ความคิดเห็นที่ 1 สถานพยาบาลเอกชนในวันหยุดประปรายไปด้วยผู้คน กันต์ธีร์เดินตามหลังชายคนขับรถเข้าทางประตูด้านข้างเพื่อขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบน ชายวัยเกือบชราเดินนำเขาไปที่เคาน์เตอร์พยาบาล “เรียนคุณท่านด้วยว่า คุณกันต์ธีร์มาถึงแล้ว” ชายหนุ่มกวาดตาไปรอบบริเวณ ชั้นบนสุดของโรงพยาบาลแห่งนี้ตกแต่งภายในไว้อย่างงดงามราวกับโรงแรมห้าดาว “คุณชาร์ลรอพบคุณอยู่ที่ห้องแล้ว”  พยาบาลคนหนึ่งกล่าว พลางผายมือเชิญผู้มาเยือน “เชิญค่ะ” ทางเดินหน้าห้องพักชั้นพิเศษสะอาดสะอ้าน แสงนวลจากไฟดาวไลท์จับประตูไม้ของห้องพักทุกบานทอประกายเฉิดฉายสีทอง ความคิดหนึ่งแวบเข้ามา “ผมขอแวะเยี่ยมพี่... เอ่อ คุณรินรดาก่อนได้ไหมครับ” เขาเอ่ยขึ้น นางพยาบาลสาวทำหน้าหนักใจ “ค่ะ แต่คงได้แค่ครู่เดียวเท่านั้นนะคะ เพราะช่วงนี้สภาพจิตใจของคุณรินไม่ค่อยดี” “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เขาซักเมื่อรับรู้ถึงสัญญาณความไม่ปกติ “เด็กเสียชีวิตตอนคลอดค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว แล้วขยายความต่อเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของผู้มาเยือน “เด็กคลอดก่อนกำหนด และขาดออกซิเจน อาจเพราะเราทำคลอดช้าไป” ชายหนุ่มพยักหน้า หวนนึกถึงค่ำคืนอันคับขันตั้งแต่ขับรถพาเธอออกจากถนนสายเปลี่ยว จนถึงช่วงเวลาที่บรรดาเจ้าหน้าที่พยาบาลถกเถียงปฏิเสธการเข้ารับการรักษาของเธอ “ดิฉันทราบมาว่า ตอนที่พวกท่านอยู่เมืองนอก คุณรินพยายามตั้งครรภ์มาแล้วหลายครั้ง แต่ก็มีอันต้องแท้งไปเสียทุกครั้ง จนกระทั่งครรภ์นี้ที่คุณชาร์ลบอกให้อาจารย์หมอของโรงพยาบาลเราดูแลเป็นอย่างดี จนจวนครบกำหนดคลอดแล้วเชียว” คนเล่าถอนใจเบา ๆ แล้วมองเขาด้วยสายตาคล้ายวิงวอน “ทางที่ดี คุณอย่าเพิ่งซักถามหรือแสดงความเสียใจอะไรเกี่ยวกับลูกของท่านเลยนะคะ” ชายหนุ่มค่อมศีรษะลงรับคำด้วยความเข้าใจ ก่อนจะเดินตามเจ้าหน้าที่พยาบาลเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ภายในห้องพักพิเศษสะอาดสะอ้านและเงียบกริบ ด้านนอกจัดเป็นห้องรับแขก มีผนังเบากั้นส่วนของห้องนอนไว้ใกล้ระเบียง หญิงสาวร่างผอมซูบซีดนั่งเอนกายพิงหมอนหลายใบอยู่บนเตียง ข้างกายเธอมีพยาบาลสาวอีกคนนั่งเฝ้าไข้อยู่ ดวงหน้าซีดขาวของผู้ป่วยผินมองมายังผู้มาเยือน “คุณรินค่ะ คุณกันต์ธีร์คนที่พาคุณรินมาส่งเมื่อวันก่อน  มาเยี่ยมค่ะ” พยาบาลคนเดิมรายงาน เธอพยักหน้ารับอย่างไร้เรี่ยวแรง ชายหนุ่มย่างเท้าเข้าไปใกล้ด้วยความอ่อนน้อม “เธอหรือจ้ะ...