๐๐ ... สวนสัตว์สนาน ... ๐๐..(บทที่ 6)
|
 |
"สวนสัตว์สนาน" (บทที่6)
บทที่ 6
กว่าหนังจะเลิก กว่าจะถึงบ้านดึกมากแล้ว
บัสขอค้างด้วย อ้างว่าไม่เคยกลับบ้านมืดมากอย่างคืนนี้ ไม่รู้จะเรียกใครให้เปิดประตู
ก็เห็นโทรฯ บอกแล้วไม่ใช่หรือ ผมแอบเห็นตอนกำลังซื้อข้าวโพดคั่วก่อนเข้าโรงหนัง
อือ..บอกแล้วแต่ไม่กล้ากลับอยู่ดี
อือ นี่นะ ผมเริ่มอึดอัด..ตั้งแต่อยู่ในโรงหนังแล้ว
ครับ..น้ามิว! บัสรู้ทาง รู้ความรู้สึกของผม
ไม่ใช่ผมจะไม่มีความผิด..เปิดมือถือส่องทางให้บัสขึ้นบันได..ต้องระวัง..อะไรจะเกิดขึ้นกับลูกหลานคนอื่นอีกไม่รู้ ผู้ใหญ่อย่างผมผิดเต็มประตู..ให้พ้นคืนนี้อย่างปลอดภัยแล้วกัน
บัสนอนกับโจ..จะอาบน้ำก่อนไหม? ผมเปิดไฟหัวเตียง
บัสพยักหน้า รับผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ
โจ.. ผมเขย่าตัวเบาๆ ให้บัสนอนด้วยคน
ฮือ.. โจขยี้ตา ไปไหนมา..บัสไหน..
บัสเขามาค้างด้วย นอนกับโจนะ
บัส.. โจหยีตางงๆ แต่ขยับที่ให้
ขอยืมชุดนอนหน่อย ไปที่ชั้นเสื้อผ้าของโจ แต่แล้วเปลี่ยนใจไปที่ตู้ของตัวเองเมื่อนึกได้ถึงขนาดที่แท้จริง
ความจริงผมอยากเข้านอนเลย ไม่อยากอาบน้ำทั้งที่วันนี้ตัวสกปรกมาก แต่เพราะอายเด็กจึงต้องอาบ
เสื้ออยู่บนเตียงน้ามิว ห้วนๆ ง่วง เหนื่อย..บัสอาบน้ำค่อนข้างนาน
อึ๊.. เดินเช็ดตัวออกมา
นายบัส.. ผมพึมพำเมื่อเห็นอะไรบางอย่างบนพื้นห้องน้ำ..เรื่องที่ผมแอบกังวล..ดีแล้วที่หมดเรื่องไป
นายบัส.. อีกครั้งเมื่ออาบน้ำเสร็จ..บัสอยู่บนเตียงของผม ทำไมไม่นอนกับโจ?
เตียงนิดเดียวไม่อยากแย่งที่นอน..โจกำลังหลับสบาย เห็นเงาฟันลางๆ..บัสปิดไฟหัวเตียงแล้ว
ก็ดี.. ผมใส่เสื้อผ้าขณะที่บัสขยับไปด้านหนึ่ง เตียงน้ามิวก็ไม่ใหญ่เท่าไหร่.. ผมหยิบหมอนโยนวางหน้าเตียง ล้มตัวลงนอนบนพรมผืนเล็กที่ปูอยู่
ทำไม.. เหมือนผิดหวัง บัสแย่งที่นอนมิว ไม่มีน้า!
บัสเป็นแขกต้องนอนบนเตียง..น้ามิว.. เน้นสรรพนามน้ามิว เจ้าของบ้านนอนหน้าเตียงถูกต้องแล้ววว ง่วงเกินกว่าจะตักเตือน..ตาผมกำลังริบหรี่..ได้ยินเสียงผ้าปูที่นอนขยับสักพัก..ไม่รู้เรื่องอะไรอีก
รู้ตัวอีกที..อะไรอุ่นๆ ทาบอยู่ด้านหลังพร้อมผ้าห่ม..นึกทบทวน..ไงล่ะ!..นายบัสเอาจริงนะนี่..ผมขยับจะพลิกตัวลุกขึ้น..คำสั่งสอนชุดใหญ่เรียงปุ๊บปั๊บในสมอง
อือ..บ็อบบี้.. เสียงละเมอ..ทั้งแขนขาก่ายกอดตัวผม บ็อบบี้..
