PANTIP.COM : W12435779 จอมนางลิขิตสวรรค์ - 1 วิรุณวารีหวนคืน [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

เมฆสีครึ้มก่อตัวหนากระทั่งอาทิตย์ไม่อาจฉายแสงลอดผ่าน ปลายวสันต์ของสาธารณรัฐประชาชนจีนยังคงไม่สิ้นสุดลง หยดฝนโปรยปรายดั่งการประพรมน้ำทิพย์จากแดนสวรรค์ บริเวณบ้านเรือนร้างเก่าหลายหลังพื้นดินยังคงเฉอะแฉะ ทว่าทางเดินกลับถูกปูลาด ด้วยก้อนกรวดเม็ดกลมสีขาวขมุกขมัวเปื้อนดินโคลน แม้จะมีสภาพเหนอะหนะเพียงใด แต่ก็ยังมีกลุ่มคนเบาบางให้ความสำคัญมาเยี่ยมชมตลอดทั้งปี

ธงสีแดง เล็กๆในมือบุรุษร่างสูงหนาเดินนำขบวนมาหยุดอยู่หน้าหมู่บ้านเก่าแก่แห่ง หนึ่ง ซึ่งมีร่องรอยการบูรณะรักษา เมื่อเสียงบรรยายเริ่มขึ้นก็รั้งให้ลูกทัวร์ล้อมวงเข้าหา

ทว่ากมล ทิพถอดแว่นกันแดดออก เธอติดนิสัยขณะที่อยู่เมืองไทยมักสวมแว่นตาสีชานี้เสมอ ดวงตากลมโตกวาดมองหมู่บ้านโบราณหนึ่งในโปรแกรมทัวร์อย่างชื่นชม ความรู้สึกตื้นตันราวกับได้มาเยือนบ้านเก่า ล้นปรี่อยู่ในอก

ไม่เคย เลย ไม่เคยสักครั้งที่ผู้ที่คลั่งไคล้วัฒนธรรมจีนเช่นเธอ จะได้มาเหยียบดินแดนมังกร แม้ว่าเธอจะเรียนจบปริญญาตรีควบสองใบ สาขาจีนศึกษาและการทูตก็ตาม นั่นก็เพราะความรักและความห่วงใยที่อากง (ปู่) และอาอี๊ (น้าสาว) มอบให้เธอ หลังจากที่บุพการีได้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ก่อการร้าย 911 ที่อเมริกา

ทว่า เมื่อไม่กี่วันก่อน จู่ๆหญิงสาวก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งว่า เป็นผู้โชคดีจากจับชิ้นส่วนผลิตภัณฑ์นมกล่อง ได้รางวัลเป็นทัวร์ประเทศจีนหกวันเจ็ดคืน แม้จะจำไม่ได้ว่าตัวเองส่งไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อโชคเข้าข้าง เธอจึงนำมาเป็นข้ออ้างเพื่อให้ได้มาที่นี่จนสำเร็จ

กมลทิพ คลั่งไคล้ความเป็นจีน ถึงขนาดที่มีเวลาว่างเมื่อไหร่ก็จะขลุกกับอากง คอยถกกันเรื่องกลอนกวี ประวัติศาสตร์ และการสงครามของจีน กระทั่งลงสมัครเข้าแข่งกลศึกสามก๊กระดับเอเชียเลยทีเดียว

ร่างระหง ศึกษาเรื่องราวของหมู่บ้านนี้มาก่อนแล้ว จึงไม่สนใจฟังคำบรรยายของไกด์ เธอพารองเท้าผ้าใบเหยียบดินเหลวเดินผ่านตัวเรือนไม้เก่า ซึ่งยังคงงดงามด้วยลายสลักบนบานประตู ข้าวของเครื่องใช้ถูกวางไว้ดุจดั่งเจ้าบ้านยังมีชีวิตอยู่ แต่ถูกกั้นจากเงื้อมมือของนักท่องเที่ยวด้วยรั้วเหล็ก

ขอโทษนะคะ นี่แจกันนี่ในรัชสมัยไหนคะ” เธอเอ่ยถามเจ้าหน้าที่ชาวจีนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“แจกันในราชวงศ์สุยค่ะ สุยหยางตี้ทรงพระราชทานแก่ขุนศึก”

กมลทิพจึงทำหน้าฉงน อีกฝ่ายก็รีบอธิบาย

“ที่ นี่เป็นหมู่บ้านประวัติศาสตร์ที่ขุดพบของใช้ในรัชสมัยจิ้นก็จริง ทว่าจากการค้นคว้าลวด
ลายและวัสดุบนแจกันน่าจะอยู่ในรัชสมัยสุย น่าจะเป็นช่วงผลัดแผ่นดิน เราจึงจัดแสดงไว้ในที่ที่ขุดพบก่อนค่ะ”

กมลทิพ พยักหน้าร้องอ้อ แล้วเดินเลยไปดูการจัดแสดงในส่วนอื่นต่อ หญิงสาวเกิดมาในครอบครัวเชื้อสายจีน จึงไม่น่าแปลกที่จะสามารถสื่อสารภาษาจีนได้คล่องแคล่ว เรื่องนี้เป็นสิ่งที่อากงของเธอภาคภูมิใจอย่างมาก ที่หลานสาวสามารถเรียนรู้ภาษาจีนได้รวดเร็วเกินวัยตั้งแต่แปดขวบ ราวกับเป็นภาษาแม่

บ้าน หลังแล้วหลังเล่าที่ผ่านสายตาของกมลทิพ เริ่มทำให้เท้าทั้งสองล้า อากาศชื้นๆนี่ไม่ได้น่าพิศมัยกับการท่องเที่ยวสักนิด ถ้าไม่ติดว่าแพคเกจรางวัลท่องเที่ยวฟรีระบุช่วงเวลานี้ล่ะก็ เธอคงมาในฤดูใบไม้ผลิอย่างแน่นอน

ดวง ตากลมกวาดมองด้านนอก ก็เห็นว่าหมู่บ้านนี้โอบล้อมด้วยทิวสนไกลลิบ พริบตานั้นนัยน์ตาก็สะดุดกับรั้วกันลวดหนามที่อยู่ไม่ไกล เธอมองมันด้วยความสนใจ พลางฝีเท้าก็ก้าวเดินไปยังจุดหมาย

