ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ชายหนุ่มขับรถไปเหลือบมองคนนั่งเบาะข้างๆ ไป ยิ่งเห็นเจ้าตัวคอยสบตากับหญิงสาวคนเดียวที่นั่งอยู่เบาะหลังผ่านทางกระจกมองหลังเป็นระยะ ก็ใจคอไม่สู้ดีนัก นับแต่ออกจากบ้านมาปาหนันกับอติรุทธืก็ทำสีหน้าเคร่งเครียด บางทีก็ลอบสบตากันเหมือนมีเรื่องหนักใจ จนสินธุเริ่มคิดไปในทางร้ายขึ้นเรื่อยๆ ว่าที่สองคนทำกิริยาอย่างนี้ เป็นเพราะคุณนวลพรรณกับมนชนกตั้งป้อมรังเกียจกีดกันตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้ายุวดีแน่แล้ว ในที่สุดความอยากรู้ก็เพิ่มขึ้นจนถึงขีดสุด “จะนั่งเงียบกันอีกนานไหม เมื่อไหร่จะเล่ามาสักทีว่านายแม่กับเจ๊ว่ายังไงมั่ง” “เอ้อ...จะเริ่มต้นว่าไงดีล่ะ หนัน คุณเล่าดีไหม” อติรุทธ์ทำหน้ายุ่งหันไปทางปาหนัน ข้างหญิงสาวเองก็มีสีหน้าไม่ต่างกันนัก “คุณรุทธ์เถอะค่ะ หนันเองก็เริ่มไม่ถูกเหมือนกัน” “โฮ้ย! ไม่ต้องเถียงกัน ใครก็ได้เล่ามาเถอะ คนฟังอยากรู้ใจจะขาดแล้วเนี่ย ถ้าไม่ยอมบอกล่ะก็ ฉันจะจอดรถมันตรงนี้แหละ ใครจะโดนขีดเส้นแดงบ้างฉันไม่สนแล้ว” คนอยากรู้โพล่งขึ้นอย่างเหลืออดเต็มแก่ เล่นเอาอีกสองคนต้องร้องห้ามเป็นพัลวัน เพราะการลงชื่อใต้เส้นแดงเป็นสิ่งที่ข้าราชการไม่ว่าสังกัดหน่วยงานใดไม่พึงประสงค์เป็นที่สุด “เอ้า ยอมแล้ว นายอย่าจอดก็แล้วกัน นายแม่กับพี่มนรับรู้ว่านายกำลังปลูกต้นรักกับยุ” “รับรู้ แล้วไงต่อ รับเป็นสะใภ้ไหมล่ะ” อีกครั้งหนึ่งที่อติรุทธ์แอบสบตากับปาหนัน แล้วตอบว่า “นายทำใจดีๆ นะเว้ย” “ทำอยู่ บอกมาเร็วๆ เถอะน่า อย่าเล่นองค์นักเลยพ่อสายลับล้านนา” หางเสียงคนรอคำตอบชักเริ่มห้วนส่อแววหงุดหงิดเต็มที “นายแม่กับพี่มน...ไม่” “ไม่รับ เฮ้อ ว่าแล้วเชียว” สินธุทอดถอน หัวอกหัวใจแห้งเหี่ยวทันใด ทั้งที่เตรียมใจกับคำตอบแล้วแท้ๆ ขณะที่คนร่วมเดินทางต่างหันมาหัวเราะคิกคักให้กัน มาถึงตอนนี้สินธุเริ่มแน่ใจว่าถูกคู่รักคู่นี้รวมหัวแกล้งแน่นอน “คนกำลังเศร้าจะหัวเราะอะไรกันนัก เอ๊ะ! หรือว่าพวกนายจะ...ฮึ่ย มันน่านักเชียว แกล้งฉันมันสนุกนักหรือไง เล่นเอาเราใจคอไม่ดีเนี่ย” “ฉันว่าอย่างนั้นเหรอวะ ยังพูดไม่จบเลย นายทึกทักคำตอบไปเองแท้ๆ” อติรุทธ์บออกกลั้วหัวเราะ “นายแม่กับพี่มนไม่ปฏิเสธ แล้วก็ไม่รังเกียจด้วยเว้ย แต่...” สินธุได้ยินอย่างนั้นก็ใจพองฟูขึ้นมาอีกครั้ง แต่พอถึงคำว่า 'แต่' ก็ชักใจคอไม่ดีอีกรอบ “แต่อะไรอีกวะ เกลียดซะจริงคำว่าแต่เนี่ย” “แต่นายต้องทำให้ยุรับรักนายให้ได้ก่อนน่ะสิ ทางโล่งแล้วน่า อยู่ที่นายแล้วว่าจะขับผ่านไปตลอดโดยไม่ติดไฟแดงที่แยกไหนหรือเปล่า” สินธุถอนใจยาว นี่แหละปัญหา แยกใหญ่ไฟเขียวผ่านตลอดก็จริง