แทนที่จะว๊ากอย่างตั้งใจ ผมเอื้อมหยิบมือถือกดดูเวลา..เกือบตีห้าแล้ว..ช่างเถอะ..คงไม่ได้ตั้งใจอะไรจริงจัง เพราะบ็อบบี้ที่บัสละเมอกอดอยู่นั้นคือเจ้าดัลเมเชียนสุดที่รักของเขานั่นเอง
แง้ว!..แป้ววว!..แว๊กกก!..แง่ววว!.. เสียงร้องไม่เป็นภาษาแมวดังมาจากข้างล่างปลุกผมตื่น
มิว!..มิว!.. แต่เสียงโวยวายของพี่สาวทำให้กระเด้งขึ้นนั่ง..เหลียวมองขวับพร้อมมือคลำด้านหลัง..ไม่มีใครอยู่..หันไปที่เตียงโจ..ยังหลับอุตุ..วันเสาร์อีกแล้ว
มิว!.. เข้ม ดัง ปลุกคนได้ทั้งหมู่บ้าน
อะไรพี่? วิ่งลงบันได สังหรณ์ใจสองเรื่อง..คงเกี่ยวกับผม นายบัสไปไหน.. อีกเรื่องหนึ่ง
ใครแง้มประตูหลังบ้านไว้..มิวสิท่า!..เจ้าสีสุกเข้ามากัดกระถินแต่เช้า พี่สาวเปิดประตูออกไป วิ่งเปี๊ยวหายไปทั้งคู่..ไม่รู้ไปกัดกันถึงไหน พี่มัวห่วงแมวลืมเรื่องที่จะด่าผม..ก็สมควรโดน เพราะคงเป็นเรื่องใหญ่หากเป็นคนไม่ใช่แมวที่แอบเข้ามา..แต่..ไม่ใช่ผมที่แง้มประตู
จากประตูหลังบ้านมีทางเดินแคบๆ ขนาดตัวคนขนาบกับรั้วทะลุถึงหน้าบ้าน..ไม่ใช่ใคร..คนที่แง้มประตูเมื่อเช้าคือนายบัส
ถึงวันนี้จะเป็นวันเสาร์ก็ต้องไปทำงาน ผมรีบกลับขึ้นห้อง อาบน้ำแต่งตัว ออกจากบ้าน..ยังไม่มีใครตื่น..ใช้ทางเดินข้างรั้วที่พี่สาวเพิ่งออกไปตามหากระถิน
เหมือนผมกำลังร้อนตัว..ใช่แล้ว ผมร้อนตัวไม่อยากตอบคำถามของทุกๆ คนเกี่ยวกับการทำตัวเหลวไหลเมื่อคืน เชื่อว่าแม้แต่แคร์ก็คงมีคำถาม
ที่บัสกลับบ้านแต่เช้ามืดคงร้อนตัวเช่นกัน..ร้อนตัวที่เมื่อตื่นขึ้นมาพบว่ากำลังนอนกอดผมอยู่..ร้อนตัวที่ความรู้สึกเริ่มหนุ่มของเขาแสดงออกมาอย่างผิดๆ..เย็นนี้ทุกคนในบ้านคงลืมเรื่องของผม ถึงจะหลงเหลืออยู่ก็ไม่อะไรมากแล้ว..นายบัสสิ เขาจะมองดัลเมเชี่ยนตัวนี้ได้สนิทใจไหม?
ผมคาดผิด..เรื่องที่ผมหายไปเมื่อคืนไม่มีใครถาม ไม่มีใครอยากรู้ ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่ามีหนุ่มลูกครึ่งค้างแรมอยู่ด้วย..สาเหตุที่เป็นอย่างนั้น
หมีหายไป
หมาขาหักที่มีเฝือกติดอยู่หายไปจากหน้าบ้าน..ไร้ร่องรอยพอๆ กับขามา..แม่เป็นห่วงมากกว่าใคร แม่คิดว่าหน้าบ้านเราคือแดนอาถรรพ์ อะไรๆ โผล่ขึ้นมา วันดีคืนดีก็หายไปง่ายๆ..แต่ผมไม่คิดอย่างนั้น
ผมตรงไปที่บริษัทคอมพิวเตอร์
ไอ้ยามถูกไล่ออกแล้ว.. พนักงานคนหนึ่งชี้แจง เจ้านายไม่โง่อย่างที่มันคิด กล้องวงจรก็มี..แต่ไม่เข้าใจว่าอุ้มหมาขึ้นไปข้างบนทำไม
ได้เรื่องไหมมิว? แม่ถาม
ผมส่ายหน้า..ชิงชังไอ้ยามสารเลวมากขึ้นร้อยเท่า..มันคงอุ้มหมีไปวางหน้าบ้านคนใจเมตตาสักแห่ง แล้ววงจรอุบาทก็เกิดขึ้นอีก จนกว่าหมีจะหมดเวรหรือตัวไอ้ยามได้รับเวรที่มันทำ
ถ้าอาถรรพ์จริงอย่างแม่ว่า.. พี่สาวเชื่อในเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ภูตผีปีศาจมาก วันหนึ่งหมีมันคงกลับมานอนให้แปลกใจ
พี่ผมพูดถูก..วันหนึ่งหมีกลับมาจริงๆ..แล้วผมจะเล่าให้ฟัง
.
| จากคุณ |
:
ดาเรน   
|
| เขียนเมื่อ |
:
28 ก.ค. 55 08:54:56
|
|
|
| 