ร่าง ระหงหยุดยืนหน้ารั้วหนามหนาแน่น ซึ่งมีเถาวัลย์ไม้เลื้อยปกคลุม บริเวณนี้ไร้ซึ่งผู้คนให้บรรยากาศวังเวง กมลทิพเห็นดังนั้นสองเท้าก็หมุนเตรียมเดินกลับไปที่รถ ทว่าคล้ายมีเสียงหนึ่งร่ำร้องให้หัวใจปวดหนึบ

ศีรษะมนเหลียวมองยังเบื้องหลัง บางสิ่งคล้ายพร่ำเพรียกให้เธอเข้าไปหา ร่างระหงจึงจับรั้วแน่นแล้วปีนข้ามเข้าไปอีกฝั่ง

“แย่ชะมัด” เธอบ่นก่อนยืดตัวขึ้น แล้วกวาดตามองสำรวจ

เวิ้ง ว้าง เงียบเหงา...บรรยากาศที่หลังรั้วหนามโอบล้อมเอาไว้จากคนภายนอก ต้นไม้ยืนต้นแห้งตาย ใบร่วงโรย กระท่อมโทรมไร้การดูแล ล้วนฝังตัวอยู่ภายใต้บรรยากาศแผ่วเบานี้

หญิงสาวเดินเข้าไปอีกนิด สายตาก็กวาดมองอย่างระมัดระวัง ใจก็ชักจะกลัวจึงคิดสาวเท้ากลับ

...ติ๊ด...ด... เสียงโทรศัพท์มือถือขึ้น ไม่ต้องดูชื่อก็เดาถูกว่า ไม่อากงก็อาอี๊โทรมาแน่นอน

“โถ่ อากง ทิพสบายดี ไม่ต้องโทรเช็คทุกสองชั่วโมงก็ได้ค่า เอาน่าๆ อีกสี่ห้าวันทิพก็
กลับไปแล้ว คราวนี้ทิพจะจัดกลอนชุดใหญ่ รับรองอากงต้องแพ้แน่...”

เสียง ใสพูดคุยเอาอกเอาใจปลายสายอยู่ครู่หนึ่งจึงกดวาง ร่างระหงมองไปไม่เห็นอะไรน่าสนใจก็คิดจะหันกลับ ทว่าเพียงแค่คิดเท่านั้น แสงหนึ่งก็กระทบนัยน์ตา

“เอ๊ะ นั่นอะไร”

เธอเดินไปตามทิศทางต้นแสง เมื่อถึงบ่อน้ำทรงโบราณสภาพเก่า ก็พบว่าแสงนั้นสะท้อนมาจากบริเวณบ่อ หญิงสาวทำใจกล้าเดินเข้าไปใกล้บ่อน้ำ แล้วพยายามเพ่งมองลงไปแต่ก็พบเพียงความมืดสนิท ไม่มีแม้แต่เงาน้ำสะท้อน

คงไม่ใช่ผีเหมือนเรื่องเดอะริงหรอกนะ”

เธอ หวนนึกถึงหนังผีหลอนประสาทของญี่ปุ่นที่มีผีเด็กไต่ขึ้นมาจากบ่อ นึกแล้วก็ชวนให้เสียวสันหลังวาบจนอยากตัดใจ แต่แล้วแสงสะท้อนเมื่อครู่ก็วาบจากในบ่อกระทบม่านตาอีกครั้ง

ลั่วจื่อหยู...จื่อหยู

เสียงแว่วสะท้อนจากใต้บ่อดังกระทบโสต กมลทิพจึงทำสีหน้าประหลาด

แม้จะเริ่มกลัว แต่ความอยากรู้อยากเห็นก็มีมากกว่า เธอขยับเข้าชิดขอบบ่อเท้าก็เขย่งเต็มที่ เหยียบพื้นหินซึ่งชื้นแฉะ

“อ่ะ อยู่นี่เอง”

ร่างบางโน้มตัวเต็มเหนี่ยว มือหนึ่งก็เกาะขอบบ่อที่เปรอะตะไคร่น้ำลื่นเปียก อีกมือก็พยายามคว้าเจ้าสิ่งแว่บวาบไว้

“ว้าย”

ร่างระหงพลันร่วงลงบ่อน้ำรวดเร็ว สองมือนั้นพยายามไขว่คว้าหาสิ่งยึดเหนี่ยว

...ตึง...

มือน้อย กำสิ่งที่คว้ามาได้แน่นหนา หวังว่ามันคือเชือกอะไรสักอย่างที่สามารถช่วยดึงตัวเธอขึ้นไปได้ แต่ความหวังขัดกับสภาพที่ร่วงดิ่งลงเรื่อยๆ กลิ่นเหม็นอับชื้นลอยกระทบจมูก แสงสว่างขมุกขมัวที่อยู่เบื้องบนลับสายตา จนกลายเป็นความมืดมิดปกคลุม

หัวใจดวง น้อยร้องอุทรณ์ เธอยังไม่ทันจะได้ชื่นชมดินแดนมังกรให้สมใจ ยังไม่ทันได้กลับไปถกกลอนกวีกับอากง ยังไม่ทันท่องเที่ยวทั่วโลก พระเจ้าจะให้เธอตายได้อย่างไรกัน

หญิงสาวหลับตาสวดมนต์ไม่รู้ต่อกี่บท กระทั่งร่างนั้นกระทบกับจุดต่ำสุด จมดิ่งสู่ก้นบึ้ง

..ซ่า...

พรทั้งสิบสองประการ ดวงจิตอธิษฐานของเทพเซียน ...หรือจะทำลายความบิดเบือนที่เกิดจากนางเซียนกระเรียนได้ในที่สุด

การสางแค้นของสองเทพสวรรค์ กำลังจะอุบัติกระนั้นหรือ

กระแสสายลมเอื่อยพัดผ่านอ้อยอิ่ง กิ่งหลิวพลันโอนเอน ผู้เฒ่าชราสะบัดชายภูษาขาวสะอาดตา พลางวางมือหนึ่งที่ถือพัดไพล่หลัง อีกมือหนึ่งนับนิ้วราวคำนวณสิ่งใด ผิวหว่างคิ้วเหี่ยวย่นบนใบหน้าขมวดมุน แล้วคลี่ออก กลับขมวดมุนอีกครา แท้จริงผู้ชราบังเกิดความกังวลอันใด

“เหลียนเซียวปรากฎ สุริยะจรัสเหนือภพ เหลียนเซียวปรากฏ โลหิตราดรดผืนแผ่นดิน!” ผู้เฒ่าผมขาวสล้างทอดถอนใจ

“ออกมาได้แล้ว” เสียงมิดังเกินกว่าพธุรวาสเอ่ย

พลันยิน ฝีเท้าคู่หนึ่งพริ้วเบาจรดปลายสู่พื้นเยื้องหลังผู้ชราไปสี่ก้าว ร่างบุรุษย่างเข้าวัยหนุ่มหนึ่งย่อกายมือประสานคำนับ ดวงหน้านั้นยังเยาว์ราวกับสิบเจ็ดขวบปี ทว่ามีแววตาเจิดจรัสมั่นคง ผิวคล้ำแดดจากการถูกเคี่ยวกรำฝึกวิชายาวนาน ขับให้ร่างนี้มีรัศมีข่มผู้คน

“ซือฝุ (อาจารย์) มิประสงค์ให้เหลียนเซียวปรากฏหรือขอรับ”

ผู้เยาว์ซึ่งเกล้าผมขึ้นสูง สวมอาภรณ์สีขาวเช่นผู้อาวุโสสงสัย

“ยากจะกล่าว”

“เรื่องเหลียนเซียวยังมิเผยต่อราชสำนัก ทว่านี่ต้องเป็นสิ่งล้ำค่ายิ่งมิใช่หรือ ไยท่านจึงกังวลเล่า”

“ศิษย์ข้า สิ่งล้ำค่าย่อมเป็นที่หมายปอง เมื่อถูกหมายปองย่อมเกิดการแย่งชิง” ผู้ชรายืดกายตรงเหม่อมองผืนฟ้า

“เช่นนั้น ไยมิขัดขวางมิให้เหลียนเซียวปรากฎ”

ผู้อ่อนวัยเสนอความคิด นี่ย่อมเป็นการตัดไฟแต่ต้นลมเพื่อมิให้การนองเลือดบังเกิดขึ้น

“นั่นย่อมมิถูก เหลียนเซียวเล่าก็มีหน้าที่ต้องกระทำ ผู้ใดเล่าบังอาจฝืนลิขิตฟ้า”
ผู้ชราหยุดครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อศิษย์

“ช่างเถิดอี้หลิน เจ้าตามหาข้ามิกิจอันใด”

“ศิษย์ได้รับสาส์นด่วนเรียกตัวกลับฉางอัน จึงมิอาจอยู่ปรนนิบัติซือฝุได้ ศิษย์ต้องขออภัยยิ่งแล้ว”

บุรุษอ่อนวัยนาม...เหวินอี้หลินยอบกายคำนับซือฝุอีกครา

ผู้เฒ่าจึงก้มมองศิษย์เพียงหนึ่งเดียว แล้วคลี่ยิ้มเมตตา

“จงไปเถิด”

“อี้หลินคำนับลาซือฝุ”

เหวินอี้หลินโขกศีรษะกับพื้นสามครา ก่อนยืนขึ้นสง่าผ่าเผย ผู้เฒ่าจึงหมุนกายเดินไปส่งศิษย์รักเพื่อขึ้นเรือ

ระหว่างทางต่างสนทนากันเพียงเล็กน้อย พลางชมบรรยากาศอันรายล้อมด้วยต้นหลิวสูงสะบัดใบลิ่วตามแรงลม ด้านขวานั้นเป็นลำน้ำสายยาวสะท้อนแสงสุริยันระยิบระยับ

โดยกระทันหัน เหวินอี้หลินกลับชะงักเท้าให้ซือฝุแปลกใจ

“มีสิ่งใดรึ”

“ตรงนั้นมีคนขอรับ”

เหวินอี้หลินเร่งฝีเท้ายังริมตลิ่งก็พบร่างคนผู้หนึ่งนอนคว่ำหน้า ครึ่งตัวล่างยังจมอยู่ในแม่น้ำ เขาจึงดึงร่างนั่นเข้าหาแผ่นดิน

เมื่อพิจารณาร่างนั้น แววฉงนก็ปรากฏในดวงตา ผู้เฒ่าหลับตาลงมือหนึ่งนับนิ้วคำนวณ พลันกรอบตาเหี่ยวย่นก็เบิ่งกว้าง

“ดรุณีนางนี้สวมอาภรณ์แปลกนัก ข้ามิเคยพบมาก่อน รึจะเป็นพวกชนเผ่าหุย” เหวินอี้หลินเอ่ยขึ้น

“เวลานั้นมาถึงแล้วหรือ” เอ่ยพลางดวงตาสีหมอกมองยังร่างแน่นิ่งของดรุณีน้อย

“พานางไปยังเรือนก่อนเถิด”

เมื่อ พาร่างนั้นวางบนเตียง ซือฝุเฒ่าก็เห็นมือข้างหนึ่งของนางกำแน่นจึงคลายออกให้ ก็พบหยกสีแดงรูปทรงแปลกตา ดูไม่คล้ายสิ่งของธรรมดาด้วยปรากฏแสงเรืองๆดุจ
ตะวันฉาย ซึ่งแผ่ไอละเอียดอ่อนแฝงพลังแห่งบรรพกาล ทว่าในที่สุดแสงนั่นก็จางหายไป ยังความแปลกใจแก่สองบุรุษต่างวัยนัก

กลิ่น กำยานหอมลอยล่อง ไอขาวจางพริ้วตัวจากกระถางใบน้อยบนโต๊ะไม้ ร่างบางขยับตัว มือกุมศีรษะ เปลือกตาที่ยังคงปิดย่นลงราวข่มความเจ็บปวด

“โอ้ย”

เสียงครวญทำให้เหวินอี้หลินที่นั่งเฝ้าอยู่สะบัดหน้ามองอีกฝ่าย ก่อนรีบหมุนกายไปตามซือฝุ

เปลือก ตาบางกระพริบถี่พยายามปรับสายตาให้ชิน ดวงตาสีดำกลมโตกลอกกลิ้งมองไปรอบๆ ครั้นหันศีรษะมองข้างเตียงก็พบบุรุษหนุ่มและผู้ชรา ซึ่งผมและเคราเป็นสีขาวดูน่าเลื่อมใสยืนอยู่