แยกไฟแดงก็ยังไม่น่ากลัวเท่าไหร่ถ้ามีป้ายให้เลี้ยวซ้ายผ่านตลอด กลัวก็แต่ใจนางจะเป็นเหมือนทางแยกที่ให้จอดรอแล้วบอกเลี้ยวซ้ายรอสัญญาณไฟนี่สิ เขาต้องรออีกนานเท่าไรกว่าที่เจ้าหล่อนจะกดเปลี่ยนสัญญาณให้ “ถอนใจอะไรวะ เขาว่าถอนใจทีนึง อายุสั้นลงไปสิบปีเลยนะ” “ท้อว่ะ รู้ๆ อยู่ว่ายุวดีปิดกั้นตัวเองเรื่องนี้แค่ไหน ไม่เหมือนนายกับหนัน ทางเปิดโล่งดำเนินสะดวก” “แน้ ทำไมมาลงที่หนันล่ะคะ หนันนั่งอยู่เฉยๆ แล้วนา” เสียงใสประท้วงทันใด สินธุหัวเราะหึๆ “ผมพูดจริง พวกคุณผูกพันกันมาตั้งแต่ชาติก่อนภพก่อน อย่างไรก็ต้องได้อยู่ด้วยกันแน่ แต่ผมสิ ไม่รู้เลยสักนิดว่าผลจะออกหัวหรือก้อย” “นายแน่ใจหรือธุ” อติรุทธ์ถามเสียงเครียด พลอยให้บรรยากาศในรถพลอยเขม็งเกลียวขึ้นมาอีกครั้ง “อย่าลืมว่าอุปสรรคสำคัญรออยู่ตรงหน้า สารภีไม่มีวันวางมือง่ายๆ ฉันเองก็ยังมืดแปดด้าน ไม่รู้ว่าอะไรแน่ที่ทำให้สารภีอาฆาตฉันกับหนันรุนแรงขนาดนี้ เวลาก็กระชั้นเข้ามาทุกทีแล้ว” “ยังนึกไม่ออกอีกหรือ” สินธุถามสีหน้าไม่สู้ดี “ไม่เลย ที่เห็นจากภาพฝันเมื่อคืนนี้ก็แค่หานไสสูงมอบเพลงยาวให้ผิดคน แต่สุดท้ายหานไสสูงก็บอกลำเจียกนะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง” ปาหนันนิ่งอึ้ง เรื่องที่หานไสสูงมอบเพลงยาวให้สารภีนี้หล่อนพอรู้อยู่ แต่ที่ให้ผิดคนหล่อนเพิ่งจะรู้ก็วันนี้เอง “หนัน สารภีเล่าให้คุณฟังหรือเปล่า” สินธุถาม “บอกเพียงว่าได้รับเพลงยาว แต่ไม่เคยบอกว่ามอบผิดคนค่ะ” หล่อนตอบตามความจริง ถึงเวลานี้ปาหนันไม่แน่ใจแล้วว่าอะไรบ้างที่สารภีพูดเท็จ และอะไรบ้างพูดจริง ทว่าลึกในใจหล่อนก็ยังมีความหวังว่า เรื่องสำคัญนั้นสารภีจะไม่หลอกลวง เรื่องที่หล่อนเก็บเป็นความลับไว้จนกว่าจะถึงเวลาของมัน สิ้นเสียงของปาหนัน ก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก ต่างคนต่างอยู่ใช้ความคิดอยู่ในที่ของตนเอง แวบหนึ่งที่อติรุทธ์มองไปทางปาหนันอย่างไม่ตั้งใจ เป็นแวบเดียวที่เขาเห็นความลังเลในแววตาของหญิงสาว อยากจะถามหล่อนว่าคิดอะไรอยู่แต่ก็ยั้งปากไว้เสีย ถ้าปาหนันไม่พร้อม เขาก็ไม่ควรจะซักเอาความตอนนี้ สังหรณ์บางอย่างในใจบอกเขาว่ากุญแจสำคัญที่เขาเสาะหามานานอาจไม่ได้อยู่ที่สารภีก็ได้ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เขาเชื่อว่าไม่ต้องถามหล่อนก็พร้อมที่จะพูดออกมาเอง เพียงแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น หญิงสาวรีบลุกจากโต๊ะทำงาน เดินเร็วๆ ไปทางห้องแพนทรีทันที ทำให้คนที่เพิ่งก้าวเข้ามาหยุดชะงักอยู่ที่หน้าประตู กิริยาท่าทางนั้นบอกชัดเจนในตัวว่าหล่อนไม่ต้องการเสวนากับเขาไม่ว่ากรณีใดๆ สินธุหน้าหมองลง แววทะเล้นในดวงตาเลือนหายไป