ที่เป็นคนพาฉันมาส่ง” เธอกล่าวทักด้วยน้ำเสียงแหบเครือ คนฟังระมัดระวังคำพูดตามคำเตือน จึงทำได้เพียงพยักหน้าเบา ๆ “ขอบใจนะ วันนั้นถ้าไม่ได้เธอ... ฉันคงต้องแย่ไปกว่านี้...” หางเสียงนั้นขาดหาย และสั่นเครือ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมแค่ช่วยพาพี่มาส่งโรงพยาบาล ไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรงอะไร” เขาบอกไปอย่างที่ใจคิด สายตาแอบมองสีหน้าเศร้าของคนป่วย หญิงสาวมองเขาด้วยดวงตาที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนล้า แลเห็นแผงขนตาและพวงแก้มที่ชื้นเปียก “เธอเป็นคนดีจริง ๆ นะ” เธอพูดเหมือนเพียงรำพึงเบา ๆ การสนทนาอย่างไร้ชีวิตชีวาจบลง เมื่อเขากล่าวอำลา แล้วเดินตามเจ้าหน้าที่พยาบาลออกจากห้อง “ท่าทางพี่เค้าแย่จริง ๆ นะครับ” เขาหลุดปากออกไป พยาบาลสาวพยักหน้าคล้อยตาม “ค่ะ แย่เอามาก ๆ คงอีกนานกว่าท่านจะทำใจได้” เธอเดินนำเขาไปหยุดอยู่ที่เคาน์เตอร์หน้าห้องทำงานใหญ่ ซึ่งมีพนักงานสาวในชุดสูธคนหนึ่งนั่งทำงานอยู่ “แจ้งท่านด้วยค่ะพี่วัลย์ ว่าคุณกันต์ธีร์มาถึงแล้ว” เลขาสาวเบนสายตามองไปยังผู้มาเยือนแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปรายงานผู้บังคับบัญชาด้วยเครื่องติดต่อสื่อสารภายใน ได้ยินเสียงตอบรับของผู้ชายดังก้องออกมา “คุณกันต์ธีร์ เชิญค่ะ” หล่อนลุกจากเก้าอี้ไปเปิดประตูให้ ห้องทำงานหรูหรากว้างขวางปรากฏขึ้นในสายตาชายหนุ่ม แสงสีขาวนวลจากโคมไฟดวงใหญ่ให้ความรู้สึกวูบไหววิงเวียน บริเวณมุมรับแขกปรากฏชายหนุ่มร่างใหญ่ ผิวขาว ท่าทางอารมณ์ดี ยิ้มกว้างรอเขาอยู่ “สวัสดีครับคุณกันต์ธีร์” เขาผุดลุกขึ้น แล้วยื่นแขนข้างหนึ่งเข้ามาเพื่อสัมผัสมือ กันต์ธีร์ผงะกับท่าทางทักทายตามแบบตะวันตก ก่อนจะทันตั้งสติตอบรับด้วยการโน้มตัวลงพนมมือไหว้ ผู้สูงวัยกว่าหุบยิ้มลงเล็กน้อยขณะลดแขนลง ก่อนจะเบิกยิ้มกว้างอีกครั้ง “นั่งก่อนสิครับ” เขาผายมือไปที่เก้าอี้ ชายหนุ่มหย่อนตัวลงนั่งด้วยท่าทางนอบน้อมระมัดระวัง ชาญนั่งลงตาม สายตาจับมองผู้มาเยือน เขาแลอ่อนวัยกว่าที่คิดไว้มาก “ขอโทษที่ต้องรบกวนให้มา” ผู้อาวุโสกว่ากล่าวพลางโน้มตัวมาข้างหน้า “ผมแค่อยากทำความรู้จัก... และขอบคุณคุณ วันนั้นถ้าไม่ได้คุณ ภรรยาผมไม่รู้จะเป็นยังไง” วาจาเน้นหนักให้ความรู้สึกจริงใจของคนพูด ทำให้ชายหนุ่มมองเขาอย่างเต็มตาขึ้น “ไม่เป็นไรครับ เรื่องแค่นั้น วันนั้นถ้าเป็นคนอื่น ก็คงทำเหมือนอย่างผม” หนุ่มใหญ่หรี่ตาลงเล็กน้อย สังเกตบุคลิกภาพและลักษณะนิสัยของคู่สนทนา เขาจัดเป็นกลุ่มคนดีที่หาได้ยากแล้วในยุคปัจจุบัน “ถ้าเป็นคนอื่น... ป่านนี้ภรรยาผมคงถูกปล้นรถ ชิงทรัพย์ หรืออะไรมากกว่านั้น” เขาพูดเบาราวกับกำลังรำพึงอยู่กับตัวเอง โทนเสียงและสีหน้าสลดลงเล็กน้อย “คุณช่วยให้เธอปลอดภัย” “ผมเสียใจด้วยครับ เรื่องลูกของท่าน” เป็นจังหวะเวลาที่เขาคิดว่าควรกล่าวออกไปเช่นนั้น ชาญเปลี่ยนสีหน้าเกือบเศร้ามาเป็นยิ้มเฝื่อน ๆ “นั่นคงเป็นเพราะกรรมสนองครอบครัวของผมมากกว่า” เขาอธิบายต่อไปเมื่อเห็นสายตาคำถาม “เมื่อก่อน โรงพยาบาลของเราต้องเสียงบประมาณมากมายกับการรักษาผู้ป่วย แล้วต้องมาฟ้องร้องเรียกค่ารักษาพยาบาลเอาทีหลัง ไม่นานมานี้ คุณพ่อของผมจึงได้ออกระเบียบเข้มงวดที่ต้องให้ผู้ป่วยชำระเงินก่อนเข้ารับการรักษา   ท่านคงไม่มีโอกาสรู้หรอกว่า กรณีแบบนั้นจะมาเกิดกับลูกสะใภ้ของท่านเอง กับหลานที่ท่านรอมานาน” ชายหนุ่มฟังแล้วไม่รู้ว่าควรจะออกความเห็นอย่างไร จึงได้แต่พยักหน้าหงึกหงักตาม “คุณพ่อของผมท่านเสียไปเมื่อต้นปีมานี้เอง ผมเพิ่งกลับจากต่างประเทศมารับตำแหน่งแทนได้ไม่นาน ยังไม่เคยพารินมารู้จักกับใคร ๆ ที่นี่” เขาเล่าไปเรื่อย ๆ อย่างเย็นใจ “จะว่าไป ทุกอย่างเป็นความผิดของผม เพราะความชะล่าใจว่ายังไม่ถึงกำหนดคลอด ไม่ได้อยู่ดูแลรินอย่างใกล้ชิด ไม่รู้จะไปโทษใคร” แม้จะมีความโศกเศร้าซ่อนอยู่ในกระแสเสียง แต่ชาญก็ดูแจ่มใสและผ่อนคลายมากกว่า เมื่อเทียบกับภรรยา ชายหนุ่มแอบคิดอยู่เงียบ ๆ “ยังไงผมควรจ่ายค่าเสียเวลาให้คุณ” เขาสรุป ว่าแล้วก็ลุกจากเก้าอี้ ผ่านผนังกระจกอันเต็มไปด้วยรูปสลักที่งดงามไปยังโต๊ะทำงาน กันต์ธีร์รีบลุกตามจะอ้าปากปฏิเสธ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาพูดต่อว่า “คุณกรอกตัวเลขลงในเช็คได้ตามต้องการเลยนะครับ” เขาว่าพลางขยับปากกาลงลายมือชื่อแล้วยื่นเอกสารการเงินฉบับนั้นให้ “มันเทียบไม่ได้หรอกครับกับชีวิตภรรยาของผม” กันต์ธีร์มองรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรของหนุ่มนักธุรกิจตรงหน้าด้วยความรู้สึกประหลาดลึก ความประหม่าต่อการเผชิญหน้าทำให้เขาไม่กล้าพอจะปฏิเสธ จึงยื่นมือไปรับเช็คฉบับนั้นไว้ด้วยอาการเก้ง ๆ กัง ๆ ชาญสังเกตมองหนุ่มน้อย เขาดูอ่อนวัยและเงียบขรึมเกินกว่าจะติดต่อคบหาหรือสานต่อการสนทนาใด ๆ “คุณคงได้นามบัตรของผมแล้ว ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยเหลือก็ติดต่อมาทางมือถือของผมได้ ยินดีมากครับที่ได้รู้จักคุณ” กันต์ธีร์ตอบรับด้วยการโน้มตัวลงไหว้ขอบคุณ และถือโอกาสกล่าวอำลา เลขานุการสาวและชายคนขับรถคนเดิมยืนรอเขาอยู่แล้วที่หน้าห้อง สายตาของคนทั้งคู่คล้ายจะเพ่งมองมายังแผ่นกระดาษในมือ ความหนาวเยือกก่อตัวขึ้นภายในจิตใจชายหนุ่ม ก่อนแก้สถานการณ์ด้วยการเก็บมันใส่ลงในกระเป๋ากางเกง “ผมกลับเองได้ครับลุง” เขารีบบอก เมื่อเห็นว่าพนักงานขับรถทำท่าจะออกเดินนำ คนฟังทำหน้าลำบากใจ “แต่...ผมได้รับคำสั่งจากคุณท่านให้ไปส่งคุณ ให้ผมไปส่งเถอะครับ” “บังเอิญผมต้องไปธุระที่อื่นต่อด้วยครับ” เขายืนยัน ด้วยว่าต้องการหลีกหนีไปจากสถานการณ์ตรงหน้า “ไม่เป็นไร ขอบคุณครับลุง” ชายหนุ่มตัดบทลา ก่อนจะรีบเดินออกจากที่นั่น คุณค่าของความดีในวันนั้นควรมีราคาเท่าไหร่ เขาแอบคิดอยู่เงียบ ๆ เมื่ออยู่คนเดียวในลิฟต์ จับสายตามองช่องจำนวนเงินอันว่างเปล่าบนเช็คในมือ ศีลธรรมที่มนุษย์พึงกระทำอาจอยู่ตรงข้ามกับราคาว่าจ้างเป็นตัวเงิน ภายใต้แสงขาวนวลเจิดจ้าและผู้คนของอาคารผู้ป่วยนอก เช็คฉบับนั้นถูกม้วนเป็นแท่นกลมอยู่ในอุ้งมือ  ท่ามกลางความคิดและการตัดสินใจที่สับสน เขาคลี่มันออกมาพินิจพิจารณาอีกครั้ง ก่อนที่เศษกระดาษแผ่นนั้นจะถูกฉีกออกเป็นส่วน ๆ แล้วล่วงลงสู่ถังผงหน้าประตูทางออก จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 15:19:40

ความคิดเห็นที่ 2 บรรยากาศยามเย็นบริเวณริมสระน้ำพุเงียบเหงา เมื่อรถยนต์ของเหล่านักศึกษาต่างพากันทยอยแล่นลิ่วออกไป นริศราปิดหน้าหนังสือลง หลังจากพยายามคร่ำเคร่งอยู่เพียงตัวอักษรบนหน้ากระดาษ ทอดมองแสงอ่อนล้าของดวงอาทิตย์ที่เคลื่อนคล้อยเข้าใกล้แนวรั้วคอนกรีต สายลมเย็นชื้นหอบพัดละอองจากน้ำพุจับผิวหน้า เส้นสายรูปทรงของทัศนียภาพซีดจางลงเมื่อบรรยากาศใกล้พลบมาเยือน ทุกสิ่งรอบกายเลื่อนไหลผ่านอย่างไม่มีวันหวนคืน สายเสียแล้วที่จะย้อนเวลากลับไปใคร่ครวญอดีต              “...บางทีเส้นทางชีวิตก็เคี้ยวคดจนพาเราหลงเดินทางผิด                     ให้อภัยกันต์ได้ไหม” เธอนึกถึงเขา นึกถึงข้อความขอโทษในการ์ดใบนั้น จริงหรือที่หนทางชีวิตจะเลี้ยวลดจนต้องเดินหลงทาง “ปองรู้นะว่า กันต์เลือกเสื้อหนาวให้นุ่นด้วยความรัก วันนั้นทั้งวัน ทั้งสมองกับความคิดของกันต์มีแต่นุ่น” คำพูดของหญิงสาวผู้ซึ่งเธอเคยคิดว่าเป็นผู้หญิงอีกคนของเขา สายตาคู่ที่บังเอิญพบกันในห้องอาหารครานั้น คล้ายจะซุกซ่อนไว้ด้วยความรู้สึกนานับปการ เขาคิดกลับใจจริง หรือเป็นเพียงวาจาโกหกพกลมของผู้ชายคนหนึ่ง หญิงสาวสลัดศีรษะขับไล่ความคิดฟุ้งซ่าน จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเรื่องราวได้ล่วงเลยผ่านมาจนถึงขั้นนี้แล้ว “เป็นอะไรไปจ๊ะนุ่น” เสียงหนึ่งทักขึ้นใกล้ ๆ นริศราหลุดออกจากภวังค์ความสับสน เหลียวมองร่างสูงใหญ่ของคณิตที่ยืนยิ้มกว้างให้เธออยู่ “อ้าว” เธอผุดลุกขึ้น สายตาลดต่ำลงกับพื้นหญ้า ราวกับเกรงว่าเขาจะล่วงรู้ความในใจในขณะนั้น “ณิตล่ะ มาทำอะไรแถวนี้” ชายหนุ่มสังเกตเห็นสีหน้าท่าทางอันผิดแปลกไปของเพื่อนสาว แต่คงยังยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี “มาเอารถจ้ะ ข้างในเขาจอดกันแน่น ณิตขี้เกียจเอาขึ้นไปจอดบนตึก เลยแอบเอามาจอดข้างนอกนี่” เขาว่าพลางควักมือเรียกเธอ “ณิตซื้อรถแล้วนะนุ่น มาดูสิ อยากอวด” หญิงสาวเร่งฝีเท้าเดินตามก้าวยาว ๆ ของเพื่อนหนุ่ม รอยยิ้มกว้างกับการแสดงออกอย่างเป็นมิตรของเขาช่วยคลายอารมณ์ร้อนรุ่มในหัวใจ สายตาเพ่งตรงไปยังรถกระบะสีดำคันหนึ่งข้างบาทวิถี ซึ่งเพื่อนหนุ่มหยุดยืนรออยู่อย่างภาคภูมิใจ “เป็นไง รถณิตเท่ห์ไหม” นริศราเดินไปรอบ ๆ รถกะบะป้ายแดงคันใหม่เอี่ยม กวาดตามองวงล้อขนาดใหญ่ทั้งสี่ ซึ่งคงออกแบบเพื่อสามารถใช้ขับเคลื่อนได้ทั้งล้อหน้าและล้อหลัง “โอโห คันเบ่อเร่อ แล้วณิตขับรถเป็นแล้วเหรอ” “ผมสอบได้ใบขับขี่แล้วครับ นี่ไง” เขาบอกพลางกางกระเป๋าสตางค์ออกให้เธอดู “โห สอบได้แล้วจริง ๆ ด้วย”   หญิงสาวเพ่งมองใบอนุญาตขับขี่รถยนต์ส่วนบุคคลซึ่งสอดอยู่ในช่องพลาสติกใส ชั่วขณะสายตาเหลือบมองไปเห็นภาพถ่ายอีกด้านหนึ่งของกระเป๋า “เอ๊ะ แล้วนั่นรูปใคร” คณิตหน้าตื่นเหมือนเพิ่งนึกได้ รีบปิดกระเป๋าสตางค์ลงทันที แลเห็นสีชมพูจาง ๆ บนผิวแก้มคล้ำของเขา “นั่นแหนะ มีแฟนแล้วก็ไม่บอก”  จากสีหน้าและท่าทางของเพื่อนหนุ่ม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหญิงสาวในภาพถ่ายมีความสำคัญต่อเขา “หน่า... ขอดูให้ชัด ๆ อีกที” เธอเงื้อมือไปจะคว้ากระเป๋าสตางค์ แต่คณิตรีบกำไว้แน่น “อย่านุ่น ไม่ใช่แฟน แค่เพื่อน” นริศราจับสังเกตมองสีหน้าเขินอายของเพื่อนหนุ่ม ไล่ต้อนไม่เลิก “เพื่อนแล้วทำไมต้องเขินด้วยล่ะ” ในที่สุด เขาก็ยอมจำนน ส่งภาพถ่ายใบนั้นให้เธอดู  หญิงสาวพินิจพิจารณาผู้หญิงในภาพ เธอเป็นสาวผิวสีน้ำผึ้ง ผมยาวหยักเป็นลอนสวย โค้งคิ้วดกดำรับกับดวงตาคู่คมเข้ม “สวยจัง มีแฟนไม่เห็นต้องปิดกันเลย” เธอกล่าวเบา ๆ “บอกแล้วว่าไม่ใช่แฟน” เขายืนกราน พวงแก้มเป็นสีแดงกล่ำยิ่งกว่าเดิม “เพื่อนจริ๊ง ๆ เพื่อนสมัยเรียนมัธยม” ท่าทางเขินอาย ทำเอาคู่สนทนาต้องแอบเก็บรอยยิ้มขำขันเอาไว้ “โอเค เพื่อนก็เพื่อน แล้วตอนนี้เธอเรียนอยู่ที่ไหนเหรอ” “มอ. จ้ะ” ทั้งสองเดินเคียงคู่กัน กลับมานั่งเล่นบริเวณริมสระน้ำพุ  ตะวันเคลื่อนคล้อยต่ำลงจนเหลือเพียงแสงสีส้มเจิดจรัส “ทำไมณิตไม่ชวนใจทิพย์มาเรียนต่อด้วยกันที่นี่ล่ะ” หญิงสาวเอ่ยถามต่อ หลังจากที่ได้พูดคุยรายละเอียดเกี่ยวกับเพื่อนสาวคนนี้อยู่พักใหญ่ คณิตถอนใจยาว ทอดสายตามองขอบฟ้ายามใกล้พลบ “ใจเค้าสอบติดที่ มอ.  เค้ามีเป้าหมายการเรียนที่แน่วแน่ของเค้า”  เขาบอกตาลอย คะนึงหาคนที่อยู่ไกลตัว ก่อนจะระบายยิ้มบาง ๆ อย่างสุขใจ “ถึงจะอยู่ไกลกัน แต่เราก็แชทคุยกันทุกเย็นนะนุ่น และแทบทุกครั้งที่มีชั่วโมงเรียนว่างตรงกัน” “ยังติดต่อกันอยู่ทุกวันเหรอ ดีจัง...” โทนเสียงสลดหดหู่ลงจนคนข้าง ๆ ต้องเหลียวมอง “ถึงจะอยู่ไกลกันขนาดนั้น แต่ณิตกับใจทิพย์ก็ยังสื่อความรู้สึกที่ดีต่อกัน คนเราถึงต้องจากกัน ก็น่าจะมีความรู้สึกของความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป” เธอพูดลอย ๆ เหมือนไม่ต้องการคำตอบ แล้วยิ้มฝืน ๆ เมื่อเห็นสายตาค้นหาของอีกฝ่าย คณิตเพิ่งสังเกตว่า ความร่าเริงสดใสเมื่อครั้งวัยเยาว์บางส่วนของเธอขาดหายไป “นุ่นพูดเหมือนเคยจากใครด้วยความรู้สึกไม่ดีอย่างงั้น...” สุ้มเสียงนั้นอ่อนโยน แต่กลับทำให้คู่สนทนาใจสั่นรัว อารมณ์โหยหาอาดูรเมื่อสักครู่โหมกระหน่ำกลับคืนมาอีกครั้ง “ป.. เปล่า ไม่เคยหนิ” เธอตอบอ้ำอึ้ง พลางเมินสายตามองไปทางอื่น ชายหนุ่มพินิจพิเคราะห์มองเพื่อนสาว “เมื่อกี้ ตอนที่ณิตจะทักนุ่น ณิตยืนมองนุ่นอยู่นานแล้ว” เขากล่าวช้า ๆ ด้วยถ้อยคำระมัดระวัง หญิงสาวเม้มริมฝีปาก  ทิ้งสายตาต่ำลงกับพื้นหญ้า  อารมณ์พลุกพล่านในอกทำให้เธอปลีกตัวจากส่วนของอาคารเรียนมานั่งจับเจ่าอยู่คนเดียว “นุ่นเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ ถ้านุ่นเห็นณิตเป็นเพื่อน มีเรื่องหนักใจอะไรก็น่าจะเล่าให้ณิตฟังบ้างนะ” โทนเสียงนุ่มนวลของเขาครอบงำทุกความรู้สึก เป็นการยากจักทำใจหากจะเผยความจริงจากหัวใจกับบุคคลอื่น  โดยเฉพาะเพื่อนชายเช่นเขา ................................................... 18...คำตอบของหัวใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12447244/W12447244.html#5 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 55 22:53:27 แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 55 15:22:08 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 15:21:01