“พวกคุณเป็นใคร” ดรุณีปริศนาพยายามยันกายลุกขึ้น ทั้งที่ปวดแปลบทั่วสรรพางศ์

“นางเอ่ยว่ากระไร นี่มิใช่ภาษาของเรานี่ขอรับ”

“เจ้าคือผู้ใด มีนามเรียกขานอย่างไร”

ผู้ชราเอ่ยกับดรุณีตรงหน้า ทว่ากมลทิพที่ยังสับสนและงงงวยต้องส่ายศีรษะไปมาเรียกสติครู่หนึ่ง ก่อนพยายามใคร่ครวญสิ่งที่อีกฝ่ายพูดจึงได้เข้าใจ

“เออใช่ เราอยู่ประเทศจีนนี่ ก็ต้องพูดจีนสินะ” ร่างน้อยพึมพำ แล้วค่อยตอบกลับเป็นภาษาจีน

“ฉันเป็นนักท่องเที่ยวค่ะ พอดีพลัดตกลงในบ่อ...เอ่อ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบเข้าไปนะคะ มันเป็นอุบัติเหตุ”

มือทั้งสองของเธอโบกปฏิเสธไปมาพัลวัน

“บ้านเกิดเจ้าอยู่ที่ใด วาจาถึงได้แปร่งหูนัก” เหวินอี้หลินซัก

“ฉันมาจากประเทศไทยค่ะ”

ครานี้เหวินอี้หลินและผู้เฒ่ายิ่งทำหน้าฉงน

“นางมิใช่ชาวตงอวิ๋น หรือจะเป็นไส้ศึก”

พลันปลายกระบี่ถูกสะบัดออกจากฝักไวเท่าคำพูด จ่อเข้าที่คอของสตรีต่างเมือง กมลทิพจึงกรีดร้องลั่นด้วยตระหนกยิ่ง

“จะฆ่าฉันเหรอ พวกแกเป็นโจรใช่มั๊ย”

เหวินอี้หลินทนไม่ได้รีบบอก

“มีตาหามีแววไม่ ซือฝุของข้าเป็นหนึ่งในแผ่นดินนาม ‘กระบี่พยากรณ์จางป๋ายอี้’ หาใช่โจรบัดซบ”

“ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ มีคนจะฆ่าฉัน”

นาง ไม่เพียงไม่ฟังคำกล่าว หากแต่ยังร้องขอความช่วยเหลือเสียงดังลั่น กระทั่งจางป๋ายอี้ต้องจี้สะกัดจุดใบ้นางเอาไว้ แล้วสั่งให้เหวินอี้หลินเก็บกระบี่

“ข้ามิใช่โจรดั่งเจ้ากล่าวหา ศิษย์ข้า..อี้หลินพบเจ้านอนสลบริมตลิ่งจึงได้ช่วยเหลือไว้”

ยินจางป๋ายอี้กล่าว ร่างน้อยจึงพยักหน้ารับโดยปราศจากเสียง ด้วยอาการตื่นตะลึง
ตกใจ

จางป๋ายอี้เห็นดังนั้นจึงคลายจุดใบ้ให้

“พวกคุณทำอะไรฉัน จู่ๆทำไมถึงพูดไม่มีเสียง” กมลทิพพูดรัวติดกันอย่างตกใจ

“เราผู้เฒ่าเพียงสะกัดจุดใบ้เจ้าไว้ ควรรอให้เจ้าสงบเสียก่อนค่อยพูดคุย”

หญิงสาวได้ยินดังว่าก็ชะงักยกมือปิดปาก แล้วเอ่ยด้วยเสียงแผ่วลงจากเดิม เพราะเกรงจะถูกทำให้เป็นใบ้ไปชั่วชีวิต

“พวกคุณช่วยพาฉันไปส่งในเมืองได้มั๊ยคะ คณะทัวร์ของฉันพักที่โรงแรมออคิดส์ค่ะ ฉันว่าจ้างก็ได้ ฉันมีเงินติดตัวมาด้วยนะ”

เหวินอี้หลินแค่นเสียงคราหนึ่ง มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเหยียดหยาม

“เจ้าดูถูกซือฝุว่าเป็นคนต่ำช้าไร้จิตสำนึก ช่วยคนหวังสิ่งตอบแทนรึ”

“เปล่านะคะ ฉันเพียงอยากกลับ ช่วยนำทางฉันกลับไปที่โรงแรมที”

กมลทิพขอร้องพลางทำสีหน้าอ้อนวอนทั้งสองคน ทว่าประโยคต่อมาของเหวินอี้หลินก็ทำให้กมลทิพกล่าวอะไรไม่ออก

“สถานที่ที่เจ้ากล่าวมาพวกข้าหารู้จักไม่ เจ้าคงจะสับสนกระมัง ในแคว้นตงอวิ๋นมิมีสถานที่ชื่อว่าโรงแรมที่ใด”

“อะ อะไรนะ”

หญิง สาวตกใจ ดวงตากลมโตเริ่มมองสำรวจการแต่งกายของคนแปลกหน้าทั้งสอง ก็พบว่าทั้งคู่สวมชุดขาวราวกับชาวยุทธ์ในหนังจีนกำลังภายใน แล้วยัง ‘แคว้นตงอวิ๋น’ นั่นอีก หรือเธอจะโผล่มาในกองถ่ายภาพยนต์

“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่รบกวนการถ่ายหนังของพวกคุณ ยังไงเดี๋ยวฉันลองหาทางกลับเองก็แล้วกันค่ะ”

ร่าง บางลุกขึ้นยืนอย่างอ่อนแรง ตามตัวมีรอยฟกช้ำราวกับไปต่อยตีกับผู้ใดมา เพียงย่างก้าวได้ไม่เท่าไรก็ต้องทรุดลง ดีที่เหวินอี้หลินเคลื่อนตัวไวคว้าร่างนั้นไว้ได้ทัน

“เจ้าคิดจะทำอันใด ศีรษะของเจ้าท่าจะกระทบกระเทือนหนัก”

“ฉันจะกลับบ้าน”

“เจ้ามีนามว่ากระไร”

จางป๋ายอี้ถาม เมื่อเห็นร่างระหงได้ถูกประคองวางบนเตียงแล้ว

“ฉันชื่อ กมลทิพค่ะ”