อติรุทธ์มองเพื่อนอย่างเข้าใจความรู้สึก ตั้งแต่วันที่ยุวดีไปกินกลางวันด้วยวันนั้น เจ้าหล่อนก็เริ่มแสดงท่าทีห่างเหินกับสินธุ โดยที่คู่กรณีเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำผิดอะไร “ไม่เป็นไร ฉันจะถามคุณยุให้เอง นายอย่าเพิ่งกังวลไป” “ไม่ให้ฉันคิดมากได้ยังไงรุทธ์ นายก็เห็น คุณยุเขาทำเหมือนไม่อยากเห็นหน้าฉัน ฉันขึ้นมาทีไรเธอก็เอาแต่หนี” “นายแน่ใจนะว่าไม่ได้ทำอะไร” “ยิ่งกว่าแน่ ถ้ารู้ฉันคงไม่มืดแปดด้านอย่างนี้หรอก” สินธุบอกอย่างท้อๆ “นายไปสอนก่อนเถอะ วันนี้ฉันมีสอนคาบแรกตอนสิบเอ็ดโมง เดี๋ยวจะลองตะล่อมถามให้ เผื่อว่าเธอจะยอมบอก” สินธุพยักหน้าหงอยๆ แล้วเดินคอตกกลับไปทางเดิม อติรุทธ์มองตามอย่างสงสาร แต่พอคิดถึงสิ่งที่จะต้องทำต่อไปจากนี้ก็ถอนใจยาวอย่างหนักอก ยุวดีไม่ใช่คนที่จะยอมเปิดปากพูดออกมาง่ายๆ ชายหนุ่มอดคิดถึงปาหนันไม่ได้ ถ้าหล่อนอยู่คงพอช่วยได้ อย่างน้อยผู้หญิงด้วยกันคงคุยกันง่ายกว่า “คุณยุ เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหมู่นี้คุณหลบหน้านายธุจัง” คำถามนั้นทำให้คนที่กำลังชงกาแฟด้วยท่าทีเหม่อๆ สะดุ้งโหยง มือปัดโดนแก้วกาแฟตกแตก น้ำกาแฟร้อนๆ กระเซ็นโดนขาของเจ้าตัว เท่านั้นยังไม่พอ เศษแก้วชิ้นหนึ่งยังกระเด็นมาบาดหน้าแข้งซ้ำอีก อติรุทธ์ตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าคำถามของเขาจะทำให้ยุวดีเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ รีบถลาเข้ามาดึงกระดาษทิชชูที่อยู่ใกล้ๆ ซับคราบกาแฟและเลือดออกให้หญิงสาว “ผมขอโทษ ไม่คิดว่าคุณจะตกใจขนาดนี้” “ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์ เดี๋ยวยุทำเอง นะคะ” ยุวดีไม่ยอมให้อติรุทธ์เช็ดให้ รีบถอยหนีพลางคว้ากล่องทิชชูจากบนเคาน์เตอร์ไปนั่งลงที่โต๊ะเล็กแทน แล้วจัดการเช็ดขาตัวเองจนเรียบร้อย เคราะห์ดีที่บนภาควิชาตอนนี้ไม่มีใครอยู่ ไม่อย่างนั้นคงจะมีคนวิ่งมาดูแน่ อติรุทธ์ยอมปล่อยตามใจ แต่ก็คว้าไม้ถูพื้นที่วางพิงผนังอยู่มาเช็ดคราบกาแฟ แล้วเลยจัดการเก็บเศษแก้วทิ้งจนเสร็จ “คุณยุ คุณโกรธอะไรนายธุหรือ” “อาจารย์สินธุฝากมาถามหรือคะ” “เปล่า” ร่างสูงเดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เอนตัวพิงพนักมองเลขาภาควิชาอย่างจับสังเกต “ผมมาถามเอง จะว่าผมวุ่นวายก็ได้ แต่ผมไม่อยากเห็นเพื่อนสองคนมามึนตึงใส่กันโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้” ยุวดีก้มหน้านิ่ง น้ำตาหล่อนพานจะไหล หล่อนไม่ได้โกรธสินธุจนนิดเดียว แต่ที่ต้องฝืนใจทำก็เพราะไม่อยากให้ตัวเองถลำลึกลงไปกว่านี้ หล่อนเพิ่งรู้ตัวว่ารักสินธุ ทั้งที่ตัวเองไม่มีสิทธิจะคิดเช่นนั้น