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านจบตอน  เพื่อน ๆ คงพอจะนึกออกว่า  "เศษกระดาษ" คืออะไร ความจริงคนเขียนหมายถึงธนบัตรที่เราใช้กันด้วยค่ะ ด้วยว่าปัจจุบันมันมีอิทธิพลต่อจิตใจและมโนสำนึกของคนเราเกินขอบเขต ไม่งั้นคงไม่ปิดถนนกันทั่วบ้านทั่วเมืองกันแบบนี้  (นอกเรื่องแล้วเรา อิ ๆ) ตอนนี้เปิดตัวละครใหม่  คือ  "ชาร์ล"  หรือ  ชื่อจริงว่า "ชาญ"   เป็นตัวละครสำคัญที่สุด  พอ ๆ กับ พระเอกของเรื่อง ก็ว่าได้   ซึ่งผู้เขียนได้นำชื่อนี้  บุคลิกลักษณะ  ตลอดจนอุปนิสัย (ภายนอก) มาจากนายจ้างเก่าของผู้เขียนเอง เคยทำงานกับท่านเมื่อเกือบ 20 ปีที่แล้ว  ปัจจุบันท่านคงอายุมากแล้วค่ะ   บิดาของท่านเป็นคนต่างชาติ  ท่านจึงมีชื่อว่า  "Charles"  แต่พอมาใช้สัญชาติไทย บัตรประชาชนต้องเขียนว่า "ชาญ" จึงขอยืมคาแรคเตอร์ของท่านมาใช้  จากความระลึกถึงท่าน  ด้วยความเคารพ ส่วนความประพฤติที่อาจไม่ดีงามสำหรับตัวละครนี้  ในเนื้อความต่อไป เป็นจินตนาการของผู้เขียน  เพื่อใช้ในการดำเนินเรื่อง  ไม่เกี่ยวข้องกับท่านนะคะ คุณ scottie ถึงขนาดใจละลายเลยเหรอคะ  55 มิน่าล่ะ  แม่ถึงได้เก็บของขวัญไว้  กลัวลูกใจอ่อน ส่วนเรื่องเวลานั้น  จากคำพูดของนริศราที่บอกว่า  นุ่นเพิ่งเรียนปีแรก ปัจจุบันจึงน่าจะเป็นช่วงเทอมแรก ของอุดมศึกษาปีที่ 1 ถ้านับจากวันที่นริศราไปเจอกันต์ธีร์อยู่กับปรียา  ช่วงเธอเรียน ม.5 เวลาก็จะผ่านมาประมาณกว่าสองปี แต่ถ้านับจากวันที่เรียนจบมัธยม  จากตอนที่ 13 วันอำลา เวลาก็จะผ่านมาเพียง 5-6 เดือน คุณ de janeiro ช่วงกลาง ๆ ของเรื่อง  ทั้งยุพินและกันต์ธีร์ต่างลงความเห็นว่า ใจนริศราเหมือนกำแพงหินผา หนาทึบ และลึกลับ ข้อความใจละลายนี้จึงยังไม่อาจทลายกำแพงหัวใจของเธอได้ จึงต้องรออีกสองตัวช่วยค่ะ คุณ Psycho man ในมุมของนิยาย  ประวิทย์ถือเป็นตัวร้ายของเรื่องค่ะ ส่วนในมุมของคนเขียนแล้ว  เค้าไม่ได้เป็นตัวร้าย  แค่นิสัยไม่ดีเท่านั้น ตอนต่อ ๆ ไป  ประวิทย์จะอาละวาดบทบาทกว่านี้อีกเยอะค่ะ ไม่รู้อาจารย์ไม่ชอบประวิทย์ที่จุดไหน แต่สำหรับคนเขียนแล้ว  เขียนเองแท้ ๆ  แล้วไม่ชอบจุดที่ ทั้งสี่คนนี้บังเอิญไปเจอกันที่ประตูด้านข้างของมหาวิทยาลัยเปิด แล้วประวิทย์บอกว่า  "ผมแค่จะมาเอารถ" แอบคิดหมั่นไส้ว่า  ถ้าดูถูกมหาวิทยาลัยของเค้า ก็ไม่ต้องเอารถมาจอดสิ  ชิ  55 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 15:25:56