“คัง เมิ่งถิง” จางป๋ายอี้ทวน พร้อมเหวินอี้หลินที่ทำปากขมุบขมิบอย่างรู้สึกแปร่งกับนามนี้

“ไม่ใช่ค่ะ กะ-มน-ทิบ กมลที่แปลว่า ดอกบัวน่ะค่ะ ส่วนทิพ ก็แปลว่าสวรรค์ค่ะ”

ดรุณีน้อยอธิบายชัดทุกถ้อยคำ พลันสีหน้าของผู้ชราก็เปลี่ยนเป็นขมวดขึง มือซ้าย
ของศิษย์เอกกำกระบี่แน่นขึ้น

“ต้องมิใช่..” เหวินอี้หลินได้เพียงเปรย

“เจ้าจงผลัดอาภรณ์เสียก่อน แล้วเราค่อยคุยกันเถิด” กระบี่พยากรณ์เอ่ย แล้วใช้สายตาปรามศิษย์ของตน

เหวินอี้หลินเห็นดังนั้นจึงจำใจ เขานำเสื้อผ้าชุดหนึ่งวางไว้ปลายเตียงของนาง ก่อนก้าวตามซือฝุออกไปรอด้านนอก

จากคุณ : midnite-angel

เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 12:14:25

ความคิดเห็นที่ 3

กมล ทิพคลี่เสื้อผ้าออกอย่างงงงัน ผ้าเนื้อหยาบสีตุ่น เป็นชุดคลุมยาวพร้อมสายคาดเอว แบบเดียวกับเหล่าคนที่เพิ่งออกไปจากห้อง ซึ่งพอดูออกว่าเป็นเสื้อผู้ชาย หญิงสาวก้มมองเสื้อผ้าสกปรกเปียกน้ำบนร่างตน ก็ยอมผลัดเสื้อผ้าแปลกตาไม่คุ้นเคยอย่างทุลักทุเล

ครั้นเสร็จสิ้นจึงส่งเสียงเรียกทั้งสองเข้ามา

“ทีนี้ฉันจะกลับได้รึยังค่ะ คุณปู่”

“กลับที่ใดหรือ” จางป๋ายอี้เอ่ย

“โรงแรมไงค่ะ ทัวร์ของฉันคงไปรอนานแล้ว”

“ข้าขอบอกอีกครา ที่แห่งนี้มิมีโรงแรมที่เจ้าว่าและยิ่งมิมี ’ทั่ว’ ที่เจ้าเอ่ยถึง”

ทั่ว’ ที่จางป๋ายอี้เอ่ยนั้นคงหมายถึง ‘ทัวร์’ กระมัง

“เอ๊ะ!”

แต่ แล้วกมลทิพก็รู้สึกสะกิดใจกับสำเนียงสนทนาของผู้สูงวัยนี้ แต่ละวาจาช่างโบราณจนเกินจะประเมิน ยังให้สีหน้าครุ่นคิดของเธอเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่หยุด

“คุณปู่ค่ะที่นี่คือที่ไหนนะค่ะ” เสียงหวานเลียบเคียบถาม

“ที่นี่คือเมืองปู้คาย แคว้นตงอวิ๋น”

“อะไรนะค่ะ ปู้คาย แคว้นตงอวิ๋น” นึกอย่างไรกมลทิพก็นึกไม่ออก ว่าประเทศจีนยังมีคนแบ่งแยกเป็นแคว้นด้วยอีกหรือ ยิ่งกว่านั้นชื่อเมืองยังไม่คุ้นหูอีกด้วย

“แล้วที่นี่ไกลจากเซี่ยงไฮ้แค่ไหนค่ะ”

ทว่าทั้งผู้ชราและผู้เยาว์กลับทำหน้าฉงน มองเจ้าของคำถามด้วยสีหน้าหนักใจ

“เมืองเซี่ยงไฮ้อยู่ในแคว้นใด เท่าที่ข้าทราบในสี่แคว้นใหญ่มิมีเมืองนี้” เหวินอี้หลินเอามือลูบคางราวผู้รู้ความ

นั่นประไรพวกเขาใช้ภาษาแปลกๆอีกแล้ว แถมยังไม่รู้จักเซียงไฮ้อีก

บัด นั้นร่างน้อยก็ฉุกคิด หันไปพิจารณาจากสิ่งแวดล้อม ทั้งเครื่องใช้ในห้อง การแต่งกายและภาษา แล้วริมฝีปากบางก็ยกยิ้มแบบยากเย็น ดั่งตนเองกำลังใกล้ฟั่นเฟือน

“จะหาว่าฉันบ้าก็ได้ค่ะ แต่ว่าปีนี้คือปีอะไรค่ะ”

“ปีนี้คือ ปีซีฉู่ที่เจ็ด หวงตี้ของแคว้นตงอวิ๋นมีพระนามว่าตงเส้าหวู่ หึ ยังสงสัยอีกรึไม่” เป็นเหวินอี้หลินกอดอกตอบ นางช่างซักไซ้ความให้เยิ่นเย้อนัก

“มันต้องเป็นปีคริสตศักราชสิแบบ 2010 น่ะ น้องชายอย่ามาตลกน่า พี่ไม่โง่นะ”

“ผู้ใดเป็นน้องของเจ้ากัน” เหวินอี้หลินแค่นเสียงใส่พลางมองกมลทิพหัวจรดเท้า

ตัวนางรึ อายุเพียงน้อยนิด กลับไร้มารยาทเรียกผู้อาวุโสว่าน้องได้รึ

“ไม่ใช่นะ ก็ปีนี้มันค.ศ.2011ชัดๆ”

จางป๋ายอี้นึกคำนวณ ลิขิตแห่งชะตาได้เริ่มขึ้นอีกคราแล้ว

จากคำกล่าวของปรมาจารย์แต่ละรุ่น สำนักปราชญ์พิสุทธิ์มีหน้าที่กระทำต่อสวรรค์อันลี้ลับไม่อาจเปิดเผย

สวรรค์หนอสวรรค์...ภาระนี้จำต้องให้นางแบกรับจริงหรือ

จางป๋ายอี้ถึงกับถอนหายใจ มิน่าเล่าแม้เขาจะคำนวณเวลามาถึงของเหลียนเซียวหลายครั้ง แต่กลับไม่เคยตรงกันสักครา