สถานะแม่ม่ายลูกติดจะมีสักกี่คนที่ครอบครัวฝ่ายชายยอมรับได้ “ยุไม่ได้โกรธอาจารย์สินธุเลยค่ะ เพียงแต่...” “แต่อะไร คุณรู้ใช่ไหมว่านายธุ เอ้อ ชอบคุณมาก” “ทราบค่ะ เพราะอย่างนี้ยุก็เลยต้องทำแบบนี้” “คุณชอบนายธุหรือเปล่า ผมอยากได้ความจริง” ยุวดีนิ่งเงียบจนคนรอฟังเป็นฝ่ายอึดอัดใจแทน ชายหนุ่มมองคู่สนทนาอย่างครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก็ตัดสินใจบอกว่า “นายแม่ทราบเรื่องคุณแล้วนะ พี่มนด้วย ทั้งสองคนเต็มใจและยินดีมากด้วยที่นายธุจะมีคุณเป็นคู่ชีวิต ผมบอกคุณได้เท่านี้ล่ะ ที่เหลือก็อยู่ที่คุณว่าจะทำยังไงต่อไป ถ้าคุณไม่รู้สึกอะไรกับนายธุเลย คุณก็บอกเขาไปตรงๆ ให้เจ็บเสียตอนนี้ดีกว่าจะทอดเวลาออกไปนานกว่านี้ ผมขอตัวก่อน” อติรุทธ์พูดจบก็เดินผละไป ปล่อยให้ยุวดีได้อยู่กับตัวเองสักพักคงดีกว่า แวบหนึ่งที่ชายหนุ่มนึกขันตัวเอง เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอด ยังจะวิ่งไปยุ่งเรื่องคนอื่นเสียอีก คิดมาถึงตรงนี้เขาก็หน้าขรึมลง ปัญหาของเขาถ้าเปรียบเป็นเชือก นับวันก็ยิ่งขมวดพันแกะยากขึ้นทุกที จบเรื่องนี้ได้ก็ต่อเรื่องใหม่ต่อไปอีกไม่มีวันจบสิ้น แล้วอย่างนี้เขาจะทำได้สำเร็จล่ะหรือ ชายหนุ่มเหลียวมองปฏิทินบนผนังแล้วยิ่งหนักใจ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเดือนดับแล้ว หรือเขาต้องมอบชีวิตตนเองให้สารภีจริงๆ   วัดโพธารามเจ็ดยอดวันนี้คนยังพลุกพล่านเหมือนเคย แว่วเสียงมัคคุเทศก์ส่งภาษาให้นักทัศนาจรปะปนกันแทบแยกไม่ออกว่าภาษาไหนเป็นภาษาไหน หญิงสาวเห็นแล้วก็เดินหลบเลี่ยงกลุ่มนักท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ อติรุทธ์ไม่รู้ว่าวันนี้หล่อนลางานหนึ่งวัน เพื่อมาพบพระเจ้าติโลกราช มา ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะได้พบท่านหรือไม่ ปาหนันเดินเรื่อยมาจนถึงบริเวณพระสถูปที่เก็บพระอัฐิของพระเจ้าติโลกราช หล่อนมองไปที่สนามหญ้าเขียวอย่างชั่งใจ ในที่สุดก็เดินลงไปยืนอยู่หน้าพระสถูป สองมือยกขึ้นพนมพร้อมกับหลับตาราวตั้งจิตอธิษฐานบางอย่าง “ให้ข้าช่วยอันใดฤๅ เจ้าลำเจียกดอกน้อย” สุรเสียงทุ้มนุ่มของเจ้าของสถูปแว่วจากที่ใดที่หนึ่งมาเข้าหู ปาหนันตกใจลืมตาขึ้นทันที ริมฝีปากขยับเอ่ยคำ “พระเจ้าติโลกราช” “พูดยาวไปไย เรียกเหมือนเจ้าหานไสสูงดีกว่ากระมัง พญาเจ้า” เสียงดังอยู่ข้างตัวนี่เอง ปาหนันเหลียวขวับไปทางต้นเสียงแล้วก็ยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งแต่งตัวเต็มยศอย่างกษัตริย์ล้านนายืนส่งยิ้มให้ในระยะประชิด “ท่าน” “ใช่ ข้าเอง ฤๅเจ้าคิดว่าเป็นผู้ใด แปลกใจรึที่เห็นข้าปรากฏตัวกลางแดดเยี่ยงนี้” ปาหนันพยักหน้าหงึก ยังพูดไม่ออกสักคำเดียว พระเจ้าติโลกราชสรวลน้อยๆ ก่อนเสด็จนำไปทางพระสถูป หญิงสาวเริ่มตั้งสติได้จึงสาวเท้ายาวๆ ตามไปบ้าง “ท่าน...