ความคิดเห็นที่ 4 ติดตาม..^^ และดีใจ ที่คุณ วังวน เอ่ยถึง ประวิทย์ จะได้คุยกัน เพราะน้อยมาก ที่คนเขียนนิยายในถนนนักเขียน จะบอกแบบนี้ ซึ่งเป็นเรื่องดีนะครับ^^ จริงๆ แล้ว ผมสามารถให้ความคิดเห็นกับตัวละครในเรื่องนี้ทุกคนเลย แต่นายคนนี้คนเดียวก่อนดีกว่า ^__^. จริงๆ แล้วประวิทย์ ก้ไม่ได้ชั่วช้าเป็นผู้ชายอะไรมากมาย แถมยังมีมาดเป็นคน อบอุ่น น่าเชื่อถือ อ้างถึง.. ทั้งสี่คนนี้บังเอิญไปเจอกันที่ประตูด้านข้างของมหาวิทยาลัยเปิด แล้วประวิทย์บอกว่า "ผมแค่จะมาเอารถ" และ ..ชายหนุ่มพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะขยับเก้าอี้เคลื่อนเข้าใกล้หญิงสาว นริศรากลั้นหายใจทำท่าจะถอยหลบ แต่กลับถูกเขาคว้าข้อมือข้างหนึ่งเอาไว้ “นุ่นไปกับพี่นะ โอนหน่วยกิตไปเรียนต่อปริญญาตรีที่โน้นกัน” นี่ก็ถือว่าติดลบไปแล้ว แต่จะมี(นักอ่านท่านใดบ้าง)เห็นนิสัยบางอย่างของประวิทย์ (ผมว่าคุณวังวน ตั้งใจ สร้างเขามาแบบนี้) เขาเป็นคนฉวยโอกาสครับ แบบเนียนๆ สุภาพ แต่น่ากลัว... นี่คงเป้นจุดที่ผม ไม่ชอบประวิทย์ แต่ไม่ได้หมายความว่า คนเขียนๆไม่ดีนะครับ ต้องแยกกัน ตัวละครก้ต้องมีหลายแบบ ไม่ใช่ดีหมด ไม่งั้นก็ไม่สนุก คิดง่ายๆ เรื่องนี้ ประวิทย์ ก็เหมือน พริก มาเติมเรื่อง ให้เข้มขึ้น ส่วนพรเะอกของเรา เท่าทีอ่าน มีข้อสะดุดเล็กๆน้อยๆ เท่านั้น คือ เขาเป็นคนมี สองมิติ)แบนราบ ภาษานิยาย สมัยที่เขาเรียน ม.ปลาย และสมัยนี้ วิธีการพูดจา ความคิด เขา ไม่ต่างจากเดิมเลยครับ ถ้าหากมองว่า เขาพูดและคิดเกินวัย (ในช่วงต้นๆเรื่อง) ก็ OK แต่ ในขณะที่ตัวละครอื่น พัฒนา ไป แบบ 3 มิติ แต่นายกันต์ ของเรา ยังคงเหมือนเดิม.เหมือนเป็นคนเก่า ในขณะหนูนุ่น พัฒนาไปเรื่อยๆ(ทีละน้อย) เรื่องแบบนี้ ถ้าอ่านให้ละเอียด อาจรู้สึกได้ อย่างไรก็ดี สิ่งที่ผมให้ความเห็นไป ก็เป็นจุดเล็กๆน้อยๆ เท่านั้นครับ ไม่มีผลอะไรต่อเนื้อเรื่อง เย.. ^__^. จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 20:57:52

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 17:50:33

ความคิดเห็นที่ 6 ติดตาม อย่างใจจดใจจ่อ ต่อไปคะ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 13:04:34