“ดรุณีน้อยเอ๋ย นี่คือปีซีฉู่ที่เจ็ดแน่นอน” สิ้นคำของจางป๋ายอี้

แววตาตระหนกของดรุณีน้อยก็ฉายชัด ผู้เฒ่าจึงกล่าวปลอบประโลม

“เมื่อเรามีบุญวาสนาได้พบกันแล้ว ข้าก็จะรับเจ้าไว้เป็นศิษย์ ที่นี่จะเป็นบ้านที่แท้จริงของเจ้า”

จาง ป๋ายอี้กล่าวน้ำเสียงอ่อนโยน ท่ามกลางความตกตะลึงของเหวินอี้หลิน ทารกหนุ่มตวัดตามองเจ้าตัวที่เลอะเลือนบอกว่าปีนี้คือปี 2011อันใดนั่น อย่างไม่สบอารมณ์

“คุณปู่พาฉันกลับบ้านได้มั๊ยค่ะ ได้โปรด” ร่างเล็กวิงวอน ทว่าแม้แต่ผู้เฒ่าซึ่งถูกขนานนามว่ากระบี่พยากรณ์กลับส่ายศีรษะ

“ข้าไร้ซึ่งหนทาง ตอนนี้ได้เพียงช่วยสั่งสอนเจ้า เพื่อจะได้เอาตัวรอดในวันข้างหน้าได้เท่านั้น”

กมลทิพยินดังว่าก็นิ่งงัน

นี่มันเกิดบ้าอะไรกัน จะตนว่าหลงยุคก็ไม่ใช่ นี่เธอหลงมาที่ส่วนไหนของโลกกันแน่

ร่าง เล็กนิ่งงันสับสนครู่ใหญ่ บัดนั้นก็เริ่มตระหนักว่าตนเองอาจพลัดมาอยู่ในอีกมิติ เรื่องนี้เกิดขึ้นได้จริงหรือ เธอหยิกแขนตนเองก็ให้แดงเจ็บ ...นี่ไม่ใช่ความฝัน...

สวรรค์ ที่เธอนิยมชมชอบของเก่ากับเรื่องจีนโบราณน่ะก็ใช่อยู่ แต่ไม่เห็นต้องส่งมาให้ถึงที่ขนาดนี้ก็ได้นี่นา

หลัง ประเมินสถาณการ์ณ เห็นว่าให้ร้องไห้คร่ำครวญไปก็ใช่ว่าจะได้กลับบ้านในทันที สิ่งเดียวที่พอกระทำได้คือตั้งสติให้ดี หากเธอต้องอาศัยในสถานที่ไม่คุ้นเคย ต่างจากที่เคยดำรงอยู่สุดขั้ว สิ่งที่จะต้องกระทำคือ เรียนรู้เพื่อปรับตัว เอาตัวรอดไปก่อนแล้วค่อยหาทางเอาภายหลัง

กมลทิพครุ่นคิดตกแล้วจึงลุกยืน พลันหัตถ์ขาวราวกับหิมะก็พนมมือไหว้ขอบคุณจางป๋ายอี้ที่รับเธอเป็นศิษย์

“ขอบ...”

..โป้ก...

“โอ้ย ฉันเจ็บนะ” เสียงเล็กร้อง

เมื่อครู่เหวินอี้หลินเตะข้อพับขาดรุณีนี้ ทำให้เข่าทั้งสองกระแทกพื้นเสียงดัง

“คำนับซือฝุ จะยืนค้ำศีรษะได้รึ ช่างไร้การอบรมนัก”

สีหน้าดูถูกกดดันกมลทิพอีกครา ศีรษะมนจึงเงยมองผู้ที่บัดนี้จะกลายเป็นซือฝุเพื่อขอความเห็นใจ

“คำนับสามครา ข้าจะรับเจ้าเป็นศิษย์”

จาง ป๋ายอี้ชี้แนะ เมื่อยินดังว่าศีรษะมนจึงจรดลงแตะพื้นสามครั้งดังคำซือฝุแล้วลุกขึ้น มือเหี่ยวย่นก็ล้วงหยิบสิ่งหนึ่งออกจากอกเสื้อ หยกสีโกเมนเลื่อมปรากฏแก่สายตา

“หยกนี่เจ้ากำไว้ในมือตอนที่พวกเราได้พบกัน เจ้าจงเก็บไว้ให้มิดชิด สิ่งนี้อาจมีความลับเกี่ยวข้องกับที่ที่จากมาก็เป็นได้”

“จริงเหรอคะ” มือบางรับหยกแดงมาไว้

“อ้อ หยกอันนี้นี่เองที่ฉันมองเห็นแสงสะท้อนในบ่อน้ำ” มือบางชูหยกงามดูตรงหน้า

“เจ้าพักผ่อนเถิด พรุ่งนี้ค่อยหารือกัน”

จางป๋ายอี้กล่าว ก่อนผินกายจากไปพร้อมเหวินอี้หลิน

คืนนั้นทั้งคืนกมลทิพได้แต่เพ่งมองป้ายหยกขนาดเล็ก จนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

อรุณ เบิกฟ้าล่วงไปนานแล้ว หากแต่กมลทิพกลับยังไม่มีทีท่าที่จะตื่นนอนง่ายๆ เหวินอี้หลินซึ่งชอบทำท่าดุดันใส่ดรุณีน้อยต่างมิติ หมายจะลากตัวอีกฝ่ายลงจากเตียง ทว่าบุรุษสตรีไม่อาจใกล้ชิด จึงทำให้เขาและซือฝุต้องรอกระทั่งนางตื่นขึ้นเอง

กมล ทิพเปิดห้องนอนออกก็พบกะละมังทองเหลืองใส่น้ำ และผ้าขาวผืนหนึ่งวางอยู่ด้านนอก จึงเข้าใจว่าให้ใช้ล้างหน้ายามเช้า ทว่าเมื่อดวงตากลมโตเห็นเงาสะท้อนในกระจกก็งงงัน ไฉนใบหน้าของตนจึงลดถอย เป็นดั่งดรุณีน้อยอายุสิบสี่สิบห้าขวบปีได้เล่า หรือเป็นเพราะมิติแห่งเวลาที่บิดเบี้ยวทับซ้อนกัน

กระทั่ง การข้ามมิติของตนยังเกิดขึ้นได้ การที่จะย้อนวัยก็คงมิใช่เรื่องแปลกแล้ว มิน่าเล่าเมื่อวานแหวินอี้หลินคนนั้นจึงแสดงทีท่าดุดันใส่ เมื่อถูกเรียกว่าน้อง