เอ้อ พญาเจ้าออกมาอย่างนี้ ไม่เกรงว่าคนอื่นเห็นเข้าหรือคะ” “เด็กเอ๋ย” จอมกษัตริย์ล้านนาเอ่ยกลั้วสรวล “คิดฤๅว่าคนทุกคนจักมี...คำสมัยใหม่ว่าอย่างใดนะ อ้อ คลื่น คิดหรือว่าคนที่มีคลื่นตรงกับข้าจักมีมากมาย” หญิงสาวพูดไม่ออกอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำพูดในสมัยของหล่อนจากโอษฐ์ของท่าน ไม่คิดเลยว่าคนสมัยก่อนจะรู้จักคำอย่างนี้ด้วย พระเจ้าติโลกราชทอดพระเนตรปาหนันอย่างขบขันหนักหนา “ที่ผ่านมาสมเจ้าจักคิดว่าข้าเป็นคนโบราณไม่รู้เรื่องราว ตามโลกสมัยใหม่ไม่ทันสินะ เปล่าเลยเด็กน้อย เจ้าอาจคิดว่าข้าอยู่มานานมาก แต่ความจริงเวลาของเจ้าและข้าเดินต่างกัน เคยได้ยินใช่ฤๅไม่ ว่าเวลาหนึ่งปีสวรรค์เท่ากับร้อยปีมนุษย์” “เคยค่ะ”  คราวนี้สาวสมัยใหม่เริ่มปรับตัวปรับใจได้ “ข้าอยู่ตรงนี้ ได้เห็นทั้งความเจริญและความเสื่อมผลัดเวียนกันมา อีกอย่าง คำที่ข้าพูดไปนั้น อันที่จริงก็ไม่ใหม่นักหรอก เป็นเรื่องที่มีอยู่ก่อนแล้ว ข้าเพียงพูดให้ฟังง่ายขึ้นเท่านั้น” รับสั่งจบเห็นปาหนันยืนตาแป๋วตั้งใจฟังอยู่ก็สรวลอีก “อ้าว! เลยเงียบ เจ้ามีสิ่งใดฤๅ วันนี้จึงมาหาข้าได้” “ค่ะ แต่หนันไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง” “เริ่มที่ตัวเจ้าเอง ชีวิตไม่ใช่ของเล่นที่จักเอามาวางเดิมพพันกับความตายง่ายๆ อย่างนั้น เจ้าหานไสสูงมันพยายามทำทุกทางเพื่อค้นหาต้นเหตุ ในขณะที่เจ้ารู้ แต่ไม่พูด เท่ากับส่งให้ผู้ชายคนหนึ่งที่รักเจ้าเข้าไปหาความตาย” “แต่เขาก็เคยทำร้ายหนัน เคยทำร้ายพี่สารภีจริงนี่คะ” ปาหนันเถียง ความลับที่หล่อนกุมอยู่ทำให้หล่อนกล้าพูดออกไปอย่างนั้น จอมกษัตริย์ล้านนาทอดพระเนตรอย่างสงสารแกมสมเพชนัก สายพระเนตรอย่างนั้นทำให้หล่อนร้อนวูบไปทั้งหน้า “ใครทำร้ายใคร หานไสสูงกับสารภีรู้ดีแก่ใจ แต่เจ้า ไม่รู้เรื่องราวเลยสักนิด ที่ได้ยินได้ฟังมาจากพี่สาวเจ้านั่น แน่ใจหรือว่านางพูดความจริงกับเจ้าทั้งหมด อย่าทำร้ายหานไสสูงด้วยสิ่งที่เจ้ากุมอยู่ เพราะนั่นคือกุญแจไขความจริงที่เจ้าและหานไสสูงตามหา” “กุญแจ?” “ใช่ ที่เจ้ามาหาข้าก็เพราะเรื่องนี้มิใช่รึ เจ้าลังเลว่าจักบอกหานไสสูงดีฤๅไม่ ข้าก็ให้คำตอบเจ้าแล้ว  เวลาของพวกเจ้ามีอีกไม่มากหรอกนะ จักทำการใดก็เร่งทำเสีย” พระเจ้าติโลกราชรับสั่งเท่านั้นก็หมุนวรกายดำเนินกลับเข้าไปในสถูปทันที ทิ้งให้ปาหนันยืนนิ่งอย่างคนตัดสินใจอย่างหนักอยู่คนเดียว