่อน” น้ำเสียงเข้มจัดนั้นทำให้ไม่มีใครกล้าถามหรือขัดขืนคำสั่งนั้นสักคนเดียว ต่างคนต่างทยอยกันออกไปเงียบๆ เมื่อได้อยู่กันตามลำพังโดยปลอดจากสายตาผู้รู้เห็นทั้งหลายแล้ว พระนางจามเทวีค่อยลุกจากก้อนหินใหญ่เดินมาหยุดตรงหน้าปาน นัยน์ตาคมยิ่งคมกว่าเดิมเป็นเท่าทวีจนปานไม่อาจหาญต่อสายตาพระนางเธอ ได้แต่ก้มหน้ามองต้นไม้ใบหญ้าเท่านั้น ความเงียบแผ่คลุมทุกอณูในอากาศจนน่าอึดอัด เพลาผ่านไปไม่นานก็จริง แต่สำหรับคนถูกมองกลับรู้สึกว่ายาวนานชั่วกัปกัลป์ “จักปลอมแปลงตัวไปถึงเมื่อใดเจ้าคะ พระมหาอุปราชรามราช” คำเรียกขานเต็มยศยังให้เจ้าของชื่อใจหายวาบ อารามตกใจทำให้เงยหน้าขึ้นมองคนเรียกทันใด ก็เห็นพระนางจามเทวียืนกอดอกหน้านิ่งมองอยู่ก่อนแล้ว สายตาเข้มจัดคู่นั้นแจ้งชัดว่าพระนางรู้สึกเช่นไร “เอ้อ...” “จักเล่นกลประการใดอีกเจ้าคะ จักอ้างว่ามิใช่เจ้าชายรามราชแต่ชื่อปานกระนั้นรึ” ถูกดักคอเข้าเช่นนั้น ปาน หรือแท้จริงคือเจ้าชายรามราชจึงยิ้มจืดเจื่อนเต็มที ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสัดพลางตวัดผ้าคลุมหน้าออกมาถือไว้เผยให้เห็นดวงหน้าที่ดำข้างหนึ่ง กะดำกะด่างข้างหนึ่งดูน่าขัน “รู้ได้อย่างไรว่าเป็นพี่ พี่คิดว่าปลอมแปลงตนได้สนิทแล้วเทียว” “ราชสีห์เอาหนังสุนัขคลุม สง่าราศีของสิงห์จักเลือนลบหายก็หาไม่” พระนางจามเทวีตอบ แล้วกล่าวสืบไปว่า “เจ้าพี่ทำเยี่ยงนี้ไม่ดีเลยเจ้าค่ะ ผู้ใดรู้เข้าคงติฉินนินทานักแล้ว ว่ามหาอุปราชรามราชทิ้งภาระหน้าที่ด้วยการลวงราษฎรให้สำคัญว่าตายจาก” “พี่ยอมรับผิดทั้งปวง” เจ้าชายรามราชยอมรับแต่โดยดี ขณะที่พระนางจามเทวีทอดถอนใจยาว   “เจ้าพี่คิดการเอง หรือมีผู้ใดร่วมคิดด้วยเจ้าคะ การใหญ่ถึงขั้นเกี่ยวด้วยความเป็นความตายเยี่ยงนี้ คนเดียวทำไม่ได้แน่” “คนรู้ความนี้มีไม่กี่คน พ่ออยู่หัวท่านก็เห็นพ้องด้วย” พระนางจามเทวีทอดถอนใจยาว อันที่จริงก็พอรู้ตัวผู้สมรู้ร่วมคิดอยู่ แต่ไม่คิดเลยสักนิดว่าพ่ออยู่หัวธรรมปารัชจะพลอยเห็นดีเห็นงามไปด้วยเช่นนี้ เจ้าชายรามราชเห็นกิริยาของชายาก็รีบกล่าวว่า “เรื่องตายนั้นเป็นเรื่องเท็จ หากที่พี่ต้องอาวุธบาดเจ็บนั้นจริงแท้ แต่เคราะห์ดีที่คมมีดดื่มไปไม่ถึงหัวใจ หาไม่แล้วยาที่ท่านมหาฤๅษีให้มาก็คงช่วยไว้มิได้ ”   “ยาของครูท่านหรือเจ้าคะ” จอมนางถามอย่างสงกา นี่คงมิใช่ครูท่านเห็นงามไปด้วยอีกคนหนึ่งหรอกนะ เจ้าชายรามราชคล้ายรู้ใจ จึงตอบคำชายาว่า “ใช่ เย็นวันที่ท่านมหาฤๅษีมาขอตัวน้องไปเป็นนางพญาเมืองเหนือ ท่านมาพบพี่ที่ลานฝึกด้วยตนเอง แล้วเรียกพี่ไปพบเป็นการส่วนตัว ท่านเห็นว่าลวปุระจักบังเกิดเรื่องร้อนหลังจากที่น้องไปแล้ว จึงมอบยาไว้ให้ ท่านคงหมายใจว่าให้เพื่อจักได้เอาไว้ช่วยรักษาบาดแผล ท่านบอกว่าแม้จักทำให้แผลสมานตัวเร็ว แต่สรรพคุณข้างเคียงคือเมื่อใช้แล้ว คนเจ็บจักดูเหมือนสิ้นชีวิตไปชั่วขณะหนึ่ง” “เมื่อแจ้งเรื่องนี้แก่พ่ออยู่หัว พ่อท่านจึงพลอยเห็นดีไปด้วยฤๅเจ้าคะ” “เปล่าเลย” เจ้าชายรามราชส่ายหน้าแล้วบอกต่อไปว่า “ เรื่องยานี้พี่กับสิงห์รู้กันเพียงสองคน ส่วนพ่ออยู่หัวท่านคงเห็นพี่อยู่ลวปุระแต่เพียงร่างจึงเวทนาสงสาร คิดหาทางส่งพี่ติดตามมาด้วยน้อง ยังไม่ทันได้ลงมือทำประการใดก็เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน พี่จึงฉวยโอกาสนี้ลบชื่อรามราชออกจากแผ่นดินเสีย พ่ออยู่หัวท่านมารู้เอาคนสุดท้าย มหาฤๅษีท่านเองก็คงคิดไม่ถึงว่าพี่จักเอายาที่ท่านให้มาทำเล่ห์ทำกลเยี่ยงนี้ ” “ดีแท้ น้องไม่อยู่เสียคนหนึ่งก็ฉวยโอกาสทำตามใจตน ใครเล่าเจ้าคะที่เตือนน้องว่าเป็นชาติเชื้อขัตติยา พูดจาสิ่งใดอย่าได้กลับคืนคำ แล้วที่ทำนี่เขาเรียกกันว่ากระไร” “พี่หาได้คืนคำไม่ พี่ลั่นวาจาแล้วมิใช่ฤๅ ว่ารามราชจักไม่ตามมา เพลานี้รามราชสิ้นแล้ว ที่ยืนตรงหน้านี้คือปาน ทหารที่ติดตามพระแม่เจ้ามาด้วยน้ำใจจงรักและภักดีเป็นที่ตั้ง” พระนางจามเทวีทอดถอนใจยาว อันที่จริงพระนางก็ยินดีไม่น้อยที่ได้พบพานเจ้าชายรามราชอีกครา ทั้งข่าวคราวจากลวปุระที่ได้รับก็ทำให้จอมนางทรงสิ้นห่วงแล้วทั้งปวง แต่เหตุผลที่รองรับการกระทำนี้ต่างหาก พระนางรู้ว่าบดีพูดออกมาจากใจจริง หากคนฟังฟังแล้วกลับรู้สึกสองประการคือ ใจหนึ่งขบขัน แต่อีกใจก็เคืองขุ่นไม่น้อย เพราะลิ้นไร้ซึ่งกระดูกจึงพลิกพลิ้วไปมาตามชอบใจกระนั้นฤๅ ทำเช่นนี้วาจาที่กล่าวอ้างย่อมไม่ต่างกับลมที่พัดผ่าน “แล้วปานกับรามราช คือคนเดียวกันฤๅไม่เจ้าคะ น้องขอบน้ำใจเจ้าพี่นัก แต่ก็ไม่อาจยอมให้เจ้าพี่ตามไปด้วยน้องได้เช่นกัน กลับไปลวปุระเถิดเจ้าค่ะ ขอษมาเจ้าพี่แล้วเลยไปถึงพ่อท่านด้วยที่จามเทวีไม่อาจรับน้ำใจไว้ได้ ที่ได้พบพานกันวันนี้ น้องจักถือว่าเจ้าพี่ตามมาส่งน้อง” ถ้อยวาจาราบเรียบแต่หนักแน่น ซ้ำพอพูดจบก็เดินผละหนีไปเสียอีก เจ้าชายรามราชปราดเข้ายุดแขนชายาไว้ มองพระนางเธออย่างตัดพ้อ “สายสัมพันธ์บดีชายานั้นตัดง่ายดายฤๅไรเจ้าจามเทวี” “ยามเจ้าพี่เด็ดบัวนั้น สายบัวขาดสะบั้นลงทันใดหรือไม่เจ้าคะ คำตอบน้องย่อมเป็นดุจเดียวกัน” “เช่นนั้นไยจึง:-)ไสพี่นักเล่า” “น้องไม่เถียงข้อที่ว่าคนเราย่อมมีความเห็นแก่ตัวเป็นที่ตั้ง หากเป็นคนทั่วไปก็อาจเลือกข้างเห็นแก่ตัวนั้นได้ แต่คนที่ได้ชื่อว่าเป็นกษัตริย์ ความเห็นแก่ตัวนั้นต้องมีน้อยที่สุดหรือไม่มีเลยยิ่งดี เราทุกคนมีหน้าที่ของตนเองเจ้าค่ะ น้องก็อย่างหนึ่ง เจ้าพี่ก็อย่างหนึ่ง น้องเลือกแล้วว่าจักวางหัวใจตนเองไว้ข้างใด” เจ้าชายรามราชนิ่งอั้นกับเหตุผลของชายา พระนางจามเทวียิ้มอ่อนแล้วกล่าวสืบไปว่า “ยังมิต้องให้คำตอบน้องเพลานี้เจ้าค่ะ ยังมีเพลาอยู่โขกว่าจักถึงรุ่งเช้า เชิญเจ้าพี่พักผ่อนให้สบายก่อนเถิด” พระนางจามเทวีกล่าวแล้วก็เดินจากไป ทิ้งเจ้าชายรามราชให้ยืนครุ่นคิดอยู่ที่เดิมเพียงลำพัง กลับไปลวปุระไม่ยาก แต่จักแก้ความเข้าใจของชาวเมืองว่าอย่างไร การสังสการจอมปลอมที่ทำขึ้นนั้นทุกคนต่างเข้าใจว่ามหาอุปราชรามราชสิ้นแล้วจริง อยู่ๆ ก็กลับความเช่นนี้ ผู้ที่จะเสียในการนี้ใช่เพียงตนเอง แต่ยังมีพ่ออยู่หัวธรรมปารัชด้วย เจ้าชายรามราชมองตามหลังพระนางเธอด้วยสายตาตัดพ้อ ใช่พระนางจะไม่รู้ว่าเพลานี้บดียืนอยู่บนชะง่อนผาที่ตรงหน้าและด้านหลังมีสะพานไม้ผุพังแขวนทอดไปสู่ผาอีกฟากฝั่ง มองไม่เห็นทางที่จะข้ามไปได้เลย                                                                                อินวกา หมายเหตุ ๑  เมืองสรรค์ หมายถึง จังหวัดชัยนาทในปัจจุบัน บางเอกสารก็เรียกว่าเมืองคันธิกะ ๒ ปากวัง สถานที่ที่แม่น้ำปิง (น้ำแม่ระมิงค์) และแม่น้ำวังไหลมาบรรจบกัน ปัจจุบันอยู่ในเขตอำเภอบ้านตาก จังหวัดตาก จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 19:24:35