เมื่อ ก้าวออกจากเรือนน้อยของจางป๋ายอี้ ก็พบว่ามันใกล้เคียงจินตนาการเสียเหลือเกิน ต้นไม้เติบโตขึ้นอย่างไม่เป็นระเบียบไกลสุดลูกหูลูกตารายรอบเรือน เมื่อกวาดตามองในบริเวณที่พักก็พบแปลงผักเล็กๆหนึ่ง ฝูงไก่ในเล้าหนึ่ง และซือฝุของนาง รวมถึงเหวินอี้หลินนั่งจิบน้ำชารออยู่

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” กมลทิพเดินเข้าไปทัก

“ตื่นแล้วหรือ ข้าจะเรียกเจ้าว่าอย่างไรดี” ซือฝุของนางถาม

“กมลทิพค่ะ ฉันชื่อกมลทิพ”

“มิได้ เมื่ออยู่ที่นี่เจ้าต้องใช้ภาษาแบบชาวเรา”

ดวงตาของผู้ชรามองบุคคลิกท่าทางของนาง ผิวขาวพิสุทธิ์ดุจหิมะและมาพร้อมกับหยกงาม

“เช่นนั้นข้าจะเรียกเจ้าว่าเสวี่ยเหยา หมายถึง หยกหิมะ”

“เสวี่ยเหยา ไพเราะจังค่ะความหมายก็ดีด้วย ขอบคุณค่ะอาจารย์” นางจะคุกเข่า
คำนับ หากถูกมือเหี่ยวย่นแต่แฝงด้วยกำลังรั้งไว้ แล้วกล่าวสั่งสอน

“มิต้อง เพียงประสานมือคำนับเพียงพอแล้ว และเรียกข้าว่าซือฝุแทนเสีย”

“ค่ะ ซือฝุ”

จางป๋ายอี้พยักหน้าพึงพอใจ แล้วเบือนหน้าไปทางศิษย์เอกที่นั่งตรงข้าม

“นี่คือเหวินอี้หลิน ศิษย์พี่ของเจ้า”

กมลทิพซึ่งได้นามใหม่ว่าเสวี่ยเหยา แม้ไม่พอใจแต่ก็ต้องคำนับเหวินอี้หลิน...ผู้ที่เคยคิดจะสังหารตน ตามธรรมเนียม

“สวัสดีค่ะ ศิษย์พี่”

“หึ” เหวินอี้หลินเพียงเค่นเสียงในลำคอ

เขา เป็นศิษย์เอกเพียงหนึ่งเดียวของกระบี่พยากรณ์ผู้ลือเลื่องในแผ่นดินมาตลอด จอมกระบี่ซึ่งไม่เคยรับศิษย์เว้นเพียงเขา บัดนี้กลับเอ่ยวาจารับนางผู้นี้เข้าสำนักง่ายดาย อีกทั้งประวัติความเป็นมาของเสวี่ยเหยายังคลุมเครือ มีหรือเขาจะไม่ระแวง

“เอาเถิด เวลานี้เจ้าควรเดินทางไปฉางอันได้แล้ว ครั้นสายเกินจะถูกตำหนิได้”

กระบี่ พยากรณ์ลุกขึ้นเพื่อส่งศิษย์เอก ตัวผู้ชราแม้มีผู้ปรารถนาอยากเข้าเป็นศิษย์ด้วยทั่วหล้า แต่เขาก็หาได้สนใจ ทว่าเหวินอี้หลินนี้มีชะตาต้องกันจึงได้รับไว้เป็นศิษย์แต่ยังเยาว์

“ซือฝุ เรื่องของเหลียนเซียว ข้าอดเป็นกังวลมิได้” เหวินอี้หลินเอ่ยดุจกระซิบ ราวไม่ต้องการให้ศิษย์น้องซึ่งยืนห่างออกไปได้ยิน

“เหลียนเซียวจะยังมิปรากฏ และข้าผู้เฒ่าเชื่อว่าเหลียนเซียวจะเป็นสุริยะนำพาความสงบสุขสู่หล้า มิให้ผู้ใดต้องหลั่งโลหิต”

“หากซือฝุมั่นใจเช่นนั้น ศิษย์ก็ขอลา”

เหวินอี้หลินคำนับจางป๋ายอี้ ก่อนหันไปมองทางเสวี่ยเหยาอย่างชั่งใจ

“เดินทางดีๆนะคะศิษย์พี่ บ๊ายบาย”

นาง ยกมือขึ้นโบกส่งราวดีใจที่อีกฝ่ายจากไปเสียได้ บัดนั้นริมฝีปากอิ่มของนางจึงคลี่ออกปรากฏเป็นรอยยิ้มอ่อนหวาน ขับใบหน้าเรียบเฉยนั้นให้สว่างสดใสยิ่ง จนผู้ศิษย์พี่มิแคล้วเผลอจ้องมอง

“ออกเดินทางเถิด” จางป๋ายอี้เอ่ยเตือน

เมื่อ เห็นร่างของเหวินอี้หลินลับตาไปแล้ว ผู้ชราจึงผินหน้ากลับมาทางดรุณีแรกรุ่น ศิษย์สตรีคนแรกและผู้เดียว เมื่อครู่เขาได้ระลึกถึงเรื่องสำคัญประการหนึ่ง ดวงตาเรียวเล็กจึงมองสำรวจศีรษะจรดเท้าของนาง

“แต่นี้จงแต่งกายเยี่ยงบุรุษ ใช้ภาษาถิ่นของที่นี้เท่านั้น”

“เอ๊ะ ภาษาของที่นี่? ประมาณ....มังคะ...มิได้ อะไรอย่างนี้น่ะเหรอค่ะ ทำไมล่ะคะ”

“เจ้าแตกต่างจากคนอื่น ความแตกต่างนี้จะนำภัยมาถึงตัว”

เมื่อเสวี่ยเหยาเข้าใจเหตุผล จึงพยักหน้ารับ

เห็นศิษย์น้อยรับคำดังนั้น ก็กล่าวว่า

“อีกครู่จงเดินเข้าไปในครัวหยิบถังน้ำมาสองใบแล้วออกมามาพบข้า”

ค่ะ”