ที่ผ่านมาอติรุทธ์พยายามค้นหาสาเหตุแข่งกับเวลา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำไปไม่ใช่เพราะต้องการตัดบ่วงกรรมที่ร้อยรัดเขากับสารภีเท่านั้น เมื่อเขารู้ว่าสารภีต้องการชีวิตหล่อนด้วย เขาก็หันมาปกป้องหล่อนทุกวิถีทาง อย่างนี้แล้วหล่อนยังจะใจร้ายปล่อยให้เขามะงุมมะงาหราอยู่คนเดียวอีกหรือ กุญแจไขความลับอยู่ในมือหล่อน ถ้าเพียงหล่อนจะหยิบยื่นให้เขาเท่านั้น ไม่ใช่บ่วงกรรมที่จะถูกปลด แต่สิ่งที่ค้างคาใจหล่อนมาแสนนานก็จะได้รับการเปิดเผยเช่นกัน                                                                               อินวกา จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 19:57:32

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่แล้วค่ะ [b]บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12269471/W12269471.html บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12301808/W12301808.html บทที่ ๑๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12337247/W12337247.html บทที่ ๑๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12365740/W12365740.html บทที่ ๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12395546/W12395546.html คุยกันท้ายบทจ้า ^^   ขอบคุณกิฟท์งามๆ จากคุณ  mementototem, มานีโอลา, mimny, Sniper-1500wattและคุณ ห้าสิบป่าย ค่ะ (^^) ตอบคุณ :  mimny อุ๊ย กลัวคุณมิ้วเลยเนี่ย ************** ตอบคุณ : Sniper-1500watt คู่นี้ก็จะประมาณนี้จ้า ^^ ************** ตอบคุณ : ห้าสิบป่าย หวานไว้ก่อนช่วงนี้ ^^ ************** ตอบคุณ : nasa nasa เรื่องเพลงยาวจบเท่านี้ แต่เรื่องอื่น สารภีเธอไม่ยอมจบค่ะ ก็เธอรัก เธอจะเอาให้ได้ ผิดแค่ไหนฉันไม่สน ^^" ************** ตอบคุณ : scottie ดูแบบนี้สงสาร โมกเองก็ใช่จะไม่รู้ เลยเมินๆ เฉยๆ เพื่อให้เธอตัดใจได้ ปรากฏว่า คุณเธอ... ************** จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 20:11:52

ความคิดเห็นที่ 3 อืมมมม .. อยากบอกว่า เค้าอยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ ^^~ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 21:55:13

ความคิดเห็นที่ 4 สงสารหานไส เหมือนถูกพี่น้องสองคนปั่นหัวทั้งคู่ คนนึงก็ตั้งใจปรักปรำ อีกคนก็เชือพี่เป่าหู จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 14:04:42

ความคิดเห็นที่ 5 แหมมันน่านักเชียวปาหนันรู้แล้วยังมัวคิดมากไม่ยอมบอกความจริงอีก จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 02:17:46

ความคิดเห็นที่ 6 อย่าลังเลเลยปาหนัน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 18:08:15