ความคิดเห็นที่ 2 ความเดิมค่ะ บทที่ ๗ (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12269238/W12269238.html บทที่ ๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12301941/W12301941.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12337195/W12337195.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12365634/W12365634.html บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12395529/W12395529.html คุยกันท้ายบท ^^ ขอบคุณกิฟท์จากคุณ : มานีโอลา, mimny, Sniper-1500watt, Mot_anoy และคุณ ห้าสิบป่าย ค่ะ  (^^) ตอบคุณ : mimny คำตอบเฉลยแล้วจ้า 55+ *********** ตอบคุณ : Sniper-1500watt แผนคิดไว้ แต่ไม่ได้ใช้ เจอพี่รามมาเหนือเมฆกว่า 55+ *********** ตอบคุณ : ห้าสิบป่าย ถูกค่ะ ชายไทยที่ดีต้องเกลียมัว อยากรุ่งเรืองในชีวิตต้องเกลียมัว 55+ *********** ตอบคุณ : nasa nasa อ๋อ ที่ไม่พูดถึงเลย เพราะผู้ติดตามพระแม่ไปแต่ละคน เชื่อมือได้ว่าจะดูแลป้องกันพระแม่ได้ ว้ายยย ไม่ใช่ ตอบไปอย่างนี้โดนเตะปลิว ความจริงก็คือ โอรสแฝดของพระแม่มีบุญญาเช่นกันค่ะ เมื่อบุญต่อบุญอยู่ด้วยกัน ทุกคนจะเชื่อว่าพระแม่กับพระหน่อจะไม่มีอันตรายใดๆ เกิดขึ้นเลย และที่สำคัญ อย่าลืมว่าการเดินทางครั้งนี้ สุกกทันตะฤๅษีท่านอยู่ด้วยนะคะ  (แม้อินจะไม่ค่อยแตะไปถึงท่านก็ตาม) ท่านไม่ยอมให้ศิษย์รักท่านเป็นอะไรแน่นอนค่ะ ทางลวปุระเลยหายห่วงไปในข้อนี้ *********** จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 19:37:34

ความคิดเห็นที่ 3 เข้าใจแล้วค่ะเรื่องท้อง ตอนแรกก็งงเรื่องคนชื่อปาน ถึงบางอ้อว่าเป็นเจ้าชายนี่เอง แต่ตอนนี้จะถูกไล่กลับ ไม่ได้ไปอยู่ด้วยกันจริงเหรอ ไหนฤาษีบอกว่าเป็นกำลังสำคัญไง จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 20:52:59

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนแรกอ่านไปใจตึ้กตั้ก กลัวอศิระงอนแล้วงอนลับ พอมาถึงบทพระแม่อ้างวาจาสัตย์ ไปไม่ถูกเลย จะเชียร์พี่ปานให้ดื้อต่อ ก็ไม่กล้า จะให้หันหลังกลับลวปุระก็ไม่อยากให้ทำ ... ยากแฮะ เป็นคนธรรมดา ๆ ดีแล้วล่ะเรา ปล. กิ๊ฟหมด เดี๋ยวมาแปะให้เดือนหน้านะค้าาาา จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 21:42:47

ความคิดเห็นที่ 5 พี่ตามน้องมาด้วยใจรักไยน้องถึงผลักไสพี่เยี่ยงนี้เล่า จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 21:40:10