ไม่นานร่างน้อยก็เดินออกมาพร้อมถังไม้หนักสองใบด้วยอาการฉงน

ซือฝุของนางเดินนำลงจากเนินเขาอย่างรวดเร็วประหนึ่งเยาว์วัย ทว่าเสวี่ยเหยากลับถือถังไม้เดินตามทางลาดขรุขระอย่างทุลักทุเล

อัน ระยะทางก็ไม่น้อยสำหรับนาง เพียงแค่หยุดเดินเพื่อหายใจเสียอึกหนึ่ง ร่างของซือฝุก็พลันอยู่ไกลออกไปแล้ว กว่าจะหยุดตรงริมแม่น้ำที่จางป๋ายอี้ยืนรออยู่ก็ใช้เวลาพอควร

“จงตักน้ำให้เต็มถังสองใบ แล้วเติมใส่โอ่งหลังบ้านจนเต็ม”

จางป๋ายอี้สั่งก่อนหมุนตัวเดินขึ้นเนินไปยังที่ที่จากมาเมื่อครู่ทันที ไม่ทันเปิดโอกาสให้นางได้ท้วงติง

“ห๊า! นี่มันหนังจีนกำลังภายในรึเปล่าเนี่ยะ มียกถังน้ำด้วย”

เสวี่ยเหยาบ่น ทว่าก็ต้องหยุดปากเมื่อจางป๋ายอี้หันกลับมามอง

“เอ่อ..ข้า...ศิษย์หมายถึง ซือฝุจะฝึกวิทยายุทธ์ให้ ด้วยการยกถังน้ำ...กระมังคะ”

ร่างน้อยยิ้มเอาใจ

“จงเร่งมือเข้า แม้มิเสร็จก่อนตะวันลับฟ้า เราสองศิษย์อาจารย์คงอดข้าวเย็นเป็นแน่”

สั่ง สำทับเสร็จ ร่างสง่าสมวัยก็เอามือไพล่หลัง เดินย่างขึ้นเขาอย่างทอดอารมณ์ ปล่อยให้เสวี่ยเหยาจะร้องก็ร้องไม่ออกจะหัวร่อก็หัวร่อไม่ได้ ต้องรีบก้มหน้าก้มตาตักน้ำ

คราเต็มถังก็หนักเกินจะแบกคราวละสองถังอีกจึงต้องยกขึ้นไปทีละถัง ทั้งกึ่งยกกึ่งลากไปจนถึงกระท่อม ครั้น ไปถึงเห็นโอ่งน้ำใบเขื่องเจ็ดใบวางอยู่ข้างเรือนก็แทบหมดกำลังใจ ทว่าซือฝุกลับขู่นางด้วยข้าวเย็นเสียนี่ เสวี่ยเหยาจึงหมดทางเลือก

เท เสร็จหนึ่งถังก็ต้องเดินกลับลงมาทางเดิมขรุขระนั่นอีก พอรีบเข้าหน่อยก็ล้มกลิ้งให้เนื้อตัวสกปรกมอมแมม ปรากฏบาดแผลประปราย ยิ่งยกขึ้นไปเติมก็ราวกับน้ำในถังจะหนักขึ้นเรื่อยๆ

หลาย ชั่วยามผ่านไป จางป๋ายอี้ซึ่งกำลังดีดพิณในกระท่อมด้วยทำนองเนิบนาบก็ละมือออก แล้วเยี่ยมหน้ามองทางหน้าต่าง เห็นดรุณีน้อยเนื้อตัวมอมแมมลากถังน้ำกำลังจะเทลงโอ่ง ทว่ากลับหมดแรงเสียก่อน ยังให้ถังหลุดมือ น้ำหกกระจาย

อาทิตย์ลับฟ้า แสงสีส้มทองเริ่มแผ่วหาย จางป๋ายอี้ได้เตรียมอาหารวางบนโต๊ะ คีบผักหนึ่งอย่างจะเข้าปากแต่ก็รั้งไว้

“ยังมิกลับมาอีก”

ซือ ฝุเฒ่าบ่น ทว่ามินานนักก็แลเห็นเงาตะคุ่มเดินมาพร้อมถังน้ำเต็มปรี่ เสวี่ยเหยาฮึดแรงสุดท้ายเทลงในโอ่ง แล้วทรุดร่างโทรมเหงื่อพิงโอ่งนั่น เปลือกตาบางคลี่ปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อนพลางหายใจหอบถี่ หากหูนั้นยินเสียงฝีเท้าสาวเข้าใกล้ จึงลืมตามองก็เห็นเป็นจางป๋ายอี้

“ทราบหรือไม่ว่าเกินกำหนดเวลา”

“ข้ารู้แล้ว” นางตอบน้ำเสียงอ่อยจนผู้เฒ่าอดสงสารไม่ได้ เห็นทีนางคงเป็นเสียวเจี่ย (คุณหนู) ผู้หนึ่งจึงไม่เคยทำงานหนัก

“ฉะนั้นก็จงรีบตามมาในเรือน ข้าหน่ายจะรอเจ้าแล้ว”

“ซือ~ฝุ ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านต้องไม่ใจไม้ไส้ระกำ”

ร่างชราเดินนำเข้ากระท่อมไป พาลปวดศีรษะ ‘ใจไม้ไส้ระกำ’ แปลว่าอย่างไร ดูท่าเขาต้องทนฟังศัพท์พวกนี้อีกนาน

มื้อนั้นเสวี่ยเหยาจึงรับประทานอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับไม่ได้ลิ้มรสอาหารมาแรมเดือน

ค่ำคืนนี้จึงเป็นคืนอันแสนสั้นสำหรับสตรีหลงมิติเช่นนาง เพียงแค่อาบน้ำเสร็จความเหนื่อยก็ถาโถมให้ง่วงงุนจนผลอยหลับทันที

ทว่าสิ่งที่เสวี่ยเหยาเคยคิดเกี่ยวกับซือฝุของนางก็มีอันผิด

เมื่อวันต่อมา...ต่อมา และต่อๆมา จางป๋ายอี้ไม่ได้ใจดีเช่นวันแรกอีกแล้ว นางถูกทำโทษไม่ได้รับประทานข้าว มื้อแล้วมื้อเล่าจนต้องตั้งปณิธานให้เอาชนะเพื่ออาหารให้จงได้

จากคุณ : midnite-angel

เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 12:14:46